Relaties
alle pijlers
relatie beeindigen, juiste weg?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:30
Hallo allen,
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, alle gedachten schieten iedere keer door mijn hoofd. Ik hoop dat ik het nog een beetje gestructureerd op kan schrijven.
Laat ik in ieder geval beginnen dat dit een vervolg is op mijn topic dat hij niet wil samenwonen, maar wel afhankelijk wil zijn.
Ik krijg heel erg het idee dat mijn vriend mij verantwoordelijk stelt voor zijn toekomst. Hij heeft mij ook nodig om zijn toekomst zoals hij dat graag voor ogen ziet veilig te stellen. Ik heb een baan, een inkomen en binnenkort ook een woning. HIj heeft ver weg een uitkering en is in strijd met de sociale dienst om niet het voorgestelde reintegratietraject in te hoeven, maar hij wil zijn eigen plan doorzetten. Hij wil eerst onbetaald een half jaar ergens werken en zijn uitkering komt te vervallen. In die tussentijd wil hij graag bij mij gaan wonen en moet ik hem in zijn onderhoud voorzien. Na dat half jaar zit er geen vast contract in, maar kan hij misschien in aanmerking komen voor een 0-uren contract.
Ik kan dat niet betalen en als ik het wel zou kunnen zou ik het ook niet willen. In het afgelopen jaar ben ik 10 uur meer gaan werken waardoor ik nu ook een woning kan betalen. Ik krijg het gevoel dat ik dan alleen voor hem meer ben gaan werken en niet voor mijzelf.
Mijn voorstel om een uitzendbaantje te nemen om tegemoet te komen in de kosten weigert hij pertinent.
Intussen stelt hij hele hoge eisen aan mij. Ik moet altijd maar doorzetten altijd maar doorgaan. Ik heb heel sterk het idee dat ik zijn ideeen moet uitvoeren. Wat ik wil en wat goed voor mij is is hieraan ondergeschikt.
Nu heeft hij nog een tweede plan, voor het geval het eerste plan gaat mislukken. Hij wil ergens middels een subsidiebaan aan het werk. HIj ziet dat als oplossing voor ons beiden en ik moet dan meeverhuizen naar die locatie.
Afgelopen zomer reageerde ik nog enthousiast en daar blijft hij aan vasthouden. Dat ik het nu niet meer zie zitten dringt niet tot hem door.
Ik heb voor mijzelf de keuze gemaakt om voor mijn baan te gaan en voor mijn woning te gaan. Bovendien wil ik nu (op de komende verhuizing na) geen veranderingen. Ik sta op de wachtlijst voor deeltijdbehandeling binnen de GGZ. Maar hij vindt dat ik die therapie ook kan volgen als ik elders woon. Het gaat mij er om dat het moeilijk gaat worden en dat ik er niet teveel bij kan hebben. Dat dringt ook niet tot hem door.
Weer gaat het zoals hij wil dat het gaat en op al mijn argumenten krijg ik een tegenargument vanuit zijn optiek.
Ik ben zijn strijd tegen de samenleving en zijn knokken tegen het systeem beu. Ik kan die strijd niet naast hem voeren.
Ik heb mijn eigen strijd en ik moet mijzelf op mijn manier staande houden en eens is het voor mij op. Ik voer al een strijd tegen mijzelf en ik kan zijn strijd er niet bij hebben. In plaats daarvan heb ik iemand nodig die een arm om mij heen slaat en begrip heeft voor mijn strijd en achter mij kan staan. Dat ik het strijden los kan laten.
Ik heb enorme behoefte aan rust!
Helaas heb ik een enorme behoefte aan die arm om mij heen en heb ik die niet en kan ik die ook nergens vinden. Hierdoor voel ik mijzelf afglijden. Kom ik tot helemaal niets. Ik blijf soms gewoon in mijn bed liggen en zak weg in mijn dromen. Dan droom ik over bepaalde personen die veel voor mij betekenen, maar dat zijn mijn eigen gedachten. Ik heb ze groter gemaakt dan ze werkelijk zijn. Het zijn in feite onbereikbare personen. Ik weet niet hoe ik er op een andere manier mee om moet gaan. Ik voel mij heel erg alleen en in feite ben ik ook alleen. Ik weinig eigen sociale contacten. Deels door de situatie, deels door mijn eigen onvermogen.
Mijn vriend weet hier helemaal niks van, ik kan met hem niet meer over mijn gevoel praten. Hij weet alleen dat ik het niet meer trek.
