Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 12 juli 2007 om 09:09
Vrouwtje, lieve Vrouwtje... ik moet steeds aan je denken. Het klinkt zo overtuigend zoals je schrijft. Ik wil er net als jij zo graag in geloven dat het jullie toch gaat lukken, dat dat plaatje van het complete, gelukkige gezinnetje toch werkelijkheid is, of kan worden.
Ik kan het niet geloven. Ik merk dat jij er ook moeite mee hebt en wijselijk een slag om de arm houdt. Ik denk dat je diep van binnen ook weet dat dit niet duurzaam is. Ik vind het zo pijnlijk om het te moeten schrijven. Net zo pijnlijk als jij het waarschijnlijk vindt om naar dat gevoel diep van binnen te kijken. Daarom stop je het maar weg. Al die woede, het verdriet, de wanhoop van de laatste tijd zijn weer verborgen onder een zoet suikerlaagje: "het gaat echt goed".
Je schrijft dat je man/ex (ik weet nu echt niet hoe ik hem noemen moet) zelf aangeeft hoe hij moet veranderen, dat je hem de woorden niet in de mond legt. Lieve schat, die woorden heb je hem elke keer dat jullie gepraat hebben aangedragen. Hij zegt nu precies wat je wilt horen. Hoe hij dat weet? Omdat jij hem keer op keer verteld hebt wat je nodig hebt. Denk er maar eens over na. Die dingen die hij nu zegt... komen die niet overeen met wat jij zelf hebt aangegeven? Gebruikt hij dezelfde woorden als jij toen? Wees even eerlijk tegen jezelf. Zijn het echt zíjn woorden?
Blijf te allen tijde op je hoede. Denk om je zoontje. Speel geen spelletjes: hij heeft duidelijkheid nodig. Deze situatie is voor hem heel verwarrend. Laat het niet te lang duren. Stel een termijn waarbinnen je een besluit neemt, ook voor je eigen bestwil.
heel veel liefs,
dubio
Ik kan het niet geloven. Ik merk dat jij er ook moeite mee hebt en wijselijk een slag om de arm houdt. Ik denk dat je diep van binnen ook weet dat dit niet duurzaam is. Ik vind het zo pijnlijk om het te moeten schrijven. Net zo pijnlijk als jij het waarschijnlijk vindt om naar dat gevoel diep van binnen te kijken. Daarom stop je het maar weg. Al die woede, het verdriet, de wanhoop van de laatste tijd zijn weer verborgen onder een zoet suikerlaagje: "het gaat echt goed".
Je schrijft dat je man/ex (ik weet nu echt niet hoe ik hem noemen moet) zelf aangeeft hoe hij moet veranderen, dat je hem de woorden niet in de mond legt. Lieve schat, die woorden heb je hem elke keer dat jullie gepraat hebben aangedragen. Hij zegt nu precies wat je wilt horen. Hoe hij dat weet? Omdat jij hem keer op keer verteld hebt wat je nodig hebt. Denk er maar eens over na. Die dingen die hij nu zegt... komen die niet overeen met wat jij zelf hebt aangegeven? Gebruikt hij dezelfde woorden als jij toen? Wees even eerlijk tegen jezelf. Zijn het echt zíjn woorden?
Blijf te allen tijde op je hoede. Denk om je zoontje. Speel geen spelletjes: hij heeft duidelijkheid nodig. Deze situatie is voor hem heel verwarrend. Laat het niet te lang duren. Stel een termijn waarbinnen je een besluit neemt, ook voor je eigen bestwil.
heel veel liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 12 juli 2007 om 09:20
Lieve Vrouw.
Ik heb deze gedachten ook.
Ergens is het wachten op de dag dat het weer fout gaat, en eigenlijk zou ik bijna hopen dat dat snel gebeurt...maar ik wil ook weer niet dat je zo gekwetst wordt...
maar dan zou je duidelijkheid hebben...
Of ga je daarna weer terug, het opnieuw proberen, omdat hij na de volgende keer weer precies kan uitleggen hoe hij het beter gaat doen?
Jouw woorden, ja ik denk dat het ook je eigen woorden zijn.
En is het nu niet zo dat je het aan hem laat wat er nu gaat gebeuren? Of dit wel of niet goed gaat, je geeft het uit handen, en wacht af....
Je hebt al zo veel meegemaakt, ook wat je hebt geschreven over je relatie hiervoor, heeft veel indruk op me gemaakt.
Hoe gaat het vandaag met je?
*;
Ik heb deze gedachten ook.
Ergens is het wachten op de dag dat het weer fout gaat, en eigenlijk zou ik bijna hopen dat dat snel gebeurt...maar ik wil ook weer niet dat je zo gekwetst wordt...
maar dan zou je duidelijkheid hebben...
Of ga je daarna weer terug, het opnieuw proberen, omdat hij na de volgende keer weer precies kan uitleggen hoe hij het beter gaat doen?
Jouw woorden, ja ik denk dat het ook je eigen woorden zijn.
En is het nu niet zo dat je het aan hem laat wat er nu gaat gebeuren? Of dit wel of niet goed gaat, je geeft het uit handen, en wacht af....
Je hebt al zo veel meegemaakt, ook wat je hebt geschreven over je relatie hiervoor, heeft veel indruk op me gemaakt.
Hoe gaat het vandaag met je?
*;
donderdag 12 juli 2007 om 09:26
quote:
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje,
Hoe is het vandaag met je? Je hebt aardig wat om over na te denken meegekregen gisteren... Lemmy weet het goed te beschrijven, wat vind je ervan dat je daar zo veel in herkent? Je weet wat Lemmy's verhaal is.
