Relaties
alle pijlers
Single, we kletsen hier verder (deel 2)
vrijdag 19 juni 2020 om 11:05
Hier sluit ik mij bij aan.Julus schreef: ↑19-06-2020 10:47Dan mag je blij zijn dat het zo is gelopen want je wil geen man die niet geil van je word/je niet zo aantrekkelijk vind. Je ex is onvolwassen want hij heeft het nodig om op zijn leeftijd met eyecandy aan zijn arm te lopen. Dat is voor het plaatje: kijk mij nou eens in trek zijn bij een jonge stoot. Egostreling. Als hij dat belangrijker vindt dan de rest..tja.
En altijd een goed gevoel als het je niets meer blijkt te doen, voelt toch krachtig.
vrijdag 19 juni 2020 om 11:24
vrijdag 19 juni 2020 om 11:38
Ja dat klopt, om deze reden was onze relatie niet houdbaar voor mij, het was zo scheefgetrokken. En kwam hij zo’n vrouw tegen dan kon ik sowieso oprotten.
Heb er enorm verdriet om gehad want mijn hormonen werkten niet mee, ik was stapelgek op die man maar wist al heel snel dat eens hij mij genoeg had gekwetst en ik daardoor sterk genoeg was, ik van hem zou weg gaan. Wat ik trouwens meermaals deed maar hij haalde me steeds terug.
Heb er enorm verdriet om gehad want mijn hormonen werkten niet mee, ik was stapelgek op die man maar wist al heel snel dat eens hij mij genoeg had gekwetst en ik daardoor sterk genoeg was, ik van hem zou weg gaan. Wat ik trouwens meermaals deed maar hij haalde me steeds terug.
vrijdag 19 juni 2020 om 11:39
Eens. Kan me voorstellen dat je die een op een home party’s niet per sé zal missen maar als hij té veel van je vraagt moet je toch jezelf voorop gaan stellen.Julus schreef: ↑19-06-2020 11:24Er is nu al een vertrouwensissue maar als daar goed en open over gesproken kan worden, kan het nog bijtrekken. Dat hoop ik ook voor je Flaffy. En ook eens dat je moet uitkijken dat je niet teveel van jezelf inlevert om maar de relatie te behouden. Dat is een teken dat het niet goed voor je is.
vrijdag 19 juni 2020 om 11:54
Yup. Want nu gaat dit over die thuisfeestjes en straks? Je moet jezelf kunnen zijn en ook dezelfde normen en waarden aanhangen. Dan krijg je de meest relaxte relatie want je snapt elkaar. Sowieso vind ik ruimte voor jezelf hebben belangrijk. De ander moet je dat dan kunnen gunnen. Niks aan als je naar een vriend gaat en hij boos en nukkig is. Voel je je nog schuldig ook als je niet uitkijkt.
vrijdag 19 juni 2020 om 11:55
Aantrekken en afstoten. Hij wilde je niet echt maar wilde ook niet dat je een ander kreeg ofzo?Attraverso schreef: ↑19-06-2020 11:38Ja dat klopt, om deze reden was onze relatie niet houdbaar voor mij, het was zo scheefgetrokken. En kwam hij zo’n vrouw tegen dan kon ik sowieso oprotten.
Heb er enorm verdriet om gehad want mijn hormonen werkten niet mee, ik was stapelgek op die man maar wist al heel snel dat eens hij mij genoeg had gekwetst en ik daardoor sterk genoeg was, ik van hem zou weg gaan. Wat ik trouwens meermaals deed maar hij haalde me steeds terug.
Ik begrijp goed hoe lastig het is om uit dit mechanisme te komen als je gek op iemand bent. Maar het is je gelukt. En dit zul je nooit meer willen dus het was leerzaam.
vrijdag 19 juni 2020 om 13:34
toch wel fijn inderdaad om te weten dat ik niet als enige in dit schuitje zit.Mazikeen666 schreef: ↑18-06-2020 23:10Ik lees veel herkenning. En dat komt nu door de corona tijd uiteraard. Maar het voelt alsof we niks te bieden hebben, geen gespreksstof, saai leven. Ik heb geen tips, maar misschien is het fijn om te weten dat je niet de enige bent die er nu zo over denkt. Ik zit deze tijd ook maar uit, met daarnaast de goede hoop dat het huisje boompje beestje ooit nog komt.
Ik las hierboven iets over saai en spannend in een relatie. Ik ga voor saai, heb mijn portie spannend wel gehad ondertussen.
