Relaties
alle pijlers
Plotseling einde relatie
dinsdag 2 mei 2017 om 11:20
Goedemorgen.
Ik merk dat het mij helpt om het te delen en op te schrijven.
Begin april is, voor mij zeer plotseling, mijn relatie na ruim 12,5 jaar verbroken. Eind januari hebben wel ons samenlevingscontract ondertekend en een nieuwbouwwoning gekocht. Ik was intens gelukkig het afgelopen jaar. We gingen eindelijk een volgende stap zetten. Ik zag een toekomst voor me. Ons droomhuis, kindjes. Helaas bleek hij al bijna een jaar te twijfelen. Hij was tevreden, niet gelukkig. Hij heeft nooit aangegeven te twijfelen. Enkel dat hij het eng vond. Maar ik vond het ook eng. Maar leuk eng.
Al maanden had hij veel contact met een dame. Ik had aangegeven dat ik het niet vertrouwde en dat als ik ooit zo met iemand contact had hij zich wel zorgen mocht maken. Maar hij beweerde dat er niets was. Hij bleek toch gevoelens voor haar te hebben en ook te hebben gezoend.
Ik heb verdriet om het feit dat de liefste niet meer de liefste is. Dat mijn dromen een illusie bleken. Dat hij nu met een ander is. En ik elke avond alleen ben.
Ik ben boos dat hij nooit wat heeft gezegd. Hij mij als grofvuil aan de kant heeft gezet. Hij nu niets regelt. Dat we de rest van het jaar contact moeten houden vanwege het huis. Dat hij, ogenschijnlijk, gewoon doorgaat met zijn leven.
Ik weet ondertussen dat mijn dalen diep, maar niet oneindig zijn. En zolang ik hooguit een week vooruit kijk ik nog kan ademen. Maar ik zie niet in hoe ik hier op de lange termijn uit kan komen. Iemand nog kan vertrouwen. Gelukkig kan worden. Ooit een nieuwe liefde kan vinden.
Mijn hart is gebroken.
Ik merk dat het mij helpt om het te delen en op te schrijven.
Begin april is, voor mij zeer plotseling, mijn relatie na ruim 12,5 jaar verbroken. Eind januari hebben wel ons samenlevingscontract ondertekend en een nieuwbouwwoning gekocht. Ik was intens gelukkig het afgelopen jaar. We gingen eindelijk een volgende stap zetten. Ik zag een toekomst voor me. Ons droomhuis, kindjes. Helaas bleek hij al bijna een jaar te twijfelen. Hij was tevreden, niet gelukkig. Hij heeft nooit aangegeven te twijfelen. Enkel dat hij het eng vond. Maar ik vond het ook eng. Maar leuk eng.
Al maanden had hij veel contact met een dame. Ik had aangegeven dat ik het niet vertrouwde en dat als ik ooit zo met iemand contact had hij zich wel zorgen mocht maken. Maar hij beweerde dat er niets was. Hij bleek toch gevoelens voor haar te hebben en ook te hebben gezoend.
Ik heb verdriet om het feit dat de liefste niet meer de liefste is. Dat mijn dromen een illusie bleken. Dat hij nu met een ander is. En ik elke avond alleen ben.
Ik ben boos dat hij nooit wat heeft gezegd. Hij mij als grofvuil aan de kant heeft gezet. Hij nu niets regelt. Dat we de rest van het jaar contact moeten houden vanwege het huis. Dat hij, ogenschijnlijk, gewoon doorgaat met zijn leven.
Ik weet ondertussen dat mijn dalen diep, maar niet oneindig zijn. En zolang ik hooguit een week vooruit kijk ik nog kan ademen. Maar ik zie niet in hoe ik hier op de lange termijn uit kan komen. Iemand nog kan vertrouwen. Gelukkig kan worden. Ooit een nieuwe liefde kan vinden.
Mijn hart is gebroken.
anoniem_100485 wijzigde dit bericht op 18-06-2017 13:01
5.28% gewijzigd
vrijdag 16 juni 2017 om 19:12
Die van mij had een - het interesseert me allemaal geen bal - houding tijdens onze relatie. Soort kruising tussen "prinsesjesgedrag" en een koelkast. Ze was enorm gekwetst toen ik er een punt achter zette. Daarbij was wat ik gegeven heb totaal niet in verhouding tot wat zij gaf. Sterker nog, ze eiste steeds meer en meer. Wat mij betreft was die disbalans in geven/nemen meer dan genoeg om tot de conclusie te komen dat ik daar echt niet de rest van mijn leven bij wil zijn. Dat was mijn reden om het "plotseling" uit te maken.
