Relaties
alle pijlers
Rouwen om je levende ouders
zondag 4 augustus 2019 21:11
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
woensdag 7 augustus 2019 18:31
Ja ik snap wat je bedoelt, eigenlijk vind ik haar die naam ook echt niet waard. Vroeger moest ik haar wel gewoon moeder noemen en naar de buitenwereld heb ik dat ook altijd gedaan zodat ik verder niets uit hoefde te leggen. Bij mij is er de afgelopen maanden pas heel veel besef gekomen en er zijn veel dingen veranderd, er zijn nu ook meer mensen die van de situatie af weten. Ik denk dat dit een van de dingen zal zijn die nog gaan veranderen.SjakS schreef: ↑07-08-2019 18:20Ik vind ma of moeder ook te dichtbij. Annie is mooi zat. In het verleden gaf ik haar ook wel eens lelijke namen. Maar daar knap je zelf ook niet van op. Ben toch voor 50% uit die genen geknutseld en de meeste tijd geloof ik echt dat ze op haar manier haar best heeft gedaan. Zelf had ze ook geen goede band met haar moeder, te jong moeder geworden en nog wat dingen.
Maar als mensen mij vragen hoe was je jeugd, kan ik toch antwoorden: best gelukkig. Ik had mijn pa, mijn zussen, nog wat familie (nu grotendeels kwijt net als zussen) en waanzinnig sociaal netwerk. Vriendinnen met lieve ouders en zelfs grootouders. Aan aandacht geen gebrek. Dat heeft toch een hoop goed gemaakt.
Ik zit nu dus midden in de verwerking maar ik hoop als ik daar straks wat verder in ben dat ik ook weer zo naar mijn jeugd terug kan kijken.
woensdag 7 augustus 2019 18:44
Herkenbaar allemaal hoor. Ook die tupperware bakjes van mam bij anderen in de koelkast kan mij zo'n steek geven van binnen.
Na verbreken van contact met mijn moeder ook door een periode van rouw gegaan die best intens was. Dat je eigenlijk al zo lang een moeder mist.
Surrogaat moeder heb ik niet gehad, ik verdoofde met alcohol o.a. om me staande te houden en voelde lange tijd weinig echte emotie.
Het gaat nu na vele jaren al veel beter, ik drink niet meer, ik denk er minder vaak aan en heb het gevoel dat ik met mezelf een betere relatie aan het opbouwen ben. Eenzaamheid, angst en verdriet hebben veel van mijn leven bepaald, de laatste tijd gaat het beter. Het gevoel dat je alleen op de wereld bent, en: waarom houdt ze niet van me? Zat me heel lang nog dwars. Ik ben ook lang boos geweest, ook al gun ik haar verder het beste.
Mijn relatie met iemand die uit een zelfde soort situatie komt heeft me erg geholpen. En therapie, boeken erover lezen, de tijd maakt ook dat gevoelens slijten. Als je het maar af en toe kan toelaten. Ik droom er nu nog zelden over en lig er niet meer wakker van.
Dat je autonoom bent en vrij van familie aangelegenheden, en ook van allerlei gekonkel wat toch in veel families wel bestaat, is ook wel wat waard.
Na verbreken van contact met mijn moeder ook door een periode van rouw gegaan die best intens was. Dat je eigenlijk al zo lang een moeder mist.
Surrogaat moeder heb ik niet gehad, ik verdoofde met alcohol o.a. om me staande te houden en voelde lange tijd weinig echte emotie.
Het gaat nu na vele jaren al veel beter, ik drink niet meer, ik denk er minder vaak aan en heb het gevoel dat ik met mezelf een betere relatie aan het opbouwen ben. Eenzaamheid, angst en verdriet hebben veel van mijn leven bepaald, de laatste tijd gaat het beter. Het gevoel dat je alleen op de wereld bent, en: waarom houdt ze niet van me? Zat me heel lang nog dwars. Ik ben ook lang boos geweest, ook al gun ik haar verder het beste.