Ik herken ook het schuldgevoel tegenover mijn ex. Hij voerde geen moer uit, terwijl ik maandenlang aan een dood paard (mijn huwelijk) stond te trekken. En tóch voelde ik me schuldig dat ik hem dit "aandeed". Alsof het niet mijn recht was besluiten over mijn eigen leven te nemen. Zo gewend was ik om alles te "overleggen" (lees: toestemming te vragen) dat ik ook hiervoor zijn goedkeuring wilde. Ik was ook gewend dat ik voor hem zorgde, dat hij dankzij mij een veilig en beschermd leven had. Dat kon ik hem toch niet zo maar afnemen? En ook wilde blijven vasthouden aan de hoop dat het nog weer goed zou komen. Als hij nu maar.... maar dat deed hij nooit. Alles wat we in goed overleg afspraken, de beloftes die hij deed, er kwam nooit wat van.
Mijn psychologe heeft me geholpen dit op een rijtje te zetten. Waarom voelde ik me zo schuldig en verplicht tegenover hem? Omdat ik vond dat je in een relatie voor elkaar zorgt. Dat was een verplichting die ik destijds was aangegaan en bij het huwelijk zelfs contractueel had vastgelegd. Ik nam die verplichting heel serieus. Dus terwijl mijn ex steeds minder voor mij zorgde, ging ik steeds meer voor hem zorgen en nam ik steeds meer taken en verantwoordelijkheden op me. Híj hield zich dus niet aan zijn kant van de afspraak! En ook na lang aandringen van mij bleek hij niet bereid de afspraak na te komen. Dat was voor mij uiteindelijk de reden om de relatie te beëindigen. Met het einde van de relatie eindigde ook mijn verplichting om voor hem te zorgen. Dat was dus geen verzaking van mijn plicht, maar het opzeggen van een overeenkomst die door de tegenpartij was geschonden.
Het heeft me erg geholpen de zaken in dit perspectief te zien. Nog steeds trap ik soms in de valkuil van het schuldgevoel en me verantwoordelijk voelen voor zijn welzijn. Als ik bijvoorbeeld van de kinderen hoor dat ze zijn gaan picknicken... dat klinkt misschien gek (want dat is toch heel leuk) maar ik weet dat mijn ex het liefst neerploft in een restaurant en zich laat bedienen. Een picknick is veel te veel werk. Dus als ik hoor dat hij is gaan picknicken, dan weet ik dat hij echt bijna geen geld heeft. En dan is mijn eerste reactie me schuldig te voelen dat ik hem niets betaal. Maar dan fluit ik mezelf meteen terug: moet 'ie maar gaan werken. O ja. Ik vergeet het nog steeds wel eens
Bedenk Elfje, dat jouw man een gezonde, volwassen man is die prima voor zichzelf kan zorgen. Jij bent niet zijn moeder. Je bent wel de moeder van je kinderen, voor hun welzijn ben je wél verantwoordelijk. En vooral voor je eigen welzijn, dat gaat boven alles. Als het met jou niet goed gaat, kun je ook niet voor je kinderen zorgen (ik spreek uit ervaring, gelukkig was dat tijdelijk maar niettemin erg schrikken). In het vliegtuig word je ook altijd geïnstrueerd eerst je eigen masker op te doen en dan dat van je kinderen. Want als jij bewusteloos op de grond ligt, kun je je kinderen niet meer in veiligheid brengen. Hou dat beeld voor je. Zorg voor jezelf. Zet jezelf op de eerste plaats. Dat is niet egoïstisch, dat is verantwoordelijk.
liefs,
dubio
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje,
Hoe is het vandaag met je? Je hebt aardig wat om over na te denken meegekregen gisteren... Lemmy weet het goed te beschrijven, wat vind je ervan dat je daar zo veel in herkent? Je weet wat Lemmy's verhaal is.
Ik herken ook het schuldgevoel tegenover mijn ex. Hij voerde geen moer uit, terwijl ik maandenlang aan een dood paard (mijn huwelijk) stond te trekken. En tóch voelde ik me schuldig dat ik hem dit "aandeed". Alsof het niet mijn recht was besluiten over mijn eigen leven te nemen. Zo gewend was ik om alles te "overleggen" (lees: toestemming te vragen) dat ik ook hiervoor zijn goedkeuring wilde. Ik was ook gewend dat ik voor hem zorgde, dat hij dankzij mij een veilig en beschermd leven had. Dat kon ik hem toch niet zo maar afnemen? En ook wilde blijven vasthouden aan de hoop dat het nog weer goed zou komen. Als hij nu maar.... maar dat deed hij nooit. Alles wat we in goed overleg afspraken, de beloftes die hij deed, er kwam nooit wat van.
Mijn psychologe heeft me geholpen dit op een rijtje te zetten. Waarom voelde ik me zo schuldig en verplicht tegenover hem? Omdat ik vond dat je in een relatie voor elkaar zorgt. Dat was een verplichting die ik destijds was aangegaan en bij het huwelijk zelfs contractueel had vastgelegd. Ik nam die verplichting heel serieus. Dus terwijl mijn ex steeds minder voor mij zorgde, ging ik steeds meer voor hem zorgen en nam ik steeds meer taken en verantwoordelijkheden op me. Híj hield zich dus niet aan zijn kant van de afspraak! En ook na lang aandringen van mij bleek hij niet bereid de afspraak na te komen. Dat was voor mij uiteindelijk de reden om de relatie te beëindigen. Met het einde van de relatie eindigde ook mijn verplichting om voor hem te zorgen. Dat was dus geen verzaking van mijn plicht, maar het opzeggen van een overeenkomst die door de tegenpartij was geschonden.
