Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 16 maart 2008 om 22:49
Hallo,
helaas kan ik me niet concentreren momenteel, heb dan ook niet alles bijgelezen. Ik begreep echter, dat VK en haar man in een bemiddeling (mediation) zitten, en dat kan ik je alleen maar afraden! VK, ik begrijp dat je het misschien liever zo wil, om je (ex)man tegemoet te komen, maar jij zal inderdaad aan het kortste eind gaan trekken, tenzij je een echt goede mediator tegenkomt! Dus inderdaad: zoek een eigen advocaat; een eerste adviesgesprek van een half uur is sowieso gratis, dus stel je vragen, zeg hoe het zit, en vraag wat wijsheid is. Zoek sowieso een advocaat die gespecialiseerd is in familierecht, zodat je een goede hebt, maar zorg voor jezelf!!!
En dan voor Rabobank (en misschien voor de duidelijkheid voor iedereen hier...): mijn ongelijkwaardige relatie: partner is duidelijk dominant. Hij dramt door, en is pusherig (bekend hier). Zijn ex-vrouw heeft hem de deur gewezen met de woorden dat hij haar altijd onderdrukt heeft. Dit wil hij echter absoluut niet meer meemaken, dus hij vraagt van mij, of ik alsjeblieft voor mezelf wil opkomen. De ongelijkwaardigheid ligt dan ook volgens mij niet aan hem, maar vooral aan mij. Ik zeg steeds vaker hoe ik het graag zie, maar oh, wat zit ik nog vol van mijn vorige relatie, en wat kost het me veel moeite om voor mezelf op te komen... (Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is...).
Verder is het zo, dat de vader van zoonlief tegen de deskundige van de RvdK gezegd heeft dat hij met zoonlief zou praten over het nut van plaatsing, omdat hij het eindelijk ook in zou zien...echter hij heeft zoonlief laten weten, dat hij het absoluut niet eens is met plaatsing, en alles zal doen om het tegen te houden! Dochterlief (13) heeft in het weekend bij haar vader mogen slapen met haar vriend...vind ik niet normaal, maar volgens haar en haar vader ben ik dan niet 'van deze tijd', maar ouderwets...ik zou willen dat alles achter de rug was, dit trek ik niet meer lang...
Liefs,
Nicole
helaas kan ik me niet concentreren momenteel, heb dan ook niet alles bijgelezen. Ik begreep echter, dat VK en haar man in een bemiddeling (mediation) zitten, en dat kan ik je alleen maar afraden! VK, ik begrijp dat je het misschien liever zo wil, om je (ex)man tegemoet te komen, maar jij zal inderdaad aan het kortste eind gaan trekken, tenzij je een echt goede mediator tegenkomt! Dus inderdaad: zoek een eigen advocaat; een eerste adviesgesprek van een half uur is sowieso gratis, dus stel je vragen, zeg hoe het zit, en vraag wat wijsheid is. Zoek sowieso een advocaat die gespecialiseerd is in familierecht, zodat je een goede hebt, maar zorg voor jezelf!!!
En dan voor Rabobank (en misschien voor de duidelijkheid voor iedereen hier...): mijn ongelijkwaardige relatie: partner is duidelijk dominant. Hij dramt door, en is pusherig (bekend hier). Zijn ex-vrouw heeft hem de deur gewezen met de woorden dat hij haar altijd onderdrukt heeft. Dit wil hij echter absoluut niet meer meemaken, dus hij vraagt van mij, of ik alsjeblieft voor mezelf wil opkomen. De ongelijkwaardigheid ligt dan ook volgens mij niet aan hem, maar vooral aan mij. Ik zeg steeds vaker hoe ik het graag zie, maar oh, wat zit ik nog vol van mijn vorige relatie, en wat kost het me veel moeite om voor mezelf op te komen... (Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is...).
Verder is het zo, dat de vader van zoonlief tegen de deskundige van de RvdK gezegd heeft dat hij met zoonlief zou praten over het nut van plaatsing, omdat hij het eindelijk ook in zou zien...echter hij heeft zoonlief laten weten, dat hij het absoluut niet eens is met plaatsing, en alles zal doen om het tegen te houden! Dochterlief (13) heeft in het weekend bij haar vader mogen slapen met haar vriend...vind ik niet normaal, maar volgens haar en haar vader ben ik dan niet 'van deze tijd', maar ouderwets...ik zou willen dat alles achter de rug was, dit trek ik niet meer lang...
Liefs,
Nicole
zondag 16 maart 2008 om 23:11
quote:pom508 schreef op 14 maart 2008 @ 21:24:
@Nicole,is het onderzoek van de Raad voor Kinderbescherming voor de woonsituatie van je dochter of ergens anders voor.
In principe mag je dochter vanaf haar 12de zelf bepalen waar zij gaat wonen.
Pom, ik had hier nog niet op gereageerd. Dat de Raad een onderzoek gaat doen: het betreft hier een opvoedkundig onderzoek. Ik wil mijn dochter niet tegenhouden, maar er zijn gewoon veel zorgen rondom haar.
En omdat ze bij pa gewoon te veel vrijheid krijgt, vond ik een onderzoek nodig. Zodat ik mijn zorgen kon uitspreken. Ze is 13 jaar, en mag van papa: roken, drinken, uitgaan (tot laat in de nacht) en nu dus ook samen met haar vriendje (waarmee ze bijna 2 maanden omgaat) in één bed slapen... Gaat mij te ver. Los daarvan is ze naïef, beïnvloedbaar, en ik vond het nodig de Raad hierop te wijzen. Ze dreigt te ontsporen, en ik heb ook aangegeven, dat dit risico echt niet alleen bij haar vader bestaat, maar ook bij mij. En of er dadelijk toezicht komt, blijft afwachten, maar ik gun haar het wonen bij haar vader, al ben ik het met de opvoeding van hem absoluut niet eens!
@Nicole,is het onderzoek van de Raad voor Kinderbescherming voor de woonsituatie van je dochter of ergens anders voor.
In principe mag je dochter vanaf haar 12de zelf bepalen waar zij gaat wonen.
Pom, ik had hier nog niet op gereageerd. Dat de Raad een onderzoek gaat doen: het betreft hier een opvoedkundig onderzoek. Ik wil mijn dochter niet tegenhouden, maar er zijn gewoon veel zorgen rondom haar.
