Relaties
alle pijlers
Relatiecrisis
donderdag 13 november 2008 om 19:14
Hallo,
Ik ben nu ongeveer een jaar samen met mijn huidige vriend. Hij is een aantal jaar ouder dan mij en dit botst soms wel wat. Hij wil me van alles leren en ik vind bepaalde dingen prima zoals ze zijn, ik hoef niet zonodig van alles aan mezelf te veranderen omdat iemand anders dat wil. (op een bepaalde manier discusseren etc.)
het ging dus een paar maanden goed totdat we ruzie's kregen. Met ruzie's wordt hij afstandelijk en is er geen sprake van "liefde". Hij legt de schuld bij mij, het kan hem weinig schelen of ik huil, me kut voel en alles. Hij haalt me omlaag als hij boos is en houdt eigenlijk geen rekening met mij. Ik raak hiervan in paniek en nu na al die ruzie's raak ik al in paniek als hij boos wordt.
Ik weet dan, ik kan hem niet kalmeren.
Ik handel vanuit mijn gevoel, niet zozeer vanuit mijn denken, dit lukt me niet. Ik denk wel; hou je mond nu, hou je rustig, hij is kwaad dus laat hem met rust dit is zijn probleem, hij wil een discussie, ga hier niet in mee.
Maar het lukt me niet om dit vol te houden, ik wil dat het goedkomt, wil het uitpraten en weer lief voor elkaar zijn. Hij houd vol dat iets mijn fout is, ik heb het helemaal verkeerd gedaan, dankzij mij hebben we ruzie gekregen etc. Ik heb goed over alles nagedacht, ik weet zeker dat in zo'n situatie, als iets mijn schuld is, ik dit toegeef en goedmaak. Is iets niet mijn ding dan zeg ik hier dus ook geen sorry voor dat is onredelijk. Maar daar botst het vaak.
Hij vind dat ik iets verkeerd heb gedaan en ik wil gewoon dat het weer oké is en dat hij ophoud met die nare en nutteloze dingen.
Hij heeft toegegeven dat hij koppig is enzo maar ik dring niet zo goed tot hem door.
Nouja, ik weet het gewoon niet meer.
Nu hebben we zovaak ruzie gehad dat mijn gevoel gewoon kapot is. Ik weet ook wel, ik ben best gevoelig en ik heb er een hekel aan als iemand kwaad op me is (vooral als er geen reden is om kwaad op me te zijn) dit ook ivm mijn verleden..
Hij weet dat ik een hekel heb aan boosheid en dat ik het daarom heb uitgemaakt met mijn ex, ik snap niet waarom hij zo gevoelloos naar mij toe kan doen.
Ik weet niet meer hoe ik de situatie moet veranderen, hij wou dat ik bepaalde dingen aan mezelf veranderde, hier heb ik hard aan gewerkt en is helemaal weer oké. Ik heb mezelf in de hand.
Ik ben bang om in discussie te gaan, want dan weet ik hoelaat het is, dan loopt het in de hand. Hij gaat er heel erg ver in door.
Het spijt me voor mijn lange verhaal maar ik ben helemaal op.
Ik heb zoveel mijn best gedaan, misschien wel teveel.
Ik weet dat ik mijn grens niet goed aangegeven heb en nu lukt het me niet meer om het te veranderen.
Hoe kom ik hieruit? Hoe komen we verder? En kan het nog wel goedkomen?
Wie heeft hier ervaring mee of tips voor?
Liefs
Ik ben nu ongeveer een jaar samen met mijn huidige vriend. Hij is een aantal jaar ouder dan mij en dit botst soms wel wat. Hij wil me van alles leren en ik vind bepaalde dingen prima zoals ze zijn, ik hoef niet zonodig van alles aan mezelf te veranderen omdat iemand anders dat wil. (op een bepaalde manier discusseren etc.)
het ging dus een paar maanden goed totdat we ruzie's kregen. Met ruzie's wordt hij afstandelijk en is er geen sprake van "liefde". Hij legt de schuld bij mij, het kan hem weinig schelen of ik huil, me kut voel en alles. Hij haalt me omlaag als hij boos is en houdt eigenlijk geen rekening met mij. Ik raak hiervan in paniek en nu na al die ruzie's raak ik al in paniek als hij boos wordt.
Ik weet dan, ik kan hem niet kalmeren.
Ik handel vanuit mijn gevoel, niet zozeer vanuit mijn denken, dit lukt me niet. Ik denk wel; hou je mond nu, hou je rustig, hij is kwaad dus laat hem met rust dit is zijn probleem, hij wil een discussie, ga hier niet in mee.
Maar het lukt me niet om dit vol te houden, ik wil dat het goedkomt, wil het uitpraten en weer lief voor elkaar zijn. Hij houd vol dat iets mijn fout is, ik heb het helemaal verkeerd gedaan, dankzij mij hebben we ruzie gekregen etc. Ik heb goed over alles nagedacht, ik weet zeker dat in zo'n situatie, als iets mijn schuld is, ik dit toegeef en goedmaak. Is iets niet mijn ding dan zeg ik hier dus ook geen sorry voor dat is onredelijk. Maar daar botst het vaak.
Hij vind dat ik iets verkeerd heb gedaan en ik wil gewoon dat het weer oké is en dat hij ophoud met die nare en nutteloze dingen.
Hij heeft toegegeven dat hij koppig is enzo maar ik dring niet zo goed tot hem door.
Nouja, ik weet het gewoon niet meer.
Nu hebben we zovaak ruzie gehad dat mijn gevoel gewoon kapot is. Ik weet ook wel, ik ben best gevoelig en ik heb er een hekel aan als iemand kwaad op me is (vooral als er geen reden is om kwaad op me te zijn) dit ook ivm mijn verleden..
Hij weet dat ik een hekel heb aan boosheid en dat ik het daarom heb uitgemaakt met mijn ex, ik snap niet waarom hij zo gevoelloos naar mij toe kan doen.
Ik weet niet meer hoe ik de situatie moet veranderen, hij wou dat ik bepaalde dingen aan mezelf veranderde, hier heb ik hard aan gewerkt en is helemaal weer oké. Ik heb mezelf in de hand.
Ik ben bang om in discussie te gaan, want dan weet ik hoelaat het is, dan loopt het in de hand. Hij gaat er heel erg ver in door.
Het spijt me voor mijn lange verhaal maar ik ben helemaal op.
Ik heb zoveel mijn best gedaan, misschien wel teveel.
Ik weet dat ik mijn grens niet goed aangegeven heb en nu lukt het me niet meer om het te veranderen.
Hoe kom ik hieruit? Hoe komen we verder? En kan het nog wel goedkomen?
Wie heeft hier ervaring mee of tips voor?
Liefs
donderdag 13 november 2008 om 19:26
Wil je nog wel dat het goed komt? Ik denk dat je daar eerst een over na moet denken.
Meid je bent 20! Er ligt nog een wereld voor je open. Zoals ik jouw verhaal bekijk, vind ik de relatie niet echt sterk overkomen.
Nu al problemen met sex, na 1 jaar?
Daarnaast komt nog het leeftijdsverschil en in dit geval lijkt het mij zo dat jullie beide in een hele andere levensfase.
Overdenk alles eerst eens, waar ben je voor gevallen?, wat zijn zijn goede kanten? Wil je daar voor vechten (na een jaar)?
Meid je bent 20! Er ligt nog een wereld voor je open. Zoals ik jouw verhaal bekijk, vind ik de relatie niet echt sterk overkomen.
Nu al problemen met sex, na 1 jaar?
Daarnaast komt nog het leeftijdsverschil en in dit geval lijkt het mij zo dat jullie beide in een hele andere levensfase.
Overdenk alles eerst eens, waar ben je voor gevallen?, wat zijn zijn goede kanten? Wil je daar voor vechten (na een jaar)?
donderdag 13 november 2008 om 19:27
Dit klinkt niet gezond, Hannah.
Hij behandelt jou als een kind, ziet je niet voor vol aan.
Jij loopt op je tenen om de lieve vrede te bewaren en dan nóg lukt het je niet en krijg je alsnog ruzie.
Vervolgens is het altijd jouw schuld en laat ie je in je sop gaarkoken als je verdrietig bent. Jij moet je uiterste best doen om de sfeer weer een beetje gezellig te krijgen en als je mazzel hebt, draait ie weer bij... tot de volgende uitbarsting.
