relatie beeindigen, juiste weg?

Hallo allen,



Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, alle gedachten schieten iedere keer door mijn hoofd. Ik hoop dat ik het nog een beetje gestructureerd op kan schrijven.



Laat ik in ieder geval beginnen dat dit een vervolg is op mijn topic dat hij niet wil samenwonen, maar wel afhankelijk wil zijn.



Ik krijg heel erg het idee dat mijn vriend mij verantwoordelijk stelt voor zijn toekomst. Hij heeft mij ook nodig om zijn toekomst zoals hij dat graag voor ogen ziet veilig te stellen. Ik heb een baan, een inkomen en binnenkort ook een woning. HIj heeft ver weg een uitkering en is in strijd met de sociale dienst om niet het voorgestelde reintegratietraject in te hoeven, maar hij wil zijn eigen plan doorzetten. Hij wil eerst onbetaald een half jaar ergens werken en zijn uitkering komt te vervallen. In die tussentijd wil hij graag bij mij gaan wonen en moet ik hem in zijn onderhoud voorzien. Na dat half jaar zit er geen vast contract in, maar kan hij misschien in aanmerking komen voor een 0-uren contract.



Ik kan dat niet betalen en als ik het wel zou kunnen zou ik het ook niet willen. In het afgelopen jaar ben ik 10 uur meer gaan werken waardoor ik nu ook een woning kan betalen. Ik krijg het gevoel dat ik dan alleen voor hem meer ben gaan werken en niet voor mijzelf.

Mijn voorstel om een uitzendbaantje te nemen om tegemoet te komen in de kosten weigert hij pertinent.



Intussen stelt hij hele hoge eisen aan mij. Ik moet altijd maar doorzetten altijd maar doorgaan. Ik heb heel sterk het idee dat ik zijn ideeen moet uitvoeren. Wat ik wil en wat goed voor mij is is hieraan ondergeschikt.

Nu heeft hij nog een tweede plan, voor het geval het eerste plan gaat mislukken. Hij wil ergens middels een subsidiebaan aan het werk. HIj ziet dat als oplossing voor ons beiden en ik moet dan meeverhuizen naar die locatie.

Afgelopen zomer reageerde ik nog enthousiast en daar blijft hij aan vasthouden. Dat ik het nu niet meer zie zitten dringt niet tot hem door.



Ik heb voor mijzelf de keuze gemaakt om voor mijn baan te gaan en voor mijn woning te gaan. Bovendien wil ik nu (op de komende verhuizing na) geen veranderingen. Ik sta op de wachtlijst voor deeltijdbehandeling binnen de GGZ. Maar hij vindt dat ik die therapie ook kan volgen als ik elders woon. Het gaat mij er om dat het moeilijk gaat worden en dat ik er niet teveel bij kan hebben. Dat dringt ook niet tot hem door.

Weer gaat het zoals hij wil dat het gaat en op al mijn argumenten krijg ik een tegenargument vanuit zijn optiek.



Ik ben zijn strijd tegen de samenleving en zijn knokken tegen het systeem beu. Ik kan die strijd niet naast hem voeren.

Ik heb mijn eigen strijd en ik moet mijzelf op mijn manier staande houden en eens is het voor mij op. Ik voer al een strijd tegen mijzelf en ik kan zijn strijd er niet bij hebben. In plaats daarvan heb ik iemand nodig die een arm om mij heen slaat en begrip heeft voor mijn strijd en achter mij kan staan. Dat ik het strijden los kan laten.

Ik heb enorme behoefte aan rust!



Helaas heb ik een enorme behoefte aan die arm om mij heen en heb ik die niet en kan ik die ook nergens vinden. Hierdoor voel ik mijzelf afglijden. Kom ik tot helemaal niets. Ik blijf soms gewoon in mijn bed liggen en zak weg in mijn dromen. Dan droom ik over bepaalde personen die veel voor mij betekenen, maar dat zijn mijn eigen gedachten. Ik heb ze groter gemaakt dan ze werkelijk zijn. Het zijn in feite onbereikbare personen. Ik weet niet hoe ik er op een andere manier mee om moet gaan. Ik voel mij heel erg alleen en in feite ben ik ook alleen. Ik weinig eigen sociale contacten. Deels door de situatie, deels door mijn eigen onvermogen.

Mijn vriend weet hier helemaal niks van, ik kan met hem niet meer over mijn gevoel praten. Hij weet alleen dat ik het niet meer trek.



Wat ik niet meer trek is het anti-kraak wonen en het maar verder door modderen zonder dat er een oplossing komt. Nu komt er een oplossing voor het wonen en maak ik in zijn ogen de verkeerde beslissing. De woning komt voor hem te vroeg.

Voor mij juist vele jaren te laat.

Hij heeft heel sterk het idee dat als het in februari wel was gelukt rond zijn poging voor een baan dat het dan wel goed was gekomen. Ik zeg iedere keer dat het nu te laat is. Hier praat hij steeds overheen.



Hij maakte nu de vergelijking met de einddagen van mijn vorige relatie, nu ruim 6 jaar geleden. Hij is bang dat ik iemand anders tegenkom omdat ik heel veel mijn eigen gang ga. Ik maak mijn eigen planning en ik doe mijn eigen dingen, in zijn ogen zonder overleg.

