Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 5 maart 2008 om 20:54
Hoi Vrouwtje Klets,
Tja, die rechtvaardiging van anderen... dat is ook mijn zwakke punt geweest. Je kunt zo gaan twijfelen aan jezelf soms, vraagt je af of je de ''ernst'' van de situatie wel goed inschat - in elke relatie is wel eens iets, immers? - en dan gaat het oordeel van anderen soms zwaar wegen. Zelf kun je pas achteraf een reeël oordeel hebben; als je er nog middenin zit is alles gewoon te dichtbij om er op een redelijke manier naar te kunnen kijken, lijkt wel.
Tja, die rechtvaardiging van anderen... dat is ook mijn zwakke punt geweest. Je kunt zo gaan twijfelen aan jezelf soms, vraagt je af of je de ''ernst'' van de situatie wel goed inschat - in elke relatie is wel eens iets, immers? - en dan gaat het oordeel van anderen soms zwaar wegen. Zelf kun je pas achteraf een reeël oordeel hebben; als je er nog middenin zit is alles gewoon te dichtbij om er op een redelijke manier naar te kunnen kijken, lijkt wel.
anoniem_50315 wijzigde dit bericht op 05-03-2008 21:01
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
woensdag 5 maart 2008 om 20:59
Vrouwtje, zijn moeder heeft een heel leven moeten leren omgaan met zijn nukken. Niet zo gek dat ze dan redenen gaat aandragen voor die nukken. Ze móet wel. Jij hoeft in principe niet, dat is het fijne van een partnerschap, dat je dat kunt breken.
Ben wel erg blij om te lezen dat hij nog steeds zijn eigen stek heeft, dat jij dus ook die vrijplaats hebt om weer even bij zinnen te komen.
Wat de toekomst brengt...
Ben wel erg blij om te lezen dat hij nog steeds zijn eigen stek heeft, dat jij dus ook die vrijplaats hebt om weer even bij zinnen te komen.
Wat de toekomst brengt...
woensdag 5 maart 2008 om 21:03
woensdag 5 maart 2008 om 21:12
quote:vrouwtje klets schreef op 05 maart 2008 @ 21:03:
Ik moet de belangen van ons zoontje heel scherp voor ogen houden, want dat die schade oploopt door het gedrag van zijn vader, dat is een ding wat zeker is...
Als je dat zeker weet móet je inderdaad wel doorzetten. Zou je het puur voor jezelf niet op kunnen brengen, dan voor je kind. Hoe eerder hoe beter, hoe korter het duurt hoe minder de schade. Ik vind het wel knap dat je dit zo helder kunt zien.
Ik wens je alvast heel veel moed voor komend weekend! (f)
Ik moet de belangen van ons zoontje heel scherp voor ogen houden, want dat die schade oploopt door het gedrag van zijn vader, dat is een ding wat zeker is...
Als je dat zeker weet móet je inderdaad wel doorzetten. Zou je het puur voor jezelf niet op kunnen brengen, dan voor je kind. Hoe eerder hoe beter, hoe korter het duurt hoe minder de schade. Ik vind het wel knap dat je dit zo helder kunt zien.
Ik wens je alvast heel veel moed voor komend weekend! (f)
woensdag 5 maart 2008 om 21:18
Lieverd, je bent uiteindelijk alleen verantwoording schuldig aan jezelf en je zoon. Dus mocht je niet doorpakken, dan zal je daar nog steeds geldige redenen voor hebben.
Schrijf de hele klerezooi maar weer lekker van je af..
Uiteraard hoop ik dat het dit keer genoeg is, want het blijft terugkeren, en dat helpt jou/jullie niet.
Schrijf de hele klerezooi maar weer lekker van je af..
Uiteraard hoop ik dat het dit keer genoeg is, want het blijft terugkeren, en dat helpt jou/jullie niet.
woensdag 5 maart 2008 om 21:47
Wat kan zo'n man toch de sfeer bepalen. En natuurlijk zal je zelf ook wel eens uitvallen, misschien doe je het zelfs wel helemaal fout. Zelfs als dat zo zou zijn dan zou je zoontje maar te lijden hebben onder één iemand die het fout doet.
En het is niet zo.
Toen mijn ex nog thuis woonde was iedere speelafspraak een klein drama. Ook buitenspelen -buiten de poort- moest aan de ene kant, aan de andere kant mochten ze dan ook weer niet dit of dat en kregen ze huisarrest. Weken, zo niet maandenlang was er weer geen sprake van buiten de poort gaan, dan kon er tenslotte niks meer misgaan.
Ik schrijf het wel met een erg gekleurde bril, zijn verhaal zou anders zijn, maar goed, er wérd weinig buiten de poort gespeeld en er wáren weinig speelafspraken.
En nu: het is hier bij tijd en wijle de zoete inval. Kindjes gaan ook net zo makkelijk bij andere kinderen spelen. In de zomer lekker lang naar buiten. Er wordt niet meer gemeten of het saldo wegafspraken en komafspraken wel naadloos op elkaar aansluit. Er wordt niet meer gekeken naar vaders die aan de deur blijven en niet zo'n zin hebben in nadere kennismaking.
Kortom: vrijheid. En ik maak een hele hoop fouten maar móói dat zijn fouten er niet meer bij hoeven worden opgeteld.
En het is niet zo.
