Relaties
alle pijlers
Na 4 jaar nog niet over ex heen, doorgaan met mijn vriend?
donderdag 11 februari 2010 om 09:09
Na een aantal psychologen, jaren vol met twijfels, relatietherapie, pieken en dalen, probeer ik het nu eens op het Viva forum.
Want ik ben de weg kwijt...
Mijn verhaal: op mijn 14e kreeg ik verkering met Dirk. Deze relatie heeft tot mijn 25e geduurd. Hij was mijn rots, ik keek enorm tegen hem op. Hij is slim, lief en ontzettend 'goed' voor zijn omgeving. Als ik ergens mee zat, dan hoefde ik mijn hand maar uit te steken of hij trok me er door heen. Samen zijn we opgegroeid, volwassen geworden en hebben we ontzettend veel meegemaakt.
De laatste jaren van onze relatie kwam de sleur om de hoek kijken. Dat zal niets nieuws zijn. Het probleem lag erin dat ik graag wilde samenwonen, een stap verder wilde. Hij was daar nog niet aan toe, wilde liever thuis blijven wonen en voor zijn moeder en broertje zorgen.
In die tijd veranderde er voor mij best veel. Klaar met studeren, m'n eerste baan... en daar werd ik verliefd op collega Thijs. Uiteindelijk heb ik toen vrij snel de knoop doorgehakt. Ik stopte mijn relatie met Dirk.
Wat er toen gebeurde kan ik na al die jaren nog steeds niet bevatten. Geen traan kon ik laten, het weekend dat ik het uitmaakte met Dirk. Hij was kapot, kwaad, teleurgesteld, verdrietig. En ik voelde praktisch niets.
Binnen een paar weken waren Thijs en ik een setje. Veel te snel, achteraf gezien. Maar dat kon ik mijn vlinders op dat moment niet wijs maken. De stroomversnelling bleef gaan. Ik kocht een huis voor mezelf en eigenlijk vrijwel direct trok Thijs bij me in.
Het eerste half jaar was ik zielsgelukkig. Eindelijk had ik datgene waar ik behoefte aan had.
Ik had nog wel contact met Dirk. Hij was echt kapot. Maar nog steeds leek ik het niet te beseffen.
Tot we een half jaar verder waren. Ineens had ik het gevoel dat mijn oogkleppen af vielen. Ik zag wat ik had met Dirk. Hij was altijd mijn soulmate, mijn maatje, mijn tweede helft, mijn rots in de branding. En ik had hem zomaar weggegooid, aan de kant gesmeten en had niet eens voor ons gevochten.
Schuldgevoel, verdriet en boosheid naar mezelf toe staken de kop op. Wat had ik gedaan? Ik hoorde toch bij hem?!
En die gevoelens zijn er nu nog steeds. Toch ben ik nog steeds samen met Thijs. Met Dirk heb ik nog regelmatig contact. Ik zie hem nog steeds als 'onmisbaar' in mijn leven. Hij woont nog steeds bij z'n moeder en broertje thuis en heeft geen andere relatie. Ik weet dat hij ook nog heel veel om mij geeft, ondanks alles dat ik hem heb aangedaan. En nog steeds is hij de eerste die ik wil bellen als ik ergens mee zit in mijn leven, of als ik iets heel leuks heb meegemaakt.
De afgelopen 3,5 jaar hebben Thijs en ik ook heel veel diepe dalen gekend. Ik begrijp eigenlijk nog steeds niet dat hij niet al lang gillend bij me weg is gegaan. Want als ik weer eens twijfelde heb ik dat ook met hem besproken.
Op het moment dat ik voor Thijs wilde gaan, was ik daar echt van overtuigd. Maar het probleem is, dat ik echt een dag later, of zelfs een halve dag, van het tegendeel overtuigd kan zijn. Die gevoelens kunnen zo switchen in korte tijd en zijn allebei op het moment dat ze de kop opsteken zo overtuigend, dat ik simpelweg niet meer weet op welk gevoel ik nu moet vertrouwen. Welke stem vanbinnen nu degene is waar ik naar moet luisteren.