Het heeft me erg geholpen de zaken in dit perspectief te zien. Nog steeds trap ik soms in de valkuil van het schuldgevoel en me verantwoordelijk voelen voor zijn welzijn. Als ik bijvoorbeeld van de kinderen hoor dat ze zijn gaan picknicken... dat klinkt misschien gek (want dat is toch heel leuk) maar ik weet dat mijn ex het liefst neerploft in een restaurant en zich laat bedienen. Een picknick is veel te veel werk. Dus als ik hoor dat hij is gaan picknicken, dan weet ik dat hij echt bijna geen geld heeft. En dan is mijn eerste reactie me schuldig te voelen dat ik hem niets betaal. Maar dan fluit ik mezelf meteen terug: moet 'ie maar gaan werken. O ja. Ik vergeet het nog steeds wel eens
Bedenk Elfje, dat jouw man een gezonde, volwassen man is die prima voor zichzelf kan zorgen. Jij bent niet zijn moeder. Je bent wel de moeder van je kinderen, voor hun welzijn ben je wél verantwoordelijk. En vooral voor je eigen welzijn, dat gaat boven alles. Als het met jou niet goed gaat, kun je ook niet voor je kinderen zorgen (ik spreek uit ervaring, gelukkig was dat tijdelijk maar niettemin erg schrikken). In het vliegtuig word je ook altijd geïnstrueerd eerst je eigen masker op te doen en dan dat van je kinderen. Want als jij bewusteloos op de grond ligt, kun je je kinderen niet meer in veiligheid brengen. Hou dat beeld voor je. Zorg voor jezelf. Zet jezelf op de eerste plaats. Dat is niet egoïstisch, dat is verantwoordelijk.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 12 juli 2007 om 09:38
quote:
Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen?
Ik pik dit zinnetje er even uit. Ik dacht bij het lezen ervan: zou je het voor je kind wensen? Want dit is wel het voorbeeld wat je geeft. Als je in deze situatie blijft zitten, is de kans groot dat je kinderen jouw voorbeeld gaan volgen. Dan kiezen ze voor een man die lijkt op hun vader en kopiëren het gedrag van hun moeder. Of voor jongens, gaan ze zich net zo gedragen als hun vader en onderdrukken ze hun vrouw. Omdat ze niet beter weten, ze hebben nooit geleerd hoe het anders kan. Dat is voor iedereen die in een ongezonde relatie zit, wel iets om over na te denken.
Als ik naar mezelf kijk, ik heb zonder het te weten ook jarenlang een slecht voorbeeld gegeven aan mijn kinderen. Door veel te veel te pikken, niet voor mezelf op te komen, geen ruimte te vragen in de relatie. Door mezelf zo te laten kleineren. Door hun niet te leren hoe je op een gezonde manier ruzie maakt of conflicten oplost. Door niet te laten zien hoe een vrouw in het leven moet staan: vrij, onafhankelijk, sterk, empathisch en verantwoordelijk. Nu kom ik steeds meer in de buurt van dat voorbeeld. Dat voelt goed. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik de kinderen een gunst heb bewezen door te scheiden. Misschien is het wel de belangrijkste beslissing die ik in hun belang heb genomen.
liefs,
dubio
Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen?
Ik pik dit zinnetje er even uit. Ik dacht bij het lezen ervan: zou je het voor je kind wensen? Want dit is wel het voorbeeld wat je geeft. Als je in deze situatie blijft zitten, is de kans groot dat je kinderen jouw voorbeeld gaan volgen. Dan kiezen ze voor een man die lijkt op hun vader en kopiëren het gedrag van hun moeder. Of voor jongens, gaan ze zich net zo gedragen als hun vader en onderdrukken ze hun vrouw. Omdat ze niet beter weten, ze hebben nooit geleerd hoe het anders kan. Dat is voor iedereen die in een ongezonde relatie zit, wel iets om over na te denken.
Als ik naar mezelf kijk, ik heb zonder het te weten ook jarenlang een slecht voorbeeld gegeven aan mijn kinderen. Door veel te veel te pikken, niet voor mezelf op te komen, geen ruimte te vragen in de relatie. Door mezelf zo te laten kleineren. Door hun niet te leren hoe je op een gezonde manier ruzie maakt of conflicten oplost. Door niet te laten zien hoe een vrouw in het leven moet staan: vrij, onafhankelijk, sterk, empathisch en verantwoordelijk. Nu kom ik steeds meer in de buurt van dat voorbeeld. Dat voelt goed. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik de kinderen een gunst heb bewezen door te scheiden. Misschien is het wel de belangrijkste beslissing die ik in hun belang heb genomen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 12 juli 2007 om 10:20
quote:
Ik pik dit zinnetje er even uit. Ik dacht bij het lezen ervan: zou je het voor je kind wensen? Want dit is wel het voorbeeld wat je geeft. Als je in deze situatie blijft zitten, is de kans groot dat je kinderen jouw voorbeeld gaan volgen. Dan kiezen ze voor een man die lijkt op hun vader en kopiëren het gedrag van hun moeder. Of voor jongens, gaan ze zich net zo gedragen als hun vader en onderdrukken ze hun vrouw. Omdat ze niet beter weten, ze hebben nooit geleerd hoe het anders kan. Dat is voor iedereen die in een ongezonde relatie zit, wel iets om over na te denken.
liefs,
dubio
Mijn ex wilde ab-so-luut niet op zijn ouders lijken. Zijn vader beschreef hij altijd als militair. Zijn vader was bij de marine, niet veel thuis, maar als hij thuis was deed hij zijn beroep eer aan zeg maar. Zijn moeder was iemand die niet met geld kon om gaan. Er kwam genoeg binnen maar er was nooit geld, altijd geldnood. En drank, dat was er ook altijd voor zijn moeder.
Als ik terug kijk op onze relatie dan leek hij toch wel op zijn ouders: veel weg en het liefst zijn eigen leven leiden, thuis beschouwen als hotel. Gekld uitgeven als water terwijl er niet heel erg veel binnen kwam. Drinken deed hij niet, maar roken des te meer. Tja...
