Relaties
alle pijlers
"Downdate"-ervaringen
maandag 21 juli 2008 om 19:25
Situatie: Jij ontwikkelt je en bent bewust bezig met je carrière, hebt dan ook een goede baan waarin je zelfs mogelijk nog door wilt groeien. Maar hij, hij is op een hele andere manier bezig met zijn carrière/toekomst en is duidelijk minder intellligent dan jij. Hij is vooral een Praktische Man. Hij werkte al op jonge leeftijd en heeft nooit gestudeerd. Sociaal gezien zit het allemaal goed, maar qua algemene ontwikkeling verschilt er nogal wat tussen beide. Soms zorgt dat voor ergernissen natuurlijk, als hij gewoonweg woorden niet kent en veel spelfouten maakt. Maar zijn liefde voor jou lijkt meer dan voldoende te compenseren; hij draagt je op handen, jullie ondernemen veel actieve leuke dingen samen en je kunt altijd op hem rekenen. Hij is er voor je en biedt je veiligheid. Dit alles zorgt voor een nogal ambivalent gevoel bij jou: is hij wat je wil, waar je gelukkig van wordt en waar je je leven mee kunt delen? Is het gelijkwaardig genoeg, want waarom vraag je je toch zo sterk af wat je omgeving ervan vindt en voel je je toch enigzins ongemakkelijk?
Dit is mijn leven en ik word gek van mijn eigen gedachten!
Dit is mijn leven en ik word gek van mijn eigen gedachten!
zondag 12 oktober 2008 om 19:01
Bijna 3 maanden verder weer vanaf mijn openingspost nu.
Ik ken hem nu bijna een half jaar. We zien elkaar nog steeds. Het lijkt alsof ik van hem begin te houden. Ik mis hem zelfs als hij er niet is en ik voel me fijn bij hem.
Helaas is er ook nog de keerzijde. Ik voel me echt een slappeling, al is het alleen al omdat ik het de 'keerzijde' noem. Hij heeft mijn ouders nu 1 keer gezien en mijn zus. Zij oordelen niet, maar ik voelde me er niet erg prettig bij. Ik weet en zie dat hij niet helemaal meekomt in hoe wij allemaal zijn (ons gezin), dit verwacht ik ook binnen mijn vriendengroep.
Ik vind het allemaal zo kut!
Soms kan ik denken; heb gewoon eens schijt aan alles en iedereen Lynn; hij is dan wel niet de allerslimste, maar op de andere vlakken is het een man van goud! Hij is er voor me, luistert naar me en biedt me veel veiligheid.
Ik voel me er zo dubbel over en dit blijft zo.
Nogmaals; ik voel me echt een zwakkeling.
Ik ken hem nu bijna een half jaar. We zien elkaar nog steeds. Het lijkt alsof ik van hem begin te houden. Ik mis hem zelfs als hij er niet is en ik voel me fijn bij hem.
Helaas is er ook nog de keerzijde. Ik voel me echt een slappeling, al is het alleen al omdat ik het de 'keerzijde' noem. Hij heeft mijn ouders nu 1 keer gezien en mijn zus. Zij oordelen niet, maar ik voelde me er niet erg prettig bij. Ik weet en zie dat hij niet helemaal meekomt in hoe wij allemaal zijn (ons gezin), dit verwacht ik ook binnen mijn vriendengroep.
Ik vind het allemaal zo kut!
Soms kan ik denken; heb gewoon eens schijt aan alles en iedereen Lynn; hij is dan wel niet de allerslimste, maar op de andere vlakken is het een man van goud! Hij is er voor me, luistert naar me en biedt me veel veiligheid.
Ik voel me er zo dubbel over en dit blijft zo.