Ik weet echt dat ik zo niet door kan gaan. Dat weet ik al 3,5 jaar. Ik word hier doodongelukkig van, maar ook voor Thijs is het geen doen en oneerlijk. En toch lukt het me niet om een knoop door te hakken. Ik ben bang dat ik weer een relatie weg gooi die eigenlijk heel mooi was, maar waar ik meer m'n best voor had moeten doen. Dat heb ik 4 jaar geleden gedaan en daar kan ik nog steeds niet mee omgaan. Straks gebeurt dat met Thijs weer.
Soms denk ik dat de enige manier om hier uit te komen, is als Thijs OF Dirk die deur dicht gooit. Dat Thijs er voor kiest om niet langer te vechten. Of dat Dirk een andere relatie krijgt.
Ik weet het niet meer. Op welk gevoel moet ik nu vertrouwen? Is er iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten?
Want ik ben de weg kwijt...
Mijn verhaal: op mijn 14e kreeg ik verkering met Dirk. Deze relatie heeft tot mijn 25e geduurd. Hij was mijn rots, ik keek enorm tegen hem op. Hij is slim, lief en ontzettend 'goed' voor zijn omgeving. Als ik ergens mee zat, dan hoefde ik mijn hand maar uit te steken of hij trok me er door heen. Samen zijn we opgegroeid, volwassen geworden en hebben we ontzettend veel meegemaakt.
De laatste jaren van onze relatie kwam de sleur om de hoek kijken. Dat zal niets nieuws zijn. Het probleem lag erin dat ik graag wilde samenwonen, een stap verder wilde. Hij was daar nog niet aan toe, wilde liever thuis blijven wonen en voor zijn moeder en broertje zorgen.
In die tijd veranderde er voor mij best veel. Klaar met studeren, m'n eerste baan... en daar werd ik verliefd op collega Thijs. Uiteindelijk heb ik toen vrij snel de knoop doorgehakt. Ik stopte mijn relatie met Dirk.
Wat er toen gebeurde kan ik na al die jaren nog steeds niet bevatten. Geen traan kon ik laten, het weekend dat ik het uitmaakte met Dirk. Hij was kapot, kwaad, teleurgesteld, verdrietig. En ik voelde praktisch niets.
Binnen een paar weken waren Thijs en ik een setje. Veel te snel, achteraf gezien. Maar dat kon ik mijn vlinders op dat moment niet wijs maken. De stroomversnelling bleef gaan. Ik kocht een huis voor mezelf en eigenlijk vrijwel direct trok Thijs bij me in.
Het eerste half jaar was ik zielsgelukkig. Eindelijk had ik datgene waar ik behoefte aan had.
Ik had nog wel contact met Dirk. Hij was echt kapot. Maar nog steeds leek ik het niet te beseffen.
Tot we een half jaar verder waren. Ineens had ik het gevoel dat mijn oogkleppen af vielen. Ik zag wat ik had met Dirk. Hij was altijd mijn soulmate, mijn maatje, mijn tweede helft, mijn rots in de branding. En ik had hem zomaar weggegooid, aan de kant gesmeten en had niet eens voor ons gevochten.
Schuldgevoel, verdriet en boosheid naar mezelf toe staken de kop op. Wat had ik gedaan? Ik hoorde toch bij hem?!
En die gevoelens zijn er nu nog steeds. Toch ben ik nog steeds samen met Thijs. Met Dirk heb ik nog regelmatig contact. Ik zie hem nog steeds als 'onmisbaar' in mijn leven. Hij woont nog steeds bij z'n moeder en broertje thuis en heeft geen andere relatie. Ik weet dat hij ook nog heel veel om mij geeft, ondanks alles dat ik hem heb aangedaan. En nog steeds is hij de eerste die ik wil bellen als ik ergens mee zit in mijn leven, of als ik iets heel leuks heb meegemaakt.