Wat ik niet meer trek is het anti-kraak wonen en het maar verder door modderen zonder dat er een oplossing komt. Nu komt er een oplossing voor het wonen en maak ik in zijn ogen de verkeerde beslissing. De woning komt voor hem te vroeg.
Voor mij juist vele jaren te laat.
Hij heeft heel sterk het idee dat als het in februari wel was gelukt rond zijn poging voor een baan dat het dan wel goed was gekomen. Ik zeg iedere keer dat het nu te laat is. Hier praat hij steeds overheen.
Hij maakte nu de vergelijking met de einddagen van mijn vorige relatie, nu ruim 6 jaar geleden. Hij is bang dat ik iemand anders tegenkom omdat ik heel veel mijn eigen gang ga. Ik maak mijn eigen planning en ik doe mijn eigen dingen, in zijn ogen zonder overleg.
Ik kan niet op hem wachten totdat hij contact met mij opneemt. Als ik hem bel dan staat of zijn mobiel uit of hij neemt niet op. Alleen als het hem uitkomt. Tenminste zo ervaar ik het. Hij denkt dat er nog meer is waarom ik mijn eigen keuzes maak. Keuzes die in zijn ogen overigens niet de juiste keuzes zijn.
Realitisch gezien weet ik dat ik niet verantwoordelijk kan zijn voor zijn toekomst. Zo brengt hij het wel. Zonder mijn inkomen en mijn woning heeft hij geen enkele kans om verder te komen.
Overigens heeft hij al bijna 8 jaar een bijstand uitkering. Hiervoor heeft hij door Europa getrokken en heeft hij tegen kost en inwoning op verschillende plekken gewerkt.
Hij verwijt mij altijd dat ik hem tegengehouden heb om naar Nepal te gaan om daar verder te komen, nu kwam dat ook in een keer weer ter sprake.
Telefonisch heeft hij door laten schemeren dat ik een keuze kan maken. Ik heb bevestigd dat het voor mij beter is. Ik moet het van hem maar op de mail zetten.
Vervolgens gaat hij weer verder over zijn toekomstmogelijkheden en vraagt aan mij wat hij moet doen. Ik heb hem geantwoord dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is en dat hij net als iedereen in de samenleving voor zijn inkomen moet gaan zorgen wil hij in zijn onderhoud kunnen voorzien. Hij blijft dat bij mij neerleggen.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, alle gedachten schieten iedere keer door mijn hoofd. Ik hoop dat ik het nog een beetje gestructureerd op kan schrijven.
Laat ik in ieder geval beginnen dat dit een vervolg is op mijn topic dat hij niet wil samenwonen, maar wel afhankelijk wil zijn.
Ik krijg heel erg het idee dat mijn vriend mij verantwoordelijk stelt voor zijn toekomst. Hij heeft mij ook nodig om zijn toekomst zoals hij dat graag voor ogen ziet veilig te stellen. Ik heb een baan, een inkomen en binnenkort ook een woning. HIj heeft ver weg een uitkering en is in strijd met de sociale dienst om niet het voorgestelde reintegratietraject in te hoeven, maar hij wil zijn eigen plan doorzetten. Hij wil eerst onbetaald een half jaar ergens werken en zijn uitkering komt te vervallen. In die tussentijd wil hij graag bij mij gaan wonen en moet ik hem in zijn onderhoud voorzien. Na dat half jaar zit er geen vast contract in, maar kan hij misschien in aanmerking komen voor een 0-uren contract.
Ik kan dat niet betalen en als ik het wel zou kunnen zou ik het ook niet willen. In het afgelopen jaar ben ik 10 uur meer gaan werken waardoor ik nu ook een woning kan betalen. Ik krijg het gevoel dat ik dan alleen voor hem meer ben gaan werken en niet voor mijzelf.
Mijn voorstel om een uitzendbaantje te nemen om tegemoet te komen in de kosten weigert hij pertinent.
Intussen stelt hij hele hoge eisen aan mij. Ik moet altijd maar doorzetten altijd maar doorgaan. Ik heb heel sterk het idee dat ik zijn ideeen moet uitvoeren. Wat ik wil en wat goed voor mij is is hieraan ondergeschikt.
Nu heeft hij nog een tweede plan, voor het geval het eerste plan gaat mislukken. Hij wil ergens middels een subsidiebaan aan het werk. HIj ziet dat als oplossing voor ons beiden en ik moet dan meeverhuizen naar die locatie.