Zoals ik eerder zei, lijdt het toch wel tot een schuldgevoel. Ik kocht mijn appartement drie jaar geleden en weet nog hoe ik het vlak voor kerst (het sneeuwde hard toen) helemaal aan het gezellig maken was toen. Dan denk ik : pff, dat had ik toen ook wel anders voor me gezien. Toen dacht ik echt : wow, mijn eigen appartement, nou mijn leven gaat beginnen hoor. En nu drie jaar later zit ik gewoon hele weken op mijn werkkamertje. Vorig weekend had ik zowel vrijdag, zaterdag als zondag iets sociaals. Dit weekend heb ik vooralsnog niks. Dan vliegt het me wel echt aan eerlijk gezegd.
Maar ik moet mezelf ook gewoon wat harder aanpakken. Meer naar buiten, meer sporten. Nu grijp ik ook om de haverklap naar het viva forum, mijn privé laptop ligt immers constant op kantoor. Niets ten nadele van dit forum hoor, maar op mij werkt het denk ik niet altijd positief... Ik moet meer mn best gaan doen in het echte leven om het leuk te maken zeg maar. Dan ga ik mezelf ook een leukere potentiele partner vinden en zo kom ik meer open te staan voor een relatie.
vrijdag 19 juni 2020 om 14:13
Weet je? Even heel zwart-wit gesteld he? Maar mensen verwachten vaak als ze aan een nieuwe fase beginnen en wellicht net weer single zijn dat het dan ineens hallelujah is. Want: alles op de rit en klaar voor spannende avonturen. Maar de realiteit is anders vaak. Dan is er de dagelijkse routine en sleur en dat daten valt ook niet mee. In het begin ga je vol enthousiasme plannen maken maar daar komt niet altijd iets van.
vrijdag 19 juni 2020 om 17:27
Weet ik julus, ik moet ook geen wonderen verwachten, maar op sommige momenten wordt het wat veel.
In mijn leven zijn (t.o.v. vorige zomer) best veel dingen veranderd die opzich leuke veranderingen zijn, maar voor mij als persoon nadelig uitpakken. Mijn zusje met wie ik veel optrok heeft een vriendje, een goede vriendin is richting de kop van noord-holland verhuisd (end weg), een ander goede vriendin kan elk moment mama worden (dat was een vriendin met wie ik festivals afliep alsof ons leven er vanaf hing), en mijn beste vriendin al vanuit de box lijkt helemaal niets meer van me te moeten hebben sinds ze kindjes heeft. Dan heb ik verder nog een vriendinnengroep, maar waar we elkaar voorheen met zekere regelmaat zagen, is dat nu vervangen voor elkaar veel minder zien, maar als we elkaar zien, dan ook wel goed. Bijvoorbeeld met oud en nieuw, maar ook over 1,5 maand waar we met elkaar een huisje op de veluwe hebben geboekt. Dat is opzich wel leuk, maar ook maar eens in de zoveel maanden.
Tel daar nog bij op het fulltime thuiswerken, en het vliegt me toch wel aan soms. Het zorgt ook wel dat ik best aan mezelf ga twijfelen. Ligt het allemaal aan mij? Waarom lijk ik de enige persoon te zijn die tussen de wal en het schip valt? De muren komen soms op me af, ik denk dat ik vanavond maar gewoon met de auto ergens ga heenrijden ofzo. Het meest aparte is nog dat er dus een handjevol mannen zijn waarvan ik weet dat ze interesse in mij hebben, maar ik was nooit geïnteresseerd in hen (1 daarvan zit as we speak 3 appartementen verderop ook in z'n eentje en zou liever vandaag dan gister een relatie met me hebben). En dat ik nu toch uit een soort angst voor de eenzaamheid opeens allerlei redenen ga verzinnen waarom ik misschien toch maar voor die man moet kiezen, terwijl hij een jaar terug nog een absolute ''nee'' was, de welbekende wanhoop (niet minderwaardig bedoeld t.o.v. die man hoor), maar het beeld van alleen zijn beangstigt mij wel. Er. zijn best veel 'zekerheidjes' weggevallen het laatste jaar.
