Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Voor degenen die het online willen zien:

Hè Leo, wat balen dat het nu tegenzit. Dat zie je ook altijd in programma's als Het Roer Om en zo, en dan moeten ze het nog allemaal in het Italiaans doen Even luchtig grapje tussendoor, af en toe lachen werkt verlichtend. Maar serieus, veel sterkte de komende dagen, ik hoop dat je een beetje kan slapen. Hopelijk trekken jullie over 4 dagen de champagne open!



liefs,

dubio

Hallo lieve dames,

dom, kan nog niet quoten maar Lilly, begrijp ik het goed dat je nu pas na de aanval weer behoorlijk kunt zitten en uberhaupt kunt internetten....? Mijn hemel....

Leo, sterkte en ik duim. Komt vast goed.

Elmervrouw, Dubio, Iseo, Mamzelle e.a.; het beste!

Hoi Draadloos, hoe is het met je?

Als je wilt quoten klik je op de linkse van de drie icoontjes boven een berichtje, een tekstballonnetje met aanhalingstekens.





Lilly

Sjee, Lily, je glipt ons toch niet weer uit de vingers hè?



Denk aan het zaadje dat in je hart geplant is, denk aan de prachtige bloem die daaruit aan het groeien is. Heb je 'm al water gegeven de laatste tijd?



Je wéét het, dat weet ik zeker. Je wéét het en ik snap je angst om er naar te handelen. Ik snap heel goed hoe je je heen en weer getrokken moet voelen tussen weten en hopen. Lieverd, neem er je tijd voor, maar vergeet niet het te weten. Verstop je er niet voor, ook al word je er bang en onzeker van. Denk aan die bloem. Vergeet de bloem niet die jouw kracht symboliseert. Laat 'm niet moedwillig verdorren om... tja, om wat eigenlijk... om iets wat je diep in je hart niet wilt en dat wéét je.

LilyRose, heel af en toe ben ik hier even. En altijd gaan mijn gedachten dan naar jou uit. Jij, degene die dit topic ooit startte. Jij, die het zaadje hier heeft geplant waar al een hele schare vrouwen hun kracht uit putten, tot op de dag van vandaag.



Maar jij dan meis? Hoe is met jouw zaadje (zo mooi verwoord door quertu en ik ga er even op door) en de bloem die jij in je draagt?

Wij hebben af en toe een glimp van die mooie bloem mogen zien hier en de kracht waarmee de knop langzaam openging. Maar ook de huiver waardoor je soms je bloem weer verborg. Weer terug in de knop.



LilyRose, weet je, jouw nick is zo gepast eigenlijk. Twee prachtige bloemen verenigd in jou! Waar de roos staat voor de liefde en ook de liefde voor jezelf en lelie staat voor trots, zuiverheid en waardigheid.



En beide heb je in je, zowel hier -in je nickname op het forum- als in je persoonlijkheid in het 'echte' leven. Het het vraagt (nee: schreeuwt!) om erkenning. En jij bent degene die jouzelf die erkenning kan geven, niemand anders dan jij.



Dat kan door eerlijk te zijn LilyRose, eerlijk tegen jezelf. Moedig jezelf onder ogen durven komen. Door te durven luisteren naar de stem van je hart. Door je open te stellen voor de mensen die jouw bloem al hebben gezien (zelfs in de knop) en die je aanmoedigen om hem te laten stralen. Je bloem te koesteren en de warmte van de zon op haar te laten schijnen.

En ervaar maar hoe krachtig jouw bloem is en hoe mooi ze is.

En wéét dat geen bloem het verdient om vertrapt te worden, uiteengerukt, verdelgd, verdord of weg te kwijnen.

Een bloem als jij verdient de liefde, de aandacht, de zorg en dan pas komt ze tot bloei. Tot die krachtige roos of lelie die je bent en die straalt in het leven!



Neem hier je voorschotje meis. Hier is water en virtueel voedsel. Hier kun je veilig je knop openen en je bloem voeden tot je je sterk genoeg voelt om je te openen voor de buitenwereld.

Ik heb jouw kracht in de knop al gezien en met mij vele anderen. Nu is het aan jou om die kracht te omarmen en te gebruiken voor jezelf.

Kòm Lelie...Roos...laat je zien!



Verder een lieve groet aan alle andere moedige vrouwen van dit topic en even speciaal een hart onder de riem voor Leo. Ik duim voor je, vrouw!

