Relaties
alle pijlers
Relatie beëindigen samenwonen
zondag 17 december 2017 om 16:00
Hallo allemaal, zal mijn verhaal zo beknopt mogelijk vertellen en mocht niet alles er in staan dan komt dat later wel.
Ik ben sinds 4 jaar alleenstaande met 2 kinderen van 4 en 7 jaar. Ik heb mijn relatie beëindigd omdat mijn ex cocaïne verslaafd bleek te zijn en we 10 jaar lang in huiselijk geweld hebben gezeten dankzij hem. Zware tijden voor mij en mijn kinderen en we lijden aan ptss en hebben daar therapie voor. 2, 5 geleden leerde ik een hele lieve man kennen waar ik niet meteen verliefd op was maar naarmate de maanden duurden steeds meer voor ging voelen. Hij heeft 3 kinderen in de leeftijd 6,9 en 15 jaar. Hij wilde eigenlijk al binnen een jaar samenwonen en naar mijn stad verhuizen. Heel enthousiast en we woonden op 30 minuten van elkaar en je wil natuurlijk na een tijd alleen ook wel weer een gezin vormen. Vooral ik mis een man naast mij. De kinderen zijn moeilijk en ik zelf loop al jaren op een lege tank. Ik werk maar heb net niet genoeg om zonder de bijstand te kunnen, 3/4x per week therapie en mijn huis is in een belabberde toestand. Hij was super enthousiast een jaar terug. Huizen bekeken, ingeschreven bij de woningbouw en hij had zijn huis binnen 2 weken verkocht. Toen bleek dat we helemaal geen hypotheek konden krijgen (ook zijn enthousiasme) en had hij geen huis meer en ivm de co-ouderschap en mijn kleine huisje konden ze niet bij mij intrekken. Hij ging huren tussen zijn woonplaats en de mijne in om zo onderdak te hebben.
Inmiddels zijn we alweer een jaar verder en op vakantie kreeg ik ineens te horen dat hij het samenwonen niet meer zag zitten. Hij zag de kinderen nu een stuk minder (ivm financiën, 4dgn in de 2 weken) en hij moest veel reizen terug naar z'n oude woonplaats door sport, school en vriendjes en zag het niet meer zitten de kinderen in mijn woonplaats te laten wonen in die dagen. Je kan begrijpen dat ik erg schrok en verdrietig was en meestal komt er dan ook boosheid bij te kijken. Ik heb dingen gezegd waar ik niet trots op ben maar door mijn geschiedenis heb ik zo vaak geen keus gehad terwijl ik een familie mens ben. Mijn gevoel over mijn leven is het :met de rug tegen de muur staan en niet verder te kunnen komen. Misschien heb ik het allemaal wat geromantiseerd hoor maar ik dacht echt dat ik er nog wat van kon maken en het lijkt wel alsof ik altijd de verliezer ben. Klinkt heel negatief maar in die spiraal zit ik al sinds kinds af aan. Moeilijke jeugd, moeilijke relaties.
Ik weet het even niet meer. Hij is een super leuke en lieve man en ik denk nu al, als ik het uit zou maken moet mijn volgende eventuele vriend echt op hem lijken qua karakter. Ik ben helemaal geen type voor een lat relatie van jaren... Ik wil gewoon weer graag dingen samen doen en ook zorgen delen. Maar weer heb ik geen keus. Ik respecteer overigens wel voor zoverre die van hem. Het valt ook niet mee om 3 kinderen naar een andere woonplaats te verhuizen en dan een samengesteld gezin te vormen. Dat vind ik zelf ook moeilijk. Er komt ook oud zeer bij kijken dat ik nooit meer een gezin krijg en alle lasten zelf moet blijven dragen en eerlijk voel ik me soms zo'n kind nog die graag iemand naast zich heeft...
Toch lang verhaal geworden... Zijn er mensen met dezelfde dilemma's als ik en misschien mensen die er een mooi licht op kunnen schijnen zodat het wat gemakkelijker wordt?
