Relaties
alle pijlers
Rouwen om je levende ouders
zondag 4 augustus 2019 21:11
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
woensdag 7 augustus 2019 11:45
(Sociale) Handicap... ja
je afvragen of je overdrijft ; check.... onzeker over kinderwens ; checkerdecheck
surrogaatouders hebben gezocht; jup!
Nu 35 plus heb ik zelf echt vrede ermee... er gaan dagen voorbij dat ik er niet eens aan denk... en overigens nu ook met mijn vader een hele fijne verstandhouding, het is niet wat ik zou willen maar ik ben er wel blij mee. (Ik kan eventueel uitweiden) Nú pas durf ik het aan om kinderen te krijgen... (ik begin met eentje hoor) ondanks het besef dat alles wat moeder (en haar zussen) mankeerde eventueel erfelijk zou kunnen zijn. Ik heb wel therapie gehad en zelf veel gedaan en gelezen om te komen waar ik nu ben.
Ik vind het wel echt opvallend dat er zoveel reacties zijn hier, we zijn zeker niet alleen. Er zijn ook veel forummers tussen die ik erg waardeer en waarvan je kunt merken dat ze geestelijk en inhoudelijk wat meer te bieden hebben dan forummers met een andere achtergrond.
je afvragen of je overdrijft ; check.... onzeker over kinderwens ; checkerdecheck
surrogaatouders hebben gezocht; jup!
Nu 35 plus heb ik zelf echt vrede ermee... er gaan dagen voorbij dat ik er niet eens aan denk... en overigens nu ook met mijn vader een hele fijne verstandhouding, het is niet wat ik zou willen maar ik ben er wel blij mee. (Ik kan eventueel uitweiden) Nú pas durf ik het aan om kinderen te krijgen... (ik begin met eentje hoor) ondanks het besef dat alles wat moeder (en haar zussen) mankeerde eventueel erfelijk zou kunnen zijn. Ik heb wel therapie gehad en zelf veel gedaan en gelezen om te komen waar ik nu ben.
Ik vind het wel echt opvallend dat er zoveel reacties zijn hier, we zijn zeker niet alleen. Er zijn ook veel forummers tussen die ik erg waardeer en waarvan je kunt merken dat ze geestelijk en inhoudelijk wat meer te bieden hebben dan forummers met een andere achtergrond.
Lorem Ipsum
woensdag 7 augustus 2019 13:29
Met momenten, en dan vooral als mensen om me heen een gezellig familiewknd hebben. Of een neven en nichten dag etc etc. Soms ook met kerst,pasen etc. Maar meestal doe ik dan wat met vrienden.winkelfanaat schreef: ↑07-08-2019 11:21Ik vraag me af of er ook anderen zijn die zich zo eenzaam voelen. Puur omdat er geen bloedband relaties zijn.
Het gevoel van: De persoon op de wereld die onvoorwaardelijk van mij "moet" houden doet dat niet eens. Daar heb ik lang last van gehad. Want als zij het niet kon waarom zou ik het zelf dan wel doen? Maar gelukkig heb ik dat losgelaten.
woensdag 7 augustus 2019 13:47
En als zij het niet doet en ik niet, wie dan?! Ik moet zeggen dat ik er meestal vrede mee heb (door de jaren heen geleerd) maar heel soms in de wat depressievere buien kan het echt mijn ziel snijden. Wiens moeder houd nou niet van haar eigen kind.... Dat gevoel, of je er niet toe doet of je niet belangrijk bent en of je niet goed genoeg bent kan me soms flink onderuit halen.Globe83 schreef: ↑07-08-2019 13:29Met momenten, en dan vooral als mensen om me heen een gezellig familiewknd hebben. Of een neven en nichten dag etc etc. Soms ook met kerst,pasen etc. Maar meestal doe ik dan wat met vrienden.
Het gevoel van: De persoon op de wereld die onvoorwaardelijk van mij "moet" houden doet dat niet eens. Daar heb ik lang last van gehad. Want als zij het niet kon waarom zou ik het zelf dan wel doen? Maar gelukkig heb ik dat losgelaten.
Ik ben altijd best open, ook op het forum, ik merk met dit soort onderwerpen wel dat ik er nog niet ben. Ik klap dan dicht. Wil het liefst dan alles wissen. Maar ik wil ook wel met gelijkgestemde praten. Lastig...
Ik weet niet hoe mijn kinderen later terug kijken. Hoop maar dat ze zien dat ik mijn best heb gedaan en dat het goed genoeg was. Ik praat met ze over oma/ mijn moeder. Leg op kindernivo dingen uit. Heb ze ook gevraagd het nooit zover te laten komen. Als ik (of wie dan ook) na veelvuldig praten en afspraken maken zo aan alles voorbij ga, block mij dan en word gelukkig zonder mij. Hoe pijnlijk ook, ik meen dit echt. Als ik niet in staat blijk te zijn het tij te keren hoop ik dat zij dat wel kunnen.
