Relaties
alle pijlers
Moe kapot en gebroken
vrijdag 20 juni 2008 om 12:42
Bedankt dat jullie ook met mij meedenken! Vind ik erg fijn..
Ik ben sinds een half jaar in therapie. Gister ben ik weer geweest want ik zat er even helemaal doorheen. En mijn therapeute zei echt iets waar ik raar van op keek. Zal het proberen te vertellen.. Word een lang verhaal..
Ze vroeg hoe mijn vriend reageerd op dingen, wat hij dan zoal zegt. Ik vertelde dat hij vaak als hijzelf iets heeft gedaan wat ik niet leuk vindt, hij het omdraait. Ik zal een paar voorbeelden noemen.
Ik ben erg moe en heb hoofdpijn dus ga even op de bank liggen slapen. Het is etenstijd, en aangezien ik altijd kook maakt hij me wakker omdat hij honger heeft. Ik ga koken en 5 minuten voordat het klaar is zegt hij doodleuk: Ik ga nu weg, ik ga trainen met de jongens!
Op dat moment ben ik zo verbaast en best wel kwaad dat ik op boze toon tegen hem zeg: Nee, je belt ze maar dat je later komt! We gaan eerst eten! Ik sta niet voor niets te koken! Kan je daar nou geen rekening mee houden? Waarop hij weer zegt: Waarom moet je nou overal zo´n probleem van maken? GEEN 1 VROUW ZOU ZO REAGEREN! Waarom verpest je nou weer de sfeer!
Ik voel mij dan zo gekwetst. Vooral om het feit dat hij het bij mij neerlegt. Dat ik weer degene ben die normaal moet doen en zich moet aanpassen. Dat is dan zo´n moment waardoor ik een uitbarsting krijg.
Of bijvoorbeeld, ik maak 1 keer geen broodje voor hem klaar omdat ik moe ben. Zegt hij de volgende dag tegen me: Ik heb het idee dat je niet meer zoveel van me houdt, omdat je de laatste tijd steeds minder voor me wilt doen. Terwijl ik echt ALLES doe voor hem. ALLES wat je maar kan bedenken. Hij zegt: Ik zeg nooit nee, als je me iets vraagt. NEE MAAR IK VRAAG JE OOK NOOIT IETS! Zie, dus ik moet nog meer dingen voor hem doen, anders denkt hij dat ik niet van hem houd.
Of hij zegt tegen me: Oh, dat meisje op mijn werk is stapelverliefd op me. Ze zijn allemaal weg van me op mijn werk. En dat andere meisje heeft een briefje in mijn jas gedaan. En dat meisje vind mij ook leuk. Ohja mijn ex belde ook weer. Hierdoor word ik jaloers, en vraag mij af waarom hij dat verteld. Hij zegt dan dat hij gewoon eerlijk wil zijn.
Toen ik dit vertelde aan mijn pshygoloog werd ze plaatsvervangend boos op hem! Het was niet mijn bedoeling om kwaad te spreken over mijn vriend, want eerlijk gezegd zag ik hier ook geen kwaad in. Totdat ze zei dat het manipuleren is, wat hij doet. Hij wil mij klein houden. Ze zei dat personen zoals hij dat zelf niet doorhebben. En dat ze alles bij de ander neerleggen. Ze vind eigenlijk dat ik bij hem weg moet gaan!!! Dat verbaasde mij heel erg. Ze zei dat hij mij kapot maakt, dat ik steeds meer onzeker word en mijzelf steeds meer ga aanpassen. Ik verlies mezelf.
Ze noemde wat voorbeelden, en ik herkende het er allemaal in. Hij vind zichzelf erg knap, doet nooit iets fout. Denkt dat hij in de relatie de meest verstandige en volwassene is, die altijd ZO ERG zijn best doet. Want hij houdt zich altijd in, hij houdt rekening met mij.. denkt ie..
