Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 18 juli 2007 om 11:35
quote:
Hehe, lang verhaal... wat ik bedoel te zeggen is, dat je je moet realiseren dat deze onzekerheid iets is wat in jezelf zit, net zoals andere mensen arrogant of zelfverzekerd kunnen zijn. Het is zeker niet iets dat terecht is. Kijk hier maar, veel van de vrouwen hier hebben net als jij en ik dat negatieve zelfbeeld, hebben er hard aan moeten werken om wat positiever in het leven te staan. En ik heb echt nooit eerder een groep vrouwen bij elkaar gezien die zoveel wijsheid, kracht, medeleven en respect voor elkaar aan de dag legt. Bij elk stukje dat ik lees hier, zie ik dat terug. Ik zie dus ook heel duidelijk dat hun negatieve zelfbeeld en hun onzekerheid volledig onterecht is. Ga er dus maar van uit dat dat bij jou en mij niet anders is!
Ik wens iedereen een fijne dag met veel positieve gevoelens over zichzelf!
Liefs, Lemmy
Dank je wel Lemmy, je hebt het mooi verwoord. Het is inderdaad dat negatieve zelfbeeld wat ontstaan is wat me dwarszit. En daar word ik inderdaad onzeker van, vooral het gevoel krijgen dat alles wat je doet niet goed is. Maar het is een gevoel en je gevoel hoeft niet altijd te kloppen of terecht te zijn. En dan is het soms goed om te horen dat anderen vinden dat je het wel goed doet. Is het niet meer een kwestie van de lat te hoog leggen? Hogere normen voor jezelf aanleggen dan voor anderen. Ik weet dat ik me daar nog wel eens schuldig aan maak en als ik dan niet kan voldoen aan mijn eigen normen, ja dan denk ik natuurlijk niet zo positief over mezelf.
Nicolle, ik denk dat je er goed aan doet na te gaan hoe het komt dat je je zo voelt en of het terecht is dat je je zo voelt. Ik denk dat je (te?) onzeker bent en dat je daarom ook zoveel waarde hecht aan het oordeel van anderen. Ik zelf denk echt dat de oplossing ligt in zelfkennis en zelfvertrouwen. Als je die basis hebt dan kun je ook beter naar jezelf en naar anderen kijken. Die basis is nu aan het wankelen in de moeizame relatie met je kinderen en je vriend. Pas op dat je niet in een negatieve spiraal naar beneden komt! Gebruik deze tijd om erachter te komen wat je basis is, wie ben jij, waar ben je goed in, wat wil je, en waarom is het zo belangrijk om met iemand samen te zijn. Als je hier antwoorden op hebt ben je ook beter in staat gebeurtenissen in het juiste perspectief te plaatsen zodat je je zelf minder schuldig voelt.
Hehe, lang verhaal... wat ik bedoel te zeggen is, dat je je moet realiseren dat deze onzekerheid iets is wat in jezelf zit, net zoals andere mensen arrogant of zelfverzekerd kunnen zijn. Het is zeker niet iets dat terecht is. Kijk hier maar, veel van de vrouwen hier hebben net als jij en ik dat negatieve zelfbeeld, hebben er hard aan moeten werken om wat positiever in het leven te staan. En ik heb echt nooit eerder een groep vrouwen bij elkaar gezien die zoveel wijsheid, kracht, medeleven en respect voor elkaar aan de dag legt. Bij elk stukje dat ik lees hier, zie ik dat terug. Ik zie dus ook heel duidelijk dat hun negatieve zelfbeeld en hun onzekerheid volledig onterecht is. Ga er dus maar van uit dat dat bij jou en mij niet anders is!
Ik wens iedereen een fijne dag met veel positieve gevoelens over zichzelf!
Liefs, Lemmy
Dank je wel Lemmy, je hebt het mooi verwoord. Het is inderdaad dat negatieve zelfbeeld wat ontstaan is wat me dwarszit. En daar word ik inderdaad onzeker van, vooral het gevoel krijgen dat alles wat je doet niet goed is. Maar het is een gevoel en je gevoel hoeft niet altijd te kloppen of terecht te zijn. En dan is het soms goed om te horen dat anderen vinden dat je het wel goed doet. Is het niet meer een kwestie van de lat te hoog leggen? Hogere normen voor jezelf aanleggen dan voor anderen. Ik weet dat ik me daar nog wel eens schuldig aan maak en als ik dan niet kan voldoen aan mijn eigen normen, ja dan denk ik natuurlijk niet zo positief over mezelf.
Nicolle, ik denk dat je er goed aan doet na te gaan hoe het komt dat je je zo voelt en of het terecht is dat je je zo voelt. Ik denk dat je (te?) onzeker bent en dat je daarom ook zoveel waarde hecht aan het oordeel van anderen. Ik zelf denk echt dat de oplossing ligt in zelfkennis en zelfvertrouwen. Als je die basis hebt dan kun je ook beter naar jezelf en naar anderen kijken. Die basis is nu aan het wankelen in de moeizame relatie met je kinderen en je vriend. Pas op dat je niet in een negatieve spiraal naar beneden komt! Gebruik deze tijd om erachter te komen wat je basis is, wie ben jij, waar ben je goed in, wat wil je, en waarom is het zo belangrijk om met iemand samen te zijn. Als je hier antwoorden op hebt ben je ook beter in staat gebeurtenissen in het juiste perspectief te plaatsen zodat je je zelf minder schuldig voelt.
woensdag 18 juli 2007 om 12:30
quote:
Is het niet meer een kwestie van de lat te hoog leggen? Hogere normen voor jezelf aanleggen dan voor anderen. Ik weet dat ik me daar nog wel eens schuldig aan maak en als ik dan niet kan voldoen aan mijn eigen normen, ja dan denk ik natuurlijk niet zo positief over mezelf.
Klopt helemaal! Ik meet inderdaad ook met twee maten.
