Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 9 augustus 2007 om 15:48
Lieverds, ik probeer hier eens even uit of ik het allemaal een beetje begrijp nu op dit nieuwe forum.
Lieve Dubio, een hele dikke knuffel voor je (f)
Mamzie, hoe is het nu? Nog steeds zoveel pijn? Heb je een afspraak gemaakt? Kiespijn is echt naar...
Zonlicht! fijn dat je zo'n leuke vakantie hebt! Heb je mijn foto's al gezien?
Nicole, ik schrijf je snel een berichtje terug!
Lemmy!
Voor jullie allemaal veel liefs, hoop dat de andere meiden ook snel langskomen, tot schrijfs!
Liefs Iseo
Lieve Dubio, een hele dikke knuffel voor je (f)
Mamzie, hoe is het nu? Nog steeds zoveel pijn? Heb je een afspraak gemaakt? Kiespijn is echt naar...
Zonlicht! fijn dat je zo'n leuke vakantie hebt! Heb je mijn foto's al gezien?
Nicole, ik schrijf je snel een berichtje terug!
Lemmy!
Voor jullie allemaal veel liefs, hoop dat de andere meiden ook snel langskomen, tot schrijfs!
Liefs Iseo
donderdag 9 augustus 2007 om 23:24
Fijn dat juIIie er weer zijn Iseo en MamzeIIe! Hoe gaat het inmiddeIs met de kiespijn Mamz?
ZonIicht, Iekker meid dat jouw vakantie zo gesIaagd was, je zit nog voIop pIannen? Dagjes uit? BIijf genieten hoor, dat is iets wat niemand je meer afneemt. Ik begrijp jouw zorgen om hetgeen ik schrijf en ik geef toe dat je weI een beetje geIijk hebt...Ik denk ook dat ik het onder controIe kan houden. Daarbij zeg ik Iiever dat het goed met me gaat, dan dat ik zeg dat ik het niet trek. Dat Iaatste is weI het gevaI momenteeI. Ik trek het ook even niet... voeI me ziek en heb nergens zin in. De sIapeIoze nachten eisen zijn toI. Heb inmiddeIs weer een brief ontvangen van de advocaat van x met bepaaIde eisen en kan het niet opbrengen daarop weer te reageren naar mijn advocaat toe. Ga ik maandag doen en daar werk ik naar toe. Ik heb nu ook vakantie. Vandaag voor het Iaatst gewerkt. WeI raar.. iedereen vraagt waar je heen gaat.. als je zegt niet met valkantie te gaan maar thuisblijft en dagjes uit gaat, zijn de reacties vreemd. X is nu met vakantie en aIs hij terugkomt dan vertrekt hij weer.. Dat geeft me rust hoeweI het weI dubbeI is... want waar hij die vakanties van betaaIt?? Ik heb geen idee, wiI het ook niet weten en steek Iiever mijn kop in het zand omdat ik het weI goed vind zo... Goed vind ik het niet echt, maar de energie ontbreekt. Ik ben aI zo bIij dat hij veeI weg is... Ik schrijf Iater graag meer.
Dubio, wat zit jij er doorheen Iieve meid! Neem jezeIf niet te veeI kwaIijk dat je soms uitvaIt naar je kinderen. Je bent ook maar een mens en net zoaIs aIIe moeders niet perfect. Jouw kinderen vergeven dat je echt weI hoor... Die voeIen ook echt weI aan dat je niet Iekker in je veI zit en het niet meent. Ik herken het... mijn Iontje is erg kort de Iaatste tijd en mijn kids krijgen het ook nog weIeens te verduren. Daarna voeI ik me ook zo rot en zit ik voI schuIdgevoeI. Deze week was ik ook zo onredeIijk tegen mijn oudste dochter. Ik heb ook weIeens de angst dat mijn kinderen er iets van over houden maar zodra ik weer rustig ben probeer ik het te vergoeden door de aIIerIiefste en gezeIIigste mama te zijn. VaIt niet aItijd mee. Mijn aIIerIiefste coIIega, die mijn verhaaI een beetje kent, zei me vanmiddag ook dat ze vond dat ik snei aangebrand was. GeIukkig begrijpt ze me. Hoe zit het trouwens met jouw "huIptroepen"? Kan je er nog aItijd terecht en heb je het gevoeI genoeg steun te krijgen? MoeiIijk he meid... je moet het, mocht je veeI steun krijgen, toch heIemaaI aIIeen doen.
AIIemaaI een dikke knuffeI,
Thirza
(die zich beheIpt met een Iaptop die een eigen Ieven Ieidt en daarom "computeren" soms zwaar frustrerend is) Nog eventjes mezeIf verdiepen in wat een juiste koop is, maar ik durf nauweIijks.. Deze, van een topmerk was nameIijk niet goedkoop en heeft vanaf de aanschaf 2 haIf jaar geIeden probIemen gehad... Maar ja... MyCom zegt dat het een gevaIIetje pech hebben is.... Ehm... beetje off-topic....maar die rotcomputer bezorgt me een probIeem extra, aangezien ik niet zonder kan.
ZonIicht, Iekker meid dat jouw vakantie zo gesIaagd was, je zit nog voIop pIannen? Dagjes uit? BIijf genieten hoor, dat is iets wat niemand je meer afneemt. Ik begrijp jouw zorgen om hetgeen ik schrijf en ik geef toe dat je weI een beetje geIijk hebt...Ik denk ook dat ik het onder controIe kan houden. Daarbij zeg ik Iiever dat het goed met me gaat, dan dat ik zeg dat ik het niet trek. Dat Iaatste is weI het gevaI momenteeI. Ik trek het ook even niet... voeI me ziek en heb nergens zin in. De sIapeIoze nachten eisen zijn toI. Heb inmiddeIs weer een brief ontvangen van de advocaat van x met bepaaIde eisen en kan het niet opbrengen daarop weer te reageren naar mijn advocaat toe. Ga ik maandag doen en daar werk ik naar toe. Ik heb nu ook vakantie. Vandaag voor het Iaatst gewerkt. WeI raar.. iedereen vraagt waar je heen gaat.. als je zegt niet met valkantie te gaan maar thuisblijft en dagjes uit gaat, zijn de reacties vreemd. X is nu met vakantie en aIs hij terugkomt dan vertrekt hij weer.. Dat geeft me rust hoeweI het weI dubbeI is... want waar hij die vakanties van betaaIt?? Ik heb geen idee, wiI het ook niet weten en steek Iiever mijn kop in het zand omdat ik het weI goed vind zo... Goed vind ik het niet echt, maar de energie ontbreekt. Ik ben aI zo bIij dat hij veeI weg is... Ik schrijf Iater graag meer.
Dubio, wat zit jij er doorheen Iieve meid! Neem jezeIf niet te veeI kwaIijk dat je soms uitvaIt naar je kinderen. Je bent ook maar een mens en net zoaIs aIIe moeders niet perfect. Jouw kinderen vergeven dat je echt weI hoor... Die voeIen ook echt weI aan dat je niet Iekker in je veI zit en het niet meent. Ik herken het... mijn Iontje is erg kort de Iaatste tijd en mijn kids krijgen het ook nog weIeens te verduren. Daarna voeI ik me ook zo rot en zit ik voI schuIdgevoeI. Deze week was ik ook zo onredeIijk tegen mijn oudste dochter. Ik heb ook weIeens de angst dat mijn kinderen er iets van over houden maar zodra ik weer rustig ben probeer ik het te vergoeden door de aIIerIiefste en gezeIIigste mama te zijn. VaIt niet aItijd mee. Mijn aIIerIiefste coIIega, die mijn verhaaI een beetje kent, zei me vanmiddag ook dat ze vond dat ik snei aangebrand was. GeIukkig begrijpt ze me. Hoe zit het trouwens met jouw "huIptroepen"? Kan je er nog aItijd terecht en heb je het gevoeI genoeg steun te krijgen? MoeiIijk he meid... je moet het, mocht je veeI steun krijgen, toch heIemaaI aIIeen doen.
