Relaties
alle pijlers
Ouders bezwaar tegen relatie, help!
dinsdag 31 maart 2009 om 11:46
Pff.. hoe van een lang verhaal een kort verhaal te maken.
Sinds 4 maanden heb ik een nieuwe liefde, wij zweven op roze wolken, het probleem is dat onze omgeving dat niet doet. Waarom niet? Omdat ik ben wat je een 'atheïst' zou noemen en hij uit een streng gereformeerd gezin komt.
Ik zie zelf ook wel de bezwaren en problemen die we nu en in de toekomst tegen kunnen komen, daar gaat het niet om. Zijn ouders moeten totaal niks van me weten en laten heel duidelijk aan hem merken hoe 'fout' hij bezig is. Dat vind ik vooral vervelend voor hem, wat ze van mij vinden zal me worst zijn.
Gelukkig zijn mijn ouders daar anders in. Ze zullen zich nooit hardop negatief uitlaten over hem of zijn geloof. Wat ze wel doen; de ene ouder zwijgt het dood, de andere doet net of hij/zij blij is maar ondanks dat lijkt alles door mening gekleurd.
Mijn punt is, ik ben volwassen, ik zou het lekker zelf uit moeten zoeken... Waarom kan ik het dan maar niet van me afzetten dat het mijn ouders blijkbaar een onverstandige keuze lijkt?
Sinds 4 maanden heb ik een nieuwe liefde, wij zweven op roze wolken, het probleem is dat onze omgeving dat niet doet. Waarom niet? Omdat ik ben wat je een 'atheïst' zou noemen en hij uit een streng gereformeerd gezin komt.
Ik zie zelf ook wel de bezwaren en problemen die we nu en in de toekomst tegen kunnen komen, daar gaat het niet om. Zijn ouders moeten totaal niks van me weten en laten heel duidelijk aan hem merken hoe 'fout' hij bezig is. Dat vind ik vooral vervelend voor hem, wat ze van mij vinden zal me worst zijn.
Gelukkig zijn mijn ouders daar anders in. Ze zullen zich nooit hardop negatief uitlaten over hem of zijn geloof. Wat ze wel doen; de ene ouder zwijgt het dood, de andere doet net of hij/zij blij is maar ondanks dat lijkt alles door mening gekleurd.
Mijn punt is, ik ben volwassen, ik zou het lekker zelf uit moeten zoeken... Waarom kan ik het dan maar niet van me afzetten dat het mijn ouders blijkbaar een onverstandige keuze lijkt?
dinsdag 31 maart 2009 om 11:54
Hoe volwassen ben je dan? Woon je nog thuis?
Ben je atheist of eigenlijk atagnost? Ik kan me niet voorstellen dat een atheist een fijne evenwichtige en gelijkwaardige relatie met een streng gelovige kan hebben. maar er is vast wel een stel te vinden bij wie het wel gaat.
Voor mij is het belangrijk dat mijn man en ik ongeveer dezelfde dingen in het leven belangrijk vindt en dat we daar ook ongeveer hetzelfde over denken. Dat zou in mijn geval een relatie met een streng gelovige onmogelijk maken.
Ben je atheist of eigenlijk atagnost? Ik kan me niet voorstellen dat een atheist een fijne evenwichtige en gelijkwaardige relatie met een streng gelovige kan hebben. maar er is vast wel een stel te vinden bij wie het wel gaat.
Voor mij is het belangrijk dat mijn man en ik ongeveer dezelfde dingen in het leven belangrijk vindt en dat we daar ook ongeveer hetzelfde over denken. Dat zou in mijn geval een relatie met een streng gelovige onmogelijk maken.
dinsdag 31 maart 2009 om 11:59
Je zegt het zelf al: jullie zweven op roze wolken. In die fase van verliefd zijn zie je geen problemen, of je denkt dat ze makkelijk op te lossen zijn.
Ik ben zelf gelovig maar nogal vrijzinnig, en al vele jaren samen met een man die uit een orthodox gelovig gezin komt. En zelfs wij hebben al vele hobbels moeten nemen. Het is echt niet altijd makkelijk, ook al houd je heel veel van elkaar.
En als jij atheist bent, zul je nog heel wat grotere hobbels samen tegenkomen.
Misschien gaan jullie een geweldig leven samen tegemoet, dus ik wil het je zeker niet afraden. Maar jouw en zijn ouders hebben wel gelijk als ze denken dat het niet makkelijk zal zijn. Jullie hebben over een aantal fundamentele zaken des levens verschillende ideeën en dat vlak je niet makkelijk uit.
Net zo goed als zij jullie liefde serieus moeten nemen, is het handig om ook hun zorgen serieus te nemen. Ze houden van jullie en weten waarschijnlijk uit levenservaring dat het moeizaam kan zijn. De tijd zal uitwijzen of het voor jullie haalbaar blijkt te zijn.
