Relaties
alle pijlers
Samen, maar toch alleen
zondag 13 september 2009 om 23:23
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
maandag 14 september 2009 om 11:04
Love-Light,
het wordt tijd dat je stopt met hem gelukkig te maken. Dat kan niet. Dat kan niemand. Het is belangrijk dat jij gelukkig wordt.
Je dacht dat je dat zou worden door hem gelukkig te maken, maar dat werkt natuurlijk niet.
Mijn vriend wil ook graag gewoon in een huis zijn, dat is voor hem samen genoeg.
Omdat er kinderen zijn denk ik er steeds vaker over een dubbel huis te zoeken, zodat we samen en ook apart kunnen zijn.
Ik wil eigenlijk geen liefdesrelatie meer met hem, het frustreert me teveel.
het wordt tijd dat je stopt met hem gelukkig te maken. Dat kan niet. Dat kan niemand. Het is belangrijk dat jij gelukkig wordt.
Je dacht dat je dat zou worden door hem gelukkig te maken, maar dat werkt natuurlijk niet.
Mijn vriend wil ook graag gewoon in een huis zijn, dat is voor hem samen genoeg.
Omdat er kinderen zijn denk ik er steeds vaker over een dubbel huis te zoeken, zodat we samen en ook apart kunnen zijn.
Ik wil eigenlijk geen liefdesrelatie meer met hem, het frustreert me teveel.
maandag 14 september 2009 om 11:07
Het verhaal klinkt toch wel erg meer in de richting van autismewhatever dan ADD/ADHD, maar goed. Diagnoses zijn niet relevant zolang hij niet het idee heeft dat hij ergens in vastloopt en hulp gaat of wil zoeken.
Ik denk dat je uitjes meer in de richting van uren moet denken dan in de richting van halve of hele dagen. De mate waarin jij zijn overprikkeling beschrijft klinkt wel erg heftig.
Wel zal hij 'moeten' erkennen dat hij voor jou iets moet delen. Wil hij dat echt niet, dan zal het bij jou snel einde verhaal zijn.
Hoeveel hij wil en kan delen met je, en of dat genoeg zal zijn, moet de toekomst uitwijzen.
Vakantie: ook weer heel veel ruimte inbouwen voor 'ontprikkeling'. Dat zou dan een vakantie worden met heel veel alleen tijd voor hem, of heel veel tent tijd voor jullie (ik zou er niet aan moeten denken om een godganse dag in een tent te zitten hoor, maar goed, daarin is iedereen verschillend). Eigenlijk zou je het zo kunnen stellen: ik wil graag met je op vakantie. Hoe gaan we dat vormgeven (hoe lang, waar naartoe, welk soort overnachting, hoeveel excursies, hoeveel rusttijd, rusttijd samen of alleen, onderweg samen of alleen).
Een sociale of omgevingsgerelateerde stoornis hebben is een, egoistisch zijn is wat anders. Ik kan me zo voorstellen dat je met het eerste best zou kunnen leren leven, met het tweede niet. Aan jou om uit te vogelen welk stukje van zijn gedrag bij het eerste hoort en welk stukje bij het tweede.
Ik denk dat je uitjes meer in de richting van uren moet denken dan in de richting van halve of hele dagen. De mate waarin jij zijn overprikkeling beschrijft klinkt wel erg heftig.
Wel zal hij 'moeten' erkennen dat hij voor jou iets moet delen. Wil hij dat echt niet, dan zal het bij jou snel einde verhaal zijn.
Hoeveel hij wil en kan delen met je, en of dat genoeg zal zijn, moet de toekomst uitwijzen.
Vakantie: ook weer heel veel ruimte inbouwen voor 'ontprikkeling'. Dat zou dan een vakantie worden met heel veel alleen tijd voor hem, of heel veel tent tijd voor jullie (ik zou er niet aan moeten denken om een godganse dag in een tent te zitten hoor, maar goed, daarin is iedereen verschillend). Eigenlijk zou je het zo kunnen stellen: ik wil graag met je op vakantie. Hoe gaan we dat vormgeven (hoe lang, waar naartoe, welk soort overnachting, hoeveel excursies, hoeveel rusttijd, rusttijd samen of alleen, onderweg samen of alleen).
Een sociale of omgevingsgerelateerde stoornis hebben is een, egoistisch zijn is wat anders. Ik kan me zo voorstellen dat je met het eerste best zou kunnen leren leven, met het tweede niet. Aan jou om uit te vogelen welk stukje van zijn gedrag bij het eerste hoort en welk stukje bij het tweede.
maandag 14 september 2009 om 11:32
Lovelight: "Ik ben gewoon zo bang om de relatie te verbreken.
Ten eerste ben ik nog stapelgek op hem, dus ik weet dat het me pijn gaat doen, iets waar ik zo tegenop zie.
Ten tweede ben ik heel erg bang dat hij een ander zal vinden, waar het wel mee lukt, en dat ik dan altijd zal voelen dat het aan mij ligt. Dit is een irreele angst, omdat hij zich helemaal neit bezig houdt met andere mensen, laat staan meisjes, maar toch, ik dnek dan 'Als hij bij mij is, is hij tenminste niet bij een ander' "
Hoi Lovelight, het ligt niet aan jou. Het ligt aan jullie interactie. En misschien wordt hij met een ander wel gelukkig. Je hebt e.c.h.t. je best gedaan. Laat het los.
Ten eerste ben ik nog stapelgek op hem, dus ik weet dat het me pijn gaat doen, iets waar ik zo tegenop zie.
Ten tweede ben ik heel erg bang dat hij een ander zal vinden, waar het wel mee lukt, en dat ik dan altijd zal voelen dat het aan mij ligt. Dit is een irreele angst, omdat hij zich helemaal neit bezig houdt met andere mensen, laat staan meisjes, maar toch, ik dnek dan 'Als hij bij mij is, is hij tenminste niet bij een ander' "
Hoi Lovelight, het ligt niet aan jou. Het ligt aan jullie interactie. En misschien wordt hij met een ander wel gelukkig. Je hebt e.c.h.t. je best gedaan. Laat het los.
maandag 14 september 2009 om 12:03
quote:Love_Light schreef op 14 september 2009 @ 10:41:
Tulin, als ik op zou houden met de relatie in stand houden, dan denk ik dat het hier nogal ongezellig zou worden. De reden dat ik dat wil doen is eigenlij vooral omdat ik dan ophou met HOOP voelen, en me kan gaan richten op mezelf.
Iedere keer als ik iets doe dat ons samen brengt, of praat over de toekomst samen (op een leuke manier, plannetjes maken etc.) dan voel ik hoop, wat enige uren later weer de rond in geboord wordt doordat hij zo in zichzelf gekeerd is en ik daar mee geconfronteerd word.
Ik denk dat je een goed punt hebt met het woord 'falen' Ik heb zo erg mijn best gedaan om dit te laten werken, ik heb zijn behoeften voor die van mij gezet, ik vind hem diep vanbinnen ook gewoon zielig omdat hij niet gelukkig is, en ik heb er voor geknokt om hem gelukkig te maken, en het is mislukt. Daar baal ik ontzettend van, vooral omdat ik echt dacht dat ik voor altijd bij hem zou willen blijven.
Riedeltje, hij heeft zeker begrip voor mijn wensen. Maar wat hij zegt, is dat hij die wensen (samen dingen doen, op vakantie, een dagje de computers uit en boeken weg, en gewoon samen zijn) niet deelt en daar ook niets aan kan doen. Dus begrip ja, maar het delen, nee.