Duidelijk ook als het gaat om uiterlijk, één van mijn struikelblokken. Ik ben niet zo slank, maat 42/44. En daar heb ik best wel eens moeite mee. Maar bij anderen vind ik helemaal niet snel dat ze te dik zijn, ik vind dat zelfs niet eens bij vrouwen die een stuk zwaarder zijn dan ik ben. Die ontevredenheid zit echt in mijn hoofd en niet in mijn lijf, werd me een tijd geleden duidelijk toen ik eens een periode wel erg slank was (zeg maar maatje 164). Tja, te dik kon ik mezelf natuurlijk onmogelijk nog vinden, maar ik voelde me absoluut niet beter over mijn uiterlijk of minder onzeker.
Ik beoordeel andere mensen heel erg op of ze aardig zijn, een positieve uitstraling hebben, humor, ruimdenkend zijn, respect voor mens en dier hebben, dat soort dingen. Als ik dat in iemand zie vind ik die persoon mooi en goed zoals hij/zij is.
Ik geloof dat als ik een fotomodel zou zijn met de perfecte maten, ik mezelf nog niet mooi en goed genoeg zou vinden. Mijn lat ligt zo hoog, aan die norm valt niet te voldoen. Best jammer, want ik verdoe (een deel van) mijn tijd met dubben over dingen die ik niet kan veranderen - ik zou juist tevreden moeten zijn met mijn leven zoals het is: een mooi gezin met 3 gezonde kinderen, een lieve man, mijn zus op wie ik altijd kan rekenen, een paar goede vriendinnen. En bovendien een gezond lijf zodat ik kan genieten van alle dingen die mijn leven mooi maken. Zo veel mensen hebben niet wat ik heb.
Toen ik nog heel jong was vond ik mezelf ook al niet 'voldoen'. Kijk ik naar foto's van toen, dan zie ik best een leuke meid. Zo jammer dat ik dat toen niet kon zien! Over 30 jaar ben ik oud en zie ik foto's van nu en dan denk ik waarschijnlijk hetzelfde.
En dan heb ik het nog niet eens over andere dingen, zoals: ben ik wel een goede moeder voor mijn kinderen? Ben ik als vrouw wel leuk en sexy genoeg voor mijn partner? Steun ik mijn zus wel net zo veel als zij mij? Vinden mijn vriendinnen het wel net zo leuk om met mij om te gaan als ik met hen? (komen mijn bijdrages op dit topic zo over als ik ze bedoel?)
Liefs, Lemmy
Is het niet meer een kwestie van de lat te hoog leggen? Hogere normen voor jezelf aanleggen dan voor anderen. Ik weet dat ik me daar nog wel eens schuldig aan maak en als ik dan niet kan voldoen aan mijn eigen normen, ja dan denk ik natuurlijk niet zo positief over mezelf.
Klopt helemaal! Ik meet inderdaad ook met twee maten.
Duidelijk ook als het gaat om uiterlijk, één van mijn struikelblokken. Ik ben niet zo slank, maat 42/44. En daar heb ik best wel eens moeite mee. Maar bij anderen vind ik helemaal niet snel dat ze te dik zijn, ik vind dat zelfs niet eens bij vrouwen die een stuk zwaarder zijn dan ik ben. Die ontevredenheid zit echt in mijn hoofd en niet in mijn lijf, werd me een tijd geleden duidelijk toen ik eens een periode wel erg slank was (zeg maar maatje 164). Tja, te dik kon ik mezelf natuurlijk onmogelijk nog vinden, maar ik voelde me absoluut niet beter over mijn uiterlijk of minder onzeker.
Ik beoordeel andere mensen heel erg op of ze aardig zijn, een positieve uitstraling hebben, humor, ruimdenkend zijn, respect voor mens en dier hebben, dat soort dingen. Als ik dat in iemand zie vind ik die persoon mooi en goed zoals hij/zij is.
Ik geloof dat als ik een fotomodel zou zijn met de perfecte maten, ik mezelf nog niet mooi en goed genoeg zou vinden. Mijn lat ligt zo hoog, aan die norm valt niet te voldoen. Best jammer, want ik verdoe (een deel van) mijn tijd met dubben over dingen die ik niet kan veranderen - ik zou juist tevreden moeten zijn met mijn leven zoals het is: een mooi gezin met 3 gezonde kinderen, een lieve man, mijn zus op wie ik altijd kan rekenen, een paar goede vriendinnen. En bovendien een gezond lijf zodat ik kan genieten van alle dingen die mijn leven mooi maken. Zo veel mensen hebben niet wat ik heb.
Toen ik nog heel jong was vond ik mezelf ook al niet 'voldoen'. Kijk ik naar foto's van toen, dan zie ik best een leuke meid. Zo jammer dat ik dat toen niet kon zien! Over 30 jaar ben ik oud en zie ik foto's van nu en dan denk ik waarschijnlijk hetzelfde.
En dan heb ik het nog niet eens over andere dingen, zoals: ben ik wel een goede moeder voor mijn kinderen? Ben ik als vrouw wel leuk en sexy genoeg voor mijn partner? Steun ik mijn zus wel net zo veel als zij mij? Vinden mijn vriendinnen het wel net zo leuk om met mij om te gaan als ik met hen? (komen mijn bijdrages op dit topic zo over als ik ze bedoel?)
Liefs, Lemmy
woensdag 18 juli 2007 om 12:47
Hoi. Ook ik kan erover meepraten. Iets meer dan een jaar geleden ben ik weggegaan bij mijn gewelddadige ex. Alles achtergelaten inclusief mijn zoon. Ben een heel nieuw leven begonnen en dat namen er mij veel niet in dank af. Maar t moest wel op die manier. Nu ben ik wel gelukkig en alweer een jaar samen met mijn vriend. Ik heb voor mezelf gekozen en voor een leven zonder angst. Nooit geweten dat ik dat durfde maar nu ik het gedaan heb bleek wel hoe sterk ik was.
