Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 10 juli 2007 om 22:02
Annemoon, hoe gaat het met je kids? Zijn ze al wat opgeknapt, en hoe gaat het met slapen?
Veel liefs! O+
Suus, hoe gaat het nu met je?
Vrouwtje, heb je iets aan de reacties, hoe voel je je vandaag? *;
Hier een fijne dag, had leuk bezoek. Ik merk dat ik wat meer open word naar de buitenwereld.
Omdat ik hier nu al zo veel avonden naar woorden heb gezocht om de dingen te beschrijven, en er met jullie al veel over gepraat heb lijkt het minder eng of raar om iets te gaan benoemen.
Gisteren ook al een serieus gesprek met mijn lieve buurvrouw, en vandaag met een goede kennis. Niet veel verteld, maar het ook niet uit de weg gegaan.
Mamzie *; hoe was jouw dag?
Ik heb even zittenn nadenken over je vraag, of meisjes minder naar bevestiging zoeken buiten zichzelf.
Als ik mijn broers vergelijk met mij en mijn zus, dan zie ik wel verschil. Zij vissen gerust naar complimenten, noemen graag iets wat goed ging, wat ze bereikt hebben. Vooral vroeger waren mijn zus en ik veel stiller, wij wilden wel complimentjes maar hoopten meer dat het werd opgemerkt wat we deden dan dat we er zelf de aandacht op vestigden.
Ik was ook zo in mijn relatie, ik zocht wel naar die bevestiging maar durfde er niet om te vragen.
Ik ga er misschien vanuit dat als iemand ergens waarde aan hecht, die dat ook zou opmerken van mij.
De lat leg ik hoog voor mezelf, ik kan moeilijk iets loslaten ook. Het is nooit goed genoeg, terwijl ik van buitenaf (op mijn ex toen na) die druk eigenlijk niet voel. Ik twijfel over grote en kleine dingen, en zoek dan stil toch die bevestiging in mijn omgeving. Om mijn eigen kritische stem te laten zwijgen?
Maar nu leer ik mezelf ook steeds beter kennen, en zijn er toch wel dingen waar ik trots op ben, en dat gaat over innerlijke zaken. Ik begin het soms anders te zien.
Het halen van mijn diploma is nu ook iets groots, ik heb iets bereikt. Een doel gesteld en bereikt. En ik vertel dit nu ook graag aan anderen. Ben er blij mee, en ik weet dat ik hard heb gewerkt.
Maar ik heb nooit eerder echt iets gedaan waar over het algemeen waarde aan wordt gehecht door anderen. Op vragen over wat ik doe en heb gedaan heb ik alleen van die vage antwoorden. Jong van school gegaan, allerlei baantjes gehad, maar ik heb geen beroep geleerd. Geen diploma's.
Er is wel degelijk iets aan het veranderen in mij.
Interessant om hier over te praten, ik kan het nu nog niet allemaal logisch opschrijven, maar vind het een goede vraag van je, en van Dubio.
Ik heb ook wel eens een artikel gelezen, over hoe jongens en meisjes verschillende aandacht krijgen in dezelfde klas op school. Helaas weet ik niet meer precies hoe en wat. Maar de strekking was inderdaad dat jongens meer hardop werden gestimuleerd en geprezen, terwijl meisjes die bevestiging minder kregen. Een soort automatische reactie, waardoor?
Veel liefs! O+
Suus, hoe gaat het nu met je?
Vrouwtje, heb je iets aan de reacties, hoe voel je je vandaag? *;
Hier een fijne dag, had leuk bezoek. Ik merk dat ik wat meer open word naar de buitenwereld.
Omdat ik hier nu al zo veel avonden naar woorden heb gezocht om de dingen te beschrijven, en er met jullie al veel over gepraat heb lijkt het minder eng of raar om iets te gaan benoemen.
Gisteren ook al een serieus gesprek met mijn lieve buurvrouw, en vandaag met een goede kennis. Niet veel verteld, maar het ook niet uit de weg gegaan.
Mamzie *; hoe was jouw dag?
Ik heb even zittenn nadenken over je vraag, of meisjes minder naar bevestiging zoeken buiten zichzelf.
Als ik mijn broers vergelijk met mij en mijn zus, dan zie ik wel verschil. Zij vissen gerust naar complimenten, noemen graag iets wat goed ging, wat ze bereikt hebben. Vooral vroeger waren mijn zus en ik veel stiller, wij wilden wel complimentjes maar hoopten meer dat het werd opgemerkt wat we deden dan dat we er zelf de aandacht op vestigden.
Ik was ook zo in mijn relatie, ik zocht wel naar die bevestiging maar durfde er niet om te vragen.
Ik ga er misschien vanuit dat als iemand ergens waarde aan hecht, die dat ook zou opmerken van mij.
De lat leg ik hoog voor mezelf, ik kan moeilijk iets loslaten ook. Het is nooit goed genoeg, terwijl ik van buitenaf (op mijn ex toen na) die druk eigenlijk niet voel. Ik twijfel over grote en kleine dingen, en zoek dan stil toch die bevestiging in mijn omgeving. Om mijn eigen kritische stem te laten zwijgen?
Maar nu leer ik mezelf ook steeds beter kennen, en zijn er toch wel dingen waar ik trots op ben, en dat gaat over innerlijke zaken. Ik begin het soms anders te zien.
Het halen van mijn diploma is nu ook iets groots, ik heb iets bereikt. Een doel gesteld en bereikt. En ik vertel dit nu ook graag aan anderen. Ben er blij mee, en ik weet dat ik hard heb gewerkt.
Maar ik heb nooit eerder echt iets gedaan waar over het algemeen waarde aan wordt gehecht door anderen. Op vragen over wat ik doe en heb gedaan heb ik alleen van die vage antwoorden. Jong van school gegaan, allerlei baantjes gehad, maar ik heb geen beroep geleerd. Geen diploma's.
Er is wel degelijk iets aan het veranderen in mij.
Interessant om hier over te praten, ik kan het nu nog niet allemaal logisch opschrijven, maar vind het een goede vraag van je, en van Dubio.
Ik heb ook wel eens een artikel gelezen, over hoe jongens en meisjes verschillende aandacht krijgen in dezelfde klas op school. Helaas weet ik niet meer precies hoe en wat. Maar de strekking was inderdaad dat jongens meer hardop werden gestimuleerd en geprezen, terwijl meisjes die bevestiging minder kregen. Een soort automatische reactie, waardoor?
dinsdag 10 juli 2007 om 22:29
Ik beperk me even tot mijn dag. Zou ex gaan ontmoeten omdat ik iets aan hem moest geven. Gisterenavond moest ik terugdenken aan die ene hele slechte avond, waarin ik in elkaar gemept werd.
En vanmiddag zag ik de man waarop ik ooit verliefd ben geworden. Ik voel aantrekkingskracht terwijl ik heel goed weet dat ik hem heel ver van me moet houden - en dat ook doe. Denk dat hij het ook voelt.
Hij was in het afgelopen jaar in staat om me gewoon te zeggen als hij vond dat ik er goed uitzag, ik denk het, maar zeg niks. Val al heel snel in de routine die ik met hem gewend ben van volgen, niet zelf leiden.
Ik maak er niet veel van, het is niet veel, maar alleen de afstand, het niet meer bij elkaar wonen, het feit dat hij niet meer bij mij komt, maakt dat ik uit zijn invloed weg ben. Als ik met hem op één plek ben is hij nog steeds degene die bepaalt.
Wat is het dan fijn om gewoon weer naar huis te gaan en voorlopig weer een hele tijd niets van hem te horen.
En vanmiddag zag ik de man waarop ik ooit verliefd ben geworden. Ik voel aantrekkingskracht terwijl ik heel goed weet dat ik hem heel ver van me moet houden - en dat ook doe. Denk dat hij het ook voelt.
