Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
zondag 29 juni 2025 om 10:38
Zo schrijf je het heel helder!Minik schreef: ↑29-06-2025 09:46Ik weet het gewoon niet. Ik denk dat deze burn-out een beetje hetzelfde is misschien als tijdens een zwangerschap. Dat je ook gewoon niet zo helder kunt nadenken en soms vindt dat je heel erg gelijk hebt terwijl je pas na de geboorte van de baby weer een beetje redelijk kan nadenken (althans, zo was ik in mijn zwangerschappen door alle hormonen).
Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen, ik wil niet het leven van mijn kinderen verwoesten. Niet vol in de emotie en vermoeidheid grote levenskeuzes maken. Ik heb op dit moment van man nodig dat hij drie extra stappen zet en dat ik het niet hoef te doen. Ik weet dat dat niet eerlijk is, ik heb het ook zo benoemd in therapie. Dus mijn wensen en verwachtingen zijn nu wellicht torenhoog, te hoog. Het komt voort uit jarenlang alles maar laten gebeuren. Hoe dit topic ooit begon, was voor mij een eye opener dat man mijn leven bepaalt en dat ik me voeg naar zijn wensen. En dat ik dat dus niet meer wil. Maar hoe dan wel? Ik heb geen idee. Sinds ik dat inzicht heb gekregen, ben ik alleen nog maar oververmoeid geweest. Ik hikte tegen de burn-out aan en ben er nu in gevallen. Dus echt helder en rustig nadenken, dat heb ik nog helemaal niet kunnen doen.
Geef jezelf de tijd. De beslissing hoeft niet nu. Herstel duurt sowieso even, ook al je wel steun krijgt.
Het is zoals het is
zondag 29 juni 2025 om 10:41
Het is je volste recht om een scheiding te overwegen. Het gebeurt nou eenmaal, dat je in een ander stadium van je leven beseft dat jullie elkaar niet (meer) kunnen geven wat jullie nodig hebben. Heel verdrietig, maar soms is dat de conclusie.Minik schreef: ↑29-06-2025 10:29Itsnojoke, nogmaals, het klopt dat ik op dit moment meer van man verwacht dan ik zelf kan geven. Ik ben me daar heel bewust van.
Man maakte een enorme ommezwaai in gedrag naar mij en onze kinderen vanaf de dag dat ik een burn-out kreeg. Ik stond vol verbazing te kijken wat er gebeurde. Hij benoemde zelf in therapie dat hij het maar een kleine verandering vond en dat het hem weinig moeite kostte. Ik dacht, wauw, we kunnen ervoor gaan. In de afgelopen 1,5 maand heb ik heel veel rust genomen, heeft man heel veel overgenomen, hadden we weer lol samen, hadden we weer spontane seks, was het leuk. Ik gunde man weer vanalles, we hadden goede gesprekken. Man gaf aan dat hij nu ook het gevoel had echt te kunnen genieten van zijn activiteiten buitenshuis omdat ik er ook eindelijk volledig achter kon staan, er ontstond een evenwicht. Geen echt eerlijk evenwicht want ik deed veel en veel minder dan anders, en heb juist heel weinig input geleverd in ons gezin en hij juist veel. Maar het leidde voor ons beiden wel echt tot een plezierigere situatie.
En nu lijkt hij het wel mooi geweest te vinden. Nu mag het weer terug naar het oude, moet ik mijn dingetjes maar weer gewoon gaan oppakken en heeft hij geen zin meer in overleg.
En ja dan klopt het volledig dat ik de bal nu enórm bij hem leg. Ik wéét dat dat niet eerlijk is, het komt voort uit totale oververmoeidheid waarin ik nu van hem gewoon heel veel nodig heb. Hij zei in eerste instantie dat dat hem dus weinig moeite kostte, maar nu ineens lijkt hij het zat te zijn.
Dus je hebt gelijk, op dit moment hoop ik dat hij het weet te fixen. Eerlijk is het absoluut niet. Ik hoop dat ik ook energie vind om zelf dingen te fixen, ik ga ervoor in therapie. Het kost tijd en moeite, ik ben bereid dat erin te steken, maar nu verwacht ik (en dat is dus niet eerlijk) meer tijd en moeite van hem dan van mezelf.
Een grote oefening van de therapeut was opschrijven wat je behoeftes zijn in een relatie (met behulp van vragen). Dan kom ik tot de conclusie dat hij op dit moment absoluut niet aan mijn behoeftes voldoet. Dan wordt de conclusie óf dat het ophoudt, óf hij zal moeten proberen meer aan mijn behoeftes te voldoen. Hij zégt dat hij absoluut niet wil scheiden. Ik zeg dat ik een scheiding heel serieus overweeg, maar dat ik vooral omwille van de kinderen hoop dat het niet nodig is. Dus ik heb de bal bij hem gelegd om te laten zien dat hij dat echt niet wil.