Afgelopen zomer reageerde ik nog enthousiast en daar blijft hij aan vasthouden. Dat ik het nu niet meer zie zitten dringt niet tot hem door.
Ik heb voor mijzelf de keuze gemaakt om voor mijn baan te gaan en voor mijn woning te gaan. Bovendien wil ik nu (op de komende verhuizing na) geen veranderingen. Ik sta op de wachtlijst voor deeltijdbehandeling binnen de GGZ. Maar hij vindt dat ik die therapie ook kan volgen als ik elders woon. Het gaat mij er om dat het moeilijk gaat worden en dat ik er niet teveel bij kan hebben. Dat dringt ook niet tot hem door.
Weer gaat het zoals hij wil dat het gaat en op al mijn argumenten krijg ik een tegenargument vanuit zijn optiek.
Ik ben zijn strijd tegen de samenleving en zijn knokken tegen het systeem beu. Ik kan die strijd niet naast hem voeren.
Ik heb mijn eigen strijd en ik moet mijzelf op mijn manier staande houden en eens is het voor mij op. Ik voer al een strijd tegen mijzelf en ik kan zijn strijd er niet bij hebben. In plaats daarvan heb ik iemand nodig die een arm om mij heen slaat en begrip heeft voor mijn strijd en achter mij kan staan. Dat ik het strijden los kan laten.
Ik heb enorme behoefte aan rust!
Helaas heb ik een enorme behoefte aan die arm om mij heen en heb ik die niet en kan ik die ook nergens vinden. Hierdoor voel ik mijzelf afglijden. Kom ik tot helemaal niets. Ik blijf soms gewoon in mijn bed liggen en zak weg in mijn dromen. Dan droom ik over bepaalde personen die veel voor mij betekenen, maar dat zijn mijn eigen gedachten. Ik heb ze groter gemaakt dan ze werkelijk zijn. Het zijn in feite onbereikbare personen. Ik weet niet hoe ik er op een andere manier mee om moet gaan. Ik voel mij heel erg alleen en in feite ben ik ook alleen. Ik weinig eigen sociale contacten. Deels door de situatie, deels door mijn eigen onvermogen.
Mijn vriend weet hier helemaal niks van, ik kan met hem niet meer over mijn gevoel praten. Hij weet alleen dat ik het niet meer trek.
Wat ik niet meer trek is het anti-kraak wonen en het maar verder door modderen zonder dat er een oplossing komt. Nu komt er een oplossing voor het wonen en maak ik in zijn ogen de verkeerde beslissing. De woning komt voor hem te vroeg.
Voor mij juist vele jaren te laat.
Hij heeft heel sterk het idee dat als het in februari wel was gelukt rond zijn poging voor een baan dat het dan wel goed was gekomen. Ik zeg iedere keer dat het nu te laat is. Hier praat hij steeds overheen.
Hij maakte nu de vergelijking met de einddagen van mijn vorige relatie, nu ruim 6 jaar geleden. Hij is bang dat ik iemand anders tegenkom omdat ik heel veel mijn eigen gang ga. Ik maak mijn eigen planning en ik doe mijn eigen dingen, in zijn ogen zonder overleg.
Ik kan niet op hem wachten totdat hij contact met mij opneemt. Als ik hem bel dan staat of zijn mobiel uit of hij neemt niet op. Alleen als het hem uitkomt. Tenminste zo ervaar ik het. Hij denkt dat er nog meer is waarom ik mijn eigen keuzes maak. Keuzes die in zijn ogen overigens niet de juiste keuzes zijn.
Realitisch gezien weet ik dat ik niet verantwoordelijk kan zijn voor zijn toekomst. Zo brengt hij het wel. Zonder mijn inkomen en mijn woning heeft hij geen enkele kans om verder te komen.
Overigens heeft hij al bijna 8 jaar een bijstand uitkering. Hiervoor heeft hij door Europa getrokken en heeft hij tegen kost en inwoning op verschillende plekken gewerkt.
Hij verwijt mij altijd dat ik hem tegengehouden heb om naar Nepal te gaan om daar verder te komen, nu kwam dat ook in een keer weer ter sprake.
Telefonisch heeft hij door laten schemeren dat ik een keuze kan maken. Ik heb bevestigd dat het voor mij beter is. Ik moet het van hem maar op de mail zetten.