Als je het mij vraagt zit er weinig toekomst in deze relatie tenzij je bereid bent om je de rest van je leven, met de regelmaat van de klok, zo klote te voelen.
Denk goed na, neem geen overhaaste beslissingen maar luister naar je gevoel!
Sterkte!
Hij behandelt jou als een kind, ziet je niet voor vol aan.
Jij loopt op je tenen om de lieve vrede te bewaren en dan nóg lukt het je niet en krijg je alsnog ruzie.
Vervolgens is het altijd jouw schuld en laat ie je in je sop gaarkoken als je verdrietig bent. Jij moet je uiterste best doen om de sfeer weer een beetje gezellig te krijgen en als je mazzel hebt, draait ie weer bij... tot de volgende uitbarsting.
Als je het mij vraagt zit er weinig toekomst in deze relatie tenzij je bereid bent om je de rest van je leven, met de regelmaat van de klok, zo klote te voelen.
Denk goed na, neem geen overhaaste beslissingen maar luister naar je gevoel!
Sterkte!
donderdag 13 november 2008 om 19:31
als ik het zo lees, zit communiceer jij op een heel ander (hoger) niveau dan hij en ben jij in staat om met een helicopterblik naar jezelf te kijken. Heb ik wel bewondering voor aan gezien je (nog maar) 20 bent. Bedenk dat, hoe ouder jullie worden, hoe meer dit uiteen gaat lopen. En wil je dit? Wil je met iemand zijn die je nooit echt zal begrijpen en echt goed mee zal praten?
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
donderdag 13 november 2008 om 19:33
Je vraagt : "Hoe kom ik hier uit?" Nou, zet gewoon een punt achter deze relatie. Dit is geen gezonde, leuke relatie.
En misschien is het een idee om daarna een tijdje alleen te zijn om de dingen eens op een rij te zetten. Je valt van de ene relatie in de andere en je bent nog maar twintig. Doe toch eens rustig aan, meisje. Schijnbaar kies je telkens jongens die niet echt bij je passen.
En misschien is het een idee om daarna een tijdje alleen te zijn om de dingen eens op een rij te zetten. Je valt van de ene relatie in de andere en je bent nog maar twintig. Doe toch eens rustig aan, meisje. Schijnbaar kies je telkens jongens die niet echt bij je passen.
donderdag 13 november 2008 om 19:36
MMP;
Ik weet het niet of ik nog wil dat het goedkomt. Aan de ene kant "Nee" ben helemaal op, kapot, onzeker geworden, voel me negaief over mezelf, mis een heleboel
Aan de andere kant "Ja" Ik geef nooit op, ik werk aan dingen waaraan gewerkt moet worden.
Ik ben gewoon zo moe, gestressed, spieren zijn helemaal gespannen, al maanden slapeloze nachten, wordt naar wakker ik weet t gewoo niet meer.
De relatie komt ook niet sterk over.
Ik mis de band die we hebben. Ik wil altijd bij hem terecht kunnen. Hij vind dat ik eerst mijn problemen zelf moet oplossen en als ik er niet uitkom dan pas moet ik bij hem komen. Ik moet ook niet teveel mijn gevoelens willen uitten, moet dingen zelf maar handelen, en hij geeft me geen rotgevoel zegt hij, nee dat geef ik mezelf. (dat hij boos is, raar doet, nee dat ligt helemaal aan mezelf dat ik me er rot door voel)
Vanaf het begin eigenlijk al problemen. De eerste 2 maanden interesseerde het me niet zoveel. Maar daarna ga je toch nadenken, mm hij komt elke keer klaar.,,en ik niet. Ik mis gewoon iets. Ik geef het wel aan wat helpt en wat ik fijn vind maar het werkt gewoon niet..op 1 of andere manier.
We zitten ook in een andere levensfase, hij werkt ontzettend veel, heeft weinig tijd voor me. Wil ook veel tijd voor zichzelf, zijn sport etc. Terwijl ik juist houdt van al die lieve dingen die je voor iemand doet, emails,smsjes,bellen,elkaar zien.
Daarbij komt dat hij meer dan een uur rijden van me af woont. Ik zie hem alleen in het weekend. Waardoor ik hem ontzettend mis door de week. Maar ik mag hem ook niet missen.. want dat zet hem weer onder druk om wat van zich te laten horen.
Al die serieuze regels..wat mag wel en wat niet. Wat mag ik wel zeggen en wat niet.
In een hotel moet ik verdorie fluisteren!!! Ik mag niet gewoon praten. Wat een lol beleef je dan. ik voel me gewoon kleingemaakt en ik heb het gevoel alsof ik opnieuw opgevoed word.
Waar ben ik voor gevallen.. zijn volwassen uitstraling, hij is attent, hij is serieus qua relatie en zijn werk. Hij is echt iemand die je meeneemt naar je ouders want er was niks verkeerd aan hem.
Totdat ik ontdekte dat hij alleen binnen 4 muren die andere kant van zichzelf uit. Boosheid, frustratie etc. Niemand mag dat weten, niemand mag zien dat hij zo is. Want stel je voor.
Maar diegene van wie je houdt, ja die mag dat wel zien.. Doet me zoveel pijn..
Voel me zovaak afgewezen, als ik naar hem toekom en mijn verdriet uit wordt hij kwaad, ik moet zeggen waarom ik huil en als ik dat niet kan door mijn tranen heen wordt hij gefrustreerd. Ik zeg dan ook; hou me gwn vast alsjeblieft.
Maar hij zegt daarop; je maakt me kwaad, zeg waarom je huilt, hou hiermee op.
Pffffffff...
Ik weet het niet of ik nog wil dat het goedkomt. Aan de ene kant "Nee" ben helemaal op, kapot, onzeker geworden, voel me negaief over mezelf, mis een heleboel
Aan de andere kant "Ja" Ik geef nooit op, ik werk aan dingen waaraan gewerkt moet worden.
Ik ben gewoon zo moe, gestressed, spieren zijn helemaal gespannen, al maanden slapeloze nachten, wordt naar wakker ik weet t gewoo niet meer.
De relatie komt ook niet sterk over.
Ik mis de band die we hebben. Ik wil altijd bij hem terecht kunnen. Hij vind dat ik eerst mijn problemen zelf moet oplossen en als ik er niet uitkom dan pas moet ik bij hem komen. Ik moet ook niet teveel mijn gevoelens willen uitten, moet dingen zelf maar handelen, en hij geeft me geen rotgevoel zegt hij, nee dat geef ik mezelf. (dat hij boos is, raar doet, nee dat ligt helemaal aan mezelf dat ik me er rot door voel)
Vanaf het begin eigenlijk al problemen. De eerste 2 maanden interesseerde het me niet zoveel. Maar daarna ga je toch nadenken, mm hij komt elke keer klaar.,,en ik niet. Ik mis gewoon iets. Ik geef het wel aan wat helpt en wat ik fijn vind maar het werkt gewoon niet..op 1 of andere manier.
We zitten ook in een andere levensfase, hij werkt ontzettend veel, heeft weinig tijd voor me. Wil ook veel tijd voor zichzelf, zijn sport etc. Terwijl ik juist houdt van al die lieve dingen die je voor iemand doet, emails,smsjes,bellen,elkaar zien.
Daarbij komt dat hij meer dan een uur rijden van me af woont. Ik zie hem alleen in het weekend. Waardoor ik hem ontzettend mis door de week. Maar ik mag hem ook niet missen.. want dat zet hem weer onder druk om wat van zich te laten horen.
Al die serieuze regels..wat mag wel en wat niet. Wat mag ik wel zeggen en wat niet.
In een hotel moet ik verdorie fluisteren!!! Ik mag niet gewoon praten. Wat een lol beleef je dan. ik voel me gewoon kleingemaakt en ik heb het gevoel alsof ik opnieuw opgevoed word.
Waar ben ik voor gevallen.. zijn volwassen uitstraling, hij is attent, hij is serieus qua relatie en zijn werk. Hij is echt iemand die je meeneemt naar je ouders want er was niks verkeerd aan hem.
Totdat ik ontdekte dat hij alleen binnen 4 muren die andere kant van zichzelf uit. Boosheid, frustratie etc. Niemand mag dat weten, niemand mag zien dat hij zo is. Want stel je voor.
