Relaties
alle pijlers
Probeer dit echt vanuit ex zijn standpunt te zien, maar...
donderdag 25 juni 2009 om 22:17
Toch maar eens delen met anderen, want ik kom er zelf niet goed meer uit.
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
vrijdag 26 juni 2009 om 09:25
vrijdag 26 juni 2009 om 09:35
Yayaatje
Heel herkenbaar verhaal. Hier kon/kan ex zich ook goed verschuilen achter werk.Vind het altijd maar een makkelijk excuus waar je lastig tegenin kunt gaan ofzo. Tenminste mijn ex vind dat een sluitend argument dus verder geen discussie mogelijk.
Het verschil tussen jou en mij is dan wel datb ik niet werk dus nog makkelijker voor zoon kan zorgen dan jij. En al helemaal geen vrije tijd nodig schijn te hebben.......
Maar ik kan me zo voorstellen dat jij je enorm had verheugt op je vrije weekend!
Ik begrijp ook dat je je hebt om laten lu**en door ex en je weekend hebt gehalveerd. Zo ging/gaat het hier ook vaak.
Waardat bij door komt is het volgende: Ik kan op zo'n moment moeilijk onderscheid maken tussen mijn "rechten/behoeftes" en er gewoon willen/horen te zijn voor kind.
Er zit in mijn achterhoofd elke keer wel weer het verantwoordelijkheids gevoel naar zoon toe.Daardoor vind ik het lastig om objectief naar de feiten te kijken.
Als jij wel objectief kijkt dan is het gewoon simpelweg zijn "probleem"
Er staan afspraken en ls hij daar verandering in wil brengen om wat voor reden dan ook dan kan hij dat vragen maar jij bent niet verplicht om daarin mee te gaan.
En het is flauw/gemeen van je ex om dan zielig te gaan lopen doen.
Het is alleen altijd lastig vind ik om er clean naar te kijken. Je hebt een band met je ex (tegen wil en dank) en daar spelen allerlei patronen, gevoelens, onbewuste wensen, schuldgevoelens enz in mee.
Wat allimentatie betreft: Ga naar de rechter en laat het zwart op wit zetten. IK vind dat je gelijk hebt dat ex gewoon ook onderhoudsplicht heeft en dus gewoon een bedrag moet betalen, hoe symbolisch het bedrag ook is.
Nog ff over de weekenden.
Wat ik zelf lastig vind hierin is dat je zo weinig kunt als ex niet voor kind wil zorgen op de afgesproken tijden. Als mijn ex niet komt , tja wat moet ik dan? Ga zoon echt niet met een tasje voor de deur van ex afleveren.
Heb daarbij wel eens het gevoel dat ik aan het kortste eind trek.Dit ok wel eens benoemt naar ex.
Nou moet ik er voor de eerlijkheid wel+ bij zeggen dat het wat dit aan gaat tussen mij en ex erg goed gaat momenteel.
Zoon gaat elk weekend en verder gaat het in overleg.
Nou ja als ex een voorstel -vraag stelt dan is het wel de bedoeling dat ik akkoord ga.schiet accuut in de stress als ik niet blijk te kunnen..
ja maar.............ik moet dit en dat en werken.......
ttja
Heel herkenbaar verhaal. Hier kon/kan ex zich ook goed verschuilen achter werk.Vind het altijd maar een makkelijk excuus waar je lastig tegenin kunt gaan ofzo. Tenminste mijn ex vind dat een sluitend argument dus verder geen discussie mogelijk.
Het verschil tussen jou en mij is dan wel datb ik niet werk dus nog makkelijker voor zoon kan zorgen dan jij. En al helemaal geen vrije tijd nodig schijn te hebben.......
Maar ik kan me zo voorstellen dat jij je enorm had verheugt op je vrije weekend!
Ik begrijp ook dat je je hebt om laten lu**en door ex en je weekend hebt gehalveerd. Zo ging/gaat het hier ook vaak.
Waardat bij door komt is het volgende: Ik kan op zo'n moment moeilijk onderscheid maken tussen mijn "rechten/behoeftes" en er gewoon willen/horen te zijn voor kind.
Er zit in mijn achterhoofd elke keer wel weer het verantwoordelijkheids gevoel naar zoon toe.Daardoor vind ik het lastig om objectief naar de feiten te kijken.
Als jij wel objectief kijkt dan is het gewoon simpelweg zijn "probleem"
Er staan afspraken en ls hij daar verandering in wil brengen om wat voor reden dan ook dan kan hij dat vragen maar jij bent niet verplicht om daarin mee te gaan.
En het is flauw/gemeen van je ex om dan zielig te gaan lopen doen.
Het is alleen altijd lastig vind ik om er clean naar te kijken. Je hebt een band met je ex (tegen wil en dank) en daar spelen allerlei patronen, gevoelens, onbewuste wensen, schuldgevoelens enz in mee.
Wat allimentatie betreft: Ga naar de rechter en laat het zwart op wit zetten. IK vind dat je gelijk hebt dat ex gewoon ook onderhoudsplicht heeft en dus gewoon een bedrag moet betalen, hoe symbolisch het bedrag ook is.
Nog ff over de weekenden.
Wat ik zelf lastig vind hierin is dat je zo weinig kunt als ex niet voor kind wil zorgen op de afgesproken tijden. Als mijn ex niet komt , tja wat moet ik dan? Ga zoon echt niet met een tasje voor de deur van ex afleveren.
Heb daarbij wel eens het gevoel dat ik aan het kortste eind trek.Dit ok wel eens benoemt naar ex.
Nou moet ik er voor de eerlijkheid wel+ bij zeggen dat het wat dit aan gaat tussen mij en ex erg goed gaat momenteel.
Zoon gaat elk weekend en verder gaat het in overleg.
Nou ja als ex een voorstel -vraag stelt dan is het wel de bedoeling dat ik akkoord ga.schiet accuut in de stress als ik niet blijk te kunnen..
ja maar.............ik moet dit en dat en werken.......
ttja
vrijdag 26 juni 2009 om 10:06
Ik vind nog steeds dat de vader voor het kind moet zorgen, zoals moeder ook doet. Ik begrijp de ongerustheid van moeders wel hier, dat ze het zielig vinden om hun kind bij vader neer te zetten terwijl vader aangeeft geen tijd te hebben.
Het is ook heel vervelend het zo te moeten doen maar m.i. soms de enige manier een vader wakker te schudden.
Daarbij zie ik ons kind totaal niet als een 'last' , zoals werd geopperd hierboven. Die indruk kan het geven, maar waar het mij omgaat is dat mijn kind een goede band met vader ontwikkeld, hem regelmatig ziet enzov.
Ik heb dat bij mijn ex af moeten dwingen. Ik had ook liever gezien dat dat niet nodig was geweest maar het was wel nodig.
Als ik destijds niet zo enorm duidelijk was geweest naar mijn ex wat betreft ons kind en zijn rol daarin weet ik zeker dat er nu jaren later niet zo'n stevige band was gekomen.
Ik heb mijn ex dus regelmatig voor het blok gezet wat ik zeker niet leuk vond om te doen maar ik hou er zelf niet van om voor het blok gezet te worden.
Hij zal het dus nu ook niet meer wagen zijn weekenden met ons kind plotseling af te zeggen plus hij is erg gelukkig met de tijd die hij doorbrengt met ons kind en zo hoort het ook.
