Relaties
alle pijlers
Samen, maar toch alleen
zondag 13 september 2009 om 23:23
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
dinsdag 15 september 2009 om 10:50
Hoi Love_Light, ik herken wel stukjes uit jouw verhaal, net zoals de dingen die Iris zegt. Vooral die controle. Ik weet nog wel dat hij een keer aan het afwassen was en dat duurde zo lang, dat ik besloot hem te helpen. Dit kwam totaal verkeerd over, hij flipte toen nogal omdat hij het gewoon op zijn manier wilde doen. Soms vind ik het lastig om het hem anders te zien doen dan dat ik het zou doen, maar ik laat hem dan. Want hij doet het in ieder geval, dat is al heel erg belangrijk.
Snoesje, wat jij zei, dat hij op elke slak zout legt en graag in discussie gaat dat is hier precies hetzelfde. Hij is het zo goed als nooit eens met dingen die ik zeg en dan vraag ik hem wel eens waarom hij zo tegen alles in moet gaan. Maar dat ziet hij gewoon anders. Hij denkt dan ook echt dat hij gelijk heeft.
Love_Light, ik vind het knap van je dat je de stap zet. Ik ben hier nog niet aan toe omdat ik ook hij ook zoveel goede eigenschappen heeft... Het is lastig de beslissing te nemen om een einde aan de relatie te maken. Het zou voor groot gedeelte opluchting met zich meebrengen maar ik zou me denk ik ook erg verloren en alleen voelen zonder hem. Het is toch mijn mannetje.
Aan de andere kant zijn we wel samen maar voel ik me erg alleen, hoe krom dit ook klinkt.
Snoesje, wat jij zei, dat hij op elke slak zout legt en graag in discussie gaat dat is hier precies hetzelfde. Hij is het zo goed als nooit eens met dingen die ik zeg en dan vraag ik hem wel eens waarom hij zo tegen alles in moet gaan. Maar dat ziet hij gewoon anders. Hij denkt dan ook echt dat hij gelijk heeft.
Love_Light, ik vind het knap van je dat je de stap zet. Ik ben hier nog niet aan toe omdat ik ook hij ook zoveel goede eigenschappen heeft... Het is lastig de beslissing te nemen om een einde aan de relatie te maken. Het zou voor groot gedeelte opluchting met zich meebrengen maar ik zou me denk ik ook erg verloren en alleen voelen zonder hem. Het is toch mijn mannetje.
Aan de andere kant zijn we wel samen maar voel ik me erg alleen, hoe krom dit ook klinkt.
dinsdag 15 september 2009 om 12:11
Hoi WussyPussy
Inderdaad, dat nergens mee eens zijn herken ik ook. Als ik ja zeg, zegt hij nee. Soms is het net een puber.
En ach, zo knap is het niet, aangezien ik nog niet echt iets gedaan heb haha..
Het enige dat ik langzaam wil doen, is voor mezelf wat onafhankelijkheid creeren naar hem toe. Gewon langzaam wat afstand, zodat ik over een tijdje makkeljker de stap kan zetten om er een punt achter te zetten. Want nu kan ik het gewoon niet, ook om wat jij zegt, er zijn heel veel fijne dingen en ik voel me zo verbonden met hem, zo samen. (Dat dubbele gevoel, dat je je zo samen voelt, terwijl je je ook alleen voelt, dat is zo vreemd!)
Hoe die onafhankelijkheid zich voor mij zal uiten, is gewoon, op momenten at ik me eenzaam voel, WEGGAAN. Nu blijf ik zitten, in de hoop dat er iets verandert. Wat ik vanaf nu wil doen, is gewoon its anders gaan doen, ophouden met het van hem laten afhangen.
Ik denk dat steun in die eenzame momenten al heel veel hekpt. Ik merk nu al dat ik me beter voel, omdat ik hier mensen tref die me begrijpen.
Bedankt!
Liefs
Inderdaad, dat nergens mee eens zijn herken ik ook. Als ik ja zeg, zegt hij nee. Soms is het net een puber.
En ach, zo knap is het niet, aangezien ik nog niet echt iets gedaan heb haha..
Het enige dat ik langzaam wil doen, is voor mezelf wat onafhankelijkheid creeren naar hem toe. Gewon langzaam wat afstand, zodat ik over een tijdje makkeljker de stap kan zetten om er een punt achter te zetten. Want nu kan ik het gewoon niet, ook om wat jij zegt, er zijn heel veel fijne dingen en ik voel me zo verbonden met hem, zo samen. (Dat dubbele gevoel, dat je je zo samen voelt, terwijl je je ook alleen voelt, dat is zo vreemd!)
Hoe die onafhankelijkheid zich voor mij zal uiten, is gewoon, op momenten at ik me eenzaam voel, WEGGAAN. Nu blijf ik zitten, in de hoop dat er iets verandert. Wat ik vanaf nu wil doen, is gewoon its anders gaan doen, ophouden met het van hem laten afhangen.
Ik denk dat steun in die eenzame momenten al heel veel hekpt. Ik merk nu al dat ik me beter voel, omdat ik hier mensen tref die me begrijpen.
Bedankt!
Liefs
dinsdag 15 september 2009 om 12:19
quote:Love_Light schreef op 15 september 2009 @ 12:11:
Hoi WussyPussy
Inderdaad, dat nergens mee eens zijn herken ik ook. Als ik ja zeg, zegt hij nee. Soms is het net een puber.
En ach, zo knap is het niet, aangezien ik nog niet echt iets gedaan heb haha..