AIIemaaI een dikke knuffeI,
Thirza
(die zich beheIpt met een Iaptop die een eigen Ieven Ieidt en daarom "computeren" soms zwaar frustrerend is) Nog eventjes mezeIf verdiepen in wat een juiste koop is, maar ik durf nauweIijks.. Deze, van een topmerk was nameIijk niet goedkoop en heeft vanaf de aanschaf 2 haIf jaar geIeden probIemen gehad... Maar ja... MyCom zegt dat het een gevaIIetje pech hebben is.... Ehm... beetje off-topic....maar die rotcomputer bezorgt me een probIeem extra, aangezien ik niet zonder kan.
donderdag 9 augustus 2007 om 23:24
Ha lieve meiden,
Ben ik nog even voor ik ga slapen. Ik ga die vakantie wel plannen hoor Mamz, ik ga morgen langs het reisbureau. Ik kreeg weer een flinke tik vandaag van een rotgesprek van mijn ex, die opeens al mijn vakantieplannen in de war wil sturen. Hij zoekt het maar uit. Het is pure pesterij, het gaat hem niet eens om de kinderen. Klootzak.
Hoe is het met je kiespijn Mamz? Voel je je al wat beter?
liefs voor iedereen,
dubio
Ben ik nog even voor ik ga slapen. Ik ga die vakantie wel plannen hoor Mamz, ik ga morgen langs het reisbureau. Ik kreeg weer een flinke tik vandaag van een rotgesprek van mijn ex, die opeens al mijn vakantieplannen in de war wil sturen. Hij zoekt het maar uit. Het is pure pesterij, het gaat hem niet eens om de kinderen. Klootzak.
Hoe is het met je kiespijn Mamz? Voel je je al wat beter?
liefs voor iedereen,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 10 augustus 2007 om 16:22
Lieve Vrouwtje, blij van je te horen! Ik heb veel aan je gedacht, ook al heb ik helaas niet de energie gehad om je te mailen. Ik ben heel blij voor je dat alles nog steeds zo goed gaat. Ik blijf achterdochtig. Ik heb het idee dat zijn motivatie om zich goed te gedragen is jou terug te winnen. En als hij je dan weer heeft...? Hoelang houdt hij het dan nog vol? Daar ben ik bang voor. Ik denk dat zonder een fundamentele verandering in hemzelf de gedragsverandering tijdelijk zal zijn. Ik denk dat een vorm van therapie daar de beste manier voor is. Heb je dat met hem besproken?
Is je zoontje er nu weer helemaal bovenop? Geniet van je nieuwe eigen stek, ik hoop van harte dat we alleen maar goede berichten van je blijven horen!
liefs,
dubio
Is je zoontje er nu weer helemaal bovenop? Geniet van je nieuwe eigen stek, ik hoop van harte dat we alleen maar goede berichten van je blijven horen!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 10 augustus 2007 om 16:48
Hallo.
Vrouwtje Klets, fijn om te horen hoe goed jij je voelt momenteel. Geniet er maar van, maar zoals Dubio al zei, blijf wel alert; let goed op jezelf. Jee, verhuizen is inderdaad een hele klus, maar als je klaar bent zo fijn!
Mamzelle, neem aan dat je al iets aan de kiespijn hebt laten doen? Hoop dat je je al beter voelt.
Dubio, hoe gaat het intussen met jou?
En met al die anderen (die lekker op vakantie zijn geweest)?
Liefs, prettig weekend allemaal,
Nicole
Vrouwtje Klets, fijn om te horen hoe goed jij je voelt momenteel. Geniet er maar van, maar zoals Dubio al zei, blijf wel alert; let goed op jezelf. Jee, verhuizen is inderdaad een hele klus, maar als je klaar bent zo fijn!
Mamzelle, neem aan dat je al iets aan de kiespijn hebt laten doen? Hoop dat je je al beter voelt.
Dubio, hoe gaat het intussen met jou?
En met al die anderen (die lekker op vakantie zijn geweest)?
Liefs, prettig weekend allemaal,
Nicole
vrijdag 10 augustus 2007 om 20:56
Ik wacht met de kies tot maandag, dan zal ik een tandarts zien die als het goed is mijn nieuwe tandarts zal worden. Pijn is zeurend en alleen bij eten bijtend.
Vrouwtje, wat fijn dat je nu je eigen plekje hebt. Zoals je al zegt ben jij de baas over dat plekje en heeft je 'ex' zich maar te gedragen daar, en tegenover jou en jullie zoon. Realiseer je wel dat dit grensbewaken, waar je dus nog steeds mee bezig bent, ook energie vreet. Hoe zit het nu met je energie eigenlijk, afgezien van verhuismoeheid?
Vrouwtje, wat fijn dat je nu je eigen plekje hebt. Zoals je al zegt ben jij de baas over dat plekje en heeft je 'ex' zich maar te gedragen daar, en tegenover jou en jullie zoon. Realiseer je wel dat dit grensbewaken, waar je dus nog steeds mee bezig bent, ook energie vreet. Hoe zit het nu met je energie eigenlijk, afgezien van verhuismoeheid?
zondag 12 augustus 2007 om 12:01
Vrouwtje! Fijn weer een bericht van je te lezen!
Goede vraag van Mamz, kun je er wat over schrijven aan ons? Hoe gaat dat, met je energie?
Fijn ook dat het weer goed gaat met je zoontje.
Hoop dat je ons op de hoogte blijft houden van hoe het gaat. Ook ik blijf achterdochtig, en tegelijk hoop ik voor jou dat het waar mag zijn - als dit is, hoe het nu gaat, wat jij graag wilt- en hoop ik op positieve berichten!
Vrouwtje, heb jij een goede vriendin? Heb je vrienden uitgenodigd om je nieuwe huis te zien?
Ik vraag me wel eens af, hoe jouw kring is. Is het vooral je ex met wie je omgaat? Wie zijn er nog meer, wie is er voor je als je het moeilijk hebt? Met wie bespreek je de dingen die je tegenkomt?
Ik heb zelf heel lang geen vriendin gehad, uit het oog verloren, isolement.
Merk nu, sinds ik twee vriendinnen 'terug' heb en sinds ik ook vriendschappen sluit via dit topic/forum, hoe belangrijk en fijn het is om echt te kunnen uiten hoe het met je gaat, te vertellen wat je meemaakt, samen te praten.
Beetje bezorgd, daarom mijn vraag. (f)
Veel liefs!
Dubio, lieve Dubiootje, hoe is het vandaag met je?
Goede vraag van Mamz, kun je er wat over schrijven aan ons? Hoe gaat dat, met je energie?
Fijn ook dat het weer goed gaat met je zoontje.
Hoop dat je ons op de hoogte blijft houden van hoe het gaat. Ook ik blijf achterdochtig, en tegelijk hoop ik voor jou dat het waar mag zijn - als dit is, hoe het nu gaat, wat jij graag wilt- en hoop ik op positieve berichten!
Vrouwtje, heb jij een goede vriendin? Heb je vrienden uitgenodigd om je nieuwe huis te zien?
Ik vraag me wel eens af, hoe jouw kring is. Is het vooral je ex met wie je omgaat? Wie zijn er nog meer, wie is er voor je als je het moeilijk hebt? Met wie bespreek je de dingen die je tegenkomt?
Ik heb zelf heel lang geen vriendin gehad, uit het oog verloren, isolement.
Merk nu, sinds ik twee vriendinnen 'terug' heb en sinds ik ook vriendschappen sluit via dit topic/forum, hoe belangrijk en fijn het is om echt te kunnen uiten hoe het met je gaat, te vertellen wat je meemaakt, samen te praten.
Beetje bezorgd, daarom mijn vraag. (f)
Veel liefs!