Het is ook heel vervelend het zo te moeten doen maar m.i. soms de enige manier een vader wakker te schudden.
Daarbij zie ik ons kind totaal niet als een 'last' , zoals werd geopperd hierboven. Die indruk kan het geven, maar waar het mij omgaat is dat mijn kind een goede band met vader ontwikkeld, hem regelmatig ziet enzov.
Ik heb dat bij mijn ex af moeten dwingen. Ik had ook liever gezien dat dat niet nodig was geweest maar het was wel nodig.
Als ik destijds niet zo enorm duidelijk was geweest naar mijn ex wat betreft ons kind en zijn rol daarin weet ik zeker dat er nu jaren later niet zo'n stevige band was gekomen.
Ik heb mijn ex dus regelmatig voor het blok gezet wat ik zeker niet leuk vond om te doen maar ik hou er zelf niet van om voor het blok gezet te worden.
Hij zal het dus nu ook niet meer wagen zijn weekenden met ons kind plotseling af te zeggen plus hij is erg gelukkig met de tijd die hij doorbrengt met ons kind en zo hoort het ook.
vrijdag 26 juni 2009 om 10:22
Dank voor al jullie reacties.
Vooropgesteld: ik ervaar mijn kind absoluut niet als last!! Maar is het zo vreemd dat wanneer ik 4,5 dag p/wk werk en in de weekenden ook 8 van de 10x de gehele zorg voor zoonlief heb, dat ik me ook wel eens verheug op een kindvrij weekendje? Al was het maar om eens een keertje snel de boodschappen te kunnen doen (met kind duurt dit altijd beduidend langer) of gewoon om een keertje de stad in te gaan om te winkelen.
Er is niemand op de wereld waar ik zoveel van hou als van mijn kleine man, maar dat neemt niet weg dat ik het af en toe erg fijn vind (en ook nodig heb) om even wat tijd voor mezelf te hebben.
Vandaar mijn behoefte aan af en toe ook eens een 'vrij weekend'.
Wat daar overigens nog bij doorspeelt is dat ex bij het doorgeven van de weekenden van mij eiste dat ik me volledig flexibel opstelde t.a.v. zijn mogelijkheden om zoon dan te kunnen zien. Zodra hij dus een weekend vrij zou zijn, zou dit dus het weekend worden waarop zoon bij hem was. Ik heb hier nooit moeilijk over gedaan en zo gebeurde het ook altijd.
Tot nu dus...nu ineens ervaart hij het als dat hij het zooooo druk heeft en heeft hij ineens andere plannen voor zichzelf bedacht, waardoor het ineens niet meer vanzelfsprekend is dat zoon de bewuste weekenden bij hem doorbrengt. Nee, ik moet dat nu eerst altijd met hem overleggen, want misschien heeft hij wel andere plannen....
En ja, voor zoon vind ik het verdrietig. Die is helemaal papa-fan (al was het maar vanwege de spelcomputer die hij daar nonstop tot zijn beschikking heeft). Maar ja, daar kan ik verder weinig aan veranderen.
Wat betreft het tijdelijk werkloos zijn vs. opvang van zoon verzorgen: daar heb ik praktijk niet veel aan. Zoon zit overdag op school en doordeweeks is de opvang altijd geregeld. De enige momenten waarop geen vaste opvang is, zijn dus de weekenden. Die worden ingevuld a.d.h.v. zijn werkrooster. Althans...zo was het tot op heden...
Wanneer ik, zoals gisteren, aangeef dat als hij tijdelijk werkloos is, dat hij dan nu tenminste eindelijk tijd heeft om al die dingen te doen waar hij dus steeds geen tijd voor heeft, dan is het weer: 'Nou, die tijd heb ik niet zo nodig. Ik vind het veel erger dat ik dan geen/minder inkomen heb!'
Echt, hij zóekt gewoon dingen om het gecompliceerd te maken. Wanneer ik dan zeg dat hij die tijd kan gebruiken om zijn dingen te doen, waardoor hij de weekenden bijv. zijn handen vrij heeft, dan wordt het weer zo gedraaid als: 'Ja, dat is maar lekker, dus dan kan ik doordeweeks al mijn klussen doen, zodat jij in het weekend maar lekker vrij kunt zijn!'
Echt...gék word ik er van!
En ja, misschien moet ik maar eens op zoek naar een oppas via de supermarkt. Ben daar wat huiverig voor, maar op zich is het wel een goed alternatief! Ik kan natuurlijk altijd nog nee zeggen als de persoon in kwestie me niets lijkt.
En Hanzie, naar mijn idee doe ik niet anders dan proberen er positief in te staan. Ik probeer zoveel mogelijk vanuit het belang van zoon te denken en mijn eigen gevoelens/belangens op een zijspoor te zetten hierbij. Daarnaast kom ik ex behoorlijk tegemoet op allerlei gebied. De enige die - net als in de relatie - te allen tijde als eerste naar zijn eigen belangen kijkt, is ex. En daar verdraai ik niets aan, uit wat voor vorm van rancune of wat dan ook. Het is écht zo...
Vooropgesteld: ik ervaar mijn kind absoluut niet als last!! Maar is het zo vreemd dat wanneer ik 4,5 dag p/wk werk en in de weekenden ook 8 van de 10x de gehele zorg voor zoonlief heb, dat ik me ook wel eens verheug op een kindvrij weekendje? Al was het maar om eens een keertje snel de boodschappen te kunnen doen (met kind duurt dit altijd beduidend langer) of gewoon om een keertje de stad in te gaan om te winkelen.
Er is niemand op de wereld waar ik zoveel van hou als van mijn kleine man, maar dat neemt niet weg dat ik het af en toe erg fijn vind (en ook nodig heb) om even wat tijd voor mezelf te hebben.
Vandaar mijn behoefte aan af en toe ook eens een 'vrij weekend'.
Wat daar overigens nog bij doorspeelt is dat ex bij het doorgeven van de weekenden van mij eiste dat ik me volledig flexibel opstelde t.a.v. zijn mogelijkheden om zoon dan te kunnen zien. Zodra hij dus een weekend vrij zou zijn, zou dit dus het weekend worden waarop zoon bij hem was. Ik heb hier nooit moeilijk over gedaan en zo gebeurde het ook altijd.
Tot nu dus...nu ineens ervaart hij het als dat hij het zooooo druk heeft en heeft hij ineens andere plannen voor zichzelf bedacht, waardoor het ineens niet meer vanzelfsprekend is dat zoon de bewuste weekenden bij hem doorbrengt. Nee, ik moet dat nu eerst altijd met hem overleggen, want misschien heeft hij wel andere plannen....
En ja, voor zoon vind ik het verdrietig. Die is helemaal papa-fan (al was het maar vanwege de spelcomputer die hij daar nonstop tot zijn beschikking heeft). Maar ja, daar kan ik verder weinig aan veranderen.
Wat betreft het tijdelijk werkloos zijn vs. opvang van zoon verzorgen: daar heb ik praktijk niet veel aan. Zoon zit overdag op school en doordeweeks is de opvang altijd geregeld. De enige momenten waarop geen vaste opvang is, zijn dus de weekenden. Die worden ingevuld a.d.h.v. zijn werkrooster. Althans...zo was het tot op heden...
Wanneer ik, zoals gisteren, aangeef dat als hij tijdelijk werkloos is, dat hij dan nu tenminste eindelijk tijd heeft om al die dingen te doen waar hij dus steeds geen tijd voor heeft, dan is het weer: 'Nou, die tijd heb ik niet zo nodig. Ik vind het veel erger dat ik dan geen/minder inkomen heb!'
