Relaties
alle pijlers
Probeer dit echt vanuit ex zijn standpunt te zien, maar...
donderdag 25 juni 2009 om 22:17
Toch maar eens delen met anderen, want ik kom er zelf niet goed meer uit.
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
vrijdag 26 juni 2009 om 15:34
Klopt Mfihlo, maar ook dat heb ik al geprobeerd en dat wordt ook niet echt geaccepteerd. Hij komt dan met:'Hoezo wil je daar niet over praten? Doordat je er zo moeilijk over doet ga ik juist denken dat er iets raars aan de hand is. Je kunt toch gewoon zeggen met wie je weggaat? Waarom mag ik dat niet weten?'
Zulke oeveloze gesprekken. En daar word ik dan al gauw dusdanig moe van dat ik maar gewoon zeg met wie ik afgesproken heb. En weejegebeente als dit een man zou zijn...(wat nog niet het geval is geweest, maar oh boy, dan gaan de sluizen pas écht open!) Ik wéét hoe belachelijk het is, te zot voor woorden en toch laat ik me er nog altijd door sturen..
Zulke oeveloze gesprekken. En daar word ik dan al gauw dusdanig moe van dat ik maar gewoon zeg met wie ik afgesproken heb. En weejegebeente als dit een man zou zijn...(wat nog niet het geval is geweest, maar oh boy, dan gaan de sluizen pas écht open!) Ik wéét hoe belachelijk het is, te zot voor woorden en toch laat ik me er nog altijd door sturen..
vrijdag 26 juni 2009 om 15:35
Is goed Yaya.
Wees realistisch: je bent er nog niet aan toe hem het hoofd te bieden. Dus zorg ervoor dat dat niet hoeft. Vermijd gesprekken met hem en laat de communicatie volledig per mail/sms verlopen. Dan laat je je ook niet verleiden tot uitspraken of toezeggingen waar je later spijt van krijgt.
En als hij dan tóch een gesprek begint, herhaal je gewoon: zet het maar in een mail!
Dit heeft bij mij na enkele maanden vasthoudendheid opgeleverd dat ik nu geen confrontaties meer heb met mijn ex. En mén, wat een rust geeft dat!
Wees realistisch: je bent er nog niet aan toe hem het hoofd te bieden. Dus zorg ervoor dat dat niet hoeft. Vermijd gesprekken met hem en laat de communicatie volledig per mail/sms verlopen. Dan laat je je ook niet verleiden tot uitspraken of toezeggingen waar je later spijt van krijgt.
En als hij dan tóch een gesprek begint, herhaal je gewoon: zet het maar in een mail!
Dit heeft bij mij na enkele maanden vasthoudendheid opgeleverd dat ik nu geen confrontaties meer heb met mijn ex. En mén, wat een rust geeft dat!
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 15:48
Gezien alle eerdere topics met goede adviezen en het feit dat yaya een par weken geleden zich bijna had laten overhalen om ex weer terug te nemen, vraag ik me af of je eigenlijk wel echt wilt dat het stopt. krijg de indruk dat jij ergens ook maar wat graag discussie met ex bijft aangaan omdat ook voor jou negatieve aandacht aandacht is, en ook jij hem niet wilt loslaten. Zolang ie nog ruziemaakt met je denk jij dat ie om je geeft, en zolang jij dat nog denkt, hou je vast, en probeer je mee te denken met hem, in de hoop dat ie misschien toch verandert en jullie samen gelukkig kunnen zijn.
Het allereerste dat je moet gaan doen is dat loslaten. En daarvoor heb je misschen harder en psych nodig dan een advocaat. Je hebt gelijk als je vind dat hij zijn aandeel moet nemen in zorg, zowel financieel als door je zoon te zien. Hij gaat dat niet uit zichzelf doen, hij gaat nooit begrip hebben voor jou, dus moet je ook stoppen met de dingen van zijn kant willen zien.
Je hebt genoeg tips gekregen,. ga naar de rechter voor alimentatie en ga niet meer in discussie over wat dan ook want je weet hoe hij is en daarom ben je van m gescheiden. Wat je nu moet doen is een bepaalde hardheid en onverschilligheid gaan creeeren naar hem, door inderdaad niet meer op zijn argumenten in te gaan.
Dus rgel alimentatieverplichting via de rechter en als i niet betaalt schakel je LBIO in, en bij inkomenswijziging verwijs je m naar de rechter ipv zelf in discussie te gaan.
Voor opvang kun je het doen zoals al is aangedragen, of je laat ook in het convenant vastleggen welke weekenden zijn weekend zijn, en als hij dan niet kan regelt HIJ een alternatief. dat kun je echter pas doen als je hard en sterk gnoeg bent om echt niet meer naar m te luisteren, en inderdaad zoon gewoon bij m af te leveren op afgesproken tijd. Als hij doorheft dat je meent wat je zegt en dat jij zijn probleem niet meer oplost, zoekt hij echt wel een alternatief. Zolang jij toegeeft, ben je de makkelijkste oplossing, dus waarom zou ie meer moeite doen?
Het allereerste dat je moet gaan doen is dat loslaten. En daarvoor heb je misschen harder en psych nodig dan een advocaat. Je hebt gelijk als je vind dat hij zijn aandeel moet nemen in zorg, zowel financieel als door je zoon te zien. Hij gaat dat niet uit zichzelf doen, hij gaat nooit begrip hebben voor jou, dus moet je ook stoppen met de dingen van zijn kant willen zien.
Je hebt genoeg tips gekregen,. ga naar de rechter voor alimentatie en ga niet meer in discussie over wat dan ook want je weet hoe hij is en daarom ben je van m gescheiden. Wat je nu moet doen is een bepaalde hardheid en onverschilligheid gaan creeeren naar hem, door inderdaad niet meer op zijn argumenten in te gaan.