Wel vind ik het bijzonder dat je ronduit zegt: HIJ mag het huwelijk gaan redden, niet JIJ of JULLIE. Je vindt dat zijn taak, hoewel je beseft dat dat oneerlijk is. Waarom blijf je in die houding volharden, als je ten volle beseft hoe oneerlijk dat is? Ik vind dat bijna wreed.
zondag 29 juni 2025 om 10:42
Op mij kom je totaal niet zo over Minik. Gewoon even voor de zekerheid dat je weet dat niet iedereen dit denktItsnojoke schreef: ↑29-06-2025 10:16Zelf in therapie gaan is sowieso verstandig, daar kan je alleen maar van groeien. Hopelijk gaat je er heel veel aan hebben.
Het proberen? Tja, jij zit in de situatie, ik niet, ik kan alleen maar aangeven hoe jouw geschreven woord op mij overkomt. En dat is: je wil hem fixen. Je lijkt niet echt te zien wat je zelf zou kunnen doen. Je hebt behoefte aan controle over hem (of over alles?) Je zoekt voortdurend naar bewijs dat hij het niet goed doet. Je bent vijandig en zoekt niet naar verbinding, maar naar bewijs van je gelijk.
Misschien heb ik het helemaal mis, hopelijk wel. Maar dit is hoe je woorden in het topic op mij overkomen. Ik vind het geen teken van 'ik probeer het echt'.
Het is zoals het is
zondag 29 juni 2025 om 10:43
Ook weer eens. Als mijn man uit is met vrienden, ga ik op dat moment niet voor op alles. Het steeds terugroepen naar huis voor jengelende kinderen is puur controle en checken of zij inderdaad vóór gaat.ldp schreef: ↑29-06-2025 10:38Maar je hoeft toch niet op elk moment van elke dag voor te gaan op alle andere dingen? Natuurlijk wel als er iets aan de hand is, maar op een willekeurige avond waarop je gewoon kunt gaan slapen, op een zondagochtend waarop je gewoon kunt gaan zitten koffiedrinken of weet ik veel wel moment is dat toch niet nodig?
Ik vind dit al een heel ongezond uitgangspunt.
Natuurlijk, als er een noodsituatie is vertrouw ik er op dat mijn man alles uit zn handen laat vallen en ik voorop kom (en omgekeerd) maar als er een kind een beetje jengelig is of als iemand denk dat de was opgevouwen moet worden dan is dat niet zo'n situatie.
zondag 29 juni 2025 om 10:47
En dat jij dit ‘natuurlijk’ kan noemen, zegt iets over wat klopt in jouw relatie.ldp schreef: ↑29-06-2025 10:38Maar je hoeft toch niet op elk moment van elke dag voor te gaan op alle andere dingen? Natuurlijk wel als er iets aan de hand is, maar op een willekeurige avond waarop je gewoon kunt gaan slapen, op een zondagochtend waarop je gewoon kunt gaan zitten koffiedrinken of weet ik veel wel moment is dat toch niet nodig?
Ik vind dit al een heel ongezond uitgangspunt.
Natuurlijk, als er een noodsituatie is vertrouw ik er op dat mijn man alles uit zn handen laat vallen en ik voorop kom (en omgekeerd) maar als er een kind een beetje jengelig is of als iemand denk dat de was opgevouwen moet worden dan is dat niet zo'n situatie.
In mijn relatie is dit dus niet zo ‘natuurlijk’. Wat je een noodsituatie vindt, verschilt natuurlijk per persoon, en als iemand met een ambulance naar het ziekenhuis zou moeten van ons gezin, dan weet ik vrij zeker dat man wel direct zou komen. Maar er zijn veel, te veel, situaties geweest die ik urgent genoeg vond om voor naar huis te komen, maar man dus niet. Twee kotsende kinderen tegelijk, alle bedden vies, en zelf moeten kotsen bijvoorbeeld. Man zit bij vrienden en komt er niet voor naar huis. Kind erg ziek, sterke vermoedens van hersenvliesontsteking (was het uiteindelijk gelukkig niet), man komt niet naar huis om op de andere kinderen te passen terwijl ik met kind naar de SEH ging, de buren konden toch wel even oppassen? Ik net bevallen met een keizersnede, na een dag of 9 (ik herstelde vrij slecht, kon nog amper lopen) ging de wond hevig ontsteken en schoot open, bloed en pus overal. Dat is na zijn werk toch ook nog wel zo? Denk maar niet dat hij eerder naar huis kwam.