Ik ben zelf gelovig maar nogal vrijzinnig, en al vele jaren samen met een man die uit een orthodox gelovig gezin komt. En zelfs wij hebben al vele hobbels moeten nemen. Het is echt niet altijd makkelijk, ook al houd je heel veel van elkaar.
En als jij atheist bent, zul je nog heel wat grotere hobbels samen tegenkomen.
Misschien gaan jullie een geweldig leven samen tegemoet, dus ik wil het je zeker niet afraden. Maar jouw en zijn ouders hebben wel gelijk als ze denken dat het niet makkelijk zal zijn. Jullie hebben over een aantal fundamentele zaken des levens verschillende ideeën en dat vlak je niet makkelijk uit.
Net zo goed als zij jullie liefde serieus moeten nemen, is het handig om ook hun zorgen serieus te nemen. Ze houden van jullie en weten waarschijnlijk uit levenservaring dat het moeizaam kan zijn. De tijd zal uitwijzen of het voor jullie haalbaar blijkt te zijn.
dinsdag 31 maart 2009 om 12:00
Eerlijk gezegd lijkt het me ook geen makkelijke relatie en zeker niet op de lange termijn. Zoals jij zegt zit je op een rose wolk en wetenschappelijk is bewezen dat je dan idd door die zgn rose bril kijkt
Jouw ouders houden van je. Ze willen je behoeden voor problemen.
Maar als jij echt voor hem kiest, ga dan een goed gesprek aan met je ouders en leg uit dat dit jouw keuze is en dat je het fijn zou vinden als ze dat accepteren.
Jouw ouders houden van je. Ze willen je behoeden voor problemen.
Maar als jij echt voor hem kiest, ga dan een goed gesprek aan met je ouders en leg uit dat dit jouw keuze is en dat je het fijn zou vinden als ze dat accepteren.
dinsdag 31 maart 2009 om 12:05
quote:Vl43inder schreef op 31 March 2009 @ 11:54:
Ben je atheist of eigenlijk atagnost?
'Agnost' bedoel je zeker.
TO, vervelend dat jullie ouders niet enthousiast zijn over de relatie. Uiteindelijk gaat het echter om jullie. Ik weet uit mijn nabije omgeving dat ook streng gereformeerde ouders vaak wel bijdraaien als ze merken dat de relatie serieus is. Van jouw ouders denk ik dat ze de kat wat uit de boom kijken. Geniet gewoon van wat jullie samen hebben en laat je niet afschrikken door de houding van jullie ouders. Het zou leuker zijn als het anders is, maar dat is nu eenmaal niet zo.
Ben je atheist of eigenlijk atagnost?
'Agnost' bedoel je zeker.
TO, vervelend dat jullie ouders niet enthousiast zijn over de relatie. Uiteindelijk gaat het echter om jullie. Ik weet uit mijn nabije omgeving dat ook streng gereformeerde ouders vaak wel bijdraaien als ze merken dat de relatie serieus is. Van jouw ouders denk ik dat ze de kat wat uit de boom kijken. Geniet gewoon van wat jullie samen hebben en laat je niet afschrikken door de houding van jullie ouders. Het zou leuker zijn als het anders is, maar dat is nu eenmaal niet zo.
dinsdag 31 maart 2009 om 12:37
Bedankt voor jullie reacties, het doet me goed verschillende standpunten te lezen.
Wat betreft een aantal vragen, ik ben 25 en woon al jaren zelfstandig. Ik ben geen agnost en zoals ik al zei zouden andere mij een 'atheist' noemen, wat ik waarschijnlijk ook ben maar om eerlijk te zijn heb ik een hekel aan labels.
Ik weet dat sommige van jullie gelijk hebben en dat het geen ideale relatie is. Maar ik heb nu nog geen behoefte om naar de verre toekomst te kijken, ik wil voor al genieten.
Het is op dit moment niet echt duidelijk hoe mijn vriend in zijn geloof staat. Hij is wel gelovig, maar zeker niet kerkelijk en ook niet erg praktiserend als je het mij vraagt.
Ik wil ons gewoon een kans geven.
Fijn om te lezen dat leeftijd geen rol speelt in de goedkeuring die je bij je ouders zoekt.
Wat betreft een aantal vragen, ik ben 25 en woon al jaren zelfstandig. Ik ben geen agnost en zoals ik al zei zouden andere mij een 'atheist' noemen, wat ik waarschijnlijk ook ben maar om eerlijk te zijn heb ik een hekel aan labels.
Ik weet dat sommige van jullie gelijk hebben en dat het geen ideale relatie is. Maar ik heb nu nog geen behoefte om naar de verre toekomst te kijken, ik wil voor al genieten.
Het is op dit moment niet echt duidelijk hoe mijn vriend in zijn geloof staat. Hij is wel gelovig, maar zeker niet kerkelijk en ook niet erg praktiserend als je het mij vraagt.