Toen mijn ex nog thuis woonde was iedere speelafspraak een klein drama. Ook buitenspelen -buiten de poort- moest aan de ene kant, aan de andere kant mochten ze dan ook weer niet dit of dat en kregen ze huisarrest. Weken, zo niet maandenlang was er weer geen sprake van buiten de poort gaan, dan kon er tenslotte niks meer misgaan.
Ik schrijf het wel met een erg gekleurde bril, zijn verhaal zou anders zijn, maar goed, er wérd weinig buiten de poort gespeeld en er wáren weinig speelafspraken.
En nu: het is hier bij tijd en wijle de zoete inval. Kindjes gaan ook net zo makkelijk bij andere kinderen spelen. In de zomer lekker lang naar buiten. Er wordt niet meer gemeten of het saldo wegafspraken en komafspraken wel naadloos op elkaar aansluit. Er wordt niet meer gekeken naar vaders die aan de deur blijven en niet zo'n zin hebben in nadere kennismaking.
Kortom: vrijheid. En ik maak een hele hoop fouten maar móói dat zijn fouten er niet meer bij hoeven worden opgeteld.
woensdag 5 maart 2008 om 22:03
quote:vrouwtje klets schreef op 05 maart 2008 @ 21:50:
Wat vinden jullie nou van de reacties die ik hierboven beschreef t.a.v. zoonlief? Overdrijf ik? Wil het echt graag horen!
Ik vind het wel verdrietig wat je beschreven hebt.
Ik ben ook best wel eens boos op mijn kinderen en moet soms ook wel flink mijn stem verheffen (nou ja, bij de oudste twee dan, de jongste is nog maar 2 jaar). Maar dan gaan ze wel ver hoor, en ze weten dan ook goed waarom ik kwaad ben.
Ik vind het echt erg als een kind bang is voor zijn vader of moeder, omdat die schijnbaar 'zomaar' om alles - of niets - boos kan worden.
Wat vinden jullie nou van de reacties die ik hierboven beschreef t.a.v. zoonlief? Overdrijf ik? Wil het echt graag horen!
Ik vind het wel verdrietig wat je beschreven hebt.
Ik ben ook best wel eens boos op mijn kinderen en moet soms ook wel flink mijn stem verheffen (nou ja, bij de oudste twee dan, de jongste is nog maar 2 jaar). Maar dan gaan ze wel ver hoor, en ze weten dan ook goed waarom ik kwaad ben.
Ik vind het echt erg als een kind bang is voor zijn vader of moeder, omdat die schijnbaar 'zomaar' om alles - of niets - boos kan worden.
woensdag 5 maart 2008 om 22:15
Ik vind dat je niet overdrijft. Als je hem hieruit kunt halen moet je het doen. Heb pas weer aan mijn eigen lijf gevoeld hoe het doorwerkt in je leven als je eenmaal went aan een dominante ouder. Nooit meer iets terug durven zeggen, zelfs als je volwassen bent. Het alternatief, dat zoonlief terug gaat bekken tegen zijn vader, of jou gaat afbekken omdat 'ie het ergens kwijt moet, is ook niet goed voor zijn ontwikkeling.
Het zou nog wat anders zijn als jouw man via therapie of medicijnen of whatever probeert om te voorkomen dat 'ie zo uitvalt tegen zijn geliefden.
Het zou nog wat anders zijn als jouw man via therapie of medicijnen of whatever probeert om te voorkomen dat 'ie zo uitvalt tegen zijn geliefden.
woensdag 5 maart 2008 om 22:57
Ik vind zeker niet dat je overdrijft.
Straks gaat je zoontje zich ook nog helemaal gedragen zoals hij denkt dat papa wil als hij is, kan hij niet eens meer gewoon lekker spontaan kind zijn en dingen op z'n eigen manier doen. Of hij gaat inderdaad het gedrag van je man overnemen en om het minste of geringste schreeuwen...
Ziet je man helemaal niet dat het fout is wat hij doet?
Straks gaat je zoontje zich ook nog helemaal gedragen zoals hij denkt dat papa wil als hij is, kan hij niet eens meer gewoon lekker spontaan kind zijn en dingen op z'n eigen manier doen. Of hij gaat inderdaad het gedrag van je man overnemen en om het minste of geringste schreeuwen...
Ziet je man helemaal niet dat het fout is wat hij doet?
donderdag 6 maart 2008 om 10:03
Ha lieve VK!
Fijn je hier weer te zien Ik snap dat je bevestiging zoekt hier, maar volgens mij heb je je beslissing al genomen en gaat het je er meer om hoe je sterk staat tegenover je a.s. ex als je hem dit meedeelt. Of zit ik ernaast?
Ik zou voor ogen houden - en zeggen - dat jullie nu in een doorstart zitten. Een doorstart betekent: een poging wat op sterven na dood is nieuw leven in te blazen. Jullie zijn in een diepe crisis beland vorig jaar, jij wilde scheiden en het huis is verkocht. Jullie zijn apart gaan wonen. Jij hebt toch geprobeerd het huwelijk en je man nog een kans te geven. Maar begrijp goed: een doorstart is geen goed huwelijk. In een goed huwelijk is er meer nodig om te besluiten om er een punt achter te zetten. Meestal steek je er dan nog tijd en energie in. Maar dat is bij jullie al een gepasseerd station, want daar was de afgelopen periode juist voor. Om te zien of er nog iets te redden viel, niet om toch min of meer op de oude voet door te gaan. Er is aan de oppervlakte wel iets veranderd, maar in de grond niet.
