Probeer dit echt vanuit ex zijn standpunt te zien, maar...

Toch maar eens delen met anderen, want ik kom er zelf niet goed meer uit.



Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).

Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.

Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).



Hedentendage:

het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.

Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.



Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.

Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.

Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.

Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.

Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.

Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.

Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.

(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).



Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.

Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).



Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.

Al met al: ik moet niet zo zeuren!



Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.

Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...

Dank Sarah, voor je reactie.



Weet je, het verhaal wat ik hier neer heb gezet is slechts een beknopte versie van het geheel. Je wilt niet weten wat een ellenlange betogen ik hierover krijg als dit speelt. Hij is zó lang van stof, hij houdt maar niet en doet immens uiteenzettingen over hoe hij de dingen allemaal ziet.



Het viel nog heel niet mee om dit verhaal dus 'zo beknopt' weer te geven (zonder dat jullie ook gelijk het gevoel hebben dat ik zo lang van stof ben



Wat je overigens adviseert om e.e.a. op papier te laten zetten: ik zou niet weten hoe dit in praktijk zou moeten. Juist omdat zijn werk zo onzeker is. Dan zou het dus, wanneer zijn contract niet verlengd wordt, slechts wederom een tijdelijke vaststelling zijn tot september. Zou ik dan iets op moeten laten nemen in de trant van: als hij vrij heeft, dat hij zich dan verplicht om zoonlief van me over te nemen? Zoiets?



T.a.v. de betaling: daar vind ik eigenlijk wel dat er vaste afspraken over moeten komen. De huidige manier is natuurlijk wel erg vrijblijvend nu. Ik moet maar afgaan op hetgeen hij zegt (of hij wel/geen/minder inkomen heeft en of hij dit dan evt. kan/wil missen). Ik vind dit niet kunnen. Ik ben van mening dat hij hoe dan ook een onderhoudsplicht richting zijn zoon heeft, ongeacht de hoogte van zijn inkomen. Het kan toch niet zo zijn dat hij zelf maar besluit dat hij bep. maanden niets bijdraagt omdat hem dat niet uitkomt...? Zou een mooie boel worden als ik dat ook zo doen... Moet ik dan maar tegen zoonlief zeggen: 'Sorry mannetje, deze maand is er geen eten voor je, want papa heeft het geld niet en mama ook niet!'

Dat kán toch niet?!?!?! (Los van het feit dat ik dat natuurlijk nooit zou doen, maar zo schetst hij dus wel degelijk zijn eigen situatie). Feit is dat ik zowiezo al het leeuwendeel van de kosten op me neem (want ja, ik heb immers meer inkomen. Wat overigens ook niet altijd zo is, ben ik inmiddels achtergekomen, maar goed).

Stoeptegel,



Ook jij bedankt voor je reactie. Weet je, ik heb zelf ook aan alle kanten het gevoel dat zijn redenatie simpelweg gewoon niet klopt. Maar zodra ik hier iets over zeg word ik afgeschilderd als de onredelijke trut en dat ik me meer moet verplaatsen in zijn situatie.



Ik kan het maar niet helder voor mezelf krijgen en dit naar hem verwoorden, zonder gelijk afgeblaft te worden. En toch voelt het zó verkeerd!! Zeker ook t.a.v. de 'vrije weekenden': ik vind echt dat ik af en toe ook recht heb op wat vrije tijd zonder zoon (hoe stapel ik ook met 'm ben). Ik blijf van mening dat er nu eenmaal consequenties zitten aan het hebben van een kind. En naar mijn mening heeft hij het al heel erg makkelijk, in dit opzicht.

(en a/d andere kant klaagt hij dan weer steen en been dat hij zoon zo weinig ziet en hem zo mist. Pfffff...wat WIL je nou??)

Glimlach-smiley.



ik weet dat je hierin gelijk hebt, Sarah, maar... ik ben eigenlijk net klaar met de advocaat. Verwacht ieder moment de (giga) afrekening. Heel eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe ik een evt. verdere dienstverlening vanuit mijn advocaat nog moet betalen...

Jazzie,



Ja, volgens mij is het een soort van 0-uren contract. En hij zegt dat al zou hij dan een uitkering krijgen in die periode, dat die dan dusdanig laag is dat hij dan nog amper in zijn eigen onderhoud kan voorzien (en toch blijf ik vinden dat hij dan nog altijd naar rato moet blijven betalen. Dan betaalt hij desnoods wat minder, maar hij moet hoe dan ook betalen, vind ik).



Hij blijft altijd maar hameren op het feit dat ik, in zijn ogen, meer dan genoeg verdien en dat ik het daarom dan maar zelf moet zien op te lossen. Ik vind dat het er feitelijk volkomen los van staat hoeveel ik verdien. Feit blijft dat hij een kind heeft, waar hij in alle opzichten verantwoording voor heeft te dragen, zowel in opvoeding (tijd op zich nemen) en kosten van onderhoud.



Stoeptegel, ik bedacht me ook zoiets: dat hij me gewoon dwars wil zitten. Of eigenlijk: dat hij me op deze manier nog altijd in de tang heeft. Als het zo zou gaan zoals hij dat schetst (evt. vrije weekenden die ik nog altijd met hem moet overleggen), dan bepaalt hij dus feitelijk of ik al of niet een vrij weekend heb. Dat is toch van de zotte?!



