Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 19 maart 2008 om 11:22
Zo, ben vandaag vrij, dochter is aan het spelen dus hoop even de tijd te hebben om te reageren.
Het is heel raar, maar nadat ik hier had geschreven had ik een soort van leuke opwinding...zo van, wat gaat er allemaal gebeuren. Hoe zal mijn leven gaan veranderen. Enerzijds ben ik mijn relatie zat, anderzijds ben ik optimistisch van aard dus ik zie al snel de leuke dingen en heb dus al snel hoop. Dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om er een punt achter te zetten denk ik, omdat alle hoop dan vervlogen is. Dat het dan klaar is. Ik ben al heel lang bezig om iets van deze relatie te maken en dat is moeilijk om los te laten.
Eleonora, bedankt voor je lieve welkom. Ik vind het best heel wat om in deze hecjte club 'in te breken', maar ik lees al zo lang mee dat ik jullie best al een beetje ken zeg maar. Is raar om er dan ineens onderdeel van uit te maken. Ook wel eng, omdat ik er liever geen deel van uit maak, ik onderken hiermee dat ik in zo'n relatie zit en da's niet leuk. Dat heb ik nooit voor ogen gehad nl. Ik heb een goed voorbeeld van huis uit, mijn ouders zijn zeer gelukkig samen, hebben een harmonieus huwelijk. Misschien wel te harmonieus. Ruzie was er niet bij ons thuis. Het devies was"Wees lief voor elkaar". Mijn zussen hebben ook nog steeds moeite met ruzie maken en ook grenzen stellen. Ik merk dat ik gewoonweg niet begrijp dat mensen zo zijn, conflicten zoeken. Tuurlijk snap ik waar het vandaan komt, heb er veel over gelezen maar ik vind het zo zonde van de tijd.
Maar goed in de therapie heb ik geleerd om niet meer bang te zijn voor ruzie, ik wilde ruzie nl. voorkomen omdat ik echt in de overtuiging was dat ruzie fout was. Ik was dus alleen maar bezig om ruzie te vermijden en was dus ook bang dat mijn vriend boos zou worden als ik weerwoord gaf. Want dat gebeurde natuurlijk regelmatig. Tegen weerwoord of iets dat maar op kritiek lijkt, of wat hij zo opvat, kan hij niet. Dat maakte het alleen maar erger. En hij vat heel veel als kritiek op, terwijl ik dat niet zo bedoel en heel genuanceerd breng. Maar goed, door de therapie is wel wat veranderd, in die zin dat ik niet bang meer ben voor zijn reactie, maar in de plaats daarvan is een soort irriitatie gekomen over zijn gedrag. Ik wilde trouwens graag samen in therapie maar hij wilde niet natuurlijk.
Eleonora, jij vroeg of ik nog van hem houd, en ik besef dat ik dat al een hele tijd niet meer tegen hem gezegd heb. Ik kreeg ook standaard het antwoord "Ik niet van jou". En dat was dan een grapje...tja. Leuk grapje. Ik denk dat hij sociaal zo beperkt is, komt natuurlijk door vroeger. Hij heeft 2 scheidingen meegemaakt van zijn moeder en heeft gebroken met zijn moeder toen hij 17 was. Ook geen goed moedervoorbeeld gehad natuurlijk.
We zijn nooit eerder uit elkaar geweest. Hij heeft het vaak geroepen hoor dat hij uit elkaar wilde, maar ik roep dat dus niet als het niet meen. Heb wel de laatste tijd uitgesproken dat ik zware twijfels heb. Maar hij zegt tevreden te zijn zo en dat hij inderdaad bozig kan zijn maar het vaak niet zo bedoelt. Ik zei toe ook als je zo tevreden bent waarom heb je dan zoveel kritiek richting mij? Omdat dat dus in hem zit die boosheid. Ik gaf aan dat hij daar iets aan kan doen. Wil hij pertinent niet. Ik heb wel eens gedacht om hem voor het blok te zetten: of in therapie en anders uit elkaar. Maar ik hou niet van dreigementen, zo zit ik niet in elkaar. Dan wil ik er wel echt achter staan en het niet alleen als dreigement gebruiken. Maar goed, misschien is het een idee.
Ik heb ook geen plan bedacht voor mij en de kinderen. Ik heb de hoop dat als we uit elkaar gaan we het kunnen regelen wie waar woont.
