Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
maandag 13 januari 2025 om 12:13
Wat fijn dat hij ervoor open staat! Goede stap lijkt me!Minik schreef: ↑12-01-2025 23:15Klopt dat je er een extra kamer voor moet hebben inderdaad, en als we uit elkaar zouden gaan, zou een au pair niet meer werken want die kan maar op één adres wonen en werken, en inderdaad zeer waarschijnlijk houd ik dan geen extra slaapkamer meer over.
Maar goed, dat is geen issue want na dit schooljaar stoppen we er waarschijnlijk toch mee (om andere redenen).
Man staat open voor relatietherapie inmiddels. Nog niet concreet gemaakt (ik moet nu echt afstuderen, mentale ruimte komt over drie weken) en hij vindt het nog steeds een beetje overdreven maar hij wil wel mee.
(en over de au-pair haat... mijn ouders hadden vroeger een hotel dus werkten veel. Daarom hadden wij een au-pair thuis omdat mijn moeder dat vroeger ook gedaan had. Ik vond het alleen maar heel leuk! Het was een Française en ik had het gevoel alsof ik een oudere zus had met een grappig accent.)
maandag 13 januari 2025 om 14:49
maandag 13 januari 2025 om 14:49
maandag 3 februari 2025 om 15:58
Nu drie weken verder; hoe is het gegaan met afstuderen? Hopelijk voel je een beetje meer ruimte nu voor alles, want het is niet niks allemaal wat je schrijft!Minik schreef: ↑12-01-2025 23:15Klopt dat je er een extra kamer voor moet hebben inderdaad, en als we uit elkaar zouden gaan, zou een au pair niet meer werken want die kan maar op één adres wonen en werken, en inderdaad zeer waarschijnlijk houd ik dan geen extra slaapkamer meer over.
Maar goed, dat is geen issue want na dit schooljaar stoppen we er waarschijnlijk toch mee (om andere redenen).
Man staat open voor relatietherapie inmiddels. Nog niet concreet gemaakt (ik moet nu echt afstuderen, mentale ruimte komt over drie weken) en hij vindt het nog steeds een beetje overdreven maar hij wil wel mee.
maandag 17 februari 2025 om 15:25
Afstuderen is als het goed is gelukt, ik wacht de laatste resultaten nog af, maar naar verwachting is alles binnen, gelukkig!
De afgelopen weken waren super hectisch, allemaal de griep en echt stevig ziek geweest, de kinderen ook één voor één dus heleboel gezeik met werken enzo. Maar het is nu achter de rug gelukkig.
Tussen man en mij is het een soort neutraal nu. Geen ruzie, hij staat ook echt veel meer open voor feedback als ik zeg dat ik het niet prettig vind als hij op een bepaalde manier tegen/over mij praat bijvoorbeeld. Hij neemt me dan serieus en zegt ook vaker sorry.
Relatietherapie gaan we deze week samen naar op zoek.
Nog geen gedoe richting Pasen
Wel schoonfamilie die in de meivakantie alweer dingen probeert te plannen, maar ook daarin is man nu echt bezig mij tegemoet te komen. Dingen gaan nu in overleg, want we willen misschien ook nog gewoon met ons gezin iets doen en niet dat dat dan niet meer kan omdat de schoonfamilie al dagen geclaimd heeft. Man ziet ook echt de noodzaak inmiddels wel, want hij ziet ook dat het tussen ons compleet bekoeld is.
Het is een soort raar, we raken elkaar amper meer aan. We leven gewoon naast elkaar. Vorige week gaven we elkaar weer eens een kus (ik realiseer me dat dit heel idioot klinkt, maar dit gebeurt gewoon echt bijna nooit meer) en dan merk ik wel dat er echt ook nog wel heel veel liefde zit, ik hou ook echt nog wel van hem en hij ook van mij, maar we zijn elkaar echt kwijtgeraakt.
De afgelopen weken waren super hectisch, allemaal de griep en echt stevig ziek geweest, de kinderen ook één voor één dus heleboel gezeik met werken enzo. Maar het is nu achter de rug gelukkig.
Tussen man en mij is het een soort neutraal nu. Geen ruzie, hij staat ook echt veel meer open voor feedback als ik zeg dat ik het niet prettig vind als hij op een bepaalde manier tegen/over mij praat bijvoorbeeld. Hij neemt me dan serieus en zegt ook vaker sorry.