Ik ben sinds 4 jaar alleenstaande met 2 kinderen van 4 en 7 jaar. Ik heb mijn relatie beëindigd omdat mijn ex cocaïne verslaafd bleek te zijn en we 10 jaar lang in huiselijk geweld hebben gezeten dankzij hem. Zware tijden voor mij en mijn kinderen en we lijden aan ptss en hebben daar therapie voor. 2, 5 geleden leerde ik een hele lieve man kennen waar ik niet meteen verliefd op was maar naarmate de maanden duurden steeds meer voor ging voelen. Hij heeft 3 kinderen in de leeftijd 6,9 en 15 jaar. Hij wilde eigenlijk al binnen een jaar samenwonen en naar mijn stad verhuizen. Heel enthousiast en we woonden op 30 minuten van elkaar en je wil natuurlijk na een tijd alleen ook wel weer een gezin vormen. Vooral ik mis een man naast mij. De kinderen zijn moeilijk en ik zelf loop al jaren op een lege tank. Ik werk maar heb net niet genoeg om zonder de bijstand te kunnen, 3/4x per week therapie en mijn huis is in een belabberde toestand. Hij was super enthousiast een jaar terug. Huizen bekeken, ingeschreven bij de woningbouw en hij had zijn huis binnen 2 weken verkocht. Toen bleek dat we helemaal geen hypotheek konden krijgen (ook zijn enthousiasme) en had hij geen huis meer en ivm de co-ouderschap en mijn kleine huisje konden ze niet bij mij intrekken. Hij ging huren tussen zijn woonplaats en de mijne in om zo onderdak te hebben.
Inmiddels zijn we alweer een jaar verder en op vakantie kreeg ik ineens te horen dat hij het samenwonen niet meer zag zitten. Hij zag de kinderen nu een stuk minder (ivm financiën, 4dgn in de 2 weken) en hij moest veel reizen terug naar z'n oude woonplaats door sport, school en vriendjes en zag het niet meer zitten de kinderen in mijn woonplaats te laten wonen in die dagen. Je kan begrijpen dat ik erg schrok en verdrietig was en meestal komt er dan ook boosheid bij te kijken. Ik heb dingen gezegd waar ik niet trots op ben maar door mijn geschiedenis heb ik zo vaak geen keus gehad terwijl ik een familie mens ben. Mijn gevoel over mijn leven is het :met de rug tegen de muur staan en niet verder te kunnen komen. Misschien heb ik het allemaal wat geromantiseerd hoor maar ik dacht echt dat ik er nog wat van kon maken en het lijkt wel alsof ik altijd de verliezer ben. Klinkt heel negatief maar in die spiraal zit ik al sinds kinds af aan. Moeilijke jeugd, moeilijke relaties.
Ik weet het even niet meer. Hij is een super leuke en lieve man en ik denk nu al, als ik het uit zou maken moet mijn volgende eventuele vriend echt op hem lijken qua karakter. Ik ben helemaal geen type voor een lat relatie van jaren... Ik wil gewoon weer graag dingen samen doen en ook zorgen delen. Maar weer heb ik geen keus. Ik respecteer overigens wel voor zoverre die van hem. Het valt ook niet mee om 3 kinderen naar een andere woonplaats te verhuizen en dan een samengesteld gezin te vormen. Dat vind ik zelf ook moeilijk. Er komt ook oud zeer bij kijken dat ik nooit meer een gezin krijg en alle lasten zelf moet blijven dragen en eerlijk voel ik me soms zo'n kind nog die graag iemand naast zich heeft...