O ja, Leo, waar ik ook bang voor ben is inderdaad voor een familiedrama, weet niet waarom maar tijdens de therapie hebben we het ook over gehad. Ik vind mijn vriend onvoorspelbaar en je weet dus maar nooit...Maar ik ben niet bang voor een leven zonder mijn vriend Dubio. Lijkt me wel rustig, kan ik mijn eigen gang gaan. Lekker. Aan de andere kant heb ik net als VK een man die altijd boodschappen doet en kookt (stofzuigen dan weer niet;-)) en ook de kinderen wegbrengt en ophaalt samen met mij. Dus in die zin komt er meer op mijn schouders neer. Maar ik kan prima mijn eiegn boontjes doppen denk ik. Zou het wel verschrikkelijk vinden om te verhuizen, maar goed. Dat moet geen reden zijn, toch?
Dubio, ik zie een relatie toch anders voor me, ik had het me anders voorgesteld. Geen ruzies om niks. Laatst bijv. Ik dacht dat hij zou gaan werken voordat we naar een afspraak zouden gaan. Bleek niet zo te zijn.Ik zeg dan: : Ok, misverstand, heb ik niet goed begrepen blijkbaar". Hij gaat er dan op door dat ik nooit naar hem luister, hem dus niet belangrijk vindt, egoïstisch ben etc etc. Ik blijf kalm maar hij gaat maar door en op een gegeven moment zegt hij dat hij weg gaat en de relatie beeindigt. Ik denk dan bij mezelf, prima.. (!). En dan wat later maakt hij het goed door een knuffel. Maar ik kan het niet meer opbrengen om hem te vergeven. Ik vind dit zulk kinderachtig gedrag. En de laatste maanden geef ik ook aan hem aan wat ik ervan vindt. Deed ik eerder niet omdat ik dat moeilijk vond, ik wilde net als Leo toch het positieve blijven zien. En als ik dan ook nog negatief zou worden, tja, waar zou dat dan toe leiden. Eigenlijk voel ik me best wel verantwoordelijk voor de relatie. Ik voel me daar ook best alleen in. Ik denk er wel eens aan om alle voorvallen op te schijrven, want weet je, het valt me gewoon op als hij gewoon lief tegen me doet. Is toch erg!!
O ja, Pom had het over de grens...toen hij een beker melk over me leeg goot in bijzin van dochters ( 2 jaar en de ander net 5 weken oud) knapte er iets. Daarna ben ik in therapie gegaan. Had het gevoel dat ik 3 kinderen had. Maar ik hield nog wel van hem. Dat is nu aan het verdwijnen en ik merk dat doordat ik geen seks meer met hem wil, heb dat heel lang als belangrijk beschouwd, als goed voor de relatie en ik had zelf ook wel zin. Maar nu, nee.. En ik vind het heel rot om dat te merken.
Nou, wat een verhaal zeg. Ik merk echt dat het helpt. Dankjewel voor al jullie reacties, Leo, Iseo, Rabo, Dubio, Pom, Nicole. Allemaal verstandige mensen inderdaad. Hoe komt het toch dat juist wij in zo'n relatie belanden? Omdat we denken dat iedereen is zoals wij, verstandig en redelijk en sociaal en lief?
Hij is trouwens vooral verbaal agressief, schreeuwen en schelden (kankerhoer, kutwijf, is wel minder geworden omdat ik keer op keer heb gezegd dat ik zo niet wens aangesproken te worden, maar hij vindt dat hij het in zijn boosheid mag zeggen)
Verder dreigt hij heel soms met : "Ik schop je". En hij gooit soms dingen naar me, expres mis maar toch. Een paar keer heeft hij me in zijn boosheid geduwd en stevig vastgepakt en dichtbij mijn gezicht geschreeuwd. Nou, las ik het opschrijf klint het niet best...
Lieve meiden, fijn dat ik hier welkom ben!
Z.
Het is heel raar, maar nadat ik hier had geschreven had ik een soort van leuke opwinding...zo van, wat gaat er allemaal gebeuren. Hoe zal mijn leven gaan veranderen. Enerzijds ben ik mijn relatie zat, anderzijds ben ik optimistisch van aard dus ik zie al snel de leuke dingen en heb dus al snel hoop. Dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om er een punt achter te zetten denk ik, omdat alle hoop dan vervlogen is. Dat het dan klaar is. Ik ben al heel lang bezig om iets van deze relatie te maken en dat is moeilijk om los te laten.