Wat ik vreemd vind is dat je er nog steeds niet achter bent waarom hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan. Je zal ongetwijfeld praten, zoals je zelf ook aangeeft met familie, schoonfamilie, gedeelde vrienden, etc. (externe bronnen) of dat je weet hoe je in elkaar zit (zelfkennis/interne bron) waarom dat hij op je af is geknapt.
En dat je hoopt dat hij stiekum spijt krijgt is alleen maar om hem enorm op zijn broek te geven en keihard af te wijzen. Dat is trouwens een "aanwijzing"!
Wat ik vreemd vind is dat je er nog steeds niet achter bent waarom hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan. Je zal ongetwijfeld praten, zoals je zelf ook aangeeft met familie, schoonfamilie, gedeelde vrienden, etc. (externe bronnen) of dat je weet hoe je in elkaar zit (zelfkennis/interne bron) waarom dat hij op je af is geknapt.
En dat je hoopt dat hij stiekum spijt krijgt is alleen maar om hem enorm op zijn broek te geven en keihard af te wijzen. Dat is trouwens een "aanwijzing"!
vrijdag 16 juni 2017 om 19:46
Lastig....
Van externe bronnen krijg ik vooral terug dat hij hoopte dat het gevoel terug kwam en dat hij te naïef is zn keuze rondom het huis was.
Hij gaf richting mij aan dat het het net niet was voor de rest van zn leven, maar dat zal wel de aardige versie zijn
Ook heeft hij aangegeven dat hij het niet leuk vond dat ik in het openbaar boos op hem kon worden en dat ik een stresskip ben. Dat herken ik wel, hoewel het naar mijn mening stukken beter is in vergelijking met 'vroeger'.
Als ik onze relatie analyseer speelt ook mee dat wel beide anderen vrienden kregen, andere intresses, elk een eigen leven.
Van externe bronnen krijg ik vooral terug dat hij hoopte dat het gevoel terug kwam en dat hij te naïef is zn keuze rondom het huis was.
Hij gaf richting mij aan dat het het net niet was voor de rest van zn leven, maar dat zal wel de aardige versie zijn
Ook heeft hij aangegeven dat hij het niet leuk vond dat ik in het openbaar boos op hem kon worden en dat ik een stresskip ben. Dat herken ik wel, hoewel het naar mijn mening stukken beter is in vergelijking met 'vroeger'.
Als ik onze relatie analyseer speelt ook mee dat wel beide anderen vrienden kregen, andere intresses, elk een eigen leven.
vrijdag 16 juni 2017 om 20:15
zondag 16 juli 2017 om 19:17
Even onder mn nieuwe nick (de oude was té herkenbaar) weer het e.e.a. van mij afschrijven.
De relatie is nu ruim drie maanden over . De eerste maand had ik nog hoop. De tweede maand werd het duidelijk en heb ik heel veel gehuild. En ben ik ontzettend kwaad geweest. Kwaad op hem. Op mezelf. Op alles en iedereen. Daarna ben ik er twee weken tussenuit geweest met mijn ouders. En nu val ik in een gat....
De zomervakantie op het werk is begonnen dus het is daar rustiger. Het huis is verkocht. Heb vorige week de koopakte ondertekend. En dat was de spreekwoordelijke druppel. Sindsdien ben ik verdrietig. Kan ik alleen maar huilen om de kleinste dingen. Huilen om andermans vakanties, huilen om reclames, huilen om de geur van chloor, huilen om muziek, huilen om het nieuwe seizoen van Narcos op Netflix. Ik voel me zo verdomde alleen. Iedereen om mij heen is ogenschijnlijk gelukkig. Heeft huisje, boompje, beestje. Is bezig met kinderen, nieuwe huizen etc. Ik ben gewoon helemaal op. Blijf lang in mn bed liggen in het weekend.