Mamzelle, mijn vriend zegt inderdaad dat hij zich heel geborgen en fijn voelt bij mij, als we het gewoon lekker rustig hebben, ik mijn gang ga, hij zijn gang gaat, en wel gewoon bij elkaar in de kamer zijn. Hij zegt dan dat hij het zo gezellig vindt, en ziet er dan ook echt ontspannen uit. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook intens van deze momenten, alleen ja, ik wil ook weleens iets anders. We hebben ook een aantal keer gepraat over meer dingen samen doen, maar hij ziet het gewoon niet zitten. Als we een enkele keer samen naar de stad gaan of zo, wordt hij ook vaak helemaal niet lekker, hij ziet teveel, hoort teveel, ruikt teveel, en valt bijna flauw. Nou,dat is natuurlijk voor hem helemaal niet leuk, en ik wil het natuurlijk ook niet op die manier.
De dingen als leuke dingen doen, vakantie, seks etc. we hebben er al heel vaak over gepraat (we zijn altijd heel open en eerlijk naar elkaar toe, vooral hij, hij kan soms zo eerlijk zijn dat het bot kan overkomen, ook naar anderen) en hij zegt dat hij er gewoon niet zoveel mee heeft. Hij vindt het een keer leuk, msischien twee keer, dan is de kick er voor hem vanaf en vindt hij het saai. Vroeger ging hij dan op zoek naar een andere kick (bijvoorbeeld steeds moeilijkere dingen leren, of steeds meer sporten) maar de laatste jaren is hij daar mee gestopt omdat hij doorheeft dat dat een eindeloos gebed is. Dus nu doet hij gewoon 1 ding, dat interesseert hem, en de rest doet hij niet, of zonder te genieten. Hij kan er wel op kleine momneten van genieten, maar voor de rest doet het hem niet zoveel.
Ik heb ook wel eens tegen hem gezegd, de helft van de reden waarom ik geniet van dingen samen doen met iemand, is zien dat de ander er van geniet.
Ik word er er verdrietig van dat hij en ik ons allebei 'niet goed genoeg ' voelen in deze relatie. Ik wil juist niet iemand zijn die een ander het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, zeker niet als er e.v.t. toch iets als ADD o.i.d. speelt.
Sorry voor weer zo'n lang bericht..
Wederom weer 100% herkenning. Ook ik was altijd bezig een dood paard uit de sloot te trekken in de hoop om "ons" hiermee in stand te kunnen houden, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat het er gewoon niet inzat en toen moest ik het wel loslaten.
Overigens denk ik dat je niet bang hoeft te zijn dat jij faalt (ook weer herkenbaar!) en dat een ander meisje wel zal slagen, want het is waarschijnlijk geen onwil van hem, maar onvermogen. Mijn ex-vriend had daarvoor en daarna weer een vriendin en daarbij gebeurde precies hetzelfde.
Tulin, als ik op zou houden met de relatie in stand houden, dan denk ik dat het hier nogal ongezellig zou worden. De reden dat ik dat wil doen is eigenlij vooral omdat ik dan ophou met HOOP voelen, en me kan gaan richten op mezelf.
Iedere keer als ik iets doe dat ons samen brengt, of praat over de toekomst samen (op een leuke manier, plannetjes maken etc.) dan voel ik hoop, wat enige uren later weer de rond in geboord wordt doordat hij zo in zichzelf gekeerd is en ik daar mee geconfronteerd word.
Ik denk dat je een goed punt hebt met het woord 'falen' Ik heb zo erg mijn best gedaan om dit te laten werken, ik heb zijn behoeften voor die van mij gezet, ik vind hem diep vanbinnen ook gewoon zielig omdat hij niet gelukkig is, en ik heb er voor geknokt om hem gelukkig te maken, en het is mislukt. Daar baal ik ontzettend van, vooral omdat ik echt dacht dat ik voor altijd bij hem zou willen blijven.
Riedeltje, hij heeft zeker begrip voor mijn wensen. Maar wat hij zegt, is dat hij die wensen (samen dingen doen, op vakantie, een dagje de computers uit en boeken weg, en gewoon samen zijn) niet deelt en daar ook niets aan kan doen. Dus begrip ja, maar het delen, nee.
Mamzelle, mijn vriend zegt inderdaad dat hij zich heel geborgen en fijn voelt bij mij, als we het gewoon lekker rustig hebben, ik mijn gang ga, hij zijn gang gaat, en wel gewoon bij elkaar in de kamer zijn. Hij zegt dan dat hij het zo gezellig vindt, en ziet er dan ook echt ontspannen uit. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook intens van deze momenten, alleen ja, ik wil ook weleens iets anders. We hebben ook een aantal keer gepraat over meer dingen samen doen, maar hij ziet het gewoon niet zitten. Als we een enkele keer samen naar de stad gaan of zo, wordt hij ook vaak helemaal niet lekker, hij ziet teveel, hoort teveel, ruikt teveel, en valt bijna flauw. Nou,dat is natuurlijk voor hem helemaal niet leuk, en ik wil het natuurlijk ook niet op die manier.
De dingen als leuke dingen doen, vakantie, seks etc. we hebben er al heel vaak over gepraat (we zijn altijd heel open en eerlijk naar elkaar toe, vooral hij, hij kan soms zo eerlijk zijn dat het bot kan overkomen, ook naar anderen) en hij zegt dat hij er gewoon niet zoveel mee heeft. Hij vindt het een keer leuk, msischien twee keer, dan is de kick er voor hem vanaf en vindt hij het saai. Vroeger ging hij dan op zoek naar een andere kick (bijvoorbeeld steeds moeilijkere dingen leren, of steeds meer sporten) maar de laatste jaren is hij daar mee gestopt omdat hij doorheeft dat dat een eindeloos gebed is. Dus nu doet hij gewoon 1 ding, dat interesseert hem, en de rest doet hij niet, of zonder te genieten. Hij kan er wel op kleine momneten van genieten, maar voor de rest doet het hem niet zoveel.
Ik heb ook wel eens tegen hem gezegd, de helft van de reden waarom ik geniet van dingen samen doen met iemand, is zien dat de ander er van geniet.
Ik word er er verdrietig van dat hij en ik ons allebei 'niet goed genoeg ' voelen in deze relatie. Ik wil juist niet iemand zijn die een ander het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, zeker niet als er e.v.t. toch iets als ADD o.i.d. speelt.
Sorry voor weer zo'n lang bericht..
Wederom weer 100% herkenning. Ook ik was altijd bezig een dood paard uit de sloot te trekken in de hoop om "ons" hiermee in stand te kunnen houden, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat het er gewoon niet inzat en toen moest ik het wel loslaten.
Overigens denk ik dat je niet bang hoeft te zijn dat jij faalt (ook weer herkenbaar!) en dat een ander meisje wel zal slagen, want het is waarschijnlijk geen onwil van hem, maar onvermogen. Mijn ex-vriend had daarvoor en daarna weer een vriendin en daarbij gebeurde precies hetzelfde.
maandag 14 september 2009 om 12:35
Hi Iris1969,
Ook voor mij is het 'trekken aan een dood paard' zo'n herkenbaar verhaal. En ook de angst dat een ander meisje het wel lukt, dat herken ik ook. En wat je zegt over dat het geen onwil is van hem, maar onvermogen, daar sluit ik me bij aan. Wat ik dan wel weer jammer vind van mijn ex is dat hij niks (meer) wil horen waarom het is misgegaan. Persoonlijk heb ik hier lang op zitten puzzelen (ik heb het ook niet altijd handig aangepakt) om de volgende keer deze valkuil(en) te ontwijken. En als ik posts hier en daar zo lees, heb ik soms het idee dat mannen weinig aan zelfreflectie doen (helaas..).
