Relaties
alle pijlers
probleemje met moeder
woensdag 4 februari 2009 om 23:12
Hallo!
Ik zit even met iets.. en ik zou graag jullie mening willen . Het gaat om mij en mijn moeder.
Afgelopen zaterdag zijn we ergens geweest met mijn moeder, vader, mijn man en 2 kinderen. Duurde en uurtje en na afloop nodigde mijn moeder ons uit om te komen eten. Leuk! Dacht ik. Kindertjes (2 en 3 jr,) waren (nog) lief en rustig dus.. gezellig!
We zijn er anderhalf uur (toen kinderbedtijd en wij naar huis) maar onze 2 ukkies waren aardig druk. Ze krijgen gewoon veel aandacht en zijn dan helemaal opgewonden. Ze waren niet vervelend, maar wel poepiedruk. Op een gegeven moment (mijn man en ik hadden al eens gewaarschuwd naar ons zoontje) klapte mijn man in zijn handen en riep naar mijn zoontje: En nú is het klaar, je blijft overal vanaf en gaat nu rustig eten!!" (oid).. dat was gewoon echt even nodig. Verder vond ik het best gezellig, maar ja.. druk was het gewoon wel.
Nu net met moeders gebeld over de verjaardag van komende zaterdag waar (alleen) wij zouden komen. Of we dan eind van de middag wilden komen en ja... maar niet mee wilden eten want de kinderen waren zó ontzettend druk afgelopen zaterdag. We vonden er niks aan, zei ze, en we waren afgepeigerd na die tijd (hierop volgde een geergerd lachje).. Ze zei "ik maak wel een pan soep, lekker makkelijk, en dan zien we wel hoe het loopt..." (maw; of de kinderen zo rustig zijn dat ze ons te eten wil hebben").
Ik heb vriendelijk gezegd dat we dan wel niet mee eten, ik hou niet van die slag om de arm.. het is wel of niet. (zei ik lett. en toen netjes opgehangen). Maar ik baal nu. Even een uurtje een gebakje eten en dan weer "ophoepelen" (ja zo voelt het nu) om dat de kinderen zo druk (kunnen) zijn daar leen ik me ook niet voor..
Zou houden niet van drukte, vandaar dat ze het bezoek ook spreiden; mijn broertje komt een week later met vrouw en baby terwijl ik daar eigenlijk veel liever bij wil zijn; gewoon lekker met zijn allen. Ik weet dat ze dat liever niet heeft, vind ze te druk (als ik nl jarig ben en mijn schoonouders komen, zeggen zij af..)
Misschien dat ik iets niet helder heb verwoord.. ik ben nu ook een beetje "murf" van de avond. (sorrie daarvoor) maar ik zie het even niet helder. Moet ik gewoon zaterdag komen en doen of mijn neus bloed. Of het zaterdag aan de kaak stellen.. mijn man zegt "we komen gewoon niet", .. maar ik loop er niet voor weg, dat vind ik niet netjes. Ik ben vaak te lief naar mijn ouders. En ben gewoon niet objectief. Ben vroeger altijd degene geweest die de boel thuis "suste" en nu doe ik dat nog steeds en heb wel eens moeite om boos te worden, wil graag vriendelijk en netjes blijven tegen ze. Maar ik wil ook duidelijk zijn nu..
Wat zouden jullie doen in deze situatie?
Ik zit even met iets.. en ik zou graag jullie mening willen . Het gaat om mij en mijn moeder.
Afgelopen zaterdag zijn we ergens geweest met mijn moeder, vader, mijn man en 2 kinderen. Duurde en uurtje en na afloop nodigde mijn moeder ons uit om te komen eten. Leuk! Dacht ik. Kindertjes (2 en 3 jr,) waren (nog) lief en rustig dus.. gezellig!
We zijn er anderhalf uur (toen kinderbedtijd en wij naar huis) maar onze 2 ukkies waren aardig druk. Ze krijgen gewoon veel aandacht en zijn dan helemaal opgewonden. Ze waren niet vervelend, maar wel poepiedruk. Op een gegeven moment (mijn man en ik hadden al eens gewaarschuwd naar ons zoontje) klapte mijn man in zijn handen en riep naar mijn zoontje: En nú is het klaar, je blijft overal vanaf en gaat nu rustig eten!!" (oid).. dat was gewoon echt even nodig. Verder vond ik het best gezellig, maar ja.. druk was het gewoon wel.
