Sinterklaas met familie

Minik zondag 22 september 2024 om 19:47

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

Youk79 zondag 29 juni 2025 om 14:08

Minik schreef: ↑
29-06-2025 13:26
Sommigen van jullie schrijven dat ik man hier vooral probeer zwart te maken of erkenning probeer te krijgen dat hij een hork is. Ik zat daar nog over na te denken en ik denk dat dat wel een beetje waar is, dat ik ergens die erkenning zoek. Want iedereen die hem kent, inclusief mijn eigen familie bijvoorbeeld, loopt weg met hem. Wat een leuke, lieve man, wat een sfeermaker. En als ik iets onaardigs zeg of doe richting hem word ik daar echt op aangesproken door bijvoorbeeld mijn ouders. En ook zijn familie laat graag merken dat ze vinden dat ik hem lekker vrij moet laten. Het is altijd allemaal vol lof over hem. Dan ga je je op een gegeven moment afvragen of je zelf een enorme zeikerd bent. En misschien ben ik dat ook wel.

Jij bent geen zeikerd hoor. Ik ken dit soort mannen wel op het werk. Super als collega maar zou er zeker geen relatie mee willen.

Het is belangrijk dat jij eerst gaat zien dat hij echt een hork is. Dan pas kun je goed beslissen. Ik snap dat mensen hier willen dat dat proces sneller gaat maar dat is niet zo. Je ogen moeten eerst helemaal open.

Heb je geen vriendin ofzo die meer aan jouw kant staat?

Het is zoals het is

Schrijf_wijzer zondag 29 juni 2025 om 14:08

Star⁴ schreef: ↑
29-06-2025 13:38
Vriendin van mij heeft er ook zo eentje thuis; overal die leuke, attente, aardige man, maar thuis een hork.

Yup dat was hier ook zo

Dan voel je je extra onzichtbaar.

alouette zondag 29 juni 2025 om 14:18

Minik schreef: ↑
29-06-2025 10:03
Smorre, dat doe ik toch?

Ik heb even jouw reactie teruggezocht voor je specifieke vragen.

Ik gun mijn man zijn dingen buitenshuis, maar ik wil het gevoel hebben dat ik voor ga op alle andere dingen. Dat betekent niet dat hij die andere dingen niet kan of mag doen, maar dat houdt voor mij in dat hij overlegt bij het inplannen van afspraken (vooral omdat we nu gewoon nog hele jonge kinderen hebben) en dat als ik een keer behoefte heb aan hem thuis, dat dat kan.

Ik vind dat je hier de kern van het probleem heel goed verwoordt en ik begrijp heel goed dat je dit wil. Volgens mij zou dit ook de basis moeten zijn van een huwelijk waar binnen jullie drie kinderen opvoeden. Wat mij betreft vraag je dus niks geks. Het lastige is wel dat je dit niet kunt afdwingen: als hij dit niet zo voelt of zo kan doen, dan houdt het op. Althans, dat zou voor mij dan wel de conclusie worden denk ik.

alouette zondag 29 juni 2025 om 14:32

Minik schreef: ↑
29-06-2025 12:43
Ik dus ook niet. Maar het is lastig want blijkbaar kun je heel verschillend naar dit soort dingen kijken. Het merendeel van de reacties vindt dat ik mijn man probeer te controleren. Misschien is dat ook wel zo? Ik weet het echt niet. Ik vind wat ik van hem verwacht echt heel normaal en denk dus ook dat anderen dit ook gewoon doen. Maar misschien klopt mijn hele beeld wel niet van hoe zoiets werkt? Ik heb echt geen idee.

Ik vind het wel heel normaal wat je van je man verwacht, en de voorbeelden die je geeft ook echt heel schrijnend. Ik denk dat als jij in je vezels weet dat jij een prioriteit voor hem bent, dat jullie gezin een prioriteit voor hem is, dat er overleg mogelijk is waarbij hij oog heeft voor jouw belangen, jij die controle drang niet meer zou hebben. Omdat er dan vertrouwen is dat jullie een team zijn.

alouette wijzigde dit bericht op 29-06-2025 14:37

0.33% gewijzigd

Ammahoela zondag 29 juni 2025 om 14:36

Zal eens wat raars zeggen: ik denk niet dat jullie elkaars grote liefde zijn.

