Relaties
alle pijlers
Ouders bezwaar tegen relatie, help!
dinsdag 31 maart 2009 om 11:46
Pff.. hoe van een lang verhaal een kort verhaal te maken.
Sinds 4 maanden heb ik een nieuwe liefde, wij zweven op roze wolken, het probleem is dat onze omgeving dat niet doet. Waarom niet? Omdat ik ben wat je een 'atheïst' zou noemen en hij uit een streng gereformeerd gezin komt.
Ik zie zelf ook wel de bezwaren en problemen die we nu en in de toekomst tegen kunnen komen, daar gaat het niet om. Zijn ouders moeten totaal niks van me weten en laten heel duidelijk aan hem merken hoe 'fout' hij bezig is. Dat vind ik vooral vervelend voor hem, wat ze van mij vinden zal me worst zijn.
Gelukkig zijn mijn ouders daar anders in. Ze zullen zich nooit hardop negatief uitlaten over hem of zijn geloof. Wat ze wel doen; de ene ouder zwijgt het dood, de andere doet net of hij/zij blij is maar ondanks dat lijkt alles door mening gekleurd.
Mijn punt is, ik ben volwassen, ik zou het lekker zelf uit moeten zoeken... Waarom kan ik het dan maar niet van me afzetten dat het mijn ouders blijkbaar een onverstandige keuze lijkt?
Sinds 4 maanden heb ik een nieuwe liefde, wij zweven op roze wolken, het probleem is dat onze omgeving dat niet doet. Waarom niet? Omdat ik ben wat je een 'atheïst' zou noemen en hij uit een streng gereformeerd gezin komt.
Ik zie zelf ook wel de bezwaren en problemen die we nu en in de toekomst tegen kunnen komen, daar gaat het niet om. Zijn ouders moeten totaal niks van me weten en laten heel duidelijk aan hem merken hoe 'fout' hij bezig is. Dat vind ik vooral vervelend voor hem, wat ze van mij vinden zal me worst zijn.
Gelukkig zijn mijn ouders daar anders in. Ze zullen zich nooit hardop negatief uitlaten over hem of zijn geloof. Wat ze wel doen; de ene ouder zwijgt het dood, de andere doet net of hij/zij blij is maar ondanks dat lijkt alles door mening gekleurd.
Mijn punt is, ik ben volwassen, ik zou het lekker zelf uit moeten zoeken... Waarom kan ik het dan maar niet van me afzetten dat het mijn ouders blijkbaar een onverstandige keuze lijkt?
dinsdag 31 maart 2009 om 16:12
Hee daydreambeliever,
Ik heb een relatie van 13 jaar gehad met een gelovige man. Ik zelf ben katholiek gedoopt, maar nooit iets mee gedaan. Nooit naar de kerk en ik geloof ook niet. Dat wist hij, en hij geloofde wel, maar was niet prakiserend. Zijn familie wel......
Ik heb er nooit bijgehoord, paste nooit in het plaatje. We gingen eerst samenwonen, toen trouwen (waarbij zijn familie "plichtmatig langskwam, ze waren allemaal heel snel weer weg....) en toen kregen we een kind. We besloten haar niet te dopen (was ook nooit een issue) want welke geloof geven we haar mee?? We waren heel erg tevreden (en nog) met de beslissing haar zelf te laten kiezen.
maar zijn familie.....Tja..... Ik ga er gewoon niet de energie in steken om te vertellen wat voor gevoel zij mij al die jaren hebben gegeven.....
Uiteindelijk liep ons huwelijk stuk doordat mijn ex vreemd ging met een zeer christelijk meisje. Hij maakte haar zwanger.... en vervolgens dumpte zij mijn ex.
Ik ben altijd coulant gebleven naar de vader van mijn kind, en zal dat altijd blijven. We praten nog steeds met elkaar, ook al had hij zijn gekke buien.... Het contact gaat steeds beter.
Zijn familie heeft kenbaar gemaakt dat ze enorm veel respect voor me hebben en komen er nu pas voor uit dat ze me nu pas als waardig persoon zien......
Ik wist dat altijd al, zij ontkende het volledig. Ik ben er altijd boven blijven staan!!! Hun zijn niet beter als mij omdat zij elke week naar de kerk gaan en elke dag bidden voor hun eten! Kom nou zeg.....