Dubio, lieve Dubiootje, hoe is het vandaag met je?
zondag 12 augustus 2007 om 23:16
Dubiootje, ik hoop dat het een beetje gaat met je... ik denk aan je!
Mamzelle, beterschap met je kiespijn hoor, vervelend zoiets!
Vrouwtje Klets, fijn te lezen dat het goed gaat met je. Ik hoop dat het zo blijft.
En nog gelukgewenst met de nieuwe woning!
Zonlicht is hopelijk nog lekker aan het genieten van haar welverdiende vakantie...
Nicole, ik hoop dat jij ook nog een beetje van de rest van de vakantie kan genieten!
Iseo
Met mij gaat het goed, mijn gezin en ik komen lekker tot rust in deze vakantie. Doordat mijn man geblesseerd is kunnen we helaas niet zo veel ondernemen op dit moment, maar we vermaken ons prima, slapen lekker uit (ook de kinderen!) en doen eigenlijk hele dagen niks...
Heel veel liefs voor iedereen!
Mamzelle, beterschap met je kiespijn hoor, vervelend zoiets!
Vrouwtje Klets, fijn te lezen dat het goed gaat met je. Ik hoop dat het zo blijft.
En nog gelukgewenst met de nieuwe woning!
Zonlicht is hopelijk nog lekker aan het genieten van haar welverdiende vakantie...
Nicole, ik hoop dat jij ook nog een beetje van de rest van de vakantie kan genieten!
Iseo
Met mij gaat het goed, mijn gezin en ik komen lekker tot rust in deze vakantie. Doordat mijn man geblesseerd is kunnen we helaas niet zo veel ondernemen op dit moment, maar we vermaken ons prima, slapen lekker uit (ook de kinderen!) en doen eigenlijk hele dagen niks...
Heel veel liefs voor iedereen!
maandag 13 augustus 2007 om 15:45
First of all must go
Your scent upon my pillow
And then i'll say goodbye
To your whispers in my dreams
And then our lips will part
In my mind and in my heart
Cos your kiss
Went deeper than my skin
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
First of all must fly
My dreams of you and i
There's no point of holding on to those
And then our ties will break
For your and my own sake
Just remember
This is what you chose
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
I'll shed like skin
Our memories of lazy days
And fade away the shadow of your face
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
One at a time
One at a time
dubiootje
Your scent upon my pillow
And then i'll say goodbye
To your whispers in my dreams
And then our lips will part
In my mind and in my heart
Cos your kiss
Went deeper than my skin
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
First of all must fly
My dreams of you and i
There's no point of holding on to those
And then our ties will break
For your and my own sake
Just remember
This is what you chose
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
I'll shed like skin
Our memories of lazy days
And fade away the shadow of your face
Piece by piece
Is how i'll let go of you
Kiss by kiss
Will leave my mind one at a time
One at a time
One at a time
One at a time
dubiootje
Ga in therapie!
maandag 13 augustus 2007 om 22:14
Hai allemaal,
Hier ook weer terug van vakantie. Stiekum even getwijfeld of ik hier terug moest komen. Maar Dubio's tranen hebben me overgehaald.
Dubio, als er iemand sterk genoeg is om op de eigen 2 benen te staan, dan ben jij het. Het is jammer dat je niet zelf de keuze hebt kunnen maken, want dat is toch makkelijker. Maar het is je 1x eerder wel gelukt (en toen was het van levensbelang) en dat moet voldoende zijn voor een mens. Huil, grien, krijs, eet een liter chocolade ijs. Vind je lurven (tussen de schouderbladen) en je kladden (vlak daaronder) en hijs jezelf aan je haren uit het moeras. Er komt een verrukkelijke nazomer aan. Het is tijd om de bereikbare liefde tegen het fraaie lijf te lopen.
PS Als je hier nog niet aan toe bent, dan post ik het met liefde over een tijdje nog een keer. Een mens moet tenslotte de tijd krijgen om te rouwen.
Voor de rest nog niet zoveel bijgelezen. Moet nog wennen aan het forum denk ik. Heb het niet zo op veranderingen.
Hier ook weer terug van vakantie. Stiekum even getwijfeld of ik hier terug moest komen. Maar Dubio's tranen hebben me overgehaald.
Dubio, als er iemand sterk genoeg is om op de eigen 2 benen te staan, dan ben jij het. Het is jammer dat je niet zelf de keuze hebt kunnen maken, want dat is toch makkelijker. Maar het is je 1x eerder wel gelukt (en toen was het van levensbelang) en dat moet voldoende zijn voor een mens. Huil, grien, krijs, eet een liter chocolade ijs. Vind je lurven (tussen de schouderbladen) en je kladden (vlak daaronder) en hijs jezelf aan je haren uit het moeras. Er komt een verrukkelijke nazomer aan. Het is tijd om de bereikbare liefde tegen het fraaie lijf te lopen.
PS Als je hier nog niet aan toe bent, dan post ik het met liefde over een tijdje nog een keer. Een mens moet tenslotte de tijd krijgen om te rouwen.
Voor de rest nog niet zoveel bijgelezen. Moet nog wennen aan het forum denk ik. Heb het niet zo op veranderingen.
maandag 13 augustus 2007 om 23:52
Oh lieve Dubiio,
Ik sla 2 armen om je heen, meid.
Ik begrijp zo goed, hoe het aan voelt dat intense verdriet. Dat je bijna geen uitweg meer ziet, maar met je verstand ergens diep ook wel weet dat je het aankan en dat het uiteindelijk goed komt.
Blijf in jezelf geloven dat je dit kan overwinnen, Anemoon schreef het al.......... ik herhaal haar in andere woorden "Je hebt eerder voor hetere vuren gestaan"
Ik heb vanavond iets gedaan wat al heel lang ln de lucht hing. Ik twijfel nog of ik het schrijf, want het is iets wat niet kan. Tussen de regels door zeg ik wel genoeg, denk ik..
Liefs,
Thirza
Ik sla 2 armen om je heen, meid.
Ik begrijp zo goed, hoe het aan voelt dat intense verdriet. Dat je bijna geen uitweg meer ziet, maar met je verstand ergens diep ook wel weet dat je het aankan en dat het uiteindelijk goed komt.
Blijf in jezelf geloven dat je dit kan overwinnen, Anemoon schreef het al.......... ik herhaal haar in andere woorden "Je hebt eerder voor hetere vuren gestaan"
Ik heb vanavond iets gedaan wat al heel lang ln de lucht hing. Ik twijfel nog of ik het schrijf, want het is iets wat niet kan. Tussen de regels door zeg ik wel genoeg, denk ik..
Liefs,
Thirza
dinsdag 14 augustus 2007 om 00:10
[quote]thirza schreef op 13 augustus 2007 @ 23:52:
Ik heb vanavond iets gedaan wat al heel lang ln de lucht hing. Ik twijfel nog of ik het schrijf, want het is iets wat niet kan. Tussen de regels door zeg ik wel genoeg, denk ik..
[quote]
Ik ben net op weg naar jou Thirza, om te reageren in je eigen topic, zie ik dat je hier was. Ik denk te weten wat je gedaan hebt en ik hoop dat het je kracht gaf. Mij gaf het ooit kracht namelijk. Ik deed toen ook wat niet kon maar het heeft me wel een heel eind vooruit geholpen. Soms heiligt het doel de middelen.
Dubio, ik sla mijn armen ook om je heen, dapper mens van me!
PS dat 'kwoten' gaat nog niet helemaal goed zo nu en dan.....
Ik heb vanavond iets gedaan wat al heel lang ln de lucht hing. Ik twijfel nog of ik het schrijf, want het is iets wat niet kan. Tussen de regels door zeg ik wel genoeg, denk ik..
[quote]
Ik ben net op weg naar jou Thirza, om te reageren in je eigen topic, zie ik dat je hier was. Ik denk te weten wat je gedaan hebt en ik hoop dat het je kracht gaf. Mij gaf het ooit kracht namelijk. Ik deed toen ook wat niet kon maar het heeft me wel een heel eind vooruit geholpen. Soms heiligt het doel de middelen.