Gr. Jolantje
Gr. Jolantje
woensdag 18 juli 2007 om 13:06
Hallo,
Lemmy, ik las net vluchtig je bericht; maar ik heb momenteel geen tijd hierop te reageren. Mijn vriend is onderweg naar me toe, zal zo hier zijn, en waarschijnlijk blijven tot vrijdag. Zolang zit ik ook waarschijnlijk niet aan de pc; tussendoor misschien even.....
In elk geval zal ik er later op reageren.
Liefs,
Nicole
Lemmy, ik las net vluchtig je bericht; maar ik heb momenteel geen tijd hierop te reageren. Mijn vriend is onderweg naar me toe, zal zo hier zijn, en waarschijnlijk blijven tot vrijdag. Zolang zit ik ook waarschijnlijk niet aan de pc; tussendoor misschien even.....
In elk geval zal ik er later op reageren.
Liefs,
Nicole
woensdag 18 juli 2007 om 13:25
quote:Hallo allemaal, Hallo Eszi
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie. Je breekt niet in, iedereen heeft hier het recht om mee te schrijven. Inbreken vind ik zo negatief, praat liever over ervaringen delen.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt. Dat is heel herkenbaar. Nog steeds, ik verwacht ook niet meer van iedereen dat die dit begrijpt. Mensen die het wel hebben meegemaakt weten precies hoe het voelt en hoe het werkt, dat maakt dit topic zo krachtig denk ik.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb. Een jaar is ook wel kort hoor, gun jezelf de tijd om alles te verwerken, de schade die wordt aangericht kun je echt niet zomaar herstellen. Ik ben inmiddels wat verder en heb ervaren dat het eerste jaar vooral een jaar was van je eigen leven weer op de rit krijgen, huis e.d. Daarna kwam er pas ruimte om te verwerken.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst. Ik probeer het onbegrip maar los te laten, wil hier ook niet teveel energie meer in stoppen. Er bestaan nu eenmaal mensen die geen rekening houden met een ander. Ik heb pech dat ik zo iemand heb getroffen. Ik moet werken aan het feit dat ik zo lang mijn oogkleppen heb opgehouden en niet veel eerder voor mezelf heb gekozen. En ik had geen buitelandse partner.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders. Ik denk dat dit vooral tijd kost. Bij mij zit de schrik er ook nog goed in en op de meest onverwachte momenten kan ik reageren vanuit dit negatieve gevoel. Ik probeer nu dus vooral dit gevoel te verminderen. Zodat ik nu wel weer kan reageren als mezelf.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn. Is het nodig dat je nog kontakt hebt? Zelf zou ik, als het mogelijk zou zijn, dit rigoureus verbreken. En ook zou ik proberen het kontakt op het werk te veranderen, misschien een gesprek met leidinggevende zodat jij geen kontakt meer hoeft te hebben?
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner?
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging. Dit herken ik wel, ik denk dat je nu de ruimte in je hoofd krijgt om er eindelijk mee om te leren gaan. Je krijgt jezelf terug en gaat dingen weer in het juiste perspectief zien. Natuurlijk raak je dan in verwarring. Je gaat je nu pas realiseren wat het je allemaal heeft gekost.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen? Het kan zeker helpen. Tijdens mijn relatie is er al hulp geweest waar ik veel aan gehad heb en ook nu heb ik wat hulp, het plaatst sommige gevoelens in het juiste perspectief.
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips? We zitten hier allemaal in verschillende fases, maar ik denk dat de beste tip is meelezen en meeschrijven:).
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Ik had niet de energie om eerder te reageren, maar ik wil je alsnog van harte uitnodigen om ook je bijdrage te leveren aan dit topic. Ook van jouw ervaringen kunnen we weer iets leren.
Liefs, Eszi.
Liefs Zonlicht
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie. Je breekt niet in, iedereen heeft hier het recht om mee te schrijven. Inbreken vind ik zo negatief, praat liever over ervaringen delen.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt. Dat is heel herkenbaar. Nog steeds, ik verwacht ook niet meer van iedereen dat die dit begrijpt. Mensen die het wel hebben meegemaakt weten precies hoe het voelt en hoe het werkt, dat maakt dit topic zo krachtig denk ik.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb. Een jaar is ook wel kort hoor, gun jezelf de tijd om alles te verwerken, de schade die wordt aangericht kun je echt niet zomaar herstellen. Ik ben inmiddels wat verder en heb ervaren dat het eerste jaar vooral een jaar was van je eigen leven weer op de rit krijgen, huis e.d. Daarna kwam er pas ruimte om te verwerken.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst. Ik probeer het onbegrip maar los te laten, wil hier ook niet teveel energie meer in stoppen. Er bestaan nu eenmaal mensen die geen rekening houden met een ander. Ik heb pech dat ik zo iemand heb getroffen. Ik moet werken aan het feit dat ik zo lang mijn oogkleppen heb opgehouden en niet veel eerder voor mezelf heb gekozen. En ik had geen buitelandse partner.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders. Ik denk dat dit vooral tijd kost. Bij mij zit de schrik er ook nog goed in en op de meest onverwachte momenten kan ik reageren vanuit dit negatieve gevoel. Ik probeer nu dus vooral dit gevoel te verminderen. Zodat ik nu wel weer kan reageren als mezelf.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn. Is het nodig dat je nog kontakt hebt? Zelf zou ik, als het mogelijk zou zijn, dit rigoureus verbreken. En ook zou ik proberen het kontakt op het werk te veranderen, misschien een gesprek met leidinggevende zodat jij geen kontakt meer hoeft te hebben?
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner?