Vervolgens gaat hij weer verder over zijn toekomstmogelijkheden en vraagt aan mij wat hij moet doen. Ik heb hem geantwoord dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is en dat hij net als iedereen in de samenleving voor zijn inkomen moet gaan zorgen wil hij in zijn onderhoud kunnen voorzien. Hij blijft dat bij mij neerleggen.
maandag 14 januari 2008 om 17:19
Hallo allen,
Alle berichtjes vind ik zo vreselijk lief!!!!!!
Vorige week heb is hij weer langs gekomen en wij hebben heel veel gepraat, ik heb heel veel gehuild en ik voelde mij ontzettend leeg. Het leek wel of hij zijn best voor mij wilde doen. Hij hoopt dat door mijn therapie de scherpe kantjes van mijn gedrag afgaan waardoor hij er beter mee om kan gaan. Voor het eerst heeft hij aan mij gevraagd waarom ik in therapie ga. Hij heeft alleen kunnen luisteren en niet kunnen antwoorden, maar dat kan hij nooit als ik iets vertel. Hij was wel stomverbaasd dat ik het gevoel heb dat ik aan het afglijden ben en ik heb van alles kunnen noemen met voorbeelden. Dat waren de momenten dat hij juist heel boos was op mij en die ik steeds weer te horen kreeg als verwijt dat ik niet goed gehandeld had. Voor het eerst begreep hij dat het geen onwil is maar onmacht omdat ik niet meer kan.
De rest van de week heb ik het loeidruk gehad, maar alles heb ik heel gelaten, heel erg lusteloos beleefd. Zelfs mijn werk bracht mij geen positieve energie. Ik merk aan heel veel kleine dingen dat het mij heel snel teveel wordt.
Nu gaat het gelukkig weer een beetje en ik hoop er morgen toch weer tegen te kunnen.
Ik zeg wel heel duidelijk dat ik mijn eigen weg wil gaan en dat ik mijn keuzes wil maken die niet meer passen wat hij wil. Verder ben ik erg duidelijk dat hij mij naar beneden haalt en dat zijn negatieve en kritische houding heel erg van invloed is op mij en dat ik dat nu niet erbij kan hebben. Maar het dringt niet tot hem door dat ik het daardoor uit wil maken.
Ik weet niet hoe ik het kan zeggen of hoe ik het aan zijn verstand kan brengen dat het uit is, dat het echt beter voor mij is.
Gisteren was hij weer bij mij, hij nodigd zichzelf uit, rijdt 200 km mijn kant op en wil praten. Er zou iemand anders langs komen en die heb ik maar afgezegd omdat ik dat nu niet samen kan hebben.
Vandaag ben ik weer alleen en aan het plannen wat ik komend weekend ga doen. Ik wil gewoon weg zijn. Kan hij ook niet langs komen.
Alle berichtjes vind ik zo vreselijk lief!!!!!!
Vorige week heb is hij weer langs gekomen en wij hebben heel veel gepraat, ik heb heel veel gehuild en ik voelde mij ontzettend leeg. Het leek wel of hij zijn best voor mij wilde doen. Hij hoopt dat door mijn therapie de scherpe kantjes van mijn gedrag afgaan waardoor hij er beter mee om kan gaan. Voor het eerst heeft hij aan mij gevraagd waarom ik in therapie ga. Hij heeft alleen kunnen luisteren en niet kunnen antwoorden, maar dat kan hij nooit als ik iets vertel. Hij was wel stomverbaasd dat ik het gevoel heb dat ik aan het afglijden ben en ik heb van alles kunnen noemen met voorbeelden. Dat waren de momenten dat hij juist heel boos was op mij en die ik steeds weer te horen kreeg als verwijt dat ik niet goed gehandeld had. Voor het eerst begreep hij dat het geen onwil is maar onmacht omdat ik niet meer kan.
De rest van de week heb ik het loeidruk gehad, maar alles heb ik heel gelaten, heel erg lusteloos beleefd. Zelfs mijn werk bracht mij geen positieve energie. Ik merk aan heel veel kleine dingen dat het mij heel snel teveel wordt.
Nu gaat het gelukkig weer een beetje en ik hoop er morgen toch weer tegen te kunnen.
Ik zeg wel heel duidelijk dat ik mijn eigen weg wil gaan en dat ik mijn keuzes wil maken die niet meer passen wat hij wil. Verder ben ik erg duidelijk dat hij mij naar beneden haalt en dat zijn negatieve en kritische houding heel erg van invloed is op mij en dat ik dat nu niet erbij kan hebben. Maar het dringt niet tot hem door dat ik het daardoor uit wil maken.