En nu aan komen met excuses?? Ik heb ze niet aanvaard en heb ze sinds mijn scheiding niet meer gezien of gesproken. En dat houd ik graag zo.....
Dus..... my point; zonder "de fout" van mijn ex, hadden wij een hele goede en heerlijke relatie. De familie was klote, maar dat liet ik gewoon mijn leven niet beheersen! Sta erboven en accepteer dat zij anders leven als jij.
Schoonouders zijn meestal ellende, daar heeft geloof denk ik weining mee te maken.
Als de liefde sterk genoeg is overwin je alles!! Als je je verstand maar blijft gebruiken...
Liefs,
Froep
Ik heb een relatie van 13 jaar gehad met een gelovige man. Ik zelf ben katholiek gedoopt, maar nooit iets mee gedaan. Nooit naar de kerk en ik geloof ook niet. Dat wist hij, en hij geloofde wel, maar was niet prakiserend. Zijn familie wel......
Ik heb er nooit bijgehoord, paste nooit in het plaatje. We gingen eerst samenwonen, toen trouwen (waarbij zijn familie "plichtmatig langskwam, ze waren allemaal heel snel weer weg....) en toen kregen we een kind. We besloten haar niet te dopen (was ook nooit een issue) want welke geloof geven we haar mee?? We waren heel erg tevreden (en nog) met de beslissing haar zelf te laten kiezen.
maar zijn familie.....Tja..... Ik ga er gewoon niet de energie in steken om te vertellen wat voor gevoel zij mij al die jaren hebben gegeven.....
Uiteindelijk liep ons huwelijk stuk doordat mijn ex vreemd ging met een zeer christelijk meisje. Hij maakte haar zwanger.... en vervolgens dumpte zij mijn ex.
Ik ben altijd coulant gebleven naar de vader van mijn kind, en zal dat altijd blijven. We praten nog steeds met elkaar, ook al had hij zijn gekke buien.... Het contact gaat steeds beter.
Zijn familie heeft kenbaar gemaakt dat ze enorm veel respect voor me hebben en komen er nu pas voor uit dat ze me nu pas als waardig persoon zien......
Ik wist dat altijd al, zij ontkende het volledig. Ik ben er altijd boven blijven staan!!! Hun zijn niet beter als mij omdat zij elke week naar de kerk gaan en elke dag bidden voor hun eten! Kom nou zeg.....
En nu aan komen met excuses?? Ik heb ze niet aanvaard en heb ze sinds mijn scheiding niet meer gezien of gesproken. En dat houd ik graag zo.....
Dus..... my point; zonder "de fout" van mijn ex, hadden wij een hele goede en heerlijke relatie. De familie was klote, maar dat liet ik gewoon mijn leven niet beheersen! Sta erboven en accepteer dat zij anders leven als jij.
Schoonouders zijn meestal ellende, daar heeft geloof denk ik weining mee te maken.
Als de liefde sterk genoeg is overwin je alles!! Als je je verstand maar blijft gebruiken...
Liefs,
Froep
dinsdag 31 maart 2009 om 16:47
Hoi Daydreambeliever,
Ik snap je situatie wel... En herken veel in wat lampone zegt.
Ik heb zelf ee nrelatie met een erg gereformeerde jongen. Zijn vader is pastoor en het hele gezin is erg bezig met het geloof. Alle emails/telefoontjes etc. bevatten altijd God.
Omdat wij nu in het buitenland wonen (niet meer bij zijn ouders in de buurt), gaat hij niet meer 4x per week naar de kerk maar alleen de zondagen.
Er bestaat maar 1 boek voor hem, hij zou nooit Sinterklaas willen vieren met zijn kinderen en qua houden van komt God altijd op 1.
Al zijn beslissingen worden gemaakt door te bidden, want God zal hem leiden. Hierover discussieren of argumenten voor bepaalde dingen aandragen op basis van ratio, hebben bij hem bijvoorbeeld ook geen zin. Ik schik me dan ook voornamelijk.
Al met al niet de meest makkelijke relatie dus.. En je hebt gelijk dat je moet genieten, maar er gaat nog wel veel op je pad komen als hij echt praktiserend gaat zijn. Mijn vriend is een lieverd en hij is echt een goed mens, maar soms komt dat goede niet ten goede voor ons samen.
Liefs,
Spinnetje
Ik snap je situatie wel... En herken veel in wat lampone zegt.