Ik mis hem verschrikkelijk. Hij kon mij altijd troosten als ik verdriet had. Hij kon mij altijd helpen als er gedoe was op mijn werk. Ik kon altijd heerlijk tegen hem aankruipen in bed. Tegen hem aanliggen als het onweert. Mij een schop onder mn kont geven als we wat moesten doen in huis. Heb ook veel te veel contact opgenomen met hem. Hij heeft een keer gereageerd. Dat hij hoopt dat ik snel weer de mooie dingen zie in het leven. Dat ik niet negatief ben. Hij staat er zo anders in... Hij heeft volgens hem echt de beste keuze van zijn en mijn leven genomen. Maar ik mis hem zo. Ik wil niet alleen zijn. Ik wil een half jaar terug in de tijd.
Ik wil weer gelukkig zijn. Ik mis de glans. Glans op het leven, glans in mijn ogen. Het is weg. Het voelt allemaal zo zinloos. Ik fiets elke dag naar mijn werk, ik loop hard, ik bootcamp, ik yoga, ik spreek af met mensen. Heb zelfs op die stomme datingsapps een account. En die aandacht is leuk, maar ik wil gewoon een écht iemand. Niet zomaar iemand om zomaar even sex mee te hebben. En daar zit het merendeel van de mannen toch wel op die apps.
Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben op. Het is klaar. Ik weet echt even niet hoe ik verder moet.
De relatie is nu ruim drie maanden over . De eerste maand had ik nog hoop. De tweede maand werd het duidelijk en heb ik heel veel gehuild. En ben ik ontzettend kwaad geweest. Kwaad op hem. Op mezelf. Op alles en iedereen. Daarna ben ik er twee weken tussenuit geweest met mijn ouders. En nu val ik in een gat....
De zomervakantie op het werk is begonnen dus het is daar rustiger. Het huis is verkocht. Heb vorige week de koopakte ondertekend. En dat was de spreekwoordelijke druppel. Sindsdien ben ik verdrietig. Kan ik alleen maar huilen om de kleinste dingen. Huilen om andermans vakanties, huilen om reclames, huilen om de geur van chloor, huilen om muziek, huilen om het nieuwe seizoen van Narcos op Netflix. Ik voel me zo verdomde alleen. Iedereen om mij heen is ogenschijnlijk gelukkig. Heeft huisje, boompje, beestje. Is bezig met kinderen, nieuwe huizen etc. Ik ben gewoon helemaal op. Blijf lang in mn bed liggen in het weekend.
Ik mis hem verschrikkelijk. Hij kon mij altijd troosten als ik verdriet had. Hij kon mij altijd helpen als er gedoe was op mijn werk. Ik kon altijd heerlijk tegen hem aankruipen in bed. Tegen hem aanliggen als het onweert. Mij een schop onder mn kont geven als we wat moesten doen in huis. Heb ook veel te veel contact opgenomen met hem. Hij heeft een keer gereageerd. Dat hij hoopt dat ik snel weer de mooie dingen zie in het leven. Dat ik niet negatief ben. Hij staat er zo anders in... Hij heeft volgens hem echt de beste keuze van zijn en mijn leven genomen. Maar ik mis hem zo. Ik wil niet alleen zijn. Ik wil een half jaar terug in de tijd.
Ik wil weer gelukkig zijn. Ik mis de glans. Glans op het leven, glans in mijn ogen. Het is weg. Het voelt allemaal zo zinloos. Ik fiets elke dag naar mijn werk, ik loop hard, ik bootcamp, ik yoga, ik spreek af met mensen. Heb zelfs op die stomme datingsapps een account. En die aandacht is leuk, maar ik wil gewoon een écht iemand. Niet zomaar iemand om zomaar even sex mee te hebben. En daar zit het merendeel van de mannen toch wel op die apps.
Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben op. Het is klaar. Ik weet echt even niet hoe ik verder moet.
zondag 16 juli 2017 om 19:41
Volgens mij doe je het ontzettend goed. Ik lees niets geks in elk geval. Op deze manier moet je voorlopig verder. Gewoon je ding doen en de tijd zijn werk laten doen. 12,5 jaar stop je niet zomaar even weg. Dat kost tijd om te verwerken. Als dat niet het geval was, dan stelde het ook niet zoveel voor.Lepellepel schreef: ↑16-07-2017 19:17Even onder mn nieuwe nick (de oude was té herkenbaar) weer het e.e.a. van mij afschrijven.