Hij was in het afgelopen jaar in staat om me gewoon te zeggen als hij vond dat ik er goed uitzag, ik denk het, maar zeg niks. Val al heel snel in de routine die ik met hem gewend ben van volgen, niet zelf leiden.
Ik maak er niet veel van, het is niet veel, maar alleen de afstand, het niet meer bij elkaar wonen, het feit dat hij niet meer bij mij komt, maakt dat ik uit zijn invloed weg ben. Als ik met hem op één plek ben is hij nog steeds degene die bepaalt.
Wat is het dan fijn om gewoon weer naar huis te gaan en voorlopig weer een hele tijd niets van hem te horen.
dinsdag 10 juli 2007 om 22:46
quote:
Hier een fijne dag, had leuk bezoek. Ik merk dat ik wat meer open word naar de buitenwereld.
Omdat ik hier nu al zo veel avonden naar woorden heb gezocht om de dingen te beschrijven, en er met jullie al veel over gepraat heb lijkt het minder eng of raar om iets te gaan benoemen.
Gisteren ook al een serieus gesprek met mijn lieve buurvrouw, en vandaag met een goede kennis. Niet veel verteld, maar het ook niet uit de weg gegaan.
Hartstikke goed zeg! Ik herken wel wat je zegt, als ik eerst in een situatie kwam dat ik dingen wilde of moest vertellen over mijn verleden, moest ik over elke zin nadenken. Maar na verloop van tijd kon ik het hele verhaal vertellen op een manier die ook voor een ander te volgen was (daar wilde het in het begin nogal eens aan schorten...) en zonder zelf helemaal verstrikt te raken in mijn emoties.
En fijn dat je weer een fijne dag had! Is je echt gegund. :R
Hier een fijne dag, had leuk bezoek. Ik merk dat ik wat meer open word naar de buitenwereld.
Omdat ik hier nu al zo veel avonden naar woorden heb gezocht om de dingen te beschrijven, en er met jullie al veel over gepraat heb lijkt het minder eng of raar om iets te gaan benoemen.
Gisteren ook al een serieus gesprek met mijn lieve buurvrouw, en vandaag met een goede kennis. Niet veel verteld, maar het ook niet uit de weg gegaan.
Hartstikke goed zeg! Ik herken wel wat je zegt, als ik eerst in een situatie kwam dat ik dingen wilde of moest vertellen over mijn verleden, moest ik over elke zin nadenken. Maar na verloop van tijd kon ik het hele verhaal vertellen op een manier die ook voor een ander te volgen was (daar wilde het in het begin nogal eens aan schorten...) en zonder zelf helemaal verstrikt te raken in mijn emoties.
En fijn dat je weer een fijne dag had! Is je echt gegund. :R
dinsdag 10 juli 2007 om 22:46
Mamz *;
Kan me daar veel bij voorstellen.
Opgelucht naar huis, want wat verwarrend.
Ik zag een foto van mijn ex. Onverwacht, door zijn moeder. Ik voelde me in een flits zo raar. Hart klopte in mijn keel, en tegelijk zie ik ook die man, roept dat beeld nog iets anders bij me op. Kan het niet goed uitleggen. Hij zag er trouwens slecht uit.
Ik wil niet samen met hem ergens zijn, daar is nu ook geen sprake van natuurlijk, maar ik ben wel bang voor die dag, dat moment en dat ik dan niet kan vasthouden wat ik nu heb, wie ik nu ben.
Kan me daar veel bij voorstellen.
Opgelucht naar huis, want wat verwarrend.
Ik zag een foto van mijn ex. Onverwacht, door zijn moeder. Ik voelde me in een flits zo raar. Hart klopte in mijn keel, en tegelijk zie ik ook die man, roept dat beeld nog iets anders bij me op. Kan het niet goed uitleggen. Hij zag er trouwens slecht uit.
Ik wil niet samen met hem ergens zijn, daar is nu ook geen sprake van natuurlijk, maar ik ben wel bang voor die dag, dat moment en dat ik dan niet kan vasthouden wat ik nu heb, wie ik nu ben.
dinsdag 10 juli 2007 om 22:58
quote:
Mamz *;
Kan me daar veel bij voorstellen.
Opgelucht naar huis, want wat verwarrend.
Ik zag een foto van mijn ex. Onverwacht, door zijn moeder. Ik voelde me in een flits zo raar. Hart klopte in mijn keel, en tegelijk zie ik ook die man, roept dat beeld nog iets anders bij me op. Kan het niet goed uitleggen. Hij zag er trouwens slecht uit.
Ik wil niet samen met hem ergens zijn, daar is nu ook geen sprake van natuurlijk, maar ik ben wel bang voor die dag, dat moment en dat ik dan niet kan vasthouden wat ik nu heb, wie ik nu ben.
Ik kan me voorstellen dat zo'n onverwachte confrontatie met zijn foto je van je stuk brengt. Voel je ook bezorgdheid om hem, omdat hij er slecht uitzag?
Ik had laatst iets... Ik werd geprikt door een bij, dat deed best wel zeer dus ik vloekte van de schrik. In ZIJN taal!! 11 jaar na dato, ik snap er niks van! Achteraf weet ik niet meer waar ik harder van schrok, van die bij of van wat ik zei... Pfff, rare gewaarwording was dat...
Mamz *;
Kan me daar veel bij voorstellen.
Opgelucht naar huis, want wat verwarrend.
Ik zag een foto van mijn ex. Onverwacht, door zijn moeder. Ik voelde me in een flits zo raar. Hart klopte in mijn keel, en tegelijk zie ik ook die man, roept dat beeld nog iets anders bij me op. Kan het niet goed uitleggen. Hij zag er trouwens slecht uit.
Ik wil niet samen met hem ergens zijn, daar is nu ook geen sprake van natuurlijk, maar ik ben wel bang voor die dag, dat moment en dat ik dan niet kan vasthouden wat ik nu heb, wie ik nu ben.
Ik kan me voorstellen dat zo'n onverwachte confrontatie met zijn foto je van je stuk brengt. Voel je ook bezorgdheid om hem, omdat hij er slecht uitzag?
Ik had laatst iets... Ik werd geprikt door een bij, dat deed best wel zeer dus ik vloekte van de schrik. In ZIJN taal!! 11 jaar na dato, ik snap er niks van! Achteraf weet ik niet meer waar ik harder van schrok, van die bij of van wat ik zei... Pfff, rare gewaarwording was dat...
dinsdag 10 juli 2007 om 23:09
Pfoeh, 11 jaar na dato, da's inderdaad confronterend.
Ik weet wel dat er heel veel kleine en grotere dingetjes in me zijn die van hem afkomstig zijn. Als ik foeter klink ik als hem, ik weet het, maar mijn eigen stem, die is ergens in de loop van de tijd gecorrumpeerd.
Ik ga slapen nu mensen. Sweet dreams :R
Ik weet wel dat er heel veel kleine en grotere dingetjes in me zijn die van hem afkomstig zijn. Als ik foeter klink ik als hem, ik weet het, maar mijn eigen stem, die is ergens in de loop van de tijd gecorrumpeerd.
Ik ga slapen nu mensen. Sweet dreams :R
dinsdag 10 juli 2007 om 23:46
Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met mijn Maatschappelijk werker en die vertelde over scheiden/loslaten dat je daar heel veel jaren over kan doen. Al ben je gescheiden, je blijft een onderdeel van elkaars leven en bepaalde herinneringen (muziek, interesses, dingen van "vroege"etc..) kunnen heel lang verdriet en in zekere mate gemis blijven veroorzaken. Juist omdat je ook leuke tijden met elkaar gedeeld hebt. Geen mens is alleen maar slecht en sommige mensen vergeten de slechte dingen, waardoor de leuke herinneringen meer en meer op de voorgrond raken.