Mijn relatie met iemand die uit een zelfde soort situatie komt heeft me erg geholpen. En therapie, boeken erover lezen, de tijd maakt ook dat gevoelens slijten. Als je het maar af en toe kan toelaten. Ik droom er nu nog zelden over en lig er niet meer wakker van.
Dat je autonoom bent en vrij van familie aangelegenheden, en ook van allerlei gekonkel wat toch in veel families wel bestaat, is ook wel wat waard.
woensdag 7 augustus 2019 19:00
@Avage Ik herken ook weer veel dingen die jij schrijft. Ik ben nooit echt verslaafd geweest aan alcohol maar ik haalde op jonge leeftijd al graag op die manier de scherpe kantjes van mijn emoties af. Ik zocht altijd het randje op want hoe minder ik voelde of dacht, hoe prettiger ik mij voelde. In die tijd had ik het ook niet erg gevonden als ik mezelf in coma of dood gedronken had.
Weinig emotie voelen herken ik ook, ik heb een tijdje gehad (zelfde periode als de alinea hierboven) dat ik me zo intens leeg voelde. Dat gevoel vind ik nog veel erger dan bijvoorbeeld verdrietig of boos zijn. Gelukkig is dat een periode geweest en is dat nu allemaal voorbij.
Weinig emotie voelen herken ik ook, ik heb een tijdje gehad (zelfde periode als de alinea hierboven) dat ik me zo intens leeg voelde. Dat gevoel vind ik nog veel erger dan bijvoorbeeld verdrietig of boos zijn. Gelukkig is dat een periode geweest en is dat nu allemaal voorbij.
woensdag 7 augustus 2019 19:03
Wel bijzonder om te lezen dat jullie jezelf juist ‘verdoofden’ met bijvoorbeeld alcohol. Ik bleef juist ver van alcohol en drugs omdat ik bang was om de controle te verliezen en omdat ik het gevoel had dat ik op mezelf moest passen omdat niemand anders dat deed. Zo zie je maar weer dat ieder zijn eigen coping strategieën kiest die op dat moment het meest helpend zijn.
Your ego is not your amigo!
woensdag 7 augustus 2019 19:14
Oh dat is bijzonder inderdaad. Nu het toch over strategieën gaat, hebben jullie (nog) vaak momenten van dissociatie? Als ik echt veel stress heb dan krijg ik helemaal niets meer mee van wat er om mij heen gebeurd of gezegd word. Bij wat minder stress merk ik dat ik wel minder helder kan denken maar dat noem je nog niet echt dissociëren denk ik toch?wiriehorn schreef: ↑07-08-2019 19:03Wel bijzonder om te lezen dat jullie jezelf juist ‘verdoofden’ met bijvoorbeeld alcohol. Ik bleef juist ver van alcohol en drugs omdat ik bang was om de controle te verliezen en omdat ik het gevoel had dat ik op mezelf moest passen omdat niemand anders dat deed. Zo zie je maar weer dat ieder zijn eigen coping strategieën kiest die op dat moment het meest helpend zijn.
woensdag 7 augustus 2019 19:26
Ik heb wel last van een vorm van dissociatie, bij intimiteit, emotioneel of fysiek.
Dan voel ik me soms onveilig, waarschijnlijk door bepaalde herinneringen in mijn onbewuste die getriggerd worden en sluit ik me af.
Het is vervelend omdat ik dit zelf nog niet altijd doorheb. Maar ik merk wel dat alles dan ineens anders is, ik voel niets meer of ben slaperig. Het is voor mij nog wat ongrijpbaar. Of ik weet inderdaad gewoon een heel stuk niet meer van wat iemand net heeft gezegd. Ik schrik daar dan behoorlijk van, want waar was ik dan?
Ook als ik veel stress heb kan in in een andere modus terecht komen, waarbij ik eerder ging drinken om "te ontspannen" of andere impulsieve dingen zoals eten of winkelen. Nu probeer ik op een andere manier weer in balans te komen. En stress te voorkomen voor zover mogelijk.