Voor Love_light: een hele grote knuffel. Als je er een punt achter zet gaat het pijn doen. Reken daar op. Het geeft ook aan hoeveel je je hebt ingezet voor deze relatie en hoeveel je van hem hebt gehouden. Succes voor de komende tijd!!
Ook voor mij is het 'trekken aan een dood paard' zo'n herkenbaar verhaal. En ook de angst dat een ander meisje het wel lukt, dat herken ik ook. En wat je zegt over dat het geen onwil is van hem, maar onvermogen, daar sluit ik me bij aan. Wat ik dan wel weer jammer vind van mijn ex is dat hij niks (meer) wil horen waarom het is misgegaan. Persoonlijk heb ik hier lang op zitten puzzelen (ik heb het ook niet altijd handig aangepakt) om de volgende keer deze valkuil(en) te ontwijken. En als ik posts hier en daar zo lees, heb ik soms het idee dat mannen weinig aan zelfreflectie doen (helaas..).
Voor Love_light: een hele grote knuffel. Als je er een punt achter zet gaat het pijn doen. Reken daar op. Het geeft ook aan hoeveel je je hebt ingezet voor deze relatie en hoeveel je van hem hebt gehouden. Succes voor de komende tijd!!
maandag 14 september 2009 om 12:37
Love_Light, ik heb zelf een tijdje terug ook mijn verhaal hier achtergelaten:
Partner met syndroom van asperger
Mijn vriend heeft asperger en net zoals jij worstel ik heel erg met onze relatie. Ik kan je alleen geen zinnig antwoord geven want dat kan ik voor mezelf ook (nog) niet.
Ik wil je wel heel veel sterkte toewensen!
Partner met syndroom van asperger
Mijn vriend heeft asperger en net zoals jij worstel ik heel erg met onze relatie. Ik kan je alleen geen zinnig antwoord geven want dat kan ik voor mezelf ook (nog) niet.
Ik wil je wel heel veel sterkte toewensen!
maandag 14 september 2009 om 13:54
Dank voor jullie lieve reacties. Heel fijn om ergens steun te kunnen vinden in deze beslissing.
Eigenlijk is het ook wel duidelijk, ik ben niet gelukkig op deze manier. Tenminste, op momenten wel, maar als ik denk aan de toekomst word ik toch een beetje paniekerig, want op hem kan ik niet altijd even goed bouwen.
Ik denk dat het voor mij goed is om afstand te creeren, vooral vanbinnen. Ik ben ZO erg op hem gefocused. Eerst hij, dan ik. Als hij maar blij is. En vooral, heel veel energie gestoken de afgelopen tijd in een relatie met hem behouden, dus veel mijn best doen om hem bij mijn leven te betrekken met verhalen, veel interesse tonen in zijn leven en hoe hij denkt, ook al komt er helemaal niets uit hem, soms geforceerd samen proberen iets te doen.. Ik heb echt het gevoel mezelf voorbij gelopen te zijn, en toen ik gisteravond, na het lezen van jullie berichten, in bed lag en bedacht dat ik mezelf weer zou kunnen zijn, en niet meer constant de angst hebben dat hij en ik verder uit elkaar groeien, voelde ik zo'n opluchting.
Voor mij is dat zo'n omschakeling, dat ik het nu al merk.
Ik las gisteren hier ergens op het forum iemand die iets zei als 'loslaten, en als hij terugkomt dan is hij van jou' (ging niet over mijn situatie hoor, weet niet meer precies waar dat was)
En natuurlijk hebben we dit zinnetje, of iets soortgelijks allemaal al 100 keer gehoord, maar toen ik het gisteren las, dacht ik 'Ja, dat is het!' Ik ben al zo lang krampachtig bezig om er een soort van relatie van te maken, om ons bij elkaar te houden. ik stop ermee. En als dat zou betekenen dat we uiteindelijk toch dichter bij elkaar zouden komen, fijn! Maar als het zou betekenen dat het echt over is, dan moet het maar. In ieder geval ben ik op die manier wel een stuk minder gestresst, en dat is me al een hoop waard.
Bedankt voor jullie steun, heb er ech een hoop aan!
Eigenlijk is het ook wel duidelijk, ik ben niet gelukkig op deze manier. Tenminste, op momenten wel, maar als ik denk aan de toekomst word ik toch een beetje paniekerig, want op hem kan ik niet altijd even goed bouwen.
Ik denk dat het voor mij goed is om afstand te creeren, vooral vanbinnen. Ik ben ZO erg op hem gefocused. Eerst hij, dan ik. Als hij maar blij is. En vooral, heel veel energie gestoken de afgelopen tijd in een relatie met hem behouden, dus veel mijn best doen om hem bij mijn leven te betrekken met verhalen, veel interesse tonen in zijn leven en hoe hij denkt, ook al komt er helemaal niets uit hem, soms geforceerd samen proberen iets te doen.. Ik heb echt het gevoel mezelf voorbij gelopen te zijn, en toen ik gisteravond, na het lezen van jullie berichten, in bed lag en bedacht dat ik mezelf weer zou kunnen zijn, en niet meer constant de angst hebben dat hij en ik verder uit elkaar groeien, voelde ik zo'n opluchting.
Voor mij is dat zo'n omschakeling, dat ik het nu al merk.
Ik las gisteren hier ergens op het forum iemand die iets zei als 'loslaten, en als hij terugkomt dan is hij van jou' (ging niet over mijn situatie hoor, weet niet meer precies waar dat was)
En natuurlijk hebben we dit zinnetje, of iets soortgelijks allemaal al 100 keer gehoord, maar toen ik het gisteren las, dacht ik 'Ja, dat is het!' Ik ben al zo lang krampachtig bezig om er een soort van relatie van te maken, om ons bij elkaar te houden. ik stop ermee. En als dat zou betekenen dat we uiteindelijk toch dichter bij elkaar zouden komen, fijn! Maar als het zou betekenen dat het echt over is, dan moet het maar. In ieder geval ben ik op die manier wel een stuk minder gestresst, en dat is me al een hoop waard.
Bedankt voor jullie steun, heb er ech een hoop aan!
maandag 14 september 2009 om 18:04
WussyPussy, ik heb jouw verhaal gelezen over jouw partner met Asperger. Ik vroeg mij af of je dit volgende herkent (als je geen zin hebt om het te lezen, snap ik dat hoor!)
Want het woord Asperger komt nu toch wel vaak naar boven.
Mijn vriend is dus helemaal niet zo dat hij niets in het huishouden doet. Hij wil het liefst alles zelf doen. Niet alleen in het huishouden trouwens, ook op zijn werk (met zijn collega's) geeft dit problemen. Hij heeft het gevoel dat als hij het doet, hte tenminste goed (lees:op zijn manier) gebeurt. Hij kan zich echt groen en geel ergeren als hij mij ziet afwassen (wat ik prima kan overigens ) gewoon omdat hij denkt een veel efficientere manier te hebben. Hij denkt bij alles in presteren lijkt het wel, zo efficient en snel mogelijk.