Dit klinkt als een man die hartstikke uitgecheckt is en eigenlijk het liefst zo weinig mogelijk thuis is. En die, als hij dan thuis is, in jouw ogen niets goed kan doen.

Het leest alsof jullie bij elkaar zijn omdat jullie bang zijn om uit elkaar te gaan, niet omdat jullie zo graag in elkaars gezelschap zijn.

Aangezien je kennelijk bent gaan samenwonen tegelijk met trouwen en scheiden geen optie lijkt: speelt hier nog een of andere religie mee op de achtergrond?

OlleGrieze zondag 29 juni 2025 om 14:45

Pianissimo schreef: ↑
29-06-2025 13:44
Dan zou ik een open relatie voorstellen om dat elders te halen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij nog aantrekkelijk is vanwege zijn gedrag.

Wat een totaal idiote post. Totaal naast de kwestie. Alsof TO iets opschiet met een ' open relatie'. Want dan doen thuis de kaboutertjes al het werk? Dan gaat haar man uit paniek dat zij rond wil neuken, het huishouden doen? Of of of ...

Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.

MissNuada zondag 29 juni 2025 om 15:05

Pianissimo schreef: ↑
29-06-2025 13:44
Dan zou ik een open relatie voorstellen om dat elders te halen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij nog aantrekkelijk is vanwege zijn gedrag.

Iemand die dan bij hen thuis komt en wel vol mee doet met gezin, alle afspraken verdelen en uitvoeren en de huishoudelijk dagelijkse klussen mee doet en de zorgen voor de kinderen en ook leuke dingen doet met hen als gezin?

canis-felis zondag 29 juni 2025 om 15:07

Thalas schreef: ↑
29-06-2025 10:11
Dit bedoel ik inderdaad: de schuld en de verantwoordelijkheid voor de zorg voor kinderen worden door mensen zoals deze poster structureel bij de vrouw gelegd. Zij alleen is verantwoordelijk, zowel voor het opgroeien van de kinderen als voor het gedrag van de man.

Maar je punt: inderdaad. Ik heb gekozen wat ìk het minst slecht voor mijn kinderen vond. En dat was blijven en mijn kinderen in een intact gezin zoveel mogelijk behoeden voor mijn mans falen als ouder. Want in dat gezin kon ik dat, daarbuiten niet meer. Dat kan de verkeerde keuze zijn geweest. Maar ik ben de enige die die inschatting kon en moest maken. En dat feit alleen al: dat ik iedere dag weer de keus moest maken wat het minst slecht voor mijn kinderen was, ìk, is al hartverscheurend en beschadigend. En daar komen oordelen van andere vrouwen, zoals jij, op regelmatige basis bij.

Mariejan deed volgens mij de aanname dat je de situatie in stand hield en niet wezenlijk tegen je man inging. Dat betekent ook dat je in de praktijk niet voldoende opkomt voor je kinderen. Als die aanname (goeddeels) klopt, heeft dat niks te maken met de schuld en verantwoordelijkheid structureel enkel bij de vrouw leggen of oordelen, maar met het feit dat jij een van de twee volwassenen bent die ervoor moet zorgen dat kinderen in een veilige en (op)voedende omgeving kunnen opgroeien. In hoeverre e.e.a. daadwerkelijk schadelijk is (geweest) voor de kinderen, kan ik - en ik neem aan Mariejan - vanaf hier niet beoordelen, maar je hebt het wel over wat je man de kinderen heeft aangedaan. Het klinkt naar en ik geloof zeker dat je hebt gedaan wat jou het beste leek en wat binnen jouw mogelijkheden lag, maar in mijn optiek schreef Mariejan een realistische post en is het nogal wonderlijk om haar te verwijten dat ze "de vrouw" alle verantwoordelijkheid in de schoenen schuift.