Eleonora, bedankt voor je lieve welkom. Ik vind het best heel wat om in deze hecjte club 'in te breken', maar ik lees al zo lang mee dat ik jullie best al een beetje ken zeg maar. Is raar om er dan ineens onderdeel van uit te maken. Ook wel eng, omdat ik er liever geen deel van uit maak, ik onderken hiermee dat ik in zo'n relatie zit en da's niet leuk. Dat heb ik nooit voor ogen gehad nl. Ik heb een goed voorbeeld van huis uit, mijn ouders zijn zeer gelukkig samen, hebben een harmonieus huwelijk. Misschien wel te harmonieus. Ruzie was er niet bij ons thuis. Het devies was"Wees lief voor elkaar". Mijn zussen hebben ook nog steeds moeite met ruzie maken en ook grenzen stellen. Ik merk dat ik gewoonweg niet begrijp dat mensen zo zijn, conflicten zoeken. Tuurlijk snap ik waar het vandaan komt, heb er veel over gelezen maar ik vind het zo zonde van de tijd.
Maar goed in de therapie heb ik geleerd om niet meer bang te zijn voor ruzie, ik wilde ruzie nl. voorkomen omdat ik echt in de overtuiging was dat ruzie fout was. Ik was dus alleen maar bezig om ruzie te vermijden en was dus ook bang dat mijn vriend boos zou worden als ik weerwoord gaf. Want dat gebeurde natuurlijk regelmatig. Tegen weerwoord of iets dat maar op kritiek lijkt, of wat hij zo opvat, kan hij niet. Dat maakte het alleen maar erger. En hij vat heel veel als kritiek op, terwijl ik dat niet zo bedoel en heel genuanceerd breng. Maar goed, door de therapie is wel wat veranderd, in die zin dat ik niet bang meer ben voor zijn reactie, maar in de plaats daarvan is een soort irriitatie gekomen over zijn gedrag. Ik wilde trouwens graag samen in therapie maar hij wilde niet natuurlijk.
Eleonora, jij vroeg of ik nog van hem houd, en ik besef dat ik dat al een hele tijd niet meer tegen hem gezegd heb. Ik kreeg ook standaard het antwoord "Ik niet van jou". En dat was dan een grapje...tja. Leuk grapje. Ik denk dat hij sociaal zo beperkt is, komt natuurlijk door vroeger. Hij heeft 2 scheidingen meegemaakt van zijn moeder en heeft gebroken met zijn moeder toen hij 17 was. Ook geen goed moedervoorbeeld gehad natuurlijk.
We zijn nooit eerder uit elkaar geweest. Hij heeft het vaak geroepen hoor dat hij uit elkaar wilde, maar ik roep dat dus niet als het niet meen. Heb wel de laatste tijd uitgesproken dat ik zware twijfels heb. Maar hij zegt tevreden te zijn zo en dat hij inderdaad bozig kan zijn maar het vaak niet zo bedoelt. Ik zei toe ook als je zo tevreden bent waarom heb je dan zoveel kritiek richting mij? Omdat dat dus in hem zit die boosheid. Ik gaf aan dat hij daar iets aan kan doen. Wil hij pertinent niet. Ik heb wel eens gedacht om hem voor het blok te zetten: of in therapie en anders uit elkaar. Maar ik hou niet van dreigementen, zo zit ik niet in elkaar. Dan wil ik er wel echt achter staan en het niet alleen als dreigement gebruiken. Maar goed, misschien is het een idee.
Ik heb ook geen plan bedacht voor mij en de kinderen. Ik heb de hoop dat als we uit elkaar gaan we het kunnen regelen wie waar woont.
O ja, Leo, waar ik ook bang voor ben is inderdaad voor een familiedrama, weet niet waarom maar tijdens de therapie hebben we het ook over gehad. Ik vind mijn vriend onvoorspelbaar en je weet dus maar nooit...Maar ik ben niet bang voor een leven zonder mijn vriend Dubio. Lijkt me wel rustig, kan ik mijn eigen gang gaan. Lekker. Aan de andere kant heb ik net als VK een man die altijd boodschappen doet en kookt (stofzuigen dan weer niet;-)) en ook de kinderen wegbrengt en ophaalt samen met mij. Dus in die zin komt er meer op mijn schouders neer. Maar ik kan prima mijn eiegn boontjes doppen denk ik. Zou het wel verschrikkelijk vinden om te verhuizen, maar goed. Dat moet geen reden zijn, toch?