Ik wens en werk aan een betere afloop!
woensdag 7 augustus 2019 15:12
woensdag 7 augustus 2019 15:14
Ik heb geen idee, misschien als er geen andere kinderen zijn dat je in je eentje die rollen moet vervullen?
woensdag 7 augustus 2019 15:42
Ik denk dat het wel kan. Als een ouder een kind als verlengstuk van zichzelf ziet/een kind nodig heeft voor zijn/haar eigenwaarde. Alles wat je goed doet eigenen ze zich toe, het is tenslotte hun kind dat dit gedaan heeft. In overtreffende trap; zonder mij als moeder/vader had mijn kind dit nooit bereikt.
Aan de andere kant, als iets niet goed gaat zijn ze bang voor de reactie uit hun omgeving. Ze gaan zich indekken door bijvoorbeeld kritiek te uiten op het kind, zodat de schuld niet bij hen als ouder kan komen te liggen. Tegelijkertijd leggen ze druk op het kind om vooral geen fouten te maken.
‘ Ik ben succesvol want mijn kind is succesvol. Mijn kind is niet succesvol, maar dat komt omdat ze al mijn wijze raad negeert. Het is daarom ook niet mijn schuld. ‘
Een beetje kort door de bocht, maar zoiets stel ik mij daarbij voor.
woensdag 7 augustus 2019 16:06
Herken ik mezelf helemaal in!SjakS schreef: ↑07-08-2019 13:47En als zij het niet doet en ik niet, wie dan?! Ik moet zeggen dat ik er meestal vrede mee heb (door de jaren heen geleerd) maar heel soms in de wat depressievere buien kan het echt mijn ziel snijden. Wiens moeder houd nou niet van haar eigen kind.... Dat gevoel, of je er niet toe doet of je niet belangrijk bent en of je niet goed genoeg bent kan me soms flink onderuit halen.
Ik ben altijd best open, ook op het forum, ik merk met dit soort onderwerpen wel dat ik er nog niet ben. Ik klap dan dicht. Wil het liefst dan alles wissen. Maar ik wil ook wel met gelijkgestemde praten. Lastig...
Makkelijk is het niet maar we komen er wel!
Ik zie dat het bij mijn moeder vanuit haar moeder komt en daar weer vanuit haar moeder... etc. Het is een cirkel en die ga ik sowieso doorbreken haha! Dat is mijn missie!
Mocht ik ooit toch kinderen krijgen dan zal het heel anders zijn idd!
woensdag 7 augustus 2019 16:19
Ook ik begrijp jouw titel voor dit topic direct, Hope.
Ik heb nu zo’n 9 jaar geen contact meer met mijn ouders. Ik heb het contact verbroken, omdat mijn moeder mijn man en toen nog kleuter op dezelfde manier ging behandelen als dat ze mij altijd had behandeld. Daar heb ik de grens getrokken.
Zelf heb ik altijd alles geslikt, al vanaf dat ik kind was. En altijd heb ik de schone schijn opgehouden. Ik nam nooit iemand mee naar huis, omdat ik me zo schaamde voor mijn thuissituatie. Dat ‘groot’ houden heeft me voor het leven getekend. Het heeft voor onder andere een flinke burn-out gezorgd een aantal jaar geleden.
De eerste jaren vond ik het moeilijk, dat ik mijn ouders niet meer zag, wilde zo graag lief gevonden worden (ook dit heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en ook daar pluk ik de wrange vruchten van) dat mijn beslissing om het contact te verbreken lijnrecht stond tegenover wat ik al jaren geprobeerd had.
Nu heb ik er vrede mee. Ik heb geaccepteerd dat mijn ouders op hun manier hun best hebben gedaan en dat heeft mij veel rust gegeven. Ik hunker niet meer naar een ouder-kind band (hoewel het verdriet van het verlies van mijn oma, die de ouderrol overgenomen had, wel weer oud-zeer ophaalde), maar soms vlamt de pijn van het gemis ineens op. Als er bij vriendinnen gepraat wordt over een familieweekend bijvoorbeeld. Maar ook daar kan ik goed mee omgaan.
Lastig is dat mijn moeder dement begint te worden (ze is nog relatief jong). De sporadische keren dat ik haar bij familie tegenkom, wordt ze helemaal zenuwachtig in mijn nabijheid. Ik ben nu zover dat ik dit echt sneu voor haar vind. Ben nog aan het bedenken of ik toch even langs zal gaan bij haar, om te zien of die onrust bij haar weggenomen kan worden. Ik zoek geen moeder meer, maar gun haar rust.
Ik las hier jaren geleden de volgende zin: als je moeder overlijdt, zul je niet rouwen om die vrouw in de kist, maar om de moeder die je nooit gehad hebt.