Las zojuist de reactie van Iseo *; op mijn topic.. kom ik morgen zeker op terug, lieve meid. Hoewel het lastig blijft te vertellen zonder in details te treden uit herkenbaarheid.. X is namelijk weleens in het nieuws geweest en er zijn veel dingen gebeurd... Zo lastig om op een forum, waarbij je hoopt anoniem te zijn, toch niet alles te kunnen vertellen.
Soms heb ik ook zin om met anderen/ jullie gezellig te babbelen over andere dingen dan alleen hierover. Ben er nog niet uit waar dit kan op dit forum. Ik schrijf heel graag van me af, werkelijk waar, en het lucht op je verhaal kwijt te kunnen en zeer zeker reactie te ontvangen... maar soms heb ik ook ruimte nodig voor "gezellige" dingen... Misschien herkenbaar?
Hoe dan ook... ikke ga lekker slapen,
Truste en heel veel liefs,
Thirza
Las zojuist de reactie van Iseo *; op mijn topic.. kom ik morgen zeker op terug, lieve meid. Hoewel het lastig blijft te vertellen zonder in details te treden uit herkenbaarheid.. X is namelijk weleens in het nieuws geweest en er zijn veel dingen gebeurd... Zo lastig om op een forum, waarbij je hoopt anoniem te zijn, toch niet alles te kunnen vertellen.
Soms heb ik ook zin om met anderen/ jullie gezellig te babbelen over andere dingen dan alleen hierover. Ben er nog niet uit waar dit kan op dit forum. Ik schrijf heel graag van me af, werkelijk waar, en het lucht op je verhaal kwijt te kunnen en zeer zeker reactie te ontvangen... maar soms heb ik ook ruimte nodig voor "gezellige" dingen... Misschien herkenbaar?
Hoe dan ook... ikke ga lekker slapen,
Truste en heel veel liefs,
Thirza
woensdag 11 juli 2007 om 00:19
Thirza, heb je hyves? Kunnen we daar vrienden worden!
Ik was al bang voor zo'n antwoord op mijn stukje op je topic. Dat er in het verleden al meer was.
Moeilijk ja, anoniem je verhaal doen, en tegelijk details willen vertellen om echt goed van gedachten te wisselen.
En ook vind ik lastig, om bijvoorbeeld net, vragen aan je te stellen, waarbij het lijkt of ik misschien onderschat waar je mee worstelt. Ik neem je heel serieus. Soms als ik dingen teruglees twijfel ik over hoe het overkomt.
Liefs!
:R
Slaap lekker ook Mamz *;
Ik was al bang voor zo'n antwoord op mijn stukje op je topic. Dat er in het verleden al meer was.
Moeilijk ja, anoniem je verhaal doen, en tegelijk details willen vertellen om echt goed van gedachten te wisselen.
En ook vind ik lastig, om bijvoorbeeld net, vragen aan je te stellen, waarbij het lijkt of ik misschien onderschat waar je mee worstelt. Ik neem je heel serieus. Soms als ik dingen teruglees twijfel ik over hoe het overkomt.
Liefs!
:R
Slaap lekker ook Mamz *;
woensdag 11 juli 2007 om 11:28
Ik had laatst iets... Ik werd geprikt door een bij, dat deed best wel zeer dus ik vloekte van de schrik. In ZIJN taal!! 11 jaar na dato, ik snap er niks van! Achteraf weet ik niet meer waar ik harder van schrok, van die bij of van wat ik zei... Pfff, rare gewaarwording was dat...
Dat kan ik me voorstellen Lemmy. Ik vertelde dat ik mijn boeken had uitgezocht; daar zitten er ook veel in "zijn" taal tussen. Die taal sprak ik al voor ik hem leerde kennen. Ik moet me nu die taal weer eigen maken en ook mijn tijd in "zijn" werelddeel weer een deel van mijn eigen geschiedenis maken. Ik denk dat het uitpakken en uitzoeken van dozen spullen me daarbij kan helpen. Ik ga nu beginnen in een boek dat ik tegenkwam van een favoriete schrijfster uit die kant van de wereld. Ik weet zeker dat ook het uitzoeken van oude brieven en foto's me helpt om dat deel van mezelf weer echt eigen te maken.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, of je nog een andere band hebt met die taal dan via je ex. Maar anders kun je die band ook alsnog creëren (tenzij dat te moeilijk is voor je). Blijkbaar zit die taal toch ergens (heel diep zelfs!) in je systeem. Misschien kun je ook eens een boek lezen in die taal, of een film bekijken uit dat land of iets dergelijks, zodat je jezelf toestaat daar interesse voor te hebben zonder dat het iets met je ex te maken heeft. Het zijn toch allemaal puzzelstukjes van onze persoonlijkheid
liefs,
dubio
Dat kan ik me voorstellen Lemmy. Ik vertelde dat ik mijn boeken had uitgezocht; daar zitten er ook veel in "zijn" taal tussen. Die taal sprak ik al voor ik hem leerde kennen. Ik moet me nu die taal weer eigen maken en ook mijn tijd in "zijn" werelddeel weer een deel van mijn eigen geschiedenis maken. Ik denk dat het uitpakken en uitzoeken van dozen spullen me daarbij kan helpen. Ik ga nu beginnen in een boek dat ik tegenkwam van een favoriete schrijfster uit die kant van de wereld. Ik weet zeker dat ook het uitzoeken van oude brieven en foto's me helpt om dat deel van mezelf weer echt eigen te maken.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, of je nog een andere band hebt met die taal dan via je ex. Maar anders kun je die band ook alsnog creëren (tenzij dat te moeilijk is voor je). Blijkbaar zit die taal toch ergens (heel diep zelfs!) in je systeem. Misschien kun je ook eens een boek lezen in die taal, of een film bekijken uit dat land of iets dergelijks, zodat je jezelf toestaat daar interesse voor te hebben zonder dat het iets met je ex te maken heeft. Het zijn toch allemaal puzzelstukjes van onze persoonlijkheid
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 11 juli 2007 om 11:38
Lieve Iseo,
niet gaan twijfelen aan de vragen die je stelt. Echt waar niet doen. Als vragen moeilijk zijn om wat voor reden ook, herkenbaarheid of te pijnlijk, dan nog is het goed dat die vragen gesteld zijn. Ze zorgen ervoor dat er in ieder geval over nagedacht wordt. En of er antwoorden komen, ja soms wel en soms niet. Maar van vragen word je wijs. Zowel jij als degene aan wie de vraag gesteld is. En hier nog de meelezers ook:)
Thirza, lastig he, soms die drempel wat zeg je wel en niet op een forum. Als je wilt mag je mailen hoor, ik kan je dan ook wel in kontakt brengen met Iseo als jullie dat willen. Adres staat in profiel.
Hier gaat alles een beetje z'n gangetje. Door de vakantie is het nu rustig en dat scheelt. Wel kwam ik erachter dat ik dus niet zo goed Nee kan zeggen als ik altijd dacht. Ik zeg wel makkelijk Nee als ik geen tijd heb voor iets maar ik werd nu dus gevraagd, heb de tijd wel, maar voel dat ik nog veel rust nodig ben. En ik kon dus niet volmondig Nee zeggen. Ik heb het uitgesteld en ga het ook niet doen maar betrap mezelf nu dus wel op een schuldgevoel. Ik heb het gevoel dat ik Ja moet zeggen, of ik moet een excuus hebben dat ik wat anders moet doen. Ik moet die drukte allemaal maar makkelijk aan kunnen. Wat een onzin toch, waarom toch telkens die lat weer zo hoog leggen. Maar dit heeft natuurlijk ook vaak in de relatie gespeeld. Niet willen maar toch maar toegeven.
niet gaan twijfelen aan de vragen die je stelt. Echt waar niet doen. Als vragen moeilijk zijn om wat voor reden ook, herkenbaarheid of te pijnlijk, dan nog is het goed dat die vragen gesteld zijn. Ze zorgen ervoor dat er in ieder geval over nagedacht wordt. En of er antwoorden komen, ja soms wel en soms niet. Maar van vragen word je wijs. Zowel jij als degene aan wie de vraag gesteld is. En hier nog de meelezers ook:)
Thirza, lastig he, soms die drempel wat zeg je wel en niet op een forum. Als je wilt mag je mailen hoor, ik kan je dan ook wel in kontakt brengen met Iseo als jullie dat willen. Adres staat in profiel.