Dubio, ik zie een relatie toch anders voor me, ik had het me anders voorgesteld. Geen ruzies om niks. Laatst bijv. Ik dacht dat hij zou gaan werken voordat we naar een afspraak zouden gaan. Bleek niet zo te zijn.Ik zeg dan: : Ok, misverstand, heb ik niet goed begrepen blijkbaar". Hij gaat er dan op door dat ik nooit naar hem luister, hem dus niet belangrijk vindt, egoïstisch ben etc etc. Ik blijf kalm maar hij gaat maar door en op een gegeven moment zegt hij dat hij weg gaat en de relatie beeindigt. Ik denk dan bij mezelf, prima.. (!). En dan wat later maakt hij het goed door een knuffel. Maar ik kan het niet meer opbrengen om hem te vergeven. Ik vind dit zulk kinderachtig gedrag. En de laatste maanden geef ik ook aan hem aan wat ik ervan vindt. Deed ik eerder niet omdat ik dat moeilijk vond, ik wilde net als Leo toch het positieve blijven zien. En als ik dan ook nog negatief zou worden, tja, waar zou dat dan toe leiden. Eigenlijk voel ik me best wel verantwoordelijk voor de relatie. Ik voel me daar ook best alleen in. Ik denk er wel eens aan om alle voorvallen op te schijrven, want weet je, het valt me gewoon op als hij gewoon lief tegen me doet. Is toch erg!!
O ja, Pom had het over de grens...toen hij een beker melk over me leeg goot in bijzin van dochters ( 2 jaar en de ander net 5 weken oud) knapte er iets. Daarna ben ik in therapie gegaan. Had het gevoel dat ik 3 kinderen had. Maar ik hield nog wel van hem. Dat is nu aan het verdwijnen en ik merk dat doordat ik geen seks meer met hem wil, heb dat heel lang als belangrijk beschouwd, als goed voor de relatie en ik had zelf ook wel zin. Maar nu, nee.. En ik vind het heel rot om dat te merken.
Nou, wat een verhaal zeg. Ik merk echt dat het helpt. Dankjewel voor al jullie reacties, Leo, Iseo, Rabo, Dubio, Pom, Nicole. Allemaal verstandige mensen inderdaad. Hoe komt het toch dat juist wij in zo'n relatie belanden? Omdat we denken dat iedereen is zoals wij, verstandig en redelijk en sociaal en lief?
Hij is trouwens vooral verbaal agressief, schreeuwen en schelden (kankerhoer, kutwijf, is wel minder geworden omdat ik keer op keer heb gezegd dat ik zo niet wens aangesproken te worden, maar hij vindt dat hij het in zijn boosheid mag zeggen)
Verder dreigt hij heel soms met : "Ik schop je". En hij gooit soms dingen naar me, expres mis maar toch. Een paar keer heeft hij me in zijn boosheid geduwd en stevig vastgepakt en dichtbij mijn gezicht geschreeuwd. Nou, las ik het opschrijf klint het niet best...
Lieve meiden, fijn dat ik hier welkom ben!
Z.
woensdag 19 maart 2008 om 11:44
Je vroeg hoe het met mij ging, Zon en ik ga proberen wat ruimte in te nemen
Soms heb ik helemaal geen zin meer om te incasseren, te accepteren, overal maar de zin van in te zien. Ik wil ook weleens gewoon kunnen zeggen dat ik ervan baal dat zo'n therapeute, waar je je vertrouwen in stelt en misschien ook wel een moederprojectie mee hebt, nu dus gewoon er wekenlang niet is. En dat ik ervan baal dat ik zoveel en steeds maar weer moet loslaten in mijn leven. Dat dit er nu ook weer bijkomt. Dat er ook een vriendin is, die ik al zo'n 20 jaar ken, die aangeeft dat we uit elkaar gegroeid zijn en dat ik dat zelf ook al maandenlang voelde, maar dat het toch rot voelt om te kijken hoe nu verder, of helemaal niet meer.
Dat ik een docu zag 'Grenzeloos verliefd' en ook onlangs een boek las 'Ik woonde in een grot' - beiden Nederlandse vrouwen die een relatie hebben met een Jordaanse man, en dat dit veel mooie herinneringen oproept aan de begintijd met Safa. Ik vraag me dus weer behoorlijk af waarom dingen zo mis gaan. De twijfels aan mijn relatie nu, die steeds terugkomen, hoewel het een lieve man is die mij op handen draagt. Maar ik mis passie en inspiratie, of ben ik dan te veeleisend? Er is zoveel aan het veranderen, ik ben zo met opruimen op alle fronten bezig geweest, en ik sta net voor een nieuw begin qua werk, het is allemaal zoveel en als er dan zulk nieuws komt als de ziekmelding van mijn therapeute, dan zit ik wel even heel zwaar te balen.
