Relaties
alle pijlers
Moet ik hem, na alles, nu alsnog ons kind laten erkennen?
zaterdag 14 februari 2009 om 00:59
Hallo allemaal, hopelijk iemand met een goede tip?
Moeilijk verhaal. Begon met hem toen hij nog getrouwd was. Oh, zo'n slecht huwelijk, bekende verhaal. Ik hield eerst nog de boot af maar hij zocht weer contact want was zo gek op mij en ik, sukkel en schande, kon uiteindelijk geen nee meer zeggen. Het ging aan, uit, aan, uit want kon zijn 2 kinderen niet opgeven (zoals hij bewoorde) en 6 jaar later zijn we toch weer samen gekomen toen hij inmiddels gescheiden was (vrouw had ander) en ik ook weer single was. Nu alweer 3 jaar verder. Afgelopen jaren weer aan, uit, aan, uit, want hij wou latten, ik wou stap verder. Hij was nooit duidelijk dat hij absoluut niet samen wou wonen maar gaf me wel hoop door uitspraken als: natuurlijk eindigen wij samen en we horen bij elkaar en als wij zouden trouwen dan..... Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij. Met mndn zwangerschap vertelde hij me dat hij het kind niet kon erkennen omdat hij het geld voor de alimentatie niet kon missen omdat hij dan zijn twee dochters minder kon geven. Met 6 mndn zwangerschap liet hij me zitten. Ik, dom achteraf?, heb contact met hem gezocht voor de bevalling omdat ik vond dat hij de kans moest hebben daar bij te kunnen zijn. Hij was erbij. Sindsdien weer aan, uit, aan, uit. Weer zelfde verhaal wat samen verder betreft. Steeds andere reden. Wij denken verschillend over opvoeding, wij kunnen het niet samen, ik wil mijn huis niet opzeggen te veel risico, weet niet of mijn dochters het wel willen, ik kan niet slapen bij jou (heeft slaapisseus), jouw zoon (uit andere relatie) kan niet met mij (wat overigens niet zo is), jouw familie accepteerd mij niet, en de laatste reden (vorige week) was dat hij zijn dochters had gevraagd en dat die bij ma zouden gaan wonen als hij dus bij mij in zou trekken (info: ik heb altijd een zeer goede relatie gehad met zijn meiden). Nu is het grootste probleem voor mij dat hij alleen ons kind zou willen erkennen als wij samen zouden gaan wonen. Kost dus niks, geen alimentatie. Nu heb ik hem nog 1 keer gevraagd, aangezien een toekomst tussen ons er duidelijk niet inzit, of hij zijn zoon nog gaat erkennen en wanneer zodat we dat ook zo snel mogelijk zouden kunnen regelen. Hij heeft alleen gezegd: ja, maar nog steeds niet gezegd wanneer. Ja, dat hij er nog over praten wou, maar daar zie ik werkelijk het nut niet van in. Waar moet je dan nog over praten? Zucht. Ik weet nu niet wat ik doen moet. Onze zoon is inmiddels 10 maand oud en hij heeft t me met het grootste gemak allemaal alleen laten doen. En dan heb ik het ook over de financiele kant. Zijn leventje gaat lekker door, hij gaat stappen, slaapt uit, heeft alle tijd aan zich zelf en doet maar lekker. Voor ons kiezen kan meneer niet. Erkennen wou hij niet om financiele redenen (wat ik nog steeds geen reden vind trouwens), maar mij wel aan het lijntje houden met vage beloftes en als het erop aan komt haakt ie weer af. Moet ik hem nu toch weer de kans geven of moet ik voor mij en mijn kinderen kiezen en hem helemaal uit mijn leven bannen. Want ik ben op het moment behoorlijk de depressieve kant op om het zo maar te zeggen en elke dinsdag, als hij zijn zoon komt halen, ben ik op van de zenuwen en sjachrijnig en boos en gefrustreerd en noem het maar op. Wat in nu het beste voor mijn kind? Dat ik rekening houdt met zijn vader of met hem? Of vallen die twee samen? Ik weet het niet meer, wie wel?
Moeilijk verhaal. Begon met hem toen hij nog getrouwd was. Oh, zo'n slecht huwelijk, bekende verhaal. Ik hield eerst nog de boot af maar hij zocht weer contact want was zo gek op mij en ik, sukkel en schande, kon uiteindelijk geen nee meer zeggen. Het ging aan, uit, aan, uit want kon zijn 2 kinderen niet opgeven (zoals hij bewoorde) en 6 jaar later zijn we toch weer samen gekomen toen hij inmiddels gescheiden was (vrouw had ander) en ik ook weer single was. Nu alweer 3 jaar verder. Afgelopen jaren weer aan, uit, aan, uit, want hij wou latten, ik wou stap verder. Hij was nooit duidelijk dat hij absoluut niet samen wou wonen maar gaf me wel hoop door uitspraken als: natuurlijk eindigen wij samen en we horen bij elkaar en als wij zouden trouwen dan..... Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij. Met mndn zwangerschap vertelde hij me dat hij het kind niet kon erkennen omdat hij het geld voor de alimentatie niet kon missen omdat hij dan zijn twee dochters minder kon geven. Met 6 mndn zwangerschap liet hij me zitten. Ik, dom achteraf?, heb contact met hem gezocht voor de bevalling omdat ik vond dat hij de kans moest hebben daar bij te kunnen zijn. Hij was erbij. Sindsdien weer aan, uit, aan, uit. Weer zelfde verhaal wat samen verder betreft. Steeds andere reden. Wij denken verschillend over opvoeding, wij kunnen het niet samen, ik wil mijn huis niet opzeggen te veel risico, weet niet of mijn dochters het wel willen, ik kan niet slapen bij jou (heeft slaapisseus), jouw zoon (uit andere relatie) kan niet met mij (wat overigens niet zo is), jouw familie accepteerd mij niet, en de laatste reden (vorige week) was dat hij zijn dochters had gevraagd en dat die bij ma zouden gaan wonen als hij dus bij mij in zou trekken (info: ik heb altijd een zeer goede relatie gehad met zijn meiden). Nu is het grootste probleem voor mij dat hij alleen ons kind zou willen erkennen als wij samen zouden gaan wonen. Kost dus niks, geen alimentatie. Nu heb ik hem nog 1 keer gevraagd, aangezien een toekomst tussen ons er duidelijk niet inzit, of hij zijn zoon nog gaat erkennen en wanneer zodat we dat ook zo snel mogelijk zouden kunnen regelen. Hij heeft alleen gezegd: ja, maar nog steeds niet gezegd wanneer. Ja, dat hij er nog over praten wou, maar daar zie ik werkelijk het nut niet van in. Waar moet je dan nog over praten? Zucht. Ik weet nu niet wat ik doen moet. Onze zoon is inmiddels 10 maand oud en hij heeft t me met het grootste gemak allemaal alleen laten doen. En dan heb ik het ook over de financiele kant. Zijn leventje gaat lekker door, hij gaat stappen, slaapt uit, heeft alle tijd aan zich zelf en doet maar lekker. Voor ons kiezen kan meneer niet. Erkennen wou hij niet om financiele redenen (wat ik nog steeds geen reden vind trouwens), maar mij wel aan het lijntje houden met vage beloftes en als het erop aan komt haakt ie weer af. Moet ik hem nu toch weer de kans geven of moet ik voor mij en mijn kinderen kiezen en hem helemaal uit mijn leven bannen. Want ik ben op het moment behoorlijk de depressieve kant op om het zo maar te zeggen en elke dinsdag, als hij zijn zoon komt halen, ben ik op van de zenuwen en sjachrijnig en boos en gefrustreerd en noem het maar op. Wat in nu het beste voor mijn kind? Dat ik rekening houdt met zijn vader of met hem? Of vallen die twee samen? Ik weet het niet meer, wie wel?
zaterdag 14 februari 2009 om 12:44
quote:toetyfroety schreef op 14 februari 2009 @ 11:59:
Het lijkt mij toch het beste dat je kind ook geen contact heeft met zo'n wezenloze. Hij wil geen alimentatie betalen, prima dan, rot dan maar op zou ik zo zeggen.
'Zo'n lapzwans van een vader voegt niks toe hoor, of moet hij leren hoe hij een vrouw kan laten stikken......Als je de vader helemaal de deur uitschopt krijgt zo'n kind niet mee dat je een vrouw zwanger kan maken en er zonder meer onderuit kan komen?
Het lijkt mij toch het beste dat je kind ook geen contact heeft met zo'n wezenloze. Hij wil geen alimentatie betalen, prima dan, rot dan maar op zou ik zo zeggen.
'Zo'n lapzwans van een vader voegt niks toe hoor, of moet hij leren hoe hij een vrouw kan laten stikken......Als je de vader helemaal de deur uitschopt krijgt zo'n kind niet mee dat je een vrouw zwanger kan maken en er zonder meer onderuit kan komen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 14 februari 2009 om 13:26
quote:Poezewoes schreef op 14 februari 2009 @ 12:44:
[...]
Als je de vader helemaal de deur uitschopt krijgt zo'n kind niet mee dat je een vrouw zwanger kan maken en er zonder meer onderuit kan komen?
Vind ik een beetje kort door de bocht. Ik heb mijn biologische vader nog nooit gezien. Zelfs mijn moeder weet niet waarom hij nooit meer iets van zich heeft laten horen, ze vermoedt dat hij koudwatervrees heeft gekregen en daarom geleidelijk aan niets meer van zich liet horen toen mijn moeder terug moest naar Nederland voor de bevalling(hij is geen Nederlander).
Mijn moeder is bewust niet naar hem op zoek gegaan, hij had haar adres en kon haar bereiken, mocht hij alsnog contact willen.
En toch heb ik helemaal niet meegekregen dat het normaal is om je zwangere vriendin/kind in de steek te laten als het een beetje moeilijk wordt, integendeel zelfs. Een groot deel kun je als moeder prima uitleggen aan je kind hoor.
[...]
Als je de vader helemaal de deur uitschopt krijgt zo'n kind niet mee dat je een vrouw zwanger kan maken en er zonder meer onderuit kan komen?
Vind ik een beetje kort door de bocht. Ik heb mijn biologische vader nog nooit gezien. Zelfs mijn moeder weet niet waarom hij nooit meer iets van zich heeft laten horen, ze vermoedt dat hij koudwatervrees heeft gekregen en daarom geleidelijk aan niets meer van zich liet horen toen mijn moeder terug moest naar Nederland voor de bevalling(hij is geen Nederlander).
Mijn moeder is bewust niet naar hem op zoek gegaan, hij had haar adres en kon haar bereiken, mocht hij alsnog contact willen.
En toch heb ik helemaal niet meegekregen dat het normaal is om je zwangere vriendin/kind in de steek te laten als het een beetje moeilijk wordt, integendeel zelfs. Een groot deel kun je als moeder prima uitleggen aan je kind hoor.
zaterdag 14 februari 2009 om 13:50
zaterdag 14 februari 2009 om 15:13
Tja TO had natuurlijk op al haar vingers kunnen natellen dat deze man nooit vader van het jaar zou worden. Heel dom, zeker nu ik begrijp dat er ook nog andere kinderen in het spel zijn en er een gezin voor geofferd is. Maar feit is dat TO nu een kind heeft met deze lamzak, en hoe lam hij ook is, hij is wel vader en voor een kind is het bijzonder belangrijk dat het een vader heeft. Dus TO zal zich dat moeten realiseren en haar eigen gevoelens moeten uitschakelen in het belang van het kind. Dat betekent dat Pa uiteraard zoon moet erkennen en er een bezoekregeling zal moeten worden georganiseerd. Zo lang pa geen fysieke of mentale bedreiging vormt voor het kind zal moeder dat natuurlijk moeten accepteren.
zaterdag 14 februari 2009 om 15:15
quote:himalaya schreef op 14 februari 2009 @ 12:01:
[...]