Echt, hij zóekt gewoon dingen om het gecompliceerd te maken. Wanneer ik dan zeg dat hij die tijd kan gebruiken om zijn dingen te doen, waardoor hij de weekenden bijv. zijn handen vrij heeft, dan wordt het weer zo gedraaid als: 'Ja, dat is maar lekker, dus dan kan ik doordeweeks al mijn klussen doen, zodat jij in het weekend maar lekker vrij kunt zijn!'
Echt...gék word ik er van!
En ja, misschien moet ik maar eens op zoek naar een oppas via de supermarkt. Ben daar wat huiverig voor, maar op zich is het wel een goed alternatief! Ik kan natuurlijk altijd nog nee zeggen als de persoon in kwestie me niets lijkt.
En Hanzie, naar mijn idee doe ik niet anders dan proberen er positief in te staan. Ik probeer zoveel mogelijk vanuit het belang van zoon te denken en mijn eigen gevoelens/belangens op een zijspoor te zetten hierbij. Daarnaast kom ik ex behoorlijk tegemoet op allerlei gebied. De enige die - net als in de relatie - te allen tijde als eerste naar zijn eigen belangen kijkt, is ex. En daar verdraai ik niets aan, uit wat voor vorm van rancune of wat dan ook. Het is écht zo...
vrijdag 26 juni 2009 om 10:26
Wanda, ik ken Yaya en ze ervaart haar kind absoluut en op geen enkele manier tot last. Ze heeft een ex met wie ze al járen problemen heeft, toen ze nog getrouwd waren dus, en die er altijd alles aan doet om te saboteren wat ze voor elkaar bokst. Het is zijn manier om, zoals Stoep (geloof ik) al opmerkte haar onder de duim te houden. Hij wil de baas zijn.
Yaya, een paar weken geleden wilde lul07 je nog terug weet je nog? Nu gaat hij je weer dwarsbomen met zijn ellendige en domme logica van een champignon die niet klopt maar waar hij zelf wel heel stellig achter gaat zitten staan, zodat jij weer wekenlang in de rats kunt gaan zitten door deze onverbeterlijk broer konijn.
Je hebt jarenlang de kost verdient voor die knuppel en ook toen was hij een vader van niks, nu je gescheiden bent is dat natuurlijk niet anders.
Natuurlijk ga je geen briefje ophangen bij de supermarkt voor een oppas want dat doe je hooguit als je een schemerlamp te koop aan wil bieden of als je een cursus bloemschikken wil gaan geven. Je woont wel in een grote stad en ik zou dus eens gaan bekijken of er flexibele oppas mogelijkheden zijn in de buurt. Bij mij, in het grote dorp waar ik woonde voor ik verhuisde kon dat ook en een van mijn beste vriendinnen maakt er in haar grote dorp elke week gebruik van, zij is ook gescheiden. Het zal bij jou in jouw stad dus ook wel kunnen. Via een erkend gastouder gebeuren bijvoorbeeld. Duik er eens in. Voor als de nood aan de man is.
Die ex van je leg je letterlijk naast je neer. Laat hem er in zakken in zijn suffe baan en met zijn achterlijke instelling. Los het op, zonder hem nodig te hebben en ga er niet meer tijd aan besteden dan nodig is.
Wat betreft de bijdrage; poot stijf houden. Dan gaat hij maar fijn een andere, beter betaalde en vaste baan zoeken. Hij is toch zo geweldig? Nouwww dannnnnnnnnnn!
Jij, niet wakker liggen, je ding doen en die kerel zo veel mogelijk vergeten.
Yaya, een paar weken geleden wilde lul07 je nog terug weet je nog? Nu gaat hij je weer dwarsbomen met zijn ellendige en domme logica van een champignon die niet klopt maar waar hij zelf wel heel stellig achter gaat zitten staan, zodat jij weer wekenlang in de rats kunt gaan zitten door deze onverbeterlijk broer konijn.
Je hebt jarenlang de kost verdient voor die knuppel en ook toen was hij een vader van niks, nu je gescheiden bent is dat natuurlijk niet anders.
Natuurlijk ga je geen briefje ophangen bij de supermarkt voor een oppas want dat doe je hooguit als je een schemerlamp te koop aan wil bieden of als je een cursus bloemschikken wil gaan geven. Je woont wel in een grote stad en ik zou dus eens gaan bekijken of er flexibele oppas mogelijkheden zijn in de buurt. Bij mij, in het grote dorp waar ik woonde voor ik verhuisde kon dat ook en een van mijn beste vriendinnen maakt er in haar grote dorp elke week gebruik van, zij is ook gescheiden. Het zal bij jou in jouw stad dus ook wel kunnen. Via een erkend gastouder gebeuren bijvoorbeeld. Duik er eens in. Voor als de nood aan de man is.
Die ex van je leg je letterlijk naast je neer. Laat hem er in zakken in zijn suffe baan en met zijn achterlijke instelling. Los het op, zonder hem nodig te hebben en ga er niet meer tijd aan besteden dan nodig is.
Wat betreft de bijdrage; poot stijf houden. Dan gaat hij maar fijn een andere, beter betaalde en vaste baan zoeken. Hij is toch zo geweldig? Nouwww dannnnnnnnnnn!
Jij, niet wakker liggen, je ding doen en die kerel zo veel mogelijk vergeten.
vrijdag 26 juni 2009 om 10:41
Ja Leo, het is echt niet te filmen. Een paar weken terug realiseerde hij zich hoe erg hij ons miste en hield hij hele pleidooien voor hoe gewéldig het toch wel niet zou kunnen zijn, nu hij 'zoveel beter in zijn vel zat'.
Afijn, zie hier het resultaat. Zó lekker zit hij dus in zijn vel....
Je hebt gelijk hoor, dat hij zich in ons huwelijk al allesbehalve sociaal opstelde, dus...waarom zou hij dit nu anders doen? Ik moet leren dat hij zo in elkaar steekt: éérst en bovenal komen ZIJN belangens en als het dan vervolgens zo te regelen is dat iemand anders daar in past, dan is dat misschien wel te regelen, maar....alléén wanneer hém dit past!
Goeie tip van de gastouderburo's. Stom, natuurlijk weet ik van het bestaan ervan, maar ik had er geen moment meer aan gedacht.
Wat me zo ontzettend stoort is dat hij altijd alles maar vanuit ZIJN standpunt beziet en daar vervolgens 100% van overtuigd is. En dat IK de grote, boze, onredelijke trut ben. Dat hij laaiend word dat ik weer eens niet luister, dat ik het niet wil begrijpen, of ik nou echt zo dom ben of maar doe alsof...
Maar óók: dat hij steeds de dingen zó draait dat hij er steevast uitkomt als de verliezende partij. Heeft hij bijv. even tijdelijk geen werk? Waar ik dan opper dat hij die tijd dan nu eindelijk mooi kan aanwenden voor al die klussen waar hij steeds maar niet aan toekomt door het vele werken, dan is dat ineens niet meer van belang. Nee, dan is het veeeeel erger dat hij geen/minder inkomen heeft.
Wanneer hij meer moet/kan werken, dan is het weer dat hij nérgens meer aan toekomt, dat hij zooo druk is en dat ik vervolgens maar mijn vrije weekenden met hem moet overleggen, of het wel uitkomt dat hij zoon dat bewuste weekend heeft. Want ja, hij heeft het zooo druk...