Het enige dat ik langzaam wil doen, is voor mezelf wat onafhankelijkheid creeren naar hem toe. Gewon langzaam wat afstand, zodat ik over een tijdje makkeljker de stap kan zetten om er een punt achter te zetten. Want nu kan ik het gewoon niet, ook om wat jij zegt, er zijn heel veel fijne dingen en ik voel me zo verbonden met hem, zo samen. (Dat dubbele gevoel, dat je je zo samen voelt, terwijl je je ook alleen voelt, dat is zo vreemd!)
Hoe die onafhankelijkheid zich voor mij zal uiten, is gewoon, op momenten at ik me eenzaam voel, WEGGAAN. Nu blijf ik zitten, in de hoop dat er iets verandert. Wat ik vanaf nu wil doen, is gewoon its anders gaan doen, ophouden met het van hem laten afhangen.
Ik denk dat steun in die eenzame momenten al heel veel hekpt. Ik merk nu al dat ik me beter voel, omdat ik hier mensen tref die me begrijpen.
Bedankt!
Liefs
Je hoeft ook niet weg te gaan, want het is vaak beter om pas te gaan als ook echt weg wilt gaan. Ik heb er ook flink wat jaartjes over gedaan en wat bij ons heel goed hielp was te gaan LAT-en (we woonden eerst samen). Dat was wel een stapje terug, maar het gaf ook heel veel ruimte aan ons beiden.
Daarom vind ik jouw oplossing (die ik vet heb gemaakt in jouw post) ook zo ontzettend goed. Blijf vooral niet bij hem in de buurt hangen als je in een impasse zit, maar ga even weg.
Dat lucht echt ontzettend op en zo kun je veel beter je eigen koers blijven varen. Het is namelijk echt niet goed voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen om op dat moment zo afhankelijk van hem te zijn.
Hoi WussyPussy
Inderdaad, dat nergens mee eens zijn herken ik ook. Als ik ja zeg, zegt hij nee. Soms is het net een puber.
En ach, zo knap is het niet, aangezien ik nog niet echt iets gedaan heb haha..
Het enige dat ik langzaam wil doen, is voor mezelf wat onafhankelijkheid creeren naar hem toe. Gewon langzaam wat afstand, zodat ik over een tijdje makkeljker de stap kan zetten om er een punt achter te zetten. Want nu kan ik het gewoon niet, ook om wat jij zegt, er zijn heel veel fijne dingen en ik voel me zo verbonden met hem, zo samen. (Dat dubbele gevoel, dat je je zo samen voelt, terwijl je je ook alleen voelt, dat is zo vreemd!)
Hoe die onafhankelijkheid zich voor mij zal uiten, is gewoon, op momenten at ik me eenzaam voel, WEGGAAN. Nu blijf ik zitten, in de hoop dat er iets verandert. Wat ik vanaf nu wil doen, is gewoon its anders gaan doen, ophouden met het van hem laten afhangen.
Ik denk dat steun in die eenzame momenten al heel veel hekpt. Ik merk nu al dat ik me beter voel, omdat ik hier mensen tref die me begrijpen.
Bedankt!
Liefs
Je hoeft ook niet weg te gaan, want het is vaak beter om pas te gaan als ook echt weg wilt gaan. Ik heb er ook flink wat jaartjes over gedaan en wat bij ons heel goed hielp was te gaan LAT-en (we woonden eerst samen). Dat was wel een stapje terug, maar het gaf ook heel veel ruimte aan ons beiden.
Daarom vind ik jouw oplossing (die ik vet heb gemaakt in jouw post) ook zo ontzettend goed. Blijf vooral niet bij hem in de buurt hangen als je in een impasse zit, maar ga even weg.
Dat lucht echt ontzettend op en zo kun je veel beter je eigen koers blijven varen. Het is namelijk echt niet goed voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen om op dat moment zo afhankelijk van hem te zijn.
dinsdag 15 september 2009 om 13:22
quote:iris1969 schreef op 15 september 2009 @ 12:19:
[...]
Daarom vind ik jouw oplossing (die ik vet heb gemaakt in jouw post) ook zo ontzettend goed. Blijf vooral niet bij hem in de buurt hangen als je in een impasse zit, maar ga even weg.
Dat lucht echt ontzettend op en zo kun je veel beter je eigen koers blijven varen. Het is namelijk echt niet goed voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen om op dat moment zo afhankelijk van hem te zijn.
Dank je Iris
Gisteravond was voor het eerst dat ik dit ook hebt gedaan, niet weg gegaan (heb nog steeds koorts pfff) maar gewoon mijn eigen plan getrokken. Dat voelt gewoon veel beter, en ik merk dat het de sfeer ook ten goede komt. Doordat ik best gekwetst was door alles, en me eenzaam en ik de steek gelaten voel, kan ik eigenlijk nooit op een leuke manier voorstellen om samen iets te doen. Ik verwacht een afwijzing, en er klinkt dan al zoveel verwijt door in de vraag om samen iets te doen,dat het al de sfeer verpest.
Ik ben ook echt van plan om het gewoon luchtig te houden, want op die manier leef ik hier ook het prettigst. We hebben genoeg kamers in huis om voor mij ook een eigen plekje te hebben, en daar tijd door te brengen, i.p.v. naast hem op de bank en te wachten.
[...]
Daarom vind ik jouw oplossing (die ik vet heb gemaakt in jouw post) ook zo ontzettend goed. Blijf vooral niet bij hem in de buurt hangen als je in een impasse zit, maar ga even weg.
Dat lucht echt ontzettend op en zo kun je veel beter je eigen koers blijven varen. Het is namelijk echt niet goed voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen om op dat moment zo afhankelijk van hem te zijn.