Hij heeft ook altijd haast, alles moet snel snel snel, en geduld heeft hij absoluut niet. Niet voor kleine dingen (zoals als iemand treuzelt) maar ook niet met grote dingen. Even lekker klagen over iets is er voor mij niet bij, want ik moet er SNEL overheen zijn, vooral niet zeuren.
Ook hierin, in het eomtionele vlak, merk ik dat hij graag alles op zijn manier ziet. Dat is geen onaardigheid (nou ja, deels misschien wel, maar toch) het is gewoon omdat hij het zo slecht trekt als iemand waar hij van houdt zich niet fijn voelt. Het gaat zelfs zo ver dat hij het vreeeeselijk vindt als ik of onze dieren ziek zijn, omdat HIJ dat niet trekt. Hij kan zich dan zo opfokken, terwijl iemand anders het probleem heeft. Heel bijzonder.
Ik ben niet iemand die dat zich allemaal maar laat aanpraten dus ik heb daar in de afgelopen jaren wel mijn grenzen in aangegeven. Hij doet nu ook altijd zijn uiterste best om gewoon geduldig te zijn, zich in te leven, maar het komt niet vanzelf. Ook dat haasten kan hij niet laten, en het idee dat hij alles beter, sneller en efficienter kan. Ik laat het vaak ook maar zo, zeg dan ook lachend tegen hem 'Prima, ga jij maar stofzuigen op je efficiente manier, ik lees nog even een blaadje!' haha. Maar toch irriteert het me vaak wel. Ik wil gewoon ook dingen op mijn manier doen, zonder dat meneer een met zijn neus bovenop staat met: 'Zou je dat nou wel zo doen? Is zo niet veel handiger?'
Maar goed, ik vroeg me af of deze dingen jou bekend in de oren klinken?
Ik ben niet van plan om dit met hem nog te bespreken, ik wil echt mijn eigen leven weer op gaan bouwen, en wat hij doet mag hij even zelf uitzoeken. Maar het zal me toch wat rust of zo geven als ik meer duidelijkheid krijg over zijn gedrag. Soort van opluchting misschien.
Oh, en bovenstaand gedrag van hem is natuurlijk maar en kant. Het kan ook een ontzettende schat zijn. Ik wil hem hier zeker niet compleet afzeuren of zo!
Want het woord Asperger komt nu toch wel vaak naar boven.
Mijn vriend is dus helemaal niet zo dat hij niets in het huishouden doet. Hij wil het liefst alles zelf doen. Niet alleen in het huishouden trouwens, ook op zijn werk (met zijn collega's) geeft dit problemen. Hij heeft het gevoel dat als hij het doet, hte tenminste goed (lees:op zijn manier) gebeurt. Hij kan zich echt groen en geel ergeren als hij mij ziet afwassen (wat ik prima kan overigens ) gewoon omdat hij denkt een veel efficientere manier te hebben. Hij denkt bij alles in presteren lijkt het wel, zo efficient en snel mogelijk.
Hij heeft ook altijd haast, alles moet snel snel snel, en geduld heeft hij absoluut niet. Niet voor kleine dingen (zoals als iemand treuzelt) maar ook niet met grote dingen. Even lekker klagen over iets is er voor mij niet bij, want ik moet er SNEL overheen zijn, vooral niet zeuren.
Ook hierin, in het eomtionele vlak, merk ik dat hij graag alles op zijn manier ziet. Dat is geen onaardigheid (nou ja, deels misschien wel, maar toch) het is gewoon omdat hij het zo slecht trekt als iemand waar hij van houdt zich niet fijn voelt. Het gaat zelfs zo ver dat hij het vreeeeselijk vindt als ik of onze dieren ziek zijn, omdat HIJ dat niet trekt. Hij kan zich dan zo opfokken, terwijl iemand anders het probleem heeft. Heel bijzonder.
Ik ben niet iemand die dat zich allemaal maar laat aanpraten dus ik heb daar in de afgelopen jaren wel mijn grenzen in aangegeven. Hij doet nu ook altijd zijn uiterste best om gewoon geduldig te zijn, zich in te leven, maar het komt niet vanzelf. Ook dat haasten kan hij niet laten, en het idee dat hij alles beter, sneller en efficienter kan. Ik laat het vaak ook maar zo, zeg dan ook lachend tegen hem 'Prima, ga jij maar stofzuigen op je efficiente manier, ik lees nog even een blaadje!' haha. Maar toch irriteert het me vaak wel. Ik wil gewoon ook dingen op mijn manier doen, zonder dat meneer een met zijn neus bovenop staat met: 'Zou je dat nou wel zo doen? Is zo niet veel handiger?'
Maar goed, ik vroeg me af of deze dingen jou bekend in de oren klinken?
Ik ben niet van plan om dit met hem nog te bespreken, ik wil echt mijn eigen leven weer op gaan bouwen, en wat hij doet mag hij even zelf uitzoeken. Maar het zal me toch wat rust of zo geven als ik meer duidelijkheid krijg over zijn gedrag. Soort van opluchting misschien.
Oh, en bovenstaand gedrag van hem is natuurlijk maar en kant. Het kan ook een ontzettende schat zijn. Ik wil hem hier zeker niet compleet afzeuren of zo!
maandag 14 september 2009 om 18:15
Dus hij heeft ADHD, maar hoe verklaar je dat het eerst wél goed ging, toen jullie net samenwoonden? Is dit niet een excuus voor; de koek is op, maar het is wel makkelijk om een huishoudster erbij te houden?
Je trekt het niet, dan moet je er ook niet mee door willen gaan. Hem boeit het allemaal niet, dus dan zou je er in je eentje aan moeten werken? Onnozel toch?
ADHD of niet, ik zou het wel weten.
Je trekt het niet, dan moet je er ook niet mee door willen gaan. Hem boeit het allemaal niet, dus dan zou je er in je eentje aan moeten werken? Onnozel toch?
ADHD of niet, ik zou het wel weten.
maandag 14 september 2009 om 18:29
Madhe, om eerlijik te zijn ging het nooit goed hoor. Zelfs niet toen we nog niet samenwoonden. Hij heeft altijd hetzelfde gedrag gehad, typisch een geval van 'Ik kan hem veranderen' gedachten...
Hem boeit het wel hoor, de leuke dingen doen niet inderdaad, maar de relatie zelf, het knusse dat wij hebben, is hem heel dierbaar. Maar ja, voor hem is dat genoeg, voor mij niet. ik kan hem alleen niet dwingen om iets leuk te vinden.
Hem boeit het wel hoor, de leuke dingen doen niet inderdaad, maar de relatie zelf, het knusse dat wij hebben, is hem heel dierbaar. Maar ja, voor hem is dat genoeg, voor mij niet. ik kan hem alleen niet dwingen om iets leuk te vinden.
maandag 14 september 2009 om 18:34
quote:Love_Light schreef op 14 september 2009 @ 18:04:
WussyPussy, ik heb jouw verhaal gelezen over jouw partner met Asperger. Ik vroeg mij af of je dit volgende herkent (als je geen zin hebt om het te lezen, snap ik dat hoor!)
Want het woord Asperger komt nu toch wel vaak naar boven.