En Iseo, koester jouw bloem en geniet van je vrije week!

Quertu, fijn om weer wat van je te lezen hier!

Dubio, ik bewonder je kracht en integriteit in de strijd die jij te voeren hebt!

Elmervrouw, ik ga je boek ook eens lezen, ook jij hebt je strijd die je met zoveel moed en eerlijkheid aangaat!

Mamzelle, volgens mij ben jij ook je bloem aan het ontdekken en doe je dat ontzettend goed. Go Mamz!



Liefs allemaal, van Reina

Lieve allemaal,



Dank jullie wel voor de steun. Heel fijn aangezien ik eigenlijk helemaal niet heb gesproken over wat me bezighield de afgelopen maanden, gewoon omdat het niks met relaties e.d. te maken had en omdat wat hier meegemaakt wordt en is veel erger is dan gesteggel over geld maar nu ben ik al voor de zoveelste keer ziek, heb oorontsteking en ben zo vekouden dat ik bijna stik iedere keer als ik ademhaal, Fien is ook ziekig en hangerig en ik werk maar door omdat ik over vier weken stop met mijn geliefde baan en niet op het laatste moment nog even een week thuis wil zitten én dan die zorgen er bij. Bah, dan is het even te veel zo nu en dan.



Heel lief dat jullie even lieve dingen zeggen. Die had ik nodig.



Lieve Lily,



Jij weet het voor jou allemaal het beste en ik hoop gewoon dat je ons op de hoogte blijft houden van hoe het met je gaat en dat je dat open en eerlijk durft te doen. Als jij zegt dat het kalm is in je leven dan is het goed. Houden zo en ik hoop dat je het zo houdt. Is er wel weer iets aan de hand dan zijn we er ook, zoals altijd.



Liefs en een zoen!

Goeiemorgen allemaal,



Pfff, onrustig geslapen vannacht door die uitzending van gisteren. Ik moet het even laten bezinken. Er ging iets mis met de link. Hier zijn deel 1 van de documentaire (dat vorige week is uitgezonden) en gisteren werd deel 2 uitgezonden.



docu



Leo, Leootje Natuurlijk kun je hier alles kwijt, als je weet wat ik hier allemaal neergeplempt heb Laat je maar een beetje lekker verwennen, kruip maar lekker met Fien in bed of op de bank met een kopje thee.

Reina Azura, bedankt dat je weer even wijze woorden komt brengen

Alleen even zeggen tegen jou, ReinaAzura: je woorden raken mij diep in het hart. Ik herken mij er ook heel erg in, die prille knop, die soms te zien is en soms weer verborgen is. Wat heb je dat mooi en gevoelig omschreven. Ja, ik weet dat het aan LillyRose is gericht, maar toch, ik neem deze woorden ook in me op.



Leo, heel veel liefs voor jou, beterschap!!



Een lieve groet aan jullie allemaal

Toen ik vanavond naar huis reed moest ik denken aan jou Qwertu, aan je verhaal over dat zaadje dat is geplant. En ik realiseerde me dat ook in het binnenste van mijn kinderen zaadjes zijn geplant, misschien is dat mijn taak wel geweest en is het nu aan de kinderen om die zaadjes te laten groeien.



de documentaire gisteren heeft me diep geraakt, en toch ook rust gebracht. Het heeft mij geholpen weer een muurtje naar beneden te halen. Het was verbijsterend voor mij om te zien hoe het echt gaat, terwijl ik zo goed weet hoe het gaat. De macht die de kinderen hier mee krijgen om keuzes te maken waarvan ze de gevolgen niet kunnen overzien. En die hun levens en die van anderen zeer zullen beinvloeden. Hoe het er met de belangen van de kinderen gekwanseld wordt om er maar vooral voor te zorgen dat je zelf je zin krijgt.

LillyRose, even speciaal aan jou een lieve groet, ik heb zo het gevoel dat je het nodig hebt. Dikke maar vooral zachte knuffel van mij, ik hoop dat het goed met je gaat.

Zon, ik loop nog steeds met die documentaire in mijn hoofd, ik ben er ook diep door geraakt. Er zijn heel veel reacties op gekomen en er lopen ettelijke discussies over op internet, o.a. op de site van de NCRV. Ik denk dat het heel zinvol is voor jou om die discussies eens door te lezen. Er staan reacties tussen die veel hout snijden, onder andere van mensen die als kind in zo'n situatie hebben gezeten. Het is heel interessant te lezen hoe die er nu tegenaan kijken.