In mijn leven zijn (t.o.v. vorige zomer) best veel dingen veranderd die opzich leuke veranderingen zijn, maar voor mij als persoon nadelig uitpakken. Mijn zusje met wie ik veel optrok heeft een vriendje, een goede vriendin is richting de kop van noord-holland verhuisd (end weg), een ander goede vriendin kan elk moment mama worden (dat was een vriendin met wie ik festivals afliep alsof ons leven er vanaf hing), en mijn beste vriendin al vanuit de box lijkt helemaal niets meer van me te moeten hebben sinds ze kindjes heeft. Dan heb ik verder nog een vriendinnengroep, maar waar we elkaar voorheen met zekere regelmaat zagen, is dat nu vervangen voor elkaar veel minder zien, maar als we elkaar zien, dan ook wel goed. Bijvoorbeeld met oud en nieuw, maar ook over 1,5 maand waar we met elkaar een huisje op de veluwe hebben geboekt. Dat is opzich wel leuk, maar ook maar eens in de zoveel maanden.
Tel daar nog bij op het fulltime thuiswerken, en het vliegt me toch wel aan soms. Het zorgt ook wel dat ik best aan mezelf ga twijfelen. Ligt het allemaal aan mij? Waarom lijk ik de enige persoon te zijn die tussen de wal en het schip valt? De muren komen soms op me af, ik denk dat ik vanavond maar gewoon met de auto ergens ga heenrijden ofzo. Het meest aparte is nog dat er dus een handjevol mannen zijn waarvan ik weet dat ze interesse in mij hebben, maar ik was nooit geïnteresseerd in hen (1 daarvan zit as we speak 3 appartementen verderop ook in z'n eentje en zou liever vandaag dan gister een relatie met me hebben). En dat ik nu toch uit een soort angst voor de eenzaamheid opeens allerlei redenen ga verzinnen waarom ik misschien toch maar voor die man moet kiezen, terwijl hij een jaar terug nog een absolute ''nee'' was, de welbekende wanhoop (niet minderwaardig bedoeld t.o.v. die man hoor), maar het beeld van alleen zijn beangstigt mij wel. Er. zijn best veel 'zekerheidjes' weggevallen het laatste jaar.
vrijdag 19 juni 2020 om 17:30
vrijdag 19 juni 2020 om 17:34
Dat is wrang en ik snap dat dat jou een eenzaam gevoel kan geven. In de afgelopen maanden viel voor iedereen het sociale leven grotendeels stil, daarin ben je niet alleen. In jouw geval valt het samen met het wegvallen van je contacten en dat is niet tijdelijk. Dubbele pech voor jou dus. En dat kan je inderdaad naar de keel vliegen.
Enige wat ik kan bedenken is om meer eigen bezigheden te zoeken en om nieuwe vrienden te maken. Makkelijk gezegd, ik weet het. Hoe ouder, hoe lastiger weet ik uit ervaring.
Enige wat ik kan bedenken is om meer eigen bezigheden te zoeken en om nieuwe vrienden te maken. Makkelijk gezegd, ik weet het. Hoe ouder, hoe lastiger weet ik uit ervaring.
vrijdag 19 juni 2020 om 17:41
Rit ik zit al 1,5jaar thuis in de ZW. Ben nu net sinds 2 maanden in opbouw naar werk.
Vind het heerlijk thuis, heb ondanks mijn ziek zijn volop genoten. En dat ligt echt aan je mindset en met jezelf alleen durven zijn. Is bij mij echt niet zonder slag of stoot gegaan hoor. Voorheen werd ik na 3 weken vakantie al knetter om thuis te zijn.
Heb erg gewerkt aan zelfliefde en acceptatie de afgelopen jaren in m'n vrijgezellen bestaan. Net als ik jou lees, wat je wilt gaan doen: meer je best doen om het leuk te maken.
En daarnaast lief zijn voor jezelf en wellicht je negatieve gedachten van het alleen zijn; een weekend niks te doen hebben, observeren. Die maken het, het zwaarst.
Alleen zijn, waar ben je dan het aller bangst voor? Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Daar hoef je nu geen antwoord op te geven, maar stel jezelf die vragen en hoe voelt het antwoord? Is dat waarheid? Kan je het relativeren?
Het is bevrijdend om alleen te kunnen en mogen zijn.
Vind het heerlijk thuis, heb ondanks mijn ziek zijn volop genoten. En dat ligt echt aan je mindset en met jezelf alleen durven zijn. Is bij mij echt niet zonder slag of stoot gegaan hoor. Voorheen werd ik na 3 weken vakantie al knetter om thuis te zijn.