Dank je Iris
Gisteravond was voor het eerst dat ik dit ook hebt gedaan, niet weg gegaan (heb nog steeds koorts pfff) maar gewoon mijn eigen plan getrokken. Dat voelt gewoon veel beter, en ik merk dat het de sfeer ook ten goede komt. Doordat ik best gekwetst was door alles, en me eenzaam en ik de steek gelaten voel, kan ik eigenlijk nooit op een leuke manier voorstellen om samen iets te doen. Ik verwacht een afwijzing, en er klinkt dan al zoveel verwijt door in de vraag om samen iets te doen,dat het al de sfeer verpest.
Ik ben ook echt van plan om het gewoon luchtig te houden, want op die manier leef ik hier ook het prettigst. We hebben genoeg kamers in huis om voor mij ook een eigen plekje te hebben, en daar tijd door te brengen, i.p.v. naast hem op de bank en te wachten.
donderdag 17 september 2009 om 20:40
Als eerst: Ik weet het, ik en jullie zijn geen psychologen, maar ik wilde dit toch vragen aan jullie, omdat ik het idee heb dat sommige mensen hier er veel verstand van hebben. Ik ben er ook niet op uit om een label op mijn vriend te plakken, maar op de ene of andere manier geeft het MIJ rust in mijn hoofd als ik weet dat zijn gedrag van hem is, en niet alleen maar met mij te maken heeft (al weet ik heus wel dat ik geen heilige ben)
De laatste dagen heb ik wat meer emotionele afstand genomen en hem eens een beetje geobserveerd.
Ik merk dat hij een bepaald soort arrogantie over zich heeft, die ik altijd wel opmerkte, maar nu ik wat meer vanaf een afstand naar kan kijken, zie ik het duidelijker. Het is geen standaard arrogantie, ik kan het niet goed uitleggen, gewoon alsof hij totaal geen inzicht heeft in hoe hij werkelijk is, of in ieder geval overkomt op anderen.
Als voorbeeld, hij denkt dat hij heel erg sociaal en vriendelijk is, dat hij ontzettend beleefd is naar onbekenden, en dat hij gewoon heel goed met sociale momenten om kan gaan. Hij geeft wel toe dat hij dat niet altijd leuk vindt, maar dat hij dat wel KAN. Terwijl dat niet echt zo is eerlijk gezegd. Het komt altijd vrij gefoceerd over, en ik vind helemaal niet dat hij vriendelijk is naar mensen toe. Misschien heel even, maar hij doet altijd een beetje superieur of zo, of alsof hij er totaal buiten (boven) staat. Als mensen het niet met hem eens zijn, of dingen zeggen die hij niet kan plaatsen, of waar hij het niet mee eens is vooral.
Ook maakt hij af en toe opmerkingen die mij of anderen boos maken, en dan blijft hij gewoon met een stalen gezicht kijken, zich van geen kwaad bewust. Het is net alsof hij niet doorheeft wat hij precies zegt of zo.
Nogmaals, ik vraag niet of jullie hier een label op willen plakken, ik vraag me af of iemand dit herkent? En hoe gaat jullie hier mee om?
Ik probeer dus nog steeds als een buitenstaander naar hem te kijken, en zoek dus ook geen hulp voor hem, of manieren om hem te veranderen. Dat heb ik maar opgegeven haha. Ik zoek denk ik vooral wat herkenning.
De laatste dagen heb ik wat meer emotionele afstand genomen en hem eens een beetje geobserveerd.
Ik merk dat hij een bepaald soort arrogantie over zich heeft, die ik altijd wel opmerkte, maar nu ik wat meer vanaf een afstand naar kan kijken, zie ik het duidelijker. Het is geen standaard arrogantie, ik kan het niet goed uitleggen, gewoon alsof hij totaal geen inzicht heeft in hoe hij werkelijk is, of in ieder geval overkomt op anderen.
Als voorbeeld, hij denkt dat hij heel erg sociaal en vriendelijk is, dat hij ontzettend beleefd is naar onbekenden, en dat hij gewoon heel goed met sociale momenten om kan gaan. Hij geeft wel toe dat hij dat niet altijd leuk vindt, maar dat hij dat wel KAN. Terwijl dat niet echt zo is eerlijk gezegd. Het komt altijd vrij gefoceerd over, en ik vind helemaal niet dat hij vriendelijk is naar mensen toe. Misschien heel even, maar hij doet altijd een beetje superieur of zo, of alsof hij er totaal buiten (boven) staat. Als mensen het niet met hem eens zijn, of dingen zeggen die hij niet kan plaatsen, of waar hij het niet mee eens is vooral.
Ook maakt hij af en toe opmerkingen die mij of anderen boos maken, en dan blijft hij gewoon met een stalen gezicht kijken, zich van geen kwaad bewust. Het is net alsof hij niet doorheeft wat hij precies zegt of zo.
Nogmaals, ik vraag niet of jullie hier een label op willen plakken, ik vraag me af of iemand dit herkent? En hoe gaat jullie hier mee om?
Ik probeer dus nog steeds als een buitenstaander naar hem te kijken, en zoek dus ook geen hulp voor hem, of manieren om hem te veranderen. Dat heb ik maar opgegeven haha. Ik zoek denk ik vooral wat herkenning.
donderdag 17 september 2009 om 22:33
Ja hoor dat herken ik wel, mijn ex-vriend was ook altijd zo superieur en minzaam tegenover buitenstaanders. Zo vond hij bijvoorbeeld dat hij de waarheid bezat als het over muziek of films ging en dan kon hij heel arrogant reageren. Niet dat arrogante van een patser, maar als een soort van professor die iets aan zijn domme leerlingen uitlegt.