Ik heb zelf ee nrelatie met een erg gereformeerde jongen. Zijn vader is pastoor en het hele gezin is erg bezig met het geloof. Alle emails/telefoontjes etc. bevatten altijd God.
Omdat wij nu in het buitenland wonen (niet meer bij zijn ouders in de buurt), gaat hij niet meer 4x per week naar de kerk maar alleen de zondagen.
Er bestaat maar 1 boek voor hem, hij zou nooit Sinterklaas willen vieren met zijn kinderen en qua houden van komt God altijd op 1.
Al zijn beslissingen worden gemaakt door te bidden, want God zal hem leiden. Hierover discussieren of argumenten voor bepaalde dingen aandragen op basis van ratio, hebben bij hem bijvoorbeeld ook geen zin. Ik schik me dan ook voornamelijk.
Al met al niet de meest makkelijke relatie dus.. En je hebt gelijk dat je moet genieten, maar er gaat nog wel veel op je pad komen als hij echt praktiserend gaat zijn. Mijn vriend is een lieverd en hij is echt een goed mens, maar soms komt dat goede niet ten goede voor ons samen.
Liefs,
Spinnetje
Ik heb zo waa waa waa waanzinnig gedroomd
dinsdag 31 maart 2009 om 16:52
Hey Froep,
Fijn om je verhaal te lezen. Jammer dat het om andere reden fout is gelopen tussen jou en je ex-man, maar wel goed om te horen dat jullie er qua opvoeding etc. wel goed uit zijn gekomen en verder een leuke relatie hadden.
En je hebt gelijk als je zegt dat schoonouders ook om tal van andere reden ellende kunnen zijn.
Bedankt voor je advies en je verhaal.
Fijn om je verhaal te lezen. Jammer dat het om andere reden fout is gelopen tussen jou en je ex-man, maar wel goed om te horen dat jullie er qua opvoeding etc. wel goed uit zijn gekomen en verder een leuke relatie hadden.
En je hebt gelijk als je zegt dat schoonouders ook om tal van andere reden ellende kunnen zijn.
Bedankt voor je advies en je verhaal.
dinsdag 31 maart 2009 om 16:55
Als je vriend zelf streng gereformeerd gelovig is, ligt het redelijk voor de hand dat het hem wel degelijk uitmaakt dat jij niet gelooft. Als hij gelooft dat hij straks een eeuwigheid in de hemel zit, en jij even lang in de hel, dan ligt het voor de hand dat dat hem iets doet.
Jullie zijn nu 4 maanden samen, beiden volwassen begreep ik, en je hebt eigenlijk geen idee of, en wat, hij gelooft? Ik zou dan wel een voorlopig gokje durven wagen: niet zoveel.
En als dat zo is, is de belangrijkste vraag dus wat je met de meningen van de ouders aan moet. Ook niet zoveel, zou ik zeggen.
Jullie zijn nu 4 maanden samen, beiden volwassen begreep ik, en je hebt eigenlijk geen idee of, en wat, hij gelooft? Ik zou dan wel een voorlopig gokje durven wagen: niet zoveel.
En als dat zo is, is de belangrijkste vraag dus wat je met de meningen van de ouders aan moet. Ook niet zoveel, zou ik zeggen.
woensdag 1 april 2009 om 14:05
Spinnetje, bedankt voor je verhaal. Mijn vriend is lang niet zo praktiserend als die van jou, als ik dat zo lees, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk. Ik weet niet of ik de relatie dan nog voort zou willen zetten want ik kan me voorstellen dat dit niet makkelijk zal zijn. Veel geluk nog met je relatie!
Rider ik denk dat je gelijk hebt dat hij niet zoveel gelooft en dat ik me niks aan moet trekken wat eventuele ouders er van vinden. Ik doe mijn best.
Bedankt iedereen voor jullie verhalen/meningen! Ik ga ze allemaal uitprinten en zal ze nog vaak lezen. Fijn om te weten dat er meer mensen in ongeveer dezelfde situatie zitten en dat dit zowel goed als slecht uit kan pakken.
Ik hoop dat er een moment komt dat ik minder afhankelijk zal zijn van de mening van mijn ouders en andere mensen.
Rider ik denk dat je gelijk hebt dat hij niet zoveel gelooft en dat ik me niks aan moet trekken wat eventuele ouders er van vinden. Ik doe mijn best.