Ken je het verhaal van koning Salomon? Hij moest een oordeel vellen over een conflict tussen twee vrouwen, die beiden beweerden dat een kind van haar was. Salomon beval dat het kind in tweeën moest worden gehakt en dat elk van de vrouwen een deel zou krijgen. De vrouw die hem daarop smeekte het kind te sparen en dan maar aan de andere vrouw te geven, herkende hij als de echte moeder en zij kreeg het kind toegewezen.



Houd hoop lieve Zon



liefs,

dubio

Allemaal

Houd vol.



Annemoon en Lemmy Hoe gaat het met jullie?

Elfje, hoe is het toch?

Draadloos, gaat het?

Rafaella een tijd niet gelezen, hoop dat het goed gaat met alle anderen ook die ik even vergeet. Nicole, Thirza, Suus! Allen een hele dikke



Hier gaat het niet echt super, maar ook niet heel slecht. Ik merk dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb, rustig aan wil doen. Maak andere keuzes al wb school. Zelfs zo dat ik een tentamen waar ik niet uitkwam naar volgend jaar heb verschoven. Dat betekent dat ik nu dit jaar niet mijn P meer kan halen en toch voelt dat als een opluchting dat die druk eraf is. De rest van mijn cijfers, allemaal goed,

Heb geen zin om andere mensen te zien nu, drukte van school is even te veel. Zal vast binnen een paar dagen weer over zijn en dan ga ik weer aan de slag. Ik denk dat dochter en ik die paar dagen samen ook wel echt nodig hadden.

Ik heb berichtjes die ik nog wil beantwoorden, mailtjes enzo. Van jullie, van anderen. Heb een paar dagen mijn telefoon niet opgenomen. Voelde me eerst rot maar nu zeggen mensen wel echt lieve dingen, jeetje.



LillyRose ik denk aan je. Ik stel me zo voor dat je in die rustige afwachtende tijd zit zoals ik ze zelf kende. Je schuift het voor je uit, je laat al het andere achter je.

Wat zijn de dingen die je echt met hem wilt bespreken voor jullie vriendschap nog een kans heeft? Hoe reageert hij daarop? Praten jullie?

Hoe zie je dat zelf, die rustige momentjes, die korte bezoekjes van M?

Begrijp je wat de schrijfsters hier bedoelen met dat ze tegen je zeggen dat ze je aanmoedigen dingen onder ogen te komen? Juist nu in deze even kalme momenten?

Dit zijn de momenten dat de spanning misschien iets wegvalt (al kan ik me moeilijk voorstellen dat je helemaal rustig en jezelf bent als M. er is) en heb je dan ook het gevoel dat je nu voor jezelf kunt opkomen? Wat wil jij?

Zelf was ik zo afwachtend, ik kan wel zeggen dat ik me gewoon aan het opladen was voor de komende lastige tijd. Hoe kijk jij daar tegenaan? Kun je toegeven dat die er vast en zeker gaat komen? Dat er straks weer iets gaat zijn waardoor er een rottig incident gaat plaatsvinden?

Is er nu al iets geweest dat je liever niet iets had willen zeggen of doen omdat de reactie van M. erop je liet schrikken?

Wat ik deed was steeds kijken aanvoelen hoe de sfeer was, hoe hij die dag was, en dan genoot ik zo veel mogelijk van de dingen die gebeurden. Dus films kijken (deden wij echt vaak, samen binnen blijven) of iets anders, maar geen zware gesprekken. Had ook niet geweten wat ik had moeten zeggen, was zo afwachtend geweest, dan was ik me druk gaan maken of het het juiste wel was wat hij moest horen op dat ogenblik, dus echt gewoon niet voor mezelf bezig met reflecteren en zien hoe het eigenlijk met mij was.

Het zijn van de vage dagen als ik eraan terug denk. Herken je daar iets in?

Ik was er wel maar ook weer niet. Ik kon alleen aandacht besteden aan kleine zaken, huis opruimen bijvoobeeld. Koken, of muziek/film uitzoeken. Kon met mijn hoofd niet bij wat er werkelijk was, duwde alles weg.

Achteraf is dit zo vreemd. Echt van jezelf weg.