Toch lang verhaal geworden... Zijn er mensen met dezelfde dilemma's als ik en misschien mensen die er een mooi licht op kunnen schijnen zodat het wat gemakkelijker wordt?
zondag 17 december 2017 om 18:16
Bedankt voor de reacties
Klopt dat ik me idd te afhankelijk opstel tov mannen. Niemand gaat voor z'n lol 10 jaar in zo'n relatie zitten maar ik ben vroeger zelf zo opgegroeid en zie pas na al die jaren en een tijd alleen wat het met je doet. Ieder mens denkt dat gaat mij niet overkomen en toch gebeurt het nog elke dag met vrouwen en soms mannen. Denk niet dat je daar wat over moet zeggen zolang je het zelf niet mee maakt... Ik kreeg mijn jongste onbedoeld terwijl ik een spiraaltje had en ik geen abortus wilde plegen. Mijn tweede heb ik bewust genomen en was denk ik 1 van de weinige egoïstische keuzes van mijn leven en nog geen dag spijt van gehad. Mijn jongste heb ik ook niet laten opgroeien in deze situatie en ook daar heb geen spijt van.
Dat ik man nodig heb voor het geld is ook dikke onzin. Ik werk me een slag in de ronde in combinatie met therapie en dat is behoorlijk uitputtend. Ik krijg per uur betaald met een vast contract en als ik ziek raak kelder ik enorm in inkomen en daarom ook nog de aanvullende bijstand aanhouden omdat ik wel graag mijn kinderen eten wil geven. Ontslag nemen mag ik ook niet van de bijstand om ander werk te zoeken dus vind ik het voor nu wel goed zo en van die 50 euro van hun lig ik ook niet wakker.
Ik heb heel veel aan het advies om voor mezelf te kiezen en voor de kinderen. Dit denk ik heel vaak maar er blijft altijd iets knagen van het missen van een gezin. Mijn kinderen zijn enthousiast van aart en willen ook wel graag een vader figuur. Vooral mijn jongste heef dat niet mee gemaakt. Natuurlijk heb ik ook twijfels over samenwonen en samengesteld gezin maar zoals iemand hier noemde moet het nog even landen dat dat mijn problemen niet gaat oplossen... Misschien heb ik dat teveel gehoopt en is dat een utopie. We hebben alleen een hele goede relatie en ik ben er van overtuigd dat wij dit hadden gekund maar idd dat is misschien meer een droom geworden dan dat het werkelijk zou was gegaan.
Ik ben idd uitgeblust... Jarenlange stress heeft me moe gemaakt en ik krijg nergens heel veel energie van. Ik vlieg van hot naar her en ben vaak moe. Soms heb je het idee dat er iets groots moet gebeuren om verder te kunnen.
Mijn vriend is heel veranderlijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Overal erg enthousiast over maar van heel veel dingen komt niks... Lastig want hij bedoelt het niet zo. Dat is dan ook het enige negatieve wat ik kan opnoemen over hem.
Ik heb paar dagen terug terug tegen hem gezegd (hij hield me constant aan het lijntje, dan wel samenwonen en dan weer niet) dat ik de keuze maak voor hem en we niet gaan samenwonen. Ik was er wel klaar mee... Maar dat betekent wel dat mijn mindset weer anders moet en ik hoop dat ik zelf dan een keuze kan maken mocht ik hij hem willen blijven. Ben al zo blij dat er nog aardige mannen zijn en iets loslaten waar ik van hou vind ik gewoon moeilijk. En eigenlijk wil je ook niet zo kortzichtig zijn dat het om het niet samenwonen zou moeten stranden.
Dat mijn huis een bouwvallig is komt doordat ik heel lang heb gedacht ik doe hier niet veel meer want ik blijf hier toch niet wonen... Nu ineens vliegt het me aan maar is misschien ook wel goed dat ik daar m'n schouders onderzet als nieuw doel.
Iedereen bedankt voor de reacties. Niet allemaal even leuk maar dat hoeft ook niet. Ik ga niet meer veel verder in op alles. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over mijn leven maar ik hoef ook niet alles te verweren. Er ligt een hoop aan mij, maar ik ben hard aan de slag elke dag en daar ben ik trots op
Klopt dat ik me idd te afhankelijk opstel tov mannen. Niemand gaat voor z'n lol 10 jaar in zo'n relatie zitten maar ik ben vroeger zelf zo opgegroeid en zie pas na al die jaren en een tijd alleen wat het met je doet. Ieder mens denkt dat gaat mij niet overkomen en toch gebeurt het nog elke dag met vrouwen en soms mannen. Denk niet dat je daar wat over moet zeggen zolang je het zelf niet mee maakt... Ik kreeg mijn jongste onbedoeld terwijl ik een spiraaltje had en ik geen abortus wilde plegen. Mijn tweede heb ik bewust genomen en was denk ik 1 van de weinige egoïstische keuzes van mijn leven en nog geen dag spijt van gehad. Mijn jongste heb ik ook niet laten opgroeien in deze situatie en ook daar heb geen spijt van.
