Relaties
alle pijlers
Relatie beëindigen samenwonen
zondag 17 december 2017 om 16:00
Hallo allemaal, zal mijn verhaal zo beknopt mogelijk vertellen en mocht niet alles er in staan dan komt dat later wel.
Ik ben sinds 4 jaar alleenstaande met 2 kinderen van 4 en 7 jaar. Ik heb mijn relatie beëindigd omdat mijn ex cocaïne verslaafd bleek te zijn en we 10 jaar lang in huiselijk geweld hebben gezeten dankzij hem. Zware tijden voor mij en mijn kinderen en we lijden aan ptss en hebben daar therapie voor. 2, 5 geleden leerde ik een hele lieve man kennen waar ik niet meteen verliefd op was maar naarmate de maanden duurden steeds meer voor ging voelen. Hij heeft 3 kinderen in de leeftijd 6,9 en 15 jaar. Hij wilde eigenlijk al binnen een jaar samenwonen en naar mijn stad verhuizen. Heel enthousiast en we woonden op 30 minuten van elkaar en je wil natuurlijk na een tijd alleen ook wel weer een gezin vormen. Vooral ik mis een man naast mij. De kinderen zijn moeilijk en ik zelf loop al jaren op een lege tank. Ik werk maar heb net niet genoeg om zonder de bijstand te kunnen, 3/4x per week therapie en mijn huis is in een belabberde toestand. Hij was super enthousiast een jaar terug. Huizen bekeken, ingeschreven bij de woningbouw en hij had zijn huis binnen 2 weken verkocht. Toen bleek dat we helemaal geen hypotheek konden krijgen (ook zijn enthousiasme) en had hij geen huis meer en ivm de co-ouderschap en mijn kleine huisje konden ze niet bij mij intrekken. Hij ging huren tussen zijn woonplaats en de mijne in om zo onderdak te hebben.
Inmiddels zijn we alweer een jaar verder en op vakantie kreeg ik ineens te horen dat hij het samenwonen niet meer zag zitten. Hij zag de kinderen nu een stuk minder (ivm financiën, 4dgn in de 2 weken) en hij moest veel reizen terug naar z'n oude woonplaats door sport, school en vriendjes en zag het niet meer zitten de kinderen in mijn woonplaats te laten wonen in die dagen. Je kan begrijpen dat ik erg schrok en verdrietig was en meestal komt er dan ook boosheid bij te kijken. Ik heb dingen gezegd waar ik niet trots op ben maar door mijn geschiedenis heb ik zo vaak geen keus gehad terwijl ik een familie mens ben. Mijn gevoel over mijn leven is het :met de rug tegen de muur staan en niet verder te kunnen komen. Misschien heb ik het allemaal wat geromantiseerd hoor maar ik dacht echt dat ik er nog wat van kon maken en het lijkt wel alsof ik altijd de verliezer ben. Klinkt heel negatief maar in die spiraal zit ik al sinds kinds af aan. Moeilijke jeugd, moeilijke relaties.
Ik weet het even niet meer. Hij is een super leuke en lieve man en ik denk nu al, als ik het uit zou maken moet mijn volgende eventuele vriend echt op hem lijken qua karakter. Ik ben helemaal geen type voor een lat relatie van jaren... Ik wil gewoon weer graag dingen samen doen en ook zorgen delen. Maar weer heb ik geen keus. Ik respecteer overigens wel voor zoverre die van hem. Het valt ook niet mee om 3 kinderen naar een andere woonplaats te verhuizen en dan een samengesteld gezin te vormen. Dat vind ik zelf ook moeilijk. Er komt ook oud zeer bij kijken dat ik nooit meer een gezin krijg en alle lasten zelf moet blijven dragen en eerlijk voel ik me soms zo'n kind nog die graag iemand naast zich heeft...
Toch lang verhaal geworden... Zijn er mensen met dezelfde dilemma's als ik en misschien mensen die er een mooi licht op kunnen schijnen zodat het wat gemakkelijker wordt?
