Relaties
alle pijlers
Relatie verbroken met man vanwege 4 kinderen
zaterdag 21 februari 2009 om 19:46
Ik moet het even van me afschrijven. Heb anderhalf jaar een relatie gehad met een schat van een man. Ik was smoorverliefd, een betere man kan ik me gewoon niet wensen. Na een half jaar heb ik zijn 4 kinderen ontmoet (ik heb zelf geen kinderen). Dat ging best aardig maar ik vond zijn stijl van opvoeden niet leuk (schreeuwen, autoritair). Als ik een weekend met hen had doorgebracht (niet eens een heel weekend) dan was ik eigenlijk helemaal van slag en zat ik op maandag te huilen.
Dat werd op een gegeven moment wel wat minder (dat huilen en van slag zijn) maar nadat ik in de zomer een hele week vakantie met ze had doorgebracht is er kennelijk bij mij wel wat gaan knagen. Een van de kinderen is erg lastig en heeft gedragsproblemen. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om daarmee om te gaan. Kon het kind af en toe de strot wel doorbijten. Als ik ter sprake bracht wat ik ervan vond of hoe hij het ook anders kon aanpakken dan werd dan een beetje weggewimpeld, ik voelde me niet echt serieus genomen.
Nadat ik in november een hele week slapeloze nachten heb gehad (werkelijk niet geslapen) durfde ik eindelijk aan mezelf te bekennen dat ik niet meer verder wilde. Vanwege de kinderen, niet vanwege hem. Ik wil hem wel maar zijn kinderen niet. En dat gaat dus niet. Ik vind het werkelijk dood- en doodzonde!!
Ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die iets dergelijks meegemaakt hebben en of ze gevoelens herkennen.
Dat werd op een gegeven moment wel wat minder (dat huilen en van slag zijn) maar nadat ik in de zomer een hele week vakantie met ze had doorgebracht is er kennelijk bij mij wel wat gaan knagen. Een van de kinderen is erg lastig en heeft gedragsproblemen. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om daarmee om te gaan. Kon het kind af en toe de strot wel doorbijten. Als ik ter sprake bracht wat ik ervan vond of hoe hij het ook anders kon aanpakken dan werd dan een beetje weggewimpeld, ik voelde me niet echt serieus genomen.
Nadat ik in november een hele week slapeloze nachten heb gehad (werkelijk niet geslapen) durfde ik eindelijk aan mezelf te bekennen dat ik niet meer verder wilde. Vanwege de kinderen, niet vanwege hem. Ik wil hem wel maar zijn kinderen niet. En dat gaat dus niet. Ik vind het werkelijk dood- en doodzonde!!
Ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die iets dergelijks meegemaakt hebben en of ze gevoelens herkennen.
zaterdag 21 februari 2009 om 19:54
Niet meegemaakt, maar ik heb het wel eens zien gebeuren. Het wordt heel erg moeilijk om een relatie vol te houden als je, om welke reden dan ook, niet kan leven met de kinderen van je partner. In die situatie komt eigenlijk iedereen te kort; jij, je partner, de kinderen. Ik vind het erg dapper van je dat je er een punt achter hebt durven zetten, ondanks dat je wel gevoel had/hebt voor de man.
Wat me wel verbaast is dat je gevoel voor hem niet is aangetast door de wijze waarop hij met zijn kinderen om gaat. Je zegt dat je een relatie had met een schat van een man, maar dit doet toch enorm af aan dat beeld? Als een man zo te keer gaat tegen zijn kinderen en zich heel autoritair opstelt, zou voor mij een enorme afknapper zijn.
Heb je zelf een kinderwens?
Wat me wel verbaast is dat je gevoel voor hem niet is aangetast door de wijze waarop hij met zijn kinderen om gaat. Je zegt dat je een relatie had met een schat van een man, maar dit doet toch enorm af aan dat beeld? Als een man zo te keer gaat tegen zijn kinderen en zich heel autoritair opstelt, zou voor mij een enorme afknapper zijn.
Heb je zelf een kinderwens?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 21 februari 2009 om 19:57
zaterdag 21 februari 2009 om 20:02
Ik heb al jaren een relatie met een man die een bovenmodaal aantal kinderen heeft. Ik kan me herinneren dat het samen leven, met name in de periode voordat wij samenwoonden, soms lastig en vaak wennen was. Ik kan je echter verzekeren dat ik nooit de neiging heb gehad een kind iets aan te doen, laat staan het de 'strot door te bijten'.