Alimentatie voor zoonlief: ik zit toch te overwegen om hierover iets vast te laten leggen. Dan inderdaad maar naar de rechter (met alle bijkomende kosten vandien), maar dit is een situatie die te absurd voor woorden is! Dus HIJ bepaalt of en hoeveel hij maandelijks bijdraagt. Als hij van mening is dat het niet uitkomt, dan betaalt ie gewoon niet.
Dan zegt ie:'"Ja maar ik moet zometeen met mijn auto naar de garage voor x euro, en in oktober moet ik straks weer een enorme rekening betalen voor...'" . Echt...dan denk ik: En ik dan??? Ik heb toch óók mijn vaste lasten?! Wat is dit nou voor bullshit? Dat is toch geen argument om dan maar niet meer te betalen voor je kind?!?!?!?
Afijn, zie hier het resultaat. Zó lekker zit hij dus in zijn vel....
Je hebt gelijk hoor, dat hij zich in ons huwelijk al allesbehalve sociaal opstelde, dus...waarom zou hij dit nu anders doen? Ik moet leren dat hij zo in elkaar steekt: éérst en bovenal komen ZIJN belangens en als het dan vervolgens zo te regelen is dat iemand anders daar in past, dan is dat misschien wel te regelen, maar....alléén wanneer hém dit past!
Goeie tip van de gastouderburo's. Stom, natuurlijk weet ik van het bestaan ervan, maar ik had er geen moment meer aan gedacht.
Wat me zo ontzettend stoort is dat hij altijd alles maar vanuit ZIJN standpunt beziet en daar vervolgens 100% van overtuigd is. En dat IK de grote, boze, onredelijke trut ben. Dat hij laaiend word dat ik weer eens niet luister, dat ik het niet wil begrijpen, of ik nou echt zo dom ben of maar doe alsof...
Maar óók: dat hij steeds de dingen zó draait dat hij er steevast uitkomt als de verliezende partij. Heeft hij bijv. even tijdelijk geen werk? Waar ik dan opper dat hij die tijd dan nu eindelijk mooi kan aanwenden voor al die klussen waar hij steeds maar niet aan toekomt door het vele werken, dan is dat ineens niet meer van belang. Nee, dan is het veeeeel erger dat hij geen/minder inkomen heeft.
Wanneer hij meer moet/kan werken, dan is het weer dat hij nérgens meer aan toekomt, dat hij zooo druk is en dat ik vervolgens maar mijn vrije weekenden met hem moet overleggen, of het wel uitkomt dat hij zoon dat bewuste weekend heeft. Want ja, hij heeft het zooo druk...
Alimentatie voor zoonlief: ik zit toch te overwegen om hierover iets vast te laten leggen. Dan inderdaad maar naar de rechter (met alle bijkomende kosten vandien), maar dit is een situatie die te absurd voor woorden is! Dus HIJ bepaalt of en hoeveel hij maandelijks bijdraagt. Als hij van mening is dat het niet uitkomt, dan betaalt ie gewoon niet.
Dan zegt ie:'"Ja maar ik moet zometeen met mijn auto naar de garage voor x euro, en in oktober moet ik straks weer een enorme rekening betalen voor...'" . Echt...dan denk ik: En ik dan??? Ik heb toch óók mijn vaste lasten?! Wat is dit nou voor bullshit? Dat is toch geen argument om dan maar niet meer te betalen voor je kind?!?!?!?
vrijdag 26 juni 2009 om 10:46
vrijdag 26 juni 2009 om 11:08
Lieve Yayaatje
Natuurlijk zie jij je kind niet als last, dat heb ik ook geen moment gedacht.
Het is in het geval van scheiding alleen altijd zo lastig. Je moet zakelijk afspraken maken over je KIND. Voelt zo tegenstrijdig. Maar met je ex heb je niet meer dan een zakelijke overeenkomst.
Maar dat betekent niet dat je zoon een zakelijk iets is!!!
Ik hou ook ziels en zielsveel van mijn zoon. Heb er alles voor over en zal er alles voor doen en laten.
Maar dat neemt niet weg dat ex net zo goed verantwoordelijk is!
En daar is het zakelijke gedeelte.
Zo jammer is het dat er strijd blijft bestaan. Ik vraag me altijd af dat als je het allebei een beetje norm,aal regelt het voor iedereen [rettiger is. En dan vooral voor het kind.
Je eigen ego ff opzij zetten. Als je dat voor je kind al niet kan.....
sterkte meid en heb toch een fijn weekend ook al is het korter dan gedacht.......
Natuurlijk zie jij je kind niet als last, dat heb ik ook geen moment gedacht.
Het is in het geval van scheiding alleen altijd zo lastig. Je moet zakelijk afspraken maken over je KIND. Voelt zo tegenstrijdig. Maar met je ex heb je niet meer dan een zakelijke overeenkomst.
Maar dat betekent niet dat je zoon een zakelijk iets is!!!
Ik hou ook ziels en zielsveel van mijn zoon. Heb er alles voor over en zal er alles voor doen en laten.
Maar dat neemt niet weg dat ex net zo goed verantwoordelijk is!
En daar is het zakelijke gedeelte.
Zo jammer is het dat er strijd blijft bestaan. Ik vraag me altijd af dat als je het allebei een beetje norm,aal regelt het voor iedereen [rettiger is. En dan vooral voor het kind.
Je eigen ego ff opzij zetten. Als je dat voor je kind al niet kan.....
sterkte meid en heb toch een fijn weekend ook al is het korter dan gedacht.......
vrijdag 26 juni 2009 om 11:50
Lieve Benmamma,
Je benoemt het precies zoals ik het voel: alsof je kind een ding is of zo. Iets wat juist zó waardevol en zo kostbaar is, daar moet je ineens gaan overhandelen, alsof het een soort van pakketje is wat je bij tijden liever kwijt dan rijk bent.
Terwijl dat juist helemaal niet het geval is! Het gaat er mij alleen maar om dat ik vind dat ex óók zijn aandeel dient te nemen, zowel praktisch als financieel. En de situatie is al zo, doordat zoonlief bij mij woont, dat ik op beide vlakken het overgrote deel voor mijn rekening neem. Op zich prima, dat is de consequentie van mijn beslissing om zoonlief bij me te nemen. Maar het minimale wat er dan nog overblijft, daarvan vind ik dat hij hieraan moet voldoen. Ook IK moet concessies doen, ook IK werk me een slag in de rondte om alles rondgezet te krijgen (zowel financieel als praktisch), maar hij bekijkt de dingen enkel en alleen vanuit zijn perspectief.
En daarbij dus constant dat verdraaien van de situatie zodat het steeds maar weer erop uitdraait dat het voor hém het allerzwaarst is. Enerzijds beweren dat hij zoonlief zo mist en dat ik niet moet klagen (ik zie hem immers veel meer dan hij). Hele betogen houden over hoe hem dit aan zijn hart gaat, dat ik me daar geen voorstelling van kan maken. Maar zodra er dan een moment is dat hij zoonlief kan zien, dan wordt daar altijd enorm over uitgeweid hoe veel moeite hij zich wel niet getroost om zoon te kunnen zien (tijd, benzine) en dat allemaal omdat hij zoon zo graag wil zien.