Ik wil ons gewoon een kans geven.
Fijn om te lezen dat leeftijd geen rol speelt in de goedkeuring die je bij je ouders zoekt.
dinsdag 31 maart 2009 om 12:43
dinsdag 31 maart 2009 om 12:48
Mijn dochters zijn nog jong, maar ik zou niet staan juichen als een van hen met een streng gereformeerde jongen thuiskwam. Niet vanwege de jongen zelf, die kan ontzettend leuk en lief zijn, maar omdat de verschillen op zo'n belangrijk punt liggen.
Hoe denken jullie zelf over dit verschil? Praten jullie over wat het geloof voor hem betekend? Hebben jullie een manier gevonden om elkaars mening te accepteren? Hoe ga je later eventuele kinderen opvoeden?
Zelf ben ik trouwens niet gelovig, maar aanvankelijk wel gereformeerd (vrijgemaakt) opgevoed. Ik weet dus van binnenuit hoe diep het geloof gaat en hoe ongelukkig je kan zijn als mensen waar je van houdt 'de enige goede weg' van het geloof niet vinden.
Hoe denken jullie zelf over dit verschil? Praten jullie over wat het geloof voor hem betekend? Hebben jullie een manier gevonden om elkaars mening te accepteren? Hoe ga je later eventuele kinderen opvoeden?
Zelf ben ik trouwens niet gelovig, maar aanvankelijk wel gereformeerd (vrijgemaakt) opgevoed. Ik weet dus van binnenuit hoe diep het geloof gaat en hoe ongelukkig je kan zijn als mensen waar je van houdt 'de enige goede weg' van het geloof niet vinden.
dinsdag 31 maart 2009 om 13:44
Bedankt voor je reactie Heyjij, ik ben blij dat er ook iemand zegt van als je het niet probeert, kan je het niet weten.
Yette, dat is inderdaad ook precies de reden dat mijn ouders niet staan te juichen denk ik.
We praten heel veel over wat het geloof voor hem betekent, hij heeft voor zichzelf ook duidelijk dat hij het geloof anders wil beleven/invullen als hem is geleerd maar krijgt hier niet echt de kans voor. Ik respecteer zijn geloof en hij respecteert mijn ongeloof, ik verwacht niet dat hij er mee 'stopt' en hij verwacht niet van mij dat ik me bekeer.
We hebben het wel eens over hoe we het zouden doen als er kinderen zouden zijn. Wat we allebei belangrijk vinden is dat je kinderen niks op moet leggen en ze de ruimte moet geven zelf een keuze te maken. Ik snap dat jonge kinderen niet in staat zijn zelf een keuze te maken en dat de ouders dat dan zullen moeten doen, maar ik denk dat we daar wel een tussen weg in kunnen vinden. Om een voorbeeld te noemen, we vinden het belangrijker dat een kind naar een school gaat in de buurt waar hij woont en of dit dan een openbare of christelijke school is is bijzaak.
Kan je iets meer vertellen over hoe het je vergaan is? Ben je altijd ongelovig geweest, of kwam er een punt waarop je besloot niet te geloven. Want als ik merk aan mijn vriend hoe moeilijk zijn ouders doen en wat dat met hem doet, zal het voor jou ook niet makkelijk zijn geweest.
Yette, dat is inderdaad ook precies de reden dat mijn ouders niet staan te juichen denk ik.
We praten heel veel over wat het geloof voor hem betekent, hij heeft voor zichzelf ook duidelijk dat hij het geloof anders wil beleven/invullen als hem is geleerd maar krijgt hier niet echt de kans voor. Ik respecteer zijn geloof en hij respecteert mijn ongeloof, ik verwacht niet dat hij er mee 'stopt' en hij verwacht niet van mij dat ik me bekeer.
We hebben het wel eens over hoe we het zouden doen als er kinderen zouden zijn. Wat we allebei belangrijk vinden is dat je kinderen niks op moet leggen en ze de ruimte moet geven zelf een keuze te maken. Ik snap dat jonge kinderen niet in staat zijn zelf een keuze te maken en dat de ouders dat dan zullen moeten doen, maar ik denk dat we daar wel een tussen weg in kunnen vinden. Om een voorbeeld te noemen, we vinden het belangrijker dat een kind naar een school gaat in de buurt waar hij woont en of dit dan een openbare of christelijke school is is bijzaak.
Kan je iets meer vertellen over hoe het je vergaan is? Ben je altijd ongelovig geweest, of kwam er een punt waarop je besloot niet te geloven. Want als ik merk aan mijn vriend hoe moeilijk zijn ouders doen en wat dat met hem doet, zal het voor jou ook niet makkelijk zijn geweest.
dinsdag 31 maart 2009 om 13:49
quote:Heyjij schreef op 31 March 2009 @ 12:43:
anderen kunnen wel roepen dat dingen niet makkelijk zullen zijn en misschien wel onmogelijk. Maar daar kom je pas achter door het zélf mee te maken/ te leren. Anders zal je nooit weten of de relatie een succes zou kunnen worden of totaal mislukken.