Dat hij niet beter weet omdat hij het noit heeft geleerd, dat kan ik nog begrijpen. Maar zelf aangeven dat je het niet zo wilt hebben als zijn ouders het deden en ondertussen wél dat gedrag kopieren en niets aan willen nemen van anderen.....
Dit zijn dingen waarover je achteraf pas na gaat denken. Als je er middenin zit is dat lastig, dat besef ik maar al te goed. En toch: vraag jezelf inderdaad eens af of je wilt dat jouw zoon/dochter later zelf in een relatie gaat staan zoals hij/zij nu van de ouders ziet.....
Ik pik dit zinnetje er even uit. Ik dacht bij het lezen ervan: zou je het voor je kind wensen? Want dit is wel het voorbeeld wat je geeft. Als je in deze situatie blijft zitten, is de kans groot dat je kinderen jouw voorbeeld gaan volgen. Dan kiezen ze voor een man die lijkt op hun vader en kopiëren het gedrag van hun moeder. Of voor jongens, gaan ze zich net zo gedragen als hun vader en onderdrukken ze hun vrouw. Omdat ze niet beter weten, ze hebben nooit geleerd hoe het anders kan. Dat is voor iedereen die in een ongezonde relatie zit, wel iets om over na te denken.
liefs,
dubio
Mijn ex wilde ab-so-luut niet op zijn ouders lijken. Zijn vader beschreef hij altijd als militair. Zijn vader was bij de marine, niet veel thuis, maar als hij thuis was deed hij zijn beroep eer aan zeg maar. Zijn moeder was iemand die niet met geld kon om gaan. Er kwam genoeg binnen maar er was nooit geld, altijd geldnood. En drank, dat was er ook altijd voor zijn moeder.
Als ik terug kijk op onze relatie dan leek hij toch wel op zijn ouders: veel weg en het liefst zijn eigen leven leiden, thuis beschouwen als hotel. Gekld uitgeven als water terwijl er niet heel erg veel binnen kwam. Drinken deed hij niet, maar roken des te meer. Tja...
Dat hij niet beter weet omdat hij het noit heeft geleerd, dat kan ik nog begrijpen. Maar zelf aangeven dat je het niet zo wilt hebben als zijn ouders het deden en ondertussen wél dat gedrag kopieren en niets aan willen nemen van anderen.....
Dit zijn dingen waarover je achteraf pas na gaat denken. Als je er middenin zit is dat lastig, dat besef ik maar al te goed. En toch: vraag jezelf inderdaad eens af of je wilt dat jouw zoon/dochter later zelf in een relatie gaat staan zoals hij/zij nu van de ouders ziet.....
donderdag 12 juli 2007 om 10:41
Moe. Heel erg moe. Dat is hoe ik mij nu voel. Gelukkig gaan we morgen op vakantie. Even lekker eruit en rustig aan bijkomen.
Ik belande de nacht van dinsdag op woensdag in het ziekenhuis.We dachten dat ik zwanger was: heel snel (5 weken) na het stoppen met de anticonceptie maar erg gewenst. We zouden dinsdag een test doen want dat zou de dag zijn waarop ik ongesteld moest worden. Maandagavond had ik een paar druppeltjes bloedverlies. We besloten om af te wachten en even niet te testen. Dinsdag heb ik de hele dag door ook een heel klein beetje gevloeid. Dinsdagavond kreeg ik buikpijn, voelde dat ik aan het lekken was, ging naar het toilet en FLATS!! Alles zag rood. Klonters, bloed, het bleef komen. Na twee uur hebben we de huisartsenpost gebeld en mocht ik langs komen. De huisarts verwees mij door naar het ziekenhuis en daar zaten we, midden in de nacht. Er is urine en bloed onderzocht en ik bleek niet zwanger te zijn geweest. Ook de echo's waren goed, er zat niets (meer) in de baarmoeder. Waarschijnlijk is dit een reactie van mijn lijf geweest op het stoppen met de anticonceptie en de eerste volledige cyclus. Een andere reactie had de gynaecoloog niet, maar ze vond het wel veel voor een 'normale' menstruatie. Gelukkig werd het die nacht al minder en mocht ik naar huis. En nu is het met het bloedverlies beter gelukkig, maar ik heb best wat bloed verloren en dat kan ik goed merken!
Ik heb alle afspraken die ik had staan de rest van de week afgezegd. Revalidatieafspraken, afspraak op de poli van de klinische psychologen, nu even niet. Even tijd voor mijzelf, bijslapen, de caravan inpakken en morgen lekker weg.
Maar wát een verschil in de situatie waarin ik nu zit ten opzichte van 'vroeger'. Gisteren heb ik echt tot kwart over één geslapen en weinig tot niets in huis gedaan. Mijn ex zou dit niet geaccepteerd hebben, die had minstens eten op tafel gewild. Mijn man was gisteren blij dat ik de tijd voor mijzelf nam, hij heeft onderweg eten meegenomen en mij in de watten gelegd. Heerlijk!
Vandaag.... tja... het is kwart voor elf en ik zit nog in pyama. Vanmiddag komt er een vriendin en de rest van de dag ga ik een beetje lummelen, beetje verder met de caravan (bijna klaar) en kijken of er nog wat gewassen moet worden wat mee moet. Vanavond nog de laatste boodschapjes doen.
Elfje: volgens mij weet je het al wel, maar grijp je elke excuus aan om nog niet door die pijn heen te hoeven. De pijn die je nu hebt is vertrouwd, als je 'eruit' stapt weet je niet wat je te wachten staat en dat is beangstigend. Tóch............... (vul zelf maar in, dat kun je best want je bent een sterke vrouw, anders had je het ook niet zo lang al uitgehouden!).
Liefs voor allemaal,
Carrrie.
