Relaties
alle pijlers
Opvoedingsperikelen
dinsdag 24 februari 2009 om 23:42
Hallo Allemaal,
Ik zal proberen mijn probleem neer te zetten,en duidelijk. Maar ongetwijfeld zal er hier en daar iets mis gaan of toch nog ontbreken.
Na gescheiden te zijn en weer een nieuwe partner gevonden te hebben,leek er ook weer rust en geluk in me leven te komen. Mijn partner heeft 3 kids,waarvan 1 uit huis is,de oudste(22) en de jongste(12) thuis zijn.
Mijn partner werkt,terwijl ik wegens de gezondheid thuis ben en eigenlijk de taak van huisman heb.
Nieuw was dat alles voor mij,want kids had ik van me zelf niet. Niet dat dit voor mij direct een probleem was,toch was het wennen.
Mijn partner en ik kennen elkaar nu 4 jaar en ben ik na eerst elkaar vaak ontmoeten,na circa 2 jaar bij haar ingetrokken.
Beide een rotperiode achter de rug na een scheiding,en beide met financiele gevolgen.
Dat houdt dus in,dat o.a geld een belangrijk punt is. Rot zoals dat alles verloopt,maar is niet anders.
Totaal ander punt en zeer belangrijk,is de opvoeding van de jongste.
Maar beide hebben raakvlakken en beide ...geven jammergenoeg strijd in huis. Voor mij niet zo'n ramp,als je maar gewoon overlegd en kijkt wat nodig is om te doen.
Toch is aankaarten er van,telkenmale een enorme strijd. Mijn partner,ontzettend lief voor haar kids. Maar een hekel er aan hebbend,daar waar nodig grenzen te stellen.
En ik,ik hou van duidelijkheid,wil ook veel eerder regels aanhouden ... waarvan ik denk te weten,dat het normaal is.
Daar mijn partner 4 volle dagen in de week werkt,heb ik eigenlijk automatisch de taak gekregen van opvoeden van de jongste.
Dit is geleidelijk aan gegaan,steeds meer en steeds verder. Jongste is een leuk en spontaan jong,die van knuffelen houdt. Maar ook 1 is,die heel duidelijk regels nodig heeft. Want in mijn ogen,kent hij geen grenzen ... in bijna niks. Al een keer opgepakt voor diefstal in een winkel,maar ook thuis deed hij dat.
Dat verhaal lijkt nu achter ons te liggen,toch ben ik,zijn school en de politie van mening dat hij grenzen gesteld moet krijgen.
Duidelijk en helderheid is daarbij uiteraard ook een must.
Maar moeders heeft daar verschrikkelijk veel problemen mee,temeer ik ..als ik weer wat aankaart ... haar kid 'aanval'.
Nu begrijp ik haar heel goed,want het is haar kid waar ik 'aan kom'. Veel ziet ze niet,als ze aan het werk is. Maar ook niet als ze 3 dagen thuis is,want ook dan worden hem door haar geen grenzen gesteld. En luisterd hij ook na duizend keer herhalen niet.
Ik ben een geduldig mens,maar kan na verloop van tijd ook zeer kort en direct zijn. Zeker als ook ik,meer dan duizend keer iets herhaald heb.
Moeders is eerder zo van, vragen iets te doen en herhalen ... herhalen en herhalen.
Veel van die zaken,hebben te maken met gezondheid en financieen. Dus kan ik niet zeggen,wat maak ik me druk.
Vaak vraag ik me dan ook af,kan en mag ik haar kid corrigerend opvoeden en druk uitoefenen? Of moet ik dit overlaten aan haar?
Omdat ik van mening ben,dat een kid maar met 1 soort beleid in huis te maken mag/moet hebben,trek ik dat van mij ten zeerste in twijfel. Want als van mams veel kan en mag(dat wordt het toch,als je niet ingrijpt?) en van mij een stuk minder,is dat niet bepaald duidelijk voor hem.
Mij daarom terugtrekken qua opvoeding kan,maar heb ik zeer veel moeite mee. Want ik denk,dat de jongste daar op den duur ook niet mee geholpen is. En ook,daar ik ook om mijn gezondheid en financieen denk.
Kan en mag een kid dus alleen opgevoed worden door de ouder zelf,of ook door de nieuwe partner?
Ik hoop dat ik het duidelijk verwoord heb.
Peter
Ik zal proberen mijn probleem neer te zetten,en duidelijk. Maar ongetwijfeld zal er hier en daar iets mis gaan of toch nog ontbreken.
Na gescheiden te zijn en weer een nieuwe partner gevonden te hebben,leek er ook weer rust en geluk in me leven te komen. Mijn partner heeft 3 kids,waarvan 1 uit huis is,de oudste(22) en de jongste(12) thuis zijn.