Nu net met moeders gebeld over de verjaardag van komende zaterdag waar (alleen) wij zouden komen. Of we dan eind van de middag wilden komen en ja... maar niet mee wilden eten want de kinderen waren zó ontzettend druk afgelopen zaterdag. We vonden er niks aan, zei ze, en we waren afgepeigerd na die tijd (hierop volgde een geergerd lachje).. Ze zei "ik maak wel een pan soep, lekker makkelijk, en dan zien we wel hoe het loopt..." (maw; of de kinderen zo rustig zijn dat ze ons te eten wil hebben").
Ik heb vriendelijk gezegd dat we dan wel niet mee eten, ik hou niet van die slag om de arm.. het is wel of niet. (zei ik lett. en toen netjes opgehangen). Maar ik baal nu. Even een uurtje een gebakje eten en dan weer "ophoepelen" (ja zo voelt het nu) om dat de kinderen zo druk (kunnen) zijn daar leen ik me ook niet voor..
Zou houden niet van drukte, vandaar dat ze het bezoek ook spreiden; mijn broertje komt een week later met vrouw en baby terwijl ik daar eigenlijk veel liever bij wil zijn; gewoon lekker met zijn allen. Ik weet dat ze dat liever niet heeft, vind ze te druk (als ik nl jarig ben en mijn schoonouders komen, zeggen zij af..)
Misschien dat ik iets niet helder heb verwoord.. ik ben nu ook een beetje "murf" van de avond. (sorrie daarvoor) maar ik zie het even niet helder. Moet ik gewoon zaterdag komen en doen of mijn neus bloed. Of het zaterdag aan de kaak stellen.. mijn man zegt "we komen gewoon niet", .. maar ik loop er niet voor weg, dat vind ik niet netjes. Ik ben vaak te lief naar mijn ouders. En ben gewoon niet objectief. Ben vroeger altijd degene geweest die de boel thuis "suste" en nu doe ik dat nog steeds en heb wel eens moeite om boos te worden, wil graag vriendelijk en netjes blijven tegen ze. Maar ik wil ook duidelijk zijn nu..
Wat zouden jullie doen in deze situatie?
donderdag 5 februari 2009 om 15:48
quote:Mamasaar schreef op 05 februari 2009 @ 15:39:
[...]
Ik vind het echt rot voor je dat jullie band zo moeizaam is.
Ik snap het wel dat je je hier echt niet lekker over voelt.
Ik heb het al vaker gezegd. Het leven bestaat vaak uit verwachtingspatronen. Probeer ze aan te passen bij de mensen bij wie dat nodig is en je leven word er vaak een wat makkelijker van.
Alhoewel ik uit ervaring ook weet dat dat niet altijd even makkelijk is, maar op de lange termijn wel het beste voor jezelf (f)Dit bedoel ik eigenlijk.
[...]
Ik vind het echt rot voor je dat jullie band zo moeizaam is.
Ik snap het wel dat je je hier echt niet lekker over voelt.
Ik heb het al vaker gezegd. Het leven bestaat vaak uit verwachtingspatronen. Probeer ze aan te passen bij de mensen bij wie dat nodig is en je leven word er vaak een wat makkelijker van.
Alhoewel ik uit ervaring ook weet dat dat niet altijd even makkelijk is, maar op de lange termijn wel het beste voor jezelf (f)Dit bedoel ik eigenlijk.
donderdag 5 februari 2009 om 15:52
quote:absoluteEinstein schreef op 05 februari 2009 @ 15:09:
Gewoon accepteren dat er tussen ouders en kinderen altijd een, op z'n minst, problematische relatie bestaat.
Daar ben ik het zeker niet mee eens! Ik had zelf met mijn vader helemaal geen problematische relatie, ook niet een klein beetje, en ik heb met mijn dochter ook nooit het kleinste probleem. Ik zou er ook niet aan denken om haar wat dan ook te verwijten, en zij mij ook niet.
Ik vind het heel sneu dat TO's moeder zo rot doet tegen haar. Je gaat toch niet tieren tegen je volwassen dochter die een kind krijgt! Dan ga je haar omhelzen en feliciteren en zeggen dat je zo blij bent.
Niet proberen jezelf te veranderen, of je ouders, gaat niet lukken.
Ouders en kinderen hebben vaak erg onrealistische verwachtingen van elkaar die ze ook nog eens niet uitspreken, omdat het "toch vanzelfsprekend is".
Ik vind het toch niet onrealistisch om te verwachten dat je moeder je steunt en blij voor je is als je zwanger bent, bijvoorbeeld.