En omdat ze bij pa gewoon te veel vrijheid krijgt, vond ik een onderzoek nodig. Zodat ik mijn zorgen kon uitspreken. Ze is 13 jaar, en mag van papa: roken, drinken, uitgaan (tot laat in de nacht) en nu dus ook samen met haar vriendje (waarmee ze bijna 2 maanden omgaat) in één bed slapen... Gaat mij te ver. Los daarvan is ze naïef, beïnvloedbaar, en ik vond het nodig de Raad hierop te wijzen. Ze dreigt te ontsporen, en ik heb ook aangegeven, dat dit risico echt niet alleen bij haar vader bestaat, maar ook bij mij. En of er dadelijk toezicht komt, blijft afwachten, maar ik gun haar het wonen bij haar vader, al ben ik het met de opvoeding van hem absoluut niet eens!
maandag 17 maart 2008 om 12:01
En dan voor Rabobank (en misschien voor de duidelijkheid voor iedereen hier...): mijn ongelijkwaardige relatie: partner is duidelijk dominant. Hij dramt door, en is pusherig (bekend hier). Zijn ex-vrouw heeft hem de deur gewezen met de woorden dat hij haar altijd onderdrukt heeft. Dit wil hij echter absoluut niet meer meemaken, dus hij vraagt van mij, of ik alsjeblieft voor mezelf wil opkomen. De ongelijkwaardigheid ligt dan ook volgens mij niet aan hem, maar vooral aan mij.
Even heel kort Nicole, want ik heb weinig tijd.
Zeg maar tegen hem: hé, ik ben een goedmoedig mens, aan jou om daar geen misbruik van te maken.
That's all meid. Als jij te lief bent, is dat jouw probleem. In een gezonde relatie hoef je niet zo ontzettend op je strepen te staan. Hij moet eerst maar eens beginnen met zélf verantwoordelijkheid te nemen voor zijn houding en gedrag.
Even heel kort Nicole, want ik heb weinig tijd.
Zeg maar tegen hem: hé, ik ben een goedmoedig mens, aan jou om daar geen misbruik van te maken.
That's all meid. Als jij te lief bent, is dat jouw probleem. In een gezonde relatie hoef je niet zo ontzettend op je strepen te staan. Hij moet eerst maar eens beginnen met zélf verantwoordelijkheid te nemen voor zijn houding en gedrag.
Ga in therapie!
maandag 17 maart 2008 om 17:14
quote:dubiootje schreef op 17 maart 2008 @ 12:01:
Even heel kort Nicole, want ik heb weinig tijd.
Zeg maar tegen hem: hé, ik ben een goedmoedig mens, aan jou om daar geen misbruik van te maken.
That's all meid. Als jij te lief bent, is dat jouw probleem. In een gezonde relatie hoef je niet zo ontzettend op je strepen te staan. Hij moet eerst maar eens beginnen met zélf verantwoordelijkheid te nemen voor zijn houding en gedrag.
Dank je Dubio, dat doet me echt goed!!! (f) (f) (f)
Zal het me inprenten en er met hem over hebben!
Wat betreft verantwoording nemen voor zijn gedrag: ik denk dat hij dat vaak al doet. Verontschuldigt zich zelfs, als het in mijn ogen wel meeviel, geeft aan dat hij zich 'hufterig' gedraagt, en ik dat niet verdien, en ook dat het zijn aandacht heeft, maar geeft ook aan dat het niet van vandaag op morgen kan lukken. Zelf heb ik aangegeven, dat ik best wat kan hebben, maar dat het mij op een gegeven moment ook genoeg (teveel) is.
Liefs,
Nicole
Even heel kort Nicole, want ik heb weinig tijd.
Zeg maar tegen hem: hé, ik ben een goedmoedig mens, aan jou om daar geen misbruik van te maken.
That's all meid. Als jij te lief bent, is dat jouw probleem. In een gezonde relatie hoef je niet zo ontzettend op je strepen te staan. Hij moet eerst maar eens beginnen met zélf verantwoordelijkheid te nemen voor zijn houding en gedrag.
Dank je Dubio, dat doet me echt goed!!! (f) (f) (f)
Zal het me inprenten en er met hem over hebben!
Wat betreft verantwoording nemen voor zijn gedrag: ik denk dat hij dat vaak al doet. Verontschuldigt zich zelfs, als het in mijn ogen wel meeviel, geeft aan dat hij zich 'hufterig' gedraagt, en ik dat niet verdien, en ook dat het zijn aandacht heeft, maar geeft ook aan dat het niet van vandaag op morgen kan lukken. Zelf heb ik aangegeven, dat ik best wat kan hebben, maar dat het mij op een gegeven moment ook genoeg (teveel) is.
Liefs,
Nicole
maandag 17 maart 2008 om 21:36
Hallo allemaal,
Ik lees hier al heel lang mee, maar heb nooit zelf wat durven plaatsen. Omdat het (jawel!) bij mij allemaal best meevalt met wat ik soms hier lees en ook omdat het dat allemaal wel erg concret wordt. Maar ik herken zoveel ik VK's verhaal, ik heb je vorig jaar ook al 'gevolgd'. Natuurlijk is het bij mij niet zo erg .
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik ben nu 8 jaar samen met vriend, we hebben 2 dochters van 4 en 2. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad (what's new?) en dat speelt nog steeds door.
Zoals gezegd herken ik mezelf in VK, het zelf altijd goed willen doen. Ik voel een soort van compensatiedrang, als ik het maar goed doe voor de kinderen tenminste. Hij is best een goeie vader, maar minder lief naar mij. Heeft last van woedeuitbarstingen. Ik moet zeggen dat het door de jaren heen beter is geworden. Maar dat ik het zelf steeds minder trek. Herkennen jullie dat? Ik ben het gewoon spuugzat dat hij altijd maar kritiek heeft en ruzie zoekt. Zo wil ik niet leven. Ik ben zelf in therapie geweest na de geboorte van de jongste om met mijn angst voor zijn reacties om te gaan. Dat heeft echt geholpen, ben niet bagn meer maar ben het zoals gezegd heel moe. Eigenlijk wil ik uit elkaar maar durf de stap niet te zetten. Ik denk omdat ik hondstrouw ben en het heel moeilijk vindt om iets af te breken wat misschien toch wel beter zou kunnen gaan worden. En hij heeft al zo weinig mensen om zich heen als ik hem in de steek laat zou dat heel erg voor hem zijn.
