Relaties
alle pijlers
probleemje met moeder
woensdag 4 februari 2009 om 23:12
Hallo!
Ik zit even met iets.. en ik zou graag jullie mening willen . Het gaat om mij en mijn moeder.
Afgelopen zaterdag zijn we ergens geweest met mijn moeder, vader, mijn man en 2 kinderen. Duurde en uurtje en na afloop nodigde mijn moeder ons uit om te komen eten. Leuk! Dacht ik. Kindertjes (2 en 3 jr,) waren (nog) lief en rustig dus.. gezellig!
We zijn er anderhalf uur (toen kinderbedtijd en wij naar huis) maar onze 2 ukkies waren aardig druk. Ze krijgen gewoon veel aandacht en zijn dan helemaal opgewonden. Ze waren niet vervelend, maar wel poepiedruk. Op een gegeven moment (mijn man en ik hadden al eens gewaarschuwd naar ons zoontje) klapte mijn man in zijn handen en riep naar mijn zoontje: En nú is het klaar, je blijft overal vanaf en gaat nu rustig eten!!" (oid).. dat was gewoon echt even nodig. Verder vond ik het best gezellig, maar ja.. druk was het gewoon wel.
Nu net met moeders gebeld over de verjaardag van komende zaterdag waar (alleen) wij zouden komen. Of we dan eind van de middag wilden komen en ja... maar niet mee wilden eten want de kinderen waren zó ontzettend druk afgelopen zaterdag. We vonden er niks aan, zei ze, en we waren afgepeigerd na die tijd (hierop volgde een geergerd lachje).. Ze zei "ik maak wel een pan soep, lekker makkelijk, en dan zien we wel hoe het loopt..." (maw; of de kinderen zo rustig zijn dat ze ons te eten wil hebben").
Ik heb vriendelijk gezegd dat we dan wel niet mee eten, ik hou niet van die slag om de arm.. het is wel of niet. (zei ik lett. en toen netjes opgehangen). Maar ik baal nu. Even een uurtje een gebakje eten en dan weer "ophoepelen" (ja zo voelt het nu) om dat de kinderen zo druk (kunnen) zijn daar leen ik me ook niet voor..
Zou houden niet van drukte, vandaar dat ze het bezoek ook spreiden; mijn broertje komt een week later met vrouw en baby terwijl ik daar eigenlijk veel liever bij wil zijn; gewoon lekker met zijn allen. Ik weet dat ze dat liever niet heeft, vind ze te druk (als ik nl jarig ben en mijn schoonouders komen, zeggen zij af..)
Misschien dat ik iets niet helder heb verwoord.. ik ben nu ook een beetje "murf" van de avond. (sorrie daarvoor) maar ik zie het even niet helder. Moet ik gewoon zaterdag komen en doen of mijn neus bloed. Of het zaterdag aan de kaak stellen.. mijn man zegt "we komen gewoon niet", .. maar ik loop er niet voor weg, dat vind ik niet netjes. Ik ben vaak te lief naar mijn ouders. En ben gewoon niet objectief. Ben vroeger altijd degene geweest die de boel thuis "suste" en nu doe ik dat nog steeds en heb wel eens moeite om boos te worden, wil graag vriendelijk en netjes blijven tegen ze. Maar ik wil ook duidelijk zijn nu..
Wat zouden jullie doen in deze situatie?
Ik zit even met iets.. en ik zou graag jullie mening willen . Het gaat om mij en mijn moeder.
Afgelopen zaterdag zijn we ergens geweest met mijn moeder, vader, mijn man en 2 kinderen. Duurde en uurtje en na afloop nodigde mijn moeder ons uit om te komen eten. Leuk! Dacht ik. Kindertjes (2 en 3 jr,) waren (nog) lief en rustig dus.. gezellig!
We zijn er anderhalf uur (toen kinderbedtijd en wij naar huis) maar onze 2 ukkies waren aardig druk. Ze krijgen gewoon veel aandacht en zijn dan helemaal opgewonden. Ze waren niet vervelend, maar wel poepiedruk. Op een gegeven moment (mijn man en ik hadden al eens gewaarschuwd naar ons zoontje) klapte mijn man in zijn handen en riep naar mijn zoontje: En nú is het klaar, je blijft overal vanaf en gaat nu rustig eten!!" (oid).. dat was gewoon echt even nodig. Verder vond ik het best gezellig, maar ja.. druk was het gewoon wel.
Nu net met moeders gebeld over de verjaardag van komende zaterdag waar (alleen) wij zouden komen. Of we dan eind van de middag wilden komen en ja... maar niet mee wilden eten want de kinderen waren zó ontzettend druk afgelopen zaterdag. We vonden er niks aan, zei ze, en we waren afgepeigerd na die tijd (hierop volgde een geergerd lachje).. Ze zei "ik maak wel een pan soep, lekker makkelijk, en dan zien we wel hoe het loopt..." (maw; of de kinderen zo rustig zijn dat ze ons te eten wil hebben").
Ik heb vriendelijk gezegd dat we dan wel niet mee eten, ik hou niet van die slag om de arm.. het is wel of niet. (zei ik lett. en toen netjes opgehangen). Maar ik baal nu. Even een uurtje een gebakje eten en dan weer "ophoepelen" (ja zo voelt het nu) om dat de kinderen zo druk (kunnen) zijn daar leen ik me ook niet voor..