Dus rgel alimentatieverplichting via de rechter en als i niet betaalt schakel je LBIO in, en bij inkomenswijziging verwijs je m naar de rechter ipv zelf in discussie te gaan.
Voor opvang kun je het doen zoals al is aangedragen, of je laat ook in het convenant vastleggen welke weekenden zijn weekend zijn, en als hij dan niet kan regelt HIJ een alternatief. dat kun je echter pas doen als je hard en sterk gnoeg bent om echt niet meer naar m te luisteren, en inderdaad zoon gewoon bij m af te leveren op afgesproken tijd. Als hij doorheft dat je meent wat je zegt en dat jij zijn probleem niet meer oplost, zoekt hij echt wel een alternatief. Zolang jij toegeeft, ben je de makkelijkste oplossing, dus waarom zou ie meer moeite doen?
vrijdag 26 juni 2009 om 15:50
Je verwacht nog steeds van hem dat hij zich als een verantwoordelijke man opstelt met wie via communicatie naar een oplossing gewerkt kan worden.
Keer op keer wordt je weer teleurgesteld hierin en nu zul jij echt een andere houding aan moeten nemen.
Net als Dub al stelt, geen communicatie meer tenzij per e-mail. Met deze manipulator zijn geen afspraken te maken en gesprekken leiden er alleen toe dat jij in verwarring raakt en teleurgesteld wordt.
Hij vindt jou gewoon geen leuke vrouw (hij dan he). Eigenlijk haat hij je (om verkeerde redenen) Hij wil je controleren, manipuleren en tot wanhoop drijven.
Hij wil geen euro mee betalen aan de kosten van zijn kind, omdat jij dan beschikking krijgt over zijn geld. Dit zal hij nooit gaan doen. Het is niet iemand met een volwassen houding tav een aantal zaken.
Schakel het LBIO in en zorg ervoor dat zij voortaan dit soort discussies met hem aangaan.
Het zou fijn zijn te horen op maandag dat jij echte stappen ondernomen hebt om de alimentatie te innen. Hij zal je erom vervloeken, maar dat is geheel zijn schuld. Jij wil alleen waar je recht op hebt.
Dat hij zijn kind minder wil zien (want daar komt het wel op neer) is zijn verantwoordelijkheid. Laat hem per mail doorgeven wanneer hij wel bereid is om hem op te halen.
Jammer van je vrije weekenden, maar helaas is dit wel het gevolg van de voorbije relatie met deze man.
Het is een mokkend kind, die steeds weer de ruimte van jou krijgt om zijn zin door te zetten.
Jullie hebben geen goede verstandhouding na de scheiding, houd dat goed in gedachte. Jij hoopt daarop maar het zal nooit zover komen dat dit wel het geval is.
Keer op keer wordt je weer teleurgesteld hierin en nu zul jij echt een andere houding aan moeten nemen.
Net als Dub al stelt, geen communicatie meer tenzij per e-mail. Met deze manipulator zijn geen afspraken te maken en gesprekken leiden er alleen toe dat jij in verwarring raakt en teleurgesteld wordt.
Hij vindt jou gewoon geen leuke vrouw (hij dan he). Eigenlijk haat hij je (om verkeerde redenen) Hij wil je controleren, manipuleren en tot wanhoop drijven.
Hij wil geen euro mee betalen aan de kosten van zijn kind, omdat jij dan beschikking krijgt over zijn geld. Dit zal hij nooit gaan doen. Het is niet iemand met een volwassen houding tav een aantal zaken.
Schakel het LBIO in en zorg ervoor dat zij voortaan dit soort discussies met hem aangaan.
Het zou fijn zijn te horen op maandag dat jij echte stappen ondernomen hebt om de alimentatie te innen. Hij zal je erom vervloeken, maar dat is geheel zijn schuld. Jij wil alleen waar je recht op hebt.
Dat hij zijn kind minder wil zien (want daar komt het wel op neer) is zijn verantwoordelijkheid. Laat hem per mail doorgeven wanneer hij wel bereid is om hem op te halen.
Jammer van je vrije weekenden, maar helaas is dit wel het gevolg van de voorbije relatie met deze man.
Het is een mokkend kind, die steeds weer de ruimte van jou krijgt om zijn zin door te zetten.
Jullie hebben geen goede verstandhouding na de scheiding, houd dat goed in gedachte. Jij hoopt daarop maar het zal nooit zover komen dat dit wel het geval is.
vrijdag 26 juni 2009 om 16:16
RoK, ik kan me voorstellen dat je dit zegt. Dat het er op lijkt dat ik niet anders wil, dat ik hem ook niet los kan/wil laten. Omdat ik inderdaad elke keer weer meega in zijn discussies.
Je hebt gelijk, net als de anderen overigens, dat ik dit niet meer moet doen. De tip om alles per mail te doen heb ik een tijdlang gedaan, maar hij vond dit erg omslachtig. Heeft moeite met typen en vind het makkelijker, sneller en persoonlijker om even te telefoon te pakken. En 'omdat ik dan niet zo moeilijk moet doen' belandden we in no-time weer a/d telefoon.
Maar jullie hebben gelijk: ik hou dit gedrag ergens zelf in stand door er -ten dele - in mee te gaan.
Weer stof genoeg om over na te denken dit weekend!
Je hebt gelijk, net als de anderen overigens, dat ik dit niet meer moet doen. De tip om alles per mail te doen heb ik een tijdlang gedaan, maar hij vond dit erg omslachtig. Heeft moeite met typen en vind het makkelijker, sneller en persoonlijker om even te telefoon te pakken. En 'omdat ik dan niet zo moeilijk moet doen' belandden we in no-time weer a/d telefoon.
Maar jullie hebben gelijk: ik hou dit gedrag ergens zelf in stand door er -ten dele - in mee te gaan.