De relatie is nu ruim drie maanden over . De eerste maand had ik nog hoop. De tweede maand werd het duidelijk en heb ik heel veel gehuild. En ben ik ontzettend kwaad geweest. Kwaad op hem. Op mezelf. Op alles en iedereen. Daarna ben ik er twee weken tussenuit geweest met mijn ouders. En nu val ik in een gat....
De zomervakantie op het werk is begonnen dus het is daar rustiger. Het huis is verkocht. Heb vorige week de koopakte ondertekend. En dat was de spreekwoordelijke druppel. Sindsdien ben ik verdrietig. Kan ik alleen maar huilen om de kleinste dingen. Huilen om andermans vakanties, huilen om reclames, huilen om de geur van chloor, huilen om muziek, huilen om het nieuwe seizoen van Narcos op Netflix. Ik voel me zo verdomde alleen. Iedereen om mij heen is ogenschijnlijk gelukkig. Heeft huisje, boompje, beestje. Is bezig met kinderen, nieuwe huizen etc. Ik ben gewoon helemaal op. Blijf lang in mn bed liggen in het weekend.
Ik mis hem verschrikkelijk. Hij kon mij altijd troosten als ik verdriet had. Hij kon mij altijd helpen als er gedoe was op mijn werk. Ik kon altijd heerlijk tegen hem aankruipen in bed. Tegen hem aanliggen als het onweert. Mij een schop onder mn kont geven als we wat moesten doen in huis. Heb ook veel te veel contact opgenomen met hem. Hij heeft een keer gereageerd. Dat hij hoopt dat ik snel weer de mooie dingen zie in het leven. Dat ik niet negatief ben. Hij staat er zo anders in... Hij heeft volgens hem echt de beste keuze van zijn en mijn leven genomen. Maar ik mis hem zo. Ik wil niet alleen zijn. Ik wil een half jaar terug in de tijd.
Ik wil weer gelukkig zijn. Ik mis de glans. Glans op het leven, glans in mijn ogen. Het is weg. Het voelt allemaal zo zinloos. Ik fiets elke dag naar mijn werk, ik loop hard, ik bootcamp, ik yoga, ik spreek af met mensen. Heb zelfs op die stomme datingsapps een account. En die aandacht is leuk, maar ik wil gewoon een écht iemand. Niet zomaar iemand om zomaar even sex mee te hebben. En daar zit het merendeel van de mannen toch wel op die apps.
Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben op. Het is klaar. Ik weet echt even niet hoe ik verder moet.
Ga dus vooral door met je werk, met hardlopen, met bootcampen , met yoga en blijf afspreken met vrienden en familie. Dan komt vanzelf voor jou weer dat moment waarop je inderdaad weer positief kunt zijn en voelen. Luister vooral even naar je verstand op het moment.
Verder zou ik eerst nog maar even stoppen met die datingapps. Het lijkt erop dat je daar nog niet aan toe bent. Het klinkt verleidelijk om de leegte die je nu voelt op te vullen met een ander, maar ik denk dat het je in dit stadium nog niet verder helpt in dit proces. Daarnaast is het misschien een idee om social media te beperken. Mensen lijken daar ogenschijnlijk inderdaad fantastische levens te leiden, maar bedenk dat mensen voornamelijk alleen de positieve en leuke dingen delen. Dat zegt verder niet zoveel over de rest van iemands leven. Schijn bedriegt.
Echt, voor jou is het geluk op termijn ook wel weer weggelegd. Mits je jezelf de kans geeft hiervan te herstellen.
zondag 6 augustus 2017 om 20:16
Ik ben er gewoon klaar mee dat ik zo verder moet...
Ik vind het gewoon allemaal niet leuk meer. Heb ook weer wat contact met hem gehad (domdomdomdom), maar dat helpt ook niet echt mee.
Het enige wat ik horen wil is 'lepellepel, ik heb de allerstomte fout van mn leven gemaakt! kunnen we praten?'. Maar dat krijg ik toch niet. En als ik het wel krijg is het nog maar de vraag of ik weer gelukkig kan worden met hem.
Wel heeft hij z'n excuses aangeboden dat hij het zo heeft gedaan en ik nu alleen ben. Maarja, daar heb ik ook niet aan.
Hij heeft mij mijn droomhuis afgenomen. De lol van winkelen voor meubels en accessoires, want ja dat hebben we laatste weken veel gedaan voor het nieuwe huis. Het huis waar we zogenaamd oud gingen worden, kinderen in gingen krijgen. En opeens was het weg.