Ik zie mezelf nog bezig, het is vaak ook even een tijd van dat je evenwicht vindt ofzo met hoe de dingen er nu voorstaan.

Er gebeurden soms best iets ingrijpends, of iets waar je 'om heen' gaat leven. Klein voorbeeld van kapotte spullen, of dat je voorzichtig bent omdat je ergens pijn hebt. Dan moet je toch een soort balans vinden in hoe je tegen alles aankijkt terwijl je het klein laat zijn op je dag.

Dus iets leren, ergens over uit zijn en het dan wegstopppen binnen in jezelf, er is een nieuwe basis waar van uit je weer verder gaat. En dan bedoel ik natuurlijk ook dat ondertussen er weer grenzen zijn opgeschoven.

Bij ons was het na een tijd gewoon dat er spullen van mij kapot waren na een, hoe noem je zoiets, incident, uitbarsting.

Dan kon ik bijvoorbeeld ergens naar op zoek zijn, ik zie nog voor me hoe dat was, en dat je het dan vindt, maar je kunt er niet bij stil blijven staan want je had de nieuwe situatie al geaccepteerd. Wat je dan zelf doet in je hoofd, echt wel gek hoor. Hoe kan ik dit uitleggen?

Net als dat het na een tijdje gewoon wordt wat de manier is waarop jij ingaat op zijn toenadering. Er was een soort weg gevonden in het elkaar weer voor het eerst aankijken nadat er toch behoorlijk heftige dingen hebben afgespeeld. Als ik dat zou proberen te omschrijven is het een soort toneelspel waarbij je allebei iemand anders bent, en min of meer afspreekt dat je dat even zo laat tot die twee een weg hebben gevonden hierin.

Bij kleine ruzies was het meer zo dat hij erover doorging en dat we er zogenaamd uitkwamen omdat ik toegaf of niet meer reageerde. Of iets regelde of de aandacht ervan afleidde.

Bij grote dingen zoals geweld, en dat ik weer mijn baan kwijt was, of niet thuis was gebleven maar was weggegaan en de volgdende ochtend weer thuiskwam, moet je toch daarna samen verder. En hoe gaat dat bij jullie dan?

Het lijkt wel of wij daar steeds meer rituelen in kregen in het om elkaar heendraaien en vooral in wat je wel of niet uitspreekt.

Ik geloofde oprecht in zijn verdriet en zorgzame kant, maar tegelijk was er geen ruimte voor als ik misschien zelf echt heel dat verdriet eruit had willen gooien of die gevoelens. Het is allemaal zo beheerst. Het is dat iemand er voor je is, maar dat het zo snel mogelijk een nieuwe basis moet zijn om weer samen op te kunnen leven. En dat de ander je dat kwalijk neemt als je je daar even tegen zou verzetten, of tijd zou rekken. En ik was ook niet gek hoor, ik heb veel wel geweten maar niet willen zien. Keuzes gemaakt.

En achteraf kunnen anderen daar moeilijk naar kijken ben ik bang, als ik het zou uitleggen. Ik deed dit zo omdat ik dat zelf wilde, en niet omdat ik het niet anders kon. Natuurlijk weet je dat er zaken helemaal fout gaan, en zie je jezelf bezig met het puin ruimen daarna. Maar écht naar mezelf kijken kon ik niet, ik was iemand anders.

Lilly, ik hoop dat je er iets aan hebt, ik probeer het maar weer een beetje vanuit mijn eigen ervaring voor je op te schrijven. Dit soort dingen zijn wel echt lastig om over na te denken. Misschien herken je er niets in, het staat er best raar als ik zo teruglees. Maar goed.

Hoe voel je je nu? Ben je nu lichamelijk aan het herstellen?

Ik hoop dat je nog steeds praat met je docente.

Veel liefs!



Zon

Mamz, je hoort snel weer van me hoor (f)



Reina en dubiootje



Leo, hoe gaat het nu? Ben je al wat opgeknapt? En Fien?

Heel veel succes en geluk toegewenst in deze te spannende tijd...!!!! Morgen hé? Hoe staan de zaken? Kijk maar of je er iets over kwijt wilt, maar wij duimen!!!

quote:Elmervrouw schreef op 26 februari 2008 @ 13:07:

Alleen even zeggen tegen jou, ReinaAzura: je woorden raken mij diep in het hart. Ik herken mij er ook heel erg in, die prille knop, die soms te zien is en soms weer verborgen is. Wat heb je dat mooi en gevoelig omschreven. Ja, ik weet dat het aan LillyRose is gericht, maar toch, ik neem deze woorden ook in me op.



