Relatie/Contact met moeder

Sinds begin dit jaar loop ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Dit vanwege mentale klachten. Na een moeilijke periode op werk (incidenten, afwijzing van promotie, onterechte klachten van ouders). Ik werk in het onderwijs en dat is natuurlijk mentaal niet de makkelijkste baan, maar gelukkig (meestal) wel een erg leuke! Uiteindelijk was de conclusie dat de klachten ontstaan door een gebrek aan 'zelfcompassie' en niet voor mijzelf durven opkomen. Ik laat makkelijk over mij heen lopen (behalve bij leerlingen gelukkig), durf mijn mening niet snel te uiten in de angst voor ruzies, conflicten of mensen te verliezen. De bron... mijn jeugd.

Ik was 13 toen mijn broertje de diagnose 'autisme' kreeg. Eigenlijk vanaf dat moment ging het bij mijn moeder (ouders gescheiden) altijd over hem. Hij was 'het zorgkindje'. Dit was zelfs zo erg dat ik de schuld kreeg van mijn broertje zijn woede uitbarstingen. Als iets niet ging zoals hij wilde werd hij boos en begon hij te schelden en te dreigen. Een aantal keer heeft hij mij zelfs aangevallen met messen. Vervolgens kreeg ik van mijn moeder hiervan de schuld. "Jij bent de oudste en moet rekening houden met hem!", "Jij hebt hem zo kwaad gemaakt", etc. Uiteindelijk leidde dit tot wekelijks wel minstens een keer een heftige ruzie tussen mij en mijn moeder. Omdat mijn broertje autistisch is, en naar de GGZ moest daarvoor, werd ik er ook heen gestuurd. Ik moest leren hoe ik met hem moest omgaan. Door de ruzies gingen we (mijn broertje, moeder en ik) in 'gezinstherapie'. Dit heeft niet lang geduurd. In sessie 1 ging het vooral over wat ik allemaal fout deed. Dit voelde voor mij meer als de kans van mijn moeder om te zeggen wat ik in haar ogen allemaal fout doe. Vervolgens bij sessie 2 waren, voor mijn gevoel, de rollen omgedraaid. Ik mocht eindelijk uitspreken hoe ik mij al die jaren gevoeld heb en ook wat voor pijn de oneerlijke behandeling van mijn moeder naar mij, vergeleken met mijn broertje mij doet. Dit voelde voor mijn moeder als een geregisseerde aanval op haar en na deze sessie weigerde ze om weer naar de gezinstherapeut te gaan. Wel stuurde ze een GGZ-medewerker naar mijn vader toe, want daar zou het ook niet goed gaan. Klopt... ook daar waren destijds ruzies. En uit pure woede maakte mijn vader ook wel eens opmerkingen die niet slim waren, maar deze waren nooit zo heftig als bij mijn moeder. (Oke... daar pakte mijn broertje ook wel eens een mes, en mijn vader heeft 1x uit pure frustratie per ongeluk een deuk in een kast geslagen. Maar hij werd nooit beledigend naar mij/ons toe)

In die tijd zat ik, als puber, ook met mijzelf en mijn geaardheid in de knoop. Uiteindelijk op mijn 17e uit de kast gekomen. Ik was op de basisschool gepest, was teruggetrokken en voelde mij niet lekker in mijn vel zitten en daarnaast natuurlijk het standaard "niet weten wat je met je leven en toekomst moet" waar elke puber doorheen gaat. Ik wilde alles vooral goed doen. Goed mijn best doen en niet opvallen. Uiteindelijk heb ik een keer op een avond huilend bij mijn moeder gestaan met de boodschap "Ik voel mij niet gelukkig". De reactie: "Ach schat..." en werd vervolgens, zonder dat dit een vervolg kreeg weer naar bed gestuurd. Een paar jaar later komt mijn broertje met dezelfde boodschap. Hij voelde zich niet gelukkig. Vervolgens werd er door mijn moeder een heel team aan professionals, psychologen, etc. uit de kast getrokken om met hem te praten en hem beter te laten voelen.