Mijn partner werkt,terwijl ik wegens de gezondheid thuis ben en eigenlijk de taak van huisman heb.
Nieuw was dat alles voor mij,want kids had ik van me zelf niet. Niet dat dit voor mij direct een probleem was,toch was het wennen.
Mijn partner en ik kennen elkaar nu 4 jaar en ben ik na eerst elkaar vaak ontmoeten,na circa 2 jaar bij haar ingetrokken.
Beide een rotperiode achter de rug na een scheiding,en beide met financiele gevolgen.
Dat houdt dus in,dat o.a geld een belangrijk punt is. Rot zoals dat alles verloopt,maar is niet anders.
Totaal ander punt en zeer belangrijk,is de opvoeding van de jongste.
Maar beide hebben raakvlakken en beide ...geven jammergenoeg strijd in huis. Voor mij niet zo'n ramp,als je maar gewoon overlegd en kijkt wat nodig is om te doen.
Toch is aankaarten er van,telkenmale een enorme strijd. Mijn partner,ontzettend lief voor haar kids. Maar een hekel er aan hebbend,daar waar nodig grenzen te stellen.
En ik,ik hou van duidelijkheid,wil ook veel eerder regels aanhouden ... waarvan ik denk te weten,dat het normaal is.
Daar mijn partner 4 volle dagen in de week werkt,heb ik eigenlijk automatisch de taak gekregen van opvoeden van de jongste.
Dit is geleidelijk aan gegaan,steeds meer en steeds verder. Jongste is een leuk en spontaan jong,die van knuffelen houdt. Maar ook 1 is,die heel duidelijk regels nodig heeft. Want in mijn ogen,kent hij geen grenzen ... in bijna niks. Al een keer opgepakt voor diefstal in een winkel,maar ook thuis deed hij dat.
Dat verhaal lijkt nu achter ons te liggen,toch ben ik,zijn school en de politie van mening dat hij grenzen gesteld moet krijgen.
Duidelijk en helderheid is daarbij uiteraard ook een must.
Maar moeders heeft daar verschrikkelijk veel problemen mee,temeer ik ..als ik weer wat aankaart ... haar kid 'aanval'.
Nu begrijp ik haar heel goed,want het is haar kid waar ik 'aan kom'. Veel ziet ze niet,als ze aan het werk is. Maar ook niet als ze 3 dagen thuis is,want ook dan worden hem door haar geen grenzen gesteld. En luisterd hij ook na duizend keer herhalen niet.
Ik ben een geduldig mens,maar kan na verloop van tijd ook zeer kort en direct zijn. Zeker als ook ik,meer dan duizend keer iets herhaald heb.
Moeders is eerder zo van, vragen iets te doen en herhalen ... herhalen en herhalen.
Veel van die zaken,hebben te maken met gezondheid en financieen. Dus kan ik niet zeggen,wat maak ik me druk.
Vaak vraag ik me dan ook af,kan en mag ik haar kid corrigerend opvoeden en druk uitoefenen? Of moet ik dit overlaten aan haar?
Omdat ik van mening ben,dat een kid maar met 1 soort beleid in huis te maken mag/moet hebben,trek ik dat van mij ten zeerste in twijfel. Want als van mams veel kan en mag(dat wordt het toch,als je niet ingrijpt?) en van mij een stuk minder,is dat niet bepaald duidelijk voor hem.
Mij daarom terugtrekken qua opvoeding kan,maar heb ik zeer veel moeite mee. Want ik denk,dat de jongste daar op den duur ook niet mee geholpen is. En ook,daar ik ook om mijn gezondheid en financieen denk.
Kan en mag een kid dus alleen opgevoed worden door de ouder zelf,of ook door de nieuwe partner?
Ik hoop dat ik het duidelijk verwoord heb.
Peter
woensdag 25 februari 2009 om 01:15
quote:blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2009 @ 00:56:
Maar nogmaals ; de regels die er nu zijn ; die waren er al ? heb jij sommige regels ingesteld ? Zijn er regels die jij samen met moeder hebt bedacht ?
En als jij de hele dag thuis bent en jij maakt mee dat de regels niet na worden geleefd , wat verwacht moeder dan van jou ; dat je straft ( en wie bepaalt de strafmaat dan ? ) , het tegen haar zegt , het zelf naar eigen goeddunken oplost of het met de mantel der liefde bedekt ?
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
Maar nogmaals ; de regels die er nu zijn ; die waren er al ? heb jij sommige regels ingesteld ? Zijn er regels die jij samen met moeder hebt bedacht ?
En als jij de hele dag thuis bent en jij maakt mee dat de regels niet na worden geleefd , wat verwacht moeder dan van jou ; dat je straft ( en wie bepaalt de strafmaat dan ? ) , het tegen haar zegt , het zelf naar eigen goeddunken oplost of het met de mantel der liefde bedekt ?