Als hij sociaal wilde doen deed hij in mijn ogen heel erg onnatuurlijk, geforceerd en stijf. Nét de verkeerde woorden gebruikend en nét de verkeerde reacties gevend en dan was hij zich totaal niet bewust van het feit dat het totaal verkeerd overkwam. Ik zag de mensen dan al steeds geïrriteerder reageren en hij ging gewoon lekker door.
Ook met humor sloeg hij de plank altijd volledig mis. Hij was óf veel te bot en maakte grapjes ten koste van een ander óf hij bleef maar grapjes maken terwijl een ander dan serieus wilde praten. Daar had hij echt totaal geen voelsprieten voor.
Hij dacht dan ook altijd op feestjes dat het een geslaagde avond was geweest, terwijl ik wist dat vele mensen kromme tenen hadden gehad door zijn houding, grapjes en opmerkingen.
Ik vond zijn lichaamshouding buiten de deur ook altijd ontzettend harkerig, alsof hij een stok in zijn jas had zitten. Net Jan Klaasen die een stukje aan het opvoeren was.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik ben blij dat je hem niet meer wilt veranderen, want dat zal helaas niet lukken als hij heeft wat ik denk dat hij heeft. Herkenning zoeken vind ik alleen maar heel natuurlijk en logisch in dit stadium.
Als hij sociaal wilde doen deed hij in mijn ogen heel erg onnatuurlijk, geforceerd en stijf. Nét de verkeerde woorden gebruikend en nét de verkeerde reacties gevend en dan was hij zich totaal niet bewust van het feit dat het totaal verkeerd overkwam. Ik zag de mensen dan al steeds geïrriteerder reageren en hij ging gewoon lekker door.
Ook met humor sloeg hij de plank altijd volledig mis. Hij was óf veel te bot en maakte grapjes ten koste van een ander óf hij bleef maar grapjes maken terwijl een ander dan serieus wilde praten. Daar had hij echt totaal geen voelsprieten voor.
Hij dacht dan ook altijd op feestjes dat het een geslaagde avond was geweest, terwijl ik wist dat vele mensen kromme tenen hadden gehad door zijn houding, grapjes en opmerkingen.
Ik vond zijn lichaamshouding buiten de deur ook altijd ontzettend harkerig, alsof hij een stok in zijn jas had zitten. Net Jan Klaasen die een stukje aan het opvoeren was.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik ben blij dat je hem niet meer wilt veranderen, want dat zal helaas niet lukken als hij heeft wat ik denk dat hij heeft. Herkenning zoeken vind ik alleen maar heel natuurlijk en logisch in dit stadium.
vrijdag 18 september 2009 om 11:25
zaterdag 19 september 2009 om 22:18
zo zeg.. ik ben het hier in ieder geval goed zat.. een dinnetje zei ook tegen mij.. als hij wel het label krijgt add of whatever.. denk je dat er dan wat gaat veranderen???
tja.. dat betwijfel ik..
ik heb nog nooit een keer rustig over mijn werk (lagere overheid) kunnen vertellen zonder dat hij daar (voor)oordelen over had en gelijk gespitst was.. dat is ook niet leuk..
maar meid.. ik krijg van alle kanten, van mensen die me kennen en dingen zien het advies om eens echt aan mijzelf te denken.. en dat ik hoogstwaarschijnlijk gelukkigere mama kan zijn zonder hem... dat ik de sprong moet wagen..
als ik geen kinderen zou hebben.. zou ik het doen.. merk dat ik gelukkig, ondanks mijn figuur, toch lekker sjans heb dus daar ben ik ook niet bang voor, haha.. maar ja, uiteindelijk boert en scheet elke vent hetzelfde denk ik dan gelijk weer en weg is het vertrouwen...
maar wat je zegt over het gebeuren tijdens sociale gelegenheden.. daar is mijn hub wel een kei in.. supergezellig, leuk tegen andere vrouwen.. (en ik denk, je moest eens weten)..
pas laatst hoorde mijn moeder en zusje eindelijk eens zijn echte ik toen we het over mijn werk hadden.. daar was ik wel blij mee, want nu kon ik zeggen, zo.. nu horen jullie het zelf eens, want jullie namen het allemaal met een korreltje zout...
maar ik krijg er wel buikpijn van hoor... bah
tja.. dat betwijfel ik..
ik heb nog nooit een keer rustig over mijn werk (lagere overheid) kunnen vertellen zonder dat hij daar (voor)oordelen over had en gelijk gespitst was.. dat is ook niet leuk..
maar meid.. ik krijg van alle kanten, van mensen die me kennen en dingen zien het advies om eens echt aan mijzelf te denken.. en dat ik hoogstwaarschijnlijk gelukkigere mama kan zijn zonder hem... dat ik de sprong moet wagen..
als ik geen kinderen zou hebben.. zou ik het doen.. merk dat ik gelukkig, ondanks mijn figuur, toch lekker sjans heb dus daar ben ik ook niet bang voor, haha.. maar ja, uiteindelijk boert en scheet elke vent hetzelfde denk ik dan gelijk weer en weg is het vertrouwen...
maar wat je zegt over het gebeuren tijdens sociale gelegenheden.. daar is mijn hub wel een kei in.. supergezellig, leuk tegen andere vrouwen.. (en ik denk, je moest eens weten)..
pas laatst hoorde mijn moeder en zusje eindelijk eens zijn echte ik toen we het over mijn werk hadden.. daar was ik wel blij mee, want nu kon ik zeggen, zo.. nu horen jullie het zelf eens, want jullie namen het allemaal met een korreltje zout...
maar ik krijg er wel buikpijn van hoor... bah
zaterdag 19 september 2009 om 22:38
zaterdag 19 september 2009 om 22:51
LoveLight, weet je vriend dat je overweegt hem te verlaten?