Weer stof genoeg om over na te denken dit weekend!
vrijdag 26 juni 2009 om 16:23
Schat, ik heb je een jaar geleden of langer al eens voorgehouden dat jouw verbazing over zijn gedrag je nekt in bepaalde omstandigheden.
Ik voorspel je dat je voor nog meer onaangename verassingen komt te staan.
Als je weer een nieuwe liefde vindt bijvoorbeeld. Of hij.
Verbaas je niet meer.
Zorg dat je je zaken m.b.t. hem op orde hebt en telefoneer niet meer met hem maar mail, zet het zwart op wit en zet eventueel instanties aan het werk om je daarbij te helpen.
Scheiden is ellendig, scheiden van een man zoals jouw ex, zoals die van Dubio, zoals die van veel van de oogkleppen vrouwen is een drama.
Ik voorspel je dat je voor nog meer onaangename verassingen komt te staan.
Als je weer een nieuwe liefde vindt bijvoorbeeld. Of hij.
Verbaas je niet meer.
Zorg dat je je zaken m.b.t. hem op orde hebt en telefoneer niet meer met hem maar mail, zet het zwart op wit en zet eventueel instanties aan het werk om je daarbij te helpen.
Scheiden is ellendig, scheiden van een man zoals jouw ex, zoals die van Dubio, zoals die van veel van de oogkleppen vrouwen is een drama.
vrijdag 26 juni 2009 om 16:26
Pom,
Fijn je hier te zien en dank voor je bijdrage. Ook jou ga ik mailen dit weekend als je dit goed vindt (zal 1 en dezelfde mail worden als aan Dubio, maar in dit geval snappen jullie waarschijnlijk wel waarom. Althans..dat hoop ik...)
Weet je wat ik NIET snap van mezelf: dat ik keer op keer op keer op keer bewijzen te over heb gekregen dat hij allesbehalve redelijk is en niet in mijn denkwereld past. En dat ik toch inderdaad steeds maar weer verwacht dat hij zich wél redelijk opstelt. Dat als ik maar redelijk doe, dat hij dit dan waardeert en vervolgens op zijn beurt ook redelijk zal zijn. En dat we op die manier nog enigszins normaal met elkaar om kunnen gaan.
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
En ja, je hebt gelijk dat ik hem veel te veel ruimte geef. Ik kan niet beloven dat ik maandag al meld dat ik de gang richting de rechter gemaakt heb. Zoiets duurt bij mij altijd even. Totdat ik er ook daadwerkelijk 100% achter sta en dit ook echt ga doen. Maar ik denk er zeker serieus over na, ondanks dat ik weet dat hij me erom zal vervloeken en we dus allesbehalve een redelijke verstandhouding zullen krijgen.
Fijn je hier te zien en dank voor je bijdrage. Ook jou ga ik mailen dit weekend als je dit goed vindt (zal 1 en dezelfde mail worden als aan Dubio, maar in dit geval snappen jullie waarschijnlijk wel waarom. Althans..dat hoop ik...)
Weet je wat ik NIET snap van mezelf: dat ik keer op keer op keer op keer bewijzen te over heb gekregen dat hij allesbehalve redelijk is en niet in mijn denkwereld past. En dat ik toch inderdaad steeds maar weer verwacht dat hij zich wél redelijk opstelt. Dat als ik maar redelijk doe, dat hij dit dan waardeert en vervolgens op zijn beurt ook redelijk zal zijn. En dat we op die manier nog enigszins normaal met elkaar om kunnen gaan.
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
En ja, je hebt gelijk dat ik hem veel te veel ruimte geef. Ik kan niet beloven dat ik maandag al meld dat ik de gang richting de rechter gemaakt heb. Zoiets duurt bij mij altijd even. Totdat ik er ook daadwerkelijk 100% achter sta en dit ook echt ga doen. Maar ik denk er zeker serieus over na, ondanks dat ik weet dat hij me erom zal vervloeken en we dus allesbehalve een redelijke verstandhouding zullen krijgen.
vrijdag 26 juni 2009 om 16:31
quote:yayaatje schreef op 26 juni 2009 @ 16:16:
De tip om alles per mail te doen heb ik een tijdlang gedaan, maar hij vond dit erg omslachtig. Heeft moeite met typen en vind het makkelijker, sneller en persoonlijker om even te telefoon te pakken. En 'omdat ik dan niet zo moeilijk moet doen' belandden we in no-time weer a/d telefoon.
Wat vond je er zelf van?
Geeft geen fijn gevoel hè, als je dan toch weer toegeeft en de dingen volgens zijn regels gaat doen. Want dat zijn het: regels. Hij is de baas, hij bepaalt, hij maakt regels waar JIJ je aan moet houden, hij commandeert jou.
Het lijkt je huwelijk wel.
De tip om alles per mail te doen heb ik een tijdlang gedaan, maar hij vond dit erg omslachtig. Heeft moeite met typen en vind het makkelijker, sneller en persoonlijker om even te telefoon te pakken. En 'omdat ik dan niet zo moeilijk moet doen' belandden we in no-time weer a/d telefoon.
Wat vond je er zelf van?
Geeft geen fijn gevoel hè, als je dan toch weer toegeeft en de dingen volgens zijn regels gaat doen. Want dat zijn het: regels. Hij is de baas, hij bepaalt, hij maakt regels waar JIJ je aan moet houden, hij commandeert jou.
Het lijkt je huwelijk wel.
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 16:34
quote:yayaatje schreef op 26 juni 2009 @ 16:26:
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
Ik heb het hele verhaal over de alimentatie niet goed gelezen/begrepen, maar begrijp ik nu dat hij tot nu toe netjes betaalt? Waarom moet je dan naar de rechter?
Geen problemen zoeken waar er (nog) geen zijn!!