Hier gaat alles een beetje z'n gangetje. Door de vakantie is het nu rustig en dat scheelt. Wel kwam ik erachter dat ik dus niet zo goed Nee kan zeggen als ik altijd dacht. Ik zeg wel makkelijk Nee als ik geen tijd heb voor iets maar ik werd nu dus gevraagd, heb de tijd wel, maar voel dat ik nog veel rust nodig ben. En ik kon dus niet volmondig Nee zeggen. Ik heb het uitgesteld en ga het ook niet doen maar betrap mezelf nu dus wel op een schuldgevoel. Ik heb het gevoel dat ik Ja moet zeggen, of ik moet een excuus hebben dat ik wat anders moet doen. Ik moet die drukte allemaal maar makkelijk aan kunnen. Wat een onzin toch, waarom toch telkens die lat weer zo hoog leggen. Maar dit heeft natuurlijk ook vaak in de relatie gespeeld. Niet willen maar toch maar toegeven.
woensdag 11 juli 2007 om 11:54
woensdag 11 juli 2007 om 11:54
Hallo Vrouwtje Klets
Inderdaad, time will tell hoe het verder loopt.
Of hij inderdaad krachtig genoeg is om de veranderingen die hij nu laat zien ook in zijn persoonlijkheid kan verankeren.
Veel succes en sterkte de komende tijd, een verhuizing vreet energie dus je zal het nodig hebben. Als je na de "vakantie" maar weer komt vertellen hoe het verder gaat!
liefs Zonlicht
Inderdaad, time will tell hoe het verder loopt.
Of hij inderdaad krachtig genoeg is om de veranderingen die hij nu laat zien ook in zijn persoonlijkheid kan verankeren.
Veel succes en sterkte de komende tijd, een verhuizing vreet energie dus je zal het nodig hebben. Als je na de "vakantie" maar weer komt vertellen hoe het verder gaat!
liefs Zonlicht
woensdag 11 juli 2007 om 14:01
Hallo Iseo, en natuurlijk alle andere vrouwen hier,
Bedankt voor je belangstelling Iseo. Ik ben vanaf vandaag weer alleen en dat na 3 weken. Ik heb net alles weer gelezen en ben weer helemaal bij.....
In principe gaat het goed hier. De 3 weken zijn bijna zonder incidenten verlopen hier. Er is 1 klein incident geweest waarop ik op mijn hoede was.
Op een avond zaten we met zijn 4en tv te kijken en de meiden maakten een paar grappige opmerkingen naar hun vader toe. Ik zag alleen de lol ervan in, hij niet. Hij begon opmerkingen terug te maken, maar in mijn ogen toch wel redelijk hatelijk van toon, en ik vind dat je hoe dan ook rekening moet blijven houden met het feit dat je met kinderen te maken hebt. Of ze dan al 16 en 14 zijn doet er niet toe. Ik heb daar wat van gezegd. Dat hij niet zulke hatelijke opmerkingen moest maken en dat het hier om kinderen ging. Hierop ging hij zitten mokken, maar zei verder niets meer. We deden 'normaal'tegen elkaar, maar ik merkte bij hem wel een spanning. En ja hoor, toen we in bed lagen om half 12, wilde hij verhaal gaan halen. Hij wilde mij terecht wijzen en een discussie beginnen. Ik vertelde dat ik daar geen zin in had omdat mijn wekker de volgende dag om 6 uur af zou gaan. Ik vroeg hem of hij er de volgende dag op terug wilde komen en draaide me op mijn zij om te gaan slapen. Hierop werd hij kwaad en vertelde mij boos, dat als hij nu kwaad zou worden dat het te laat zou zijn!! Hierop reageerde ik weer fel waarvoor het dan te laat zou zijn! Hij heeft niks meer gezegd hierna, ik ben gaan slapen en wat hij gedaan heeft weet ik niet. Ik was op mijn hoede op dat moment, maar kende geen angst. Dus weer een stap vooruit zal ik maar zeggen.1 keer was ik wel angstig en dat was toen we een verjaardag hadden waarmee een hoop drank bij in het spel was. Ik ben eerder weggegaan, hij kwam een paar uur later...dronken thuis, ik had alles al klaar gelegd voor als het verkeerd zou aflopen, want als hij gedronken heeft irriteert hij zich aan me. Dus toen hij thuis kwam lag ik al veilig in bed en deed net alsof ik sliep. De volgende morgen heb ik dat ook tegen hem gezegd, waarop hij antwoordde, ben ik wel blij om, want als ik weet dat je wakker bent ga ik toch weer hele verhalen tegen je houden en op een gegeven moment gaat dat dan niet goed. Verder gaat het met mijn gevoelens op en af. De ene dag ben ik wanhopig en graaf ik diep bij mezelf om te kijken of er nog iets van gevoel bij me zit voor hem en vraag ik me af, wanneer ik eindelijk voor mezelf zal kiezen, dan is er weer een dag dat ik me aan alles van hem irriteer(wat ik niet eerlijk van mezelf vind) en de volgende dag, dan lijkt het wel alsof er een knop om gaat bij mezelf, want dan vind ik hem weer lief...al merk ik wel dat ik zijn aanrakingen zoveel mogelijk ontwijk.
Ik probeer om niet te veel meer te piekeren en om alles op me af te laten komen, want ik merk dat ik met piekeren niks opschiet. Ik zie wel. Ik ga over 3 weken op vakantie en dan zitten we 2 weken op elkaars lip en dan maar zien hoe dat verloopt.
Vrouwtje klets....blijf alert, is alles wat ik tegen je wil zeggen..Thirza, je bent goed bezig..alle andere vrouwen hier, blijf schrijven...
liefs van mij.
Bedankt voor je belangstelling Iseo. Ik ben vanaf vandaag weer alleen en dat na 3 weken. Ik heb net alles weer gelezen en ben weer helemaal bij.....
In principe gaat het goed hier. De 3 weken zijn bijna zonder incidenten verlopen hier. Er is 1 klein incident geweest waarop ik op mijn hoede was.