(Toen ik uiteindelijk gisteravond dan maar instemde om mijn lange weekend bij mijn vriendin met de helft in te korten, waarbij ik zoonlief dan pas za.dag om 12 u kwam brengen zodat we beiden 1,5 dag voor onszelf hebben dat bewuste weekend) stemde hij uiteindelijk schoorvoetend in. Zo van: 'Nou ja, toe dan maar. Eigenlijk had ik za.avond zelf ook een feest waarvoor ik weg wilde, maar toe maar, doe het dan maar op deze manier!'. Grrrr... dan denk ik echt: Dit is toch absurd?? Het is verdomme MIJN weekend!!! Maar nee...ik had dit met hem moeten overleggen, of het hém wel uitkomt. Want ja, hij heeft nou eenmaal zó weinig tijd voor zichzelf...)

Stoeptegel,



Ik waardeer het dat je het op deze manier schetst, want zo is het inderdaad.



Het gaat mij echter meer om het principe. Ja, ik kan als het moet zelf in het onderhoud van zoon voorzien. Maar ik vind het gewoonweg niet kloppen dat hij naar eigen goeddunken kan bepalen of en wat hij betaalt. Ik vind dat hij een verantwoording naar zijn kind heeft en daar doet de hoogte van mijn inkomen niets aan af.



Wat de giga rekening van de advocaat betreft vs. mijn inkomen: deze rekening heeft mijn familie grotendeels op zich genomen omdat ze wisten dat ik het onmogelijk kon betalen en me daardoor liet blokkeren om een advocaat in te schakelen. Ik ben nu bezig met een afbetalingsregeling richting mijn familie, maar nog meer bijkomende kosten kan ik dus niet dragen op dit vlak,



En voor wat betreft het 'dumpen' van mijn kind bij hem: dit zou ik nooit doen. Ik zal nooit mijn kind mijn kind maar zo naar zijn vader brengen, in de wetenschap dat die wel eens heel erg moeilijk kon gaan doen als ik daar kom met zoonlief, omdat het nou eenmaal 'zijn' weekend is. Ex schroomt er niet voor om een helse strijd aan te gaan waar zoonlief dan getuige van is. Dus rest mij hierin niets anders dan me te schikken naar zijn nukken, vrees ik...



(en weet je, ik vraag me soms af of hij het nou echt doet om mij dwars te zitten. Hij is nl. voor meer dan 100% overtuigd van zijn zienswijze. Dat het heel normaal is dat hij zo reageert en dat dit echt niet is om mij dwars te zitten, maar ja...dit is nou eenmaal de situatie en daar kan hij ook niets aan doen... En dat moet ik dan maar begrijpen)

Ja Jazzie, ik ben degene geweest die de scheiding er (eindelijk) doorheen heeft gedrukt. Hoewel de situatie godsgruwelijk onmogelijk was en hij zelf ook momenten had waarop hij niet meer verder wilde, was het deepdown niet wat hij wilde. En al helemáál niet via een advocaat (hij wilde de boel bij een mediator regelen in onderling overleg).



Dus ja, hij neemt me op dit vlak nog altijd heel veel kwalijk.



Ik ben het met je eens dat hij simpelweg zijn aandeel in de kosten voor zoon dient te nemen. De tijdsbesteding ligt dan wellicht wat gecompliceerder (met die ingewikkelde baan van hem), maar inderdaad: het is dan zijn keuze om zoon minder te zien. Daar staat dan tegenover dat ik ook minder tijd voor mezelf overhoud. Ik kan af en toe een beroep doen op mijn moeder (maar die is al aardig op leeftijd en woont ver weg). Ex zijn moeder wil van alles, maar heeft een echtgenoot die anti-kinderen is, zodat hierover altijd strijd is. Ook dit moet ik geregeld horen van ex. Dat ik zijn moeder gebruik als het mij uitkomt, terwijl ik weet hoeveel strijd zij daar steeds over krijgt.

Zij daarentegen doet niet anders dan mij steeds maar weer zeggen dat ze alsmaar wel wil helpen waar ze kan. Als ik dan zeg dat ik dit niet wil in de wetenschap dat ze hier zo'n heibel met haar man over krijgt, dan schuift ze dit van tafel en zegt dat het geen probleem is. Tsja...en omdat ik dus verder geen oppasadresjes heb, is zij soms nog mijn enige mogelijkheid. Ik maak hier echter alleen maar in echte noodgevallen gebruik van.



Pfff...wat een gezeik toch....

Crazyflower, inderdaad, het is een principe kwestie!



Hetgeen wat mij - afgezien nog van de kosten - weerhoudt om evt. de gang naar een rechter te maken is dat dit de zaken nóg meer op scherp zal stellen. Het gaat/ging de laatste tijd vrij redelijk. Sinds ex aan het werk is, betaalt hij het overeengekomen bedrag. Daarnaast zie ik dat hij veel moeite doet om zoon doordeweeks extra te zien waar mogelijk, dus op zijn manier doet hij al het mogelijke wat binnen zijn vermogen ligt.



Maar nu dus de situatie zich voordoet met de weekenden, plus zijn redenatie dat hij straks wellicht niet meer kan/wil bijdragen, nu ligt de zaak toch wel even wat anders naar mijn gevoel...