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
woensdag 25 februari 2009 om 01:27
blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2009 @ 00:56[/message]:[/b]
[/quote]
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
[/quote]
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
woensdag 25 februari 2009 om 01:54
quote:VijftigPlusser schreef op 25 februari 2009 @ 00:13:
Een opvoedtelefoon? Tja,daar wil mijn partner echt niks van weten:-)
Door die diefstal waar die kid al mee gepakt is,zijn we uiteraard ook op het plaatselijke poliotieburo geweest. Maar ik zelf en dus alleen,ben daar al een paar keer geweest. Gewoon omdat ik risico's zag waar de kid in terecht kon komen. Ik wou een mening van deskundigen,maar ook tegelijkertijd van een ouder. Ik heb mijn partner verteld dat ik daar geweest ben en waarom. Ze kreeg via mij de uitndoiging eens langs te komen,gewoon voor een gesprek. Om te zien,of er ergens knelpunten zouden kunnen zijn voor haar kid.
Maar dat wou mijn partner niet. Jammer!
Peter
Dit vind ik enigszins vreemd hoor. Het is voor mij nou niet de meest voor de hand liggende plaats om opvoedkundige info te verkrijgen. Hier zijn ze m.i. allerminst voor opgeleid. Daarbij komt dat er voldoende wel deskundige informatie te krijgen is. Kan me dan ook wel in je partner inleven als ze daar geen zin in heeft.
Maar wat ook vraagtekens bij me oproept, is dat je de risico's welke een kind op deze leeftijd tegen kan komen, al hebt uit zitten denken. Je bent er naar mijn idee wel heel erg op gefocust om dit kind te behoeden voor de grote, boze wereld.
Je hebt zelf geen kinderen, begrijp ik. Je partner heeft er drie, deze jongen is de jongste. Hier kun je nog wat 'bijdragen' wb. opvoeden zodat hij goed terecht komt. In mijn ogen is opvoeden niets meer of minder dan kleine mensen (kinderen) begeleiden naar volwassenheid, zelfstandige mensen die voor zichzelf kunnen zorgen, weten wie ze zijn en dat het volwassenen worden waar de wereld iets aan heeft. Dit betekent ook dat ze hun eigen fouten moeten kunnen maken, en dan hopen dat ze er iets van leren. Deze jongen is pas twaalf, staat dan denk ik aan het begin van het puberen en moet fases doorlopen, met vallen en opstaan. Aan ouders of opvoeders is de taak om het in de gaten te houden en zo nodig te corrigeren. Niet al bij voorbaat gaan corrigeren of je bezig houden met hetgeen er fout kan gaan. Wat ikzelf veel gedaan heb toen mijn kinderen nog klein waren, was me steeds afvragen waarom ik vond dat die regel zo hoorde, waarom ik vond dat ze moesten eten wat ik kookte etc. en vaak kwam ik er dan achter dat het complete onzin was wat ik als regel wilde stellen. Slaat toch nergens op dat kinderen maar alles moeten eten wat ze wordt voorgezet; ik ga toch ook niet iets voor mezelf koken dat ik niet lekker vind. En ga zo maar door.
Veel ouders en opvoeddeskundigen zullen het absoluut niet met me eens zijn maar ik vind en vond niet dat mijn partner en ik in alles 1 lijn moesten volgen. Voor mijn gevoel kan een kind dan geen kant op want er staat een gigantische muur voor hem/haar. Bovendien is er niks mis mee als ze al jong leren dat mensen totaal verschillend kunnen denken over diverse onderwerpen.
Volgens mij kun je het beste wat meer ontspannen leven, pas reageren op situaties als het nodig is en kritisch naar jezelf blijven. Want niemand heeft de wijsheid in pacht of weet hoe het zou moeten, was dat maar waar.
Ook belangrijk is te blijven praten, wat ze ook zeggen en of je het ermee eens bent of niet. Autoriteit is m.i. een van de meest onderdrukkende vormen van opvoeden.
Nou, 'n heel verhaal en kijk maar wat je ermee kunt. Wens je in ieder geval succes.
Een opvoedtelefoon? Tja,daar wil mijn partner echt niks van weten:-)
Door die diefstal waar die kid al mee gepakt is,zijn we uiteraard ook op het plaatselijke poliotieburo geweest. Maar ik zelf en dus alleen,ben daar al een paar keer geweest. Gewoon omdat ik risico's zag waar de kid in terecht kon komen. Ik wou een mening van deskundigen,maar ook tegelijkertijd van een ouder. Ik heb mijn partner verteld dat ik daar geweest ben en waarom. Ze kreeg via mij de uitndoiging eens langs te komen,gewoon voor een gesprek. Om te zien,of er ergens knelpunten zouden kunnen zijn voor haar kid.