Ben ook wel benieuwd hoe dit bij anderen is.
Dan voel ik me soms onveilig, waarschijnlijk door bepaalde herinneringen in mijn onbewuste die getriggerd worden en sluit ik me af.
Het is vervelend omdat ik dit zelf nog niet altijd doorheb. Maar ik merk wel dat alles dan ineens anders is, ik voel niets meer of ben slaperig. Het is voor mij nog wat ongrijpbaar. Of ik weet inderdaad gewoon een heel stuk niet meer van wat iemand net heeft gezegd. Ik schrik daar dan behoorlijk van, want waar was ik dan?
Ook als ik veel stress heb kan in in een andere modus terecht komen, waarbij ik eerder ging drinken om "te ontspannen" of andere impulsieve dingen zoals eten of winkelen. Nu probeer ik op een andere manier weer in balans te komen. En stress te voorkomen voor zover mogelijk.
Ben ook wel benieuwd hoe dit bij anderen is.
woensdag 7 augustus 2019 19:50
Ik probeer ook stress te voorkomen en als ik toch heel gestresst ben dan probeer ik afleiding te zoeken door even iets anders te gaan doen. Iets ondernemen, of anders vaak lezen. Een programma kijken werkt dan meestal niet meer maar als ik lees moet ik me meer concentreren en dat helpt wel om me uit de stress te halen. Sinds kort heb ik geleerd om een gedachteschema in te vullen en daarna voors en tegens voor mijn ergste gedachte op te schrijven. Als ik dat gedaan heb is het vaak allemaal wat duidelijker en vaak zie ik in dat het geen zin heeft om me er zo druk over te maken. Zo’n gedachteschema invullen lukt me niet als ik echt hoog in mijn stress zit maar als ik mezelf even afgeleid heb lukt het wel en dan kan ik daarna weer beter mijn rust vinden. Ik weet niet of je hier bekend mee bent maar je kan er wel meer over vinden op google.
Het klinkt nu misschien heel makkelijk allemaal maar soms vind ik het ook lastig en ben ik ook gewoon een stresskip hoor, dat is ook wel de aard van het beestje bij mij
Het klinkt nu misschien heel makkelijk allemaal maar soms vind ik het ook lastig en ben ik ook gewoon een stresskip hoor, dat is ook wel de aard van het beestje bij mij
woensdag 7 augustus 2019 19:59
Toch respect voor hoe je dat toch maar flikt.hope19 schreef: ↑07-08-2019 19:50Ik probeer ook stress te voorkomen en als ik toch heel gestresst ben dan probeer ik afleiding te zoeken door even iets anders te gaan doen. Iets ondernemen, of anders vaak lezen. Een programma kijken werkt dan meestal niet meer maar als ik lees moet ik me meer concentreren en dat helpt wel om me uit de stress te halen. Sinds kort heb ik geleerd om een gedachteschema in te vullen en daarna voors en tegens voor mijn ergste gedachte op te schrijven. Als ik dat gedaan heb is het vaak allemaal wat duidelijker en vaak zie ik in dat het geen zin heeft om me er zo druk over te maken. Zo’n gedachteschema invullen lukt me niet als ik echt hoog in mijn stress zit maar als ik mezelf even afgeleid heb lukt het wel en dan kan ik daarna weer beter mijn rust vinden. Ik weet niet of je hier bekend mee bent maar je kan er wel meer over vinden op google.
Het klinkt nu misschien heel makkelijk allemaal maar soms vind ik het ook lastig en ben ik ook gewoon een stresskip hoor, dat is ook wel de aard van het beestje bij mij
Ben ook trots op mezelf dat ik in zekere zin steeds opnieuw boven mezelf uit ben gestegen.
Soms wou je dat het gewoon even makkelijk zou gaan, maar dan kom je weer iets van jezelf tegen waar "iets mee moet". Kent iemand dat ook?
