Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 11 juli 2007 om 20:00
hallo,
nee dubiootje, mijn man is geen alcoholist, gelukkig niet. Maar het gebeurt wel een keer of 3, 4 keer per jaar dat hij teveel drinkt, aangeschoten of dronken en dan moet ik op mijn hoede zijn. Een beweging, een antwoord kan dan al verkeerd zijn en hij is boos op me.
Verleden jaar is dat uitgebreid aan de orde gekomen toen ik vertelde dat ik wilde scheiden. We hadden de afspraak gemaakt dat hij niet meer in mijn bijzijn teveel zou drinken....Mis...hij is er nu 3 keer overheen gegaan. En 2 keer zag en merkte ik aan hem dat hij zich aan mij irriteerde. Alleen is het nu zo dat hij dan zegt dat ik een ruzie uitlok, terwijl ik dat dus nooit zou doen als hij teveel gedronken heeft. Ik weet wat de gevolgen zijn. Het is die 2 keer niet geescaleerd, maar op mijn hoede was ik wel en geld, sleutels en vluchtkleding lag klaar.
Ik heb zelf niet door dat ik misschien op instorten sta. Ik merk soms wel dat mijn emmer begint over te lopen.
En de vakantie afzeggen???? dat kan, wil en durf ik niet!
Wel is het zo dat ik inderdaad merk dat ik van dag tot dag leef. Het is dat jij dat nu schrijft, anders had ik het niet eens herkend.
En hulp vragen...ja daar denk ik soms ook wel is over. Mijn huisarts weet overal van. Zij heeft ook wel een paar keer aangegeven dat ik met de mw kan gaan praten. Maar dan denk ik..en dan??? Want waar moet ik beginnen met mijn verhaal? Moet ik 24 jaar terug in de tijd gaan en dan alles vertellen? Ik krijg dat niet voor elkaar denk ik. En ik heb nu inmiddels al zo vaak mijn verhaal verteld, aan mijn vriendinnen, mijn broer, een paar goede collega's, hier, op de site van de partnermishandeling.....ik weet eerlijk gezegd niet wat een professionele hulp voor mij kan doen. Hoe je het ook draait, ik ben degene die de stap moet zetten.
OOk is het zo dat ik op de een of andere manier nog steeds excuses heb om niet weg te gaan. Uitstapjes of uitjes, zoals concerten plan ik niet meer, daaraan merk ik wel dat ik bezig ben met losmaken en om de excuses om niet weg te gaan kleiner te maken. Maar nu heb ik weer een ander excuus en dat is dat ik in september een nieuwe baan heb en dat ik eerst door mijn proefperiode wil komen, vordat ik stappen ga zetten.
Waarom ik elke keer weer excuses heb is mij een raadsel.
Ik ben in ieder geval blij dat ik hier zo vrij elke keer mijn verhaal kan neerzetten, dat doet me goed!
Wat ik ook raar vind van mezelf, is dat de afgelopen 3 weken dat hij thuis is, dat ik op eengegeven moment echt denk dat het wel weer goed gaat komen met mij in de relatie. dat het huwelijk te rdeen is. OOk denk ik dan, dat ik niet meer de behoefte heb om hier te lezen, laat staan te schrijven. Maar hij is nog niet weg of ik zoek deze site op.
En dat snap ik niet van mezelf. Ik wil het zo graag loslaten, hier niet lezen, hier niet schrijven, maar het is gewoon een soort dwang lijkt het wel. Zoveel woorden komen in me op, die ik dan kwijt wil hier.....
Het is weer een lang verhaal geworden merk ik.....en ook voel ik me wel een beetje schuldig omdat ik alleen over mezelf schrijf en niet vraag of in ga op de verhalen van anderen...... Normaal genomen ben ik ook niet zo...ik luister meestal naar anderen en probeer mee te denken met de ander, maar zodra ik hier lees, komen mijn eigen gedachtes naarboven die ik dan kwijt MOET.....
In ieder geval bedankt allen hier die meelezen, meeleven en me adviezen geven, want ik heb er wel veel aan, dat merk ik wel........of ik het nu leuk vind of niet...
liefs Elf
nee dubiootje, mijn man is geen alcoholist, gelukkig niet. Maar het gebeurt wel een keer of 3, 4 keer per jaar dat hij teveel drinkt, aangeschoten of dronken en dan moet ik op mijn hoede zijn. Een beweging, een antwoord kan dan al verkeerd zijn en hij is boos op me.
Verleden jaar is dat uitgebreid aan de orde gekomen toen ik vertelde dat ik wilde scheiden. We hadden de afspraak gemaakt dat hij niet meer in mijn bijzijn teveel zou drinken....Mis...hij is er nu 3 keer overheen gegaan. En 2 keer zag en merkte ik aan hem dat hij zich aan mij irriteerde. Alleen is het nu zo dat hij dan zegt dat ik een ruzie uitlok, terwijl ik dat dus nooit zou doen als hij teveel gedronken heeft. Ik weet wat de gevolgen zijn. Het is die 2 keer niet geescaleerd, maar op mijn hoede was ik wel en geld, sleutels en vluchtkleding lag klaar.
Ik heb zelf niet door dat ik misschien op instorten sta. Ik merk soms wel dat mijn emmer begint over te lopen.
En de vakantie afzeggen???? dat kan, wil en durf ik niet!
Wel is het zo dat ik inderdaad merk dat ik van dag tot dag leef. Het is dat jij dat nu schrijft, anders had ik het niet eens herkend.
En hulp vragen...ja daar denk ik soms ook wel is over. Mijn huisarts weet overal van. Zij heeft ook wel een paar keer aangegeven dat ik met de mw kan gaan praten. Maar dan denk ik..en dan??? Want waar moet ik beginnen met mijn verhaal? Moet ik 24 jaar terug in de tijd gaan en dan alles vertellen? Ik krijg dat niet voor elkaar denk ik. En ik heb nu inmiddels al zo vaak mijn verhaal verteld, aan mijn vriendinnen, mijn broer, een paar goede collega's, hier, op de site van de partnermishandeling.....ik weet eerlijk gezegd niet wat een professionele hulp voor mij kan doen. Hoe je het ook draait, ik ben degene die de stap moet zetten.
OOk is het zo dat ik op de een of andere manier nog steeds excuses heb om niet weg te gaan. Uitstapjes of uitjes, zoals concerten plan ik niet meer, daaraan merk ik wel dat ik bezig ben met losmaken en om de excuses om niet weg te gaan kleiner te maken. Maar nu heb ik weer een ander excuus en dat is dat ik in september een nieuwe baan heb en dat ik eerst door mijn proefperiode wil komen, vordat ik stappen ga zetten.
Waarom ik elke keer weer excuses heb is mij een raadsel.
Ik ben in ieder geval blij dat ik hier zo vrij elke keer mijn verhaal kan neerzetten, dat doet me goed!
Wat ik ook raar vind van mezelf, is dat de afgelopen 3 weken dat hij thuis is, dat ik op eengegeven moment echt denk dat het wel weer goed gaat komen met mij in de relatie. dat het huwelijk te rdeen is. OOk denk ik dan, dat ik niet meer de behoefte heb om hier te lezen, laat staan te schrijven. Maar hij is nog niet weg of ik zoek deze site op.
En dat snap ik niet van mezelf. Ik wil het zo graag loslaten, hier niet lezen, hier niet schrijven, maar het is gewoon een soort dwang lijkt het wel. Zoveel woorden komen in me op, die ik dan kwijt wil hier.....