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
Ik heb het hele verhaal over de alimentatie niet goed gelezen/begrepen, maar begrijp ik nu dat hij tot nu toe netjes betaalt? Waarom moet je dan naar de rechter?
Geen problemen zoeken waar er (nog) geen zijn!!
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 16:46
Vanf nu niet meer hij, hij vond, hij wil, hij, hij, hij, maar jij. Wat jij wilt, ga jij doen. En nee dat ga je hem niet uitleggen. Je gaat het gewoon doen. Laat je niet verleiden tot discussies. Als je iets over jullie kind wilt bespreken dan kan dat, maar iedere afwijking van dat onderwerp moet je afkappen: "ik wil alleen dit en dat bespreken".
Hij vindt toch wel dat je moeilijk doet. Laat hem dat maar uiten en je beschuldigen, maakt het uit. Niet op reageren en terug naar het onderwerp. Als hij gaat schelden of dreigen, afkappen. Dan maar via de mail.
Forse narcistische trekken denk ik en het helpt misschien wel om daar eens wat over op te zoeken. Er zijn goede tips te vinden over de omgang met een narcist en het geneest je misschien ook van de hoop dat hij opeens redelijk word.
Hij vindt toch wel dat je moeilijk doet. Laat hem dat maar uiten en je beschuldigen, maakt het uit. Niet op reageren en terug naar het onderwerp. Als hij gaat schelden of dreigen, afkappen. Dan maar via de mail.
Forse narcistische trekken denk ik en het helpt misschien wel om daar eens wat over op te zoeken. Er zijn goede tips te vinden over de omgang met een narcist en het geneest je misschien ook van de hoop dat hij opeens redelijk word.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:04
Dubio,
de reden waarom ik overweeg om alsnog de gang naar de rechter te maken t.a.v. zijn betalingsverplichting is omdat hij onlangs meedeelde dat hij deze bijdrage niet meer kan (wil) voldoen wanneer zijn huidige werkgever geen werk voor hem heeft (de situatie van aankomende week). Hij krijgt per week zijn salaris en is dan van mening dat hij dan dus ook niet meer kan kan bijdragen.
Toen ik aangaf dat ik het hier volstrekt niet mee eens ben en dat ik vind dat hij te allen tijde een onderhoudsplicht heeft richting zoon, ongeacht de hoogte van zijn bijdrage (verdient hij minder, dan kan hij uiteraard minder - naar rato- bijdragen), maar dat het niet zo kan zijn dat hij bepaalt dat het dan maar pech voor mij is. Want ik kan het geld in zijn ogen makkelijker missen dan hij en ik moet maar begrijpen dat hij het dan niet meer kan betalen.
Ik vind dit dus echt te zot voor woorden. Zoals al diverse eerdere keren hier beschreven blijf ik van mening dat het hebben van een kind consequenties met zich meebrengt en dat hij naar rato dient bij te dragen. En niet wanneer hij van mening is dat hij het geld evt. wel kan missen.
Het is dus puur een principe kwestie van mij uit. En ik wil daar van af. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van zijn evt. goede wil of hij al dan niet betaalt. Dat vind ik simpelweg niet kunnen!
de reden waarom ik overweeg om alsnog de gang naar de rechter te maken t.a.v. zijn betalingsverplichting is omdat hij onlangs meedeelde dat hij deze bijdrage niet meer kan (wil) voldoen wanneer zijn huidige werkgever geen werk voor hem heeft (de situatie van aankomende week). Hij krijgt per week zijn salaris en is dan van mening dat hij dan dus ook niet meer kan kan bijdragen.
Toen ik aangaf dat ik het hier volstrekt niet mee eens ben en dat ik vind dat hij te allen tijde een onderhoudsplicht heeft richting zoon, ongeacht de hoogte van zijn bijdrage (verdient hij minder, dan kan hij uiteraard minder - naar rato- bijdragen), maar dat het niet zo kan zijn dat hij bepaalt dat het dan maar pech voor mij is. Want ik kan het geld in zijn ogen makkelijker missen dan hij en ik moet maar begrijpen dat hij het dan niet meer kan betalen.
Ik vind dit dus echt te zot voor woorden. Zoals al diverse eerdere keren hier beschreven blijf ik van mening dat het hebben van een kind consequenties met zich meebrengt en dat hij naar rato dient bij te dragen. En niet wanneer hij van mening is dat hij het geld evt. wel kan missen.
Het is dus puur een principe kwestie van mij uit. En ik wil daar van af. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van zijn evt. goede wil of hij al dan niet betaalt. Dat vind ik simpelweg niet kunnen!
vrijdag 26 juni 2009 om 17:07
quote:return_of_kreng schreef op 26 juni 2009 @ 15:48:
Gezien alle eerdere topics met goede adviezen en het feit dat yaya een par weken geleden zich bijna had laten overhalen om ex weer terug te nemen, vraag ik me af of je eigenlijk wel echt wilt dat het stopt. krijg de indruk dat jij ergens ook maar wat graag discussie met ex bijft aangaan omdat ook voor jou negatieve aandacht aandacht is, en ook jij hem niet wilt loslaten. Zolang ie nog ruziemaakt met je denk jij dat ie om je geeft, en zolang jij dat nog denkt, hou je vast, en probeer je mee te denken met hem, in de hoop dat ie misschien toch verandert en jullie samen gelukkig kunnen zijn.
Deels mee eens. Ik denk dat je diep van binnen je huwelijk, je ex, het plaatje van het gezinnetje en het plaatje van jezelf niet wilt loslaten. Niet dat je je ex terug wilt, dat niet. Maar je hebt voor jezelf nog geen alternatief gecreëerd voor een leven dat door hem wordt bepaald. Hoe kun je iets loslaten als er niets voor in de plaats komt?