Wanneer het dan echter zover is dat zijn vrije weekend eraan komt, dan ineens is het dat hij toch ook wel wat tijd voor zichzelf wil, want ja..hij is zó druk met al dat werken dat hij nergens meer aan toekomt. En áls hij dan eens een vrij weekend heeft, dan heeft hij zoon weer gelijk.
Echt, het is nooit goed! Alles draait steeds maar weer om ZIJN belangen en ik moet niet zo zeuren...
Je benoemt het precies zoals ik het voel: alsof je kind een ding is of zo. Iets wat juist zó waardevol en zo kostbaar is, daar moet je ineens gaan overhandelen, alsof het een soort van pakketje is wat je bij tijden liever kwijt dan rijk bent.
Terwijl dat juist helemaal niet het geval is! Het gaat er mij alleen maar om dat ik vind dat ex óók zijn aandeel dient te nemen, zowel praktisch als financieel. En de situatie is al zo, doordat zoonlief bij mij woont, dat ik op beide vlakken het overgrote deel voor mijn rekening neem. Op zich prima, dat is de consequentie van mijn beslissing om zoonlief bij me te nemen. Maar het minimale wat er dan nog overblijft, daarvan vind ik dat hij hieraan moet voldoen. Ook IK moet concessies doen, ook IK werk me een slag in de rondte om alles rondgezet te krijgen (zowel financieel als praktisch), maar hij bekijkt de dingen enkel en alleen vanuit zijn perspectief.
En daarbij dus constant dat verdraaien van de situatie zodat het steeds maar weer erop uitdraait dat het voor hém het allerzwaarst is. Enerzijds beweren dat hij zoonlief zo mist en dat ik niet moet klagen (ik zie hem immers veel meer dan hij). Hele betogen houden over hoe hem dit aan zijn hart gaat, dat ik me daar geen voorstelling van kan maken. Maar zodra er dan een moment is dat hij zoonlief kan zien, dan wordt daar altijd enorm over uitgeweid hoe veel moeite hij zich wel niet getroost om zoon te kunnen zien (tijd, benzine) en dat allemaal omdat hij zoon zo graag wil zien.
Wanneer het dan echter zover is dat zijn vrije weekend eraan komt, dan ineens is het dat hij toch ook wel wat tijd voor zichzelf wil, want ja..hij is zó druk met al dat werken dat hij nergens meer aan toekomt. En áls hij dan eens een vrij weekend heeft, dan heeft hij zoon weer gelijk.
Echt, het is nooit goed! Alles draait steeds maar weer om ZIJN belangen en ik moet niet zo zeuren...
vrijdag 26 juni 2009 om 12:10
yayaatje, waar het mis gaat is dat jij denkt/hoopt dat je ex redelijk is. Jij wilt er echt niet aan (en begrijpelijk) dat je ex is zoals hij is. Dat het alleen om hem gaat, dat hij alles zo draait dat hij er voordeel van heeft. Dat is niet leuk. De realisatie is niet leuk. Je was ooit met hem samen, hebt een kind met hem. Dat doet pijn.
Je analyseert het prima, hebt hem denk ik goed door. Nu nog naar gaan handelen. Jij blijft redelijk, probeert hem met argumenten te overtuigen, denkt aan je kind, aan eerlijkheid, aan liefde etc. Dat werkt niet bij hem. Zijn denktrant is zo anders, daar snap jij niets van (en dat is alleen maar een compliment), maar om meer grip op je ex te krijgen en hem minder grip op jou is het handig om wat van zijn denktrant te begrijpen. Ik denk dat de tips van Leo heel goed zijn. Regel het zelf en laat hem in zijn sop gaarkoken. En laat je niet verleiden tot emotionele discussies en redelijkheid. Wees heel duidelijk en spijkerhard. Dit gaan we doen. Niet in discussie gaan, blijven herhalen dat we dit gaan doen, het zo gebeurt. En als je iets van je ex gedaan wilt krijgen dan zul je moeten appeleren aan dingen die hem raken, die hij snapt. Dus niet zeggen dat hij zijn zoon wel weer eens mag zien, maar als je ex bijvoorbeeld iets wil doen dan zeg je bijvoorbeeld dat je zoon dat ook geweldig vindt en altijd zo trots is op zijn vader als hij dat doet en hem de geweldigste vader te wereld vindt en hij is zo goed daarin etc etc. Dan is er iets te halen voor je ex hieruit.
Ik vind het overigens niet leuk om zoiets op te schrijven, het is manipulatief en ik kan me voorstellen dat je dat niet wilt doen en vindt dat je ex zoon ook zo leuk en lief genoeg moet vinden om tijd voor hem te maken, maar ik denk dat je ex heel anders denkt en dat als je daar in meegaat je verder komt dan op je huidige manier, want voor jouw redenaties is hij duidelijk niet gevoelig en daar delf jij steeds het onderspit.
Normaliter zou ik bij zo'n type zeggen dat je moet rennen en zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven. Dat ligt bij jou anders vanwege jullie kind. Met redelijkheid en logica kom je er niet, dus moet je andere methodes vinden, ook al is heel Nederland het eens met jou. Ik denk dat je zelf die methodes best weet, je moet voor jezelf beslissen wat je kunt en wilt gebruiken. Over het algemeen werken de door mij genoemde methodes goed: heel, heel duidelijk zijn, geen discussie en daarnaast appeleren aan zijn eigendunk en grootheidswaan. Het is jouw ex, je kent hem vast heel goed, je weet zelf wel wanneer welke het meest geschikt is.
Sterkte, want het lijkt me een afschuwelijke situatie.
Je analyseert het prima, hebt hem denk ik goed door. Nu nog naar gaan handelen. Jij blijft redelijk, probeert hem met argumenten te overtuigen, denkt aan je kind, aan eerlijkheid, aan liefde etc. Dat werkt niet bij hem. Zijn denktrant is zo anders, daar snap jij niets van (en dat is alleen maar een compliment), maar om meer grip op je ex te krijgen en hem minder grip op jou is het handig om wat van zijn denktrant te begrijpen. Ik denk dat de tips van Leo heel goed zijn. Regel het zelf en laat hem in zijn sop gaarkoken. En laat je niet verleiden tot emotionele discussies en redelijkheid. Wees heel duidelijk en spijkerhard. Dit gaan we doen. Niet in discussie gaan, blijven herhalen dat we dit gaan doen, het zo gebeurt. En als je iets van je ex gedaan wilt krijgen dan zul je moeten appeleren aan dingen die hem raken, die hij snapt. Dus niet zeggen dat hij zijn zoon wel weer eens mag zien, maar als je ex bijvoorbeeld iets wil doen dan zeg je bijvoorbeeld dat je zoon dat ook geweldig vindt en altijd zo trots is op zijn vader als hij dat doet en hem de geweldigste vader te wereld vindt en hij is zo goed daarin etc etc. Dan is er iets te halen voor je ex hieruit.
Ik vind het overigens niet leuk om zoiets op te schrijven, het is manipulatief en ik kan me voorstellen dat je dat niet wilt doen en vindt dat je ex zoon ook zo leuk en lief genoeg moet vinden om tijd voor hem te maken, maar ik denk dat je ex heel anders denkt en dat als je daar in meegaat je verder komt dan op je huidige manier, want voor jouw redenaties is hij duidelijk niet gevoelig en daar delf jij steeds het onderspit.