Dat ik man nodig heb voor het geld is ook dikke onzin. Ik werk me een slag in de ronde in combinatie met therapie en dat is behoorlijk uitputtend. Ik krijg per uur betaald met een vast contract en als ik ziek raak kelder ik enorm in inkomen en daarom ook nog de aanvullende bijstand aanhouden omdat ik wel graag mijn kinderen eten wil geven. Ontslag nemen mag ik ook niet van de bijstand om ander werk te zoeken dus vind ik het voor nu wel goed zo en van die 50 euro van hun lig ik ook niet wakker.
Ik heb heel veel aan het advies om voor mezelf te kiezen en voor de kinderen. Dit denk ik heel vaak maar er blijft altijd iets knagen van het missen van een gezin. Mijn kinderen zijn enthousiast van aart en willen ook wel graag een vader figuur. Vooral mijn jongste heef dat niet mee gemaakt. Natuurlijk heb ik ook twijfels over samenwonen en samengesteld gezin maar zoals iemand hier noemde moet het nog even landen dat dat mijn problemen niet gaat oplossen... Misschien heb ik dat teveel gehoopt en is dat een utopie. We hebben alleen een hele goede relatie en ik ben er van overtuigd dat wij dit hadden gekund maar idd dat is misschien meer een droom geworden dan dat het werkelijk zou was gegaan.
Ik ben idd uitgeblust... Jarenlange stress heeft me moe gemaakt en ik krijg nergens heel veel energie van. Ik vlieg van hot naar her en ben vaak moe. Soms heb je het idee dat er iets groots moet gebeuren om verder te kunnen.
Mijn vriend is heel veranderlijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Overal erg enthousiast over maar van heel veel dingen komt niks... Lastig want hij bedoelt het niet zo. Dat is dan ook het enige negatieve wat ik kan opnoemen over hem.
Ik heb paar dagen terug terug tegen hem gezegd (hij hield me constant aan het lijntje, dan wel samenwonen en dan weer niet) dat ik de keuze maak voor hem en we niet gaan samenwonen. Ik was er wel klaar mee... Maar dat betekent wel dat mijn mindset weer anders moet en ik hoop dat ik zelf dan een keuze kan maken mocht ik hij hem willen blijven. Ben al zo blij dat er nog aardige mannen zijn en iets loslaten waar ik van hou vind ik gewoon moeilijk. En eigenlijk wil je ook niet zo kortzichtig zijn dat het om het niet samenwonen zou moeten stranden.
Dat mijn huis een bouwvallig is komt doordat ik heel lang heb gedacht ik doe hier niet veel meer want ik blijf hier toch niet wonen... Nu ineens vliegt het me aan maar is misschien ook wel goed dat ik daar m'n schouders onderzet als nieuw doel.
Iedereen bedankt voor de reacties. Niet allemaal even leuk maar dat hoeft ook niet. Ik ga niet meer veel verder in op alles. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over mijn leven maar ik hoef ook niet alles te verweren. Er ligt een hoop aan mij, maar ik ben hard aan de slag elke dag en daar ben ik trots op
zondag 17 december 2017 om 18:23
Ik vind je niet eerlijk. Deze man hoeft niet jouw ellende op te lossen en het klinkt alsof jij hem wel daarvoor nodig hebt. Volgens mij is hij verre van je droomman, dus het is oneerlijker wat jij hem aandoet dan andersom.
Voorderest vraag ik mij af waarom je nu per se een relatie wilt als je nog zo met jezelf in de knoop zit.