Dat is waar je je op moet gaan richten: een nieuw, écht plaatje van wie jij bent en hoe je wilt dat jouw leven eruit ziet. Ja, dat is eng, heel eng. Zelf bepalen, zelf keuzes maken is eng. Maar het vooruitzicht van doorgaan zoals het nu gaat is nog veel enger.
Gezien alle eerdere topics met goede adviezen en het feit dat yaya een par weken geleden zich bijna had laten overhalen om ex weer terug te nemen, vraag ik me af of je eigenlijk wel echt wilt dat het stopt. krijg de indruk dat jij ergens ook maar wat graag discussie met ex bijft aangaan omdat ook voor jou negatieve aandacht aandacht is, en ook jij hem niet wilt loslaten. Zolang ie nog ruziemaakt met je denk jij dat ie om je geeft, en zolang jij dat nog denkt, hou je vast, en probeer je mee te denken met hem, in de hoop dat ie misschien toch verandert en jullie samen gelukkig kunnen zijn.
Deels mee eens. Ik denk dat je diep van binnen je huwelijk, je ex, het plaatje van het gezinnetje en het plaatje van jezelf niet wilt loslaten. Niet dat je je ex terug wilt, dat niet. Maar je hebt voor jezelf nog geen alternatief gecreëerd voor een leven dat door hem wordt bepaald. Hoe kun je iets loslaten als er niets voor in de plaats komt?
Dat is waar je je op moet gaan richten: een nieuw, écht plaatje van wie jij bent en hoe je wilt dat jouw leven eruit ziet. Ja, dat is eng, heel eng. Zelf bepalen, zelf keuzes maken is eng. Maar het vooruitzicht van doorgaan zoals het nu gaat is nog veel enger.
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 17:12
Er is recht op omgang, maar er is geen omgangsplicht. Ik heb een ex met wie ik niet eens weekends voor mijn dertienjarige hoef vast te leggen, dat zegt hij toch in 6 van 10 gevallen af. De afgelopen jaren is ze niet eens meer voor een weekend naar hem toe gegaan, dus ik reken daar niet eens meer op. Mocht hij haar toch een keer een weekend willen, dan kijk ik of het in mijn agenda uitkomt, zo ja, dan heeft hij mazzel, zo nee, dan heeft hij pech.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 26 juni 2009 om 17:13
quote:yayaatje schreef op 26 juni 2009 @ 16:26:
Pom,
Fijn je hier te zien en dank voor je bijdrage. Ook jou ga ik mailen dit weekend als je dit goed vindt (zal 1 en dezelfde mail worden als aan Dubio, maar in dit geval snappen jullie waarschijnlijk wel waarom. Althans..dat hoop ik...)
Is goed.
Weet je wat ik NIET snap van mezelf: dat ik keer op keer op keer op keer bewijzen te over heb gekregen dat hij allesbehalve redelijk is en niet in mijn denkwereld past. En dat ik toch inderdaad steeds maar weer verwacht dat hij zich wél redelijk opstelt. Dat als ik maar redelijk doe, dat hij dit dan waardeert en vervolgens op zijn beurt ook redelijk zal zijn. En dat we op die manier nog enigszins normaal met elkaar om kunnen gaan.
Wat jij nog steeds niet goed snapt is dat hij steeds weer de grens opzoekt bij jou. Volgens mij gaat het zo. Hij laat zien dat hij redelijk is, jij geeft weer wat toe en dan wordt hij weer onredelijk. Hij is nooit redelijk geweest en zal het ook nooit worden. Ga nu eens echt scheiden Ya, laat hem los. Het vreet energie, die kun je wel anders gebruiken. Jullie kunnen niet normaal met elkaar omgaan. Hij walst over je heen en jij laat dit gebeuren. Alleen jij kan dit stoppen
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
Ik was in de veronderstelling dat hij niet niet betaalde. Hij heeft een week geen werk? Geen werk betekent nog niet geen inkomen. Wacht eerst maar eens af en schakel later het LBIO in. Een week werk hoeft geen opschorting van alimentatie te betekenen.
En ja, je hebt gelijk dat ik hem veel te veel ruimte geef. Ik kan niet beloven dat ik maandag al meld dat ik de gang richting de rechter gemaakt heb. Zoiets duurt bij mij altijd even. Totdat ik er ook daadwerkelijk 100% achter sta en dit ook echt ga doen. Maar ik denk er zeker serieus over na, ondanks dat ik weet dat hij me erom zal vervloeken en we dus allesbehalve een redelijke verstandhouding zullen krijgen.
Je hebt geen redelijke verstandhouding en die zul je nooit krijgen met hem. Jij trekt aan een dood paard, hij kan niet, wil niet en zal ook nooit redelijk met jou omgaan. Heb er genoegen mee dat hij goed met jullie kind omgaat. Dat is wel belangrijk, maar ook hiervoor geldt, jij hebt daar geen invloed op.
Ik ga je horen lezen.
Pom,
Fijn je hier te zien en dank voor je bijdrage. Ook jou ga ik mailen dit weekend als je dit goed vindt (zal 1 en dezelfde mail worden als aan Dubio, maar in dit geval snappen jullie waarschijnlijk wel waarom. Althans..dat hoop ik...)
Is goed.
Weet je wat ik NIET snap van mezelf: dat ik keer op keer op keer op keer bewijzen te over heb gekregen dat hij allesbehalve redelijk is en niet in mijn denkwereld past. En dat ik toch inderdaad steeds maar weer verwacht dat hij zich wél redelijk opstelt. Dat als ik maar redelijk doe, dat hij dit dan waardeert en vervolgens op zijn beurt ook redelijk zal zijn. En dat we op die manier nog enigszins normaal met elkaar om kunnen gaan.