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging. Dit herken ik wel, ik denk dat je nu de ruimte in je hoofd krijgt om er eindelijk mee om te leren gaan. Je krijgt jezelf terug en gaat dingen weer in het juiste perspectief zien. Natuurlijk raak je dan in verwarring. Je gaat je nu pas realiseren wat het je allemaal heeft gekost.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen? Het kan zeker helpen. Tijdens mijn relatie is er al hulp geweest waar ik veel aan gehad heb en ook nu heb ik wat hulp, het plaatst sommige gevoelens in het juiste perspectief.
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips? We zitten hier allemaal in verschillende fases, maar ik denk dat de beste tip is meelezen en meeschrijven:).
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Ik had niet de energie om eerder te reageren, maar ik wil je alsnog van harte uitnodigen om ook je bijdrage te leveren aan dit topic. Ook van jouw ervaringen kunnen we weer iets leren.
Liefs, Eszi.
Liefs Zonlicht
woensdag 18 juli 2007 om 13:42
Hallo Jolantje,
Ook tegen jou wil ik graag zeggen dat je van harte welkom bent om met ons mee te gaan schrijven hier. We zullen alles wat je schrijft lezen en er op reageren.
Er komen wel wat vragen in me op bij het lezen van je stukje, namelijk: is je zoon nog steeds bij je ex? Heb je nog contact met je zoon?
Vanzelfsprekend aan jou de keuze om te reageren op mijn (nieuwsgierige!) vragen, maar ik hoop weer wat van je te lezen!
Liefs, Lemmy
Ook tegen jou wil ik graag zeggen dat je van harte welkom bent om met ons mee te gaan schrijven hier. We zullen alles wat je schrijft lezen en er op reageren.
Er komen wel wat vragen in me op bij het lezen van je stukje, namelijk: is je zoon nog steeds bij je ex? Heb je nog contact met je zoon?
Vanzelfsprekend aan jou de keuze om te reageren op mijn (nieuwsgierige!) vragen, maar ik hoop weer wat van je te lezen!
Liefs, Lemmy
woensdag 18 juli 2007 om 13:49
Vlak voor het vertrek heb ik op het forum er uitgebreidt verslag van gedaan. Ik kreeg verwijten dat ik mijn zoon (die toen 15 was) bij hem achterliet.
Inmiddels is er een hoop verandert. De dag na mijn vertrek kreeg ik iets met iemand die eigenlijk een vriend van me was, maar er groeide iets moois uit. Inmiddels zijn we nu 14 maanden samen en erg gelukkig. We wonen nu een jaar samen. Van mijn ex op ditmoment geen last meer en of contact meer. Mijn zoon, die eerst niks meer met me te doen wilde hebben, woont nu sinds november bij mijn moeder en daar heb ik weer normaal contact mee.Hij begreep ook dat ik het op die manier moest doen.
Inmiddels is er een hoop verandert. De dag na mijn vertrek kreeg ik iets met iemand die eigenlijk een vriend van me was, maar er groeide iets moois uit. Inmiddels zijn we nu 14 maanden samen en erg gelukkig. We wonen nu een jaar samen. Van mijn ex op ditmoment geen last meer en of contact meer. Mijn zoon, die eerst niks meer met me te doen wilde hebben, woont nu sinds november bij mijn moeder en daar heb ik weer normaal contact mee.Hij begreep ook dat ik het op die manier moest doen.
woensdag 18 juli 2007 om 13:58
quote:Vlak voor het vertrek heb ik op het forum er uitgebreidt verslag van gedaan. Ik kreeg verwijten dat ik mijn zoon (die toen 15 was) bij hem achterliet.
Inmiddels is er een hoop verandert. De dag na mijn vertrek kreeg ik iets met iemand die eigenlijk een vriend van me was, maar er groeide iets moois uit. Inmiddels zijn we nu 14 maanden samen en erg gelukkig. We wonen nu een jaar samen. Van mijn ex op ditmoment geen last meer en of contact meer. Mijn zoon, die eerst niks meer met me te doen wilde hebben, woont nu sinds november bij mijn moeder en daar heb ik weer normaal contact mee.Hij begreep ook dat ik het op die manier moest doen. Als je mee wilt schrijven ben je hier van harte welkom. Deze post maakt gelukkig meer duidelijk want ook ik zat met vragen na je eerste post en was bang ze te stellen.
Verwijten hebben we hier geen zin in, wel ervaringen, en elkaar helpen.
Ik vind het fijn om te lezen dat je weer kontakt hebt met je zoon want het is voor kinderen zeker niet makkelijk.
liefs Zonlicht
Inmiddels is er een hoop verandert. De dag na mijn vertrek kreeg ik iets met iemand die eigenlijk een vriend van me was, maar er groeide iets moois uit. Inmiddels zijn we nu 14 maanden samen en erg gelukkig. We wonen nu een jaar samen. Van mijn ex op ditmoment geen last meer en of contact meer. Mijn zoon, die eerst niks meer met me te doen wilde hebben, woont nu sinds november bij mijn moeder en daar heb ik weer normaal contact mee.Hij begreep ook dat ik het op die manier moest doen. Als je mee wilt schrijven ben je hier van harte welkom. Deze post maakt gelukkig meer duidelijk want ook ik zat met vragen na je eerste post en was bang ze te stellen.
Verwijten hebben we hier geen zin in, wel ervaringen, en elkaar helpen.
Ik vind het fijn om te lezen dat je weer kontakt hebt met je zoon want het is voor kinderen zeker niet makkelijk.
liefs Zonlicht
woensdag 18 juli 2007 om 14:03
Soms is het nodig om iets op te offeren, het was erg moeilijk maar het heeft mij sterker gemaakt.
Het feit datik zo snel een nieuwe relatie kreeg dat was een verassing op zicht. Ik wilde van mijn vrijgezelle leventje geniete, maar werd hopeloos verliefd.
En tot op heden is dat nog steeds zo.
Liefs jolan:R
Het feit datik zo snel een nieuwe relatie kreeg dat was een verassing op zicht. Ik wilde van mijn vrijgezelle leventje geniete, maar werd hopeloos verliefd.