Zou houden niet van drukte, vandaar dat ze het bezoek ook spreiden; mijn broertje komt een week later met vrouw en baby terwijl ik daar eigenlijk veel liever bij wil zijn; gewoon lekker met zijn allen. Ik weet dat ze dat liever niet heeft, vind ze te druk (als ik nl jarig ben en mijn schoonouders komen, zeggen zij af..)
Misschien dat ik iets niet helder heb verwoord.. ik ben nu ook een beetje "murf" van de avond. (sorrie daarvoor) maar ik zie het even niet helder. Moet ik gewoon zaterdag komen en doen of mijn neus bloed. Of het zaterdag aan de kaak stellen.. mijn man zegt "we komen gewoon niet", .. maar ik loop er niet voor weg, dat vind ik niet netjes. Ik ben vaak te lief naar mijn ouders. En ben gewoon niet objectief. Ben vroeger altijd degene geweest die de boel thuis "suste" en nu doe ik dat nog steeds en heb wel eens moeite om boos te worden, wil graag vriendelijk en netjes blijven tegen ze. Maar ik wil ook duidelijk zijn nu..
Wat zouden jullie doen in deze situatie?
woensdag 4 februari 2009 om 23:22
Tsja, het is misschien niet leuk, maar je moeder geeft haar grenzen aan. Blijkbaar trekt ze die drukte niet. Dat blijkt ook al aan het feit dat ze het bezoek spreidt; het ligt niet aan jouw kinderen. Ik zou me dan ook niet afgewezen voelen en gewoon gaan zonder er te blijven eten.
Ik denk dat je moeder beperkter is door haar beperkte draagkracht dan jij dat bent. Het lijkt me sneu genoeg voor haar zonder dat jullie je dan ook nog eens beledigd voelen.
Ik denk dat je moeder beperkter is door haar beperkte draagkracht dan jij dat bent. Het lijkt me sneu genoeg voor haar zonder dat jullie je dan ook nog eens beledigd voelen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 februari 2009 om 23:25
Probeer het ook een beetje door hun ogen te bekijken. Ik kan me voorstellen dat het te druk id voor ze om een hele dag schreeuwende kinderen om zich heen te hebben.
Begrijp me niet verkeerd, kinderen zijn nou eenmaal druk als ze zich in zo'n situatie bevinden, maar voor opa's en oma's is dat soms net iets te veel.
Mijn ouders zijn ook niet van die gezelligheidsdieren. Zijn de eerste die weggaan op een verjaardag. Heb ik het best moeilijk mee gehad, maar probeer nu te accepteren dat zij niet zo van de visite en drukte zijn. Ik heb het er ooit met mijn moeder over gehad, en door eerlijk tegen elkaar te zijn, begrijpen we elkaat een beetje beter.
Ik moet me soms wat aanpassen, en zij ook.
Misschien kan je wat je schrijft eens aan je moeder voorleggen/
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Succes
Begrijp me niet verkeerd, kinderen zijn nou eenmaal druk als ze zich in zo'n situatie bevinden, maar voor opa's en oma's is dat soms net iets te veel.
Mijn ouders zijn ook niet van die gezelligheidsdieren. Zijn de eerste die weggaan op een verjaardag. Heb ik het best moeilijk mee gehad, maar probeer nu te accepteren dat zij niet zo van de visite en drukte zijn. Ik heb het er ooit met mijn moeder over gehad, en door eerlijk tegen elkaar te zijn, begrijpen we elkaat een beetje beter.
Ik moet me soms wat aanpassen, en zij ook.
Misschien kan je wat je schrijft eens aan je moeder voorleggen/
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Succes
woensdag 4 februari 2009 om 23:31
Ik zou dan ook geneigd zijn om niet te gaan. Alhoewel ik de argumenten van Poez ook steekhoudend vind...
Lastig zeg....
Hoogstwaarschijnlijk zou ik gewoon gaan om een stuk taart te eten en daarna gezellig naar je broer en zijn gezin gaan om wat leuks te doen.
Zeker zou ik niet blijven mee-eten. Dat is echt een geval van graag of niet.
Lastig zeg....
Hoogstwaarschijnlijk zou ik gewoon gaan om een stuk taart te eten en daarna gezellig naar je broer en zijn gezin gaan om wat leuks te doen.
Zeker zou ik niet blijven mee-eten. Dat is echt een geval van graag of niet.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 4 februari 2009 om 23:43
Ik vind het volkomen normaal dat je moeder moeite heeft met een avond/middag/dag schreeuwende kinderen om zich heen. Voor jou is het gemakkelijker, omdat je er meer aan gewend bent. Voor iemand die zelf geen kinderen (meer) heeft, is het een behoorlijke inspanning. Niet alleen vanwege de drukte van de kinders, maar ook omdat dit meestal overheerst. Leuke gesprekken met volwassenen zijn dan gewoon erg lastig. Ik herken dat best. Schoonzus heeft twee aardige ventjes, maar je komt aan een gesprek met haar en haar man nauwelijks toe als ze er bij zijn.
