Relaties
alle pijlers
Moeder en dochter
zondag 6 december 2009 om 00:59
Ik lees al een tijdje mee, en vandaag dacht ik: "Ik zet mijn verhaal eens op het forum, misschien dat dat me verder helpt!"
5 jaar geleden ben ik getrouwd, mijn man en ik zijn uit huis getrouwd (zoals ze dat noemen).
Dus van de één op de andere dag was ik een getrouwde vrouw, en ging ik mijn ouderlijk huis uit.
We hadden een huis gekocht in een stad 30 km verder dan de woonplaats waar we alletwee op dat moment woonden (ivm werk).
Ik had na een tijdje mijn draai gevonden en voelde me er thuis. Maar wat me dwars begon te zitten is dat mijn moeder niet 1 keer "zomaar" langskwam. Mijn ouders kwamen wel, maar dan alleen wanneer daar aanleiding voor was, bijv. een verjaardag.
Nooit kwam kwam ze om eens te shoppen, of gewoon op bezoek.
Andersom kwam ik wekelijks bij haar.
Tuurlijk heb ik dit wel eens aangekaart, maar dan had ze altijd wel een antwoord. Dat ze niet op de snelweg durfde, trein was ook niks, enzovoorts. Alleen is mijn moeder in de 4 en half jaar dat we er woonden nooit langs geweest, naast de verjaardagen misschien 4 keer met mijn vader, maar dan tel ik volgens mij erg ruim.
6 maand geleden zijn mijn man en ik verhuisd naar ons geboortedorp, en ook het dorp waar mijn ouders wonen.
We misten toch de gezelligheid uit het dorp en wilden weer wat dichterbij onze vrienden wonen.
Ik dacht (of hoopte) dat nu ik op steenworp afstand woonde mijn moeder wel zo nu en dan eens binnen wipte voor een bakje koffie of een praatje.
1 keer, 1 keer in dit halfjaar kwam ze op een avond langs.
Ik merk dat ik hier echt een ding van maak, ik vind het zó vervelend dat ik zo weinig aandacht krijg, in die zin.
Ik heb een leuk huisje, en nog volop aan het inrichten steeds, en ik wil dat graag met haar delen.
Mijn mening is, dat ook in een relatie met je moeder, moeite van 2 kanten hoort te komen.
Ik plan mijn bezoekjes aan haar ook in mijn drukke schema in omdat ik haar graag wil zien, haar mis, en even bij wil praten.
Waarom kan ze dat andersom niet?
De 2e keer dat ik het ter sprake heb gebracht was kort geleden.
Ja... kinderen komen toch vaak bij hun ouders op bezoek, ipv andersom, was het antwoord wat ik kreeg.
Wat ik van jullie wil weten?
Ik wil me hier niet meer zo druk om maken, ik heb er inmiddels zo'n groot ding van gemaakt, dat ik graag wil weten of ik misschien overdreven reageer.
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Wat kan ik doen om hier beter mee om te gaan?
Nu moet ik zeggen dat de relatie met mijn moeder zowiezo wel een oppepper kan gebruiken, maar dit zit me op dit moment echt het meeste dwars.
Fijn dat jullie mijn verhaal willen lezen, en ik hoop op een aantal frisse inzichten
5 jaar geleden ben ik getrouwd, mijn man en ik zijn uit huis getrouwd (zoals ze dat noemen).
Dus van de één op de andere dag was ik een getrouwde vrouw, en ging ik mijn ouderlijk huis uit.
We hadden een huis gekocht in een stad 30 km verder dan de woonplaats waar we alletwee op dat moment woonden (ivm werk).
Ik had na een tijdje mijn draai gevonden en voelde me er thuis. Maar wat me dwars begon te zitten is dat mijn moeder niet 1 keer "zomaar" langskwam. Mijn ouders kwamen wel, maar dan alleen wanneer daar aanleiding voor was, bijv. een verjaardag.
Nooit kwam kwam ze om eens te shoppen, of gewoon op bezoek.
Andersom kwam ik wekelijks bij haar.
Tuurlijk heb ik dit wel eens aangekaart, maar dan had ze altijd wel een antwoord. Dat ze niet op de snelweg durfde, trein was ook niks, enzovoorts. Alleen is mijn moeder in de 4 en half jaar dat we er woonden nooit langs geweest, naast de verjaardagen misschien 4 keer met mijn vader, maar dan tel ik volgens mij erg ruim.