Het valt me op dat hij het allemaal wel best lijkt te vinden, geen stappen maakt richting hulpverlening, en dat jij je kennelijk de laatste jaren naar zijn wensen gevoegd hebt, min of meer.
Hij heeft misschien niet zozeer reden gehad om aan zichzelf te gaan werken, terwijl dit misschien wel goed zou zijn. Ik ben niet echt bekend met Asperger hoor, maar is het niet mogelijk bepaalde dingen te leren waardoor de stoornis beter te hanteren wordt?
Ik heb zelf bipolaire stoornis (wat ook manisch depressiviteit wordt genoemd) en heb vanuit de hulpverlening veel geleerd waardoor het allemaal wat makkelijker wordt. Heb zelfs een soort van gebruiksaanwijzing (maar die ligt ergens in een laatje op t moment).
Ik zou van een partner niet verlangen dat die zich maar schikt naar mijn grillen. Ik vind dat ik zelf mijn best moet doen stabiel te zijn. Uitspattingen zal ik wel hebben, maar ik kan niet verwachten dat een ander zich helemaal naar mijn wensen voegt.
Ik vraag me af, als je vriend zou weten dat jij hem mogelijk wil verlaten, zal hij dan niet heel anders gaan handelen?
(Misschien kun je asperger totaal niet vergelijken met bipolaire stoornis, dat weet ik niet)
Volgens mij houd je nog wel van hem.
Het valt me op dat hij het allemaal wel best lijkt te vinden, geen stappen maakt richting hulpverlening, en dat jij je kennelijk de laatste jaren naar zijn wensen gevoegd hebt, min of meer.
Hij heeft misschien niet zozeer reden gehad om aan zichzelf te gaan werken, terwijl dit misschien wel goed zou zijn. Ik ben niet echt bekend met Asperger hoor, maar is het niet mogelijk bepaalde dingen te leren waardoor de stoornis beter te hanteren wordt?
Ik heb zelf bipolaire stoornis (wat ook manisch depressiviteit wordt genoemd) en heb vanuit de hulpverlening veel geleerd waardoor het allemaal wat makkelijker wordt. Heb zelfs een soort van gebruiksaanwijzing (maar die ligt ergens in een laatje op t moment).
Ik zou van een partner niet verlangen dat die zich maar schikt naar mijn grillen. Ik vind dat ik zelf mijn best moet doen stabiel te zijn. Uitspattingen zal ik wel hebben, maar ik kan niet verwachten dat een ander zich helemaal naar mijn wensen voegt.
Ik vraag me af, als je vriend zou weten dat jij hem mogelijk wil verlaten, zal hij dan niet heel anders gaan handelen?
(Misschien kun je asperger totaal niet vergelijken met bipolaire stoornis, dat weet ik niet)
Volgens mij houd je nog wel van hem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 19 september 2009 om 23:53
Asperger is eigenlijk een soort van autisme (niet helemaal hetzelfde) en zit dus ingebakken in deze mensen vanaf hun geboorte. Nu kun je een mens natuurlijk een heleboel trucjes leren om sociaal aanvaardbaar gedrag te vertonen, maar dat komt dan niet echt vanuit het innerlijk en is heel erg vermoeiend.
Als hij zou weten dan ze twijfelt zal hij zich waarschijnlijk een hoedje schrikken en krampachtig proberen ander gedrag te vertonen om haar te behouden, maar dit kan hij slechts kortstondig volhouden en dan zal hij weer in zijn oude patronen vervallen.
De vraag is dus meer of TO bereid is hem volledig te accepteren zoals hij is zonder zichzelf daarbij te verliezen en hier ook gelukkig bij te zijn.
Als hij zou weten dan ze twijfelt zal hij zich waarschijnlijk een hoedje schrikken en krampachtig proberen ander gedrag te vertonen om haar te behouden, maar dit kan hij slechts kortstondig volhouden en dan zal hij weer in zijn oude patronen vervallen.
De vraag is dus meer of TO bereid is hem volledig te accepteren zoals hij is zonder zichzelf daarbij te verliezen en hier ook gelukkig bij te zijn.
zondag 20 september 2009 om 00:17
Hoi Moonlight (en anderen)
Nou, mijn vriend weet er sinds twee dagen dus vanaf. Ik heb een heel lang gesprek met hem gehad, en de relatie verbroken. Ik wist eigenlijk al dat ik dat ging doen, maar toen ik het zei, voelde het pas echt ECHT.
Hij is inderdaad geschrokken, net als de keren dat ik weg ben geaan en een paar dagen bij vrienden ben geweest om bij te komen. Die keren ging hij inderdaad, zoals Iris zegt, heel krampachtig proberen anders te doen. Maar het oude gedrag kwam toch steeds weer terug.
Daarom heb ik nu ook tegen hem gezegd dat ik echt niet meer wil, dat ik ook weet dat hij niet wil, omdat hij naar mijn mening anders wel meer zijn best had gedaan. Ik weet dat dit vrij hard klinkt, maar hij had dit al van mijlen moeten zien aankomen (deed hij ook) en hij bleef maar op de bank met zijn computertje enzijn boeken zitten, en niets veranderen aan zijn gedrag. Dan hoeft het van mij ook niet nu opeens wel, dat vind ik gewoon schijnheilig.
Maar goed, hij is ook heel eerlijk geweest, en het komt er op neer (wat ik eigenlijk ook al wist) dat hij gewoon teveel in zichzelf gekeerd is om werkelijk iets op te (willen) bouwen samen. Het liefst wil hij gewoon dat het blijft zoals het nu is, geezellig samen, zolang ik maar niet de standaard dingen van hem verwacht (trouwen, kinderen krijgen, samen op vakantie etc.) Hij kan dat niet aan, zo zegt hij het, hij vindt het niet boeiend, niet bij hem passen. Hij zegt ook eerlijk gewoon geen behoefte te hebben aan sociaal contact, behalve het kleine beetje dat hij met mij heeft, en dat wil hij absoluut niet verliezen.