Maar dat wou mijn partner niet. Jammer!
Peter
Dit vind ik enigszins vreemd hoor. Het is voor mij nou niet de meest voor de hand liggende plaats om opvoedkundige info te verkrijgen. Hier zijn ze m.i. allerminst voor opgeleid. Daarbij komt dat er voldoende wel deskundige informatie te krijgen is. Kan me dan ook wel in je partner inleven als ze daar geen zin in heeft.
Maar wat ook vraagtekens bij me oproept, is dat je de risico's welke een kind op deze leeftijd tegen kan komen, al hebt uit zitten denken. Je bent er naar mijn idee wel heel erg op gefocust om dit kind te behoeden voor de grote, boze wereld.
Je hebt zelf geen kinderen, begrijp ik. Je partner heeft er drie, deze jongen is de jongste. Hier kun je nog wat 'bijdragen' wb. opvoeden zodat hij goed terecht komt. In mijn ogen is opvoeden niets meer of minder dan kleine mensen (kinderen) begeleiden naar volwassenheid, zelfstandige mensen die voor zichzelf kunnen zorgen, weten wie ze zijn en dat het volwassenen worden waar de wereld iets aan heeft. Dit betekent ook dat ze hun eigen fouten moeten kunnen maken, en dan hopen dat ze er iets van leren. Deze jongen is pas twaalf, staat dan denk ik aan het begin van het puberen en moet fases doorlopen, met vallen en opstaan. Aan ouders of opvoeders is de taak om het in de gaten te houden en zo nodig te corrigeren. Niet al bij voorbaat gaan corrigeren of je bezig houden met hetgeen er fout kan gaan. Wat ikzelf veel gedaan heb toen mijn kinderen nog klein waren, was me steeds afvragen waarom ik vond dat die regel zo hoorde, waarom ik vond dat ze moesten eten wat ik kookte etc. en vaak kwam ik er dan achter dat het complete onzin was wat ik als regel wilde stellen. Slaat toch nergens op dat kinderen maar alles moeten eten wat ze wordt voorgezet; ik ga toch ook niet iets voor mezelf koken dat ik niet lekker vind. En ga zo maar door.
Veel ouders en opvoeddeskundigen zullen het absoluut niet met me eens zijn maar ik vind en vond niet dat mijn partner en ik in alles 1 lijn moesten volgen. Voor mijn gevoel kan een kind dan geen kant op want er staat een gigantische muur voor hem/haar. Bovendien is er niks mis mee als ze al jong leren dat mensen totaal verschillend kunnen denken over diverse onderwerpen.
Volgens mij kun je het beste wat meer ontspannen leven, pas reageren op situaties als het nodig is en kritisch naar jezelf blijven. Want niemand heeft de wijsheid in pacht of weet hoe het zou moeten, was dat maar waar.
Ook belangrijk is te blijven praten, wat ze ook zeggen en of je het ermee eens bent of niet. Autoriteit is m.i. een van de meest onderdrukkende vormen van opvoeden.
Nou, 'n heel verhaal en kijk maar wat je ermee kunt. Wens je in ieder geval succes.
woensdag 25 februari 2009 om 02:02
quote:blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2009 @ 00:56:
Maar nogmaals ; de regels die er nu zijn ; die waren er al ? heb jij sommige regels ingesteld ? Zijn er regels die jij samen met moeder hebt bedacht ?
En als jij de hele dag thuis bent en jij maakt mee dat de regels niet na worden geleefd , wat verwacht moeder dan van jou ; dat je straft ( en wie bepaalt de strafmaat dan ? ) , het tegen haar zegt , het zelf naar eigen goeddunken oplost of het met de mantel der liefde bedekt ?
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
Maar nogmaals ; de regels die er nu zijn ; die waren er al ? heb jij sommige regels ingesteld ? Zijn er regels die jij samen met moeder hebt bedacht ?
En als jij de hele dag thuis bent en jij maakt mee dat de regels niet na worden geleefd , wat verwacht moeder dan van jou ; dat je straft ( en wie bepaalt de strafmaat dan ? ) , het tegen haar zegt , het zelf naar eigen goeddunken oplost of het met de mantel der liefde bedekt ?
Meeste regels waren er al,en sommige zijn er gekomen na overleg. ff tussendoor ... belangrijke zaken overleg ik sowieso vooraf!!
Mijn partner heeft nooit in directe zin aangegeven wat zij verwacht,ook niet qua regels en naleving er van.
Zij is,zoals ik aangaf ...lief en gemakkelijker naar hem. Wil ook de strijd niet thuis,dus kiest eerder voor duizend en 1 keer herhalen. Met het gevolg,dat als er niet opgelet wordt,hij zijn eigen gang gaat.
