Relaties
alle pijlers
Relatiecrisis
donderdag 13 november 2008 om 19:14
Hallo,
Ik ben nu ongeveer een jaar samen met mijn huidige vriend. Hij is een aantal jaar ouder dan mij en dit botst soms wel wat. Hij wil me van alles leren en ik vind bepaalde dingen prima zoals ze zijn, ik hoef niet zonodig van alles aan mezelf te veranderen omdat iemand anders dat wil. (op een bepaalde manier discusseren etc.)
het ging dus een paar maanden goed totdat we ruzie's kregen. Met ruzie's wordt hij afstandelijk en is er geen sprake van "liefde". Hij legt de schuld bij mij, het kan hem weinig schelen of ik huil, me kut voel en alles. Hij haalt me omlaag als hij boos is en houdt eigenlijk geen rekening met mij. Ik raak hiervan in paniek en nu na al die ruzie's raak ik al in paniek als hij boos wordt.
Ik weet dan, ik kan hem niet kalmeren.
Ik handel vanuit mijn gevoel, niet zozeer vanuit mijn denken, dit lukt me niet. Ik denk wel; hou je mond nu, hou je rustig, hij is kwaad dus laat hem met rust dit is zijn probleem, hij wil een discussie, ga hier niet in mee.
Maar het lukt me niet om dit vol te houden, ik wil dat het goedkomt, wil het uitpraten en weer lief voor elkaar zijn. Hij houd vol dat iets mijn fout is, ik heb het helemaal verkeerd gedaan, dankzij mij hebben we ruzie gekregen etc. Ik heb goed over alles nagedacht, ik weet zeker dat in zo'n situatie, als iets mijn schuld is, ik dit toegeef en goedmaak. Is iets niet mijn ding dan zeg ik hier dus ook geen sorry voor dat is onredelijk. Maar daar botst het vaak.
Hij vind dat ik iets verkeerd heb gedaan en ik wil gewoon dat het weer oké is en dat hij ophoud met die nare en nutteloze dingen.
Hij heeft toegegeven dat hij koppig is enzo maar ik dring niet zo goed tot hem door.
Nouja, ik weet het gewoon niet meer.
Nu hebben we zovaak ruzie gehad dat mijn gevoel gewoon kapot is. Ik weet ook wel, ik ben best gevoelig en ik heb er een hekel aan als iemand kwaad op me is (vooral als er geen reden is om kwaad op me te zijn) dit ook ivm mijn verleden..
Hij weet dat ik een hekel heb aan boosheid en dat ik het daarom heb uitgemaakt met mijn ex, ik snap niet waarom hij zo gevoelloos naar mij toe kan doen.
Ik weet niet meer hoe ik de situatie moet veranderen, hij wou dat ik bepaalde dingen aan mezelf veranderde, hier heb ik hard aan gewerkt en is helemaal weer oké. Ik heb mezelf in de hand.
Ik ben bang om in discussie te gaan, want dan weet ik hoelaat het is, dan loopt het in de hand. Hij gaat er heel erg ver in door.
Het spijt me voor mijn lange verhaal maar ik ben helemaal op.
Ik heb zoveel mijn best gedaan, misschien wel teveel.
Ik weet dat ik mijn grens niet goed aangegeven heb en nu lukt het me niet meer om het te veranderen.
Hoe kom ik hieruit? Hoe komen we verder? En kan het nog wel goedkomen?
Wie heeft hier ervaring mee of tips voor?
Liefs
Ik ben nu ongeveer een jaar samen met mijn huidige vriend. Hij is een aantal jaar ouder dan mij en dit botst soms wel wat. Hij wil me van alles leren en ik vind bepaalde dingen prima zoals ze zijn, ik hoef niet zonodig van alles aan mezelf te veranderen omdat iemand anders dat wil. (op een bepaalde manier discusseren etc.)
het ging dus een paar maanden goed totdat we ruzie's kregen. Met ruzie's wordt hij afstandelijk en is er geen sprake van "liefde". Hij legt de schuld bij mij, het kan hem weinig schelen of ik huil, me kut voel en alles. Hij haalt me omlaag als hij boos is en houdt eigenlijk geen rekening met mij. Ik raak hiervan in paniek en nu na al die ruzie's raak ik al in paniek als hij boos wordt.
Ik weet dan, ik kan hem niet kalmeren.
Ik handel vanuit mijn gevoel, niet zozeer vanuit mijn denken, dit lukt me niet. Ik denk wel; hou je mond nu, hou je rustig, hij is kwaad dus laat hem met rust dit is zijn probleem, hij wil een discussie, ga hier niet in mee.
Maar het lukt me niet om dit vol te houden, ik wil dat het goedkomt, wil het uitpraten en weer lief voor elkaar zijn. Hij houd vol dat iets mijn fout is, ik heb het helemaal verkeerd gedaan, dankzij mij hebben we ruzie gekregen etc. Ik heb goed over alles nagedacht, ik weet zeker dat in zo'n situatie, als iets mijn schuld is, ik dit toegeef en goedmaak. Is iets niet mijn ding dan zeg ik hier dus ook geen sorry voor dat is onredelijk. Maar daar botst het vaak.
Hij vind dat ik iets verkeerd heb gedaan en ik wil gewoon dat het weer oké is en dat hij ophoud met die nare en nutteloze dingen.
Hij heeft toegegeven dat hij koppig is enzo maar ik dring niet zo goed tot hem door.
Nouja, ik weet het gewoon niet meer.
Nu hebben we zovaak ruzie gehad dat mijn gevoel gewoon kapot is. Ik weet ook wel, ik ben best gevoelig en ik heb er een hekel aan als iemand kwaad op me is (vooral als er geen reden is om kwaad op me te zijn) dit ook ivm mijn verleden..
Hij weet dat ik een hekel heb aan boosheid en dat ik het daarom heb uitgemaakt met mijn ex, ik snap niet waarom hij zo gevoelloos naar mij toe kan doen.
Ik weet niet meer hoe ik de situatie moet veranderen, hij wou dat ik bepaalde dingen aan mezelf veranderde, hier heb ik hard aan gewerkt en is helemaal weer oké. Ik heb mezelf in de hand.
Ik ben bang om in discussie te gaan, want dan weet ik hoelaat het is, dan loopt het in de hand. Hij gaat er heel erg ver in door.
Het spijt me voor mijn lange verhaal maar ik ben helemaal op.
Ik heb zoveel mijn best gedaan, misschien wel teveel.
Ik weet dat ik mijn grens niet goed aangegeven heb en nu lukt het me niet meer om het te veranderen.
Hoe kom ik hieruit? Hoe komen we verder? En kan het nog wel goedkomen?
Wie heeft hier ervaring mee of tips voor?
Liefs
maandag 24 november 2008 om 21:28
Over dat troosten weet ik heel erg goed wat je bedoeld. Ik begreep het ook niet. Had ik het dan niet verdiend? Maar je kunt het niet afdwingen en hij kan het nu eenmaal niet. Soort onvermogen zoals Feliciaatje en Sensy mij voorhielden, volledig terecht. Hij werd alleen maar kil als ik er zo aan toe was. Maar nogmaals, afdwingen helpt niet. En omdat het zo escaleert wordt de afstand alleen maar groter.
maandag 24 november 2008 om 21:28
Hoe bedoel je dit?
" Ik krijg sterk het gevoel dat je juist met deze relatie zoveel moeite hebt en er zoveel energie insteekt omdat je iets nastreeft wat dieper zit dan dit.
Dat maakt het m.i. ook zo lastig voor je om ermee te stoppen."
Tja..misschien dat ik nu projecteer hoor
Ik weet van mezelf, ook door onveilige hechting, afwijzing, dat ik iets probeer te krijgen / na te streven in relaties (bevestiging, geen afwijzing)..terwijl dat een dieperliggende behoefte is. Iets als kind niet gehad en het nu als volwassene zo graag wil hebben.
In jouw situatie vertaal ik het dan zo: jij kon als kind niet duidelijk maken aan je vader dat het niet goed was wat hij deed..en ik heb het idee dat jij je vriend nu ook steeds duidelijk wil maken dat het niet klopt wat hij doet, dat jij je gekwetst voelt door zijn gedrag. Het lijkt, uit je verhalen, dat je zo hard bezig bent om hem dingen te laten inzien. En ik vraag me dus af: waar komt die behoefte dan zo hard vandaan om je vriend dingen in te laten zien.
Komt bij dat als je soms je doel bereikt (of half) doordat hij zegt in te zien..je heel blij bent. Vervolgens komt hij z'n woorden niet na..en dan ga je weer strijden om dat doel te bereiken.