Vanaf mijn 18e heb ik mijn rijbewijs. Mijn ouders hebben de helft meebetaald aan het pakket. Dit vond ik heel fijn en een auto kunnen lenen gaf vrijheid. Toch gaf dit bij mijn moeder weer redenen voor andere ruzies. Zo herinner ik mij een keer dat ik de auto mocht lenen om naar mijn opa en oma (vaders kant) te gaan, 1 uur rijden. Ik zou 18.00 uur weer thuis zijn. Uiteindelijk werd het iets te gezellig bij mijn opa en oma. Dat gebeurde wel eens. Bij hun voelde ik mij geliefd en altijd welkom. "Oma's grote schat!" werd ik genoemd. Op de terug weg ging ik nog wel eens via de dorpen terug rijden. Dat vond ik een fijne, rustgevende en mooie route. Hierdoor was ik een half uur te laat. 18.30 uur kwam ik thuis. Mijn moeder schotelde mij toen het avondeten voor dat nog op het aanrecht op mij stond te wachten, is toen vervolgens de hele auto gaan controleren op deuken en krassen (die er niet waren) en heeft toen zij terug kwam het avondeten onder mijn neus vandaan gepakt en in de prullenbak gegooid. Ik ben toen weggelopen uit huis die avond en met een vriend naar de McDonald's gegaan. Toen ik thuis kwam lag mijn moeder al in bed.

Later ging het weer mis. Mijn moeder en ik kregen ruzie en uiteindelijk werd mijn moeder fysiek. Ze gaf mijn een schop en vertelde dat ik het huis moest verlaten. Dit moest ik wel vaker bij ruzies, maar dit is de enige keer dat ze fysiek is geworden. Ik heb toen wel gezegd dat ik nu niet meer terug kwam, zoals ik eerder altijd deed. Ik pakte mijn spullen en mijn beste vriendin heeft mij die avond nog helpen verhuizen van mijn moeder naar het huis van mijn vader. (Zoveel spullen had ik gelukkig niet

Bij mijn vader ging het goed. Hij liet mij gaan en gaf mij de vrijheid en zelfstandigheid waar ik van genoot. Om 20.30 uur 's avonds: "Pap, ik ga nog even naar een vriend". Dikke prima. Later heeft hij ook uitgesproken dat hij mij goed genoeg kent en weet dat ik niks raars doe, altijd serieus ben wat school/studie betreft en hij ook niet de noodzaak zag om mij hiermee te controleren. Ik was eerlijk en betrouwbaar. Ook toen ik uiteindelijk een relatie kreeg was hij daar heel open voor. Terwijl het juist mijn vader was die even moest wennen toen ik uit de kast kwam, ging hij er geweldig mee om en waren we welkom en gelijk behandeld. Waar mijn moeder destijds bij de coming out reageerde met "Schat, dit weet ik al jaren. Dit zag ik al toen je klein was" en dacht dat dit een prima reactie was, kreeg ik van haar toen ik thuis kwam met mijn eerste relatie een reactie: "Ah, ik zie het! Jij bent het vrouwtje in de relatie!" (Thnx mam... :/)

Ik heb wel eens geprobeerd destijds om op een rustige manier met mijn moeder te praten over hoe ik in mijn ogen door haar behandeld ben vroeger. Dit werd niet in dank afgenomen. "Maar jij was gewoon een moeilijke puber", was dan haar reactie. Ook probeerde ik het op een andere manier. Zij heeft heel lang geen contact gehad met haar moeder, ook vanwege ruzies, vanwege hoe haar moeder (mijn beppe... Fries he), haar behandeld heeft vroeger. Ik heb geprobeerd haar te confronteren daarmee. "Zie je niet dat jij nu hetzelfde bij mij doet, als jouw moeder bij jou deed". Ook dit had geen effect.

