Relaties
alle pijlers
Pijn!
maandag 23 maart 2009 om 18:58
Wat moet ik zeggen, wil ik dit wel kwijt?
Ik hou het liever voor me, vooral omdat ik vind dat ik het alleen moet doen -in mezelf- en daarnaast omdat ik veel kans heb op herkenning, maar ik kán niet meer. Ik heb heel erg veel verdriet.
Al tijden, maar vandaag extra veel.
Sinds een paar maanden woon ik weer alleen na het verbreken van mijn relatie. Het was een stap die ik zelf heb genomen.
Dat was moedig van me, en sterk. Geloof me. Het was het allersterkste wat ik in de afgelopen jaren, voor mezelf, heb gedaan. Ik heb die stap genomen omdat ik voor mijn gevoel geen andere keus meer had.
Maar nog steeds heb ik twijfels; had ik niet meer moeten vechten, had ik niet meer moeten strijden, had ik niet meer grenzen moeten verleggen? Mijn eerste relatie, mijn eerste liefde. Kinderen, een huis. Heftige, allesoverheersende liefde. Maar ook zo ontiegelijk veel moeilijkheden. Daar laat ik me verder liever niet over uit.
Ik heb de stap genomen, na heel lang twijfelen. Dit werd me niet in dank afgenomen, uiteraard. Ook hij heeft pijn gehad.
Zo goed en kwaad als het ging heb ik me door de afgelopen maanden heen geworsteld. Aan de buitenkant zie je het niet, (ook hier niet) maar van binnen...pijn. Heel veel pijn. Ik woon nu mooi, met behulp van familie. Ik heb een goede baan. Afgelopen week een vast contract gekregen en ook nog eens 'promotie' gemaakt.
Ik ga een stapje hoger qua functie. Dat maakt allemaal niets uit, want van binnen is het bar slecht. Ik voel me niet gelukkig, nog niet. Het is nog te vroeg, ik moet mijn weg nog vinden, de kracht in mezelf.
Wat wil ik hiermee? Ik wil geen medelijden van jullie. Ik wil juist een schop onder mijn kont, ik wil dat jullie me streng toespreken.
Ik wil dat jullie me in laten zien dat ik het zo slecht nog niet heb. Dat ik het ga redden. Dat ik wél sterk ben. En niet zo zwak als ik me voel.
Maar vandaag huil ik aan één stuk door. Hij heeft me verteld dat er iemand anders is. Een jonge vrouw die geïnteresseerd is in hem, en andersom. Ze hebben al gedate, het is een beginnend iets. Ik ken hem, ik weet dat het niet lang gaat duren totdat het iets échts is. Ik geef het twee weken. Weet je, hij staat in zijn recht.
Aan de ene kant gun ik het hem, verstandelijk gezien. Het is nu een aantal maanden later, hij doet in principe niets verkeerd. Hij mag weer daten, hij mag weer genieten. Hij mag voelen dat er meer is dan ik. Maar toch. Wat doet dit pijn!
Ik heb me hierop voorbereid, maar toch is het een klap in mijn gezicht. Ik ben de hele dag een wrak geweest. Te laat op mijn werk vanwege tranen, eenmaal op kantoor niet mezelf, afwezig, malend. Beelden zien die ik niet wil zien.
Nu weer thuis; tranen, tranen, tranen. Ik heb nog niets gegeten. Krijg geen hap door mijn keel. Koffie, sigaretten, nu wijn. Slecht!
Ik voel alleen maar pijn. Ik voel me weer zo zwak als eerst, als al die voorgaande jaren.
Gatverdamme, wat is dit moeilijk!!!
Ik hou het liever voor me, vooral omdat ik vind dat ik het alleen moet doen -in mezelf- en daarnaast omdat ik veel kans heb op herkenning, maar ik kán niet meer. Ik heb heel erg veel verdriet.
Al tijden, maar vandaag extra veel.
Sinds een paar maanden woon ik weer alleen na het verbreken van mijn relatie. Het was een stap die ik zelf heb genomen.
Dat was moedig van me, en sterk. Geloof me. Het was het allersterkste wat ik in de afgelopen jaren, voor mezelf, heb gedaan. Ik heb die stap genomen omdat ik voor mijn gevoel geen andere keus meer had.
Maar nog steeds heb ik twijfels; had ik niet meer moeten vechten, had ik niet meer moeten strijden, had ik niet meer grenzen moeten verleggen? Mijn eerste relatie, mijn eerste liefde. Kinderen, een huis. Heftige, allesoverheersende liefde. Maar ook zo ontiegelijk veel moeilijkheden. Daar laat ik me verder liever niet over uit.
Ik heb de stap genomen, na heel lang twijfelen. Dit werd me niet in dank afgenomen, uiteraard. Ook hij heeft pijn gehad.
Zo goed en kwaad als het ging heb ik me door de afgelopen maanden heen geworsteld. Aan de buitenkant zie je het niet, (ook hier niet) maar van binnen...pijn. Heel veel pijn. Ik woon nu mooi, met behulp van familie. Ik heb een goede baan. Afgelopen week een vast contract gekregen en ook nog eens 'promotie' gemaakt.
Ik ga een stapje hoger qua functie. Dat maakt allemaal niets uit, want van binnen is het bar slecht. Ik voel me niet gelukkig, nog niet. Het is nog te vroeg, ik moet mijn weg nog vinden, de kracht in mezelf.
Wat wil ik hiermee? Ik wil geen medelijden van jullie. Ik wil juist een schop onder mijn kont, ik wil dat jullie me streng toespreken.