Maar goed, tot nu toe ziet hij het probleem allemaal niet, overal is toch wel wat en ja, dat schreeuwen van hem is idd niet zo goed. Maar ja, dat bedoelt hij niet zo. Ik ben het echt zat om constant de verstandigste te zijn.
Zo, dit lucht best wel op eigenlijk..
Ik heb Susan Forward gelezen en herkende er veel in.
Ik ben behoorlijk in de war en hoop eigenlijk dat jullie, omdat jullie het begrijpen, me kunnen helpen om de stap te nemen om er een punt achter te zetten.
Ik heb een goede baan, dus ben financieel onafhankelijk, dus wat dat betreft geen zorgen. We zouden het huis moeten verkopen en dat zou heel naar zijn maar dat overleef ik wel. Waarom blijf ik dan hopen op betere tijden en hoe lang blijf ik nog hopen? Wanneer weet je dat het genoeg is?
Er zijn mensen die om minder uit elkaar gaan, wij zijn ook nog eens heel verschillend, ik ga graag erop uit en heb veel vriendinnen, hij is het liefst thuis bijvoorbeeld.
Nou ja, dit even voor nu. Vind het wel heel eng om dit nu zo zwart op wit te hebben staan...
Ik lees hier al heel lang mee, maar heb nooit zelf wat durven plaatsen. Omdat het (jawel!) bij mij allemaal best meevalt met wat ik soms hier lees en ook omdat het dat allemaal wel erg concret wordt. Maar ik herken zoveel ik VK's verhaal, ik heb je vorig jaar ook al 'gevolgd'. Natuurlijk is het bij mij niet zo erg .
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik ben nu 8 jaar samen met vriend, we hebben 2 dochters van 4 en 2. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad (what's new?) en dat speelt nog steeds door.
Zoals gezegd herken ik mezelf in VK, het zelf altijd goed willen doen. Ik voel een soort van compensatiedrang, als ik het maar goed doe voor de kinderen tenminste. Hij is best een goeie vader, maar minder lief naar mij. Heeft last van woedeuitbarstingen. Ik moet zeggen dat het door de jaren heen beter is geworden. Maar dat ik het zelf steeds minder trek. Herkennen jullie dat? Ik ben het gewoon spuugzat dat hij altijd maar kritiek heeft en ruzie zoekt. Zo wil ik niet leven. Ik ben zelf in therapie geweest na de geboorte van de jongste om met mijn angst voor zijn reacties om te gaan. Dat heeft echt geholpen, ben niet bagn meer maar ben het zoals gezegd heel moe. Eigenlijk wil ik uit elkaar maar durf de stap niet te zetten. Ik denk omdat ik hondstrouw ben en het heel moeilijk vindt om iets af te breken wat misschien toch wel beter zou kunnen gaan worden. En hij heeft al zo weinig mensen om zich heen als ik hem in de steek laat zou dat heel erg voor hem zijn.
Maar goed, tot nu toe ziet hij het probleem allemaal niet, overal is toch wel wat en ja, dat schreeuwen van hem is idd niet zo goed. Maar ja, dat bedoelt hij niet zo. Ik ben het echt zat om constant de verstandigste te zijn.
Zo, dit lucht best wel op eigenlijk..
Ik heb Susan Forward gelezen en herkende er veel in.
Ik ben behoorlijk in de war en hoop eigenlijk dat jullie, omdat jullie het begrijpen, me kunnen helpen om de stap te nemen om er een punt achter te zetten.
Ik heb een goede baan, dus ben financieel onafhankelijk, dus wat dat betreft geen zorgen. We zouden het huis moeten verkopen en dat zou heel naar zijn maar dat overleef ik wel. Waarom blijf ik dan hopen op betere tijden en hoe lang blijf ik nog hopen? Wanneer weet je dat het genoeg is?
Er zijn mensen die om minder uit elkaar gaan, wij zijn ook nog eens heel verschillend, ik ga graag erop uit en heb veel vriendinnen, hij is het liefst thuis bijvoorbeeld.
Nou ja, dit even voor nu. Vind het wel heel eng om dit nu zo zwart op wit te hebben staan...
dinsdag 18 maart 2008 om 08:53
Ha VK!
Wat heerlijk om hier zo'n woedeuitbarsting van je te lezen! Ik zit hem met een grote grijns te lezen Weet je waarom? Ik zie een verandering. Een poosje geleden bleef je nog hangen in wat hij deed, nu word je ook boos op jezelf. En terecht, want je hebt inderdaad weer je oude gehoorzame rol gespeeld. Die heb je afgezworen en dan word je kwaad als het een keer niet lukt.
Wat ik ook zie, is dat je ongenuanceerd boos wordt en niet terugkrabbelt. Ik verwachtte eerlijk gezegd dat je nog zou denken hoe je nog moest terugkomen op die crematie, maar die gedachte kwam niet eens in je op. Heel goed!
Dit zijn nu precies de dingen die jou uit je oude gedrag gaan helpen. Bij elk incident gaan jouw ogen weer wat verder open, ook al reageerde je op dat moment nog op de oude manier. Dat is een gewoonte, maar door daarna te beseffen dat je dat fout hebt gedaan, word je je er steeds meer van bewust. Dat moment van bewustwording gaat langzaam opschuiven tot je op het moment zelf beseft dat je op een andere manier kan reageren. Uiteindelijk zie je de situaties vaak zelfs van tevoren aankomen
liefs,
dubio
PS Winkelen na een crematie?
Wat heerlijk om hier zo'n woedeuitbarsting van je te lezen! Ik zit hem met een grote grijns te lezen Weet je waarom? Ik zie een verandering. Een poosje geleden bleef je nog hangen in wat hij deed, nu word je ook boos op jezelf. En terecht, want je hebt inderdaad weer je oude gehoorzame rol gespeeld. Die heb je afgezworen en dan word je kwaad als het een keer niet lukt.