Het is weer een lang verhaal geworden merk ik.....en ook voel ik me wel een beetje schuldig omdat ik alleen over mezelf schrijf en niet vraag of in ga op de verhalen van anderen...... Normaal genomen ben ik ook niet zo...ik luister meestal naar anderen en probeer mee te denken met de ander, maar zodra ik hier lees, komen mijn eigen gedachtes naarboven die ik dan kwijt MOET.....
In ieder geval bedankt allen hier die meelezen, meeleven en me adviezen geven, want ik heb er wel veel aan, dat merk ik wel........of ik het nu leuk vind of niet...
liefs Elf
woensdag 11 juli 2007 om 20:16
Elfje *;
Vanmiddag, tijdens het wandelen langs het water, heb ik aan je gedacht.
Ik wilde dat ik beter de woorden kon vinden om te reageren op je berichtje. Dacht aan wat ik je zo graag zou willen zeggen.
Ik lees nu je reactie, en wat Lemmy en Dubio hebben geschreven.
Het doet me zoveel.
Je schrijft, en het lijkt niet over jezelf te gaan, dat herken ik. Het niet ten volle kunnen beseffen hoe erg het werkelijk is. Hoe ontzettend zwaar je leven nu is.
Geen overzicht hebben, geen energie om besluiten te nemen.
Terwijl je binnenste schreeuwt om gehoord te worden ;(
Zorg voor mij....laat me niet los....
Vanmiddag, tijdens het wandelen langs het water, heb ik aan je gedacht.
Ik wilde dat ik beter de woorden kon vinden om te reageren op je berichtje. Dacht aan wat ik je zo graag zou willen zeggen.
Ik lees nu je reactie, en wat Lemmy en Dubio hebben geschreven.
Het doet me zoveel.
Je schrijft, en het lijkt niet over jezelf te gaan, dat herken ik. Het niet ten volle kunnen beseffen hoe erg het werkelijk is. Hoe ontzettend zwaar je leven nu is.
Geen overzicht hebben, geen energie om besluiten te nemen.
Terwijl je binnenste schreeuwt om gehoord te worden ;(
Zorg voor mij....laat me niet los....
woensdag 11 juli 2007 om 20:21
quote:
En hulp vragen...ja daar denk ik soms ook wel is over. Mijn huisarts weet overal van. Zij heeft ook wel een paar keer aangegeven dat ik met de mw kan gaan praten. Maar dan denk ik..en dan??? Want waar moet ik beginnen met mijn verhaal? Moet ik 24 jaar terug in de tijd gaan en dan alles vertellen? Ik krijg dat niet voor elkaar denk ik. En ik heb nu inmiddels al zo vaak mijn verhaal verteld, aan mijn vriendinnen, mijn broer, een paar goede collega's, hier, op de site van de partnermishandeling.....ik weet eerlijk gezegd niet wat een professionele hulp voor mij kan doen. Hoe je het ook draait, ik ben degene die de stap moet zetten.
OOk is het zo dat ik op de een of andere manier nog steeds excuses heb om niet weg te gaan. Uitstapjes of uitjes, zoals concerten plan ik niet meer, daaraan merk ik wel dat ik bezig ben met losmaken en om de excuses om niet weg te gaan kleiner te maken. Maar nu heb ik weer een ander excuus en dat is dat ik in september een nieuwe baan heb en dat ik eerst door mijn proefperiode wil komen, vordat ik stappen ga zetten.
Waarom ik elke keer weer excuses heb is mij een raadsel.
In ieder geval bedankt allen hier die meelezen, meeleven en me adviezen geven, want ik heb er wel veel aan, dat merk ik wel........of ik het nu leuk vind of niet...
liefs Elf
Dit stukje valt me zo enorm op Elfje.
Ik denk dus dat het juist heel goed zou zijn om andere hulp te zoeken. Maatschappelijk Werk of een psycholoog. Die kunnen je juist hierbij zo goed helpen. En als je daar eenmaal bent dan kun je gewoon jouw verhaal vertellen, op jouw manier en kunnen je dan ook de hulp bieden die JIJ nodig bent. Waarom je die excuses verzint, terecht of niet terecht. Ze zullen je niet gauw zeggen wat te doen. Weet ik uit ervaring anders was er al jaren geleden tegen mij gezegd dat ik weg had moeten gaan. Maar ze kunnen je wel helpen in het sterker worden voor jezelf. En dat is volgens mij, wat JIJ zo nodig bent.
liefs Zonlicht
En hulp vragen...ja daar denk ik soms ook wel is over. Mijn huisarts weet overal van. Zij heeft ook wel een paar keer aangegeven dat ik met de mw kan gaan praten. Maar dan denk ik..en dan??? Want waar moet ik beginnen met mijn verhaal? Moet ik 24 jaar terug in de tijd gaan en dan alles vertellen? Ik krijg dat niet voor elkaar denk ik. En ik heb nu inmiddels al zo vaak mijn verhaal verteld, aan mijn vriendinnen, mijn broer, een paar goede collega's, hier, op de site van de partnermishandeling.....ik weet eerlijk gezegd niet wat een professionele hulp voor mij kan doen. Hoe je het ook draait, ik ben degene die de stap moet zetten.
OOk is het zo dat ik op de een of andere manier nog steeds excuses heb om niet weg te gaan. Uitstapjes of uitjes, zoals concerten plan ik niet meer, daaraan merk ik wel dat ik bezig ben met losmaken en om de excuses om niet weg te gaan kleiner te maken. Maar nu heb ik weer een ander excuus en dat is dat ik in september een nieuwe baan heb en dat ik eerst door mijn proefperiode wil komen, vordat ik stappen ga zetten.
Waarom ik elke keer weer excuses heb is mij een raadsel.
In ieder geval bedankt allen hier die meelezen, meeleven en me adviezen geven, want ik heb er wel veel aan, dat merk ik wel........of ik het nu leuk vind of niet...
liefs Elf
Dit stukje valt me zo enorm op Elfje.
Ik denk dus dat het juist heel goed zou zijn om andere hulp te zoeken. Maatschappelijk Werk of een psycholoog. Die kunnen je juist hierbij zo goed helpen. En als je daar eenmaal bent dan kun je gewoon jouw verhaal vertellen, op jouw manier en kunnen je dan ook de hulp bieden die JIJ nodig bent. Waarom je die excuses verzint, terecht of niet terecht. Ze zullen je niet gauw zeggen wat te doen. Weet ik uit ervaring anders was er al jaren geleden tegen mij gezegd dat ik weg had moeten gaan. Maar ze kunnen je wel helpen in het sterker worden voor jezelf. En dat is volgens mij, wat JIJ zo nodig bent.
liefs Zonlicht
woensdag 11 juli 2007 om 20:23
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*;
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*;
woensdag 11 juli 2007 om 20:25
quote:
Dubio, nog even naar aanleiding van je vraag over zijn werk: hij zit momenteel nog in de ziekteweg (niet wao) en is druk bezig met het vinden van een opleiding die hij vanuit het UWV wil gaan volgen. Hij is al een paar keer bij het UWV geweest voor gesprekken daar en is echt gericht aan het zoeken naar een goede plek.
Er is hem alles aan gelegen een goede baan te vinden. Hij vindt het zelf van immens belang om weer aan het werk te zijn en weer onder de mensen te komen.
