Relaties
alle pijlers
minnaar terug naar zijn vrouw??
woensdag 26 september 2007 om 13:33
Waarschijnlijk zal dit verhaal me niet in dank worden afgenomen maar ik heb gewoon meningen nodig. Heb genoeg mensen om me heen die me steunen maar krijg van hun verschillende reacties en ik wil die van jullie graag weten.
Ik ben namelijk zo'n minnares. 2 jaar lang had ik iets met een man die al een vriendin met 2 kindjes heeft. Ooit had ik al iets met hem gehad en 2 jaar terug kwamen we elkaar weer tegen. Toen we 9 jaar geleden iets hadden (was kort maar heftig) wou ik niet verder met hem omdat ik mezelf te jong vond voor iets vast en hij net uit een relatie kwam en ik hem tijd wou geven. Hij zag dit als een afwijzing en kwam een paar dagen later een ander tegen en kreeg daar iets mee. (niet het type dat alleen kan zijn blijkbaar)
De eerste 5 jaar dat zij samen waren heb ik hem amper gezien of gesproken maar het gevoel is altijd gebleven. Van 2 kanten. Hij zei steeds: Als ik aan jou dacht kreeg ik altijd een big smile op mijn gezicht. Heb ook best moeten slikken toen ik hoorde dat zij zwanger was. Gunde ze alle geluk, absoluut. Maar was toch even schrikken. Zij is de afgelopen jaren bij maar weinig mensen geliefd geweest. (wel bij hem natuurlijk) Hij zit niet krap bij kas en mensen zeiden (al zeggen ze dit natuurlijk altijd) dat het haar vooral daarom ging. En ergens geloof ik dit ook. Hij heeft al vaker met haar willen stoppen maar het steeds niet gekund omdat hij het heel moeilijk vind ivm de kindjes. Terecht ook! Als hij dat niet zou vinden ws het ook niet de man waar ik van hou. 3 weken geleden heeft hij de handdoek in de ring gegooit en het haar verteld. Hij wou met mij verder. Zij kapot van natuurlijk. Logisch. Hij ook. Wij zouden met niks beginnen. We zeiden dan ook dat we niks hadden dat we zouden zien hoe het zou lopen. De afgelopen 3 weken waren een hel. Ik probeerde me aan de zijlijn te houden. Mocht me nergens mee bemoeien. Moest alle kritiek maar laten komen en liet hem zijn keuzes maken. Alles voor hem en voor zijn kindjes dacht ik. En ook voor haar. Is al moeilijk zat voor haar. Ondertussen heeft ze veel ontdekt. Dat we samen op vakantie zijn geweest etc etc. Maar ze wil hem terug en dreigt met de kinderen. Hij mag ze niet meer zien etc. Hij trapt daar in. Terwijl zij geen poot heeft om op te staan. Kinderen zijn toch niet genoeg om je man te houden? Of is dat makkelijk gezegd. Natuurlijk vecht je daarvoor. Dat heeft hij ook absoluut gedaan!! De eerste 1,5 jaar was het gewoon lang leven de lol en wisten we allebei dat het nooit iets zou worden. Later werd het gevoel te heftig. Maar welke vrouw wil nu een man die alleen bij haar is om de kinderen? Want op dat niveau zitten zij nu dus. Hij knapte. Er werd aan hem getrokken en hij had rust nodig. Wie wordt er dan aan de kant gezet? IK! Ja logisch ook weer. Ik denk dat zij het samen weer gaan proberen maar weet dat niet zeker. Hij zegt dat hij niet denkt dat dat nog gaat werken. Maar denk wel dat ze het gaan doen. En hoe egoistisch ook, ik ben er kapot van. Heb me zo laten weg cijferen en nu wordt ik bedankt. (ik hoor jullie denken..) Heb besloten geen contact meer met hem op te nemen omdat hij rust wil. Kan hij krijgen. Maar ben zo bang dat hij ondertussen weer met haar verder gaat. Zij vergeeft hem alles. En ja hoe weet ik eigenlijk wat hij haar allemaal verteld heeft..
Nu wil ik van jullie weten. Denken jullie dat er nog kans van slagen is voor hun? Ze heeft natuurlijk een heerlijk leventje. Niet werken, flink zakgeld, dure auto en mooi huis. Schijnbaar kun je daar mee leven. Maar het moet toch gaan opbreken het idee dat hij bij mij lag en van mij houdt. (weet zeker dat hij van me houdt) En voor hem ook. Zou hij mij zomaar kunnen vergeten? Mensen hier zeggen van niet. Dat het te heftig was en omdat hij de eerste stap gezet heeft waarom de volgende dan niet zodra hij alles op rijtje heeft. Hij woont nu niet thuis.
Beetje wazig verhaal. Bedankt dat je de moeite nam om het te lezen. Snap dat hier ook negatieve reacties op komen maar ik hoop ook op vrouwen die dit ook hebben meegemaakt. Heb jullie steun nodig. Heb hier echt nooit voor gekozen. Niet netjes van me geweest had eerste keer nee moeten zeggen. Maar ons gevoel is zo sterk en altijd geweest. We waren ervan overtuigd dat wij bij elkaar horen..