Waar ik nu voor zou kiezen is
- doorgaan met deze relatie, een tijdje 'afstand houden' niks willen verbeteren en mezelf zijn. Kan ik dit niet.. moet ik mijn conclusies trekken.
Dat lijkt me een goede keuze, maar dan vraagt dus aanpassing van jou..van jouw eigen patroon die je laat zien bij hem. Jezelf zijn, dwz commentaar krijgen van hem. En dan? Hou je dan je mond, ga je in discussie, lach je het weg? wat doe je dan?
" Ik krijg sterk het gevoel dat je juist met deze relatie zoveel moeite hebt en er zoveel energie insteekt omdat je iets nastreeft wat dieper zit dan dit.
Dat maakt het m.i. ook zo lastig voor je om ermee te stoppen."
Tja..misschien dat ik nu projecteer hoor
Ik weet van mezelf, ook door onveilige hechting, afwijzing, dat ik iets probeer te krijgen / na te streven in relaties (bevestiging, geen afwijzing)..terwijl dat een dieperliggende behoefte is. Iets als kind niet gehad en het nu als volwassene zo graag wil hebben.
In jouw situatie vertaal ik het dan zo: jij kon als kind niet duidelijk maken aan je vader dat het niet goed was wat hij deed..en ik heb het idee dat jij je vriend nu ook steeds duidelijk wil maken dat het niet klopt wat hij doet, dat jij je gekwetst voelt door zijn gedrag. Het lijkt, uit je verhalen, dat je zo hard bezig bent om hem dingen te laten inzien. En ik vraag me dus af: waar komt die behoefte dan zo hard vandaan om je vriend dingen in te laten zien.
Komt bij dat als je soms je doel bereikt (of half) doordat hij zegt in te zien..je heel blij bent. Vervolgens komt hij z'n woorden niet na..en dan ga je weer strijden om dat doel te bereiken.
Waar ik nu voor zou kiezen is
- doorgaan met deze relatie, een tijdje 'afstand houden' niks willen verbeteren en mezelf zijn. Kan ik dit niet.. moet ik mijn conclusies trekken.
Dat lijkt me een goede keuze, maar dan vraagt dus aanpassing van jou..van jouw eigen patroon die je laat zien bij hem. Jezelf zijn, dwz commentaar krijgen van hem. En dan? Hou je dan je mond, ga je in discussie, lach je het weg? wat doe je dan?
maandag 24 november 2008 om 21:30
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2008 @ 21:25:
[...]
Ik denk dat bedoeld wordt dat je heel hard op zoek bent naar iets wat je eigenlijk alleen ooit bij jezelf zult vinden. Ultieme acceptatie. Je streeft er naar bij anderen, hoewel je het moet zoeken bij jezelf. Dan kan nooit iemand je meer zo hard raken.
Heb je iets waar je aan jezelf absoluut niet aan twijfelt? Waar je helemaal in gelooft? Stel, je weet 100% zeker dat je goed kan fietsen. Als iemand zegt dat je niet kan fietsen, raakt het je dan of haal je je schouders op? Als jij respect zou hebben voor jezelf, zou je er niet om hoeven smeken bij een ander en je zo laten behandelen.
Ik begrijp het.
Het is ook grotendeels dat ik gekwetst ben dat iemand me zo diep heeft geraakt en dit blijft doen terwijl diegene weet hoeveel pijn het me doet. Dat diegene zegt dat hij van me houdt terwijl hij me zoveel pijn doet, dit bewust doet. Het maakt me kwaad dat iemand die mogelijkheid ook heeft.
Van veel dingen weet ik gewoon dat ik er goed in ben en dat het een sterk punt van mezelf is.
Ik ben op veel gebieden zelfverzekerd.
Alleen hij kan me daarin laten twijfelen, dus misschien geloof ik nog niet genoeg in mezelf maar het is moeilijk als iemand van wie je houd zegt dat je bepaalde dingen niet kunt terwijl je weet dat je het wel kunt. Het doet me pijn dat iemand van wie ik hou dat zegt.
Je hebt gelijk, ik moet mijn schouders op kunnen halen als hij zegt dat ik iets niet kan of dat ik een slecht persoon ben
[...]
Ik denk dat bedoeld wordt dat je heel hard op zoek bent naar iets wat je eigenlijk alleen ooit bij jezelf zult vinden. Ultieme acceptatie. Je streeft er naar bij anderen, hoewel je het moet zoeken bij jezelf. Dan kan nooit iemand je meer zo hard raken.
Heb je iets waar je aan jezelf absoluut niet aan twijfelt? Waar je helemaal in gelooft? Stel, je weet 100% zeker dat je goed kan fietsen. Als iemand zegt dat je niet kan fietsen, raakt het je dan of haal je je schouders op? Als jij respect zou hebben voor jezelf, zou je er niet om hoeven smeken bij een ander en je zo laten behandelen.
Ik begrijp het.
Het is ook grotendeels dat ik gekwetst ben dat iemand me zo diep heeft geraakt en dit blijft doen terwijl diegene weet hoeveel pijn het me doet. Dat diegene zegt dat hij van me houdt terwijl hij me zoveel pijn doet, dit bewust doet. Het maakt me kwaad dat iemand die mogelijkheid ook heeft.
Van veel dingen weet ik gewoon dat ik er goed in ben en dat het een sterk punt van mezelf is.
Ik ben op veel gebieden zelfverzekerd.
Alleen hij kan me daarin laten twijfelen, dus misschien geloof ik nog niet genoeg in mezelf maar het is moeilijk als iemand van wie je houd zegt dat je bepaalde dingen niet kunt terwijl je weet dat je het wel kunt. Het doet me pijn dat iemand van wie ik hou dat zegt.
Je hebt gelijk, ik moet mijn schouders op kunnen halen als hij zegt dat ik iets niet kan of dat ik een slecht persoon ben
maandag 24 november 2008 om 21:31
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2008 @ 21:28:
Over dat troosten weet ik heel erg goed wat je bedoeld. Ik begreep het ook niet. Had ik het dan niet verdiend? Maar je kunt het niet afdwingen en hij kan het nu eenmaal niet. Soort onvermogen zoals Feliciaatje en Sensy mij voorhielden, volledig terecht. Hij werd alleen maar kil als ik er zo aan toe was. Maar nogmaals, afdwingen helpt niet. En omdat het zo escaleert wordt de afstand alleen maar groter.
Ja ik begrijp het. Dus ik moet hem er niet in willen veranderen want hij kan me gewoon niet troosten. Hij word idd ook kil.
Wat heb jij in die situatie gedaan?
Over dat troosten weet ik heel erg goed wat je bedoeld. Ik begreep het ook niet. Had ik het dan niet verdiend? Maar je kunt het niet afdwingen en hij kan het nu eenmaal niet. Soort onvermogen zoals Feliciaatje en Sensy mij voorhielden, volledig terecht. Hij werd alleen maar kil als ik er zo aan toe was. Maar nogmaals, afdwingen helpt niet. En omdat het zo escaleert wordt de afstand alleen maar groter.
Ja ik begrijp het. Dus ik moet hem er niet in willen veranderen want hij kan me gewoon niet troosten. Hij word idd ook kil.
Wat heb jij in die situatie gedaan?
maandag 24 november 2008 om 21:35
Weet je wat het is? Hij kan het je niet geven, of hij wil het je niet geven. Wat voor een reden daar ook achter zit. En omdat je blijft vragen laat je jezelf voortdurend afwijzen wat je zelfvertrouwen alleen nog maar meer een deuk geeft.
Als jij gaat inzien dat het belachelijk is wat hij zegt of raar dat hij het niet op kan brengen je te troosten en jij wel vindt dat je het verdiend (want je bent wat waard) dan ga je hem vanzelf loslaten.
Je weet nu hoe je vriend is. En je kunt hem niet veranderen. Ik geloof wel in verandering, maar alleen als iemand dit uit zichzelf echt wil. Daar moet je niet vanuit gaan en dat kan je ook niet afdwingen. Het enige wat je kunt doen is jezelf beschermen.
Jouw leven is niet zijn verantwoording. Hij heeft geen enkele verantwoording over jouw geluk. Dat hij er helaas ook niet in bijdraagt is verdrietig, maar het is niet anders. Laat je in met mensen die je energie geven ipv alleen maar nemen
Als jij gaat inzien dat het belachelijk is wat hij zegt of raar dat hij het niet op kan brengen je te troosten en jij wel vindt dat je het verdiend (want je bent wat waard) dan ga je hem vanzelf loslaten.