Dát is mijn leven. En dat is dus mijn referentiekader. En daar leek nu ineens verandering in te komen. En nu dus niet meer.. en dat doet pijn.
zondag 29 juni 2025 om 10:49
Ik heb letterlijk nog nooit zoiets gevraagd voor jengelende kinderen en dat zou ik ook nooit doen. Het is deze periode wel zo dat ik, zeker de eerste weken, hevig overprikkeld kon raken en in paniek raakte, en toen kwam hij dus ook naar huis. Die hele heftige emotie heb ik nu gelukkig niet meer.
minik wijzigde dit bericht op 29-06-2025 10:52
0.26% gewijzigd
zondag 29 juni 2025 om 10:49
Welnee, het komt doordat Minik (anders dan jullie denk ik) al heeft ervaren dat ze ook in nood vaak niet voorgaat bij man. Die voorbeelden heeft ze hier ook beschreven. Daarom vindt ze dat nu zo belangrijk en daarom is dat vertrouwen er niet. Lijkt mij heel logisch
Het is zoals het is
zondag 29 juni 2025 om 10:52
Ik was vergeten zelf te quoten op wie ik reageerde en ik heb dat wat onhandig aangepast
Zag net dat je het zelf ook heel helder beschrijft. Ik vind al je voorbeelden echt vreselijk! Ik zou daar niet mee kunnen leven
Het is zoals het is
zondag 29 juni 2025 om 10:54
Deze voorbeelden klinken inderdaad niet leuk, niet betrokken en niet als iets waar je genoegen mee zou moeten nemen.Minik schreef: ↑29-06-2025 10:47En dat jij dit ‘natuurlijk’ kan noemen, zegt iets over wat klopt in jouw relatie.
In mijn relatie is dit dus niet zo ‘natuurlijk’. Wat je een noodsituatie vindt, verschilt natuurlijk per persoon, en als iemand met een ambulance naar het ziekenhuis zou moeten van ons gezin, dan weet ik vrij zeker dat man wel direct zou komen. Maar er zijn veel, te veel, situaties geweest die ik urgent genoeg vond om voor naar huis te komen, maar man dus niet. Twee kotsende kinderen tegelijk, alle bedden vies, en zelf moeten kotsen bijvoorbeeld. Man zit bij vrienden en komt er niet voor naar huis. Kind erg ziek, sterke vermoedens van hersenvliesontsteking (was het uiteindelijk gelukkig niet), man komt niet naar huis om op de andere kinderen te passen terwijl ik met kind naar de SEH ging, de buren konden toch wel even oppassen? Ik net bevallen met een keizersnede, na een dag of 9 (ik herstelde vrij slecht, kon nog amper lopen) ging de wond hevig ontsteken en schoot open, bloed en pus overal. Dat is na zijn werk toch ook nog wel zo? Denk maar niet dat hij eerder naar huis kwam.
Dát is mijn leven. En dat is dus mijn referentiekader. En daar leek nu ineens verandering in te komen. En nu dus niet meer.. en dat doet pijn.
zondag 29 juni 2025 om 10:54
Hier doe je het volgens mij weer. De opdracht is om aan de slag te gaan met je behoeftes en vervolgens leg je de bal weer bij hém neer. Dat is dan weer het volgende recept voor teleurstelling toch? Het gaat erom dat je jezelf (en je behoeftes) serieus neemt en in contact brengt in je relatie. En wat je partner daar vervolgens mee doet, dáár ga je dus niet over. Wat het effect is op jou, daar ga je dan juist wél weer over. Beter kan ik het niet uitleggen.Minik schreef: ↑29-06-2025 10:29Itsnojoke, nogmaals, het klopt dat ik op dit moment meer van man verwacht dan ik zelf kan geven. Ik ben me daar heel bewust van.
Man maakte een enorme ommezwaai in gedrag naar mij en onze kinderen vanaf de dag dat ik een burn-out kreeg. Ik stond vol verbazing te kijken wat er gebeurde. Hij benoemde zelf in therapie dat hij het maar een kleine verandering vond en dat het hem weinig moeite kostte. Ik dacht, wauw, we kunnen ervoor gaan. In de afgelopen 1,5 maand heb ik heel veel rust genomen, heeft man heel veel overgenomen, hadden we weer lol samen, hadden we weer spontane seks, was het leuk. Ik gunde man weer vanalles, we hadden goede gesprekken. Man gaf aan dat hij nu ook het gevoel had echt te kunnen genieten van zijn activiteiten buitenshuis omdat ik er ook eindelijk volledig achter kon staan, er ontstond een evenwicht. Geen echt eerlijk evenwicht want ik deed veel en veel minder dan anders, en heb juist heel weinig input geleverd in ons gezin en hij juist veel. Maar het leidde voor ons beiden wel echt tot een plezierigere situatie.