Ik ben namelijk zo'n minnares. 2 jaar lang had ik iets met een man die al een vriendin met 2 kindjes heeft. Ooit had ik al iets met hem gehad en 2 jaar terug kwamen we elkaar weer tegen. Toen we 9 jaar geleden iets hadden (was kort maar heftig) wou ik niet verder met hem omdat ik mezelf te jong vond voor iets vast en hij net uit een relatie kwam en ik hem tijd wou geven. Hij zag dit als een afwijzing en kwam een paar dagen later een ander tegen en kreeg daar iets mee. (niet het type dat alleen kan zijn blijkbaar)
De eerste 5 jaar dat zij samen waren heb ik hem amper gezien of gesproken maar het gevoel is altijd gebleven. Van 2 kanten. Hij zei steeds: Als ik aan jou dacht kreeg ik altijd een big smile op mijn gezicht. Heb ook best moeten slikken toen ik hoorde dat zij zwanger was. Gunde ze alle geluk, absoluut. Maar was toch even schrikken. Zij is de afgelopen jaren bij maar weinig mensen geliefd geweest. (wel bij hem natuurlijk) Hij zit niet krap bij kas en mensen zeiden (al zeggen ze dit natuurlijk altijd) dat het haar vooral daarom ging. En ergens geloof ik dit ook. Hij heeft al vaker met haar willen stoppen maar het steeds niet gekund omdat hij het heel moeilijk vind ivm de kindjes. Terecht ook! Als hij dat niet zou vinden ws het ook niet de man waar ik van hou. 3 weken geleden heeft hij de handdoek in de ring gegooit en het haar verteld. Hij wou met mij verder. Zij kapot van natuurlijk. Logisch. Hij ook. Wij zouden met niks beginnen. We zeiden dan ook dat we niks hadden dat we zouden zien hoe het zou lopen. De afgelopen 3 weken waren een hel. Ik probeerde me aan de zijlijn te houden. Mocht me nergens mee bemoeien. Moest alle kritiek maar laten komen en liet hem zijn keuzes maken. Alles voor hem en voor zijn kindjes dacht ik. En ook voor haar. Is al moeilijk zat voor haar. Ondertussen heeft ze veel ontdekt. Dat we samen op vakantie zijn geweest etc etc. Maar ze wil hem terug en dreigt met de kinderen. Hij mag ze niet meer zien etc. Hij trapt daar in. Terwijl zij geen poot heeft om op te staan. Kinderen zijn toch niet genoeg om je man te houden? Of is dat makkelijk gezegd. Natuurlijk vecht je daarvoor. Dat heeft hij ook absoluut gedaan!! De eerste 1,5 jaar was het gewoon lang leven de lol en wisten we allebei dat het nooit iets zou worden. Later werd het gevoel te heftig. Maar welke vrouw wil nu een man die alleen bij haar is om de kinderen? Want op dat niveau zitten zij nu dus. Hij knapte. Er werd aan hem getrokken en hij had rust nodig. Wie wordt er dan aan de kant gezet? IK! Ja logisch ook weer. Ik denk dat zij het samen weer gaan proberen maar weet dat niet zeker. Hij zegt dat hij niet denkt dat dat nog gaat werken. Maar denk wel dat ze het gaan doen. En hoe egoistisch ook, ik ben er kapot van. Heb me zo laten weg cijferen en nu wordt ik bedankt. (ik hoor jullie denken..) Heb besloten geen contact meer met hem op te nemen omdat hij rust wil. Kan hij krijgen. Maar ben zo bang dat hij ondertussen weer met haar verder gaat. Zij vergeeft hem alles. En ja hoe weet ik eigenlijk wat hij haar allemaal verteld heeft..
Nu wil ik van jullie weten. Denken jullie dat er nog kans van slagen is voor hun? Ze heeft natuurlijk een heerlijk leventje. Niet werken, flink zakgeld, dure auto en mooi huis. Schijnbaar kun je daar mee leven. Maar het moet toch gaan opbreken het idee dat hij bij mij lag en van mij houdt. (weet zeker dat hij van me houdt) En voor hem ook. Zou hij mij zomaar kunnen vergeten? Mensen hier zeggen van niet. Dat het te heftig was en omdat hij de eerste stap gezet heeft waarom de volgende dan niet zodra hij alles op rijtje heeft. Hij woont nu niet thuis.
Beetje wazig verhaal. Bedankt dat je de moeite nam om het te lezen. Snap dat hier ook negatieve reacties op komen maar ik hoop ook op vrouwen die dit ook hebben meegemaakt. Heb jullie steun nodig. Heb hier echt nooit voor gekozen. Niet netjes van me geweest had eerste keer nee moeten zeggen. Maar ons gevoel is zo sterk en altijd geweest. We waren ervan overtuigd dat wij bij elkaar horen..
maandag 1 oktober 2007 om 16:59
maandag 1 oktober 2007 om 17:23
NEE, al die reacties zetten mij ook weer met mijn beide voeten op de grond! Ik maak bijna het zelfde mee nu! Ik weet precies wat je doormaakt en dat doet zo'n pijn! liefde maakt echt blind. waarom pik ik altijd alles van hem, waarom kies ik niet voor mezelf? Wat kan de liefde toch mooi zijn maar tegelijk ook zo klote! KOP OP MEID! we komen er wel! MSS komen die mannen van ons wel met hangende pootjes terug! Stiekem blijven we daar op hopen! liefs!
maandag 1 oktober 2007 om 20:26
quote:smileandshine schreef op 01 oktober 2007 @ 17:26:
MissN als je hebt een oplossing hebt gevonden, hoor ik graag van je! heb precies dezelfde situatie!Hoe kan ik hier een oplossing voor vinden? volgens mij is er geen oplossing voor, het enige is, jezelf afsluiten. dat zegt mijn verstand, maar gevoel? praat me daar niet over! hoe ga jij hiermee om?
MissN als je hebt een oplossing hebt gevonden, hoor ik graag van je! heb precies dezelfde situatie!Hoe kan ik hier een oplossing voor vinden? volgens mij is er geen oplossing voor, het enige is, jezelf afsluiten. dat zegt mijn verstand, maar gevoel? praat me daar niet over! hoe ga jij hiermee om?
maandag 1 oktober 2007 om 20:56
quote:misslove2 schreef op 30 september 2007 @ 16:48:
Maar ik was volkomen verbaast en blij verrast toen hij een week nadat wij elkaar hadden ontmoet wél bij zijn vrouw weg ging,nu is het niet zo dat hij alleen maar voor mij is gaan scheiden.
Het zat al een hele tijd niet goed en ik was de bekende druppel,hij zei dat als hij zó verliefd kon worden op een ander dat hij dan zeker wist dat zijn huwelijk echt over was.
Die ervaring heb ik ook!
Hij en ik bleken uiteindelijk totaal niét voor elkaar in de wieg gelegd, maar ook hij kwam door zijn verliefdheid erachter dat het thuis niet meer door kon gaan. Toen hij het mij vertelde dat zijn relatie 'koud' was en dat hij bleef voor zijn kindje, dacht ik ook: "Oh jee, daar heb je er weer zo één..."
Maar idd, binnen 2 weken zaten hij en zijn vrouw bij de advocaat. En toen hij nog volop genoot van zijn vrijgezelle leventje, kreeg zijn ex al vrij snel een nieuwe vriend waar ze mee is gaan samenwonen en het contact tussen hen is nog steeds goed.
Maar ik was volkomen verbaast en blij verrast toen hij een week nadat wij elkaar hadden ontmoet wél bij zijn vrouw weg ging,nu is het niet zo dat hij alleen maar voor mij is gaan scheiden.