Maar diegene van wie je houdt, ja die mag dat wel zien.. Doet me zoveel pijn..
Voel me zovaak afgewezen, als ik naar hem toekom en mijn verdriet uit wordt hij kwaad, ik moet zeggen waarom ik huil en als ik dat niet kan door mijn tranen heen wordt hij gefrustreerd. Ik zeg dan ook; hou me gwn vast alsjeblieft.
Maar hij zegt daarop; je maakt me kwaad, zeg waarom je huilt, hou hiermee op.
Pffffffff...
donderdag 13 november 2008 om 19:39
quote:Naski schreef op 13 november 2008 @ 19:33:
Je vraagt : "Hoe kom ik hier uit?" Nou, zet gewoon een punt achter deze relatie. Dit is geen gezonde, leuke relatie.
En misschien is het een idee om daarna een tijdje alleen te zijn om de dingen eens op een rij te zetten. Je valt van de ene relatie in de andere en je bent nog maar twintig. Doe toch eens rustig aan, meisje. Schijnbaar kies je telkens jongens die niet echt bij je passen.
Daar zit ik ook aan te denken, ik ben nooit echt alleen geweest.
Ik hou ervan om samen te zijn. Om mijn liefde te geven.
Ik heb zoveel te geven, zoveel liefde en zoveel moeite dat ik voor iemand over heb. In mijn huidige relatie voel ik me hiervoor gewoon afgewezen. Het is lief wat ik doe maar het hoeft niet, doe maar gewoon want een relatie heeft al die extra's niet nodig.
Terwijl ik het juist ontzettend fijn vind om veel voor iemand te doen.
Nu krijg ik het idee dat het verkeerd is.
Want hij voelt zich onder druk gezet omdat ik van emailen houdt etc. Ik heb hem gezegt, je hoeft heus niet zoveel terug te mailen hoor, vind het gewoon fijn om te delen met jou. Maar het is wel fijn om af en toe wat van je te horen.
Je vraagt : "Hoe kom ik hier uit?" Nou, zet gewoon een punt achter deze relatie. Dit is geen gezonde, leuke relatie.
En misschien is het een idee om daarna een tijdje alleen te zijn om de dingen eens op een rij te zetten. Je valt van de ene relatie in de andere en je bent nog maar twintig. Doe toch eens rustig aan, meisje. Schijnbaar kies je telkens jongens die niet echt bij je passen.
Daar zit ik ook aan te denken, ik ben nooit echt alleen geweest.
Ik hou ervan om samen te zijn. Om mijn liefde te geven.
Ik heb zoveel te geven, zoveel liefde en zoveel moeite dat ik voor iemand over heb. In mijn huidige relatie voel ik me hiervoor gewoon afgewezen. Het is lief wat ik doe maar het hoeft niet, doe maar gewoon want een relatie heeft al die extra's niet nodig.
Terwijl ik het juist ontzettend fijn vind om veel voor iemand te doen.
Nu krijg ik het idee dat het verkeerd is.
Want hij voelt zich onder druk gezet omdat ik van emailen houdt etc. Ik heb hem gezegt, je hoeft heus niet zoveel terug te mailen hoor, vind het gewoon fijn om te delen met jou. Maar het is wel fijn om af en toe wat van je te horen.
donderdag 13 november 2008 om 19:42
quote:Naski schreef op 13 november 2008 @ 19:39:
O, alsjeblieft Hannah, doe jezelf een plezier en kap met die loser!! Die vent is gewoon niets voor jou, je ziet het zelf toch ook wel?
Ben gewoon zo kwaad op mezelf, dat ik het zover heb laten komen. Dat ik gewoon ben gaan denken dat dit alles mijn eigen schuld is. Hij geeft mijn onzekerheid aan als reden van alle ellende. Ik heb het op 1 of andere manier zelf veroorzaakt en dit ben ik gaan geloven en hier ben ik gewoon zo kwaad op dat ik mezelf wil bewijzen. Ik ben een goed persoon waar iemand van kan houden, waar iemand moeite voor kan doen.
Ik weet dat het slecht is..
O, alsjeblieft Hannah, doe jezelf een plezier en kap met die loser!! Die vent is gewoon niets voor jou, je ziet het zelf toch ook wel?
Ben gewoon zo kwaad op mezelf, dat ik het zover heb laten komen. Dat ik gewoon ben gaan denken dat dit alles mijn eigen schuld is. Hij geeft mijn onzekerheid aan als reden van alle ellende. Ik heb het op 1 of andere manier zelf veroorzaakt en dit ben ik gaan geloven en hier ben ik gewoon zo kwaad op dat ik mezelf wil bewijzen. Ik ben een goed persoon waar iemand van kan houden, waar iemand moeite voor kan doen.
Ik weet dat het slecht is..
donderdag 13 november 2008 om 19:45
quote:rocketgirl schreef op 13 november 2008 @ 19:31:
als ik het zo lees, zit communiceer jij op een heel ander (hoger) niveau dan hij en ben jij in staat om met een helicopterblik naar jezelf te kijken. Heb ik wel bewondering voor aan gezien je (nog maar) 20 bent. Bedenk dat, hoe ouder jullie worden, hoe meer dit uiteen gaat lopen. En wil je dit? Wil je met iemand zijn die je nooit echt zal begrijpen en echt goed mee zal praten?
Heel veel sterkte!
Hij vind de manier waarop ik praat echt onzin, slaat echt nergens op en de oplossingen die ik voor onze problemen bedenk zijn ook onzin. Hij weet pas hoe je moet discusseren want zo doen ze het op zijn werk ook en niemand vind hem raar op zijn werk.
Ik leg hem uit dat diegenen op zijn werk ook geen relatie met hem hebben en zich dus niet gekwetst voelen, bovendien gaat het daar om ICT gebeurtenissen en niet om eigenschappen/fouten etc.
Hij begrijpt me niet nee, en ik begrijp hem niet. Als hij kwaad op me is begrijp ik gewoon niet waarom.
bv dit weekend noemde hij me een egoist omdat ik een discussie stopzette omdat het te ver ging, we werden kwaad en ik wou geen ruzie. Dit vond hij egoistisch. En hoe ik het ook uitlegde hij bleef me een egoist noemen. Dit deed me echt zoveel pijn. Zegt hij: waarom kun je niet gewoon accepteren dat ik je zo noem? Zeg ik: omdat ik het niet ben en vooral in die situatien echt niet zo bedoeld had!
Echt heel verwarrend
als ik het zo lees, zit communiceer jij op een heel ander (hoger) niveau dan hij en ben jij in staat om met een helicopterblik naar jezelf te kijken. Heb ik wel bewondering voor aan gezien je (nog maar) 20 bent. Bedenk dat, hoe ouder jullie worden, hoe meer dit uiteen gaat lopen. En wil je dit? Wil je met iemand zijn die je nooit echt zal begrijpen en echt goed mee zal praten?
Heel veel sterkte!
Hij vind de manier waarop ik praat echt onzin, slaat echt nergens op en de oplossingen die ik voor onze problemen bedenk zijn ook onzin. Hij weet pas hoe je moet discusseren want zo doen ze het op zijn werk ook en niemand vind hem raar op zijn werk.
Ik leg hem uit dat diegenen op zijn werk ook geen relatie met hem hebben en zich dus niet gekwetst voelen, bovendien gaat het daar om ICT gebeurtenissen en niet om eigenschappen/fouten etc.
Hij begrijpt me niet nee, en ik begrijp hem niet. Als hij kwaad op me is begrijp ik gewoon niet waarom.
bv dit weekend noemde hij me een egoist omdat ik een discussie stopzette omdat het te ver ging, we werden kwaad en ik wou geen ruzie. Dit vond hij egoistisch. En hoe ik het ook uitlegde hij bleef me een egoist noemen. Dit deed me echt zoveel pijn. Zegt hij: waarom kun je niet gewoon accepteren dat ik je zo noem? Zeg ik: omdat ik het niet ben en vooral in die situatien echt niet zo bedoeld had!
Echt heel verwarrend
donderdag 13 november 2008 om 19:47
quote:Charlotte69 schreef op 13 november 2008 @ 19:27:
Dit klinkt niet gezond, Hannah.