Wat ik ook zie, is dat je ongenuanceerd boos wordt en niet terugkrabbelt. Ik verwachtte eerlijk gezegd dat je nog zou denken hoe je nog moest terugkomen op die crematie, maar die gedachte kwam niet eens in je op. Heel goed!
Dit zijn nu precies de dingen die jou uit je oude gedrag gaan helpen. Bij elk incident gaan jouw ogen weer wat verder open, ook al reageerde je op dat moment nog op de oude manier. Dat is een gewoonte, maar door daarna te beseffen dat je dat fout hebt gedaan, word je je er steeds meer van bewust. Dat moment van bewustwording gaat langzaam opschuiven tot je op het moment zelf beseft dat je op een andere manier kan reageren. Uiteindelijk zie je de situaties vaak zelfs van tevoren aankomen
liefs,
dubio
PS Winkelen na een crematie?
Ga in therapie!
dinsdag 18 maart 2008 om 09:52
VK jij komt straks aan de beurt, je bent mijn held van de dag. Ik ga eerst even iets schrijven aan onze nieuwe ster aan het firmament, Zonnepitje;
Lieve Zonnepitje,
Heel voorzichtigjes schrijf je van je af hoe het er bij jou thuis aan toegaat. Dat is heel erg goed van je. Dat je bent begonnen met schrijven bedoel ik. Welkom bij ons.
Een boze man in huis is slopend dus ik begrijp jouw vermoeidheid heel erg goed. Je loopt op eieren om te zorgen dat hij niet uit zijn vel springt.
Bij jou zie ik vooral dat je moe en het zat bent en denkelijk ook niet meer van je man houdt. Klopt dat? Of weet je niet meer wat je voor hem voelt? Is hij meer je boze puber geworden dan je man door de tijd heen?
Zijn jullie weleens eerder uit elkaar geweest?
Je bent bang. Waarvoor precies? Niet dat ik dat gek vind of zo, ik kan me je angst goed indenken maar ik probeer de plek van die angst te localiseren. Ben je bang voor zijn geweld of ben je bang voor een leven zonder je driftkikker?
Heb je al stappen ondernomen voor jou en je kinderen?
Dan kunnen we kijken waar je moet beginnen
Nou meid, wat een vragen he, doe maar kalm aan hoor, ik ben gewoon benieuwd waarmee en hoe ik je kan helpen snap je?
(f)
Leo
Lieve Zonnepitje,
Heel voorzichtigjes schrijf je van je af hoe het er bij jou thuis aan toegaat. Dat is heel erg goed van je. Dat je bent begonnen met schrijven bedoel ik. Welkom bij ons.
Een boze man in huis is slopend dus ik begrijp jouw vermoeidheid heel erg goed. Je loopt op eieren om te zorgen dat hij niet uit zijn vel springt.
Bij jou zie ik vooral dat je moe en het zat bent en denkelijk ook niet meer van je man houdt. Klopt dat? Of weet je niet meer wat je voor hem voelt? Is hij meer je boze puber geworden dan je man door de tijd heen?
Zijn jullie weleens eerder uit elkaar geweest?
Je bent bang. Waarvoor precies? Niet dat ik dat gek vind of zo, ik kan me je angst goed indenken maar ik probeer de plek van die angst te localiseren. Ben je bang voor zijn geweld of ben je bang voor een leven zonder je driftkikker?
Heb je al stappen ondernomen voor jou en je kinderen?
Dan kunnen we kijken waar je moet beginnen
Nou meid, wat een vragen he, doe maar kalm aan hoor, ik ben gewoon benieuwd waarmee en hoe ik je kan helpen snap je?
(f)
Leo
dinsdag 18 maart 2008 om 10:07
Lieve VK,
Je hoeft niet uit je dak te gaan om ferm te zijn lieverd. Laat hem inderdaad zijn spullen meenemen en je kunt ook paal en perk stellen als het gaat om sleutels en pakken.
Familiedrama's zijn doodeng, dat ben ik met je eens maar het kán niet zo zijn dat jij alsnog op eieren blijft lopen omdat er randdebielen zijn die hun gezin uitmoorden of verwonden. Dat is geen leven. Mijn ex heeft me gezegd dat hij me vroeg of laat te pakken zal nemen. Of dat nou over een jaar vijf of tien jaar was, ooit, op een dag zou ik een knal horen en dan niks meer want dan had hij me door mijn hoofd geschoten.
Ik ben daar anderhalf jaar doodsbang voor geweest en toen heb ik het losgelaten.
Wees op je qui vive wat betreft je zoon, natuurlijk en hou in gedachten dat de familiedrama's waar we over lezen gebeuren binnen het eerste jaar van de scheiding, als de gemoederen nog hoog op kunnen lopen en vooral als er strijd is om bezoekrechten en dergelijke.
VK, nogmaals, om duidelijk grenzen te stellen hoef je geen ruzie te maken en je maakt je ex het leven niet zuur door hem zijn eigen sleutels mee te geven en hem zijn eigen kleding in zijn eigen huis te laten halen. Je móet juist duidelijk zijn en grenzen stellen. Niet voor hem, voor jezelf. Je doet het dus ontzettend goed.
Gebruik wat je nu voelt om orde op zaken te stellen en te bedenken wat jij wil. Als je met een mediator gaat praten leg je die dingen op tafel en kijk je hoe een en ander geregeld gaat worden. Niet je laten leiden door angst hoor, laat je leiden door je wens om uit je bestaande situatie te stappen en groei door!
Zoen,
Leo
Je hoeft niet uit je dak te gaan om ferm te zijn lieverd. Laat hem inderdaad zijn spullen meenemen en je kunt ook paal en perk stellen als het gaat om sleutels en pakken.
Familiedrama's zijn doodeng, dat ben ik met je eens maar het kán niet zo zijn dat jij alsnog op eieren blijft lopen omdat er randdebielen zijn die hun gezin uitmoorden of verwonden. Dat is geen leven. Mijn ex heeft me gezegd dat hij me vroeg of laat te pakken zal nemen. Of dat nou over een jaar vijf of tien jaar was, ooit, op een dag zou ik een knal horen en dan niks meer want dan had hij me door mijn hoofd geschoten.