Het zat al een hele tijd niet goed en ik was de bekende druppel,hij zei dat als hij zó verliefd kon worden op een ander dat hij dan zeker wist dat zijn huwelijk echt over was.
Die ervaring heb ik ook!
Hij en ik bleken uiteindelijk totaal niét voor elkaar in de wieg gelegd, maar ook hij kwam door zijn verliefdheid erachter dat het thuis niet meer door kon gaan. Toen hij het mij vertelde dat zijn relatie 'koud' was en dat hij bleef voor zijn kindje, dacht ik ook: "Oh jee, daar heb je er weer zo één..."
Maar idd, binnen 2 weken zaten hij en zijn vrouw bij de advocaat. En toen hij nog volop genoot van zijn vrijgezelle leventje, kreeg zijn ex al vrij snel een nieuwe vriend waar ze mee is gaan samenwonen en het contact tussen hen is nog steeds goed.
maandag 1 oktober 2007 om 21:43
Oke, hier nu een deel van mijn verhaal... misschien kan je het enigsinds vergelijken:
Ik kwam ergens te werken waar hij ook werkte, in het begin was er niets aan de hand, maar er begon toch iets te spelen tussen ons. (zijn vrouw is de beste vriendin van mijn baas), zijn vrouw was al wel 2 weken bij hem weg, halsoverkop vertrokken met kind naar haar ouders. We spraken af na werktijd in de auto en gingen dan iedere dag 10 minuten van elkaar genieten. Dit werd steeds heftiger, totdat we samen ook vaak uit eten gingen (ergens verderweg) en op een gegeven moment zelfs een stuk of 5x een bruidssuite in hotels geboekt. Samen naar scheveningen Enz. (die tijd was echt geweldig). Alles was zo perfect! Ik was zo gelukkig! Totdat het allemaal bekend werd, het heeft mij zelfs mijn baan gekost! Ik werd ontslagen.
Goed, scheiding was in gang gezet (door haar aangevraagd) en met de rechtzitting (voorlopige voorzieningen) moest hij zijn huis uit omdat zij erin moest gaan wonen omdat zij tenlotte het kind bij zich had. Hij heeft een appartementje gehuurd waar hij nu ongeveer een half jaar zit. In die tijd was ik dag en nacht bij hem.
Zij gebruikte ook heel erg het kind, liet hem overstuur opbellen, liet hem bellen dat er iets kapott was en dat hij het moest komen maken, terwijl er wanneer hij er was helemaal niets kapot was en zij weer met hem wou praten, ze liet hem bellen of hij met zijn zoon in bad wou komen en dat deed hij natuurlijk voor zijn dochter. Daar hing dan sexy lingerie en zij heeft hem regelmatig geprobeerd te bespringen.Ect.Ect.
Ik werd door haar bedreigd en achtervolgt, het begon een grote ellende te worden maar ik kon er niet mee stoppen! Ben zo ongelooflijk gek op hem.
Al die tijd ben ik er voor hem geweest, iedere keer als zij weer iets flikte hij haar voor van alles en nog wat uitmaakte en bij mij troost kwam zoeken!
Ik heb alles geaccepteerd en hij ging steeds weer praten daar om maar het beste te willen voor zijn dochter.
Ik mocht absoluut niet bij haar in de buurt komen van haar! Tot de dag kwam dat hij daar lak aan had en mij met haar in aanraking liet komen (zij is 9 jaar) het verliep allemaal leuk en er was niets aan de hand! Hij maakte de keuze om met haar te gaan praten om haar te vertellen dat ik nou eenmaal deel ben van zijn leven en dat zij dat maar moest accepteren. Ik zat natuurlijk thuis te wachten totdat hij terug kwam (dit gebeurde minstens 3x in de maand). En hij kwam thuis met zijn gezicht helemaal opengekrabt, en met het verhaal dat ze het erover gehad hadden om het nog een keer te proberen en dat zij als voorwaarde stelde dat dat goed was maar dan moest hij mij in haar bijzijn opbellen dat hij mij niet meer wou en meteen die nacht daar blijven slapen. Dat heeft hij niet gedaan waardoor zij agressief is geworden. Toen hij daarmee thuis kwam ben ik onwijs boos weggegaan!
Daarna natuurlijk smsjes of ik alsjeblieft terug wou komen, hem niet in de steek wou laten ect. Ik heb dat ook weer geaccepteerd.Een aantal weken geleden heeft ze mij zelfs aangevallen en een blauw ook geslagen, zelfs daar heeft hij niets mee gedaan! Hij heeft me alleen laten zitten...en ook dat heb ik geaccepteerd...
Tot hij zijn kind 3 weken heeft gehad in de vakantie ging alles weer oke en hij beloofde mij dat hij mij nooit meer zoveel verdriet zou doen. na die 3 weken is het weer helemaal mis gegaan, hij wou rust om alles te kunnen "verwerken". Zelfs die rust heb ik hem gegeven! in augustus was de rechtzaak en na die tijd kon hij dan voor de volle 100% voor mij gaan! Nou daar hoopte ik dan maar op! ( ook wel tegen beter weten in)
Totdat ik afgelopen donderdag een mail kreeg terwijl ik aan het werk was, dat hij toch tegen beter weten in een alles of niets poging bij zijn gezin wil proberen en minstens met haar daarover een gesprek wil aangaan! Ik kon het niet bevatten! ik zakte door de grond, ik wist het allemaal niet meer! ik heb hem uitgescholden voor van alles en nog wat! Voel me zo vreselijk bedondert! Maar hij moet dit doen en kan zijn dochter niet in de steek laten, hij weet dat het tegen beter weten in is en dat het niet gaat werken, maar hij moet dit doen voor zijn kind! Het maakt hem niets uit, al moet hij met de grootste *** in een huis wonen dan nog, als zijn kind daar gelukkig van word zal hij zijn leven ervoor geven!
Hij wil mij ook niet kwijt zegt ie maar hij moet dit doen nu!
Hij maakt ervan dat hij anders het verleden nooit achter zich kan laten, als hij dit niet probeert.
Vervolgens krijg ik smsjes "als wij bij elkaar horen, dan komt het vanzelf wel goed"blabla.
Hij heeft mij al zoveel beloftes gedaan dat ik er niet meer in geloof....
