Onmogelijke liefde(s)?

Je beschrijft eerst dat je relatie heel saai is en heel slecht. En daarna schrijf je dat jullie regelmatig samen weg gaan, af en toe wat leuks doen, en klinkt het eigenlijk helemaal niet zo slecht. Wat wil je dan? En waarom zou dat met je vriend anders zijn? Het klinkt mij eigenlijk een beetje in de oren alsof je van de sleur af wilt, je kinderen ook maar meteen achter wilt laten zodat jij lekker wild kunt gaan doen met je nieuwe vriend.

quote:AmorY schreef op 10 november 2009 @ 14:30:

Tja misschien moet ik maar weer in therapie, misschien dat therapeut nr 4 me wel kan helpen gelukkiger te worden? sorry maar sta sceptisch tegenover therapie, het heeft me tot nog toe niet verder gebracht. Uiteindelijjk moet ik het zelf doen lijkt mij.



Misschien is dat wel handig ja. Ook als je weer in therapie gaat is het handig om dingen anders aan te pakken dan de andere keren, aangezien die keren niet werkten.



Als je steeds hetzelfde doet, dan levert het namelijk steeds hetzelfde resultaat op.



Als je weer in therapie gaat, dan denk ik dat je er goed aan doet om vooraf je verwachtingen van zoiets kenbaar te maken. Dan kun je naar een doel toe werken, dat is veel effectiever dan ins blaue hinein kletsen voor 150 euro per uur.



Je zou trouwens ook een boek kunnen lezen over dit onderwerp, dat is niet zaligmakend maar kan er wel voor zorgen dat je dingen in een ander perspectief gaat zien, of dingen op een rijtje kunt zetten voor jezelf.

Dat is ook mijn gevoel Astarte. Je verwoord het nu anders, maar het komt over alsof je een heel nieuw leven wil starten met je vriend zonder kinderen en daar val ik over. Natuurlijk kunnen kinderen bij hun vader blijven maar je praat daar zo emotieloos over.



En therapie helpt alleen als je ook zelf echt met de billen bloot wil gaan. En dan kan je zelf wel gelukkiger worden, of jezelf beter leren kennen. Een therapeut kan jou niet gelukkig maken, dat klopt. Maar hij kan je wel inzichten geven waar je verder mee kan. Als ik alles zo lees van jou, dan denk ik toch dat het grootste probleem bij jou zit. Je kan wel een heleboel punten opnoemen van je man die niet leuk zijn, maar blijkbaar was hij al zo en vond jij het prima toen jij je nog begeerd voelde door hem.

quote:Astarte schreef op 10 november 2009 @ 14:36:

Je beschrijft eerst dat je relatie heel saai is en heel slecht. En daarna schrijf je dat jullie regelmatig samen weg gaan, af en toe wat leuks doen, en klinkt het eigenlijk helemaal niet zo slecht. Wat wil je dan? En waarom zou dat met je vriend anders zijn? Het klinkt mij eigenlijk een beetje in de oren alsof je van de sleur af wilt, je kinderen ook maar meteen achter wilt laten zodat jij lekker wild kunt gaan doen met je nieuwe vriend.





Eens. Neem je verantwoordelijkheid. Je hebt 3 kinderen bij 2 vaders, meerdere korte relaties gehad, wat wil je nou?



Volgens mij heb je een best leuke vent. Oke, hij ruimt niet op, hij schenkt geen drinken voor je in en hij is niet zo galant als je vriendje. Big deal. Ik kan je vertellen, dat gedrag gaat echt wel over hoor.



Bovendien: dat vriendje van je, is zo onbetrouwbaar als de pest. Hij legt het met een getrouwde vrouw met kinderen aan! sorry hoor, maar dat zegt toch genoeg?

Het zou op mij wat oprechter overkomen dat je je man verlaat omdat je het echt niet meer ziet zitten PUNT.



Maar je wil hem verlaten voor een ander. Dat komt op mij gewoon nep over. Pas de oude schoenen weggooien als je nieuwe hebt enzo. En jij bent een vrouw die niet alleen kan zijn en heel erg veel bevestiging nodig heeft, denk ik. Als je verliefd bent krijg je veel bevestiging (=fijn) maar dat houdt ook op na een tijdje, en wat dan?

Ik heb ook wel begrip voor je, maar je moet zo af en toe ook streng tegen je zelf zijn. Je bent moeder, dus je leeft niet voor jezelf. Als je nu halsoverkop een nieuwe relatie in vlucht, zul je steeds de zelfde problemen tegen komen. Probeer eens een maand geen contact met je vriendje te hebben, geen chat, sms of mail. Gebruik die maand voor jezelf en je man: kleed je leuk aan, organiseer iets leuks, verleid hem. Geef het een maand. Als je dan nog echt kan zeggen dat je niet gelukkig met hem bent, ga dan. Misschien zijn je kinderen wel beter af zonder hun consequent ongelukkige moeder.

Misschien zijn je kinderen wel beter af zonder hun consequent ongelukkige moeder. en nu maar hopen dat ze zichzelf niet de schuld geven.

Oh bah, je hebt je keus al gemaakt, je houdt alleen de schijn nog op en tot die tijd doe je het stiekem. Dat siert je niet echt.