Ik wil dat jullie me in laten zien dat ik het zo slecht nog niet heb. Dat ik het ga redden. Dat ik wél sterk ben. En niet zo zwak als ik me voel.
Maar vandaag huil ik aan één stuk door. Hij heeft me verteld dat er iemand anders is. Een jonge vrouw die geïnteresseerd is in hem, en andersom. Ze hebben al gedate, het is een beginnend iets. Ik ken hem, ik weet dat het niet lang gaat duren totdat het iets échts is. Ik geef het twee weken. Weet je, hij staat in zijn recht.
Aan de ene kant gun ik het hem, verstandelijk gezien. Het is nu een aantal maanden later, hij doet in principe niets verkeerd. Hij mag weer daten, hij mag weer genieten. Hij mag voelen dat er meer is dan ik. Maar toch. Wat doet dit pijn!
Ik heb me hierop voorbereid, maar toch is het een klap in mijn gezicht. Ik ben de hele dag een wrak geweest. Te laat op mijn werk vanwege tranen, eenmaal op kantoor niet mezelf, afwezig, malend. Beelden zien die ik niet wil zien.
Nu weer thuis; tranen, tranen, tranen. Ik heb nog niets gegeten. Krijg geen hap door mijn keel. Koffie, sigaretten, nu wijn. Slecht!
Ik voel alleen maar pijn. Ik voel me weer zo zwak als eerst, als al die voorgaande jaren.
Gatverdamme, wat is dit moeilijk!!!
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
maandag 23 maart 2009 om 21:07
Hey lieve nachtbraakster Ik weet het zelf ook niet zo goed hoor. Tis gewoon even klote. Komt wel goed, denk ik.. Vandaag de eerste klap, die heb ik gehad. Drie stappen terug. Nu voorwaarts. We zien wel...
*wat ga je doen met je avatar?*
*wat ga je doen met je avatar?*
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
maandag 23 maart 2009 om 21:13
quote:La Vie en Rose schreef op 23 maart 2009 @ 21:07:
Hey lieve nachtbraakster Ik weet het zelf ook niet zo goed hoor. Tis gewoon even klote. Komt wel goed, denk ik.. Vandaag de eerste klap, die heb ik gehad. Drie stappen terug. Nu voorwaarts. We zien wel...
*wat ga je doen met je avatar?* @vie ik heb nog geen idee, heb een berichtje gepost op het "avatarloze" topic
Hey lieve nachtbraakster Ik weet het zelf ook niet zo goed hoor. Tis gewoon even klote. Komt wel goed, denk ik.. Vandaag de eerste klap, die heb ik gehad. Drie stappen terug. Nu voorwaarts. We zien wel...
*wat ga je doen met je avatar?* @vie ik heb nog geen idee, heb een berichtje gepost op het "avatarloze" topic
maandag 23 maart 2009 om 21:49
Mwaaaah geloof niet dat ik je ga schoppen/in elkaar ga staan beuken.
Eerst maar eens deze
Waarom wil je iets dat zo lang wél mooi was zo heel snel voorbij gaan. Dat het over is lijkt wel duidelijk lees ik uit je verhaal. Maar ik vind het eigenlijk een prettige eigenschap van je dat het je tijd kost. Het zat diep, je bent denk ik niet het type die dingen half doet. Niet zo hard rennen, het maakt je mooi dat je geen ijskonijn bent. Natuurlijk moet je door en kun je niet blijven hangen in dit moment. Maar ff hangen is niet erg, brullen helpt en chocola ook
Eerst maar eens deze
Waarom wil je iets dat zo lang wél mooi was zo heel snel voorbij gaan. Dat het over is lijkt wel duidelijk lees ik uit je verhaal. Maar ik vind het eigenlijk een prettige eigenschap van je dat het je tijd kost. Het zat diep, je bent denk ik niet het type die dingen half doet. Niet zo hard rennen, het maakt je mooi dat je geen ijskonijn bent. Natuurlijk moet je door en kun je niet blijven hangen in dit moment. Maar ff hangen is niet erg, brullen helpt en chocola ook
maandag 23 maart 2009 om 22:47
Als je ontieglijk veel moeilijkheden had in je relatie met je ex, twijfel dan niet of je keuze om bij hem weg te gaan de juiste was. Ga voor je nieuwe leven zonder hem. Geniet voor dit moment er van dat je omstandigheden goed zijn (huis, baan). Wees nu vooral lief voor jezelf, en bedenk dat je ex echt niet de enige man ter wereld is. Een allesoverheersende liefde schrijf je, maar als er echt zo veel moeilijkheden waren, heb je er goed aan gedaan bij hem weg te gaan.
Ook al moet je er nu misschien nog niet aan denken, vroeg of laat ontmoet je vast een leuke man.
Ook al moet je er nu misschien nog niet aan denken, vroeg of laat ontmoet je vast een leuke man.
maandag 23 maart 2009 om 23:31
je kunt jezelf wel dwingen om verder te moeten maar je moet hier echt doorheen, het is zeker balen en kut. Ik weet er alles van ik zit in een soort gelijke situatie. Ik ben drie weken vrijgezel na een relatie van 3 jaar en meneer is ook aan het daten. Maar bij de pakken neer gaan zitten helpt niet. Huil totdat je er helemaal gek van wordt , scheld op hem , ga sporten, leuke dingen doen met vriendinnen ook al loop je er als een zombie bij en praten met vrienden.
Echt het gaat een keer over maar jammer genoeg niet zo snel als dat je zou willen. Sterkte
Echt het gaat een keer over maar jammer genoeg niet zo snel als dat je zou willen. Sterkte