Zal zij hem nog terug nemen een jaar verder? Ik weet zeker dat wanneer zij hem afwijst dat hij terug komt bij mij, en ben ik dan sterk genoeg om te zeggen dat ik geen 2e keuze wil zijn? Op dit moment denk ik niet! Ik ga hem juist smsen of hij alsjeblieft bij mij wilt blijven enz...
Ik kan het niet loslaten, het voelt als een gevecht van een jaar die ik dus nu verloren heb!
Hoe moet ik hier in godsnaam mee omgaan?? Ik vind het makkelijker geen contact te hebben wanneer ik niet alleen ben, maar als ik alleen ben en 's nachts wakker lig ga ik toch weer contact met hem zoeken.
Mijn verstand weet wel wat ik moet doen, maar waarom dat stomme gevoel?
Ik weet dat hij mijn tranen en energie niet waard is, maar heb ik dan al die tijd alles voor niets gedaan? Ik kan het niet geloven!
Nu ben ik de hele tijd aan het denken, zal hij nu bij haar zitten? zouden ze nu aan het praten zijn? neemt ze hem terug? (dat denk ik wel, anders doet ze niet al een jaar lang moeite) of wilt ze hem alleen maar alles afpakken?
bedankt voor het lezen van mij verhaal, ik hoop dat alle anderen er ook iets in herkennen en dat we steun aan elkaar hebben, anderen hebben altijd meningen hierover maar die hebben het gevoel er niet bij, alhoewel je wel weet dat ze het beste met je voor hebben!
Ik kwam ergens te werken waar hij ook werkte, in het begin was er niets aan de hand, maar er begon toch iets te spelen tussen ons. (zijn vrouw is de beste vriendin van mijn baas), zijn vrouw was al wel 2 weken bij hem weg, halsoverkop vertrokken met kind naar haar ouders. We spraken af na werktijd in de auto en gingen dan iedere dag 10 minuten van elkaar genieten. Dit werd steeds heftiger, totdat we samen ook vaak uit eten gingen (ergens verderweg) en op een gegeven moment zelfs een stuk of 5x een bruidssuite in hotels geboekt. Samen naar scheveningen Enz. (die tijd was echt geweldig). Alles was zo perfect! Ik was zo gelukkig! Totdat het allemaal bekend werd, het heeft mij zelfs mijn baan gekost! Ik werd ontslagen.
Goed, scheiding was in gang gezet (door haar aangevraagd) en met de rechtzitting (voorlopige voorzieningen) moest hij zijn huis uit omdat zij erin moest gaan wonen omdat zij tenlotte het kind bij zich had. Hij heeft een appartementje gehuurd waar hij nu ongeveer een half jaar zit. In die tijd was ik dag en nacht bij hem.
Zij gebruikte ook heel erg het kind, liet hem overstuur opbellen, liet hem bellen dat er iets kapott was en dat hij het moest komen maken, terwijl er wanneer hij er was helemaal niets kapot was en zij weer met hem wou praten, ze liet hem bellen of hij met zijn zoon in bad wou komen en dat deed hij natuurlijk voor zijn dochter. Daar hing dan sexy lingerie en zij heeft hem regelmatig geprobeerd te bespringen.Ect.Ect.
Ik werd door haar bedreigd en achtervolgt, het begon een grote ellende te worden maar ik kon er niet mee stoppen! Ben zo ongelooflijk gek op hem.
Al die tijd ben ik er voor hem geweest, iedere keer als zij weer iets flikte hij haar voor van alles en nog wat uitmaakte en bij mij troost kwam zoeken!
Ik heb alles geaccepteerd en hij ging steeds weer praten daar om maar het beste te willen voor zijn dochter.
Ik mocht absoluut niet bij haar in de buurt komen van haar! Tot de dag kwam dat hij daar lak aan had en mij met haar in aanraking liet komen (zij is 9 jaar) het verliep allemaal leuk en er was niets aan de hand! Hij maakte de keuze om met haar te gaan praten om haar te vertellen dat ik nou eenmaal deel ben van zijn leven en dat zij dat maar moest accepteren. Ik zat natuurlijk thuis te wachten totdat hij terug kwam (dit gebeurde minstens 3x in de maand). En hij kwam thuis met zijn gezicht helemaal opengekrabt, en met het verhaal dat ze het erover gehad hadden om het nog een keer te proberen en dat zij als voorwaarde stelde dat dat goed was maar dan moest hij mij in haar bijzijn opbellen dat hij mij niet meer wou en meteen die nacht daar blijven slapen. Dat heeft hij niet gedaan waardoor zij agressief is geworden. Toen hij daarmee thuis kwam ben ik onwijs boos weggegaan!
Daarna natuurlijk smsjes of ik alsjeblieft terug wou komen, hem niet in de steek wou laten ect. Ik heb dat ook weer geaccepteerd.Een aantal weken geleden heeft ze mij zelfs aangevallen en een blauw ook geslagen, zelfs daar heeft hij niets mee gedaan! Hij heeft me alleen laten zitten...en ook dat heb ik geaccepteerd...
Tot hij zijn kind 3 weken heeft gehad in de vakantie ging alles weer oke en hij beloofde mij dat hij mij nooit meer zoveel verdriet zou doen. na die 3 weken is het weer helemaal mis gegaan, hij wou rust om alles te kunnen "verwerken". Zelfs die rust heb ik hem gegeven! in augustus was de rechtzaak en na die tijd kon hij dan voor de volle 100% voor mij gaan! Nou daar hoopte ik dan maar op! ( ook wel tegen beter weten in)
Totdat ik afgelopen donderdag een mail kreeg terwijl ik aan het werk was, dat hij toch tegen beter weten in een alles of niets poging bij zijn gezin wil proberen en minstens met haar daarover een gesprek wil aangaan! Ik kon het niet bevatten! ik zakte door de grond, ik wist het allemaal niet meer! ik heb hem uitgescholden voor van alles en nog wat! Voel me zo vreselijk bedondert! Maar hij moet dit doen en kan zijn dochter niet in de steek laten, hij weet dat het tegen beter weten in is en dat het niet gaat werken, maar hij moet dit doen voor zijn kind! Het maakt hem niets uit, al moet hij met de grootste *** in een huis wonen dan nog, als zijn kind daar gelukkig van word zal hij zijn leven ervoor geven!
Hij wil mij ook niet kwijt zegt ie maar hij moet dit doen nu!
Hij maakt ervan dat hij anders het verleden nooit achter zich kan laten, als hij dit niet probeert.
Vervolgens krijg ik smsjes "als wij bij elkaar horen, dan komt het vanzelf wel goed"blabla.