Ik heb voor het eerst in mijn leven (!) voor mezelf gekozen. Normaal tijdens deze gesprekken tussen ons, deed ik heel erg mijn best om toch nog in zijn ideaalbeeld te passen, en te zeggen dat ik het allemaal goed vond. Nooit samen op vakantie? Is goed! Geen dingen doen samen? Oke! Niet naar de toekomst kijken, maar gewoon allebei ons eigen dingen samen doen? Prima! (Trouwen en kinderen krijgen wil ik echt niet, dus dat vond ik echt geen probleem)
Maar nu heb ik gezegd dat ik niet gelukkig ben op deze manier. En daar schrok hij zo van, dat hij eigenlijk niet meer tegenstribbelde. Hij voelde zich ontzettend schuldig, maar begreep het goed.
Daarna merk ik wel dat hij erg van de kaart is, en bang is dat ik een ander heb (wat niet het geval is) en dat hij heel erg moet wennen aan het idee dat ik niet meer zijn meisje ben.
Maar, hoe hard ook, hij heeft het er (gedeeltelijk) zelf naar gemaakt. Kijk, als iemand een (psychisch) probleem heeft, dan kan hij daar niets aan doen. Maar hij kan WEL de keuze maken om hulp te zoeken. En doet hij dat niet, dan geeft dat mij niet het idee dat hij gemotiveerd is om te veranderen.
Ik heb sterk het idee dat hij later pas in gaat zien wat er gebeurd is, en dan spijt krijgt, en misschien wel hulp gaat zoeken. Ik hoop het voor hem, want ik kan me niet voorstellen dat hij gelukkig is.
Ik blifj voorlopig nog bij hem wonen, ik zou ook bij vrienden kunnen gaan wonen, maar ik heb hier genoeg ruimte voor mijzelf, en het gaat prima zo.
Bedankt voor jullie medeleven
Nou, mijn vriend weet er sinds twee dagen dus vanaf. Ik heb een heel lang gesprek met hem gehad, en de relatie verbroken. Ik wist eigenlijk al dat ik dat ging doen, maar toen ik het zei, voelde het pas echt ECHT.
Hij is inderdaad geschrokken, net als de keren dat ik weg ben geaan en een paar dagen bij vrienden ben geweest om bij te komen. Die keren ging hij inderdaad, zoals Iris zegt, heel krampachtig proberen anders te doen. Maar het oude gedrag kwam toch steeds weer terug.
Daarom heb ik nu ook tegen hem gezegd dat ik echt niet meer wil, dat ik ook weet dat hij niet wil, omdat hij naar mijn mening anders wel meer zijn best had gedaan. Ik weet dat dit vrij hard klinkt, maar hij had dit al van mijlen moeten zien aankomen (deed hij ook) en hij bleef maar op de bank met zijn computertje enzijn boeken zitten, en niets veranderen aan zijn gedrag. Dan hoeft het van mij ook niet nu opeens wel, dat vind ik gewoon schijnheilig.
Maar goed, hij is ook heel eerlijk geweest, en het komt er op neer (wat ik eigenlijk ook al wist) dat hij gewoon teveel in zichzelf gekeerd is om werkelijk iets op te (willen) bouwen samen. Het liefst wil hij gewoon dat het blijft zoals het nu is, geezellig samen, zolang ik maar niet de standaard dingen van hem verwacht (trouwen, kinderen krijgen, samen op vakantie etc.) Hij kan dat niet aan, zo zegt hij het, hij vindt het niet boeiend, niet bij hem passen. Hij zegt ook eerlijk gewoon geen behoefte te hebben aan sociaal contact, behalve het kleine beetje dat hij met mij heeft, en dat wil hij absoluut niet verliezen.
Ik heb voor het eerst in mijn leven (!) voor mezelf gekozen. Normaal tijdens deze gesprekken tussen ons, deed ik heel erg mijn best om toch nog in zijn ideaalbeeld te passen, en te zeggen dat ik het allemaal goed vond. Nooit samen op vakantie? Is goed! Geen dingen doen samen? Oke! Niet naar de toekomst kijken, maar gewoon allebei ons eigen dingen samen doen? Prima! (Trouwen en kinderen krijgen wil ik echt niet, dus dat vond ik echt geen probleem)
Maar nu heb ik gezegd dat ik niet gelukkig ben op deze manier. En daar schrok hij zo van, dat hij eigenlijk niet meer tegenstribbelde. Hij voelde zich ontzettend schuldig, maar begreep het goed.
Daarna merk ik wel dat hij erg van de kaart is, en bang is dat ik een ander heb (wat niet het geval is) en dat hij heel erg moet wennen aan het idee dat ik niet meer zijn meisje ben.
Maar, hoe hard ook, hij heeft het er (gedeeltelijk) zelf naar gemaakt. Kijk, als iemand een (psychisch) probleem heeft, dan kan hij daar niets aan doen. Maar hij kan WEL de keuze maken om hulp te zoeken. En doet hij dat niet, dan geeft dat mij niet het idee dat hij gemotiveerd is om te veranderen.
Ik heb sterk het idee dat hij later pas in gaat zien wat er gebeurd is, en dan spijt krijgt, en misschien wel hulp gaat zoeken. Ik hoop het voor hem, want ik kan me niet voorstellen dat hij gelukkig is.