Relatietherapie gaan we deze week samen naar op zoek.
Nog geen gedoe richting Pasen
Wel schoonfamilie die in de meivakantie alweer dingen probeert te plannen, maar ook daarin is man nu echt bezig mij tegemoet te komen. Dingen gaan nu in overleg, want we willen misschien ook nog gewoon met ons gezin iets doen en niet dat dat dan niet meer kan omdat de schoonfamilie al dagen geclaimd heeft. Man ziet ook echt de noodzaak inmiddels wel, want hij ziet ook dat het tussen ons compleet bekoeld is.
Het is een soort raar, we raken elkaar amper meer aan. We leven gewoon naast elkaar. Vorige week gaven we elkaar weer eens een kus (ik realiseer me dat dit heel idioot klinkt, maar dit gebeurt gewoon echt bijna nooit meer) en dan merk ik wel dat er echt ook nog wel heel veel liefde zit, ik hou ook echt nog wel van hem en hij ook van mij, maar we zijn elkaar echt kwijtgeraakt.
dinsdag 18 februari 2025 om 12:58
Net het hele topic doorgelezen, want ziek thuis nu.
Interessant topic, zeker nu ik stilaan denk aan de volgende stappen (samenwonen, trouwen, kinderen) in mijn relatie van nu 1 jaar.
Vraagje aan TO: het gedrag dat je man nu stelt, ligt dat in dezelfde/gelijkaardige/totaal andere lijn dan toen jullie nog geen kinderen hadden, bv net samenwoonden? Waren er hints van zijn egoïsme (sorry) of is dit eerder na verloop van tijd zo gegroeid?
Ik werd trouwens echt blij toen ik las hoe je steeds meer voor jezelf aan het opkomen bent
Interessant topic, zeker nu ik stilaan denk aan de volgende stappen (samenwonen, trouwen, kinderen) in mijn relatie van nu 1 jaar.
Vraagje aan TO: het gedrag dat je man nu stelt, ligt dat in dezelfde/gelijkaardige/totaal andere lijn dan toen jullie nog geen kinderen hadden, bv net samenwoonden? Waren er hints van zijn egoïsme (sorry) of is dit eerder na verloop van tijd zo gegroeid?
Ik werd trouwens echt blij toen ik las hoe je steeds meer voor jezelf aan het opkomen bent
Veritas vos liberabit
woensdag 19 februari 2025 om 22:24
Beterschap!Charlotte717 schreef: ↑18-02-2025 12:58Net het hele topic doorgelezen, want ziek thuis nu.
Interessant topic, zeker nu ik stilaan denk aan de volgende stappen (samenwonen, trouwen, kinderen) in mijn relatie van nu 1 jaar.
Vraagje aan TO: het gedrag dat je man nu stelt, ligt dat in dezelfde/gelijkaardige/totaal andere lijn dan toen jullie nog geen kinderen hadden, bv net samenwoonden? Waren er hints van zijn egoïsme (sorry) of is dit eerder na verloop van tijd zo gegroeid?
Ik werd trouwens echt blij toen ik las hoe je steeds meer voor jezelf aan het opkomen bent
Het egoïstische gedrag van mijn man is er altijd in een bepaalde mate geweest, al heb ik dat niet altijd goed gezien door verliefdheid.
Toen we verkering hadden, maakten we echt heel veel ruzie. We zijn echt elkaars tegenpolen in heel veel dingen en het stukje ‘opposites attract’ was heel duidelijk voor ons. Maar het zijn van tegenpolen zorgde dus ook wel toen al voor heel veel wrijving. Tegelijkertijd heeft hij ook heel vaak wel echt dingen opzij gezet voor mij en zo laten merken dat hij echt wel zijn leven wilde aanpassen omdat hij er een partner bij had gekregen.