De waarheid.
Maar als deze fantastische vader dan nog steeds 'zijn' kind op kwam halen op de dinsdag zou je er bij kunnen zeggen dat het blijkbaar niets met houden van te maken heeft.
Maar jij vindt dat hij het kind moet erkennen, en TO daar op moet aandringen, want dan is hij pas een goede vader? ook al ziet hij bijvoorbeeld zijn zoon na een tijd niet meer (want dat komt hem dan tijdtechnisch niet uit ofzo).
Of omdat hij zijn kind heeft erkend en alimentatie betaalt is het een goede vader?
Zou het kind gelukkiger/vrolijker/tevredener/minder gekwetst zijn als hij wel erkend is, maar dat dit door zijn moeder min of meer is afgedwongen en zijn vader dit eigenlijk helemaal niet wilde?Het belang van het kind dient te allen tijde voorop te staan. Dat is wat ik vind en dat zie ik nu niet terug.
[...]
De waarheid.
Maar als deze fantastische vader dan nog steeds 'zijn' kind op kwam halen op de dinsdag zou je er bij kunnen zeggen dat het blijkbaar niets met houden van te maken heeft.
Maar jij vindt dat hij het kind moet erkennen, en TO daar op moet aandringen, want dan is hij pas een goede vader? ook al ziet hij bijvoorbeeld zijn zoon na een tijd niet meer (want dat komt hem dan tijdtechnisch niet uit ofzo).
Of omdat hij zijn kind heeft erkend en alimentatie betaalt is het een goede vader?
Zou het kind gelukkiger/vrolijker/tevredener/minder gekwetst zijn als hij wel erkend is, maar dat dit door zijn moeder min of meer is afgedwongen en zijn vader dit eigenlijk helemaal niet wilde?Het belang van het kind dient te allen tijde voorop te staan. Dat is wat ik vind en dat zie ik nu niet terug.
zaterdag 14 februari 2009 om 16:59
Hoe moeilijk deze situatie is lijkt me duidelijk. Het belangrijkste is uiteraard het geluk van je kinderen en dit is een wisselwerking(vaak) op je eigen geluk. Erken deze man als vader (hij is het tenslotte). Als hij contact met zijn kind wil en het kind gedijt hier goed onder sta het toe. Ik vind dat hij ook financieel voor zijn kind dient te zorgen nu maar ook later als jullie kind bv gaat studeren.
Het is jullie verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk zorg te dragen voor dit kind en als dit niet samen kan dan ieder voor zich. Mijn zoon is inmiddels negentien, vaderschap is vastgesteld via bloedproef toen hij 1jaar was. Hierop juridische erkenning allimentatieplichtig. Maar evengoed geen erkenning. Bezoekregeling zeer sporadisch etc, Met 13 j wel erkenning. Mijn zoon weet wie zijn vader is en ook al heeft hij geen contact weet hij wel dat deze een financiele bijdrage levert. Ook dit vind ik erkenning.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Het is jullie verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk zorg te dragen voor dit kind en als dit niet samen kan dan ieder voor zich. Mijn zoon is inmiddels negentien, vaderschap is vastgesteld via bloedproef toen hij 1jaar was. Hierop juridische erkenning allimentatieplichtig. Maar evengoed geen erkenning. Bezoekregeling zeer sporadisch etc, Met 13 j wel erkenning. Mijn zoon weet wie zijn vader is en ook al heeft hij geen contact weet hij wel dat deze een financiele bijdrage levert. Ook dit vind ik erkenning.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
zaterdag 14 februari 2009 om 17:13
Ik denk dat het belangrijk is de historie iets duidelijker te krijgen. In eerste instantie ga ik mee met elninjoo die zegt dat vader voor abortus was en TO dus met die wetenschap voor haar eigen verantwoording het kind heeft laten komen.
Maar is dit zo? Heeft vader aangedrongen op abortus en daar dus zijn voorkeur voor uitgesproken, of was het ook in orde als het kind zou komen? In dat laatste geval heeft vader dus ingestemd met het kind, en lijkt me erkenning logisch (wat je dus ook kunt nastreven).
Heeft TO het kind toch laten komen, terwijl vader abortus wilde, dan kan alsnog erkenning/alimentatie plaatsvinden. Wat ik ergens weer lullig vind voor vaders die het kind absoluut niet gewenst hebben. Zij zitten met de gebakken peren en kunnen daar niks aan doen.
Maar is dit zo? Heeft vader aangedrongen op abortus en daar dus zijn voorkeur voor uitgesproken, of was het ook in orde als het kind zou komen? In dat laatste geval heeft vader dus ingestemd met het kind, en lijkt me erkenning logisch (wat je dus ook kunt nastreven).
Heeft TO het kind toch laten komen, terwijl vader abortus wilde, dan kan alsnog erkenning/alimentatie plaatsvinden. Wat ik ergens weer lullig vind voor vaders die het kind absoluut niet gewenst hebben. Zij zitten met de gebakken peren en kunnen daar niks aan doen.
zaterdag 14 februari 2009 om 19:30
quote:elninjoo schreef op 14 februari 2009 @ 06:49:
Jij raakte ongepland zwanger. Hij stelde abortus voor. Jij koos toch voor 't kind, dan zijn alle kosten ook voor jou als je eerlijk bent. Jouw keus, jouw verantwoordelijkheid.Alsof een abortus hetzelfde is als even boodschappen doen. Hallo zeg, het gaat wel om het beïndigen van een leven. Dat doe je niet zo maar behalve in extreme omstandigheden.