De plaatselijke dorpfeesten komen er aan. Normaal zou ik daar bij zijn, maar nu dus niet. Nu is hij daar met haar. En dat doet pijn. Hij hoort bij mij.
Vandaag ook wat geklust in huis. Hoe vaak ik uit automatische heb gedacht. Even ZIJN kastje neer zetten, ik ben benieuwd hoe hij het vindt etc. Hij zit nog gewoon zo in mijn systeem. En ik wil hem er uit! Ik wil weer gelukkig zijn. Kunnen stralen. Blij zijn. Energie hebben. Maar op dit moment kan wat mij betreft gewoon de hele wereld vergaan. Er zijn nog genoeg momenten dat ik het helemaal niet zo heel erg zou vinden als morgen plots de wereld is vergaan. En al die 'mooie' herinneringen van ons samen... Ons laatste weekendje weg. Ik kan het nog minuut voor minuut bedenken, ook al is dat 9 maanden geleden....
Ik snap het oprecht nog steeds niet. Natuurlijk heb ik ook minder leuke kanten. Maar die waren niet anders dan anders of nieuw. Ik was hooguit was gestresster. Maar waarom heeft hij dat nooit gezegd? Waarom was ik de moeite niet waard om voor te vechten? Om te kijken of er nog wat te redden viel. Samen? Misschien dat ik het achteraf wel eens voelde. De toenemende afstand. Maar hij heeft er nooit wat van gezegd. En ik was redelijk gestressed van alles. En we hadden een nieuw huis! Dus ik zocht er niets achter. Je hebt altijd wel een wat minder moment. Zeker in de winter...
Ik vind mezelf eigenlijk best leuk. Maar heb het gevoel alsof ik de moeite niet waard ben. Dat niemand zijn of haar best voor mij hoeft te doen. Dat is stom. Want ik heb allemaal lieve mensen om me heen. Misschien nog wel meer dan eerst. Mijn familie, vriendinnen, collega's, ex-schoonmoeder. Allemaal vinden zij mij wel leuk om wie ik ben. Maarja, aan het einde van de dag lig ik toch weer alleen in bed. En in daten heb ik ook even geen zin. Heb sowieso genoeg afspraken staan de komende tijd.
Maar er zijn ook wel lichtpuntjes hoor. Mensen zeggen dat ik er beter uit zie. Rustiger. Dat geeft mij ook kracht. En ik zie ook wel van hoe ver ik ben gekomen. De eerste 1,5 maand was ik verdoofd, kon ik alleen maar huilen. Daarna een pislink en nu dus even in een gat. Ik vond die boosheid veel fijner Maar als ik deze lijn vol kan houden, dan komt het uiteindelijk wel weer goed. Alleen ben ik nu een constante 6, en ik was een 9. Dat doet pijn. Ik probeer hoop te blijven houden dat als mensen mij nog leuk vinden om dingen mee te doen, er ook ergens een mand is die het leuk vind om oud met mij te worden. Alleen nog even vinden.....
Ik vind het gewoon allemaal niet leuk meer. Heb ook weer wat contact met hem gehad (domdomdomdom), maar dat helpt ook niet echt mee.
Het enige wat ik horen wil is 'lepellepel, ik heb de allerstomte fout van mn leven gemaakt! kunnen we praten?'. Maar dat krijg ik toch niet. En als ik het wel krijg is het nog maar de vraag of ik weer gelukkig kan worden met hem.
Wel heeft hij z'n excuses aangeboden dat hij het zo heeft gedaan en ik nu alleen ben. Maarja, daar heb ik ook niet aan.
Hij heeft mij mijn droomhuis afgenomen. De lol van winkelen voor meubels en accessoires, want ja dat hebben we laatste weken veel gedaan voor het nieuwe huis. Het huis waar we zogenaamd oud gingen worden, kinderen in gingen krijgen. En opeens was het weg.
De plaatselijke dorpfeesten komen er aan. Normaal zou ik daar bij zijn, maar nu dus niet. Nu is hij daar met haar. En dat doet pijn. Hij hoort bij mij.