Hij heeft mij al zoveel beloftes gedaan dat ik er niet meer in geloof....
Zal zij hem nog terug nemen een jaar verder? Ik weet zeker dat wanneer zij hem afwijst dat hij terug komt bij mij, en ben ik dan sterk genoeg om te zeggen dat ik geen 2e keuze wil zijn? Op dit moment denk ik niet! Ik ga hem juist smsen of hij alsjeblieft bij mij wilt blijven enz...
Ik kan het niet loslaten, het voelt als een gevecht van een jaar die ik dus nu verloren heb!
Hoe moet ik hier in godsnaam mee omgaan?? Ik vind het makkelijker geen contact te hebben wanneer ik niet alleen ben, maar als ik alleen ben en 's nachts wakker lig ga ik toch weer contact met hem zoeken.
Mijn verstand weet wel wat ik moet doen, maar waarom dat stomme gevoel?
Ik weet dat hij mijn tranen en energie niet waard is, maar heb ik dan al die tijd alles voor niets gedaan? Ik kan het niet geloven!
Nu ben ik de hele tijd aan het denken, zal hij nu bij haar zitten? zouden ze nu aan het praten zijn? neemt ze hem terug? (dat denk ik wel, anders doet ze niet al een jaar lang moeite) of wilt ze hem alleen maar alles afpakken?
bedankt voor het lezen van mij verhaal, ik hoop dat alle anderen er ook iets in herkennen en dat we steun aan elkaar hebben, anderen hebben altijd meningen hierover maar die hebben het gevoel er niet bij, alhoewel je wel weet dat ze het beste met je voor hebben!
maandag 1 oktober 2007 om 22:11
Neem even tijd voor jezelf. Dat is mij ook verteld en voor mij werkt het al wel een beetje. Veel praten, huilen en slapen. En je bedenken of dit wel is wat je wilt. Ik mis hem nog steeds maar hij heeft die keuze gemaakt en nu is het tijd dat wij zelf eens keuzes gaan maken! Als het goed komt moet er heel wat gebeuren. Ben toch hoop ik wel meer waard. En het idee dat die 2 echt nooit meer eerlijk gelukkig worden samen (ja wel gelukkig op hun manier natuurlijk) is voor mij ergens een troost. Vraag me alleen steeds af, denkt hij aan mij en mist hij mij ook? Kom op meiden!
ps je kunt me toch een prive bericht sturen? zet daarin dan je email.
ps je kunt me toch een prive bericht sturen? zet daarin dan je email.
dinsdag 2 oktober 2007 om 00:31
Vervolgens krijg ik smsjes "als wij bij elkaar horen, dan komt het vanzelf wel goed"blabla.
Hij heeft mij al zoveel beloftes gedaan dat ik er niet meer in geloof....
Zal zij hem nog terug nemen een jaar verder? Ik weet zeker dat wanneer zij hem afwijst dat hij terug komt bij mij, en ben ik dan sterk genoeg om te zeggen dat ik geen 2e keuze wil zijn? Op dit moment denk ik niet! Ik ga hem juist smsen of hij alsjeblieft bij mij wilt blijven enz...
Ik kan het niet loslaten, het voelt als een gevecht van een jaar die ik dus nu verloren heb!
jeetje dit is zo precies mijn verhaal! Alleen heeft die geen kinderen, maar een vriendin die niet hier van dan komt en hij haar hier heen heeft gehaald!
Echt bizar! echt bizar ik dacht dat ik de enige was op de hele aarde die zoveel verdriet had om iemand! Tja en na die berichtjes, van schat je bent me alles zonder jouw kan ik niet leven, wij worden samen oud, dan ga je weer om en vergeet je heel even je verdriet! ik wordt er echt helemaal gek van, zo erg dat ik gewoon mezelf niet meer herken! Liefde maakt blind! en wij vrouwen (missN en missHK) zijn te emotioneel en gevoelig voor die rot mannen!
hoe kan ik een prive bericht sturen?
Hij heeft mij al zoveel beloftes gedaan dat ik er niet meer in geloof....
Zal zij hem nog terug nemen een jaar verder? Ik weet zeker dat wanneer zij hem afwijst dat hij terug komt bij mij, en ben ik dan sterk genoeg om te zeggen dat ik geen 2e keuze wil zijn? Op dit moment denk ik niet! Ik ga hem juist smsen of hij alsjeblieft bij mij wilt blijven enz...
Ik kan het niet loslaten, het voelt als een gevecht van een jaar die ik dus nu verloren heb!
jeetje dit is zo precies mijn verhaal! Alleen heeft die geen kinderen, maar een vriendin die niet hier van dan komt en hij haar hier heen heeft gehaald!
Echt bizar! echt bizar ik dacht dat ik de enige was op de hele aarde die zoveel verdriet had om iemand! Tja en na die berichtjes, van schat je bent me alles zonder jouw kan ik niet leven, wij worden samen oud, dan ga je weer om en vergeet je heel even je verdriet! ik wordt er echt helemaal gek van, zo erg dat ik gewoon mezelf niet meer herken! Liefde maakt blind! en wij vrouwen (missN en missHK) zijn te emotioneel en gevoelig voor die rot mannen!
hoe kan ik een prive bericht sturen?
dinsdag 2 oktober 2007 om 11:54
Ja meiden.... Helaas heb ik in de zelfde situatie gezeten (zit??). Mijn GM (getrouwde man) Heeft ook zo vaak aangegeven te gaan scheiden en is ook meerdere malen thuis weggegaan... Wel 5 keer in een week!!!!! En weer terug gegaan naar zijn vrouw.... Op het moment dat ik het emotioneel helemaal niet meer trok heb ik er een punt achter gezet en hem aangegeven maar terug te komen als hij daadwerkelijk gescheiden was.... En wat denk je, ik ben uit beeld en het "happy family" gaat weer gewoon door met leven... Of het echt zo happy is weet ik niet.
En ja die smsen.... die ken ik ook maar al te goed, maar wat koop je ervoor als hij toch maar daar blijft zitten... Ookal is het onder het mom van "voor de kinderen"......
Dikke
I know how it feels....and will feel 4-ever
En ja die smsen.... die ken ik ook maar al te goed, maar wat koop je ervoor als hij toch maar daar blijft zitten... Ookal is het onder het mom van "voor de kinderen"......