Normaliter zou ik bij zo'n type zeggen dat je moet rennen en zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven. Dat ligt bij jou anders vanwege jullie kind. Met redelijkheid en logica kom je er niet, dus moet je andere methodes vinden, ook al is heel Nederland het eens met jou. Ik denk dat je zelf die methodes best weet, je moet voor jezelf beslissen wat je kunt en wilt gebruiken. Over het algemeen werken de door mij genoemde methodes goed: heel, heel duidelijk zijn, geen discussie en daarnaast appeleren aan zijn eigendunk en grootheidswaan. Het is jouw ex, je kent hem vast heel goed, je weet zelf wel wanneer welke het meest geschikt is.
Sterkte, want het lijkt me een afschuwelijke situatie.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:14
Yaya, zoals ik het hier lees (en uit andere topics waar ik meelezer ben) is en blijft je ex een onverantwoordelijke zak hooi. Hij zal het nooit vanuit jouw standpunt gaan zien, want hij wil de baas zijn, hij wil zijn zin doordrijven, of weet ik veel. Leo beschrijft het heel treffend denk ik.
Voor jou is het zaak om je leven zoveel mogelijk weer op de rit te krijgen en te zorgen dat je zo min mogelijk last hebt van deze man. Geef hem zo weinig mogelijk ruimte om jou te manipuleren. Flexibel zijn heeft je alleen maar meer ellende opgeleverd, dus stop daar gewoon mee. Afspraak is afspraak, regeling is regeling. Alimentatieplicht is alimentatieplicht. En hoe hij dat allemaal oplost, lijkt me vooral zijn probleem. Zorg ervoor dat hij zelf zoveel mogelijk last heeft van zijn eigen wangedrag.
Het is lekker makkelijk om dat zo op te schrijven natuurlijk, dat snap ik wel, maar ik denk wel dat daar de kern van de oplossing ligt. Heel veel sterkte!
Voor jou is het zaak om je leven zoveel mogelijk weer op de rit te krijgen en te zorgen dat je zo min mogelijk last hebt van deze man. Geef hem zo weinig mogelijk ruimte om jou te manipuleren. Flexibel zijn heeft je alleen maar meer ellende opgeleverd, dus stop daar gewoon mee. Afspraak is afspraak, regeling is regeling. Alimentatieplicht is alimentatieplicht. En hoe hij dat allemaal oplost, lijkt me vooral zijn probleem. Zorg ervoor dat hij zelf zoveel mogelijk last heeft van zijn eigen wangedrag.
Het is lekker makkelijk om dat zo op te schrijven natuurlijk, dat snap ik wel, maar ik denk wel dat daar de kern van de oplossing ligt. Heel veel sterkte!
vrijdag 26 juni 2009 om 12:28
Ya, onthoud; ruzie is intimiteit en jouw ex wil intimiteit met jou hebben en houden want dan heeft hij op zijn manier contact met je. Hij wil macht hebben en houden en als hij dat even lijkt te verliezen dan doet hij er weer een greep naar.
Jij bent zijn perfecte slachtoffer want hij wéét dat het je raakt en hij weet dat jij er mee bezig bent.
Weiger nog langer slachtoffer te zijn, haal je schouders op en regel je zaken zonder dat je hem er bij nodig heeft.
Dat hij zich druk maakt moet hij zelf weten, dat jij je druk maakt om hem en om wat hij zegt of doet is verspilling van energie die je keihard nodig hebt voor jezelf en je zoon.
Jij bent zijn perfecte slachtoffer want hij wéét dat het je raakt en hij weet dat jij er mee bezig bent.
Weiger nog langer slachtoffer te zijn, haal je schouders op en regel je zaken zonder dat je hem er bij nodig heeft.
Dat hij zich druk maakt moet hij zelf weten, dat jij je druk maakt om hem en om wat hij zegt of doet is verspilling van energie die je keihard nodig hebt voor jezelf en je zoon.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:29
Dank meiden!
Oke, jullie adviseren dus om mijn eigen plan te trekken en ervoor te waken dat ik hierin op geen enkele manier van hem afhankelijk ben. Oke, tot zover snap ik het en kan ik erin meegaan.
Maar...hoe ga ik dan om met situaties rondom de weekenden? Feitelijk schetst hij nu de situatie dat ik er maar niet blindelings vanuit kan/mag gaan dat hij op zijn vrije weekenden de zorg van zoon op zich neemt. Het is maar net of dit valt in te passen bij hem.
Adviseren jullie mij dan om in dergelijke weekenden altijd te zorgen voor een alternatief, mocht ex niet kunnen/willen? (Wat dus betekent dat ik een oppasadres moet gaan zoeken in de vorm van gastouderburo of zo. Zou ik dan de gemaakte kosten hiervoor op hem kunnen verhalen, denken jullie? Of sla ik dan teveel door?).
Alimentatie ga ik beslist achteraan. Ik vind dit een dermate principiële kwestie dat ik hier vaste afspraken over wil maken. Dan maar toch weer ri. de advocaat, maar dit is een situatie die ik niet accepteer!
Oke, jullie adviseren dus om mijn eigen plan te trekken en ervoor te waken dat ik hierin op geen enkele manier van hem afhankelijk ben. Oke, tot zover snap ik het en kan ik erin meegaan.
Maar...hoe ga ik dan om met situaties rondom de weekenden? Feitelijk schetst hij nu de situatie dat ik er maar niet blindelings vanuit kan/mag gaan dat hij op zijn vrije weekenden de zorg van zoon op zich neemt. Het is maar net of dit valt in te passen bij hem.
Adviseren jullie mij dan om in dergelijke weekenden altijd te zorgen voor een alternatief, mocht ex niet kunnen/willen? (Wat dus betekent dat ik een oppasadres moet gaan zoeken in de vorm van gastouderburo of zo. Zou ik dan de gemaakte kosten hiervoor op hem kunnen verhalen, denken jullie? Of sla ik dan teveel door?).
Alimentatie ga ik beslist achteraan. Ik vind dit een dermate principiële kwestie dat ik hier vaste afspraken over wil maken. Dan maar toch weer ri. de advocaat, maar dit is een situatie die ik niet accepteer!
vrijdag 26 juni 2009 om 12:32
Ja Leo, daarin heb je (wederom) helemaal gelijk: ruzie is intimiteit en de perfecte manier om een ingang te vinden tot contact.
Ik snap wat je ermee zegt.
Ik vind het alleen wat moeilijk om me concreet een voorstelling te maken hoe ik invulling moet geven aan jullie adviezen van: 'Regel het zelf'. Houdt dit dus in dat ik zelf moet zorgen dat ik te allen tijde een opvang achter de hand hebben, mocht hij zich weer eens drukken?
Ik snap wat je ermee zegt.
Ik vind het alleen wat moeilijk om me concreet een voorstelling te maken hoe ik invulling moet geven aan jullie adviezen van: 'Regel het zelf'. Houdt dit dus in dat ik zelf moet zorgen dat ik te allen tijde een opvang achter de hand hebben, mocht hij zich weer eens drukken?
vrijdag 26 juni 2009 om 12:38
Je lijkt me een erg vermoeiend mens, eerlijk gezegd. (niet rottig bedoeld)
Denk dat je zelf dingen te gecompliceerd maakt en alles precies volgens een boekje wil doen.
Dat gaat dus niet, natuurlijk.
Dat hij met een uitkering niet bij kan dragen is logisch, dan kan je amper rondkomen. Dan heeft hij ook geen vast inkomen, daar verplaats jij je niet in. En als jij goed verdient zie ik het probleem ook niet. Neem aan dat je je kind alles gunt.
