Relaties
alle pijlers
Problemen in 2 vriendschappen
zaterdag 21 maart 2009 om 14:48
Hallo allemaal
Ik zit met een probleem en moet het even van mij afschuiven want ik pieker er de hele week al over en voel me zo rot!
Ik heb nooit problemen gehad in mijn vriendschappen (op 1 ding na, dat vertel ik zo). Ik ben makkelijk in de omgang en heb ook eigenlijk altijd wel makkelijke vrienden. Zit vaak met verbazing naar vriendschappen te kijken waar zoveel drama in voorkomt.
Een jaar geleden riep ik nog dat ik nooit problemen met vriendschappen had en toen zei mijn beste vriendin al, roep dit maar niet te hard.
Een half jaar geleden merkte ik dat ik wat laks werd in het onderhouden van vriendschappen. Ik besloot dat dat mijn goede voornemen werd voor 2009…. En zoals is gebleken voelde ik dat haarfijn aan.
Ik heb nog nooit langer dan twee jaar een beste vriendin gehad. Ik heb een of ander issue daarmee (soort van bindingsangst? Als iemand echt te dichtbij komt, stoot ik diegene af. Erg irritant en ik werk hier al heel hard aan). Na twee jaar ga ik me aan iemand storen en laat ik het contact, meestal op een niet zo fijne manier, doodbloeden. De laatste keer deed ik dat toen ik 21 was, ben nu 27.
Nu heb ik sinds 2,5 jaar een beste vriendin, vriendin A., en van de zomer overkwam me het weer. Ik irriteerde me aan haar, begon soms over haar te roddelen, en begon kritiek op haar te leveren. Niet zo netjes. Zij begon ook kritiek op mij te leveren maar het goede was dat we hier wel over bleven communiceren. Sinds een paar maanden voelde ik me weer goed over haar alleen was door de afstand die ik gecreëerd had, de vriendschap een beetje weg. Ik wilde dit weer oppikken maar door de winter (dan staan mijn sociale activiteiten altijd op nul) en door het krijgen van een vriendje, lukte mij dit niet.
De afgelopen 2 jaar heb ik ook een hele goede andere vriendin gemaakt, vriendin B. met haar ging ik twee keer per week op stap. De laatste tijd werden we naast stapvriendinnen ook op andere vlakken goede vriendinnen. Ik riep altijd heel hard dat als ik een vriend zou krijgen, ik toch op stap zou blijven gaan.
Dus toen ik begin vd winter een vriend kreeg ben ik 1,5 maand niet op stap geweest. Dat kwam niet eens door mijn vriend maar omdat ik elke zaterdag een verplichting had (verjaardagen, werk etc).
Vriendin B. voelde zich aan de kant gezet. Dit liet ze mij merken door mij van het ene op het andere moment te negeren (en niet te zeggen wat haar dwars zat) en ook op mijn verjaardag mij te negeren en al vrijwel meteen weer weg te gaan wat me erg kwetste. We hebben het twee keer proberen uit te praten. De laatste keer, twee maanden geleden, ging dat beter. Maar in de afgelopen twee maanden heb ik, maar ook zij, weinig initiatief genomen om af te spreken. Ik baalde hiervan en wilde dat veranderen…
Dus ik heb vd week vriendin A. en B., los van mekaar, een mail gestuurd, met dat ik ze mis, dat ze veel voor me betekenen, dat ik weet dat ik te weinig heb laten horen maar dat ik mijn best er weer voor wil doen.
Vriendin A belde me op. Maar eigenlijk reageerde ze best negatief op de mail.
Vriendin B. reageerde niet.
Gister had ik een feestje waar A en B allebei waren. Vriendin B heeft me heel de avond genegeerd. Dit deed me erg veel pijn en nu was ik er echt klaar mee. ik vind dat ze me echt kinderachtig behandeld. Behalve dat ik weinig van me heb laten horen, heb ik niks gemeens gedaan, maar zij doet dit steeds wel door me te negeren.
Op het einde vd avond kreeg ik het er met vriendin A over. Zij maakte toen een gemene opmerking over dat ik juist degene was die slecht bezig was.
Op dat moment sprongen de tranen in mijn ogen en ben ik meteen weg gegaan.
En nu… nu weet ik het even niet meer. Ik weet dat ik steken heb laten vallen, maar ik doe hard mijn best om het goed te maken. En eigenlijk krijg ik alleen maar negatieve zooi over mijn heen. Vriendin A is wel echt een bijzondere vriendin en dat komt vast ooit nog wel goed, maar vriendin B gaat nu mijn grenzen over.
Ik vind het wel echt vreselijk want ik wil deze twee geweldige bijzondere meiden niet kwijt. Het zijn mijn beste vriendinnen van de afgelopen twee jaar.