Juist met zoiets heb ik moeite en dus geeft dat strijd onderling tussen ons
Naar mijn mening,kun je een kid geen regels opleggen en daar geen voorwaarden aan verbinden als het niet luisterd.
Tevens, de ene keer wel luisteren en de andere keer weer niet.
Bij mijn weten hebben kids juist baat bij regels,duidelijkheid en ... consequent zijn.
Tjee,schiet lekker op met de tijd:p:p:p
Peter
woensdag 25 februari 2009 om 02:09
jouw analyse klopt wel peter, maar je hebt er gewoon niks over te zeggen het zijn jouw kinderen niet. Moeder zal moeten optreden, elke regel die jij stelt zal worden getreden omdat je geen ouderlijk gezag hebt. Elk gezag wat jij hebt moet je worden gegund door de kinderen en dat bereik je niet in 2 jaar tijd. Dus hou op met die strijd en steun moeder waar je kan
woensdag 25 februari 2009 om 02:57
quote:rastafun schreef op 25 februari 2009 @ 01:54:
[...]
Dit vind ik enigszins vreemd hoor. Het is voor mij nou niet de meest voor de hand liggende plaats om opvoedkundige info te verkrijgen. Hier zijn ze m.i. allerminst voor opgeleid. Daarbij komt dat er voldoende wel deskundige informatie te krijgen is. Kan me dan ook wel in je partner inleven als ze daar geen zin in heeft.
Maar wat ook vraagtekens bij me oproept, is dat je de risico's welke een kind op deze leeftijd tegen kan komen, al hebt uit zitten denken. Je bent er naar mijn idee wel heel erg op gefocust om dit kind te behoeden voor de grote, boze wereld.
Je hebt zelf geen kinderen, begrijp ik. Je partner heeft er drie, deze jongen is de jongste. Hier kun je nog wat 'bijdragen' wb. opvoeden zodat hij goed terecht komt. In mijn ogen is opvoeden niets meer of minder dan kleine mensen (kinderen) begeleiden naar volwassenheid, zelfstandige mensen die voor zichzelf kunnen zorgen, weten wie ze zijn en dat het volwassenen worden waar de wereld iets aan heeft. Dit betekent ook dat ze hun eigen fouten moeten kunnen maken, en dan hopen dat ze er iets van leren. Deze jongen is pas twaalf, staat dan denk ik aan het begin van het puberen en moet fases doorlopen, met vallen en opstaan. Aan ouders of opvoeders is de taak om het in de gaten te houden en zo nodig te corrigeren. Niet al bij voorbaat gaan corrigeren of je bezig houden met hetgeen er fout kan gaan. Wat ikzelf veel gedaan heb toen mijn kinderen nog klein waren, was me steeds afvragen waarom ik vond dat die regel zo hoorde, waarom ik vond dat ze moesten eten wat ik kookte etc. en vaak kwam ik er dan achter dat het complete onzin was wat ik als regel wilde stellen. Slaat toch nergens op dat kinderen maar alles moeten eten wat ze wordt voorgezet; ik ga toch ook niet iets voor mezelf koken dat ik niet lekker vind. En ga zo maar door.
Veel ouders en opvoeddeskundigen zullen het absoluut niet met me eens zijn maar ik vind en vond niet dat mijn partner en ik in alles 1 lijn moesten volgen. Voor mijn gevoel kan een kind dan geen kant op want er staat een gigantische muur voor hem/haar. Bovendien is er niks mis mee als ze al jong leren dat mensen totaal verschillend kunnen denken over diverse onderwerpen.
Volgens mij kun je het beste wat meer ontspannen leven, pas reageren op situaties als het nodig is en kritisch naar jezelf blijven. Want niemand heeft de wijsheid in pacht of weet hoe het zou moeten, was dat maar waar.
Ook belangrijk is te blijven praten, wat ze ook zeggen en of je het ermee eens bent of niet. Autoriteit is m.i. een van de meest onderdrukkende vormen van opvoeden.
Nou, 'n heel verhaal en kijk maar wat je ermee kunt. Wens je in ieder geval succes.
Voor dat ik mijn partner leerde kennen,had hij al gestolen. Natuurlijk doet een kind dat niet voor niets,dat heeft een oorzaak.
Toen ik mijn partner leerde kennen en dus ook daar kwam te wonen,zag ik zaken van hem die mij verontrusten.Maar ik hield mijn mond eerst,afwachten en ...leren. Ik had geen kids van me zelf,en ook mijn vriendenkring bestond het merendeeel niet uit ouders. Toch heb ik in mijn leven,mijn ogen altijd goed de kost gegeven.
Dan kom je in een totaal andere omgeving van het land en een gezin met kids. Waar ik wel gelijk goed ontvangen en opgenomen ben,dus ook door de kids in huis.