Toen we gingen trouwen en samenwonen (dat was hetzelfde moment) viel alles waar we eerder ruzie om hadden weg, want toen had hij echt voor mij gekozen en stond ik helemaal op nummer 1 voor hem. Het ging echt van een leien dakje tot de kinderen erbij kwamen. Wat overigens echt nul met de kinderen of zorg voor de kinderen te maken had maar eerder met de emotionele dingen die ik rondom geboorte en eerste maanden meemaakte, waar hij echt totaal niks mee kon. Toen kwam een gebrek aan empathie pas echt naar voren. En sinds de komst van ons derde kind, waar ik overigens echt heel heel heel gelukkig mee ben, is het pas echt mis gegaan. De andere twee kinderen waren gewoon heel erg makkelijk, de derde sliep en slaapt echt waardeloos, heeft heel veel van me gevraagd zowel overdag als ‘s nachts (en nog steeds) en dat in combinatie met een studie en werk is de druppel geworden. Niet die combinatie an sich, maar het totale gebrek aan empathie en hulpvaardigheid vanuit mijn man. En het is echt niet dat hij niets doet ofzo, maar gewoon nul uit zichzelf en als er iets anders is wat zijn aandacht vraagt, of dat nu werk, vrienden, familie of hobby’s is, dan zal dat te allen tijde voor gaan op mijn behoeftes of die van zijn gezin.
Conclusie is eigenlijk dat op het moment dat het prima met mij gaat en ik niet in een enorme piek van stress en drukte zit, het altijd kan voortkabbelen tussen ons en ik wel dingetjes van hem kan overpakken etc. Maar dat zodra ik behoefte heb aan een stapje extra ondersteuning, dat niet gaat komen. Met terugwerkende kracht had ik dat zeker kunnen zien in onze verkeringstijd. En afgelopen jaar heb ik ook wel echt geconcludeerd dat met terugwerkende kracht ik misschien beter een andere keuze had kunnen maken dan met hem te trouwen. Maar die keuze is inmiddels gemaakt en heeft drie fantastische kinderen opgeleverd, dus nu is het zaak om er toch iets werkbaars van te maken (en hopelijk meer dan dat).
maandag 28 april 2025 om 16:14
maandag 28 april 2025 om 23:41
Wat lief Helena. Nu ik klaar ben met studeren is er wel echt wat meer rust gekomen, vooral voor mezelf. Ik merk dat ik wat meer geduld heb en ook gewoon meer energie en mentale ruimte om dingen in huis weer op te pakken. Dat scheelt ook frustratie.
Tegelijkertijd is er vanuit man weinig veranderd nog, we vervallen eerder een beetje in het patroon van voor ik ging studeren. Waarbij ik nu besef dat er dus heel veel op mijn schouders ligt en dat als ik het niet trek, ik man niet kan vertrouwen. Op dit moment trek ik het prima, dus is er geen issue, maar ik wil niet wachten tot het wel weer echt een probleem wordt met wat voor reden dan ook en dat we dan weer bij hetzelfde aan komen.
We hebben nu wel sinds kort een vaste ‘samen’avond in de week, waarop we echt samen een spelletje doen of iets kijken ofzo. Dat doet ons wel goed. En recent op vakantie geweest en toen pakte man wel echt 50/50 de zorg voor de kinderen, dat was ook super fijn. En we hadden soms weer gewoon even lol samen, dat ik toch ook weer dingen zie aan hem die ik wél leuk vind. Ik merk wel dat ik nog steeds op momenten ook zijn moeder lijk, omdat hij echt soms op niveau van de kinderen mee kan gaan discussiëren of mopperen over dingen. Dan moet ik soms echt tussen hem en kind in gaan staan en hun ruzietjes gaan oplossen, super irritant. Hij wordt ook soms fysiek naar de kinderen en daar kan ik echt niet tegen.
Ondertussen wil man wel ook in relatietherapie, er stond al een intakegesprek gepland maar toen werd de therapeut ziek en toen kwam onze vakantie tussendoor dus dat komt er nu nog aan.
Laatste keer dat we met goede vrienden afspraken, wel echt goede gesprekken gehad, zij merken ook wel echt aan ons dat het niet lekker loopt. En dat doet me verdriet want dan denk ik.. als buitenstaanders het merken, merken de kinderen het ongetwijfeld nog veel meer. En dat vind ik super pijnlijk.
Dus ups en downs… we zijn er nog lang niet. Ik hoop echt dat de therapie gaat helpen.