En dat was voor mij zo’n ene-opener! Het heeft mij geholpen om de situatie te accepteren.
Ik gun jou in de toekomst ook die acceptatie. Het zal je rust geven. Geef jouw verdriet nu de ruimte, Herman er zijn.
Ik heb nu zo’n 9 jaar geen contact meer met mijn ouders. Ik heb het contact verbroken, omdat mijn moeder mijn man en toen nog kleuter op dezelfde manier ging behandelen als dat ze mij altijd had behandeld. Daar heb ik de grens getrokken.
Zelf heb ik altijd alles geslikt, al vanaf dat ik kind was. En altijd heb ik de schone schijn opgehouden. Ik nam nooit iemand mee naar huis, omdat ik me zo schaamde voor mijn thuissituatie. Dat ‘groot’ houden heeft me voor het leven getekend. Het heeft voor onder andere een flinke burn-out gezorgd een aantal jaar geleden.
De eerste jaren vond ik het moeilijk, dat ik mijn ouders niet meer zag, wilde zo graag lief gevonden worden (ook dit heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en ook daar pluk ik de wrange vruchten van) dat mijn beslissing om het contact te verbreken lijnrecht stond tegenover wat ik al jaren geprobeerd had.
Nu heb ik er vrede mee. Ik heb geaccepteerd dat mijn ouders op hun manier hun best hebben gedaan en dat heeft mij veel rust gegeven. Ik hunker niet meer naar een ouder-kind band (hoewel het verdriet van het verlies van mijn oma, die de ouderrol overgenomen had, wel weer oud-zeer ophaalde), maar soms vlamt de pijn van het gemis ineens op. Als er bij vriendinnen gepraat wordt over een familieweekend bijvoorbeeld. Maar ook daar kan ik goed mee omgaan.
Lastig is dat mijn moeder dement begint te worden (ze is nog relatief jong). De sporadische keren dat ik haar bij familie tegenkom, wordt ze helemaal zenuwachtig in mijn nabijheid. Ik ben nu zover dat ik dit echt sneu voor haar vind. Ben nog aan het bedenken of ik toch even langs zal gaan bij haar, om te zien of die onrust bij haar weggenomen kan worden. Ik zoek geen moeder meer, maar gun haar rust.
Ik las hier jaren geleden de volgende zin: als je moeder overlijdt, zul je niet rouwen om die vrouw in de kist, maar om de moeder die je nooit gehad hebt.
En dat was voor mij zo’n ene-opener! Het heeft mij geholpen om de situatie te accepteren.
Ik gun jou in de toekomst ook die acceptatie. Het zal je rust geven. Geef jouw verdriet nu de ruimte, Herman er zijn.
woensdag 7 augustus 2019 16:21
Ik voed onze dochter heel bewust op. Zal nooit tegen haar liegen (tenzij het voor haar bescherming is) en nooit beloftes maken die niet nagekomen worden. En doet die situatie zich toch voor, dan praat ik daar met mijn kind over. Ik zorg voor een warm en open huis waar zij zich met haar vriendinnen welkom voelt.Globe83 schreef: ↑07-08-2019 16:06Herken ik mezelf helemaal in!
Makkelijk is het niet maar we komen er wel!
Ik zie dat het bij mijn moeder vanuit haar moeder komt en daar weer vanuit haar moeder... etc. Het is een cirkel en die ga ik sowieso doorbreken haha! Dat is mijn missie!
Ik heb een zeer hechte band met mijn dochter en daar ben ik trots op!
woensdag 7 augustus 2019 16:26
Meer mensen met hetzelfde gevoel..
Voor mij zijn vooral de kerstdagen zo niet leuk. En als ik met mijn man ga uiteten en de families lang zal ze leven hoor zingen. Vriendinnen die leuke dingen met hun ouders doen.
Televisieprogramma’s waarin ouders hun kinderen omhelzen op Schiphol standaard janken. Bevallingen zij ook van die tranentrekkers.
De loyaliteit naar mijn ouders is altijd enorm hoog geweest. Andersom is die ver te zoeken.
Voor mij zijn vooral de kerstdagen zo niet leuk. En als ik met mijn man ga uiteten en de families lang zal ze leven hoor zingen. Vriendinnen die leuke dingen met hun ouders doen.
Televisieprogramma’s waarin ouders hun kinderen omhelzen op Schiphol standaard janken. Bevallingen zij ook van die tranentrekkers.