Ik ga dus ook liever naar haar verjaardag als kinders er niet zijn. Vind het juist goed van je moeder dat ze eerlijk is.
Ik ga dus ook liever naar haar verjaardag als kinders er niet zijn. Vind het juist goed van je moeder dat ze eerlijk is.
donderdag 5 februari 2009 om 00:09
Mensen die wat ouder zijn en geen kinderen meer gewend zijn, hebben niet zoveel veerkracht meer qua kinderen. Het lijkt me juist goed en handig dat je moeder haar grenzen aangeeft.
Het lijkt me erg jammer en onnodig als je dat als een persoonlijke belediging opvat. Wat wil je dan, dat ze haar eigen vermoeidheid verbijt en een nepglimlach opplakt?
Ik snap wel hoor, dat het niet zo leuk is om te horen. De meeste ouders willen graag dat iedereen net zo dol is op hun kinderen als zijzelf en het valt best even tegen als je schatjes niet elk moment van harte binnengehaald worden. Even slikken en gewoon weer doorgaan.
Het lijkt me erg jammer en onnodig als je dat als een persoonlijke belediging opvat. Wat wil je dan, dat ze haar eigen vermoeidheid verbijt en een nepglimlach opplakt?
Ik snap wel hoor, dat het niet zo leuk is om te horen. De meeste ouders willen graag dat iedereen net zo dol is op hun kinderen als zijzelf en het valt best even tegen als je schatjes niet elk moment van harte binnengehaald worden. Even slikken en gewoon weer doorgaan.
donderdag 5 februari 2009 om 01:17
Als ik het goed begrijp is 1 van je ouders jarig? Nou, bij ons mag iedereen zijn verjaardag vieren zoals hij of zij dat wil. Het draait om de jarige job/jet toch? Niet om jouw wensen.
Maar goed, als jij een relatief klein probleempje wilt laten escaleren door koppig te gaan doen en er dingen uit het verleden bij te halen, dan moet je dat vooral doen natuurlijk.
Heb de indruk dat er vooral veel 'wrok' van vroeger meespeelt. Maar het `ou best eens kunnen zijn dat je ouders gewoon echt moe waren.
Om op de laatste vraag in de OP in te gaan: Wat ik zou doen? Gewoon gaan, ook al is het kort. Je kan open bespreken dat je niet wist dat je het zo druk vonden, en wellicht komt er dan wat meer begrip van beide kanten.
Maar goed, als jij een relatief klein probleempje wilt laten escaleren door koppig te gaan doen en er dingen uit het verleden bij te halen, dan moet je dat vooral doen natuurlijk.
Heb de indruk dat er vooral veel 'wrok' van vroeger meespeelt. Maar het `ou best eens kunnen zijn dat je ouders gewoon echt moe waren.
Om op de laatste vraag in de OP in te gaan: Wat ik zou doen? Gewoon gaan, ook al is het kort. Je kan open bespreken dat je niet wist dat je het zo druk vonden, en wellicht komt er dan wat meer begrip van beide kanten.
donderdag 5 februari 2009 om 08:23
Ach, mijn moeder is tegenwoordig ook helemaal gestrest als ze haar verjaardag moet vieren. En ze heeft niet eens kleinkinderen. Ze wordt gewoon ouder en kunnen dingen die voor ons een peuleschil zijn, koffie zetten, taart halen, alles in huis hebben, op eens een heel ding worden.
En daar nog eens een stel drukke kids bij.
Geeft toch niets, neem het niet zo persoonlijk op. Anders ga je alleen en komt je man een uurtje langs met de kids. Kan je je moeder helpen en zijn je kinderen ook op oma's verjaardag geweest.
En daar nog eens een stel drukke kids bij.
Geeft toch niets, neem het niet zo persoonlijk op. Anders ga je alleen en komt je man een uurtje langs met de kids. Kan je je moeder helpen en zijn je kinderen ook op oma's verjaardag geweest.
donderdag 5 februari 2009 om 08:56
quote:elninjoo schreef op 05 februari 2009 @ 08:22:
Laat je man thuis met de kids en ga zelf naar je ouders. Dan hebben zij die drukte niet elke keer als jullie als compleet druk gezin komen en kun je zelf qualitytime met je ouders hebben. Precies. Bovendien is het de verjaardag van een van je ouders begrijp ik ? Die mogen toch zelf vertellen hoe ze het willen vieren ? Als je ouders niet tegen drukte kunnen, kunnen ze daar niet tegen , zo simpel is het eigenlijk .
Ik zou ook zonder man en kinderen gaan , mss dat je dan wel kan gaan als je broer en schoonzusje er zijn ? Dan heb jij je handen vrij om je moeder een beetje extra te helpen
Laat je man thuis met de kids en ga zelf naar je ouders. Dan hebben zij die drukte niet elke keer als jullie als compleet druk gezin komen en kun je zelf qualitytime met je ouders hebben. Precies. Bovendien is het de verjaardag van een van je ouders begrijp ik ? Die mogen toch zelf vertellen hoe ze het willen vieren ? Als je ouders niet tegen drukte kunnen, kunnen ze daar niet tegen , zo simpel is het eigenlijk .