De afgelopen 3,5 jaar hebben Thijs en ik ook heel veel diepe dalen gekend. Ik begrijp eigenlijk nog steeds niet dat hij niet al lang gillend bij me weg is gegaan. Want als ik weer eens twijfelde heb ik dat ook met hem besproken.
Op het moment dat ik voor Thijs wilde gaan, was ik daar echt van overtuigd. Maar het probleem is, dat ik echt een dag later, of zelfs een halve dag, van het tegendeel overtuigd kan zijn. Die gevoelens kunnen zo switchen in korte tijd en zijn allebei op het moment dat ze de kop opsteken zo overtuigend, dat ik simpelweg niet meer weet op welk gevoel ik nu moet vertrouwen. Welke stem vanbinnen nu degene is waar ik naar moet luisteren.
Ik weet echt dat ik zo niet door kan gaan. Dat weet ik al 3,5 jaar. Ik word hier doodongelukkig van, maar ook voor Thijs is het geen doen en oneerlijk. En toch lukt het me niet om een knoop door te hakken. Ik ben bang dat ik weer een relatie weg gooi die eigenlijk heel mooi was, maar waar ik meer m'n best voor had moeten doen. Dat heb ik 4 jaar geleden gedaan en daar kan ik nog steeds niet mee omgaan. Straks gebeurt dat met Thijs weer.
Soms denk ik dat de enige manier om hier uit te komen, is als Thijs OF Dirk die deur dicht gooit. Dat Thijs er voor kiest om niet langer te vechten. Of dat Dirk een andere relatie krijgt.
Ik weet het niet meer. Op welk gevoel moet ik nu vertrouwen? Is er iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten?
donderdag 11 februari 2010 om 12:02
Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, en uiteindelijk klopt het wat iedereen hier zegt: ga eerst met jezelf verder. Leer jezelf kennen, want waarschijnlijk ken je jezelf niet eens echt.
Alles van jou is gebaseerd op de relatie met wie dan ook van de twee. En dan bedoel ik niet even anderhalf maand alleen zijn. Nee, ga eens uit van anderhalf jaar of misschien 2.
Durf alleen te zijn, ik was er ook als de dood voor, maar het is helemaal niet zo erg als dat het lijkt. Ik was enorm bang voor de leegte die ik voor me zag als ik alleen zou zijn.
Herhaal dit zinnetje steeds in je hoofd:
De toekomst is geen weg van leegte, de toekomst is een weg waarin alles mogelijk is.
Alles van jou is gebaseerd op de relatie met wie dan ook van de twee. En dan bedoel ik niet even anderhalf maand alleen zijn. Nee, ga eens uit van anderhalf jaar of misschien 2.
Durf alleen te zijn, ik was er ook als de dood voor, maar het is helemaal niet zo erg als dat het lijkt. Ik was enorm bang voor de leegte die ik voor me zag als ik alleen zou zijn.
Herhaal dit zinnetje steeds in je hoofd:
De toekomst is geen weg van leegte, de toekomst is een weg waarin alles mogelijk is.
donderdag 11 februari 2010 om 12:21
@ Madhe, bedankt voor je eerlijke reactie. Het zet me wel aan het denken.
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.
donderdag 11 februari 2010 om 12:27
quote:Hinde241 schreef op 11 februari 2010 @ 12:21:
@ Madhe, bedankt voor je eerlijke reactie. Het zet me wel aan het denken.
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.Vandaar mijn vraag of je nog andere ambities hebt. Jouw antwoord daarop was misschien te snel gegeven?
@ Madhe, bedankt voor je eerlijke reactie. Het zet me wel aan het denken.