6 maand geleden zijn mijn man en ik verhuisd naar ons geboortedorp, en ook het dorp waar mijn ouders wonen.
We misten toch de gezelligheid uit het dorp en wilden weer wat dichterbij onze vrienden wonen.
Ik dacht (of hoopte) dat nu ik op steenworp afstand woonde mijn moeder wel zo nu en dan eens binnen wipte voor een bakje koffie of een praatje.
1 keer, 1 keer in dit halfjaar kwam ze op een avond langs.
Ik merk dat ik hier echt een ding van maak, ik vind het zó vervelend dat ik zo weinig aandacht krijg, in die zin.
Ik heb een leuk huisje, en nog volop aan het inrichten steeds, en ik wil dat graag met haar delen.
Mijn mening is, dat ook in een relatie met je moeder, moeite van 2 kanten hoort te komen.
Ik plan mijn bezoekjes aan haar ook in mijn drukke schema in omdat ik haar graag wil zien, haar mis, en even bij wil praten.
Waarom kan ze dat andersom niet?
De 2e keer dat ik het ter sprake heb gebracht was kort geleden.
Ja... kinderen komen toch vaak bij hun ouders op bezoek, ipv andersom, was het antwoord wat ik kreeg.
Wat ik van jullie wil weten?
Ik wil me hier niet meer zo druk om maken, ik heb er inmiddels zo'n groot ding van gemaakt, dat ik graag wil weten of ik misschien overdreven reageer.
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Wat kan ik doen om hier beter mee om te gaan?
Nu moet ik zeggen dat de relatie met mijn moeder zowiezo wel een oppepper kan gebruiken, maar dit zit me op dit moment echt het meeste dwars.
Fijn dat jullie mijn verhaal willen lezen, en ik hoop op een aantal frisse inzichten
zondag 6 december 2009 om 12:16
quote:hmmmm schreef op 06 december 2009 @ 12:02:
Beschuitje heeft geen gebroken teen,
ze heeft een 'gebroken ego' om een zelfverzonnen probleem.
Waarom is dit een zelfverzonnen probleem.?
to zit er wel degelijk mee.
Je ziet je moeder wekelijks.
Is je leven echt zoveel completer als je moeder in het vervolg verplicht 1 x per 2 weken een kopje koffie komt drinken?
Beschuitje heeft geen gebroken teen,
ze heeft een 'gebroken ego' om een zelfverzonnen probleem.
Waarom is dit een zelfverzonnen probleem.?
to zit er wel degelijk mee.
Je ziet je moeder wekelijks.
Is je leven echt zoveel completer als je moeder in het vervolg verplicht 1 x per 2 weken een kopje koffie komt drinken?
zondag 6 december 2009 om 12:18
Ik kan hier geen gebrek aan aandacht in terug vinden dus vind ik het gezeur. De opening van To leest als;
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.
zondag 6 december 2009 om 12:20
quote:korenwolf schreef op 06 december 2009 @ 09:07:
[...]
Ik krijg een beetje het gevoel dat je weliswaar uit huis bent, maar toch ook kind wilt blijven. Dat je wilt dat ze naast je staat, ziet wat je allemaal doet en 'goed zo' zegt (bij wijze van spreken). Dat willen we allemaal wel...
@ Korenwolf
Hier kan ik me zelfs wel een beetje in vinden, maar hebben we dat inderdaad niet allemaal? Dat we altijd kind blijven, en dat we aandacht van onze ouders altijd nodig zijn?
Ik ben inderdaad nog bezig met "loskomen". Het zit me dwars dat mijn moeder het in mijn ogen makkelijker heeft met mij loslaten dan andersom, en dat ligt w.s voor een groot deel bij mezelf.
quote:Spijker schreef op 06 december 2009 @ 09:15:
Wat ik me overigens afvraag: komt je vader wél zomaar bij je langs? En als dat ook niet zo is, waarom zit het je bij je moeder dan wel dwars en bij je vader niet?