Bedankt iedereen voor jullie verhalen/meningen! Ik ga ze allemaal uitprinten en zal ze nog vaak lezen. Fijn om te weten dat er meer mensen in ongeveer dezelfde situatie zitten en dat dit zowel goed als slecht uit kan pakken.
Ik hoop dat er een moment komt dat ik minder afhankelijk zal zijn van de mening van mijn ouders en andere mensen.
woensdag 1 april 2009 om 15:40
Hi Daydreambeliever,
Als je eens wat reacties wilt lezen van hoe mijn omgeving heeft gereageerd (via een blog), dan moet je maar even aan een viva angel mijn emailadres vragen of die van jou geven.
Moet zeggen dat mijn omgeving ook "lastiger" reageerde dan die van hem. Ik word juist verwelkomd...
Liefs,
Spinnetje
Als je eens wat reacties wilt lezen van hoe mijn omgeving heeft gereageerd (via een blog), dan moet je maar even aan een viva angel mijn emailadres vragen of die van jou geven.
Moet zeggen dat mijn omgeving ook "lastiger" reageerde dan die van hem. Ik word juist verwelkomd...
Liefs,
Spinnetje
Ik heb zo waa waa waa waanzinnig gedroomd
donderdag 2 april 2009 om 14:47
Normaal lees ik alleen mee maar nu voel ik even de behoefte om te reageren. Ik herken een hoop dingen uit dit topic al zit ik in de situatie van de vriend van TO.
Ik ben 23 jaar en woon nog thuis. Ik ben gereformeerd opgevoed. Ik heb een goede band met mijn ouders al zijn we het lang niet altijd eens. Sinds anderhalf jaar heb ik een vriend die vroeger wel naar de kerk ging (niet gereformeerd) maar nu al meer dan 10 jaar niet. Ik ga zelf nog wel naar de kerk (meestal een andere kerk dan mijn ouders) en ben erg zoekende. Mijn vriend respecteert dit en gaat heel af en toe mee.
Waar ik enorm tegen aan loop op dit moment is dat ik andere opvattingen heb dan mijn ouders op sommige punten. Ik probeer enerzijds mijn ouders te vriend te houden en anderzijds mijn eigen mening te vormen en mij daarin niet al te veel te laten beinvloeden door mijn vriend. Mijn ouders hebben er bijvoorbeeld moeite dat vriend en ik samen op vakantie gaan. Ik vind dat onzin en we gaan ook gewoon wel, maar toch kan ik het maar niet van mij afzetten dat ik hiermee mijn ouders verdriet doe. Hetzelfde punt ik kerkgang. Ik ga af en toe wel eens niet. Mijn ouders laten dan duidelijk merken dit niet leuk te vinden (ze dwingen mij niet te gaan). Ik weet dat ik dit zelf uit moet zoeken, ik ben immers volwassen, maar toch heb ik dan een soort van schuldgevoel... Dit wordt versterkt door het feit dat ik nog thuiswoon en eigenlijk vindt dat ik me een beetje aan hun aan moet passen. Mijn vriend woont al een tijdje op zichzelf en begrijpt dan ook vaak niet dat ik dit zo moeilijk vind. We praten er wel vaak over en hebben een superrelatie maar het is niet altijd makkelijk. Ik ben dan ook niet van plan nog langer dan een jaar thuis te wonen. Gelukkig accepteren mijn ouders mijn vriend wel.
Ik ben 23 jaar en woon nog thuis. Ik ben gereformeerd opgevoed. Ik heb een goede band met mijn ouders al zijn we het lang niet altijd eens. Sinds anderhalf jaar heb ik een vriend die vroeger wel naar de kerk ging (niet gereformeerd) maar nu al meer dan 10 jaar niet. Ik ga zelf nog wel naar de kerk (meestal een andere kerk dan mijn ouders) en ben erg zoekende. Mijn vriend respecteert dit en gaat heel af en toe mee.