Dat kun je dan ook tegen mij zeggen, maar ondertussen ben ik als ruim volwassene nog steeds in therapie vanwege de moeizame band met mijn moeder die doorspekt is van schuldgevoel aan mijn kant omdat het toch mijn váder was die ons dingen aandeed. Maar aangezien mijn moeder het gezin niet wilde opbreken, zat ik opgesloten in een onveilige situatie en was ik de enige die probeerde optreden tegen mijn vader (ondanks mijn angst). "Grappig" genoeg heb ik daar het een en ander aan kenmerken opgedaan van de hechtingsstijl die je beschrijft bij je man. Ik ken de geschiedenis van jouw man niet, maar misschien zit hij in een soort patroon. Ik vermoed wel dat de onveiligheid bij mij thuis net wat groter was, zoals ik al zei kan ik niet beoordelen hoe schadelijk de situatie voor je kinderen is. Ik weet wel dat mijn moeder ook ontzettend hard werkte, meerdere burn-outs heeft doorgemaakt, maar dus wel een situatie liet voortbestaan waarin ik behoorlijk geleden heb en me door haar niet gehoord voelde als ik aangaf dat ik me onveilig voelde of letterlijk vroeg of ze niet beter zou gaan scheiden (dat vroeg ik meer voor haar bestwil dan voor het mijne). Ik weet niet, misschien schrijft Mariejan ook uit eigen (privé of werk) ervaring, maar haar - en mij - verwijten de schuld en verantwoordelijk structureel bij de vrouw te leggen vind ik veel te kort door de bocht.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

canis-felis zondag 29 juni 2025 om 15:14

Thalas schreef: ↑
29-06-2025 10:25
Ja, die vraag is zeker een goede en legitieme vraag, mits gesteld vanuit compassie en oprechte nieuwsgierigheid. In de post die ik quote is het geen vraag, maar een manier waarop vrouwen bij elkaar de norm in stand houden dat het falen van een man als vader de schuld is van de vrouw. Want de vraag hoe je een leven kunt leven met een man die zijn kinderen niet zijn verantwoordelijkheid vindt, wat de oorzaak is van een dergelijke beschadigde visie, wat een oplossing kan zijn, wordt niet ècht gesteld. Er wordt geoordeeld. En dat is niet helpend maar dat bestendigt het probleem.

Jammer dat je het zo leest. Ik zag dat het hoogstens wat direct geformuleerd is. Tegelijkertijd: misschien had ik dat bij mijn moeder ook moeten doen, want op de vanuit schuldgevoel empathische manier heb ik niet tot haar door kunnen dringen. Wat ik begrijp vanuit hoe zij altijd met de situatie is omgegaan - doe maar mee met het "spel", dan is het het snelst weer voorbij - en vanuit het feit dat het tot zich laten doordringen van mijn boodschap waarschijnlijk te pijnlijk is.

Het kan zijn dat ik te veel zit te projecteren, het kan ook zijn dat jij een denkfout maakt.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

canis-felis zondag 29 juni 2025 om 15:24

Minik schreef: ↑
29-06-2025 10:49
Ik heb letterlijk nog nooit zoiets gevraagd voor jengelende kinderen en dat zou ik ook nooit doen. Het is deze periode wel zo dat ik, zeker de eerste weken, hevig overprikkeld kon raken en in paniek raakte, en toen kwam hij dus ook naar huis. Die hele heftige emotie heb ik nu gelukkig niet meer.

Is het niet het vinden van een balans? De situatie van de afgelopen weken is evenmin gezond. Je lijkt nu meteen het hele vertrouwen kwijt, maar zo verwonderlijk kan het toch niet zijn dat zijn patronen en gedrag weer terugkeren? En van daaruit mogelijk ook een bepaalde reactie op de burn-out van eerst gaan rennen en helpen en daarna weerstand omdat hij zich bijv opgesloten of misschien ook wel uitgeput voelt. Als jullie niet willen scheiden zullen jullie het toch moeten doen vanuit jullie aard en gedrag en elkaar daarin ergens moeten vinden. Dat is volgens mij nooit een proces van een paar maanden, laat staan een kentering omdat een van de twee burn-out raakt.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

canis-felis zondag 29 juni 2025 om 15:26

Youk79 schreef: ↑
29-06-2025 10:51
Dat het er even is en dan niet meer dat is ook pijnlijk. Heel erg pijnlijk en moeilijk

Dat kan ik me, ondanks dat ik het idee dat zo'n kentering structureel is niet realistisch vind, heel goed voorstellen.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

meisje85 zondag 29 juni 2025 om 16:01

Minik schreef: ↑
29-06-2025 11:27
Ik snap je punt. Maar hoe doe ik dit dan? Ik heb behoeftes, man voldoet daar op dit moment niet aan. Ik spreek naar hem uit waar ik behoefte aan heb (anders lukt het helemaal nooit lijkt me?) en dan is het toch een beetje aan hem wat hij daarmee doet?