Ik kan niet op hem wachten totdat hij contact met mij opneemt. Als ik hem bel dan staat of zijn mobiel uit of hij neemt niet op. Alleen als het hem uitkomt. Tenminste zo ervaar ik het. Hij denkt dat er nog meer is waarom ik mijn eigen keuzes maak. Keuzes die in zijn ogen overigens niet de juiste keuzes zijn.



Realitisch gezien weet ik dat ik niet verantwoordelijk kan zijn voor zijn toekomst. Zo brengt hij het wel. Zonder mijn inkomen en mijn woning heeft hij geen enkele kans om verder te komen.



Overigens heeft hij al bijna 8 jaar een bijstand uitkering. Hiervoor heeft hij door Europa getrokken en heeft hij tegen kost en inwoning op verschillende plekken gewerkt.

Hij verwijt mij altijd dat ik hem tegengehouden heb om naar Nepal te gaan om daar verder te komen, nu kwam dat ook in een keer weer ter sprake.



Telefonisch heeft hij door laten schemeren dat ik een keuze kan maken. Ik heb bevestigd dat het voor mij beter is. Ik moet het van hem maar op de mail zetten.

Vervolgens gaat hij weer verder over zijn toekomstmogelijkheden en vraagt aan mij wat hij moet doen. Ik heb hem geantwoord dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is en dat hij net als iedereen in de samenleving voor zijn inkomen moet gaan zorgen wil hij in zijn onderhoud kunnen voorzien. Hij blijft dat bij mij neerleggen.

Hoi allen,



Dank voor jullie steunende berichtjes! Ik ben heel veel aan het nadenken (of kan je dat piekeren noemen??).



Eigenlijk gaat er de hele tijd door mij heen wat er eigenlijk allemaal mis gegaan is de afgelopen jaren en ook wat mijn rol daarin is geweest. Mijn grote valkuil is geweest dat ik het heb laten gebeuren. Ik heb over mij heen laten lopen en heb toegestaan dat mijn (ex)vriend de dingen kon beslissen. Het enige waar hij niet over kon beslissen was mijn baan. Die heb ik altijd belangrijk gevonden en hier heb ik ook heel hard voor gestreden. Eigenlijk is er gedurende de hele relatie al een strijd geweest om mijn baan, het was voor hem altijd een sta in de weg, iets waar ik veel te veel aan vasthoud.

Verder alle andere dingen heeft hij altijd kunnen beslissen. Ik heb wel tegengas gegeven, maar hij kon toch zijn gang gaan.

Achteraf gezien weet ik nu waar mijn boosheid richting hem vandaan kwam, voor hem kwamen mijn buien altijd onverwacht. Ik voelde altijd al dat er over mij heen gelopen werd maar kon dat niet goed aangeven. Dat heeft tot frustratie geleidt die ik ook niet op tijd kon uiten en waarvan de signalen niet opgevangen werden. Dit heeft geleidt tot echte woede uitbarstingen.



Ik merk eigenlijk dat ik die klap die hij gegeven heeft nooit vergeven heb. Hij heeft er ook geen spijt van. Het was naar zijn zeggen nodig om mij te kunnen bereiken toen ik echt overstuur was. Maar hij wilde mij bereiken omdat ik dan kon doen wat hij wilde dat ik ging doen. Ik was op dat moment wel sterk genoeg om mijn eigen weg te bewandelen.



Verder heeft hij gisteravond laat een sms gestuurd dat hij het er absoluut niet mee eens is. Ik wil er eigenlijk op reageren, of ik wil hem bellen. Ik wil gewoon weten waar hij het niet mee eens is, maar ook om door te geven dat hij niks anders kan dan het er mee eens zijn.

Ik zit zo ongelooflijk in de strijd met mijzelf dat ik niet weet wat ik moet doen. Intussen ben ik ook ontzettend bezig met alle gedachten die door mijn hoofd dwarrelen.

Als de vaste lijn overgaat kan ik niet zien wie er belt.......



Ik heb hem weer een hele poos aan de telefoon gehad en nu is hij op weg mijn kant op. Hij zegt dat hij ook veel nagedacht heeft, hij heeft mijn mailtjes uitgeprint en er heel veel uitgehaald wat hij zelf niet gezien heeft.



Hij noemt zichzelf nu ook egocentrisch en soms narcistisch. Zijn moeder benoemd zijn tegendraadse eigenwijze gedrag ook als mogelijke oorzaak (zei hij) en ik weet juist uit haar verhalen dat toen hij kind was soms ook onhandelbaar was.

Hij noemt zichzelf nu ook als niet volwassen. (Dat zie ik al jaren in hem, maar nooit uitgesproken).

Hij vertelde ook een voorval over een vriendin die bijna op flippen stond en dat had hij niet door, dat heeft zij achteraf aan hem vertelt. Toen herkende hij de signalen pas.

Hij heeft nu in 1 keer iets bedacht voor een eigen bedrijf en als hij daar serieus mee aan de slag gaat wil zijn vader hem daarbij helpen.....



Hij wil mij niet kwijt.....

Ik weet niet meer wat ik voor hem voel. Ik weet ook niet of ik nog wel van hem hou, daarvoor heeft hij teveel zijn weg gekozen zonder naar mij om te kijken of het wel goed voor mij was. Dit heb ik hem wel voorgehouden. Het voorval zelf roept enorm heftige emoties bij mij op, dat weet hij nu, dat hoort hij nu, maar het was een lange periode van grote wanhoop die ik met niemand kon delen en dat maakte mij zo alleen!!!!