Als ze dat niet doet, moet je je daar uiteraard bij neerleggen, want je ouders veranderen zal inderdaad bijna nooit lukken, maar 'normaal' vind ik het zeker niet. Dat mag toch wel erkend worden. En vervolgens kan TO nadenken over wat ze ermee doet. Bijvoorbeeld wat emotionele afstand nemen van haar moeder en haar behoefte aan liefde op een andere manier invullen.
Soms gaat het goed en is het gezellig, vaak ook niet.
Wel in gedachte houden als je eigen kinderen straks volwassen zijn.
Gewoon accepteren dat er tussen ouders en kinderen altijd een, op z'n minst, problematische relatie bestaat.
Daar ben ik het zeker niet mee eens! Ik had zelf met mijn vader helemaal geen problematische relatie, ook niet een klein beetje, en ik heb met mijn dochter ook nooit het kleinste probleem. Ik zou er ook niet aan denken om haar wat dan ook te verwijten, en zij mij ook niet.
Ik vind het heel sneu dat TO's moeder zo rot doet tegen haar. Je gaat toch niet tieren tegen je volwassen dochter die een kind krijgt! Dan ga je haar omhelzen en feliciteren en zeggen dat je zo blij bent.
Niet proberen jezelf te veranderen, of je ouders, gaat niet lukken.
Ouders en kinderen hebben vaak erg onrealistische verwachtingen van elkaar die ze ook nog eens niet uitspreken, omdat het "toch vanzelfsprekend is".
Ik vind het toch niet onrealistisch om te verwachten dat je moeder je steunt en blij voor je is als je zwanger bent, bijvoorbeeld.
Als ze dat niet doet, moet je je daar uiteraard bij neerleggen, want je ouders veranderen zal inderdaad bijna nooit lukken, maar 'normaal' vind ik het zeker niet. Dat mag toch wel erkend worden. En vervolgens kan TO nadenken over wat ze ermee doet. Bijvoorbeeld wat emotionele afstand nemen van haar moeder en haar behoefte aan liefde op een andere manier invullen.
Soms gaat het goed en is het gezellig, vaak ook niet.
Wel in gedachte houden als je eigen kinderen straks volwassen zijn.
donderdag 5 februari 2009 om 17:24
quote:absoluteEinstein schreef op 05 februari 2009 @ 15:31:
[...]
Erger jij je nooit aan je vader of moeder?
En denk je dat jij nooit iets doet wat hun irriteert?
Nee, nooit. Echt niet. Andersom ook niet. Mijn keuzes zullen niet altijd die van hun zijn. En andersom. Maar je daaraan irriteren? Nee. Zonde van de energie. Accepteer gewoon dat een ander anders is.
[...]
Erger jij je nooit aan je vader of moeder?
En denk je dat jij nooit iets doet wat hun irriteert?
Nee, nooit. Echt niet. Andersom ook niet. Mijn keuzes zullen niet altijd die van hun zijn. En andersom. Maar je daaraan irriteren? Nee. Zonde van de energie. Accepteer gewoon dat een ander anders is.
zaterdag 7 februari 2009 om 07:06
quote:Poezewoes schreef op 04 februari 2009 @ 23:22:
Tsja, het is misschien niet leuk, maar je moeder geeft haar grenzen aan. Blijkbaar trekt ze die drukte niet. Dat blijkt ook al aan het feit dat ze het bezoek spreidt; het ligt niet aan jouw kinderen. Ik zou me dan ook niet afgewezen voelen en gewoon gaan zonder er te blijven eten.
Ik denk dat je moeder beperkter is door haar beperkte draagkracht dan jij dat bent. Het lijkt me sneu genoeg voor haar zonder dat jullie je dan ook nog eens beledigd voelen.
100% eens.
Ik denk niet dat je het persoonlijk op moet vatten, en voor je moeder is het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk om het je te zeggen.
Tsja, het is misschien niet leuk, maar je moeder geeft haar grenzen aan. Blijkbaar trekt ze die drukte niet. Dat blijkt ook al aan het feit dat ze het bezoek spreidt; het ligt niet aan jouw kinderen. Ik zou me dan ook niet afgewezen voelen en gewoon gaan zonder er te blijven eten.
Ik denk dat je moeder beperkter is door haar beperkte draagkracht dan jij dat bent. Het lijkt me sneu genoeg voor haar zonder dat jullie je dan ook nog eens beledigd voelen.
100% eens.
Ik denk niet dat je het persoonlijk op moet vatten, en voor je moeder is het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk om het je te zeggen.