Ik blifj voorlopig nog bij hem wonen, ik zou ook bij vrienden kunnen gaan wonen, maar ik heb hier genoeg ruimte voor mijzelf, en het gaat prima zo.
Bedankt voor jullie medeleven
zondag 20 september 2009 om 00:19
Snoesje, ik wens je veel succes de komende tijd! Ik herken je verhaal hoor, dat je niet even je verhaal kwijt kan..
En er verandert idd niet veel als hij een label opgeplakt zou krijgen, maar dan kan eventuele hulpverlening wel specifieker op dat probleem worden toegepast, en dus effectiever kunnen zijn.
Liefs
En er verandert idd niet veel als hij een label opgeplakt zou krijgen, maar dan kan eventuele hulpverlening wel specifieker op dat probleem worden toegepast, en dus effectiever kunnen zijn.
Liefs
zondag 20 september 2009 om 00:53
zondag 20 september 2009 om 01:08
Lieve Iris, dank je wel voor je berichtje.
ik denk ook echt niet slecht over hem, ik weet ook dat hij is zoals hij is. Ik heb gisteren tegen hem gezegd dat het me spijt dat ik zo mijn best heb gedaan om hem te veranderen, en dat ik wil dat hij weet dat het goed is zoals hij is, zolang hij maar gelukkig is. Heb ook wel spijt van mijn aandeel, maar ik weet wel dat ik alles heb geprobeerd en gegeven om het te laten werken, en helaas komt het toch echt niet van twee kanten (de wil om het te laten werken)
ik denk ook echt niet slecht over hem, ik weet ook dat hij is zoals hij is. Ik heb gisteren tegen hem gezegd dat het me spijt dat ik zo mijn best heb gedaan om hem te veranderen, en dat ik wil dat hij weet dat het goed is zoals hij is, zolang hij maar gelukkig is. Heb ook wel spijt van mijn aandeel, maar ik weet wel dat ik alles heb geprobeerd en gegeven om het te laten werken, en helaas komt het toch echt niet van twee kanten (de wil om het te laten werken)
zondag 20 september 2009 om 03:52
Ai! Lieve meid...
Ik weet niet of je hem zover zou kunnen krijgen om bepaalde onderzoeken te doen, maar van wat ik zo op eerste gezicht lees, heeft je lieve man een lichte soort van een vorm van Asperger. En hij heeft naar mijn mening nooit ADHD gehad... dat is bull. Als alles wat je vertelt, klopt.
Ik herken het namelijk volkomen vanuit het gedrag van mijn broer. Hij is precies zo, eigenlijk, mijn broer heeft het nog in een iets ergere mate.
Lieverd, je kunt er zelf niets aan doen, ALS het zo is. Ik hoop dat je hem zover kunt bewegen om naar de dokter te gaan, en onderzoeken te doen. Dan heb je in ieder geval zekerheid. Maar van wat ik nu lees...Ik lees ook dat wat jij van hem verwacht, en eerlijk: je zlt het ook niet krijgen.
Als hij inderdaad een bepaalde vorm van Asperger heeft, zul je nooit in hem terug vinden wat je misschien wenst. Hij zal altijd soort van afhankelijk blijven.
Als je verschrikkelijk veel van hem houdt, dan zul je moeten realiseren dat je bij tijden een extra kid erbij hebt. En bij tijden een fantastische vent.
Overigens, dan is het nog steeds aan jou zelf om te beslissen hoe je verder wilt.
En dat is "THE HARD PART".
Ik weet niet of je hem zover zou kunnen krijgen om bepaalde onderzoeken te doen, maar van wat ik zo op eerste gezicht lees, heeft je lieve man een lichte soort van een vorm van Asperger. En hij heeft naar mijn mening nooit ADHD gehad... dat is bull. Als alles wat je vertelt, klopt.
Ik herken het namelijk volkomen vanuit het gedrag van mijn broer. Hij is precies zo, eigenlijk, mijn broer heeft het nog in een iets ergere mate.
Lieverd, je kunt er zelf niets aan doen, ALS het zo is. Ik hoop dat je hem zover kunt bewegen om naar de dokter te gaan, en onderzoeken te doen. Dan heb je in ieder geval zekerheid. Maar van wat ik nu lees...Ik lees ook dat wat jij van hem verwacht, en eerlijk: je zlt het ook niet krijgen.
Als hij inderdaad een bepaalde vorm van Asperger heeft, zul je nooit in hem terug vinden wat je misschien wenst. Hij zal altijd soort van afhankelijk blijven.
Als je verschrikkelijk veel van hem houdt, dan zul je moeten realiseren dat je bij tijden een extra kid erbij hebt. En bij tijden een fantastische vent.
Overigens, dan is het nog steeds aan jou zelf om te beslissen hoe je verder wilt.
En dat is "THE HARD PART".
zondag 20 september 2009 om 04:47
Hei lieve Love_light,
Het schijnt naar mij toe dat jou vent echt geen ADHD heeft, he-le-maal niet.
Ik herken alles zo compleet van mijn broer, hij heeft het Asperger syndroom. Alles wat jij vertelt over je erv aringen met je vriend, klopt helemaal met mijn broer.
Daarom heb ik ook slecht nieuws voor je. Je kunt het niet verhelpen. Mensen met Asperger zijn tot bepaalde mate in staat heel goed te functioneren.Het hangt af van de sociale iprentingen die ze hebben gehad tot op dat moment toe.
Maar wat zij tonen, is ook alles wat zij kunnen. Maw: ga niet proberen er meer uit te halen. Dat kunnen ze niet! Ze zijn heel slim, kunnen zelfs een enorm hoge IQ hebben (zoals mijn broertje), maar ze zijn niet in staat, om te acteren in de gewone wereld. Een half broodje wit halen bij de bakker vinden ze enorm moeilijk/lastig. Terwijl ze wel in een nano-seconde uitgerekend hebben wat de pi van tig getallen is!