Het is niet alleen dat mijn moeder zo is. Ze heeft het duidelijk niet van een vreemde. Haar moeder was zo en ook haar zussen zijn zo. Wij waren op vakantie en uit eten met de familie van moeders kant (niet de leukste mensen). Ik geef de lege borden aan de serveerster. Dit ging wat schevig. Mijn tante, die tegenover mij zat, werd wild omdat ik de messen op haar zou laten vallen (er lag geen mes op dat bord, maar oke...). Vervolgens komt de vraag "wat doen we met het toetje?". Met mijn nichtje had ik al besproken dat we een ijsje zouden halen bij de plaatselijke ijstent, daarom hadden wij een fiets gehuurd om naar de stad en het restaurant te gaan. Dit had ik niet verteld, ik zag er de noodzaak niet van in. Alleen dat ik met de fiets zou gaan. Die boodschap van het ijsje kwam dus na het hoofdmenu. "Oh?! Hebben jullie dat al besproken?" was de reactie van mijn tante. "Ja, hij is een ster in het vertellen van halve verhalen!", was de reactie van mijn moeder. "Ja mam, als jij je bek gewoon eens houdt als ik je wat wilt vertellen en mij laat uitpraten, hoef ik jou geen halve verhalen te vertellen!" (Dit dacht ik... ik zei dit natuurlijk niet). Vervolgens kwam van mijn moeder nog er een "Je bent wel enorm aangekomen hoor!" achteraan. (Ik worstel al jaren met mijn gewicht.)

Toen mijn broertje 15 was (ik was toen 20), en nog in zijn "depressieve fase" zat, werd hij ziek. Een zeldzame tumor in zijn knie. Na een amputatie van zijn been (omkeerplastiek), chemo's, bestralingen, complicaties, etc. is hij uiteindelijk weer beter geworden. In deze tijd had ik al weinig tot geen contact meer met hem. En hoe lullig het ook klinkt, mijn eerste reactie was niet "Oh wat erg", toen ik hoorde dat hij ziek was, maar "Karma is een bitch!". Na jaren van doodgewenst te worden door hem en "kanker homo" naar mijn hoofd te krijgen door hem, zag ik er bijna de humor van in dat hij het nu kreeg. Natuurlijk gunde ik hem wel een goede afloop. Ik was niet bezig met hem. Toen hij ziek werd was mijn oma net een maand overleden en zat nog in diepe rouw. Ik was er bij die ochtend dat zij overleed, stond samen met mijn vader naast haar toen zij haar laatste adem uitblies en dat beeld heb ik lang nog voor mij gezien. Omdat toen alle aandacht natuurlijk (weer/nog steeds) naar mijn broertje toe gingen voelde ik mij heel eenzaam in mijn rouw. In dat hele jaar is er slechts 1 iemand geweest die aan mij vroeg hoe het met mij ging, en dat was mijn nicht aan mijn vader zijn kant. We waren op visite, hadden met de hele familie pizza besteld en die gingen wij met z'n twee ophalen. "Het gaat natuurlijk altijd om hem, maar... hoe gaat het eigenlijk met jou?". (Love her!). Aan mijn moeder had ik niks. We zijn 1x een week op vakantie geweest met zijn twee, omdat ze dit met mijn broertje ook had gedaan, maar emotioneel had ik niks aan haar. Het ging alleen maar over hem. En als ik een grote mond had, of als ik haar rustig vertelde hoe ik mij voelde (wat tegen haar mening of zin in ging) dan was de wereld te klein. Mijn broertje zat destijds nog in een rolstoel. En als mijn moeder niet goed genoeg duwde dan kon hij enorm snauwen naar haar. En... ze deed gewoon niks! Maar ook echt snauwen op een manier dat je denkt: "Vriend, had dit bij mij gedaan en ik had je aan de kant van de weg gezet en je mocht zelf naar huis rollen!". En ze deed gewoon niks. Ik kreeg bij het minste geringste geschreeuw en snauwen naar mijn hoofd als ik het alleen al niet met haar eens was. En hij kreeg niks.

