Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 16 juli 2007 om 17:30
Nicole, ik heb -ook?- het gevoel dat in deze relatie heel veel ruimte wordt ingenomen door je vriend en heel wat minder door jou. En het begint net zoals het begon in die ongelijkwaardige relatie: je past je aan omdat je van mening bent dat het om zaken gaat die inderdaad niet goed zijn aan je.
Zoals Dubio al zegt: je bent niet lui, je bent moe, en heel erg moe zelfs. Waarom kon je niet gewoon aangeven dat je in deze weken wat rustig aan wilde doen, lekker luieren? Mag dat niet, en zo ja, van wie niet, van jou niet, of van je vriend?
Neem ruimte vrouw, dat doet je vriend ook, dat doet je zoon ook, dat doet iedereen. Je krijgt ze niet, je moet ze nemen.
Zoals Dubio al zegt: je bent niet lui, je bent moe, en heel erg moe zelfs. Waarom kon je niet gewoon aangeven dat je in deze weken wat rustig aan wilde doen, lekker luieren? Mag dat niet, en zo ja, van wie niet, van jou niet, of van je vriend?
Neem ruimte vrouw, dat doet je vriend ook, dat doet je zoon ook, dat doet iedereen. Je krijgt ze niet, je moet ze nemen.
maandag 16 juli 2007 om 20:16
quote:Nicole, ik heb -ook?- het gevoel dat in deze relatie heel veel ruimte wordt ingenomen door je vriend en heel wat minder door jou. Dankjewel, lieve Mamzelle, ik neem inderdaad weinig ruimte in, lever alleen maar in. Zoals ik al zei: het zit er héél diep ingebakken, en stukje bij beetje begint het te dagen bij mij... Gelukkig heb ik wel een therapeut die me erbij helpt, maar die is nu op vakantie... En het begint net zoals het begon in die ongelijkwaardige relatie: je past je aan omdat je van mening bent dat het om zaken gaat die inderdaad niet goed zijn aan je.
Zoals Dubio al zegt: je bent niet lui, je bent moe, en heel erg moe zelfs. Waarom kon je niet gewoon aangeven dat je in deze weken wat rustig aan wilde doen, lekker luieren? Mag dat niet, en zo ja, van wie niet, van jou niet, of van je vriend? Ik had inderdaad wel graag een beetje vakantie willen vieren, omdat dit de enige week was, die we samen, zonder kids, konden zijn. Maar ik moet heel eerlijk bekennen: de week werken is ook erg goed bevallen, en het samenwerken tussen ons verloopt erg goed. En: vorig jaar was ik alleenstaand, had ik ook een weekje voor mezelf, waarin ik graag weg was gegaan, maar door het slechte weer heb ik het toen ook niet gedaan, heb ik ook die week gewerkt, het ligt dan ook een gedeelte aan mezelf...
Neem ruimte vrouw, dat doet je vriend ook, dat doet je zoon ook, dat doet iedereen. Je krijgt ze niet, je moet ze nemen. Pfffff, dat is zo waar. Eén ding nog: we wonen bewust niet samen, zodat we allebei nog kunnen werken aan die dingen die voor ons zo nodig zijn. En dan heb ik toch ook de ruimte voor mezelf.Liefs bedankt! Nicole
Zoals Dubio al zegt: je bent niet lui, je bent moe, en heel erg moe zelfs. Waarom kon je niet gewoon aangeven dat je in deze weken wat rustig aan wilde doen, lekker luieren? Mag dat niet, en zo ja, van wie niet, van jou niet, of van je vriend? Ik had inderdaad wel graag een beetje vakantie willen vieren, omdat dit de enige week was, die we samen, zonder kids, konden zijn. Maar ik moet heel eerlijk bekennen: de week werken is ook erg goed bevallen, en het samenwerken tussen ons verloopt erg goed. En: vorig jaar was ik alleenstaand, had ik ook een weekje voor mezelf, waarin ik graag weg was gegaan, maar door het slechte weer heb ik het toen ook niet gedaan, heb ik ook die week gewerkt, het ligt dan ook een gedeelte aan mezelf...
Neem ruimte vrouw, dat doet je vriend ook, dat doet je zoon ook, dat doet iedereen. Je krijgt ze niet, je moet ze nemen. Pfffff, dat is zo waar. Eén ding nog: we wonen bewust niet samen, zodat we allebei nog kunnen werken aan die dingen die voor ons zo nodig zijn. En dan heb ik toch ook de ruimte voor mezelf.Liefs bedankt! Nicole
maandag 16 juli 2007 om 20:24
Lieve Dubio, even tijd om op jouw antwoord te reageren:Dubio, je hebt wel gelijk, ik ben inderdaad blij, als ik een dag goed ben doorgekomen. Tja, welke richting ik uitwil? Ik zou zo graag een lieve partner naast me hebben, met wie ik verder kan; liefst samen met de kinderen. En: ik heb nu een lieve partner, waar ik echt helemaal gek op ben. Ik ben vaak echt duizelig, een gevoel over me: dat mij dit mag overkomen, is me dat gegund???? Oke, hij is niet de gemakkelijkste; heeft de lat erg hoog liggen, en verwacht dit ook van mij. Ook is hij erg doordrammerig: de hele dag doorwerken, van het een in het ander; zelf ben ik de laatste tijd liever lui (moe?) door alle ellende. Het kost me heel veel energie om me ergens toe te zetten, en daar baal ik dan weer van...Lieve Nicole, bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik heb de indruk dat je moeite hebt het grotere plaatje te zien. En ook te bedenken wat je zelf nu wilt, jezelf centraal te stellen Want als ik vraag wat jij wil, dan gaat het al gauw over je vriend. Wat wil je voor jezelf? - Hahaha, Dubio, je hebt zo gelijk! Ik heb altijd geleerd mezelf weg te cijferen, rekening te houden met anderen. En ik kan maar niet voelen, wat ik wil/denk. Het zit erg diep in mijn systeem.. Wat verwacht je van het hebben van een lieve partner: geluk, rust, veiligheid, geborgenheid, stabiliteit? - Wat ik van een partner verwacht…pffff, een maatje, vriend, minnaar, geborgenheid inderdaad, gesprekspartner op volwassenniveau (niet meer alleenzijn). Als je dat duidelijk krijgt, kun je er ook aan werken dat je jezelf die dingen kunt bieden. Daarvoor moet je wel een stapje verder denken, want meestal zoek je in een partner juist die dingen die je jezelf niet kan geven. Je wilt graag tegen iemand aanleunen.... tja, dat kan je niet bij jezelf. Maar je kan er wel voor zorgen dat je niet meer zo scheefhangt, dat je sterk genoeg bent om stevig op beide benen te staan, ook als er niemand naast je staat. - Hm, ik denk dat dat wel mee zal vallen; ik red me wel als ik er alleen voor sta; en met mijn vriend heb ik het er ook wel eens over. Ik geef dan aan (stel dat het uitraakt tussen ons…), dat het me veel pijn zal doen, als ik weer alleen zal staan, maar dat ik me wel zal redden. Ik weet ook dat ik dat zal kunnen; al wil ik niet zeggen, dat ik alles goed zal doen. Wie weet wat me nog te wachten staat met de kids, die zitten tenslotte nu in een moeilijke leeftijd.Ik heb het idee dat je moeite hebt je eigen plek te vinden in deze relatie. Misschien komt dat omdat je gewend bent je te spiegelen aan wat een ander van je vindt. Klopt ook. - Gelukkig is dat iets, wat hij ook kent, en hij wijst me er ook regelmatig op. Zolang je afhankelijk bent van hoe anderen over je denken ben je erg kwetsbaar. Als anderen je goed vinden, voel je je goed; als anderen je afkeuren, voel je je slecht. Dit heb ik nog steeds, maar als je je hiervan bewust bent, kun je ook bij jezelf nagaan of het waar is, hoe anderen over je denken, en dat sterkt me dan wel. Jij hebt alle reden om doodmoe te zijn en je hebt je rust hard nodig. Dus spiegel je niet aan hem, je bént hem niet en hoeft niet aan zijn verwachtingen te voldoen. - Hm, lastig. Ik probeer inderdaad steeds opnieuw aan zijn verwachtingen te voldoen. Dit komt ook, omdat ik graag anders wil zijn. Ik ben nu nog steeds die lieve dochter van mijn moeder, die zich moet aanpassen en wegcijferen; rekening moet houden met iedereen, zorgen dat anderen het goed hebben, behalve zichzelf, etc. Mijn vriend wil me graag helpen hieruit te komen, en ik denk dat dat een valkuil is. Hij bedoelt het goed, wil me helpen; ik wil veranderen, en spiegel me aan hem. (jee, ik hoop dat je het nog kan volgen!).Stel je éigen verwachtingen vast (of bij). Als je daaraan niet kunt voldoen, kun je altijd nog maatregelen nemen. Op de bank hangen als je een hele drukke, stressvolle tijd hebt (gehad) is niet lui, dat is gezond. Elk mens heeft rust nodig. Zie dat als verantwoord gedrag; jij móet goed voor jezelf zorgen.- da's een hele goede, en erg lastig....ik val erg snel terug in het zorgen voor anderen; dat heb je al gemerkt......:(Liefs, NicolePS het ging mis met plaatsen, moet het in de text editor plaatsen, en de letters worden zwart 
maandag 16 juli 2007 om 22:58
quote:Thirza, ik lees net dat jij ook op hyves een profiel hebt aangemaakt. Zelf heb ik dat vorige week ook gedaan, maar helaas ook nog geen vrienden. Ik weet ook nog niet zo goed hoe dat werkt; herken wel ook de behoefte aan contact met anderen. Het is zo lekker anoniem vaak, waardoor je toch ook opener bent...
Hey Nicole,
Ik heb me er nog steeds niet in verdiept. Geen idee ook hoe het werkt. Ik msn meestal en vraag me af of Hyves net zoiets is? Ik msn ook vaak, heel gezelligk, met een groepje.. Kan dat ook bij Hyves? Wel, ik vogel dat nog eventjes uit maar zou het fijn vinden om jullie tot mijn Hyves-vrienden te mogen toevoegen.