Gisteravond had hij me een paar keer gebelt, hij vroeg of ik bij hem kwam. Ik ben naar hem toegegaan. Voelde mij zwaar klote. Hij fleurde op toen ik er was. Deed lief, maar ik bleef afstandelijk. We hebben gepraat. Ik heb verteld hoe ik me voelde en dat ik niet zo snel een oplossing wist.
Hij zei dat als we bij elkaar bleven dan zouden we elkaar vroeg of laat kapot slaan of gek maken. Dus het kwam er op neer dat er geen keus is. Er is geen tussenweg. Want het ligt allemaal aan mij. Hij is de perfectie in onze relatie. Hij doet niets verkeerd.
Hij bleef maar doorgaan over de ruzies die IK veroorzaak. Hoe erg hij dat wel niet vond en hoe pijnlijk dat was. Ik zei dat ik het wist, dat ik weet hoe het komt en dat ik er wat aan wil doen. Dat ik denk dat we er samen wel uit zouden komen, als hij me maar een kans gaf om het beter te doen. Ook zei ik dat ik mij soms gekwetst voelde door dingen die hij zegt. Dat ik dan denk dat ik niet goed genoeg ben. Hij werd boos: Niet goed genoeg? Hoevaak moet ik dat nog horen! Het draait toch niet allemaal om jou!!
Maar hij bleef maar doorgaan en doorgaan met zeggen wat ik fout deed. Ik voelde me zo klein worden, zo hulpeloos. Ik zit er zo erg mee, hoe ik doe.. Hij weet dat allemaal.. En toch wrijft hij het er even lekker in. . .
Hij is op het eerste gezicht de perfecte man. Ontzettend knap, charmant, slim, grappig, lief, trouw, serieus. Maar de andere kant leer ik nu ook kennen. En ik kan daar niet mee leven. Als hij het nou zou willen horen en misschien wil erkennen was het nog iets. Maar als ik hem dit bijvoorbeeld zou laten lezen. Hij zou mij totaal voor gek verklaren. HALLO! HIJ DOET NIETS FOUT HOOR!
Je voelt je zo machteloos, als je er alles aan wilt doen om het te laten werken, maar het niet lukt. Als degene je niet hoort. Dat word je gek in je hoofd.
Ik weet het niet meer.. Ik heb echt zo erg gehuild, ik stikte er bijna in. Zag opeens onze hele toekomst, al onze plannen in duigen vallen. De man waar ik zo van houd begrijpt me niet.
Ben ik nou zo´n egoist? Denk ik echt alleen aan mijzelf?
Ik ben sinds een half jaar in therapie. Gister ben ik weer geweest want ik zat er even helemaal doorheen. En mijn therapeute zei echt iets waar ik raar van op keek. Zal het proberen te vertellen.. Word een lang verhaal..
Ze vroeg hoe mijn vriend reageerd op dingen, wat hij dan zoal zegt. Ik vertelde dat hij vaak als hijzelf iets heeft gedaan wat ik niet leuk vindt, hij het omdraait. Ik zal een paar voorbeelden noemen.
Ik ben erg moe en heb hoofdpijn dus ga even op de bank liggen slapen. Het is etenstijd, en aangezien ik altijd kook maakt hij me wakker omdat hij honger heeft. Ik ga koken en 5 minuten voordat het klaar is zegt hij doodleuk: Ik ga nu weg, ik ga trainen met de jongens!
Op dat moment ben ik zo verbaast en best wel kwaad dat ik op boze toon tegen hem zeg: Nee, je belt ze maar dat je later komt! We gaan eerst eten! Ik sta niet voor niets te koken! Kan je daar nou geen rekening mee houden? Waarop hij weer zegt: Waarom moet je nou overal zo´n probleem van maken? GEEN 1 VROUW ZOU ZO REAGEREN! Waarom verpest je nou weer de sfeer!
Ik voel mij dan zo gekwetst. Vooral om het feit dat hij het bij mij neerlegt. Dat ik weer degene ben die normaal moet doen en zich moet aanpassen. Dat is dan zo´n moment waardoor ik een uitbarsting krijg.