Aan de andere kant, als ik denk aan wat de oorzaak is van mijn worstelingen, kan ik het soms nog steeds bijna niet geloven en is het ook logisch dat het niet allemaal vanzelf gaat.
Ik ben ook trots op jullie allemaal dat jullie hier zijn en de helderheid van geest hebben om te overzien en te vertellen wat er met je is gebeurd. Het raakt aan de kern van je identiteit.
woensdag 7 augustus 2019 20:03
Avage; Soms wou je dat het gewoon even makkelijk zou gaan, maar dan kom je weer iets van jezelf tegen waar "iets mee moet". Kent iemand dat ook?
Jazeker ken ik dat. Het is nooit helemaal af of klaar. Ik heb geleerd om het als een ui te zien; je pelt steeds een laagje verder af. En heel soms werk je thema’s dusdanig uit dat je ze achter je kunt laten. In sommige gevallen denk je dat het klaar is en komt het jaren later in een andere vorm toch ineens weer tevoorschijn. En mag je er opnieuw mee aan de slag.
Het helpt mij om het als een proces te zien. Op die manier kan ik er meer van een afstandje naar kijken en raken de emoties me ook iets minder hard.
Jazeker ken ik dat. Het is nooit helemaal af of klaar. Ik heb geleerd om het als een ui te zien; je pelt steeds een laagje verder af. En heel soms werk je thema’s dusdanig uit dat je ze achter je kunt laten. In sommige gevallen denk je dat het klaar is en komt het jaren later in een andere vorm toch ineens weer tevoorschijn. En mag je er opnieuw mee aan de slag.
Het helpt mij om het als een proces te zien. Op die manier kan ik er meer van een afstandje naar kijken en raken de emoties me ook iets minder hard.
Your ego is not your amigo!
woensdag 7 augustus 2019 20:05
Daar was ik ook enorm blij om. Bij mijn eerste zwangerschap had ik geen twijfel dat het een jongen zou worden en dat kwam uit.
Bij m’n 2e zwangerschap had ik mijn twijfels en zou hulp inroepen als het een meisje zou zijn.
Ook de 2e werd een jongen maar helaas kwam toen toch alles naar boven mede door mijn moeders reactie toen ik belde dat onze 2e zoon geheel gezond was geboren.
Opnames, langdurige, en niet de kans gekregen om mijn kinderen zelf op te voeden.
Knetterdepressief.
woensdag 7 augustus 2019 20:15
woensdag 7 augustus 2019 20:28
Ik vraag me ook wel eens af in hoeverre de tijdsgeest meespeelt in een situatie als de mijne (zonder echt misbruik) zeker voor het echt vervelend werd met ruzies en verbale agressie. Mijn ouders waren emotioneel niet beschikbaar en hebben hun eigen dingen niet verwerkt. Maar was vroeger bij die grote gezinnen niet min of meer de standaard? Dat er geen warmte/liefde was? Of werd dat gecompenseerd door je siblings, je opa en oma, je tante? Ik heb de compensatie nooit echt gevonden, dat zal niet geholpen hebben, omdat niet duidelijk was hoe de situatie lag.
Ik kan van binnen bevriezen als ik me door een dierbare aangevallen voel, zoals een ex die out of the blue met verwijten kwam waar ik me niet eens in herkende (ik denk nog steeds dat er een stuk projectie bij zat). Ik denk ook wel dat mijn handen letterlijk bioud werden. Zo onveilig. Het maakt me wel eens bang of ik ooit wel iemand vind aan wie ik me kan binden en die niet met dit soort konijnen uit hoge hoeden komt.