Heb erg gewerkt aan zelfliefde en acceptatie de afgelopen jaren in m'n vrijgezellen bestaan. Net als ik jou lees, wat je wilt gaan doen: meer je best doen om het leuk te maken.
En daarnaast lief zijn voor jezelf en wellicht je negatieve gedachten van het alleen zijn; een weekend niks te doen hebben, observeren. Die maken het, het zwaarst.
Alleen zijn, waar ben je dan het aller bangst voor? Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Daar hoef je nu geen antwoord op te geven, maar stel jezelf die vragen en hoe voelt het antwoord? Is dat waarheid? Kan je het relativeren?
Het is bevrijdend om alleen te kunnen en mogen zijn.
vrijdag 19 juni 2020 om 17:52
Ritmo dit is precies wat ik als antwoord wilde schrijven. Zelfliefde en acceptatie en ook: loslaten. Daardoor ben ik totaal niet meer afhankelijk van anderen. Sowieso kan ik goed alleen zijn, dat helpt ook mee. Als je heel erg extravert bent zul je het nu wat lastiger hebben.Qiyara schreef: ↑19-06-2020 17:41Rit ik zit al 1,5jaar thuis in de ZW. Ben nu net sinds 2 maanden in opbouw naar werk.
Vind het heerlijk thuis, heb ondanks mijn ziek zijn volop genoten. En dat ligt echt aan je mindset en met jezelf alleen durven zijn. Is bij mij echt niet zonder slag of stoot gegaan hoor. Voorheen werd ik na 3 weken vakantie al knetter om thuis te zijn.
Heb erg gewerkt aan zelfliefde en acceptatie de afgelopen jaren in m'n vrijgezellen bestaan. Net als ik jou lees, wat je wilt gaan doen: meer je best doen om het leuk te maken.
En daarnaast lief zijn voor jezelf en wellicht je negatieve gedachten van het alleen zijn; een weekend niks te doen hebben, observeren. Die maken het, het zwaarst.
Alleen zijn, waar ben je dan het aller bangst voor? Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Daar hoef je nu geen antwoord op te geven, maar stel jezelf die vragen en hoe voelt het antwoord? Is dat waarheid? Kan je het relativeren?
Het is bevrijdend om alleen te kunnen en mogen zijn.
vrijdag 19 juni 2020 om 18:01
En wat Ritmo schreef over een week lang op kantoor werken: ik loop dan leeg. En moet dan echt bijkomen in het weekend. Als je dan net als nu thuiswerkt dan snap ik dat je snakt naar meer sociaal contact.
Bij mij is er nu meer ruimte voor sociale contacten vanwege thuiswerken, maar niet noodzakelijk. En zo zijn er vele karakterverschillen denkbaar die maken hoe je in een situatie kan staan.
Ook begrjjp ik dat het nu verleidelijker kan zijn om dan maar in zee te gaan met een man die mwah is. Maar dat onderliggende gevoel los je daar niet mee op. Ook in een relatie kun je je eenzaam voelen. Daarom begin ik daar niet aan. Dan liever echt alleen, met alle vrijheden.
Bij mij is er nu meer ruimte voor sociale contacten vanwege thuiswerken, maar niet noodzakelijk. En zo zijn er vele karakterverschillen denkbaar die maken hoe je in een situatie kan staan.
Ook begrjjp ik dat het nu verleidelijker kan zijn om dan maar in zee te gaan met een man die mwah is. Maar dat onderliggende gevoel los je daar niet mee op. Ook in een relatie kun je je eenzaam voelen. Daarom begin ik daar niet aan. Dan liever echt alleen, met alle vrijheden.
vrijdag 19 juni 2020 om 18:08
Julus, gaat zeker goed! Wel even een terugslag maar inmiddels is dat gesettelt. En steeds 3uur per 2 weken erbij. Corona zorgde er juist voor dat ik er echt nodig ben.
Merk ook dat m'n sociale leven daardoor weer meer in de weekenden plaats vindt. Lastig wel, ineens die vrijheid weer opgegeven. Maar noodzakelijk natuurlijk
Merk ook dat m'n sociale leven daardoor weer meer in de weekenden plaats vindt. Lastig wel, ineens die vrijheid weer opgegeven. Maar noodzakelijk natuurlijk
vrijdag 19 juni 2020 om 18:12
vrijdag 19 juni 2020 om 18:17
Ik werk maar 32uur dus ik heb gelukkig 3 dagen weekend. Heerlijk. En ja geeft super veel voldoening.