En nu lijkt hij het wel mooi geweest te vinden. Nu mag het weer terug naar het oude, moet ik mijn dingetjes maar weer gewoon gaan oppakken en heeft hij geen zin meer in overleg.
En ja dan klopt het volledig dat ik de bal nu enórm bij hem leg. Ik wéét dat dat niet eerlijk is, het komt voort uit totale oververmoeidheid waarin ik nu van hem gewoon heel veel nodig heb. Hij zei in eerste instantie dat dat hem dus weinig moeite kostte, maar nu ineens lijkt hij het zat te zijn.
Dus je hebt gelijk, op dit moment hoop ik dat hij het weet te fixen. Eerlijk is het absoluut niet. Ik hoop dat ik ook energie vind om zelf dingen te fixen, ik ga ervoor in therapie. Het kost tijd en moeite, ik ben bereid dat erin te steken, maar nu verwacht ik (en dat is dus niet eerlijk) meer tijd en moeite van hem dan van mezelf.
Een grote oefening van de therapeut was opschrijven wat je behoeftes zijn in een relatie (met behulp van vragen). Dan kom ik tot de conclusie dat hij op dit moment absoluut niet aan mijn behoeftes voldoet. Dan wordt de conclusie óf dat het ophoudt, óf hij zal moeten proberen meer aan mijn behoeftes te voldoen. Hij zégt dat hij absoluut niet wil scheiden. Ik zeg dat ik een scheiding heel serieus overweeg, maar dat ik vooral omwille van de kinderen hoop dat het niet nodig is. Dus ik heb de bal bij hem gelegd om te laten zien dat hij dat echt niet wil.
zondag 29 juni 2025 om 10:56
Ik vind man ook nog steeds behoorlijk horkerig overkomen hoor Minik. Jij en je kidw komen gewoon niet op de eerste plaats.
Maar.. ik denk daarnaast dat jij ook heel veel baat zou hebben bij de controle en de verantwoordelijkheid loslaten. Ik was ook altijd als eerste bezig met het huishouden en kon man dan wel eens vanalles verwijten daarin. Maar sinds ik me besef dar het oneerlijk is om hem langs de lat van mijn standaarden en verantwoordwlijkheidagevoel te leggen gaat het stukken beter met mijn rust. Want man doet het wel, alleen misschien niet direct na het opstaan. Dus nu doe ik niet meteen die was maar ga ik ook eerst eens koffie drinken. Ik besef me nu heel intens dat de druk die ik voelde met name door mijzelf weed gecreëerd. Dat loslaten is heel bevrijdend.
Maar.. ik denk daarnaast dat jij ook heel veel baat zou hebben bij de controle en de verantwoordelijkheid loslaten. Ik was ook altijd als eerste bezig met het huishouden en kon man dan wel eens vanalles verwijten daarin. Maar sinds ik me besef dar het oneerlijk is om hem langs de lat van mijn standaarden en verantwoordwlijkheidagevoel te leggen gaat het stukken beter met mijn rust. Want man doet het wel, alleen misschien niet direct na het opstaan. Dus nu doe ik niet meteen die was maar ga ik ook eerst eens koffie drinken. Ik besef me nu heel intens dat de druk die ik voelde met name door mijzelf weed gecreëerd. Dat loslaten is heel bevrijdend.
zondag 29 juni 2025 om 10:57
Ja, dat is waar. Ik snap dat wel. En het is ook begrijpelijk. Alleen zou het mooi zijn als er een wat meer constructieve basis ligt voor de therapie om op voort te borduren. Lastig om patronen te doorbreken. Nog veel lastiger als iedere partij een ander beeld heeft van die patronen én één partij een burnout heeft. Het zal veel tijd kosten.