Of bijvoorbeeld, ik maak 1 keer geen broodje voor hem klaar omdat ik moe ben. Zegt hij de volgende dag tegen me: Ik heb het idee dat je niet meer zoveel van me houdt, omdat je de laatste tijd steeds minder voor me wilt doen. Terwijl ik echt ALLES doe voor hem. ALLES wat je maar kan bedenken. Hij zegt: Ik zeg nooit nee, als je me iets vraagt. NEE MAAR IK VRAAG JE OOK NOOIT IETS! Zie, dus ik moet nog meer dingen voor hem doen, anders denkt hij dat ik niet van hem houd.
Of hij zegt tegen me: Oh, dat meisje op mijn werk is stapelverliefd op me. Ze zijn allemaal weg van me op mijn werk. En dat andere meisje heeft een briefje in mijn jas gedaan. En dat meisje vind mij ook leuk. Ohja mijn ex belde ook weer. Hierdoor word ik jaloers, en vraag mij af waarom hij dat verteld. Hij zegt dan dat hij gewoon eerlijk wil zijn.
Toen ik dit vertelde aan mijn pshygoloog werd ze plaatsvervangend boos op hem! Het was niet mijn bedoeling om kwaad te spreken over mijn vriend, want eerlijk gezegd zag ik hier ook geen kwaad in. Totdat ze zei dat het manipuleren is, wat hij doet. Hij wil mij klein houden. Ze zei dat personen zoals hij dat zelf niet doorhebben. En dat ze alles bij de ander neerleggen. Ze vind eigenlijk dat ik bij hem weg moet gaan!!! Dat verbaasde mij heel erg. Ze zei dat hij mij kapot maakt, dat ik steeds meer onzeker word en mijzelf steeds meer ga aanpassen. Ik verlies mezelf.
Ze noemde wat voorbeelden, en ik herkende het er allemaal in. Hij vind zichzelf erg knap, doet nooit iets fout. Denkt dat hij in de relatie de meest verstandige en volwassene is, die altijd ZO ERG zijn best doet. Want hij houdt zich altijd in, hij houdt rekening met mij.. denkt ie..
Gisteravond had hij me een paar keer gebelt, hij vroeg of ik bij hem kwam. Ik ben naar hem toegegaan. Voelde mij zwaar klote. Hij fleurde op toen ik er was. Deed lief, maar ik bleef afstandelijk. We hebben gepraat. Ik heb verteld hoe ik me voelde en dat ik niet zo snel een oplossing wist.
Hij zei dat als we bij elkaar bleven dan zouden we elkaar vroeg of laat kapot slaan of gek maken. Dus het kwam er op neer dat er geen keus is. Er is geen tussenweg. Want het ligt allemaal aan mij. Hij is de perfectie in onze relatie. Hij doet niets verkeerd.
Hij bleef maar doorgaan over de ruzies die IK veroorzaak. Hoe erg hij dat wel niet vond en hoe pijnlijk dat was. Ik zei dat ik het wist, dat ik weet hoe het komt en dat ik er wat aan wil doen. Dat ik denk dat we er samen wel uit zouden komen, als hij me maar een kans gaf om het beter te doen. Ook zei ik dat ik mij soms gekwetst voelde door dingen die hij zegt. Dat ik dan denk dat ik niet goed genoeg ben. Hij werd boos: Niet goed genoeg? Hoevaak moet ik dat nog horen! Het draait toch niet allemaal om jou!!
Maar hij bleef maar doorgaan en doorgaan met zeggen wat ik fout deed. Ik voelde me zo klein worden, zo hulpeloos. Ik zit er zo erg mee, hoe ik doe.. Hij weet dat allemaal.. En toch wrijft hij het er even lekker in. . .
