Praat jullie man ook nooit?

Jeanjacq, volgens mij zit je op de goede weg. Mooi als de reacties hier daar iets aan bij kunnen dragen. Ik ben al lang gescheiden, maar nog steeds heb ik wel eens het gevoel: had ik toen maar geweten wat ik nu weet over communiceren, dan was het misschien wel heel anders gelopen. Dus als je dat tijdens je relatie kunt voorkomen...



Ook is het spijtig van alle jaren dat ik mezelf zo in de weg heb gezeten en me, net als jij, over van alles en nog wat verschrikkelijk druk maakte. Soms kan ik bijna niet meer geloven dat ik die persoon was. Al moet ik zeggen dat ik ik wel goede therapie gehad heb en ook een aantal goede boeken gelezen heb.



De grootste ommekeer kwam echter in de relatie met mijn huidige vriend. Hij is een vrijbuiter op leeftijd, alle merkwaardige mechanismen die nog uit mijn verleden aanwezig waren, hebben totaal geen nut bij hem. Door die overboord te zetten, dat ging gaandeweg, maar bleek veel minder moeilijk dan verwacht, werd ik veel rustiger. Het klinkt braken, maar ik 'groeide', leerde op mezelf vertrouwen. Hem controleren is een kansloze expeditie, waarmee ik mezelf helemaal gek zou maken, want het is natuurlijk maar net hoe je de dingen waar je achterkomt interpreteert.



Ik heb de knop omgezet: ik hoef het allemaal niet te weten, vraag ook niets. Is zoveel rustiger voor ons allebei. Het gevolg? Hij ontspant, is open, vertelt vrij veel en ik voel geen enkele reden om hem niet te vertrouwen. Met moeilijk doen heb je vooral jezelf, het kost heel veel negatieve energie en je je jaagt er je partner mee tegen je in het harnas.



Ik moet wel zeggen: we zijn er allebei verbaasd over dat twee ultieme uitersten als wij het nu al zo'n tijd echt goed hebben, dat hadden we van tevoren absoluut niet kunnen bedenken.



Succes Jeanjacq, volgens mij gaat het wel goedkomen. Hebben jullie samen nog wel eens echt pret?

Maar wat denkt ie dan dat er zou kunnen zijn?

Jeanjacq, manisch-depressief is niets niks, dat moet je heel serieus nemen en goed en professioneel uit laten zoeken. Het vervelende is dat het vooral je eigen leven zo gecompliceerd en loodzwaar maakt, en doordat je jezelf zo in de weg zit, heeft je partner daar dus ook last van. Je moet alleen niet van jezelf proberen te balen, dat heeft totaal geen zin, maakt het alleen maar erger. Wees ondertussen aardig en niet te streng tegen jezelf. Alles wat goedgaat is een overwinning, je kunt bepaald gedrag nooit in een keer totaal veranderen.



Als je echt manisch-depressief bent, kun je daar niets aan doen, het is een stoornis, dan is er iets mis met de 'bedrading in je hoofd'. Dat kun je jezelf op geen enkele manier kwalijk nemen. Maar er is wel iets aan te doen, hoor. Dat zal niet vanzelf gaan, misschien heb je medicatie nodig om de pieken en dalen wat af te zwakken. En therapie om je denkbeelden te te begrijpen en te veranderen.



Ik heb met allebei zelf ervaring, hoewel ik niet manisch-depressief ben, maar ADHD heb. Jarenlang begreep ik niets van mezelf. Tot ik de diagnose kreeg, ik was eerst wanhopig, alles stond op losse schroeven, ik twijfelde aan alles, maar na een tijdje werd ik kalmer: het voelde alsof ik na ruim veertig jaar eindelijk mijn eigen gebruiksaanwijzing kreeg. Toen ik die doornam, werd alles eenvoudiger. Ik herken(de) mijn 'aanvallen' en laat me steeds minder meeslepen door verwarrende emoties.