Ik ben daar anderhalf jaar doodsbang voor geweest en toen heb ik het losgelaten.
Wees op je qui vive wat betreft je zoon, natuurlijk en hou in gedachten dat de familiedrama's waar we over lezen gebeuren binnen het eerste jaar van de scheiding, als de gemoederen nog hoog op kunnen lopen en vooral als er strijd is om bezoekrechten en dergelijke.
VK, nogmaals, om duidelijk grenzen te stellen hoef je geen ruzie te maken en je maakt je ex het leven niet zuur door hem zijn eigen sleutels mee te geven en hem zijn eigen kleding in zijn eigen huis te laten halen. Je móet juist duidelijk zijn en grenzen stellen. Niet voor hem, voor jezelf. Je doet het dus ontzettend goed.
Gebruik wat je nu voelt om orde op zaken te stellen en te bedenken wat jij wil. Als je met een mediator gaat praten leg je die dingen op tafel en kijk je hoe een en ander geregeld gaat worden. Niet je laten leiden door angst hoor, laat je leiden door je wens om uit je bestaande situatie te stappen en groei door!
Zoen,
Leo
dinsdag 18 maart 2008 om 10:28
Lieve Zonnepit,
Ten eerste moet je niet meegaan in de vergelijking met andere stellen en relaties die je ex maakt. "Iedereen heeft wel eens wat" is een ongelofelijke dooddoener, en dat bedoel ik heel letterlijk. Het is jouw leven, jij besluit wat jíj wilt en wat jij nog aanvaardbaar vindt. Er zijn zat mensen die in slechte huwelijken blijven zitten of banen hebben waar ze geen bal aan vinden, enz. enz. Dat is voor jou volkomen irrelevant.
De vraag die je jezelf moet stellen is: hoe zie ík een relatie voor me, wat verwacht ik van mijn partner en van mezelf? Voldoet deze relatie daaraan? En zo nee, is er dan verbetering mogelijk of zijn die mogelijkheden uitgeput?
Wat is er precies veranderd toen je in therapie bent gegaan? Heb je daar ook geleerd je grenzen aan te geven? Hoe reageer je nu op zijn woede-uitbarstingen?
Heeft jouw moeder je vroeger ook altijd gezegd: "wees jij nou maar de wijste"?
Als je je voorstelt dat je morgen op zou stappen, hoe voelt dat dan? Wat voor beeld heb je erbij, hoe zouden andere mensen je zien?
Je hebt zo te horen helemaal geen zin meer om ervoor te vechten. Je wilt hier over de streep getrokken worden, terwijl je daar zelf al overheen bent. Wat houdt je tegen om de stap te nemen? Schaamte? Schuldgevoel? Plichtsgevoel? Je bent hondstrouw... wat betekent dat voor jou?
liefs,
dubio
Ten eerste moet je niet meegaan in de vergelijking met andere stellen en relaties die je ex maakt. "Iedereen heeft wel eens wat" is een ongelofelijke dooddoener, en dat bedoel ik heel letterlijk. Het is jouw leven, jij besluit wat jíj wilt en wat jij nog aanvaardbaar vindt. Er zijn zat mensen die in slechte huwelijken blijven zitten of banen hebben waar ze geen bal aan vinden, enz. enz. Dat is voor jou volkomen irrelevant.
De vraag die je jezelf moet stellen is: hoe zie ík een relatie voor me, wat verwacht ik van mijn partner en van mezelf? Voldoet deze relatie daaraan? En zo nee, is er dan verbetering mogelijk of zijn die mogelijkheden uitgeput?
Wat is er precies veranderd toen je in therapie bent gegaan? Heb je daar ook geleerd je grenzen aan te geven? Hoe reageer je nu op zijn woede-uitbarstingen?
Heeft jouw moeder je vroeger ook altijd gezegd: "wees jij nou maar de wijste"?
Als je je voorstelt dat je morgen op zou stappen, hoe voelt dat dan? Wat voor beeld heb je erbij, hoe zouden andere mensen je zien?
Je hebt zo te horen helemaal geen zin meer om ervoor te vechten. Je wilt hier over de streep getrokken worden, terwijl je daar zelf al overheen bent. Wat houdt je tegen om de stap te nemen? Schaamte? Schuldgevoel? Plichtsgevoel? Je bent hondstrouw... wat betekent dat voor jou?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 18 maart 2008 om 11:53
Vrouwtje Klets, you make my day! Ik zat het ook met een lach op mijn gezicht te lezen! Vreselijk dat familiedrama, niet te geloven wat er allemaal in mensen omgaat en waar ze toe in staat zijn. Ik kan me voorstellen dat het je diep raakt, maar probeer toch nuchter te blijven!
Zonnepitje, jouw verhaal komt me ook zo bekend voor, steeds opletten dat je iemand niet boos maakt. Dat is zo vermoeiend, pff. En Dubio heeft natuurlijk helemaal gelijk, het gaat niet om andere stellen, het gaat om jou en jouw relatie, zie jij er nog been in? Ik geef je geen advies, want ik ben er zelf ook helemaal nog niet uit. Maar ik begrijp in elk geval heel goed wat je bedoelt!
Superstar, ik vind jouw motto altijd heel opwekkend!
Hier gaat alles wel redelijk.
Zonnepitje, jouw verhaal komt me ook zo bekend voor, steeds opletten dat je iemand niet boos maakt. Dat is zo vermoeiend, pff. En Dubio heeft natuurlijk helemaal gelijk, het gaat niet om andere stellen, het gaat om jou en jouw relatie, zie jij er nog been in? Ik geef je geen advies, want ik ben er zelf ook helemaal nog niet uit. Maar ik begrijp in elk geval heel goed wat je bedoelt!
Superstar, ik vind jouw motto altijd heel opwekkend!
Hier gaat alles wel redelijk.
dinsdag 18 maart 2008 om 13:01
VK, ja zoals anderen al zeggen, winkelen na een crematie? Van mij nog even de toevoeging, tot bijna 11 uur 's avonds.
Maar heerlijk dat je zo boos erom kunt zijn. Heerlijk dat je zo kunt spuien en de volgende keer, dan zeg je gewoon 'nee meneer, de deur is vanaf 21:00 op slot.'