Ik heb hier nog even over nagedacht en wat opvalt, is dat jij je behoeftes op zo'n manier formuleert dat het iets is waar je man aan moet voldoen. Eigenlijk: dit is een rijtje eisen van mij aan jou. En natuurlijk heb je in je relatie behoeftes en kan de ander daar al dan niet invulling aan geven, maar ik kan me ook voorstellen dat de therapeut niet bedoelde dat jij je behoeftes zou formuleren als een soort wensenlijst in zijn richting. Want dat je je gezien wil voelen, bijvoorbeeld, is er natuurlijk eentje waarin hij een rol heeft, maar dat is ook een behoefte die veel verder gaat dan de relatie. Zoiets kan je niet volledig op zijn bordje leggen. Het kan bijvoorbeeld best dat je je in het leven in het algemeen niet echt gezien voelt. Ik weet niet of dat zo is, maar ik kan me daar gezien je initiële vraag en de reacties van anderen in je omgeving op jullie relatie, iets bij voorstellen. Dus behoeftes formuleren: ja. Maar kijk daarbij ook naar wat van jou is en welke deel je wel/niet bij hem kan neerleggen. En zie het dus niet perse als een lijst vaardigheden en kwaliteiten waaraan hij moet voldoen, maar ook als iets waar je misschien zelf mee aan de slag kunt/moet.

Lalaloepsie zondag 29 juni 2025 om 16:17

Wellicht kun jij inderdaad (ook) meer oog voor jezelf krijgen, wat dat betreft is het niet toekomen aan sporten voor jezelf een signaal dat jij jouw eigen welzijn serieus (en in eigen hand) mag nemen.

En natuurlijk kun jij lopende zaken pas gerust loslaten als je het vertrouwen hebt dat hij ze ook daadwerkelijk van je overneemt (ipv telkens nog te moeten controleren of hij het heeft overgenomen of laten barsten zoals met de urgente afspraak rondom kind)

Hoewel, ik kan me ook voorstellen dat alvast gaan leven als single mom, de kinderopvang buiten hem om regelen zodat jij 's avonds kunt sporten, makkelijker is dan doordringen tot hem.
Hij lijkt alleen bezig met de scheiding voorkomen, het perfecte plaatje in stand houden, dan dat hij bezig is met jou.

Hoe dan ook: succes!

Fiorah zondag 29 juni 2025 om 17:14

Het "controleren" is eigenlijk meer: checken, constant checken, of je nu gelijk hebt in het idee dat je man jullie niet hoog op zijn prioriteitenlijstje heeft staan, of dat hij jullie misschien alsnog hoger zal zetten.

Dat doe je actief, hem appen als hij lang weg blijft, maar ook passief, door te hopen op iets wat niet komt, niet te vertrouwen dat iets goed komt.

Ik snap dat heel goed. De ellende is dat je hierin je eigen gevoel in stand houdt: als hij jullie wel op 1 zet, eventjes, voelt dat goed mar weegt het niet op tegen de andere momenten. En als hij jullie niet op 1 zet, voel je je bevestigd.

Ik vraag me af of je op zoek bent naar goedkeuring/bevestiging om het besluit gaan of blijven te nemen.

Als je maar weet of je 'gelijk' hebt, dus "nee man gaat niet veranderen" of ongelijk "het zit er nog wel in", dan heb je een legitimering voor het besluit. En jij blijft zoeken, heb ik gelijk of ongelijk, zit het er nog in, is er nog een kans, verwacht ik te veel, als hij nou een stukje naar mij toe beweegt gaat het beter, etc.

Dat begrijp ik waanzinnig goed, maar het is zo slopend. Voor je man waarschijnlijk ook, want die faalt hoe dan ook. En dat naast het 'gewone' dagelijks slopende: een gezin met drie kleine kinderen. Dat is al zwaar als je wel als team werkt.