Hij behandelt jou als een kind, ziet je niet voor vol aan.
Jij loopt op je tenen om de lieve vrede te bewaren en dan nóg lukt het je niet en krijg je alsnog ruzie.
Vervolgens is het altijd jouw schuld en laat ie je in je sop gaarkoken als je verdrietig bent. Jij moet je uiterste best doen om de sfeer weer een beetje gezellig te krijgen en als je mazzel hebt, draait ie weer bij... tot de volgende uitbarsting.
Als je het mij vraagt zit er weinig toekomst in deze relatie tenzij je bereid bent om je de rest van je leven, met de regelmaat van de klok, zo klote te voelen.
Denk goed na, neem geen overhaaste beslissingen maar luister naar je gevoel!
Sterkte!
Dit is precies hoe ik me voel idd hoe jij 't omschrijft.
Zit nu alweer te trillen op mijn stoel haha.
Als we een discussie heb tril ik ook helemaal, ik ben gewoon zo bang waardoor ik blijkbaar ook weer foute dingen zeg. Zeg volgens hem zoveel verkeerd, maak hem altijd kwaad. Snap gewoon niet waar al die frustratie en boosheid vandaan kom. Vraag het hem wel en zegt hij: omdat jij negatieve dingen over me zegt.
Snap ik wel maar wat is er negatief aan: ik wil liever niet meer dat je zo kwaad op me word oid.
Ik ben al een aantal maanden aan het nadenken
.
Maar pas sinds kort weet hij dat ik twijfel en nu twijfelt hij ook..
ik kan het bijna niet meer..
Dit klinkt niet gezond, Hannah.
Hij behandelt jou als een kind, ziet je niet voor vol aan.
Jij loopt op je tenen om de lieve vrede te bewaren en dan nóg lukt het je niet en krijg je alsnog ruzie.
Vervolgens is het altijd jouw schuld en laat ie je in je sop gaarkoken als je verdrietig bent. Jij moet je uiterste best doen om de sfeer weer een beetje gezellig te krijgen en als je mazzel hebt, draait ie weer bij... tot de volgende uitbarsting.
Als je het mij vraagt zit er weinig toekomst in deze relatie tenzij je bereid bent om je de rest van je leven, met de regelmaat van de klok, zo klote te voelen.
Denk goed na, neem geen overhaaste beslissingen maar luister naar je gevoel!
Sterkte!
Dit is precies hoe ik me voel idd hoe jij 't omschrijft.
Zit nu alweer te trillen op mijn stoel haha.
Als we een discussie heb tril ik ook helemaal, ik ben gewoon zo bang waardoor ik blijkbaar ook weer foute dingen zeg. Zeg volgens hem zoveel verkeerd, maak hem altijd kwaad. Snap gewoon niet waar al die frustratie en boosheid vandaan kom. Vraag het hem wel en zegt hij: omdat jij negatieve dingen over me zegt.
Snap ik wel maar wat is er negatief aan: ik wil liever niet meer dat je zo kwaad op me word oid.
Ik ben al een aantal maanden aan het nadenken
.Maar pas sinds kort weet hij dat ik twijfel en nu twijfelt hij ook..
ik kan het bijna niet meer..
donderdag 13 november 2008 om 19:59
quote:Naski schreef op 13 november 2008 @ 19:49:
Maar waarom ben je nu nog bij hem? Is er nog iets wat je tegenhoudt of zo?
Door de week krijg ik wel lieve smsjes enzo en dan krijg ik wel weer wat hoop. En in het weekend dan is het in het begin ook gezellig totdat hij weer over iets begint te discusseren of als ik iets zeg waardoor hij weer super kwaad wordt.
Ik denk dat ik ergens nog hoop heb.
Wil ergens graag dat het werkt. Terwijl ik aan de andere kant twijfel, omdat hij zo verschillend is van mij (wat opzich niet verkeerd is) maar wat niet echt bij me past. Daarnaast is zijn boosheid, afstandelijkheid en het schelden en dreigend op me afkomen wel erg verkeerd en iets wat ik niet kan veranderen.
Maar waarom ben je nu nog bij hem? Is er nog iets wat je tegenhoudt of zo?
Door de week krijg ik wel lieve smsjes enzo en dan krijg ik wel weer wat hoop. En in het weekend dan is het in het begin ook gezellig totdat hij weer over iets begint te discusseren of als ik iets zeg waardoor hij weer super kwaad wordt.
Ik denk dat ik ergens nog hoop heb.
Wil ergens graag dat het werkt. Terwijl ik aan de andere kant twijfel, omdat hij zo verschillend is van mij (wat opzich niet verkeerd is) maar wat niet echt bij me past. Daarnaast is zijn boosheid, afstandelijkheid en het schelden en dreigend op me afkomen wel erg verkeerd en iets wat ik niet kan veranderen.
donderdag 13 november 2008 om 20:04
quote:hannah2708 schreef op 13 november 2008 @ 19:39:
[...]
Daar zit ik ook aan te denken, ik ben nooit echt alleen geweest.
Ik hou ervan om samen te zijn. Om mijn liefde te geven.
.
Lijkt me verstandig om die liefde die je hebt aan jezelf te geven,
Stop eens even met die relatie en kom tot jezelf, je beseft iig al dat jij hem niet kunt veranderen, hoop dat je ook gaat beseffen datdat echt geen leuk leven wordt met hem.
lukkie zullen best wel allebei een relatie kunnen hebben, maar niet met elkaar
[...]
Daar zit ik ook aan te denken, ik ben nooit echt alleen geweest.
Ik hou ervan om samen te zijn. Om mijn liefde te geven.
.
Lijkt me verstandig om die liefde die je hebt aan jezelf te geven,
Stop eens even met die relatie en kom tot jezelf, je beseft iig al dat jij hem niet kunt veranderen, hoop dat je ook gaat beseffen datdat echt geen leuk leven wordt met hem.
lukkie zullen best wel allebei een relatie kunnen hebben, maar niet met elkaar
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 13 november 2008 om 20:05
quote:Miss thang schreef op 13 november 2008 @ 19:58:
Wegwezen, meisje!
Je lijkt me veel te leuk om in zo'n relatie vast te zitten.....
Lief.
Ik kan er niet zo goed tegen om alleen te zijn. Vriendinnen allemaal een vriend..zijn veel weg.
Wil graag leuke dingen doen, lekker weg, opstap etc. Weet ook wel dat, dat mijn probleem is. Ik ben gewoon een gezelschapsmens.. maar toch is het geen reden om in een relatie te blijven.
Ik weet het wel dat dit verkeerd is, die stap te nemen om het uit te maken,.. is zo groot. Schaam me ervoor, maar vind het echt super super super moeilijk.
Wegwezen, meisje!
Je lijkt me veel te leuk om in zo'n relatie vast te zitten.....
Lief.
Ik kan er niet zo goed tegen om alleen te zijn. Vriendinnen allemaal een vriend..zijn veel weg.
Wil graag leuke dingen doen, lekker weg, opstap etc. Weet ook wel dat, dat mijn probleem is. Ik ben gewoon een gezelschapsmens.. maar toch is het geen reden om in een relatie te blijven.
Ik weet het wel dat dit verkeerd is, die stap te nemen om het uit te maken,.. is zo groot. Schaam me ervoor, maar vind het echt super super super moeilijk.
donderdag 13 november 2008 om 20:07
quote:nlies schreef op 13 november 2008 @ 20:04:
[...]
Lijkt me verstandig om die liefde die je hebt aan jezelf te geven,
Stop eens even met die relatie en kom tot jezelf,
Dat is wel een goed advies..ja..
Dankjewel.
Heb hem vanmiddag gemaild dat ik niet zo goed naar hem toe durf dit weekend ivm de discussies. Als ik bij hem ben zit ik anderhalf uur met de auto van mijn eigen huis. Heb zelf geen auto dus ben afhankelijk. En vaak gaat er ook geen trein/bus meer.
[...]
Lijkt me verstandig om die liefde die je hebt aan jezelf te geven,
Stop eens even met die relatie en kom tot jezelf,
Dat is wel een goed advies..ja..
Dankjewel.