Samengestelde gezinnen hebben nou eenmaal een kans van meer dan vijfitig procent om voortijdig te eindigen. Je redt het alleen als beide volwassenen bereid zijn zich meer dan gemiddeld in te zetten, als je steeds het gezamenlijke doel voor ogen houdt en bereid blijft te communiceren en oplossingen te zoeken die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
Klaarblijkelijk heeft het jullie daaraan ontbroken en dat is voor alle betrokkenen triest. De enige conclusie kan echter zijn dat er niet meer in zat voor jullie en dat het leven dus verder gaat, maar dan zonder elkaar.
Samengestelde gezinnen hebben nou eenmaal een kans van meer dan vijfitig procent om voortijdig te eindigen. Je redt het alleen als beide volwassenen bereid zijn zich meer dan gemiddeld in te zetten, als je steeds het gezamenlijke doel voor ogen houdt en bereid blijft te communiceren en oplossingen te zoeken die voor alle partijen aanvaardbaar zijn.
Klaarblijkelijk heeft het jullie daaraan ontbroken en dat is voor alle betrokkenen triest. De enige conclusie kan echter zijn dat er niet meer in zat voor jullie en dat het leven dus verder gaat, maar dan zonder elkaar.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:04
zaterdag 21 februari 2009 om 20:05
quote:Tea_Time schreef op 21 februari 2009 @ 19:52:
Als je de manier hoe hij met zn kinderen omgaat niet correct vindt wil je ook een deel van hem niet....
plus is de vraag of het wel aan jou is/was om over de opvoeding te beslissen....
Op je eerste reactie: daar zit wat in ja. Toen de relatie verbroken werd hebben we daar intensief over gesproken en hij gaf toe dat hij weinig tot niets met mijn kritiek had gedaan. Ondertussen heeft hij zijn houding t.o.v. de kinderen veranderd en ziet hij zelf heel goed in dat zijn aanpak meestal averechts uitwerkte (nog meer schreeuwen en ruzie).
Je tweede opmerking: het gaat niet over beslissen, ik vind dat ik het mag....moet(!) zeggen als me iets dwars zit, irriteert of als ik het idee heb dat het ook anders kan. Dat deed ik uiteraard waar de kinderen niet bij waren.
Als je de manier hoe hij met zn kinderen omgaat niet correct vindt wil je ook een deel van hem niet....
plus is de vraag of het wel aan jou is/was om over de opvoeding te beslissen....
Op je eerste reactie: daar zit wat in ja. Toen de relatie verbroken werd hebben we daar intensief over gesproken en hij gaf toe dat hij weinig tot niets met mijn kritiek had gedaan. Ondertussen heeft hij zijn houding t.o.v. de kinderen veranderd en ziet hij zelf heel goed in dat zijn aanpak meestal averechts uitwerkte (nog meer schreeuwen en ruzie).
Je tweede opmerking: het gaat niet over beslissen, ik vind dat ik het mag....moet(!) zeggen als me iets dwars zit, irriteert of als ik het idee heb dat het ook anders kan. Dat deed ik uiteraard waar de kinderen niet bij waren.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:07
quote:Tea_Time schreef op 21 februari 2009 @ 20:04:
Monissa, ik denk dat mijn reactie niet kort door de bocht is maar juist reeel.
reeeler dan in anderhalf jaar relatie geen contacten met de kinderen van je partner....
(Al was een vakantie samen misschien iets te veel van het goede.)
Hoe oud zijn de kinderen?Geen contact met de kinderen vind ik geen optie en hij al helemaal niet. Kinderen zijn 13, 11, 9 en 6.
Monissa, ik denk dat mijn reactie niet kort door de bocht is maar juist reeel.
reeeler dan in anderhalf jaar relatie geen contacten met de kinderen van je partner....
(Al was een vakantie samen misschien iets te veel van het goede.)
Hoe oud zijn de kinderen?Geen contact met de kinderen vind ik geen optie en hij al helemaal niet. Kinderen zijn 13, 11, 9 en 6.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:08
Monissa, maar op een gegeven moment kom je op een punt dat je samen echt verder wilt, als in samenwonen. Hoe dan ook, die kinderen zijn voor hem het allerbelangrijkste, je kunt ze niet ontkennen. Lijkt me onmogelijk om in deze situatie een relatie te hebben, hoe erg dat ook is.