Het is toch belangrijker dat hij een rol speelt in je zoontje zijn leven. Je bent alleen maar op dat geld gefocust, beetje triest wel. Het gaat er toch om dat jullie zoontje het goed heeft en of iets nu betaald wordt uit jou portemonnee of die van je ex maakt niet uit.
Ik snap wel dat je het allemaal vervelend vind, want het is een onduidelijke/warige situatie.
Maar je kan je energie beter erin steken om er samen uit te komen en het beste ervan te maken en niet als een klein kind je zin door willen drijven over "hoe het zou moeten zijn"
Denk dat je zelf dingen te gecompliceerd maakt en alles precies volgens een boekje wil doen.
Dat gaat dus niet, natuurlijk.
Dat hij met een uitkering niet bij kan dragen is logisch, dan kan je amper rondkomen. Dan heeft hij ook geen vast inkomen, daar verplaats jij je niet in. En als jij goed verdient zie ik het probleem ook niet. Neem aan dat je je kind alles gunt.
Het is toch belangrijker dat hij een rol speelt in je zoontje zijn leven. Je bent alleen maar op dat geld gefocust, beetje triest wel. Het gaat er toch om dat jullie zoontje het goed heeft en of iets nu betaald wordt uit jou portemonnee of die van je ex maakt niet uit.
Ik snap wel dat je het allemaal vervelend vind, want het is een onduidelijke/warige situatie.
Maar je kan je energie beter erin steken om er samen uit te komen en het beste ervan te maken en niet als een klein kind je zin door willen drijven over "hoe het zou moeten zijn"
vrijdag 26 juni 2009 om 12:40
vrijdag 26 juni 2009 om 12:42
Ja.
In jouw geval Yaya zeg ik ja.
Waarom zeg ik dat?
Ik herhaal wat ik al eens eerder heb gezegd; in jouw geval moet je kind het van jou hebben. Niet van zijn vader. Zijn vader is zelf nog een kind en een kind wat je binnen je relatie al niet opgevoed en onder 'controle' kreeg, na een scheiding van zo iemand, met zo'n kleinzielige kijk op de wereld, zóveel ego en zo weinig invoelend vermogen met een ander (zelfs met zijn eigen kind niet), kun je helemaal niks meer verwachten.
Jouw ex wil helemaal niet jouw ex zijn en ook nauwelijks de vader van jullie kind. Hij wil vooral dat hij kan doen wat híj wil en hij zal heus niet veranderen voor zijn zoon en al helemaal niet voor jou.
Regel het voor JOUW gemoedsrust, zodat JIJ weet dat je kind goed verzorgd wordt, zodat JIJ gewoon kunt werken en je afspraken na kunt komen. Daar ga je hem niet van op de hoogte brengen natuurlijk, dat regel je zelf want je doet het niet voor hem, je doet het voor JOU.
En voor je zoon, die anders de dupe wordt.
In jouw geval Yaya zeg ik ja.
Waarom zeg ik dat?
Ik herhaal wat ik al eens eerder heb gezegd; in jouw geval moet je kind het van jou hebben. Niet van zijn vader. Zijn vader is zelf nog een kind en een kind wat je binnen je relatie al niet opgevoed en onder 'controle' kreeg, na een scheiding van zo iemand, met zo'n kleinzielige kijk op de wereld, zóveel ego en zo weinig invoelend vermogen met een ander (zelfs met zijn eigen kind niet), kun je helemaal niks meer verwachten.
Jouw ex wil helemaal niet jouw ex zijn en ook nauwelijks de vader van jullie kind. Hij wil vooral dat hij kan doen wat híj wil en hij zal heus niet veranderen voor zijn zoon en al helemaal niet voor jou.
Regel het voor JOUW gemoedsrust, zodat JIJ weet dat je kind goed verzorgd wordt, zodat JIJ gewoon kunt werken en je afspraken na kunt komen. Daar ga je hem niet van op de hoogte brengen natuurlijk, dat regel je zelf want je doet het niet voor hem, je doet het voor JOU.
En voor je zoon, die anders de dupe wordt.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:43
quote:Brown_Eyes schreef op 26 juni 2009 @ 12:38:
Je lijkt me een erg vermoeiend mens, eerlijk gezegd. (niet rottig bedoeld)
Denk dat je zelf dingen te gecompliceerd maakt en alles precies volgens een boekje wil doen.
Dat gaat dus niet, natuurlijk.
Dat hij met een uitkering niet bij kan dragen is logisch, dan kan je amper rondkomen. Dan heeft hij ook geen vast inkomen, daar verplaats jij je niet in. En als jij goed verdient zie ik het probleem ook niet. Neem aan dat je je kind alles gunt.
Het is toch belangrijker dat hij een rol speelt in je zoontje zijn leven. Je bent alleen maar op dat geld gefocust, beetje triest wel. Het gaat er toch om dat jullie zoontje het goed heeft en of iets nu betaald wordt uit jou portemonnee of die van je ex maakt niet uit.
Ik snap wel dat je het allemaal vervelend vind, want het is een onduidelijke/warige situatie.
Maar je kan je energie beter erin steken om er samen uit te komen en het beste ervan te maken en niet als een klein kind je zin door willen drijven over "hoe het zou moeten zijn"Je hebt echt geen idee waar je het over hebt BE.
Je lijkt me een erg vermoeiend mens, eerlijk gezegd. (niet rottig bedoeld)
Denk dat je zelf dingen te gecompliceerd maakt en alles precies volgens een boekje wil doen.
Dat gaat dus niet, natuurlijk.
Dat hij met een uitkering niet bij kan dragen is logisch, dan kan je amper rondkomen. Dan heeft hij ook geen vast inkomen, daar verplaats jij je niet in. En als jij goed verdient zie ik het probleem ook niet. Neem aan dat je je kind alles gunt.
Het is toch belangrijker dat hij een rol speelt in je zoontje zijn leven. Je bent alleen maar op dat geld gefocust, beetje triest wel. Het gaat er toch om dat jullie zoontje het goed heeft en of iets nu betaald wordt uit jou portemonnee of die van je ex maakt niet uit.
Ik snap wel dat je het allemaal vervelend vind, want het is een onduidelijke/warige situatie.
Maar je kan je energie beter erin steken om er samen uit te komen en het beste ervan te maken en niet als een klein kind je zin door willen drijven over "hoe het zou moeten zijn"Je hebt echt geen idee waar je het over hebt BE.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:49
Concreet maken is moeilijk, maar misschien heb je iets aan deze voorzet.
Schuif niet meer met weekends om hem te helpen. Ga daar niet over in discussie met hem, weiger het gewoon.
Als hij weer afzegt, zoals nu, ga niet in discussie. Zeg alleen ok, en verbreek de verbinding direct. Hiermee zorg je dat hij in ieder geval niet krijgt wat hij wil: jouw aandacht.
Weekend gemist is weekend gemist en wachten tot het volgende afgesproken weekend.
Zorg gewoon zelf voor back up als je plannen hebt. Ga er standaard vanuit dat hij zijn afspraken niet nakomt.
Je kan zelfs zo ver gaan dat je bezoek aan hem gewoon afzegt, aangezien je plannen hebt en in het verleden al zo vaak is bewezen dat je niet op hem kan rekenen.