Als je man beweert dat dit als een verrassing komt, dan zegt hij óf niet de waarheid of hij heeft al die tijd niet begrepen wat er aan de hand was. Wat me onwaarschijnlijk lijkt aangezien jij had gezegd dat je wilde scheiden enzovoorts. Dat zijn dingen die niet ongemerkt voorbij gaan. Je kan gerust zeggen dat jullie huwelijk al sinds die tijd in een crisis zit. Dan kun je niet beweren dat dit besluit uit de lucht komt vallen hoor.
liefs!
dubio
Fijn je hier weer te zien Ik snap dat je bevestiging zoekt hier, maar volgens mij heb je je beslissing al genomen en gaat het je er meer om hoe je sterk staat tegenover je a.s. ex als je hem dit meedeelt. Of zit ik ernaast?
Ik zou voor ogen houden - en zeggen - dat jullie nu in een doorstart zitten. Een doorstart betekent: een poging wat op sterven na dood is nieuw leven in te blazen. Jullie zijn in een diepe crisis beland vorig jaar, jij wilde scheiden en het huis is verkocht. Jullie zijn apart gaan wonen. Jij hebt toch geprobeerd het huwelijk en je man nog een kans te geven. Maar begrijp goed: een doorstart is geen goed huwelijk. In een goed huwelijk is er meer nodig om te besluiten om er een punt achter te zetten. Meestal steek je er dan nog tijd en energie in. Maar dat is bij jullie al een gepasseerd station, want daar was de afgelopen periode juist voor. Om te zien of er nog iets te redden viel, niet om toch min of meer op de oude voet door te gaan. Er is aan de oppervlakte wel iets veranderd, maar in de grond niet.
Als je man beweert dat dit als een verrassing komt, dan zegt hij óf niet de waarheid of hij heeft al die tijd niet begrepen wat er aan de hand was. Wat me onwaarschijnlijk lijkt aangezien jij had gezegd dat je wilde scheiden enzovoorts. Dat zijn dingen die niet ongemerkt voorbij gaan. Je kan gerust zeggen dat jullie huwelijk al sinds die tijd in een crisis zit. Dan kun je niet beweren dat dit besluit uit de lucht komt vallen hoor.
liefs!
dubio
Ga in therapie!
donderdag 6 maart 2008 om 11:01
quote:vrouwtje klets schreef op 06 maart 2008 @ 10:43:
(hoe frappant: laat ik het nu net omgekeerd zien...) En daar gaat het om!
Buitenstaanders, en zeker familie van hem, kunnen misschien wel nooit helemaal begrijpen waarom je tot deze keuze komt. Zijn zij er elke dag bij? Zien zij hoe je zoontje reageert als hij wordt afgebekt door zijn vader? Voelen zij het verdriet om de angst van je zoontje? Nee dus, maar jij wel. Daarom ben jij de enige die écht inzicht in de situatie hebt, en als jij voor jezelf weet dat je er beter uit kunt stappen nu, dan is dat zo.
Het zou fijn zijn als iedereen hem zou kunnen doorzien, dat iedereen jou kan steunen en je keuze kan begrijpen, maar dat is nu eenmaal niet zo. Probeer dat naast je neer te leggen. Het is jouw leven en jouw recht om daarover te beslissen.
(hoe frappant: laat ik het nu net omgekeerd zien...) En daar gaat het om!
Buitenstaanders, en zeker familie van hem, kunnen misschien wel nooit helemaal begrijpen waarom je tot deze keuze komt. Zijn zij er elke dag bij? Zien zij hoe je zoontje reageert als hij wordt afgebekt door zijn vader? Voelen zij het verdriet om de angst van je zoontje? Nee dus, maar jij wel. Daarom ben jij de enige die écht inzicht in de situatie hebt, en als jij voor jezelf weet dat je er beter uit kunt stappen nu, dan is dat zo.
Het zou fijn zijn als iedereen hem zou kunnen doorzien, dat iedereen jou kan steunen en je keuze kan begrijpen, maar dat is nu eenmaal niet zo. Probeer dat naast je neer te leggen. Het is jouw leven en jouw recht om daarover te beslissen.
donderdag 6 maart 2008 om 11:08
Ik snap die twijfel heel goed. Ik denk dat het geen twijfel is maar angst. Als je zonder schade eruit kon stappen, gewoon de boot nemen en weggaan met je zoontje, dan zou je het zó doen. Je bent bang voor de confrontatie met je ex, voor wat anderen ervan zullen vinden, voor veroordeling. Dat komt niet omdat je niet zeker van je zaak bent of twijfelt of je er wel genoeg aan hebt gedaan, want dat weet je rationeel heel goed.
Als ik naar mezelf kijk, was wat mij dwarszat de neiging om de zaken te veel door de ogen van anderen te bekijken en te weinig door die van mezelf. De neiging om lief gevonden te willen worden en conflicten te vermijden. De neiging om mijn eigen mening of gevoel ondergeschikt te maken aan dat van een ander. De neiging om alles uit te willen leggen, om door iedereen begrepen te willen worden om maar vooral geen afkeuring te krijgen.