En als na lange tijd en een aantal voorvallen,je dan ineens wel op een politieburo zit vanwege diefstal .. Je bange vermoedens worden bewaarheid,spijtig genoeg.
Dan tref je daar wel degelijk deskundigen,daar er mensen zijn die dagelijks of wekelijks kids meemaken die in de fout zijn gegaan.
Daar zijn mensen,die de kids en ouders begeleiden.
En mij ging het niet eens meer om die diefstal zelf,veeleer om het waarom en hoe.
Mij gaat het nog steeds om o.a. het hebben,meer en meer,zonder grenzen te krijgen,te willen hebben en te luisteren. Die trekjes,daar heb ik mee te kampen. En dat is ook de redenen waarom ik me hier meld,omdat ik graag weten wil .. in hoeverre ik kan en mag ingrijpen. Ben tenslotte niet de vader van hem.
Ik had dus de mening en raad van anderen nodig,maar zowel zijn school als ook de mensen op dat buro waren de zelfde mening toegedaan. Sturing,regels en consequent zijn. Daar is die kid mee geholpen.
Of ik bang ben dat hij weer gaat stelen? Nee,denk ik niet ...maar ben er niet zeker van.Maar dat is ff nu het punt niet,daar we denken dat hij zijn lesje geleerd heeft.
Ik zie hem het meest,praat ook het meest met hem. Als hij van school komt,ben ik degene waar hij zijn verhaal aan kwijt kan en doet.
Moet ik dan,als mijn partner werkt,niet corrigeren als er wat is? Wie doet het dan,indien nodig?
Moeilijk vind ik dit,daar ik uiteraard heel goed weet en besef dat ik niet zijn vader ben. En zijn moeder degene is,die dat doen moet.
Er zijn nu 1maal zaken die je niet op zijn beloop kunt laten gaan.
Nog een voorbeeld,waar ik veel mee bezig ben geweest en heel veel strijd met mijn partner om gehad heb. Ik heb hierin bewust gekozen voor hem en niet voor mijn relatie,wat heel moeilijk was.
Op school was leren niet zijn ding,en rekenen een groep teruggezet. Laatste omdat men vond,dat hij dit niet kon.
Zowel de school als zijn moeder. Ik zag het anders,zag een kid die pienter genoeg was.Maar ook zeer lui,met te weinig toezicht en druk van zijn moeder. Moeders had het ook zwaar voor de kiezen,dusss ...sommige zaken een logisch vervolg van ...
Uiteindelijk heb ik min of meer ingegrepen,voor hem.
Samen met hem leren rekenen,veel tijd,geduld en energie ingestoken met steeds meer dwang.
Nu is hij de bink,dat voelt hij ook zo. Nu haalt hij tienen op rekenen en veel belangrijker,hij voelt zich een stuk beter op school.
Ook met bovenstaande,heb ik veel twijfels gehad destijds. kan en mag ik zeggen wat beter is,kan of moet?
Feit is wel,hij is er megastappen op vooruit gegaan op school en zit ook lekkerder in zijn vel.
Moeders ziet mijn kijk op de dingen,als ..dat ik zowel haar als haar kid aan het corrigeren ben. Terwijl ik niks breng als ...dat is wijsheid. Wel als,het is een optie om iets anders te doen of te handelen. Absoluut niet als een aanval bedoelt of gebracht!
Dus,deels kan ik inkomen in wat je schreef.Maar ik denk ook,dat de ene kid een andere en misschien straffere hand nodig heeft,dan de andere.
En uiteraard moeten ze fouten kunnen maken,makkelijk zat. Maar als bepaald gedrag stelselmatig problemen geeft,moet je denk ik inrgijpen. Niet achteraf,want dan is het kwaad al geschied.
Thnx
Peter
[...]
Dit vind ik enigszins vreemd hoor. Het is voor mij nou niet de meest voor de hand liggende plaats om opvoedkundige info te verkrijgen. Hier zijn ze m.i. allerminst voor opgeleid. Daarbij komt dat er voldoende wel deskundige informatie te krijgen is. Kan me dan ook wel in je partner inleven als ze daar geen zin in heeft.
Maar wat ook vraagtekens bij me oproept, is dat je de risico's welke een kind op deze leeftijd tegen kan komen, al hebt uit zitten denken. Je bent er naar mijn idee wel heel erg op gefocust om dit kind te behoeden voor de grote, boze wereld.