Ik weet niet hoe ik het kan zeggen of hoe ik het aan zijn verstand kan brengen dat het uit is, dat het echt beter voor mij is.
Gisteren was hij weer bij mij, hij nodigd zichzelf uit, rijdt 200 km mijn kant op en wil praten. Er zou iemand anders langs komen en die heb ik maar afgezegd omdat ik dat nu niet samen kan hebben.
Vandaag ben ik weer alleen en aan het plannen wat ik komend weekend ga doen. Ik wil gewoon weg zijn. Kan hij ook niet langs komen.
maandag 14 januari 2008 om 19:55
Hi Jojootje, niet aan jezelf twijfelen hoor, je doet het prima! Het feit dat hij ''hoopt dat door je therapie de scherpe kantjes van je gedrag afgaan'' vind ik veelzeggend. Weer legt hij e.e.a. op jouw schouders neer in plaats van bij zichzelf te rade gaan.
Het feit dat hij daarnaast jouw grenzen ook niet respecteert ligt niet aan jou maar aan hem. Je bent m.i. duidelijk genoeg geweest hoor. Volgende keer zou ik niet je afspraak voor hem afzeggen, maar gewoon met die andere persoon buiten de deur afspreken, hoef je ook niet de confrontatie aan te gaan als hij onuitgenodigd bij je op de stoep staat. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je nu even niet zit te wachten op dergelijke toestanden en dat dit momenteel even te veel van je vergt. Ga inderdaad leuke dingen doen! By the way, mocht hij onverhoopt toch aan je deur staan, je bent niet verplicht om open te doen Denk aan jezelf meid!
Take care,
Alice
Het feit dat hij daarnaast jouw grenzen ook niet respecteert ligt niet aan jou maar aan hem. Je bent m.i. duidelijk genoeg geweest hoor. Volgende keer zou ik niet je afspraak voor hem afzeggen, maar gewoon met die andere persoon buiten de deur afspreken, hoef je ook niet de confrontatie aan te gaan als hij onuitgenodigd bij je op de stoep staat. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je nu even niet zit te wachten op dergelijke toestanden en dat dit momenteel even te veel van je vergt. Ga inderdaad leuke dingen doen! By the way, mocht hij onverhoopt toch aan je deur staan, je bent niet verplicht om open te doen Denk aan jezelf meid!
Take care,
Alice
maandag 14 januari 2008 om 20:15
Je doet het hartstikke goed joh!
Het is nog duidelijk dat je het moeilijk vindt om hem gewoon te laten voor wat het is en dat je heel graag wilt dat hij begrijpt waarom. Maar dat heb je echt wel al duidelijk gemaakt hoor, hij moet gewoon het zelf ook even laten bezinken en daar verder mee leren leven. Je geeft zelf ook al aan dat je niet op hem zit te wachten, dat je liever het huis ontvlucht dan het risico lopen dat hij aan de deur staat. Misschien gewoon duidelijk aangeven naar hem dat hij niet meer mag bellen en dat hij niet meer voor je deur mag staan, dat je gewoon tijd voor jezelf nodig hebt. En als hij dan toch voor je deur staat, gewoon niet open doen (heb je zo'n spiekgaatje?). Jij bent niet verantwoordelijk voor hem, hij zal toch echt zelf zijn eigen draai zonder jou moeten vinden. En dat zal hem ook beter lukken zonder dat hij zich nog uit man en macht aan jou vast probeert te klampen.
Maarre..... zo te horen doe je het tot nu toe echt heel goed hoor, ik voel in je woorden hoe sterk je bent
Het is nog duidelijk dat je het moeilijk vindt om hem gewoon te laten voor wat het is en dat je heel graag wilt dat hij begrijpt waarom. Maar dat heb je echt wel al duidelijk gemaakt hoor, hij moet gewoon het zelf ook even laten bezinken en daar verder mee leren leven. Je geeft zelf ook al aan dat je niet op hem zit te wachten, dat je liever het huis ontvlucht dan het risico lopen dat hij aan de deur staat. Misschien gewoon duidelijk aangeven naar hem dat hij niet meer mag bellen en dat hij niet meer voor je deur mag staan, dat je gewoon tijd voor jezelf nodig hebt. En als hij dan toch voor je deur staat, gewoon niet open doen (heb je zo'n spiekgaatje?). Jij bent niet verantwoordelijk voor hem, hij zal toch echt zelf zijn eigen draai zonder jou moeten vinden. En dat zal hem ook beter lukken zonder dat hij zich nog uit man en macht aan jou vast probeert te klampen.