Slaap lekker allemaal, en veel liefs*;
Thirza
Hey Nicole,
Ik heb me er nog steeds niet in verdiept. Geen idee ook hoe het werkt. Ik msn meestal en vraag me af of Hyves net zoiets is? Ik msn ook vaak, heel gezelligk, met een groepje.. Kan dat ook bij Hyves? Wel, ik vogel dat nog eventjes uit maar zou het fijn vinden om jullie tot mijn Hyves-vrienden te mogen toevoegen.
Slaap lekker allemaal, en veel liefs*;
Thirza
maandag 16 juli 2007 om 22:59
quote:
Lieve Dubio, even tijd om op jouw antwoord te reageren:
- Hahaha, Dubio, je hebt zo gelijk! Ik heb altijd geleerd mezelf weg te cijferen, rekening te houden met anderen. En ik kan maar niet voelen, wat ik wil/denk. Het zit erg diep in mijn systeem..
Wat verwacht je van het hebben van een lieve partner: geluk, rust, veiligheid, geborgenheid, stabiliteit?
- Wat ik van een partner verwacht…pffff, een maatje, vriend, minnaar, geborgenheid inderdaad, gesprekspartner op volwassenniveau (niet meer alleenzijn).
- Hm, ik denk dat dat wel mee zal vallen; ik red me wel als ik er alleen voor sta;
Ik zet deze twee uitspraken naast elkaar. Misschien is dat iets om verder uit te werken. Je weet dat je je alleen kan redden, maar toch wil je niet alleen zijn. Waarom niet? Wat vind je vervelend aan alleen zijn? Hoe vind je jezelf als gezelschap? Welke dingen doe je graag als je zelf je tijd kunt indelen? Hoe stel je je een leven alleen voor? Wat trekt je erin aan en wat staat je erin tegen?
- Gelukkig is dat iets, wat hij ook kent, en hij wijst me er ook regelmatig op. Zolang je afhankelijk bent van hoe anderen over je denken ben je erg kwetsbaar. Als anderen je goed vinden, voel je je goed; als anderen je afkeuren, voel je je slecht. Dit heb ik nog steeds, maar als je je hiervan bewust bent, kun je ook bij jezelf nagaan of het waar is, hoe anderen over je denken, en dat sterkt me dan wel.
Uiteindelijk komt het neer op zelfvertrouwen en eigenwaarde. Als je genoeg liefde en waardering voor jezelf hebt, heb je die niet van anderen nodig. Dan kun je die wel waarderen, maar je hebt ze niet nodig. Als een ander die wegneemt, verandert er niets in hoe je over jezelf denkt. Je wordt je eigen toetssteen. Dus: je bent niet lui, je bent een ontspannen persoonlijkheid. Je weet wanneer je rust moet nemen, je luistert naar je geest en je lichaam. Jij bepaalt wanneer je rust en ontspanning nodig hebt. Je schiet niet te kort als moeder, je bent heel bewust met het ouderschap bezig en zoekt hulp bij problemen.
- Hm, lastig. Ik probeer inderdaad steeds opnieuw aan zijn verwachtingen te voldoen. Dit komt ook, omdat ik graag anders wil zijn.
Jij wilt graag anders zijn, maar zelfs in hoe je anders moet zijn vind je jezelf te kort schieten. Want je moet ánders anders zijn dan je zelf voor ogen hebt. Je maakt het jezelf wel erg moeilijk
Bedenk nu eerst eens hoe je zelf wilt zijn. Wil je niet gewoon iemand zijn die tevreden is over zichzelf, zichzelf accepteert zoals ze is, onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf voelt? Iemand die midden in het leven en de maatschappij staat, overtuigd is van haar rol en nut daarin en zich door niemand een andere rol of taak laat aanpraten? Een sterke vrouw, die een rolmodel is voor haar kinderen door hoe ze in het leven staat, hoe ze met problemen en met mensen omgaat?
Als je je spiegelt aan anderen, is het probleem dat je je meestal spiegelt aan bepaalde eigenschappen die je bewondert in bepaalde personen. Zelf zou je het liefst al die stukjes aan elkaar geplakt zijn. Perfect. Bedenk dat al die mensen op wie jij jaloers bent om bepaalde eigenschappen, ook in jouw ogen niet perfect zijn, want ze beschikken niet over de combinatie van eigenschappen die jij zo graag zou hebben.
Bedenk ook dat elke eigenschap een positieve en negatieve kant kent. Jij bent zoals je benet, dat kan en hoef je niet te veranderen. Wat je wel kunt doen, is proberen de positieve kant van je eigenschappen meer naar voren te laten komen. Jouw eigenschap om je veel aan te trekken van wat anderen denken is bijvoorbeeld (voor jezelf) negatief, maar kan positief zijn in de zin dat je gevoelig bent voor de gevoelens en gedachten van andere mensen en daar goed op kunt inspelen. Je kunt proberen jezelf erin te trainen anders te reageren op bepaalde mensen of in bepaalde situaties (lijkt me iets voor therapie), waardoor die (voor jou) positieve kant beter tot uiting komt. Dat kan voor anderen negatief zijn, bijv. omdat jij voor jezelf opkomt of nee zegt. Dat is iets waarmee je kan leren omgaan. Een moeilijk proces maar het is te doen.
Ik ben nu nog steeds die lieve dochter van mijn moeder, die zich moet aanpassen en wegcijferen; rekening moet houden met iedereen, zorgen dat anderen het goed hebben, behalve zichzelf, etc.
Het lievemeisjessyndroom noem ik dat, mij helaas welbekend. Een enorme valkuil en die moet je écht aanpakken. Ik heb een boekje gelezen dat mij wel enige inzichten hierin gegeven heeft: brave meisjes komen in de hemel, brutale meisjes overal. Een beetje een flauwe titel en niet echt veel diepgang maar er stond toch wel veel herkenbaars in. Bijvoorbeeld dat meisjes leren dat ze niet boos mogen worden omdat dat niet bij meisjes past. Ik had (en heb) daar ook moeite mee, boosheid uiten. Probeer het maar eens, zeg iemand maar eens flink de waarheid, recht in zijn gezicht, met luide stem. Niet leuk hè. Want dan vinden ze je niet lief meer
- da's een hele goede, en erg lastig....ik val erg snel terug in het zorgen voor anderen; dat heb je al gemerkt......
Ja, maar dat kan veranderen. Beetje bij beetje. Fluit jezelf terug als je merkt dat je jezelf op de tweede plaats zet. Als je beseft dat je iets tegen je zin doet, of maar ja zegt omdat je geen zin hebt in een discussie, enz. Je moet eerst het patroon leren herkennen en dan kun je beginnen het te doorbreken. Je hebt een duidelijke afspraak met je vriend staan dat opvoedingszaken uiteindelijk jouw beslissing zijn. Herinner hem daaraan als jullie weer in een discussie daarover dreigen te belanden: herhaal steeds je standpunt. We hebben afgesproken dat de opvoeding van de kinderen mijn verantwoordelijkheid is, en die verantwoordelijkheid neem ik ook. Ik denk goed na over hoe ik de dingen aanpak. Ik waardeer je advies en besluit zelf of ik het opvolg of niet. Dat kun je blijven herhalen: ik ben blij dat je met me meedenkt. Ik heb er zelf ook goed over nagedacht en ik wil het graag zus of zo doen. Zijn plaats als adviseur moet duidelijk zijn, ook in de gesprekken die jullie voeren. Jij bent (op dat punt) de baas, dus gedraag je ook zo
liefs,
dubio
Lieve Dubio, even tijd om op jouw antwoord te reageren:
- Hahaha, Dubio, je hebt zo gelijk! Ik heb altijd geleerd mezelf weg te cijferen, rekening te houden met anderen. En ik kan maar niet voelen, wat ik wil/denk. Het zit erg diep in mijn systeem..
Wat verwacht je van het hebben van een lieve partner: geluk, rust, veiligheid, geborgenheid, stabiliteit?
- Wat ik van een partner verwacht…pffff, een maatje, vriend, minnaar, geborgenheid inderdaad, gesprekspartner op volwassenniveau (niet meer alleenzijn).
- Hm, ik denk dat dat wel mee zal vallen; ik red me wel als ik er alleen voor sta;
Ik zet deze twee uitspraken naast elkaar. Misschien is dat iets om verder uit te werken. Je weet dat je je alleen kan redden, maar toch wil je niet alleen zijn. Waarom niet? Wat vind je vervelend aan alleen zijn? Hoe vind je jezelf als gezelschap? Welke dingen doe je graag als je zelf je tijd kunt indelen? Hoe stel je je een leven alleen voor? Wat trekt je erin aan en wat staat je erin tegen?
- Gelukkig is dat iets, wat hij ook kent, en hij wijst me er ook regelmatig op. Zolang je afhankelijk bent van hoe anderen over je denken ben je erg kwetsbaar. Als anderen je goed vinden, voel je je goed; als anderen je afkeuren, voel je je slecht. Dit heb ik nog steeds, maar als je je hiervan bewust bent, kun je ook bij jezelf nagaan of het waar is, hoe anderen over je denken, en dat sterkt me dan wel.
Uiteindelijk komt het neer op zelfvertrouwen en eigenwaarde. Als je genoeg liefde en waardering voor jezelf hebt, heb je die niet van anderen nodig. Dan kun je die wel waarderen, maar je hebt ze niet nodig. Als een ander die wegneemt, verandert er niets in hoe je over jezelf denkt. Je wordt je eigen toetssteen. Dus: je bent niet lui, je bent een ontspannen persoonlijkheid. Je weet wanneer je rust moet nemen, je luistert naar je geest en je lichaam. Jij bepaalt wanneer je rust en ontspanning nodig hebt. Je schiet niet te kort als moeder, je bent heel bewust met het ouderschap bezig en zoekt hulp bij problemen.