Je hebt zelf geen kinderen, begrijp ik. Je partner heeft er drie, deze jongen is de jongste. Hier kun je nog wat 'bijdragen' wb. opvoeden zodat hij goed terecht komt. In mijn ogen is opvoeden niets meer of minder dan kleine mensen (kinderen) begeleiden naar volwassenheid, zelfstandige mensen die voor zichzelf kunnen zorgen, weten wie ze zijn en dat het volwassenen worden waar de wereld iets aan heeft. Dit betekent ook dat ze hun eigen fouten moeten kunnen maken, en dan hopen dat ze er iets van leren. Deze jongen is pas twaalf, staat dan denk ik aan het begin van het puberen en moet fases doorlopen, met vallen en opstaan. Aan ouders of opvoeders is de taak om het in de gaten te houden en zo nodig te corrigeren. Niet al bij voorbaat gaan corrigeren of je bezig houden met hetgeen er fout kan gaan. Wat ikzelf veel gedaan heb toen mijn kinderen nog klein waren, was me steeds afvragen waarom ik vond dat die regel zo hoorde, waarom ik vond dat ze moesten eten wat ik kookte etc. en vaak kwam ik er dan achter dat het complete onzin was wat ik als regel wilde stellen. Slaat toch nergens op dat kinderen maar alles moeten eten wat ze wordt voorgezet; ik ga toch ook niet iets voor mezelf koken dat ik niet lekker vind. En ga zo maar door.
Veel ouders en opvoeddeskundigen zullen het absoluut niet met me eens zijn maar ik vind en vond niet dat mijn partner en ik in alles 1 lijn moesten volgen. Voor mijn gevoel kan een kind dan geen kant op want er staat een gigantische muur voor hem/haar. Bovendien is er niks mis mee als ze al jong leren dat mensen totaal verschillend kunnen denken over diverse onderwerpen.
Volgens mij kun je het beste wat meer ontspannen leven, pas reageren op situaties als het nodig is en kritisch naar jezelf blijven. Want niemand heeft de wijsheid in pacht of weet hoe het zou moeten, was dat maar waar.
Ook belangrijk is te blijven praten, wat ze ook zeggen en of je het ermee eens bent of niet. Autoriteit is m.i. een van de meest onderdrukkende vormen van opvoeden.
Nou, 'n heel verhaal en kijk maar wat je ermee kunt. Wens je in ieder geval succes.
Voor dat ik mijn partner leerde kennen,had hij al gestolen. Natuurlijk doet een kind dat niet voor niets,dat heeft een oorzaak.
Toen ik mijn partner leerde kennen en dus ook daar kwam te wonen,zag ik zaken van hem die mij verontrusten.Maar ik hield mijn mond eerst,afwachten en ...leren. Ik had geen kids van me zelf,en ook mijn vriendenkring bestond het merendeeel niet uit ouders. Toch heb ik in mijn leven,mijn ogen altijd goed de kost gegeven.
Dan kom je in een totaal andere omgeving van het land en een gezin met kids. Waar ik wel gelijk goed ontvangen en opgenomen ben,dus ook door de kids in huis.
En als na lange tijd en een aantal voorvallen,je dan ineens wel op een politieburo zit vanwege diefstal .. Je bange vermoedens worden bewaarheid,spijtig genoeg.
Dan tref je daar wel degelijk deskundigen,daar er mensen zijn die dagelijks of wekelijks kids meemaken die in de fout zijn gegaan.
Daar zijn mensen,die de kids en ouders begeleiden.
En mij ging het niet eens meer om die diefstal zelf,veeleer om het waarom en hoe.
Mij gaat het nog steeds om o.a. het hebben,meer en meer,zonder grenzen te krijgen,te willen hebben en te luisteren. Die trekjes,daar heb ik mee te kampen. En dat is ook de redenen waarom ik me hier meld,omdat ik graag weten wil .. in hoeverre ik kan en mag ingrijpen. Ben tenslotte niet de vader van hem.
Ik had dus de mening en raad van anderen nodig,maar zowel zijn school als ook de mensen op dat buro waren de zelfde mening toegedaan. Sturing,regels en consequent zijn. Daar is die kid mee geholpen.
Of ik bang ben dat hij weer gaat stelen? Nee,denk ik niet ...maar ben er niet zeker van.Maar dat is ff nu het punt niet,daar we denken dat hij zijn lesje geleerd heeft.
Ik zie hem het meest,praat ook het meest met hem. Als hij van school komt,ben ik degene waar hij zijn verhaal aan kwijt kan en doet.
Moet ik dan,als mijn partner werkt,niet corrigeren als er wat is? Wie doet het dan,indien nodig?
Moeilijk vind ik dit,daar ik uiteraard heel goed weet en besef dat ik niet zijn vader ben. En zijn moeder degene is,die dat doen moet.
Er zijn nu 1maal zaken die je niet op zijn beloop kunt laten gaan.
Nog een voorbeeld,waar ik veel mee bezig ben geweest en heel veel strijd met mijn partner om gehad heb. Ik heb hierin bewust gekozen voor hem en niet voor mijn relatie,wat heel moeilijk was.