Soms heb ik helemaal geen zin meer om te incasseren, te accepteren, overal maar de zin van in te zien. Ik wil ook weleens gewoon kunnen zeggen dat ik ervan baal dat zo'n therapeute, waar je je vertrouwen in stelt en misschien ook wel een moederprojectie mee hebt, nu dus gewoon er wekenlang niet is. En dat ik ervan baal dat ik zoveel en steeds maar weer moet loslaten in mijn leven. Dat dit er nu ook weer bijkomt. Dat er ook een vriendin is, die ik al zo'n 20 jaar ken, die aangeeft dat we uit elkaar gegroeid zijn en dat ik dat zelf ook al maandenlang voelde, maar dat het toch rot voelt om te kijken hoe nu verder, of helemaal niet meer.
Dat ik een docu zag 'Grenzeloos verliefd' en ook onlangs een boek las 'Ik woonde in een grot' - beiden Nederlandse vrouwen die een relatie hebben met een Jordaanse man, en dat dit veel mooie herinneringen oproept aan de begintijd met Safa. Ik vraag me dus weer behoorlijk af waarom dingen zo mis gaan. De twijfels aan mijn relatie nu, die steeds terugkomen, hoewel het een lieve man is die mij op handen draagt. Maar ik mis passie en inspiratie, of ben ik dan te veeleisend? Er is zoveel aan het veranderen, ik ben zo met opruimen op alle fronten bezig geweest, en ik sta net voor een nieuw begin qua werk, het is allemaal zoveel en als er dan zulk nieuws komt als de ziekmelding van mijn therapeute, dan zit ik wel even heel zwaar te balen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 maart 2008 om 16:33
Dank, erg lief. Heel ondankbaar maar ik ben even niet zo goed te troosten, heel vervelend.
Ik denk dat deze week gewoon voorbij moet zijn. Ik werk samen met mijn beste vriend en we zitten ook nog samen aan een bureau. Het is bijna onmogelijk om niet naar elkaar te kijken en hij is zo verdrietig en ik ook en we kijken maar langs elkaar heen en lachen te hard om elkaars grappen. Mijn andere collega's komen zo nu en dan buurten en roepen dan 'we genieten nog even van je hoor, zing nog eens een moppie' en dat soort heerlijkheden maar ik heb geen zin om te zingen en te grappen en te grollen. De grap en de grol is er even helemaal uit.
Soms komt er iemand langs om afscheid te nemen, er bracht iemand bloemen, ik heb de hele dag al telefoon maar het helpt allemaal niet. Ik heb zo'n moeilijk door te slikken brok ik mijn keel en ik denk dat ik vanavond gewoon even met mezelf in bad moet gaan zitten of zo.
Vanmorgen ging Fien voor het eerst wennen op de kleuterschool, ook alweer een mijlpaal en ze moest huilen en ik ook alleen deed ik het natuurlijk pas buiten de school.
Meiden, het is allemaal niks vergeleken bij jullie verdriet. Ik moet niet zeuren, het is een luxeprobleem wat ik heb en ik heb helemaal zelf gekozen, dit is dus blijkbaar wat ik wil maar op dit moment wil ik gewoon lekker hier blijven. Overmorgen zal het wel over zijn, alle triestigheid.
Liefs en dank jullie wel voor het troosten
Ik denk dat deze week gewoon voorbij moet zijn. Ik werk samen met mijn beste vriend en we zitten ook nog samen aan een bureau. Het is bijna onmogelijk om niet naar elkaar te kijken en hij is zo verdrietig en ik ook en we kijken maar langs elkaar heen en lachen te hard om elkaars grappen. Mijn andere collega's komen zo nu en dan buurten en roepen dan 'we genieten nog even van je hoor, zing nog eens een moppie' en dat soort heerlijkheden maar ik heb geen zin om te zingen en te grappen en te grollen. De grap en de grol is er even helemaal uit.
Soms komt er iemand langs om afscheid te nemen, er bracht iemand bloemen, ik heb de hele dag al telefoon maar het helpt allemaal niet. Ik heb zo'n moeilijk door te slikken brok ik mijn keel en ik denk dat ik vanavond gewoon even met mezelf in bad moet gaan zitten of zo.