Itsnojoke zondag 29 juni 2025 om 17:17

Pianissimo schreef: ↑
29-06-2025 13:16
Is dat niet wat zij al jaren doet in haar eentje? Het huwelijk proberen te redden terwijl hij het allemaal wel prima vindt? Zodra zij één stap harder zet, gaat hij juist lekker aangenaam een versnelling lager. Zodra zij één stap harder zet neemt hij nog meer ruimte voor zichzelf.
Man, ik word iedere keer zo pissig van dit topic dat ik hier beter niet kan lezen.

Ik begrijp in ieder geval niet waarom mijn reactie blijkbaar oproept dat je zo pissig wordt.

Itsnojoke zondag 29 juni 2025 om 17:30

Lalaloepsie schreef: ↑
29-06-2025 16:17

En natuurlijk kun jij lopende zaken pas gerust loslaten als je het vertrouwen hebt dat hij ze ook daadwerkelijk van je overneemt (ipv telkens nog te moeten controleren of hij het heeft overgenomen of laten barsten zoals met de urgente afspraak rondom kind)

Minik zegt: denk aan iets als tandarts/huisarts. Ongetwijfeld noodzakelijk, maar urgent? Dat betwijfel ik in deze context. Ik lees het meer als iets wat wel moet gebeuren, dan als iets urgents.

Lalaloepsie zondag 29 juni 2025 om 17:37

Minik schreef: ↑
29-06-2025 13:20
Ik zei ook, los het zelf op. Maar het is vrij urgent, het moet echt gebeuren. En hij deed niks. Ik heb drie keer gezegd, op verschillende dagen, dat ik wilde dat hij het oploste, gevraagd wanneer hij dacht te gaan bellen, alleen maar irritatie vanuit hem. En toen ging hij bellen, vond hij na letterlijk 3 minuten dat ze hem veel te lang in de wacht lieten staan en hing op. Uiteindelijk heeft hij het met nog meer aandringen wel geregeld, maar dit hele gedoe kost mij ook dusdanig veel energie dat ik regelmatig denk, ik doe het zelf wel. Want als ik hierop moet wachten…

Ja, want dat kost je minder energie en levert je minder frustratie op.

Sierlijk zondag 29 juni 2025 om 17:41

Heel eerlijk, dit gaat 'm niet worden. Hij is zoals hij is, zoals jij ook bent zoals je bent.

Mijn advies zou zijn: stop met vechten om je huwelijk in stand te houden. Scheiden mag. Je kan stellen dat jij er alles aan gedaan hebt, maar als jij de enige bent, en dat ben je, dan is het trekken aan het dood paard.

Het is niet makkelijk, dat is het nooit.

Je kan je ook afvragen waarom jij ten koste van jezelf dit huwelijk in stand wil houden.

Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!

S-Groot zondag 29 juni 2025 om 18:45

Minik schreef: ↑
29-06-2025 13:26
Sommigen van jullie schrijven dat ik man hier vooral probeer zwart te maken of erkenning probeer te krijgen dat hij een hork is. Ik zat daar nog over na te denken en ik denk dat dat wel een beetje waar is, dat ik ergens die erkenning zoek. Want iedereen die hem kent, inclusief mijn eigen familie bijvoorbeeld, loopt weg met hem. Wat een leuke, lieve man, wat een sfeermaker. En als ik iets onaardigs zeg of doe richting hem word ik daar echt op aangesproken door bijvoorbeeld mijn ouders. En ook zijn familie laat graag merken dat ze vinden dat ik hem lekker vrij moet laten. Het is altijd allemaal vol lof over hem. Dan ga je je op een gegeven moment afvragen of je zelf een enorme zeikerd bent. En misschien ben ik dat ook wel.

Ik herinner me dat je nogal bent van 'niet de vuile was buitenhangen' en dus nauwelijks vertelt hoe het nou echt gaat thuis. Dan is het niet gek als de mensen om je heen raar opkijken als jij een keer negatief doet over je man die normaal altijd zo geweldig is. *

Ik ga mee met Meisje: jouw behoefte om gezien te worden is niet alleen maar tav je man. Hierboven zeg je het zelf ook duidelijk: je wil ook door anderen gezien worden. Maar dan zul je jezelf ook wel moten laten zien. Als jij niet open bent, jezelf laat zien, dan kun je ook niet gezien worden voor wie je bent en waar je mee zit.