Ik belande de nacht van dinsdag op woensdag in het ziekenhuis.We dachten dat ik zwanger was: heel snel (5 weken) na het stoppen met de anticonceptie maar erg gewenst. We zouden dinsdag een test doen want dat zou de dag zijn waarop ik ongesteld moest worden. Maandagavond had ik een paar druppeltjes bloedverlies. We besloten om af te wachten en even niet te testen. Dinsdag heb ik de hele dag door ook een heel klein beetje gevloeid. Dinsdagavond kreeg ik buikpijn, voelde dat ik aan het lekken was, ging naar het toilet en FLATS!! Alles zag rood. Klonters, bloed, het bleef komen. Na twee uur hebben we de huisartsenpost gebeld en mocht ik langs komen. De huisarts verwees mij door naar het ziekenhuis en daar zaten we, midden in de nacht. Er is urine en bloed onderzocht en ik bleek niet zwanger te zijn geweest. Ook de echo's waren goed, er zat niets (meer) in de baarmoeder. Waarschijnlijk is dit een reactie van mijn lijf geweest op het stoppen met de anticonceptie en de eerste volledige cyclus. Een andere reactie had de gynaecoloog niet, maar ze vond het wel veel voor een 'normale' menstruatie. Gelukkig werd het die nacht al minder en mocht ik naar huis. En nu is het met het bloedverlies beter gelukkig, maar ik heb best wat bloed verloren en dat kan ik goed merken!
Ik heb alle afspraken die ik had staan de rest van de week afgezegd. Revalidatieafspraken, afspraak op de poli van de klinische psychologen, nu even niet. Even tijd voor mijzelf, bijslapen, de caravan inpakken en morgen lekker weg.
Maar wát een verschil in de situatie waarin ik nu zit ten opzichte van 'vroeger'. Gisteren heb ik echt tot kwart over één geslapen en weinig tot niets in huis gedaan. Mijn ex zou dit niet geaccepteerd hebben, die had minstens eten op tafel gewild. Mijn man was gisteren blij dat ik de tijd voor mijzelf nam, hij heeft onderweg eten meegenomen en mij in de watten gelegd. Heerlijk!
Vandaag.... tja... het is kwart voor elf en ik zit nog in pyama. Vanmiddag komt er een vriendin en de rest van de dag ga ik een beetje lummelen, beetje verder met de caravan (bijna klaar) en kijken of er nog wat gewassen moet worden wat mee moet. Vanavond nog de laatste boodschapjes doen.
Elfje: volgens mij weet je het al wel, maar grijp je elke excuus aan om nog niet door die pijn heen te hoeven. De pijn die je nu hebt is vertrouwd, als je 'eruit' stapt weet je niet wat je te wachten staat en dat is beangstigend. Tóch............... (vul zelf maar in, dat kun je best want je bent een sterke vrouw, anders had je het ook niet zo lang al uitgehouden!).
Liefs voor allemaal,
Carrrie.
donderdag 12 juli 2007 om 11:08
Carrie *;
Goed dat je vandaag een dag voor jezelf neemt.
En zo fijn dat je nu een man hebt die er voor je is, je in de watten legt. Wat een verschil ja, met de situatie nu en vroeger. Ik snap precies wat je bedoelt, met dat je eerst geen moment voor jezelf had kunnen nemen ook al had je dat nodig. Altijd op scherp moeten staan. Voel je dat dan nu ook weer als een opluchting? Dat dat andere verleden tijd is?
Ik hoop dat je een hele leuke vakantie zult hebben, met de caravan er op uit, wordt vast erg gezellig. Lekker rustig aan doen, genieten van de omgeving.
We lezen het wel als je terug bent, hoe je het hebt gehad!
:R
Veel liefs!
Mamz, hoe gaat het met jou? O+
Goed dat je vandaag een dag voor jezelf neemt.
En zo fijn dat je nu een man hebt die er voor je is, je in de watten legt. Wat een verschil ja, met de situatie nu en vroeger. Ik snap precies wat je bedoelt, met dat je eerst geen moment voor jezelf had kunnen nemen ook al had je dat nodig. Altijd op scherp moeten staan. Voel je dat dan nu ook weer als een opluchting? Dat dat andere verleden tijd is?
Ik hoop dat je een hele leuke vakantie zult hebben, met de caravan er op uit, wordt vast erg gezellig. Lekker rustig aan doen, genieten van de omgeving.
We lezen het wel als je terug bent, hoe je het hebt gehad!
:R
Veel liefs!
Mamz, hoe gaat het met jou? O+
donderdag 12 juli 2007 om 11:14
Carrrie, neem wat extra ijzer in de komende tijd, hebben ze je niet getest op -lichte- bloedarmoede? Daar kun je vreselijk moe van worden, alsof je niet vooruit komt. Bleek in plaats van rood in je ooghoeken, kun je zelf controleren.
Iseo *; Ik vier vakantie. Vandaag even helemaal niets, gisteren naar een speelparadijs geweest. Heb niets maar dan ook niets te zeggen en daarom was ik gisteren niet op het forum en vandaag maar half half.
Iseo *; Ik vier vakantie. Vandaag even helemaal niets, gisteren naar een speelparadijs geweest. Heb niets maar dan ook niets te zeggen en daarom was ik gisteren niet op het forum en vandaag maar half half.
donderdag 12 juli 2007 om 11:17
quote:
Carrie *;
Goed dat je vandaag een dag voor jezelf neemt.
En zo fijn dat je nu een man hebt die er voor je is, je in de watten legt. Wat een verschil ja, met de situatie nu en vroeger. Ik snap precies wat je bedoelt, met dat je eerst geen moment voor jezelf had kunnen nemen ook al had je dat nodig. Altijd op scherp moeten staan. Voel je dat dan nu ook weer als een opluchting? Dat dat andere verleden tijd is?