Ik zou ook zonder man en kinderen gaan , mss dat je dan wel kan gaan als je broer en schoonzusje er zijn ? Dan heb jij je handen vrij om je moeder een beetje extra te helpen
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 5 februari 2009 om 09:08
Als moeder van een stuiterbal zijnde (ex inmiddels want hij is wat bedaard) prijs ik alleen maar je ouders om het feit dat ze hun grenzen aangeven. Ik heb dat ook altijd aangegeven bij mijn ouders en schoonmoeder: als je het niet trekt, zeg het dan gewoon. Je hebt gewoon drukke kinderen, dan moet je dat accepteren en er mee om gaan dat sommige mensen gillend gek worden als je langer dan een uur omgeven wordt door stuiterende kinderen. Zelf zou je toch zeker ook wel eens gek ervan worden?
Ik zie geen probleem en vind het juist goed dat je moeder nog zei dat als het wel goed gaan ze kunnen blijven. Want zo werkt het toch? Het is voor jou toch ook niet leuk te blijven als je continue je kinderen moet corrigeren? Ook niet leuk voor de kinderen. Dan is een rustige omgeving even nodig, prima. Deal with it. En zijn ze rustig dan blijf je. Simpel lijkt mij en ik vraag me ergens af waarom je hier niet zelf mee bent gekomen. Je moet toch ook je kinderen in bescherming nemen tegen zichzelf. Als die tegen het plafond gaan zijn ze óf overprikkeld, óf moe óf ze vervelen zich. Dan moet jij iets doen als ouder en niet de opa's en oma's.
Ik zie geen probleem en vind het juist goed dat je moeder nog zei dat als het wel goed gaan ze kunnen blijven. Want zo werkt het toch? Het is voor jou toch ook niet leuk te blijven als je continue je kinderen moet corrigeren? Ook niet leuk voor de kinderen. Dan is een rustige omgeving even nodig, prima. Deal with it. En zijn ze rustig dan blijf je. Simpel lijkt mij en ik vraag me ergens af waarom je hier niet zelf mee bent gekomen. Je moet toch ook je kinderen in bescherming nemen tegen zichzelf. Als die tegen het plafond gaan zijn ze óf overprikkeld, óf moe óf ze vervelen zich. Dan moet jij iets doen als ouder en niet de opa's en oma's.
donderdag 5 februari 2009 om 09:13
Ik zou dan gewoon alleen gaan en de kinderen thuis laten bij je man. Ik vind het alleen maar goed van je moeder dat ze haar grenzen aangeeft en ik zou het niet sociaal vinden als jij dat gaat aankaarten, haar ermee gaat confronteren of daar ruzie om gaat maken. het is haar feestje, niet het jouwe....
donderdag 5 februari 2009 om 09:24
Ik bedenk me ineens dat mijn vader vaak afspreekt als de autist niet thuis is ( door de weeks dus ) omdat mijn vader dat niet trekt. Hij is druk, driftig, claimend enz. enz. En mijn pa kan daar niet mee omgaan. En ik heb dat eigenlijk nooit erg gevonden, eerder heel eerlijk van hem.
Overigens stuurt hij wel heel trouw elke week een zelfgemaakte ( ) kaart naar De Autist sinds hij elders woont door de weeks, dus het is niet zo dat hij niet om hem geeft, maar hij kan er irl niet zo goed mee dealen. Bovendien vindt hij het jammer dat ik dan niet zo veel tijd heb om gezellig bij te kletsen.
Overigens stuurt hij wel heel trouw elke week een zelfgemaakte ( ) kaart naar De Autist sinds hij elders woont door de weeks, dus het is niet zo dat hij niet om hem geeft, maar hij kan er irl niet zo goed mee dealen. Bovendien vindt hij het jammer dat ik dan niet zo veel tijd heb om gezellig bij te kletsen.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 5 februari 2009 om 09:36
Hallo allemaal!
Bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat ik even wat moet verduidelijken.
Ik belde haar op. Ze klonk al zeer kortaf, snel geprikkeld. Ik belde voor de gezelligheid, zij reageerde meteen al met een geirriteerde "ja wat is er?, wat wil je vragen?" .. het hele gesprek was ze vinnig... ik had dus al wat een knoop in mijn maag maar bleef gewoon normaal 'spontaan' doen zoals we altijd bellen.
Toen vroeg ik haar hoe zíj haar verjaardag zou vieren, ik zei nog tegen haar "Mam, het is jou feestje, jij bent het feestvarken dus jij bepaalt." Ik hóefde er ook helemaal niet te eten, zíj is jarig. Ze begon toen zelf op een cynische/ verwijtende manier over afgelopen zaterdag dat ze kapot was, dat ze er niks aan vond, was niet zo'n succes... en dan met de meest dramatische bewoordingen. Ik zeg gewoon vriendelijk terug; "dan blijven we niet eten, lijkt me dan beter".