Je weet nu hoe je vriend is. En je kunt hem niet veranderen. Ik geloof wel in verandering, maar alleen als iemand dit uit zichzelf echt wil. Daar moet je niet vanuit gaan en dat kan je ook niet afdwingen. Het enige wat je kunt doen is jezelf beschermen.
Jouw leven is niet zijn verantwoording. Hij heeft geen enkele verantwoording over jouw geluk. Dat hij er helaas ook niet in bijdraagt is verdrietig, maar het is niet anders. Laat je in met mensen die je energie geven ipv alleen maar nemen
maandag 24 november 2008 om 21:36
quote:Puk31 schreef op 24 november 2008 @ 21:28:
Hoe bedoel je dit?
" Ik krijg sterk het gevoel dat je juist met deze relatie zoveel moeite hebt en er zoveel energie insteekt omdat je iets nastreeft wat dieper zit dan dit.
Dat maakt het m.i. ook zo lastig voor je om ermee te stoppen."
Tja..misschien dat ik nu projecteer hoor
Ik weet van mezelf, ook door onveilige hechting, afwijzing, dat ik iets probeer te krijgen / na te streven in relaties (bevestiging, geen afwijzing)..terwijl dat een dieperliggende behoefte is. Iets als kind niet gehad en het nu als volwassene zo graag wil hebben.
In jouw situatie vertaal ik het dan zo: jij kon als kind niet duidelijk maken aan je vader dat het niet goed was wat hij deed..en ik heb het idee dat jij je vriend nu ook steeds duidelijk wil maken dat het niet klopt wat hij doet, dat jij je gekwetst voelt door zijn gedrag. Het lijkt, uit je verhalen, dat je zo hard bezig bent om hem dingen te laten inzien. En ik vraag me dus af: waar komt die behoefte dan zo hard vandaan om je vriend dingen in te laten zien.
Komt bij dat als je soms je doel bereikt (of half) doordat hij zegt in te zien..je heel blij bent. Vervolgens komt hij z'n woorden niet na..en dan ga je weer strijden om dat doel te bereiken.
Waar ik nu voor zou kiezen is
- doorgaan met deze relatie, een tijdje 'afstand houden' niks willen verbeteren en mezelf zijn. Kan ik dit niet.. moet ik mijn conclusies trekken.
Dat lijkt me een goede keuze, maar dan vraagt dus aanpassing van jou..van jouw eigen patroon die je laat zien bij hem. Jezelf zijn, dwz commentaar krijgen van hem. En dan? Hou je dan je mond, ga je in discussie, lach je het weg? wat doe je dan?
Bedankt voor het geven van inzicht.
Die situatie is idd met elkaar te vergelijken, mijn vriend wil het ook niet inzien dat wat hij doet niet oké is. Hij kan allemaal redenen verzinnen waarom hij dan boos op me word. Hij vind niet dat hij zichzelf in de hand moet houden. Hij vind wel dat ik het niet verdien dat hij me omlaag haalt maar verder..
Wat ik graag zou willen in zo;n situatie is mijn gevoelens in bedwang houden. Koeltjes zeggen dat het niet waar is wat hij zegt en dat ik bv. weet dat ik een goed persoon ben (als hij zou zeggen dat ik een slecht persoon ben) en er verder niet op in gaan.
Als hij dan ruzie zou maken dan moet ik het bij hem laten en er niet teveel op ingaan. Dat zou voor mij de ideale situatie zijn
Hoe bedoel je dit?
" Ik krijg sterk het gevoel dat je juist met deze relatie zoveel moeite hebt en er zoveel energie insteekt omdat je iets nastreeft wat dieper zit dan dit.
Dat maakt het m.i. ook zo lastig voor je om ermee te stoppen."
Tja..misschien dat ik nu projecteer hoor
Ik weet van mezelf, ook door onveilige hechting, afwijzing, dat ik iets probeer te krijgen / na te streven in relaties (bevestiging, geen afwijzing)..terwijl dat een dieperliggende behoefte is. Iets als kind niet gehad en het nu als volwassene zo graag wil hebben.
In jouw situatie vertaal ik het dan zo: jij kon als kind niet duidelijk maken aan je vader dat het niet goed was wat hij deed..en ik heb het idee dat jij je vriend nu ook steeds duidelijk wil maken dat het niet klopt wat hij doet, dat jij je gekwetst voelt door zijn gedrag. Het lijkt, uit je verhalen, dat je zo hard bezig bent om hem dingen te laten inzien. En ik vraag me dus af: waar komt die behoefte dan zo hard vandaan om je vriend dingen in te laten zien.
Komt bij dat als je soms je doel bereikt (of half) doordat hij zegt in te zien..je heel blij bent. Vervolgens komt hij z'n woorden niet na..en dan ga je weer strijden om dat doel te bereiken.
Waar ik nu voor zou kiezen is
- doorgaan met deze relatie, een tijdje 'afstand houden' niks willen verbeteren en mezelf zijn. Kan ik dit niet.. moet ik mijn conclusies trekken.
Dat lijkt me een goede keuze, maar dan vraagt dus aanpassing van jou..van jouw eigen patroon die je laat zien bij hem. Jezelf zijn, dwz commentaar krijgen van hem. En dan? Hou je dan je mond, ga je in discussie, lach je het weg? wat doe je dan?
Bedankt voor het geven van inzicht.
Die situatie is idd met elkaar te vergelijken, mijn vriend wil het ook niet inzien dat wat hij doet niet oké is. Hij kan allemaal redenen verzinnen waarom hij dan boos op me word. Hij vind niet dat hij zichzelf in de hand moet houden. Hij vind wel dat ik het niet verdien dat hij me omlaag haalt maar verder..
Wat ik graag zou willen in zo;n situatie is mijn gevoelens in bedwang houden. Koeltjes zeggen dat het niet waar is wat hij zegt en dat ik bv. weet dat ik een goed persoon ben (als hij zou zeggen dat ik een slecht persoon ben) en er verder niet op in gaan.
Als hij dan ruzie zou maken dan moet ik het bij hem laten en er niet teveel op ingaan. Dat zou voor mij de ideale situatie zijn
maandag 24 november 2008 om 21:37
maandag 24 november 2008 om 21:41
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2008 @ 21:35:
Weet je wat het is? Hij kan het je niet geven, of hij wil het je niet geven. Wat voor een reden daar ook achter zit. En omdat je blijft vragen laat je jezelf voortdurend afwijzen wat je zelfvertrouwen alleen nog maar meer een deuk geeft.
Als jij gaat inzien dat het belachelijk is wat hij zegt of raar dat hij het niet op kan brengen je te troosten en jij wel vindt dat je het verdiend (want je bent wat waard) dan ga je hem vanzelf loslaten.
Je weet nu hoe je vriend is. En je kunt hem niet veranderen. Ik geloof wel in verandering, maar alleen als iemand dit uit zichzelf echt wil. Daar moet je niet vanuit gaan en dat kan je ook niet afdwingen. Het enige wat je kunt doen is jezelf beschermen.
Jouw leven is niet zijn verantwoording. Hij heeft geen enkele verantwoording over jouw geluk. Dat hij er helaas ook niet in bijdraagt is verdrietig, maar het is niet anders. Laat je in met mensen die je energie geven ipv alleen maar nemen
Ja dat is ook zo, dan kan ik het ook loslaten. Als ik besef dat het niet deugt wat hij zegt.
Het is ook zo, ik mag het ook niet van hem verwachten, want als hij het niet wil zal hij het ook nooit doen.
En als hij het niet wil, dan verdien ik beter omdat ik iemand verdien die er wel voor me wil zijn, die me wel wil troosten als ik dat nodig heb en niet iemand die kil en koud word als ik verdrietig ben omdat hij er geen zin in heeft of het niet kan.
Weet je wat het is? Hij kan het je niet geven, of hij wil het je niet geven. Wat voor een reden daar ook achter zit. En omdat je blijft vragen laat je jezelf voortdurend afwijzen wat je zelfvertrouwen alleen nog maar meer een deuk geeft.
Als jij gaat inzien dat het belachelijk is wat hij zegt of raar dat hij het niet op kan brengen je te troosten en jij wel vindt dat je het verdiend (want je bent wat waard) dan ga je hem vanzelf loslaten.
Je weet nu hoe je vriend is. En je kunt hem niet veranderen. Ik geloof wel in verandering, maar alleen als iemand dit uit zichzelf echt wil. Daar moet je niet vanuit gaan en dat kan je ook niet afdwingen. Het enige wat je kunt doen is jezelf beschermen.