Natuurlijk voelt het goed, heerlijk zelfs! Al vind ik het soms wel moeilijk om de hulp aan te nemen, bang dat het teveel wordt voor mijn man.... terwijl hij het juist heerlijk vindt om af en toe 'voor mij te mogen zorgen'!
Maar... het maakt mij ook boos. Boos omdat ik geen steun/hulp kreeg tijdens mijn zwangerschap, na mijn bevalling, bij mijn burn-out, na mijn twee hernia-operaties, in perioden dat ik dat zomaar even nodig had. Zeven jaar lang heb ik voor mijn ex gezorgd en heb de hand boven het hoofd gehouden en ik kreeg er weinig tot niets voor terug.
Goed. Dat is verleden tijd en niet meer terug te draaien. Meer en meer besef ik dat ik eigenlijk veel te laat 'uitgestapt' ben. Gelukkig heb ik het wél gedaan, beter laat dan nooit. Mijn leven is duizend maal beter geworden dan ik ooit had verwacht/durven dromen!
Carrie *;
Goed dat je vandaag een dag voor jezelf neemt.
En zo fijn dat je nu een man hebt die er voor je is, je in de watten legt. Wat een verschil ja, met de situatie nu en vroeger. Ik snap precies wat je bedoelt, met dat je eerst geen moment voor jezelf had kunnen nemen ook al had je dat nodig. Altijd op scherp moeten staan. Voel je dat dan nu ook weer als een opluchting? Dat dat andere verleden tijd is?
Natuurlijk voelt het goed, heerlijk zelfs! Al vind ik het soms wel moeilijk om de hulp aan te nemen, bang dat het teveel wordt voor mijn man.... terwijl hij het juist heerlijk vindt om af en toe 'voor mij te mogen zorgen'!
Maar... het maakt mij ook boos. Boos omdat ik geen steun/hulp kreeg tijdens mijn zwangerschap, na mijn bevalling, bij mijn burn-out, na mijn twee hernia-operaties, in perioden dat ik dat zomaar even nodig had. Zeven jaar lang heb ik voor mijn ex gezorgd en heb de hand boven het hoofd gehouden en ik kreeg er weinig tot niets voor terug.
Goed. Dat is verleden tijd en niet meer terug te draaien. Meer en meer besef ik dat ik eigenlijk veel te laat 'uitgestapt' ben. Gelukkig heb ik het wél gedaan, beter laat dan nooit. Mijn leven is duizend maal beter geworden dan ik ooit had verwacht/durven dromen!
donderdag 12 juli 2007 om 11:19
Mamzelle, bij aankomst in het ziekenhuis was mijn Hb hoog: 8,8. Daarom heb ik geen staalreceptje gekregen. Ik weet (mede vanuit mijn beroep) dat bij een bloeding eigenlijk de dag er na of liever nog twee dagen erna getest moet worden, dan is hij pas gezakt. Maar goed, ik weet wat ik moet doen om mijn Hb omhoog te krikken dus dat komt wel goed.
Dank je wel voor het advies.
Dank je wel voor het advies.
donderdag 12 juli 2007 om 16:39
quote:
Zonlicht....hoe lang ben jij bij je man geweest? Ik herken dat stukje van dat slikken, de dag goed proberen te houden en tenslotte zelf tot uitbarsting komen en daar de schuld van krijgen, en dat terwijl je helemaal leeggezogen bent totdat hij je zover heeft dat je niet anders meer kan als barsten.
liefs Elf*;
Lieve Elfje,
uiteindelijk ben ik 20 jaar bij deze man geweest:$, maar zoals iemand later ook al zei. Beter laat dan nooit!
Grappig zoals je dat zegt over dat leeggezogen zijn. Ik heb letterlijk wel eens gezegd dat het net een vampier was, alle energie uit mij zuigen.
Elfje, je kan dit proces wel beinvloeden, je hebt hier meer invloed op dan je denkt. Je voelt waarschijnlijk wel het moment dat je zelf over je eigen grens gaat. Let daar maar eens op. Zodra je dat voelt moet je de woordenwisseling stoppen. Time-out nemen, en er later op terugkomen. Lastig hoor, maar echt het kan wel. Alleen mijn ex ging er op zo'n moment nog gewoon een schepje bij opgooien, dus dat zegt veel over mijn ex. Misschien is het wel gewoon genoeg als jij hem duidelijk kunt maken dat dat een andere manier van ruziemaken is. Misschien dat je dit met hem in een rustig gesprek kunt overleggen?
Jij moet "gewoon" de sleutel tot de-escalatie pakken in een conflict. En daarmee kan een maatsch. werker je wel helpen. Of dit dan gaat werken, niemand die dat weet natuurlijk, maar het verandert wel dingen en maakt je wel bewuster.
Op het moment dat je dit samen onder de knie kunt krijgen word het ook weer makkelijker om eerder de punten bespreekbaar te maken. Je ziet immers niet op tegen het conflict. En mocht het niet werken dan kun je in ieder geval voor jezelf zeggen dat je het wel geprobeerd maar dat dus inderdaad de ander er niet voor open staat!
Je word er in ieder geval zelf sterker door. Succes
Iseo *;
ik voel me weer wat beter, verkoudheid is nog niet over, maar het is iets dragelijker
Carrrie *;
doe maar even rustig aan en geniet van de aandacht die je nu krijgt. En straks lekker genieten als je op vakantie bent.
Mamzelle, geniet van je vakantie. Het weer werkt nog niet echt mee he? Wanneer ga je met de tent op pad, ik hoop echt dat het dan beter is!