Op school was leren niet zijn ding,en rekenen een groep teruggezet. Laatste omdat men vond,dat hij dit niet kon.
Zowel de school als zijn moeder. Ik zag het anders,zag een kid die pienter genoeg was.Maar ook zeer lui,met te weinig toezicht en druk van zijn moeder. Moeders had het ook zwaar voor de kiezen,dusss ...sommige zaken een logisch vervolg van ...
Uiteindelijk heb ik min of meer ingegrepen,voor hem.
Samen met hem leren rekenen,veel tijd,geduld en energie ingestoken met steeds meer dwang.
Nu is hij de bink,dat voelt hij ook zo. Nu haalt hij tienen op rekenen en veel belangrijker,hij voelt zich een stuk beter op school.
Ook met bovenstaande,heb ik veel twijfels gehad destijds. kan en mag ik zeggen wat beter is,kan of moet?
Feit is wel,hij is er megastappen op vooruit gegaan op school en zit ook lekkerder in zijn vel.
Moeders ziet mijn kijk op de dingen,als ..dat ik zowel haar als haar kid aan het corrigeren ben. Terwijl ik niks breng als ...dat is wijsheid. Wel als,het is een optie om iets anders te doen of te handelen. Absoluut niet als een aanval bedoelt of gebracht!
Dus,deels kan ik inkomen in wat je schreef.Maar ik denk ook,dat de ene kid een andere en misschien straffere hand nodig heeft,dan de andere.
En uiteraard moeten ze fouten kunnen maken,makkelijk zat. Maar als bepaald gedrag stelselmatig problemen geeft,moet je denk ik inrgijpen. Niet achteraf,want dan is het kwaad al geschied.
Thnx
Peter
woensdag 25 februari 2009 om 03:11
quote:meds schreef op 25 februari 2009 @ 02:09:
jouw analyse klopt wel peter, maar je hebt er gewoon niks over te zeggen het zijn jouw kinderen niet. Moeder zal moeten optreden, elke regel die jij stelt zal worden getreden omdat je geen ouderlijk gezag hebt. Elk gezag wat jij hebt moet je worden gegund door de kinderen en dat bereik je niet in 2 jaar tijd. Dus hou op met die strijd en steun moeder waar je kan
Dit antwoord,komt hard aan en was ik al bang voor:-(
Want lees ook mijn laatste reactie en met name weer mijn voorbeeld.
Ofschoon ik je heel goed begrijp in wat je zegt,vind ik het moeilijk anders te handelen. Niet met alles uiteraard,maar wel met zaken waarvan ik denk dat hem dat nekken gaat.
Want,als ik gehandeld had zoals je voorsteld en dus zonder strijd met de moeder,was hij niet overgegaan op school en stond hij er veel beroerder voor. Niet alleen in cijfers uitgedrukt,maar veel belangrijker,zijn positie op school ...in de klas. Want kids onderling zijn hart en iemand die met een vak teruggezet is en onder extra begeleiding leren moet,is een mikpunt.
Dit om maar een voorbeeld te noemen. Hij is de bink geworden in de klas,nu nog ik in huis:-))))))
Toch ga ik je reactie nog eens en nog eens lezen,en zwaar over na denken. En uiteraard mijn kijk op de dingen,heroverwegen.
Peter
jouw analyse klopt wel peter, maar je hebt er gewoon niks over te zeggen het zijn jouw kinderen niet. Moeder zal moeten optreden, elke regel die jij stelt zal worden getreden omdat je geen ouderlijk gezag hebt. Elk gezag wat jij hebt moet je worden gegund door de kinderen en dat bereik je niet in 2 jaar tijd. Dus hou op met die strijd en steun moeder waar je kan
Dit antwoord,komt hard aan en was ik al bang voor:-(
Want lees ook mijn laatste reactie en met name weer mijn voorbeeld.
Ofschoon ik je heel goed begrijp in wat je zegt,vind ik het moeilijk anders te handelen. Niet met alles uiteraard,maar wel met zaken waarvan ik denk dat hem dat nekken gaat.
Want,als ik gehandeld had zoals je voorsteld en dus zonder strijd met de moeder,was hij niet overgegaan op school en stond hij er veel beroerder voor. Niet alleen in cijfers uitgedrukt,maar veel belangrijker,zijn positie op school ...in de klas. Want kids onderling zijn hart en iemand die met een vak teruggezet is en onder extra begeleiding leren moet,is een mikpunt.
Dit om maar een voorbeeld te noemen. Hij is de bink geworden in de klas,nu nog ik in huis:-))))))
Toch ga ik je reactie nog eens en nog eens lezen,en zwaar over na denken. En uiteraard mijn kijk op de dingen,heroverwegen.
Peter