Maar op zon manier heb ik er geen zin meer in. Ik probeer echt naar mijn aandeel te kijken, maar nu heb ik meer het idee dat ik door het stof ga voor ze.
De ene keer heb ik echt zin om ze op te bellen en te zeggen, als jullie zo doen, dan stikt er maar in dan hoef ik jullie niet eens meer. Maar dat is alleen een kinderachtige stemmetje in mij die dat wil. Ik wil hier gewoon zo volwassen mogelijk mee om gaan…
Wat vinden jullie?
Sorry voor het lange verhaal maar ik pieker er nu al zo lang over en word er echt ongelukkig van…
p.s. ik heb nog een hoop andere vrienden en vriendinnen. Die heb ik deze winter ook weinig gezien, maar dat maakt totaal niet uit, want die vriendschappen zitten toch wel goed, no matter what. Zij supporten mij wel op elk vlak en zijn enthousiast over mijn nieuwe vriend en allerlei andere dingen in mijn leven.
Ik zit met een probleem en moet het even van mij afschuiven want ik pieker er de hele week al over en voel me zo rot!
Ik heb nooit problemen gehad in mijn vriendschappen (op 1 ding na, dat vertel ik zo). Ik ben makkelijk in de omgang en heb ook eigenlijk altijd wel makkelijke vrienden. Zit vaak met verbazing naar vriendschappen te kijken waar zoveel drama in voorkomt.
Een jaar geleden riep ik nog dat ik nooit problemen met vriendschappen had en toen zei mijn beste vriendin al, roep dit maar niet te hard.
Een half jaar geleden merkte ik dat ik wat laks werd in het onderhouden van vriendschappen. Ik besloot dat dat mijn goede voornemen werd voor 2009…. En zoals is gebleken voelde ik dat haarfijn aan.
Ik heb nog nooit langer dan twee jaar een beste vriendin gehad. Ik heb een of ander issue daarmee (soort van bindingsangst? Als iemand echt te dichtbij komt, stoot ik diegene af. Erg irritant en ik werk hier al heel hard aan). Na twee jaar ga ik me aan iemand storen en laat ik het contact, meestal op een niet zo fijne manier, doodbloeden. De laatste keer deed ik dat toen ik 21 was, ben nu 27.
Nu heb ik sinds 2,5 jaar een beste vriendin, vriendin A., en van de zomer overkwam me het weer. Ik irriteerde me aan haar, begon soms over haar te roddelen, en begon kritiek op haar te leveren. Niet zo netjes. Zij begon ook kritiek op mij te leveren maar het goede was dat we hier wel over bleven communiceren. Sinds een paar maanden voelde ik me weer goed over haar alleen was door de afstand die ik gecreëerd had, de vriendschap een beetje weg. Ik wilde dit weer oppikken maar door de winter (dan staan mijn sociale activiteiten altijd op nul) en door het krijgen van een vriendje, lukte mij dit niet.
De afgelopen 2 jaar heb ik ook een hele goede andere vriendin gemaakt, vriendin B. met haar ging ik twee keer per week op stap. De laatste tijd werden we naast stapvriendinnen ook op andere vlakken goede vriendinnen. Ik riep altijd heel hard dat als ik een vriend zou krijgen, ik toch op stap zou blijven gaan.
Dus toen ik begin vd winter een vriend kreeg ben ik 1,5 maand niet op stap geweest. Dat kwam niet eens door mijn vriend maar omdat ik elke zaterdag een verplichting had (verjaardagen, werk etc).
Vriendin B. voelde zich aan de kant gezet. Dit liet ze mij merken door mij van het ene op het andere moment te negeren (en niet te zeggen wat haar dwars zat) en ook op mijn verjaardag mij te negeren en al vrijwel meteen weer weg te gaan wat me erg kwetste. We hebben het twee keer proberen uit te praten. De laatste keer, twee maanden geleden, ging dat beter. Maar in de afgelopen twee maanden heb ik, maar ook zij, weinig initiatief genomen om af te spreken. Ik baalde hiervan en wilde dat veranderen…
Dus ik heb vd week vriendin A. en B., los van mekaar, een mail gestuurd, met dat ik ze mis, dat ze veel voor me betekenen, dat ik weet dat ik te weinig heb laten horen maar dat ik mijn best er weer voor wil doen.
Vriendin A belde me op. Maar eigenlijk reageerde ze best negatief op de mail.
Vriendin B. reageerde niet.
Gister had ik een feestje waar A en B allebei waren. Vriendin B heeft me heel de avond genegeerd. Dit deed me erg veel pijn en nu was ik er echt klaar mee. ik vind dat ze me echt kinderachtig behandeld. Behalve dat ik weinig van me heb laten horen, heb ik niks gemeens gedaan, maar zij doet dit steeds wel door me te negeren.