Lief VK,
deze post zit nu al de hele middag in mijn hoofd. Komt akelig dichtbij een periode uit mijn huwelijk. Wat er ook gebeurt en hoe het ook verder gaat, want bij ons ging het daarna ook een tijdje een stuk beter, laat het je eigen ontwikkeling niet in de weg gaan staan.
liefs Zonlicht
Dubio, nog even naar aanleiding van je vraag over zijn werk: hij zit momenteel nog in de ziekteweg (niet wao) en is druk bezig met het vinden van een opleiding die hij vanuit het UWV wil gaan volgen. Hij is al een paar keer bij het UWV geweest voor gesprekken daar en is echt gericht aan het zoeken naar een goede plek.
Er is hem alles aan gelegen een goede baan te vinden. Hij vindt het zelf van immens belang om weer aan het werk te zijn en weer onder de mensen te komen.
Lief VK,
deze post zit nu al de hele middag in mijn hoofd. Komt akelig dichtbij een periode uit mijn huwelijk. Wat er ook gebeurt en hoe het ook verder gaat, want bij ons ging het daarna ook een tijdje een stuk beter, laat het je eigen ontwikkeling niet in de weg gaan staan.
liefs Zonlicht
woensdag 11 juli 2007 om 20:31
quote:
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*; Oh lieve Elfje, je verraad je man niet! Juist door het nu zo bij jezelf neer te leggen pleeg je verraad naar jezelf toe.
Natuurlijk maak je er thuis het beste van. Het moet toch ook leefbaar blijven. Ik snap dat wel hoor, heb ik ook lang gedaan, en vervolgens langs elkaar heen leven, zodat je elkaar niet irriteert. En maar denken en hopen dat het goed zal komen.
Elfje, alsjeblieft, het gaat niet om het afzeggen van een vakantie of iets dergelijks, het gaat om een wezenlijk deel van jezelf. Zorg dat je jezelf weer kan zijn en worden. Pas dan kun je ook eerlijk bekijken of er nog iets te redden valt van je relatie. Als je dat wilt natuurlijk. En hij ook, want ook hij zal er dan net zo goed hard aan moeten werken. Maar je moet wel eerst jezelf kunnen zijn en zo als ik het lees lukt je dat nu niet.
*;Zonlicht
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*; Oh lieve Elfje, je verraad je man niet! Juist door het nu zo bij jezelf neer te leggen pleeg je verraad naar jezelf toe.
Natuurlijk maak je er thuis het beste van. Het moet toch ook leefbaar blijven. Ik snap dat wel hoor, heb ik ook lang gedaan, en vervolgens langs elkaar heen leven, zodat je elkaar niet irriteert. En maar denken en hopen dat het goed zal komen.
Elfje, alsjeblieft, het gaat niet om het afzeggen van een vakantie of iets dergelijks, het gaat om een wezenlijk deel van jezelf. Zorg dat je jezelf weer kan zijn en worden. Pas dan kun je ook eerlijk bekijken of er nog iets te redden valt van je relatie. Als je dat wilt natuurlijk. En hij ook, want ook hij zal er dan net zo goed hard aan moeten werken. Maar je moet wel eerst jezelf kunnen zijn en zo als ik het lees lukt je dat nu niet.
*;Zonlicht
woensdag 11 juli 2007 om 20:32
quote:
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*;
Ja. Heel herkenbaar.
Maar weet je?
Het is ook bijna niet te doen, het leven wat jij nu leeft. Het samenleven met hem, met die constante dreiging op de achtergrond.
Het kan, maar op een manier. En jij doet het.
Maar tegelijk worstel je ook om jezelf te zijn, in ieder geval van binnen.
Het gaat niet samen, en daarom voel je dat het niet klopt, en vertaal je het anders dan wat het is.
Jij denkt aan verraad, voelt je schuldig, terwijl het eigenlijk juist een waarschuwing is, een teken.
Zoek hulp, schrijf hier. Doe er alles aan om je eigen stem niet kwijt te raken. Je bent een prachtig mens, en je gelooft het zelf al bijna niet meer....dat is echt heel erg....
*;
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*;
Ja. Heel herkenbaar.
Maar weet je?
Het is ook bijna niet te doen, het leven wat jij nu leeft. Het samenleven met hem, met die constante dreiging op de achtergrond.
Het kan, maar op een manier. En jij doet het.
Maar tegelijk worstel je ook om jezelf te zijn, in ieder geval van binnen.
Het gaat niet samen, en daarom voel je dat het niet klopt, en vertaal je het anders dan wat het is.
Jij denkt aan verraad, voelt je schuldig, terwijl het eigenlijk juist een waarschuwing is, een teken.
Zoek hulp, schrijf hier. Doe er alles aan om je eigen stem niet kwijt te raken. Je bent een prachtig mens, en je gelooft het zelf al bijna niet meer....dat is echt heel erg....
*;
woensdag 11 juli 2007 om 20:41
quote:
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*; Ja, dit punt herken ik overduidelijk. Ik zal het beschrijven zoals ik het beleefd heb, misschien voelt het voor jou ook zo.
Ergens had ik nog steeds de hoop dat het allemaal weer goed zou komen, dat die momenten dat het goed ging tussen ons en dat hij lief was voor mij steeds langer zouden duren, en dat uiteindelijk onze relatie weer helemaal goed zou worden. Elke keer dat ik bijna brak, dat ik op het punt stond om de beslissing te maken bij hem weg te gaan, of dat ik iemand in vertrouwen wilde nemen, voelde ik me alsof ik de vuile was buiten hing, alsof ik mijn droom onherstelbaar zou beschadigen. Zolang ik niets deed, en niets tegen anderen vertelde, kon ik nog de schijn ophouden dat het goed ging.
Ik wilde niets liever dan een goede relatie, met mijn (toenmalige) man waar ik van hield, en kon mij niets beters bedenken dan dat hij ook zo veel van mij zou houden en dat hij eindelijk zelf ook ''het licht'' zou zien en het weer goed zou laten komen tussen ons. Tot het zover was, richtte ik mij er volledig op zo veel mogelijk discussies en ruzies tussen ons te voorkomen, hoe minder ruzie er was, hoe dichterbij mijn ideaalbeeld we waren. Tenminste, dat dacht ik.
Het tegendeel was waar, want hoe meer ik me naar hem ging voegen, hoe meer hij van mij vroeg, hoe meer ik mij in bochten moest wringen om hem nog tevreden te houden, en hoe verder ik van mezelf af kwam te staan. Maar ik had dat ideaalbeeld nodig om vol te houden, ik WILDE ook volhouden, bijna ten koste van alles. En hij was zo slim om mij zo nu en dan een glimp van dat ideaalbeeld te laten zien, want hoe slecht onze relatie ook was, er waren nog steeds ook goede dagen, dagen waarin we geen ruzie hadden, dagen waarin hij zei spijt te hebben van alles, waarin hij beterschap beloofde. Wat ik maar al te graag wilde geloven.
Elke stap die ik zette richting het beëindigen van mijn relatie met hem, heeft me zoveel moeite gekost. Was hij alleen maar slecht geweest, was elke dag maar vol van ruzie geweest, dan was het duidelijker geweest voor me dat deze relatie niet te redden was. Maar zeker omdat hij spijt had, beterschap beloofde, voelde het zó sterk als verraad. Hij werkte er toch aan? Hij deed toch zijn best? En ik had toch voor hem gekozen, wilde toch zelf met hem trouwen toen?
weten jullie waarom ik ook niet de vakantie afzeg, waarom ik geen professionele hulp zoek? Het voelt als verraad!!! Verraad naar mijn man toe.