Mijn vriend zie ik 1 keer in de 2 weken 3 nachten. Vanavond eindelijk weer
Hij woont op 2uur reizen en daarnaast heeft hij een dochter in co ouderschap. Die betrekken we pas in onze relatie als het echt serieus is.
Vooralsnog vind ik het heerlijk zo. Ben zo gewend aan alleen zijn en we leren elkaar zo heel fijn en rustig kennen. Echt ruimte om tussendoor goed te relativeren, de boel van een afstandje te bekijken en me niet mee te laten sleuren in al die hormonen.
Mijn vriend zie ik 1 keer in de 2 weken 3 nachten. Vanavond eindelijk weer
Hij woont op 2uur reizen en daarnaast heeft hij een dochter in co ouderschap. Die betrekken we pas in onze relatie als het echt serieus is.
Vooralsnog vind ik het heerlijk zo. Ben zo gewend aan alleen zijn en we leren elkaar zo heel fijn en rustig kennen. Echt ruimte om tussendoor goed te relativeren, de boel van een afstandje te bekijken en me niet mee te laten sleuren in al die hormonen.
vrijdag 19 juni 2020 om 18:39
Dat is waar Qiyara, zelfacceptatie is nog een stap die ik wel moet zetten. Ik merk dat ik mezelf snel raar vind. Ik woon in een appartementencomplex, en dan zie ik op andere balkonnetjes hoe mensen nu samenkomen en ik zit alleen. Aan de andere kant : vorig weekend had ik drie sociale afspraken.
Ben zelf ook een introvert, maar ik heb er dit jaar voor het eerst moeite mee eigenlij. als ik toch alleen ben. Ik heb bijvoorbeeld een bootje, en vorig jaar vond ik het heerlijk om dan gewoon een dagje in mn eentje de boot op te gaan. Krantje mee, lekkere spulltjes bij AH halen. Maar nu voelt het anders. Ook elke keer die vragen : met wie was je varen dan?! Ja alleen, dus?! Het is ook wel pijnlijk om te zien hoe sommige contacten (vaak al vanaf mijn kindtijd) opeens. afstand nemen en/of andere prioriteiten krijgen. Ik voel me dan toch wel een beetje aan de kant gezet. Nadeel is ook wel dat ik. niet in een stad als Amsterdam, Utrecht of Rotterdam woon. Het ''aanbod'' singles van rond de dertig hier is vrij gering. Er zijn wel veel dertigers, maar meestal gesetteld.
Maarr toch : ik wil de positieve flow weer een beetje terug krijge. Opzich lukt het al beter. dan 2 weken geleden, dus dat is. vooruitgang.
@ julus: 5 dagen op kantoor vind ik ook killing hoor. Maar het maakte wel dat ik van een weeekendje in mn upsel. kon genieten. Dat heb ik nu niet meer. Wat jij zegt. : loslaten, dat wil ik ook bereiken. Ik merk dat ik nog te veel. probeer vast te houden aan bepaalde mensen. Mijzelf / mijn leven afhankelijk maak van hun interesse richting mij. Dat moet ik leren los te laten.
Ben zelf ook een introvert, maar ik heb er dit jaar voor het eerst moeite mee eigenlij. als ik toch alleen ben. Ik heb bijvoorbeeld een bootje, en vorig jaar vond ik het heerlijk om dan gewoon een dagje in mn eentje de boot op te gaan. Krantje mee, lekkere spulltjes bij AH halen. Maar nu voelt het anders. Ook elke keer die vragen : met wie was je varen dan?! Ja alleen, dus?! Het is ook wel pijnlijk om te zien hoe sommige contacten (vaak al vanaf mijn kindtijd) opeens. afstand nemen en/of andere prioriteiten krijgen. Ik voel me dan toch wel een beetje aan de kant gezet. Nadeel is ook wel dat ik. niet in een stad als Amsterdam, Utrecht of Rotterdam woon. Het ''aanbod'' singles van rond de dertig hier is vrij gering. Er zijn wel veel dertigers, maar meestal gesetteld.
Maarr toch : ik wil de positieve flow weer een beetje terug krijge. Opzich lukt het al beter. dan 2 weken geleden, dus dat is. vooruitgang.