Op het einde vd avond kreeg ik het er met vriendin A over. Zij maakte toen een gemene opmerking over dat ik juist degene was die slecht bezig was.
Op dat moment sprongen de tranen in mijn ogen en ben ik meteen weg gegaan.
En nu… nu weet ik het even niet meer. Ik weet dat ik steken heb laten vallen, maar ik doe hard mijn best om het goed te maken. En eigenlijk krijg ik alleen maar negatieve zooi over mijn heen. Vriendin A is wel echt een bijzondere vriendin en dat komt vast ooit nog wel goed, maar vriendin B gaat nu mijn grenzen over.
Ik vind het wel echt vreselijk want ik wil deze twee geweldige bijzondere meiden niet kwijt. Het zijn mijn beste vriendinnen van de afgelopen twee jaar.
Maar op zon manier heb ik er geen zin meer in. Ik probeer echt naar mijn aandeel te kijken, maar nu heb ik meer het idee dat ik door het stof ga voor ze.
De ene keer heb ik echt zin om ze op te bellen en te zeggen, als jullie zo doen, dan stikt er maar in dan hoef ik jullie niet eens meer. Maar dat is alleen een kinderachtige stemmetje in mij die dat wil. Ik wil hier gewoon zo volwassen mogelijk mee om gaan…
Wat vinden jullie?
Sorry voor het lange verhaal maar ik pieker er nu al zo lang over en word er echt ongelukkig van…
p.s. ik heb nog een hoop andere vrienden en vriendinnen. Die heb ik deze winter ook weinig gezien, maar dat maakt totaal niet uit, want die vriendschappen zitten toch wel goed, no matter what. Zij supporten mij wel op elk vlak en zijn enthousiast over mijn nieuwe vriend en allerlei andere dingen in mijn leven.
zondag 22 maart 2009 om 22:20
maandag 23 maart 2009 om 00:02
Hummm....vriendin A kan ik begrijpen, het vertrouwen is weg bij haar door je acties. Als ik A was, zou ik al lang een pittig woordje met je hebben gevoerd en hebben aangeven waar mijn grenzen liggen.
Vriendin B vind ik een beetje overtrokken reageren, ondanks de verbreking van jouw belofte "Ook al krijg ik een vriendje, ik blijf dan gewoon stappen" (vind ik persoonlijk een beetje puberale uitspraak).
Ok, je krijgt een vriendje en je gaat even 1,5 maand er tussenuit.....om nou daarvoor een "beste" vriendin te negeren en niet te reageren op berichten om het uit te praten? Komaan jullie zijn rond de 27 jaar, dit soort dingen gebeuren. Ik ga ervan uit dat vriendin B ook weleens een vriendje heeft gehad, weet heeft dat de eerste periode in een relatie onstuimig kan zijn en daardoor andere relaties op een lager pitje komen te staan. Of ben jij haar enige vriendin? Of had je 10 vriendjes in een jaar? Dan zou ik mij kunnen voorstellen dat vriendin B je nu wel uitkotst en gebruikt voelt.
Ik hoop voor je dat vriendin A bijdraait en dat jullie het ECHT uitpraten, in het gunstigste geval zou dit de band tussen jullie alleen maar sterker kunnen maken.
Bij vriendin B zou ik mij afvragen in hoeverre jullie vriendschap echt is, dat zij je bij 1,5 maand radiostilte al negeert, zelf ook geen initiatief neemt (ga ik gemakshalve vanuit, want je hebt het niet genoemd en daarbij vriendschap komt van 2 kanten) en niet lijkt bereid te zijn tot vergevinsgezindheid.
Vriendin B vind ik een beetje overtrokken reageren, ondanks de verbreking van jouw belofte "Ook al krijg ik een vriendje, ik blijf dan gewoon stappen" (vind ik persoonlijk een beetje puberale uitspraak).
Ok, je krijgt een vriendje en je gaat even 1,5 maand er tussenuit.....om nou daarvoor een "beste" vriendin te negeren en niet te reageren op berichten om het uit te praten? Komaan jullie zijn rond de 27 jaar, dit soort dingen gebeuren. Ik ga ervan uit dat vriendin B ook weleens een vriendje heeft gehad, weet heeft dat de eerste periode in een relatie onstuimig kan zijn en daardoor andere relaties op een lager pitje komen te staan. Of ben jij haar enige vriendin? Of had je 10 vriendjes in een jaar? Dan zou ik mij kunnen voorstellen dat vriendin B je nu wel uitkotst en gebruikt voelt.
Ik hoop voor je dat vriendin A bijdraait en dat jullie het ECHT uitpraten, in het gunstigste geval zou dit de band tussen jullie alleen maar sterker kunnen maken.