En nog even over dat slechte voorbeeld aan de kinderen geven, ja, daar heb ik me dus ook schuldig aan gemaakt. Wilde dat ik het eerder anders was gaan doen, maar goed, de tijd is niet terug te draaien. Wel ben ik ervan overtuigd dat het een goede zaak is, dat ik ze vanaf het moment van scheiding heb laten zien dat het ook anders kan. Dat nemen ze in ieder geval altijd mee. Maar dan nog, iedere vader of moeder maakt fouten, doet dingen die achteraf anders hadden gemoeten. Het bespreekbaar maken, waarom toen wel en nu niet meer of net andersom, dat maakt juist dat kinderen er iets van mee krijgen. Fouten mag je maken als je er maar van leert, dat zeggen we toch ook altijd tegen onze kinderen!
Annemoon, hoe gaat het met je kinderen? zijn ze inmiddels weer beter?
liefs Zonlicht
Zonlicht....hoe lang ben jij bij je man geweest? Ik herken dat stukje van dat slikken, de dag goed proberen te houden en tenslotte zelf tot uitbarsting komen en daar de schuld van krijgen, en dat terwijl je helemaal leeggezogen bent totdat hij je zover heeft dat je niet anders meer kan als barsten.
liefs Elf*;
Lieve Elfje,
uiteindelijk ben ik 20 jaar bij deze man geweest:$, maar zoals iemand later ook al zei. Beter laat dan nooit!
Grappig zoals je dat zegt over dat leeggezogen zijn. Ik heb letterlijk wel eens gezegd dat het net een vampier was, alle energie uit mij zuigen.
Elfje, je kan dit proces wel beinvloeden, je hebt hier meer invloed op dan je denkt. Je voelt waarschijnlijk wel het moment dat je zelf over je eigen grens gaat. Let daar maar eens op. Zodra je dat voelt moet je de woordenwisseling stoppen. Time-out nemen, en er later op terugkomen. Lastig hoor, maar echt het kan wel. Alleen mijn ex ging er op zo'n moment nog gewoon een schepje bij opgooien, dus dat zegt veel over mijn ex. Misschien is het wel gewoon genoeg als jij hem duidelijk kunt maken dat dat een andere manier van ruziemaken is. Misschien dat je dit met hem in een rustig gesprek kunt overleggen?
Jij moet "gewoon" de sleutel tot de-escalatie pakken in een conflict. En daarmee kan een maatsch. werker je wel helpen. Of dit dan gaat werken, niemand die dat weet natuurlijk, maar het verandert wel dingen en maakt je wel bewuster.
Op het moment dat je dit samen onder de knie kunt krijgen word het ook weer makkelijker om eerder de punten bespreekbaar te maken. Je ziet immers niet op tegen het conflict. En mocht het niet werken dan kun je in ieder geval voor jezelf zeggen dat je het wel geprobeerd maar dat dus inderdaad de ander er niet voor open staat!
Je word er in ieder geval zelf sterker door. Succes
Iseo *;
ik voel me weer wat beter, verkoudheid is nog niet over, maar het is iets dragelijker
Carrrie *;
doe maar even rustig aan en geniet van de aandacht die je nu krijgt. En straks lekker genieten als je op vakantie bent.
Mamzelle, geniet van je vakantie. Het weer werkt nog niet echt mee he? Wanneer ga je met de tent op pad, ik hoop echt dat het dan beter is!
En nog even over dat slechte voorbeeld aan de kinderen geven, ja, daar heb ik me dus ook schuldig aan gemaakt. Wilde dat ik het eerder anders was gaan doen, maar goed, de tijd is niet terug te draaien. Wel ben ik ervan overtuigd dat het een goede zaak is, dat ik ze vanaf het moment van scheiding heb laten zien dat het ook anders kan. Dat nemen ze in ieder geval altijd mee. Maar dan nog, iedere vader of moeder maakt fouten, doet dingen die achteraf anders hadden gemoeten. Het bespreekbaar maken, waarom toen wel en nu niet meer of net andersom, dat maakt juist dat kinderen er iets van mee krijgen. Fouten mag je maken als je er maar van leert, dat zeggen we toch ook altijd tegen onze kinderen!
Annemoon, hoe gaat het met je kinderen? zijn ze inmiddels weer beter?
liefs Zonlicht
vrijdag 13 juli 2007 om 08:34
Hoi meiden,
Waarschijnlijk zijn er nog wel meer meiden die achteraf zeggen: had ik maar eerder de handdoek in de ring gegooid! Dan was mij een heleboel ellende bespaard gebleven! Maar... op het moment dat je er middenin zit kan het (voor je gevoel) twee kanten op en probeer je er voor te vechten dat het de goede kant op gaat, soms tegen beter weten in. Opgeven zit nou eenmaal niet in de genen van de meeste (sterke) vrouwen onder ons!
Hier gaat het wat beter. Het vloeien is nog flink maar wel minder dan het was, ik voel mij niet meer zo slap als woensdag en de caravan is bijna ingepakt. We gaan vanavond het eerste stuk rjden, bij dondker draaien we de pootjes uit en gaan we lekker slapen en morgenochtend gaan we verder. En dan: genieten!
Voor hier: allemaal een goede vakantie toegewenst en tot over twee weekjes!
Liefs,
Carrrie.
(ps. er gaan wel twee laptops mee en we hebben internet op de camping dus wie weet, als het een dag minder mooi weer is...)
Waarschijnlijk zijn er nog wel meer meiden die achteraf zeggen: had ik maar eerder de handdoek in de ring gegooid! Dan was mij een heleboel ellende bespaard gebleven! Maar... op het moment dat je er middenin zit kan het (voor je gevoel) twee kanten op en probeer je er voor te vechten dat het de goede kant op gaat, soms tegen beter weten in. Opgeven zit nou eenmaal niet in de genen van de meeste (sterke) vrouwen onder ons!
Hier gaat het wat beter. Het vloeien is nog flink maar wel minder dan het was, ik voel mij niet meer zo slap als woensdag en de caravan is bijna ingepakt. We gaan vanavond het eerste stuk rjden, bij dondker draaien we de pootjes uit en gaan we lekker slapen en morgenochtend gaan we verder. En dan: genieten!