Ik heb zelf 1 kind, maar zou nooit een relatie willen hebben met een man die kinderen heeft. Klinkt misschien hypocriet, maar ik weet dat ik weinig kan hebben van andermans kinderen. Of eigenlijk, ik heb er gewoon geen zin in, dus ik zou gelijk afhaken als een man ermee komt dat hij kinderen heeft.
Ik heb zelf 1 kind, maar zou nooit een relatie willen hebben met een man die kinderen heeft. Klinkt misschien hypocriet, maar ik weet dat ik weinig kan hebben van andermans kinderen. Of eigenlijk, ik heb er gewoon geen zin in, dus ik zou gelijk afhaken als een man ermee komt dat hij kinderen heeft.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:11
En dan nog..stel dat je door gaat met de relatie. En to wilt zelf ook nog kinderen, dan zit je al gauw op zes kinderen in totaal. Lijkt me nogal wat. Als je zelf geen kinderen wilt dan lijkt het me al helemaal een gigantische opoffering om de kinderen van je partner te accepteren.
Hoe staat jij daar tegenover, heb jij wel een kinderwens en hoe verhoudt zich dat ten opzichte van de vier die je ex heeft?
Hoe staat jij daar tegenover, heb jij wel een kinderwens en hoe verhoudt zich dat ten opzichte van de vier die je ex heeft?
zaterdag 21 februari 2009 om 20:11
quote:Poezewoes schreef op 21 februari 2009 @ 19:54:
Niet meegemaakt, maar ik heb het wel eens zien gebeuren. Het wordt heel erg moeilijk om een relatie vol te houden als je, om welke reden dan ook, niet kan leven met de kinderen van je partner. In die situatie komt eigenlijk iedereen te kort; jij, je partner, de kinderen. Ik vind het erg dapper van je dat je er een punt achter hebt durven zetten, ondanks dat je wel gevoel had/hebt voor de man.
Wat me wel verbaast is dat je gevoel voor hem niet is aangetast door de wijze waarop hij met zijn kinderen om gaat. Je zegt dat je een relatie had met een schat van een man, maar dit doet toch enorm af aan dat beeld? Als een man zo te keer gaat tegen zijn kinderen en zich heel autoritair opstelt, zou voor mij een enorme afknapper zijn.
Heb je zelf een kinderwens?Nou, ik denk eigenlijk dat dat gevoel wel aangetast was. Maar dat ik het steeds heb verdrongen en alleen maar zag (wilde zien) hoe lief hij tegen mij was, want dat was 'ie! Toen ik ook merkte dat hij niets met mijn commentaar deed (zie mijn reactie eerder) heb ik het een beetje laten varen en tja....dan gaat het mis. Ik heb zelf geen kinderwens.
Niet meegemaakt, maar ik heb het wel eens zien gebeuren. Het wordt heel erg moeilijk om een relatie vol te houden als je, om welke reden dan ook, niet kan leven met de kinderen van je partner. In die situatie komt eigenlijk iedereen te kort; jij, je partner, de kinderen. Ik vind het erg dapper van je dat je er een punt achter hebt durven zetten, ondanks dat je wel gevoel had/hebt voor de man.
Wat me wel verbaast is dat je gevoel voor hem niet is aangetast door de wijze waarop hij met zijn kinderen om gaat. Je zegt dat je een relatie had met een schat van een man, maar dit doet toch enorm af aan dat beeld? Als een man zo te keer gaat tegen zijn kinderen en zich heel autoritair opstelt, zou voor mij een enorme afknapper zijn.
Heb je zelf een kinderwens?Nou, ik denk eigenlijk dat dat gevoel wel aangetast was. Maar dat ik het steeds heb verdrongen en alleen maar zag (wilde zien) hoe lief hij tegen mij was, want dat was 'ie! Toen ik ook merkte dat hij niets met mijn commentaar deed (zie mijn reactie eerder) heb ik het een beetje laten varen en tja....dan gaat het mis. Ik heb zelf geen kinderwens.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:12
Het hangt natuurlijk ook van de kinderen af. Jaren geleden heb ik een periode een relatie gehad met een man met dochter, dochter was twee jaar ouder dan de mijne. Ik was verliefd op dat meisje, nog als ik haar zie vliegt ze me in de armen, de klik was wederzijds.
Maar ik ken ook wel kinderen waar ik echt weinig mee heb. Ik zou er erg veel moeite mee hebben als is die in mijn gezin op zou moeten nemen.
Maar ik ken ook wel kinderen waar ik echt weinig mee heb. Ik zou er erg veel moeite mee hebben als is die in mijn gezin op zou moeten nemen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 21 februari 2009 om 20:16
quote:Karen1971 schreef op 21 februari 2009 @ 20:11:
[...]