Mijn vriend is dus helemaal niet zo dat hij niets in het huishouden doet. Hij wil het liefst alles zelf doen. Niet alleen in het huishouden trouwens, ook op zijn werk (met zijn collega's) geeft dit problemen. Hij heeft het gevoel dat als hij het doet, hte tenminste goed (lees:op zijn manier) gebeurt. Hij kan zich echt groen en geel ergeren als hij mij ziet afwassen (wat ik prima kan overigens ) gewoon omdat hij denkt een veel efficientere manier te hebben. Hij denkt bij alles in presteren lijkt het wel, zo efficient en snel mogelijk. Hij heeft ook altijd haast, alles moet snel snel snel, en geduld heeft hij absoluut niet. Niet voor kleine dingen (zoals als iemand treuzelt) maar ook niet met grote dingen. Even lekker klagen over iets is er voor mij niet bij, want ik moet er SNEL overheen zijn, vooral niet zeuren.Ook hierin, in het eomtionele vlak, merk ik dat hij graag alles op zijn manier ziet. Dat is geen onaardigheid (nou ja, deels misschien wel, maar toch) het is gewoon omdat hij het zo slecht trekt als iemand waar hij van houdt zich niet fijn voelt. Het gaat zelfs zo ver dat hij het vreeeeselijk vindt als ik of onze dieren ziek zijn, omdat HIJ dat niet trekt. Hij kan zich dan zo opfokken, terwijl iemand anders het probleem heeft. Heel bijzonder.
Ik ben niet iemand die dat zich allemaal maar laat aanpraten dus ik heb daar in de afgelopen jaren wel mijn grenzen in aangegeven. Hij doet nu ook altijd zijn uiterste best om gewoon geduldig te zijn, zich in te leven, maar het komt niet vanzelf. Ook dat haasten kan hij niet laten, en het idee dat hij alles beter, sneller en efficienter kan. Ik laat het vaak ook maar zo, zeg dan ook lachend tegen hem 'Prima, ga jij maar stofzuigen op je efficiente manier, ik lees nog even een blaadje!' haha. Maar toch irriteert het me vaak wel. Ik wil gewoon ook dingen op mijn manier doen, zonder dat meneer een met zijn neus bovenop staat met: 'Zou je dat nou wel zo doen? Is zo niet veel handiger?'
Maar goed, ik vroeg me af of deze dingen jou bekend in de oren klinken?
Even voor mijn beurt sprekend moet ik bekennen dat ik ook dit weer 100% herken aan mijn ex-vriend met Asperger (en dan vooral de stukken die ik vet heb gemaakt).
Ook hij wilde alles op zijn manier doen, omdat hij vond dat hij het beter en efficiënter kon. Ik kon dus ook nooit iets rustig of op mijn manier doen en hij gaf mij daarin zelfs het gevoel dat ik lui of onhandig was.
Uiteindelijk deed hij bijna het hele huishouden zelf. Dit lijkt heerlijk, maar ik voelde me daardoor meer een gast in mijn eigen huis dan dat we samen het huishouden runden.
Ik denk dus dat je bij jouw vriend inderdaad in de richting van Asperger moet gaan denken dan AD(H)D, maar ik ben natuurlijk geen psycholoog!
Het is overigens heel logisch hoor dat je probeert een verklaring voor zijn gedrag te vinden en dat je herkenning zoekt bij anderen mensen. Dat heb ik ook gedaan en dat gaf me heel veel rust bij het beslissen over mijn toekomst en ook bij de realisatie dat ik er alles aan had gedaan om deze relatie te "redden".
Dus of je nu stopt of doorgaat met je relatie, je bent in ieder geval in mijn ogen heel goed bezig door te proberen het beeld zo helder mogelijk te krijgen.
WussyPussy, ik heb jouw verhaal gelezen over jouw partner met Asperger. Ik vroeg mij af of je dit volgende herkent (als je geen zin hebt om het te lezen, snap ik dat hoor!)
Want het woord Asperger komt nu toch wel vaak naar boven.
Mijn vriend is dus helemaal niet zo dat hij niets in het huishouden doet. Hij wil het liefst alles zelf doen. Niet alleen in het huishouden trouwens, ook op zijn werk (met zijn collega's) geeft dit problemen. Hij heeft het gevoel dat als hij het doet, hte tenminste goed (lees:op zijn manier) gebeurt. Hij kan zich echt groen en geel ergeren als hij mij ziet afwassen (wat ik prima kan overigens ) gewoon omdat hij denkt een veel efficientere manier te hebben. Hij denkt bij alles in presteren lijkt het wel, zo efficient en snel mogelijk. Hij heeft ook altijd haast, alles moet snel snel snel, en geduld heeft hij absoluut niet. Niet voor kleine dingen (zoals als iemand treuzelt) maar ook niet met grote dingen. Even lekker klagen over iets is er voor mij niet bij, want ik moet er SNEL overheen zijn, vooral niet zeuren.Ook hierin, in het eomtionele vlak, merk ik dat hij graag alles op zijn manier ziet. Dat is geen onaardigheid (nou ja, deels misschien wel, maar toch) het is gewoon omdat hij het zo slecht trekt als iemand waar hij van houdt zich niet fijn voelt. Het gaat zelfs zo ver dat hij het vreeeeselijk vindt als ik of onze dieren ziek zijn, omdat HIJ dat niet trekt. Hij kan zich dan zo opfokken, terwijl iemand anders het probleem heeft. Heel bijzonder.
Ik ben niet iemand die dat zich allemaal maar laat aanpraten dus ik heb daar in de afgelopen jaren wel mijn grenzen in aangegeven. Hij doet nu ook altijd zijn uiterste best om gewoon geduldig te zijn, zich in te leven, maar het komt niet vanzelf. Ook dat haasten kan hij niet laten, en het idee dat hij alles beter, sneller en efficienter kan. Ik laat het vaak ook maar zo, zeg dan ook lachend tegen hem 'Prima, ga jij maar stofzuigen op je efficiente manier, ik lees nog even een blaadje!' haha. Maar toch irriteert het me vaak wel. Ik wil gewoon ook dingen op mijn manier doen, zonder dat meneer een met zijn neus bovenop staat met: 'Zou je dat nou wel zo doen? Is zo niet veel handiger?'
Maar goed, ik vroeg me af of deze dingen jou bekend in de oren klinken?
Even voor mijn beurt sprekend moet ik bekennen dat ik ook dit weer 100% herken aan mijn ex-vriend met Asperger (en dan vooral de stukken die ik vet heb gemaakt).
Ook hij wilde alles op zijn manier doen, omdat hij vond dat hij het beter en efficiënter kon. Ik kon dus ook nooit iets rustig of op mijn manier doen en hij gaf mij daarin zelfs het gevoel dat ik lui of onhandig was.
Uiteindelijk deed hij bijna het hele huishouden zelf. Dit lijkt heerlijk, maar ik voelde me daardoor meer een gast in mijn eigen huis dan dat we samen het huishouden runden.
Ik denk dus dat je bij jouw vriend inderdaad in de richting van Asperger moet gaan denken dan AD(H)D, maar ik ben natuurlijk geen psycholoog!
Het is overigens heel logisch hoor dat je probeert een verklaring voor zijn gedrag te vinden en dat je herkenning zoekt bij anderen mensen. Dat heb ik ook gedaan en dat gaf me heel veel rust bij het beslissen over mijn toekomst en ook bij de realisatie dat ik er alles aan had gedaan om deze relatie te "redden".