Voor hier: allemaal een goede vakantie toegewenst en tot over twee weekjes!
Liefs,
Carrrie.
(ps. er gaan wel twee laptops mee en we hebben internet op de camping dus wie weet, als het een dag minder mooi weer is...)
vrijdag 13 juli 2007 om 10:30
Hele fijne vakantie, Carrrie :R Tis toch wat, dat je tegenwoordig zelfs op de camping nog achter de computer kan
Mijn buren hebben al dagen woorden met elkaar. Voel me er niet fijn onder, wat als het weer explodeert. Het gevoel in mijn lijf zit toch wel heel dicht tegenaan het gevoel dat ik had als mijn ex thuiskwam, in grimmige tijden.
Mijn buren hebben al dagen woorden met elkaar. Voel me er niet fijn onder, wat als het weer explodeert. Het gevoel in mijn lijf zit toch wel heel dicht tegenaan het gevoel dat ik had als mijn ex thuiskwam, in grimmige tijden.
vrijdag 13 juli 2007 om 10:35
Goeiemorgen meiden,
Carrrie, wat schrikken, die bloedingen
Wel een geruststelling dat het geen miskraam bleek te zijn. Ik hoop voor je dat je snel zwanger wordt! Het is je van harte gegund :R Een heel fijne vakantie gewenst!
Mamz, ik had je nog eens willen vragen naar je buren, je wilde toch eens gaan praten met je buurvrouw? Ik begrijp dat je dit nog niet hebt gedaan? Het lijkt me erg moeilijk voor je om die herrie aan te horen en alle gevoelens weer te krijgen die dat in jou oproept. Maar dan ook te bedenken hoe het voor die vrouw aan de andere kant van de muur moet zijn...
Elfje, hoe gaat het nu met je?
Iseo, lekker geslapen? O+
Vrouw, ik denk aan je!
liefs,
dubio
Carrrie, wat schrikken, die bloedingen
Wel een geruststelling dat het geen miskraam bleek te zijn. Ik hoop voor je dat je snel zwanger wordt! Het is je van harte gegund :R Een heel fijne vakantie gewenst!Mamz, ik had je nog eens willen vragen naar je buren, je wilde toch eens gaan praten met je buurvrouw? Ik begrijp dat je dit nog niet hebt gedaan? Het lijkt me erg moeilijk voor je om die herrie aan te horen en alle gevoelens weer te krijgen die dat in jou oproept. Maar dan ook te bedenken hoe het voor die vrouw aan de andere kant van de muur moet zijn...
Elfje, hoe gaat het nu met je?
Iseo, lekker geslapen? O+
Vrouw, ik denk aan je!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 13 juli 2007 om 10:38
quote:
Grappig zoals je dat zegt over dat leeggezogen zijn. Ik heb letterlijk wel eens gezegd dat het net een vampier was, alle energie uit mij zuigen.
Ik vergelijk mijn ex met een parasiet, dat is een beetje hetzelfde idee. Die zuigt je ook leeg en geeft er niks voor terug.
Mijn psycholoog maakte de vergelijking dat ik een grote tiet was waar hij aanhing
Nu wordt hij gespeend en dat gaat met de nodige protesten gepaard. Nou, ik ben inderdaad in veel opzichten zijn moeder geweest.
Grappig zoals je dat zegt over dat leeggezogen zijn. Ik heb letterlijk wel eens gezegd dat het net een vampier was, alle energie uit mij zuigen.
Ik vergelijk mijn ex met een parasiet, dat is een beetje hetzelfde idee. Die zuigt je ook leeg en geeft er niks voor terug.
Mijn psycholoog maakte de vergelijking dat ik een grote tiet was waar hij aanhing
Nu wordt hij gespeend en dat gaat met de nodige protesten gepaard. Nou, ik ben inderdaad in veel opzichten zijn moeder geweest.
Ga in therapie!
vrijdag 13 juli 2007 om 10:47
Die vergelijking met een parasiet had ik ook toen ik net wegging bij hem.
Ik heb wel met buuf gepraat, even. Politie bellen of langskomen is voor haar allebei okee. Maar goed, eenmaal thuisgekomen kwam ik er achter dat ik er dus heel diep inzit eigenlijk, dat zij nu verwachtingen heeft die ik wel waar kan maken, maar dan met angst in mijn hart. Politie bellen is veiliger. Aan de andere kant denk ik dat ik het niet aan zou kunnen horen als het uit de hand zou lopen, dus toch wel langsga.
Hoop zo dat ze er snel uitstapt. Maar weet wel beter, en schaam me nu achteraf voor alles wat mijn buren hebben moeten meemaken. Mijn ex bedreigde zelfs een buurman die zich had gemengd, bekte vuil over hem omdat hij een homo was. Ik heb hem nooit bedankt voor dat 'ie -na bij mij na te vragen- de politie belde.
Ik heb wel met buuf gepraat, even. Politie bellen of langskomen is voor haar allebei okee. Maar goed, eenmaal thuisgekomen kwam ik er achter dat ik er dus heel diep inzit eigenlijk, dat zij nu verwachtingen heeft die ik wel waar kan maken, maar dan met angst in mijn hart. Politie bellen is veiliger. Aan de andere kant denk ik dat ik het niet aan zou kunnen horen als het uit de hand zou lopen, dus toch wel langsga.
Hoop zo dat ze er snel uitstapt. Maar weet wel beter, en schaam me nu achteraf voor alles wat mijn buren hebben moeten meemaken. Mijn ex bedreigde zelfs een buurman die zich had gemengd, bekte vuil over hem omdat hij een homo was. Ik heb hem nooit bedankt voor dat 'ie -na bij mij na te vragen- de politie belde.
vrijdag 13 juli 2007 om 22:28