Tegelijkertijd is er vanuit man weinig veranderd nog, we vervallen eerder een beetje in het patroon van voor ik ging studeren. Waarbij ik nu besef dat er dus heel veel op mijn schouders ligt en dat als ik het niet trek, ik man niet kan vertrouwen. Op dit moment trek ik het prima, dus is er geen issue, maar ik wil niet wachten tot het wel weer echt een probleem wordt met wat voor reden dan ook en dat we dan weer bij hetzelfde aan komen.
We hebben nu wel sinds kort een vaste ‘samen’avond in de week, waarop we echt samen een spelletje doen of iets kijken ofzo. Dat doet ons wel goed. En recent op vakantie geweest en toen pakte man wel echt 50/50 de zorg voor de kinderen, dat was ook super fijn. En we hadden soms weer gewoon even lol samen, dat ik toch ook weer dingen zie aan hem die ik wél leuk vind. Ik merk wel dat ik nog steeds op momenten ook zijn moeder lijk, omdat hij echt soms op niveau van de kinderen mee kan gaan discussiëren of mopperen over dingen. Dan moet ik soms echt tussen hem en kind in gaan staan en hun ruzietjes gaan oplossen, super irritant. Hij wordt ook soms fysiek naar de kinderen en daar kan ik echt niet tegen.
Ondertussen wil man wel ook in relatietherapie, er stond al een intakegesprek gepland maar toen werd de therapeut ziek en toen kwam onze vakantie tussendoor dus dat komt er nu nog aan.
Laatste keer dat we met goede vrienden afspraken, wel echt goede gesprekken gehad, zij merken ook wel echt aan ons dat het niet lekker loopt. En dat doet me verdriet want dan denk ik.. als buitenstaanders het merken, merken de kinderen het ongetwijfeld nog veel meer. En dat vind ik super pijnlijk.
Dus ups en downs… we zijn er nog lang niet. Ik hoop echt dat de therapie gaat helpen.
dinsdag 29 april 2025 om 07:08
Wat doet ie??Minik schreef: ↑28-04-2025 23:41Wat lief Helena. Nu ik klaar ben met studeren is er wel echt wat meer rust gekomen, vooral voor mezelf. Ik merk dat ik wat meer geduld heb en ook gewoon meer energie en mentale ruimte om dingen in huis weer op te pakken. Dat scheelt ook frustratie.
Tegelijkertijd is er vanuit man weinig veranderd nog, we vervallen eerder een beetje in het patroon van voor ik ging studeren. Waarbij ik nu besef dat er dus heel veel op mijn schouders ligt en dat als ik het niet trek, ik man niet kan vertrouwen. Op dit moment trek ik het prima, dus is er geen issue, maar ik wil niet wachten tot het wel weer echt een probleem wordt met wat voor reden dan ook en dat we dan weer bij hetzelfde aan komen.
We hebben nu wel sinds kort een vaste ‘samen’avond in de week, waarop we echt samen een spelletje doen of iets kijken ofzo. Dat doet ons wel goed. En recent op vakantie geweest en toen pakte man wel echt 50/50 de zorg voor de kinderen, dat was ook super fijn. En we hadden soms weer gewoon even lol samen, dat ik toch ook weer dingen zie aan hem die ik wél leuk vind. Ik merk wel dat ik nog steeds op momenten ook zijn moeder lijk, omdat hij echt soms op niveau van de kinderen mee kan gaan discussiëren of mopperen over dingen. Dan moet ik soms echt tussen hem en kind in gaan staan en hun ruzietjes gaan oplossen, super irritant. Hij wordt ook soms fysiek naar de kinderen en daar kan ik echt niet tegen.
Ondertussen wil man wel ook in relatietherapie, er stond al een intakegesprek gepland maar toen werd de therapeut ziek en toen kwam onze vakantie tussendoor dus dat komt er nu nog aan.
Laatste keer dat we met goede vrienden afspraken, wel echt goede gesprekken gehad, zij merken ook wel echt aan ons dat het niet lekker loopt. En dat doet me verdriet want dan denk ik.. als buitenstaanders het merken, merken de kinderen het ongetwijfeld nog veel meer. En dat vind ik super pijnlijk.