De loyaliteit naar mijn ouders is altijd enorm hoog geweest. Andersom is die ver te zoeken.
woensdag 7 augustus 2019 16:35
ik kon al zo jaloers zijn als vrienden curverbakjes in de koelkast hadden staan, van hun moeder
gelukkig heb ik nu een hele lieve stiefmoeder en schoonmoeder (die overigens ook heel menselijk zijn en geen engeltjes ofzo....
ik wil op viva wel kunnen blijven meeschrijven over stief/schoon ergernissen haha) maar goed, ik krijg eten achterna gegooid in overvloed inmiddels
gelukkig heb ik nu een hele lieve stiefmoeder en schoonmoeder (die overigens ook heel menselijk zijn en geen engeltjes ofzo....
ik wil op viva wel kunnen blijven meeschrijven over stief/schoon ergernissen haha) maar goed, ik krijg eten achterna gegooid in overvloed inmiddels
Lorem Ipsum
woensdag 7 augustus 2019 16:49
Wat is het fijn om hier dingen te delen waar ik eigenlijk bijna nooit over praat.
Hope: ik zag idd dat je me een PB hebt gestuurd, ik zal zo even reageren. Ik had het niet gezien maar las hier dat je me een berichtje hebt gestuurd.
Ik denk/weet dat mijn ouders wel van me houden maar ze hadden gewoon nooit aan kinderen moeten beginnen. Het was gewoon iets dat hoorde; trouwen, kinderen krijgen, klaar. Mijn moeder had in deze tijd nooit voor kinderen gekozen, dat heeft ze ook weleens toegegeven. Mijn vader is vroeger heel erg mishandeld door zijn moeder en weet gewoon niet hoe je kinderen moet behandelen. Opvoedingsarmoede noem ik dat.
Samen dachten ze een goede relatie te hebben waarbij ook ruimte was voor anderen (open relatie) Helaas voor mijn broer en mij gaf dat alleen maar jaloezie tussen mijn ouders met bijbehorende spanningen. We wisten nooit waar we aan toe waren; wie met wie thuis zou zijn (want ze hadden beide relaties met anderen ernaast) en het kwam zelfs voor dat we ineens alleen thuis waren omdat ze van elkaar dachten dat de ander er wel zou zijn. Keer op keer hing de dreiging van scheiding boven ons hoofd met alle spanningen die daarbij horen. Mijn moeder was bang om te vertrekken want dan zou ze ons niet toegewezen krijgen dacht ze. Dat heeft ze me letterlijk op enig moment verweten.
Gelukkig had ik twee vriendinnen wiens ouders wel op de hoogte waren van wat er speelde. Deze gezinnen hebben me altijd vol liefde en zonder voorbehoud opgenomen in hun gezin. Daar ben ik nog steeds heel erg dankbaar voor. Dat voelde als een warme escape. Heel bijzonder en ik heb daar veel steun aan gehad.
Daarnaast was er een leerkracht op de middelbare school die doorhad dat het niet goed met me ging en die heeft me toen bij mijn nekvel gepakt en is gesprekken met me gaan voeren. Ongeveer twee jaar geleden vond ik hem op Facebook en heb hem een lange mail gestuurd hoe waardevol dat voor mij is geweest en dat ik min of meer mijn leven aan hem had te danken. Want ik was er destijds wel klaar mee, zag geen uitweg meer.
Wat ik van bovenstaande heb geleerd is om nooit weg te kijken als kinderen het moeilijk hebben ook al zijn het niet eigen kinderen. Een gebaar, een gesprek, wat dan ook om te laten merken dat je het kind ziet is waardevol en kan helpend zijn voor een kind in de knel.
Toen ik net 18 was liepen de spanningen thuis weer op. Daarnaast kreeg ik ruzie met mijn vader waarna hij me de deur wees. Ik ben binnen een paar dagen verhuisd naar een kamer, eindelijk rust!! En tegelijkertijd een diep dal. Want als je ineens tot rust komt dan komt alle shit vaak ook weer boven.
Op mijn 24e ben ik verhuisd naar het buitenland en daar sloeg de paniek toe; had het gevoel dat ik zomaar kon verdwijnen in de wereld zonder dat iemand dat zou merken. Heel beangstigend. Dus in dat opzicht herken ik wel de gevoelens van een aantal hier; het gevoel; wie houdt er van mij, als mijn ouders dat niet doen.
Het boek ‘Liefdesbang” heb ik ook gelezen. Ik weet dat ik een hechtingsstoornis heb maar kan daar goed mee omgaan. En verlatingsangst hoort daar bij.
Ik weet dat ik heel sterk ben en heb de neiging om alles zelf te doen en op te lossen. Vroeger lette niemand op me dus moest ook een soort vader en moeder voor mezelf zijn. Dat heeft me heel erg autonoom gemaakt. En gelukkig vrij zeker van mezelf. Het lijkt me heel naar om onzeker te zijn zoals een aantal van jullie omschrijven. Hopelijk kan je ook zien van hoe ver je bent gekomen en wat je hebt bereikt. Het is niet zomaar iets om afscheid te nemen van je ouder(s)! Dan ben je echt een heel sterk persoon!! Want kiezen voor jezelf is iets dat je niet zomaar kunt.