Leo, heel veel liefs voor jou, beterschap!!



Een lieve groet aan jullie allemaal



Lieve Elmervrouw.

Wat Reina zo mooi heeft gechreven, had ik graag tegen jou willen zeggen.

Zo gevoelig, maar wat ben jij sterk.

Hoi Mamz! Hoe is jouw dag?



Ik weet het niet precies. Het was alleen nooit echt rustig. In het begin was het natuurlijk anders, al herken ik het wel van later maar toen was het een tikje heftiger, die onrust.

Wij maakten niet alleen nare tijden met elkaar door, maar daartussen ook juist echt avonturen. Toen we nog wel buiten kwamen dan, de laatste twee jaar waren we voornamelijk binnen gebleven, of echt naar het buitenland dan in die tijd.

Vind het lastig om de gebeurtenissen te plaatsen in de tijd, het gaat over een lange periode, jaren. Er waren mooie dagen maar er waren best veel incidenten. Ik keek heel anders naar de mooie dagen als ik er nu naar kijk en beleefde ze heel intens.

Die keren dat er echt geweld was, in de zin van dat hij niet stopte, zijn toch niet zo erg vaak geweest.

De consequenties van kleinere momenten waren ook minder groot. Dat is snel een 'duw' in de juiste richting geweest door hem.





Het enge is achteraf dat het zo onvoorspelbaar was. Grote incidenten kun je voelen aankomen, spanning bouwde zich op. Maar die andere waren onverwachts en dat bepaalt denk ik erg je dag juist. Die boosheid, ergernissen, dreiging van zijn kant waar je juist van wilt dat die stopt zodat je samen kunt zijn.

En dan die leuke dag tussendoor, maar als je eerlijk bent pas je dan ook wel op. Ik verwachtte juist veel van de nieuwe tijd, het was er ook telkens een soort belofte van tot ik er niet meer in geloofde. Toen ik zo'n houding kreeg van dat het me allemaal niet meer kon schelen liep het wel meer uit de hand, werd wat provocerender soms.

En natuurlijk het gebruik van alcohol of middelen dat alles weer lastiger maakt.



Ook hier spanningen rond de dagen dat er salaris binnen kwam. En de dagen er net voor, dat alles op maar dan ook echt op was. Weekinkomen werkte beter, minder geld in een keer. Van een maandinkomen werd alles ingewikkeld. Ex kon niet rustig blijven met dat geld.

Ja, mijn geheugen werkt ook raar hoor. Er zijn nog steeds dingen die me plotseling te binnen schieten na al die tijd. Of ik weet de volgorde niet zeker van hoe en wanneer iets is gegaan. Heb veel baantjes gehad, op verschillende plekken gewoond. Dat zijn allemaal korte periodes met elk de eigen gebeurtenissen op die plek, maar wanneer en hoe dat is wazig.



Als ik er echt voor ga zitten weet ik nog veel. Terwijl op andere dagen heb ik het gevoel dat ik overdrijf. Of vind ik mezelf een aansteller of dom.

Maar ja, die jaren gaan niet weg en zoals deze week heb ik ergens last van dat niet zomaar een probleem is, dat heeft toch wel te maken met die tijd en met hoe ik met dingen omghing en welke indruk het heeft gemaakt.

Heb veel moeite met vertrouwen, met vriendschappen die nu naar een nieuwe fase gaan waar ik me geen raad mee weet.

Heb jij dat ook, de gewone dingen kosten zo veel energie.

Ik zie er als een berg tegenop dat ik straks nog een boodschap moet halen zelfs.

Vrije dagen tussendoor, ik slaap of lig op de bank. Vandaag ook een paar uur liggen slapen, tussen de middag. Zometeen dochtertje ophalen op het kdv, dan voel ik me ook weer schuldig dat ze daar was terwijl ik gewoon thuis zat.

Iseo, steeds weer ben ik onder de indruk van hoe je beschrijft wat je allemaal hebt meegemaakt met je ex; dat je nog zoveel dingen weet.. het lijkt erop alsof je het nu allemaal op een rijtje aan het zetten bent, om het echt achter je te laten. Of nog meer achter je te laten dan je al hebt gedaan.