- Hm, lastig. Ik probeer inderdaad steeds opnieuw aan zijn verwachtingen te voldoen. Dit komt ook, omdat ik graag anders wil zijn.
Jij wilt graag anders zijn, maar zelfs in hoe je anders moet zijn vind je jezelf te kort schieten. Want je moet ánders anders zijn dan je zelf voor ogen hebt. Je maakt het jezelf wel erg moeilijk
Bedenk nu eerst eens hoe je zelf wilt zijn. Wil je niet gewoon iemand zijn die tevreden is over zichzelf, zichzelf accepteert zoals ze is, onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf voelt? Iemand die midden in het leven en de maatschappij staat, overtuigd is van haar rol en nut daarin en zich door niemand een andere rol of taak laat aanpraten? Een sterke vrouw, die een rolmodel is voor haar kinderen door hoe ze in het leven staat, hoe ze met problemen en met mensen omgaat? Als je je spiegelt aan anderen, is het probleem dat je je meestal spiegelt aan bepaalde eigenschappen die je bewondert in bepaalde personen. Zelf zou je het liefst al die stukjes aan elkaar geplakt zijn. Perfect. Bedenk dat al die mensen op wie jij jaloers bent om bepaalde eigenschappen, ook in jouw ogen niet perfect zijn, want ze beschikken niet over de combinatie van eigenschappen die jij zo graag zou hebben.
Bedenk ook dat elke eigenschap een positieve en negatieve kant kent. Jij bent zoals je benet, dat kan en hoef je niet te veranderen. Wat je wel kunt doen, is proberen de positieve kant van je eigenschappen meer naar voren te laten komen. Jouw eigenschap om je veel aan te trekken van wat anderen denken is bijvoorbeeld (voor jezelf) negatief, maar kan positief zijn in de zin dat je gevoelig bent voor de gevoelens en gedachten van andere mensen en daar goed op kunt inspelen. Je kunt proberen jezelf erin te trainen anders te reageren op bepaalde mensen of in bepaalde situaties (lijkt me iets voor therapie), waardoor die (voor jou) positieve kant beter tot uiting komt. Dat kan voor anderen negatief zijn, bijv. omdat jij voor jezelf opkomt of nee zegt. Dat is iets waarmee je kan leren omgaan. Een moeilijk proces maar het is te doen.
Ik ben nu nog steeds die lieve dochter van mijn moeder, die zich moet aanpassen en wegcijferen; rekening moet houden met iedereen, zorgen dat anderen het goed hebben, behalve zichzelf, etc.
Het lievemeisjessyndroom noem ik dat, mij helaas welbekend. Een enorme valkuil en die moet je écht aanpakken. Ik heb een boekje gelezen dat mij wel enige inzichten hierin gegeven heeft: brave meisjes komen in de hemel, brutale meisjes overal. Een beetje een flauwe titel en niet echt veel diepgang maar er stond toch wel veel herkenbaars in. Bijvoorbeeld dat meisjes leren dat ze niet boos mogen worden omdat dat niet bij meisjes past. Ik had (en heb) daar ook moeite mee, boosheid uiten. Probeer het maar eens, zeg iemand maar eens flink de waarheid, recht in zijn gezicht, met luide stem. Niet leuk hè. Want dan vinden ze je niet lief meer
- da's een hele goede, en erg lastig....ik val erg snel terug in het zorgen voor anderen; dat heb je al gemerkt......
Ja, maar dat kan veranderen. Beetje bij beetje. Fluit jezelf terug als je merkt dat je jezelf op de tweede plaats zet. Als je beseft dat je iets tegen je zin doet, of maar ja zegt omdat je geen zin hebt in een discussie, enz. Je moet eerst het patroon leren herkennen en dan kun je beginnen het te doorbreken. Je hebt een duidelijke afspraak met je vriend staan dat opvoedingszaken uiteindelijk jouw beslissing zijn. Herinner hem daaraan als jullie weer in een discussie daarover dreigen te belanden: herhaal steeds je standpunt. We hebben afgesproken dat de opvoeding van de kinderen mijn verantwoordelijkheid is, en die verantwoordelijkheid neem ik ook. Ik denk goed na over hoe ik de dingen aanpak. Ik waardeer je advies en besluit zelf of ik het opvolg of niet. Dat kun je blijven herhalen: ik ben blij dat je met me meedenkt. Ik heb er zelf ook goed over nagedacht en ik wil het graag zus of zo doen. Zijn plaats als adviseur moet duidelijk zijn, ook in de gesprekken die jullie voeren. Jij bent (op dat punt) de baas, dus gedraag je ook zo
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 16 juli 2007 om 23:41
quote:
quote: Nicole_1964 reageerde Hey Nicole,
Ik heb me er nog steeds niet in verdiept. Geen idee ook hoe het werkt. Ik msn meestal en vraag me af of Hyves net zoiets is? Ik msn ook vaak, heel gezelligk, met een groepje.. Kan dat ook bij Hyves? Wel, ik vogel dat nog eventjes uit maar zou het fijn vinden om jullie tot mijn Hyves-vrienden te mogen toevoegen.
Slaap lekker allemaal, en veel liefs*;
Thirza
Thirza, ook ik heb me nog niet echt hierin verdiept, weet (en heb) intussen wel kwekker geinstalleerd, en daarmee kun je net als messenger chatten.
Groetjes,
Nicole
quote: Nicole_1964 reageerde Hey Nicole,
Ik heb me er nog steeds niet in verdiept. Geen idee ook hoe het werkt. Ik msn meestal en vraag me af of Hyves net zoiets is? Ik msn ook vaak, heel gezelligk, met een groepje.. Kan dat ook bij Hyves? Wel, ik vogel dat nog eventjes uit maar zou het fijn vinden om jullie tot mijn Hyves-vrienden te mogen toevoegen.
Slaap lekker allemaal, en veel liefs*;
Thirza
Thirza, ook ik heb me nog niet echt hierin verdiept, weet (en heb) intussen wel kwekker geinstalleerd, en daarmee kun je net als messenger chatten.
Groetjes,
Nicole
maandag 16 juli 2007 om 23:51
quote:
quote: Nicole_1964 reageerde
Dubio,
dankjewel. Jee, ik lijk wel een ondankbaar kind.....moet inderdaad leren mezelf meer te accepteren. Denk dat dit allemaal ook komt doordat ik 'ziek' thuis zit, en weinig afleiding van de problemen heb, maar toch: ook als ik thuis zit, hoef ik me niet zo te laten hangen zoals ik eigenlijk doe....zal het nog eens goed op me in laten werken!
Ik ben nu nog steeds die lieve dochter van mijn moeder, die zich moet aanpassen en wegcijferen; rekening moet houden met iedereen, zorgen dat anderen het goed hebben, behalve zichzelf, etc.
Het lievemeisjessyndroom noem ik dat, mij helaas welbekend. Een enorme valkuil en die moet je écht aanpakken. Ik heb een boekje gelezen dat mij wel enige inzichten hierin gegeven heeft: brave meisjes komen in de hemel, brutale meisjes overal. Een beetje een flauwe titel en niet echt veel diepgang maar er stond toch wel veel herkenbaars in. Bijvoorbeeld dat meisjes leren dat ze niet boos mogen worden omdat dat niet bij meisjes past. Ik had (en heb) daar ook moeite mee, boosheid uiten. Probeer het maar eens, zeg iemand maar eens flink de waarheid, recht in zijn gezicht, met luide stem. Niet leuk hè. Want dan vinden ze je niet lief meer
Het boek ken ik, sterker nog: ik heb het in de kast liggen, maar nog niet gelezen; wordt dan dus tijd dat ik dat wel ga doen! Moet zeggen dat ik wel meer van dat soort boeken lees, gewoon om andere inzichten te krijgen. En nee, het is inderdaad iet leuk iemand 'de waarheid' te vertellen.....pfffff, moet ook dat nog leren....
- da's een hele goede, en erg lastig....ik val erg snel terug in het zorgen voor anderen; dat heb je al gemerkt......
Ja, maar dat kan veranderen. Beetje bij beetje. Fluit jezelf terug als je merkt dat je jezelf op de tweede plaats zet. Als je beseft dat je iets tegen je zin doet, of maar ja zegt omdat je geen zin hebt in een discussie, enz. Je moet eerst het patroon leren herkennen en dan kun je beginnen het te doorbreken. Je hebt een duidelijke afspraak met je vriend staan dat opvoedingszaken uiteindelijk jouw beslissing zijn. Herinner hem daaraan als jullie weer in een discussie daarover dreigen te belanden: herhaal steeds je standpunt. We hebben afgesproken dat de opvoeding van de kinderen mijn verantwoordelijkheid is, en die verantwoordelijkheid neem ik ook. Ik denk goed na over hoe ik de dingen aanpak. Ik waardeer je advies en besluit zelf of ik het opvolg of niet. Dat kun je blijven herhalen: ik ben blij dat je met me meedenkt. Ik heb er zelf ook goed over nagedacht en ik wil het graag zus of zo doen. Zijn plaats als adviseur moet duidelijk zijn, ook in de gesprekken die jullie voeren. Jij bent (op dat punt) de baas, dus gedraag je ook zo Ook hier heb ik nog te leren....maar daar ben ik wel mee bezig.... Hier wil ik het voor nu bij laten, ben moe....ga slapen...Wlelterusten, Nicole
liefs,
dubio
quote: Nicole_1964 reageerde
Dubio,
dankjewel. Jee, ik lijk wel een ondankbaar kind.....moet inderdaad leren mezelf meer te accepteren. Denk dat dit allemaal ook komt doordat ik 'ziek' thuis zit, en weinig afleiding van de problemen heb, maar toch: ook als ik thuis zit, hoef ik me niet zo te laten hangen zoals ik eigenlijk doe....zal het nog eens goed op me in laten werken!
Ik ben nu nog steeds die lieve dochter van mijn moeder, die zich moet aanpassen en wegcijferen; rekening moet houden met iedereen, zorgen dat anderen het goed hebben, behalve zichzelf, etc.