Dus of je nu stopt of doorgaat met je relatie, je bent in ieder geval in mijn ogen heel goed bezig door te proberen het beeld zo helder mogelijk te krijgen.
maandag 14 september 2009 om 18:44
quote:Love_Light schreef op 14 september 2009 @ 18:29:
Madhe, om eerlijik te zijn ging het nooit goed hoor. Zelfs niet toen we nog niet samenwoonden. Hij heeft altijd hetzelfde gedrag gehad, typisch een geval van 'Ik kan hem veranderen' gedachten...
Hem boeit het wel hoor, de leuke dingen doen niet inderdaad, maar de relatie zelf, het knusse dat wij hebben, is hem heel dierbaar. Maar ja, voor hem is dat genoeg, voor mij niet. ik kan hem alleen niet dwingen om iets leuk te vinden.
Dan is het dus niet slim geweest om te gaan samenwonen, als het toen al niet goed ging tussen jullie. Dan is het natuurlijk nu (nu je het niet meer trekt) al helemaal niet slim om nog langer een poppenkastshow te geven. Verbreek die relatie dan, als je het niet meer ziet zitten.
Oh, en wat is er zo knus aan je eigen ding moeten doen omdat hij er anders niet tegen kan/ geen zin in heeft?
Madhe, om eerlijik te zijn ging het nooit goed hoor. Zelfs niet toen we nog niet samenwoonden. Hij heeft altijd hetzelfde gedrag gehad, typisch een geval van 'Ik kan hem veranderen' gedachten...
Hem boeit het wel hoor, de leuke dingen doen niet inderdaad, maar de relatie zelf, het knusse dat wij hebben, is hem heel dierbaar. Maar ja, voor hem is dat genoeg, voor mij niet. ik kan hem alleen niet dwingen om iets leuk te vinden.
Dan is het dus niet slim geweest om te gaan samenwonen, als het toen al niet goed ging tussen jullie. Dan is het natuurlijk nu (nu je het niet meer trekt) al helemaal niet slim om nog langer een poppenkastshow te geven. Verbreek die relatie dan, als je het niet meer ziet zitten.
Oh, en wat is er zo knus aan je eigen ding moeten doen omdat hij er anders niet tegen kan/ geen zin in heeft?
maandag 14 september 2009 om 18:51
Het is soms best lastig om in dergelijke gevallen (waarbij er waarschijnlijk een stoornis in het spel is) direct te stoppen als je merkt dat er iets vreemds gaande is in je relatie. Niet alleen omdat je er vaak niets van begrijpt, maar ook omdat er nog steeds wel wederzijdse liefde en genegenheid kan zijn.
Deze mensen zijn namelijk niet van steen en hebben ook gevoelens t.o.v. hun partner, ook al uiten ze dit op een hele andere manier en vaak te weinig om je gelukkig te maken.
Zodra je dan een glimp van die warmte bemerkt krijg je weer hoop dat je het breekpunt hebt bereikt en zo blijf je helaas veel te lang achter die wortel aanlopen...
Deze mensen zijn namelijk niet van steen en hebben ook gevoelens t.o.v. hun partner, ook al uiten ze dit op een hele andere manier en vaak te weinig om je gelukkig te maken.
Zodra je dan een glimp van die warmte bemerkt krijg je weer hoop dat je het breekpunt hebt bereikt en zo blijf je helaas veel te lang achter die wortel aanlopen...
maandag 14 september 2009 om 19:39
Iris, bedankt voor jouw woorden.
Het is inderdaad zo dat er nog heel veel liefde en geoegeheid is tussen ons. Mijn vriend heeft, juist ook omdat hij zo 'apart' is een heleboel kantjes waar ik nog steeds dol op ben. In het begin van onze relatie kende ik al deze kantjes, maar ik had toen gewoon nog heel erg de hoop dat het beter zou worden. De liefde tussen ons is erg sterk, en dat geeft een heel knus en veilig gevoel. Ik heb het altijd zo ervaren dat ik bij hem lekker weg kan zakken als het ware, helemaal tot rust kom. Dat zijn de hele fijne dingen van ons samenzijn.
En ja, na een tijd gaan dan de minder leuke kanten een grotere rol spelen. Bij ons gebeurde dit toen hij van baan veranderde (we woonden toen al samen) Toen ging het minder goed. Er kwam veel meer stress in zijn leven, en hij kan daar niet mee omgaan, wat weer invloed heeft op ons.
Ik kan me voorstellen dat andere mensen het zien als dat hij allen om zichzelf geeft, en ben daarom ook blij dat ik herkenning vind hier. Want dat is gewoon niet het geval. Het is geen gemene, egoistische klootzak, maar iemand die zo ontzettend slecht tegen de prikkels van anderen kan omdat hij het veel te heftig ervaart. En daarom wil hij alles in zijn veilige omgeving, alleen doen. En het liefst op zo'n manier dat ik bij hem ben, en hem die genegenheid blijf geven.
Punt blijft, dat dit voor een partner, mij in dit geval, gewoon niet fijn is, en ik blijf er ook bij dat ik afstand ga creeren.
Hij weet zelf ook heel goeddat hij mij niet genoeg geeft, en voelt zich hier ontzettend schuldig om. Maar voor hem is het niet anders. Hij kan niet faken dat hij het wel leuk vindt om samen op vakantie te gaan, of samen dagjes weg te gaan, terwijl hij bijna van zijn stokje gaat.
Ben nogmaals erg blij met de herkenning hier, en het begrip voor zowel hem als mij.
Het is inderdaad zo dat er nog heel veel liefde en geoegeheid is tussen ons. Mijn vriend heeft, juist ook omdat hij zo 'apart' is een heleboel kantjes waar ik nog steeds dol op ben. In het begin van onze relatie kende ik al deze kantjes, maar ik had toen gewoon nog heel erg de hoop dat het beter zou worden. De liefde tussen ons is erg sterk, en dat geeft een heel knus en veilig gevoel. Ik heb het altijd zo ervaren dat ik bij hem lekker weg kan zakken als het ware, helemaal tot rust kom. Dat zijn de hele fijne dingen van ons samenzijn.
En ja, na een tijd gaan dan de minder leuke kanten een grotere rol spelen. Bij ons gebeurde dit toen hij van baan veranderde (we woonden toen al samen) Toen ging het minder goed. Er kwam veel meer stress in zijn leven, en hij kan daar niet mee omgaan, wat weer invloed heeft op ons.
Ik kan me voorstellen dat andere mensen het zien als dat hij allen om zichzelf geeft, en ben daarom ook blij dat ik herkenning vind hier. Want dat is gewoon niet het geval. Het is geen gemene, egoistische klootzak, maar iemand die zo ontzettend slecht tegen de prikkels van anderen kan omdat hij het veel te heftig ervaart. En daarom wil hij alles in zijn veilige omgeving, alleen doen. En het liefst op zo'n manier dat ik bij hem ben, en hem die genegenheid blijf geven.
Punt blijft, dat dit voor een partner, mij in dit geval, gewoon niet fijn is, en ik blijf er ook bij dat ik afstand ga creeren.
Hij weet zelf ook heel goeddat hij mij niet genoeg geeft, en voelt zich hier ontzettend schuldig om. Maar voor hem is het niet anders. Hij kan niet faken dat hij het wel leuk vindt om samen op vakantie te gaan, of samen dagjes weg te gaan, terwijl hij bijna van zijn stokje gaat.