Maarre..... zo te horen doe je het tot nu toe echt heel goed hoor, ik voel in je woorden hoe sterk je bent
maandag 14 januari 2008 om 23:45
Jojoo - soms is het beëindigen van een relatie een proces en is het niet in ene pats boem, klaar. Lijkt me een prima plan om komend weekend je zaken zo te plannen dat hij je niet op kan zoeken. Op een gegeven moment moet het kwartje bij hem gaan vallen.
Ik heb ooit een jaar in de verkeerde relatie gezeten, doodgoeie jongen maar hij zoog mij helemaal leeg. Toen het uiteindelijk over was, was ik de eerste weken gewoon total loss. Ik had soms niet eens de fysieke kracht om de hoorn van het telefoontoestel op te pakken... Daar stond ik echt van te kijken. Ik kwam er toen pas achter hoe uitgehold ik was. Vooral daarna dus, want daarvoor was het vechten en overleven geweest.
Ik vind het dus niet raar dat je je afgelopen week zo lusteloos voelde.
Heb je de puf om over je verhuizing na te denken? En de andere dingen die geregeld moeten worden? Kunnen we nog met je meedenken verder?
Succes en blijf inderdaad schrijven! (f)
Ik heb ooit een jaar in de verkeerde relatie gezeten, doodgoeie jongen maar hij zoog mij helemaal leeg. Toen het uiteindelijk over was, was ik de eerste weken gewoon total loss. Ik had soms niet eens de fysieke kracht om de hoorn van het telefoontoestel op te pakken... Daar stond ik echt van te kijken. Ik kwam er toen pas achter hoe uitgehold ik was. Vooral daarna dus, want daarvoor was het vechten en overleven geweest.
Ik vind het dus niet raar dat je je afgelopen week zo lusteloos voelde.
Heb je de puf om over je verhuizing na te denken? En de andere dingen die geregeld moeten worden? Kunnen we nog met je meedenken verder?
Succes en blijf inderdaad schrijven! (f)
dinsdag 15 januari 2008 om 14:33
Lieve JJ,
Ik heb natuurlijk weer meer dan ietwat pissig de reacties van jouw ex op je verhaal gelezen, maar daar zal ik nu niet over uitweiden. Ik denk dat je er niet zoveel aan hebt als ik weer vertel hoe ik over hem denk. Hoe dat is, zal je inmiddels weg duidelijk zijn .
Ik vind net als de andere posters dat je het heel goed doet. Het is niet makkelijk om je eigen weg te gaan: het gaat met vallen en opstaan. Je vindt het nog steeds heel belangrijk dat hij goed over je denkt en dat hij je begrijpt; heel begrijpelijk. Het loslatingsproces kost moeite, zeker als iets nog zoveel invloed op je uit oefent en probeert uit te oefenen als jouw ex.
Toch is er iets dat ik me afvraag. Zijn mening over hoe jij je leven leeft is blijkbaar heel belangrijk voor je. Toch heb ik het idee dat het juist zijn mening is, die je je zo rot laat voelen. Hij zegt dat je dingen niet goed doet, jij meent dat je niet anders kan, maar gaat daarvoor nu in therapie.
Zijn de dingen die je doet dan echt zo schokkend? Of probeer je zo wanhopig te voldoen aan zijn standaards dat je nu zelfs in therapie gaat om zo te worden als hij vindt hoort?
Ik ben hier erg benieuwd naar.
Dikke knuffel,
Onderdezon
Ik heb natuurlijk weer meer dan ietwat pissig de reacties van jouw ex op je verhaal gelezen, maar daar zal ik nu niet over uitweiden. Ik denk dat je er niet zoveel aan hebt als ik weer vertel hoe ik over hem denk. Hoe dat is, zal je inmiddels weg duidelijk zijn .
Ik vind net als de andere posters dat je het heel goed doet. Het is niet makkelijk om je eigen weg te gaan: het gaat met vallen en opstaan. Je vindt het nog steeds heel belangrijk dat hij goed over je denkt en dat hij je begrijpt; heel begrijpelijk. Het loslatingsproces kost moeite, zeker als iets nog zoveel invloed op je uit oefent en probeert uit te oefenen als jouw ex.