Het lievemeisjessyndroom noem ik dat, mij helaas welbekend. Een enorme valkuil en die moet je écht aanpakken. Ik heb een boekje gelezen dat mij wel enige inzichten hierin gegeven heeft: brave meisjes komen in de hemel, brutale meisjes overal. Een beetje een flauwe titel en niet echt veel diepgang maar er stond toch wel veel herkenbaars in. Bijvoorbeeld dat meisjes leren dat ze niet boos mogen worden omdat dat niet bij meisjes past. Ik had (en heb) daar ook moeite mee, boosheid uiten. Probeer het maar eens, zeg iemand maar eens flink de waarheid, recht in zijn gezicht, met luide stem. Niet leuk hè. Want dan vinden ze je niet lief meer
Het boek ken ik, sterker nog: ik heb het in de kast liggen, maar nog niet gelezen; wordt dan dus tijd dat ik dat wel ga doen!
Moet zeggen dat ik wel meer van dat soort boeken lees, gewoon om andere inzichten te krijgen. En nee, het is inderdaad iet leuk iemand 'de waarheid' te vertellen.....pfffff, moet ook dat nog leren....- da's een hele goede, en erg lastig....ik val erg snel terug in het zorgen voor anderen; dat heb je al gemerkt......
Ja, maar dat kan veranderen. Beetje bij beetje. Fluit jezelf terug als je merkt dat je jezelf op de tweede plaats zet. Als je beseft dat je iets tegen je zin doet, of maar ja zegt omdat je geen zin hebt in een discussie, enz. Je moet eerst het patroon leren herkennen en dan kun je beginnen het te doorbreken. Je hebt een duidelijke afspraak met je vriend staan dat opvoedingszaken uiteindelijk jouw beslissing zijn. Herinner hem daaraan als jullie weer in een discussie daarover dreigen te belanden: herhaal steeds je standpunt. We hebben afgesproken dat de opvoeding van de kinderen mijn verantwoordelijkheid is, en die verantwoordelijkheid neem ik ook. Ik denk goed na over hoe ik de dingen aanpak. Ik waardeer je advies en besluit zelf of ik het opvolg of niet. Dat kun je blijven herhalen: ik ben blij dat je met me meedenkt. Ik heb er zelf ook goed over nagedacht en ik wil het graag zus of zo doen. Zijn plaats als adviseur moet duidelijk zijn, ook in de gesprekken die jullie voeren. Jij bent (op dat punt) de baas, dus gedraag je ook zo
Ook hier heb ik nog te leren....maar daar ben ik wel mee bezig.... Hier wil ik het voor nu bij laten, ben moe....ga slapen...Wlelterusten, Nicoleliefs,
dubio
dinsdag 17 juli 2007 om 13:08
quote:
Goedemorgen Nicole,
Lekker geslapen? Een vraagje: waarom schrijf je dat je 'ziek' bent? Ben je dat niet echt dan?
Dubio, ik ben echt wel ziek...overvemoeid door alle ellende, ben ook erg negatief, terwijl ik dat voorheen niet was (vind ik vreselijk!), maar door de arts van het UWV ben ik gezond verklaard....ik mag (moet) dus weer gaan werken. Kom nu in de WW, omdat mijn baas mijn contract niet heeft verlengd, en moet met mijn vermoeidheid, en problemen rondom zoon, waarvan de hulpverlening nog niet echt goed op gang is gekomen, wel weer gaan werken... Maar ik voel me hiertoe dus nog lang niet in staat!
Liefs, Nicole
liefs, ook aan alle andere vrouwen hier! *;
dubio
PS Elfje, ik wil snel op je posting reageren!
Goedemorgen Nicole,
Lekker geslapen? Een vraagje: waarom schrijf je dat je 'ziek' bent? Ben je dat niet echt dan?
Dubio, ik ben echt wel ziek...overvemoeid door alle ellende, ben ook erg negatief, terwijl ik dat voorheen niet was (vind ik vreselijk!), maar door de arts van het UWV ben ik gezond verklaard....ik mag (moet) dus weer gaan werken. Kom nu in de WW, omdat mijn baas mijn contract niet heeft verlengd, en moet met mijn vermoeidheid, en problemen rondom zoon, waarvan de hulpverlening nog niet echt goed op gang is gekomen, wel weer gaan werken... Maar ik voel me hiertoe dus nog lang niet in staat!
Liefs, Nicole
liefs, ook aan alle andere vrouwen hier! *;
dubio
PS Elfje, ik wil snel op je posting reageren!
dinsdag 17 juli 2007 om 19:26
Lieve allemaal,
even een *; voor Iseo, Zonlicht, Mamzelle, Thirza, Dubiootje, Elfje, Nicole, en alle anderen!
En ik wilde nog even een berichtje schrijven voor Eszi.
Lieve Eszi, je schreef een paar dagen geleden je eerste bericht hier en ik hoop dat je nog weer gaat schrijven. Ik ben zelf namelijk erg geinteresseerd in je ervaringen en ik denk dat dat voor de anderen hier ook geldt. Ieders verhaal is anders, de één zal het ene herkennen, de ander weer iets anders. En met elkaar maken we dit topic tot wat het is - een soort verbond (tenminste, zo voel ik het...) van vrouwen met de nodige levenservaring, die elkaar respecteren en helpen waar ze kunnen. Ik hoop dat je je daarbij wilt aansluiten. Ikzelf heb behoorlijk wat gehad aan het meelezen en -schrijven aan dit topic (en nog!), terwijl het bij mij al zo lang geleden is. Dus als jij het gevoel hebt dat nog niet alles verwerkt is, denk ik dat het voor jou ook positief zal zijn. Er zijn hier een paar sterke vrouwen die heel gericht allerlei problematiek kunnen verwoorden.....(daar reken ik mezelf niet toe, maar ook ik zal je proberen te helpen door te reageren op wat je schrijft).
Anyway, om een lang verhaal kort te maken; ik hoop dat je je welkom voelt hier...
:R
Lemmy
even een *; voor Iseo, Zonlicht, Mamzelle, Thirza, Dubiootje, Elfje, Nicole, en alle anderen!
En ik wilde nog even een berichtje schrijven voor Eszi.
Lieve Eszi, je schreef een paar dagen geleden je eerste bericht hier en ik hoop dat je nog weer gaat schrijven. Ik ben zelf namelijk erg geinteresseerd in je ervaringen en ik denk dat dat voor de anderen hier ook geldt. Ieders verhaal is anders, de één zal het ene herkennen, de ander weer iets anders. En met elkaar maken we dit topic tot wat het is - een soort verbond (tenminste, zo voel ik het...) van vrouwen met de nodige levenservaring, die elkaar respecteren en helpen waar ze kunnen. Ik hoop dat je je daarbij wilt aansluiten. Ikzelf heb behoorlijk wat gehad aan het meelezen en -schrijven aan dit topic (en nog!), terwijl het bij mij al zo lang geleden is. Dus als jij het gevoel hebt dat nog niet alles verwerkt is, denk ik dat het voor jou ook positief zal zijn. Er zijn hier een paar sterke vrouwen die heel gericht allerlei problematiek kunnen verwoorden.....(daar reken ik mezelf niet toe, maar ook ik zal je proberen te helpen door te reageren op wat je schrijft).
Anyway, om een lang verhaal kort te maken; ik hoop dat je je welkom voelt hier...
:R
Lemmy
dinsdag 17 juli 2007 om 20:29
quote:
Er zijn hier een paar sterke vrouwen die heel gericht allerlei problematiek kunnen verwoorden.....(daar reken ik mezelf niet toe, maar ook ik zal je proberen te helpen door te reageren op wat je schrijft).
Naar complimentjes aan het vissen, Lemmy?
Tuurlijk hoor jij ook bij die sterke vrouwen. Laat ik het niet merken dat je dat nog een keer suggereert he!
Maar alle gekheid op een stokje: voel je welkom hier Eszi. Een plek om je gevoelens op een rij te kunnen krijgen, met een gratis spiegel erbij. Een verbond inderdaad! Voor wat ooit was en van z'n lang zal ze leven niet meer terug komt.
Er zijn hier een paar sterke vrouwen die heel gericht allerlei problematiek kunnen verwoorden.....(daar reken ik mezelf niet toe, maar ook ik zal je proberen te helpen door te reageren op wat je schrijft).
Naar complimentjes aan het vissen, Lemmy?
Tuurlijk hoor jij ook bij die sterke vrouwen. Laat ik het niet merken dat je dat nog een keer suggereert he!
Maar alle gekheid op een stokje: voel je welkom hier Eszi. Een plek om je gevoelens op een rij te kunnen krijgen, met een gratis spiegel erbij. Een verbond inderdaad! Voor wat ooit was en van z'n lang zal ze leven niet meer terug komt.
dinsdag 17 juli 2007 om 21:02
quote:Hallo allemaal,
Lieve Eszi! Ik wil graag ook reageren op je berichtje.
Hoe gaat het vandaag met je?
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt.
Moeilijk is dat.
Voor mij was het ook meteen al zo fijn om hier te schrijven, omdat ik me meteen al begrepen voelde.
Je hebt de mensen om je heen nodig, en tegelijk kunnen ze maar niet goed begrijpen wat je doormaakt als je uit de relatie komt, als je terugdenkt aan die tijd en wat dat met je doet.
Ik hoop dat je wat meer gaat vertellen, dat het je goed zal doen. Hier vind je in ieder geval een groepje vrouwen, die allemaal een deel van je verhaal of meer ervan kunnen begrijpen. Het helpt om erover te schrijen, over het jezelf terugvinden, over omgaan met die herinneringen die je nu nog erg verdrietig en onzeker kunnen maken. Of kwaad en teleurgesteld, opgelucht terwijl je toch met zoveel vragen achterblijft.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb.
Voor mij is het nu twee jaar geleden. Maar eigenlijk is het verwerken pas een tijdje terug begonnen.