In het algemeen heb ik een redelijke status quo. Ik bel af en toe met mijn ouders en ik zie een keer of zes per jaar. Maar de patronen blijven en onlangs hebben ze allebei in één week op de knopjes zitten drukken. Ik werd er even zó moedeloos van. Ook omdat ik me ook wel geconfronteerd voel door mijn omgeving. Zoals een verkering met een goede band met zijn ouders. Dan is het ook maar weer afwachten of die enig begrip kan opbrengen voor mijn situatie. Wel meteen een mooi selectiecriterium, haha. Maar als het dan toevallig net wat hoger zit dan normaal vind ik dat ingewikkeld. Want ik wil graag mezelf laten zien door dingen te delen (niet meteen alle details natuurlijk) en dan is het maar de vraag hor het opgenomen wordt. Ik had het laatst doordat het over moederdag ging. Ik vind dat onzin, maar wil mijn moeder best een kleinigheidje sturen. De verkering ging ook echt bij zijn moeder langs. Die woonde ook een stuk dichterbij, maar ik ervoer ook de neiging me te verantwoorden over mijn moeite met verwachtingen bij mijn moeder.
Ik vind verwachtingen sowieso wel lastig om mee om te gaan. Er zit gauw een lading op, wat ik dan denk ik projecteer en dan ga ik piekeren en schutteren. Waarschijnlijk ook omdat ik iemand niet wil kwetsen. Ik heb het gevoel dat ik bij mijn moeder erg op mijn woorden en acties moet letten om haar niet te kwetsen. Zo ernstig zal haar gekwetstheid niet zijn maar ik denk dat hier toch een stuk consequentie van omgekeerde ouder-kind-rol ligt. Word doodmoe van me altijd schuldig voelen, maar het is een soort Pavlovreactie (helaas niet alleen bij mijn moeder) waardoor ik er nog niet goed in slaag er vanaf te komen. Zo voelde ik me laatst schuldig toen een ander en ik met hetzelfde cadeau aankwamen (ik was toevallig eerst met geven, dus de ander ging ruilen, en ik werd echt een beetje verdrietig van dat onuitgepakte cadeau in de hoek van de kamer).
Ik kan van binnen bevriezen als ik me door een dierbare aangevallen voel, zoals een ex die out of the blue met verwijten kwam waar ik me niet eens in herkende (ik denk nog steeds dat er een stuk projectie bij zat). Ik denk ook wel dat mijn handen letterlijk bioud werden. Zo onveilig. Het maakt me wel eens bang of ik ooit wel iemand vind aan wie ik me kan binden en die niet met dit soort konijnen uit hoge hoeden komt.
In het algemeen heb ik een redelijke status quo. Ik bel af en toe met mijn ouders en ik zie een keer of zes per jaar. Maar de patronen blijven en onlangs hebben ze allebei in één week op de knopjes zitten drukken. Ik werd er even zó moedeloos van. Ook omdat ik me ook wel geconfronteerd voel door mijn omgeving. Zoals een verkering met een goede band met zijn ouders. Dan is het ook maar weer afwachten of die enig begrip kan opbrengen voor mijn situatie. Wel meteen een mooi selectiecriterium, haha. Maar als het dan toevallig net wat hoger zit dan normaal vind ik dat ingewikkeld. Want ik wil graag mezelf laten zien door dingen te delen (niet meteen alle details natuurlijk) en dan is het maar de vraag hor het opgenomen wordt. Ik had het laatst doordat het over moederdag ging. Ik vind dat onzin, maar wil mijn moeder best een kleinigheidje sturen. De verkering ging ook echt bij zijn moeder langs. Die woonde ook een stuk dichterbij, maar ik ervoer ook de neiging me te verantwoorden over mijn moeite met verwachtingen bij mijn moeder.
Ik vind verwachtingen sowieso wel lastig om mee om te gaan. Er zit gauw een lading op, wat ik dan denk ik projecteer en dan ga ik piekeren en schutteren. Waarschijnlijk ook omdat ik iemand niet wil kwetsen. Ik heb het gevoel dat ik bij mijn moeder erg op mijn woorden en acties moet letten om haar niet te kwetsen. Zo ernstig zal haar gekwetstheid niet zijn maar ik denk dat hier toch een stuk consequentie van omgekeerde ouder-kind-rol ligt. Word doodmoe van me altijd schuldig voelen, maar het is een soort Pavlovreactie (helaas niet alleen bij mijn moeder) waardoor ik er nog niet goed in slaag er vanaf te komen. Zo voelde ik me laatst schuldig toen een ander en ik met hetzelfde cadeau aankwamen (ik was toevallig eerst met geven, dus de ander ging ruilen, en ik werd echt een beetje verdrietig van dat onuitgepakte cadeau in de hoek van de kamer).