Ik voel me schijnheilig, stiekem, schuldig, omdat ik negatief over hem schrijf, omdat ik negatief over hem denk, terwijl hij ook een andere kant heeft die hij meer laat zien als zijn negatieve kant.
Ik vind mezelf een schijnheil, want als hij thuis is probeer ik het beste ervan te maken, en ga ik naast hem zitten, doe lief tegen hem, maak lol, hoe tegenstrijdig dat soms ook voor me voelt.
Als hij me zo belt, praat ik over koetjes en kalfjes met hem, speel mooi weer, alsof alles in orde is, alsof ik mijnleven onder controle heb.....
Herkennen jullie dit punt?
*; Ja, dit punt herken ik overduidelijk. Ik zal het beschrijven zoals ik het beleefd heb, misschien voelt het voor jou ook zo.
Ergens had ik nog steeds de hoop dat het allemaal weer goed zou komen, dat die momenten dat het goed ging tussen ons en dat hij lief was voor mij steeds langer zouden duren, en dat uiteindelijk onze relatie weer helemaal goed zou worden. Elke keer dat ik bijna brak, dat ik op het punt stond om de beslissing te maken bij hem weg te gaan, of dat ik iemand in vertrouwen wilde nemen, voelde ik me alsof ik de vuile was buiten hing, alsof ik mijn droom onherstelbaar zou beschadigen. Zolang ik niets deed, en niets tegen anderen vertelde, kon ik nog de schijn ophouden dat het goed ging.
Ik wilde niets liever dan een goede relatie, met mijn (toenmalige) man waar ik van hield, en kon mij niets beters bedenken dan dat hij ook zo veel van mij zou houden en dat hij eindelijk zelf ook ''het licht'' zou zien en het weer goed zou laten komen tussen ons. Tot het zover was, richtte ik mij er volledig op zo veel mogelijk discussies en ruzies tussen ons te voorkomen, hoe minder ruzie er was, hoe dichterbij mijn ideaalbeeld we waren. Tenminste, dat dacht ik.
Het tegendeel was waar, want hoe meer ik me naar hem ging voegen, hoe meer hij van mij vroeg, hoe meer ik mij in bochten moest wringen om hem nog tevreden te houden, en hoe verder ik van mezelf af kwam te staan. Maar ik had dat ideaalbeeld nodig om vol te houden, ik WILDE ook volhouden, bijna ten koste van alles. En hij was zo slim om mij zo nu en dan een glimp van dat ideaalbeeld te laten zien, want hoe slecht onze relatie ook was, er waren nog steeds ook goede dagen, dagen waarin we geen ruzie hadden, dagen waarin hij zei spijt te hebben van alles, waarin hij beterschap beloofde. Wat ik maar al te graag wilde geloven.
Elke stap die ik zette richting het beëindigen van mijn relatie met hem, heeft me zoveel moeite gekost. Was hij alleen maar slecht geweest, was elke dag maar vol van ruzie geweest, dan was het duidelijker geweest voor me dat deze relatie niet te redden was. Maar zeker omdat hij spijt had, beterschap beloofde, voelde het zó sterk als verraad. Hij werkte er toch aan? Hij deed toch zijn best? En ik had toch voor hem gekozen, wilde toch zelf met hem trouwen toen?
woensdag 11 juli 2007 om 21:21
woensdag 11 juli 2007 om 21:44
quote:
quote: Lemmy reageerde
quote: Elfje1964 reageerde
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje, dat het de spijker op zijn kop is, maakt me best wel verdrietig...
*;:R
Mij ook Lemmy *;
Je hebt het zo goed beschreven, het is alsof ik een deel van mijn eigen leven teruglees.
Is precies wat ik ook dacht....
*;
Hoe moet het nu verder, Elfje?
Je weet dat alles bespreekbaar is hier, he? Elke stap, alles wat je tegenkomt tijdens het je langzaam losmaken, tijdens het overzicht terugvinden en alles wat het met je doet. Lucht je hart. Wij slepen je er doorheen.
Het voelt zo goed, het contact op dit topic, ik heb er al zoveel aan gehad, kan dat niet beschrijven.
Jullie hebben mij ergens doorheen gekregen de laatste maanden, ik kom nu aan op een plek die goed is, zo dichtbij mezelf en echt. En al die gevoelens zijn er nog, maar nu steeds helderder, en het is okee.
Er wordt gewerkt aan de moeilijke en confronterende dingen, maar vooral is er een tijd aangebroken waarin ik nieuwe doelen stel en de richting opga die ik altijd heb gewild, mijn leven.
Elfje, ik hoop zo dat je dat straks ook gaat voelen.
*;
quote: Lemmy reageerde
quote: Elfje1964 reageerde
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje, dat het de spijker op zijn kop is, maakt me best wel verdrietig...
*;:R
Mij ook Lemmy *;
Je hebt het zo goed beschreven, het is alsof ik een deel van mijn eigen leven teruglees.
Is precies wat ik ook dacht....
*;
Hoe moet het nu verder, Elfje?
Je weet dat alles bespreekbaar is hier, he? Elke stap, alles wat je tegenkomt tijdens het je langzaam losmaken, tijdens het overzicht terugvinden en alles wat het met je doet. Lucht je hart. Wij slepen je er doorheen.
Het voelt zo goed, het contact op dit topic, ik heb er al zoveel aan gehad, kan dat niet beschrijven.
Jullie hebben mij ergens doorheen gekregen de laatste maanden, ik kom nu aan op een plek die goed is, zo dichtbij mezelf en echt. En al die gevoelens zijn er nog, maar nu steeds helderder, en het is okee.
Er wordt gewerkt aan de moeilijke en confronterende dingen, maar vooral is er een tijd aangebroken waarin ik nieuwe doelen stel en de richting opga die ik altijd heb gewild, mijn leven.
Elfje, ik hoop zo dat je dat straks ook gaat voelen.
*;
woensdag 11 juli 2007 om 21:55
quote:
quote: Lemmy reageerde
quote: Elfje1964 reageerde
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje, dat het de spijker op zijn kop is, maakt me best wel verdrietig...
*;:R
Mij ook Lemmy *;
Je hebt het zo goed beschreven, het is alsof ik een deel van mijn eigen leven teruglees.
Ik herken dan wel niet mijn eigen leven in deze woorden, maar weet zeker dat ik er net zo verstrikt in zou zijn geraakt als ik op het 'juiste' moment de 'juiste' man tegen was gekomen. Ik zou hebben gestreden voor mijn relatie tot ik brak. Ik voel me even ontzettend dankbaar en gelukkig dat 'juiste' moment en man elkaar niet hebben gevonden bij mij.
Elfje, wat vind je in het algemeen belangrijker verstand of gevoel? Je gevoel is zo echt als je het laat zijn. Ik vond het indrukwekkend om vandaag je gedachten te mogen lezen.
quote: Lemmy reageerde
quote: Elfje1964 reageerde
Lemmy,
dit is de spijker op zijn kop!!!!!
dank je.... Lieve Elfje, dat het de spijker op zijn kop is, maakt me best wel verdrietig...
*;:R
Mij ook Lemmy *;
Je hebt het zo goed beschreven, het is alsof ik een deel van mijn eigen leven teruglees.
Ik herken dan wel niet mijn eigen leven in deze woorden, maar weet zeker dat ik er net zo verstrikt in zou zijn geraakt als ik op het 'juiste' moment de 'juiste' man tegen was gekomen. Ik zou hebben gestreden voor mijn relatie tot ik brak. Ik voel me even ontzettend dankbaar en gelukkig dat 'juiste' moment en man elkaar niet hebben gevonden bij mij.