En ga vooral niet in discussie. Het is zo en niet anders en wat de rest is zijn probleem. Dat moet hij echt zelf oplossen.
Ja, nu nog doen, dat is dan weer andere koek. Het werkt feilloos, maar het is niet voor niets dat zo weinig mensen het ook echt doen natuurlijk.
XXX
Schuif niet meer met weekends om hem te helpen. Ga daar niet over in discussie met hem, weiger het gewoon.
Als hij weer afzegt, zoals nu, ga niet in discussie. Zeg alleen ok, en verbreek de verbinding direct. Hiermee zorg je dat hij in ieder geval niet krijgt wat hij wil: jouw aandacht.
Weekend gemist is weekend gemist en wachten tot het volgende afgesproken weekend.
Zorg gewoon zelf voor back up als je plannen hebt. Ga er standaard vanuit dat hij zijn afspraken niet nakomt.
Je kan zelfs zo ver gaan dat je bezoek aan hem gewoon afzegt, aangezien je plannen hebt en in het verleden al zo vaak is bewezen dat je niet op hem kan rekenen.
En ga vooral niet in discussie. Het is zo en niet anders en wat de rest is zijn probleem. Dat moet hij echt zelf oplossen.
Ja, nu nog doen, dat is dan weer andere koek. Het werkt feilloos, maar het is niet voor niets dat zo weinig mensen het ook echt doen natuurlijk.
XXX
vrijdag 26 juni 2009 om 13:04
Ik ben het met Browneyes eens, wat betreft het geld. Persoonlijk vind ik dat ook verspilde energie , naar de rechter enzov. Je kan makkelijk je kind zelf onderhouden zeg je dus ik zou dat laten voor wat het is. Je hebt dat nl niet 1 2 3 geregeld, daar gaat weer een hele tijd overheen van zo'n rechtszaak. Dat betekent dat je indirect weer erg veel met je ex bezig zal zijn voor een lange tijd. De vraag is of je daar zin in hebt. Maar dat is voor iedereen anders, ik geef enkel mijn mening weer.
En ik zeg niet hiermee dat je ex niet moet betalen dat dat normaal is. Kennelijk zit het niet in hem , dat verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vraag me af of je er werkelijk iets mee opschiet nu dit lange traject weer in te gaan met je advocaat. Natuurlijk, als hij dan nog niet alimentatie betaald kan je het LIBIO inschakelen. Maar dat zal jij dan weer moeten gaan doen/regelen. Zit je toch nog achter zijn broek aan , je te ergeren, je druk te maken, en dat vind jouw ex geweldig.
Wat betreft de weekenden met eleonora helemaal eens : zoek een alternatief, een oppas waar je van op aan kan. Zorgen dat je totaal onafhankelijk van hem bent is m.i. de sleutel in dit verhaal om wat gemoedsrust te vinden.
Hij geniet van jouw afhankelijkheid ( inderdaad ook mbt de ruzies) , neem hem dat af !
Je zal zien , of hij gaat door het lint , want, zijn verbinding met jou is weg en dat drijft hem tot woede en wanhoop, of, hij gaat het licht zien en zal zich meer als een vader gaan opstellen.
Geef je kind het goede voorbeeld !
Van je ex valt er niets te verwachten, heel triest, maar doordring jezelf daarvan.
En ik zeg niet hiermee dat je ex niet moet betalen dat dat normaal is. Kennelijk zit het niet in hem , dat verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vraag me af of je er werkelijk iets mee opschiet nu dit lange traject weer in te gaan met je advocaat. Natuurlijk, als hij dan nog niet alimentatie betaald kan je het LIBIO inschakelen. Maar dat zal jij dan weer moeten gaan doen/regelen. Zit je toch nog achter zijn broek aan , je te ergeren, je druk te maken, en dat vind jouw ex geweldig.
Wat betreft de weekenden met eleonora helemaal eens : zoek een alternatief, een oppas waar je van op aan kan. Zorgen dat je totaal onafhankelijk van hem bent is m.i. de sleutel in dit verhaal om wat gemoedsrust te vinden.
Hij geniet van jouw afhankelijkheid ( inderdaad ook mbt de ruzies) , neem hem dat af !
Je zal zien , of hij gaat door het lint , want, zijn verbinding met jou is weg en dat drijft hem tot woede en wanhoop, of, hij gaat het licht zien en zal zich meer als een vader gaan opstellen.
Geef je kind het goede voorbeeld !
Van je ex valt er niets te verwachten, heel triest, maar doordring jezelf daarvan.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:07
Het gaat niet zozeer om het geld. Dat verdient Yaya al járen in haar eentje. Het gaat er om dat er iets vast moet liggen. Dat die ex een stok achter de deur nodig heeft. Dat er vaste afspraken nodig zijn, ook financieel omdat hij direct een loopje neemt met haar en van alles aan zijn laars lapt als hij de kans krijgt.
Daarom moet dat vastgelegd worden.
Daarom moet dat vastgelegd worden.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:09
quote:Franck schreef op 26 juni 2009 @ 13:06:
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....Maar dan heeft ze zelf wel rust. En al die stress die een man zoals Yaya's ex met zich meebrengt, omdat hij het conflict blijft zoeken, is het wel fijn als die opvang er gewoon is.
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....Maar dan heeft ze zelf wel rust. En al die stress die een man zoals Yaya's ex met zich meebrengt, omdat hij het conflict blijft zoeken, is het wel fijn als die opvang er gewoon is.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:15
Stoeptegel. volgens mij zal Yaya hem altijd achter zijn broek aan moeten zitten. Omdat ie niet alléén financieel plichtig is aan zoon, maar juist ook als mens, als ouder.
Persoonlijk vind ik dus dat omdat ze altijd op een manier daarin afhankelijk blijft van ex, omdat zoon er ook nog is en recht heeft op tenminste zijn eigen idee van papa (hoe dat later ook mag uit pakken), zij ook mag verlangen dat hij naast sociaal ook financieel bijdraagt aan zijn zoon. En zijn verantwoordelijkheid als ouder blijft nemen door samen met Yaya tenminste een goedlopende regeling afspreekt in het kader van een gelijkwaardige verdeling van taken en rollen.
Dan heb je het goed gedaan voor zoon. Dan geef je hem alle kans om evenwichtig om te blijven gaan met zijn beide ouders, ook al zijn die niet meer in evenwicht met elkaar qua relatie.
Hem daarentegen 'off the hook' laten en daarmee wel de lusten (als het hem uitkomt!) en niet de lasten te gunnen?
Yaya, sterkte.
Persoonlijk vind ik dus dat omdat ze altijd op een manier daarin afhankelijk blijft van ex, omdat zoon er ook nog is en recht heeft op tenminste zijn eigen idee van papa (hoe dat later ook mag uit pakken), zij ook mag verlangen dat hij naast sociaal ook financieel bijdraagt aan zijn zoon. En zijn verantwoordelijkheid als ouder blijft nemen door samen met Yaya tenminste een goedlopende regeling afspreekt in het kader van een gelijkwaardige verdeling van taken en rollen.
Dan heb je het goed gedaan voor zoon. Dan geef je hem alle kans om evenwichtig om te blijven gaan met zijn beide ouders, ook al zijn die niet meer in evenwicht met elkaar qua relatie.
Hem daarentegen 'off the hook' laten en daarmee wel de lusten (als het hem uitkomt!) en niet de lasten te gunnen?
Yaya, sterkte.