Heb hem vanmiddag gemaild dat ik niet zo goed naar hem toe durf dit weekend ivm de discussies. Als ik bij hem ben zit ik anderhalf uur met de auto van mijn eigen huis. Heb zelf geen auto dus ben afhankelijk. En vaak gaat er ook geen trein/bus meer.
donderdag 13 november 2008 om 20:23
Hoi Hannah,
Jouw verhaal doet mij in grote lijnen denken aan dat van mijn vorige relatie. Wil even reageren omdat ik me ergens heel goed kan voorstellen hoe jij je nu voelt.
Mijn ex kon ook ontploffen om niets, het was altijd mijn schuld, hij plakte etiketjes op me die ik helemaal niet ben, enz. enz.
Bij mij was hij op het begin heel anders, het is er mettertijd ingeslopen. Heb het even aanzien en toen heb ik eens een goed gesprek met hem gehad dat ik dit niet meer pikte. Aangezien hij toen nog volhield dat het allemaal mijn fout was, heb ik er definitief een punt achter gezet.
Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen ook compleet en verweet mij dan anderzijds dat ik te onzeker was . Hij wou mij ook op verschillende punten veranderen, maar dat waren punten waar ik zelf helemaal geen problemen mee heb. Veranderen doe je alleen voor jezelf, niet omdat een ander dat van je eist.
Meid, je bent goed zoals je bent, als hij dat niet wilt inzien is dat zijn probleem. Dat is een zin die ik toendertijd ook regelmatig tegen mezelf gezegd heb en mij geholpen heeft hem aan de kant te zetten. Je nu gaan bewijzen ten opzichte van hem dat je en wel dit bent en wel dat bent, is te onnozel voor woorden en verlaag je zelf zo niet. Als hij het zo niet inziet, nogmaals is dat zijn probleem.
Het deed mij ergens ook wel pijn, had hem trouwens graag gezien (hoe hij eerst was), maar wat voel ik mij nu (een tijdje later) opgelucht!! Niet meer op mijn tenen lopen, niet meer omgaan met zijn kwetsende buien, zijn botheid, ...
Hoop dat je de kracht vindt om hier een punt achter te zetten, want een relatie hoort een leuke bijkomstigheid te zijn. Dit brengt jouw alleen maar verdriet en een hoop onzekerheid en hoe cliché ook, je verdient echt beter dan dit!
Jouw verhaal doet mij in grote lijnen denken aan dat van mijn vorige relatie. Wil even reageren omdat ik me ergens heel goed kan voorstellen hoe jij je nu voelt.
Mijn ex kon ook ontploffen om niets, het was altijd mijn schuld, hij plakte etiketjes op me die ik helemaal niet ben, enz. enz.
Bij mij was hij op het begin heel anders, het is er mettertijd ingeslopen. Heb het even aanzien en toen heb ik eens een goed gesprek met hem gehad dat ik dit niet meer pikte. Aangezien hij toen nog volhield dat het allemaal mijn fout was, heb ik er definitief een punt achter gezet.
Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen ook compleet en verweet mij dan anderzijds dat ik te onzeker was . Hij wou mij ook op verschillende punten veranderen, maar dat waren punten waar ik zelf helemaal geen problemen mee heb. Veranderen doe je alleen voor jezelf, niet omdat een ander dat van je eist.
Meid, je bent goed zoals je bent, als hij dat niet wilt inzien is dat zijn probleem. Dat is een zin die ik toendertijd ook regelmatig tegen mezelf gezegd heb en mij geholpen heeft hem aan de kant te zetten. Je nu gaan bewijzen ten opzichte van hem dat je en wel dit bent en wel dat bent, is te onnozel voor woorden en verlaag je zelf zo niet. Als hij het zo niet inziet, nogmaals is dat zijn probleem.
Het deed mij ergens ook wel pijn, had hem trouwens graag gezien (hoe hij eerst was), maar wat voel ik mij nu (een tijdje later) opgelucht!! Niet meer op mijn tenen lopen, niet meer omgaan met zijn kwetsende buien, zijn botheid, ...
Hoop dat je de kracht vindt om hier een punt achter te zetten, want een relatie hoort een leuke bijkomstigheid te zijn. Dit brengt jouw alleen maar verdriet en een hoop onzekerheid en hoe cliché ook, je verdient echt beter dan dit!
donderdag 13 november 2008 om 20:38
quote:Katrijntje schreef op 13 november 2008 @ 20:23:
Hoi Hannah,
Jouw verhaal doet mij in grote lijnen denken aan dat van mijn vorige relatie. Wil even reageren omdat ik me ergens heel goed kan voorstellen hoe jij je nu voelt.
Mijn ex kon ook ontploffen om niets, het was altijd mijn schuld, hij plakte etiketjes op me die ik helemaal niet ben, enz. enz.
Bij mij was hij op het begin heel anders, het is er mettertijd ingeslopen. Heb het even aanzien en toen heb ik eens een goed gesprek met hem gehad dat ik dit niet meer pikte. Aangezien hij toen nog volhield dat het allemaal mijn fout was, heb ik er definitief een punt achter gezet.
Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen ook compleet en verweet mij dan anderzijds dat ik te onzeker was . Hij wou mij ook op verschillende punten veranderen, maar dat waren punten waar ik zelf helemaal geen problemen mee heb. Veranderen doe je alleen voor jezelf, niet omdat een ander dat van je eist.
Meid, je bent goed zoals je bent, als hij dat niet wilt inzien is dat zijn probleem. Dat is een zin die ik toendertijd ook regelmatig tegen mezelf gezegd heb en mij geholpen heeft hem aan de kant te zetten. Je nu gaan bewijzen ten opzichte van hem dat je en wel dit bent en wel dat bent, is te onnozel voor woorden en verlaag je zelf zo niet. Als hij het zo niet inziet, nogmaals is dat zijn probleem.
Het deed mij ergens ook wel pijn, had hem trouwens graag gezien (hoe hij eerst was), maar wat voel ik mij nu (een tijdje later) opgelucht!! Niet meer op mijn tenen lopen, niet meer omgaan met zijn kwetsende buien, zijn botheid, ...
Hoop dat je de kracht vindt om hier een punt achter te zetten, want een relatie hoort een leuke bijkomstigheid te zijn. Dit brengt jouw alleen maar verdriet en een hoop onzekerheid en hoe cliché ook, je verdient echt beter dan dit!
Hoi katrijntje!
Zit weer te trillen op mn stoel, verschrikkelijk.
Komt idd bekend voor wat jij omschrijft. Vind je advies ook erg fijn, wil het graag wel maar vind de stap zo groot. Wanneer maak je het uit en hoe?
Vaak zegt hij ook dat ik hulp moet zoeken etc (ik loop stage in de psychiatrie) en dat hij me naar een psychiater zal brengen etc. Vind dit erg kwetsend. Hij weet vaak niet eens wat al die dingen inhouden. Heb ik het over empathie dan heb ik het niet etc. Nu ik stageloop merk ik ook hoe zwak ik eigenlijk ben. Hoe onzeker ik ben en dat ik me zo gedraag. Gelukkig heb ik een goede begeleidster die me leert van me af te bijten en dit voelt goed, zo voel ik me weer mezelf.
Een collega vertellen dat ik er niet van gediend ben als ze op een bepaade manier tegen me praten (omlaaghalen)
Hierdoor word ik eraan herinnerd wie ik ben, wie ik was, wie ik graag wil zijn. Ik heb een sterke mening. Mijn vriend zei dat hij dat leuk vond omdat zijn ex (6jr relatie) geen mening had en laag opgeleid was (school voor moeilijk lerende kinderen) wat verder niet uitmaakt maar hij vond het fijn om een gesprek met mij te hebben over bv het werk en dat ik begreep wat zijn werk inhield en dat ik hem adviezen en tips kon geven. Hij was zo blij met me omdat ik spontaan ben etc. Maar als ik hem spontaan een kus geef in de stad wijst hij me af. (stel je voor dat iemand ons ziet zoenen)
Nu lijkt het wel alsof ik helemaal geen mening mag hebben.
Voel me erg klein bij hem. En in zijn goede bui zegt hij dat ik niet onzeker moet zijn, dat ik hardstikke leuk ben etc. Maar ik geloof het niet meer. Dat doet me pijn, dat ik hem niet meer geloof.
Wil het zo graag geloven als hij lief voor me is, wil ervoor smelten en wil erin meegaan maar het lukt me niet. Waardoor ik de schuld aan mezelf geef, als ik meega in zijn lieve momenten, zou het weer beter gaan. Maar het lukt me niet. En daarmee geef ik mezelf de schuld.