Dikke
I know how it feels....and will feel 4-ever
dinsdag 2 oktober 2007 om 13:10
quote:al2jaar schreef op 02 oktober 2007 @ 11:54:
I know how it feels....and will feel 4-everMmm, dat dacht ik ook. Tot ik mijn opgekropte woede-gevoelens losliet en nu kan hij mij niks meer schelen. Hij doet maar. Ik heb nu een vriend die er onvoorwaardelijk voor mij is (stom, 'ons' woordje was onvoorwaardelijke liefde... van mijn kant ja! Is bij hem nooit onvoorwaardelijk geweest) en hij is terug bij zijn gezin. Of ze nu gelukkig zijn of niet, i don't care. Het is mijn leven niet meer. Ik leef nu onbezorgd en zonder al dat stress-gedoe. Ben eigenlijk blij dat ik er vanaf ben. Hoef niet meer op de tippen van mijn tenen te lopen of steeds 'mijn best te doen' opdat hij toch voor mij zou kiezen. Wat een flauwekul allemaal, hij had nooit voor mij gekozen. Bij mij kreeg hij de aandacht die hij thuis niet kreeg, en dat was de enige reden waarom hij bij me wou zijn. Ik hou van echte mannen met ballen aan hun lijf, en niet van woessies die voor het minste wat er is terug naar hun 'veilige' schuilplaats terugkeren...
I know how it feels....and will feel 4-everMmm, dat dacht ik ook. Tot ik mijn opgekropte woede-gevoelens losliet en nu kan hij mij niks meer schelen. Hij doet maar. Ik heb nu een vriend die er onvoorwaardelijk voor mij is (stom, 'ons' woordje was onvoorwaardelijke liefde... van mijn kant ja! Is bij hem nooit onvoorwaardelijk geweest) en hij is terug bij zijn gezin. Of ze nu gelukkig zijn of niet, i don't care. Het is mijn leven niet meer. Ik leef nu onbezorgd en zonder al dat stress-gedoe. Ben eigenlijk blij dat ik er vanaf ben. Hoef niet meer op de tippen van mijn tenen te lopen of steeds 'mijn best te doen' opdat hij toch voor mij zou kiezen. Wat een flauwekul allemaal, hij had nooit voor mij gekozen. Bij mij kreeg hij de aandacht die hij thuis niet kreeg, en dat was de enige reden waarom hij bij me wou zijn. Ik hou van echte mannen met ballen aan hun lijf, en niet van woessies die voor het minste wat er is terug naar hun 'veilige' schuilplaats terugkeren...
dinsdag 2 oktober 2007 om 15:20
Inmiddels weet die vrouw dus ook dat ze bedrogen is en dat haar man er nast haar nog een andere vrouw op nahoudt. Waarom is de minnares dan mer waard en heb je bewondering voor de vrouw dat ze hem nog terugwil?
beiden accepteren immers hem gedeeld te hebben en beiden willen ze hem eigenlijk helemaal voor zichzelf. Maakt het dan echt zo'n groot verschil dat de ene zijn ring draagt?
( Ik zou meer bewondering voor zijn vrouw hebben als ze besluit dat ze ook meer waard is en hem niet terug wil).
beiden accepteren immers hem gedeeld te hebben en beiden willen ze hem eigenlijk helemaal voor zichzelf. Maakt het dan echt zo'n groot verschil dat de ene zijn ring draagt?
( Ik zou meer bewondering voor zijn vrouw hebben als ze besluit dat ze ook meer waard is en hem niet terug wil).
dinsdag 2 oktober 2007 om 15:35
Ik heb in die situatie voor niemand bewondering eigenlijk (let wel, ik heb in dezelfde situatie gezeten). Niet voor de minnares: die wist dat hij gehuwd was, niet voor zijn vrouw: met zo'n man zou ik nooit getrouwd willen zijn, ik zou hem zeker niet terugnemen, die zou kunnen oprotten, en zeker niet voor die man: ik hoop dat hij dezelfde pijn mag ervaren als de 2 bedrogen vrouwen...
dinsdag 2 oktober 2007 om 16:03
Miss N, ik word triest van je verhaal. toch is het heel herkenbaar voor mij. Ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Toch begrijp ik je vriend ook wel. Mijn vriend heeft zich schuldig gevoeld voor zijn scheiding omdat hij vreemd ging met mij. Er waren al problemen binnen het huwelijk en hij wilde er al uit stappen en toen kwam hij mij tegen. Zijn ex heeft hem twee jaar na de scheiding nog op zijn schuldgevoel zitten inpraten. hierdoor heeft hij toch vaak getwijfeld, ook met het oog op het kind.Hij heeft mij ook in situaties voorgelogen. Dan ging hij iets met het kind doen maar dan bleek dat ze als vanouds als gezinnetje op pad waren gegaan, dat soort dingen. Op een gegevn moment werd ik het zo zat, ook ik wilde geen tweede keus zijn. Ik stelde zelf voor dat hij weer terug zou gaan om naar haar om het nog een x te proberen. of het zou lukken of het zou definitief knallen. Dat heeft hem aan het denken gezet en hij heeft die stap niet gezet en is bij mij gebleven. We zijn nu drie en een half jar verder. Ex probeert nog steeds op zijn schuldgevoel te spelen en is een meester in het zwarte pieten maar het heeft vrijwel geen effect meer op hem en daardoor op ons. De situatie met de omgangsregeling is nog steeds niet rond maar verder heeft hij nu wel heel duidelijk voor ons samen gekozen. Als ik had geweten dat het allemaal zo lang zou duren, weet ik niet of ik dit allemaal had door gezet maar aan de andere kant hebben we het nu toch wel heel fijn.
dinsdag 2 oktober 2007 om 17:55
Toch fijn om te lezen dat het in sommige gevallen toch wel goed gaat! Bij mij is dit zeker niet het geval! ik weet dat hij deze week gaat praten om het nog een keer opnieuw te proberen. En dus moet ik zelf die keuze maken. Ik heb sinds dat ik gister deze site heb gevonden en alle berichten heb gelezen toch enigsinds troost gevonden, ik vond vooral een berichtje supergoed! "jij weet dat hij bij haar zit, maar zij zal zich altijd afvragen of jullie nog contact hebben". Dat is zeker waar! ze zouden al heel lang gaan scheiden en dat was het kind ook al verteld, ze waren aan het wachten tot de vrouw een huisje voor zichzelf had! Maar nu het allemaal zo dichtbijkomt zit ze zo te zieken en op zijn gevoelens in te spelen m.b.t. het kind. Hij zegt dat niemand zoveel van zijn kind houdt als hij. (nogal rare uitspraak) en dat hij nooit onder zijn kind zou kunnen leven, dat zijn kind veel tekort komt enz.