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.Vandaar mijn vraag of je nog andere ambities hebt. Jouw antwoord daarop was misschien te snel gegeven?
donderdag 11 februari 2010 om 12:42
Nee, ik heb wel andere dingen (werk etc) waar ik me mee bezig houd en waar ik ook heus wel van kan genieten, maar het is inderdaad wel zo dat het vraagstuk iedere keer weer even om de hoek komt kijken. Beetje dubbel dus, maar ik zorg er wel voor dat ik niet de hele dag huilend op de bank zit (zou ook wel erg vervelend zijn, 4 jaar lang )
donderdag 11 februari 2010 om 12:44
En wat ik bedoelde met mijn reactie aan 4wheels, was dat het niet eens in me op is gekomen om uberhaupt de mogelijkheid te overwegen of er een andere relatie mogelijk is, met een andere man, met wie ik zo gelukkig ben dat dit hele probleem niet meer speelt. Of inderdaad GEEN relatie, maar gewoon lekker op mezelf. Op die manier is de hele wereld beperkt tot Thijs/Dirk.
donderdag 11 februari 2010 om 12:46
quote:Hinde241 schreef op 11 februari 2010 @ 12:21:
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.
Ik ben van thuis uit van onder moeders vleugels, gelijk gaan samenwonen. Na 10 jaar kwam ik iemand tegen en werd ik weer verliefd. Ik ben letterlijk gewoon overgestapt.
In de lange relatie was alles als vanzelfsprekend voor me, het was een thuishaven zoals die mijn mijn ouders werd geboden. De tweede korte relatie was destructief, met iemand die wilde bepalen hoe mijn leven liep.
In beide gevallen heb ik me laten leven, maar de tweede relatie gaf me uiteindelijk wel het inzicht dat ik een fase van mijn leven had overgeslagen: het voor mezelf zorgen. Had ik dat vanuit thuis gelijk gedaan, dan was ik sterker geweest, meer van de wereld af geweten en m'n eigen boontjes kunnen doppen. Nu moest ik eerst weer herontdekken wat ik leuk vond om te doen. Toen ik thuis woonde had ik het hartstikke druk, tijdens mijn relaties deed ik vrijwel niets meer.
Inmiddels heb ik het als vanouds weer druk, ik ben veel weg en doe ook veel dingen alleen. Ik ga alleen winkelen, naar de sauna, alleen naar de bioscoop, alleen uit eten.
Niet omdat ik niemand heb die met me mee wil gaan, maar ik vind het prettig om mijn eigen weg te volgen.
Ik was nog maar 12 jaar toen ik mijn oma belde of ze met mij naar de grote stad wilde. Ik had iedereen al gebeld en niemand kon of wilde. Mijn oma was de laatste optie in de rij. Ze kon niet, maar wist me te overtuigen dat ik ook lekker alleen kon gaan. Het was eng, maar ook een grote belevenis. Ik ben een paar uur weggebleven en het beviel prima!
Ik hoop dat je de stap durft te zetten, het is echt heel belangrijk!
En natuurlijk kun je ook in het begin een vriendin of kennis uitnodigen om dingen mee te gaan doen, niemand zegt dat dat niet mag. Maar durf het ook met jezelf aan.
En 4wheelsand1heart: ik ben benieuwd naar jouw verhaal en je hebt gelijk met wat je zegt dat alles van mij gebaseerd is op een relatie met wie dan ook van de twee. Het lijkt wel alsof de hele wereld echt beperkt is tot dat vraagstuk.
Ik ben van thuis uit van onder moeders vleugels, gelijk gaan samenwonen. Na 10 jaar kwam ik iemand tegen en werd ik weer verliefd. Ik ben letterlijk gewoon overgestapt.
In de lange relatie was alles als vanzelfsprekend voor me, het was een thuishaven zoals die mijn mijn ouders werd geboden. De tweede korte relatie was destructief, met iemand die wilde bepalen hoe mijn leven liep.