@ julus: 5 dagen op kantoor vind ik ook killing hoor. Maar het maakte wel dat ik van een weeekendje in mn upsel. kon genieten. Dat heb ik nu niet meer. Wat jij zegt. : loslaten, dat wil ik ook bereiken. Ik merk dat ik nog te veel. probeer vast te houden aan bepaalde mensen. Mijzelf / mijn leven afhankelijk maak van hun interesse richting mij. Dat moet ik leren los te laten.
vrijdag 19 juni 2020 om 18:47
@Ritmo ik herken heel erg wat je zegt. De afgelopen tijd word je, ook al ben je een introvert, wel meer met je alleen zijn geconfronteerd denk ik. Om mij heen lijkt iedereen ook vooruit te gaan (zelfs in corona tijd) en ik lijk stil te staan. Ik probeer het maar zelf leuk te maken en niet te veel bij stil te staan. Al moet dat soms wel, wat niet fijn is. Dus zelfacceptatie is ook zeker nodig! En ja, ook ik heb weer contact met mn ex gehad in deze tijd omdat je dan toch gaat denken zat ik niet fout? Maar nu alles weer een beetje ''normaal'' is, merk ik dat ik hem eigenlijk niet mis of per se hoef te zien. Dus ik raad je vooral aan om bij je gevoel te blijven en vooral niet uit eenzaamheid te handelen. Wat erg moeilijk kan zijn natuurlijk. En alleen op een bootje kan altijd hoor! Ik denk dat mensen nu denken van oh je moest twee maanden ''verplicht'' op jezelf zijn, dat ze niet begrijpen dat je nu uit vrije wil ook alleen wilt zijn. Maar gewoon doen wat voor jou fijn is.
vrijdag 19 juni 2020 om 18:54
Oeh wat herkenbaar van die ex. Ik heb dat zelf gedaan met twee voormalige vriendinnen waarvan ik eigenlijk wel wist dat ik er beter geen tijd meer in kon investeren. Maar uit eenzaamheid toch maar weer eens contact opgenomen, en voor je het weet word je weer megezogen in de negativiteit waardoor ik twee jaar geleden juist afstand nam.Muis12345 schreef: ↑19-06-2020 18:47@Ritmo ik herken heel erg wat je zegt. De afgelopen tijd word je, ook al ben je een introvert, wel meer met je alleen zijn geconfronteerd denk ik. Om mij heen lijkt iedereen ook vooruit te gaan (zelfs in corona tijd) en ik lijk stil te staan. Ik probeer het maar zelf leuk te maken en niet te veel bij stil te staan. Al moet dat soms wel, wat niet fijn is. Dus zelfacceptatie is ook zeker nodig! En ja, ook ik heb weer contact met mn ex gehad in deze tijd omdat je dan toch gaat denken zat ik niet fout? Maar nu alles weer een beetje ''normaal'' is, merk ik dat ik hem eigenlijk niet mis of per se hoef te zien. Dus ik raad je vooral aan om bij je gevoel te blijven en vooral niet uit eenzaamheid te handelen. Wat erg moeilijk kan zijn natuurlijk. En alleen op een bootje kan altijd hoor! Ik denk dat mensen nu denken van oh je moest twee maanden ''verplicht'' op jezelf zijn, dat ze niet begrijpen dat je nu uit vrije wil ook alleen wilt zijn. Maar gewoon doen wat voor jou fijn is.
Ik probeer nu wel meer bij mijn gevoel te blijven, maar het is soms lastig. Bij mij is de sociale controle best groot, omdat ik uit een redelijk hechte familie kom die allemaal hier in de regio wonen. Wij eten ook regelmatig bij mijn ouders, en dat zijn hele betrokken mensen en zij willen ook wel een beetje een vinger aan de pols houden omdat ik me rond eind april wel eens heb uitgesproken over deze gevoelens (eenzaamheid) jegens hen, en dus vragene ze elke keer: wat heb je deze week/dit weekend gedaan, en met wie / was het leuk. Soms lieg ik maar gewoon, ik wil ook niet elke keer zeggen dat ik alleen was of niks heb gedaan. Maar soms is het wel vervelend. En inderdaad: het was twee maanden verplicht, nu mag het weer, en zit ik alsnog alleen. Maarja, het is even niet anders. Zoals gezegd maak ik nu wel meer een planning, en houd ik me daar ook aan. Voor morgen heb ik een fietstocht uitgestippeld en daarna ga ik nog. even zwemmen in het meer. Dat is toch beter dan dat gehang binnen, en aan het eind van de dag heb ik dan toch wel. een voldaan gevoel.