Nee, ook niet. Maar dat is het, van mijn vader vind ik het niet erg. Omdat hij op andere manieren interesse toont in mij, hij vraagt als ik ze bezoek hoe het met me gaat, hoe het op mijn werk is, enzovoorts. De normale dingen zeg maar.
Mijn moeder daarintegen lijkt helemaal niets te boeien, die vraagt niet eens hoe het gaat.
En ik weet ook wel dat het grotendeels in haar karakter ligt, en dat het niet zo is dat ze me een vervelende dochter vind o.i.d.
Ik kan me er gewoon zo moeilijk bij neer leggen dat onze relatie niet wat vanzelfsprekender loopt, en ik kan de vinger er gewoon niet op leggen hoe dat komt.
quote:absoluteEinstein schreef op 06 december 2009 @ 09:43:
.
Beschuit, je moeder gaat niet meer veranderen. Het enige wat je kan beinvloeden is je eigen gedrag. Gewoon bij haar langs gaan als je daar zin in hebt. En niet gaan testen of je wel genoeg aandacht krijgt, dat loopt toch alleen maar uit op een teleurstelling.
Kijk en dit is wat ik uiteindelijk ook bedoel.
Ik snap dat het vooral mijn eigen gedrag is wat ik kan veranderen. Dus ik wil ook niet mijn moeder veranderen, of van haar verlangen dat ze ineens na al die jaren veranderd.
Want het zit er blijkbaar gewoon niet in.
En ja, het is waarschijnlijk een verschil in karakter, of behoefte. Wat het ook maar is. Dat maakt me niet eens meer zoveel uit.
Maar ik wil zo graag dat het allemaal wat meer vanzelf ging. Onze relatie verloopt gewoon zo stroef, en ik vraag me gewoon af hoe het kan dat ze in haar contact met haar zussen/vriendinnen zelfs in haar contact met mijn schoonzusje veel plezieriger is dan naar mij toe.
Misschien moet ik me er bij neer leggen dat wij samen niet zo klikken als dat ik graag had gewild.
[...]
Ik krijg een beetje het gevoel dat je weliswaar uit huis bent, maar toch ook kind wilt blijven. Dat je wilt dat ze naast je staat, ziet wat je allemaal doet en 'goed zo' zegt (bij wijze van spreken). Dat willen we allemaal wel...
@ Korenwolf
Hier kan ik me zelfs wel een beetje in vinden, maar hebben we dat inderdaad niet allemaal? Dat we altijd kind blijven, en dat we aandacht van onze ouders altijd nodig zijn?
Ik ben inderdaad nog bezig met "loskomen". Het zit me dwars dat mijn moeder het in mijn ogen makkelijker heeft met mij loslaten dan andersom, en dat ligt w.s voor een groot deel bij mezelf.
quote:Spijker schreef op 06 december 2009 @ 09:15:
Wat ik me overigens afvraag: komt je vader wél zomaar bij je langs? En als dat ook niet zo is, waarom zit het je bij je moeder dan wel dwars en bij je vader niet?
Nee, ook niet. Maar dat is het, van mijn vader vind ik het niet erg. Omdat hij op andere manieren interesse toont in mij, hij vraagt als ik ze bezoek hoe het met me gaat, hoe het op mijn werk is, enzovoorts. De normale dingen zeg maar.
Mijn moeder daarintegen lijkt helemaal niets te boeien, die vraagt niet eens hoe het gaat.
En ik weet ook wel dat het grotendeels in haar karakter ligt, en dat het niet zo is dat ze me een vervelende dochter vind o.i.d.
Ik kan me er gewoon zo moeilijk bij neer leggen dat onze relatie niet wat vanzelfsprekender loopt, en ik kan de vinger er gewoon niet op leggen hoe dat komt.
quote:absoluteEinstein schreef op 06 december 2009 @ 09:43:
.
Beschuit, je moeder gaat niet meer veranderen. Het enige wat je kan beinvloeden is je eigen gedrag. Gewoon bij haar langs gaan als je daar zin in hebt. En niet gaan testen of je wel genoeg aandacht krijgt, dat loopt toch alleen maar uit op een teleurstelling.
Kijk en dit is wat ik uiteindelijk ook bedoel.
Ik snap dat het vooral mijn eigen gedrag is wat ik kan veranderen. Dus ik wil ook niet mijn moeder veranderen, of van haar verlangen dat ze ineens na al die jaren veranderd.