Ben nogmaals erg blij met de herkenning hier, en het begrip voor zowel hem als mij.
maandag 14 september 2009 om 20:08
Wist je trouwens dat veel mensen met Asperger ook een beetje bang zijn om hun veilige haven te verlaten en bang zijn voor het onbekende?
Dit is daarom ook vaak een reden dat ze niet van dagjes weg, vakanties en winkelen e.d. houden (naast het feit dat ze overprikkeld raken).
Wat voor jou dus een mogelijkheid is om een gezamelijke herinnering te maken en daarmee je band te versterken is voor hen iets waarbij ze voortdurend op hun tenen lopen en dat is enorm vermoeiend.
Ze gaan dit dan ook liever uit de weg en wilen liever "kneuteren" in hun eigen veilige nestje en dan ook nog meestal met een hobby die ze alleen uit kunnen voeren en die meer een obsessie is geworden.
Wat ik verder ook zo frapant vind is dat ook ik juist op mijn ex-vriend ben gevallen omdat hij zo apart is en totaal anders dan anderen. Dit gecombineerd met de liefde en rust die hij uitstraalde waren in het begin heel aantrekkelijk voor mij, waardoor ik dan ook smoorverliefd op hem ben geworden.
Dit is daarom ook vaak een reden dat ze niet van dagjes weg, vakanties en winkelen e.d. houden (naast het feit dat ze overprikkeld raken).
Wat voor jou dus een mogelijkheid is om een gezamelijke herinnering te maken en daarmee je band te versterken is voor hen iets waarbij ze voortdurend op hun tenen lopen en dat is enorm vermoeiend.
Ze gaan dit dan ook liever uit de weg en wilen liever "kneuteren" in hun eigen veilige nestje en dan ook nog meestal met een hobby die ze alleen uit kunnen voeren en die meer een obsessie is geworden.
Wat ik verder ook zo frapant vind is dat ook ik juist op mijn ex-vriend ben gevallen omdat hij zo apart is en totaal anders dan anderen. Dit gecombineerd met de liefde en rust die hij uitstraalde waren in het begin heel aantrekkelijk voor mij, waardoor ik dan ook smoorverliefd op hem ben geworden.
maandag 14 september 2009 om 20:58
wat is dit zo herkenbaar. Ik ben nieuw hier, klik 1 x iets aan en lees zo iets herkenbaars...
mijn man, waarmee ik ook 11 jaar samen ben, 2 jonge kindertjes, heeft jarenlang gekampt met angstaanvallen, depressie.. en nu beetje bij beetje denk ik dat er iets anders speelt.. idd ook meer in de richting van asperger, add
morgen heeft hij een afspraak bij geestgronden (voormalig riagg).
Ik begin het net als TS behoorlijk zat te worden om met hem te moeten samenleven.. Continu krijg ik verwijten, schuldgevoel dat bij me opgewekt wordt, teveel om op te noemen.
En ja, ergens zal ik nog wel van m houden, maar doordat ik vaak afgebekt wordt, is dat wel een beetje moeilijk. Daarbij, hij is de broer van de man van mijn zusje.. hebben verder een kleine familie.. dus als we breken, maakt het het allemaal zo lastig..
en aan de ene kant wil ik het niet for the sake of the kids.. en hoe moet het met het huis.. ik wil hier niet weg, maar kan het me ook niet veroorloven.. maar ik heb het hem ook gezegd, ik ben ongelukkig...
- hij is zo tegenstrijdig, idd, ik mag vanalles doen en hij misgunt me het niet, maar ondertussen wordt ie wel weer pissig wanneer ik weer weg ben of wat afspreek
- hij wil niet mee naar vrienden van mijn kant, die hij niet of nauwelijks kent (en nee, hij heeft niet het fatsoen om het voor mij te doen)
- hij geeft teveel geld uit, koopt het ene grote ding na het andere, geen voldoening hieruit
- kan niet tegen autoriteit (baas, politie), heeft dan een zeer korte lont
- ik word vaak afgebekt en krijg zelfs de kreten 'lik me reet' om de oren en laatst zelfs een scheldwoord die ik verdrongen heb, maar mijn moeder echt stijl achterover viel van hoe iemand dat tegen zijn vrouw kan zeggen
- vaak moe, kan niet tegen extreme hitte of kou
- uitstapjes, vakanties... vaak problemen, heimwee, depressieve gevoelens
- legt op elke slak zout, gaat graag in discussie
en nog veel meeer...
Ook ik ben gevallen voor zijn zorgzaamheid. Dat was ie ook, heel lief, maar hij begrijpt sommige dingen gewoon echt niet.. inlevingsvermogen is er niet.. verplaats je eens in een ander ipv in je zelf..
en dat breekt mij nu op.. ik zit zooooo te denken van ik red het wel verder zelf alleen.. geen probleem! ik ben ook een stuk rustiger naar de kindjes toe wanneer hij niet in de buurt is..
hij springt ook zo weinig bij in het hectische moment van uit je werk komen, boodschappen opruimen, koken, kinderen in bed... dat snapt ie niet..
wat een verhaal he... maar het maakt me zo intens verdrietig.. dit verdien ik toch niet?
Ik heb echt mijn grens bereikt.. ook al komt er pshychologisch gezien iets uit.. wat garandeert me dan dat het beter kan gaan?
mijn man, waarmee ik ook 11 jaar samen ben, 2 jonge kindertjes, heeft jarenlang gekampt met angstaanvallen, depressie.. en nu beetje bij beetje denk ik dat er iets anders speelt.. idd ook meer in de richting van asperger, add
morgen heeft hij een afspraak bij geestgronden (voormalig riagg).
Ik begin het net als TS behoorlijk zat te worden om met hem te moeten samenleven.. Continu krijg ik verwijten, schuldgevoel dat bij me opgewekt wordt, teveel om op te noemen.
En ja, ergens zal ik nog wel van m houden, maar doordat ik vaak afgebekt wordt, is dat wel een beetje moeilijk. Daarbij, hij is de broer van de man van mijn zusje.. hebben verder een kleine familie.. dus als we breken, maakt het het allemaal zo lastig..
en aan de ene kant wil ik het niet for the sake of the kids.. en hoe moet het met het huis.. ik wil hier niet weg, maar kan het me ook niet veroorloven.. maar ik heb het hem ook gezegd, ik ben ongelukkig...
- hij is zo tegenstrijdig, idd, ik mag vanalles doen en hij misgunt me het niet, maar ondertussen wordt ie wel weer pissig wanneer ik weer weg ben of wat afspreek
- hij wil niet mee naar vrienden van mijn kant, die hij niet of nauwelijks kent (en nee, hij heeft niet het fatsoen om het voor mij te doen)
- hij geeft teveel geld uit, koopt het ene grote ding na het andere, geen voldoening hieruit
- kan niet tegen autoriteit (baas, politie), heeft dan een zeer korte lont
- ik word vaak afgebekt en krijg zelfs de kreten 'lik me reet' om de oren en laatst zelfs een scheldwoord die ik verdrongen heb, maar mijn moeder echt stijl achterover viel van hoe iemand dat tegen zijn vrouw kan zeggen
- vaak moe, kan niet tegen extreme hitte of kou
- uitstapjes, vakanties... vaak problemen, heimwee, depressieve gevoelens
- legt op elke slak zout, gaat graag in discussie
en nog veel meeer...