Op een avond zaten we met zijn 4en tv te kijken en de meiden maakten een paar grappige opmerkingen naar hun vader toe. Ik zag alleen de lol ervan in, hij niet. Hij begon opmerkingen terug te maken, maar in mijn ogen toch wel redelijk hatelijk van toon, en ik vind dat je hoe dan ook rekening moet blijven houden met het feit dat je met kinderen te maken hebt. Of ze dan al 16 en 14 zijn doet er niet toe. Ik heb daar wat van gezegd. Dat hij niet zulke hatelijke opmerkingen moest maken en dat het hier om kinderen ging. Hierop ging hij zitten mokken, maar zei verder niets meer. We deden 'normaal'tegen elkaar, maar ik merkte bij hem wel een spanning. En ja hoor, toen we in bed lagen om half 12, wilde hij verhaal gaan halen. Hij wilde mij terecht wijzen en een discussie beginnen. Ik vertelde dat ik daar geen zin in had omdat mijn wekker de volgende dag om 6 uur af zou gaan. Ik vroeg hem of hij er de volgende dag op terug wilde komen en draaide me op mijn zij om te gaan slapen. Hierop werd hij kwaad en vertelde mij boos, dat als hij nu kwaad zou worden dat het te laat zou zijn!! Hierop reageerde ik weer fel waarvoor het dan te laat zou zijn! Hij heeft niks meer gezegd hierna, ik ben gaan slapen en wat hij gedaan heeft weet ik niet. Ik was op mijn hoede op dat moment, maar kende geen angst. Dus weer een stap vooruit zal ik maar zeggen.1 keer was ik wel angstig en dat was toen we een verjaardag hadden waarmee een hoop drank bij in het spel was. Ik ben eerder weggegaan, hij kwam een paar uur later...dronken thuis, ik had alles al klaar gelegd voor als het verkeerd zou aflopen, want als hij gedronken heeft irriteert hij zich aan me. Dus toen hij thuis kwam lag ik al veilig in bed en deed net alsof ik sliep. De volgende morgen heb ik dat ook tegen hem gezegd, waarop hij antwoordde, ben ik wel blij om, want als ik weet dat je wakker bent ga ik toch weer hele verhalen tegen je houden en op een gegeven moment gaat dat dan niet goed. Verder gaat het met mijn gevoelens op en af. De ene dag ben ik wanhopig en graaf ik diep bij mezelf om te kijken of er nog iets van gevoel bij me zit voor hem en vraag ik me af, wanneer ik eindelijk voor mezelf zal kiezen, dan is er weer een dag dat ik me aan alles van hem irriteer(wat ik niet eerlijk van mezelf vind) en de volgende dag, dan lijkt het wel alsof er een knop om gaat bij mezelf, want dan vind ik hem weer lief...al merk ik wel dat ik zijn aanrakingen zoveel mogelijk ontwijk.
Ik probeer om niet te veel meer te piekeren en om alles op me af te laten komen, want ik merk dat ik met piekeren niks opschiet. Ik zie wel. Ik ga over 3 weken op vakantie en dan zitten we 2 weken op elkaars lip en dan maar zien hoe dat verloopt.
Vrouwtje klets....blijf alert, is alles wat ik tegen je wil zeggen..Thirza, je bent goed bezig..alle andere vrouwen hier, blijf schrijven...
liefs van mij.
woensdag 11 juli 2007 om 14:22
Elfje *;
Wat goed dat je er weer bent, zeg. Even lezen hoe het met je gaat.
Je schrijft dat het in principe goed gaat, maar eerlijk gezegd lees ik daar weinig van terug.
Samengevat, die momenten die je beschrijft vind ik ernstig.
Dat je zelf zegt dat je niet wilt piekeren omdat je voor je gevoel niets opschiet. Je ontwijkt zijn aanrakingen, je irriteert je aan hem waarna je boos op jezelf wordt..
Je laat alles maar op je af komen, zeg je. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
Hoe zie je de vakantie nu? Is het echt zo dat je maar gaat zien hoe dat verloopt? En welke consequenties zou je eraan willen verbinden als het niet goed verloopt? En wat is voor jou 'niet goed'?
Als ik je stukje lees, vind ik niet dat het goed gaat.
Hoe moet dat nou verder, Elfje....
Durf je te denken aan een leven zonder hem? Voel je je schuldig over die fantasie?
Sommige dagen vraag je jezelf af wanneer je eindelijk voor jezelf gaat kiezen, voel je van binnen dat je die keuze graag zou willen gaan maken?
Wat ik lees van je man, is dat hij zelf al aangeeft dat het heel dichtbij is....die donkere kant van hem komt af en toe zeker al tevoorschijn, en eigenlijk bevestigt hij de dreiging al van een dag dat hij zich niet kan inhouden. Hij legt ook die verantwoordelijkheid weer bij jou, jij zorgt ervoor door iets te doen of niet te doen dat het wordt afgewend...
Ik vind het heel erg, wil je er over praten? Kun je er meer over vertellen aan ons? Hoe voel je je echt nu?
Dit kan toch niet zo doorgaan, ik maak me zorgen. En ik weet het, het is zo anders als je er in zit. Dit is ook vertrouwd.
Wat moeilijk zeg, ik denk nog even na over wat ik eigenlijk wil zeggen.
Mijn dochtertje wil niet echt slapen, ik kan niet zo lang schrijven nu.
VK *;
Veel liefs van Iseo :R
Wat goed dat je er weer bent, zeg. Even lezen hoe het met je gaat.
Je schrijft dat het in principe goed gaat, maar eerlijk gezegd lees ik daar weinig van terug.
Samengevat, die momenten die je beschrijft vind ik ernstig.
Dat je zelf zegt dat je niet wilt piekeren omdat je voor je gevoel niets opschiet. Je ontwijkt zijn aanrakingen, je irriteert je aan hem waarna je boos op jezelf wordt..
Je laat alles maar op je af komen, zeg je. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
Hoe zie je de vakantie nu? Is het echt zo dat je maar gaat zien hoe dat verloopt? En welke consequenties zou je eraan willen verbinden als het niet goed verloopt? En wat is voor jou 'niet goed'?
Als ik je stukje lees, vind ik niet dat het goed gaat.
Hoe moet dat nou verder, Elfje....
Durf je te denken aan een leven zonder hem? Voel je je schuldig over die fantasie?
Sommige dagen vraag je jezelf af wanneer je eindelijk voor jezelf gaat kiezen, voel je van binnen dat je die keuze graag zou willen gaan maken?
Wat ik lees van je man, is dat hij zelf al aangeeft dat het heel dichtbij is....die donkere kant van hem komt af en toe zeker al tevoorschijn, en eigenlijk bevestigt hij de dreiging al van een dag dat hij zich niet kan inhouden. Hij legt ook die verantwoordelijkheid weer bij jou, jij zorgt ervoor door iets te doen of niet te doen dat het wordt afgewend...
Ik vind het heel erg, wil je er over praten? Kun je er meer over vertellen aan ons? Hoe voel je je echt nu?
Dit kan toch niet zo doorgaan, ik maak me zorgen. En ik weet het, het is zo anders als je er in zit. Dit is ook vertrouwd.
Wat moeilijk zeg, ik denk nog even na over wat ik eigenlijk wil zeggen.
Mijn dochtertje wil niet echt slapen, ik kan niet zo lang schrijven nu.
VK *;
Veel liefs van Iseo :R
woensdag 11 juli 2007 om 14:56
quote:Ik had laatst iets... Ik werd geprikt door een bij, dat deed best wel zeer dus ik vloekte van de schrik. In ZIJN taal!! 11 jaar na dato, ik snap er niks van! Achteraf weet ik niet meer waar ik harder van schrok, van die bij of van wat ik zei... Pfff, rare gewaarwording was dat...
Dat kan ik me voorstellen Lemmy. Ik vertelde dat ik mijn boeken had uitgezocht; daar zitten er ook veel in "zijn" taal tussen. Die taal sprak ik al voor ik hem leerde kennen. Ik moet me nu die taal weer eigen maken en ook mijn tijd in "zijn" werelddeel weer een deel van mijn eigen geschiedenis maken. Ik denk dat het uitpakken en uitzoeken van dozen spullen me daarbij kan helpen. Ik ga nu beginnen in een boek dat ik tegenkwam van een favoriete schrijfster uit die kant van de wereld. Ik weet zeker dat ook het uitzoeken van oude brieven en foto's me helpt om dat deel van mezelf weer echt eigen te maken.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, of je nog een andere band hebt met die taal dan via je ex. Maar anders kun je die band ook alsnog creëren (tenzij dat te moeilijk is voor je). Blijkbaar zit die taal toch ergens (heel diep zelfs!) in je systeem. Misschien kun je ook eens een boek lezen in die taal, of een film bekijken uit dat land of iets dergelijks, zodat je jezelf toestaat daar interesse voor te hebben zonder dat het iets met je ex te maken heeft. Het zijn toch allemaal puzzelstukjes van onze persoonlijkheid
liefs,
dubio
Lieve Dubio,
ik heb zelf geen andere band met de taal van mijn 1e man en heb de taal ook nooit echt goed gesproken. Het is vrij lastig om alsnog wat te doen met die taal, aangezien het in mijn geval om een taal gaat die alleen gesproken wordt en niet geschreven (mijn 1e man behoorde tot een zigeunervolk). Het was met name WAT ik zei waar ik van schrok, de woorden die ik zo vaak uit ZIJN mond heb horen komen op crisismomenten.