Jij raakte ongepland zwanger. Hij stelde abortus voor. Jij koos toch voor 't kind, dan zijn alle kosten ook voor jou als je eerlijk bent. Jouw keus, jouw verantwoordelijkheid.Alsof een abortus hetzelfde is als even boodschappen doen. Hallo zeg, het gaat wel om het beïndigen van een leven. Dat doe je niet zo maar behalve in extreme omstandigheden.
zaterdag 14 februari 2009 om 19:58
Waar lezen we dat vader een abortus wilde? Dit is wat to schrijft:
Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij.
Hij wilde geen relatie met to. Nergens staat dat hij het kind niet wilde.
En dan nog. Als vader geen kind wilde had hij mogelijkheden genoeg om dat te voorkomen vóór de conceptie. Condooms, of piemel in de broek houden. Dat is voorkomen dat je een ongewenst kind krijgt. Niet abortus. Als de zwangerschap daar is, is er al een kind, in wording. Abortus is geen voorbehoedmiddel met terugwerkende kracht.
Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij.
Hij wilde geen relatie met to. Nergens staat dat hij het kind niet wilde.
En dan nog. Als vader geen kind wilde had hij mogelijkheden genoeg om dat te voorkomen vóór de conceptie. Condooms, of piemel in de broek houden. Dat is voorkomen dat je een ongewenst kind krijgt. Niet abortus. Als de zwangerschap daar is, is er al een kind, in wording. Abortus is geen voorbehoedmiddel met terugwerkende kracht.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 14 februari 2009 om 23:13
Erkenning staat los van alikementatie.
Daar kan hij altijd onderuit komen!
Van een "kale kip " kun je niet plukken.
Maar los daarvan, altijd laten erkennen.
Anders lijkt het zo'n avontuurtje, niet leuk voor het kind.
Al weet ik dat het jareenn kan duren.
Veel moeite en energie.
Dus aan de andere kant, het valt vies tegen vaak.
Belangrijkste is dat je goed voor je kind zorgt.
Daar kan hij altijd onderuit komen!
Van een "kale kip " kun je niet plukken.
Maar los daarvan, altijd laten erkennen.
Anders lijkt het zo'n avontuurtje, niet leuk voor het kind.
Al weet ik dat het jareenn kan duren.
Veel moeite en energie.
Dus aan de andere kant, het valt vies tegen vaak.
Belangrijkste is dat je goed voor je kind zorgt.
zondag 15 februari 2009 om 02:29
quote:Dawn72 schreef op 14 februari 2009 @ 02:21:
Oostvogel,
Ik heb vader, nog tijdens de zwangerschap, gevraagd hoe hij dat zijn kind later zou gaan uitleggen dat hij hem niet heeft erkend. Maar reactie was alleen: och, dat komt wel goed.
Nu heb ik echter het idee, dat als ik nu erkenning zou weigeren, ik dat later moet gaan uitleggen.
Als ik puur op mijn gevoel af zou moeten gaan en zou doen waar ik mij het best bij voel, zou ik hem zeggen dat ik hem helemaal niet meer wil zien, ook niet op de dindsdagmiddag als hij zijn zoon komt halen. Gewoon omdat ik zijn aanwezigheid niet meer aankan. En mijn gestresste buien daardoor heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Mijn oudste is 7, en heeft al s bijna, ( ik zag het net op tijd) een sms verstuurd aan hem, dat hij mama zo verdrietig maakt. Dus voor nu, deze leeftijd, zou het het beste zijn als ex volledig uit beeld zou verdwijnen. Misschien, denk ik.
Ik ben niet meer objectief. En familie en vrienden ook niet want die zijn toch bevooroordeeld. Vandaar dat ik nu hier het probleem voorleg al is het nog zo moeilijk te verwoorden. Wat zou jij doen als je mij was? Als je je zou kunnen indenken in zo'n situatie te zijn verzeild ( die overigens natuurlijk ook net zo goed jou schuld is). Hoe zou jij het aanpakken?
Hi Dawn !
Je loopt op je tandvlees en bent radeloos ! Ik zou mijn gevoel volgen en dat is dan voor mezelf en m`n kindjes kiezen.
Wat je schrijft, toen je vroeg aan hem over die erkenning, en de reactie zo lauw is: "och, dat komt wel goed..." Nou alleen de manier waarop al !! Je hebt genoeg ervaring inmiddels met deze man, dat wat hij zegt, helemaal niet zo goed gekomen is ! Hou dat in je gedachte ! Je hebt werkelijk niets aan deze man ! Hij laat je zwemmen en telkens als je kant denkt te bereiken, duwt hij je verder ervan af ! Het feit dat je oudste kindje hem wilde sms`en !!
Denk aan je kinderen. Jij hebt voor je 2e kindje gekozen, hij helemaal niet ! Dus....alles bij elkaar gepakt en even op een hoop gegooid. Denk ik écht dat je er beter aan doet, deze man te laten voor wat `ie is. Dat jij later aan jouw kindje moet gaan uitleggen, waarom zijn papa niet zijn papa is...dat kun jij met jouw ervaring, jouw gevoel ten opzichte van het hele gebeuren, dan altijd béter en geloofwaardiger vertellen dat deze man ! Want zelfs dáár heb ik geen vertrouwen in, dat hij het op een goede manier zal kunnen vertellen !!
Nee Dawn, ga voor jezelf !! Zorg dat je kindjes rust krijgen, omdat jij die rust weer hebt. En dat kan alleen in mijn ogen. Als je idd het contact verbreekt ! Laat hem het uitzoeken, hij heeft dit kindje helemaal niet gewild in de 1e plaats ! Dat moet jou toch ook wel iets zeggen ??? Ik vind het verschrikkelijk voor je...maar ik probeer je wel een zo objectief mogelijk advies te geven. In zoverre dat mogelijk is.
Jij hebt gekozen om dit kindje te krijgen...hij is afgehaakt.