Nou, ik denk eigenlijk dat dat gevoel wel aangetast was. Maar dat ik het steeds heb verdrongen en alleen maar zag (wilde zien) hoe lief hij tegen mij was, want dat was 'ie! Dus dan lag het niet alleen aan de kinderen, dat het over ging. Je gevoel voor de man was dus wel degelijk niet meer wat het zou moeten zijn.
[...]
Nou, ik denk eigenlijk dat dat gevoel wel aangetast was. Maar dat ik het steeds heb verdrongen en alleen maar zag (wilde zien) hoe lief hij tegen mij was, want dat was 'ie! Dus dan lag het niet alleen aan de kinderen, dat het over ging. Je gevoel voor de man was dus wel degelijk niet meer wat het zou moeten zijn.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 21 februari 2009 om 20:18
quote:Tea_Time schreef op 21 februari 2009 @ 20:12:
@ Karen, ik denk dat je in meerdere opzichten correct gehandeld hebt.
Hoelang is het nu uit?
In november was de breuk en daarna hebben we af en aan toch weer contact gehad. Zelfs weer 'officieel' geprobeerd maar toen hij bij mij sliep deed ik weer geen oog dicht.
We hebben elkaar vandaag zelfs nog gezien hoewel we allebei dondersgoed beseffen dat het naar niets leidt. Ik weet dat het beste is geen contact meer te hebben. Maar we houden nog zoveel van elkaar....Ik weet: het slijt. En het slijt het snelst door elkaar niet meer te zien.
@ Karen, ik denk dat je in meerdere opzichten correct gehandeld hebt.
Hoelang is het nu uit?
In november was de breuk en daarna hebben we af en aan toch weer contact gehad. Zelfs weer 'officieel' geprobeerd maar toen hij bij mij sliep deed ik weer geen oog dicht.
We hebben elkaar vandaag zelfs nog gezien hoewel we allebei dondersgoed beseffen dat het naar niets leidt. Ik weet dat het beste is geen contact meer te hebben. Maar we houden nog zoveel van elkaar....Ik weet: het slijt. En het slijt het snelst door elkaar niet meer te zien.
zaterdag 21 februari 2009 om 20:20
zaterdag 21 februari 2009 om 20:26
Nee, geen ervaring. Ik wil dat ook persé niet ervaren, weet gewoon dat ik het niet zou kunnen handelen.
Het lastige is natuurlijk dat je verliefdheid niet kunt wegstoppen, en in zo'n fase ben je veel bereidwilliger om iets uit te proberen. Ik weet van mezelf dat het uiteindelijk op niets zou uitlopen als ik het toch een kans zou geven. Dus dan begin ik er maar niet aan.
Heb trouwens wel een omgekeerde ervaring; mijn vriend wil geen kinderen maar ik heb er dus 1. Dat was ook even lastig, en heb veel respect voor hem dat hij dit wil.
Het lastige is natuurlijk dat je verliefdheid niet kunt wegstoppen, en in zo'n fase ben je veel bereidwilliger om iets uit te proberen. Ik weet van mezelf dat het uiteindelijk op niets zou uitlopen als ik het toch een kans zou geven. Dus dan begin ik er maar niet aan.
Heb trouwens wel een omgekeerde ervaring; mijn vriend wil geen kinderen maar ik heb er dus 1. Dat was ook even lastig, en heb veel respect voor hem dat hij dit wil.
zaterdag 21 februari 2009 om 21:31
zondag 22 februari 2009 om 00:19
Mijn vriend (ex) heeft geen kinderen en ik heb er 2, leeftijd 15 en 12
We hebben nu 6 jaar samengewoond en ik heb er een end aan gebreid omdat de klik er niet was tussen de kids en hij.
Tegen mij is hij hartstikke lief maar mijn kids, vooral de jongste daar kan hij niet mee door 1 deur. En ik ging steeds meer zien en meer opletten. Het ging niet meer, de ruzies in huis, geschreeuw etc. Heb nu eindelijk een huisje en over 2 weken ben ik pleitte YES!!! Eindelijk rust in huis. Ik zou net als Jules ook nooit iets met een man willen die kinderen heeft. Nouja een man zonder werkt dus ook niet dus ik wil vanaf nu never en nooit meer samenwonen
We hebben nu 6 jaar samengewoond en ik heb er een end aan gebreid omdat de klik er niet was tussen de kids en hij.