Uiteindelijk is mijn broertje er weer bovenop gekomen. Hij ging uiteindelijk de opleiding verpleegkunde doen. Iedereen zag al dat dit niet goed zou gaan, omdat hij toch nog wel snel last kreeg van zijn been als hij lang moest staan of lopen. Iedereen... behalve mijn moeder. Die dreigde met rechtszaken toen de school mijn broertje adviseerde een andere opleiding te volgen. Hij heeft zich toen ingeschreven bij een andere MBO-school, in een andere stad, maar ook hier ging het niet goed en is uiteindelijk een andere opleiding gaan doen die beter bij hem en zijn situatie past.

Omdat ik bij mijn vader was gaan wonen kreeg mijn broertje mijn oude slaapkamer (naast die van hem) en mijn oude bed. Vervolgens vertelde mijn moeder dat zij een tweede hypotheek op het huis had genomen om wat aanpassingen te doen in het huis. Een nieuwe vloer, een nieuwe keuken en de badkamer helemaal verbouwen. Vervolgens kwam daar ook bij... de muur tussen onze slaapkamers weghalen en voor hem een grote kamer maken. Hierin staat voor hem nu een tweepersoonsbed, een grote tv, een bank, een studeerhoekje, een bureau met enorme game pc, etc. Hij hoeft letterlijk alleen zijn kamer nog maar uit te gaan voor de badkamer of het eten. Als mensen (buren bijvoorbeeld) naar mij vroegen zei mijn moeder altijd: "Die woont op kamers bij zijn vader". Ergens zie ik de humor er wel van in dat mijn broertje dit nu letterlijk bij mijn moeder doet, maar ik word er vooral ook jaloers en boos om dat ik deze luxe nooit heb gekregen. Ik heb ooit een tweepersoons bed gekregen van mijn moeder... en deze is uiteindelijk ook naar mijn broertje gegaan. Om ruzies te voorkomen was mijn reactie: "Oke". Geen enkele kans voor mij om ooit nog een keer terug te komen of desnoods eens te blijven slapen. (Niet dat ik het wilde, maar het was ergens fijn dat de optie er nog was)

Nadat ik officieel bij mijn vader ben ingetrokken was het contact wel wat verbeterd. De ruzies waren gestopt. Logisch, we zaten natuurlijk niet meer zo dicht op elkaars lip. De relatie leek ook weer wat beter te gaan. Weliswaar met ups en downs. Zolang ik het ook maar met haar eens was en haar niet ging tegenspreken.

Twee jaar geleden is het mij, na jaren heel goed sparen, gelukt om in mijn eentje een huis te kopen. Ik werkte al 2 jaar fulltime en schoof elke maand een groot deel van mijn loon opzij voor een woning. Ik vergeet nooit de blik van de hypotheekadviseur toen ik hem vertelde hoeveel ik in al die jaren tijd gespaard had. "Mijn eerste koopwoning! En dat helemaal in mijn eentje! Wat een prestatie!". Voordat ik een bod uitbracht heb ik deze woning 2x bezichtigd. Mijn moeder mocht mee naar de 2e keer. Het is toch mijn moeder en ik wilde haar laten zien waar ik terecht zou komen. Ze was (gelukkig) enthousiast.

De dag van de overdracht. Mijn vader stond gelijk klaar, samen met vrienden, om te helpen klussen in huis. Ik moest de dag na de overdracht voor werk in een hotel in het zuiden van het land, maar mijn vader stond klaar met de verf om alvast te beginnen. Uiteindelijk hebben we alleen samen de slaapkamer geschilderd. Ook betaalde hij mee aan een wasmachine. Mijn moeder? Die heeft geen poot uitgestoken. Wel gaf zij mij haar eettafelstoelen en de tuintafel. "Die mag je hebben, ik wil nieuwe meubels en deze staan nu alleen maar in de weg". Tuurlijk ben ik er dankbaar voor! Als je net een huis koopt en ook de meubels nog moet kopen is elke hulp welkom, maar vergeleken met de gloednieuwe slaapkamer die mijn broertje kreeg voelde dit toch wat scheef.