Jouw leven is niet zijn verantwoording. Hij heeft geen enkele verantwoording over jouw geluk. Dat hij er helaas ook niet in bijdraagt is verdrietig, maar het is niet anders. Laat je in met mensen die je energie geven ipv alleen maar nemen
Ja dat is ook zo, dan kan ik het ook loslaten. Als ik besef dat het niet deugt wat hij zegt.
Het is ook zo, ik mag het ook niet van hem verwachten, want als hij het niet wil zal hij het ook nooit doen.
En als hij het niet wil, dan verdien ik beter omdat ik iemand verdien die er wel voor me wil zijn, die me wel wil troosten als ik dat nodig heb en niet iemand die kil en koud word als ik verdrietig ben omdat hij er geen zin in heeft of het niet kan.
maandag 24 november 2008 om 21:43
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2008 @ 21:37:
Ik ben mijn eigen gedrag onder de loep gaan nemen nadat het tever was gegaan. Je kunt mijn topic nog terug lezen als je dat wil, daarin schrijft hij ook. Je kunt waarschijnlijk een hoop wanhoop terug lezen. Ik heb voor mezelf gekozen. En dat doe ik in de toekomst ook met of zonder relatie.
Ik zal het lezen..
een goede keuze van je, om voor jezelf te kiezen
Dankjewel
Ik ben mijn eigen gedrag onder de loep gaan nemen nadat het tever was gegaan. Je kunt mijn topic nog terug lezen als je dat wil, daarin schrijft hij ook. Je kunt waarschijnlijk een hoop wanhoop terug lezen. Ik heb voor mezelf gekozen. En dat doe ik in de toekomst ook met of zonder relatie.
Ik zal het lezen..
een goede keuze van je, om voor jezelf te kiezen
Dankjewel
maandag 24 november 2008 om 21:50
maandag 24 november 2008 om 22:19
Je emoties in dat topic doen me erg veel.
Hij probeerd adequaat te reageren maar je ziet dat jij al helemaal op bent.
Dit komt me bekend voor
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 oktober 2008 @ 20:27:
EP, als jij gekwetst wordt, is dit de werkwijze die voor jou werkt. het werkt zo niet voor mij. Ik geef al zo lang aan wat ik nodig heb, waarom kom je me niet tegemoet? Jouw manier is er nooit meer op terug mogen komen, dat kan ik niet. Dan krijg ik dit soort emotionele taferelen.
Je kan me vol overtuiging duidelijk maken dat ik niet deug. Alleen kan je niet vol overtuiging duidelijk maken dat ik wel deug. Sms je sorry na weekenden van emotionele vernederingen en een bosje bloemen en vrolijk verder gaan werkt niet bij me.
Ik wil opruimen, ik wil achter me laten, maar ik heb je nodig om er echt voor me te zijn en niet af te doen met een bosje bloemen. Ik ben een vrouw, ik ben geen man.
Het is bij mij anders dan met een bosje bloemen, ik ben diegene die ik welke situatie dan ook sorry moet zeggen en ervoor moet zorgen dat het nooit weer voorkomt. Dat is de lucht geklaard. Verder komt het echt overeen.
ook dit
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 oktober 2008 @ 20:39:
Zo laat ik mijn kind niet behandelen...
En iemand zou het rete goed moeten maken.
En het feit dat ik nog steeds hoop daarop, maakt mij de loser van de dag. En draai ik in cirkeltjes op zoek naar iets wat ik niet krijg.
Zo een overtuiging vanuit tenen mij vernederen, mij in de steek laten op alle belangrijke momenten van mijn leven, het niet genoeg zijn en daar een bosje bloemen als spijt voor krijgen en daarna niet meer zeiken gaat niet meer...
Het is logisch dat hij gek wordt van mijn gedraaikont hier. Het komt voort uit geen stappen durven nemen en hoop. En hij blijft rustig en kalm, onderneemt nagenoeg niets en laat alleen blijken dat ik in cirkeltjes draai en komt ermee weg. Weer. En ik word gek. Gek van verdriet en hopen op iets wat niet komt. Wat ook niet zal komen. Iemand die blij is met me en dat ik uberhaubt nog wil, iemand die me helpt met mijn oververmoeidheid, iemand die de twijfels wegneemt die er gezaaid zijn. En ik blijf maar draaien in cirkeltjes gehoopt om gehoord te worden... en blijf mezelf gek maken.
Tot hier en niet verder!
Doet me erg veel alles van je te lezen
ik sla je topic even op in mijn favorieten zodat ik het morgen meer kan lezen, zijn veel pagina's maar veel dingen die ik herken.
Wat een moeilijke periode heb je gehad pff..en hij kon het allemaal meelezen? Deed hij in het topic anders dan in het echt zegmaar?
Hij probeerd adequaat te reageren maar je ziet dat jij al helemaal op bent.
Dit komt me bekend voor
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 oktober 2008 @ 20:27:
EP, als jij gekwetst wordt, is dit de werkwijze die voor jou werkt. het werkt zo niet voor mij. Ik geef al zo lang aan wat ik nodig heb, waarom kom je me niet tegemoet? Jouw manier is er nooit meer op terug mogen komen, dat kan ik niet. Dan krijg ik dit soort emotionele taferelen.
Je kan me vol overtuiging duidelijk maken dat ik niet deug. Alleen kan je niet vol overtuiging duidelijk maken dat ik wel deug. Sms je sorry na weekenden van emotionele vernederingen en een bosje bloemen en vrolijk verder gaan werkt niet bij me.
Ik wil opruimen, ik wil achter me laten, maar ik heb je nodig om er echt voor me te zijn en niet af te doen met een bosje bloemen. Ik ben een vrouw, ik ben geen man.
Het is bij mij anders dan met een bosje bloemen, ik ben diegene die ik welke situatie dan ook sorry moet zeggen en ervoor moet zorgen dat het nooit weer voorkomt. Dat is de lucht geklaard. Verder komt het echt overeen.
ook dit
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 oktober 2008 @ 20:39:
Zo laat ik mijn kind niet behandelen...
En iemand zou het rete goed moeten maken.
En het feit dat ik nog steeds hoop daarop, maakt mij de loser van de dag. En draai ik in cirkeltjes op zoek naar iets wat ik niet krijg.
Zo een overtuiging vanuit tenen mij vernederen, mij in de steek laten op alle belangrijke momenten van mijn leven, het niet genoeg zijn en daar een bosje bloemen als spijt voor krijgen en daarna niet meer zeiken gaat niet meer...
Het is logisch dat hij gek wordt van mijn gedraaikont hier. Het komt voort uit geen stappen durven nemen en hoop. En hij blijft rustig en kalm, onderneemt nagenoeg niets en laat alleen blijken dat ik in cirkeltjes draai en komt ermee weg. Weer. En ik word gek. Gek van verdriet en hopen op iets wat niet komt. Wat ook niet zal komen. Iemand die blij is met me en dat ik uberhaubt nog wil, iemand die me helpt met mijn oververmoeidheid, iemand die de twijfels wegneemt die er gezaaid zijn. En ik blijf maar draaien in cirkeltjes gehoopt om gehoord te worden... en blijf mezelf gek maken.
Tot hier en niet verder!
Doet me erg veel alles van je te lezen
ik sla je topic even op in mijn favorieten zodat ik het morgen meer kan lezen, zijn veel pagina's maar veel dingen die ik herken.
Wat een moeilijke periode heb je gehad pff..en hij kon het allemaal meelezen? Deed hij in het topic anders dan in het echt zegmaar?
maandag 24 november 2008 om 22:19
Hallo Hannah,
Ik heb meegelezen en vind het moeilijk om je echt van advies te dienen. Ik stond daar destijds ook helemaal niet open voor, toen ik in zo'n situatie zat. Dat advies geven doen trouwens de anderen hier op het forum prima, ben het ook helemaal met ze eens.
Zelf heb ik dus een heel aantal jaren geleden een soortgelijke relatie gehad. Maar als ik er achteraf zo over nadenk, was het niet zozeer liefde van mijn kant, maar meer 'obsessie', 'afhankelijkheid', mijn geluk laten afhangen van hem. Terwijl ik verder ook een heel zelfverzekerd persoon was, totdat...
Ik herken de kronkels waarin je je begeeft: "als ik maar zo zou reageren, dan zou hij niet..." en "als ik maar niet meer zo...., dan doet hij ook wel meer zo....".