Ga ervoor...alleen met je kids..!!
Hoe is het nu met je ?
Oostvogel,
Ik heb vader, nog tijdens de zwangerschap, gevraagd hoe hij dat zijn kind later zou gaan uitleggen dat hij hem niet heeft erkend. Maar reactie was alleen: och, dat komt wel goed.
Nu heb ik echter het idee, dat als ik nu erkenning zou weigeren, ik dat later moet gaan uitleggen.
Als ik puur op mijn gevoel af zou moeten gaan en zou doen waar ik mij het best bij voel, zou ik hem zeggen dat ik hem helemaal niet meer wil zien, ook niet op de dindsdagmiddag als hij zijn zoon komt halen. Gewoon omdat ik zijn aanwezigheid niet meer aankan. En mijn gestresste buien daardoor heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Mijn oudste is 7, en heeft al s bijna, ( ik zag het net op tijd) een sms verstuurd aan hem, dat hij mama zo verdrietig maakt. Dus voor nu, deze leeftijd, zou het het beste zijn als ex volledig uit beeld zou verdwijnen. Misschien, denk ik.
Ik ben niet meer objectief. En familie en vrienden ook niet want die zijn toch bevooroordeeld. Vandaar dat ik nu hier het probleem voorleg al is het nog zo moeilijk te verwoorden. Wat zou jij doen als je mij was? Als je je zou kunnen indenken in zo'n situatie te zijn verzeild ( die overigens natuurlijk ook net zo goed jou schuld is). Hoe zou jij het aanpakken?
Hi Dawn !
Je loopt op je tandvlees en bent radeloos ! Ik zou mijn gevoel volgen en dat is dan voor mezelf en m`n kindjes kiezen.
Wat je schrijft, toen je vroeg aan hem over die erkenning, en de reactie zo lauw is: "och, dat komt wel goed..." Nou alleen de manier waarop al !! Je hebt genoeg ervaring inmiddels met deze man, dat wat hij zegt, helemaal niet zo goed gekomen is ! Hou dat in je gedachte ! Je hebt werkelijk niets aan deze man ! Hij laat je zwemmen en telkens als je kant denkt te bereiken, duwt hij je verder ervan af ! Het feit dat je oudste kindje hem wilde sms`en !!
Denk aan je kinderen. Jij hebt voor je 2e kindje gekozen, hij helemaal niet ! Dus....alles bij elkaar gepakt en even op een hoop gegooid. Denk ik écht dat je er beter aan doet, deze man te laten voor wat `ie is. Dat jij later aan jouw kindje moet gaan uitleggen, waarom zijn papa niet zijn papa is...dat kun jij met jouw ervaring, jouw gevoel ten opzichte van het hele gebeuren, dan altijd béter en geloofwaardiger vertellen dat deze man ! Want zelfs dáár heb ik geen vertrouwen in, dat hij het op een goede manier zal kunnen vertellen !!
Nee Dawn, ga voor jezelf !! Zorg dat je kindjes rust krijgen, omdat jij die rust weer hebt. En dat kan alleen in mijn ogen. Als je idd het contact verbreekt ! Laat hem het uitzoeken, hij heeft dit kindje helemaal niet gewild in de 1e plaats ! Dat moet jou toch ook wel iets zeggen ??? Ik vind het verschrikkelijk voor je...maar ik probeer je wel een zo objectief mogelijk advies te geven. In zoverre dat mogelijk is.
Jij hebt gekozen om dit kindje te krijgen...hij is afgehaakt.
Ga ervoor...alleen met je kids..!!
Hoe is het nu met je ?
zondag 15 februari 2009 om 02:44
quote:Nanoe2 schreef op 14 februari 2009 @ 08:34:
Sorry hoor maar wat een ontzettende lul ! Ik zou onmiddelijk kappen met al het contact vader of geen vader.
Ennuh Maluh en Elninjoo denk eens na voor je wat zegt, je weet niet eens wat de reden is waarom TO in de bijstand zit...dus als je ongepland zwanger wordt en in de bijstand zit mag je niet kiezen om je kindje te houden?
Ik vind zo vervelend dat verhalen hier uit elkaar worden getrokken en dat er opmerkingen worden gemaakt waar TO niks mee kan, je weet het fijne er niet van houd je mond dan gewoon of vraag er op een normale manier naar.
Helemááál mee eens ! Mijn haren gingen rechtop in m`n nek staan na het lezen van sommige regels ! Staat ook helemaal los van de vraag van Dawn en het pakket waar ze inzit !!
Het feit is er en daarom legt ze hier haar ziel en zaligheid bloot ! ....Beetje rekening daarmee houden lijkt mij wel op z`n plaats !
Sorry hoor maar wat een ontzettende lul ! Ik zou onmiddelijk kappen met al het contact vader of geen vader.
Ennuh Maluh en Elninjoo denk eens na voor je wat zegt, je weet niet eens wat de reden is waarom TO in de bijstand zit...dus als je ongepland zwanger wordt en in de bijstand zit mag je niet kiezen om je kindje te houden?
Ik vind zo vervelend dat verhalen hier uit elkaar worden getrokken en dat er opmerkingen worden gemaakt waar TO niks mee kan, je weet het fijne er niet van houd je mond dan gewoon of vraag er op een normale manier naar.
Helemááál mee eens ! Mijn haren gingen rechtop in m`n nek staan na het lezen van sommige regels ! Staat ook helemaal los van de vraag van Dawn en het pakket waar ze inzit !!
Het feit is er en daarom legt ze hier haar ziel en zaligheid bloot ! ....Beetje rekening daarmee houden lijkt mij wel op z`n plaats !
zondag 15 februari 2009 om 12:58
Kindje heeft toch recht op zijn eigen band met vader?
Natuurlijk wil je hem beschermen tegen de pijn die hij jou heeft aangedaan, maar dat is niet aan jou. Een kind is gebaat bij een vader, wat voor l*l dat ook.