In beide gevallen heb ik me laten leven, maar de tweede relatie gaf me uiteindelijk wel het inzicht dat ik een fase van mijn leven had overgeslagen: het voor mezelf zorgen. Had ik dat vanuit thuis gelijk gedaan, dan was ik sterker geweest, meer van de wereld af geweten en m'n eigen boontjes kunnen doppen. Nu moest ik eerst weer herontdekken wat ik leuk vond om te doen. Toen ik thuis woonde had ik het hartstikke druk, tijdens mijn relaties deed ik vrijwel niets meer.
Inmiddels heb ik het als vanouds weer druk, ik ben veel weg en doe ook veel dingen alleen. Ik ga alleen winkelen, naar de sauna, alleen naar de bioscoop, alleen uit eten.
Niet omdat ik niemand heb die met me mee wil gaan, maar ik vind het prettig om mijn eigen weg te volgen.
Ik was nog maar 12 jaar toen ik mijn oma belde of ze met mij naar de grote stad wilde. Ik had iedereen al gebeld en niemand kon of wilde. Mijn oma was de laatste optie in de rij. Ze kon niet, maar wist me te overtuigen dat ik ook lekker alleen kon gaan. Het was eng, maar ook een grote belevenis. Ik ben een paar uur weggebleven en het beviel prima!
Ik hoop dat je de stap durft te zetten, het is echt heel belangrijk!
En natuurlijk kun je ook in het begin een vriendin of kennis uitnodigen om dingen mee te gaan doen, niemand zegt dat dat niet mag. Maar durf het ook met jezelf aan.
donderdag 11 februari 2010 om 13:43
Jeetje wat een verhaal zeg! Wel een herkenbaar gevoel.
Na een relatie van ongeveer 9 jaar en een kleine van ruim 3 heb ik pas de knoop doorgehakt om bij mijn vriend weg te gaan. Er was een nieuw gevoel ontstaan voor een oude bekende (ik zeg maar gerust m'n ex)! We hebben elkaar een jaar of 7 niet meer gezien of gesproken en komen elkaar plots weer eens tegen. Na lange tijd heb ik ontkent dat het gevoel er zat, maar sinds mijn relatie niet lekker meer liep (en die van hem net op de klippen liep) stond ineens de deur weer op een kier en kon ik het gevoel niet langer tegenhouden.
Wat nu misschien bij jou ook wel de issue is, dat je zo bezig bent een ander niet te willen kwetsen dat je vooral niet luistert naar wat je zelf nu eigenlijk wil. Dat is althans mijn geval.
Vooral druk zijn met gevoel dat andere je opleggen en een schuld tegenover je vriend......maar kijk nu eens goed naar binnen en voel wat JIJ nu eigenlijk wil!
Ik weet dat het moeilijk is om echt naar jezelf te kijken, maar probeer jezelf af te vragen wat jou nu echt gelukkig zou maken.
Lastig, maar probeer het maar.
Groetjes
Na een relatie van ongeveer 9 jaar en een kleine van ruim 3 heb ik pas de knoop doorgehakt om bij mijn vriend weg te gaan. Er was een nieuw gevoel ontstaan voor een oude bekende (ik zeg maar gerust m'n ex)! We hebben elkaar een jaar of 7 niet meer gezien of gesproken en komen elkaar plots weer eens tegen. Na lange tijd heb ik ontkent dat het gevoel er zat, maar sinds mijn relatie niet lekker meer liep (en die van hem net op de klippen liep) stond ineens de deur weer op een kier en kon ik het gevoel niet langer tegenhouden.
Wat nu misschien bij jou ook wel de issue is, dat je zo bezig bent een ander niet te willen kwetsen dat je vooral niet luistert naar wat je zelf nu eigenlijk wil. Dat is althans mijn geval.
Vooral druk zijn met gevoel dat andere je opleggen en een schuld tegenover je vriend......maar kijk nu eens goed naar binnen en voel wat JIJ nu eigenlijk wil!
Ik weet dat het moeilijk is om echt naar jezelf te kijken, maar probeer jezelf af te vragen wat jou nu echt gelukkig zou maken.