Toch is er iets dat ik me afvraag. Zijn mening over hoe jij je leven leeft is blijkbaar heel belangrijk voor je. Toch heb ik het idee dat het juist zijn mening is, die je je zo rot laat voelen. Hij zegt dat je dingen niet goed doet, jij meent dat je niet anders kan, maar gaat daarvoor nu in therapie.
Zijn de dingen die je doet dan echt zo schokkend? Of probeer je zo wanhopig te voldoen aan zijn standaards dat je nu zelfs in therapie gaat om zo te worden als hij vindt hoort?
Ik ben hier erg benieuwd naar.
Dikke knuffel,
Onderdezon
woensdag 16 januari 2008 om 22:54
Ik heb mij, ondanks dat ik mij overspannen voel, mij op mijn werk gestort. Dat geeft afleiding en zorgt er voor dat ik mijn gedachten kan verzetten. Wel merk ik dat mijn energie veel minder is en dat ik sommige dingen niet trek. Vandaag zat ik er helemaal doorheen!
Nadat ik een uur administratie etc op de computer had gedaan was ik weer wat bijgekomen en kon ik verder met opruimen en schoonmaken nadat de beheerder over mij was gestruikeld dat ik de keuken niet netjes had achtergelaten
Zijn mening is inderdaad erg belangrijk voor mij, dat had ik zelf niet eens door! Door de reacties van jullie ga ik dat toch een beetje inzien!
Ik moet dat meer van mij afzetten.
Waarom ik in therapie ga?
De dingen die ik doe zijn niet zo schokkend, maar brengen mij wel steeds in problemen. Ik heb steeds conflicten met collega's omdat ik niet goed kan communiceren en altijd achteraf weer op gebeurtenissen, discussies etc terug kom omdat ik niet direct kan reageren. Ik reageer supersnel emotioneel en mijn emoties zijn sterker dan mijn ratio waardoor ik soms domme dingen doe wat mij ook in problemen brengt. Verder vraag ik ontzettend veel negatieve aandacht en als ik dat niet krijg schiet ik hierin veel te ver door waardoor ik ook in problemen kom en waardoor ik eigenlijk nog minder begrepen word.
Uiteindelijk heeft hij er niks mee te maken waarom ik in therapie ga en waarschijnlijk heeft hij het daarom nooit begrepen waarom ik dat ga doen.
Er zijn nog meer redenen maar dat gaat veel te ver prive in om dat ook nog allemaal uit te gaan leggen. Toch staat ook heel veel tussen mijn berichtjes wat voor mij allemaal aanleiding is.
Het wordt mij allemaal een beetje teveel en ik heb het idee dat niks goed gaat in mijn leven.
Nadat ik een uur administratie etc op de computer had gedaan was ik weer wat bijgekomen en kon ik verder met opruimen en schoonmaken nadat de beheerder over mij was gestruikeld dat ik de keuken niet netjes had achtergelaten
Zijn mening is inderdaad erg belangrijk voor mij, dat had ik zelf niet eens door! Door de reacties van jullie ga ik dat toch een beetje inzien!
Ik moet dat meer van mij afzetten.
Waarom ik in therapie ga?
De dingen die ik doe zijn niet zo schokkend, maar brengen mij wel steeds in problemen. Ik heb steeds conflicten met collega's omdat ik niet goed kan communiceren en altijd achteraf weer op gebeurtenissen, discussies etc terug kom omdat ik niet direct kan reageren. Ik reageer supersnel emotioneel en mijn emoties zijn sterker dan mijn ratio waardoor ik soms domme dingen doe wat mij ook in problemen brengt. Verder vraag ik ontzettend veel negatieve aandacht en als ik dat niet krijg schiet ik hierin veel te ver door waardoor ik ook in problemen kom en waardoor ik eigenlijk nog minder begrepen word.
Uiteindelijk heeft hij er niks mee te maken waarom ik in therapie ga en waarschijnlijk heeft hij het daarom nooit begrepen waarom ik dat ga doen.
Er zijn nog meer redenen maar dat gaat veel te ver prive in om dat ook nog allemaal uit te gaan leggen. Toch staat ook heel veel tussen mijn berichtjes wat voor mij allemaal aanleiding is.