Voorderest vraag ik mij af waarom je nu per se een relatie wilt als je nog zo met jezelf in de knoop zit.
zondag 17 december 2017 om 18:35
Dat is niet oneerlijk van mij en verwacht ik ook niet. Ik wil graag een nieuwe start na 4 jaar. Ik hoef ook niet perse nu een relatie maar heb hem al bijna 3 jaar....dat is ook weer een hele tijd om zo maar aan de kant te gooien vind je niet? Verre van droomman? Waar baseer je dat op? Omdat hij een negatieve eigenschap heeft? Geloof me die heeft iedereen, ook jij. Dat ik niet lekker in m'n vel zit weet ik al heel lang , maar betekend dat, dat ik geen toekomst meer ergens in mag zien?
zondag 17 december 2017 om 18:37
Dat is niet oneerlijk van mij en verwacht ik ook niet. Ik wil graag een nieuwe start na 4 jaar. Ik hoef ook niet perse nu een relatie maar heb hem al bijna 3 jaar....dat is ook weer een hele tijd om zo maar aan de kant te gooien vind je niet? Verre van droomman? Waar baseer je dat op? Omdat hij een negatieve eigenschap heeft? Geloof me die heeft iedereen, ook jij. Dat ik niet lekker in m'n vel zit weet ik al heel lang , maar betekend dat, dat ik geen toekomst meer ergens in mag zien?
zondag 17 december 2017 om 18:55
Jij bent echt het slachtoffer van alles en iedereen hè? Wat doodvermoeiend om zo in het leven te staan.Mapke schreef: ↑17-12-2017 18:37Dat is niet oneerlijk van mij en verwacht ik ook niet. Ik wil graag een nieuwe start na 4 jaar. Ik hoef ook niet perse nu een relatie maar heb hem al bijna 3 jaar....dat is ook weer een hele tijd om zo maar aan de kant te gooien vind je niet? Verre van droomman? Waar baseer je dat op? Omdat hij een negatieve eigenschap heeft? Geloof me die heeft iedereen, ook jij. Dat ik niet lekker in m'n vel zit weet ik al heel lang , maar betekend dat, dat ik geen toekomst meer ergens in mag zien?
Jij begint een relatie met iemand waar je helemaal niet veel voor voelde. Dat begon pas na een tijd. Dat klinkt behoorlijk wanhopig als je op die manier in een relatie stapt. Ik heb het niet over zijn slechte eigenschappen, ik heb het over jouw niet stabiele leven en de manier waarop jij deze man ‘gebruikt’. Het maakt je volgens mij weinig uit wie het is, als de man een beetje vriendelijk is dan vind je het al best. Dan heb je tenminste een maatje waarbij je je ei kwijt kunt en met wie je de woonkosten kan delen. Met wie je een gezin kunt spelen en die jouw leven minder zwaar maakt.
Natuurlijk zal het in de realiteit niet zo zitten, maar zo kom jij wel over.
zondag 17 december 2017 om 18:57
+1
zondag 17 december 2017 om 19:10
Alle vetgedrukte zinnen haal ik eruit. Alles ligt aan een ander. Alles overkomt je. Je werk mag je niet mee stoppen, je vriend hield je aan het lijntje, je kinderen willen een vader.Mapke schreef: ↑17-12-2017 18:16Bedankt voor de reacties
Klopt dat ik me idd te afhankelijk opstel tov mannen. Niemand gaat voor z'n lol 10 jaar in zo'n relatie zitten maar ik ben vroeger zelf zo opgegroeid en zie pas na al die jaren en een tijd alleen wat het met je doet. Ieder mens denkt dat gaat mij niet overkomen en toch gebeurt het nog elke dag met vrouwen en soms mannen. Denk niet dat je daar wat over moet zeggen zolang je het zelf niet mee maakt... Ik kreeg mijn jongste onbedoeld terwijl ik een spiraaltje had en ik geen abortus wilde plegen. Mijn tweede heb ik bewust genomen en was denk ik 1 van de weinige egoïstische keuzes van mijn leven en nog geen dag spijt van gehad. Mijn jongste heb ik ook niet laten opgroeien in deze situatie en ook daar heb geen spijt van.