Dubio, ik sla mijn armen ook om je heen, dapper mens van me!
PS dat 'kwoten' gaat nog niet helemaal goed zo nu en dan.....
dinsdag 14 augustus 2007 om 01:30
Dubiootje en Thirza.....
Mamzie en Lemmy
Annemoon en Eleonora
Carrie, hoe is het met jou, ik zag je vandaag ergens anders op het forum. Kom je gauw weer langs om te vertellen hoe het met je is? En met je zoon?
Eszi, meis kom je ook schrijven? Ik moet je bekennen dat ik dat telefoontje bleef uitstellen. Heb nu een mailtje gestuurd, was toch minder eng om te doen.
Alyden, hoe gaat het toch.. Begint voor jou het nieuwe schooljaar ook volgende week?
Klara, lees je nog mee. Moest vanavond sterk aan je denken, zou je me willen laten weten hoe het gaat nu? Misschien over de mail anders? Hoe gaat het met je jongens?
En CharlieJo, je bent nu bijna uitgerekend, hoe gaat het met de zwangerschap, hoe is het toch met jou? Ik hoop zo dat het goed gaat.
Echt veel liefs....denk aan je.
Mamzie en Lemmy
Annemoon en Eleonora
Carrie, hoe is het met jou, ik zag je vandaag ergens anders op het forum. Kom je gauw weer langs om te vertellen hoe het met je is? En met je zoon?
Eszi, meis kom je ook schrijven? Ik moet je bekennen dat ik dat telefoontje bleef uitstellen. Heb nu een mailtje gestuurd, was toch minder eng om te doen.
Alyden, hoe gaat het toch.. Begint voor jou het nieuwe schooljaar ook volgende week?
Klara, lees je nog mee. Moest vanavond sterk aan je denken, zou je me willen laten weten hoe het gaat nu? Misschien over de mail anders? Hoe gaat het met je jongens?
En CharlieJo, je bent nu bijna uitgerekend, hoe gaat het met de zwangerschap, hoe is het toch met jou? Ik hoop zo dat het goed gaat.
Echt veel liefs....denk aan je.
dinsdag 14 augustus 2007 om 10:29
Hoihoi,
Hier gaat het nu wel goed hoor. Even een weekje rust voor zoonlief weer naar school gaat. Manlief is gisteren weer begonnen met werken.
Maar.... natuurlijk verloopt de omgangsregeling met horten en stoten, dat lijkt mij wel te bliijven achtervolgen. Mijn ex zou zoonlief woensdag ophalen rond kwart over vijf. Ik zei hem die middag nog dat zoonlief wel zwemles had om zes uur. Toen was het even stil, een diepe zucht en een twijfelend 'dat moet dan maar'. Ik weet uit ervaring dat dingen dan overgeslagen worden (geen zwemles: wel de spullen meenemen en dan achteraf zeggen dat er wat tussen is gekomen). Dus heb ik maar aangeboden om met hem naar zwemles te gaan zodat ex hem daar op kon halen rond kwart over zes. Ex zei nog: ik denk dat ik wel wat eerder ben. Ik dus lekker een ovengerecht gemaakt en de ovenklok op kwart over zes gezet (we wonen "bijna" naast het zwembad). Kwam ex, zonder telefoontje/berichtje pas ná half zeven aankakken! Hij had nog moeten koken, kon niet weg, moeilijk lastig en ingewikkeld allemaal, blablabla... Mijn eten was koud natuurlijk.
Nou gaat het mij niet om die 20 minuten, maar om het principe. Afsoraken maak je om ze na te komen. Zo gaat het elke keer!
Goed. Omdat we zaterdag een bruiloft hadden had ik ex gevraagd om zoonlief vrijdag vroeg in bed te leggen. Zaterdag was zoonlief extreem moe en 'onhandelbaar' en toen bleek dat hij pas tegen half elf naar bed gegaan was! Een kind van zeven! Zaten wij weer met de gebakken peren!
En zo gaat het dus elke keer weer. Hij houdt zich niet aan zijn afspraken, komt standaard te laat, belooft dingen aan zoonlief en komt ze niet na, ....
Ik heb trouwens uit de bieb het boek van Susan Forward gehaald: Als liefde pijn doet en je weet niet waarom. Ongelofelijk zeg, wat een overeenkomsten met mijn ex! En als je dan naar zijn achtergrond gaat kijken komt het ook overeen... Had ik dat maar eerder geweten... Maar ja, das achteraf. En misschien is het maar goed ook want ik ben van hem af en heb nu een man met wie het allemaal veel leuker, relaxter en gelijkwaardiger is.
Op de zijkant van dat boek zit trouwens een grote sticker 'relatieproblemen' en dat vond ik toch niet zo prettig. Ik had het boek mee op vakantie en om dat nou mee te nemen voor aan de rand van het zwembad.....
Nou, groetjes allemaal, een extra dikke knuf voor Dubiotje en Thirza: jullie verdienen even wat extra's!
Liefs,
Carrrie.
Hier gaat het nu wel goed hoor. Even een weekje rust voor zoonlief weer naar school gaat. Manlief is gisteren weer begonnen met werken.
Maar.... natuurlijk verloopt de omgangsregeling met horten en stoten, dat lijkt mij wel te bliijven achtervolgen. Mijn ex zou zoonlief woensdag ophalen rond kwart over vijf. Ik zei hem die middag nog dat zoonlief wel zwemles had om zes uur. Toen was het even stil, een diepe zucht en een twijfelend 'dat moet dan maar'. Ik weet uit ervaring dat dingen dan overgeslagen worden (geen zwemles: wel de spullen meenemen en dan achteraf zeggen dat er wat tussen is gekomen). Dus heb ik maar aangeboden om met hem naar zwemles te gaan zodat ex hem daar op kon halen rond kwart over zes. Ex zei nog: ik denk dat ik wel wat eerder ben. Ik dus lekker een ovengerecht gemaakt en de ovenklok op kwart over zes gezet (we wonen "bijna" naast het zwembad). Kwam ex, zonder telefoontje/berichtje pas ná half zeven aankakken! Hij had nog moeten koken, kon niet weg, moeilijk lastig en ingewikkeld allemaal, blablabla... Mijn eten was koud natuurlijk.
Nou gaat het mij niet om die 20 minuten, maar om het principe. Afsoraken maak je om ze na te komen. Zo gaat het elke keer!
Goed. Omdat we zaterdag een bruiloft hadden had ik ex gevraagd om zoonlief vrijdag vroeg in bed te leggen. Zaterdag was zoonlief extreem moe en 'onhandelbaar' en toen bleek dat hij pas tegen half elf naar bed gegaan was! Een kind van zeven! Zaten wij weer met de gebakken peren!
En zo gaat het dus elke keer weer. Hij houdt zich niet aan zijn afspraken, komt standaard te laat, belooft dingen aan zoonlief en komt ze niet na, ....
Ik heb trouwens uit de bieb het boek van Susan Forward gehaald: Als liefde pijn doet en je weet niet waarom. Ongelofelijk zeg, wat een overeenkomsten met mijn ex! En als je dan naar zijn achtergrond gaat kijken komt het ook overeen... Had ik dat maar eerder geweten... Maar ja, das achteraf. En misschien is het maar goed ook want ik ben van hem af en heb nu een man met wie het allemaal veel leuker, relaxter en gelijkwaardiger is.
Op de zijkant van dat boek zit trouwens een grote sticker 'relatieproblemen' en dat vond ik toch niet zo prettig. Ik had het boek mee op vakantie en om dat nou mee te nemen voor aan de rand van het zwembad.....
Nou, groetjes allemaal, een extra dikke knuf voor Dubiotje en Thirza: jullie verdienen even wat extra's!