Ik hield mezelf voor de gek hoor en met alle respect denk ik dat jij dat ook doet. Omdat je nog zo 'midden in hem zit'. Ik vind het volgende stukje ook tekenend:
quote:hannah2708 schreef op 24 november 2008 @ 21:36
Wat ik graag zou willen in zo;n situatie is mijn gevoelens in bedwang houden. Koeltjes zeggen dat het niet waar is wat hij zegt en dat ik bv. weet dat ik een goed persoon ben (als hij zou zeggen dat ik een slecht persoon ben) en er verder niet op in gaan.
Als hij dan ruzie zou maken dan moet ik het bij hem laten en er niet teveel op ingaan. Dat zou voor mij de ideale situatie zijn
Dat is namelijk niet de ideale situatie. Dat ben jij weer die iets aan je natuurlijke reactie verandert, zodat hij maar.... En inderdaad zou het dan niet leiden tot ruzie, zelfs tot weer een gevoel van 'ja, nu gaat het weer lekker, zo gaat het goed tussen ons'. Maar dat blijft niet, er zit te veel 'onder'. Die natuurlijke reactie is er namelijk nog steeds diep in je, je zet het alleen aan de kant om wille van de lieve vrede. Niet jouw reactie moet zozeer veranderen, maar jullie hele interactie. En dat zit er misschien wel helemaal niet in, omdat jullie nu eenmaal niet goed voor elkaar zijn. Zoals ik het zie, wil hij je graag 'klein houden'. Daarom reageert hij zo als je huilt of onzeker bent, hij vindt het niets omdat hij het moeilijk gedrag vindt en gewoon een makkelijke relatie wil, maar zodra het nodig is, troost hij je weer en zegt hij weer dingen die je wilt horen. Zodat je toch bij hem blijft en blijft doen wat hij wil. Wanneer jij je een tijdje 'prima gedraagt' krijg je op een onverwacht moment ineens weer een dreun om helemaal niets. Jij er maar niets van snappen want het ging toch goed? Hij houdt je onzeker en zorgt ervoor dat je de oorzaken vooral bij jezelf blijft zoeken. Hij bedoelt dat waarschijnlijk helemaal niet zo kwaadaardig als het overkomt; hij zit op zijn manier net zo 'vast' in deze relatie als jij, maar jullie zijn op dit moment gewoon niet goed voor elkaar.
Sterkte Hannah, ik denk echt dat ik een beetje weet hoe je je nu voelt en hoe moeilijk het is afscheid te nemen. Maar geloof me, stop ermee want het wordt niet beter. Je gaat zelfs nog wel enige tijd nodig hebben om over hem en dit soort relatie heen te komen, maar daarna tref je iemand waarbij je je wel echt lekker voelt en die je in je waarde laat. Ongeacht of je eens 'stom bezig bent', een echte vriend zal je dan alleen weer optrekken en je niet dieper neertrappen.
Ik heb meegelezen en vind het moeilijk om je echt van advies te dienen. Ik stond daar destijds ook helemaal niet open voor, toen ik in zo'n situatie zat. Dat advies geven doen trouwens de anderen hier op het forum prima, ben het ook helemaal met ze eens.
Zelf heb ik dus een heel aantal jaren geleden een soortgelijke relatie gehad. Maar als ik er achteraf zo over nadenk, was het niet zozeer liefde van mijn kant, maar meer 'obsessie', 'afhankelijkheid', mijn geluk laten afhangen van hem. Terwijl ik verder ook een heel zelfverzekerd persoon was, totdat...
Ik herken de kronkels waarin je je begeeft: "als ik maar zo zou reageren, dan zou hij niet..." en "als ik maar niet meer zo...., dan doet hij ook wel meer zo....".
Ik hield mezelf voor de gek hoor en met alle respect denk ik dat jij dat ook doet. Omdat je nog zo 'midden in hem zit'. Ik vind het volgende stukje ook tekenend:
quote:hannah2708 schreef op 24 november 2008 @ 21:36
Wat ik graag zou willen in zo;n situatie is mijn gevoelens in bedwang houden. Koeltjes zeggen dat het niet waar is wat hij zegt en dat ik bv. weet dat ik een goed persoon ben (als hij zou zeggen dat ik een slecht persoon ben) en er verder niet op in gaan.
Als hij dan ruzie zou maken dan moet ik het bij hem laten en er niet teveel op ingaan. Dat zou voor mij de ideale situatie zijn
Dat is namelijk niet de ideale situatie. Dat ben jij weer die iets aan je natuurlijke reactie verandert, zodat hij maar.... En inderdaad zou het dan niet leiden tot ruzie, zelfs tot weer een gevoel van 'ja, nu gaat het weer lekker, zo gaat het goed tussen ons'. Maar dat blijft niet, er zit te veel 'onder'. Die natuurlijke reactie is er namelijk nog steeds diep in je, je zet het alleen aan de kant om wille van de lieve vrede. Niet jouw reactie moet zozeer veranderen, maar jullie hele interactie. En dat zit er misschien wel helemaal niet in, omdat jullie nu eenmaal niet goed voor elkaar zijn. Zoals ik het zie, wil hij je graag 'klein houden'. Daarom reageert hij zo als je huilt of onzeker bent, hij vindt het niets omdat hij het moeilijk gedrag vindt en gewoon een makkelijke relatie wil, maar zodra het nodig is, troost hij je weer en zegt hij weer dingen die je wilt horen. Zodat je toch bij hem blijft en blijft doen wat hij wil. Wanneer jij je een tijdje 'prima gedraagt' krijg je op een onverwacht moment ineens weer een dreun om helemaal niets. Jij er maar niets van snappen want het ging toch goed? Hij houdt je onzeker en zorgt ervoor dat je de oorzaken vooral bij jezelf blijft zoeken. Hij bedoelt dat waarschijnlijk helemaal niet zo kwaadaardig als het overkomt; hij zit op zijn manier net zo 'vast' in deze relatie als jij, maar jullie zijn op dit moment gewoon niet goed voor elkaar.
Sterkte Hannah, ik denk echt dat ik een beetje weet hoe je je nu voelt en hoe moeilijk het is afscheid te nemen. Maar geloof me, stop ermee want het wordt niet beter. Je gaat zelfs nog wel enige tijd nodig hebben om over hem en dit soort relatie heen te komen, maar daarna tref je iemand waarbij je je wel echt lekker voelt en die je in je waarde laat. Ongeacht of je eens 'stom bezig bent', een echte vriend zal je dan alleen weer optrekken en je niet dieper neertrappen.
maandag 24 november 2008 om 22:32
quote:Karlie schreef op 24 november 2008 @ 22:19:
Hallo Hannah,
Ik heb meegelezen en vind het moeilijk om je echt van advies te dienen. Ik stond daar destijds ook helemaal niet open voor, toen ik in zo'n situatie zat. Dat advies geven doen trouwens de anderen hier op het forum prima, ben het ook helemaal met ze eens.
Zelf heb ik dus een heel aantal jaren geleden een soortgelijke relatie gehad. Maar als ik er achteraf zo over nadenk, was het niet zozeer liefde van mijn kant, maar meer 'obsessie', 'afhankelijkheid', mijn geluk laten afhangen van hem. Terwijl ik verder ook een heel zelfverzekerd persoon was, totdat...
Ik herken de kronkels waarin je je begeeft: "als ik maar zo zou reageren, dan zou hij niet..." en "als ik maar niet meer zo...., dan doet hij ook wel meer zo....".
Ik hield mezelf voor de gek hoor en met alle respect denk ik dat jij dat ook doet. Omdat je nog zo 'midden in hem zit'. Ik vind het volgende stukje ook tekenend:
[...]
Dat is namelijk niet de ideale situatie. Dat ben jij weer die iets aan je natuurlijke reactie verandert, zodat hij maar.... En inderdaad zou het dan niet leiden tot ruzie, zelfs tot weer een gevoel van 'ja, nu gaat het weer lekker, zo gaat het goed tussen ons'. Maar dat blijft niet, er zit te veel 'onder'. Die natuurlijke reactie is er namelijk nog steeds diep in je, je zet het alleen aan de kant om wille van de lieve vrede. Niet jouw reactie moet zozeer veranderen, maar jullie hele interactie. En dat zit er misschien wel helemaal niet in, omdat jullie nu eenmaal niet goed voor elkaar zijn. Zoals ik het zie, wil hij je graag 'klein houden'. Daarom reageert hij zo als je huilt of onzeker bent, hij vindt het niets omdat hij het moeilijk gedrag vindt en gewoon een makkelijke relatie wil, maar zodra het nodig is, troost hij je weer en zegt hij weer dingen die je wilt horen. Zodat je toch bij hem blijft en blijft doen wat hij wil. Wanneer jij je een tijdje 'prima gedraagt' krijg je op een onverwacht moment ineens weer een dreun om helemaal niets. Jij er maar niets van snappen want het ging toch goed? Hij houdt je onzeker en zorgt ervoor dat je de oorzaken vooral bij jezelf blijft zoeken. Hij bedoelt dat waarschijnlijk helemaal niet zo kwaadaardig als het overkomt; hij zit op zijn manier net zo 'vast' in deze relatie als jij, maar jullie zijn op dit moment gewoon niet goed voor elkaar.