Hoi Hannah,
Jouw verhaal doet mij in grote lijnen denken aan dat van mijn vorige relatie. Wil even reageren omdat ik me ergens heel goed kan voorstellen hoe jij je nu voelt.
Mijn ex kon ook ontploffen om niets, het was altijd mijn schuld, hij plakte etiketjes op me die ik helemaal niet ben, enz. enz.
Bij mij was hij op het begin heel anders, het is er mettertijd ingeslopen. Heb het even aanzien en toen heb ik eens een goed gesprek met hem gehad dat ik dit niet meer pikte. Aangezien hij toen nog volhield dat het allemaal mijn fout was, heb ik er definitief een punt achter gezet.
Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen ook compleet en verweet mij dan anderzijds dat ik te onzeker was . Hij wou mij ook op verschillende punten veranderen, maar dat waren punten waar ik zelf helemaal geen problemen mee heb. Veranderen doe je alleen voor jezelf, niet omdat een ander dat van je eist.
Meid, je bent goed zoals je bent, als hij dat niet wilt inzien is dat zijn probleem. Dat is een zin die ik toendertijd ook regelmatig tegen mezelf gezegd heb en mij geholpen heeft hem aan de kant te zetten. Je nu gaan bewijzen ten opzichte van hem dat je en wel dit bent en wel dat bent, is te onnozel voor woorden en verlaag je zelf zo niet. Als hij het zo niet inziet, nogmaals is dat zijn probleem.
Het deed mij ergens ook wel pijn, had hem trouwens graag gezien (hoe hij eerst was), maar wat voel ik mij nu (een tijdje later) opgelucht!! Niet meer op mijn tenen lopen, niet meer omgaan met zijn kwetsende buien, zijn botheid, ...
Hoop dat je de kracht vindt om hier een punt achter te zetten, want een relatie hoort een leuke bijkomstigheid te zijn. Dit brengt jouw alleen maar verdriet en een hoop onzekerheid en hoe cliché ook, je verdient echt beter dan dit!
Hoi katrijntje!
Zit weer te trillen op mn stoel, verschrikkelijk.
Komt idd bekend voor wat jij omschrijft. Vind je advies ook erg fijn, wil het graag wel maar vind de stap zo groot. Wanneer maak je het uit en hoe?
Vaak zegt hij ook dat ik hulp moet zoeken etc (ik loop stage in de psychiatrie) en dat hij me naar een psychiater zal brengen etc. Vind dit erg kwetsend. Hij weet vaak niet eens wat al die dingen inhouden. Heb ik het over empathie dan heb ik het niet etc. Nu ik stageloop merk ik ook hoe zwak ik eigenlijk ben. Hoe onzeker ik ben en dat ik me zo gedraag. Gelukkig heb ik een goede begeleidster die me leert van me af te bijten en dit voelt goed, zo voel ik me weer mezelf.
Een collega vertellen dat ik er niet van gediend ben als ze op een bepaade manier tegen me praten (omlaaghalen)
Hierdoor word ik eraan herinnerd wie ik ben, wie ik was, wie ik graag wil zijn. Ik heb een sterke mening. Mijn vriend zei dat hij dat leuk vond omdat zijn ex (6jr relatie) geen mening had en laag opgeleid was (school voor moeilijk lerende kinderen) wat verder niet uitmaakt maar hij vond het fijn om een gesprek met mij te hebben over bv het werk en dat ik begreep wat zijn werk inhield en dat ik hem adviezen en tips kon geven. Hij was zo blij met me omdat ik spontaan ben etc. Maar als ik hem spontaan een kus geef in de stad wijst hij me af. (stel je voor dat iemand ons ziet zoenen)
Nu lijkt het wel alsof ik helemaal geen mening mag hebben.
Voel me erg klein bij hem. En in zijn goede bui zegt hij dat ik niet onzeker moet zijn, dat ik hardstikke leuk ben etc. Maar ik geloof het niet meer. Dat doet me pijn, dat ik hem niet meer geloof.
Wil het zo graag geloven als hij lief voor me is, wil ervoor smelten en wil erin meegaan maar het lukt me niet. Waardoor ik de schuld aan mezelf geef, als ik meega in zijn lieve momenten, zou het weer beter gaan. Maar het lukt me niet. En daarmee geef ik mezelf de schuld.
vrijdag 14 november 2008 om 01:02
quote:hannah2708 schreef op 13 november 2008 @ 19:59:
[...]
Daarnaast is zijn boosheid, afstandelijkheid en het schelden en dreigend op me afkomen wel erg verkeerd en iets wat ik niet kan veranderen.
Je bent gewoon bang voor hem!
Dit kan echt niet, Hannah. Hier op dit forum roepen we in dit soort gevallen: RUN FORREST RUN!
Maar je bent blijkbaar nog banger om alleen te zijn want voor zover ik heb kunnen lezen, is dat de enige reden waarom je zou blijven (en die paar lieve sms-je van doordeweek).
Hoe denk jij dat jullie relatie eruit zal zien als jullie gaan samenwonen en misschien (ooit) zelfs kinderen gaan krijgen? Ik ben bang dat hij jou tegen die tijd door het hele huis slaat en misschien je kinderen ook wel.
Hij houdt wel van discussiëren maar hij discussiëert niet, hij strooit met beledigingen (jij bent niet empatisch, jij bent egoïstisch etc. etc.). En dan zegt ie dat het op z'n werk ook zo doet en dat niemand dat raar vindt?
Ik geloof dat niet, hoor!
Het lijkt mij een goed idee als je dit weekend eens helemaal niet anderhalf uur in de auto gaat zitten en lekker thuisblijft.
Je moet echt met deze relatie stoppen en voor jezelf kiezen!
[...]
Daarnaast is zijn boosheid, afstandelijkheid en het schelden en dreigend op me afkomen wel erg verkeerd en iets wat ik niet kan veranderen.
Je bent gewoon bang voor hem!
Dit kan echt niet, Hannah. Hier op dit forum roepen we in dit soort gevallen: RUN FORREST RUN!
Maar je bent blijkbaar nog banger om alleen te zijn want voor zover ik heb kunnen lezen, is dat de enige reden waarom je zou blijven (en die paar lieve sms-je van doordeweek).
Hoe denk jij dat jullie relatie eruit zal zien als jullie gaan samenwonen en misschien (ooit) zelfs kinderen gaan krijgen? Ik ben bang dat hij jou tegen die tijd door het hele huis slaat en misschien je kinderen ook wel.
Hij houdt wel van discussiëren maar hij discussiëert niet, hij strooit met beledigingen (jij bent niet empatisch, jij bent egoïstisch etc. etc.). En dan zegt ie dat het op z'n werk ook zo doet en dat niemand dat raar vindt?
Ik geloof dat niet, hoor!
Het lijkt mij een goed idee als je dit weekend eens helemaal niet anderhalf uur in de auto gaat zitten en lekker thuisblijft.
Je moet echt met deze relatie stoppen en voor jezelf kiezen!
vrijdag 14 november 2008 om 03:55
Het lijkt me duidelijk dat dit niet de juiste man voor je is, uitmaken lijkt me de enige optie als je nog een beetje gelukkig wil gaan worden. Want dat gaat je met deze vent niet lukken.
Of dat nu puur aan zijn gedrag ligt, wil ik even in het midden laten. Dat hij jouw overal de schuld van geeft kan hij niet maken, maar het lijkt me net zo min aannemelijk dat het alleen aan hém ligt.
Jullie passen gewoon niet bij elkaar, jij bent iemand die niet alleen durft te zijn, je vol in een relatie stort en daar helemaal voor wilt gaan. Jij wil alles geven wat je hebt. Daar is opzich niets mis mee, maar niet iedereen is zo. Je vriend is duidelijk anders daarin, hij wil veel tijd voor zichzelf, niet zoveel contact als jij en toont ook minder zijn genegenheid en emoties, of in elk geval op een heel andere manier. Dat botst en zo krijgen jullie die ruzies, die door ook nog eens niet opgelost kunnen worden omdat jullie communicatie niet lekker loopt.