Misschien heb je nu wat ruimte gekregen, en begin je het ook harder nodig te hebben om terug te kijken en langzaam iets voor jezelf op een rij te gaan zetten om het een plek te kunnen geven. Een periode die je straks gaat afsluiten, nadat je hebt onderzocht wat je meeneemt voor de toekomst.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders.
Heftig Eszi *;
Het kan behoorlijk beangstigend zijn, die herinneringen die terugkomen.
Vooral ook omdat je je nu realiseert wat er werkelijk gebeurde, je hebt veel weggestopt, je kon niet anders. Om nu terug te kijken en zien hoe erg het was doet zoveel met je.
Ik herken wat je schrijft, het schrikken van een onverwachte beweging, het nog steeds op je hoede zijn.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn.
Wil je hier misschien iets meer over vertellen?
Wat doet dit met je? hoe gaat dat?
Wil je dat het stopt, of vind je dat moeilijk, om het echt af te breken. Of is er iets anders aan de hand, lukt dat niet?
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner? Mijn partner komt niet uit het buitenland.
Heb je het gevoel dat je aan een nieuwe periode wilt beginnen? Is dat misschien wat je bedoelt met dat je het nu even niet meer weet? Kan me voorstellen dat dat dan ook te maken heeft met het contact wat er toch zo nu en dan is, dat lijkt me erg moeilijk.
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen?
Zelf ben ik van plan om nu echt afspraken te maken om op regelmatige basis met iemand te gaan praten. Maar ik ben een heel erge uitsteller. Vind het heel eng. Tot nu toe weten heel weinig mensen van mijn verhaal, behalve jullie hier. Ik heb veel dingen nog nooit hardop uitgesproken.
Maar ik ben echt heel fijn geholpen door een maatsch. werkster toen ik wegging bij ex. Bij het zoeken naar woonruimte ook enzo. Een vrouw die me begreep zonder al te veel woorden en er voor me was op cruciale momenten.
Dus ik heb zeker een positieve ervaring met hulpverlening. maar ook negatieve ervaringen ten tijde van de relatie.
Maar ik zou zeggen, ga op zoek naar iemand bij wie je je prettig voelt, om te praten over wat je hebt meegemaakt, om je te helpen vooruit te kijken. Dat is wat ik ook ga doen. En eigenlijk hoop ik dat jullie even streng aan me gaan vragen morgenavond, of ik nou gebeld heb want ik blijf het maar uitstellen....
De huisarts is een goed begin, die kan je ook doorverwijzen, of je op weg helpen. Of misschien ben je al geweest inmiddels?
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips?
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Liefs, Eszi.
Sorry, Eszi dat het twee dagen duurde voor je een reactie kreeg.
Wat ik wil zeggen, is net wat Lemmy aan je schreef. Ik hoop ook dat je je welkom voelt om alles van je af te schrijven waar je nu mee zit.
*;
Lieve Eszi! Ik wil graag ook reageren op je berichtje.
Hoe gaat het vandaag met je?
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt.
Moeilijk is dat.
Voor mij was het ook meteen al zo fijn om hier te schrijven, omdat ik me meteen al begrepen voelde.
Je hebt de mensen om je heen nodig, en tegelijk kunnen ze maar niet goed begrijpen wat je doormaakt als je uit de relatie komt, als je terugdenkt aan die tijd en wat dat met je doet.
Ik hoop dat je wat meer gaat vertellen, dat het je goed zal doen. Hier vind je in ieder geval een groepje vrouwen, die allemaal een deel van je verhaal of meer ervan kunnen begrijpen. Het helpt om erover te schrijen, over het jezelf terugvinden, over omgaan met die herinneringen die je nu nog erg verdrietig en onzeker kunnen maken. Of kwaad en teleurgesteld, opgelucht terwijl je toch met zoveel vragen achterblijft.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb.
Voor mij is het nu twee jaar geleden. Maar eigenlijk is het verwerken pas een tijdje terug begonnen.
Misschien heb je nu wat ruimte gekregen, en begin je het ook harder nodig te hebben om terug te kijken en langzaam iets voor jezelf op een rij te gaan zetten om het een plek te kunnen geven. Een periode die je straks gaat afsluiten, nadat je hebt onderzocht wat je meeneemt voor de toekomst.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders.
Heftig Eszi *;
Het kan behoorlijk beangstigend zijn, die herinneringen die terugkomen.
Vooral ook omdat je je nu realiseert wat er werkelijk gebeurde, je hebt veel weggestopt, je kon niet anders. Om nu terug te kijken en zien hoe erg het was doet zoveel met je.
Ik herken wat je schrijft, het schrikken van een onverwachte beweging, het nog steeds op je hoede zijn.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn.
Wil je hier misschien iets meer over vertellen?
Wat doet dit met je? hoe gaat dat?
Wil je dat het stopt, of vind je dat moeilijk, om het echt af te breken. Of is er iets anders aan de hand, lukt dat niet?
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner? Mijn partner komt niet uit het buitenland.
Heb je het gevoel dat je aan een nieuwe periode wilt beginnen? Is dat misschien wat je bedoelt met dat je het nu even niet meer weet? Kan me voorstellen dat dat dan ook te maken heeft met het contact wat er toch zo nu en dan is, dat lijkt me erg moeilijk.
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen?
Zelf ben ik van plan om nu echt afspraken te maken om op regelmatige basis met iemand te gaan praten. Maar ik ben een heel erge uitsteller. Vind het heel eng. Tot nu toe weten heel weinig mensen van mijn verhaal, behalve jullie hier. Ik heb veel dingen nog nooit hardop uitgesproken.
Maar ik ben echt heel fijn geholpen door een maatsch. werkster toen ik wegging bij ex. Bij het zoeken naar woonruimte ook enzo. Een vrouw die me begreep zonder al te veel woorden en er voor me was op cruciale momenten.
Dus ik heb zeker een positieve ervaring met hulpverlening. maar ook negatieve ervaringen ten tijde van de relatie.
Maar ik zou zeggen, ga op zoek naar iemand bij wie je je prettig voelt, om te praten over wat je hebt meegemaakt, om je te helpen vooruit te kijken. Dat is wat ik ook ga doen. En eigenlijk hoop ik dat jullie even streng aan me gaan vragen morgenavond, of ik nou gebeld heb want ik blijf het maar uitstellen....
De huisarts is een goed begin, die kan je ook doorverwijzen, of je op weg helpen. Of misschien ben je al geweest inmiddels?
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips?
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Liefs, Eszi.
Sorry, Eszi dat het twee dagen duurde voor je een reactie kreeg.
Wat ik wil zeggen, is net wat Lemmy aan je schreef. Ik hoop ook dat je je welkom voelt om alles van je af te schrijven waar je nu mee zit.
*;
dinsdag 17 juli 2007 om 21:14
Annemoon!
Hoe is het met je?
Lemmy, jij bent absoluut een hele sterke vrouw. Je vraagt erom :P en je gaat het krijgen ook: ik heb enorm veel bewondering voor je. Ook voor hoe je hebt gekozen om weer gelukkig te zijn. Je gezin, een nieuwe vriendschap en relatie aan durven gaan met je huidige lief, ik vind dat geweldig om te lezen!
Jij bent een kei, en je geeft juist heel goede reacties! O+
Zon, lieve Zon hoe gaat het met jou? Had je net gemist toen zondagavond, ik was te laat. En je krijgt ook nog mail van me.
Hoe ging het vandaag?
:R
Mamz *;
Liefs Iseo
Hoe is het met je?
Lemmy, jij bent absoluut een hele sterke vrouw. Je vraagt erom :P en je gaat het krijgen ook: ik heb enorm veel bewondering voor je. Ook voor hoe je hebt gekozen om weer gelukkig te zijn. Je gezin, een nieuwe vriendschap en relatie aan durven gaan met je huidige lief, ik vind dat geweldig om te lezen!
Jij bent een kei, en je geeft juist heel goede reacties! O+
Zon, lieve Zon hoe gaat het met jou? Had je net gemist toen zondagavond, ik was te laat. En je krijgt ook nog mail van me.
Hoe ging het vandaag?
:R
Mamz *;
Liefs Iseo
dinsdag 17 juli 2007 om 22:00
Lemmy:R
jij bent zelf absoluut ook een sterke vrouw hoor! En door het lezen van jouw verhaal en het nieuwe geluk met je nieuwe partner vind ik toch ook de kracht om bepaalde zaken onder ogen te zien en te verwerken. Hard nodig natuurlijk want hoe kan ik ooit weer leren het vertrouwen te schenken aan iemand. Want dat is natuurlijk de schade voor velen van ons. We hebben iemand het vertrouwen geschonken die het niet waard blijkt te zijn. We hebben geleerd dat er mensen zijn die je onder het mom van liefde het vertrouwen in een ander, maar ook in jezelf afpakken. En het is dus altijd goed om te lezen dat je, ondanks deze littekens, dus opnieuw kunt (leren, in mijn geval) vertrouwen.
Iseo, ja het was laat he zondag, te laat hoor! Ik kon ook helemaal niet slapen. Ik ben nu ook best moe en leeg. Ik mis mijn kinderen en tegelijkertijd geniet ik van de rust. Ik heb niet veel energie over, dat merk ik wel. Een aantal zaken hebben vorige week natuurlijk ook nog weer genoeg energie gekost. En ik weet weer zeker dat mijn ex dus nooit zal veranderen en dat meerdere mensen zich schuldig voelen terwijl hij verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag. En dat dit keer dus mijn dochter de dupe was.