Sterkte Hannah, ik denk echt dat ik een beetje weet hoe je je nu voelt en hoe moeilijk het is afscheid te nemen. Maar geloof me, stop ermee want het wordt niet beter. Je gaat zelfs nog wel enige tijd nodig hebben om over hem en dit soort relatie heen te komen, maar daarna tref je iemand waarbij je je wel echt lekker voelt en die je in je waarde laat. Ongeacht of je eens 'stom bezig bent', een echte vriend zal je dan alleen weer optrekken en je niet dieper neertrappen.
Lieve karlie, bedankt voor je reactie
Ik probeer er open voor te staan en het doet me echt veel, alle reacties en adviezen, schrijf ook veel dingen op zodat ik het even kan teruglezen, doet me veel goed.
Ja misschien houd ik mezelf wel voor de gek.
Het is gewoon zo moeilijk, het voelt als mislukken snapje..
Hij heeft het denk ik ook niet zo door wat hij doet en op welke manieren hij me "klein houdt" het ene moment "beloond" hij me voor hoe ik ben en het andere moment wordt ik "gestraft" zo voelt het echt. Ik kan geen fout maken, want dan is het heibel en krijg ik het niet meer goed en dat vind ik echt super eng.
Je hebt ook gelijk, dankjewel (K)
Ik weet onze 1e ruzie nog, na 1 maand.
We waren in belgie, ik had iets besteld zonder kaas maar de kok had er kaas door gedaan, ik ben allergisch (ga ervan overgeven voor zover ik weet, eet het dus nooit) dus ik kon het niet nemen, ik vertelde het nogmaals en kreeg toen hetzelfde bord alleen de kaas eraf gehaald, maar het zat er nog doorheen. Ik kon het niet opeten dus wou hem erbij roepen. Het was wel genant maar ik kon het niet opeten. Mijn vriend wou dat ik eromheen zou eten en wou niet dat ik het terug zou sturen. Vond het erg moeilijk want hij begreep me dus niet of hij schaamde zich voor me. (was geen luxe restaurant) hij vond het onredelijk van me en gaf me echt een rotgevoel terwijl ik erg beleefd bleef naar de ober, hij begreep me niet goed ofzo.
Dit was het 1e moment waarbij ik me niet begrepen voelde en niet gesteund. Later was het vaak om zoiets kleins, dat hij me zo'n rotgevoel kon geven dat ik mis zat, of iets onredelijks deed.
Als ik bijv. de chinees bel en wil vragen of ze het om half8 willen brengen dan flipt hij al, want dat kun je toch niet vragen etc etc etc terwijl dat best kan. Heb het toen gewoon gedaan maar hij projecteerd zijn onzekerheid (hoe denken mensen in de buitenwereld over mij?) op mij. Hij wil dat ik me perfect gedraag zodat hij goed over komt.
Zo zie ik het..
Ik ben nu echt misselijk, ik zie echt hoe vast ik zit in dit rotgedoe.
Ik kreeg vandaag weer lieve mailtjes van hem terwijl hij het gister nog wou uitmaken. Terwijl ik hem gister wou opvrolijken, ik wou leuke dingen doen maar nee meneer wou seks en wou geen geld uitgeven aan de bios.
Hallo Hannah,
Ik heb meegelezen en vind het moeilijk om je echt van advies te dienen. Ik stond daar destijds ook helemaal niet open voor, toen ik in zo'n situatie zat. Dat advies geven doen trouwens de anderen hier op het forum prima, ben het ook helemaal met ze eens.
Zelf heb ik dus een heel aantal jaren geleden een soortgelijke relatie gehad. Maar als ik er achteraf zo over nadenk, was het niet zozeer liefde van mijn kant, maar meer 'obsessie', 'afhankelijkheid', mijn geluk laten afhangen van hem. Terwijl ik verder ook een heel zelfverzekerd persoon was, totdat...
Ik herken de kronkels waarin je je begeeft: "als ik maar zo zou reageren, dan zou hij niet..." en "als ik maar niet meer zo...., dan doet hij ook wel meer zo....".
Ik hield mezelf voor de gek hoor en met alle respect denk ik dat jij dat ook doet. Omdat je nog zo 'midden in hem zit'. Ik vind het volgende stukje ook tekenend:
[...]
Dat is namelijk niet de ideale situatie. Dat ben jij weer die iets aan je natuurlijke reactie verandert, zodat hij maar.... En inderdaad zou het dan niet leiden tot ruzie, zelfs tot weer een gevoel van 'ja, nu gaat het weer lekker, zo gaat het goed tussen ons'. Maar dat blijft niet, er zit te veel 'onder'. Die natuurlijke reactie is er namelijk nog steeds diep in je, je zet het alleen aan de kant om wille van de lieve vrede. Niet jouw reactie moet zozeer veranderen, maar jullie hele interactie. En dat zit er misschien wel helemaal niet in, omdat jullie nu eenmaal niet goed voor elkaar zijn. Zoals ik het zie, wil hij je graag 'klein houden'. Daarom reageert hij zo als je huilt of onzeker bent, hij vindt het niets omdat hij het moeilijk gedrag vindt en gewoon een makkelijke relatie wil, maar zodra het nodig is, troost hij je weer en zegt hij weer dingen die je wilt horen. Zodat je toch bij hem blijft en blijft doen wat hij wil. Wanneer jij je een tijdje 'prima gedraagt' krijg je op een onverwacht moment ineens weer een dreun om helemaal niets. Jij er maar niets van snappen want het ging toch goed? Hij houdt je onzeker en zorgt ervoor dat je de oorzaken vooral bij jezelf blijft zoeken. Hij bedoelt dat waarschijnlijk helemaal niet zo kwaadaardig als het overkomt; hij zit op zijn manier net zo 'vast' in deze relatie als jij, maar jullie zijn op dit moment gewoon niet goed voor elkaar.
Sterkte Hannah, ik denk echt dat ik een beetje weet hoe je je nu voelt en hoe moeilijk het is afscheid te nemen. Maar geloof me, stop ermee want het wordt niet beter. Je gaat zelfs nog wel enige tijd nodig hebben om over hem en dit soort relatie heen te komen, maar daarna tref je iemand waarbij je je wel echt lekker voelt en die je in je waarde laat. Ongeacht of je eens 'stom bezig bent', een echte vriend zal je dan alleen weer optrekken en je niet dieper neertrappen.
Lieve karlie, bedankt voor je reactie
Ik probeer er open voor te staan en het doet me echt veel, alle reacties en adviezen, schrijf ook veel dingen op zodat ik het even kan teruglezen, doet me veel goed.
Ja misschien houd ik mezelf wel voor de gek.
Het is gewoon zo moeilijk, het voelt als mislukken snapje..
Hij heeft het denk ik ook niet zo door wat hij doet en op welke manieren hij me "klein houdt" het ene moment "beloond" hij me voor hoe ik ben en het andere moment wordt ik "gestraft" zo voelt het echt. Ik kan geen fout maken, want dan is het heibel en krijg ik het niet meer goed en dat vind ik echt super eng.
Je hebt ook gelijk, dankjewel (K)
Ik weet onze 1e ruzie nog, na 1 maand.
We waren in belgie, ik had iets besteld zonder kaas maar de kok had er kaas door gedaan, ik ben allergisch (ga ervan overgeven voor zover ik weet, eet het dus nooit) dus ik kon het niet nemen, ik vertelde het nogmaals en kreeg toen hetzelfde bord alleen de kaas eraf gehaald, maar het zat er nog doorheen. Ik kon het niet opeten dus wou hem erbij roepen. Het was wel genant maar ik kon het niet opeten. Mijn vriend wou dat ik eromheen zou eten en wou niet dat ik het terug zou sturen. Vond het erg moeilijk want hij begreep me dus niet of hij schaamde zich voor me. (was geen luxe restaurant) hij vond het onredelijk van me en gaf me echt een rotgevoel terwijl ik erg beleefd bleef naar de ober, hij begreep me niet goed ofzo.