Wat jij nog steeds niet goed snapt is dat hij steeds weer de grens opzoekt bij jou. Volgens mij gaat het zo. Hij laat zien dat hij redelijk is, jij geeft weer wat toe en dan wordt hij weer onredelijk. Hij is nooit redelijk geweest en zal het ook nooit worden. Ga nu eens echt scheiden Ya, laat hem los. Het vreet energie, die kun je wel anders gebruiken. Jullie kunnen niet normaal met elkaar omgaan. Hij walst over je heen en jij laat dit gebeuren. Alleen jij kan dit stoppen
T.a.v. zijn betalingen: ik moet hem nageven dat hij tot op heden zich aan zijn afspraken houdt en braaf iedere maand zijn aandeel overmaakt. Totdat dus nu naar voren kwam dat hij aankomende week geen werk heeft en dus geen/minder inkomen. Toen kwam dus 'de logische gevolgtrekking' dat hij dan 'dus' ook niet meer kon meebetalen aan zoonlief.
Ik was in de veronderstelling dat hij niet niet betaalde. Hij heeft een week geen werk? Geen werk betekent nog niet geen inkomen. Wacht eerst maar eens af en schakel later het LBIO in. Een week werk hoeft geen opschorting van alimentatie te betekenen.
En ja, je hebt gelijk dat ik hem veel te veel ruimte geef. Ik kan niet beloven dat ik maandag al meld dat ik de gang richting de rechter gemaakt heb. Zoiets duurt bij mij altijd even. Totdat ik er ook daadwerkelijk 100% achter sta en dit ook echt ga doen. Maar ik denk er zeker serieus over na, ondanks dat ik weet dat hij me erom zal vervloeken en we dus allesbehalve een redelijke verstandhouding zullen krijgen.
Je hebt geen redelijke verstandhouding en die zul je nooit krijgen met hem. Jij trekt aan een dood paard, hij kan niet, wil niet en zal ook nooit redelijk met jou omgaan. Heb er genoegen mee dat hij goed met jullie kind omgaat. Dat is wel belangrijk, maar ook hiervoor geldt, jij hebt daar geen invloed op.
Ik ga je horen lezen.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:14
quote:eleonora schreef op 26 juni 2009 @ 13:45:
[...]
off topic; hoe is het met je schat?off topic; Gáát. Ben inmiddels helaas weer Toos Werkeloos wegens het niet zien zitten met elkaar in de proeftijd. Gelukkig heb ik recht op WW en daarnaast meer financiele armslag vooralsnog, dus ik val niet om. Kan ik me mooi op de voordelen van thuiszijn focussen: zomer vieren en rustig buik zien groeien... En jij? Hopelijk hebben jij en Wé een goed feestje gevierd. Ik ga je elders wel even opzoeken om bij te praten, of mik het naar me op de mail naar tia punt dalma underscore at live punt com
[...]
off topic; hoe is het met je schat?off topic; Gáát. Ben inmiddels helaas weer Toos Werkeloos wegens het niet zien zitten met elkaar in de proeftijd. Gelukkig heb ik recht op WW en daarnaast meer financiele armslag vooralsnog, dus ik val niet om. Kan ik me mooi op de voordelen van thuiszijn focussen: zomer vieren en rustig buik zien groeien... En jij? Hopelijk hebben jij en Wé een goed feestje gevierd. Ik ga je elders wel even opzoeken om bij te praten, of mik het naar me op de mail naar tia punt dalma underscore at live punt com
vrijdag 26 juni 2009 om 17:18
Zo moeilijk lijkt me dit: je hebt fors te dealen met een hork van een vent zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Maar hoe handel je dat, hoe zorg je dat je niet in de ban van zijn gedrag blijft om de lieve vrede, terwijl je tegelijkertijd je kind uit die emotionele ellende hebt te houden? Kinderen houden hun ouders tot heel lang voor helden, en dat wil je als ouder denk ik niet te vroeg kapotmaken bij je kind denk ik...
Moeilijk
Moeilijk
vrijdag 26 juni 2009 om 17:22
quote:yayaatje schreef op 26 juni 2009 @ 17:04:
Dubio,
de reden waarom ik overweeg om alsnog de gang naar de rechter te maken t.a.v. zijn betalingsverplichting is omdat hij onlangs meedeelde dat hij deze bijdrage niet meer kan (wil) voldoen wanneer zijn huidige werkgever geen werk voor hem heeft (de situatie van aankomende week). Hij krijgt per week zijn salaris en is dan van mening dat hij dan dus ook niet meer kan kan bijdragen.
Toen ik aangaf dat ik het hier volstrekt niet mee eens ben en dat ik vind dat hij te allen tijde een onderhoudsplicht heeft richting zoon, ongeacht de hoogte van zijn bijdrage (verdient hij minder, dan kan hij uiteraard minder - naar rato- bijdragen), maar dat het niet zo kan zijn dat hij bepaalt dat het dan maar pech voor mij is. Want ik kan het geld in zijn ogen makkelijker missen dan hij en ik moet maar begrijpen dat hij het dan niet meer kan betalen.
Ik vind dit dus echt te zot voor woorden. Zoals al diverse eerdere keren hier beschreven blijf ik van mening dat het hebben van een kind consequenties met zich meebrengt en dat hij naar rato dient bij te dragen. En niet wanneer hij van mening is dat hij het geld evt. wel kan missen.
Het is dus puur een principe kwestie van mij uit. En ik wil daar van af. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van zijn evt. goede wil of hij al dan niet betaalt. Dat vind ik simpelweg niet kunnen!
Alimentatie is een verplichting. Daar kan hij niet onderuit. Ga niet zelf bepalen wat jij redelijk vindt (kom je weer in een oeverloze discussie met hem terecht). Schakel instanties in wanneer hij niet betaalt (LBIO is beter dan via de advocaat en gratis). Wanneer hij onder zijn verplichting uit wil komen of minder wil betalen dan moet hij ook de gang maken om dit oficieel te bewerkstelligen. Het is niet aan jou om dit te bepalen, jij bent coulant genoeg geweest. Je zult zeker door hem als rotwijf of overtreffende trap gezien worden, maar zo zag hij je toch al. Helaas zie jij dat niet in.