Op andere manieren probeer ik wel binding te houden met zijn cultuur, ik ben ook echt opgenomen (geweest) in zijn familie en heb veel gebruiken geleerd van zijn moeder. Op zich vind ik het wel goed om dat min of meer levend te houden, niet dat ik er dagelijks mee bezig ben, maar ik probeer wel wat dingen over te brengen naar mijn zoon. Ik zie hem soms ook wel dingen doen waarvan ik dacht dat het cultuurbepaald was, maar die hij toch ook op eigen initiatief zo heeft ontwikkeld.
Het lukt mij wel om aspecten uit de cultuur van mijn 1e man los te zien van mijn slechte ervaring met hem, en toch het mooie daaraan te waarderen. Ik hoop dat ik dat kan doorgeven aan mijn zoon, en ik vind ook dat hij trots mag zijn op zijn ''bloed'' en zich er zeker niet voor moet schamen.
Heel goed omschreven inderdaad, puzzelstukjes van je persoonlijkheid, zo voel ik dat ook wel. Ook al ben ik volbloed Nederlands, ik heb die cultuur aangeraakt en een stukje van mijn hart zal altijd daar zijn. Ik ervaar dat zelf als een gewin - een verrijking in mijn leven. En ik ben blij voor mijn zoon dat ik dat zo voel.
Liefs, Lemmy
Dat kan ik me voorstellen Lemmy. Ik vertelde dat ik mijn boeken had uitgezocht; daar zitten er ook veel in "zijn" taal tussen. Die taal sprak ik al voor ik hem leerde kennen. Ik moet me nu die taal weer eigen maken en ook mijn tijd in "zijn" werelddeel weer een deel van mijn eigen geschiedenis maken. Ik denk dat het uitpakken en uitzoeken van dozen spullen me daarbij kan helpen. Ik ga nu beginnen in een boek dat ik tegenkwam van een favoriete schrijfster uit die kant van de wereld. Ik weet zeker dat ook het uitzoeken van oude brieven en foto's me helpt om dat deel van mezelf weer echt eigen te maken.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, of je nog een andere band hebt met die taal dan via je ex. Maar anders kun je die band ook alsnog creëren (tenzij dat te moeilijk is voor je). Blijkbaar zit die taal toch ergens (heel diep zelfs!) in je systeem. Misschien kun je ook eens een boek lezen in die taal, of een film bekijken uit dat land of iets dergelijks, zodat je jezelf toestaat daar interesse voor te hebben zonder dat het iets met je ex te maken heeft. Het zijn toch allemaal puzzelstukjes van onze persoonlijkheid
liefs,
dubio
Lieve Dubio,
ik heb zelf geen andere band met de taal van mijn 1e man en heb de taal ook nooit echt goed gesproken. Het is vrij lastig om alsnog wat te doen met die taal, aangezien het in mijn geval om een taal gaat die alleen gesproken wordt en niet geschreven (mijn 1e man behoorde tot een zigeunervolk). Het was met name WAT ik zei waar ik van schrok, de woorden die ik zo vaak uit ZIJN mond heb horen komen op crisismomenten.
Op andere manieren probeer ik wel binding te houden met zijn cultuur, ik ben ook echt opgenomen (geweest) in zijn familie en heb veel gebruiken geleerd van zijn moeder. Op zich vind ik het wel goed om dat min of meer levend te houden, niet dat ik er dagelijks mee bezig ben, maar ik probeer wel wat dingen over te brengen naar mijn zoon. Ik zie hem soms ook wel dingen doen waarvan ik dacht dat het cultuurbepaald was, maar die hij toch ook op eigen initiatief zo heeft ontwikkeld.
Het lukt mij wel om aspecten uit de cultuur van mijn 1e man los te zien van mijn slechte ervaring met hem, en toch het mooie daaraan te waarderen. Ik hoop dat ik dat kan doorgeven aan mijn zoon, en ik vind ook dat hij trots mag zijn op zijn ''bloed'' en zich er zeker niet voor moet schamen.
Heel goed omschreven inderdaad, puzzelstukjes van je persoonlijkheid, zo voel ik dat ook wel. Ook al ben ik volbloed Nederlands, ik heb die cultuur aangeraakt en een stukje van mijn hart zal altijd daar zijn. Ik ervaar dat zelf als een gewin - een verrijking in mijn leven. En ik ben blij voor mijn zoon dat ik dat zo voel.
Liefs, Lemmy
woensdag 11 juli 2007 om 16:04
Lieve Iseo,
Ik heb jouw reactie gelezen. dacht bij mezelf...nee, ik reageer niet. Ging weer zitten op de bank. Jouw vragen spookten door mijn hoofd. Ben weer achter de pc gegaan, heb jouw reactie uitgeprint en ga het nalezen.....en nalezen en nalezen, totdat ik de antwoorden voor mezelf heb.... Volgens mij heb ik die antwoorden wel, maar om het me bewust te maken, en dan nog is hardop uit te spreken daar heb ik lef voor nodig!
Als ik er luchtig over nadenk vind ik ik het niet ernstig, maar laat ik het diep tot me doordringen en dan vooral als ik het weer her beleef dan weet ik dat het voor mij wel ernstig is, want dan voel ik de wanhoop en de angst, de paniek die door me heen ging toen hij zonodig toch weer veel moest drinken. Ik kon makkelijk naar huis omdat de verjaardag in de straat was. Anders kan ik niet eens weg, want ik moet hem immers weer meenemen naar huis.
Thuis liep ik te ijsberen, hoorde hem in de tuin verderop, zag hem staan als ik vanuit mijn slaapkamer keek.....wat ik toen voelde???? Walging, angst, haat...alles door elkaar. Maar, en dat is het vervelende..de volgende dag lijkt het allemaal weer een boze droom, een overdreven ractie van mezelf, want er is toch niks gebeurd? Niks misgegaan, misschien zit de overdrijving wel in mijn hoofd. En zo stap ik er dan weer overheen en probeer mijn leven weer op te pakken en te vergeten.
Ik wil inderdaad niet piekeren omdat ik daar zooooo moe! van wordt. Echt het vreet al het weinige energie dat ik nog heb weg uit me. Ik hoor al telkens om me heen dat ik er zo slecht uitzie, met ingevallen wangen...dus dan probeer ik te voorkomen om te piekeren, voor mezelf en voor mijn omgeving die wel weten wat er loos is, maar niets kunnen doen voor me, omdat ik zelf de stap moet zetten. Met andere woorden...ik probeer mezelf en anderen voor de gek te houden.
Ik vind het zo moeilijk om echt tegen mezelf te zeggen, en het is echt over, je bent klaar hier, pak je leven op en ga verder, kies voor jezelf. Soms zeg ik het wel tegen mezelf, en dan stop ik het weer weg en geloof dan ook zelf dat het wel weer goed komt hier.....Dat ik weer kan leren om onvoorwaardelijk van hem te houden.
Ik MOET nu van mezelf een knop hebben omdat ik kostte wat het kost op vakantie wil gaan. Verleden jaar heb ik vlak voor de vakantie gezegd dat ik wilde scheiden, heb me over laten halen om het toch nog te proberen, en dus om ook op vakantie te gaan met het gezin, maar het was in 1 woord een k*t vakantie. Dat wil ik dit jaar voorkomen. Het klinkt heel krom weet ik, maar toch...ik wil dat dit een leuke vakantie wordt voor mijn meisjes.