En tot op heden is dat nog steeds zo.
Liefs jolan:R
woensdag 18 juli 2007 om 14:15
Hé lieve meiden,
Ik heb even geen puf om te reageren, ik wil graag even mijn ei kwijt. Ik voel me zo beroerd. Ik kom om in het werk maar kan me totaal niet concentreren. Vanmorgen een heel vervelend gesprek (tegenwoordig het enige soort) met mijn ex gehad, die zegt nu direct naar de rechter te gaan om alimentatie aan te vragen. Een "vriendschappelijke" oplossing is zo dus uitgesloten. Ik zie niet alleen op tegen een rechtszaak en al dat gedoe eromheen, maar ook tegen de kosten. Ik ben al een paar duizend euro kwijt aan advocatenkosten en dan is de procedure nog niet eens begonnen...
Ondertussen begint een andere rechtszaak ook weer op te spelen en komen van die kant ook weer torenhoge advocatenrekeningen binnen. In die zaak moet ik nu dus op twee fronten strijd leveren (ex wil graag de helft vangen in geval van een positieve uitspraak). Daarnaast nog een financiële tegenvaller van ong. 10.000 euro. En een brief van de bank dat ik roodsta.
Geld, geld, geld
Komt bij dat mijn kinderen morgen op vakantie gaan met mijn ex. Ik zie het echt even niet meer zitten ;(
Ik heb even geen puf om te reageren, ik wil graag even mijn ei kwijt. Ik voel me zo beroerd. Ik kom om in het werk maar kan me totaal niet concentreren. Vanmorgen een heel vervelend gesprek (tegenwoordig het enige soort) met mijn ex gehad, die zegt nu direct naar de rechter te gaan om alimentatie aan te vragen. Een "vriendschappelijke" oplossing is zo dus uitgesloten. Ik zie niet alleen op tegen een rechtszaak en al dat gedoe eromheen, maar ook tegen de kosten. Ik ben al een paar duizend euro kwijt aan advocatenkosten en dan is de procedure nog niet eens begonnen...
Ondertussen begint een andere rechtszaak ook weer op te spelen en komen van die kant ook weer torenhoge advocatenrekeningen binnen. In die zaak moet ik nu dus op twee fronten strijd leveren (ex wil graag de helft vangen in geval van een positieve uitspraak). Daarnaast nog een financiële tegenvaller van ong. 10.000 euro. En een brief van de bank dat ik roodsta.
Geld, geld, geld
Komt bij dat mijn kinderen morgen op vakantie gaan met mijn ex. Ik zie het echt even niet meer zitten ;(
Ga in therapie!
woensdag 18 juli 2007 om 14:21
Lieve Dubiootje,
de problemen waar je over schrijft zijn echt wel groot en niet van het soort waarvan ik kan zeggen: ach, het komt wel goed, maak je geen zorgen... Daarom voor nu: *;*;*; en heel veel kracht en moed gewenst!
(en volgens mij komt het trouwens uiteindelijk gewoon WEL goed hoor, jij bent zo sterk en verstandig, dat lukt jou gewoon)
Liefs, Lemmy
de problemen waar je over schrijft zijn echt wel groot en niet van het soort waarvan ik kan zeggen: ach, het komt wel goed, maak je geen zorgen... Daarom voor nu: *;*;*; en heel veel kracht en moed gewenst!
(en volgens mij komt het trouwens uiteindelijk gewoon WEL goed hoor, jij bent zo sterk en verstandig, dat lukt jou gewoon)
Liefs, Lemmy
woensdag 18 juli 2007 om 14:26
Dubiootje *;
Uiteindelijk komt het wel goed maar die berg is nu wel even heel hoog he? Maar even gaan zitten en uitblazen.
Lastig he, kinderen die met je ex op vakantie gaan. Gaan ze ver weg? of blijven ze toch in de buurt. Het is voor jou de eerste keer zeker, dus je moet er ook nog aan wennen. Probeer het alsjeblieft voor jezelf een positieve tijd te maken, je eigen batterij opladen!
En schrijf hier zoveel je wilt hoor! Heb je zelf al gauw vakantie?
liefs Zonlicht
Uiteindelijk komt het wel goed maar die berg is nu wel even heel hoog he? Maar even gaan zitten en uitblazen.
Lastig he, kinderen die met je ex op vakantie gaan. Gaan ze ver weg? of blijven ze toch in de buurt. Het is voor jou de eerste keer zeker, dus je moet er ook nog aan wennen. Probeer het alsjeblieft voor jezelf een positieve tijd te maken, je eigen batterij opladen!
En schrijf hier zoveel je wilt hoor! Heb je zelf al gauw vakantie?
liefs Zonlicht
woensdag 18 juli 2007 om 16:18
Dankjewel voor de knuffels, lieve meiden, dat doet me goed 
Ik probeer maar een beetje rustig te blijven. Ik heb in elk geval met mijn baas gepraat om hulp te krijgen bij mijn werk, want anders wordt het avond/nachtwerk en dat zie ik nu echt niet zitten 
Ik ben nu al zo moe.
Ik moet vanavond ook nog de koffer van de kinderen inpakken. Ze gaan anderhalve week weg, niet in de buurt helaas dus ik kan ze echt niet zien. Ik zie er enorm tegenop Ik vertrouw mijn ex ook niet echt, ik weet dat hij gaat drinken en moet er maar op hopen dat alles goed gaat. Ik ben er nu voor het eerst niet bij om de zaak in de gaten te houden. Ik word zo ontzettend verdrietig bij de gedachte dat ze weggaan.... Maar ik neem zelf later ook drie weken vrij en tussendoor af en toe een dagje zodat ik ook fijn tijd met ze kan doorbrengen.