Natuurlijk kan ik dat begrijpen en snap dat het heel moeilijk is, maar als ik voorstelde om met maatschappelijk werk te gaan praten staat hij daar ook niet voor open, dus zoals ik het zie, wil hij er ook geen moeite voor doen en er een weg in vinden.
Wat hij het liefste wil, is haar inwisselen voor mij omdat hij met mij supergelukkig is, alleen gaat hij voor het geluk van zijn kind ( hij denkt dat het beter is voor haar). ze zegt zelf dat ze haar oren dan wel dicht doet als papa en mama weer eens ruzie maken!
Ik ben zelf van gescheiden ouders, dus kan dit wel begrijpen.
Ben nu supertrots dat ik al een dag (jaja ik tel de uren) niets van me heb laten horen! maar zit wel de hele dag te malen of hij nu daar zou zitten enz...
Weet echt wel dat ik mijzelf daarmee heb, maar kan het niet uit mijn hoofd zetten.
Hoe kan je dan een prive bericht sturen?
Natuurlijk kan ik dat begrijpen en snap dat het heel moeilijk is, maar als ik voorstelde om met maatschappelijk werk te gaan praten staat hij daar ook niet voor open, dus zoals ik het zie, wil hij er ook geen moeite voor doen en er een weg in vinden.
Wat hij het liefste wil, is haar inwisselen voor mij omdat hij met mij supergelukkig is, alleen gaat hij voor het geluk van zijn kind ( hij denkt dat het beter is voor haar). ze zegt zelf dat ze haar oren dan wel dicht doet als papa en mama weer eens ruzie maken!
Ik ben zelf van gescheiden ouders, dus kan dit wel begrijpen.
Ben nu supertrots dat ik al een dag (jaja ik tel de uren) niets van me heb laten horen! maar zit wel de hele dag te malen of hij nu daar zou zitten enz...
Weet echt wel dat ik mijzelf daarmee heb, maar kan het niet uit mijn hoofd zetten.
Hoe kan je dan een prive bericht sturen?
dinsdag 2 oktober 2007 om 17:59
quote:eranma schreef op 02 oktober 2007 @ 16:03:
Miss N, ik word triest van je verhaal. toch is het heel herkenbaar voor mij. Ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Toch begrijp ik je vriend ook wel. Mijn vriend heeft zich schuldig gevoeld voor zijn scheiding omdat hij vreemd ging met mij. Er waren al problemen binnen het huwelijk en hij wilde er al uit stappen en toen kwam hij mij tegen. Zijn ex heeft hem twee jaar na de scheiding nog op zijn schuldgevoel zitten inpraten. hierdoor heeft hij toch vaak getwijfeld, ook met het oog op het kind.Hij heeft mij ook in situaties voorgelogen. Dan ging hij iets met het kind doen maar dan bleek dat ze als vanouds als gezinnetje op pad waren gegaan, dat soort dingen. Op een gegevn moment werd ik het zo zat, ook ik wilde geen tweede keus zijn. Ik stelde zelf voor dat hij weer terug zou gaan om naar haar om het nog een x te proberen. of het zou lukken of het zou definitief knallen. Dat heeft hem aan het denken gezet en hij heeft die stap niet gezet en is bij mij gebleven. We zijn nu drie en een half jar verder. Ex probeert nog steeds op zijn schuldgevoel te spelen en is een meester in het zwarte pieten maar het heeft vrijwel geen effect meer op hem en daardoor op ons. De situatie met de omgangsregeling is nog steeds niet rond maar verder heeft hij nu wel heel duidelijk voor ons samen gekozen. Als ik had geweten dat het allemaal zo lang zou duren, weet ik niet of ik dit allemaal had door gezet maar aan de andere kant hebben we het nu toch wel heel fijn.Heey, ben blij voor jou dat het dus wel kan, als hij er maar achter jullie relatie staat! Ben jij niet nog steeds bang dat de dag zal komen dat hij terug gaat? Voel jij je nog bedreigd wanneer hij contact heeft met haar?
Miss N, ik word triest van je verhaal. toch is het heel herkenbaar voor mij. Ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Toch begrijp ik je vriend ook wel. Mijn vriend heeft zich schuldig gevoeld voor zijn scheiding omdat hij vreemd ging met mij. Er waren al problemen binnen het huwelijk en hij wilde er al uit stappen en toen kwam hij mij tegen. Zijn ex heeft hem twee jaar na de scheiding nog op zijn schuldgevoel zitten inpraten. hierdoor heeft hij toch vaak getwijfeld, ook met het oog op het kind.Hij heeft mij ook in situaties voorgelogen. Dan ging hij iets met het kind doen maar dan bleek dat ze als vanouds als gezinnetje op pad waren gegaan, dat soort dingen. Op een gegevn moment werd ik het zo zat, ook ik wilde geen tweede keus zijn. Ik stelde zelf voor dat hij weer terug zou gaan om naar haar om het nog een x te proberen. of het zou lukken of het zou definitief knallen. Dat heeft hem aan het denken gezet en hij heeft die stap niet gezet en is bij mij gebleven. We zijn nu drie en een half jar verder. Ex probeert nog steeds op zijn schuldgevoel te spelen en is een meester in het zwarte pieten maar het heeft vrijwel geen effect meer op hem en daardoor op ons. De situatie met de omgangsregeling is nog steeds niet rond maar verder heeft hij nu wel heel duidelijk voor ons samen gekozen. Als ik had geweten dat het allemaal zo lang zou duren, weet ik niet of ik dit allemaal had door gezet maar aan de andere kant hebben we het nu toch wel heel fijn.Heey, ben blij voor jou dat het dus wel kan, als hij er maar achter jullie relatie staat! Ben jij niet nog steeds bang dat de dag zal komen dat hij terug gaat? Voel jij je nog bedreigd wanneer hij contact heeft met haar?
dinsdag 2 oktober 2007 om 18:05
Nog een vraagje. Zou het zo zijn dat hij mij achter de hand houdt? of is dat heel naief omdat te vragen? hij is immers wel eerlijk dat hij gaat praten met haar, hij had het ook cahter mijn rug om kunnen doen, en als zij dan niet wou gewoon met mij verder gaan alsof er niets gebeurt is.