Dit was het 1e moment waarbij ik me niet begrepen voelde en niet gesteund. Later was het vaak om zoiets kleins, dat hij me zo'n rotgevoel kon geven dat ik mis zat, of iets onredelijks deed.
Als ik bijv. de chinees bel en wil vragen of ze het om half8 willen brengen dan flipt hij al, want dat kun je toch niet vragen etc etc etc terwijl dat best kan. Heb het toen gewoon gedaan maar hij projecteerd zijn onzekerheid (hoe denken mensen in de buitenwereld over mij?) op mij. Hij wil dat ik me perfect gedraag zodat hij goed over komt.
Zo zie ik het..
Ik ben nu echt misselijk, ik zie echt hoe vast ik zit in dit rotgedoe.
Ik kreeg vandaag weer lieve mailtjes van hem terwijl hij het gister nog wou uitmaken. Terwijl ik hem gister wou opvrolijken, ik wou leuke dingen doen maar nee meneer wou seks en wou geen geld uitgeven aan de bios.
maandag 24 november 2008 om 22:54
Hannah, dit ís toch al 'mislukken'? Dat is jouw schuld niet, misschien zelfs die van hem niet, maar jullie lukken gewoon niet met elkaar. Dat kun je nú toegeven en verdergaan, of je kunt er nog een tijdje mee doorgaan in de hoop dat het echt beter gaat worden. Maar denk je echt dat dat gaat gebeuren? Met alle beloften en tekenen die je tot nu toe al hebt? De kans is groter dat het zo blijft zoals het is en dat jij jezelf alleen nog maar dieper laat meeslepen in 'het ligt aan mij, want als ik me wel goed gedraag, dan vindt ie me wel leuk en behandelt me daarnaar'. En dus pas je je steeds meer aan, rekt je eigen grenzen en ideeen steeds wat verderop zodat het voor jezelf weer acceptabel is en jezelf voorhoudt dat hij gelijk heeft dat hij je zo behandelt als je niet 'redelijk bent'. Want ik zie je hem ook steeds maar weer verdedigen: hij bedoelt het niet zo, hij ziet zelf ook wel dat, hij praat heus niet zo raar over zijn ex, etc. Bijna een beetje dat Stockholm-syndroom, waarin een gegijzelde haar gijzelnemer gaat verdedigen/sympathie voor hem krijgt. Of ga ik nu te ver?
Weet je, en dat bedoel ik ECHT NIET rot, het ligt misschien wel net zoveel aan jou als aan hem. Kijk, hij gedraagt zich echt ongelooflijk bot, koud en en liefdeloos zodra het hem op zijn heupen zit (vind het bijna mishandeling hoor) en daar heb je heus geen schuld aan. Maar je laat het wel steeds toe! Dat kómt ergens van dat je dat toelaat, maar je doet het wel. En dus loopt hij over je heen en blijft het doen. HIJ is de eikel, jij moet deze vicueuze circel een halt toeroepen. Voor jezelf.
Weet je, en dat bedoel ik ECHT NIET rot, het ligt misschien wel net zoveel aan jou als aan hem. Kijk, hij gedraagt zich echt ongelooflijk bot, koud en en liefdeloos zodra het hem op zijn heupen zit (vind het bijna mishandeling hoor) en daar heb je heus geen schuld aan. Maar je laat het wel steeds toe! Dat kómt ergens van dat je dat toelaat, maar je doet het wel. En dus loopt hij over je heen en blijft het doen. HIJ is de eikel, jij moet deze vicueuze circel een halt toeroepen. Voor jezelf.
maandag 24 november 2008 om 22:58
quote:hannah2708 schreef op 24 november 2008 @ 22:32
Ik ben nu echt misselijk, ik zie echt hoe vast ik zit in dit rotgedoe.
Ik kreeg vandaag weer lieve mailtjes van hem terwijl hij het gister nog wou uitmaken. Terwijl ik hem gister wou opvrolijken, ik wou leuke dingen doen maar nee meneer wou seks en wou geen geld uitgeven aan de bios.
Ja, die lieve mailtjes: dat is dus weer 'goedmaken', zodat jij deze situatie blijft accepteren en hij door kan gaan op oude voet. Want je weet zelf dat het over een paar dagen weer andersom is.
Hoe denk je zelf dat je hieruit gaat komen? Echt serieus?
Ik ben nu echt misselijk, ik zie echt hoe vast ik zit in dit rotgedoe.
Ik kreeg vandaag weer lieve mailtjes van hem terwijl hij het gister nog wou uitmaken. Terwijl ik hem gister wou opvrolijken, ik wou leuke dingen doen maar nee meneer wou seks en wou geen geld uitgeven aan de bios.
Ja, die lieve mailtjes: dat is dus weer 'goedmaken', zodat jij deze situatie blijft accepteren en hij door kan gaan op oude voet. Want je weet zelf dat het over een paar dagen weer andersom is.
Hoe denk je zelf dat je hieruit gaat komen? Echt serieus?
maandag 24 november 2008 om 23:51
Hannah,
ik heb zelf zes maanden geleden de keuze gemaakt om uit een dergelijke relatie als jij in dit topic beschrijft te stappen en dat heeft mij ook tijd gekost en veel moeite...
Nu, 6 maanden later, heb ik sinds een week eindelijk weer mijn eigen huis terug en kan ik gaan en staan waar ik wil... je wilt niet weten hoe goed dat voelt. Tuurlijk doet het mij ook pijn dat ons sprookje niet meer bestaat, maar je moet eens weten hoe vrij de wereld is als je ineens alleen nog maar voor jezelf hoeft te denken en niet meer voor de ander.
Meid, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ook jij kan het alleen en ook jij moet gaan inzien dat je in een sprookje gelooft dat al heel lang niet meer bestaat of zelfs misschien wel nooit bestaan heeft.
Ik wens je heel veel sterkte met de knoop doorhakken, want neem van deze ervaringsdeskundige aan: als je de sterke vrouw bent die je predenteerd te zijn, dan kan het lang of dan kan het kort duren, maar ook jij gaat inzien dat je leven je te veel waard is om aan een dergelijke relatie te verspelen...
SUCCES !
ik heb zelf zes maanden geleden de keuze gemaakt om uit een dergelijke relatie als jij in dit topic beschrijft te stappen en dat heeft mij ook tijd gekost en veel moeite...
Nu, 6 maanden later, heb ik sinds een week eindelijk weer mijn eigen huis terug en kan ik gaan en staan waar ik wil... je wilt niet weten hoe goed dat voelt. Tuurlijk doet het mij ook pijn dat ons sprookje niet meer bestaat, maar je moet eens weten hoe vrij de wereld is als je ineens alleen nog maar voor jezelf hoeft te denken en niet meer voor de ander.
Meid, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ook jij kan het alleen en ook jij moet gaan inzien dat je in een sprookje gelooft dat al heel lang niet meer bestaat of zelfs misschien wel nooit bestaan heeft.
Ik wens je heel veel sterkte met de knoop doorhakken, want neem van deze ervaringsdeskundige aan: als je de sterke vrouw bent die je predenteerd te zijn, dan kan het lang of dan kan het kort duren, maar ook jij gaat inzien dat je leven je te veel waard is om aan een dergelijke relatie te verspelen...
SUCCES !
dinsdag 25 november 2008 om 06:24
hoi iedereen,
heb de reacties gelezen maar heb nu geen tijd om te antwoorden, wil wel even bedanken alvast..
heb vannacht maar 3uurtjes geslapen als het niet minder is, mijn hoofd draaid overuren. Heb hem vannacht gesmst dat ik stuk ben, ik kon niet meer. Ik moest het kwijt.
Dat vind ik zelfs eng.. maargoed het moet even.
Ik zal vanavond/morgen 1 poging wagen mijn gevoelens te uitten hoe hij hierop reageert zal voor mij wel duidelijk maken hoe hij voor me is.
ben nu ook wat in de war haha ben erg moe..
liefs
heb de reacties gelezen maar heb nu geen tijd om te antwoorden, wil wel even bedanken alvast..
heb vannacht maar 3uurtjes geslapen als het niet minder is, mijn hoofd draaid overuren. Heb hem vannacht gesmst dat ik stuk ben, ik kon niet meer. Ik moest het kwijt.
Dat vind ik zelfs eng.. maargoed het moet even.