Daarom kan ik nu ook zo met mijn vriend omgaan. Ik heb me daarnaast ook behoorlijk verdiept in de relatie tussen man-vrouw. Gewoon door zogeheten 'zelfhulpboeken' te lezen. Die maakten me vrijwel stuk voor stuk duidelijk dat ik bij een man nooit zou gaan vinden wat ik allemaal zocht en waarvan ik dacht dat het buiten mezelf lag. Het bleek gewoon in mij te zitten, ik moest het zelf invullen, zelf bijvoorbeeld mijn onzekerheid overwinnen en hem er niet mee lastigvallen. Dat is inmiddels behoorlijk goed gelukt, maar heeft best wat moeite gekost.



Mijn vriend heeft een onstuimig verleden, om het zacht uit te drukken. Hij gaat met heel veel 'meisjes' om, die hij al lang kent en met sommige heeft hij ook een relatie gehad. In het begin vond ik dat verschrikkelijk, maakte mezelf helemaal gek als ie er niet was. Bijna obsessief soms (ik denk dat je dat wel herkent). Het kostte me veel te veel energie, zeker omdat ik wist dat hij gewoon weg zou gaan als ik zou gaan zeuren, dus ik vrat me op, maar liet het niet merken. Verschrikkelijk. Tot ik me realiseerde dat ik het mezelf aandeed. Hij deed niets verkeerd, ik maakte ieder detail dat ik hoorde tot een verontrustend verhaal. Probeerde hem korte tijd ook te controleren, daar werd het uiteraard nog erger van.



Om een lang verhaal iets korter te maken: ik zag in dat een boel van mijn zorgen veroorzaakt werden door dingen uit mijn verleden, waardoor ik verlatingsangst heb, dat dat mijn grootste valkuil was. Na die ontdekking zag ik dat hij helemaal niets verkeerd deed, dat er ondanks zijn reputatie geen enkele reden was om hem niet vertrouwen, dat hij gewoon steeds weer terugkomt, er helemaal niet mee bezig is om mij in de steek te laten.



De angst is wel diepgeworteld, van de week nog: ik had geen idee waar hij uithing en wist zeker dat er iets was, komt ie ineens binnen: tas vol boodschappen voor het avondeten, verf voor een muurtje in huis en informatie over iets dat in huis gedaan moet worden. Was ie de hele middag op pad geweest voor dingen voor 'ons'... Idioot, zeg ik dan tegen mezelf: energie verspild aan nutteloze zorgen.



Ik zit hem ook niet op zijn nek, zou alleen maar averechts werken, dus ik vraag niet waar hij geweest is of met wie. Als ik het weet, vraag ik hooguit of het gezellig was. In het begin deed ik dat wel, maar al snel werd duidelijk dat ie daar helemaal niets mee had, het voelde voor hem alsof hij verantwoording af moest leggen. Nu ik het niet meer doe, vertelt ie honderduit. Natuurlijk blijft hij een man: soms komt het niet in zijn hoofd op om me iets te vertellen dat ik meteen tegen hem zou zeggen. Dat kan ik accepteren zonder onzeker te worden.



Nou, het is een heel verhaal geworden, ik hoop dat je er iets aan hebt. En als je nog meer wilt weten/vragen, doe dat alsjeblieft, ok?

De komende tijd zal best heftig voor je worden, tenminste dat was bij mij wel zo. Het was echt niet: joepie, ik weet wat ik heb en nu gaan we recht in een stijgende lijn naar boven. Nee, het was soms bloed, zweet en tranen, maar er kwam toch al vrij snel een moment dat ik een bepaalde opluchting voelde en stukken beter met mezelf uit de voeten kon.



Ik had op dat moment geen partner, maar probeer op 'geschikte momenten' (dus niet tijdens het ontbijt, je weet het, of te pas en te onpas, uit te leggen wat er in je omgaat. Zo rustig en helder mogelijk. Het zal voor hem ook een opluchting zijn om te horen dat hij er niets aan kan doen. Geef ook duidelijk aan waar hij je mee kan helpen/in kan steunen. Tip uit mijn zelfhulpboeken, haha: je moet mannen concreet iets vragen, daar kunnen ze iets mee, hun 'aanvoel-gen' is nu eenmaal minder ontwikkeld dan bij ons.