Ik ben sinds 4 jaar alleenstaande met 2 kinderen van 4 en 7 jaar. Ik heb mijn relatie beëindigd omdat mijn ex cocaïne verslaafd bleek te zijn en we 10 jaar lang in huiselijk geweld hebben gezeten dankzij hem. Zware tijden voor mij en mijn kinderen en we lijden aan ptss en hebben daar therapie voor. 2, 5 geleden leerde ik een hele lieve man kennen waar ik niet meteen verliefd op was maar naarmate de maanden duurden steeds meer voor ging voelen. Hij heeft 3 kinderen in de leeftijd 6,9 en 15 jaar. Hij wilde eigenlijk al binnen een jaar samenwonen en naar mijn stad verhuizen. Heel enthousiast en we woonden op 30 minuten van elkaar en je wil natuurlijk na een tijd alleen ook wel weer een gezin vormen. Vooral ik mis een man naast mij. De kinderen zijn moeilijk en ik zelf loop al jaren op een lege tank. Ik werk maar heb net niet genoeg om zonder de bijstand te kunnen, 3/4x per week therapie en mijn huis is in een belabberde toestand. Hij was super enthousiast een jaar terug. Huizen bekeken, ingeschreven bij de woningbouw en hij had zijn huis binnen 2 weken verkocht. Toen bleek dat we helemaal geen hypotheek konden krijgen (ook zijn enthousiasme) en had hij geen huis meer en ivm de co-ouderschap en mijn kleine huisje konden ze niet bij mij intrekken. Hij ging huren tussen zijn woonplaats en de mijne in om zo onderdak te hebben.
Inmiddels zijn we alweer een jaar verder en op vakantie kreeg ik ineens te horen dat hij het samenwonen niet meer zag zitten. Hij zag de kinderen nu een stuk minder (ivm financiën, 4dgn in de 2 weken) en hij moest veel reizen terug naar z'n oude woonplaats door sport, school en vriendjes en zag het niet meer zitten de kinderen in mijn woonplaats te laten wonen in die dagen. Je kan begrijpen dat ik erg schrok en verdrietig was en meestal komt er dan ook boosheid bij te kijken. Ik heb dingen gezegd waar ik niet trots op ben maar door mijn geschiedenis heb ik zo vaak geen keus gehad terwijl ik een familie mens ben. Mijn gevoel over mijn leven is het :met de rug tegen de muur staan en niet verder te kunnen komen. Misschien heb ik het allemaal wat geromantiseerd hoor maar ik dacht echt dat ik er nog wat van kon maken en het lijkt wel alsof ik altijd de verliezer ben. Klinkt heel negatief maar in die spiraal zit ik al sinds kinds af aan. Moeilijke jeugd, moeilijke relaties.
Ik weet het even niet meer. Hij is een super leuke en lieve man en ik denk nu al, als ik het uit zou maken moet mijn volgende eventuele vriend echt op hem lijken qua karakter. Ik ben helemaal geen type voor een lat relatie van jaren... Ik wil gewoon weer graag dingen samen doen en ook zorgen delen. Maar weer heb ik geen keus. Ik respecteer overigens wel voor zoverre die van hem. Het valt ook niet mee om 3 kinderen naar een andere woonplaats te verhuizen en dan een samengesteld gezin te vormen. Dat vind ik zelf ook moeilijk. Er komt ook oud zeer bij kijken dat ik nooit meer een gezin krijg en alle lasten zelf moet blijven dragen en eerlijk voel ik me soms zo'n kind nog die graag iemand naast zich heeft...
Toch lang verhaal geworden... Zijn er mensen met dezelfde dilemma's als ik en misschien mensen die er een mooi licht op kunnen schijnen zodat het wat gemakkelijker wordt?
zondag 17 december 2017 om 16:05
Lees dit topic eens door:
relaties/stiefkind-van-de-rekening-docu ... ges/397531
Verder snap ik niet dat je überhaupt overweegt om een samengesteld gezin te vormen als jij en (vooral) je kinderen al zoveel hebben meegemaakt.
relaties/stiefkind-van-de-rekening-docu ... ges/397531
Verder snap ik niet dat je überhaupt overweegt om een samengesteld gezin te vormen als jij en (vooral) je kinderen al zoveel hebben meegemaakt.
zondag 17 december 2017 om 16:05
Wat een impulsiviteit!