Waar ik enorm tegen aan loop op dit moment is dat ik andere opvattingen heb dan mijn ouders op sommige punten. Ik probeer enerzijds mijn ouders te vriend te houden en anderzijds mijn eigen mening te vormen en mij daarin niet al te veel te laten beinvloeden door mijn vriend. Mijn ouders hebben er bijvoorbeeld moeite dat vriend en ik samen op vakantie gaan. Ik vind dat onzin en we gaan ook gewoon wel, maar toch kan ik het maar niet van mij afzetten dat ik hiermee mijn ouders verdriet doe. Hetzelfde punt ik kerkgang. Ik ga af en toe wel eens niet. Mijn ouders laten dan duidelijk merken dit niet leuk te vinden (ze dwingen mij niet te gaan). Ik weet dat ik dit zelf uit moet zoeken, ik ben immers volwassen, maar toch heb ik dan een soort van schuldgevoel... Dit wordt versterkt door het feit dat ik nog thuiswoon en eigenlijk vindt dat ik me een beetje aan hun aan moet passen. Mijn vriend woont al een tijdje op zichzelf en begrijpt dan ook vaak niet dat ik dit zo moeilijk vind. We praten er wel vaak over en hebben een superrelatie maar het is niet altijd makkelijk. Ik ben dan ook niet van plan nog langer dan een jaar thuis te wonen. Gelukkig accepteren mijn ouders mijn vriend wel.
donderdag 2 april 2009 om 16:14
Hi Lidepedia,
Jij zit eigenlijk aan de andere kant zeg maar van waar ik zit. Ik ben de "ongelvogie" en mijn vriend is de gelovige met de familie die erg streng is.
Zijn ouders zijn echter niet zoals die van jou naar wat ik zo lees. Ze zijn dol op me en vinden het niet erg dat we samenwonen. Ze verwachten ook dat we dus voor het huwelijk seks hebben en hebben al laten doorschemeren dit niet echt erg te vinden omdat ze vertrouwen hebben in ons omdat God ons bij elkaar heeft gebracht.
Hij is ook vrij opgevoed zeg maarals het op geloof aankomt, maar ook hij voelde wel dat zijn ouders hem wel in de voor hun goede richting op willen hebben. Dus ongeacht dat je vrij wordt gelaten in weze, voel je toch een druk of dwang.
Het zijn niet de makkelijkste relaties die we hebben denk ik, maar hopelijk zijn ze sterk en overwinnen ze dit alles
Liefs,
Spinnetje
Jij zit eigenlijk aan de andere kant zeg maar van waar ik zit. Ik ben de "ongelvogie" en mijn vriend is de gelovige met de familie die erg streng is.
Zijn ouders zijn echter niet zoals die van jou naar wat ik zo lees. Ze zijn dol op me en vinden het niet erg dat we samenwonen. Ze verwachten ook dat we dus voor het huwelijk seks hebben en hebben al laten doorschemeren dit niet echt erg te vinden omdat ze vertrouwen hebben in ons omdat God ons bij elkaar heeft gebracht.
Hij is ook vrij opgevoed zeg maarals het op geloof aankomt, maar ook hij voelde wel dat zijn ouders hem wel in de voor hun goede richting op willen hebben. Dus ongeacht dat je vrij wordt gelaten in weze, voel je toch een druk of dwang.
Het zijn niet de makkelijkste relaties die we hebben denk ik, maar hopelijk zijn ze sterk en overwinnen ze dit alles
Liefs,
Spinnetje
Ik heb zo waa waa waa waanzinnig gedroomd
donderdag 2 april 2009 om 17:12
Hey Lidepedia,
Jouw verhaal is zeker voor mijn vriend heel herkenbaar denk ik! Hij woont ook nog thuis en is erg zoekende of hij nog wel naar de kerk wil of helemaal niet meer. Ik ben ook met hem naar een andere kerk geweest dan die van zijn ouders en op zich sprak hem dat wel aan, maar zijn ouders willen toch eigenlijk liever dat hij naar hun kerk gaat.
Hij loopt ook enorm aan tegen het feit dat hij andere opvattingen heeft op sommige punten als zijn ouders. En precies wat jij zegt, een goede afweging te kunnen maken tussen zijn eigen mening en die van zijn ouders.
Zijn ouders hebben er ook moeite mee dat we met elkaar op vakantie gaan en ook wij gaan gewoon. Maar ik zie hem ook worstelen met de afwijzing van zijn ouders.
En zo ook met de kerkgang, ze kunnen hem niet dwingen maar het is inderdaad totaal not done voor hem om niet te gaan.
Ook hij heeft het gevoel dat hij zich enigszins aan moet passen omdat hij nog thuis woont en is hij ook van plan dat zeker niet veel langer dan een jaar te doen.
Ik hoop voor je dat het lukt een plekje voor jezelf te vinden en dat je het dan minder moeilijk krijgt met de meningsverschillen tussen jou en je ouders. Mijn ervaring is dat de band met je ouders dan wel zal veranderen en dat ze meestal alleen maar blij zijn als je bij ze langs komt.