Nogmaals; ik voel me echt een zwakkeling.
zaterdag 18 oktober 2008 om 17:09
Ik kan me voorstellen dat je het zo voelt. Het stomme is dat ik het andersom heb meegemaakt. Mijn vriend maakte zich zorgen over het verschil in opleiding/werk niveau tussen mij en hem. Ik ben toen cursussen, workshops en een opleiding op zijn niveau (die als zwaarder zelfs bekend staat). Ook ben ik een tijdje gaan werken bij een zwaar Americaans heel commercieel bedrijf, wat eigenlijk wel goed ging. M.a.w. ik had me 'bewezen'. Misschien is het goed voor je te lezen hoe de andere kant zoiets mogelijk ervaart.
Ik heb een hoop wrok opgebouwd in de periode dat hij aan mij twijfelde, hij is in die tijd 3x bijna weg gegaan (op het punt staan, toch niet willen, etc. etc.). Dat heeft behoorlijke deuken opgeleverd in het vertrouwen. Nu is het bijna andersom. Op gebied van intellect, ambitie en financien heb ik min of meer bewezen dat ik het wel degelijk aan kan.
Wat mij dwars zit aan het geheel, is dat ik voor die tijd ook al veel las, veel meedacht over zaken maar dat hij mijn inbreng gewoon constant wantrouwde. Ik twijfel nu zelf, of ik wel een man wil die constant bevestiging in de vorm van prestatie nodig heeft om een partner serieus te kunnen nemen. Ik merkte gewoon dat waar ik vroeger moest lullen als brugman om mijn punt over te brengen, en hij dan nog twijfelde, als iemand anders met diploma's op zak dan hetzelfde zei het zonder onderbouwing wel direct werd aangenomen. Zo'n benadering voelt echt niet fijn.
Ik denk dat niemand een relatie wil met een totale loser en dat prestaties sowieso wel een rol spelen of mensen daar nu over willen praten of niet, maar nu door onze situatie werd dat zo voelbaar en concreet dat ik me gewoon afvraag of liefde nog een beetje meer mag zijn dan een zakelijke overeenkomst.
Ik weet niet of je hier iets mee kan, maar ja, ik weet dus hoe het voelt als er aan je intellect getwijfeld wordt en nee - dat voelt echt absoluut niet goed. Misschien helpt het als je je probeert voor te stellen hoe jij je zou voelen bij een intelligente(re) man (of die dat zelf vind in ieder geval) die denkt wat jij nu denkt...
Ik heb een hoop wrok opgebouwd in de periode dat hij aan mij twijfelde, hij is in die tijd 3x bijna weg gegaan (op het punt staan, toch niet willen, etc. etc.). Dat heeft behoorlijke deuken opgeleverd in het vertrouwen. Nu is het bijna andersom. Op gebied van intellect, ambitie en financien heb ik min of meer bewezen dat ik het wel degelijk aan kan.
Wat mij dwars zit aan het geheel, is dat ik voor die tijd ook al veel las, veel meedacht over zaken maar dat hij mijn inbreng gewoon constant wantrouwde. Ik twijfel nu zelf, of ik wel een man wil die constant bevestiging in de vorm van prestatie nodig heeft om een partner serieus te kunnen nemen. Ik merkte gewoon dat waar ik vroeger moest lullen als brugman om mijn punt over te brengen, en hij dan nog twijfelde, als iemand anders met diploma's op zak dan hetzelfde zei het zonder onderbouwing wel direct werd aangenomen. Zo'n benadering voelt echt niet fijn.
Ik denk dat niemand een relatie wil met een totale loser en dat prestaties sowieso wel een rol spelen of mensen daar nu over willen praten of niet, maar nu door onze situatie werd dat zo voelbaar en concreet dat ik me gewoon afvraag of liefde nog een beetje meer mag zijn dan een zakelijke overeenkomst.
Ik weet niet of je hier iets mee kan, maar ja, ik weet dus hoe het voelt als er aan je intellect getwijfeld wordt en nee - dat voelt echt absoluut niet goed. Misschien helpt het als je je probeert voor te stellen hoe jij je zou voelen bij een intelligente(re) man (of die dat zelf vind in ieder geval) die denkt wat jij nu denkt...