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
woensdag 7 augustus 2019 21:17
Mooi topic! Ben een man. Ik Lees mee maar nog nooit actief geweest.
Alles is heel herkenbaar..... helaas.
Al bijna 10 jaar niet of nauwelijks contact met mijn ouders. Ik heb een fijne jeugd gehad maar heel beschermend. Weg houden van de boze buitenwereld. Goed bedoeld maar heel beklemmend! Altijd een ouder kind verhouding die niet is meegegroeid in de loop der tijd. Niet bepaald gezond. Maar ook moeten voldoen aan verwachtingen die niet werden uitgesproken. Dat is gaan wringen toen in mijn vrouw ontmoette.....
ik heb de keuze gemaakt voor mijn vrouw en kinderen. Het was of de bom daar of hier laten barsten. Dan maar liever daar. Het doet pijn. Maar ik heb ermee moeten leven. Ik heb het geluk dat ik niet bepaald in de buurt van ze woon. Dus ik hoef nooit over mijn schouder te kijken.....
Helaas is mijn moeder inmiddels al zo’n 5 jaar overleden. Ondanks dat er nauwelijks contact was, is me een ding wel duidelijk geworden dag je een bloedband niet zomaar door kan snijden. Ik heb 3 dagen aan haar sterfbed gezeten nadat ze me er al die tijd vanaf hebben gehouden. Het was heftig...... ja ik mis mijn ouders op een manier.... niet kunnen spiegelen, geen opa en oma voor mijn kinderen of eens fatsoenlijk overleggen over belangrijke beslissingen etc.
Maar sinds de breuk heb ik met steun van mijn vrouw kunnen ontwikkelen tot een man! Ik werd volgens mijn vrouw toen pas volwassen.
Neem en goede mee uit je opvoeding en laat het slechte achter je. Wat achter je ligt kan je niet meer veranderen, kijk baar voren en bepaal je eigen weg.....
Alles is heel herkenbaar..... helaas.
Al bijna 10 jaar niet of nauwelijks contact met mijn ouders. Ik heb een fijne jeugd gehad maar heel beschermend. Weg houden van de boze buitenwereld. Goed bedoeld maar heel beklemmend! Altijd een ouder kind verhouding die niet is meegegroeid in de loop der tijd. Niet bepaald gezond. Maar ook moeten voldoen aan verwachtingen die niet werden uitgesproken. Dat is gaan wringen toen in mijn vrouw ontmoette.....
ik heb de keuze gemaakt voor mijn vrouw en kinderen. Het was of de bom daar of hier laten barsten. Dan maar liever daar. Het doet pijn. Maar ik heb ermee moeten leven. Ik heb het geluk dat ik niet bepaald in de buurt van ze woon. Dus ik hoef nooit over mijn schouder te kijken.....
Helaas is mijn moeder inmiddels al zo’n 5 jaar overleden. Ondanks dat er nauwelijks contact was, is me een ding wel duidelijk geworden dag je een bloedband niet zomaar door kan snijden. Ik heb 3 dagen aan haar sterfbed gezeten nadat ze me er al die tijd vanaf hebben gehouden. Het was heftig...... ja ik mis mijn ouders op een manier.... niet kunnen spiegelen, geen opa en oma voor mijn kinderen of eens fatsoenlijk overleggen over belangrijke beslissingen etc.
Maar sinds de breuk heb ik met steun van mijn vrouw kunnen ontwikkelen tot een man! Ik werd volgens mijn vrouw toen pas volwassen.