Genoeg voor nu, knuffel voor iedereen hier
Liever niet quoten, ik haal misschien wat zaken weg op een later moment ivm herkenbaarheid.
Hope: ik zag idd dat je me een PB hebt gestuurd, ik zal zo even reageren. Ik had het niet gezien maar las hier dat je me een berichtje hebt gestuurd.
Ik denk/weet dat mijn ouders wel van me houden maar ze hadden gewoon nooit aan kinderen moeten beginnen. Het was gewoon iets dat hoorde; trouwen, kinderen krijgen, klaar. Mijn moeder had in deze tijd nooit voor kinderen gekozen, dat heeft ze ook weleens toegegeven. Mijn vader is vroeger heel erg mishandeld door zijn moeder en weet gewoon niet hoe je kinderen moet behandelen. Opvoedingsarmoede noem ik dat.
Samen dachten ze een goede relatie te hebben waarbij ook ruimte was voor anderen (open relatie) Helaas voor mijn broer en mij gaf dat alleen maar jaloezie tussen mijn ouders met bijbehorende spanningen. We wisten nooit waar we aan toe waren; wie met wie thuis zou zijn (want ze hadden beide relaties met anderen ernaast) en het kwam zelfs voor dat we ineens alleen thuis waren omdat ze van elkaar dachten dat de ander er wel zou zijn. Keer op keer hing de dreiging van scheiding boven ons hoofd met alle spanningen die daarbij horen. Mijn moeder was bang om te vertrekken want dan zou ze ons niet toegewezen krijgen dacht ze. Dat heeft ze me letterlijk op enig moment verweten.
Gelukkig had ik twee vriendinnen wiens ouders wel op de hoogte waren van wat er speelde. Deze gezinnen hebben me altijd vol liefde en zonder voorbehoud opgenomen in hun gezin. Daar ben ik nog steeds heel erg dankbaar voor. Dat voelde als een warme escape. Heel bijzonder en ik heb daar veel steun aan gehad.
Daarnaast was er een leerkracht op de middelbare school die doorhad dat het niet goed met me ging en die heeft me toen bij mijn nekvel gepakt en is gesprekken met me gaan voeren. Ongeveer twee jaar geleden vond ik hem op Facebook en heb hem een lange mail gestuurd hoe waardevol dat voor mij is geweest en dat ik min of meer mijn leven aan hem had te danken. Want ik was er destijds wel klaar mee, zag geen uitweg meer.
Wat ik van bovenstaande heb geleerd is om nooit weg te kijken als kinderen het moeilijk hebben ook al zijn het niet eigen kinderen. Een gebaar, een gesprek, wat dan ook om te laten merken dat je het kind ziet is waardevol en kan helpend zijn voor een kind in de knel.
Toen ik net 18 was liepen de spanningen thuis weer op. Daarnaast kreeg ik ruzie met mijn vader waarna hij me de deur wees. Ik ben binnen een paar dagen verhuisd naar een kamer, eindelijk rust!! En tegelijkertijd een diep dal. Want als je ineens tot rust komt dan komt alle shit vaak ook weer boven.
Op mijn 24e ben ik verhuisd naar het buitenland en daar sloeg de paniek toe; had het gevoel dat ik zomaar kon verdwijnen in de wereld zonder dat iemand dat zou merken. Heel beangstigend. Dus in dat opzicht herken ik wel de gevoelens van een aantal hier; het gevoel; wie houdt er van mij, als mijn ouders dat niet doen.
Het boek ‘Liefdesbang” heb ik ook gelezen. Ik weet dat ik een hechtingsstoornis heb maar kan daar goed mee omgaan. En verlatingsangst hoort daar bij.
Ik weet dat ik heel sterk ben en heb de neiging om alles zelf te doen en op te lossen. Vroeger lette niemand op me dus moest ook een soort vader en moeder voor mezelf zijn. Dat heeft me heel erg autonoom gemaakt. En gelukkig vrij zeker van mezelf. Het lijkt me heel naar om onzeker te zijn zoals een aantal van jullie omschrijven. Hopelijk kan je ook zien van hoe ver je bent gekomen en wat je hebt bereikt. Het is niet zomaar iets om afscheid te nemen van je ouder(s)! Dan ben je echt een heel sterk persoon!! Want kiezen voor jezelf is iets dat je niet zomaar kunt.
Genoeg voor nu, knuffel voor iedereen hier
Liever niet quoten, ik haal misschien wat zaken weg op een later moment ivm herkenbaarheid.
Your ego is not your amigo!
woensdag 7 augustus 2019 16:50
Ik heb geen dochters, dus dat is alweer wen voordeel.Globe83 schreef: ↑07-08-2019 16:06Herken ik mezelf helemaal in!
Makkelijk is het niet maar we komen er wel!