Zou zij hem terugnemen? wat denken jullie?
Zou zij hem terugnemen? wat denken jullie?
dinsdag 2 oktober 2007 om 18:10
In mijn geval neemt ze hem terug omdat ze haar leventje niet kwijt wil. En omdat ze ook nog van hem houd. Het is voor die vrouwen ook een soort van verliezen en dat willen ze natuurlijk ook niet. En dat begrijp ik ook. Komt een trut zomaar hun man weg halen. Ook al zijn wij niet de reden van hun split. Het werkte in mijn geval niet meer met hun. Maar nu blijkbaar toch weer genoeg om het te proberen. Ik hoor al dagen niks meer van hem. Ik ben gewoon aan de kant gezet. Snap al jou vragen. Ik wil bijvoorbeeld wel eens weten wat ik dan voor hem voorgesteld heb. Of hij dan ineens niet meer van me houdt. Zo zet hij alles aan de kant voor mij en zo loopt hij terug. Hoe werkt dat!!?
dinsdag 2 oktober 2007 om 18:15
Mis N dat berichtje over dat jij weet dat ze bij haar zit en zij zich afvraagd of hij bij jouw zit komt van mij. Het is een vreselijk gevoel onzekerheid dat ervaar jij nu zelf ook. De tijd zal het leren of ze wel of niet bij elkaar blijven.
Ik heb je verhaal gelezen het is nogal wat. Je kunt aan viva angel mijn mail adres vragen als je dat wilt. Bij mij is het goed gekomen zoals je weet maar ik wil je geen valse hoop geven. Niet iedere situatie is hetzelfde. Afstand nemen is het beste. Ten eerste geeft het jou meer rust en ten tweede zit een man niet te wachten op een vrouw die zich voortdurend aan hem opdringt. Hij heeft genoeg aan zijn hoofd nu dus laat hem. Ik weet het makkelijk gezegd (de momenten die jij nu hebt heb ook zeker gehad) maar uiteindelijk is het voor beide partijen beter.
Ik heb je verhaal gelezen het is nogal wat. Je kunt aan viva angel mijn mail adres vragen als je dat wilt. Bij mij is het goed gekomen zoals je weet maar ik wil je geen valse hoop geven. Niet iedere situatie is hetzelfde. Afstand nemen is het beste. Ten eerste geeft het jou meer rust en ten tweede zit een man niet te wachten op een vrouw die zich voortdurend aan hem opdringt. Hij heeft genoeg aan zijn hoofd nu dus laat hem. Ik weet het makkelijk gezegd (de momenten die jij nu hebt heb ook zeker gehad) maar uiteindelijk is het voor beide partijen beter.
dinsdag 2 oktober 2007 om 18:53
quote:missHK schreef op 02 oktober 2007 @ 18:10:
In mijn geval neemt ze hem terug omdat ze haar leventje niet kwijt wil. En omdat ze ook nog van hem houd. Het is voor die vrouwen ook een soort van verliezen en dat willen ze natuurlijk ook niet. En dat begrijp ik ook. Komt een trut zomaar hun man weg halen. Ook al zijn wij niet de reden van hun split. Het werkte in mijn geval niet meer met hun. Maar nu blijkbaar toch weer genoeg om het te proberen. Ik hoor al dagen niks meer van hem. Ik ben gewoon aan de kant gezet. Snap al jou vragen. Ik wil bijvoorbeeld wel eens weten wat ik dan voor hem voorgesteld heb. Of hij dan ineens niet meer van me houdt. Zo zet hij alles aan de kant voor mij en zo loopt hij terug. Hoe werkt dat!!?
Hij is vroeger toen ik nog thuis woonde mijn acterbuurman geweest, en hoorde regelmatig hun ruzies, toen ze gingen verhuizen is hun oude huis heel lang te koop blijven staan en daar is een van 2 in gaan wonen. Dus tussen hen werkte het ook niet meer, maar volgens har ben ik de druppel geweest! Ik vraag me ook af? ben ik gebruikt? enzo. hield hij wel echt van mij? en waarom ben ik zo ontzettend gek op die man? De laatste maanden zat hij alleen maar met de gedachten om terug te gaan en was er dus helemaal niet meer voor mij. Hij kruipt voor haar en deed alles om haar te vriend te houden i.v.m. zijn kind!
Ik vraag me nu af, houdt hij nog van haar, zou hij nog met haar sex kunnen hebben en kunnen ze gewoon niet met en niet zonder elkaar?
Hij vind dat ik hem niet de schuld kan geven omdat ik wist waar ik aan begon... dat het moeilijk zou worden....
In mijn geval neemt ze hem terug omdat ze haar leventje niet kwijt wil. En omdat ze ook nog van hem houd. Het is voor die vrouwen ook een soort van verliezen en dat willen ze natuurlijk ook niet. En dat begrijp ik ook. Komt een trut zomaar hun man weg halen. Ook al zijn wij niet de reden van hun split. Het werkte in mijn geval niet meer met hun. Maar nu blijkbaar toch weer genoeg om het te proberen. Ik hoor al dagen niks meer van hem. Ik ben gewoon aan de kant gezet. Snap al jou vragen. Ik wil bijvoorbeeld wel eens weten wat ik dan voor hem voorgesteld heb. Of hij dan ineens niet meer van me houdt. Zo zet hij alles aan de kant voor mij en zo loopt hij terug. Hoe werkt dat!!?
Hij is vroeger toen ik nog thuis woonde mijn acterbuurman geweest, en hoorde regelmatig hun ruzies, toen ze gingen verhuizen is hun oude huis heel lang te koop blijven staan en daar is een van 2 in gaan wonen. Dus tussen hen werkte het ook niet meer, maar volgens har ben ik de druppel geweest! Ik vraag me ook af? ben ik gebruikt? enzo. hield hij wel echt van mij? en waarom ben ik zo ontzettend gek op die man? De laatste maanden zat hij alleen maar met de gedachten om terug te gaan en was er dus helemaal niet meer voor mij. Hij kruipt voor haar en deed alles om haar te vriend te houden i.v.m. zijn kind!
Ik vraag me nu af, houdt hij nog van haar, zou hij nog met haar sex kunnen hebben en kunnen ze gewoon niet met en niet zonder elkaar?
Hij vind dat ik hem niet de schuld kan geven omdat ik wist waar ik aan begon... dat het moeilijk zou worden....