Elfje, wat vind je in het algemeen belangrijker verstand of gevoel? Je gevoel is zo echt als je het laat zijn. Ik vond het indrukwekkend om vandaag je gedachten te mogen lezen.
woensdag 11 juli 2007 om 21:56
Elfje, ik hoop dat je kunt zien dat er wel degelijk een leven is na zo'n relatie. Ikzelf heb slechts korte tijd in zo'n relatie gezeten, zeker vergeleken bij jou, maar anderen hier hebben net als jij jaren van hun leven zo geleefd als jij. Als je de beslissing neemt om alleen verder te gaan, zal dat niet gemakkelijk zijn, er zijn veel hindernissen te nemen, in praktische zin maar ook emotioneel.
Maar de rust die je zult vinden, het gevoel van gewoon je eigen dingen te kunnen doen op je eigen manier, dat is echt veel waard. En dan eindelijk vrij te zijn van die dreiging (dan weer op de achtergrond, dan weer dichtbij - maar ergens altijd aanwezig). Je zult jezelf stap voor stap weer helemaal terug moeten vinden, maar dat voelt goed!
Als de tijd is gekomen dat je die stap kunt/wilt/durft te nemen, dan hoop ik dat je je daaraan vast kunt houden. Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen? Denk dan niet dat het voor jou wel goed genoeg is, want dat heb je zeker niet verdiend.
*; Liefs, Lemmy
Maar de rust die je zult vinden, het gevoel van gewoon je eigen dingen te kunnen doen op je eigen manier, dat is echt veel waard. En dan eindelijk vrij te zijn van die dreiging (dan weer op de achtergrond, dan weer dichtbij - maar ergens altijd aanwezig). Je zult jezelf stap voor stap weer helemaal terug moeten vinden, maar dat voelt goed!
Als de tijd is gekomen dat je die stap kunt/wilt/durft te nemen, dan hoop ik dat je je daaraan vast kunt houden. Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen? Denk dan niet dat het voor jou wel goed genoeg is, want dat heb je zeker niet verdiend.
*; Liefs, Lemmy
woensdag 11 juli 2007 om 22:11
quote:
Elfje, ik hoop dat je kunt zien dat er wel degelijk een leven is na zo'n relatie. Ikzelf heb slechts korte tijd in zo'n relatie gezeten, zeker vergeleken bij jou, maar anderen hier hebben net als jij jaren van hun leven zo geleefd als jij. Als je de beslissing neemt om alleen verder te gaan, zal dat niet gemakkelijk zijn, er zijn veel hindernissen te nemen, in praktische zin maar ook emotioneel.
Maar de rust die je zult vinden, het gevoel van gewoon je eigen dingen te kunnen doen op je eigen manier, dat is echt veel waard. En dan eindelijk vrij te zijn van die dreiging (dan weer op de achtergrond, dan weer dichtbij - maar ergens altijd aanwezig). Je zult jezelf stap voor stap weer helemaal terug moeten vinden, maar dat voelt goed!
Als de tijd is gekomen dat je die stap kunt/wilt/durft te nemen, dan hoop ik dat je je daaraan vast kunt houden. Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen? Denk dan niet dat het voor jou wel goed genoeg is, want dat heb je zeker niet verdiend.
*; Liefs, Lemmy
't Is gek, maar ik moet ineens denken aan het boekje 'Who moved my cheese'. Een kleine parabel over hoe je met veranderingen kunt omgaan. Er is ook een NL-vertaling van (google, google, ah: Wie heeft mijn kaas gepikt). Je leest het echt in een uurtje uit. Maar het kan een wereld van verschil maken. Elfje, ik weet zeker dat je daar wat aan kunt hebben!
Elfje, ik hoop dat je kunt zien dat er wel degelijk een leven is na zo'n relatie. Ikzelf heb slechts korte tijd in zo'n relatie gezeten, zeker vergeleken bij jou, maar anderen hier hebben net als jij jaren van hun leven zo geleefd als jij. Als je de beslissing neemt om alleen verder te gaan, zal dat niet gemakkelijk zijn, er zijn veel hindernissen te nemen, in praktische zin maar ook emotioneel.
Maar de rust die je zult vinden, het gevoel van gewoon je eigen dingen te kunnen doen op je eigen manier, dat is echt veel waard. En dan eindelijk vrij te zijn van die dreiging (dan weer op de achtergrond, dan weer dichtbij - maar ergens altijd aanwezig). Je zult jezelf stap voor stap weer helemaal terug moeten vinden, maar dat voelt goed!
Als de tijd is gekomen dat je die stap kunt/wilt/durft te nemen, dan hoop ik dat je je daaraan vast kunt houden. Je leven zoals je dat nu leidt, dat is toch niet wat je een ander toe zou wensen? Denk dan niet dat het voor jou wel goed genoeg is, want dat heb je zeker niet verdiend.
*; Liefs, Lemmy
't Is gek, maar ik moet ineens denken aan het boekje 'Who moved my cheese'. Een kleine parabel over hoe je met veranderingen kunt omgaan. Er is ook een NL-vertaling van (google, google, ah: Wie heeft mijn kaas gepikt). Je leest het echt in een uurtje uit. Maar het kan een wereld van verschil maken. Elfje, ik weet zeker dat je daar wat aan kunt hebben!
woensdag 11 juli 2007 om 22:12
Lieve Elfje,
ik heb er wel jaren ingezeten:(, en nu, door de band via de kinderen soms nog wel een beetje.
Uiteindelijk ben ik weggegaan en ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik het zolang heb volgehouden. Het is inderdaad niet altijd even makkelijk, maar toch heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn besluit. Wilde dat ik eerder de kracht had gevonden om deze stap te zetten. Vanaf de dag dat ik eigen plekje had en de scheiding een feit was heb ik me bevrijd gevoeld. Toen kwam er eindelijk weer ruimte voor mij, voor wie ik ben en wie ik was. Terugkijken is soms pijnlijk want natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt en ik ben mezelf verloren. Maar nu, inderdaad met hulp van velen, o.a. jullie hier, ben ik weer op weg naar mezelf met de goede dingen die ik heb geleerd in die relatie. Ik heb 'eindelijk' de rust in mezelf gevonden.
Natuurlijk had ik dat liever gedaan met een partner, het vasthouden aan de droom van een gelukkig gezin, dat het beter zou zijn voor de kinderen enz. Maar het is helaas een feit dat deze partner voor mij dus niet goed was. En dat ik die droom dus moet laten gaan. En de kinderen hebben meer aan een moeder die zichzelf is en kan en mag zijn, dan een moeder die zich in allerlei bochten wringt om het maar leefbaar te houden. De laatste vakantie als gezin was inderdaad een drama. Slechte herinneringen aan over gehouden. Nu ik eenmaal ervaren heb hoe het is om alleen met de kinderen op vakantie te gaan begrijp ik niet eens hoe ik ze het heb kunnen aandoen, op vakantie doen alsof het gezellig was. Altijd die onderhuidse spanning. Het niet gelukkig zijn. Het rekening houden met want anders is de dag weer verpest. Slikken, heel veel slikken totdat je niet meer kunt en dan explosief uitbarsten. Vervolgens natuurlijk de schuld ervan krijgen want ik was toch degene die uitbarste. Ja, maar dat daar iets aan vooraf gaat wordt dan snel vergeten.