Wat mij dan stoort is dat ze het hele gesprek al kortaf doet, net of ze mij wat verwijt.. ik was gewoon aardig, hebben gewoon gezellig gekletst afgelopen zaterdag tijdens het eten (zover mogelijk met die 2 kwebbelende kleintjes: ze zijn 2 en 3 jaar). Dus waarom nu zo kortaf doen tegen me? Het is haar manier om duidelijk te maken dat ze teleurgesteld is, maar jee, kan gewoon gebeuren met kinderen, zal wel vaker gebeuren. Het is eigenlijk áltijd als we er zijn gezellig, dan hoeft ze dat nu niet op zo'n cynische/ snibbige manier te brengen.
Ik vind het écht niet erg dat ze haar grenzen aangeeft, fijn zelfs. Maar dat kan toch ook best door het gewoon te zéggen? Of ze kan het bij mij leggen/ samen een oplossing te verzinnen.
Of zie ik het nou niet helder..?
Mijn man zegt dat mijn moeder weer veel te ver is gegaan, niet het recht had om zo snibbig en verwijtend te zijn, als ze een probleem had, had ze zelf even kunnen bellen om het eea uit te praten en niet te wachten tot ik spontaan 'gezellig' ff bel..
Bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat ik even wat moet verduidelijken.
Ik belde haar op. Ze klonk al zeer kortaf, snel geprikkeld. Ik belde voor de gezelligheid, zij reageerde meteen al met een geirriteerde "ja wat is er?, wat wil je vragen?" .. het hele gesprek was ze vinnig... ik had dus al wat een knoop in mijn maag maar bleef gewoon normaal 'spontaan' doen zoals we altijd bellen.
Toen vroeg ik haar hoe zíj haar verjaardag zou vieren, ik zei nog tegen haar "Mam, het is jou feestje, jij bent het feestvarken dus jij bepaalt." Ik hóefde er ook helemaal niet te eten, zíj is jarig. Ze begon toen zelf op een cynische/ verwijtende manier over afgelopen zaterdag dat ze kapot was, dat ze er niks aan vond, was niet zo'n succes... en dan met de meest dramatische bewoordingen. Ik zeg gewoon vriendelijk terug; "dan blijven we niet eten, lijkt me dan beter".
Wat mij dan stoort is dat ze het hele gesprek al kortaf doet, net of ze mij wat verwijt.. ik was gewoon aardig, hebben gewoon gezellig gekletst afgelopen zaterdag tijdens het eten (zover mogelijk met die 2 kwebbelende kleintjes: ze zijn 2 en 3 jaar). Dus waarom nu zo kortaf doen tegen me? Het is haar manier om duidelijk te maken dat ze teleurgesteld is, maar jee, kan gewoon gebeuren met kinderen, zal wel vaker gebeuren. Het is eigenlijk áltijd als we er zijn gezellig, dan hoeft ze dat nu niet op zo'n cynische/ snibbige manier te brengen.
Ik vind het écht niet erg dat ze haar grenzen aangeeft, fijn zelfs. Maar dat kan toch ook best door het gewoon te zéggen? Of ze kan het bij mij leggen/ samen een oplossing te verzinnen.
Of zie ik het nou niet helder..?
Mijn man zegt dat mijn moeder weer veel te ver is gegaan, niet het recht had om zo snibbig en verwijtend te zijn, als ze een probleem had, had ze zelf even kunnen bellen om het eea uit te praten en niet te wachten tot ik spontaan 'gezellig' ff bel..
donderdag 5 februari 2009 om 11:11
Hoi Dulfer, wat naar voor je.
Mijn man en ik zijn zelf midden/eind 50 en we hebben ook drukke kleinkinderen. Dat vinden we heerlijk. Het liefst hebben we ze allemaal bij elkaar. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een oma haar kleinkinderen niet graag om zich heen heeft, tenzij ze ziek of chronisch moe of depressief of karaktergestoord of erg ongelukkig is. Is dat soms het geval met jouw moeder?
Dat ze zo kribbig en verwijtend deed aan de telefoon, is toch niet normaal. Is je moeder altijd zo geweest?
Wat ik zou doen in jouw situatie?
Ik had vroeger ook zo'n moeder. Ik heb net als jij dikwijls op mijn tanden gebeten en er niets over gezegd.
Nu denk ik dat ik beter eerlijk had kunnen zijn tegen mijn moeder. Haar zeggen dat ik het niet fijn vond dat ze zo kribbig tegen me deed en dat ik graag een goede band met haar zou hebben. Ik denk dat je dat zou kunnen doen met je moeder.
Al naargelang haar reactie, zou ik dan beslissen of ik mét de kinderen of zonder de kinderen of helemaal niet zou gaan.
Niet dat ik denk dat het gesprekje veel zal oplossen, maar het is volgens mij het enige/beste wat je kunt doen.
Sterkte!
Mijn man en ik zijn zelf midden/eind 50 en we hebben ook drukke kleinkinderen. Dat vinden we heerlijk. Het liefst hebben we ze allemaal bij elkaar. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een oma haar kleinkinderen niet graag om zich heen heeft, tenzij ze ziek of chronisch moe of depressief of karaktergestoord of erg ongelukkig is. Is dat soms het geval met jouw moeder?
Dat ze zo kribbig en verwijtend deed aan de telefoon, is toch niet normaal. Is je moeder altijd zo geweest?
Wat ik zou doen in jouw situatie?
Ik had vroeger ook zo'n moeder. Ik heb net als jij dikwijls op mijn tanden gebeten en er niets over gezegd.