Vandaag ook wat geklust in huis. Hoe vaak ik uit automatische heb gedacht. Even ZIJN kastje neer zetten, ik ben benieuwd hoe hij het vindt etc. Hij zit nog gewoon zo in mijn systeem. En ik wil hem er uit! Ik wil weer gelukkig zijn. Kunnen stralen. Blij zijn. Energie hebben. Maar op dit moment kan wat mij betreft gewoon de hele wereld vergaan. Er zijn nog genoeg momenten dat ik het helemaal niet zo heel erg zou vinden als morgen plots de wereld is vergaan. En al die 'mooie' herinneringen van ons samen... Ons laatste weekendje weg. Ik kan het nog minuut voor minuut bedenken, ook al is dat 9 maanden geleden....
Ik snap het oprecht nog steeds niet. Natuurlijk heb ik ook minder leuke kanten. Maar die waren niet anders dan anders of nieuw. Ik was hooguit was gestresster. Maar waarom heeft hij dat nooit gezegd? Waarom was ik de moeite niet waard om voor te vechten? Om te kijken of er nog wat te redden viel. Samen? Misschien dat ik het achteraf wel eens voelde. De toenemende afstand. Maar hij heeft er nooit wat van gezegd. En ik was redelijk gestressed van alles. En we hadden een nieuw huis! Dus ik zocht er niets achter. Je hebt altijd wel een wat minder moment. Zeker in de winter...
Ik vind mezelf eigenlijk best leuk. Maar heb het gevoel alsof ik de moeite niet waard ben. Dat niemand zijn of haar best voor mij hoeft te doen. Dat is stom. Want ik heb allemaal lieve mensen om me heen. Misschien nog wel meer dan eerst. Mijn familie, vriendinnen, collega's, ex-schoonmoeder. Allemaal vinden zij mij wel leuk om wie ik ben. Maarja, aan het einde van de dag lig ik toch weer alleen in bed. En in daten heb ik ook even geen zin. Heb sowieso genoeg afspraken staan de komende tijd.
Maar er zijn ook wel lichtpuntjes hoor. Mensen zeggen dat ik er beter uit zie. Rustiger. Dat geeft mij ook kracht. En ik zie ook wel van hoe ver ik ben gekomen. De eerste 1,5 maand was ik verdoofd, kon ik alleen maar huilen. Daarna een pislink en nu dus even in een gat. Ik vond die boosheid veel fijner
Maar als ik deze lijn vol kan houden, dan komt het uiteindelijk wel weer goed. Alleen ben ik nu een constante 6, en ik was een 9. Dat doet pijn. Ik probeer hoop te blijven houden dat als mensen mij nog leuk vinden om dingen mee te doen, er ook ergens een mand is die het leuk vind om oud met mij te worden. Alleen nog even vinden.....
maandag 7 augustus 2017 om 15:31
Hey Lepellepel, was je daar weer?Lepellepel schreef: ↑06-08-2017 20:16Ik ben er gewoon klaar mee dat ik zo verder moet...
Ik vind het gewoon allemaal niet leuk meer. Heb ook weer wat contact met hem gehad (domdomdomdom), maar dat helpt ook niet echt mee.
Het enige wat ik horen wil is 'lepellepel, ik heb de allerstomte fout van mn leven gemaakt! kunnen we praten?'. Maar dat krijg ik toch niet. En als ik het wel krijg is het nog maar de vraag of ik weer gelukkig kan worden met hem.
Wel heeft hij z'n excuses aangeboden dat hij het zo heeft gedaan en ik nu alleen ben. Maarja, daar heb ik ook niet aan.
Hij heeft mij mijn droomhuis afgenomen. De lol van winkelen voor meubels en accessoires, want ja dat hebben we laatste weken veel gedaan voor het nieuwe huis. Het huis waar we zogenaamd oud gingen worden, kinderen in gingen krijgen. En opeens was het weg.
De plaatselijke dorpfeesten komen er aan. Normaal zou ik daar bij zijn, maar nu dus niet. Nu is hij daar met haar. En dat doet pijn. Hij hoort bij mij.
Vandaag ook wat geklust in huis. Hoe vaak ik uit automatische heb gedacht. Even ZIJN kastje neer zetten, ik ben benieuwd hoe hij het vindt etc. Hij zit nog gewoon zo in mijn systeem. En ik wil hem er uit! Ik wil weer gelukkig zijn. Kunnen stralen. Blij zijn. Energie hebben. Maar op dit moment kan wat mij betreft gewoon de hele wereld vergaan. Er zijn nog genoeg momenten dat ik het helemaal niet zo heel erg zou vinden als morgen plots de wereld is vergaan. En al die 'mooie' herinneringen van ons samen... Ons laatste weekendje weg. Ik kan het nog minuut voor minuut bedenken, ook al is dat 9 maanden geleden....