Groetjes!
Jouw verhaal is zeker voor mijn vriend heel herkenbaar denk ik! Hij woont ook nog thuis en is erg zoekende of hij nog wel naar de kerk wil of helemaal niet meer. Ik ben ook met hem naar een andere kerk geweest dan die van zijn ouders en op zich sprak hem dat wel aan, maar zijn ouders willen toch eigenlijk liever dat hij naar hun kerk gaat.
Hij loopt ook enorm aan tegen het feit dat hij andere opvattingen heeft op sommige punten als zijn ouders. En precies wat jij zegt, een goede afweging te kunnen maken tussen zijn eigen mening en die van zijn ouders.
Zijn ouders hebben er ook moeite mee dat we met elkaar op vakantie gaan en ook wij gaan gewoon. Maar ik zie hem ook worstelen met de afwijzing van zijn ouders.
En zo ook met de kerkgang, ze kunnen hem niet dwingen maar het is inderdaad totaal not done voor hem om niet te gaan.
Ook hij heeft het gevoel dat hij zich enigszins aan moet passen omdat hij nog thuis woont en is hij ook van plan dat zeker niet veel langer dan een jaar te doen.
Ik hoop voor je dat het lukt een plekje voor jezelf te vinden en dat je het dan minder moeilijk krijgt met de meningsverschillen tussen jou en je ouders. Mijn ervaring is dat de band met je ouders dan wel zal veranderen en dat ze meestal alleen maar blij zijn als je bij ze langs komt.
Groetjes!
donderdag 2 april 2009 om 17:39
Hoi d.d.believer
Ik vind het heel boeiend om jou kant (in mijn geval dus eigenlijk de kant van mijn vriend) lezen. Hij respecteert mij volledig wat ik ook doe of kies, maar het is voor hem natuurlijk ook niet altijd makkelijk. Natuurlijk respecteer ik hem ook in zijn keus niet naar de kerk te gaan. Overigens is het niet zo dat de boel zou escaleren als ik mijn eigen gang zou gaan (gelukkig) mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik hoe dan ook altijd welkom ben en blijf. Ik denk zeker dat de band met mijn ouders veranderd als ik het huis uit ben en de wetenschap dat dat niet al te lang meer duurt maakt het wat makkelijker. Overigens merk ik wel dat mijn vriend en ik er steeds makkelijker mee om kunnen gaan. Het is voor mij (en voor jouw vriend waarschijnlijk ook) een hele uitdaging om na te denken waar principes vandaan komen. Wat vind je zelf en wat kom er voort uit (aangepraat) schuldgevoel. Je leert elkaar steeds beter kennen en begrijpt elkaar ook al ben je het niet altijd met elkaar eens.
@spinnetje: ik heb er alle vertrouwen in dat mijn relatie sterk genoeg is om dit te kunnen overwinnen! Ik hoop dat mijn ouders het nog eens net zo gaan zien als de ouders van mijn vriend...
Liefs
Ik vind het heel boeiend om jou kant (in mijn geval dus eigenlijk de kant van mijn vriend) lezen. Hij respecteert mij volledig wat ik ook doe of kies, maar het is voor hem natuurlijk ook niet altijd makkelijk. Natuurlijk respecteer ik hem ook in zijn keus niet naar de kerk te gaan. Overigens is het niet zo dat de boel zou escaleren als ik mijn eigen gang zou gaan (gelukkig) mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik hoe dan ook altijd welkom ben en blijf. Ik denk zeker dat de band met mijn ouders veranderd als ik het huis uit ben en de wetenschap dat dat niet al te lang meer duurt maakt het wat makkelijker. Overigens merk ik wel dat mijn vriend en ik er steeds makkelijker mee om kunnen gaan. Het is voor mij (en voor jouw vriend waarschijnlijk ook) een hele uitdaging om na te denken waar principes vandaan komen. Wat vind je zelf en wat kom er voort uit (aangepraat) schuldgevoel. Je leert elkaar steeds beter kennen en begrijpt elkaar ook al ben je het niet altijd met elkaar eens.
@spinnetje: ik heb er alle vertrouwen in dat mijn relatie sterk genoeg is om dit te kunnen overwinnen! Ik hoop dat mijn ouders het nog eens net zo gaan zien als de ouders van mijn vriend...
Liefs
