Onafhankelijkheid vs liefde, in strijd met je gevoel

Herkenning. Het is dat ik nu net weer helemaal hotel ben, maar heb een tijd lang als single doorgebracht en dat was in het begin best heel moeilijk. Ben tot die tijd ook nooit alleen geweest, en dan ging ik vlak na gedumpt te zijn nog op mezelf wonen ook. Eenzaamheid alom!



Maar, als je een beetje over je ergste verdriet heen bent (geef dat wat tijd, niet te lang), gá die wereld in. Neem eens beslissingen die je anders nooit zou nemen. Neem risico. Geen foute dingen doen natuurlijk, maar wie niet waagt die niet wint, zo is het echt.



Ik heb een paar maanden terug zomaar een blind date gehad met iemand die ik net 5 minuten kende op hyves. Was een geweldige avond. En die avond leidde tot een reeks gebeurtenissen en nieuwe contacten, waardoor mijn eigen bedrijfje ineens van de grond komt en ik weer helemaal verliefd geworden ben (ook al zat ik daar eigenlijk niet op te wachten - niet op die date trouwens hehe)!

Geluksgevoel alom!





Sterkte ermee.

Jaag eerst je dromen na, ga reizen en ontdekken. Jammer dat je jezelf niet kan ontdekken hier en met je vriend. Je had die ruimte o.a. ook in je relatie kunnen nemen. Als je goede afspraken maakt dat ieder zijn/haar eigen ruimte weet te nemen is dat geen enkel probleem. Maar als dat niet in evenwicht is blijft die weegschaal niet in evenwicht.



Ga doen wat je hart je ingeeft, je bent jong en je wilt (duidelijk)

wat (meer). Je hebt gewoon de rust nog niet om je te settelen blijkbaar.



Niet bij de pakken neer gaan zitten nu dan, want dat leventje wilde je (nog) niet. Dus pak je biezen en ga zou ik zeggen.



Wat houd je nog tegen om datgene te gaan doen wat je zo graag wil?

Je kunt ook je eigen dingen achterna volgen terwijl je een relatie hebt. Als iemand echt van je houdt blijft hij wel bij je.

Je wilt op den duur vast wel huisje, boompje, beestje maar je moet je eigen doelen, waar jij je goed bij voelt ook achterna gaan en blijven verwezenlijken waar jij je gelukkig bij voelt!

Je hele leven hangt niet af van die ene man. Ga dingen doen waar je je goed bij voelt, en die leuke jongen kom je vanzelf wel tegen! Sterkte en houd die moed er een beetje in dan he!

Tuurlijk bestaan die. Vaak in combinatie met een partner die die vrijheidsdrang ook heeft en toch altijd weer naar elkaar toe vliegen. Het vergt denk ik veel vertrouwen en een hele goede basis. Je moet er denk ik wel het type voor zijn. Vrijheid in de vorm van reizen en je eigen dingen doen heb ik het dan over. Niet in de vrijheid van het kiezen van een partner e.d. dat is weer een hele ander discussie en een ander topic ook trouwens.



Ga lekker je dingen doen en geniet ervan. Niet teveel idealiseren of 'wat als', of 'wat als ik toen'. Nee, je hebt nu deze beslissing genomen. Ga er dan ook voor, anders zit je straks weer in hetzelfde pakket.

Hey Vael, ik lees nu pas je eigen topic. Heel herkenbare, dat onrustige in je. Ik heb het zelf ook. Al sinds ik klein was heb ik een passie voor een bepaald vak, en sinds 1,5 jaar lijk ik op dat gebied steeds meer te bereiken. Ik ben dus een groot deel van mijn tijd (en hoofd!) kwijt aan het volgen van mijn passie. Als ik dan naar de toekomst keek dan zag ik alleen maar mijn vak/passie, en niet 'ons'. Voor mijn werk ben ik ook vaak weg, en de kans zit er in dat ik een langere tijd in het buitenland verblijf. Daar werd ik helemaal paniekerig van omdat ik bang werd dat ik mijn gevoel voor hem zou 'vergeten'. Veel mensen zeiden tegen me 'als iemand echt van je houdt dan wacht hij wel op je'. Maar dat wilde ik helemaal niet horen, want van hem wist ik zeker dat hij op me zou wachten, maar van mezelf niet.