Want het zit er blijkbaar gewoon niet in.
En ja, het is waarschijnlijk een verschil in karakter, of behoefte. Wat het ook maar is. Dat maakt me niet eens meer zoveel uit.
Maar ik wil zo graag dat het allemaal wat meer vanzelf ging. Onze relatie verloopt gewoon zo stroef, en ik vraag me gewoon af hoe het kan dat ze in haar contact met haar zussen/vriendinnen zelfs in haar contact met mijn schoonzusje veel plezieriger is dan naar mij toe.
Misschien moet ik me er bij neer leggen dat wij samen niet zo klikken als dat ik graag had gewild.
zondag 6 december 2009 om 12:20
quote:hmmmm schreef op 06 december 2009 @ 12:18:
Ik kan hier geen gebrek aan aandacht in terug vinden dus vind ik het gezeur. De opening van To leest als;
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.Tegen zo'n dikke laag gewapend beton voor je hoofd valt niet te praten. Ik wens je veel wijsheid.
Ik kan hier geen gebrek aan aandacht in terug vinden dus vind ik het gezeur. De opening van To leest als;
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.Tegen zo'n dikke laag gewapend beton voor je hoofd valt niet te praten. Ik wens je veel wijsheid.
The time is now
zondag 6 december 2009 om 12:21
zondag 6 december 2009 om 12:23
Hoi beschuitje, hier eigenlijk precies hetzelfde. Mijn moeder komt nooit spontaan aanwaaien bij mij, ik wel bij haar. Ze is niet zo uit-huizig en denkt er volgens mij gewoon niet aan.
Het zou ook nog kunnen dat mijn moeder niet zomaar bij mij binnen durft te komen vallen omdat ik nogal op mijn privacy ben en het zou kunnen dat ze denkt dat dat ook voor haar geld.
Wat ik wel eens doe is haar echt uitnodigen: mam, kom je donderdagochtend even een bakje bij me doen? dat zou ik gezellig vinden. En dan komt ze meestal wel.
Ik vind het ook wel eens jammer maar ja. echt heel erg vind ik het ook niet echt.
Het zou ook nog kunnen dat mijn moeder niet zomaar bij mij binnen durft te komen vallen omdat ik nogal op mijn privacy ben en het zou kunnen dat ze denkt dat dat ook voor haar geld.
Wat ik wel eens doe is haar echt uitnodigen: mam, kom je donderdagochtend even een bakje bij me doen? dat zou ik gezellig vinden. En dan komt ze meestal wel.
Ik vind het ook wel eens jammer maar ja. echt heel erg vind ik het ook niet echt.
zondag 6 december 2009 om 12:23
Tsjah, ik denk niet dat het echt gaat veranderen. Sommige mensen zijn gewoon zo. Je wilt dat ze spontaan langs gaat komen, maar door het zo graag te willen het haar te vragen is het toch niet meer spontaan? Ik vraag me af of dat de sfeer verbeterd. Mijn suggestie: accepteer het, en kijk naar de goede dingen.
Wat anders; ik ben van plan om een stuk verder bij mijn moeder vandaan te gaan wonen, ik zit helemaal niet wachten op 'spontane' bezoekjes van mijn moeder. 2 verjaardagen, en misschien 1 keer per jaar op uitnodiging: is mij meeeeeeeeeeeeeeer dan genoeg.
Wat anders; ik ben van plan om een stuk verder bij mijn moeder vandaan te gaan wonen, ik zit helemaal niet wachten op 'spontane' bezoekjes van mijn moeder. 2 verjaardagen, en misschien 1 keer per jaar op uitnodiging: is mij meeeeeeeeeeeeeeer dan genoeg.
zondag 6 december 2009 om 12:29
quote:hmmmm schreef op 06 december 2009 @ 12:18:
Ik kan hier geen gebrek aan aandacht in terug vinden dus vind ik het gezeur. De opening van To leest als;
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.
Nee, ik dacht niet ineens op een avond, waar zal ik nu een een probleem van maken?
De stroefheid in mijn relatie met mijn moeder is in de afgelopen 4 jaar voor mij een enorm ding geworden. Waarvan ik toe geef dat het in mijn hoofd misschien groter is dan het in werkelijkheid is.