Hij is op het eerste gezicht de perfecte man. Ontzettend knap, charmant, slim, grappig, lief, trouw, serieus. Maar de andere kant leer ik nu ook kennen. En ik kan daar niet mee leven. Als hij het nou zou willen horen en misschien wil erkennen was het nog iets. Maar als ik hem dit bijvoorbeeld zou laten lezen. Hij zou mij totaal voor gek verklaren. HALLO! HIJ DOET NIETS FOUT HOOR!
Je voelt je zo machteloos, als je er alles aan wilt doen om het te laten werken, maar het niet lukt. Als degene je niet hoort. Dat word je gek in je hoofd.
Ik weet het niet meer.. Ik heb echt zo erg gehuild, ik stikte er bijna in. Zag opeens onze hele toekomst, al onze plannen in duigen vallen. De man waar ik zo van houd begrijpt me niet.
Ben ik nou zo´n egoist? Denk ik echt alleen aan mijzelf?
vrijdag 20 juni 2008 om 17:04
Ik herken veel in wat je schrijft... zo iemand verandert niet. Maar om dat zomaar ineens achter je te laten..
Ik denk dat hij vraagt of je langskomt, omdat hij het niet uit kan staan dat hij geen controle over je heeft. Wat dat betreft heeft je therapeute gelijk. En hij heeft dat ook als hij zegt dat jullie elkaar gek gaan maken als het zo doorgaat. Maar misschien moet dat maar gebeuren. Ik hoor het vaak genoeg: als je het écht zat bent hoe hij jou behandeld, dan is het afgelopen. Definitief.
Maar daarvoor heb je wel behoorlijk wat te incasseren. Je leeft met zijn zelfverheerlijking waarmee hij jou de grond in boort of je leeft met de pijn wanneer je de relatie verbreekt. En als je al niet zo stevig in je schoenen staat wat betreft zelfbeeld, dan denk ik dat je relatie vebreken erg moeilijk voor je zal worden. Want dán moet je voor jezelf kiezen en dat is iets wat je niet gewend bent en wat je misschien ook niet durft.
Maar het is wel de oplossing naar een beter leven, want je weet zelf ook hoe dit af gaat lopen.
Ik praat uit ervaring, ik blijf ook degene zien waarmee ik niet kan leven omdat hij voornamelijk zichzelf zo geweldig vindt. Ik ben alleen wel een stuk sterker geworden in de tussentijd. Maar ik krijg het niet uit mijn strot om te zeggen dat het beter voor -ons- is om elkaar écht nooit meer te zien.
Maar die tijd komt.
Ik denk dat hij vraagt of je langskomt, omdat hij het niet uit kan staan dat hij geen controle over je heeft. Wat dat betreft heeft je therapeute gelijk. En hij heeft dat ook als hij zegt dat jullie elkaar gek gaan maken als het zo doorgaat. Maar misschien moet dat maar gebeuren. Ik hoor het vaak genoeg: als je het écht zat bent hoe hij jou behandeld, dan is het afgelopen. Definitief.
Maar daarvoor heb je wel behoorlijk wat te incasseren. Je leeft met zijn zelfverheerlijking waarmee hij jou de grond in boort of je leeft met de pijn wanneer je de relatie verbreekt. En als je al niet zo stevig in je schoenen staat wat betreft zelfbeeld, dan denk ik dat je relatie vebreken erg moeilijk voor je zal worden. Want dán moet je voor jezelf kiezen en dat is iets wat je niet gewend bent en wat je misschien ook niet durft.
Maar het is wel de oplossing naar een beter leven, want je weet zelf ook hoe dit af gaat lopen.
Ik praat uit ervaring, ik blijf ook degene zien waarmee ik niet kan leven omdat hij voornamelijk zichzelf zo geweldig vindt. Ik ben alleen wel een stuk sterker geworden in de tussentijd. Maar ik krijg het niet uit mijn strot om te zeggen dat het beter voor -ons- is om elkaar écht nooit meer te zien.