Mijn moeder werd 60 en wilde dit groots vieren. Dit heeft zij uiteindelijk niet gedaan, gaf zij bij mij aan. Zij was namelijk veel te bang dat mijn broertje en ik elkaar te lijf zouden gaan als wij elkaar zouden zien. Ik heb geprobeerd aan te geven dat dit niet het geval is. Ik heb destijds aangegeven, dat door al die ruzies met hem en mes incidenten van vroeger, hij er bij mij in huis niet in komt. Ik hoef hem niet te zien, maar als wij elkaar tegenkomen bij familie feesten wij gewoon normaal tegen elkaar doen. Met de familie aan mijn vader zijn kant hebben we (bijna) elk jaar een familie BBQ. Dit gaat elk jaar goed en is heel gezellig. Mijn broertje en ik doen dan ook gewoon normaal en gezellig tegen elkaar. Ik zou het nu ook geen ruzie meer noemen met hem. We zijn familie, maar niks meer dan dat en doen gewoon normaal tegen elkaar als we elkaar treffen. Alsof je een oud collega van 10 jaar geleden tegenkomt in de supermarkt. Je zegt hoi, desnoods even vragen hoe het gaat, en gaat door. Dit kwam er bij mijn moeder niet in. Die geloofde niet dat wij (vooral ik... :/ ) rustig konden blijven als wij elkaar zouden zien.

Vlak daarna kwam mijn moeder met het verhaal dat zij een levenstestament had laten opstellen. Daarin heeft zij vastgelegd wie over haar mag besluiten als zij dit zelf niet meer kan. De conclusie: Alleen mijn broertje mocht dit doen. Het argument: "Want hij heeft een medische achtergrond. En jij zal, als ik een kasplantje ben, alleen maar uit emotie reageren en mij in leven houden als ik dat niet meer wil. Ik wil geen kasplantje zijn". (Geloof mij ma... ik ben de eerste die de stekker er uit trekt)
Het argument dat mijn broertje een medische achtergrond heeft klopt ook voor geen meter. Hij is nooit verder gekomen dan zijn 1e jaar MBO verpleegkunde. Hij studeert nu voor laborant. Zoals mijn pa ook leuk zei: "Tenzij je moeder verandert in een bacterie, virus of reageerbuisje heeft je broertje ook geen recht van spreken". Dit deed echt pijn. Dit voelde echt enorm als 'onterfd' en buitengesloten worden. Ik heb hier verder geen groot ding van gemaakt. "Oke" was mijn antwoord.

Ik was op dat moment ook bezig bij een notaris. Ik dacht: "Ik heb nu een eigen woning, twee kinderen (kittens..., maar voelt soms als kinderen). Ik laat nu iets achter als mij wat overkomt". Ik wilde dat goed geregeld hebben. Mijn moeder wist dat ik bij de notaris een afspraak had voor het opmaken van een testament. Ik had ook aangegeven dat ik mijn zou laten uitsluiten. "Die lul krijgt geen cent van mij!"... daar sta ik nog achter. Nadat ik hoorde dat mijn moeder mij niet noemde in haar levenstestament was dit voor mij een druppel om ook haar uit te sluiten. Weet zij dit? Ik denk het niet. Nog niet tenminste... en hoop dat als zij dit te weten komt, dat ze het van mij hoort, niet omdat het in de praktijk moet worden uitgevoerd. Het voelde voor mij een beetje als wraak, maar ik sta er nog steeds achter. (Ook omdat ik haar kant van de familie echt kil, harteloos en verschrikkelijk vind en met het uitsluiten van mijn moeder ik gelijk die hele kant van de familie uitsluit)

In maart vorig jaar overleed mijn opa. We zagen het allemaal aankomen. Hij was ziek en het ging niet meer. Iets na 12'en in de nacht ging de telefoon. Mijn vader belde, zijn zus (mijn tante) had hem gebeld dat hij was overleden. Mijn vader ging verder met mensen bellen en na een kort gesprek hingen wij op. Ik was nu klaarwakker en wilde even mijn hart luchten. Ik belde mijn moeder. Achteraf een grote fout. Ze nam versuft op, ik had haar duidelijk wakker gebeld. "Opa is overleden", zei ik. "Weet je broertje dit al?" was de reactie. "Nog niet, papa zou eerst (zijn vriendin) bellen en dan hem", reageerde ik. "DUS IK WEET EERDER DAT OPA OVERLEDEN IS DAN (JE BROERTJE)!". Nou... daar had ik dus ook geen steun aan.