Dat is een nobel streven maar heeft twee nadelen: 1. je gaat er zelf uiteindelijk aan onderdoor doordat je niet meer weet wat je nu zelf wilt of vindt of voelt, omdat je voortdurend op anderen gericht bent en 2. die goedkeuring, liefde en waardering die je ermee wilt winnen, zijn niet gegarandeerd en als je ze wel krijgt, zijn ze niet echt, omdat ze op leugens gebaseerd zijn en 3. (ik tel gewoon door ) je geeft geen duidelijkheid aan de mensen om je heen, je draait om de brij heen zodat mensen niet weten wat ze aan je hebben, wat tot misverstanden en conflicten (help!) kan leiden.
Een aantal mensen die horen van je scheiding (je ex voorop) zal niet begrijpen waarom jij het doet. Ze zullen je misschien zelfs veroordelen. Dat is vervelend en jammer, maar minder erg dan zo doorgaan. Dus wees dan maar de kwaaie pier. Wat belangrijk is, is dat JIJ weet dat je een juist en rechtvaardig besluit hebt genomen, en dat je later je zoontje recht in de ogen kan kijken als hij je ernaar vraagt.
Andersom, als je blijft, is dat niet het geval. Dan komt er spijt, en schaamte, en schuldgevoel omdat je niet hebt doorgezet. Dan denk je aan de jaren dat je je zoontje hieraan hebt blootgesteld terwijl je al wist dat hij schade opliep. Dat kun je dan niet meer ongedaan maken.
Kies je eigen woorden VK! Je doet het in deze posting al. Hij zal vinden dat jij hem hebt gebruikt, jij vindt dat hij als volwassen vent vrijwillig heeft geholpen en dat hij daar nu niet over moet zeuren. Als er een verplichting aan vastzat dat je met hem getrouwd moest blijven, had hij dat erbij moeten zeggen. Jij was van de beste wil van de wereld, daar gaat het om. Hij moet de zaken niet omdraaien: hij wilde jou helpen om controle over jou te houden en niet uit naastenliefde. Althans, als hij het nu tegen je gaat gebruiken, was het dus geen onvoorwaardelijke hulp.
liefs,
dubio
Als ik naar mezelf kijk, was wat mij dwarszat de neiging om de zaken te veel door de ogen van anderen te bekijken en te weinig door die van mezelf. De neiging om lief gevonden te willen worden en conflicten te vermijden. De neiging om mijn eigen mening of gevoel ondergeschikt te maken aan dat van een ander. De neiging om alles uit te willen leggen, om door iedereen begrepen te willen worden om maar vooral geen afkeuring te krijgen.
Dat is een nobel streven maar heeft twee nadelen: 1. je gaat er zelf uiteindelijk aan onderdoor doordat je niet meer weet wat je nu zelf wilt of vindt of voelt, omdat je voortdurend op anderen gericht bent en 2. die goedkeuring, liefde en waardering die je ermee wilt winnen, zijn niet gegarandeerd en als je ze wel krijgt, zijn ze niet echt, omdat ze op leugens gebaseerd zijn en 3. (ik tel gewoon door ) je geeft geen duidelijkheid aan de mensen om je heen, je draait om de brij heen zodat mensen niet weten wat ze aan je hebben, wat tot misverstanden en conflicten (help!) kan leiden.
Een aantal mensen die horen van je scheiding (je ex voorop) zal niet begrijpen waarom jij het doet. Ze zullen je misschien zelfs veroordelen. Dat is vervelend en jammer, maar minder erg dan zo doorgaan. Dus wees dan maar de kwaaie pier. Wat belangrijk is, is dat JIJ weet dat je een juist en rechtvaardig besluit hebt genomen, en dat je later je zoontje recht in de ogen kan kijken als hij je ernaar vraagt.
Andersom, als je blijft, is dat niet het geval. Dan komt er spijt, en schaamte, en schuldgevoel omdat je niet hebt doorgezet. Dan denk je aan de jaren dat je je zoontje hieraan hebt blootgesteld terwijl je al wist dat hij schade opliep. Dat kun je dan niet meer ongedaan maken.
Kies je eigen woorden VK! Je doet het in deze posting al. Hij zal vinden dat jij hem hebt gebruikt, jij vindt dat hij als volwassen vent vrijwillig heeft geholpen en dat hij daar nu niet over moet zeuren. Als er een verplichting aan vastzat dat je met hem getrouwd moest blijven, had hij dat erbij moeten zeggen. Jij was van de beste wil van de wereld, daar gaat het om. Hij moet de zaken niet omdraaien: hij wilde jou helpen om controle over jou te houden en niet uit naastenliefde. Althans, als hij het nu tegen je gaat gebruiken, was het dus geen onvoorwaardelijke hulp.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 6 maart 2008 om 12:10
VK al vaker heb je het besluit genomen om de relatie te beeindigen, maar steeds weer krijgt hij het toch voor elkaar jou zo te bespelen, dat jij denkt dat hij nu echt wel veranderd is. Helaas zien we je, in zo'n doorstart periode, eigenlijk niet op het forum. Het is net alsof je je schaamt dat je toch weer teruggegaan bent. Het is net alsof je de confrontatie mijdt met alles wat je eerder over hem schreef. Net alsof alles wat er gebeurd is niet bestaan heeft.
Het is goed VK dat je weer een besluit genomen hebt om niet door te gaan met deze relatie. Of je het vol zal houden is de vraag, maar denk niet dat je dan niet voor vol aangezien zal worden wanneer je je bijv. in dit topic weer meldt.