Daarom ook dat ik graag wil weten hoe buitenstaanders er tegen aan kijken.
Jou reactie vind ik bot, maar dat mag.
Ik kan er alleen niet zoveel mee. Want inderdaad, ik heb een mooi huis, een lieve man, leuk werk en heb ook nog eens helemaal niets "ergs" meegemaakt dus ben in dat opzicht enorm verwend.
Dat jij mijn "ding" nergens op vind slaan, en het afdoet als ondankbaarheid, vind ik een tikkeltje kortzichtig.
Jij kan niet voor mij bepalen waar ik mee kan zitten en waarmee niet.
Ik kan hier geen gebrek aan aandacht in terug vinden dus vind ik het gezeur. De opening van To leest als;
Ik heb werk, een gelukkig huwelijk en een leuk huis.
Waar zal ik me eens druk over gaan maken....
Ik vind beschuitje ondankbaar en dat jullie mij niet aardig vinden daar kan ik best tegen hoor als het om dit soort dingen gaat.
Serieuze problemen krijgen van mij ook heel andere reacties.
Maar niet alles is serieus alleen om dat de TO het serieus vervelend vindt.
Nee, ik dacht niet ineens op een avond, waar zal ik nu een een probleem van maken?
De stroefheid in mijn relatie met mijn moeder is in de afgelopen 4 jaar voor mij een enorm ding geworden. Waarvan ik toe geef dat het in mijn hoofd misschien groter is dan het in werkelijkheid is.
Daarom ook dat ik graag wil weten hoe buitenstaanders er tegen aan kijken.
Jou reactie vind ik bot, maar dat mag.
Ik kan er alleen niet zoveel mee. Want inderdaad, ik heb een mooi huis, een lieve man, leuk werk en heb ook nog eens helemaal niets "ergs" meegemaakt dus ben in dat opzicht enorm verwend.
Dat jij mijn "ding" nergens op vind slaan, en het afdoet als ondankbaarheid, vind ik een tikkeltje kortzichtig.
Jij kan niet voor mij bepalen waar ik mee kan zitten en waarmee niet.
zondag 6 december 2009 om 12:31
Ik word niet graag gechanteerd tot aardigere postings maar
gelukkig hoef ik me niet meer zo te bewijzen....
en dat belachelijk maken kunnen mensen zelf al heel goed zo te zien
To vraagt om meningen en geeft zelf al aan dat ze misschien overdreven reageert, ik kop hem er in. Moet ik het quoten voor je?
Zou het kunnen dat jij je eigen onverwerkte verdriet nu aan het projecteren bent op anderen zogenaamd voor het goede doel?
gelukkig hoef ik me niet meer zo te bewijzen....
en dat belachelijk maken kunnen mensen zelf al heel goed zo te zien
To vraagt om meningen en geeft zelf al aan dat ze misschien overdreven reageert, ik kop hem er in. Moet ik het quoten voor je?
Zou het kunnen dat jij je eigen onverwerkte verdriet nu aan het projecteren bent op anderen zogenaamd voor het goede doel?
zondag 6 december 2009 om 12:33
Ik denk dat de meeste dochters wel 'iets' hebben met hun moeder. Ik herken jouw probleem ook wel, hoewel het bij ons weer net wat anders is.
Wat mij nog steeds dwars zit is dat toen ik ging trouwen, mijn moeder een foto heeft uitgezocht van ons als bruidpaar, waar vooral mijn zusje, die bruidmeisje was leuk opstond, en ik......ik had door de wind een grote pluk haar voor mijn gezicht.
Mijn zusje is een stuk jonger dan ik, groot leeftijdsverschil en is daardoor erg het oogappeltje, dat bleek wel met die foto. "Deze nemen we want Zusje staat daar zo leuk op", dat mijn gezicht niet te zien is maakte niet uit. Maar HAALLLLOOOO, ik ben de bruid!!! Maar nee, het moest die foto worden.
Elke keer als ik die foto zie staan word ik nog boos, ook nu ik dit type trouwens. Argghh.