Ik zie dat het bij mijn moeder vanuit haar moeder komt en daar weer vanuit haar moeder... etc. Het is een cirkel en die ga ik sowieso doorbreken haha! Dat is mijn missie!
woensdag 7 augustus 2019 16:52
Dat klinkt goed! Dat zou ook mijn insteek zijn! Helaas zitten kinderen er voor mij niet in maar in mijn 3jarig traject heb ik dat uitgebreid bedacht/besproken met vrienden (traject BAM) Goed gedaan planner!Planner2019 schreef: ↑07-08-2019 16:21Ik voed onze dochter heel bewust op. Zal nooit tegen haar liegen (tenzij het voor haar bescherming is) en nooit beloftes maken die niet nagekomen worden. En doet die situatie zich toch voor, dan praat ik daar met mijn kind over. Ik zorg voor een warm en open huis waar zij zich met haar vriendinnen welkom voelt.
Ik heb een zeer hechte band met mijn dochter en daar ben ik trots op!
woensdag 7 augustus 2019 16:52
@Planner2019 zo zie ik het rouwen ook. Niet perse zij, maar een moeder. Wat had kunnen zijn of wat nog had kunnen komen (realistisch is dit niet hoor) is na het overlijden definitief. Het geeft ook wel rust hoor. Ze kan mij geen pijn meer doen. Ze heeft tot het laatst ontkent dat er iets aan haar lag en gestookt of haar leven ervan af hing.
Weet je wat ik mij afvraag, hoe noemen jullie je ouders? Ik noem haar tegen bekende bij haar voornaam. Ik vind het ook vervelend als ze zeiden: ik zag je moeder nog! Zeg maar: ik zag Annie nog....
Weet je wat ik mij afvraag, hoe noemen jullie je ouders? Ik noem haar tegen bekende bij haar voornaam. Ik vind het ook vervelend als ze zeiden: ik zag je moeder nog! Zeg maar: ik zag Annie nog....
woensdag 7 augustus 2019 17:19
Persoonlijk (vanuit mijn situatie) zie ik dat bij de voornaam noemen ook een soort afweer van ‘ouders zijn van’ Als in; ik ben een individu en ik voed jou op maar ben niet je vader of moeder. Alsof dat al meteen het afwijzen van ouderschap was.
Misschien een beetje krom uitgelegd maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Your ego is not your amigo!
woensdag 7 augustus 2019 17:31
Wat fijn om zoveel herkenning te lezen in jullie verhalen!!
Wel lastig om hier te schrijven als je onherkenbaar voor derden wilt blijven.
Ik noem mijn ouders sinds een aantal jaar bij de voornaam (of soms erger![😑]()
) als ik over ze praat. Ik vind ze de titel papa en mama niet meer waardig.
Laat staan opa en oma. Ze kijken mijn kinderen met de kont nog niet aan.
Wel lastig om hier te schrijven als je onherkenbaar voor derden wilt blijven.
Ik noem mijn ouders sinds een aantal jaar bij de voornaam (of soms erger
) als ik over ze praat. Ik vind ze de titel papa en mama niet meer waardig. Laat staan opa en oma. Ze kijken mijn kinderen met de kont nog niet aan.
woensdag 7 augustus 2019 17:45
Ik zou ook wel een aantal mensen op kunnen noemen die het leed destijds een klein beetje konden verzachten. Mensen waarbij de deur altijd open stond. Daar ben ik ze ook super dankbaar voor.
Ook ik probeer altijd te helpen door iets te doen als ik een kind zie dat een hoop mee maakt thuis maar ik moet wel zeggen dat me dat tegelijkertijd echt heel veel energie kost. Zo ken ik bijvoorbeeld iemand waarvan ik weet dat haar situatie veel op die van mij lijkt en als het kan dan gaan we een middagje wat leuks doen. Ze is dan echt even afgeleid en soms staan de tranen in haar ogen van het lachen. Ik help haar zo echt heel graag en geniet er ook van als ik zie dat ze weer opleeft maar als ik dan ‘s avonds weer op de bank zit kan ik wel huilen omdat ik weet door welke ellende ze nog heen moet en omdat ik gewoon heel machteloos ben zo langs de zijlijn.
Om nog even op Wiriehorns reactie te reageren: ik ben met momenten inderdaad heel onzeker maar wat jij zegt over zelfstandigheid dat herken ik ook. Toch iets positiefs hieraan over gehouden!
Ook ik probeer altijd te helpen door iets te doen als ik een kind zie dat een hoop mee maakt thuis maar ik moet wel zeggen dat me dat tegelijkertijd echt heel veel energie kost. Zo ken ik bijvoorbeeld iemand waarvan ik weet dat haar situatie veel op die van mij lijkt en als het kan dan gaan we een middagje wat leuks doen. Ze is dan echt even afgeleid en soms staan de tranen in haar ogen van het lachen. Ik help haar zo echt heel graag en geniet er ook van als ik zie dat ze weer opleeft maar als ik dan ‘s avonds weer op de bank zit kan ik wel huilen omdat ik weet door welke ellende ze nog heen moet en omdat ik gewoon heel machteloos ben zo langs de zijlijn.