Jouw vriend, is heel wat socialer geraakt. Maar desondanks heb ik het gevoel dat jouw vrined Asperger heeft. Het heeft vele gradaties.
Als het lukt, laat hem onderzoeken. Het zou misschien een hoop opluchting geven voor jullie beiden!
Het schijnt naar mij toe dat jou vent echt geen ADHD heeft, he-le-maal niet.
Ik herken alles zo compleet van mijn broer, hij heeft het Asperger syndroom. Alles wat jij vertelt over je erv aringen met je vriend, klopt helemaal met mijn broer.
Daarom heb ik ook slecht nieuws voor je. Je kunt het niet verhelpen. Mensen met Asperger zijn tot bepaalde mate in staat heel goed te functioneren.Het hangt af van de sociale iprentingen die ze hebben gehad tot op dat moment toe.
Maar wat zij tonen, is ook alles wat zij kunnen. Maw: ga niet proberen er meer uit te halen. Dat kunnen ze niet! Ze zijn heel slim, kunnen zelfs een enorm hoge IQ hebben (zoals mijn broertje), maar ze zijn niet in staat, om te acteren in de gewone wereld. Een half broodje wit halen bij de bakker vinden ze enorm moeilijk/lastig. Terwijl ze wel in een nano-seconde uitgerekend hebben wat de pi van tig getallen is!
Jouw vriend, is heel wat socialer geraakt. Maar desondanks heb ik het gevoel dat jouw vrined Asperger heeft. Het heeft vele gradaties.
Als het lukt, laat hem onderzoeken. Het zou misschien een hoop opluchting geven voor jullie beiden!
zondag 20 september 2009 om 04:57
Overigens, lieve love_light, wat ze dus juist niet doen, is zelf naar hulp zoeken... Ze aanvaarden de problemen die ze hebben. Ze zijn dus niet gemotiveerd om naar hulp te zoeken, of om te veranderen. Want ze zien wezenlijk niet in, waarom ze zouden moeten veranderen.
Dit alles moet je je realiseren, (en accepteren). Als je dat niet kunt, moet je je ook realiseren (nu) dat er nooit meer een toekomst meer is voor jou en je vriend.
Dit alles moet je je realiseren, (en accepteren). Als je dat niet kunt, moet je je ook realiseren (nu) dat er nooit meer een toekomst meer is voor jou en je vriend.
donderdag 15 oktober 2009 om 23:33
jeetje love light.. je hebt de stap gezet.. ontzettend moedig van je... scheelt misschien ook deels dat je geen kinderen hebt in het verhaal...
maar heftig is het wel.. je gaat je misschien toch schuldig voelen omdat je weet dat hij bepaalde dingen n iet uit zichzelf zal of kan doen..
maar als ik zo op internet struin, kom ik zoveel verhalen tegen over div. stoornissen, dat ik echt denk, ok, wat als ik deze relatie zou stoppen.. en dan.. die ander is heus niet een haar beter...
ik ging al weer jankend naar bed vanavond.. dat ik echt al walg van zijn ademhaling naast me... dat is echt niet goed...
ik kan het niet opbrengen.. ik heb deze week ontzettend veel op mijn bordje gekregen op mijn werk, en dat moet ik in drie dagen behappen. Ben bekaf.. en dan ook nog verjaardag van mijn jongste kind, en manlief draagt geen enkel steentje bij.. niets... dus dat heb ik ook nog..
vanavond hadden we een dingetje op school van de oudste en vroeg of hij langs kon gaan. zijn antwoord 'ja ik heb ook de hele week gewerkt!, ik ben ook bekaf'
in plaats van dat hij ook zegt, schat, ja, ik zie aan je dat het je teveel wordt, zullen we de kindjes samen naar bed brengen, of ik ga wel even naar die school toe..
nothing.. hij vergelijk zijn eigen shit met die van mij...
(ik ben nu ook erg pissig nu ik dit schrijf en heb het er gewoon berekoud van, ook omdat ik moe ben maar totaal niet kan slapen nu)...
maar heftig is het wel.. je gaat je misschien toch schuldig voelen omdat je weet dat hij bepaalde dingen n iet uit zichzelf zal of kan doen..
maar als ik zo op internet struin, kom ik zoveel verhalen tegen over div. stoornissen, dat ik echt denk, ok, wat als ik deze relatie zou stoppen.. en dan.. die ander is heus niet een haar beter...
ik ging al weer jankend naar bed vanavond.. dat ik echt al walg van zijn ademhaling naast me... dat is echt niet goed...
ik kan het niet opbrengen.. ik heb deze week ontzettend veel op mijn bordje gekregen op mijn werk, en dat moet ik in drie dagen behappen. Ben bekaf.. en dan ook nog verjaardag van mijn jongste kind, en manlief draagt geen enkel steentje bij.. niets... dus dat heb ik ook nog..
vanavond hadden we een dingetje op school van de oudste en vroeg of hij langs kon gaan. zijn antwoord 'ja ik heb ook de hele week gewerkt!, ik ben ook bekaf'
in plaats van dat hij ook zegt, schat, ja, ik zie aan je dat het je teveel wordt, zullen we de kindjes samen naar bed brengen, of ik ga wel even naar die school toe..
nothing.. hij vergelijk zijn eigen shit met die van mij...
(ik ben nu ook erg pissig nu ik dit schrijf en heb het er gewoon berekoud van, ook omdat ik moe ben maar totaal niet kan slapen nu)...