Nu denk ik dat ik beter eerlijk had kunnen zijn tegen mijn moeder. Haar zeggen dat ik het niet fijn vond dat ze zo kribbig tegen me deed en dat ik graag een goede band met haar zou hebben. Ik denk dat je dat zou kunnen doen met je moeder.
Al naargelang haar reactie, zou ik dan beslissen of ik mét de kinderen of zonder de kinderen of helemaal niet zou gaan.
Niet dat ik denk dat het gesprekje veel zal oplossen, maar het is volgens mij het enige/beste wat je kunt doen.
Sterkte!
donderdag 5 februari 2009 om 11:17
donderdag 5 februari 2009 om 11:33
Eens met reiger. Zo zou ik het ook aanpakken.
Misschien heeft je moeder wel hele scenario's bedacht in haar hoofd en is ze zich al op voorhand gaan irriteren aan de drukte.
Ik zou ook wel willen weten waarom ze zo kribbig deed. Maar zolang je moeder (en natuurlijk ook jijzelf) zich niet uitspreekt, valt er niks te doen aan irritaties waar je niks vanaf weet.
Misschien heeft je moeder wel hele scenario's bedacht in haar hoofd en is ze zich al op voorhand gaan irriteren aan de drukte.
Ik zou ook wel willen weten waarom ze zo kribbig deed. Maar zolang je moeder (en natuurlijk ook jijzelf) zich niet uitspreekt, valt er niks te doen aan irritaties waar je niks vanaf weet.
Ja, dat vind ik echt.
donderdag 5 februari 2009 om 14:39
Heb gebeld. Dingen moeten niet 'aan gaan modderen' en spreek dingen het liefst uit. Wel even een dagje later, ik wilde er even over na denken wat ik zou zeggen. Ze vertelde dat ze zo deed omdat ze moe was, daarom deed ze zo kortaf. En ze vond best dat ze zo verwijtend mocht zijn, ik mag toch wel mijn mening geven..achteraf had ik jullie gewoon niet moeten uitnodigen, maar dat wist ik niet van te voren. En nee, ik wil niet met de familie samen zijn, ik spreid liever alles, ik hou niet van die drukte. Kom zaterdag een uurtje langs en dat vind ik meer dan genoeg." (hebben dus afgesproken dat ik zaterdag een uurtje met kinderen kom voor haar verjaardag)
Noa, waaruit blijkt dan dat ik kribbig deed? Ik was juist helemaal niet kribbig... mijn man zij later juist tegen mij: "Oh..? Wat klonk je dan vriendelijk! Je had veel feller terug moeten reageren!"
Reiger, klopt wat je zegt. En ik wil juist graag zo'n goede band dat ik heel veel slik. En dan niet wát mijn moeder zegt (ik hou er juist vast dat dingen duidelijk uitgesproken worden) maar de manier waarop ze het brengt.. Juist omdat mijn moeder zo dicht bij me staat en ik veel van haar hou vind ik het moeilijk om soms helder, adrem en duidelijk te reageren. Ik slik dingen vaak, het sussen wat vroeger mijn rol in het gezin is geweest, pas ik nog steeds toe. Mijn moeder bepaald graag een hoop, de tijd, met wie ik kom, wanneer, enz enz. Toen ik zwanger werd van mijn 2e en dat mijn moeder vertelde; tierde ze "had je geen voorbehoedmiddel kunnen gebruiken?" (Ik ben een getrouwde vrouw, alles gewoon goed voor elkaar en ben geen 16 meer.. dus) Maar voel me dan gewoon krimpen en dat kwetst. Dat soort dingen hebben we vaker. We (vaak mijn initiatief) proberen het daarna uit te spreken maar het is wel weer gezegd..) Ik neem dat altijd even weer afstand. Maar dan belt ze weer "ja, het is al een week stil, ik dacht.. ik bel maar weer eens even he? Anders ook zo kaal!"
Kort samengevat hetgeen waar ik tegenaan loop: hoe ga je om met een moeder waar je superveel van houd, maar waar je ook regelmatig van baalt om de manier waarop ze dingen dramatiseert/ verwijtend zegt en alles wil bepalen. En als we het uitspreken dan komen we er bijna nooit uit; ik vind gewoon dat ze het niet kan maken zo tegen me te praten en zij vindt dat dat gewoon mag. Dus het uitspreken lukt maar tot op zekere hoogte.
Noa, waaruit blijkt dan dat ik kribbig deed? Ik was juist helemaal niet kribbig... mijn man zij later juist tegen mij: "Oh..? Wat klonk je dan vriendelijk! Je had veel feller terug moeten reageren!"