Om nog even op Wiriehorns reactie te reageren: ik ben met momenten inderdaad heel onzeker maar wat jij zegt over zelfstandigheid dat herken ik ook. Toch iets positiefs hieraan over gehouden!
woensdag 7 augustus 2019 17:48
Mijn vader noem ik gewoon pap als ik over hem praat, met hem heb ik ook een goede band. Als ik het over mijn moeder heb dan zeg ik wel altijd mijn moeder in plaats van mam, voor mij voelt dat wat minder dichtbij. Toevallig dacht ik er gister nog over na of dit zou veranderen nu ik alle contact heb stop gezet.
woensdag 7 augustus 2019 17:48
Hier ook herkenning helaas. Ik heb het ook op dit forum besproken dus voor meer details kun je loopen.
Momenteel in therapie, want ik kan er niet meer mee dealen. Voor de breuk ook therapie gehad en daar ook wel ontdekt dat mijn ouders het niet zo goed hebben aangepakt met mijn opvoeding.
Ik viel meteen al tegen toen ik ter wereld kwam (mijn vader wilde een zoon, maar mocht er nooit iets van zeggen. Via een vriend waar hij mee werkte weet ik dat het ook echt zo is)
Ik ben ook een lastig persoon, was een huilkind en werd ook nog gepest, tot overmaat van ramp werd ik ook nog chronisch ziek.
Ik raak iedereen kwijt, want familie kiest grotendeels kant van mijn ouders. Zus neemt me alles kwalijk. Ik heb haar een keer gesproken en ik kreeg zoveel verwijten dat ik ook geen contact meer met haar kan hebben.
Ik heb erg weinig energie voor sociale contacten door mijn chronische ziekte, wat me onwijs eenzaam maakt. Ook mijn jongste dochter is ziek en zit al een schooljaar thuis, wat energie vreet.
Met schoonfamilie botert het momenteel ook erg slecht omdat mijn schoonvader mantelzorg nodig heeft en ik dat niet aan kan en dus nee heb moeten zeggen. Ook mijn man steekt liever energie in zijn eigen gezien. Allemaal mijn schuld dat mijn schoonvader het dus zonder ons doet. Er is nu al ruzie om de erfenis...
Zelf heb ik gelukkig wel een fijn gezin en probeer mijn kinderen (twee fantastisch lieve pubermeiden) te bieden wat ik zelf nooit heb ervaren. Ik hoop zo dat ik het goede doe hierin.
Ook omdat het blijkbaar nog best vaak voorkomt, ben ik ook best bang dat mijn kinderen straks mij niet meer willen zien.
Momenteel in therapie, want ik kan er niet meer mee dealen. Voor de breuk ook therapie gehad en daar ook wel ontdekt dat mijn ouders het niet zo goed hebben aangepakt met mijn opvoeding.
Ik viel meteen al tegen toen ik ter wereld kwam (mijn vader wilde een zoon, maar mocht er nooit iets van zeggen. Via een vriend waar hij mee werkte weet ik dat het ook echt zo is)
Ik ben ook een lastig persoon, was een huilkind en werd ook nog gepest, tot overmaat van ramp werd ik ook nog chronisch ziek.
Ik raak iedereen kwijt, want familie kiest grotendeels kant van mijn ouders. Zus neemt me alles kwalijk. Ik heb haar een keer gesproken en ik kreeg zoveel verwijten dat ik ook geen contact meer met haar kan hebben.
Ik heb erg weinig energie voor sociale contacten door mijn chronische ziekte, wat me onwijs eenzaam maakt. Ook mijn jongste dochter is ziek en zit al een schooljaar thuis, wat energie vreet.
Met schoonfamilie botert het momenteel ook erg slecht omdat mijn schoonvader mantelzorg nodig heeft en ik dat niet aan kan en dus nee heb moeten zeggen. Ook mijn man steekt liever energie in zijn eigen gezien. Allemaal mijn schuld dat mijn schoonvader het dus zonder ons doet. Er is nu al ruzie om de erfenis...
Zelf heb ik gelukkig wel een fijn gezin en probeer mijn kinderen (twee fantastisch lieve pubermeiden) te bieden wat ik zelf nooit heb ervaren. Ik hoop zo dat ik het goede doe hierin.
Ook omdat het blijkbaar nog best vaak voorkomt, ben ik ook best bang dat mijn kinderen straks mij niet meer willen zien.
woensdag 7 augustus 2019 17:49
Ik heb getwijfeld of ik hier mee zou schrijven, maar omdat ik me (helaas) heel erg herken in sommige verhalen, doe ik het toch maar.