Lastig, maar probeer het maar.
Groetjes
vrijdag 12 februari 2010 om 11:00
Heel herkenbaar verhaal.
Ik heb ook "zo" mijn relatie beindigd en meteen weer in een nieuwe gestapt. En inderdaad nu 2 jaar verder ook boos, schuldgevoel en twijfels. Bij mijn ex ook 2 jaar lang twijfels of ik de knoop moest doorhakken, werd er helemaal gek van! Het is echt heel lastig om naar jezelf te luisteren en je af te vragen wat JIJ wil. Nu besef ik pas wat ik achter heb gelaten en hoeveel hij eigenlijk voor me betekende. Ben soms erg verdrietig, maar probeer er ook maar niet te lang bij stil te staan, heb die keuze toen gemaakt en probeer er toch maar gewoon achter te blijven staan. Ook ik was/ben erg bang om alleen te zijn..ook al sinds mijn 17e aan de man.. Het wordt echt zo'n issue Thijs/Dirk, moeilijk om dan "bij jezelf te blijven", je bent alleen nog maar met de relatie bezig.Ik heb nog goed contact met "Dirk", soms best moeilijk..dan denk ik aan wat ik hem heb aangedaan..hoe kapot hij was..en dan komen de tranen wel..wat een bitch ben ik..maar goed,kan er nu niks meer aan doen! Dus accepteren!
Met mijn "Thijs" gaat het wel goed, een hele andere relatie dan met "Dirk", heb soms ook nog twijfels, maar het wordt steeds rustiger in mijn hoofd. Ben soms ook erg onzeker (bij "Dirk" nooit last van), bang dat "Thijs" bij me weggaat..een dag later bedenk ik dan weer wat ik in godsnaam beziel, dan gaat hij maar weg, ben ik alleen en dan komt het ook wel goed!
Ik zou zeggen probeer te genieten van je huidige relatie (want volgens mij is het best oke) en sta achter de keuzes die je hebt gemaakt! Alles heeft ook z'n tijd nodig!
Liefs
Ik heb ook "zo" mijn relatie beindigd en meteen weer in een nieuwe gestapt. En inderdaad nu 2 jaar verder ook boos, schuldgevoel en twijfels. Bij mijn ex ook 2 jaar lang twijfels of ik de knoop moest doorhakken, werd er helemaal gek van! Het is echt heel lastig om naar jezelf te luisteren en je af te vragen wat JIJ wil. Nu besef ik pas wat ik achter heb gelaten en hoeveel hij eigenlijk voor me betekende. Ben soms erg verdrietig, maar probeer er ook maar niet te lang bij stil te staan, heb die keuze toen gemaakt en probeer er toch maar gewoon achter te blijven staan. Ook ik was/ben erg bang om alleen te zijn..ook al sinds mijn 17e aan de man.. Het wordt echt zo'n issue Thijs/Dirk, moeilijk om dan "bij jezelf te blijven", je bent alleen nog maar met de relatie bezig.Ik heb nog goed contact met "Dirk", soms best moeilijk..dan denk ik aan wat ik hem heb aangedaan..hoe kapot hij was..en dan komen de tranen wel..wat een bitch ben ik..maar goed,kan er nu niks meer aan doen! Dus accepteren!
Met mijn "Thijs" gaat het wel goed, een hele andere relatie dan met "Dirk", heb soms ook nog twijfels, maar het wordt steeds rustiger in mijn hoofd. Ben soms ook erg onzeker (bij "Dirk" nooit last van), bang dat "Thijs" bij me weggaat..een dag later bedenk ik dan weer wat ik in godsnaam beziel, dan gaat hij maar weg, ben ik alleen en dan komt het ook wel goed!
Ik zou zeggen probeer te genieten van je huidige relatie (want volgens mij is het best oke) en sta achter de keuzes die je hebt gemaakt! Alles heeft ook z'n tijd nodig!