Neem en goede mee uit je opvoeding en laat het slechte achter je. Wat achter je ligt kan je niet meer veranderen, kijk baar voren en bepaal je eigen weg.....
woensdag 7 augustus 2019 21:32
@coolpack Ik heb eigenlijk nog nooit zo nagedacht over die tijdgeest maar ik vraag me ook af of zoiets echt gecompenseerd kan worden.
Dat van binnen bevriezen ken ik, dat had ik toevallig gisteravond nog. Ik weet achteraf dan wel dat het echt aan mij ligt en dat ik bepaalde opmerkingen dan verkeerd interpreteer.
Dat van binnen bevriezen ken ik, dat had ik toevallig gisteravond nog. Ik weet achteraf dan wel dat het echt aan mij ligt en dat ik bepaalde opmerkingen dan verkeerd interpreteer.
woensdag 7 augustus 2019 21:49
Tijdsgeest is zeker een ding. Kinderen van nu mogen er zijn. Gelukkig. Wij waren thuis vooral ter decoratie. Annie zat voorin de auto te roken en zei onderweg: als iemand wat vraagt? Met ons gaat alles goed! Al lag je heup uit de kom en had je schedelbasisfractuur. Alles ging goed...
Nu ik ouder ben en moeder snap ik het wel iets beter, dankzij mijn kinderen heb ik 0 privacy en dat breekt mij wel eens op. Maar dat je compleet niet gehoord word en altijd afgebekt niet. Ik verzoek mijn meisjes wel eens niet alles van mij met iedereen te bespreken. Ze werken er nog aan (0;
Toch he. Sinds ze dood is kan ik mij ook leuke dingen weer herinneren. Echt sommige was ik compleet vergeten! Hebben jullie ook nog wat leuke dingen onthouden?
Nu ik ouder ben en moeder snap ik het wel iets beter, dankzij mijn kinderen heb ik 0 privacy en dat breekt mij wel eens op. Maar dat je compleet niet gehoord word en altijd afgebekt niet. Ik verzoek mijn meisjes wel eens niet alles van mij met iedereen te bespreken. Ze werken er nog aan (0;
Toch he. Sinds ze dood is kan ik mij ook leuke dingen weer herinneren. Echt sommige was ik compleet vergeten! Hebben jullie ook nog wat leuke dingen onthouden?
woensdag 7 augustus 2019 22:17
Eén groot verschil is dat de gelovige ouders en de ouders uit de -60-tiger jaren gingen trouwen en of ze nu wel of geen kinderen wilden, ze wel kinderen kregen als er geneukt werd.
Niet alle ouders waren daar gelukkig mee.
In die tijd, en ik weet zelfs dat het in de jaren 80 gold: zonen waren stamhouders en dochters waren vervelend, eigenwijs en minderwaardig.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, gelukkig maar.
Niet alle ouders waren daar gelukkig mee.
In die tijd, en ik weet zelfs dat het in de jaren 80 gold: zonen waren stamhouders en dochters waren vervelend, eigenwijs en minderwaardig.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, gelukkig maar.
woensdag 7 augustus 2019 23:43
Is wel precies mijn zelfbeeld (en dat van mijn moeder ook).
Nadat mijn vader was overleden had ik iets vergelijkbaars. Ik ben heel veel herinneringen nog steeds kwijt.
Maar er viel wel ineens iets van me af, qua verkramping of verzet. En toen kwamen er nostalgische gevoelens terug, geuren en beelden van vroeger, hoe ik me soms gevoeld had als kind in onze fijne momenten. Zijn humor, zijn karakter, zijn glimlach. Sinds hij dood is ben ik eigenlijk voor het eerst weer trots op mijn vader geworden. Hij deed heel veel fout, maar was wel mijn enige echte vader en als klein meisje was ik maar wat trots op mijn papa.
Zodra mijn moeder er niet meer is zal er wel iets vergelijkbaars gebeuren.