Liefs,
Carrrie.
dinsdag 14 augustus 2007 om 10:38
quote:Carrrie schreef op 14 augustus 2007 @ 10:29:
Ik heb trouwens uit de bieb het boek van Susan Forward gehaald: Als liefde pijn doet en je weet niet waarom. Ongelofelijk zeg, wat een overeenkomsten met mijn ex! En als je dan naar zijn achtergrond gaat kijken komt het ook overeen...
Bijzonder boek he Car? Ik maak er al jaren reclame voor, sinds ik het in handen gedrukt kreeg van iemand die vond dat ik het moest lezen. Mijn leven was daarna nooit meer hetzelfde en dat bedoel ik niet dramatisch, ik leerde gewoon via één boek hoe het allemaal zat met mij en mijn ex. Vrouwen die niet in een misogyne relatie hebben gezeten zullen er misschien weinig in herkennen maar als dat wel het geval is, dan is het één en al herkenning. Ik was soms erg geschokt over de dingen die Drs. Forward zegt, vooral omdat het leek alsof ze het speciaal tegen mij had.
Ik heb trouwens uit de bieb het boek van Susan Forward gehaald: Als liefde pijn doet en je weet niet waarom. Ongelofelijk zeg, wat een overeenkomsten met mijn ex! En als je dan naar zijn achtergrond gaat kijken komt het ook overeen...
Bijzonder boek he Car? Ik maak er al jaren reclame voor, sinds ik het in handen gedrukt kreeg van iemand die vond dat ik het moest lezen. Mijn leven was daarna nooit meer hetzelfde en dat bedoel ik niet dramatisch, ik leerde gewoon via één boek hoe het allemaal zat met mij en mijn ex. Vrouwen die niet in een misogyne relatie hebben gezeten zullen er misschien weinig in herkennen maar als dat wel het geval is, dan is het één en al herkenning. Ik was soms erg geschokt over de dingen die Drs. Forward zegt, vooral omdat het leek alsof ze het speciaal tegen mij had.
dinsdag 14 augustus 2007 om 12:24
Maar dat is ook echt wel iets wat ik nu moeilijk vind. Heb er inmiddels een soort van over gesproken met een goede vriendin.
Het 'makkelijkste' is dan om te vertellen over die aangifte, omdat er toen echt als het ware bewijs was gegeven, van hoe de relatie ongeveer was.
Ik vraag me dus erg af, hoe is het voor iemand die dit niet heeft meegemaakt te volgen? Ik probeer dit topic wel eens met andere ogen te lezen, maar dat lukt me niet echt.
Mijn vriendin wil graag dat ik meer vertel.
Maar hoe begin ik? Hoe leg ik uit wat er die jaren aan vooraf is gegaan?
Op dit topic gaat dat sneller, hier weet ik inmiddels dat bepaalde heel ingewikkelde dingen begrepen worden, dat jullie me een heel eind volgen en andersom kan ik me ook sterk inleven in jullie herinneringen/realiteit.
Maar hoe leg je uit aan iemand, (terwijl je je ook nog eens kapotschaamt voor het heel vreemde verhaal wat blijkbaar over jou gaat...) wat er is gebeurd?
Dat je bijvoorbeeld, na een ruzie, na een tirade, nadat je onderuit bent gegaan van een mep in de hoek van de slaapkamer ligt en hij ligt inmiddels op bed en valt bijna in slaap. Maar jij durft je niet eens te bewegen.
Je wacht en luistert naar zijn ademhaling.
Die nacht slaap je daar, je zorgt er wel voor dat je eerder op staat, gaat werken. Niets om hem er aan te herinneren dat die avond zo was gegaan.
Hoe vertel je dat je niet wegloopt van een situatie waarin je uitgescholden wordt en belachelijk wordt gemaakt. Dat je blijft en met alles wat je kunt bedenken probeert om het te veranderen, om het te kalmeren. Je geeft uiteindelijk toe en uitgeput kun je verder met de andere dingen die lagen te wachten.
Hoe leg je uit dat jij je verantwoordelijk voelt voor zijn problemen, voor zijn stemming.
Dat je weet dat hij zich zometeen niet kan beheersen. Maar je blijft en wacht erop.
Hoe leg je uit dat je nadat hij was weggegaan wacht, je opfrist, het huis opruimt, zenuwachtig bent, tot rust komt, de sleutel hoort, schrikt, en dan blijkt hij vrolijk binnen te komen, en jij bent opgelucht en de avond verloopt goed.
Hoe leg je uit dat je dan een paar dagen steeds meer durft, je lacht, het lijkt er echt op. Je gelooft er in.
Er gaat iets fout. Er ios geen geld. Iets anders loopt mis. Ex is gefrustreerd. Dagen lang die snijdende spanning. Spullen sneuvelen.
Hij drinkt meer, rookt.
Hij is onredelijk, reageert zich af. Barst uit. Of jij. Gek van de stress.
Hij blijft op bed liggen. Je gaat hem over halen, belooft hem vanalles. helpt hem, luistert. Je maakt je zorgen.
Dan gaat het wat beter, even later gaat hij weer werken, nieuwe baan.
Maar niet lang daarna stort alles weer in. Je krijgt het op je dak, de frustraties.
Hoe vertel je dat je weet wat je te doen staat als hij zijn broek openknoopt. Dat hij maar iets hoeft te zeggen en je weet wat hij wil.
Ik vraag me dat echt af. Of ik wel wil vertellen hoe het was. Want ik kan wel die voorbeelden geven, zoals er een paar naar boven kwamen. Maar wat hier misschien wel te begrijpen is op dit topic en voor een ander misschien helemaal nooit, is dat hele verhaal. Die altijd aanwezige spanning en druk. Het conflict in jezelf, dat je weet dat dit niet goed is, maar dat je inmiddels in een ander bewustzijn leeft, van niet bewust zijn. Wel alert en scherp, je bent uiterst gevoelig, maar je bent er niet echt...
Ik voel me echt naar als ik er aan denk. Dat was een ander leven.
Was ik dat? hoe begin ik met vertellen over hoe het steeds verder ontwikkelde dat ik dus zo reageerde en die dingen deed?
Is het mij zomaar overkomen, nee. Ik zat er middenin en ik wist het want de schrijnende plekken zijn moeilijk te ontkennen, en dat je zo trilt als je zijn auto hoort aankomen, houdt je eigenlijk een spiegel voor.
En waarom hield ik van hem? Ik keek deze week naar foto's van toen. Wie is die man? Ik zie eigenlijk een veel jonger iemand nu. Raar, enge foto's met die blik, maar ook op andere ineens een jongen. Ik zie duidelijk wat anders dan wat ik toen zag, maar voel wel die spanning. Bij gebrek aan een beter woord om uit te leggen hoe het is als je dagen maanden jaren met iemand samen in een eigen wereld zit en je allerlei patronen hebt ontwikkeld, hebt 'geleerd' tot hoever en hoe je kunt of moet reageren. Die spanning die je achteraf zelf ook in stand hield omdat je er geen einde aan durfde of kon maken door allerlei redenen.
Misschien zou ik dan het liefst mijn verhaal vertellen, over een paar incidenten. Dat ik ineens werd verrast door een woede-aanval. Aangifte deed. Hij ging in therapie, deed zijn best, we gaven de relatie een kans omdat we graag samen verder wilden en iedereen verdient toch een tweede kans? Zeker als er problemen waren waar hij niets aan kon doen en waar hij voor in behandeling ging om er aan te werken zodat het niet langer een probleem was. Dat het daarna een tijd goed ging, maar hij helaas toch weer in de problemen raakte en dat ik toen ik zwanger was de verstandige keuze maakte om bij hem weg te gaan.
Mooi verhaal.
Realiteit was heel anders. Ik was niet verstandig, ik liet me elke dag meeslepen, wilde in deze wereld zijn omdat het me ergens anders vandaan hield. Ik hield van hem, was bang voor hem.