Reiger, klopt wat je zegt. En ik wil juist graag zo'n goede band dat ik heel veel slik. En dan niet wát mijn moeder zegt (ik hou er juist vast dat dingen duidelijk uitgesproken worden) maar de manier waarop ze het brengt.. Juist omdat mijn moeder zo dicht bij me staat en ik veel van haar hou vind ik het moeilijk om soms helder, adrem en duidelijk te reageren. Ik slik dingen vaak, het sussen wat vroeger mijn rol in het gezin is geweest, pas ik nog steeds toe. Mijn moeder bepaald graag een hoop, de tijd, met wie ik kom, wanneer, enz enz. Toen ik zwanger werd van mijn 2e en dat mijn moeder vertelde; tierde ze "had je geen voorbehoedmiddel kunnen gebruiken?" (Ik ben een getrouwde vrouw, alles gewoon goed voor elkaar en ben geen 16 meer.. dus) Maar voel me dan gewoon krimpen en dat kwetst. Dat soort dingen hebben we vaker. We (vaak mijn initiatief) proberen het daarna uit te spreken maar het is wel weer gezegd..) Ik neem dat altijd even weer afstand. Maar dan belt ze weer "ja, het is al een week stil, ik dacht.. ik bel maar weer eens even he? Anders ook zo kaal!"
Kort samengevat hetgeen waar ik tegenaan loop: hoe ga je om met een moeder waar je superveel van houd, maar waar je ook regelmatig van baalt om de manier waarop ze dingen dramatiseert/ verwijtend zegt en alles wil bepalen. En als we het uitspreken dan komen we er bijna nooit uit; ik vind gewoon dat ze het niet kan maken zo tegen me te praten en zij vindt dat dat gewoon mag. Dus het uitspreken lukt maar tot op zekere hoogte.
donderdag 5 februari 2009 om 15:09
Gewoon accepteren dat er tussen ouders en kinderen altijd een, op z'n minst, problematische relatie bestaat.
Niet proberen jezelf te veranderen, of je ouders, gaat niet lukken.
Ouders en kinderen hebben vaak erg onrealistische verwachtingen van elkaar die ze ook nog eens niet uitspreken, omdat het "toch vanzelfsprekend is".
Soms gaat het goed en is het gezellig, vaak ook niet.
Wel in gedachte houden als je eigen kinderen straks volwassen zijn.
Niet proberen jezelf te veranderen, of je ouders, gaat niet lukken.
Ouders en kinderen hebben vaak erg onrealistische verwachtingen van elkaar die ze ook nog eens niet uitspreken, omdat het "toch vanzelfsprekend is".
Soms gaat het goed en is het gezellig, vaak ook niet.
Wel in gedachte houden als je eigen kinderen straks volwassen zijn.
donderdag 5 februari 2009 om 15:14
donderdag 5 februari 2009 om 15:31
quote:__justme__ schreef op 05 februari 2009 @ 15:14:
[...]
Huh? Dit is toch wel gechargeerd mag ik hopen?
Ik ken meer gezinnen zonder problematiek dan mét, gelukkig.
Het hoeven toch geen grote problemen te zijn?
Maar ik denk wel dat er tussen de meeste ouders en kinderen misverstanden bestaan die nooit uitgesproken worden.
Ook binnen gezinnen waar het meestal gezellig is.
Erger jij je nooit aan je vader of moeder?
En denk je dat jij nooit iets doet wat hun irriteert?
Natuurlijk geen "problematiek" maar het kan wel leiden tot het soort irritaties dat mensen dit soort topics doet openen.
[...]
Huh? Dit is toch wel gechargeerd mag ik hopen?
Ik ken meer gezinnen zonder problematiek dan mét, gelukkig.
Het hoeven toch geen grote problemen te zijn?
Maar ik denk wel dat er tussen de meeste ouders en kinderen misverstanden bestaan die nooit uitgesproken worden.
Ook binnen gezinnen waar het meestal gezellig is.
Erger jij je nooit aan je vader of moeder?
En denk je dat jij nooit iets doet wat hun irriteert?
Natuurlijk geen "problematiek" maar het kan wel leiden tot het soort irritaties dat mensen dit soort topics doet openen.
donderdag 5 februari 2009 om 15:39
quote:Dulfer schreef op 05 februari 2009 @ 14:39:
Heb gebeld. Dingen moeten niet 'aan gaan modderen' en spreek dingen het liefst uit. Wel even een dagje later, ik wilde er even over na denken wat ik zou zeggen. Ze vertelde dat ze zo deed omdat ze moe was, daarom deed ze zo kortaf. En ze vond best dat ze zo verwijtend mocht zijn, ik mag toch wel mijn mening geven..achteraf had ik jullie gewoon niet moeten uitnodigen, maar dat wist ik niet van te voren. En nee, ik wil niet met de familie samen zijn, ik spreid liever alles, ik hou niet van die drukte. Kom zaterdag een uurtje langs en dat vind ik meer dan genoeg." (hebben dus afgesproken dat ik zaterdag een uurtje met kinderen kom voor haar verjaardag)
Noa, waaruit blijkt dan dat ik kribbig deed? Ik was juist helemaal niet kribbig... mijn man zij later juist tegen mij: "Oh..? Wat klonk je dan vriendelijk! Je had veel feller terug moeten reageren!"