Dat hij je terugwilde heeft er volgens mij mee te maken dat hij financieel gezien ruimer en veel makkelijker (jij was de huissloof) in het leven stond. Deze man heeft nooit echt van jou gehouden, dat kan hij niet. Ik betwijfel of hij echt oprecht van zijn kind houdt gezien zijn houding nu. Een vader mist toch zijn kind? Vindt toch dat hij zijn kind na de scheiding veel te weinig ziet en doet er alles aan om die momenten ten volle te benutten?
Het is een eenzame man die alleen van zichzelf houdt.
Dubio,
de reden waarom ik overweeg om alsnog de gang naar de rechter te maken t.a.v. zijn betalingsverplichting is omdat hij onlangs meedeelde dat hij deze bijdrage niet meer kan (wil) voldoen wanneer zijn huidige werkgever geen werk voor hem heeft (de situatie van aankomende week). Hij krijgt per week zijn salaris en is dan van mening dat hij dan dus ook niet meer kan kan bijdragen.
Toen ik aangaf dat ik het hier volstrekt niet mee eens ben en dat ik vind dat hij te allen tijde een onderhoudsplicht heeft richting zoon, ongeacht de hoogte van zijn bijdrage (verdient hij minder, dan kan hij uiteraard minder - naar rato- bijdragen), maar dat het niet zo kan zijn dat hij bepaalt dat het dan maar pech voor mij is. Want ik kan het geld in zijn ogen makkelijker missen dan hij en ik moet maar begrijpen dat hij het dan niet meer kan betalen.
Ik vind dit dus echt te zot voor woorden. Zoals al diverse eerdere keren hier beschreven blijf ik van mening dat het hebben van een kind consequenties met zich meebrengt en dat hij naar rato dient bij te dragen. En niet wanneer hij van mening is dat hij het geld evt. wel kan missen.
Het is dus puur een principe kwestie van mij uit. En ik wil daar van af. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van zijn evt. goede wil of hij al dan niet betaalt. Dat vind ik simpelweg niet kunnen!
Alimentatie is een verplichting. Daar kan hij niet onderuit. Ga niet zelf bepalen wat jij redelijk vindt (kom je weer in een oeverloze discussie met hem terecht). Schakel instanties in wanneer hij niet betaalt (LBIO is beter dan via de advocaat en gratis). Wanneer hij onder zijn verplichting uit wil komen of minder wil betalen dan moet hij ook de gang maken om dit oficieel te bewerkstelligen. Het is niet aan jou om dit te bepalen, jij bent coulant genoeg geweest. Je zult zeker door hem als rotwijf of overtreffende trap gezien worden, maar zo zag hij je toch al. Helaas zie jij dat niet in.
Dat hij je terugwilde heeft er volgens mij mee te maken dat hij financieel gezien ruimer en veel makkelijker (jij was de huissloof) in het leven stond. Deze man heeft nooit echt van jou gehouden, dat kan hij niet. Ik betwijfel of hij echt oprecht van zijn kind houdt gezien zijn houding nu. Een vader mist toch zijn kind? Vindt toch dat hij zijn kind na de scheiding veel te weinig ziet en doet er alles aan om die momenten ten volle te benutten?
Het is een eenzame man die alleen van zichzelf houdt.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:57
quote:Tia Dalma schreef op 26 juni 2009 @ 17:18:
Zo moeilijk lijkt me dit: je hebt fors te dealen met een hork van een vent zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Maar hoe handel je dat, hoe zorg je dat je niet in de ban van zijn gedrag blijft om de lieve vrede, terwijl je tegelijkertijd je kind uit die emotionele ellende hebt te houden? Kinderen houden hun ouders tot heel lang voor helden, en dat wil je als ouder denk ik niet te vroeg kapotmaken bij je kind denk ik...
Moeilijk
Zo moeilijk lijkt me dit: je hebt fors te dealen met een hork van een vent zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Maar hoe handel je dat, hoe zorg je dat je niet in de ban van zijn gedrag blijft om de lieve vrede, terwijl je tegelijkertijd je kind uit die emotionele ellende hebt te houden? Kinderen houden hun ouders tot heel lang voor helden, en dat wil je als ouder denk ik niet te vroeg kapotmaken bij je kind denk ik...
Moeilijk
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 22:08
Misschien moet ik het inderdaad even afwachten, t.a.v. het al dan niet uitblijven van zijn betaling. Hij wist echter bij indiensttreding dat de kans erin zou zitten dat er tijdelijk geen werk voor hem zou zijn. Hij gaf toen al gelijk aan mij te kennen dat hij in die periode dan dus geen bijdrage kon overmaken aan me.
Nu is het dan dus zover dat hij aankomende week idd geen werk heeft en gelijk brengt hij me deze mededeling weer in herinnering door te zeggen dat hij dan dus niet kan betalen.
Ook al gaat het maar om een week, hij is van mening dat hij dan dusdanig inlevert dat het er niet meer inzit.
Maar goed, misschien moet ik het idd even op zijn beloop laten en zien wat hij gaat doen. Ik heb hem in elk geval wel duidelijk gemaakt dat ik het er volstrekt niet mee eens ben.
Zo ook de situatie over een paar maanden wanneer zoon met zwemles gaat beginnen. Ook hiervan ben ik van mening dat deze bijkomende kostenpost gezamenlijk - naar rato - door ons betaalt moet worden. Maar ook hier roept hij dat dit nog maar afwachten is of hij dan het geld wel heeft. Want ja, in die periode heeft hij immers nog heel wat meer kosten die hij moet voldoen (goh fijn, dat juist mijn huurbaas mij in die periode gewoon even de huur kwijtscheldt, want ja..ik heb nu eenmaal extra kosten...). En alles onder het mom van: Jij hebt meer te besteden dan ik, dus jij kunt het geld makkelijker missen.