Ik vind het heel jammer te lezen, dat er in de doorstart periode weer zo ontzettend veel kwetsende dingen gebeurd zijn. Voor jou en zeker ook voor je kleine jongen. Juist op die momenten, dat je toch nog in de relatie zit en het toch zo escaleert weer, dan juist is het zo belangrijk om steun te zoeken bijv. op dit forum.
Wat je ook doet VK, jouw beslissing is jouw beslissing, iedereen zal je steunen. Ook bij beslissingen waarvan jij meent te denken dat deze bij anderen niet goed vallen. Verstop je niet op die momenten. Zorg ervoor dat je vooral op die momenten heel eerlijk blijft, eerlijk naar jezelf toe.
Je ex (of hoe moet hij genoemd worden?) zal niet veranderen. Jij wel, er komt een moment dat jij echt sterk genoeg zal zijn om een echt einde aan deze relatie te maken.
VK neem ook weer eens de echte verantwoordelijkheid voor je kind! Want wat hem betreft mag je je echt wel eens een stuk fermer opstellen. Het is niet niks wat die kleine al op zijn dak heeft gekregen.
Het is goed VK dat je weer een besluit genomen hebt om niet door te gaan met deze relatie. Of je het vol zal houden is de vraag, maar denk niet dat je dan niet voor vol aangezien zal worden wanneer je je bijv. in dit topic weer meldt.
Ik vind het heel jammer te lezen, dat er in de doorstart periode weer zo ontzettend veel kwetsende dingen gebeurd zijn. Voor jou en zeker ook voor je kleine jongen. Juist op die momenten, dat je toch nog in de relatie zit en het toch zo escaleert weer, dan juist is het zo belangrijk om steun te zoeken bijv. op dit forum.
Wat je ook doet VK, jouw beslissing is jouw beslissing, iedereen zal je steunen. Ook bij beslissingen waarvan jij meent te denken dat deze bij anderen niet goed vallen. Verstop je niet op die momenten. Zorg ervoor dat je vooral op die momenten heel eerlijk blijft, eerlijk naar jezelf toe.
Je ex (of hoe moet hij genoemd worden?) zal niet veranderen. Jij wel, er komt een moment dat jij echt sterk genoeg zal zijn om een echt einde aan deze relatie te maken.
VK neem ook weer eens de echte verantwoordelijkheid voor je kind! Want wat hem betreft mag je je echt wel eens een stuk fermer opstellen. Het is niet niks wat die kleine al op zijn dak heeft gekregen.
donderdag 6 maart 2008 om 16:34
Kopieer uit deze post -en die over zondagmiddag- je beschrijving van wat er gebeurt. Kijk of je meer van dit soort beschrijvingen kunt verzamelen. Maak er maar een mooi documentje van in Word. De incidenten, niet wat je vindt. Als je een besluit meedeelt aan de rest van de wereld en ze veroordelen je, breng dat stukkie papier naar buiten. Zeg ze heel sec ,dat als zij daarmee zouden kunnen of willen leven, dat dat goed voor hen is. Jij blieft het niet meer in je leven en dáárom ga je weg.
Duidelijk. Hoef je verder niets meer uit te leggen.
Duidelijk. Hoef je verder niets meer uit te leggen.
donderdag 6 maart 2008 om 16:41
Hai VK,
Je bent er weer zie ik. Jammer dat het allemaal niet zo fijn is geworden als je had gehoopt. Het zat er natuurlijk dik in maar je zult behoorlijk teleurgesteld zijn, dat kan ik me goed voorstellen.
In het belang van je zoon kun je nu eigenlijk geen twijfels meer hebben. Ik vind het hartverscheurend om te lezen wat hij zegt en hoe hij het gedrag van zijn vader aantrekt. Hij zit in zijn inprentingsfase, hij is net een spons en pikt nog veel meer op dan hij aan je laat zien en dan hij uitspreekt.
Zit je echt nog te twijfelen? Denk je nu nog steeds dat het ooit allemaal leuk gaat worden? Daar ben ik heel benieuwd naar.
Je bent er weer zie ik. Jammer dat het allemaal niet zo fijn is geworden als je had gehoopt. Het zat er natuurlijk dik in maar je zult behoorlijk teleurgesteld zijn, dat kan ik me goed voorstellen.
In het belang van je zoon kun je nu eigenlijk geen twijfels meer hebben. Ik vind het hartverscheurend om te lezen wat hij zegt en hoe hij het gedrag van zijn vader aantrekt. Hij zit in zijn inprentingsfase, hij is net een spons en pikt nog veel meer op dan hij aan je laat zien en dan hij uitspreekt.
Zit je echt nog te twijfelen? Denk je nu nog steeds dat het ooit allemaal leuk gaat worden? Daar ben ik heel benieuwd naar.
donderdag 6 maart 2008 om 20:06
VK-lief, je overdrijft niet. Je overdreef een jaar geleden niet en nu nog steeds niet. Je hebt je best gedaan en niet één keer maar vele keren. En nu praat je kind en kan hij je zeggen dat hij bang is als je boos op hem bent omdat zijn vader ook altijd boos op hem is en tegen hem schreeuwt. Ik word er misselijk van eerlijk gezegd. Omdat ik het zo zielig vind voor je zoon, dat hij zo overstuur is als je man roept dat hij zijn bek moet houden. Ik word er driftig van zelfs. Heel driftig.