Reiger, klopt wat je zegt. En ik wil juist graag zo'n goede band dat ik heel veel slik. En dan niet wát mijn moeder zegt (ik hou er juist vast dat dingen duidelijk uitgesproken worden) maar de manier waarop ze het brengt.. Juist omdat mijn moeder zo dicht bij me staat en ik veel van haar hou vind ik het moeilijk om soms helder, adrem en duidelijk te reageren. Ik slik dingen vaak, het sussen wat vroeger mijn rol in het gezin is geweest, pas ik nog steeds toe. Mijn moeder bepaald graag een hoop, de tijd, met wie ik kom, wanneer, enz enz. Toen ik zwanger werd van mijn 2e en dat mijn moeder vertelde; tierde ze "had je geen voorbehoedmiddel kunnen gebruiken?" (Ik ben een getrouwde vrouw, alles gewoon goed voor elkaar en ben geen 16 meer.. dus) Maar voel me dan gewoon krimpen en dat kwetst. Dat soort dingen hebben we vaker. We (vaak mijn initiatief) proberen het daarna uit te spreken maar het is wel weer gezegd..) Ik neem dat altijd even weer afstand. Maar dan belt ze weer "ja, het is al een week stil, ik dacht.. ik bel maar weer eens even he? Anders ook zo kaal!"
Kort samengevat hetgeen waar ik tegenaan loop: hoe ga je om met een moeder waar je superveel van houd, maar waar je ook regelmatig van baalt om de manier waarop ze dingen dramatiseert/ verwijtend zegt en alles wil bepalen. En als we het uitspreken dan komen we er bijna nooit uit; ik vind gewoon dat ze het niet kan maken zo tegen me te praten en zij vindt dat dat gewoon mag. Dus het uitspreken lukt maar tot op zekere hoogte.
Ik vind het echt rot voor je dat jullie band zo moeizaam is.
Ik snap het wel dat je je hier echt niet lekker over voelt.
Ik heb het al vaker gezegd. Het leven bestaat vaak uit verwachtingspatronen. Probeer ze aan te passen bij de mensen bij wie dat nodig is en je leven word er vaak een wat makkelijker van.
Alhoewel ik uit ervaring ook weet dat dat niet altijd even makkelijk is, maar op de lange termijn wel het beste voor jezelf (f)
Heb gebeld. Dingen moeten niet 'aan gaan modderen' en spreek dingen het liefst uit. Wel even een dagje later, ik wilde er even over na denken wat ik zou zeggen. Ze vertelde dat ze zo deed omdat ze moe was, daarom deed ze zo kortaf. En ze vond best dat ze zo verwijtend mocht zijn, ik mag toch wel mijn mening geven..achteraf had ik jullie gewoon niet moeten uitnodigen, maar dat wist ik niet van te voren. En nee, ik wil niet met de familie samen zijn, ik spreid liever alles, ik hou niet van die drukte. Kom zaterdag een uurtje langs en dat vind ik meer dan genoeg." (hebben dus afgesproken dat ik zaterdag een uurtje met kinderen kom voor haar verjaardag)
Noa, waaruit blijkt dan dat ik kribbig deed? Ik was juist helemaal niet kribbig... mijn man zij later juist tegen mij: "Oh..? Wat klonk je dan vriendelijk! Je had veel feller terug moeten reageren!"
Reiger, klopt wat je zegt. En ik wil juist graag zo'n goede band dat ik heel veel slik. En dan niet wát mijn moeder zegt (ik hou er juist vast dat dingen duidelijk uitgesproken worden) maar de manier waarop ze het brengt.. Juist omdat mijn moeder zo dicht bij me staat en ik veel van haar hou vind ik het moeilijk om soms helder, adrem en duidelijk te reageren. Ik slik dingen vaak, het sussen wat vroeger mijn rol in het gezin is geweest, pas ik nog steeds toe. Mijn moeder bepaald graag een hoop, de tijd, met wie ik kom, wanneer, enz enz. Toen ik zwanger werd van mijn 2e en dat mijn moeder vertelde; tierde ze "had je geen voorbehoedmiddel kunnen gebruiken?" (Ik ben een getrouwde vrouw, alles gewoon goed voor elkaar en ben geen 16 meer.. dus) Maar voel me dan gewoon krimpen en dat kwetst. Dat soort dingen hebben we vaker. We (vaak mijn initiatief) proberen het daarna uit te spreken maar het is wel weer gezegd..) Ik neem dat altijd even weer afstand. Maar dan belt ze weer "ja, het is al een week stil, ik dacht.. ik bel maar weer eens even he? Anders ook zo kaal!"
Kort samengevat hetgeen waar ik tegenaan loop: hoe ga je om met een moeder waar je superveel van houd, maar waar je ook regelmatig van baalt om de manier waarop ze dingen dramatiseert/ verwijtend zegt en alles wil bepalen. En als we het uitspreken dan komen we er bijna nooit uit; ik vind gewoon dat ze het niet kan maken zo tegen me te praten en zij vindt dat dat gewoon mag. Dus het uitspreken lukt maar tot op zekere hoogte.
Ik vind het echt rot voor je dat jullie band zo moeizaam is.
Ik snap het wel dat je je hier echt niet lekker over voelt.
Ik heb het al vaker gezegd. Het leven bestaat vaak uit verwachtingspatronen. Probeer ze aan te passen bij de mensen bij wie dat nodig is en je leven word er vaak een wat makkelijker van.
Alhoewel ik uit ervaring ook weet dat dat niet altijd even makkelijk is, maar op de lange termijn wel het beste voor jezelf (f)
Ja, dat vind ik echt.