Behalve als hij gevaar loopt, uiteraard.
Ik snap de reacties van: 'ban hem uit je leven' niet. Gevoelsmatig zou dat natuurlijk een hoop oplossen, maar het is de vader van je kind!
Natuurlijk wil je hem beschermen tegen de pijn die hij jou heeft aangedaan, maar dat is niet aan jou. Een kind is gebaat bij een vader, wat voor l*l dat ook.
Behalve als hij gevaar loopt, uiteraard.
Ik snap de reacties van: 'ban hem uit je leven' niet. Gevoelsmatig zou dat natuurlijk een hoop oplossen, maar het is de vader van je kind!
zondag 15 februari 2009 om 14:51
Oostvogel, je bent nog een uitroepteken vergeten.
Klopt Kimmetje, een kind heeft zelfs volgens de wet dit recht. Een kind heeft recht op omgang met en verzorging door beide ouders, tenzij dit gevaar voor zijn ontwikkeling oplevert. Vaak wordt er gesproken over het recht van de vader om omgang, maar dat is niet helemaal correct. Het recht van het kind gaat voor alles.
Klopt Kimmetje, een kind heeft zelfs volgens de wet dit recht. Een kind heeft recht op omgang met en verzorging door beide ouders, tenzij dit gevaar voor zijn ontwikkeling oplevert. Vaak wordt er gesproken over het recht van de vader om omgang, maar dat is niet helemaal correct. Het recht van het kind gaat voor alles.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 16 februari 2009 om 16:55
Waarschuwing; ik ga enigzins 'hard'uit de hoek komen..
Echt enorm teleustellend hoeveel vrouwen er reageren met 'weg met die man'!
Want ondanks dat hij een lapzwans is ( en ik vind dat ie dat is! ), is er onvoldoende reden om je kind zijn vader te ontnemen in deze situatie.
Ik vind het dus teleustellend hoeveel vrouwen vergeten dat DAT het belang van het kind is.
Een lapzwans echt nog beter is dan totaal geen vader.
Soms zijn wij vrouwen echt grote krengen.
TO heb jij deze man uitgekozen als vader voor jouw kind.
Ik ga er namelijk vanuit dat je een volwassen vrouw bent die verantwoording neemt voor haar keuzes.
Dat is wat volwassen zijn is.
Ik ga je dus geen antwoord geven.
Ik denk dat je het antwoord zelf wel weet maar dat het je simpelweg niet aan staat.
Ik geloof niet in ongelukjes maar wel in onvoorzichtigheid.
En dus moet je de verantwoording gaan pakken voor je eigen onvoorzichtigheid zonder je teleustelling daarover bij lapzwans neer te leggen.
Hoe hard het ook is, je had de keus.
Hij ook, maar hij runt jouw leven niet dat doe jij nog altijd zelf.
En nee dan heb ik het niet alleen over een abortus ja of nee. Daarvóór had je al een keus.
En omdat je al een kind hebt, had je wat mij betreft niet zo onvoorzichtig in de keuzes van je 'partner' moeten zijn.
Wat je mist is daadkracht.
Leer jezelf dat aan, en kies dan het pad dat het beste past..
Bij je kind.(eren.)
Ga aan jezelf werken.
Echt enorm teleustellend hoeveel vrouwen er reageren met 'weg met die man'!
Want ondanks dat hij een lapzwans is ( en ik vind dat ie dat is! ), is er onvoldoende reden om je kind zijn vader te ontnemen in deze situatie.
Ik vind het dus teleustellend hoeveel vrouwen vergeten dat DAT het belang van het kind is.
Een lapzwans echt nog beter is dan totaal geen vader.
Soms zijn wij vrouwen echt grote krengen.
TO heb jij deze man uitgekozen als vader voor jouw kind.
Ik ga er namelijk vanuit dat je een volwassen vrouw bent die verantwoording neemt voor haar keuzes.
Dat is wat volwassen zijn is.
Ik ga je dus geen antwoord geven.
Ik denk dat je het antwoord zelf wel weet maar dat het je simpelweg niet aan staat.
Ik geloof niet in ongelukjes maar wel in onvoorzichtigheid.
En dus moet je de verantwoording gaan pakken voor je eigen onvoorzichtigheid zonder je teleustelling daarover bij lapzwans neer te leggen.
Hoe hard het ook is, je had de keus.
Hij ook, maar hij runt jouw leven niet dat doe jij nog altijd zelf.
En nee dan heb ik het niet alleen over een abortus ja of nee. Daarvóór had je al een keus.
En omdat je al een kind hebt, had je wat mij betreft niet zo onvoorzichtig in de keuzes van je 'partner' moeten zijn.
Wat je mist is daadkracht.
Leer jezelf dat aan, en kies dan het pad dat het beste past..
Bij je kind.(eren.)
Ga aan jezelf werken.
..popcorn?
zondag 22 maart 2009 om 02:33
Moeilijk, een reactie op al deze verschillende meningen. Allereerst bedankt voor alle reacties. Veel voor mij erg emotioneel. Heb een tijd niet kunnen kijken op deze site omdat het gewoon pijn doet. Maar na nu alles gelezen te hebben mijn reactie. Eerst even over dat bijstand gedoe. Ik wil niet in de bijstand zitten, de situatie was er ineens. Relatie beeindigd, het huis uit gewerkt zonder ook maar iets, dus maar bijstand aanvragen. Inmiddels is het zo dat ik, dankzij nieuwe regel in wet sinds jan dit jaar, een opleiding kan gaan volgen. Dus toekomst. Ga weer na school straks dus werk me uit die bijstand.