Dus ups en downs… we zijn er nog lang niet. Ik hoop echt dat de therapie gaat helpen.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 29 april 2025 om 08:16
Tegen kind zeggen iets neer te leggen bijv en als kind niet luistert, het uit de handen trekken. Vier keer zeggen dat kind x moet doen en als kind niet luistert, kind aan de arm meetrekken. Of een tikje op de wang (echt heel zacht, het doet écht geen pijn maar alleen de beweging al vind ik onacceptabel). Het is allemaal net ruw, agressiever dan nodig en niet de manier waarop ik mijn kinderen wil opvoeden (en hij ook niet, het komt echt voort uit frustratie als ze niet luisteren). Ik ben ook best streng voor de kinderen soms, maar hoef daarvoor echt geen fysieke dingen in te zetten om te zorgen dat ze luisteren. Even rustig op ooghoogte komen en kind helder aanspreken dat de grens nu bereikt is, werkt veel beter. De kinderen luisteren gemiddeld ook beter naar mij dan naar hem, wat voor hem ook frustrerend is soms.
dinsdag 29 april 2025 om 08:31
Minik schreef: ↑29-04-2025 08:16Tegen kind zeggen iets neer te leggen bijv en als kind niet luistert, het uit de handen trekken. Vier keer zeggen dat kind x moet doen en als kind niet luistert, kind aan de arm meetrekken. Of een tikje op de wang (echt heel zacht, het doet écht geen pijn maar alleen de beweging al vind ik onacceptabel). Het is allemaal net ruw, agressiever dan nodig en niet de manier waarop ik mijn kinderen wil opvoeden (en hij ook niet, het komt echt voort uit frustratie als ze niet luisteren). Ik ben ook best streng voor de kinderen soms, maar hoef daarvoor echt geen fysieke dingen in te zetten om te zorgen dat ze luisteren. Even rustig op ooghoogte komen en kind helder aanspreken dat de grens nu bereikt is, werkt veel beter. De kinderen luisteren gemiddeld ook beter naar mij dan naar hem, wat voor hem ook frustrerend is soms.
Schakel zsm opvoedondersteuning in. Stop met al dat pappen en nathouden.
dinsdag 29 april 2025 om 08:38
Kun je hier iets meer woorden aan wijden? Wat bedoel je met opvoedondersteuning? En in welke zin vind je dat ik doe aan ‘pappen en nathouden’?
We hebben het dus niet over slaan, kind pijn doen, etc. Maar soms net ruwer gedrag dan nodig, waar ik hem ook direct op aanspreek en laat zien dat het ook anders kan. Ik denk dat elke ouder soms een keer gefrustreerd raakt en iets minder correct reageert op een kind. Dat maakt het absoluut niet goed, maar het is ook niet dat we op niveau veilig thuis bellen zijn aanbeland zeg maar. Eerder dat je ziet dat hij ook niet helemaal 100% lekker in zijn vel zit en dat zijn lontje daardoor iets korter is.
dinsdag 29 april 2025 om 08:50
Het klinkt alsof je zegt; ach ja kan gebeuren...Minik schreef: ↑29-04-2025 08:16Tegen kind zeggen iets neer te leggen bijv en als kind niet luistert, het uit de handen trekken. Vier keer zeggen dat kind x moet doen en als kind niet luistert, kind aan de arm meetrekken. Of een tikje op de wang (echt heel zacht, het doet écht geen pijn maar alleen de beweging al vind ik onacceptabel). Het is allemaal net ruw, agressiever dan nodig en niet de manier waarop ik mijn kinderen wil opvoeden (en hij ook niet, het komt echt voort uit frustratie als ze niet luisteren). Ik ben ook best streng voor de kinderen soms, maar hoef daarvoor echt geen fysieke dingen in te zetten om te zorgen dat ze luisteren. Even rustig op ooghoogte komen en kind helder aanspreken dat de grens nu bereikt is, werkt veel beter. De kinderen luisteren gemiddeld ook beter naar mij dan naar hem, wat voor hem ook frustrerend is soms.
Mijn partner hoeft dit echt niet te flikken, beetje spullen uit handen trekken, kind aan arm meetrekken of een "tikje" (hoezo vergoelijk je dat?) op de wang geven. Ben je besodemieterd.