Tegen mij is hij hartstikke lief maar mijn kids, vooral de jongste daar kan hij niet mee door 1 deur. En ik ging steeds meer zien en meer opletten. Het ging niet meer, de ruzies in huis, geschreeuw etc. Heb nu eindelijk een huisje en over 2 weken ben ik pleitte YES!!! Eindelijk rust in huis. Ik zou net als Jules ook nooit iets met een man willen die kinderen heeft. Nouja een man zonder werkt dus ook niet dus ik wil vanaf nu never en nooit meer samenwonen
zondag 22 februari 2009 om 11:07
mijn man heeft een zoon van 14. ik ben (nog) kinderloos.
zeker in het begin veel stress over gehad. hun manier van opvoeden staat me helemaal niet aan.
verwend kind dat denkt dat hij het middelpunt van de wereld is, loopt over zijn moeder heen, lui enz.enz.
totdat ik me realiseerde dat de opvoeding niet mijn probleem is.
ik heb wel regels in mijn huis, waar hij zich aan te houden heeft en als ik nee zeg bedoel ik ook nee.
dat was even wennen voor hem, af en toe wel wat geschreeuwd, maar nu 3 jaar verder, weet hij wat hij aan me heeft.
hij is veel rustiger geworden, ook omdat onderhandelen en discussieren met mij over een koekje geen zin heeft. mijn man ziet ook dat dit beter werkt, dus wat dat betreft trekken we 1 lijn.
en tot mijn grote verbazing is hij deze week bij ons geweest om bij een boer te kunnen werken! hij heeft echt plezier in werken en dat had ik nou nooit verwacht.
zeker in het begin veel stress over gehad. hun manier van opvoeden staat me helemaal niet aan.
verwend kind dat denkt dat hij het middelpunt van de wereld is, loopt over zijn moeder heen, lui enz.enz.
totdat ik me realiseerde dat de opvoeding niet mijn probleem is.
ik heb wel regels in mijn huis, waar hij zich aan te houden heeft en als ik nee zeg bedoel ik ook nee.
dat was even wennen voor hem, af en toe wel wat geschreeuwd, maar nu 3 jaar verder, weet hij wat hij aan me heeft.
hij is veel rustiger geworden, ook omdat onderhandelen en discussieren met mij over een koekje geen zin heeft. mijn man ziet ook dat dit beter werkt, dus wat dat betreft trekken we 1 lijn.
en tot mijn grote verbazing is hij deze week bij ons geweest om bij een boer te kunnen werken! hij heeft echt plezier in werken en dat had ik nou nooit verwacht.
maandag 23 februari 2009 om 19:31
Pffff er zijn dus meer vrouwen die hier mee zitten. Ik heb ruim 10 jaar een relatie met de geweldigste man ooit maar..........sinds 2 jaar woont zijn nu 14 jarige zoon bij ons en ik vind het elke dag weer een terugkerende strijd. Niet dat er daadwerkelijk strijd is, ik trek me volledig terug in mezelf en laat de opvoeding helemaal over aan vader maar het feit dat je 24 uur met elkaar zit is toch niet te ontlopen. Manneke zelf heeft volgens mij niets in de gaten, is ook een aardig kind, niets mis mee maar ik word in en in moe van het continu op de vlucht van thuis zijn. Ga naar mijn werk, probeer mezelf zoveel mogelijk uit te nodigen elders, sport 5 dagen in de week en nu begin ik echt radeloos te worden. Maar stoppen met de man waar je je zelfs na 10 jaar nog nooit aan geergerd hebt en die je eigenlijk ook nog steeds de beste man ooit vindt is ook knap moeilijk. Had hij de kinderen meteen ingebracht dan was ik er uiteraard niet aan begonnen en hadden we misschien een latrelatie gehad maar nu is het allemaal lastig terug te draaien. De kinderen hebben de 1e 8 jaar gewoon alleen in het weekend bij ons gewoond, geen probleem dat was best gezellig maar 7 dagen in de week en vrijwel nooit naar zijn moeder gaan is toch een complete omschakeling van je leven. Ik vraag me af of er vrouwen zijn die dit op hebben kunnen lossen en toch hun relatie goed hebben kunnen houden en de kinderen er niet mee lastig gevallen hebben want dat staat voorop, zoontje heeft alle recht om bij zijn vader te wonen dus nogmaals ik leg hem geen strobreed in de weg, maar weet op het moment de oplossing even niet meer te vinden.