Ik kon veel hebben. Kon mezelf bijeen rapen en verder gaan. Vallen en opstaan. Ik genoot van de avonden die we samen hadden, vooral de avonden na een escalatie, wanneer hij zorgzaam was en mij liet zien hoeveel hij om me gaf en me nooit kwijt wilde. Dat hij nu even klein was en pijn had. Ik liet me meenemen in een droom, in zijn fantasie. En wachte wel een beetje zenuwachtig af hoe lang het deze keer zou duren..maar dat negeerde ik ook meteen, die gedachte.
We beleefden ook avonturen. De raarste dingen, maar ook echt bijzondere. We hadden wel echt een tijd waarover ik nu ook moeilijk kan praten omdat het zo vreemd is eigenlijk. Zo anders.
En ik ga dit dus niet aan mijn vriendin proberen uit te leggen. Wat heeft het voor zin, bedenk ik me terwijl ik dit schrijf.
Ik was iemand anders, want eigenlijk kan ik er dus wel met andere ogen naar kijken en ook voel ik me dwaas en vies als ik eraan terug denk. Gebruikt.
Is niet een kant van mij die ik dus graag zou delen met iemand die me beter wil leren kennen. Laten we het liever hebben over het nu, over mijn dromen nu, over jou, over zoveel andere mooie of heftige dingen waarover je uren en avonden kunt praten en elkaar beter door kunt leren kennen.
Wat achter me ligt, tja ik begrijp er niets van. Maar ook door dit topic kan ik er wel helderder naar kijken.
Dubiootje ik ga straks zoeken naar een post van je van een tijdje geleden, want wat je toen schreef wordt voor mij steeds belangrijker.
Dacht ik laatst al, maar het slachtoffer zijn en het toegeven aan jezelf is iets erg ingewikkelds. En ik voel me nu zo verantwoordelijk voor wat ik mezelf heb aangedaan. Schaam me daarvoor. Je moet toch op jezelf passen, waarom was iemand anders belangrijker?
Moest even van me af schrijven.
Liefs!
(Verder gaat het wel okee hoor)
Het 'makkelijkste' is dan om te vertellen over die aangifte, omdat er toen echt als het ware bewijs was gegeven, van hoe de relatie ongeveer was.
Ik vraag me dus erg af, hoe is het voor iemand die dit niet heeft meegemaakt te volgen? Ik probeer dit topic wel eens met andere ogen te lezen, maar dat lukt me niet echt.
Mijn vriendin wil graag dat ik meer vertel.
Maar hoe begin ik? Hoe leg ik uit wat er die jaren aan vooraf is gegaan?
Op dit topic gaat dat sneller, hier weet ik inmiddels dat bepaalde heel ingewikkelde dingen begrepen worden, dat jullie me een heel eind volgen en andersom kan ik me ook sterk inleven in jullie herinneringen/realiteit.
Maar hoe leg je uit aan iemand, (terwijl je je ook nog eens kapotschaamt voor het heel vreemde verhaal wat blijkbaar over jou gaat...) wat er is gebeurd?
Dat je bijvoorbeeld, na een ruzie, na een tirade, nadat je onderuit bent gegaan van een mep in de hoek van de slaapkamer ligt en hij ligt inmiddels op bed en valt bijna in slaap. Maar jij durft je niet eens te bewegen.
Je wacht en luistert naar zijn ademhaling.
Die nacht slaap je daar, je zorgt er wel voor dat je eerder op staat, gaat werken. Niets om hem er aan te herinneren dat die avond zo was gegaan.
Hoe vertel je dat je niet wegloopt van een situatie waarin je uitgescholden wordt en belachelijk wordt gemaakt. Dat je blijft en met alles wat je kunt bedenken probeert om het te veranderen, om het te kalmeren. Je geeft uiteindelijk toe en uitgeput kun je verder met de andere dingen die lagen te wachten.
Hoe leg je uit dat jij je verantwoordelijk voelt voor zijn problemen, voor zijn stemming.
Dat je weet dat hij zich zometeen niet kan beheersen. Maar je blijft en wacht erop.
Hoe leg je uit dat je nadat hij was weggegaan wacht, je opfrist, het huis opruimt, zenuwachtig bent, tot rust komt, de sleutel hoort, schrikt, en dan blijkt hij vrolijk binnen te komen, en jij bent opgelucht en de avond verloopt goed.
Hoe leg je uit dat je dan een paar dagen steeds meer durft, je lacht, het lijkt er echt op. Je gelooft er in.
Er gaat iets fout. Er ios geen geld. Iets anders loopt mis. Ex is gefrustreerd. Dagen lang die snijdende spanning. Spullen sneuvelen.
Hij drinkt meer, rookt.
Hij is onredelijk, reageert zich af. Barst uit. Of jij. Gek van de stress.
Hij blijft op bed liggen. Je gaat hem over halen, belooft hem vanalles. helpt hem, luistert. Je maakt je zorgen.
Dan gaat het wat beter, even later gaat hij weer werken, nieuwe baan.
Maar niet lang daarna stort alles weer in. Je krijgt het op je dak, de frustraties.
Hoe vertel je dat je weet wat je te doen staat als hij zijn broek openknoopt. Dat hij maar iets hoeft te zeggen en je weet wat hij wil.
Ik vraag me dat echt af. Of ik wel wil vertellen hoe het was. Want ik kan wel die voorbeelden geven, zoals er een paar naar boven kwamen. Maar wat hier misschien wel te begrijpen is op dit topic en voor een ander misschien helemaal nooit, is dat hele verhaal. Die altijd aanwezige spanning en druk. Het conflict in jezelf, dat je weet dat dit niet goed is, maar dat je inmiddels in een ander bewustzijn leeft, van niet bewust zijn. Wel alert en scherp, je bent uiterst gevoelig, maar je bent er niet echt...
Ik voel me echt naar als ik er aan denk. Dat was een ander leven.
Was ik dat? hoe begin ik met vertellen over hoe het steeds verder ontwikkelde dat ik dus zo reageerde en die dingen deed?
Is het mij zomaar overkomen, nee. Ik zat er middenin en ik wist het want de schrijnende plekken zijn moeilijk te ontkennen, en dat je zo trilt als je zijn auto hoort aankomen, houdt je eigenlijk een spiegel voor.
En waarom hield ik van hem? Ik keek deze week naar foto's van toen. Wie is die man? Ik zie eigenlijk een veel jonger iemand nu. Raar, enge foto's met die blik, maar ook op andere ineens een jongen. Ik zie duidelijk wat anders dan wat ik toen zag, maar voel wel die spanning. Bij gebrek aan een beter woord om uit te leggen hoe het is als je dagen maanden jaren met iemand samen in een eigen wereld zit en je allerlei patronen hebt ontwikkeld, hebt 'geleerd' tot hoever en hoe je kunt of moet reageren. Die spanning die je achteraf zelf ook in stand hield omdat je er geen einde aan durfde of kon maken door allerlei redenen.
Misschien zou ik dan het liefst mijn verhaal vertellen, over een paar incidenten. Dat ik ineens werd verrast door een woede-aanval. Aangifte deed. Hij ging in therapie, deed zijn best, we gaven de relatie een kans omdat we graag samen verder wilden en iedereen verdient toch een tweede kans? Zeker als er problemen waren waar hij niets aan kon doen en waar hij voor in behandeling ging om er aan te werken zodat het niet langer een probleem was. Dat het daarna een tijd goed ging, maar hij helaas toch weer in de problemen raakte en dat ik toen ik zwanger was de verstandige keuze maakte om bij hem weg te gaan.
Mooi verhaal.
Realiteit was heel anders. Ik was niet verstandig, ik liet me elke dag meeslepen, wilde in deze wereld zijn omdat het me ergens anders vandaan hield. Ik hield van hem, was bang voor hem.