Maar die tijd komt.
vrijdag 20 juni 2008 om 22:03
hoi zomermeisje,
pff ik had jou kennen zijn. ben ook iemand die zich zelf helamaal weg cijfert, als anderen het maar naar hun zin hebben ben ik (ook) tevreden.
ik heb nu al 1,5 jaar problemen in mijn relatie en word er echt gek van, daarbij heb ik nog twee kinderen waarvan de 1 adhd heeft met nog een paar stornissen. dit word later uitgezocht omdat hij nu nog te jong is.
op dit moment zit ik al 10 maanden alleen met mijn kinderen want man lief is hem gesmeerd naar zijn ouders. het is een erg zware tijd voor me, maar probeer het iedereen toch nog naar hun zin te maken. als hij hier is merk ik dat ik toch mijn best doe om te laten inzien wat hij mist. ook ik ben moe, kapot en gebroken.
wil vechten voor mijn huwelijk en onze relatie. was erg jong toen ik aan hem kwam en gaan nu 23 jaar met elkaar. dan denk je iemand toch echt te kennen, maar het laatste jaar is hij een ander persoon in mijn ogen.
wat ik al een tijd roep is nu uitgekomen, hij is zwaar overspannen en loopt nu uit eigen wil bij een psych. in het begin heb ik dit tegen hem gezegt maar hij was niet gek. hij heeft een hoop papieren in moeten vullen, en ik ook. op een gegeven ogenblik gaat zijn psych mij er bij betrekken. heb maanden bij maatschappelijk werk gelopen en als ik daar vandaan kwam voelde ik me opgefokt en verdrietig. als ik ga doe ik het voor hem.
veel mensen weten mijn verhaal en zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik kan dat niet. iedere keer als ik denk het gaat beter met me, krijg ik weer een terug val en kan ik het weer niet. ik heb in mijn leven heel veel mee gemaakt kwa gezondheid en denk dat ik daar door ook de persoon ben geworden die ik nu ben. bang, onzeker en verdrietig. waarom kan een ander het wel en ik niet? zit bijna iedere avond alleen en huil dan veel want dan slapen de kinderen. hun wil je ook geen verdriet doen.
bij ons is het ook zo dat er (zeker van mijn kant) nog heel veel liefde is. hij zegt ook dat hij van me houd anders had hij allang bij een advocaat gezetten. het probleem lijkt wel of hij niet met maar ook niet zonder ons kan. we zijn laatst een week op vakantie geweest en heeft hij lopen huilen omdat hij ons miste. snap gewoon niets meer van hem.
wat ik wel merk is dat het een soort wissel werking is, want als hij chagie hier komt ga ik op mijn tenen lopen omdat ik bang ben om iets verkeerds te doen of te zeggen. wat gebeurd er dan? dan gaat het juist mis terwijl ik zo blij ben van binnen om hem te zien.... hij snapt het ook niet want hij is overspannen en daar door heel vaak heel nors, ik kan dat ook zijn omdat ik op instorten sta maar hij ziet dat niet. laatst vroeg hij mij hoe het was en ik zei niet goed. dat moest ik niet meer zeggen want dan voelde hij zich schuldig, heb hem gezegd dat ik dat niet meer zou doen. iedere keer als hij het nu vraagt zeg ik goed hoor. tot dat ik instoort, dan krijg je te horen, ze zei dat het zo goed ging....
wij hebben nu vaste afspraken van wanneer hij komt, maar hij houd zich er niet echt aan. terwijl mij dat werd opgeleggen door de ouderbegeleider (hebben we voor ons jongste zoontje) en psych. hij moest duidelijkheid hebben. nu heeft hij dat en houd hij zich er dus niet aan. vraag me zo vaak af denkt er dan helemaal niemand aan mij? hoe ik me voel? wel mijn familie maar van zijn fam heb ik al 10 maanden niks gehoord.
zomermeisje hoe is het nu met jou? helpt de therapie? voel jij je rot als je daar bent geweest?
groetjes doos 500
pff ik had jou kennen zijn. ben ook iemand die zich zelf helamaal weg cijfert, als anderen het maar naar hun zin hebben ben ik (ook) tevreden.