Ik lees wel mee, maar het lukt me dus niet om op alles te reageren. Wel voor iedereen een dikke *;
liefs Zonlicht
jij bent zelf absoluut ook een sterke vrouw hoor! En door het lezen van jouw verhaal en het nieuwe geluk met je nieuwe partner vind ik toch ook de kracht om bepaalde zaken onder ogen te zien en te verwerken. Hard nodig natuurlijk want hoe kan ik ooit weer leren het vertrouwen te schenken aan iemand. Want dat is natuurlijk de schade voor velen van ons. We hebben iemand het vertrouwen geschonken die het niet waard blijkt te zijn. We hebben geleerd dat er mensen zijn die je onder het mom van liefde het vertrouwen in een ander, maar ook in jezelf afpakken. En het is dus altijd goed om te lezen dat je, ondanks deze littekens, dus opnieuw kunt (leren, in mijn geval) vertrouwen.
Iseo, ja het was laat he zondag, te laat hoor! Ik kon ook helemaal niet slapen. Ik ben nu ook best moe en leeg. Ik mis mijn kinderen en tegelijkertijd geniet ik van de rust. Ik heb niet veel energie over, dat merk ik wel. Een aantal zaken hebben vorige week natuurlijk ook nog weer genoeg energie gekost. En ik weet weer zeker dat mijn ex dus nooit zal veranderen en dat meerdere mensen zich schuldig voelen terwijl hij verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag. En dat dit keer dus mijn dochter de dupe was.
Ik lees wel mee, maar het lukt me dus niet om op alles te reageren. Wel voor iedereen een dikke *;
liefs Zonlicht
dinsdag 17 juli 2007 om 22:04
Iseo, Annemoon.... 
bloos, dubbelbloos en nog eens bloos..!!! Het was echt niet mijn bedoeling om naar complimentjes te vissen (hoewel ze natuurlijk altijd leuk zijn om te krijgen, zo ben ik dan ook wel weer..., dus daarvoor dank!).
Maar ik zat meer te denken aan het talent dat sommigen van ons (laat ik het dan zo noemen!) hier hebben om de zaken zo enorm glashelder onder woorden te brengen; jullie (of WIJ voor het geval jullie mij anders weer verdenken van visserij...) hebben allemaal wel een aantal sterke staaltjes laten zien wat dat betreft, maar ik dacht aan Iseo en Dubiootje in het bijzonder, die altijd zo veel moeite nemen om de diepte in te gaan en mensen de vragen durven te stellen die hen aan het denken zetten (en mij erbij en vast nog wel veel meer lezers).
Maar natuurlijk, vanzelfsprekend, zonder twijfel... sterke vrouwen zijn we allemaal, anders waren we hier niet. Toch? :R
Dus hierbij, een compliment aan ons allemaal, inclusief mezelf!
bloos, dubbelbloos en nog eens bloos..!!! Het was echt niet mijn bedoeling om naar complimentjes te vissen (hoewel ze natuurlijk altijd leuk zijn om te krijgen, zo ben ik dan ook wel weer..., dus daarvoor dank!). Maar ik zat meer te denken aan het talent dat sommigen van ons (laat ik het dan zo noemen!) hier hebben om de zaken zo enorm glashelder onder woorden te brengen; jullie (of WIJ voor het geval jullie mij anders weer verdenken van visserij...
) hebben allemaal wel een aantal sterke staaltjes laten zien wat dat betreft, maar ik dacht aan Iseo en Dubiootje in het bijzonder, die altijd zo veel moeite nemen om de diepte in te gaan en mensen de vragen durven te stellen die hen aan het denken zetten (en mij erbij en vast nog wel veel meer lezers). Maar natuurlijk, vanzelfsprekend, zonder twijfel... sterke vrouwen zijn we allemaal, anders waren we hier niet. Toch? :R
Dus hierbij, een compliment aan ons allemaal, inclusief mezelf!
woensdag 18 juli 2007 om 00:21
quote:
quote: dubiootje reageerde
In het algemeen sta ik wel positief in het leven, ik denk wel van mezelf dat ik vrij veel aankan, heb wel bewezen (aan mezelf?) dat ik zelfstandig kan zijn. Ik durf bijvoorbeeld wel te zeggen dat ik goed ben in mijn werk (ik werk nu niet sinds ons 3e kind erbij is gekomen, maar heb altijd wel gewerkt, en ga over niet al te lange tijd weer aan de slag). Ik durf dat ook kenbaar te maken tijdens sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld. Een ex-collega zei zelfs eens dat ze mij zo zelfverzekerd vond op mijn werk!! Maar dat is voor mij iets totaal anders dan hoe ik me voel over mijzelf als persoon. Sowieso mijn uiterlijk - verstandelijk weet ik dat dat best ''door de beugel'' kan, maar gevoelsmatig....! Maar ook mijn gebrek aan spontaniteit, en aan een bepaalde vanzelfsprekendheid die andere mensen aan de dag leggen in hun omgang met mensen.... Poe, als ik mijn gemoed opvolg word ik vandaag nog kluizenaar.
Bij mij is er eigenlijk nooit op gehamerd dat ik beter zou kunnen. In tegendeel zelfs, ik heb een opleiding gedaan onder mijn kunnen, ik had eigenlijk altijd ''overcapaciteit'' op school en daar werd niets mee gedaan. Het deed er niet toe eigenlijk. Achteraf heb ik daar zelf wel dat negatieve gevoel over: ik had veel beter gekund, hoger opgeleid kunnen zijn, als ik maar meer ambitie had gehad... maar het is nooit van mij gevraagd. Ik probeer zelf, als mijn kinderen die leeftijd hebben, er wel voor te zorgen dat zij een opleiding kiezen die past bij hun capaciteiten.
Inderdaad....
En als ik dan om me heen kijk, en ik zie vrouwen die heel anders zijn dan ik: zelfverzekerd, die op de voorgrond durven te treden, etc., en als ik dan heel eerlijk ben, wil ik zo zijn? Nee, niet eens! Mijn (soms overmatige) bescheidenheid, verlegenheid, en al die dingen waar ik dagelijks tegenaan loop, maken mij tot wie ik ben. En het zijn eigenschappen die ik in anderen juist best sympathiek vind! Net als blozen, mijn grote struikelblok (vooral in mijn puberteit). Dus waarom kan ik het dan van mezelf zo slecht accepteren?!
Liefs, Lemmy Lemmy, ik lees net dit berichtje, en ik herken mezelf hier heel erg in; het kon gewoon over mij gaan. Maar jij bent blijkbaar een stuk verder dan ik: jij accepteert dat je zo bent; ik heb er momenteel veel moeite mee te accepteren dat ik ook zo ben.....
Ben de laatste maanden erg negatief, terwijl ik vroeger alles (ondanks de ellende) wel positief kon benaderen. Ik loop al bij een therapeut, maar vraag me af, hoe ik weer positiever kan worden, en het leven weer zonniger kan zien....
Goed dat jij het wel kan!!!
Liers, Nicole
quote: dubiootje reageerde
In het algemeen sta ik wel positief in het leven, ik denk wel van mezelf dat ik vrij veel aankan, heb wel bewezen (aan mezelf?) dat ik zelfstandig kan zijn. Ik durf bijvoorbeeld wel te zeggen dat ik goed ben in mijn werk (ik werk nu niet sinds ons 3e kind erbij is gekomen, maar heb altijd wel gewerkt, en ga over niet al te lange tijd weer aan de slag). Ik durf dat ook kenbaar te maken tijdens sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld. Een ex-collega zei zelfs eens dat ze mij zo zelfverzekerd vond op mijn werk!! Maar dat is voor mij iets totaal anders dan hoe ik me voel over mijzelf als persoon. Sowieso mijn uiterlijk - verstandelijk weet ik dat dat best ''door de beugel'' kan, maar gevoelsmatig....! Maar ook mijn gebrek aan spontaniteit, en aan een bepaalde vanzelfsprekendheid die andere mensen aan de dag leggen in hun omgang met mensen.... Poe, als ik mijn gemoed opvolg word ik vandaag nog kluizenaar
. Bij mij is er eigenlijk nooit op gehamerd dat ik beter zou kunnen. In tegendeel zelfs, ik heb een opleiding gedaan onder mijn kunnen, ik had eigenlijk altijd ''overcapaciteit'' op school en daar werd niets mee gedaan. Het deed er niet toe eigenlijk. Achteraf heb ik daar zelf wel dat negatieve gevoel over: ik had veel beter gekund, hoger opgeleid kunnen zijn, als ik maar meer ambitie had gehad... maar het is nooit van mij gevraagd. Ik probeer zelf, als mijn kinderen die leeftijd hebben, er wel voor te zorgen dat zij een opleiding kiezen die past bij hun capaciteiten.
Inderdaad....
En als ik dan om me heen kijk, en ik zie vrouwen die heel anders zijn dan ik: zelfverzekerd, die op de voorgrond durven te treden, etc., en als ik dan heel eerlijk ben, wil ik zo zijn? Nee, niet eens! Mijn (soms overmatige) bescheidenheid, verlegenheid, en al die dingen waar ik dagelijks tegenaan loop, maken mij tot wie ik ben. En het zijn eigenschappen die ik in anderen juist best sympathiek vind! Net als blozen, mijn grote struikelblok (vooral in mijn puberteit). Dus waarom kan ik het dan van mezelf zo slecht accepteren?!
Liefs, Lemmy Lemmy, ik lees net dit berichtje, en ik herken mezelf hier heel erg in; het kon gewoon over mij gaan. Maar jij bent blijkbaar een stuk verder dan ik: jij accepteert dat je zo bent; ik heb er momenteel veel moeite mee te accepteren dat ik ook zo ben.....
Ben de laatste maanden erg negatief, terwijl ik vroeger alles (ondanks de ellende) wel positief kon benaderen. Ik loop al bij een therapeut, maar vraag me af, hoe ik weer positiever kan worden, en het leven weer zonniger kan zien....
Goed dat jij het wel kan!!!
Liers, Nicole
woensdag 18 juli 2007 om 00:47
quote: Nicole_1964 reageerde
Lemmy, ik lees net dit berichtje, en ik herken mezelf hier heel erg in; het kon gewoon over mij gaan. Maar jij bent blijkbaar een stuk verder dan ik: jij accepteert dat je zo bent; ik heb er momenteel veel moeite mee te accepteren dat ik ook zo ben.....