Ik zal vanavond/morgen 1 poging wagen mijn gevoelens te uitten hoe hij hierop reageert zal voor mij wel duidelijk maken hoe hij voor me is.
ben nu ook wat in de war haha ben erg moe..
liefs
dinsdag 25 november 2008 om 06:48
quote:hannah2708 schreef op 25 november 2008 @ 06:24:
hoi iedereen,
heb de reacties gelezen maar heb nu geen tijd om te antwoorden, wil wel even bedanken alvast..
heb vannacht maar 3uurtjes geslapen als het niet minder is, mijn hoofd draaid overuren. Heb hem vannacht gesmst dat ik stuk ben, ik kon niet meer. Ik moest het kwijt.
Dat vind ik zelfs eng.. maargoed het moet even.
Ik zal vanavond/morgen 1 poging wagen mijn gevoelens te uitten hoe hij hierop reageert zal voor mij wel duidelijk maken hoe hij voor me is.
ben nu ook wat in de war haha ben erg moe..
liefs
Sorry, was er gisteravond niet ivm kindercrisis (heb je wel eens met een autistisch kind zo rond Sinterklaas)
Maar lieverd, je bent nu precies hetzelfde aan het doen als 2 weken geleden. Je laat jouw actie van zijn reactie afhangen. Je kunt nu van een hele grote afstand al bedenken dat hij zich net zo zal gedragen als toen in de hoop dat hij je weer in slaap sust tot de volgende crisis.
En zo blijft het gaan, dat bevestigd iedereen hier die een soortgelijke relatie heeft gehad. Je moet zelf actie gaan ondernemen. Kijk nu eens naar je wensenlijstje wat je op verzoek van Sensy opgeschreven hebt. Is 1 van die wensen uitgekomen bij je vriend? Nee toch. Alleen als jij je in allerlei voor jou onnatuurlijke bochten wringt doet hij zijn best voor je. Dat is toch geen voorbeeld van een evenwichtige relatie. Je word nooit gelukkig als je zo niet jezelf kunt zijn.
hoi iedereen,
heb de reacties gelezen maar heb nu geen tijd om te antwoorden, wil wel even bedanken alvast..
heb vannacht maar 3uurtjes geslapen als het niet minder is, mijn hoofd draaid overuren. Heb hem vannacht gesmst dat ik stuk ben, ik kon niet meer. Ik moest het kwijt.
Dat vind ik zelfs eng.. maargoed het moet even.
Ik zal vanavond/morgen 1 poging wagen mijn gevoelens te uitten hoe hij hierop reageert zal voor mij wel duidelijk maken hoe hij voor me is.
ben nu ook wat in de war haha ben erg moe..
liefs
Sorry, was er gisteravond niet ivm kindercrisis (heb je wel eens met een autistisch kind zo rond Sinterklaas)
Maar lieverd, je bent nu precies hetzelfde aan het doen als 2 weken geleden. Je laat jouw actie van zijn reactie afhangen. Je kunt nu van een hele grote afstand al bedenken dat hij zich net zo zal gedragen als toen in de hoop dat hij je weer in slaap sust tot de volgende crisis.
En zo blijft het gaan, dat bevestigd iedereen hier die een soortgelijke relatie heeft gehad. Je moet zelf actie gaan ondernemen. Kijk nu eens naar je wensenlijstje wat je op verzoek van Sensy opgeschreven hebt. Is 1 van die wensen uitgekomen bij je vriend? Nee toch. Alleen als jij je in allerlei voor jou onnatuurlijke bochten wringt doet hij zijn best voor je. Dat is toch geen voorbeeld van een evenwichtige relatie. Je word nooit gelukkig als je zo niet jezelf kunt zijn.
dinsdag 25 november 2008 om 19:54
quote:Karlie schreef op 24 november 2008 @ 22:58:
[...]
Ja, die lieve mailtjes: dat is dus weer 'goedmaken', zodat jij deze situatie blijft accepteren en hij door kan gaan op oude voet. Want je weet zelf dat het over een paar dagen weer andersom is.
Hoe denk je zelf dat je hieruit gaat komen? Echt serieus?
Ja.. heb m vandaag gesmst dat ik me rot voel en niet kon slapen etc. Kreeg vandaag allemaal lieve smsjes dat hij me niet los laat, zn best voor me doet en van me houd en 100% voor me gaat.
Hij smst het wel erg lief, maar hij doet het gewoon niet.
ik heb een gesprek gehad met mn collega's, ik moet mn grenzen aangeven, zeggen wat ik nodig heb, kan hij me dat niet geven dan is het voor me over.
kan het niet meer anders verwoorden.
Ik was kapot vandaag, 7uur vanmorgen zat ik al in de trein, ben pas net thuisgekomen, ben stuk, kapot, leeg, emotioneel gwn kapot voel me echt shit. Kan het niet meer en het moet ook niet meer.
Zit in mn laatste jaar, stage..scriptie.. lukt allemaal niet door deze ellende.
moet nu stoppen met mezelf ongelukkig maken op deze manier. Aan mij de keuze.. niet meer voor hem
[...]
Ja, die lieve mailtjes: dat is dus weer 'goedmaken', zodat jij deze situatie blijft accepteren en hij door kan gaan op oude voet. Want je weet zelf dat het over een paar dagen weer andersom is.
Hoe denk je zelf dat je hieruit gaat komen? Echt serieus?
Ja.. heb m vandaag gesmst dat ik me rot voel en niet kon slapen etc. Kreeg vandaag allemaal lieve smsjes dat hij me niet los laat, zn best voor me doet en van me houd en 100% voor me gaat.
Hij smst het wel erg lief, maar hij doet het gewoon niet.
ik heb een gesprek gehad met mn collega's, ik moet mn grenzen aangeven, zeggen wat ik nodig heb, kan hij me dat niet geven dan is het voor me over.
kan het niet meer anders verwoorden.
Ik was kapot vandaag, 7uur vanmorgen zat ik al in de trein, ben pas net thuisgekomen, ben stuk, kapot, leeg, emotioneel gwn kapot voel me echt shit. Kan het niet meer en het moet ook niet meer.
Zit in mn laatste jaar, stage..scriptie.. lukt allemaal niet door deze ellende.
moet nu stoppen met mezelf ongelukkig maken op deze manier. Aan mij de keuze.. niet meer voor hem
dinsdag 25 november 2008 om 19:57
quote:Princess4ever schreef op 24 november 2008 @ 23:51:
Hannah,
ik heb zelf zes maanden geleden de keuze gemaakt om uit een dergelijke relatie als jij in dit topic beschrijft te stappen en dat heeft mij ook tijd gekost en veel moeite...
Nu, 6 maanden later, heb ik sinds een week eindelijk weer mijn eigen huis terug en kan ik gaan en staan waar ik wil... je wilt niet weten hoe goed dat voelt. Tuurlijk doet het mij ook pijn dat ons sprookje niet meer bestaat, maar je moet eens weten hoe vrij de wereld is als je ineens alleen nog maar voor jezelf hoeft te denken en niet meer voor de ander.
Meid, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ook jij kan het alleen en ook jij moet gaan inzien dat je in een sprookje gelooft dat al heel lang niet meer bestaat of zelfs misschien wel nooit bestaan heeft.
Ik wens je heel veel sterkte met de knoop doorhakken, want neem van deze ervaringsdeskundige aan: als je de sterke vrouw bent die je predenteerd te zijn, dan kan het lang of dan kan het kort duren, maar ook jij gaat inzien dat je leven je te veel waard is om aan een dergelijke relatie te verspelen...
SUCCES !Dankjewel! Lief van je!
Hannah,
ik heb zelf zes maanden geleden de keuze gemaakt om uit een dergelijke relatie als jij in dit topic beschrijft te stappen en dat heeft mij ook tijd gekost en veel moeite...
Nu, 6 maanden later, heb ik sinds een week eindelijk weer mijn eigen huis terug en kan ik gaan en staan waar ik wil... je wilt niet weten hoe goed dat voelt. Tuurlijk doet het mij ook pijn dat ons sprookje niet meer bestaat, maar je moet eens weten hoe vrij de wereld is als je ineens alleen nog maar voor jezelf hoeft te denken en niet meer voor de ander.
Meid, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ook jij kan het alleen en ook jij moet gaan inzien dat je in een sprookje gelooft dat al heel lang niet meer bestaat of zelfs misschien wel nooit bestaan heeft.
Ik wens je heel veel sterkte met de knoop doorhakken, want neem van deze ervaringsdeskundige aan: als je de sterke vrouw bent die je predenteerd te zijn, dan kan het lang of dan kan het kort duren, maar ook jij gaat inzien dat je leven je te veel waard is om aan een dergelijke relatie te verspelen...
SUCCES !Dankjewel! Lief van je!