ik heb nu al 1,5 jaar problemen in mijn relatie en word er echt gek van, daarbij heb ik nog twee kinderen waarvan de 1 adhd heeft met nog een paar stornissen. dit word later uitgezocht omdat hij nu nog te jong is.
op dit moment zit ik al 10 maanden alleen met mijn kinderen want man lief is hem gesmeerd naar zijn ouders. het is een erg zware tijd voor me, maar probeer het iedereen toch nog naar hun zin te maken. als hij hier is merk ik dat ik toch mijn best doe om te laten inzien wat hij mist. ook ik ben moe, kapot en gebroken.
wil vechten voor mijn huwelijk en onze relatie. was erg jong toen ik aan hem kwam en gaan nu 23 jaar met elkaar. dan denk je iemand toch echt te kennen, maar het laatste jaar is hij een ander persoon in mijn ogen.
wat ik al een tijd roep is nu uitgekomen, hij is zwaar overspannen en loopt nu uit eigen wil bij een psych. in het begin heb ik dit tegen hem gezegt maar hij was niet gek. hij heeft een hoop papieren in moeten vullen, en ik ook. op een gegeven ogenblik gaat zijn psych mij er bij betrekken. heb maanden bij maatschappelijk werk gelopen en als ik daar vandaan kwam voelde ik me opgefokt en verdrietig. als ik ga doe ik het voor hem.
veel mensen weten mijn verhaal en zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik kan dat niet. iedere keer als ik denk het gaat beter met me, krijg ik weer een terug val en kan ik het weer niet. ik heb in mijn leven heel veel mee gemaakt kwa gezondheid en denk dat ik daar door ook de persoon ben geworden die ik nu ben. bang, onzeker en verdrietig. waarom kan een ander het wel en ik niet? zit bijna iedere avond alleen en huil dan veel want dan slapen de kinderen. hun wil je ook geen verdriet doen.
bij ons is het ook zo dat er (zeker van mijn kant) nog heel veel liefde is. hij zegt ook dat hij van me houd anders had hij allang bij een advocaat gezetten. het probleem lijkt wel of hij niet met maar ook niet zonder ons kan. we zijn laatst een week op vakantie geweest en heeft hij lopen huilen omdat hij ons miste. snap gewoon niets meer van hem.
wat ik wel merk is dat het een soort wissel werking is, want als hij chagie hier komt ga ik op mijn tenen lopen omdat ik bang ben om iets verkeerds te doen of te zeggen. wat gebeurd er dan? dan gaat het juist mis terwijl ik zo blij ben van binnen om hem te zien.... hij snapt het ook niet want hij is overspannen en daar door heel vaak heel nors, ik kan dat ook zijn omdat ik op instorten sta maar hij ziet dat niet. laatst vroeg hij mij hoe het was en ik zei niet goed. dat moest ik niet meer zeggen want dan voelde hij zich schuldig, heb hem gezegd dat ik dat niet meer zou doen. iedere keer als hij het nu vraagt zeg ik goed hoor. tot dat ik instoort, dan krijg je te horen, ze zei dat het zo goed ging....
wij hebben nu vaste afspraken van wanneer hij komt, maar hij houd zich er niet echt aan. terwijl mij dat werd opgeleggen door de ouderbegeleider (hebben we voor ons jongste zoontje) en psych. hij moest duidelijkheid hebben. nu heeft hij dat en houd hij zich er dus niet aan. vraag me zo vaak af denkt er dan helemaal niemand aan mij? hoe ik me voel? wel mijn familie maar van zijn fam heb ik al 10 maanden niks gehoord.
zomermeisje hoe is het nu met jou? helpt de therapie? voel jij je rot als je daar bent geweest?
groetjes doos 500
zaterdag 21 juni 2008 om 00:26
ik vind het inderdaad manipulatief gedrag van je vriend. Maar goed jij manipuleert ook door steeds bevestiging te vragen. Twee vechten, twee schuld, Je moet hem echt loslaten want je moet eerst aan jezelf werken meid. Dus even een radiostilte, dan kan je ook beter nadenken wat deze relatie jou nou precies biedt en of je ooit gelukkig kan worden hierin
zaterdag 21 juni 2008 om 00:32
dinsdag 24 juni 2008 om 11:25
Hoi Zomermeisje,
Tja, ik ben de eerste niet zo te lezen. Maar ik herken ook heel veel van mezelf uit jouw verhaal.