Het wordt mij allemaal een beetje teveel en ik heb het idee dat niks goed gaat in mijn leven.
woensdag 16 januari 2008 om 23:04
Hey meissie, als je er middenin zit voelt het allemaal veel chaotischer dan het is - en dan kan je makkelijk het gevoel krijgen dat er niets goeds gaat in je leven.
Maar voor mij (ons) als buitenstaander is het goed te zien dat er wel degelijke (positieve) richting in zit hoor. Je hebt binnenkort je eigen huisje, je hebt nog steeds je baan waar je je aan kan optrekken (ook al gaat het soms $%#@), je bent/gaat in therapie en je bent je bezig los te maken uit een ongezonde relatie. Petje af hoor!
Zoals ik al schreef, ik heb ook de ervaring dat pas na loslaten van een bad relationship, ik echt moe was, er helemaal doorheen zat. Dus het is helemaal niet zo gek dat je nu zo moe bent.
En door je moeheid is het ook moeilijk om de positieve dingen te blijven zien.
Misschien kun je het beste nu iets liefs voor jezelf doen, jezelf even vertroetelen. En dat kan zoiets simpels zijn als lekker op tijd naar bed gaan en vannacht je accu'tje een beetje opladen. Zorg maar goed voor jezelf, je bent nu je eigen new best friend.
Maar voor mij (ons) als buitenstaander is het goed te zien dat er wel degelijke (positieve) richting in zit hoor. Je hebt binnenkort je eigen huisje, je hebt nog steeds je baan waar je je aan kan optrekken (ook al gaat het soms $%#@), je bent/gaat in therapie en je bent je bezig los te maken uit een ongezonde relatie. Petje af hoor!
Zoals ik al schreef, ik heb ook de ervaring dat pas na loslaten van een bad relationship, ik echt moe was, er helemaal doorheen zat. Dus het is helemaal niet zo gek dat je nu zo moe bent.
En door je moeheid is het ook moeilijk om de positieve dingen te blijven zien.
Misschien kun je het beste nu iets liefs voor jezelf doen, jezelf even vertroetelen. En dat kan zoiets simpels zijn als lekker op tijd naar bed gaan en vannacht je accu'tje een beetje opladen. Zorg maar goed voor jezelf, je bent nu je eigen new best friend.
donderdag 17 januari 2008 om 08:57
dinsdag 10 juni 2008 om 23:31
Hier weer een teken van leven!
Ik ben uiteindelijk wel weer samen met mijn vriend, maar wij hebben nog steeds de nodige ups en downs.
De therapie is heel heftig en zwaar, maar er zijn weinig mensen bij wie ik kan ventileren hoe het werkelijk gaat en wat er allemaal met mij gebeurd. De therapie graaft dieper in mij dan dat ik eigenlijk wil op dit moment, maar het is toch goed voor mij!
Uiteindelijk kan ik met mijn vriend niet delen wat er allemaal in de therpaie gebeurd. Hij kan er niet op reageren, dus vertel ik ook niks meer.
Mijn vriend komt er bij mij niet in voordat hij een baan gevonden heeft, maar ik weet ook dat er meer aan de hand is. Eigenlijk merk ik dat mijn vriend niet voor mij durft te kiezen en bepaalde afspraken komt hij niet na.
Ik heb er voor gekozen dat een vriendinnetje bij mij komt wonen en zij gaat er ook mee akkoord.
Dit is even heel kort in vogelvlucht mijn verhaal. Na Oerol wil ik wel verder reageren!
Ik ben uiteindelijk wel weer samen met mijn vriend, maar wij hebben nog steeds de nodige ups en downs.
De therapie is heel heftig en zwaar, maar er zijn weinig mensen bij wie ik kan ventileren hoe het werkelijk gaat en wat er allemaal met mij gebeurd. De therapie graaft dieper in mij dan dat ik eigenlijk wil op dit moment, maar het is toch goed voor mij!
Uiteindelijk kan ik met mijn vriend niet delen wat er allemaal in de therpaie gebeurd. Hij kan er niet op reageren, dus vertel ik ook niks meer.
Mijn vriend komt er bij mij niet in voordat hij een baan gevonden heeft, maar ik weet ook dat er meer aan de hand is. Eigenlijk merk ik dat mijn vriend niet voor mij durft te kiezen en bepaalde afspraken komt hij niet na.
Ik heb er voor gekozen dat een vriendinnetje bij mij komt wonen en zij gaat er ook mee akkoord.
Dit is even heel kort in vogelvlucht mijn verhaal. Na Oerol wil ik wel verder reageren!