Ik weet niet wat ik zou doen, het is hier nooit voorgekomen, maar ik zou dit niet laten gebeuren.
dinsdag 29 april 2025 om 08:55
Ik laat dit ook niet gebeuren, spreek man er direct op aan, haal kind uit de situatie en zorg dat man en kind dit oplossen inclusief excuses van man (wat hij heel lastig vindt, maar wel doet). Ik vergoeilijk dat tikje ook helemaal niet, ik vind het waardeloos als hij dat doet (dit was overigens een voorbeeld wat nu één keer is voorgekomen) en dat weet hij heel goed.Nyco schreef: ↑29-04-2025 08:50Het klinkt alsof je zegt; ach ja kan gebeuren...
Mijn partner hoeft dit echt niet te flikken, beetje spullen uit handen trekken, kind aan arm meetrekken of een "tikje" (hoezo vergoelijk je dat?) op de wang geven. Ben je besodemieterd.
Ik weet niet wat ik zou doen, het is hier nooit voorgekomen, maar ik zou dit niet laten gebeuren.
Maar wat dan? Ik had het geloof ik beter niet kunnen schrijven want het complete plaatje wordt nu genegeerd.
dinsdag 29 april 2025 om 09:57
Het complete plaatje is een man die geen rekening houdt met jou, met jullie gezin en met jullie kinderen. Dat hij af en toe, als jullie vakantie hebben, ook wel eens wel leuk kan zijn en dat je dan weer even de man ziet waar je voor viel, doet daar eigenlijk niks aan af.Minik schreef: ↑29-04-2025 08:55Ik laat dit ook niet gebeuren, spreek man er direct op aan, haal kind uit de situatie en zorg dat man en kind dit oplossen inclusief excuses van man (wat hij heel lastig vindt, maar wel doet). Ik vergoeilijk dat tikje ook helemaal niet, ik vind het waardeloos als hij dat doet (dit was overigens een voorbeeld wat nu één keer is voorgekomen) en dat weet hij heel goed.
Maar wat dan? Ik had het geloof ik beter niet kunnen schrijven want het complete plaatje wordt nu genegeerd.
Ik schrik van wat je schrijft over wat hij doet, maar ook hoe jij ernaar kijkt. Het zou niet moeten en je spreekt hem erop aan, maar het gebeurt toch weer een keer. Natuurlijk kan elke ouder een keer uit z'n slof schieten of z'n geduld verliezen, maar ik zou me kunnen voorstellen dat je je dan de tandjes schrikt en zorgt dat het niet meer voorkomt. Bij hem gebeurt het dus vaker...
Wat eten we vanavond?
dinsdag 29 april 2025 om 09:57
Ik vraag me af of dat echt zo is. Het lijkt meer symptomatisch voor wat er gebeurt; je zegt dat je het wel trekt. Maar het gaat hier niet over - weet ik veel - een paar weken wat extra overuren maken op werk, maar om je relatie waarin ook kinderen zijn betrokken. En over het geheel leest het alsof je in "pappen en nathouden" zit, en dus niet alleen ten aanzien van hoe hij met de kinderen doet. Het gaat er niet om dat ze geen pijn hebben, het gaat erom dat hij hiermee een onveilige situatie voor hen creëert. Ik denk dat het barweinig uitmaakt of je vader je een "tikje" (?) geeft of een klap die even pijn doet. Beide situaties zijn onveilig. En dat is wat hier ook gaande is. En natuurlijk hebben je kinderen het hartstikke door dat het niet lekker loopt. Ze voelen de sfeer, ze zien jullie interactie, ze zien hoe het bij anderen gaat. Je kinderen hebben te maken met een (emotioneel) onvolwassen vader, wat los van het fysieke sowieso al onveilig kan aanvoelen. Dat besef mag echt wel wat meer doordringen, lijkt het, en daar zou ik zeker hulp bij vragen in plaats van pappen en nathouden en zelf functioneren als zijn opvoeder.
dinsdag 29 april 2025 om 10:00
Als kind mijn dure bril stond fijn te knijpen dan werd die mooi uit haar vingers gepeuterd hoor. Of met een schaar stond te zwaaien, dat werd ook gewoon afgepakt als kind niet luisterde. Is dat al fysiek agressief? Dan ben ik blijkbaar ook een zeer onthechte ouder.