Ben de laatste maanden erg negatief, terwijl ik vroeger alles (ondanks de ellende) wel positief kon benaderen. Ik loop al bij een therapeut, maar vraag me af, hoe ik weer positiever kan worden, en het leven weer zonniger kan zien....
Goed dat jij het wel kan!!!
Liers, NicoleLieve Nicole,
Goh, je haalt dit stukje dat ik zelf geschreven heb net op een goed moment aan zeg... ik had wat zelfbeeld betreft best wel een dip vandaag. Had een mevrouw op visite die zichzelf helemaal geweldig vond - en nee, dan denk ik niet "wat een arrogant mens", nee, dan denk ik dat de oorzaak bij mij ligt dat zij zich zo vrij voelt bij mij om zo hoog van de toren te blazen over zichzelf. Met andere woorden, dat zij zich (terecht?) boven mij verheven voelt. Stom, ik weet het, maar ik kan mijn gedachten niet stopzetten.
Ben in de laatste weken 4 kilo aangekomen na het stoppen van borstvoeding geven aan mijn dochter. Wat is nou helemaal 4 kilo, ik weet het, het gaat nergens over, maar ik kijk in de spiegel en dan lijkt het wel of het geen 4 maar 24 kilo is ofzo...
Komt mijn man vanavond thuis, moe, geen energie om mij aandacht te geven... en wat denk ik: zware dag op het werk, weinig geslapen de laatste tijd, te druk gemaakt met klussen in ons huis? Nee, ik denk dat hij mij niet meer leuk genoeg vindt...
Kortom, verstandelijk weet ik hoe ik me moet voelen, maar mijn daadwerkelijke gevoelens sluiten daar niet altijd op aan. Soms wel hoor (zoals op de dag dat ik bovenvermeld stukje schreef waarschijnlijk!), maar er zijn van die dagen.....!!!
*; Lemmy
Lemmy, ik lees net dit berichtje, en ik herken mezelf hier heel erg in; het kon gewoon over mij gaan. Maar jij bent blijkbaar een stuk verder dan ik: jij accepteert dat je zo bent; ik heb er momenteel veel moeite mee te accepteren dat ik ook zo ben.....
Ben de laatste maanden erg negatief, terwijl ik vroeger alles (ondanks de ellende) wel positief kon benaderen. Ik loop al bij een therapeut, maar vraag me af, hoe ik weer positiever kan worden, en het leven weer zonniger kan zien....
Goed dat jij het wel kan!!!
Liers, NicoleLieve Nicole,
Goh, je haalt dit stukje dat ik zelf geschreven heb net op een goed moment aan zeg... ik had wat zelfbeeld betreft best wel een dip vandaag. Had een mevrouw op visite die zichzelf helemaal geweldig vond - en nee, dan denk ik niet "wat een arrogant mens", nee, dan denk ik dat de oorzaak bij mij ligt dat zij zich zo vrij voelt bij mij om zo hoog van de toren te blazen over zichzelf. Met andere woorden, dat zij zich (terecht?) boven mij verheven voelt. Stom, ik weet het, maar ik kan mijn gedachten niet stopzetten.
Ben in de laatste weken 4 kilo aangekomen na het stoppen van borstvoeding geven aan mijn dochter. Wat is nou helemaal 4 kilo, ik weet het, het gaat nergens over, maar ik kijk in de spiegel en dan lijkt het wel of het geen 4 maar 24 kilo is ofzo...
Komt mijn man vanavond thuis, moe, geen energie om mij aandacht te geven... en wat denk ik: zware dag op het werk, weinig geslapen de laatste tijd, te druk gemaakt met klussen in ons huis? Nee, ik denk dat hij mij niet meer leuk genoeg vindt...
Kortom, verstandelijk weet ik hoe ik me moet voelen, maar mijn daadwerkelijke gevoelens sluiten daar niet altijd op aan. Soms wel hoor (zoals op de dag dat ik bovenvermeld stukje schreef waarschijnlijk!), maar er zijn van die dagen.....!!!
*; Lemmy
woensdag 18 juli 2007 om 08:30
quote:
Lieve Nicole,
Goh, je haalt dit stukje dat ik zelf geschreven heb net op een goed moment aan zeg... ik had wat zelfbeeld betreft best wel een dip vandaag. Had een mevrouw op visite die zichzelf helemaal geweldig vond - en nee, dan denk ik niet "wat een arrogant mens", nee, dan denk ik dat de oorzaak bij mij ligt dat zij zich zo vrij voelt bij mij om zo hoog van de toren te blazen over zichzelf. Met andere woorden, dat zij zich (terecht?) boven mij verheven voelt. Stom, ik weet het, maar ik kan mijn gedachten niet stopzetten.
Ben in de laatste weken 4 kilo aangekomen na het stoppen van borstvoeding geven aan mijn dochter. Wat is nou helemaal 4 kilo, ik weet het, het gaat nergens over, maar ik kijk in de spiegel en dan lijkt het wel of het geen 4 maar 24 kilo is ofzo...
Komt mijn man vanavond thuis, moe, geen energie om mij aandacht te geven... en wat denk ik: zware dag op het werk, weinig geslapen de laatste tijd, te druk gemaakt met klussen in ons huis? Nee, ik denk dat hij mij niet meer leuk genoeg vindt...
Kortom, verstandelijk weet ik hoe ik me moet voelen, maar mijn daadwerkelijke gevoelens sluiten daar niet altijd op aan. Soms wel hoor (zoals op de dag dat ik bovenvermeld stukje schreef waarschijnlijk!), maar er zijn van die dagen.....!!!
*; Lemmy
Lemmy, ook dit doe ik op net zo'n manier. Ik ga er ook altijd meteen vanuit, dt de fout bij bij ligt. En nu, met mijn huidige vriend is het nett zo, terwijl ik al heel vaak gemekrt heb dat ik me wéér druk heb gemaakt om niets..... Verstandelijk weet je het dan wel, maar het zou zo fijn zijn, als verstand en gevoel op één lijn zouden zitten. En dat ik (jij en anderen) ook voelen dat je er wél mag zijn. Ik vraag me af hoe het komt dat zoveel vrouwnen hiermee zitten....is dat toch iets wat we hebben meegekregen uit onze opvoeding? Zelf ben ik boven de 40, en in dei tijd was het zeker zo, maar hier zitten zoveel jongere vrouwen...komt het ook door het ideaalbeeld dat geswchetst wordt vaak????
Nicole
Lieve Nicole,
Goh, je haalt dit stukje dat ik zelf geschreven heb net op een goed moment aan zeg... ik had wat zelfbeeld betreft best wel een dip vandaag. Had een mevrouw op visite die zichzelf helemaal geweldig vond - en nee, dan denk ik niet "wat een arrogant mens", nee, dan denk ik dat de oorzaak bij mij ligt dat zij zich zo vrij voelt bij mij om zo hoog van de toren te blazen over zichzelf. Met andere woorden, dat zij zich (terecht?) boven mij verheven voelt. Stom, ik weet het, maar ik kan mijn gedachten niet stopzetten.
Ben in de laatste weken 4 kilo aangekomen na het stoppen van borstvoeding geven aan mijn dochter. Wat is nou helemaal 4 kilo, ik weet het, het gaat nergens over, maar ik kijk in de spiegel en dan lijkt het wel of het geen 4 maar 24 kilo is ofzo...
Komt mijn man vanavond thuis, moe, geen energie om mij aandacht te geven... en wat denk ik: zware dag op het werk, weinig geslapen de laatste tijd, te druk gemaakt met klussen in ons huis? Nee, ik denk dat hij mij niet meer leuk genoeg vindt...
Kortom, verstandelijk weet ik hoe ik me moet voelen, maar mijn daadwerkelijke gevoelens sluiten daar niet altijd op aan. Soms wel hoor (zoals op de dag dat ik bovenvermeld stukje schreef waarschijnlijk!), maar er zijn van die dagen.....!!!
*; Lemmy
Lemmy, ook dit doe ik op net zo'n manier. Ik ga er ook altijd meteen vanuit, dt de fout bij bij ligt. En nu, met mijn huidige vriend is het nett zo, terwijl ik al heel vaak gemekrt heb dat ik me wéér druk heb gemaakt om niets..... Verstandelijk weet je het dan wel, maar het zou zo fijn zijn, als verstand en gevoel op één lijn zouden zitten. En dat ik (jij en anderen) ook voelen dat je er wél mag zijn. Ik vraag me af hoe het komt dat zoveel vrouwnen hiermee zitten....is dat toch iets wat we hebben meegekregen uit onze opvoeding? Zelf ben ik boven de 40, en in dei tijd was het zeker zo, maar hier zitten zoveel jongere vrouwen...komt het ook door het ideaalbeeld dat geswchetst wordt vaak????
Nicole
woensdag 18 juli 2007 om 11:12
quote: Nicole_1964 reageerde
Lemmy, ook dit doe ik op net zo'n manier. Ik ga er ook altijd meteen vanuit, dt de fout bij bij ligt. En nu, met mijn huidige vriend is het nett zo, terwijl ik al heel vaak gemekrt heb dat ik me wéér druk heb gemaakt om niets..... Verstandelijk weet je het dan wel, maar het zou zo fijn zijn, als verstand en gevoel op één lijn zouden zitten. En dat ik (jij en anderen) ook voelen dat je er wél mag zijn. Ik vraag me af hoe het komt dat zoveel vrouwnen hiermee zitten....is dat toch iets wat we hebben meegekregen uit onze opvoeding? Zelf ben ik boven de 40, en in dei tijd was het zeker zo, maar hier zitten zoveel jongere vrouwen...komt het ook door het ideaalbeeld dat geswchetst wordt vaak????
Nicole
Lieve Nicole,
Ik zou niet kunnen zeggen wat de oorzaak daarvan is in mijn geval. Ik ben 35 trouwens, dus wij schelen niet zo veel.