Ik kon veel hebben. Kon mezelf bijeen rapen en verder gaan. Vallen en opstaan. Ik genoot van de avonden die we samen hadden, vooral de avonden na een escalatie, wanneer hij zorgzaam was en mij liet zien hoeveel hij om me gaf en me nooit kwijt wilde. Dat hij nu even klein was en pijn had. Ik liet me meenemen in een droom, in zijn fantasie. En wachte wel een beetje zenuwachtig af hoe lang het deze keer zou duren..maar dat negeerde ik ook meteen, die gedachte.
We beleefden ook avonturen. De raarste dingen, maar ook echt bijzondere. We hadden wel echt een tijd waarover ik nu ook moeilijk kan praten omdat het zo vreemd is eigenlijk. Zo anders.
En ik ga dit dus niet aan mijn vriendin proberen uit te leggen. Wat heeft het voor zin, bedenk ik me terwijl ik dit schrijf.
Ik was iemand anders, want eigenlijk kan ik er dus wel met andere ogen naar kijken en ook voel ik me dwaas en vies als ik eraan terug denk. Gebruikt.
Is niet een kant van mij die ik dus graag zou delen met iemand die me beter wil leren kennen. Laten we het liever hebben over het nu, over mijn dromen nu, over jou, over zoveel andere mooie of heftige dingen waarover je uren en avonden kunt praten en elkaar beter door kunt leren kennen.
Wat achter me ligt, tja ik begrijp er niets van. Maar ook door dit topic kan ik er wel helderder naar kijken.
Dubiootje ik ga straks zoeken naar een post van je van een tijdje geleden, want wat je toen schreef wordt voor mij steeds belangrijker.
Dacht ik laatst al, maar het slachtoffer zijn en het toegeven aan jezelf is iets erg ingewikkelds. En ik voel me nu zo verantwoordelijk voor wat ik mezelf heb aangedaan. Schaam me daarvoor. Je moet toch op jezelf passen, waarom was iemand anders belangrijker?
Moest even van me af schrijven.
Liefs!
(Verder gaat het wel okee hoor)
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:18
Lieve lieve lieve Iseo, wat moedig van je dat je al je gevoelens hier hebt opgeschreven. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik vind het zo knap van je dat je het elke keer toch weer doet, dwars door de pijn en de schaamte en het schuldgevoel heengaat. Echt grensverleggend, en inspirerend voor mij.
Ik heb gehuild toen ik je verhaal las. Wat je schrijft over dat je wist wat je te doen stond als hij zijn broek openknoopte... ik voel walging, verdriet om jou, om de vernedering, en enorm veel zin om die vent eens gigantisch op zijn bek te slaan. Gadverdamme. Wat een onmens.
Sorry Iseo dat ik dat zinnetje eruit pik, ik begrijp hoe moeilijk het is zoiets op te schrijven. Maar het is goed dat je het doet. Je moet erdoorheen, erover zwijgen doet het niet weggaan. Deze gebeurtenissen hebben je getekend en dat kun je pas loslaten als je ze leert begrijpen. Daarover schrijf ik straks meer. Ik wilde je nu vooral even een dikke knuffel geven.
En Iseo en andere meiden: ik ben zo ontzettend blij met jullie armen om me heen
Jullie slepen me er echt doorheen, weten jullie dat wel?
liefs,
dubio
Ik heb gehuild toen ik je verhaal las. Wat je schrijft over dat je wist wat je te doen stond als hij zijn broek openknoopte... ik voel walging, verdriet om jou, om de vernedering, en enorm veel zin om die vent eens gigantisch op zijn bek te slaan. Gadverdamme. Wat een onmens.
Sorry Iseo dat ik dat zinnetje eruit pik, ik begrijp hoe moeilijk het is zoiets op te schrijven. Maar het is goed dat je het doet. Je moet erdoorheen, erover zwijgen doet het niet weggaan. Deze gebeurtenissen hebben je getekend en dat kun je pas loslaten als je ze leert begrijpen. Daarover schrijf ik straks meer. Ik wilde je nu vooral even een dikke knuffel geven.
En Iseo en andere meiden: ik ben zo ontzettend blij met jullie armen om me heen
Jullie slepen me er echt doorheen, weten jullie dat wel?liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 14 augustus 2007 om 14:22
Lieve Iseo,
Ik snap je, ik heb hetzelfde probleem weleens, al is dat nu veel minder omdat ik zelf ook minder de behoefte heb om het uit te leggen, om er over te vertellen. Zelf weet ik het allemaal al en ik merk dat als ik het anderen probeer uit te leggen ik vragen krijg waarop ik helemaal niet zit te wachten, waarop ik geen antwoord meer wil geven. Vragen als; Maar waarom ging je niet weg dan? Of, waar was je zelfrespect!? Dat zijn allemaal vragen waar ik niks aan heb.
Ik heb laatst met iemand een hele discussie gevoerd over dit onderwerp, zij gaf toe niet te begrijpen hoe relaties zoals die van jou en van mij werk(t)en. Ik vroeg haar of ze het wílde begrijpen waarop ze bevestigend antwoorde maar na verloop van tijd merkte ik dat dat helemaal niet waar was. Ik kreeg alleen maar wéér die vragen en die dooddoeners die ik al zo vaak heb gehoord en daarna heb ik tegen haar gezegd dat ze het vooral allemaal niet moest begrijpen en dat ik voor haar hoopte dat ze het nooit zou hóeven begrijpen. Punt.
Ik kom hier en bij Thirza om er over te praten als ík dat wil. Hier zijn mensen die mij begrijpen en die ik begrijp en daarom zoeken wij elkaar op, in dat opzicht hebben wij elkaar (misschien wel) nodig en dat is fijn en soms confronterend en soms heb ik er ook helemaal geen zin in en dan blijf ik weg want dat mag ik en dat kan ik en daar ben ik blij om.
Ik vind het soms moeilijk om advies te geven. Nooit om mee te leven maar wel om tot adviserende steun te zijn voor diegenen die nog in de situatie zitten waar ik uit kom. Waarom? Omdat de enige oplossing (mijns inziens) is om wég te gaan bij de man die niet goed voor je is en het frustreert me best wel eens als dat niet gebeurt. Als iemand blijft lijden, al heb ik dat zelf ook jarenlang gedaan, tóch doet het me wel iets als ik het een ander zie doen. Het doet me pijn maar het maakt me ook ongeduldig, alsof ik er zelf geen 10 jaar over heb gedaan om weg te gaan.
En daar ga je dan, als ervaringsdeskundige en als lotgenoot en ook dán is een vrouw die bij een misogyne man blijft voor mij soms al lastig te begrijpen. Of nee, ik zeg het verkeerd, ik begrijp het wel maar ik zou het zo graag wat sneller anders zien gaan dan bij mij.
Maar goed, wat ik met dit ellenlange verhaal alleen maar wil zeggen is dit; als ík het soms al lastig vind om raad te geven, tot steun te zijn en te begrijpen, hoe moeilijk is het dan wel niet voor iemand die dit nooit meegemaakt heeft en alleen maar verbijsterd toekijkt en luistert?
Ik raad mensen het boek aan waar Carrie het over had. Als ze écht willen weten van het hoe en waarom. Mijn vriendinnen hebben het gelezen. Lang niet allemaal helemaal maar ze hebben het althans geprobeerd.
Al die vragen en dat onbegrip. Het is zo begrijpelijk want let's face it lieve Iseo, heldin van me, we snappen het vaak zelf niet eens, toch?
Ik hou je even stevig vast.
Leo
Ik snap je, ik heb hetzelfde probleem weleens, al is dat nu veel minder omdat ik zelf ook minder de behoefte heb om het uit te leggen, om er over te vertellen. Zelf weet ik het allemaal al en ik merk dat als ik het anderen probeer uit te leggen ik vragen krijg waarop ik helemaal niet zit te wachten, waarop ik geen antwoord meer wil geven. Vragen als; Maar waarom ging je niet weg dan? Of, waar was je zelfrespect!? Dat zijn allemaal vragen waar ik niks aan heb.