Ik ga zeker mijn batterij opladen, lekker rustig aan doen maar ook wat klussen wegwerken. En de nodige stappen zetten (zaken uitzoeken) voor de scheiding. Proberen orde in deze financiële chaos te scheppen, mijn zaken op een rijtje te krijgen. Overzicht helpt. Dus maar even diep ademhalen en zennnnnn
liefs,
dubio
Ik probeer maar een beetje rustig te blijven. Ik heb in elk geval met mijn baas gepraat om hulp te krijgen bij mijn werk, want anders wordt het avond/nachtwerk en dat zie ik nu echt niet zitten Ik ben nu al zo moe.Ik moet vanavond ook nog de koffer van de kinderen inpakken. Ze gaan anderhalve week weg, niet in de buurt helaas dus ik kan ze echt niet zien. Ik zie er enorm tegenop
Ik vertrouw mijn ex ook niet echt, ik weet dat hij gaat drinken en moet er maar op hopen dat alles goed gaat. Ik ben er nu voor het eerst niet bij om de zaak in de gaten te houden. Ik word zo ontzettend verdrietig bij de gedachte dat ze weggaan.... Maar ik neem zelf later ook drie weken vrij en tussendoor af en toe een dagje zodat ik ook fijn tijd met ze kan doorbrengen.Ik ga zeker mijn batterij opladen, lekker rustig aan doen maar ook wat klussen wegwerken. En de nodige stappen zetten (zaken uitzoeken) voor de scheiding. Proberen orde in deze financiële chaos te scheppen, mijn zaken op een rijtje te krijgen. Overzicht helpt. Dus maar even diep ademhalen en zennnnnn
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 18 juli 2007 om 18:15
woensdag 18 juli 2007 om 21:31
Mijn hemeltje, lieve Dubio,
Wat een enorme hoeveelheid ellende zit je midden in.
Ik begrijp dat het voor jou bijna niet te overzien is. Houdt het ooit een keertje op? Vast wel lieve meid, maar ook hier moet je wéér doorheen.....
Ik wens jou daar enorm veel kracht, sterkte en wijsheid bij...
Veel liefs, :R
en dikke knuffel
Thirza
Wat een enorme hoeveelheid ellende zit je midden in.
Ik begrijp dat het voor jou bijna niet te overzien is. Houdt het ooit een keertje op? Vast wel lieve meid, maar ook hier moet je wéér doorheen.....
Ik wens jou daar enorm veel kracht, sterkte en wijsheid bij...
Veel liefs, :R
en dikke knuffel
Thirza
woensdag 18 juli 2007 om 21:32
Hallo allemaal!
Dank voor jullie reacties, voel me wel welkom hier hoor.
Ben sowieso nog veel lezende, ook in de voorgaande topics, zo krijg ik een beetje een beeld van welk verhaal bij welke naam hoort.
En Iseo, heb jij inmiddels al contact gehad met huisarts of ander vertrouwenspersoon?
Wat betreft het contact met mn ex, het blijft lastig, soms wil ik wel weten hoe het met hem gaat, soms wil ik liever dat het stopt, omdat ik gewoon geen zin meer heb ik zijn vragen of het nog goed komt en wanneer ik nou naar hem toe kom, maar op mn werk gaat dat zo moeilijk, ik zit zelf ook regelmatig bij de receptie en als hij met een onbekend nummer belt, heeft ie me zo te pakken.
Ook is het niet zo, dat we met knallende ruzie uitelkaar zijn, de nacht voordat we (mijn ouders en ik) hem naar schiphol hebben gebracht hebben we nog bij elkaar 'geslapen', van slapen is niet veel gekomen toen, hij heeft de hele nacht (als een klein kind) in mijn armen liggen huilen, omdat ie wist dat ie fout zat en dat er geen weg terug meer was. Ik zelf daarintegen was opgelucht, maar toch ook erg bang voor wat komen zou. Ik wist immers dat ik hem na die tijd nooit weer zou zien. En dat was toch best lastig.
Vanmorgen heeft ie nog gebeld, maar collegaatje heeft gezegd dat ik er niet was. ik heb nu inmiddels voor hem al 4 weken vakantie.
Maar ja, dat kunnen we ook niet eeuwig volhouden. Als we de verbinding verbreken oid dan blijft gewoon bellen, echt om de minuut, dus dat is ook niet handig. En als ie helemaal een verkeerde bui heeft, dan belt ie gewoon met het hoofdkantoor om vervolgens allemaal verhalen over mij te vertellen.
Om hem 'rustig' te houden, spreek ik hem dus maar af en toe es.
Ook voor mn collega's vind het vervelend als ie weer tegen hen tekeer gaat.
Oh ja, ze hebben ook wel eens gezegd dat ik een andere baan heb, maar ja, hij krijgt me ooit toch weer aan de telefoon. Dus ook dat werkt niet.
Het was vaak zo dat het eigenlijk 2 verschillende personen waren..
Maar goed, dat wat hij gedaan heeft, dat is gewoon nooit goed te praten en na een paar waarschuwingen was het einde toch echt daar.
Als ik hem nu aan de telefoon spreek, dan vraagt ie ook altijd of ik em toch niet kan vergeven en zegt dat ie echt veranderd is. En ergens in mijn hoofd is er dan toch dat stemmetje; wat als dat echt zo is? Wat als het weer net zo kan worden als 'vroeger'? Maar ja, ik weet ook wel dat het zo beter is en vertel hem dan maar dat ik hier in huis nog steeds tegen kapotte deuren aankijk. En daarbij ben ik toch eigenlijk ook al wel een behoorlijke stap verder, ga regelmatig op stap en kom genoeg leuke mannen/ jongens tegen
Ik merk trouwens dat ik na mijn eerste berichtje hier, me al beter voelde, gewoon omdat ik het even van me afgeschreven heb.
Het is ook fijn om te lezen trouwens dat bij meerdere pas na een tijd toch weer een dipje komt.