Jij moet je niet voor hem veranderen, maar het is erg naief om te denken dat jij hem wel kunt of mag veranderen. Ga gewoon bij hem weg, blijf een tijdje alleen. Zolang je niet alleen durft te zijn zul je altijd in relaties blijven hangen die niet goed voor je zijn, puur vanwege die angst. Zoek dus desnoods hulp om je leven eerst alleen te kunnen leven. Als je dat kunt, kun je ook op een gezonde manier een relatie in, niet alleen bij een man zijn omdat dat beter is dan alleen..
Of dat nu puur aan zijn gedrag ligt, wil ik even in het midden laten. Dat hij jouw overal de schuld van geeft kan hij niet maken, maar het lijkt me net zo min aannemelijk dat het alleen aan hém ligt.
Jullie passen gewoon niet bij elkaar, jij bent iemand die niet alleen durft te zijn, je vol in een relatie stort en daar helemaal voor wilt gaan. Jij wil alles geven wat je hebt. Daar is opzich niets mis mee, maar niet iedereen is zo. Je vriend is duidelijk anders daarin, hij wil veel tijd voor zichzelf, niet zoveel contact als jij en toont ook minder zijn genegenheid en emoties, of in elk geval op een heel andere manier. Dat botst en zo krijgen jullie die ruzies, die door ook nog eens niet opgelost kunnen worden omdat jullie communicatie niet lekker loopt.
Jij moet je niet voor hem veranderen, maar het is erg naief om te denken dat jij hem wel kunt of mag veranderen. Ga gewoon bij hem weg, blijf een tijdje alleen. Zolang je niet alleen durft te zijn zul je altijd in relaties blijven hangen die niet goed voor je zijn, puur vanwege die angst. Zoek dus desnoods hulp om je leven eerst alleen te kunnen leven. Als je dat kunt, kun je ook op een gezonde manier een relatie in, niet alleen bij een man zijn omdat dat beter is dan alleen..
vrijdag 14 november 2008 om 09:00
Echt hannah, volgens mij ben je nu toe aan rust!
Ik lees je verhalen en denk dat je bang bent.. dat is toch geen mooie basis van een relatie? Die lieve smsjes enzo wegen toch niet op tegen zijn dominante gedrag?
Het is best hard, want jij hebt zoveel van hem gepikt omdat je om hem geeft. Zou hij dat ook van jou pikken? zou hij genoeg om jou geven zoals je bent?
En passen jullie wel bij elkaar?
Het is echt niet erg dat hij niet de ware is. Wel verdrietig, maar je bent nog jong en je komt er wel overheen. Je verdient het om gelukkig te zijn. Blijf tegen jezelf zeggen dat je het verdient om gelukkig te zijn! want dat verdient iedereen! dus ook jij!
dikke knuffel...
Ik lees je verhalen en denk dat je bang bent.. dat is toch geen mooie basis van een relatie? Die lieve smsjes enzo wegen toch niet op tegen zijn dominante gedrag?
Het is best hard, want jij hebt zoveel van hem gepikt omdat je om hem geeft. Zou hij dat ook van jou pikken? zou hij genoeg om jou geven zoals je bent?
En passen jullie wel bij elkaar?
Het is echt niet erg dat hij niet de ware is. Wel verdrietig, maar je bent nog jong en je komt er wel overheen. Je verdient het om gelukkig te zijn. Blijf tegen jezelf zeggen dat je het verdient om gelukkig te zijn! want dat verdient iedereen! dus ook jij!
dikke knuffel...
vrijdag 14 november 2008 om 09:06
quote:Avalonne schreef op 14 november 2008 @ 03:55:
Het lijkt me duidelijk dat dit niet de juiste man voor je is, uitmaken lijkt me de enige optie als je nog een beetje gelukkig wil gaan worden. Want dat gaat je met deze vent niet lukken.
Of dat nu puur aan zijn gedrag ligt, wil ik even in het midden laten. Dat hij jouw overal de schuld van geeft kan hij niet maken, maar het lijkt me net zo min aannemelijk dat het alleen aan hém ligt.
Jullie passen gewoon niet bij elkaar, jij bent iemand die niet alleen durft te zijn, je vol in een relatie stort en daar helemaal voor wilt gaan. Jij wil alles geven wat je hebt. Daar is opzich niets mis mee, maar niet iedereen is zo. Je vriend is duidelijk anders daarin, hij wil veel tijd voor zichzelf, niet zoveel contact als jij en toont ook minder zijn genegenheid en emoties, of in elk geval op een heel andere manier. Dat botst en zo krijgen jullie die ruzies, die door ook nog eens niet opgelost kunnen worden omdat jullie communicatie niet lekker loopt.
Jij moet je niet voor hem veranderen, maar het is erg naief om te denken dat jij hem wel kunt of mag veranderen. Ga gewoon bij hem weg, blijf een tijdje alleen. Zolang je niet alleen durft te zijn zul je altijd in relaties blijven hangen die niet goed voor je zijn, puur vanwege die angst. Zoek dus desnoods hulp om je leven eerst alleen te kunnen leven. Als je dat kunt, kun je ook op een gezonde manier een relatie in, niet alleen bij een man zijn omdat dat beter is dan alleen..
Wil ook zeker niet beweren dat alles aan hem ligt. Volgens mij heb ik dat wel duidelijk gemaakt, het ligt er ook aan dat ik onzeker ben en dat ik mijn grenzen niet aangeef. Dat ik van alles probeer om iets goed te laten komen (discussie/ruzie) terwijl hij dat op dat moment niet wil waardoor ik in paniek raak en ik ook niet meer oké reageer. Ik ben na al die ruzies gewoon snel bang en dan reageer ik ook niet meer adequaat dat weet ik. Maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil er wel positief instaan, maar als hij, de dingen die ik fijn en prettig vind, niet wil doen om mij gerust te stellen (troosten, vasthouden) wordt het voor mij wel moeilijk.
Hoe je ons omschrijft klopt ook wel. Hij stort zich ook in een relatie zegmaar alleen dit duurd een paar maanden en daarna wordt alles normaal. En ik hou er niet van als dingen saai en standaard worden dus ik hou ervan om de pit erin te houden, om elkaar nog te laten weten dat je elkaar leuk vind etc. En hij vind 't wel oké zo, je weet nu toch dat je elkaar leuk vind? Klopt ook wel maar vind niet dat na een jaar al die lieve dingetjes al moeten ophouden..
Ik wou hem ook niet veranderen en ik dacht dat die boosheid etc niet een onderdeel van zn karakter zijn dus dan was het meer "rekening houden met mij, jezelf in de hand houden" dan jezelf veranderen. Je kunt je karakter niet veranderen maar wel je gewoontes.
Ik kan wel alleen zijn, voor hem was ik helemaal klaar met mannen, had er helemaal geen zin meer in, geen behoefte aan, voelde me sterk, was happy, met mezelf en met mn leven. En toen kwam hij en hij leek perfect, was echt de ware voor me.
Tot die ruzies, die doen me denken aan nare tijden van vroeger. Waardoor ik fel tegen schelden en boosheid en agressie ben.
Kan mijn grenzen alleen niet zo goed aangeven.
Verder wil ik nu niet alleen zijn omdat ik ergens nog hoop heb en dan is die stap zo groot zegmaar..
Als hij boos is begrijp ik gwn niet wat hij nou van me wil.
Boosheid ok maar wat wil je dan?? Hij wil dat ik mn excuses maak en dat we bedenken hoe ik zoiets nooooit weer kan doen zodat het nog een keer voorkomt. Dit vind ik onredelijk want als ik gewoon een x perongeluk iets fout heb gezegt maar dit echt niet zo bedoel is uitleg + sorry toch genoeg.. hoef ik het toch niet helemaal voor uit te pluizen. bij elk klein dingetje. Dus de communicatie is ook niet helemaal oké nee.
Het lijkt me duidelijk dat dit niet de juiste man voor je is, uitmaken lijkt me de enige optie als je nog een beetje gelukkig wil gaan worden. Want dat gaat je met deze vent niet lukken.
Of dat nu puur aan zijn gedrag ligt, wil ik even in het midden laten. Dat hij jouw overal de schuld van geeft kan hij niet maken, maar het lijkt me net zo min aannemelijk dat het alleen aan hém ligt.