*Edit: wat ik wel zie is dat je vaak met wat aparte voorbeelden komt. Kleine dingen die normaal gesproken echt niet zoveel irritatie op zouden moeten wekken, dan snap ik wel dat je familie daar ook wat negatief op reageert naar jou. In sommige posts hier ben je heel helder, over het grote plaatje, dat je je erg alleen voelt staan in je rol als ouder en in je relatie. Ik denk dat als je meer vanuit die gevoelens de gesprekken voert mensen echt wel anders reageren.

Minik zondag 29 juni 2025 om 19:09

Itsnojoke schreef: ↑
29-06-2025 17:30
Minik zegt: denk aan iets als tandarts/huisarts. Ongetwijfeld noodzakelijk, maar urgent? Dat betwijfel ik in deze context. Ik lees het meer als iets wat wel moet gebeuren, dan als iets urgents.

Ik reageer later even op de rest en haal dit straks weg ivm herkenbaarheid. Het ging om een verlopen paspoort van kind, wat vervangen moet worden vóór we op vakantie gaan en dat is over drie weken. Man vergat de afspraak en dat ontdekte hij toen ik vroeg of het was gelukt. En de wachttijden in onze gemeente zijn 6 weken dus dat is te lang voor onze vakantie. Dus het moest écht snel geregeld worden en met spoed aangevraagd (=2x zo duur ook nog)

Minik zondag 29 juni 2025 om 20:15

@fiorah, dankjewel voor je uitgebreide reactie. Zoals jij het zegt, zit het inderdaad. Ik heb alleen echt geen flauw idee hoe ik dat kan doorbreken.

@S-groot, ik voel me eigenlijk heel erg gezien en gehoord op heel veel andere vlakken. Op mijn werk, bij mijn studie, bij vriendinnen. Ik heb heel fijne mensen om me heen. Maar als het gaat om mijn relatie, voel ik me door man niet gezien/gehoord, maar in dat hele gebeuren inderdaad ook niet door familie. En dat komt door het niet graag vuile was buiten hangen, dat klopt. Vriendinnen weten er wel van en daar vind ik een luisterend oor en ook advies of kritische vragen en dat vind ik fijn.

Iemand vroeg naar religie, wij hebben inderdaad een christelijke achtergrond en ik denk dat als ik dat niet gehad had, ik ook makkelijker een punt zou zetten achter een huwelijk. Dit zit erg diep en is ook echt een innerlijke overtuiging dat een huwelijk iets is wat je in principe niet moet verbreken.

MissNuada zondag 29 juni 2025 om 21:05

Minik schreef: ↑
29-06-2025 19:09
[...]

Lutser.

moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-07-2025 22:29
Reden: Het quoten van teksten waarbij verzocht wordt niet te quoten is NIET toegestaan

73.01% gewijzigd

Itsnojoke zondag 29 juni 2025 om 21:08

MissNuada schreef: ↑
29-06-2025 21:05
Lutser.

Waarom quote je dat? Er staat dat ze het nog weg wil gaan halen.

framboosje123 dinsdag 1 juli 2025 om 20:04

Minik schreef: ↑
29-06-2025 01:10
Lief dat je het vraagt. De dagelijkse gang van zaken is/was ten positieve veranderd, maar ik heb enorm mijn twijfels bij de bestendigheid van deze veranderingen. Man zei in sessie 2 bij de therapeut dat hij hoopt dat ‘Minik snel haar dingen in huis weer op kan pakken’. Man is bijzonder ongelukkig in dingen verwoorden, maar sinds een week is het begrip voor mij en dingen overnemen en overleggen enorm aan het afnemen. Dat bespreekbaar maken lukt deels, man past vervolgens zijn weekplanning wel aan (het ging dus drie weken goed en toen had hij 6(!) avonden in deze week iets staan) maar met gemopper en gedoe. En het idee overleg of checken of iets kan/handig/wenselijk is, is alweer verdwenen.