Ik lees namelijk nergens iets over het willen oplossen, maar wél over hoe je het best weg kunt komen zonder al teveel commentaar van de omgeving. Ik lees ook alleen maar omgevingsfactoren als reden om te blijven. Je lijkt niet aan je relatie zelf te willen werken.

quote:AmorY schreef op 10 november 2009 @ 14:47:



Vlinder: wat zou er voor zorgen dat een evt nieuwe relatie wel leuk zou blijven? De relatie met mijn vriend zou evenwichtiger en evenwaardiger zijn.



Hoe komt dat? Evenwaardigheid en evenwichtigheid in een relatie kan hij niet in zijn eentje realiseren namelijk. Wat zou jij er dan wel toe bijdragen wat je nu niet doet?



Hij heeft in die paar maanden al meer lieve dingen gezegt dan mijn man in 7,5 jaar tijd.



Waarschijnlijk zorgde je man in de eerste maanden er voor dat je je ook zo voelde zoals nu, anders had je het vast snel uitgemaakt. Kennelijk deed hij dat op een andere manier die toen ook voor jou goed was. Waarom is die manier niet meer goed voor jou? Heb je het wel eens met je man gehad over het feit dat de manier waarop jij graag liefde ontvangt veranderd is?



HIj is veel meer open, praat makkelijker over zijn gevoelens.

Ik zou met hem veel meer knuffelen en daardoor zou ik mij veel beter voelen. We zouden meer dingen samen doen, simpele dingen zoals fietsen of wandelen, wat mijn man nooit wil.



Heb je aan je man gevraagd hoe hij wel graag liefde wil ontvangen? Bij mij thuis is er wel een verschil in het geven van liefde en het ontvangen daarvan. Maw, als ik geef, dan ontvangt hij het niet altijd als zodanig, en andersom.



Gewoon simpele, kneuterige dingen, chocomelk drinken, samen kokkerellen. En ik snap echt wel dat dat knuffelen misschien minder wordt (als het aan mij ligt niet) en dat we weleens ruzie gaan krijgen enzo maar toch lijkt die relatie mij bevredigender. (ruzie's horen er nu eenmaal bij)



Bevredigender in welke zin? Het lijkt mij dat je op zoek bent naar iemand die jou eigenwaarde geeft. Die zul je nooit vinden, die moet je namelijk aan jezelf geven, door dingen te doen die zorgen dat je trots kunt zijn op jezelf. Die kun je halen uit het opvoeden van je kinderen, het onderhouden van je relatie en/of uit je werk of hobbies, maar niet uit iemand anders. Je kunt natuurlijk wel op zoek zijn naar iemand die jouw gevoel voor eigenwaarde niet in de weg gaat staan, maar die heb je al denk ik.



Kijk het is nu zo: ik stop (vind ik) er veel in, krijg er minimaal voor terug. Het is niet zo leuk als ik mijn man omhels en hij laat zijn armen soms gewoon langs zijn lichaam hangen. Nooit eens een echte stevige knuffel..het is moeilijk echt uit te leggen zo. Het lijkt alsof ik gewoon niet moet zeuren, en ik snap jullie reakties echt heel goed!



Je bedoelt waarschijnlijk dat je intimiteit mist, en dat het gebrek aan knuffels daar een symptoom van is. Zou je eens je man kunnen vragen hoe hij die behoefte opvult? Wat zou er nog meer voor kunnen zorgen dat je wel het gevoel zou hebben intiem te zijn?

AmorY, realiseer je je wel, dat wanneer je een nieuwe relatie aangaat dat daar dan ook allerlei kinderen bijhoren, en dat ook bij die nieuwe relatie dus een geregeld leven hoort, dat snel kan uitlopen in een sleur.



Ook bij een nieuwe relatie moet het huis schoongehouden worden, moet er brood op de plank komen en janken de kinderen.



Zou je ook je huwelijk opgeven als er geen ander was?



In hoeverre zou je probleem worden opgelost door er eens even tussenuit te gaan, een weekje lekker weg, zonder man en kinderen?

quote:AmorY schreef op 10 november 2009 @ 14:30:

Maleficent: het klinkt nu wel zo..maar zo bedoel ik dat niet. Ik kan me zo voorstellen dat naar een ander huis, ander kamertje, andere school misschien, heel ingrijpend is. En ben ik een slechte moeder dan als ik de kinderen bij mijn man laat wonen?



Nee, om die reden niet, je bent wel een slechte moeder als je willens en wetens je kinderen die keuze NIET geeft, door wel in de buurt te gaan wonen maar niet zo dichtbij dat een co-ouderschap uitgesloten is.



JIJ bent niet gelukkig, dus JIJ moet daar wat aan doen. Lukt het niet (ECHT) niet meer gelukkig te worden in je huidige relatie? Waar je ooit wel voor gekozen had? Echt niet? Heb je echt alles geprobeerd?, zeker weten?????? Dan zul je stappen moeten ondernemen, weg moeten gaan, maar dan wel ALLEEN...en niet meteen in een andere relatie stappen. Wordt dan eerst zelf gelukkig, met jezelf en met je kinderen. Geef hun de rust van een mama die er gewoon 100% voor ze is, de tijd dat ze bij vaders zijn, moet je helemaal zelf indelen, maar de overige tijd hebben zij gewoon recht op mama en niet op mama met haar nieuwe vriend.



Maar da's mijn mening.