Grote mannen moeten niet schreeuwen tegen kleine jongentjes en als ze dat wel doen moeten ze zich heel erg schamen. Grote mannen die tegen kleine kinderen schreeuwen zijn trieste losers in mijn ogen. Jij bent de moeder van zo'n klein jongetje waar tegen geschreeuwd wordt en jij bent degene die kunt beslissen dat het mooi geweest is. Je zoon kan dat niet.
Je man is geen leuke man en geen leuke vader en dat maak je niet van hem, dat zei ik een jaar geleden tegen je en het gaat nog steeds op, ook al roept zijn moeder wel honderd keer dat hij het 'een beetje druk heeft'. My ass met z'n druk, ik heb het ook druk en ik schreeuw niet tegen mijn kind en tegen mijn partner, opzouten met dat soort lamme excuses.
En jij lieve vrouw, jij moet ook ophouden met excuses zoeken. Die zijn er niet. Er is geen enkele reden om bij je man te blijven, de reden dat je kind zijn vader nodig heeft is ook al teniet gedaan doordat je zoon zelf zegt dat zijn vader altijd kwaad op hem is. Een kind koester je en heb je lief daar ben je niet doorlopend kwaad op als hij gewoon kind aan het zijn is. Dat is niet goed voor hem, je zoon dan. Dat is zelfs slecht voor hem VK. Neem je verantwoordelijkheid en zorg dat je kind in ieder geval één koesterende en liefhebbende ouder heeft en hou hem zo ver als het (wettelijk) kan bij die bullebakkende vader van hem vandaan.
Tegen een peuter zeggen dat hij 'zijn bek moet houden'....how low can you go zeg.........
Grote mannen moeten niet schreeuwen tegen kleine jongentjes en als ze dat wel doen moeten ze zich heel erg schamen. Grote mannen die tegen kleine kinderen schreeuwen zijn trieste losers in mijn ogen. Jij bent de moeder van zo'n klein jongetje waar tegen geschreeuwd wordt en jij bent degene die kunt beslissen dat het mooi geweest is. Je zoon kan dat niet.
Je man is geen leuke man en geen leuke vader en dat maak je niet van hem, dat zei ik een jaar geleden tegen je en het gaat nog steeds op, ook al roept zijn moeder wel honderd keer dat hij het 'een beetje druk heeft'. My ass met z'n druk, ik heb het ook druk en ik schreeuw niet tegen mijn kind en tegen mijn partner, opzouten met dat soort lamme excuses.
En jij lieve vrouw, jij moet ook ophouden met excuses zoeken. Die zijn er niet. Er is geen enkele reden om bij je man te blijven, de reden dat je kind zijn vader nodig heeft is ook al teniet gedaan doordat je zoon zelf zegt dat zijn vader altijd kwaad op hem is. Een kind koester je en heb je lief daar ben je niet doorlopend kwaad op als hij gewoon kind aan het zijn is. Dat is niet goed voor hem, je zoon dan. Dat is zelfs slecht voor hem VK. Neem je verantwoordelijkheid en zorg dat je kind in ieder geval één koesterende en liefhebbende ouder heeft en hou hem zo ver als het (wettelijk) kan bij die bullebakkende vader van hem vandaan.
Tegen een peuter zeggen dat hij 'zijn bek moet houden'....how low can you go zeg.........
donderdag 6 maart 2008 om 20:22
donderdag 6 maart 2008 om 20:39
Anderhalf jaar geleden al wisten wij op basis van wat jij schreef VK dat deze man een hele slechte invloed op jou en je kind had. Altijd heb je hem de hand boven het hoofd gehouden en nu nog doe je dat voor een deel.
Al die tijd dat je weer probeerde samen een herstart te maken heb jij je kop in het zand gestoken voor wat er zich afspeelde en gaandeweg werd het weer erger en erger. Je bent gestopt met bijv. schrijven op het forum omdat dat te confronterend voor je was.
De hoeveelste herstart is dit al niet geweest? Ik kan me nog heel goed herinneren wat bijv. FV tegen je zei over je zoveelste herstart.
Ik begrijp echt niet waarom je nog twijfel kunt hebben. Er is nu echt genoeg schade aangericht, schade aan een klein kind en daar ben jij wel degelijk ook verantwoordelijk voor!
Ga nu echt eens een keer door met stoppen met deze desatreuze relatie.
Al die tijd dat je weer probeerde samen een herstart te maken heb jij je kop in het zand gestoken voor wat er zich afspeelde en gaandeweg werd het weer erger en erger. Je bent gestopt met bijv. schrijven op het forum omdat dat te confronterend voor je was.
De hoeveelste herstart is dit al niet geweest? Ik kan me nog heel goed herinneren wat bijv. FV tegen je zei over je zoveelste herstart.
Ik begrijp echt niet waarom je nog twijfel kunt hebben. Er is nu echt genoeg schade aangericht, schade aan een klein kind en daar ben jij wel degelijk ook verantwoordelijk voor!
Ga nu echt eens een keer door met stoppen met deze desatreuze relatie.
donderdag 6 maart 2008 om 21:05
quote:vrouwtje klets schreef op 06 maart 2008 @ 20:57:
Wederom, dank voor jullie reacties, voor jullie meedenken.
Zijn moeder vandaag nog weer tegen me:'En hij is toch zo gek met X'. Ik zei niet zoveel, waarop zij zegt:'Denk jij dat hij niet gek met hem is dan?' X zat achterin bij ons in de auto, dus ik ging er niet teveel op in, zei alleen 'Ja, ik weet wel dat hij wel gek met 'm is...' en liet het verder een beetje open.