Dat ik man nodig heb voor het geld is ook dikke onzin. Ik werk me een slag in de ronde in combinatie met therapie en dat is behoorlijk uitputtend. Ik krijg per uur betaald met een vast contract en als ik ziek raak kelder ik enorm in inkomen en daarom ook nog de aanvullende bijstand aanhouden omdat ik wel graag mijn kinderen eten wil geven. Ontslag nemen mag ik ook niet van de bijstand om ander werk te zoeken dus vind ik het voor nu wel goed zo en van die 50 euro van hun lig ik ook niet wakker.
Ik heb heel veel aan het advies om voor mezelf te kiezen en voor de kinderen. Dit denk ik heel vaak maar er blijft altijd iets knagen van het missen van een gezin. Mijn kinderen zijn enthousiast van aart en willen ook wel graag een vader figuur. Vooral mijn jongste heef dat niet mee gemaakt. Natuurlijk heb ik ook twijfels over samenwonen en samengesteld gezin maar zoals iemand hier noemde moet het nog even landen dat dat mijn problemen niet gaat oplossen... Misschien heb ik dat teveel gehoopt en is dat een utopie. We hebben alleen een hele goede relatie en ik ben er van overtuigd dat wij dit hadden gekund maar idd dat is misschien meer een droom geworden dan dat het werkelijk zou was gegaan.
Ik ben idd uitgeblust... Jarenlange stress heeft me moe gemaakt en ik krijg nergens heel veel energie van. Ik vlieg van hot naar her en ben vaak moe. Soms heb je het idee dat er iets groots moet gebeuren om verder te kunnen.
Mijn vriend is heel veranderlijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Overal erg enthousiast over maar van heel veel dingen komt niks... Lastig want hij bedoelt het niet zo. Dat is dan ook het enige negatieve wat ik kan opnoemen over hem.
Ik heb paar dagen terug terug tegen hem gezegd (hij hield me constant aan het lijntje, dan wel samenwonen en dan weer niet) dat ik de keuze maak voor hem en we niet gaan samenwonen. Ik was er wel klaar mee... Maar dat betekent wel dat mijn mindset weer anders moet en ik hoop dat ik zelf dan een keuze kan maken mocht ik hij hem willen blijven. Ben al zo blij dat er nog aardige mannen zijn en iets loslaten waar ik van hou vind ik gewoon moeilijk. En eigenlijk wil je ook niet zo kortzichtig zijn dat het om het niet samenwonen zou moeten stranden.
Dat mijn huis een bouwvallig is komt doordat ik heel lang heb gedacht ik doe hier niet veel meer want ik blijf hier toch niet wonen... Nu ineens vliegt het me aan maar is misschien ook wel goed dat ik daar m'n schouders onderzet als nieuw doel.
Iedereen bedankt voor de reacties. Niet allemaal even leuk maar dat hoeft ook niet. Ik ga niet meer veel verder in op alles. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over mijn leven maar ik hoef ook niet alles te verweren. Er ligt een hoop aan mij, maar ik ben hard aan de slag elke dag en daar ben ik trots op
Nergens, nergens, nergens lees ik ook maar IETS eigen verantwoordelijkheid.
Ik héb in een gewelddadige relatie gezeten. Ik weet wat het kost om eruit te moeten komen.
Er is alleen 1 huizenhoog verschil tussen jou en mij: ik zocht de verantwoordelijkheid voor het weer moeten opbouwen niet in een nieuwe vent, maar in mijzelf. Ik stelde mijn eigen levensdoelen en volbracht die een voor een. En terwijl ik bezig was met mijn leven, diende zich daar mijn huidige echtgenoot aan. Een cadeau. Ik zocht er niet naar. Had de mannen afgezworen.
Stel jij eens je eigen levensdoelen. En nee 'een vent hebben' is geen levensdoel.