Over de vader van mijn jongste: hij heeft altijd beweerd dat ie zoveel van me hield. Ik was zelfs een wereldwijf. En zoiets zou ie nooit met een ander krijgen. Het gaat niet alleen om de zorg en liefde voor zijn kind, hij beweerde ook van mij te houden. De verbouwing in mijn huis voor zijn 2 oudsten werd al besproken terwijl hij eigenlijk allang wist, al die tijd, dat het nooit zou gebeuren. Dat bleek dus later toen hij me vertelde (na vragen van mij) dat zijn dochters naar mama zouden gaan als hij met mij zou samen gaan wonen. Ik wist dat dus niet, hij praatte alleen maar met mij over de toekomst. Hij hield me eigenlijk gewoon aan t lijntje. Voor de neuk, las ik hier. Ja, dat zou best s kunnen. Maar heb ik me dan zo vergist in hem? Ik zou ook het liefst tegen hem zeggen dat de dinsdag geen optie meer was, zoals ik hier dus ook lees. Dat zou voor mij een enorme last van mijn schouders zijn. Maar hoe leg ik dat uit aan dat jochie later? Nu maakt het voor hem geen verschil, hij beseft dat nog niet. Maar als papa later zegt dat mama hem omgang verbood, wat dan?
Ik heb veel aan jullie reacties gehad. Heb in ieder geval tegen "vader"gezegd dat erkenning moet wachten. Kind kan later ook zelf beslissen daarin. Is hij genoeg vader geweest voor hem? Tot op de dag van vandaag heb ik geen bericht van 'vader'gehad dat ie meteen naar gemeentehuis wou voor erkenning en ik ga niet nog langer zitten wachten dus heb zelf gezegd dat het dan maar later moet gebeuren als kind dat wil.
Ondertussen rijdt hij ( vader dus) wel een keer of 5 per week hier door de straat, hangt hij hier een kwartier rond als ie dinsdags onze zoon terug brengt, en volgt hij me in het dorp als ik mijn boodschappen doe. Hoe raak ik er vanaf? Ik wil mijn leven terug. Na negen jaar met hem in mijn hoofd, eindelijk verder gaan met mezelf. Hij neemt deze beslissing maar tegelijkertijd laat hij me niet los. Ik zou hem zo vreselijk graag ook die dinsdag uit mijn leven bannen, maar dat is de dinsdag van mijn zoon.
Hij heeft mij zoveel pijn gedaan,en doet dat nog steeds. Maar hij is de vader. Hoe rijm ik dat met elkaar?
Over de vader van mijn jongste: hij heeft altijd beweerd dat ie zoveel van me hield. Ik was zelfs een wereldwijf. En zoiets zou ie nooit met een ander krijgen. Het gaat niet alleen om de zorg en liefde voor zijn kind, hij beweerde ook van mij te houden. De verbouwing in mijn huis voor zijn 2 oudsten werd al besproken terwijl hij eigenlijk allang wist, al die tijd, dat het nooit zou gebeuren. Dat bleek dus later toen hij me vertelde (na vragen van mij) dat zijn dochters naar mama zouden gaan als hij met mij zou samen gaan wonen. Ik wist dat dus niet, hij praatte alleen maar met mij over de toekomst. Hij hield me eigenlijk gewoon aan t lijntje. Voor de neuk, las ik hier. Ja, dat zou best s kunnen. Maar heb ik me dan zo vergist in hem? Ik zou ook het liefst tegen hem zeggen dat de dinsdag geen optie meer was, zoals ik hier dus ook lees. Dat zou voor mij een enorme last van mijn schouders zijn. Maar hoe leg ik dat uit aan dat jochie later? Nu maakt het voor hem geen verschil, hij beseft dat nog niet. Maar als papa later zegt dat mama hem omgang verbood, wat dan?
Ik heb veel aan jullie reacties gehad. Heb in ieder geval tegen "vader"gezegd dat erkenning moet wachten. Kind kan later ook zelf beslissen daarin. Is hij genoeg vader geweest voor hem? Tot op de dag van vandaag heb ik geen bericht van 'vader'gehad dat ie meteen naar gemeentehuis wou voor erkenning en ik ga niet nog langer zitten wachten dus heb zelf gezegd dat het dan maar later moet gebeuren als kind dat wil.
Ondertussen rijdt hij ( vader dus) wel een keer of 5 per week hier door de straat, hangt hij hier een kwartier rond als ie dinsdags onze zoon terug brengt, en volgt hij me in het dorp als ik mijn boodschappen doe. Hoe raak ik er vanaf? Ik wil mijn leven terug. Na negen jaar met hem in mijn hoofd, eindelijk verder gaan met mezelf. Hij neemt deze beslissing maar tegelijkertijd laat hij me niet los. Ik zou hem zo vreselijk graag ook die dinsdag uit mijn leven bannen, maar dat is de dinsdag van mijn zoon.
Hij heeft mij zoveel pijn gedaan,en doet dat nog steeds. Maar hij is de vader. Hoe rijm ik dat met elkaar?
zondag 22 maart 2009 om 03:53
Natuurlijk heeft hij je veel pijn gedaan. Je bent echt ontzettend zielig. Maar nu even ophouden met piepen. Op dinsdag komt hij zijn zoon halen en dan zie je hem dus. Je zou hem zo vreselijk graag uit je leven bannen. Nou, doe dat dan!! Hij hoeft niet een kwartier rond te hangen als hij zijn zoon terugbrengt. Vertel hem dat je dat niet meer wilt. Hij is de vader, begin dat los te zien van jouw verleden met hem. Hij is ook de vader in de toekomst, en hoe wil jij dan met hem omgaan? Je maakt jezelf gek.
En wie ben jij om te zeggen dat erkenning moet wachten? Dat maak jij toch niet uit? Als hij daadwerkelijk stappen onderneemt om zijn zoon te gaan erkennen, dan laat je dat gebeuren.
Maar nu ga je je gewoon richten op je studie en op het leven met je kinderen. In plaats van verspilde energie te steken in deze man, ga je je richten op je kinderen en op jezelf. Hou op met zeuren en zielig zijn, geef jezelf een schop onder je kont en wordt weer gelukkig!