Ik snap het oprecht nog steeds niet. Natuurlijk heb ik ook minder leuke kanten. Maar die waren niet anders dan anders of nieuw. Ik was hooguit was gestresster. Maar waarom heeft hij dat nooit gezegd? Waarom was ik de moeite niet waard om voor te vechten? Om te kijken of er nog wat te redden viel. Samen? Misschien dat ik het achteraf wel eens voelde. De toenemende afstand. Maar hij heeft er nooit wat van gezegd. En ik was redelijk gestressed van alles. En we hadden een nieuw huis! Dus ik zocht er niets achter. Je hebt altijd wel een wat minder moment. Zeker in de winter...
Ik vind mezelf eigenlijk best leuk. Maar heb het gevoel alsof ik de moeite niet waard ben. Dat niemand zijn of haar best voor mij hoeft te doen. Dat is stom. Want ik heb allemaal lieve mensen om me heen. Misschien nog wel meer dan eerst. Mijn familie, vriendinnen, collega's, ex-schoonmoeder. Allemaal vinden zij mij wel leuk om wie ik ben. Maarja, aan het einde van de dag lig ik toch weer alleen in bed. En in daten heb ik ook even geen zin. Heb sowieso genoeg afspraken staan de komende tijd.
Maar er zijn ook wel lichtpuntjes hoor. Mensen zeggen dat ik er beter uit zie. Rustiger. Dat geeft mij ook kracht. En ik zie ook wel van hoe ver ik ben gekomen. De eerste 1,5 maand was ik verdoofd, kon ik alleen maar huilen. Daarna een pislink en nu dus even in een gat. Ik vond die boosheid veel fijner
Gelukkig met je ex worden zal moeilijk worden denk ik. Ook al zouden jullie weer samen komen, je zult altijd achterom blijven kijken. Hij is dan immers al een keer eerder op een ander gekropen. Het hoeft niet zo te zijn, maar als hij het je één keer flikt en ermee wegkomt, flikt ie het rustig nog een keer. Misschien niet direct hoor. Kan weer een behoorlijke periode overheen gaan voordat het gebeurt. Dus jij kunt niet met een gerust hart van hem genieten en erop vertrouwen dat hij je trouw zal blijven. Maar goed, misschien kun jij prima leven met de stress die dat met zich meebrengt.
Zijn excuses heb je inderdaad helemaal niets aan. En contact met hem ook niet. Zolang hij niet van gedachten is veranderd, doet dat alleen maar pijn. Je kunt hoogstens enige rancune ervaren op het moment dat je merkt dat zijn nieuwe relatie ook niet lekker loopt. Daarop hopen lijkt me een slecht plan, zeker in deze fase van hun relatie waarin alles nog met een roze bril wordt bekeken.
Hij beheerst inderdaad nog steeds je leven. Hoe staat het met de plannen die je hebt voor jezelf? Of heb je die niet, en heb je alleen plannen waarbij de mogelijkheid dat ex nog terugkomt is ingecalculeerd? De deur op een kier zeg maar? Het lijkt erop dat je jezelf wijs maakt dat het prachtige huis, het kunnen genieten van winkelen en het vieren van de dorpsfeesten alleen leuk kan zijn met hem aan je zijde. Dat is heus niet zo hoor. Daar kom je vanzelf wel achter zodra je je volgende vlam hebt ontmoet. En dat komt vanzelf, alleen moet je beetje geduld hebben.
Zoals je zelf al schrijft: je bent hartstikke leuk! Genoeg leuke mannen die dat ook zien, alleen moet je wel ook oog voor hen hebben. Momenteel heb je dat nog niet, omdat je ex je leven nog beheerst. Het is nog niet voldoende verwerkt. Dat heeft dus meer tijd nodig nog. Opnieuw, geduld hebben.
Dat gezegd hebbende denk ik dat je het heel goed doet. Contact opnemen was misschien niet zo handig, maar verder lijk je zeker op de goede weg te zijn.