Ga dan die doelen een voor een waarmaken. Zo wordt je gelukkig. Niet met een vent die je kwalijk kent en waar je energie in moet steken.
zondag 17 december 2017 om 19:13
Net zoals jij je gewelddadige partner al 3 jaar had toen je zwanger van hem raakte....Mapke schreef: ↑17-12-2017 18:35Dat is niet oneerlijk van mij en verwacht ik ook niet. Ik wil graag een nieuwe start na 4 jaar. Ik hoef ook niet perse nu een relatie maar heb hem al bijna 3 jaar....dat is ook weer een hele tijd om zo maar aan de kant te gooien vind je niet? Verre van droomman? Waar baseer je dat op? Omdat hij een negatieve eigenschap heeft? Geloof me die heeft iedereen, ook jij. Dat ik niet lekker in m'n vel zit weet ik al heel lang , maar betekend dat, dat ik geen toekomst meer ergens in mag zien?
En 10 jaar van je leven hebt vergalt. En nu weer 3 jaar weg.
Vrouw, leer eerst eens stevig en stabiel lopen voor je gaat rennen.
Heb eerst eens je voertuig onder controle voor je chauffeur gaat spelen voor een ander.
wees eerst zelf eens psychisch stabiel zodat jij de ander ook iets hebt te geven, in plaats van alleen maar te nemen.
zondag 17 december 2017 om 19:54
Ben ik de enige die valt over die opmerking over nageslacht?Hadewychh schreef: ↑17-12-2017 16:22Kinderen zijn 4 en 7 maar ze zijn al 4 jaar uit elkaar na een relatie van 10 jaar geweld. Het is dus nog erger, het jongste kind is geboren op het ende van die 10 jaar. Waar zat jij met je verstand?
Je laat het lijken alsof je voor het ongeluk geboren bent maar je doet het jezelf en je kinderen voor een groot gedeelte zelf aan.
Je zegt dat de kinderen moeilijk zijn (wat had je dan verwacht als nageslacht van zo'n vader?), uiteraard ziet je vriend het dan niet zitten om samen te gaan wonen met zijn kinderen erbij.
Jij wil niet latten, hij niet samenwonen. Veel keuze is er niet.
maandag 18 december 2017 om 09:37
Wat een shit krijgt TO over zich heen zeg. Ze heeft duidelijk veel meegemaakt. En inderdaad ze plaatst zichzelf in een slachtofferrol. Dit komt door de vele dingen die ze heeft meegemaakt. Ik snap dat jullie haar willen wakkerschudden, maar jullie kunnen wel iets liever zijn.
TO het is heel knap dat je na 10 jaar eindelijk uit die geweldadige situatie bent gestapt. Dat je het nu moeilijk hebt, kan ik me goed voorstellen. Je staat er met trauma en twee kleine kinderen helemaal alleen voor. Ik denk dat je daar de handen aan vol hebt. Die zoektocht naar een man kan je dan beter even loslaten. Zoek steun bij familie en vrienden en ga kiezen voor geluk. Wat er allemaal is gebeurd, moet je gaan accepteren. Dan kan je het achter je laten. Hier heb je al hulp voor, maar die knop kan alleen jij omzetten. Ga er dus bewust voor kiezen. Doe het voor jezelf en je kinderen. Als je jezelf weer op de rit hebt, komt er misschien wel een leuke man voorbij. Dat plaatje van een gezin zal je los moeten laten. Dat heb je geprobeerd en je weet zelf ook hoe naar dat is uitgepakt. Jij en je kinderen zijn samen ook een mooi gezin. Ga vechten voor dat gezin wat je met z'n drieen kan zijn! Ik wens je veel sterkte en vooral veel positiviteit en kracht toe.