Wat mij nog steeds dwars zit is dat toen ik ging trouwen, mijn moeder een foto heeft uitgezocht van ons als bruidpaar, waar vooral mijn zusje, die bruidmeisje was leuk opstond, en ik......ik had door de wind een grote pluk haar voor mijn gezicht.
Mijn zusje is een stuk jonger dan ik, groot leeftijdsverschil en is daardoor erg het oogappeltje, dat bleek wel met die foto. "Deze nemen we want Zusje staat daar zo leuk op", dat mijn gezicht niet te zien is maakte niet uit. Maar HAALLLLOOOO, ik ben de bruid!!! Maar nee, het moest die foto worden.
Elke keer als ik die foto zie staan word ik nog boos, ook nu ik dit type trouwens. Argghh.
zondag 6 december 2009 om 12:37
Je moeder heeft kennelijk ook een eigen leven en eigen bezigheden. Wees daar blij om. Als je hier al vier jaar een probleem van maakt wordt het tijd om je eens met de gevuldheid van je eigen bestaan te gaan bezighouden en de verantwoordelijkheid voor je eigen leven te gaan nemen in plaats van je moeder vanalles te verwijten.
zondag 6 december 2009 om 12:40
quote:hmmmm schreef op 06 december 2009 @ 12:31:
To vraagt om meningen en geeft zelf al aan dat ze misschien overdreven reageert, ik kop hem er in. Moet ik het quoten voor je?
Euuuuuh, ik kan inderdaad best goed naar mezelf kijken hoor. En ik vraag me inderdaad af of ik overdreven reageer.
Maar je kopt hem er niet in. Je maait mijn hele zorg uit de weg.
Hoe doe je dat in het echte leven?
Wanneer er vrienden van je met iets zitten wat in jouw ogen maar een onzin iets is, aanstellerij. Reageer je dan ook op die manier?
Wanneer je tegen me had gezegd: Kan het niet zo zijn dat je overdreven reageert? Besef je wel wat je wél hebt?
Had iets aardiger geklonken. Maar ook prima wanneer je gwn geen zin hebt om wat aardiger te zijn.
To vraagt om meningen en geeft zelf al aan dat ze misschien overdreven reageert, ik kop hem er in. Moet ik het quoten voor je?
Euuuuuh, ik kan inderdaad best goed naar mezelf kijken hoor. En ik vraag me inderdaad af of ik overdreven reageer.
Maar je kopt hem er niet in. Je maait mijn hele zorg uit de weg.
Hoe doe je dat in het echte leven?
Wanneer er vrienden van je met iets zitten wat in jouw ogen maar een onzin iets is, aanstellerij. Reageer je dan ook op die manier?
Wanneer je tegen me had gezegd: Kan het niet zo zijn dat je overdreven reageert? Besef je wel wat je wél hebt?
Had iets aardiger geklonken. Maar ook prima wanneer je gwn geen zin hebt om wat aardiger te zijn.
zondag 6 december 2009 om 12:44
quote:wuiles schreef op 06 december 2009 @ 12:37:
Je moeder heeft kennelijk ook een eigen leven en eigen bezigheden. Wees daar blij om. Als je hier al vier jaar een probleem van maakt wordt het tijd om je eens met de gevuldheid van je eigen bestaan te gaan bezighouden en de verantwoordelijkheid voor je eigen leven te gaan nemen in plaats van je moeder vanalles te verwijten.
Ja waarschijnlijk zit hier wel wat in, ik moet zéker me meer bezighouden met mijn eigen bestaan.
Daar ben ik ook hard mee bezig.
Daarom baal ik er ook zo van dat ik nog zo aan mijn moeder hang en andersom dat volgens mij nooit het geval is geweest
Je moeder heeft kennelijk ook een eigen leven en eigen bezigheden. Wees daar blij om. Als je hier al vier jaar een probleem van maakt wordt het tijd om je eens met de gevuldheid van je eigen bestaan te gaan bezighouden en de verantwoordelijkheid voor je eigen leven te gaan nemen in plaats van je moeder vanalles te verwijten.
Ja waarschijnlijk zit hier wel wat in, ik moet zéker me meer bezighouden met mijn eigen bestaan.
Daar ben ik ook hard mee bezig.
Daarom baal ik er ook zo van dat ik nog zo aan mijn moeder hang en andersom dat volgens mij nooit het geval is geweest
zondag 6 december 2009 om 12:47
Zal ik jullie gewoon lekker verder laten neuzelen?