Ik heb geen ontzettend grote vrijheidsdrang, maar ik ben zo bezig met het volgen van mijn passie, dat ik daar nu al mijn energie in wil steken. En mijn relatie leek af en toe daarbij in de weg te staan. Het klinkt misschien een beeetje vaag, maar goed, hopelijk is het wel te begrijpen voor je

quote:Vael schreef op 10 juni 2009 @ 23:48:

Het is uit..



Vandaag is de dag dat het uit is gegaan...ik voel me dan ook zeer leeg op dit moment. Ik heb de afgelopen jaren een paar vriendjes gehad, geen idee hoe het is om 'alleen' te zijn. Daarnaast nog steeds in strijd met mijn gevoel. Het is uit, maar ik mis hem. We zijn elkaar niet zat, we houden heel veel van elkaar en eigenlijk is alles bijzonder leuk.



Maar waarom is het uitgegaan? Het voelt voor mij heel ingewikkeld. Oke we hadden wel momenten die niet leuk waren en waarin (te) veel werd gediscussieerd en principes en normen en waarden uiteen lagen. Momenten die zich opkropten en die zich in irritatie gingen uiten, ook talloze momenten waarin we daarvoor praatten en weer verder gingen. En na het zoveelste moment gewoon een knoop moesten doorhakken. Ik dan. Want er knaagde iets waar ik mezelf en hem niet meer mee kon belasten.



De leuke momenten waren er vaker dan die minder leuke momenten..heel veel lachen, elkaar helemaal kennen, iemands koppie leuk vinden, elkaar een prachtig mens vinden en vooral alle hobby's en leuke dingen met elkaar kunnen delen. We zaten helemaal in de flow, ik zou niet iemand anders kunnen bedenken die zo is als ik en waar ik zoveel leuke momenten mee kan delen. Daarnaast is en blijft het een moeilijk en zeer gevoelig persoon en kon ik ook niet meer altijd op die gevoeligheid (onzekerheid, jaloezie bijv.) inspelen. Dit heeft ook mee gespeelt, maar hieronder zal ik uitleggen wat de rode draad is.



Vanaf het begin (anderhalf jaar geleden) tot nu en de relaties daarvoor (anderhalf en drie jaar) voel ik dat ik nog zoveel moet doen met mijn leven, niet alleen Doen maar ook Uitzoeken (tijd en energie voor jezelf e.d). Toch maar elke keer in een relatie gestapt, je wordt verliefd en met een ander is alles heel fijn en leer je heel veel van elkaar. Ik ben alleen maar gegroeid. Maar telkens bleef het knagen, het gevoel: ik moet met mezelf zijn...alleen zijn....reizen...veel reizen...ontdekken...onafhankelijkheid...mijn weg volgen...een soort onrust. Dit had tot gevolg dat ik mijn dipjes had tijdens de relatie, op momenten ging twijfelen en altijd in gevecht was met het gevoel dat ik mijn WEG moest afleggen en dat ik heel graag bij die gene wilde blijven.



Ik moet zeggen dat ik dus ook niet de makkelijkste ben, ik heb een verleden, dingen te verwerken en ben 23 jaar...in volle bloei, ik ben niet het type dat huisje, boompje, beestje is. Maar ik kan dus ook niet gewoon relaxt koesteren dat iemand van mij houdt en alles voor mij doet...mij een prachtige onvoorwaardelijke liefde geeft, waar ik alleen maar blij mee moet zijn.Liefde versus onafhankelijkheid is een valse tegenstelling. Liefde en een relatie kunnen prima samengaan met een onafhankelijke en onderzoekende persoonlijkheid. Maar dan moet je elkaar dus wel in waarde laten. Wat zou het dat je partner andere waarden en normen heeft? Wat zou het dat jij graag wilt reizen en hij misschien niet? Dat hoeft toch niet te leiden tot het verbreken van een relatie?

Ik begrijp niet wat nou echt de reden is dat het uit is.

Volgens mij hou je nog hartstikke veel van die jongen.



Eens met Wuiles.



Ik ben ook nog van plan om te gaan reizen. En als vriendje niet mee wilt, blijft ie toch gewoon thuis?



Zie het probleem niet zo.