Ik heb laatst met iemand een hele discussie gevoerd over dit onderwerp, zij gaf toe niet te begrijpen hoe relaties zoals die van jou en van mij werk(t)en. Ik vroeg haar of ze het wílde begrijpen waarop ze bevestigend antwoorde maar na verloop van tijd merkte ik dat dat helemaal niet waar was. Ik kreeg alleen maar wéér die vragen en die dooddoeners die ik al zo vaak heb gehoord en daarna heb ik tegen haar gezegd dat ze het vooral allemaal niet moest begrijpen en dat ik voor haar hoopte dat ze het nooit zou hóeven begrijpen. Punt.
Ik kom hier en bij Thirza om er over te praten als ík dat wil. Hier zijn mensen die mij begrijpen en die ik begrijp en daarom zoeken wij elkaar op, in dat opzicht hebben wij elkaar (misschien wel) nodig en dat is fijn en soms confronterend en soms heb ik er ook helemaal geen zin in en dan blijf ik weg want dat mag ik en dat kan ik en daar ben ik blij om.
Ik vind het soms moeilijk om advies te geven. Nooit om mee te leven maar wel om tot adviserende steun te zijn voor diegenen die nog in de situatie zitten waar ik uit kom. Waarom? Omdat de enige oplossing (mijns inziens) is om wég te gaan bij de man die niet goed voor je is en het frustreert me best wel eens als dat niet gebeurt. Als iemand blijft lijden, al heb ik dat zelf ook jarenlang gedaan, tóch doet het me wel iets als ik het een ander zie doen. Het doet me pijn maar het maakt me ook ongeduldig, alsof ik er zelf geen 10 jaar over heb gedaan om weg te gaan.
En daar ga je dan, als ervaringsdeskundige en als lotgenoot en ook dán is een vrouw die bij een misogyne man blijft voor mij soms al lastig te begrijpen. Of nee, ik zeg het verkeerd, ik begrijp het wel maar ik zou het zo graag wat sneller anders zien gaan dan bij mij.
Maar goed, wat ik met dit ellenlange verhaal alleen maar wil zeggen is dit; als ík het soms al lastig vind om raad te geven, tot steun te zijn en te begrijpen, hoe moeilijk is het dan wel niet voor iemand die dit nooit meegemaakt heeft en alleen maar verbijsterd toekijkt en luistert?
Ik raad mensen het boek aan waar Carrie het over had. Als ze écht willen weten van het hoe en waarom. Mijn vriendinnen hebben het gelezen. Lang niet allemaal helemaal maar ze hebben het althans geprobeerd.
Al die vragen en dat onbegrip. Het is zo begrijpelijk want let's face it lieve Iseo, heldin van me, we snappen het vaak zelf niet eens, toch?
Ik hou je even stevig vast.
Leo
dinsdag 14 augustus 2007 om 14:51
Als je wilt, ooit, Iseo, kun je gewoon een tekst als deze hierboven uit het topic uitprinten en aan je vriendin laten lezen. De tekst zegt meer dan genoeg en als ze dan nog vragen heeft hoor je dat wel.
Je hoeft niet perfect te zijn en je mag fouten hebben gemaakt in je verleden. Iedere buitenstaander heeft wel eens vaag gehoord van de processen die kunnen plaatsvinden tussen een gijzelnemer en een gijzelaar en wat mij betreft hebben dit soort relaties daar wel iets van weg. Jouw verhaal, als je het wilt vertellen, zou je vriendin een beetje inzicht kunnen geven in wat overleven in een noodsituatie betekent, en zegt niet over jou dat jij gefaald hebt. Zou je iemand die in een oorlogssituatie overleeft kwalijk nemen dat hij zichzelf heeft gecompromitteerd? Die kon toch ook vluchten, zich verzetten, iets doen? Jij weet nu hoe moeilijk het is voor jou om iets te doen tegen je lot. Nu je weer vrij bent zul je anders handelen, mocht je ooit weer in een noodsituatie terecht komen.
Maar ik snap best dat je geen zin hebt om iets te gaan uitleggen aan je vriendin. Zelf fantaseerde ik van de week over een nieuwe liefde die ik zou moeten uitleggen waarom ik angstig of kwetsbaar was of reageerde, en ik besloot dat ik niets wilde uitleggen, dat hij me maar had te nemen zoals ik was, met alleen de info dat ik een slechte relatie achter de rug had.
Je kunt je vriendin 'gewoon' zeggen dat je eigenlijk niets meer kwijt wilt over die tijd, of dat je niet weet waar je zou moeten beginnen, dat je misschien ooit wat kwijt wilt maar nu nog niet. It's your party en je bent ook al niet verplicht aan een goede vriendin om alles uit je verleden te vertellen.
Je hoeft niet perfect te zijn en je mag fouten hebben gemaakt in je verleden. Iedere buitenstaander heeft wel eens vaag gehoord van de processen die kunnen plaatsvinden tussen een gijzelnemer en een gijzelaar en wat mij betreft hebben dit soort relaties daar wel iets van weg. Jouw verhaal, als je het wilt vertellen, zou je vriendin een beetje inzicht kunnen geven in wat overleven in een noodsituatie betekent, en zegt niet over jou dat jij gefaald hebt. Zou je iemand die in een oorlogssituatie overleeft kwalijk nemen dat hij zichzelf heeft gecompromitteerd? Die kon toch ook vluchten, zich verzetten, iets doen? Jij weet nu hoe moeilijk het is voor jou om iets te doen tegen je lot. Nu je weer vrij bent zul je anders handelen, mocht je ooit weer in een noodsituatie terecht komen.
Maar ik snap best dat je geen zin hebt om iets te gaan uitleggen aan je vriendin. Zelf fantaseerde ik van de week over een nieuwe liefde die ik zou moeten uitleggen waarom ik angstig of kwetsbaar was of reageerde, en ik besloot dat ik niets wilde uitleggen, dat hij me maar had te nemen zoals ik was, met alleen de info dat ik een slechte relatie achter de rug had.
Je kunt je vriendin 'gewoon' zeggen dat je eigenlijk niets meer kwijt wilt over die tijd, of dat je niet weet waar je zou moeten beginnen, dat je misschien ooit wat kwijt wilt maar nu nog niet. It's your party en je bent ook al niet verplicht aan een goede vriendin om alles uit je verleden te vertellen.
dinsdag 14 augustus 2007 om 23:02
Hai meissies,
Iseo, ik twijfelde omdat het bij mij toch allemaal zo erg niet was (en glimlach daar nu zelf om).
Over wat je moet vertellen: wat jij nodig hebt om te vertellen. Als jij het prettiger vindt nu om vooruit te kijken, dan doe dat. Deze tekst die je hebt geschreven kun je ook altijd nog laten lezen. Of Eleonore's boek, da's misschien ook een goeie.
Als het gaat om wat vertel je als je een nieuwe relatie krijgt: als het een goede relatie is vertel je uiteindelijk alles volgens mij. Want elk stukje van je verhaal komt in je verwerkingsproces uiteindelijk terug.
Weltrusten allemaal.
Dubio, droom zacht.
Iseo, ik twijfelde omdat het bij mij toch allemaal zo erg niet was (en glimlach daar nu zelf om).
Over wat je moet vertellen: wat jij nodig hebt om te vertellen. Als jij het prettiger vindt nu om vooruit te kijken, dan doe dat. Deze tekst die je hebt geschreven kun je ook altijd nog laten lezen. Of Eleonore's boek, da's misschien ook een goeie.
Als het gaat om wat vertel je als je een nieuwe relatie krijgt: als het een goede relatie is vertel je uiteindelijk alles volgens mij. Want elk stukje van je verhaal komt in je verwerkingsproces uiteindelijk terug.
Weltrusten allemaal.
Dubio, droom zacht.