Heel erg mee eens!
Je moet het onderwerp 'religie' niet te ontwijken, maar of het voor jullie een obstakel gaat worden moet gewoon nog blijken. Tenzij je met superklappende eierstokken zit en je je zo snel mogelijk wilt binden, zou ik het eerst even de tijd geven die het nodig heeft.
anderen kunnen wel roepen dat dingen niet makkelijk zullen zijn en misschien wel onmogelijk. Maar daar kom je pas achter door het zélf mee te maken/ te leren. Anders zal je nooit weten of de relatie een succes zou kunnen worden of totaal mislukken.
Heel erg mee eens!
Je moet het onderwerp 'religie' niet te ontwijken, maar of het voor jullie een obstakel gaat worden moet gewoon nog blijken. Tenzij je met superklappende eierstokken zit en je je zo snel mogelijk wilt binden, zou ik het eerst even de tijd geven die het nodig heeft.
dinsdag 31 maart 2009 om 13:54
Ook ik heb een relatie met een gelovige jongen. Hoe vaak en hoe gemeend hij ook kan zeggen dat hij je niet wil bekeren; hij zou het geweldig vinden als je ervoor open gaat staan.
Heel eerlijk kan ik soms 'moe' worden van het geloof van mijn vriend. Maar dat ben ik..
Wij zijn trouwens al 3,5 jaar samen.
Heel eerlijk kan ik soms 'moe' worden van het geloof van mijn vriend. Maar dat ben ik..
Wij zijn trouwens al 3,5 jaar samen.
dinsdag 31 maart 2009 om 14:02
Lampone, bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.
Kan je wat meer vertellen over je ervaring? 3,5 is toch al een tijdje.
Wat doet je vriend allemaal voor/met zijn geloof? Wat voor ervaring heb je ermee? Willen zijn ouders ook niks met je te maken hebben en hoe staan jouw ouders er tegen over?
In mijn ogen ben je natuurlijk een ervaringsdeskundige
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.
Kan je wat meer vertellen over je ervaring? 3,5 is toch al een tijdje.
Wat doet je vriend allemaal voor/met zijn geloof? Wat voor ervaring heb je ermee? Willen zijn ouders ook niks met je te maken hebben en hoe staan jouw ouders er tegen over?
In mijn ogen ben je natuurlijk een ervaringsdeskundige
dinsdag 31 maart 2009 om 14:23
quote:daydreambeliever schreef op 31 March 2009 @ 14:02:
Lampone, bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.Mijn vriend komt ook uit een conservatief christelijk gezin en zijn 'negatieve bijsmaak' is uiteindelijk uitgegroeid tot een aversie tegen de kerk en alles wat daarmee te maken heeft. (Al voordat ik hem leerde kennen overigens.).
Lampone, bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.Mijn vriend komt ook uit een conservatief christelijk gezin en zijn 'negatieve bijsmaak' is uiteindelijk uitgegroeid tot een aversie tegen de kerk en alles wat daarmee te maken heeft. (Al voordat ik hem leerde kennen overigens.).
dinsdag 31 maart 2009 om 14:33
quote:daydreambeliever schreef op 31 maart 2009 @ 14:02:
Lampone, bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.
Kan je wat meer vertellen over je ervaring? 3,5 is toch al een tijdje.
Wat doet je vriend allemaal voor/met zijn geloof? Wat voor ervaring heb je ermee? Willen zijn ouders ook niks met je te maken hebben en hoe staan jouw ouders er tegen over?
In mijn ogen ben je natuurlijk een ervaringsdeskundige
Tuurlijk!
Mijn vriend gaat niet naar de kerk maar heeft wel wekelijks een bijeenkomst met andere (jonge) gelovigen. Zij praten over hoe zij de bijbel interpreteren e.d. Daarnaast bidt hij bij iedere maaltijd.
Wat ik vooral moeilijk vind is het 'verheerlijken' van god. Moeilijk uit te leggen.. maar ik wordt naar als hij zegt dat God zijn vader is en hij van Jezus houdt. Voor mij erg moeilijk te begrijpen.
Ehm. Daarnaast is het ook gewoon een lieve, brave jongen.. dat zal deels met persoonlijkheid te maken hebben, maar ook wel met het geloof. Uit de band springen doet hij niet en al zijn woorden zijn afgewogen.
Ik (echt persoonlijk dus) mis af en toe het spontane, gekke, niet-lieve misschien wel.
Met zijn ouders heb ik gewoon contact! Zijn vader is een beetje van het geloof afgestapt door de rest van zijn familie (rokken&zwarte kousen types). Zo is mijn vriend dus helemaal niet (en moeder ook niet).