Ik kan me niet herinneren dat er in mijn opvoeding gevraagd werd dat ik aan een ideaalbeeld moest voldoen, eerder andersom, er werd eigenlijk überhaupt niets van mij gevraagd. Ik geloof dat het er bij mij gewoon al inzat vanaf het begin, ik herinner mij ook dingen daarvan uit mijn jeugd. Even een specifiek voorbeeld: ik was een keer met een vriendinnetje aan het stoeien, we waren misschien 8 jaar of zo, en het ging een beetje wild. Ik raakte haar per ongeluk met mijn knie tegen haar kin en zij brak een stukje van haar tand. Ik raakte helemaal in paniek, en smeekte haar om het niet aan mijn ouders te vertellen, en ik geloof ook niet dat ze het ooit geweten hebben. Het was gewoon een vervelend ongelukje, dat ieder kind kan overkomen. Waarom ik zo bang was dat mijn ouders erachter zouden komen? Tja, stel je voor dat ze mij niet meer lief zouden vinden...
Ik sprak gisteren met mijn moeder erover dat de tijd zo snel lijkt te gaan. Mijn moeder zei dat zij de tijd als kind juist altijd te langzaam vond gaan, zij kon toen niet wachten tot ze groot zou zijn en al die dingen mocht doen die ze als kind nog niet mocht en kon. Ik herinner het me juist andersom, ik realiseerde me als kind dat er als volwassene veel meer van mij gevraagd zou worden en was toen al bang dat ik ''het niet kon'', niet aan de verwachtingen kon voldoen, me niet kon handhaven in de wereld.
Na als puber/jong volwassene helemaal los te zijn gegaan op het gebied van vriendjes (tja, hoe meer bevestiging hoe beter schijnbaar) kreeg ik dan een relatie met mijn toekomstige 1e echtgenoot en die heeft qua zelfbeeld de zaken natuurlijk bepaald niet verbeterd. Het voelde voor mij als de ultieme bevestiging voor mezelf: zie je wel, ik ben lelijk (dat vond hij immers), dom (omdat ik niet eerder doorzag dat hij niet van me hield en andere mensen schijnbaar wel), kortom: het niet waard om van gehouden te worden. "Ik kon het niet".
Ik denk dat ik wel altijd zal blijven twijfelen aan mijn eigen kunnen, aan hoe ik overkom, aan wat 'men' denkt van mij. Maar toch kan ik hier veel beter mee omgaan dan vroeger, toen ik jonger was. Doordat ik nu wéét dat het onterecht is (ook al voel ik het dan niet altijd...) kan ik het wel beter relativeren, verlies mezelf niet meer zo in die negatieve gevoelens.
En op zo'n dag als gisteren, zo'n dag dat ik me dom, lelijk, niet leuk genoeg voel, realiseer ik me ook dat er weer betere dagen komen. Ik zet de knop dan een beetje om van 'gevoel' naar 'verstand', snap je wat ik bedoel? En ik het kan het in mezelf houden, straal dat negatieve gevoel niet zo uit. Niets werkt zo goed hiertegen bij mij als een positieve reactie vanuit de buitenwereld trouwens. Dus hier gisteren, de reacties dat ik wel een sterke vrouw ben.... :R(ook al had ik er onbedoeld zelf om gevraagd!) of ik loop in de supermarkt en er gaat opeens een wildvreemde man met mij flirten of zo.... Tja, raar... het oordeel van anderen weegt zwaar (vooral het oordeel dat ik DENK dat anderen hebben), maar als ik zomaar positief benaderd word dan kan me dat echt vleugels geven.
Hehe, lang verhaal... wat ik bedoel te zeggen is, dat je je moet realiseren dat deze onzekerheid iets is wat in jezelf zit, net zoals andere mensen arrogant of zelfverzekerd kunnen zijn. Het is zeker niet iets dat terecht is. Kijk hier maar, veel van de vrouwen hier hebben net als jij en ik dat negatieve zelfbeeld, hebben er hard aan moeten werken om wat positiever in het leven te staan. En ik heb echt nooit eerder een groep vrouwen bij elkaar gezien die zoveel wijsheid, kracht, medeleven en respect voor elkaar aan de dag legt. Bij elk stukje dat ik lees hier, zie ik dat terug. Ik zie dus ook heel duidelijk dat hun negatieve zelfbeeld en hun onzekerheid volledig onterecht is. Ga er dus maar van uit dat dat bij jou en mij niet anders is!
Ik wens iedereen een fijne dag met veel positieve gevoelens over zichzelf!
Liefs, Lemmy
Lemmy, ook dit doe ik op net zo'n manier. Ik ga er ook altijd meteen vanuit, dt de fout bij bij ligt. En nu, met mijn huidige vriend is het nett zo, terwijl ik al heel vaak gemekrt heb dat ik me wéér druk heb gemaakt om niets..... Verstandelijk weet je het dan wel, maar het zou zo fijn zijn, als verstand en gevoel op één lijn zouden zitten. En dat ik (jij en anderen) ook voelen dat je er wél mag zijn. Ik vraag me af hoe het komt dat zoveel vrouwnen hiermee zitten....is dat toch iets wat we hebben meegekregen uit onze opvoeding? Zelf ben ik boven de 40, en in dei tijd was het zeker zo, maar hier zitten zoveel jongere vrouwen...komt het ook door het ideaalbeeld dat geswchetst wordt vaak????
Nicole
Lieve Nicole,
Ik zou niet kunnen zeggen wat de oorzaak daarvan is in mijn geval. Ik ben 35 trouwens, dus wij schelen niet zo veel.
Ik kan me niet herinneren dat er in mijn opvoeding gevraagd werd dat ik aan een ideaalbeeld moest voldoen, eerder andersom, er werd eigenlijk überhaupt niets van mij gevraagd. Ik geloof dat het er bij mij gewoon al inzat vanaf het begin, ik herinner mij ook dingen daarvan uit mijn jeugd. Even een specifiek voorbeeld: ik was een keer met een vriendinnetje aan het stoeien, we waren misschien 8 jaar of zo, en het ging een beetje wild. Ik raakte haar per ongeluk met mijn knie tegen haar kin en zij brak een stukje van haar tand. Ik raakte helemaal in paniek, en smeekte haar om het niet aan mijn ouders te vertellen, en ik geloof ook niet dat ze het ooit geweten hebben. Het was gewoon een vervelend ongelukje, dat ieder kind kan overkomen. Waarom ik zo bang was dat mijn ouders erachter zouden komen? Tja, stel je voor dat ze mij niet meer lief zouden vinden...
Ik sprak gisteren met mijn moeder erover dat de tijd zo snel lijkt te gaan. Mijn moeder zei dat zij de tijd als kind juist altijd te langzaam vond gaan, zij kon toen niet wachten tot ze groot zou zijn en al die dingen mocht doen die ze als kind nog niet mocht en kon. Ik herinner het me juist andersom, ik realiseerde me als kind dat er als volwassene veel meer van mij gevraagd zou worden en was toen al bang dat ik ''het niet kon'', niet aan de verwachtingen kon voldoen, me niet kon handhaven in de wereld.
Na als puber/jong volwassene helemaal los te zijn gegaan op het gebied van vriendjes (tja, hoe meer bevestiging hoe beter schijnbaar) kreeg ik dan een relatie met mijn toekomstige 1e echtgenoot en die heeft qua zelfbeeld de zaken natuurlijk bepaald niet verbeterd. Het voelde voor mij als de ultieme bevestiging voor mezelf: zie je wel, ik ben lelijk (dat vond hij immers), dom (omdat ik niet eerder doorzag dat hij niet van me hield en andere mensen schijnbaar wel), kortom: het niet waard om van gehouden te worden. "Ik kon het niet".
Ik denk dat ik wel altijd zal blijven twijfelen aan mijn eigen kunnen, aan hoe ik overkom, aan wat 'men' denkt van mij. Maar toch kan ik hier veel beter mee omgaan dan vroeger, toen ik jonger was. Doordat ik nu wéét dat het onterecht is (ook al voel ik het dan niet altijd...) kan ik het wel beter relativeren, verlies mezelf niet meer zo in die negatieve gevoelens.
En op zo'n dag als gisteren, zo'n dag dat ik me dom, lelijk, niet leuk genoeg voel, realiseer ik me ook dat er weer betere dagen komen. Ik zet de knop dan een beetje om van 'gevoel' naar 'verstand', snap je wat ik bedoel? En ik het kan het in mezelf houden, straal dat negatieve gevoel niet zo uit. Niets werkt zo goed hiertegen bij mij als een positieve reactie vanuit de buitenwereld trouwens. Dus hier gisteren, de reacties dat ik wel een sterke vrouw ben.... :R(ook al had ik er onbedoeld zelf om gevraagd!) of ik loop in de supermarkt en er gaat opeens een wildvreemde man met mij flirten of zo...
. Tja, raar... het oordeel van anderen weegt zwaar (vooral het oordeel dat ik DENK dat anderen hebben), maar als ik zomaar positief benaderd word dan kan me dat echt vleugels geven. Hehe, lang verhaal... wat ik bedoel te zeggen is, dat je je moet realiseren dat deze onzekerheid iets is wat in jezelf zit, net zoals andere mensen arrogant of zelfverzekerd kunnen zijn. Het is zeker niet iets dat terecht is. Kijk hier maar, veel van de vrouwen hier hebben net als jij en ik dat negatieve zelfbeeld, hebben er hard aan moeten werken om wat positiever in het leven te staan. En ik heb echt nooit eerder een groep vrouwen bij elkaar gezien die zoveel wijsheid, kracht, medeleven en respect voor elkaar aan de dag legt. Bij elk stukje dat ik lees hier, zie ik dat terug. Ik zie dus ook heel duidelijk dat hun negatieve zelfbeeld en hun onzekerheid volledig onterecht is. Ga er dus maar van uit dat dat bij jou en mij niet anders is!
Ik wens iedereen een fijne dag met veel positieve gevoelens over zichzelf!
Liefs, Lemmy