Bij vriendin B zou ik mij afvragen in hoeverre jullie vriendschap echt is, dat zij je bij 1,5 maand radiostilte al negeert, zelf ook geen initiatief neemt (ga ik gemakshalve vanuit, want je hebt het niet genoemd en daarbij vriendschap komt van 2 kanten) en niet lijkt bereid te zijn tot vergevinsgezindheid.
maandag 23 maart 2009 om 09:30
hanzie, spijker op zijn kop...
pompiedoe. wat je over A zegt klopt helemaal. dat gaat ook uiteindelijk ook wel goed komen.
en over B. ik heb de afgelopen twee jaar (was dus 2 jaar single) ook een 2e puberteit gehad
met twee keer per week op stap, rondsloeren, zuipen, etc... dus vandaar ook idd mijn puberale opmerking daarvover ja hihi. ik ben behoorlijk los gegaan en heb tegen val alles aangeschopt. heerlijk.
maar vriendin B kent me pas twee jaar (vriendin A kent me al 8 jaar). ze kent me dus alleen als single.
zelf heeft ze al 4 jaar geen vriendje gehad.
ik ben niet haar enige vriendin. maar als het gaat om stappen deden we dat in 90% van de gevallen wel altijd met zijn tweeen.
dus ik kan me heeel goed voorstellen dat ze hier nu echt van baalt. als je mekaar twee jaar lang 2 a 3 keer per week ziet, en dan ineens bijna niet, dan snap ik dat je je aan de kant gezet voelt. daarom is zij van al mijn vriendinnen ook de enige die er last van gehad heeft dat ik een vriendje kreeg. een aantal vrienden zijn mijn collega's dus die zie ik elke dag, en andere vrienden zie ik ik eens in de paar weken, dus die hebben er weinig van gemerkt.....
en ja, negeren is ook echt niet mijn stijl en vind ik kinderachtig. dat neem ik haar wel kwalijk. maar ze vind zelf ook wel dat dat een hele slechte eigenschap is van haar, maar ze zegt ook dat ze daar niks aan kan doen.
nu zit ik er eigenlijk sterk aan te denken om vanavond bij vriendin B of een andere dag deze week onverwacht op haar stoep te staan en nu wel aan te geven wat ik mis heb gedaan, en naar haar te luisteren....
de vorige keer bleef ik wel allerlei verklaringen aandragen voro mijn gedrag en wilde ik ook eigenlijk niet echt toegeven dat ik fout zat. en eerlijk gezegd heb ik pas gister voor mezelf toegegeven dat ik fout zit.
open en eerlijk zijn over je slechtste eigenschap en dit onder ogen durven zien is best moeilijk...
pompiedoe. wat je over A zegt klopt helemaal. dat gaat ook uiteindelijk ook wel goed komen.
en over B. ik heb de afgelopen twee jaar (was dus 2 jaar single) ook een 2e puberteit gehad
met twee keer per week op stap, rondsloeren, zuipen, etc... dus vandaar ook idd mijn puberale opmerking daarvover ja hihi. ik ben behoorlijk los gegaan en heb tegen val alles aangeschopt. heerlijk. maar vriendin B kent me pas twee jaar (vriendin A kent me al 8 jaar). ze kent me dus alleen als single.
zelf heeft ze al 4 jaar geen vriendje gehad.
ik ben niet haar enige vriendin. maar als het gaat om stappen deden we dat in 90% van de gevallen wel altijd met zijn tweeen.
dus ik kan me heeel goed voorstellen dat ze hier nu echt van baalt. als je mekaar twee jaar lang 2 a 3 keer per week ziet, en dan ineens bijna niet, dan snap ik dat je je aan de kant gezet voelt. daarom is zij van al mijn vriendinnen ook de enige die er last van gehad heeft dat ik een vriendje kreeg. een aantal vrienden zijn mijn collega's dus die zie ik elke dag, en andere vrienden zie ik ik eens in de paar weken, dus die hebben er weinig van gemerkt.....
en ja, negeren is ook echt niet mijn stijl en vind ik kinderachtig. dat neem ik haar wel kwalijk. maar ze vind zelf ook wel dat dat een hele slechte eigenschap is van haar, maar ze zegt ook dat ze daar niks aan kan doen.
nu zit ik er eigenlijk sterk aan te denken om vanavond bij vriendin B of een andere dag deze week onverwacht op haar stoep te staan en nu wel aan te geven wat ik mis heb gedaan, en naar haar te luisteren....
de vorige keer bleef ik wel allerlei verklaringen aandragen voro mijn gedrag en wilde ik ook eigenlijk niet echt toegeven dat ik fout zat. en eerlijk gezegd heb ik pas gister voor mezelf toegegeven dat ik fout zit.
open en eerlijk zijn over je slechtste eigenschap en dit onder ogen durven zien is best moeilijk...