TO het is heel knap dat je na 10 jaar eindelijk uit die geweldadige situatie bent gestapt. Dat je het nu moeilijk hebt, kan ik me goed voorstellen. Je staat er met trauma en twee kleine kinderen helemaal alleen voor. Ik denk dat je daar de handen aan vol hebt. Die zoektocht naar een man kan je dan beter even loslaten. Zoek steun bij familie en vrienden en ga kiezen voor geluk. Wat er allemaal is gebeurd, moet je gaan accepteren. Dan kan je het achter je laten. Hier heb je al hulp voor, maar die knop kan alleen jij omzetten. Ga er dus bewust voor kiezen. Doe het voor jezelf en je kinderen. Als je jezelf weer op de rit hebt, komt er misschien wel een leuke man voorbij. Dat plaatje van een gezin zal je los moeten laten. Dat heb je geprobeerd en je weet zelf ook hoe naar dat is uitgepakt. Jij en je kinderen zijn samen ook een mooi gezin. Ga vechten voor dat gezin wat je met z'n drieen kan zijn! Ik wens je veel sterkte en vooral veel positiviteit en kracht toe.
maandag 18 december 2017 om 10:26
Erfelijkheid zegt niets over een individu, maar over de verschillen binnen een groep. Als een psycholoog zegt dat criminaliteit 50 procent erfelijk is, bedoelt hij of zij daarmee dat 50 procent van de variatie in crimineel gedrag tussen personen aan genetische factoren kan worden toegeschreven.
Dat is een cruciaal verschil. Criminaliteit is op groepsniveau erfelijk, maar daarmee zijn iemands individuele criminele uitspattingen nog niet genetisch te verklaren. Het is onmogelijk om op basis van erfelijkheid te concluderen in welke mate iemand als misdadiger geboren is of zo geworden is door zijn persoonlijke omstandigheden en sociale omgeving.
Bron:
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/02/24/he ... 5-a1547531
famfamke wijzigde dit bericht op 18-12-2017 10:32
Reden: Duidelijkheid
Reden: Duidelijkheid
2.37% gewijzigd
maandag 18 december 2017 om 10:38
maandag 18 december 2017 om 14:04
Je zult het zelf vast ook liever anders zien, maar ik kan eigenlijk alleen maar denken ''Man man, wat verschrikkelijk voor die kinderen om zo op te moeten groeien. Echt weer kinderen van de rekening, wat hebben die het zwaar en wat zullen ze het ook in hun volwassen leven nog zwaar gaan krijgen door zoveel gekut 
''.
''.
maandag 18 december 2017 om 19:44
Het is soms wat hard geformuleerd maar zachte heelmeesters maken...licht-blauw schreef: ↑18-12-2017 09:37Wat een shit krijgt TO over zich heen zeg. Ze heeft duidelijk veel meegemaakt. En inderdaad ze plaatst zichzelf in een slachtofferrol. Dit komt door de vele dingen die ze heeft meegemaakt. Ik snap dat jullie haar willen wakkerschudden, maar jullie kunnen wel iets liever zijn.
TO het is heel knap dat je na 10 jaar eindelijk uit die geweldadige situatie bent gestapt. Dat je het nu moeilijk hebt, kan ik me goed voorstellen. Je staat er met trauma en twee kleine kinderen helemaal alleen voor. Ik denk dat je daar de handen aan vol hebt. Die zoektocht naar een man kan je dan beter even loslaten. Zoek steun bij familie en vrienden en ga kiezen voor geluk. Wat er allemaal is gebeurd, moet je gaan accepteren. Dan kan je het achter je laten. Hier heb je al hulp voor, maar die knop kan alleen jij omzetten. Ga er dus bewust voor kiezen. Doe het voor jezelf en je kinderen. Als je jezelf weer op de rit hebt, komt er misschien wel een leuke man voorbij. Dat plaatje van een gezin zal je los moeten laten. Dat heb je geprobeerd en je weet zelf ook hoe naar dat is uitgepakt. Jij en je kinderen zijn samen ook een mooi gezin. Ga vechten voor dat gezin wat je met z'n drieen kan zijn! Ik wens je veel sterkte en vooral veel positiviteit en kracht toe.
Zeker bij een TS die zelf geen verantwoordelijkheid neemt. Ja ze heeft veel meegemaakt en dat is ellendig. Maar willens en wetens kinderen in zo situatie op de wereld zetten...Man man. Ook als je veel he t meegemaakt blijf je als volwassene zelf verantwoordelijk.