Zonnepitje, tsja wanneer is het genoeg. Achteraf stel ik me ook wel eens die vraag, waarom niet eerder vertrokken. Waarom blijven trekken aan een dood paard? Waarom steeds weer,iedere keer weer je zo laten behandelen?
Die vraag is moeilijk te beantwoorden. ook bijv. de boeken van Susan Forward geven geen antwoord daarop.
Maar als je ongelukkig bent in een relatie, je niet in je waard wordt gelaten, dan komt er ineens een moment en dan is het genoeg geweest. Kan iets kleins zijn of iets heftigs, maar dan is de de laatste grens overschreden door hem en dan is er iets onherstelbaars kapot.
Ik volg trouwens wel de soap (de zoveelste) rond de scheiding van Emiel Ratelband. Weer ineens verlaten door de zoveelste vrouw en hij is zich van geen kwaad bewust en gooit dit breeduit in de media. Zij wil haar gram halen en gaat naar Prive et voila het is in geuren en kleuren te volgen.
Best prettig wanneer je onmogelijke partner geen BNer is.
Maar heerlijk dat je zo boos erom kunt zijn. Heerlijk dat je zo kunt spuien en de volgende keer, dan zeg je gewoon 'nee meneer, de deur is vanaf 21:00 op slot.'
Zonnepitje, tsja wanneer is het genoeg. Achteraf stel ik me ook wel eens die vraag, waarom niet eerder vertrokken. Waarom blijven trekken aan een dood paard? Waarom steeds weer,iedere keer weer je zo laten behandelen?
Die vraag is moeilijk te beantwoorden. ook bijv. de boeken van Susan Forward geven geen antwoord daarop.
Maar als je ongelukkig bent in een relatie, je niet in je waard wordt gelaten, dan komt er ineens een moment en dan is het genoeg geweest. Kan iets kleins zijn of iets heftigs, maar dan is de de laatste grens overschreden door hem en dan is er iets onherstelbaars kapot.
Ik volg trouwens wel de soap (de zoveelste) rond de scheiding van Emiel Ratelband. Weer ineens verlaten door de zoveelste vrouw en hij is zich van geen kwaad bewust en gooit dit breeduit in de media. Zij wil haar gram halen en gaat naar Prive et voila het is in geuren en kleuren te volgen.
Best prettig wanneer je onmogelijke partner geen BNer is.
dinsdag 18 maart 2008 om 13:40
Lieve allemaal,
Ik zit nu op mijn werk dus heb geen tijd om lang te reageren. Maar ik ben heel blij met jullie reacties. En sommigen slaan echt de spijker op zijn kop!! (ja, ik moest thuis ook altijd de wijste zijn!!!)
Ik probeer vanavond uitgebreid te reageren. Tot later!!
En VK, hartstikke goed dat je nu zo pissig wordt!!
Ik zit nu op mijn werk dus heb geen tijd om lang te reageren. Maar ik ben heel blij met jullie reacties. En sommigen slaan echt de spijker op zijn kop!! (ja, ik moest thuis ook altijd de wijste zijn!!!)
Ik probeer vanavond uitgebreid te reageren. Tot later!!
En VK, hartstikke goed dat je nu zo pissig wordt!!
dinsdag 18 maart 2008 om 13:51
dinsdag 18 maart 2008 om 17:07
Hoi, hier is weinig meer aan toe te voegen. VK, ik zou willen dat ik iets van jouw boosheid kon voelen, super voor je! Dat maakt het een stuk gemakkelijker. Zelf kan ik dus nog steeds niet echt boosheid voelen, en toch moet die eruit, dus jij doet het echt hartstikke goed!
En Zonnepitje, jij ook altijd de wijste, verstandigste? Het wordt hier een hele club wijze, verstandige mensen...
Groetjes,
Nicole
En Zonnepitje, jij ook altijd de wijste, verstandigste? Het wordt hier een hele club wijze, verstandige mensen...
Groetjes,
Nicole
dinsdag 18 maart 2008 om 21:07
zo lieve ladies, hier ben ik ook weer
zonnepitje welkom, begin gewoon maar met schrijven, je zal merken dat het je meer bewust van jezelf maakt waardoor dingen echt wel gaan schuiven
VK, wat een verandering!! Dit is nodig om verder te komen! En winkelen na een crematie? sorry hoor, maar daar kan ik me echt niets bij voorstellen. Misschien dat dit je nu eindelijk meer zelfbewust maakt en je doet beseffen dat je gewoon moet opkomen voor jouw rechten! Deze boosheid zul je nog wel vaker tegenkomen, maar zoals Dubio al schrijft, door boosheid ontstaat verandering!
En dat de wijste zijn, en je maar weer moet aanpassen dat is iets wat ik ook van huis uit heb meegekregen. Vooral maar inbinden en minder ambitie mogen hebben, je moet tevreden zijn met wat je hebt. Altijd zoeken naar de positieve dingen. Iets wat ik dus braaf gedaan heb en daarmee dus mijn eigen verlangens en behoeften in deze relatie totaal ondergeschikt gemaakt heb aan de relatie, want ja, die hoorde in de stand te blijven.
Nicole, een dikke knuf voor jou, je hebt het wel nodig he, ik begrijp het precies hoor, waar jij nu mee te dealen hebt. En het enige wat we kunnen doen is vasthouden aan onze normen en waarden en daarmee duidelijk maken dat er grenzen zijn. Hoe dat uitpakt, ik heb dit ook weleens besproken met anderen en uiteindelijk zullen de kinderen er meer respect voor kunnen opbrengen dat jij bent blijven vasthouden aan die normen en waarden. Maar dat het nu zeer lastig opvoeden is, is een feit. Dat dit bergen energie kost ook. Dus denk ook goed aan jezelf.
Lieve Veer, hoe gaat het nu met jou? Inmiddels al iets beter, ondanks deze nieuwe tegenslag. Ik wil je toch vragen dit ook positief te benaderen, want het kan je natuurlijk ook iets leren. Het kan je leren incasseren, staat hier wat krom, maar ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Soms veranderen omstandigheden maar dat wil niet zeggen dat je die mensen niet meer kunt vertrouwen. En doordat je nu gedwongen word opnieuw iemand te vertrouwen kun je misschien wel leren dat er meer mensen te vertrouwen zijn. Snap je me een beetje?? Volgens mij staat het hier zeer onduidelijk.