Ook ik ben gevallen voor zijn zorgzaamheid. Dat was ie ook, heel lief, maar hij begrijpt sommige dingen gewoon echt niet.. inlevingsvermogen is er niet.. verplaats je eens in een ander ipv in je zelf..
en dat breekt mij nu op.. ik zit zooooo te denken van ik red het wel verder zelf alleen.. geen probleem! ik ben ook een stuk rustiger naar de kindjes toe wanneer hij niet in de buurt is..
hij springt ook zo weinig bij in het hectische moment van uit je werk komen, boodschappen opruimen, koken, kinderen in bed... dat snapt ie niet..
wat een verhaal he... maar het maakt me zo intens verdrietig.. dit verdien ik toch niet?
Ik heb echt mijn grens bereikt.. ook al komt er pshychologisch gezien iets uit.. wat garandeert me dan dat het beter kan gaan?
maandag 14 september 2009 om 21:08
Ook weer heel herkenbaar, maar in jouw geval nog eens extra moeilijk omdat er kinderen in het spel zijn en je daarom waarschijnlijk minder snel opstapt.
Wat betreft je laatste zin: het kan zijn dat er praktisch gezien niet veel veranderd omdat hij eenvoudigweg niet anders kan (vanwege zijn stoornis), maar het kan ook zijn dat hij wat praktische tips krijgt waar hij (en jij) wat aan kunnen hebben.
Een 100% andere man zal je er helaas niet voor terug krijgen, maar wellicht wel iets meer inzicht (en hopelijk daardoor ook wat rust in je hoofd).
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, want mijn situatie (en waarschijnlijk ook die van TO) was toch wel iets makkelijker, omdat ik alleen voor mezelf hoefde te zorgen en maar met één persoon (naast mijn ex-partner natuurlijk) hoefde rekening te houden.
Wat betreft je laatste zin: het kan zijn dat er praktisch gezien niet veel veranderd omdat hij eenvoudigweg niet anders kan (vanwege zijn stoornis), maar het kan ook zijn dat hij wat praktische tips krijgt waar hij (en jij) wat aan kunnen hebben.
Een 100% andere man zal je er helaas niet voor terug krijgen, maar wellicht wel iets meer inzicht (en hopelijk daardoor ook wat rust in je hoofd).
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, want mijn situatie (en waarschijnlijk ook die van TO) was toch wel iets makkelijker, omdat ik alleen voor mezelf hoefde te zorgen en maar met één persoon (naast mijn ex-partner natuurlijk) hoefde rekening te houden.
maandag 14 september 2009 om 21:44
Snoesje, wat naar dat jij in zo een vervelende situatie zit. Ik hoop dat het gesprek morgen iets gaat opleveren.
Wanneer voel jij je vanbinnen fijner? Als je denkt aan bij hem blijven, of als je denkt aan alleen verder, met je kids?
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke keuze is als je zoveel banden met elkaar hebt.
Iris, wat jij schrijft klinkt weer heel herkenbaar (en wat is dan fijn )
Ik denk dat mijn vriend ook helemaal niet zo erg doorheeft dat hij bang is, of onzeker. Wat hij wel altijd zegt, is dat hij het altijd zo'n ontzettende inpact vindt hebben op zijn gemoedstoestand, een dagje weg. Maar vaak, als we dan gaan, (eens per half jaar of zo, naar kennissen die een paar uur verderop wonen) dan is hij zo blij dat we gegaan zijn, omdat hij er toch wel van geniet. Maar dan moet het wel geheel ontspannen zijn gegaan.
Ik ben inderdaad ook op hem gevallen omdat hij zo anders is dan anderen. Ik had bij hem voor het eerst het gevoel dat iemand echt begreep wie ik was, en van mij hield zoals ik ben. Dat zegt hij ook nog steeds, dat hij mij leuk vindt hoe ik ben, niet hoe ik denk dat hij wil dat ik ben. Ik kan namelijk erg onzeker zijn, en dan van alles krampachtig proberen te doen en te zijn, omdat ik denk dat hij dat leuk vindt, terwijl hij gewoon wil dat ik mezelf ben.
En inderdaad, die rust en liefde straalde mijn vriend ook uit. Ik denk dat ik me nog nooit zo geliefd heb gevoeld als toen ik mijn vriend leerde kennen. Het waren niet eens dingen die hij deed, maar gewoon, het voelen van die liefde is heerlijk. En die rust, net voor en in het begin van onze relatie had ik last van slapeloosheid. Toen hij me de eerste keren knuffelde of aaide, viel ik gewoon meteen in slaap haha, kon me eindelijk totaal ontspannen.
Al die dingen zijn er nog steeds, als we onze momentjes hebben. Dat maakt het ook zo moeilijk om een echte knoop door te hakken.
Wanneer voel jij je vanbinnen fijner? Als je denkt aan bij hem blijven, of als je denkt aan alleen verder, met je kids?
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke keuze is als je zoveel banden met elkaar hebt.
Iris, wat jij schrijft klinkt weer heel herkenbaar (en wat is dan fijn )
Ik denk dat mijn vriend ook helemaal niet zo erg doorheeft dat hij bang is, of onzeker. Wat hij wel altijd zegt, is dat hij het altijd zo'n ontzettende inpact vindt hebben op zijn gemoedstoestand, een dagje weg. Maar vaak, als we dan gaan, (eens per half jaar of zo, naar kennissen die een paar uur verderop wonen) dan is hij zo blij dat we gegaan zijn, omdat hij er toch wel van geniet. Maar dan moet het wel geheel ontspannen zijn gegaan.
Ik ben inderdaad ook op hem gevallen omdat hij zo anders is dan anderen. Ik had bij hem voor het eerst het gevoel dat iemand echt begreep wie ik was, en van mij hield zoals ik ben. Dat zegt hij ook nog steeds, dat hij mij leuk vindt hoe ik ben, niet hoe ik denk dat hij wil dat ik ben. Ik kan namelijk erg onzeker zijn, en dan van alles krampachtig proberen te doen en te zijn, omdat ik denk dat hij dat leuk vindt, terwijl hij gewoon wil dat ik mezelf ben.
En inderdaad, die rust en liefde straalde mijn vriend ook uit. Ik denk dat ik me nog nooit zo geliefd heb gevoeld als toen ik mijn vriend leerde kennen. Het waren niet eens dingen die hij deed, maar gewoon, het voelen van die liefde is heerlijk. En die rust, net voor en in het begin van onze relatie had ik last van slapeloosheid. Toen hij me de eerste keren knuffelde of aaide, viel ik gewoon meteen in slaap haha, kon me eindelijk totaal ontspannen.
Al die dingen zijn er nog steeds, als we onze momentjes hebben. Dat maakt het ook zo moeilijk om een echte knoop door te hakken.
maandag 14 september 2009 om 22:45
quote:iris1969 schreef op 14 september 2009 @ 21:58:
Precies, wij zaten ook nog steeds verstrengeld voor de TV en liepen hand in hand over straat.
Als het goed was was het heel goed en als het fout was was het heel eenzaam. Ontzettend dubbel en daardoor ontzettend verwarrend en moeilijk.Inderdaad, precies hetzelfde hier
Precies, wij zaten ook nog steeds verstrengeld voor de TV en liepen hand in hand over straat.
Als het goed was was het heel goed en als het fout was was het heel eenzaam. Ontzettend dubbel en daardoor ontzettend verwarrend en moeilijk.Inderdaad, precies hetzelfde hier