En ga het hem niet verwijten als ie het niet meteen begrijpt of nog steeds dingen doet die je liever niet wilt. Want het is natuurlijk niet zo dat hij automatisch verandert als jij een (positieve) ontwikkeling doormaakt. Hij is namelijk ook gewoon zoals hij is en dat is zijn goed recht. Dus: hij zal bijvoorbeeld echt niet ineens een groot prater worden... Maar als jij minder moeizaam communiceert, kan ie waarschijnlijk wel beter ontspannen in jouw gezelschap, er zelfs van genieten en zal iet zich minder snel in 'zijn hol' terugtrekken omdat wat jij allemaal zegt en doet hem veel te ingewikkeld is.



Ik heb die van mij trouwens een paar uur geleden 'weggejaagd' omdat ik volkomen op hyper zat, werd ie gek van

In mijn ogen maak je in de eerste alinea een denkfoutje: logisch overbrengen wat hij MOET doen. Dat klopt niet, hoor, je kunt proberen logisch over te brengen wat er IN JOU OMGAAT en wat hij ZOU KUNNEN doen. Maar misschien bedoel je dat ook wel.



Wel heel vervelend dat je het zo benauwd hebt als hij in de buurt is. Misschien kun je proberen om, nu hij weg is en jij je relaxter voelt, eens op een rij/papier te zetten waar je je zoveel zorgen over maakt als hij wel in de buurt is? Ik noem maar een paar voorbeelden: dat hij bij een andere vrouw is als hij later thuiskomt, dat hij liever ergens anders is als hij thuis is, dat hij smoesjes verzint als hij de deur uitgaat. En bedenk dan eens hoe de situatie werkelijk is.



Ik ben geen therapeut, integendeel, maar ik heb een tijd met een briefje op zak gelopen dat ik moest lezen als ik weer eens zoiets dacht. Een noodkaart, noemde mijn psycholoog het. Ging zo:

* Gedachte: 'daar is ie weer', dit is mijn oude valkuil (verlatingsangst), dat hoeft nu niet;

--> parkeren die gedachte, straks mag ik er aan denken (uit context halen);

--> ik hoef het niet kapot te maken (met rare acties zodat die man wel weg moest lopen), het is nu veilig;

--> ik ben veilig



Mij hielp het enorm, inmiddels doe ik het bijna automatisch. Als mijn gedachten/emoties weer eens met me op de loop gaan, denk ik: ja pffff, nu effe niet, geen zin in. Voorbeeld: ik werk veel 's avonds, meestal is ie thuis als ik thuiskom, van de week niet. Door mijn verleden ben ik dan altijd bang dat ik de hele nacht lig te wachten (is met deze man nog nooit voorgekomen, maar het zit diep). Ik raak vrijwel meteen van slag, wil sms'en, maar in plaats daarvan spreek ik mezelf toe: ga rustig zitten, kijk tv, neem een glas wijn, ga in bad, maar doet iets, over drie kwartier mag je sms'en. Na twintig minuten kwam ie binnen, ik trots op mezelf dat ik niet ge-sms't had. Deze methode kun je op ontzettend veel dingen toepassen. Misschien heb je er iets aan.

Oja, nog een waarheid als een koe, volgens mij tenminste: als jij denkt dat het niet leuk is om bij jou in de buurt te zijn, als jij denkt dat ie liever ergens anders is, en je kunt je dat nog voorstellen ook, vind je vooral je eigen gezelschap niets waard. Je projecteert, denkt voor hem, en dat is ook a waste of energy. Niet doen, ok? Je bent misschien niet de makkelijkste, maar je bent heel veel waard. Hebben jullie trouwens kinderen?

Gelukkig maar dat je nog heel jong bent, ook al klink ik nu als een bejaarde doos, want hoe eerder je inzicht hebt hoe je in elkaar zit hoe langer je daar nog profijt van hebt. Hou je taai, ik ga nu tot zeker morgenavond uit de lucht, maar zal dan weer even checken.

Wat is er dan, Jeanjacq, ik zie je berichtje nu pas. Waarom zit je er helemaal doorheen? Jeetje, wat kan ik tegen je zeggen? Moet ik toch, denk ik, eerst meer weten. Heeft het met je relatie te maken?