Om jouw vraag te beantwoorden, voor als de vakantie niet goed verloopt, dus als de boel escaleert zal ik maar zeggen, dan hoop ik dat voor mij mijn laatste oogkleppen echt afvallen en dat ik dan echt voor mezelf ga kiezen.....
Terwijl ik dit bovenstaande allemaal tiep, lijkt het net alsof ik het zelf niet meemaak. Het lijkt wel alsof ik het voor een ander tiep......raar is dat, want het gaat weldegelijk over mezelf....toch nog een muur?????
dank je wel Iseo....voor je inzicht.
*;
Ik heb jouw reactie gelezen. dacht bij mezelf...nee, ik reageer niet. Ging weer zitten op de bank. Jouw vragen spookten door mijn hoofd. Ben weer achter de pc gegaan, heb jouw reactie uitgeprint en ga het nalezen.....en nalezen en nalezen, totdat ik de antwoorden voor mezelf heb.... Volgens mij heb ik die antwoorden wel, maar om het me bewust te maken, en dan nog is hardop uit te spreken daar heb ik lef voor nodig!
Als ik er luchtig over nadenk vind ik ik het niet ernstig, maar laat ik het diep tot me doordringen en dan vooral als ik het weer her beleef dan weet ik dat het voor mij wel ernstig is, want dan voel ik de wanhoop en de angst, de paniek die door me heen ging toen hij zonodig toch weer veel moest drinken. Ik kon makkelijk naar huis omdat de verjaardag in de straat was. Anders kan ik niet eens weg, want ik moet hem immers weer meenemen naar huis.
Thuis liep ik te ijsberen, hoorde hem in de tuin verderop, zag hem staan als ik vanuit mijn slaapkamer keek.....wat ik toen voelde???? Walging, angst, haat...alles door elkaar. Maar, en dat is het vervelende..de volgende dag lijkt het allemaal weer een boze droom, een overdreven ractie van mezelf, want er is toch niks gebeurd? Niks misgegaan, misschien zit de overdrijving wel in mijn hoofd. En zo stap ik er dan weer overheen en probeer mijn leven weer op te pakken en te vergeten.
Ik wil inderdaad niet piekeren omdat ik daar zooooo moe! van wordt. Echt het vreet al het weinige energie dat ik nog heb weg uit me. Ik hoor al telkens om me heen dat ik er zo slecht uitzie, met ingevallen wangen...dus dan probeer ik te voorkomen om te piekeren, voor mezelf en voor mijn omgeving die wel weten wat er loos is, maar niets kunnen doen voor me, omdat ik zelf de stap moet zetten. Met andere woorden...ik probeer mezelf en anderen voor de gek te houden.
Ik vind het zo moeilijk om echt tegen mezelf te zeggen, en het is echt over, je bent klaar hier, pak je leven op en ga verder, kies voor jezelf. Soms zeg ik het wel tegen mezelf, en dan stop ik het weer weg en geloof dan ook zelf dat het wel weer goed komt hier.....Dat ik weer kan leren om onvoorwaardelijk van hem te houden.
Ik MOET nu van mezelf een knop hebben omdat ik kostte wat het kost op vakantie wil gaan. Verleden jaar heb ik vlak voor de vakantie gezegd dat ik wilde scheiden, heb me over laten halen om het toch nog te proberen, en dus om ook op vakantie te gaan met het gezin, maar het was in 1 woord een k*t vakantie. Dat wil ik dit jaar voorkomen. Het klinkt heel krom weet ik, maar toch...ik wil dat dit een leuke vakantie wordt voor mijn meisjes.
Om jouw vraag te beantwoorden, voor als de vakantie niet goed verloopt, dus als de boel escaleert zal ik maar zeggen, dan hoop ik dat voor mij mijn laatste oogkleppen echt afvallen en dat ik dan echt voor mezelf ga kiezen.....
Terwijl ik dit bovenstaande allemaal tiep, lijkt het net alsof ik het zelf niet meemaak. Het lijkt wel alsof ik het voor een ander tiep......raar is dat, want het gaat weldegelijk over mezelf....toch nog een muur?????
dank je wel Iseo....voor je inzicht.
*;
woensdag 11 juli 2007 om 16:22
Lieve Elfje,
Misschien reageer ik voor mijn beurt, omdat je gericht aan Iseo schreef, maar toen ik je laatste bijdrage las, sprongen me de tranen in de ogen.
Ik weet nog goed hoe ik me voelde, net als jij dacht ik nadat er weer van alles mis was gegaan in mijn relatie: "maar er is toch eigenlijk niets gebeurd?" En achteraf zie ik hoe het werkelijk was, er was wel degelijk wat gebeurd, want anders vóelde ik me toch niet zo verdrietig, bang, wanhopig. Dat soort gevoelens heb je niet voor niets, ik toen niet en jij nu niet. Net als jij gingen mensen tegen mij zeggen dat ik er zo slecht uitzag - ik zag het zelf niet eens meer, maar er is in die tijd 1 foto van mij gemaakt en nu zie ik het zelf ook, ik woog nog maar 40 of 45 kilo ofzo. Mijn zus heeft ook wel eens gezegd dat zij een lege blik in mijn ogen zag, ook dat kon ik toen niet zien - maar nu wel als ik die foto uit die tijd bekijk. Achteraf realiseer ik me pas hoe diep ik gegaan ben voor mijn 1e man, hoe groot mijn wanhoop was, en hoe ver ik mijn grenzen verlegd heb voor hem.
Stel jezelf niet de vraag of er wel of niet wat gebeurd is, maar kijk in je hart. Als je de feiten op een rij zet zie je misschien niet de wanhoop en het verdriet, maar als je naar je gevoel kijkt is het er wel degelijk. En ook je gevoel is de realiteit, niet alleen de feiten.
*; Liefs, Lemmy
Misschien reageer ik voor mijn beurt, omdat je gericht aan Iseo schreef, maar toen ik je laatste bijdrage las, sprongen me de tranen in de ogen.
Ik weet nog goed hoe ik me voelde, net als jij dacht ik nadat er weer van alles mis was gegaan in mijn relatie: "maar er is toch eigenlijk niets gebeurd?" En achteraf zie ik hoe het werkelijk was, er was wel degelijk wat gebeurd, want anders vóelde ik me toch niet zo verdrietig, bang, wanhopig. Dat soort gevoelens heb je niet voor niets, ik toen niet en jij nu niet. Net als jij gingen mensen tegen mij zeggen dat ik er zo slecht uitzag - ik zag het zelf niet eens meer, maar er is in die tijd 1 foto van mij gemaakt en nu zie ik het zelf ook, ik woog nog maar 40 of 45 kilo ofzo. Mijn zus heeft ook wel eens gezegd dat zij een lege blik in mijn ogen zag, ook dat kon ik toen niet zien - maar nu wel als ik die foto uit die tijd bekijk. Achteraf realiseer ik me pas hoe diep ik gegaan ben voor mijn 1e man, hoe groot mijn wanhoop was, en hoe ver ik mijn grenzen verlegd heb voor hem.
Stel jezelf niet de vraag of er wel of niet wat gebeurd is, maar kijk in je hart. Als je de feiten op een rij zet zie je misschien niet de wanhoop en het verdriet, maar als je naar je gevoel kijkt is het er wel degelijk. En ook je gevoel is de realiteit, niet alleen de feiten.