Terug naar het heden...
Het ging in januari niet lekker. Ik zat niet lekker in mijn vel. Voelde mij leeg, moe, depressief. Het lukte allemaal niet op werk. Ik had er zelfs lichamelijk last van. Daarnaast was 1 van de kittens (nu 1,5 jaar oud) ernstig ziek, dus dit gaf ook stress. Zo kwam ik bij de huisarts terecht, want ik had ontzettend last van mijn rug. Stress, was de conclusie. Logisch, bleek achteraf. Afwijzing en kritiek is iets waar ik niet goed tegen kan. Logisch, vond de praktijkondersteuner. Er is thuis altijd iemand beter geweest (mijn broertje) en ik heb altijd moeten vechten voor mijn plekje. Na jaren van vechten, mijn best doen, gezien willen worden... dat levert stress op. Ik sliep ook slecht, had nachtmerries. Niet van een monster in de kast (ik hou van horrorfilms, dus dat soort dromen zijn juist top ), maar over mijn moeder en de afbranders die ik altijd heb gekregen. Reden voor de huisarts om mij door te sturen naar de praktijkondersteuner (POH).

Uiteindelijk is de kat op 1e paasdag overleden. Het ging niet meer. We hadden alles geprobeerd, maar niks hielp. In zijn laatste weekend had hij, na zoveelste pogingen hem beter te maken, zoveel pijn. Het zat er aan te komen. Ik heb eerder al eens met mijn moeder aan de lijn gehangen, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Inslapen, of toch nog een operatie proberen. Stom natuurlijk, aan mijn moeder had ik niks. "Vraag je nu toestemming aan mij om hem in te laten slapen?!"... Nee mam... ik vraag om steun en advies. Uiteindelijk adviseerde mijn dierenarts nog 1 operatie (gratis gedaan) en toen deze niet lukte zijn we over gegaan op inslapen. Mijn moeder kwam later die week langs. Ze gaf aan dat ze trots was op mij. Hoe ik voor hem had gezorgd. Trots op de liefde, aandacht en zorg die ik aan het beestje had gegeven en dat hij, ondanks zijn aandoening, toch een geweldig (maar te kort) leven heeft gehad. Een compliment van mijn moeder, wow! Wat fijn! Helaas kwam ik er al snel achter dat mijn moeder achter mijn rug vooral reageerde met "Nou... ik had DAT BEEST al lang in laten slapen!". Zo jammer weer... en ook hier weer niks van gezegd natuurlijk.

Op dit moment zit ik dus in een 'zelfcompassie' traject. Leren van mijzelf te houden. Leren voor mijzelf op te komen. Ondanks dat ik het huiswerk nogal zweverig vind, helpen de sessies met de POH mij enorm. De rugklachten zijn in ieder geval weg. De vraag die de POH mij stelde: "Stel dit was een vriend geweest, niet je moeder, wat had je dan gedaan?". Ja... de deur gewezen. En heel gauw. POH: "Dus omdat je loyaal wilt blijven aan je moeder laat je over je eigen grenzen heen gaan, ga je over je eigen waarden en normen heen, ga jij er aan onderdoor". Conclusie: Ik moet ook bij mijn moeder voor mijzelf opkomen.
Wat ik ook uit de training zelfcompassie haal:
- Het ligt niet aan mij!
- Ik ben geweldig, precies zoals ik ben!
- Ik was geen vervelende/moeilijk puber! En ben nu ook geen vervelend mens!
- Alles wat ik nu heb (een goede baan, goede vrienden, een eigen huis, diploma's, etc.) heb ik allemaal ZELF bereikt. EN DAAR MAG IK TROTS OP ZIJN!