Ik wilde niet, in het bijzijn van X een boekje open doen over hoe haar zoon met X omgaat waar hij 'zo gek mee is'. Plus daarbij, ik heb man/ex zelf nog helemaal niet gesproken nadat hij hier ma.avond is vertrokken.
Ik weet wel dat hij op zijn manier wel gek met X is, maar tegelijkertijd zie en hoor ik ook te vaak dingen die simpelweg gewoon niet kunnen. En de reacties van zoonlief, die kan ik gewoonweg niet negeren. Zo verdrietig worden als mamma eens een keer boos op hem wordt, puur uit angst omdat 'pappa ook altijd boos op mij is'. Of zomaar uit het niets ineens aan mij vragen waarom pappa altijd zo schreeuwt. Hij, mijn 3-jarig hummelke, die het feitelijk voor mij op gaat nemen wanneer hij tegen pappa zegt 'Jij moet niet schreeuwen tegen mamma'.
Dat zijn allemaal dingen die voor mij niet passen in het plaatje 'hij is zo gek met X'.
Afgelopen zaterdagochtend: zoonlief en ik waren alleen thuis. We hebben een liedjescd van Sesamstraat op staan en staan samen koekjes te bakken voor de 1e keer. Zoonlief vindt het helemaal fantastisch en kraait het uit als hij met zijn handjes het ei door het deeg mag kneden. Nog leuker vindt hij het als hij de vormpjes in het deeg mag doen en helemaal verbaast is over zijn eigen kunnen ('Kijk mamma, ik heb een koekjeshond gemaakt!'). Het aanrecht, hij en ik, we zaten allemaal onder het bloem, maar het was helemaal gezellig.
Na afloop alles weer schoongemaakt en opgeruimd en we zitten net samen wat te spelen, komt man/ex weer thuis. En gelijk, bám, wég was de gezellige sfeer. 'Jezus, wat is het hier een teringbende. Het hele huis wordt hier afgebroken'. Oh, zó kwaad als ik dan word. De hele ochtend hebben we het hartstikke gezellig gehad en meneer is nog geen minuut binnen en gelijk is het weer gedaan met de pret. En wéér om niks he? Het wás geen teringbende, er wás niks kapot. Ik moet me dan zó inhouden, omwillen van zoonlief die er dan bij is. Boos vertrok ik naar boven. Zoonlief vraagt waarom ik naar boven ga. Het enige wat ik dan nog kan zeggen is: 'Omdat mamma het niet meer gezellig vindt beneden'. 'Waarom dan niet?', vraagt zoonlief. Ik heb maar niets meer gezegd, maar ondertussen sta ik boven te janken van kwaadheid, van teleurstelling.
Dit was dus de zaterdag. En vervolgens ging ik zo.ochtend met zoonlief zwemmen, waarbij hij dus na afloop vroeg waarom pappa altijd zo schreeuwt. En toen kwam daar zo.middag nog eens het incident overheen van 'Hou je bék, X!' toen zoonlief niet ging slapen. Nou.... schiet mij dan maar lek. Wat verwacht je dan nog van mij?
En dan hoor ik dus vandaag van zijn moeder dat hij dit alles ziet als 'het gaat even niet zo lekker'....
Die stiltes, die ik in bold benadruk. Voor wie doe je dat? Je zoon help je niet met stilte, die help je juist door woorden te geven aan hetgeen hij waarneemt.
Voluit ruzie maken is iets dat best te vermijden valt, maar even opmerken wat er in je omgaat, zou geen luxe zijn.
Je jochie neemt dingen waar maar kan er niks mee want die dingen worden doodgezwegen, bestaan in zijn ogen niet voor zijn allessie, zijn mama.
Wederom, dank voor jullie reacties, voor jullie meedenken.
Zijn moeder vandaag nog weer tegen me:'En hij is toch zo gek met X'. Ik zei niet zoveel, waarop zij zegt:'Denk jij dat hij niet gek met hem is dan?' X zat achterin bij ons in de auto, dus ik ging er niet teveel op in, zei alleen 'Ja, ik weet wel dat hij wel gek met 'm is...' en liet het verder een beetje open.
Ik wilde niet, in het bijzijn van X een boekje open doen over hoe haar zoon met X omgaat waar hij 'zo gek mee is'. Plus daarbij, ik heb man/ex zelf nog helemaal niet gesproken nadat hij hier ma.avond is vertrokken.
Ik weet wel dat hij op zijn manier wel gek met X is, maar tegelijkertijd zie en hoor ik ook te vaak dingen die simpelweg gewoon niet kunnen. En de reacties van zoonlief, die kan ik gewoonweg niet negeren. Zo verdrietig worden als mamma eens een keer boos op hem wordt, puur uit angst omdat 'pappa ook altijd boos op mij is'. Of zomaar uit het niets ineens aan mij vragen waarom pappa altijd zo schreeuwt. Hij, mijn 3-jarig hummelke, die het feitelijk voor mij op gaat nemen wanneer hij tegen pappa zegt 'Jij moet niet schreeuwen tegen mamma'.
Dat zijn allemaal dingen die voor mij niet passen in het plaatje 'hij is zo gek met X'.