Deze relatie heeft mij teveel gekost, ik ben hard aan het werk met de beschadigingen die het heeft opgeleverd, maar als ik kon, zou ik de klok terugdraaien en op cruciale momenten andere besluiten nemen. Ik had dan in ieder geval een ander leven gehad.
ik heb er wel jaren ingezeten:(, en nu, door de band via de kinderen soms nog wel een beetje.
Uiteindelijk ben ik weggegaan en ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik het zolang heb volgehouden. Het is inderdaad niet altijd even makkelijk, maar toch heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn besluit. Wilde dat ik eerder de kracht had gevonden om deze stap te zetten. Vanaf de dag dat ik eigen plekje had en de scheiding een feit was heb ik me bevrijd gevoeld. Toen kwam er eindelijk weer ruimte voor mij, voor wie ik ben en wie ik was. Terugkijken is soms pijnlijk want natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt en ik ben mezelf verloren. Maar nu, inderdaad met hulp van velen, o.a. jullie hier, ben ik weer op weg naar mezelf met de goede dingen die ik heb geleerd in die relatie. Ik heb 'eindelijk' de rust in mezelf gevonden.
Natuurlijk had ik dat liever gedaan met een partner, het vasthouden aan de droom van een gelukkig gezin, dat het beter zou zijn voor de kinderen enz. Maar het is helaas een feit dat deze partner voor mij dus niet goed was. En dat ik die droom dus moet laten gaan. En de kinderen hebben meer aan een moeder die zichzelf is en kan en mag zijn, dan een moeder die zich in allerlei bochten wringt om het maar leefbaar te houden. De laatste vakantie als gezin was inderdaad een drama. Slechte herinneringen aan over gehouden. Nu ik eenmaal ervaren heb hoe het is om alleen met de kinderen op vakantie te gaan begrijp ik niet eens hoe ik ze het heb kunnen aandoen, op vakantie doen alsof het gezellig was. Altijd die onderhuidse spanning. Het niet gelukkig zijn. Het rekening houden met want anders is de dag weer verpest. Slikken, heel veel slikken totdat je niet meer kunt en dan explosief uitbarsten. Vervolgens natuurlijk de schuld ervan krijgen want ik was toch degene die uitbarste. Ja, maar dat daar iets aan vooraf gaat wordt dan snel vergeten.
Deze relatie heeft mij teveel gekost, ik ben hard aan het werk met de beschadigingen die het heeft opgeleverd, maar als ik kon, zou ik de klok terugdraaien en op cruciale momenten andere besluiten nemen. Ik had dan in ieder geval een ander leven gehad.
woensdag 11 juli 2007 om 23:18
Lief Elfje,
Wat je schrijft kan ik me zo in meevoelen. Jij verkeert, denk ik, in de periode waarin ik verkeerde, vóór de bekende druppel viel. De periode waarin je eigenlijk heel diep van binnen weet dat je niet anders kan dan gaan scheiden, maar toch telkens tegen gehouden wordt door twijfel, angsten, en zo verder. Die druppel waar ik het over heb is degene waarbij mijn dochter D, getuige was van sexueel geweld. (heb ik over geschreven), Maar was voor mij zó verschrikkelijk dat ik geen weg meer terug zag. Ik wilde terug... maar kon gewoon weg niet!
Voorheen had ik dezelfde twijfels als jij (ehm.. nog steeds wel hoor). Jij bent net zo lang met jouw partner als ik dat ben. Dat is een hele lange tijd en in die tijd heb je behalve leed, ook zoveel leuke dingen samen meegemaakt. Ik vond altijd wel een reden om bij hem te blijven en ook altijd wel een reden waarom ik het niet aan zou kunnen die stap te nemen. Behalve die druppel, was ik toch al jaren eerder ervan overtuigd dat ik ooit de stap zou gaan nemen. In 2002 ben ik een gesprek aangegaan met een advocaat.. Ik was overtuigd.. ik ging het doen!... Maar toen ik dat gesprek had wilde ik wel wegrennen uit dat kantoor... Ik zag het allemaal niet zitten. Dat hele gevecht aan te gaan in mijn uppie. Toen waren mijn kinderen ook nog een stuk kleiner, dat scheelt ook. Toch wist ik al die jaren dat ik het ooit zou doen, maar stelde het als het ware voor me uit. Nu moet ik ook zeggen dat het me makkelijk werd gemaakt omdat mijn x minder vaak thuis is. Juist daardoor dacht ik steeds het zo wel te redden. Dat lees ik ook bij jou... jouw man is ook vaak weg en in die periode laad je jezelf weer op en zie je de noodzaak er niet meer van in. Máár er komt een moment en daar werk je naar toe, dat je je écht realiseert dat je meer bent dan alleen de vrouw van. Dat je recht hebt op geluk net zoals ieder ander. Dat je weet dat je dat waard bent! En meid, ik herken jouw situatie, echt waar, want het valt om de dode donder allemaal niet mee... maar je MAG voor jezelf kiezen.
Het is juist, denk ik, zo moeilijk als je zolang samen bent. Beiden levens zijn toch op een bepaalde manier inelkaar geweven en je kan je geen leven voorstellen alleen met de kinderen. Is ook heel eng.. vind ik althans. Ik kan bepaald niet zeggen dat ik nu blij ben en zit redelijk slecht in mijn vel. Tóch probeer ik, tijdens mijn goede momenten, mezelf trots te maken door op mezelf in te praten. Dat ik goed bezig ben enzo.
Weet je.. ik wist ook dat ik het nu moest doen omdat ik nu 41 jr. ben. Wij zijn nu nog jong en kunnen iets voor onszelf opbouwen. Ik bedacht mezelf dat als ik het nu niet doe, dan nooit meer. Het wordt immers nog moeilijker als je weer jaren wacht.
Wat je schrijft over hulp vragen en je afvraagt wat je moet zeggen.. 24 jaar, vertel je ook niet eventjes. Er zijn tenslotte vanaf het begin signalen geweest en moeilijkheden. Ik heb nu gesprekken met Maatsch. werk en dan vind ik het ook heel moeilijk.. Wat moet ik zeggen? Het is zoveel... en je hebt maar een uurtje. Nou ja, daar ga ik hier verder niet over praten, dat staat in mijn topic... maar hulp zoeken is sowieso niet verkeerd.
Meid, je hoeft je niet schuldig te voelen wanneer je hier schrijft en tegen jouw man "lief" doet. Jullie wonen in 1 huis, hebben kinderen, wat moet je anders?
Ik kan het allemaal nog niet zo goed verwoorden als mijn voorgangers. Daarvoor zit ik zelf nog te pril in mijn scheidingsperikelen. Wil je eigenlijk heel graag even laten weten dat ik je begrijp, en met je meevoel.*;
Hey lieve Iseo,
Ik bedoelde met gezellig kletsen met name op dit forum. Ik heb dat soms nodig om uit de negatieve spiraal te komen waarin ik soms verkeer. Dan heb ik zin om te praten over leuke dingen die ik uiteraard ook meemaak. Daarbij heb ik ook interesse in de mens achter jullie zeg maar. Op Hyves heb ik ooit een account aangemaakt maar nog altijd niets meegedaan. Heb dan ook nog geen vrienden op Hyves:) Ik ga me daarin eens verdiepen. Schijnt leuk te zijn.
Wel ik ga slapen......... wens jullie allemaal nog een hele fijne avond (voor zolang die nog duurt), lekker slapen en morgen............... juist ja
En, oh ja....voordat ik het vergeet... Bedankt voor de reacties op mijn topic. Schrijf ik gauw op terug.
Liefs,
Thirza.