Mijn ouders vinden hem een lieve jongen! Mijn moeder kan zich alleen wel voorstellen dat ik.. eh.. meer 'spanning' nodig heb. Dit spreekt ze alleen uit als ik het er ook over heb.
Dus al met al gaat het prima hoor. Alleen kan ik het geloven niet zo goed begrijpen en hij zou graag willen dat ik dat wel doe. Als ik iets negatief over het geloof spreek wordt hij daar erg verdrietig van. (Om een voorbeeld te noemen: geloven vind ik af en toe vluchtgedrag)
Lampone, bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of mijn vriend stiekem toch hoopt dat ik er voor open zou staan. Op dit moment heeft het geloof voor hem zo'n negatieve bijsmaak dat ik niet denk dat hij dat hoopt.
Kan je wat meer vertellen over je ervaring? 3,5 is toch al een tijdje.
Wat doet je vriend allemaal voor/met zijn geloof? Wat voor ervaring heb je ermee? Willen zijn ouders ook niks met je te maken hebben en hoe staan jouw ouders er tegen over?
In mijn ogen ben je natuurlijk een ervaringsdeskundige
Tuurlijk!
Mijn vriend gaat niet naar de kerk maar heeft wel wekelijks een bijeenkomst met andere (jonge) gelovigen. Zij praten over hoe zij de bijbel interpreteren e.d. Daarnaast bidt hij bij iedere maaltijd.
Wat ik vooral moeilijk vind is het 'verheerlijken' van god. Moeilijk uit te leggen.. maar ik wordt naar als hij zegt dat God zijn vader is en hij van Jezus houdt. Voor mij erg moeilijk te begrijpen.
Ehm. Daarnaast is het ook gewoon een lieve, brave jongen.. dat zal deels met persoonlijkheid te maken hebben, maar ook wel met het geloof. Uit de band springen doet hij niet en al zijn woorden zijn afgewogen.
Ik (echt persoonlijk dus) mis af en toe het spontane, gekke, niet-lieve misschien wel.
Met zijn ouders heb ik gewoon contact! Zijn vader is een beetje van het geloof afgestapt door de rest van zijn familie (rokken&zwarte kousen types). Zo is mijn vriend dus helemaal niet (en moeder ook niet).
Mijn ouders vinden hem een lieve jongen! Mijn moeder kan zich alleen wel voorstellen dat ik.. eh.. meer 'spanning' nodig heb. Dit spreekt ze alleen uit als ik het er ook over heb.
Dus al met al gaat het prima hoor. Alleen kan ik het geloven niet zo goed begrijpen en hij zou graag willen dat ik dat wel doe. Als ik iets negatief over het geloof spreek wordt hij daar erg verdrietig van. (Om een voorbeeld te noemen: geloven vind ik af en toe vluchtgedrag)
dinsdag 31 maart 2009 om 14:34
Nou, in mijn geval was het uiteindelijk wel makkelijk Ik had, hoewel ik toen nog wel geloofde, vanaf mijn 10e al een ontzettende hekel aan alle de kerkelijke verplichtingen, ik moest niet alleen zondags mee naar de kerk en zondagsschool, ook op doordeweekse dagen hadden we kerkclubs en later cathegesatie. Ik herinner me dat ik er hele drama's van maakte. Heb me regelmatig aan de tafelpoot vastgeklemd zodat mijn ouders me moesten loswrikken om me op tijd in de kerk te krijgen. In diezelfde periode mocht mijn vader ineens de jeugdclub van de kerk niet meer leiden omdat hij te moderne opvattingen had. Mijn ouders zijn toen boos uit de kerk gestapt en net als ikzelf langzaam maar zeker van hun geloof gevallen. Er onstond natuurlijk wel gedoe in de familie, maar daar stond ik als kind eigenlijk buiten.
Nu je beschrijft hoe jullie erover praten, denk ik dat jullie toch meer op dezelfde lijn zitten dan ik aanvankelijk dacht. Ik zag al situaties voor me zoals ik uit mijn familie ken, waarin bijvoorbeeld iemand geen contact meer heeft met zijn familie vanwege zijn ongelovige partner, een ander heeft zich omwille van de vrede om laten dopen en gaat om dezelfde reden af en toe naar de kerk terwijl ze niet gelooft en ik ken kinderen die het verschrikkelijk vinden dat een van hun ouders nooit in de hemel zal komen....
Als je blijft praten en elkaars mening respecteert, zal je uiteindelijk voor alles wel een oplossing vinden. Water bij de wijn en waar een wil is, is een weg en zo
Geniet ervan!
Nu je beschrijft hoe jullie erover praten, denk ik dat jullie toch meer op dezelfde lijn zitten dan ik aanvankelijk dacht. Ik zag al situaties voor me zoals ik uit mijn familie ken, waarin bijvoorbeeld iemand geen contact meer heeft met zijn familie vanwege zijn ongelovige partner, een ander heeft zich omwille van de vrede om laten dopen en gaat om dezelfde reden af en toe naar de kerk terwijl ze niet gelooft en ik ken kinderen die het verschrikkelijk vinden dat een van hun ouders nooit in de hemel zal komen....