Zomaar huizen verkopen, denken dat het allemaal wel makkelijk zal gaan met alle kinderen in een huis en wat er allemaal bij komt kijken.
Jammer dat hij terugkomt op zijn beslissing en verstandig wordt nadat hij zijn huis al verkocht heeft.
Dat JIJ een man nodig denkt te hebben en er ook nog 3 kinderen bij in huis wil nemen terwijl je eigen kinderen nog midden in het verwerken zitten, vind ik ontzettend egoïstisch van je.
Zomaar huizen verkopen, denken dat het allemaal wel makkelijk zal gaan met alle kinderen in een huis en wat er allemaal bij komt kijken.
Jammer dat hij terugkomt op zijn beslissing en verstandig wordt nadat hij zijn huis al verkocht heeft.
Dat JIJ een man nodig denkt te hebben en er ook nog 3 kinderen bij in huis wil nemen terwijl je eigen kinderen nog midden in het verwerken zitten, vind ik ontzettend egoïstisch van je.
zondag 17 december 2017 om 16:16
Zorg nu eerst goed voor je kinderen en voor jezelf.
Zorg ervoor dat je zelfstandig bent!
Jouw valkuil is dat je je afhankelijk opstelt (je hebt een man nodig) waardoor je straks misschien weer te lang in een slechte relatie blijft.
Want 10 jaar een gewelddadige relatie hebben en je kinderen zijn pas 4 en 7???
Maak een stabiel leven voor je kinderen en blijf latten totdat je kinderen uit huis zijn.
Zorg ervoor dat je zelfstandig bent!
Jouw valkuil is dat je je afhankelijk opstelt (je hebt een man nodig) waardoor je straks misschien weer te lang in een slechte relatie blijft.
Want 10 jaar een gewelddadige relatie hebben en je kinderen zijn pas 4 en 7???
Maak een stabiel leven voor je kinderen en blijf latten totdat je kinderen uit huis zijn.
zondag 17 december 2017 om 16:21
Eens met de voorgaande reacties.
Je huis verkopen zonder te weten of je iets kunt terugkopen wat ten gevolge heeft dat je nu duur en verder weg moet huren zodat je financieel het co-ouderschap niet meer goed kunt invullen... die man heeft zonder jou en je kinderen al genoeg problemen.
Zorg dat jij en je kinderen samen een fijn gezin vormen.
Een man kan leuk zijn maar niet noodzakelijk.
Je huis verkopen zonder te weten of je iets kunt terugkopen wat ten gevolge heeft dat je nu duur en verder weg moet huren zodat je financieel het co-ouderschap niet meer goed kunt invullen... die man heeft zonder jou en je kinderen al genoeg problemen.
Zorg dat jij en je kinderen samen een fijn gezin vormen.
Een man kan leuk zijn maar niet noodzakelijk.
zondag 17 december 2017 om 16:22
Kinderen zijn 4 en 7 maar ze zijn al 4 jaar uit elkaar na een relatie van 10 jaar geweld. Het is dus nog erger, het jongste kind is geboren op het ende van die 10 jaar. Waar zat jij met je verstand?
Je laat het lijken alsof je voor het ongeluk geboren bent maar je doet het jezelf en je kinderen voor een groot gedeelte zelf aan.
Je zegt dat de kinderen moeilijk zijn (wat had je dan verwacht als nageslacht van zo'n vader?), uiteraard ziet je vriend het dan niet zitten om samen te gaan wonen met zijn kinderen erbij.
Jij wil niet latten, hij niet samenwonen. Veel keuze is er niet.
Je laat het lijken alsof je voor het ongeluk geboren bent maar je doet het jezelf en je kinderen voor een groot gedeelte zelf aan.