Wat je schrijft kan ik me zo in meevoelen. Jij verkeert, denk ik, in de periode waarin ik verkeerde, vóór de bekende druppel viel. De periode waarin je eigenlijk heel diep van binnen weet dat je niet anders kan dan gaan scheiden, maar toch telkens tegen gehouden wordt door twijfel, angsten, en zo verder. Die druppel waar ik het over heb is degene waarbij mijn dochter D, getuige was van sexueel geweld. (heb ik over geschreven), Maar was voor mij zó verschrikkelijk dat ik geen weg meer terug zag. Ik wilde terug... maar kon gewoon weg niet!
Voorheen had ik dezelfde twijfels als jij (ehm.. nog steeds wel hoor). Jij bent net zo lang met jouw partner als ik dat ben. Dat is een hele lange tijd en in die tijd heb je behalve leed, ook zoveel leuke dingen samen meegemaakt. Ik vond altijd wel een reden om bij hem te blijven en ook altijd wel een reden waarom ik het niet aan zou kunnen die stap te nemen. Behalve die druppel, was ik toch al jaren eerder ervan overtuigd dat ik ooit de stap zou gaan nemen. In 2002 ben ik een gesprek aangegaan met een advocaat.. Ik was overtuigd.. ik ging het doen!... Maar toen ik dat gesprek had wilde ik wel wegrennen uit dat kantoor... Ik zag het allemaal niet zitten. Dat hele gevecht aan te gaan in mijn uppie. Toen waren mijn kinderen ook nog een stuk kleiner, dat scheelt ook. Toch wist ik al die jaren dat ik het ooit zou doen, maar stelde het als het ware voor me uit. Nu moet ik ook zeggen dat het me makkelijk werd gemaakt omdat mijn x minder vaak thuis is. Juist daardoor dacht ik steeds het zo wel te redden. Dat lees ik ook bij jou... jouw man is ook vaak weg en in die periode laad je jezelf weer op en zie je de noodzaak er niet meer van in. Máár er komt een moment en daar werk je naar toe, dat je je écht realiseert dat je meer bent dan alleen de vrouw van. Dat je recht hebt op geluk net zoals ieder ander. Dat je weet dat je dat waard bent! En meid, ik herken jouw situatie, echt waar, want het valt om de dode donder allemaal niet mee... maar je MAG voor jezelf kiezen.
Het is juist, denk ik, zo moeilijk als je zolang samen bent. Beiden levens zijn toch op een bepaalde manier inelkaar geweven en je kan je geen leven voorstellen alleen met de kinderen. Is ook heel eng.. vind ik althans. Ik kan bepaald niet zeggen dat ik nu blij ben en zit redelijk slecht in mijn vel. Tóch probeer ik, tijdens mijn goede momenten, mezelf trots te maken door op mezelf in te praten. Dat ik goed bezig ben enzo.
Weet je.. ik wist ook dat ik het nu moest doen omdat ik nu 41 jr. ben. Wij zijn nu nog jong en kunnen iets voor onszelf opbouwen. Ik bedacht mezelf dat als ik het nu niet doe, dan nooit meer. Het wordt immers nog moeilijker als je weer jaren wacht.
Wat je schrijft over hulp vragen en je afvraagt wat je moet zeggen.. 24 jaar, vertel je ook niet eventjes. Er zijn tenslotte vanaf het begin signalen geweest en moeilijkheden. Ik heb nu gesprekken met Maatsch. werk en dan vind ik het ook heel moeilijk.. Wat moet ik zeggen? Het is zoveel... en je hebt maar een uurtje. Nou ja, daar ga ik hier verder niet over praten, dat staat in mijn topic... maar hulp zoeken is sowieso niet verkeerd.
Meid, je hoeft je niet schuldig te voelen wanneer je hier schrijft en tegen jouw man "lief" doet. Jullie wonen in 1 huis, hebben kinderen, wat moet je anders?
Ik kan het allemaal nog niet zo goed verwoorden als mijn voorgangers. Daarvoor zit ik zelf nog te pril in mijn scheidingsperikelen. Wil je eigenlijk heel graag even laten weten dat ik je begrijp, en met je meevoel.*;
Hey lieve Iseo,
Ik bedoelde met gezellig kletsen met name op dit forum. Ik heb dat soms nodig om uit de negatieve spiraal te komen waarin ik soms verkeer. Dan heb ik zin om te praten over leuke dingen die ik uiteraard ook meemaak. Daarbij heb ik ook interesse in de mens achter jullie zeg maar. Op Hyves heb ik ooit een account aangemaakt maar nog altijd niets meegedaan. Heb dan ook nog geen vrienden op Hyves:) Ik ga me daarin eens verdiepen. Schijnt leuk te zijn.
Wel ik ga slapen......... wens jullie allemaal nog een hele fijne avond (voor zolang die nog duurt), lekker slapen en morgen............... juist ja
En, oh ja....voordat ik het vergeet... Bedankt voor de reacties op mijn topic. Schrijf ik gauw op terug.
Liefs,
Thirza.
woensdag 11 juli 2007 om 23:49
Hoi lieve Thirza *;
Ja, ik las later wat je bedoelde. Maar als je zin hebt om eens wat meer met hyves te doen, wil wel je vrienden met je worden daar
Maar, ook hier op dit topic is naast alle heftigheid ook ruimte voor de leuke dingen. Alles mag, en ik vind het ook heel speciaal om jullie steeds beter te leren kennen.
Ik ben meer dan die Iseo die hier schrijft over een bepaalde periode uit haar leven. Soms voelt dat niet als dezelfde, soms is 'Iseo' even ver van '........' vandaan, soms is ze heel dichtbij. Ervaar jij dat ook zo? Of misschien juist niet, omdat jij zo middenin die heftigheid zit van wat er allemaal gebeurt...
daarom snap ik je behoefte aan wat meer praten over andere dingen ook beter.
Je kunt mij in ieder geval bereiken via Zonlicht, dus misschien ook tot hyves!
Trusten!
Elfje *;
Hoop dat je een beetje goed slaapt vannacht na deze heftige dag.
Tot schrijfs, en heel veel liefs
:R
Ja, ik las later wat je bedoelde. Maar als je zin hebt om eens wat meer met hyves te doen, wil wel je vrienden met je worden daar
Maar, ook hier op dit topic is naast alle heftigheid ook ruimte voor de leuke dingen. Alles mag, en ik vind het ook heel speciaal om jullie steeds beter te leren kennen.
Ik ben meer dan die Iseo die hier schrijft over een bepaalde periode uit haar leven. Soms voelt dat niet als dezelfde, soms is 'Iseo' even ver van '........' vandaan, soms is ze heel dichtbij. Ervaar jij dat ook zo? Of misschien juist niet, omdat jij zo middenin die heftigheid zit van wat er allemaal gebeurt...
daarom snap ik je behoefte aan wat meer praten over andere dingen ook beter.
Je kunt mij in ieder geval bereiken via Zonlicht, dus misschien ook tot hyves!
Trusten!
Elfje *;
Hoop dat je een beetje goed slaapt vannacht na deze heftige dag.
Tot schrijfs, en heel veel liefs
:R
donderdag 12 juli 2007 om 06:49
Lieve Iseo, Lemmy, Zonlicht, Annemoon,Dubio,Thirza
Allemaal bedankt voor jullie ondersteunende verhalen/reacties gisteren. Het heeft me goed gedaan.