Als je blijft praten en elkaars mening respecteert, zal je uiteindelijk voor alles wel een oplossing vinden. Water bij de wijn en waar een wil is, is een weg en zo
Geniet ervan!
dinsdag 31 maart 2009 om 14:36
Dat kan ik me goed voorstellen Visotsky. Mijn vriend was voor dat hij mij leerde kennen ook al aan het 'worstelen'. En ik zie het ook nog wel eens zo ver komen dat hij er helemaal niks meer mee te maken wil hebben. Al laat ik dat helemaal aan hem zelf over, ik wil me daar vooral niet mee bemoeien.
Ik heb me wel verbaasd over hoezeer hij is opgevoed met angst, want wie niet gelooft gaat verloren. Dus ik kan me voorstellen dat je je daar nooit helemaal van los kunt maken.
Hoe gaat je vriend daar mee om als ik vragen mag? Heeft hij helemaal geen momenten meer waarop hij twijfelt of hij misschien toch niet de goede keuze maakt? En heeft hij nog contact met zijn ouders?
Ik heb me wel verbaasd over hoezeer hij is opgevoed met angst, want wie niet gelooft gaat verloren. Dus ik kan me voorstellen dat je je daar nooit helemaal van los kunt maken.
Hoe gaat je vriend daar mee om als ik vragen mag? Heeft hij helemaal geen momenten meer waarop hij twijfelt of hij misschien toch niet de goede keuze maakt? En heeft hij nog contact met zijn ouders?
dinsdag 31 maart 2009 om 14:52
Mijn vriend is inmiddels in de 40 (ik vermoed dat de jouwe jonger is) en dit speelde allemaal ver voor mijn tijd. Het heeft een behoorlijke strijd opgeleverd met zijn ouders, maar uiteindelijk hebben ze het wel geaccepteerd. Ze konden ook moeilijk anders, want een aantaal broers en zussen hebben er ook voor gekozen voor 'verboden dingen', niet alleen door van hun geloof af te stappen, maar ook bijvoorbeeld door te gaan samenwonen en ongetrouwd kinderen te krijgen.
Ik weet niet of mijn vriend ooit bang is geweest. Het komt op mij over alsof hij eigenlijk nooit echt van binnenuit heeft gelooft. Hij was pas een jaar of 13/14 toen hij er ruzie over ging maken met zijn ouders. Hij heeft wel behoorlijk geleden onder de ruzies met zijn ouders.
Geloof is tussen mijn schoonmoeder (schoonvader heb ik niet gekend) en ons overigens totaal geen issue en is dat ook nooit geweest. Ze had de weg die mijn vriend gekozen heb al lang geaccepteerd toen ik in beeld kwam. Wij hebben respect voor haar en vice versa. Soms merk je het nog wel... bijvoorbeeld omdat ze wel even moest slikken dat ik zwanger ben, zonder dat we getrouwd zijn...
Ik weet niet of mijn vriend ooit bang is geweest. Het komt op mij over alsof hij eigenlijk nooit echt van binnenuit heeft gelooft. Hij was pas een jaar of 13/14 toen hij er ruzie over ging maken met zijn ouders. Hij heeft wel behoorlijk geleden onder de ruzies met zijn ouders.
Geloof is tussen mijn schoonmoeder (schoonvader heb ik niet gekend) en ons overigens totaal geen issue en is dat ook nooit geweest. Ze had de weg die mijn vriend gekozen heb al lang geaccepteerd toen ik in beeld kwam. Wij hebben respect voor haar en vice versa. Soms merk je het nog wel... bijvoorbeeld omdat ze wel even moest slikken dat ik zwanger ben, zonder dat we getrouwd zijn...
dinsdag 31 maart 2009 om 14:56
quote:daydreambeliever schreef op 31 maart 2009 @ 13:44: Ik respecteer zijn geloof en hij respecteert mijn ongeloof, ik verwacht niet dat hij er mee 'stopt' en hij verwacht niet van mij dat ik me bekeer.
We hebben het wel eens over hoe we het zouden doen als er kinderen zouden zijn. Wat we allebei belangrijk vinden is dat je kinderen niks op moet leggen en ze de ruimte moet geven zelf een keuze te maken.
Weet je, dat klinkt allemaal heel mooi, maar mijn ervaring is dat dat niet de punten zijn waar het moeilijk mee gaat worden. Even bot gezegd: dat is de theorie, en daar kun je het heel goed over eens worden.
Waar het sneller mis kan gaan, is als er een concreet probleem ontstaat waar je verschillend tegenaan kijkt. Bijvoorbeeld: jij raakt ongepland zwanger en jij zou abortus willen en hij is daar op tegen. Of je krijgt meningsverschillen over trouwen (al dan niet in de kerk), prenataal onderzoek, je werk, wat dan ook.