Dus ik ben het eens met iedereen hier die zegt dat je hem uit je leven moet verbannen. Maar dan wel geestelijk, want hij is de vader en als hij moeite doet om zijn zoon te zien, dan heb jij helemaal geen reden om dat tegen te houden. Nogal egoïstisch als je dat wel zou doen.
En wie ben jij om te zeggen dat erkenning moet wachten? Dat maak jij toch niet uit? Als hij daadwerkelijk stappen onderneemt om zijn zoon te gaan erkennen, dan laat je dat gebeuren.
Maar nu ga je je gewoon richten op je studie en op het leven met je kinderen. In plaats van verspilde energie te steken in deze man, ga je je richten op je kinderen en op jezelf. Hou op met zeuren en zielig zijn, geef jezelf een schop onder je kont en wordt weer gelukkig!
Dus ik ben het eens met iedereen hier die zegt dat je hem uit je leven moet verbannen. Maar dan wel geestelijk, want hij is de vader en als hij moeite doet om zijn zoon te zien, dan heb jij helemaal geen reden om dat tegen te houden. Nogal egoïstisch als je dat wel zou doen.
zondag 22 maart 2009 om 10:36
quote:Dawn72 schreef op 22 maart 2009 @ 02:33:
Eerst even over dat bijstand gedoe. Ik wil niet in de bijstand zitten, de situatie was er ineens. Relatie beeindigd, het huis uit gewerkt zonder ook maar iets, dus maar bijstand aanvragen. Inmiddels is het zo dat ik, dankzij nieuwe regel in wet sinds jan dit jaar, een opleiding kan gaan volgen. Dus toekomst. Ga weer na school straks dus werk me uit die bijstand.
Je had geen samenlevingscontract afgesloten? Geen opleiding? Geen baan? Hoe oud ben je?
Eerst even over dat bijstand gedoe. Ik wil niet in de bijstand zitten, de situatie was er ineens. Relatie beeindigd, het huis uit gewerkt zonder ook maar iets, dus maar bijstand aanvragen. Inmiddels is het zo dat ik, dankzij nieuwe regel in wet sinds jan dit jaar, een opleiding kan gaan volgen. Dus toekomst. Ga weer na school straks dus werk me uit die bijstand.
Je had geen samenlevingscontract afgesloten? Geen opleiding? Geen baan? Hoe oud ben je?
zondag 22 maart 2009 om 11:25
voor je kindje is het nu nog helemaal niet belangrijk dat hij erkent is op papier. z'n vader komt hem halen en dat is opzich al erkennen.
als je kind er later als hij groot is wil weten waarom dat is, is het aan z'n vader om het uit te leggen. en dan kan je zoon er zelf z'n gedachte over hebben.
wil hij helemaal niets betalen? want dat vind ik behoorlijk stijlloos, ik vind dat hij wel mee moet betalen.
maar als hij bv bang is om dan zelf niets meer te kunnen, zou je altijd nog kunnen vragen om een bijdrage, buiten de wet om. als is het maar 50 euro per maand.
de vader van m'n boys blijft ook altijd hangen als hij de kids terug brengt en ik begrijp het wel. hij vind het moeilijk om ze achter te laten. hij wil ook bij ze zijn, hij houdt van z'n kids. hij houdt alleen niet meer van mij.
en dat is wel iets wat ik de kids voor hou, ook al houden papa en mama niet meer van elkaar, ze houden wel van jullie! en das het belangrijkste.
dat jij erkening wil begrijp ik wel, maar dat is het jij wil erkenning. eigenlijk erkent hij z'n zoon wel, maar jou niet als moeder. en dat doet pijn, dat begrijp ik. maar het gaat om je zoon en niet om jullie
als je kind er later als hij groot is wil weten waarom dat is, is het aan z'n vader om het uit te leggen. en dan kan je zoon er zelf z'n gedachte over hebben.
wil hij helemaal niets betalen? want dat vind ik behoorlijk stijlloos, ik vind dat hij wel mee moet betalen.
maar als hij bv bang is om dan zelf niets meer te kunnen, zou je altijd nog kunnen vragen om een bijdrage, buiten de wet om. als is het maar 50 euro per maand.
de vader van m'n boys blijft ook altijd hangen als hij de kids terug brengt en ik begrijp het wel. hij vind het moeilijk om ze achter te laten. hij wil ook bij ze zijn, hij houdt van z'n kids. hij houdt alleen niet meer van mij.
en dat is wel iets wat ik de kids voor hou, ook al houden papa en mama niet meer van elkaar, ze houden wel van jullie! en das het belangrijkste.
dat jij erkening wil begrijp ik wel, maar dat is het jij wil erkenning. eigenlijk erkent hij z'n zoon wel, maar jou niet als moeder. en dat doet pijn, dat begrijp ik. maar het gaat om je zoon en niet om jullie
zondag 22 maart 2009 om 15:19
Als ik jou was zou ik echt even met een advocaat gaan praten wat erkennen nou precies inhoudt en voor consequenties heeft.
Want regelt erkenning bijvoorbeeld ook niet dat je zoon van zijn pa erft, mocht die overlijden? En stel dat er iets met jou gebeurt en hij heeft zijn zoon erkend, betekent dat dan dat hij dan de verzorgende ouder wordt?
En er is toch een verschil tussen erkennen en voogdij hebben?
Kortom: ingewikkelde materie, kan je beter professioneel advies over vragen!
Want regelt erkenning bijvoorbeeld ook niet dat je zoon van zijn pa erft, mocht die overlijden? En stel dat er iets met jou gebeurt en hij heeft zijn zoon erkend, betekent dat dan dat hij dan de verzorgende ouder wordt?
En er is toch een verschil tussen erkennen en voogdij hebben?
Kortom: ingewikkelde materie, kan je beter professioneel advies over vragen!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