Het gaat dus met ups en behoorlijke downs, maar ik merk hier dat dat eigenlijk wel 'normaal' is. Onderdeel van het proces om het zo maar even te zeggen.
'Ik probeer het onbegrip maar los te laten, wil hier ook niet teveel energie meer in stoppen. Er bestaan nu eenmaal mensen die geen rekening houden met een ander. Ik heb pech dat ik zo iemand heb getroffen. Ik moet werken aan het feit dat ik zo lang mijn oogkleppen heb opgehouden en niet veel eerder voor mezelf heb gekozen'.
Dit vind ik wel een hele goede trouwens, het waarom daar kom je immers toch nooit helemaal achter. Proberen los te laten dus. Ga ik doen!
Nou dit was het voorlopig wel even weer, misschien een beetje een warrig verhaal en wat van de hak op de tak, maar ja, dat komt omdat het in mijn hoofd nog een beetje een warboel is
Lieve lieve lieve meiden, bedankt voor jullie reacties. *;
Uiteindelijk zullen we allemaal wel uit de verwarring komen en de juiste keuzes maken.
Immers: 'Je hoeft niet meteen een Vlinder te zijn'.
Liefs,
Eszi
Dank voor jullie reacties, voel me wel welkom hier hoor.
Ben sowieso nog veel lezende, ook in de voorgaande topics, zo krijg ik een beetje een beeld van welk verhaal bij welke naam hoort.
En Iseo, heb jij inmiddels al contact gehad met huisarts of ander vertrouwenspersoon?
Wat betreft het contact met mn ex, het blijft lastig, soms wil ik wel weten hoe het met hem gaat, soms wil ik liever dat het stopt, omdat ik gewoon geen zin meer heb ik zijn vragen of het nog goed komt en wanneer ik nou naar hem toe kom, maar op mn werk gaat dat zo moeilijk, ik zit zelf ook regelmatig bij de receptie en als hij met een onbekend nummer belt, heeft ie me zo te pakken.
Ook is het niet zo, dat we met knallende ruzie uitelkaar zijn, de nacht voordat we (mijn ouders en ik) hem naar schiphol hebben gebracht hebben we nog bij elkaar 'geslapen', van slapen is niet veel gekomen toen, hij heeft de hele nacht (als een klein kind) in mijn armen liggen huilen, omdat ie wist dat ie fout zat en dat er geen weg terug meer was. Ik zelf daarintegen was opgelucht, maar toch ook erg bang voor wat komen zou. Ik wist immers dat ik hem na die tijd nooit weer zou zien. En dat was toch best lastig.
Vanmorgen heeft ie nog gebeld, maar collegaatje heeft gezegd dat ik er niet was. ik heb nu inmiddels voor hem al 4 weken vakantie.
Maar ja, dat kunnen we ook niet eeuwig volhouden. Als we de verbinding verbreken oid dan blijft gewoon bellen, echt om de minuut, dus dat is ook niet handig. En als ie helemaal een verkeerde bui heeft, dan belt ie gewoon met het hoofdkantoor om vervolgens allemaal verhalen over mij te vertellen.
Om hem 'rustig' te houden, spreek ik hem dus maar af en toe es.
Ook voor mn collega's vind het vervelend als ie weer tegen hen tekeer gaat.
Oh ja, ze hebben ook wel eens gezegd dat ik een andere baan heb, maar ja, hij krijgt me ooit toch weer aan de telefoon. Dus ook dat werkt niet.
Het was vaak zo dat het eigenlijk 2 verschillende personen waren..
Maar goed, dat wat hij gedaan heeft, dat is gewoon nooit goed te praten en na een paar waarschuwingen was het einde toch echt daar.
Als ik hem nu aan de telefoon spreek, dan vraagt ie ook altijd of ik em toch niet kan vergeven en zegt dat ie echt veranderd is. En ergens in mijn hoofd is er dan toch dat stemmetje; wat als dat echt zo is? Wat als het weer net zo kan worden als 'vroeger'? Maar ja, ik weet ook wel dat het zo beter is en vertel hem dan maar dat ik hier in huis nog steeds tegen kapotte deuren aankijk. En daarbij ben ik toch eigenlijk ook al wel een behoorlijke stap verder, ga regelmatig op stap en kom genoeg leuke mannen/ jongens tegen
Ik merk trouwens dat ik na mijn eerste berichtje hier, me al beter voelde, gewoon omdat ik het even van me afgeschreven heb.
Het is ook fijn om te lezen trouwens dat bij meerdere pas na een tijd toch weer een dipje komt.
Het gaat dus met ups en behoorlijke downs, maar ik merk hier dat dat eigenlijk wel 'normaal' is. Onderdeel van het proces om het zo maar even te zeggen.
'Ik probeer het onbegrip maar los te laten, wil hier ook niet teveel energie meer in stoppen. Er bestaan nu eenmaal mensen die geen rekening houden met een ander. Ik heb pech dat ik zo iemand heb getroffen. Ik moet werken aan het feit dat ik zo lang mijn oogkleppen heb opgehouden en niet veel eerder voor mezelf heb gekozen'.
Dit vind ik wel een hele goede trouwens, het waarom daar kom je immers toch nooit helemaal achter. Proberen los te laten dus. Ga ik doen!
Nou dit was het voorlopig wel even weer, misschien een beetje een warrig verhaal en wat van de hak op de tak, maar ja, dat komt omdat het in mijn hoofd nog een beetje een warboel is
Lieve lieve lieve meiden, bedankt voor jullie reacties. *;
Uiteindelijk zullen we allemaal wel uit de verwarring komen en de juiste keuzes maken.
Immers: 'Je hoeft niet meteen een Vlinder te zijn'.
Liefs,
Eszi
woensdag 18 juli 2007 om 23:16
Even tussendoor...