Ik zeg niet dat dat allemaal ruziepunten worden, maar ik spreek wel met 10 jaar ervaring intussen, en al die dingen waarvan je nu zegt "we respecteren elkaar en komen er wel uit", kunnen toch hartverscheurend moeilijke keuzes opleveren.
Dus geniet van je roze wolk, maar geef het ook goed de tijd om het zich te laten ontwikkelen. Dwing jezelf EN je ouders niet om nu al een definitief standpunt in te nemen.
We hebben het wel eens over hoe we het zouden doen als er kinderen zouden zijn. Wat we allebei belangrijk vinden is dat je kinderen niks op moet leggen en ze de ruimte moet geven zelf een keuze te maken.
Weet je, dat klinkt allemaal heel mooi, maar mijn ervaring is dat dat niet de punten zijn waar het moeilijk mee gaat worden. Even bot gezegd: dat is de theorie, en daar kun je het heel goed over eens worden.
Waar het sneller mis kan gaan, is als er een concreet probleem ontstaat waar je verschillend tegenaan kijkt. Bijvoorbeeld: jij raakt ongepland zwanger en jij zou abortus willen en hij is daar op tegen. Of je krijgt meningsverschillen over trouwen (al dan niet in de kerk), prenataal onderzoek, je werk, wat dan ook.
Ik zeg niet dat dat allemaal ruziepunten worden, maar ik spreek wel met 10 jaar ervaring intussen, en al die dingen waarvan je nu zegt "we respecteren elkaar en komen er wel uit", kunnen toch hartverscheurend moeilijke keuzes opleveren.
Dus geniet van je roze wolk, maar geef het ook goed de tijd om het zich te laten ontwikkelen. Dwing jezelf EN je ouders niet om nu al een definitief standpunt in te nemen.
dinsdag 31 maart 2009 om 15:13
Lampone,
Ik kan me goed voorstellen dat je wat moeite hebt met je vriend zegt dat God zijn vader is en dat hij van Jezus houdt. Ik zou dat soort dingen ook moeilijk te begrijpen vinden.
Mijn vriend zegt dit soort dingen nooit, ik denk dat hij niet zo overtuigd is als jouw vriend. In zijn geval heb ik echt het idee dat alleen maar gelooft omdat hem dat wordt opgelegd en niet omdat hij het zelf echt zo voelt.
Ik herken ook je verhaal over het uit de band springen. Als ik zie hoe hij bijvoorbeeld met zijn zus praat, heel ingetogen en weloverwogen. Alleen in zijn geval is het ook weer zo dat hij volgens mij des te harder uit de band wil springen waar geen andere 'gelovige' bij zijn omdat hij merkt dat het kan.
Ik hoop dat jullie het vol houden zo lang het leuk blijft, en we kunnen altijd nog een clubje oprichten voor ongelovige vrouwen met een gelovige man .
Yette,
Bedankt voor je verhaal. Ik geniet er zeker van en zonder het 'probleem' zou er waarschijnlijk ook niemand van wakker liggen. Het enige waar ik me zorgen om maak is zijn ouders. Zij zijn zo fel tegen, ik ben soms bang dat ze inderdaad met hem zullen breken als hij niet met mij breekt. Ik hoop maar dat als de relatie langer duurt, ze enigszins aan het idee gewend raken en zich er een beetje bij neer leggen.
Fleurtje,
Ik was ook niet van plan om op een jongen uit een gereformeerd gezin te vallen. Maar ik heb hem ontmoet in de kroeg en hij heeft veel moeite gedaan om het zo lang mogelijk verborgen te houden. Toen ik er achter kwam was ik al zo verliefd dat mijn gevoel het won van mijn verstand. Dus zeg nooit, nooit is mijn gedachte.
Visotsky,
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Mijn vriend is inderdaad een beetje jonger dan die van jou haha.
Ondanks dat je vriend geleden heeft onder de ruzie met zijn ouders heeft hij blijkbaar wel nog contact met zijn moeder, dat is fijn om te lezen. Zoals ik al eerder zei ben ik bang dat zijn ouders het contact nog eens helemaal verbreken.
Hij heeft helaas geen broers en zussen die hem voor zijn gegaan in het doen van 'verboden dingen'. Hij wordt ook vaak gewezen op dat hij een voorbeeldfunctie heeft voor zijn jongere broers en zussen.
Ik kan me goed voorstellen dat je wat moeite hebt met je vriend zegt dat God zijn vader is en dat hij van Jezus houdt. Ik zou dat soort dingen ook moeilijk te begrijpen vinden.
Mijn vriend zegt dit soort dingen nooit, ik denk dat hij niet zo overtuigd is als jouw vriend. In zijn geval heb ik echt het idee dat alleen maar gelooft omdat hem dat wordt opgelegd en niet omdat hij het zelf echt zo voelt.