Suup, mooi gedicht,
Leo, dikke knuf
Iseo, lukt het allemaal
Mamz, hoe gaat het allemaal?
Rabobank, ik laat snel iets van me horen
LilyRose, hoe gaat het met je?
liefs Zonlicht
zonnepitje welkom, begin gewoon maar met schrijven, je zal merken dat het je meer bewust van jezelf maakt waardoor dingen echt wel gaan schuiven
VK, wat een verandering!! Dit is nodig om verder te komen! En winkelen na een crematie? sorry hoor, maar daar kan ik me echt niets bij voorstellen. Misschien dat dit je nu eindelijk meer zelfbewust maakt en je doet beseffen dat je gewoon moet opkomen voor jouw rechten! Deze boosheid zul je nog wel vaker tegenkomen, maar zoals Dubio al schrijft, door boosheid ontstaat verandering!
En dat de wijste zijn, en je maar weer moet aanpassen dat is iets wat ik ook van huis uit heb meegekregen. Vooral maar inbinden en minder ambitie mogen hebben, je moet tevreden zijn met wat je hebt. Altijd zoeken naar de positieve dingen. Iets wat ik dus braaf gedaan heb en daarmee dus mijn eigen verlangens en behoeften in deze relatie totaal ondergeschikt gemaakt heb aan de relatie, want ja, die hoorde in de stand te blijven.
Nicole, een dikke knuf voor jou, je hebt het wel nodig he, ik begrijp het precies hoor, waar jij nu mee te dealen hebt. En het enige wat we kunnen doen is vasthouden aan onze normen en waarden en daarmee duidelijk maken dat er grenzen zijn. Hoe dat uitpakt, ik heb dit ook weleens besproken met anderen en uiteindelijk zullen de kinderen er meer respect voor kunnen opbrengen dat jij bent blijven vasthouden aan die normen en waarden. Maar dat het nu zeer lastig opvoeden is, is een feit. Dat dit bergen energie kost ook. Dus denk ook goed aan jezelf.
Lieve Veer, hoe gaat het nu met jou? Inmiddels al iets beter, ondanks deze nieuwe tegenslag. Ik wil je toch vragen dit ook positief te benaderen, want het kan je natuurlijk ook iets leren. Het kan je leren incasseren, staat hier wat krom, maar ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Soms veranderen omstandigheden maar dat wil niet zeggen dat je die mensen niet meer kunt vertrouwen. En doordat je nu gedwongen word opnieuw iemand te vertrouwen kun je misschien wel leren dat er meer mensen te vertrouwen zijn. Snap je me een beetje?? Volgens mij staat het hier zeer onduidelijk.
Suup, mooi gedicht,
Leo, dikke knuf
Iseo, lukt het allemaal
Mamz, hoe gaat het allemaal?
Rabobank, ik laat snel iets van me horen
LilyRose, hoe gaat het met je?
liefs Zonlicht
woensdag 19 maart 2008 om 10:18
VK het is allemaal nog zo pril. Je zult echt een manier vinden om 's avonds wat meer tijd met je jongen door te brengen. Je moet wennen aan de nieuwe situatie en dingen anders indelen.
Dat je zoon er vol van is, is niet meer dan normaal. Maar wat betreft zijn boosheid, zou het zo kunnen zijn dat hij die nu wél gewoon ongegeneerd kan uiten zonder een grote mond van Papa te krijgen. Misschien is het ook frustratie van hem die er gewoon uit moet.
Je doet het goed, je bent er gewoon voor hem en corrigeert hem op rustige en vooral lieve wijze.
Ook hier geldt, het is nog zo ontzettend pril.
De fantasiewereld van een kind is groot, maar toch de diepste wens van ieder kind blijft dat gescheiden ouders weer bij elkaar komen. Ik vermoed dat dit niet uit de koker van je ex komt, maar dat je kind dit heel graag wil.
Stapje voor stapje ga je verder komen!
Dat je zoon er vol van is, is niet meer dan normaal. Maar wat betreft zijn boosheid, zou het zo kunnen zijn dat hij die nu wél gewoon ongegeneerd kan uiten zonder een grote mond van Papa te krijgen. Misschien is het ook frustratie van hem die er gewoon uit moet.
Je doet het goed, je bent er gewoon voor hem en corrigeert hem op rustige en vooral lieve wijze.
Ook hier geldt, het is nog zo ontzettend pril.
De fantasiewereld van een kind is groot, maar toch de diepste wens van ieder kind blijft dat gescheiden ouders weer bij elkaar komen. Ik vermoed dat dit niet uit de koker van je ex komt, maar dat je kind dit heel graag wil.
Stapje voor stapje ga je verder komen!
woensdag 19 maart 2008 om 10:32
Ik denk het ook, dat hij ruimte gaat innemen die er eerder niet was. Heb ook wel eens gehoord dat zo'n ventje dan de man in huis wil zijn, als papa er niet meer is, maar weet niet wat ik daarvan moet denken. Al heb ik zelf ook best wel een meemoedertje in huis.
Best wel confronterend natuurlijk, als je ineens totaal in je eentje verantwoordelijk bent voor het welzijn van je zoontje, terwijl je nog een week of wat geleden dacht dat je daar samen voor stond.
Verwacht van jezelf geen perfectionisme. Het jochie mág zich ongelukkig voelen, dat is niet iets wat blijvend is. Hij moet wennen aan een hele hoop nieuwe dingen en dat heeft tijd nodig. Als 'ie zoiets zegt als dat papa terug komt als'ie klaar is op de camping, vertel hem dat je best snapt dat 'ie dat graag zou willen, maar dat jij niet wil dat papa terug komt.
's Avonds 'samen' koken is ook samen spelen. Misschien kun je taakjes verzinnen die hij voor je kan doen. Bordje voor bordje de tafel dekken houdt hem ook wel even zoet -en het tafellaken helemaal, als je dat hebt-
Best wel confronterend natuurlijk, als je ineens totaal in je eentje verantwoordelijk bent voor het welzijn van je zoontje, terwijl je nog een week of wat geleden dacht dat je daar samen voor stond.