Liefs
vrijdag 12 februari 2010 om 11:05
Niet alles gelezen, wellicht mosterd:
Wat voor diepe dalen hadden jullie dan? Was dat alleen in de relatie, of was het door externe factoren? (sterfgeval, brand, whatever)
Je bent vanaf je 14e tot nu nooit echt vrijgezel geweest. Valt me op.
Waarom moet dirk voor zijn moeder en broertje zorgen? Mankeren ze iets?
Wat voor diepe dalen hadden jullie dan? Was dat alleen in de relatie, of was het door externe factoren? (sterfgeval, brand, whatever)
Je bent vanaf je 14e tot nu nooit echt vrijgezel geweest. Valt me op.
Waarom moet dirk voor zijn moeder en broertje zorgen? Mankeren ze iets?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 11:09
Stuk verder gelezen en ik zie ergens staan 'lekker op mezelf'. Dat klinkt best goed.
Het is jouw koophuis, schreef je. Heeft Tijs ook iets betaald afgelopen jaren? Hebben jullie samenlevingscontract?
Lijkt me goed om wel vast te bedenken hoe je de dingen eerlijk regelt.
Het is jouw koophuis, schreef je. Heeft Tijs ook iets betaald afgelopen jaren? Hebben jullie samenlevingscontract?
Lijkt me goed om wel vast te bedenken hoe je de dingen eerlijk regelt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 11:13
quote:Hinde241 schreef op 11 februari 2010 @ 12:42:
Nee, ik heb wel andere dingen (werk etc) waar ik me mee bezig houd en waar ik ook heus wel van kan genieten, maar het is inderdaad wel zo dat het vraagstuk iedere keer weer even om de hoek komt kijken. Beetje dubbel dus, maar ik zorg er wel voor dat ik niet de hele dag huilend op de bank zit (zou ook wel erg vervelend zijn, 4 jaar lang )Iets hebben waar je je "mee bezig houdt" is nog niet hetzelfde als ambitie. Onder ambitie versta ik lange termijn doelen die betrekking hebben op werk, studie, sport, hobby etcetera. Waar wil je staan over een jaar? Wat wil je bereikt hebben over drie jaar? Er is echt meer in het leven dan alleen het hebben van een relatie.
Nee, ik heb wel andere dingen (werk etc) waar ik me mee bezig houd en waar ik ook heus wel van kan genieten, maar het is inderdaad wel zo dat het vraagstuk iedere keer weer even om de hoek komt kijken. Beetje dubbel dus, maar ik zorg er wel voor dat ik niet de hele dag huilend op de bank zit (zou ook wel erg vervelend zijn, 4 jaar lang )Iets hebben waar je je "mee bezig houdt" is nog niet hetzelfde als ambitie. Onder ambitie versta ik lange termijn doelen die betrekking hebben op werk, studie, sport, hobby etcetera. Waar wil je staan over een jaar? Wat wil je bereikt hebben over drie jaar? Er is echt meer in het leven dan alleen het hebben van een relatie.
vrijdag 12 februari 2010 om 11:18
Op reis gaan is altijd leuk natuurlijk (voor wie van reizen houdt), maar meer dan een korte escape is het niet. Breng je leven eerst op orde, en ga dan "leuke dingen doen", je zal er veel voldaner van kunnen genieten.
Dus, Thijs er uit, Dirk schrappen, koop een hond, een vieb, en zet iedere week verse bloemen in je huis. En ga aan het werk! Nee, niet "werken aan jezelf", maar gewoon de mouwen opstropen, en zweten, geld verdienen, uitblinken in iets waar jij goed in bent, zelfrespect opbouwen.
Dus, Thijs er uit, Dirk schrappen, koop een hond, een vieb, en zet iedere week verse bloemen in je huis. En ga aan het werk! Nee, niet "werken aan jezelf", maar gewoon de mouwen opstropen, en zweten, geld verdienen, uitblinken in iets waar jij goed in bent, zelfrespect opbouwen.