Dat is lastig. En ze kan ook wel leuk zijn hoor. Ik ben laatst nog met haar naar het theater geweest (met mij naar een amateur productie, met mijn broertje naar een grote voorstelling, zoals Soldaat van Oranje en The Lion King. Krijg ik die keuze? Nope...). En ze kan ook wel echt een aardige kant laten zien. En voor mijn verjaardag heeft ze mij een paar planten voor de voortuin cadeau gedaan, omdat ik de voortuin had laten verbouwen. Wel merk ik dat als ik met haar praat, ik altijd op mijn hoede ben. Ze is lief en aardig, zolang je haar te vriend hebt. Zolang je haar mening deelt. MAAR OWEE!!!... als je een andere mening hebt, als je kritiek op haar hebt, als je het niet met haar eens bent. Dan is de wereld te klein. Dan is ze kil, fel, koudbloedig en manipulatief. Voor de buitenwereld is het de lieve, zorgzame en betrokken vrouw, en oh wat is mijn broertje ook een lieve jongen. Maar owee als je ze tegen hebt.

Mijn moeder heeft ooit eens over mijn vader gezegd dat hij "een zelfingenomen, egoïstische klootzak" is. Dit heb ik ooit als grapje op een T-shirt laten zetten voor hem, met daaronder nog de tekst "...And I'm proud of it!". Zo maakte wij van deze belediging van mijn moeder toch nog iets positiefs/grappigs. Maar met mijn vader deel ik alles! Hij is mijn relatie adviseur en klusser. We zijn geen knuffelaars, maar met hem kan ik alles delen. En andersom verteld hij mij ook genoeg over zichzelf. En als er iets is, dan bel ik het liefst hem als dat kan. (Hij was ook mee met het inslapen van de kat, ik wilde/kon dat niet alleen doen.)

Opkomen, ook tegenover mijn moeder, heb ik nu geprobeerd. Door de situatie van mijn broertje koopt mijn moeder een gloednieuwe auto. Deze laat ze helemaal aanpassen naar zijn situatie. Zodat, als hij straks een rijbewijs heeft (doet nu lessen), hij de auto kan lenen. Het is mijn moeder haar auto, maar 3x raden wie er straks volledig in rijdt....
Ook dit voelde oneerlijk. Maar nu besloot ik er wat van te zeggen. Op een rustige en kalme manier. Mijn moeder stuurde het zoveelste berichtje over de auto "Maandag de auto ophalen!".
Mijn reactie: "Wat leuk voor jou en (mijn broertje). Je hebt gezegd dat je de auto hebt gekocht vanwege zijn situatie. En dat snap ik. Toch voelt het voor mij alsof ik word buitengesloten of achtergesteld in de manier waarop je met ons beiden omgaat. Bijvoorbeeld door het levenstestament waarin ik niet word genoemd, het geld dat je besteed hebt destijds aan het verbouwen van zijn kamer, en nu deze auto. Ik snap de argumenten voor de auto, maar het raakt mij wel. Daarom zou ik het fijn vinden als je daar rekening mee houdt en mij dat soort dingen niet meer verteld."
Haar reactie: "Grapje zeker..."
Mijn reactie: "Nee, het is niet bedoeld als grap. Ik geef je gewoon aan hoe dit op mij overkomt. Ik vind het jammer dat je zo reageert door te zeggen dat het een grapje is."
Haar reactie: "En ik vind het jammer dat je van mij verwacht dat ik voortaan alles wat ik aan jou vertel eerst op een weegschaal moet leggen."

Dit was, tot op heden, het laatste contact wat ik met mijn moeder had. Vorige week. Ergens zegt mijn gevoel nog een keer, face-to-face, met mijn moeder te gaan praten en (afhankelijk van haar reactie) het contact te verbreken. Aan de andere kant... het blijft mijn moeder. Daar heb je er maar 1 van.

- Zijn er meer mensen die zich in mijn verhaal (of soortgelijk verhaal) herkennen?
- Hoe zouden jullie omgaan met deze situatie(s)? Tips? Adviezen?

(Hele lap tekst... maar wilde dit even kwijt)