Je zegt dat de kinderen moeilijk zijn (wat had je dan verwacht als nageslacht van zo'n vader?), uiteraard ziet je vriend het dan niet zitten om samen te gaan wonen met zijn kinderen erbij.
Jij wil niet latten, hij niet samenwonen. Veel keuze is er niet.
zondag 17 december 2017 om 16:25
Heel goed dat hij niet samen wil wonen en in het belang van zijn kinderen denkt. Jullie hebben beide een verleden en voor jullie kinderen is het het beste om te blijven latten en de situatie stabiel te houden zover het gaat. Eigen woonplaats dus, geen wisseling van scholen etc. Zolang je kinderen thuis wonen is dat de beste oplossing.
zondag 17 december 2017 om 16:28
Als ik je lees dan denk ik dat jij je verkijkt op het samenwonen met deze man en zijn kinderen. Alsof je hoopt dat het samenvoegen van jullie gezinnen je gaat verlossen van je huidige problemen. Maar dat is waarschijnlijk niet zo. Misschien blijven zelfs de huidige problemen voortduren en komen er nieuwe problemen bij.
Je klinkt moe, TO, en uitgeput. Wat zou je kunnen doen - behalve samenwonen - waardoor je weer wat meer energie zou krijgen?
Je klinkt moe, TO, en uitgeput. Wat zou je kunnen doen - behalve samenwonen - waardoor je weer wat meer energie zou krijgen?
All truly great thoughts are conceived by walking.
Friedrich Nietzsche
Friedrich Nietzsche
zondag 17 december 2017 om 16:44
Samenwonen maakt het probleem alleen maar groter. Dan heb je vijf kinderen ipv twee en nog een onstabiele man als bonus, want een vader van drie kinderen die zomaar zijn huis verkoopt zonder uit te zoeken wat de alternatieven zijn is heel onverantwoordelijk bezig.
Niet aan beginnen! Ga focussen op je eigen situatie en je eigen kinderen en geef hen een zo fijn en zorgeloos mogelijke jeugd.
Niet aan beginnen! Ga focussen op je eigen situatie en je eigen kinderen en geef hen een zo fijn en zorgeloos mogelijke jeugd.
zondag 17 december 2017 om 17:01
Wordt eens volwassen! En stap vooral uit die enorme slachtofferrol die jij jezelf hebt aangeleerd.
Ik lees zo al in dit hele kleine stukje 10 domme onnodige beslissingen van jezelf, die je eigen ongeluk veroorzaken.
Het ergste is nog dat vooral ook jouw kinderen hier onder te lijden hebben.
Neem verantwoordelijkheid voor je eigen daden en je eigen leven en dat van je kinderen.
Ik lees zo al in dit hele kleine stukje 10 domme onnodige beslissingen van jezelf, die je eigen ongeluk veroorzaken.
Het ergste is nog dat vooral ook jouw kinderen hier onder te lijden hebben.
Neem verantwoordelijkheid voor je eigen daden en je eigen leven en dat van je kinderen.
zondag 17 december 2017 om 17:02
N00R85 schreef: ↑17-12-2017 16:44Samenwonen maakt het probleem alleen maar groter. Dan heb je vijf kinderen ipv twee en nog een onstabiele man als bonus, want een vader van drie kinderen die zomaar zijn huis verkoopt zonder uit te zoeken wat de alternatieven zijn is heel onverantwoordelijk bezig.
Niet aan beginnen! Ga focussen op je eigen situatie en je eigen kinderen en geef hen een zo fijn en zorgeloos mogelijke jeugd.
Die man is weer tot bezinning gekomen, de instabiele in dit verhaal lijkt me toch TO.
zondag 17 december 2017 om 17:16
zondag 17 december 2017 om 17:27
Als ik jou was zou ik mij volledig gaan richten op die therapie om ervoor te zorgen dat jij en je kinderen van die ptss afkomen (als dat mogelijk is,ik ben niet bekend met ptss). En proberen om die lege tank weer aan te vullen en de rest van je aandacht op je kinderen en je huis te richten ipv op een man.