Ik herken ook je verhaal over het uit de band springen. Als ik zie hoe hij bijvoorbeeld met zijn zus praat, heel ingetogen en weloverwogen. Alleen in zijn geval is het ook weer zo dat hij volgens mij des te harder uit de band wil springen waar geen andere 'gelovige' bij zijn omdat hij merkt dat het kan.
Ik hoop dat jullie het vol houden zo lang het leuk blijft, en we kunnen altijd nog een clubje oprichten voor ongelovige vrouwen met een gelovige man .
Yette,
Bedankt voor je verhaal. Ik geniet er zeker van en zonder het 'probleem' zou er waarschijnlijk ook niemand van wakker liggen. Het enige waar ik me zorgen om maak is zijn ouders. Zij zijn zo fel tegen, ik ben soms bang dat ze inderdaad met hem zullen breken als hij niet met mij breekt. Ik hoop maar dat als de relatie langer duurt, ze enigszins aan het idee gewend raken en zich er een beetje bij neer leggen.
Fleurtje,
Ik was ook niet van plan om op een jongen uit een gereformeerd gezin te vallen. Maar ik heb hem ontmoet in de kroeg en hij heeft veel moeite gedaan om het zo lang mogelijk verborgen te houden. Toen ik er achter kwam was ik al zo verliefd dat mijn gevoel het won van mijn verstand. Dus zeg nooit, nooit is mijn gedachte.
Visotsky,
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Mijn vriend is inderdaad een beetje jonger dan die van jou haha.
Ondanks dat je vriend geleden heeft onder de ruzie met zijn ouders heeft hij blijkbaar wel nog contact met zijn moeder, dat is fijn om te lezen. Zoals ik al eerder zei ben ik bang dat zijn ouders het contact nog eens helemaal verbreken.
Hij heeft helaas geen broers en zussen die hem voor zijn gegaan in het doen van 'verboden dingen'. Hij wordt ook vaak gewezen op dat hij een voorbeeldfunctie heeft voor zijn jongere broers en zussen.
dinsdag 31 maart 2009 om 15:36
quote:daydreambeliever schreef op 31 maart 2009 @ 15:13:
Fleurtje,
Ik was ook niet van plan om op een jongen uit een gereformeerd gezin te vallen. Maar ik heb hem ontmoet in de kroeg en hij heeft veel moeite gedaan om het zo lang mogelijk verborgen te houden. Toen ik er achter kwam was ik al zo verliefd dat mijn gevoel het won van mijn verstand. Dus zeg nooit, nooit is mijn gedachte.
Hoi,
Ik was smoorverliefd op die jongen, echt waar. Geloof dat ik nooit eerder zo verliefd was geweest. Dat ie uit zo'n nest kwam, merkte ik pas later. Hij had opvattingen die ik wel van andere gereformeerden kenden (zoals de vriend van mijn moeder), maar had nooit eerder een relatie gehad met iemand uit de bible belt en met dat geloof. Voor nu, nu weet ik van mezelf dat ik dit niet een tweede keer zal doen....
Fleurtje,
Ik was ook niet van plan om op een jongen uit een gereformeerd gezin te vallen. Maar ik heb hem ontmoet in de kroeg en hij heeft veel moeite gedaan om het zo lang mogelijk verborgen te houden. Toen ik er achter kwam was ik al zo verliefd dat mijn gevoel het won van mijn verstand. Dus zeg nooit, nooit is mijn gedachte.
Hoi,
Ik was smoorverliefd op die jongen, echt waar. Geloof dat ik nooit eerder zo verliefd was geweest. Dat ie uit zo'n nest kwam, merkte ik pas later. Hij had opvattingen die ik wel van andere gereformeerden kenden (zoals de vriend van mijn moeder), maar had nooit eerder een relatie gehad met iemand uit de bible belt en met dat geloof. Voor nu, nu weet ik van mezelf dat ik dit niet een tweede keer zal doen....
dinsdag 31 maart 2009 om 15:55
quote:daydreambeliever schreef op 31 maart 2009 @ 15:54:
Sorry Fleurtje, ik wist niet dat je mening was gebaseerd op een ervaring. Misschien dat ik over een paar jaar me wel aansluit bij je mening en misschien ook niet. De tijd zal het leren.
Niet elke gereformeerde is natuurlijk hetzelfde
En zoals mijn schoonmoeder altijd zegt: als je het niet probeert, word je nooit zwanger
Sorry Fleurtje, ik wist niet dat je mening was gebaseerd op een ervaring. Misschien dat ik over een paar jaar me wel aansluit bij je mening en misschien ook niet. De tijd zal het leren.
Niet elke gereformeerde is natuurlijk hetzelfde
En zoals mijn schoonmoeder altijd zegt: als je het niet probeert, word je nooit zwanger