Ik heb voor mijn doen redelijk geslapen, kan slechter. Het is hier goed om te schrijven om je chaotische gedachten neer te zetten. Ik heb natuurlijk 3 weken hier niet geschreven, dus heel veel chaos was het in mijn hoofd. Dat merkte ik gisteren nadat ik mijn eerste reactie hier weer had neergezet.
Ik herken veel van jullie verhalen of adviezen.
Thirza, je mag trots op jezelf zijn. Jij bent uit je eigen kringetje gestapt. Je hebt jezelf terug gevonden, je moet alleen nog helemaal bovenaan bij jezelf komen te staan. Je mag inderdaad supertots op jezelf zijn.
Zonlicht....hoe lang ben jij bij je man geweest? Ik herken dat stukje van dat slikken, de dag goed proberen te houden en tenslotte zelf tot uitbarsting komen en daar de schuld van krijgen, en dat terwijl je helemaal leeggezogen bent totdat hij je zover heeft dat je niet anders meer kan als barsten.
Iseo, ik heb jou vanaf het begin gevolgd hier...en je bent inderdaad heel erg gegroeid hier. Ik merk aan je dat je jezelf hebt terug gevonden en dat je nu anderen wilt helpen om tot jouw niveau te komen.
Annemoon,...bedankt voor je tip over dat boek, het is niet te koop meer, maar ik ga het via de bieb bestellen. Lemmy, jouw woorden zijn zo herkenbaar, mijn ogen staan weer een stukje verder open. Dubio....je bent een schat...en je hebt zoveel inzicht, ook jouw reactie is me bij gebleven.
Ik heb sommige reacties uitgeprint en die bewaar ik als ik de dingen even niet meer helder zie.
Meiden, ik kom er wel...ik ben ervan overtuigd. Maar klinkt heel gek, ik heb zelf ook zin in de vakantie en ik ben ervan overtuigd dat het gezellig wordt. Na de vakantie zal ik vast verder gaan met mezelf te onderzoeken.......
Dank jullie wel allemaal,...ook als ik nog vrouwen ben vergeten hier...dank jullie wel.
Het is nog vroeg zoals jullie zien..ik ga zo werken.......Is altijd wel lekker...even geen gedachten over thuis, maar lekker met je werk bezig zijn. En geloof me, ik heb leuk werk, wat in september nog leuker gaat worden denk ik......
fijne dag allemaal...en op naar het mooie weer.......
liefs Elf*;
Allemaal bedankt voor jullie ondersteunende verhalen/reacties gisteren. Het heeft me goed gedaan.
Ik heb voor mijn doen redelijk geslapen, kan slechter. Het is hier goed om te schrijven om je chaotische gedachten neer te zetten. Ik heb natuurlijk 3 weken hier niet geschreven, dus heel veel chaos was het in mijn hoofd. Dat merkte ik gisteren nadat ik mijn eerste reactie hier weer had neergezet.
Ik herken veel van jullie verhalen of adviezen.
Thirza, je mag trots op jezelf zijn. Jij bent uit je eigen kringetje gestapt. Je hebt jezelf terug gevonden, je moet alleen nog helemaal bovenaan bij jezelf komen te staan. Je mag inderdaad supertots op jezelf zijn.
Zonlicht....hoe lang ben jij bij je man geweest? Ik herken dat stukje van dat slikken, de dag goed proberen te houden en tenslotte zelf tot uitbarsting komen en daar de schuld van krijgen, en dat terwijl je helemaal leeggezogen bent totdat hij je zover heeft dat je niet anders meer kan als barsten.
Iseo, ik heb jou vanaf het begin gevolgd hier...en je bent inderdaad heel erg gegroeid hier. Ik merk aan je dat je jezelf hebt terug gevonden en dat je nu anderen wilt helpen om tot jouw niveau te komen.
Annemoon,...bedankt voor je tip over dat boek, het is niet te koop meer, maar ik ga het via de bieb bestellen. Lemmy, jouw woorden zijn zo herkenbaar, mijn ogen staan weer een stukje verder open. Dubio....je bent een schat...en je hebt zoveel inzicht, ook jouw reactie is me bij gebleven.
Ik heb sommige reacties uitgeprint en die bewaar ik als ik de dingen even niet meer helder zie.
Meiden, ik kom er wel...ik ben ervan overtuigd. Maar klinkt heel gek, ik heb zelf ook zin in de vakantie en ik ben ervan overtuigd dat het gezellig wordt. Na de vakantie zal ik vast verder gaan met mezelf te onderzoeken.......
Dank jullie wel allemaal,...ook als ik nog vrouwen ben vergeten hier...dank jullie wel.
Het is nog vroeg zoals jullie zien..ik ga zo werken.......Is altijd wel lekker...even geen gedachten over thuis, maar lekker met je werk bezig zijn. En geloof me, ik heb leuk werk, wat in september nog leuker gaat worden denk ik......
fijne dag allemaal...en op naar het mooie weer.......
liefs Elf*;
donderdag 12 juli 2007 om 08:59
Goedemorgen lieve vrouwen,
Nu op Sky Radio: You had me van Joss Stone.
You had me
You lost me
You're wasted
You cost me
I don't want you here messing with my mind
Spitting in my eyes and I still see
Tried to keep me down
I'm breaking free
I don't want no part in your next fix
Someone needs to tell you
This is it
Hey
Listen you'll be missin'
Out on all my love and my kissing
Make your mistakes on your own time
When you come down you're just no good to have around
Instead of making money you took mine
Chorus
You had me
You lost me
You're wasted
You cost me
I don't want you here messing with my mind
I've realized in time
that my eyes are not blind
I've seen it before
I'm taking back my life
You tried to trade on my naivete
But the things you do and say embarrass me
See once upon a time I was your fool
But the one I leave behind he is you
Hey
Listen you'll be missin'
Out on all my love and my kissing
Make your mistakes on your own time
When you come down you're just no good to have around
Instead of making money you took mine
Chorus
Vodka and a packet of cigarettes
That's all it used to be but now
You're sniffing on snow when you're feeling low
Suffocating dreams that could have
Maybe for a minute I'd be down with that
But it didn't take long for me to see the light
You swore you had control of it
But when I stepped back you slipped on your supply
Chorus
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Ain't nobody got no business stressing all the time
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Chorus
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Ain't nobody got no business stressing all the time
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Nu op Sky Radio: You had me van Joss Stone.
You had me
You lost me
You're wasted
You cost me
I don't want you here messing with my mind
Spitting in my eyes and I still see
Tried to keep me down
I'm breaking free
I don't want no part in your next fix
Someone needs to tell you
This is it
Hey
Listen you'll be missin'
Out on all my love and my kissing
Make your mistakes on your own time
When you come down you're just no good to have around
Instead of making money you took mine
Chorus
You had me
You lost me
You're wasted
You cost me
I don't want you here messing with my mind
I've realized in time
that my eyes are not blind
I've seen it before
I'm taking back my life
You tried to trade on my naivete
But the things you do and say embarrass me
See once upon a time I was your fool
But the one I leave behind he is you
Hey
Listen you'll be missin'
Out on all my love and my kissing
Make your mistakes on your own time
When you come down you're just no good to have around
Instead of making money you took mine
Chorus
Vodka and a packet of cigarettes
That's all it used to be but now
You're sniffing on snow when you're feeling low
Suffocating dreams that could have
Maybe for a minute I'd be down with that
But it didn't take long for me to see the light
You swore you had control of it
But when I stepped back you slipped on your supply
Chorus
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Ain't nobody got no business stressing all the time
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Chorus
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Ain't nobody got no business stressing all the time
Taking it back I'm taking it back
Taking back my life
Ga in therapie!