Mamzelle



Dat herken ik ook, onzekerheid in nieuwe vriendschappen, eigenlijk in alles. Vorige week zei iemand om de goede dingen van mezelf op te gaan schrijven, elke dag vijf. Nou, vijf dat lukt me niet, maar wel enkele dingen. En tóch, ook al voel ik me best een goed mens toch voel ik mij ook nog steeds onzeker over mezelf in contact met anderen. Vandaag hoorde ik dat de baan bij het taxibedrijf nu echt doorgaat (moest mijn papieren komen brengen) en ik ben nu al benauwd voor die eerste tijd, als alles nieuw, vreemd en zo anders is en ik me 'minder' voel dan anderen. Dit wil ik niet!! Ik ben juist zo sterk daar binnengekomen!

Lieve Veer en lieve Mamzelle

ik weet zeker dat het jullie gaat lukken met jullie nieuwe uitdagingen. Durf je kwetsbaarheid te tonen, dat is juist wat je sterk maakt en ervoor zal zorgen dat het allemaal gaat lukken.



lieve dubio en iseo, jullie hebben mail



lieve Leo, is er al schot in de hypotheekkwestie, ik hoop van wel, ik duim voor je hoor



lieve Nicolle, heb je die docu ook gezien? Echt een aanrader.



lieve Lily, schrijf je nog eens?



en voor iedereen die ik vergeten ben, dikke zoen

Hoi,



Zonlicht, om bij jou te beginnen: ik heb een stukje al gezien, maar nog niet de tijd gehad om hem af te kijken, wil ik zeker nog doen!



Elmervrouw, wat fijn, dat het nu allemaal wat tastbaarder wordt, met die baan; ik heb er nog vaak aan gedacht, wilde er naar vragen.

Die onzekerheid ken ik. Zit zelf nu sinds ongeveer 5 weken op mijn nieuwe werkplek; afdeling van ongeveer 40 mensen, waarvan 30 vrouwen...Leuke afdeling, (boeiend ook! Zit op de afdeling Leerplicht bij de gemeente...jee, hoor schrijnende dingen) maar ook ik voel me de mindere, net als altijd/overal. Dit terwijl ik van de intercedenten van het uitzendbureau alleen maar hoor, dat ze mij willen, dat ik een goed CV heb, dat ik mijn werk ook goed doe...een werkgever wil mij...waarom voel ik mij dan altijd toch zo min, dringt het gewoon niet tot me door???

Goede dingen van mezelf opschrijven? Lukt mij ook niet echt. Wat dat betreft doen sollicitatiegesprekken wel eens goed: dan moet je erover nadenken, en het gaat me steeds beter af...



En dan vriendschappen, Elmervrouw, Mamzelle, ik heb het hier al eerder geschreven, is voor mij ook heel moeilijk. Heb een torenhoge muur om me heen, hou me vaak goed en sterk, maar zou graag weer meer contacten hebben; weet even alleen nog niet zo goed hoe ik het aan moet pakken...

Misschien als dadelijk alles thuis op de rit is, dat het weer komt? Dat is in elk geval wat mijn therapeut aangeeft: dat het daarna weer 'vanzelf' komt...maar toch: ik zal er toch ook iets voor moeten doen???



Iseo, ik vind ook dat jij alles nog zo goed kan verwoorden...zelf heb ik al weer veel weggestopt van die ene relatie. Maar voor jou is dit misschien een heel verwerkingsproces?

En zoals anderen ook al hier zeiden: je hebt zo'n druk programma, en dan nog een studie erbij..ik denk niet dat jij je schuldig hoeft te voelen naar je dochtertje, als zij een keer op het KDV is, terwijl jij thuiszit.

Even tijd voor jezelf (misschien ook voor studie/huishouden) en dan heb je ook weer écht tijd voor je dochter...



Voor de rest gaat het bij mij zijn gangetje, met mijn onzekerheden (bah!), zoonlief kreeg nog een uitnodiging voor de RvdK om nog een keer een gesprek te hebben...terwijl ik hoopte dat het bijna afgerond zou zijn. Ik ga hier morgen over bellen, wil weten hoe het nu zit met dat gesprek, en de termijn van evt. afronding!



Dochterlief, die momenteel vaker bij haar vader is, daar veel vrijheid geniet, en nog liever bij hem wil wonen...

Zoonlief, die pubert, en zich overal tegen verzet/afzet.



Liefs, (voor iedereen...)

Nicole