Jullie passen gewoon niet bij elkaar, jij bent iemand die niet alleen durft te zijn, je vol in een relatie stort en daar helemaal voor wilt gaan. Jij wil alles geven wat je hebt. Daar is opzich niets mis mee, maar niet iedereen is zo. Je vriend is duidelijk anders daarin, hij wil veel tijd voor zichzelf, niet zoveel contact als jij en toont ook minder zijn genegenheid en emoties, of in elk geval op een heel andere manier. Dat botst en zo krijgen jullie die ruzies, die door ook nog eens niet opgelost kunnen worden omdat jullie communicatie niet lekker loopt.
Jij moet je niet voor hem veranderen, maar het is erg naief om te denken dat jij hem wel kunt of mag veranderen. Ga gewoon bij hem weg, blijf een tijdje alleen. Zolang je niet alleen durft te zijn zul je altijd in relaties blijven hangen die niet goed voor je zijn, puur vanwege die angst. Zoek dus desnoods hulp om je leven eerst alleen te kunnen leven. Als je dat kunt, kun je ook op een gezonde manier een relatie in, niet alleen bij een man zijn omdat dat beter is dan alleen..
Wil ook zeker niet beweren dat alles aan hem ligt. Volgens mij heb ik dat wel duidelijk gemaakt, het ligt er ook aan dat ik onzeker ben en dat ik mijn grenzen niet aangeef. Dat ik van alles probeer om iets goed te laten komen (discussie/ruzie) terwijl hij dat op dat moment niet wil waardoor ik in paniek raak en ik ook niet meer oké reageer. Ik ben na al die ruzies gewoon snel bang en dan reageer ik ook niet meer adequaat dat weet ik. Maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil er wel positief instaan, maar als hij, de dingen die ik fijn en prettig vind, niet wil doen om mij gerust te stellen (troosten, vasthouden) wordt het voor mij wel moeilijk.
Hoe je ons omschrijft klopt ook wel. Hij stort zich ook in een relatie zegmaar alleen dit duurd een paar maanden en daarna wordt alles normaal. En ik hou er niet van als dingen saai en standaard worden dus ik hou ervan om de pit erin te houden, om elkaar nog te laten weten dat je elkaar leuk vind etc. En hij vind 't wel oké zo, je weet nu toch dat je elkaar leuk vind? Klopt ook wel maar vind niet dat na een jaar al die lieve dingetjes al moeten ophouden..
Ik wou hem ook niet veranderen en ik dacht dat die boosheid etc niet een onderdeel van zn karakter zijn dus dan was het meer "rekening houden met mij, jezelf in de hand houden" dan jezelf veranderen. Je kunt je karakter niet veranderen maar wel je gewoontes.
Ik kan wel alleen zijn, voor hem was ik helemaal klaar met mannen, had er helemaal geen zin meer in, geen behoefte aan, voelde me sterk, was happy, met mezelf en met mn leven. En toen kwam hij en hij leek perfect, was echt de ware voor me.
Tot die ruzies, die doen me denken aan nare tijden van vroeger. Waardoor ik fel tegen schelden en boosheid en agressie ben.
Kan mijn grenzen alleen niet zo goed aangeven.
Verder wil ik nu niet alleen zijn omdat ik ergens nog hoop heb en dan is die stap zo groot zegmaar..
Als hij boos is begrijp ik gwn niet wat hij nou van me wil.
Boosheid ok maar wat wil je dan?? Hij wil dat ik mn excuses maak en dat we bedenken hoe ik zoiets nooooit weer kan doen zodat het nog een keer voorkomt. Dit vind ik onredelijk want als ik gewoon een x perongeluk iets fout heb gezegt maar dit echt niet zo bedoel is uitleg + sorry toch genoeg.. hoef ik het toch niet helemaal voor uit te pluizen. bij elk klein dingetje. Dus de communicatie is ook niet helemaal oké nee.
vrijdag 14 november 2008 om 09:12
quote:Charlotte69 schreef op 14 november 2008 @ 01:02:
[...]
Je bent gewoon bang voor hem!
Dit kan echt niet, Hannah. Hier op dit forum roepen we in dit soort gevallen: RUN FORREST RUN!
Maar je bent blijkbaar nog banger om alleen te zijn want voor zover ik heb kunnen lezen, is dat de enige reden waarom je zou blijven (en die paar lieve sms-je van doordeweek).
Hoe denk jij dat jullie relatie eruit zal zien als jullie gaan samenwonen en misschien (ooit) zelfs kinderen gaan krijgen? Ik ben bang dat hij jou tegen die tijd door het hele huis slaat en misschien je kinderen ook wel.
Hij houdt wel van discussiëren maar hij discussiëert niet, hij strooit met beledigingen (jij bent niet empatisch, jij bent egoïstisch etc. etc.). En dan zegt ie dat het op z'n werk ook zo doet en dat niemand dat raar vindt?
Ik geloof dat niet, hoor!
Het lijkt mij een goed idee als je dit weekend eens helemaal niet anderhalf uur in de auto gaat zitten en lekker thuisblijft.
Je moet echt met deze relatie stoppen en voor jezelf kiezen!
Haha ja in ruzies ben ik wel bang. Ik maak mezelf dan ook groot en probeer me niet te laten intimideren maar dit helpt niet.. mezelf klein maken en niks zeggen en laten zien dat hij me angstig maakt helpt ook niet. Hij zegt dat hij me nooit zal slaan maar hij heeft de beweging wle een aantal x gedaan en gedaan alsof hij me in mijn gezicht zou spugen. Hier heeft hij erg veel spijt van.
Net zoals de keren dat hij me heeft uitgescholden. Ik accepteerde zijn excuses waarna hij de volgende x gwn weer schold.
Op zijn werk begint niemand over gevoelens als ze discusseren, ze voelen zich niet aangevallen ofzo. Maargoed als je met iemand discuseerd over pc's en programma's dat iemand dat verkeerd heeft gedaan is wat anders als het je vriendin betreft en je zegt dat er van alles mis is met dr karakter. Vind ik.
Vind het echt zo moeilijk! Zit nog te denken wat ik vandaag zal doen, heb hem dit ook laten weten. Heb nog geen reactie terug..
[...]
Je bent gewoon bang voor hem!
Dit kan echt niet, Hannah. Hier op dit forum roepen we in dit soort gevallen: RUN FORREST RUN!
Maar je bent blijkbaar nog banger om alleen te zijn want voor zover ik heb kunnen lezen, is dat de enige reden waarom je zou blijven (en die paar lieve sms-je van doordeweek).
Hoe denk jij dat jullie relatie eruit zal zien als jullie gaan samenwonen en misschien (ooit) zelfs kinderen gaan krijgen? Ik ben bang dat hij jou tegen die tijd door het hele huis slaat en misschien je kinderen ook wel.
Hij houdt wel van discussiëren maar hij discussiëert niet, hij strooit met beledigingen (jij bent niet empatisch, jij bent egoïstisch etc. etc.). En dan zegt ie dat het op z'n werk ook zo doet en dat niemand dat raar vindt?
Ik geloof dat niet, hoor!
Het lijkt mij een goed idee als je dit weekend eens helemaal niet anderhalf uur in de auto gaat zitten en lekker thuisblijft.
Je moet echt met deze relatie stoppen en voor jezelf kiezen!
Haha ja in ruzies ben ik wel bang. Ik maak mezelf dan ook groot en probeer me niet te laten intimideren maar dit helpt niet.. mezelf klein maken en niks zeggen en laten zien dat hij me angstig maakt helpt ook niet. Hij zegt dat hij me nooit zal slaan maar hij heeft de beweging wle een aantal x gedaan en gedaan alsof hij me in mijn gezicht zou spugen. Hier heeft hij erg veel spijt van.
Net zoals de keren dat hij me heeft uitgescholden. Ik accepteerde zijn excuses waarna hij de volgende x gwn weer schold.
Op zijn werk begint niemand over gevoelens als ze discusseren, ze voelen zich niet aangevallen ofzo. Maargoed als je met iemand discuseerd over pc's en programma's dat iemand dat verkeerd heeft gedaan is wat anders als het je vriendin betreft en je zegt dat er van alles mis is met dr karakter. Vind ik.
Vind het echt zo moeilijk! Zit nog te denken wat ik vandaag zal doen, heb hem dit ook laten weten. Heb nog geen reactie terug..