Het klinkt alsof er meer lucht is in de relatie en dat is een goede start.
Het klinkt alsof er meer lucht is in de relatie en dat is een goede start.
dinsdag 29 april 2025 om 10:54
Hee Minik. Ik snap wat je schrijft over "ik had het beter niet kunnen schrijven", ik denk dat deze vorm van opvoeden heel veel voorkomt maar de meesten blijven er stil over, juist door de afkeuring van de omgeving. Wat je schrijft over je man is op de rand maar ik lees aan alles dat jij je best doet dit goed te kanaliseren, in die zin lees ik geen pappen en nathouden.
Wat ik wel een mooie indicatie vind is de reactie van de kinderen, zijn ze bang voor hun vader? Zijn ze liever niet alleen met ze dan wel? Praat jij wel eens met je kinderen over het gedrag van hun vader? Durven ze dan eerlijk te zijn?
Uit ervaring weet ik dat het gedrag als jij niet in de buurt bent heftiger kan zijn dan wanneer je er wél bent om hem aan te spreken.
Ik denk dat het een hele goede is om zijn opvoedskills ook mee te nemen in relatietherapie, het zegt namelijk heel veel over zijn gemoed van dit moment.
Sterkte!
Wat ik wel een mooie indicatie vind is de reactie van de kinderen, zijn ze bang voor hun vader? Zijn ze liever niet alleen met ze dan wel? Praat jij wel eens met je kinderen over het gedrag van hun vader? Durven ze dan eerlijk te zijn?
Uit ervaring weet ik dat het gedrag als jij niet in de buurt bent heftiger kan zijn dan wanneer je er wél bent om hem aan te spreken.
Ik denk dat het een hele goede is om zijn opvoedskills ook mee te nemen in relatietherapie, het zegt namelijk heel veel over zijn gemoed van dit moment.
Sterkte!
.
dinsdag 29 april 2025 om 11:01
Dankje Roos.
De kinderen zijn niet bang voor hun vader, zijn ook echt prima alleen met hem, kiezen ook zelf voor meegaan met papa boodschappen doen bijvoorbeeld of iets anders.
Daarentegen zijn ze zich er wel bewust van dat papa niet altijd ‘zijn woordjes gebruikt’ omdat dit de termen zijn die wij naar hen gebruiken als ze zelf fysiek op elkaar reageren. Dus de oudste twee zeggen weleens als papa boos wordt en dan bijvoorbeeld dus iets uit handen trekt ‘papa, je moet gewoon je woordjes gebruiken, dat moeten wij ook!!’
Met name met de oudste (6 jaar) kan ik ook wel goed praten, zij heeft soms wel het gevoel dat papa onnodig fel op haar is. En dat vind ik ook. En dat bespreken we dan weer met papa. In die zin is open communicatie gelukkig nog heel goed mogelijk.
De kinderen zijn niet bang voor hun vader, zijn ook echt prima alleen met hem, kiezen ook zelf voor meegaan met papa boodschappen doen bijvoorbeeld of iets anders.
Daarentegen zijn ze zich er wel bewust van dat papa niet altijd ‘zijn woordjes gebruikt’ omdat dit de termen zijn die wij naar hen gebruiken als ze zelf fysiek op elkaar reageren. Dus de oudste twee zeggen weleens als papa boos wordt en dan bijvoorbeeld dus iets uit handen trekt ‘papa, je moet gewoon je woordjes gebruiken, dat moeten wij ook!!’
Met name met de oudste (6 jaar) kan ik ook wel goed praten, zij heeft soms wel het gevoel dat papa onnodig fel op haar is. En dat vind ik ook. En dat bespreken we dan weer met papa. In die zin is open communicatie gelukkig nog heel goed mogelijk.
En hier komt het op neer. Dit komt namelijk alleen voor als het met hem niet top gaat. Drukte op zijn werk = vervelender thuis. En aangezien hij liefst zijn agenda ramvol stopt, zitten wij soms met de gebakken peren. Hij begint dat langzaam maar zeker wel een beetje in te zien, maakt soms andere/betere keuzes maar nog niet voldoende.Ik denk dat het een hele goede is om zijn opvoedskills ook mee te nemen in relatietherapie, het zegt namelijk heel veel over zijn gemoed van dit moment.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