Afgelopen zaterdagochtend: zoonlief en ik waren alleen thuis. We hebben een liedjescd van Sesamstraat op staan en staan samen koekjes te bakken voor de 1e keer. Zoonlief vindt het helemaal fantastisch en kraait het uit als hij met zijn handjes het ei door het deeg mag kneden. Nog leuker vindt hij het als hij de vormpjes in het deeg mag doen en helemaal verbaast is over zijn eigen kunnen ('Kijk mamma, ik heb een koekjeshond gemaakt!'). Het aanrecht, hij en ik, we zaten allemaal onder het bloem, maar het was helemaal gezellig.
Na afloop alles weer schoongemaakt en opgeruimd en we zitten net samen wat te spelen, komt man/ex weer thuis. En gelijk, bám, wég was de gezellige sfeer. 'Jezus, wat is het hier een teringbende. Het hele huis wordt hier afgebroken'. Oh, zó kwaad als ik dan word. De hele ochtend hebben we het hartstikke gezellig gehad en meneer is nog geen minuut binnen en gelijk is het weer gedaan met de pret. En wéér om niks he? Het wás geen teringbende, er wás niks kapot. Ik moet me dan zó inhouden, omwillen van zoonlief die er dan bij is. Boos vertrok ik naar boven. Zoonlief vraagt waarom ik naar boven ga. Het enige wat ik dan nog kan zeggen is: 'Omdat mamma het niet meer gezellig vindt beneden'. 'Waarom dan niet?', vraagt zoonlief. Ik heb maar niets meer gezegd, maar ondertussen sta ik boven te janken van kwaadheid, van teleurstelling.
Dit was dus de zaterdag. En vervolgens ging ik zo.ochtend met zoonlief zwemmen, waarbij hij dus na afloop vroeg waarom pappa altijd zo schreeuwt. En toen kwam daar zo.middag nog eens het incident overheen van 'Hou je bék, X!' toen zoonlief niet ging slapen. Nou.... schiet mij dan maar lek. Wat verwacht je dan nog van mij?
En dan hoor ik dus vandaag van zijn moeder dat hij dit alles ziet als 'het gaat even niet zo lekker'....
Die stiltes, die ik in bold benadruk. Voor wie doe je dat? Je zoon help je niet met stilte, die help je juist door woorden te geven aan hetgeen hij waarneemt.
Voluit ruzie maken is iets dat best te vermijden valt, maar even opmerken wat er in je omgaat, zou geen luxe zijn.
Je jochie neemt dingen waar maar kan er niks mee want die dingen worden doodgezwegen, bestaan in zijn ogen niet voor zijn allessie, zijn mama.
donderdag 6 maart 2008 om 21:20
Rustig is ook het doel niet. Rustig bestaat in jullie huis alleen maar als jij en zoon precies doen wat je man goed vindt -en dat kan geen mens, zeker geen kind-
Je probeert hem te vertellen wat er in je omgaat, als je het aandurft help je hem zelfs om zelf onder woorden te brengen wat er in hem omgaat. Dat laatste kun je natuurlijk ook achteraf doen, is niet zo heel slim voor de ogen van je man.
Je verbreekt daarmee wel een verbond tussen jou en je man. Dus het is nogal wat, om je zoon te helpen zijn werkelijkheid te begrijpen. Maar 't is wel het enige wat je voor hem kunt doen, zolang de situatie is zoals ze is.
Je probeert hem te vertellen wat er in je omgaat, als je het aandurft help je hem zelfs om zelf onder woorden te brengen wat er in hem omgaat. Dat laatste kun je natuurlijk ook achteraf doen, is niet zo heel slim voor de ogen van je man.
Je verbreekt daarmee wel een verbond tussen jou en je man. Dus het is nogal wat, om je zoon te helpen zijn werkelijkheid te begrijpen. Maar 't is wel het enige wat je voor hem kunt doen, zolang de situatie is zoals ze is.
donderdag 6 maart 2008 om 21:26
Je schrijft dat je man het zo ervaart dat ''het nu even niet zo lekker gaat'', ik denk dat je je onbegrepen voelt door hem, omdat hij de situatie zo onderschat? Ik denk niet dat je meer van hem kunt verwachten eigenlijk...
Toen ik wegging bij mijn man was hij stomverbaasd omdat hij ''nooit had verwacht dat ik dáárom bij hem weg zou gaan''. En in mijn geval was de directe aanleiding het feit dat hij mijn zoontje had geslagen. Hij kon zich niet voldoende inleven in mij, kon niet begrijpen hoe erg ik gekwetst was, kon zich niet voorstellen dat ik het nu niet meer op kon brengen hem nog maar weer eens een kans te geven. Hij was best beperkt in emotioneel opzicht. Ik denk dat dat bij jouw man ook zo is, anders zou hij zich niet keer op keer zo gedragen naar jou en je kind toe.
Toen ik wegging bij mijn man was hij stomverbaasd omdat hij ''nooit had verwacht dat ik dáárom bij hem weg zou gaan''. En in mijn geval was de directe aanleiding het feit dat hij mijn zoontje had geslagen. Hij kon zich niet voldoende inleven in mij, kon niet begrijpen hoe erg ik gekwetst was, kon zich niet voorstellen dat ik het nu niet meer op kon brengen hem nog maar weer eens een kans te geven. Hij was best beperkt in emotioneel opzicht. Ik denk dat dat bij jouw man ook zo is, anders zou hij zich niet keer op keer zo gedragen naar jou en je kind toe.