*; Liefs, Lemmy
woensdag 11 juli 2007 om 17:01
Lieve Iseo,Ik heb jouw reactie gelezen. dacht bij mezelf...nee, ik reageer niet. Ging weer zitten op de bank. Jouw vragen spookten door mijn hoofd. Ben weer achter de pc gegaan, heb jouw reactie uitgeprint en ga het nalezen.....en nalezen en nalezen, totdat ik de antwoorden voor mezelf heb.... Volgens mij heb ik die antwoorden wel, maar om het me bewust te maken, en dan nog is hardop uit te spreken daar heb ik lef voor nodig!Als ik er luchtig over nadenk vind ik ik het niet ernstig, maar laat ik het diep tot me doordringen en dan vooral als ik het weer her beleef dan weet ik dat het voor mij wel ernstig is, want dan voel ik de wanhoop en de angst, de paniek die door me heen ging toen hij zonodig toch weer veel moest drinken. Ik kon makkelijk naar huis omdat de verjaardag in de straat was. Anders kan ik niet eens weg, want ik moet hem immers weer meenemen naar huis.Thuis liep ik te ijsberen, hoorde hem in de tuin verderop, zag hem staan als ik vanuit mijn slaapkamer keek.....wat ik toen voelde???? Walging, angst, haat...alles door elkaar. Maar, en dat is het vervelende..de volgende dag lijkt het allemaal weer een boze droom, een overdreven ractie van mezelf, want er is toch niks gebeurd? Niks misgegaan, misschien zit de overdrijving wel in mijn hoofd. En zo stap ik er dan weer overheen en probeer mijn leven weer op te pakken en te vergeten.Ik wil inderdaad niet piekeren omdat ik daar zooooo moe! van wordt. Echt het vreet al het weinige energie dat ik nog heb weg uit me. Ik hoor al telkens om me heen dat ik er zo slecht uitzie, met ingevallen wangen...dus dan probeer ik te voorkomen om te piekeren, voor mezelf en voor mijn omgeving die wel weten wat er loos is, maar niets kunnen doen voor me, omdat ik zelf de stap moet zetten. Met andere woorden...ik probeer mezelf en anderen voor de gek te houden.Ik vind het zo moeilijk om echt tegen mezelf te zeggen, en het is echt over, je bent klaar hier, pak je leven op en ga verder, kies voor jezelf. Soms zeg ik het wel tegen mezelf, en dan stop ik het weer weg en geloof dan ook zelf dat het wel weer goed komt hier.....Dat ik weer kan leren om onvoorwaardelijk van hem te houden. Ik MOET nu van mezelf een knop hebben omdat ik kostte wat het kost op vakantie wil gaan. Verleden jaar heb ik vlak voor de vakantie gezegd dat ik wilde scheiden, heb me over laten halen om het toch nog te proberen, en dus om ook op vakantie te gaan met het gezin, maar het was in 1 woord een k*t vakantie. Dat wil ik dit jaar voorkomen. Het klinkt heel krom weet ik, maar toch...ik wil dat dit een leuke vakantie wordt voor mijn meisjes.Om jouw vraag te beantwoorden, voor als de vakantie niet goed verloopt, dus als de boel escaleert zal ik maar zeggen, dan hoop ik dat voor mij mijn laatste oogkleppen echt afvallen en dat ik dan echt voor mezelf ga kiezen.....Terwijl ik dit bovenstaande allemaal tiep, lijkt het net alsof ik het zelf niet meemaak. Het lijkt wel alsof ik het voor een ander tiep......raar is dat, want het gaat weldegelijk over mezelf....toch nog een muur?????dank je wel Iseo....voor je inzicht.Lieve Elfje,Ik ben het met Iseo eens dat er een groot verdriet uit je posting sprak. Het klonk alsof je jezelf tegensprak. Je wil zo graag dat het is zoals je het je voorstelt. En zoals je nu schrijft, je kunt er niet goed je vinger op leggen waarom je je zo wanhopig en verdrietig voelt. Maar die redenen heb je wel degelijk. Ik heb het idee dat je geen overzicht meer heb, dat je in een situatie terecht bent gekomen waarin je van dag tot dag leeft en al blij bent als je weer een dag bent doorgekomen. In die situatie kun je heel moeilijk de afstand nemen die nodig is om je situatie te analyseren en besluiten te nemen. Dit is een van de redenen waarom veel vrouwen te lang in een foute relatie blijven zitten. Ze hebben ook geen energie meer om besluiten te nemen, laat staan om ze uit te voeren.Als ik het zo hoor, lieve Elfje, zit jij tegen instorten aan maar zie je het zelf niet. Pas je alsjeblieft goed op jezelf? Ik zou als ik jou was heel snel professionele hulp gaan zoeken. Je hebt het hard nodig om een heleboel dingen te kunnen uitspreken en objectieve feedback te krijgen van een derde die wel die afstand heeft. Doe het nu, lieve Elfje. Het is geen luxe, het is noodzaak. De liefde is weg bij jou Elfje, maar je wil het nog niet toegeven. Ik ken het gevoel. Ik dacht dat ik de zaken misschien te zwartwit zag toen mijn oogkleppen eenmaal waren afgevallen. Ik wilde het tijd geven om te kijken of de nuance weer terugkwam. En misschien ook de liefde, want die voelde ik bijna van de ene op de andere dag niet meer. De gevoelens die jij had. Minachting nog daarbij. Geen basis meer voor een huwelijk…Ik heb een paar maanden gestreden voor mijn huwelijk. Niet in dezelfde situatie als jij, zo murw gestreden was ik nog niet. Ik ging met hulpverleners en vertrouwelingen praten, ging mijn grenzen aangeven, nadenken, en voerde ettelijke gesprekken met mijn ex. Het kostte me bergen met energie en uiteindelijk ben ik ingestort. Een hoopje ellende was ik. Ik moest afgevoerd worden door mijn ouders – zonder kinderen, met de angst dat hij ze zou meenemen naar zijn geboorteland. Maar ik kon niet meer, ik was totaal op.Laat het alsjeblieft niet zo ver komen Elfje. Je zit ertegenaan, ik hoor het. Maar je hebt nog wat kracht. Beschouw dit als een noodsituatie. Wat als je er straks niet meer kunt zijn voor je kinderen omdat je bent ingestort? Als je alleen maar hele dagen op bed kunt liggen huilen, of niet eens meer huilen? Als je je dat voorstelt… hoe belangrijk is die vakantie dan? Kan die niet worden afgezegd en worden omgezet in een time-out voor jou? Of kun je niet alleen op vakantie, desnoods met het excuus tegenover de kinderen dat je man ziek is? Wees je bewust van de risico's die deze vakantie kan opleveren. Je vindt het al moeilijk als je ergens op visite bent wat niet op loopafstand is… als je op vakantie bent, kun je helemaal geen kant op. Dan zit je twee weken lang met hem opgescheept. Wat doe je als de zaak escaleert? Hoe goed is dat voor de kinderen? En voor jou? Verwacht niet dat dat een verlossing voor je wordt Elfje. Je kan alleen jezelf bevrijden uit deze situatie.Hoeveel drinkt je man? Is hij alcoholist? Denk even na voor je nee zegt alsjeblieft. Als hij alcoholist is, is er maar één advies: wegwezen.Lieve meid, praat met de mensen op wie je kan rekenen! Je moet hier echt met iemand over praten, je gesteund weten. Hier op het topic vind je in elk geval morele steun, we gaan hier echt proberen je erdoorheen te helpen. We weten hoe moeilijk het is, hoe onoverkomelijk het lijkt. Maar kleine stapjes, Elfje, kleine stapjes... Breek het probleem in kleine stukjes en voor elk stukje is een oplossing. Waar ga je wonen? Hoe ga je het vertellen? Hoe ga je rondkomen? Ga in plaats van piekeren nadenken. Het lijkt zo ingewikkeld en onoverkomelijk, maar het is állemaal te overwinnen. Wij kunnen je helpen. Het is het waard. Jij bent het waard. Echt. Je verdient het gelukkig te zijn, Elfje. Dit is geen leven.liefs,dubio
Ga in therapie!