Verwacht van jezelf geen perfectionisme. Het jochie mág zich ongelukkig voelen, dat is niet iets wat blijvend is. Hij moet wennen aan een hele hoop nieuwe dingen en dat heeft tijd nodig. Als 'ie zoiets zegt als dat papa terug komt als'ie klaar is op de camping, vertel hem dat je best snapt dat 'ie dat graag zou willen, maar dat jij niet wil dat papa terug komt.
's Avonds 'samen' koken is ook samen spelen. Misschien kun je taakjes verzinnen die hij voor je kan doen. Bordje voor bordje de tafel dekken houdt hem ook wel even zoet -en het tafellaken helemaal, als je dat hebt-
woensdag 19 maart 2008 om 10:35
woensdag 19 maart 2008 om 10:40
Lieve VK,
in aanvulling op wat de anderen al zeiden, en ik ben dan wel al een tijd uit 'de kleine kinderen' (sowieso helemaal eruit), maar kan er niet ook een stukje peuterpuberteit bij zitten?
Wat bij mij opkomt is: betrek niet alles op jezelf, trek het je niet persoonlijk aan. Dit triggert jouw schuldgevoel en twijfels, meer niet. Trouwens, wat dat samen koken betreft: dat is echt een goed idee. Dat vonden mijn kinderen destijds ook geweldig. Stoeltje naast me aan het aanrecht, en dingetjes aangeven, kleine dingetjes doen. Samen toetje maken. Het is echt samen-zijn.
Sterkte, en je doet het goed. Je kunt het.
in aanvulling op wat de anderen al zeiden, en ik ben dan wel al een tijd uit 'de kleine kinderen' (sowieso helemaal eruit), maar kan er niet ook een stukje peuterpuberteit bij zitten?
Wat bij mij opkomt is: betrek niet alles op jezelf, trek het je niet persoonlijk aan. Dit triggert jouw schuldgevoel en twijfels, meer niet. Trouwens, wat dat samen koken betreft: dat is echt een goed idee. Dat vonden mijn kinderen destijds ook geweldig. Stoeltje naast me aan het aanrecht, en dingetjes aangeven, kleine dingetjes doen. Samen toetje maken. Het is echt samen-zijn.
Sterkte, en je doet het goed. Je kunt het.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 maart 2008 om 10:51
Lieve VK
niet meer twijfelen! dat heeft iemand ooit ook eens tegen mij gezegd en dat is een hele goede raad.
En nog wat, ik heb de indruk dat je de scheiding vooral aan goedpraten bent omdat je dit door voor je zoon. Je moet echt leren jezelf voorop te zetten. Jij bent gescheiden voor jezelf. Omdat deze relatie niet meer goed voor jou is.
Natuurlijk heeft je zoon het er moeilijk mee, maar je kunt niet alle moeilijkheden uit het leven van kinderen halen. Ook al wil je dat nog zo graag. Je zoontje moet er mee leren omgaan en dat gaat echt wel lukken. Ga in je hoofd geen dingen invullen waarvan je toch niet weet of ze kloppen. Daar maak je alleen jezelf maar onrustig mee. En het zo zoumaar een gevalletje peuterpuberteit kunnen zijn, waar nu de ruimte voor is! Wees daar maar blij mee. Dat is veel beter dan dat al die gevoelens in dat jochie blijven zitten en hij ze niet durft te uiten door de spanningen.
Een scheiding is een lastig iets, en het is echt niet zo dat na de scheiding direkt de zon altijd en eeuwig schijnt. Maar dat doet ie ook niet bij mensen in een relatie. Zorg goed voor jezelf, neem je rust, en gun jezelf de tijd. Heb je al een advocaat bezocht?
niet meer twijfelen! dat heeft iemand ooit ook eens tegen mij gezegd en dat is een hele goede raad.
En nog wat, ik heb de indruk dat je de scheiding vooral aan goedpraten bent omdat je dit door voor je zoon. Je moet echt leren jezelf voorop te zetten. Jij bent gescheiden voor jezelf. Omdat deze relatie niet meer goed voor jou is.
Natuurlijk heeft je zoon het er moeilijk mee, maar je kunt niet alle moeilijkheden uit het leven van kinderen halen. Ook al wil je dat nog zo graag. Je zoontje moet er mee leren omgaan en dat gaat echt wel lukken. Ga in je hoofd geen dingen invullen waarvan je toch niet weet of ze kloppen. Daar maak je alleen jezelf maar onrustig mee. En het zo zoumaar een gevalletje peuterpuberteit kunnen zijn, waar nu de ruimte voor is! Wees daar maar blij mee. Dat is veel beter dan dat al die gevoelens in dat jochie blijven zitten en hij ze niet durft te uiten door de spanningen.
Een scheiding is een lastig iets, en het is echt niet zo dat na de scheiding direkt de zon altijd en eeuwig schijnt. Maar dat doet ie ook niet bij mensen in een relatie. Zorg goed voor jezelf, neem je rust, en gun jezelf de tijd. Heb je al een advocaat bezocht?
woensdag 19 maart 2008 om 11:00
VK, ik kan me alleen maar aansluiten....ben sinds 8 jaar gescheiden; 2 pubers, waarvan mijn dochter nog steeds wil, dat mama en papa bij elkaar gaan wonen (ik hoopte dat ze zou inzien, dat dit echt niet kan, maar blijkbaar blijven kinderen hopen op een compleet gezin!).
En de tip om je zoon te betrekken bij het koken, die is al gegeven. Hij zal zich groot voelen, als hij je kan helpen, je bent dan toch samen bezig. Geef het allemaal de tijd.
Moet je trouwens fulltime werken, of zou je evt. een paar uurtjes minder kunnen? Haalt ook de druk van de ketel, nu je zoveel moet gaan regelen.
Groetjes,
Nicole
En de tip om je zoon te betrekken bij het koken, die is al gegeven. Hij zal zich groot voelen, als hij je kan helpen, je bent dan toch samen bezig. Geef het allemaal de tijd.
Moet je trouwens fulltime werken, of zou je evt. een paar uurtjes minder kunnen? Haalt ook de druk van de ketel, nu je zoveel moet gaan regelen.
Groetjes,
Nicole