Een evt. betalingsregeling met terugwerkende kracht, daar hoef ik al helemáál niet mee aan te komen.
En Pom, ja, hij ervaart het ook zo dat hij zoon erg mist en hij doet wat dat betreft wel degelijk moeite om zoon zoveel mogelijk te zien tussen de bedrijven door. Gelijktijdig is het ook zo dat hij nu extreem druk is vanwege zijn werk, waardoor hij dus amper enige vrije tijd overhoudt. En vandaar dus dat hij vindt dat ik mijn vrije weekenden met hem dien te overleggen. Want hij wil ook wel eens wat tijd voor zichzelf...
Nu is het dan dus zover dat hij aankomende week idd geen werk heeft en gelijk brengt hij me deze mededeling weer in herinnering door te zeggen dat hij dan dus niet kan betalen.
Ook al gaat het maar om een week, hij is van mening dat hij dan dusdanig inlevert dat het er niet meer inzit.
Maar goed, misschien moet ik het idd even op zijn beloop laten en zien wat hij gaat doen. Ik heb hem in elk geval wel duidelijk gemaakt dat ik het er volstrekt niet mee eens ben.
Zo ook de situatie over een paar maanden wanneer zoon met zwemles gaat beginnen. Ook hiervan ben ik van mening dat deze bijkomende kostenpost gezamenlijk - naar rato - door ons betaalt moet worden. Maar ook hier roept hij dat dit nog maar afwachten is of hij dan het geld wel heeft. Want ja, in die periode heeft hij immers nog heel wat meer kosten die hij moet voldoen (goh fijn, dat juist mijn huurbaas mij in die periode gewoon even de huur kwijtscheldt, want ja..ik heb nu eenmaal extra kosten...). En alles onder het mom van: Jij hebt meer te besteden dan ik, dus jij kunt het geld makkelijker missen.
Een evt. betalingsregeling met terugwerkende kracht, daar hoef ik al helemáál niet mee aan te komen.
En Pom, ja, hij ervaart het ook zo dat hij zoon erg mist en hij doet wat dat betreft wel degelijk moeite om zoon zoveel mogelijk te zien tussen de bedrijven door. Gelijktijdig is het ook zo dat hij nu extreem druk is vanwege zijn werk, waardoor hij dus amper enige vrije tijd overhoudt. En vandaar dus dat hij vindt dat ik mijn vrije weekenden met hem dien te overleggen. Want hij wil ook wel eens wat tijd voor zichzelf...
zondag 28 juni 2009 om 13:11
Dubiootje, wat mooi, wat sterk, wat evenwichtig. Zou heel blij geweest zijn met ouders met jouw insteek in deze .
Yaya, zoals ik het lees in je laatste post is het echt zaak om gewoon een vaste betalingsregeling af te spreken. Ook zodat hij, als hij straks gouden bergen gaat verdienen natuurlijk, niet ineens met een vraag om méér van jouw kant geconfronteerd wordt... Vast bedrag, vastgesteld door een gezaghebbende derde partij, maakt al die onderhandelingen van zijn kant schier overbodig.
En blijkbaar is hij een eenrichtings-man. Laat gaan, yin yang, zou Bert Visscher zeggen. Het verandert er niet van, hoe boos je je ook erover maakt. Dan zeikt hij maar weer om die extra tijd. Hou het zakelijk.
Yaya, zoals ik het lees in je laatste post is het echt zaak om gewoon een vaste betalingsregeling af te spreken. Ook zodat hij, als hij straks gouden bergen gaat verdienen natuurlijk, niet ineens met een vraag om méér van jouw kant geconfronteerd wordt... Vast bedrag, vastgesteld door een gezaghebbende derde partij, maakt al die onderhandelingen van zijn kant schier overbodig.
En blijkbaar is hij een eenrichtings-man. Laat gaan, yin yang, zou Bert Visscher zeggen. Het verandert er niet van, hoe boos je je ook erover maakt. Dan zeikt hij maar weer om die extra tijd. Hou het zakelijk.
zondag 28 juni 2009 om 16:51
Dankjewel Tia, dat is lief 
Tja, Yaya, "extreem druk" is relatief als het komt van een man die klaagde dat hij overdag (!) niet kon slapen terwijl jij aan het werk en kind in de opvang was "vanwege de herrie van spelende kinderen buiten". Als hij toen al vond dat hij het drukker had dan jij, verwacht dan niet dat hij dat nu hij werkt gaat toegeven. Maybe when hell freezes over...
Als je nu geen duidelijke, eenduidige afspraken maakt over een vast bedrag, zit je over tien jaar nog bij hem te bedelen om elke extra euro. Want de extra kosten gaan echt niet afnemen, integendeel! En zijn gemiep en geëmmer ook niet, dus op dat punt ga je er ook niet op achteruit. Uiteindelijk helpt als enige daartegen dat je laat zien dat hij je niet meer raakt.
Tja, Yaya, "extreem druk" is relatief als het komt van een man die klaagde dat hij overdag (!) niet kon slapen terwijl jij aan het werk en kind in de opvang was "vanwege de herrie van spelende kinderen buiten". Als hij toen al vond dat hij het drukker had dan jij, verwacht dan niet dat hij dat nu hij werkt gaat toegeven. Maybe when hell freezes over...
Als je nu geen duidelijke, eenduidige afspraken maakt over een vast bedrag, zit je over tien jaar nog bij hem te bedelen om elke extra euro. Want de extra kosten gaan echt niet afnemen, integendeel! En zijn gemiep en geëmmer ook niet, dus op dat punt ga je er ook niet op achteruit. Uiteindelijk helpt als enige daartegen dat je laat zien dat hij je niet meer raakt.
Ga in therapie!