Gelukkig deze week ook therapie gehad waarin dit hele gebeuren ter sprake kwam. Ik vond het een goede sessie, we moesten gewoon dit bespreken met tips hoe van de therapeut en dan brak hij af en toe in het gesprek in om ons te helpen betere vragen te stellen enzo. Leidde tot een opener gesprek zonder ‘ja maar’ waarin ik het gevoel had dat man ook echt naar mij luisterde en we meer tot de kern kwamen. Mans conclusie eind van de sessie ‘dit voelt alsof ik aan het werk ben’ (hij voert op zijn werk veel gesprekken met werknemers (HR)). Dus ik vroeg wat hij daarmee bedoelde, blijkt hij dus emoties, als hij die überhaupt al voelt, compleet uit te zetten en puur de opdracht van de therapeut uit te voeren. In de auto terug zei man het een hele stomme en nutteloze sessie te vinden en makkelijk geld verdienen voor de therapeut ‘want hij laat ons alle vragen stellen’. Ik werd tijdens het gesprek bij de therapeut juist wel geraakt en werd ook even een klein beetje emotioneel. Ik vroeg man wat hij ervan vond dat ik emotioneel werd. Zijn reactie: ‘irritant, want ik wil niet dat je huilt, want dan moet ik dat weer oplossen’.

En vanavond had man een activiteit met vrienden tot 12 uur en daarna zou hij naar huis komen. Nu nog niet thuis, geen bericht, niks. Dus ik maak me zorgen, appte en belde, geen reactie. Nu net berichtje dat hij toch nog even de stad in is. Ik vind dat dus mateloos irritant. Laat dat dan weten, check even of het thuis goed gaat.

Mijn autisme radar gaat hier dus echt bij af. Hij snapt echt niks van emoties.

framboosje123 dinsdag 1 juli 2025 om 20:40

Minik schreef: ↑
29-06-2025 12:24
Ergens een keer overdag een appje sturen om te vragen hoe het gaat. Checken of ik me oké voel en het goed gaat met de kinderen. Eerder thuis komen als het niet gaat (dit is allemaal burn-out gerelateerd, zou in een normale setting niet zo nodig zijn).

Bij het maken van plannen voor de avonden even overleggen of ik iets wilde doen/nodig heb. Ook burn-out gerelateerd: vragen of het oké is dat hij gaat of dat ik het van hem nodig heb dat hij thuis blijft (waarbij ik op één na alle keren heb gezegd dat hij prima kon gaan), of dat hij nog iets voor me kan doen voor hij gaat bijvoorbeeld. Op onze week planner kijken en een knelpunt voorzien en gelijk een mogelijke oplossing voorstellen waarin híj het meeste werk heeft.

Een schoonmaakster regelen, de was doen, boodschappen doen, koken. Checken wie er voor welk deel van de week boodschappen doet/heeft gedaan, of er nog iets nodig is en met mij overleggen of hij of ik dat gaat halen.

Allemaal dit soort dingen. En dat zijn dan de ‘grote’ dingen. De kleine dingen doen misschien nog wel meer: een kind helpen wat een snotneus heeft, met de kinderen een spelletje doen, als ik bezig ben met koken, dat hij dan zorgt dat de kinderen me even met rust laten. Een kopje thee voor me zetten, etc.

Vrijwel alles van deze opsomming is de afgelopen week weer compleet achterwege gelaten. Man zegt twee dagen van tevoren ‘ik ga dan dat doen, ben er niet met eten’. Man vraagt weer wat we gaan eten elke dag zonder daar zelf enig initiatief in te nemen. Man had een afspraak geregeld voor een kind voor iets belangrijks (denk in de richting tandarts/huisarts) maar was de afspraak vergeten en maakt geen nieuwe afspraak ‘regel jij dat even, jij hebt meer tijd’. Enz.

Je vraagt echt niks teveel. Dit zijn heel normale dingen. Hij is inderdaad gewoon een hork en geen relatie materiaal. Leuk als gewone vriend maar niet als partner. Nog knap dat je het zolang met hem hebt volgehouden, ik had het niet gekund . En heel jammer en stom dat jouw familie je niet steunt en geen moeite doet om jouw kant te begrijpen. Dan nemen ze lekker zelf maar een relatie met hem, als ze hem zo leuk vinden. Maar waarschijnlijk is het een schande als je uit elkaar zou gaan gezien je christelijke achtergrond en vinden ze dat het niet hoort dat een vrouw kritiek heeft op haar man. En reageren ze daarom zo.

Actieve topics