Nu al denk ik soms aan haar manier van doen, haar grapjes, haar onzekerheden en dan voel ik iets van "ons gezin." Dat is relatief nieuw voor me, of lang weggeweest, omdat ik lange tijd in een overlevingsstand heb gestaan.
donderdag 8 augustus 2019 00:02
Knap hoe je je hebt ontworsteld en wat geweldig dat je de steun van je vrouw krijgt om je een man te voelen. Bepaal je eigen weg, dat zeg ik ook altijd tegen mezelf. Als je volgt wat anderen van je verwachten of proberen te krijgen dan is het een doolhof.Tukker-19 schreef: ↑07-08-2019 21:17Mooi topic! Ben een man. Ik Lees mee maar nog nooit actief geweest.
Alles is heel herkenbaar..... helaas.
Al bijna 10 jaar niet of nauwelijks contact met mijn ouders. Ik heb een fijne jeugd gehad maar heel beschermend. Weg houden van de boze buitenwereld. Goed bedoeld maar heel beklemmend! Altijd een ouder kind verhouding die niet is meegegroeid in de loop der tijd. Niet bepaald gezond. Maar ook moeten voldoen aan verwachtingen die niet werden uitgesproken. Dat is gaan wringen toen in mijn vrouw ontmoette.....
ik heb de keuze gemaakt voor mijn vrouw en kinderen. Het was of de bom daar of hier laten barsten. Dan maar liever daar. Het doet pijn. Maar ik heb ermee moeten leven. Ik heb het geluk dat ik niet bepaald in de buurt van ze woon. Dus ik hoef nooit over mijn schouder te kijken.....
Helaas is mijn moeder inmiddels al zo’n 5 jaar overleden. Ondanks dat er nauwelijks contact was, is me een ding wel duidelijk geworden dag je een bloedband niet zomaar door kan snijden. Ik heb 3 dagen aan haar sterfbed gezeten nadat ze me er al die tijd vanaf hebben gehouden. Het was heftig...... ja ik mis mijn ouders op een manier.... niet kunnen spiegelen, geen opa en oma voor mijn kinderen of eens fatsoenlijk overleggen over belangrijke beslissingen etc.
Maar sinds de breuk heb ik met steun van mijn vrouw kunnen ontwikkelen tot een man! Ik werd volgens mijn vrouw toen pas volwassen.
Neem en goede mee uit je opvoeding en laat het slechte achter je. Wat achter je ligt kan je niet meer veranderen, kijk baar voren en bepaal je eigen weg.....
Dat van die bloedband is absoluut waar, die gaat nooit weg. Degenen die je op de wereld gezet hebben, die aan je wieg stonden, die al je luiertjes hebben verschoond etc. behouden sowieso het recht op die speciale plaats in je hart en zolang die niet door hen kan worden bewoond blijft het daar leeg.
Ik zie geen waarde in vergeving of acceptatie forceren, maar er kan op een bepaald moment een gevoel van mildheid of vergeving in je ontstaan waardoor die ruimte misschien weer wat meer ingevuld wordt ? Vraagteken omdat ik dit echt niet goed weet hoe dit werkt.
donderdag 8 augustus 2019 06:17
Avage goed te horen dat jij dat ook had. Er was zelfs zo af een toe een moment dat ik dacht: was het nou allemaal echt zo erg? Heb ik niet wat hard opgesteld. Had ik haar niet meer kansen en ruimte moeten geven?
Gelukkig riepen man, exman en vrienden mij weer tot orde. Over de dode niets dan goed he (0;
Gelukkig riepen man, exman en vrienden mij weer tot orde. Over de dode niets dan goed he (0;
donderdag 8 augustus 2019 09:58
Lief dat je dat zegt!
Wat erg dat het er voor jou niet inzet om jouw dromen en wensen uit te laten komen. Juist na een opvoeding die zoveel littekens achtergelaten heeft, komt het niet kunnen realiseren van een kinderwens extra hard aan, denk ik.