Elke keer als ik dat topic van Elmervrouw zie staan dat ze haar dochter zo mist, lopen me de tranen over de wangen. Niet dat ik haar verhaal zo goed ken, maar als ik lees dat zij haar kinderen kwijt is, al jaren... afschuwelijk! Haar dochter die nu jarig is, scheelt maar een paar dagen met mijn zoon in leeftijd, en het had een haartje gescheeld of ik was hem ook kwijtgeweest, dan had ik in haar schoenen gestaan.
Je leven kan echt voor altijd draaien om de gevolgen van een relatie met de verkeerde man.
Elke keer als ik dat topic van Elmervrouw zie staan dat ze haar dochter zo mist, lopen me de tranen over de wangen. Niet dat ik haar verhaal zo goed ken, maar als ik lees dat zij haar kinderen kwijt is, al jaren... afschuwelijk! Haar dochter die nu jarig is, scheelt maar een paar dagen met mijn zoon in leeftijd, en het had een haartje gescheeld of ik was hem ook kwijtgeweest, dan had ik in haar schoenen gestaan.
Je leven kan echt voor altijd draaien om de gevolgen van een relatie met de verkeerde man.
woensdag 18 juli 2007 om 23:25
Lemmy,
ik heb ook iedere keer kippevel hoor. Het lijkt me verschrikkelijk en het doet me gelijk ook inzien dat hoe vervelend de situatie nu voor mij en mijn kinderen ook is, ik ze in ieder geval wel regelmatig zie en beet kan pakken om eens lekker te knuffelen. Ik heb een dochter van dezelfde leeftijd en moet er niet aan denken dat ik haar stralende gezichtje niet meer zou kunnen zien.
En ja, de gevolgen van zo'n relatie kunnen inderdaad zo groot zijn. Onvoorstelbaar en toch gebeurt het te vaak
ik heb ook iedere keer kippevel hoor. Het lijkt me verschrikkelijk en het doet me gelijk ook inzien dat hoe vervelend de situatie nu voor mij en mijn kinderen ook is, ik ze in ieder geval wel regelmatig zie en beet kan pakken om eens lekker te knuffelen. Ik heb een dochter van dezelfde leeftijd en moet er niet aan denken dat ik haar stralende gezichtje niet meer zou kunnen zien.
En ja, de gevolgen van zo'n relatie kunnen inderdaad zo groot zijn. Onvoorstelbaar en toch gebeurt het te vaak
woensdag 18 juli 2007 om 23:28
Ik heb toendertijd mijn zoon achtergelaten en ik dacht dat ik dood ging. Elke keer als ik hem op een foto zag deed mijn hart pijn. Mistte zijn 16e verjaardag en toen ik hem weer voor de eerste keer zag negeerde hij mij volkomen. Op dit moment is alles weer redelijk bijgedraait en heb een beter contact met hem dan voor ik wegging..
woensdag 18 juli 2007 om 23:33
quote:
Haar dochter die nu jarig is, scheelt maar een paar dagen met mijn zoon in leeftijd, en het had een haartje gescheeld of ik was hem ook kwijtgeweest, dan had ik in haar schoenen gestaan.
Je leven kan echt voor altijd draaien om de gevolgen van een relatie met de verkeerde man.
Heftig, Lemmy...
En ondanks alles, ondanks alle gevolgen, ben ik zó blij dat ik uiteindelijk alle moed bij elkaar geraapt heb, al mijn eigenwaarde (het beetje dat nog over was) heb opgegraven en ben weggegaan bij hem. Voor het eerst in mijn leven dat ik écht koos voor mezelf.
Ik heb nog af en toe angstdromen over hem, dat hij ineens voor de deur staat, en dat ik nog (wéér) bang ben. Afgelopen nacht ook weer. En dan zijn we nu jaren verder....
*; voor jullie allemaal!!!
Haar dochter die nu jarig is, scheelt maar een paar dagen met mijn zoon in leeftijd, en het had een haartje gescheeld of ik was hem ook kwijtgeweest, dan had ik in haar schoenen gestaan.
Je leven kan echt voor altijd draaien om de gevolgen van een relatie met de verkeerde man.
Heftig, Lemmy...
En ondanks alles, ondanks alle gevolgen, ben ik zó blij dat ik uiteindelijk alle moed bij elkaar geraapt heb, al mijn eigenwaarde (het beetje dat nog over was) heb opgegraven en ben weggegaan bij hem. Voor het eerst in mijn leven dat ik écht koos voor mezelf.
Ik heb nog af en toe angstdromen over hem, dat hij ineens voor de deur staat, en dat ik nog (wéér) bang ben. Afgelopen nacht ook weer. En dan zijn we nu jaren verder....
*; voor jullie allemaal!!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 juli 2007 om 23:33
Als mijn kinderen uit logeren zijn mis ik ze al... laat staan.......... nee, daar durf en wil ik niet eens aan te denken.
Ik kan met veel nare dingen leven, maar wat Elmervrouw meemaakt is zo zo allesoverheersend, zo intens verschrikkelijk dat ik dat niet eens onder woorden kan brengen. Als ik dan die koppies zie op "Vermist" en me probeer te verplaatsten in Elmervrouw word ik koud... héél koud.
Ik kan met veel nare dingen leven, maar wat Elmervrouw meemaakt is zo zo allesoverheersend, zo intens verschrikkelijk dat ik dat niet eens onder woorden kan brengen. Als ik dan die koppies zie op "Vermist" en me probeer te verplaatsten in Elmervrouw word ik koud... héél koud.
woensdag 18 juli 2007 om 23:35
Ja Jolantje, je moet soms harde keuzes maken he, ik heb er inmiddels ook wat ervaring mee. Maar uiteindelijk heb je nu wel weer kontakt en beter zelfs dus het is wel ergens goed voor geweest. Maar op zo'n moment is het onmenselijk.
Mamzelle, ook voor jou een dikke knuf, je begrijpt vast wel waarom*;O+
Mamzelle, ook voor jou een dikke knuf, je begrijpt vast wel waarom*;O+