Wat betreft mijn vrienden, ook daar ben ik graag erg eerlijk tegen ja. Die kunnen het wel hebben en waarderen me ervoor.
Dan ga ik me nu druk maken om de moeders van de meiden die zich laten slaan door Antillianen en kennelijk niet genoeg om ze geven om in te grijpen....
succes terug!
Wat betreft mijn vrienden, ook daar ben ik graag erg eerlijk tegen ja. Die kunnen het wel hebben en waarderen me ervoor.
Dan ga ik me nu druk maken om de moeders van de meiden die zich laten slaan door Antillianen en kennelijk niet genoeg om ze geven om in te grijpen....
succes terug!
zondag 6 december 2009 om 12:54
Ik snap TO wel, denk ik. Als je je eigen huis(houden) hebt is het leuk omdat aan je dierbaren te laten zien, ze daar welkom te heten, ze in de watten te leggen, laten zien en merken:"Kijk mam, dit is mijn thuis, hier voel ik mij fijn. Dit heb ik (samen met partner) op kunnen bouwen, het gaat me goed en dat wil ik jou, als mijn ouder, laten weten." Ergens is dat hetzelfde als het knutselwerk dat je in de kleuterklas maakte: daarvan wilde je óók dat je moeder het prees en er de tijd voor nam om er naar te kijken, het mooi vond. Het gaat om de waardering van je moeder, en een soort van teruggeven van de warmte/liefde/thuis gevoel.
Je bent daar trots op en wil dat delen met je dierbaren. Dat is iets anders als opscheppen. Je dierbaren hebben jou mede gevormd tot wie je nu bent, hebben dat wat je nu hebt opgebouwd mede mogelijk gemaakt en dan wil je dat laten zien, daar trots op zijn, maar ook zorgen wegnemen. "Het gaat goed met me, je hoeft niet bezorgd te zijn, kijk maar! Ik red me wel!"
En als je moeder dan niet "wil" komen kijken, delen in jouw geluk, dan is dat moeilijk, zuur misschien. Ja ze is er met verjaardagen, maar dan loop je te rennen en te vliegen en is er geen tijd voor een diep gesprek met je moeder. Je voelt je zo fijn in je eigen huis, voelt je er zo thuis, dat je wil dat je dierbaren zich er óók thuis voelen. Maar hoe kan dat als ze nooit zomaar binnen komen wippen? Waarom voelen ze zich niet thuis bij jou? <-- Denk dat dat de grote achterliggende vraag is.
Tja, en wat moet je daar mee, wat kun je daar mee. Vertellen aan je moeder dat je het fijn zou vinden als ze af en toe zomaar binnen komt wippen, dat je hoopt dat ze zich thuis voelt bij je, dat je trots bent op je (t)huis en dat graag met haar wil delen.
Je bent daar trots op en wil dat delen met je dierbaren. Dat is iets anders als opscheppen. Je dierbaren hebben jou mede gevormd tot wie je nu bent, hebben dat wat je nu hebt opgebouwd mede mogelijk gemaakt en dan wil je dat laten zien, daar trots op zijn, maar ook zorgen wegnemen. "Het gaat goed met me, je hoeft niet bezorgd te zijn, kijk maar! Ik red me wel!"
En als je moeder dan niet "wil" komen kijken, delen in jouw geluk, dan is dat moeilijk, zuur misschien. Ja ze is er met verjaardagen, maar dan loop je te rennen en te vliegen en is er geen tijd voor een diep gesprek met je moeder. Je voelt je zo fijn in je eigen huis, voelt je er zo thuis, dat je wil dat je dierbaren zich er óók thuis voelen. Maar hoe kan dat als ze nooit zomaar binnen komen wippen? Waarom voelen ze zich niet thuis bij jou? <-- Denk dat dat de grote achterliggende vraag is.
Tja, en wat moet je daar mee, wat kun je daar mee. Vertellen aan je moeder dat je het fijn zou vinden als ze af en toe zomaar binnen komt wippen, dat je hoopt dat ze zich thuis voelt bij je, dat je trots bent op je (t)huis en dat graag met haar wil delen.
Iets anders