Mijn ouders zijn gescheiden. Toen ze nog getrouwd waren was het al geen fantastisch huwelijk, maar nadat ze gescheiden waren en mijn vader wat later zijn huidige vrouw (ik krijg het bijna niet getypt) ontmoette, zijn ze er allebei niet echt gelukkiger op geworden gok ik.
Mijn moeder is psychisch ziek. Met mijn vader heb ik altijd een betere band gehad, maar zijn huidige vrouw heeft onze band behoorlijk verstoord.
Om lang verhaal kort te houden, ik heb mijn vader na de zoveelste ruzie voor de keuze gesteld: Kies voor je dochters, of kies voor je vrouw. 1 keer raden waar hij voor koos.
Ik heb het contact toen verbroken. Met heel veel pijn, maar zijn vrouw kon ik wel wat aandoen. Zij heeft zoveel dingen kapot gemaakt. Na een periode begon ik hem toch te missen en omdat ik met een nieuwe studie begon, stuurde ik hem een berichtje. Hij reageerde gelijk en sindsdien hebben we weer contact. Helaas is hij nog steeds getrouwd met dat mens, maar ik moet zeggen dat hij wel zijn best doet om het contact te onderhouden. Zijn gezondheid is de laatste jaren behoorlijk achteruit gegaan dus ik probeer elke maand wel even langs te gaan. (hij woont niet echt in de buurt). Zijn vrouw probeer ik zoveel mogelijk te negeren, al is dat niet even makkelijk
En mijn moeder.. Tja. Wat zal ik ervan zeggen. Ze is psychisch ziek en stoot heel veel mensen van zich af. Ik heb een paar keer de neiging gehad om het contact te verbreken maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Nu is ze de laatste jaren wat rustiger geworden, maar toch blijft haar psychische gesteldheid op de achtergrond aanwezig.
Mijn ouders zijn gescheiden. Toen ze nog getrouwd waren was het al geen fantastisch huwelijk, maar nadat ze gescheiden waren en mijn vader wat later zijn huidige vrouw (ik krijg het bijna niet getypt) ontmoette, zijn ze er allebei niet echt gelukkiger op geworden gok ik.
Mijn moeder is psychisch ziek. Met mijn vader heb ik altijd een betere band gehad, maar zijn huidige vrouw heeft onze band behoorlijk verstoord.
Om lang verhaal kort te houden, ik heb mijn vader na de zoveelste ruzie voor de keuze gesteld: Kies voor je dochters, of kies voor je vrouw. 1 keer raden waar hij voor koos.
Ik heb het contact toen verbroken. Met heel veel pijn, maar zijn vrouw kon ik wel wat aandoen. Zij heeft zoveel dingen kapot gemaakt. Na een periode begon ik hem toch te missen en omdat ik met een nieuwe studie begon, stuurde ik hem een berichtje. Hij reageerde gelijk en sindsdien hebben we weer contact. Helaas is hij nog steeds getrouwd met dat mens, maar ik moet zeggen dat hij wel zijn best doet om het contact te onderhouden. Zijn gezondheid is de laatste jaren behoorlijk achteruit gegaan dus ik probeer elke maand wel even langs te gaan. (hij woont niet echt in de buurt). Zijn vrouw probeer ik zoveel mogelijk te negeren, al is dat niet even makkelijk
En mijn moeder.. Tja. Wat zal ik ervan zeggen. Ze is psychisch ziek en stoot heel veel mensen van zich af. Ik heb een paar keer de neiging gehad om het contact te verbreken maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Nu is ze de laatste jaren wat rustiger geworden, maar toch blijft haar psychische gesteldheid op de achtergrond aanwezig.
woensdag 7 augustus 2019 18:20
Ik vind ma of moeder ook te dichtbij. Annie is mooi zat. In het verleden gaf ik haar ook wel eens lelijke namen. Maar daar knap je zelf ook niet van op. Ben toch voor 50% uit die genen geknutseld en de meeste tijd geloof ik echt dat ze op haar manier haar best heeft gedaan. Zelf had ze ook geen goede band met haar moeder, te jong moeder geworden en nog wat dingen.
Maar als mensen mij vragen hoe was je jeugd, kan ik toch antwoorden: best gelukkig. Ik had mijn pa, mijn zussen, nog wat familie (nu grotendeels kwijt net als zussen) en waanzinnig sociaal netwerk. Vriendinnen met lieve ouders en zelfs grootouders. Aan aandacht geen gebrek. Dat heeft toch een hoop goed gemaakt.
Maar als mensen mij vragen hoe was je jeugd, kan ik toch antwoorden: best gelukkig. Ik had mijn pa, mijn zussen, nog wat familie (nu grotendeels kwijt net als zussen) en waanzinnig sociaal netwerk. Vriendinnen met lieve ouders en zelfs grootouders. Aan aandacht geen gebrek. Dat heeft toch een hoop goed gemaakt.