Vanmorgen ging Fien voor het eerst wennen op de kleuterschool, ook alweer een mijlpaal en ze moest huilen en ik ook alleen deed ik het natuurlijk pas buiten de school.
Meiden, het is allemaal niks vergeleken bij jullie verdriet. Ik moet niet zeuren, het is een luxeprobleem wat ik heb en ik heb helemaal zelf gekozen, dit is dus blijkbaar wat ik wil maar op dit moment wil ik gewoon lekker hier blijven. Overmorgen zal het wel over zijn, alle triestigheid.
Liefs en dank jullie wel voor het troosten
woensdag 19 maart 2008 om 16:43
woensdag 19 maart 2008 om 20:12
Leo, waarschijnlijk zit je nu lekker in bad. Geniet van morgen. Enne ik weet zeker dat je een goed keus hebt gemaakt. Afscheid nemen is altijd moeilijk, laat het gevoel gewoon toe.
Trouwens, mijn oudste gaat sinds vorige week naar school, ik vind het ook zo spannend allemaal. Het gaat heel goed gelukkig, vandaag is ze ook gaan wennen bij de BSo. OOk dat ging goed. Ze wordt zo groot ineens!
Elmervrouw, ik heb heel veel bewondering voor wat jij allemaal hebt doorstaan. Ik begrijp heel goed dat het ook wel eens allemaal gewoon teveel wordt. Het houdt ook wel eens op om overal maar het goede en zinvolle en leerzame van in te zien. Ik probeer dat ook altijd en zou het ook heel moeilijk vinden om zomaar ontzettend kwaad en verdrietig te zijn, om de controle los te laten zeg maar. Begrijp je het een beetje? Nou ja, wil je even een hart onder de riem steken.
Trouwens, mijn oudste gaat sinds vorige week naar school, ik vind het ook zo spannend allemaal. Het gaat heel goed gelukkig, vandaag is ze ook gaan wennen bij de BSo. OOk dat ging goed. Ze wordt zo groot ineens!
Elmervrouw, ik heb heel veel bewondering voor wat jij allemaal hebt doorstaan. Ik begrijp heel goed dat het ook wel eens allemaal gewoon teveel wordt. Het houdt ook wel eens op om overal maar het goede en zinvolle en leerzame van in te zien. Ik probeer dat ook altijd en zou het ook heel moeilijk vinden om zomaar ontzettend kwaad en verdrietig te zijn, om de controle los te laten zeg maar. Begrijp je het een beetje? Nou ja, wil je even een hart onder de riem steken.
woensdag 19 maart 2008 om 20:39
Lieve Zonnepitje, dank je wel. En eigenlijk wil ik nu ook weer gewoon even de controle loslaten. Net een moeilijk tel.gesprek met die vriendin gehad en nu heb ik koppijn. Zo'n rare situatie; beiden een gevoel dat we 'geen kontakt meer hebben', en hoe nu verder? We kwamen er niet uit. Kennen elkaar al heel lang en zo'n 2 jaar geleden heb ik al eens aangegeven dat ik 'echt kontakt miste'. Nu had zij dat gevoel óók. Het is een heel vreemd gevoel. Hoe stop je een vriendschap? Of valt het weer op te pakken? Bij mij is er zóveel gebeurd de afgelopen maanden, en ik heb wel dingen met haar gedeeld, maar oppervlakkig omdat ik voel dat zij het niet kan aanvoelen. Oei, klinkt vast vaag. We hebben afgesproken het op zijn beloop te laten en maar te kijken of er weer behoefte aan kontakt ontstaat. Maar ook dit voelt heel erg vreemd.
Verwarring alom dus.
Iemand ook ooit zoiets meegemaakt met een vriendin?
Verwarring alom dus.
Iemand ook ooit zoiets meegemaakt met een vriendin?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 maart 2008 om 20:40
quote:eleonora schreef op 19 maart 2008 @ 17:04:Ik ben op vakantie met de pasen, met vrienden, expres, voor de troostheid en om even niet na te hoeven denken. Want jah....de kop in het zand steken dat kan een oogklepper wel hahahahaa!
Goed van je! Alvast sterkte voor morgen en ik wens je óók heel veel genieten toe. Even wat anders.
(En ik moest wel lachen om die laatste opmerking. Daar kan ik ook wat van, grijns.)
Goed van je! Alvast sterkte voor morgen en ik wens je óók heel veel genieten toe. Even wat anders.
(En ik moest wel lachen om die laatste opmerking. Daar kan ik ook wat van, grijns.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