Ik heb op de één of andere manier ook de gave om steeds ruzie te maken/veroorzaken terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik kan met de beste voornemens thuiskomen, en binnen 1 minuut zijn die allemaal vergeten.
Ik ben zelf ook al een jaar in therapie. O.a. ook voor dit gedrag. Maar het is niet zo dat het echt allemaal over is door de therapie. Je blijft goede en kwade momenten houden. En zeker als je niet lekker in je vel zit krijg je meer kwade dan goede momenten.
Ik schaam mezelf ook diep als ik naar mezelf kijk. Ik begrijp mijn eigen destructieve gedrag niet. Ik begrijp zelf ook niet het hoe en het waarom. En ondanks alle goede voornemens lukt het steeds weer niet. En dat bevestigt juist weer je eigen onzekerheid dat je het inderdaad niet kunt.
Ik kan ook slecht tegen kritiek omdat ik dan het gevoel heb dat hij me afwijst. Ook herken ik jouw gevoel van onmacht omdat hij alles wel goed doet, de volwassene en verstandige is. Dan voel je je zo nietig en klein.
Zo zie je maar, je bent dus niet alleen. Ik hoop voor je dat jullie er nog uit komen samen. En ik hoop dat jij er voor jezelf uitkomt, want is wel een gevecht wat je met jezelf moet aangaan!!
Liefs,
Moos
Tja, ik ben de eerste niet zo te lezen. Maar ik herken ook heel veel van mezelf uit jouw verhaal.
Ik heb op de één of andere manier ook de gave om steeds ruzie te maken/veroorzaken terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik kan met de beste voornemens thuiskomen, en binnen 1 minuut zijn die allemaal vergeten.
Ik ben zelf ook al een jaar in therapie. O.a. ook voor dit gedrag. Maar het is niet zo dat het echt allemaal over is door de therapie. Je blijft goede en kwade momenten houden. En zeker als je niet lekker in je vel zit krijg je meer kwade dan goede momenten.
Ik schaam mezelf ook diep als ik naar mezelf kijk. Ik begrijp mijn eigen destructieve gedrag niet. Ik begrijp zelf ook niet het hoe en het waarom. En ondanks alle goede voornemens lukt het steeds weer niet. En dat bevestigt juist weer je eigen onzekerheid dat je het inderdaad niet kunt.
Ik kan ook slecht tegen kritiek omdat ik dan het gevoel heb dat hij me afwijst. Ook herken ik jouw gevoel van onmacht omdat hij alles wel goed doet, de volwassene en verstandige is. Dan voel je je zo nietig en klein.
Zo zie je maar, je bent dus niet alleen. Ik hoop voor je dat jullie er nog uit komen samen. En ik hoop dat jij er voor jezelf uitkomt, want is wel een gevecht wat je met jezelf moet aangaan!!
Liefs,
Moos
dinsdag 24 juni 2008 om 11:41
Ik zou ook goed pissig zijn als ik werd wakker gemaakt om te koken en vervolgens gaat hij nog voor het eten klaar is de deur uit. En dan ook nog de schuld bij jou leggen! Dat klinkt niet heel erg liefdevol (zoals loomii ook al opmerkte).
Je bent geen egoist als je in deze situatie aan jezelf denkt! Heel veel sterkte met alles!
Je bent geen egoist als je in deze situatie aan jezelf denkt! Heel veel sterkte met alles!