Die man komt later wel,eerst aan jezelf en je kinderen denken!
Daarbij is het toch veel fijner (en verstandiger!) om pas weer een relatie aan te gaan als jij en je kinderen alles hebben verwerkt.
Als jij en je kinderen beter in jullie vel zitten.
Als jou lege tank weer is aangevuld.
Als je huisje weer in orde is en jij meer uren werkt zodat je uit de bijstand bent..
Dan nu een relatie aan te gaan en je nieuwe partner bij je huidige problemen te betrekken?
Die man komt later wel,eerst aan jezelf en je kinderen denken!
Daarbij is het toch veel fijner (en verstandiger!) om pas weer een relatie aan te gaan als jij en je kinderen alles hebben verwerkt.
Als jij en je kinderen beter in jullie vel zitten.
Als jou lege tank weer is aangevuld.
Als je huisje weer in orde is en jij meer uren werkt zodat je uit de bijstand bent..
Dan nu een relatie aan te gaan en je nieuwe partner bij je huidige problemen te betrekken?
zondag 17 december 2017 om 17:36
Ik snap die man wel, volgens mij heeft het ook helemaal niks met jou en met jullie relatie te maken.
Wat is er mis met latten, waarom moet iedereen toch zo nodig hoklen.
24 uur 7 op mekaars lip zitten, dat is echt niet altijd een sprookje.
Ik ben al een tijd single,mik heb hiervoor 10 jaar samengewoond.
Knappe vent die dat ooit nog een x voor mekaar gaat krijgen, ik vind alleen wonen het fijnste wat er is.
En het wordt hier al genoemd maar ik mag toch hopen dat jouw kindertjes het belangrijkste zijn voor jou? Volgens mij hebben die genoeg meegemaakt en ik denk niet dat dat heen en weer gesleep de hele tijd nou erg bevordelijk is.
Mijn advies: zorg eerst voor een beetje rust, en blikf nog ff lekker latten, i.m.o heeft ieder mens van tijd tot tijd ff ruimte nodig...
Wat is er mis met latten, waarom moet iedereen toch zo nodig hoklen.
24 uur 7 op mekaars lip zitten, dat is echt niet altijd een sprookje.
Ik ben al een tijd single,mik heb hiervoor 10 jaar samengewoond.
Knappe vent die dat ooit nog een x voor mekaar gaat krijgen, ik vind alleen wonen het fijnste wat er is.
En het wordt hier al genoemd maar ik mag toch hopen dat jouw kindertjes het belangrijkste zijn voor jou? Volgens mij hebben die genoeg meegemaakt en ik denk niet dat dat heen en weer gesleep de hele tijd nou erg bevordelijk is.
Mijn advies: zorg eerst voor een beetje rust, en blikf nog ff lekker latten, i.m.o heeft ieder mens van tijd tot tijd ff ruimte nodig...
zondag 17 december 2017 om 17:39
Je bent altijd de verliezer, omdat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes.
O.a. in een relatie zitten met geweld, en na 3 jaar denken: kom we nemen een kind, en dan na weer 3 jaar: goh, laten we er nog 1 nemen.
Jou keuze.
Zorg eerst dat je eigen leven op orde is. Je schrijft dat je moeilijke kinderen hebt, wat denk je dat die opeens heel lief worden als je gaat samenwonen met een man met 3 kinderen? Nee, dan begint de ellende pas.
Blijf lekker latten.
O.a. in een relatie zitten met geweld, en na 3 jaar denken: kom we nemen een kind, en dan na weer 3 jaar: goh, laten we er nog 1 nemen.
Jou keuze.
Zorg eerst dat je eigen leven op orde is. Je schrijft dat je moeilijke kinderen hebt, wat denk je dat die opeens heel lief worden als je gaat samenwonen met een man met 3 kinderen? Nee, dan begint de ellende pas.
Blijf lekker latten.