zondag 29 juni 2025 om 11:27
Ik snap je punt. Maar hoe doe ik dit dan? Ik heb behoeftes, man voldoet daar op dit moment niet aan. Ik spreek naar hem uit waar ik behoefte aan heb (anders lukt het helemaal nooit lijkt me?) en dan is het toch een beetje aan hem wat hij daarmee doet?smorre schreef: ↑29-06-2025 10:54Hier doe je het volgens mij weer. De opdracht is om aan de slag te gaan met je behoeftes en vervolgens leg je de bal weer bij hém neer. Dat is dan weer het volgende recept voor teleurstelling toch? Het gaat erom dat je jezelf (en je behoeftes) serieus neemt en in contact brengt in je relatie. En wat je partner daar vervolgens mee doet, dáár ga je dus niet over. Wat het effect is op jou, daar ga je dan juist wél weer over. Beter kan ik het niet uitleggen.
zondag 29 juni 2025 om 11:28
Minik schreef: ↑29-06-2025 01:10De dagelijkse gang van zaken is/was ten positieve veranderd, maar ik heb enorm mijn twijfels bij de bestendigheid van deze veranderingen. Man zei in sessie 2 bij de therapeut dat hij hoopt dat ‘Minik snel haar dingen in huis weer op kan pakken’. Man is bijzonder ongelukkig in dingen verwoorden, maar sinds een week is het begrip voor mij en dingen overnemen en overleggen enorm aan het afnemen.
Gaat hij alleen mee naar die therapeut om jou zo snel mogelijk terug in je oude rol te krijgen?
zondag 29 juni 2025 om 11:41
.Minik schreef: ↑29-06-2025 10:29Man maakte een enorme ommezwaai in gedrag naar mij en onze kinderen vanaf de dag dat ik een burn-out kreeg. Ik stond vol verbazing te kijken wat er gebeurde. Hij benoemde zelf in therapie dat hij het maar een kleine verandering vond en dat het hem weinig moeite kostte. Ik dacht, wauw, we kunnen ervoor gaan. In de afgelopen 1,5 maand heb ik heel veel rust genomen, heeft man heel veel overgenomen, hadden we weer lol samen, hadden we weer spontane seks, was het leuk. Ik gunde man weer vanalles, we hadden goede gesprekken. Man gaf aan dat hij nu ook het gevoel had echt te kunnen genieten van zijn activiteiten buitenshuis omdat ik er ook eindelijk volledig achter kon staan, er ontstond een evenwicht. Geen echt eerlijk evenwicht want ik deed veel en veel minder dan anders, en heb juist heel weinig input geleverd in ons gezin en hij juist veel. Maar het leidde voor ons beiden wel echt tot een plezierigere situatie.En nu lijkt hij het wel mooi geweest te vinden. Nu mag het weer terug naar het oude, moet ik mijn dingetjes maar weer gewoon gaan oppakken en heeft hij geen zin meer in overleg.
.
Lalaloepsie schreef: ↑05-01-2025 15:24Als je het inmiddels gewend bent dat je voor hem nooit meetelt maakt je hart vanzelfsprekend een sprongetje dat hij je ineens wel ziet zitten ipv over het hoofd ziet zoals hij altijd heeft gedaan.
Wat pijnlijk voor je dat hij eerst zegt dat er voor jou zijn hem weinig moeite kost en hij jou dan nu alweer die (naar zijn eigen zeggen) weinige moeite niet waard vind aangezien hij het moeite doen alweer laat varen.
lalaloepsie wijzigde dit bericht op 29-06-2025 11:43
0.27% gewijzigd
zondag 29 juni 2025 om 11:42
Hij wil niet scheiden. Dat is zijn hoofddoel. Niet omdat hij met mij zo gelukkig is denk ik, maar scheiden is bij hem echt geen optie. Daar zit iets rechtlijnigs in bij hem en ook ergens een stukje status. Dat herken ik wel hoor, ik zou het ook bijzonder pijnlijk vinden als het bij ons niet lukt, vooral voor onszelf maar daar zit ook wel een stukje schaamte naar de buitenwereld.Lalaloepsie schreef: ↑29-06-2025 11:28Gaat hij alleen mee naar die therapeut om jou zo snel mogelijk terug in je oude rol te krijgen?
Maar therapie vindt hij gedoe, huiswerk voor therapie ook. Maar hij voelt wel dat het menens is, dus zet de therapie nu wel in als manier om die scheiding af te wenden. Maar een beetje zoals hij heel veel doet: als je ergens maar genoeg geld voor betaalt, wordt het wel voor je opgelost. Dus hij vindt nu ook dat de therapie veel geld kost en dat de therapeut te weinig doet want we moeten zelf elkaar vragen stellen, lekker makkelijk aldus man.
En eerlijk is eerlijk, ik heb nu dus weinig energie en kracht om er zelf heel veel moeite in te steken en wil dat hij begint met oplossen en hij wil dat het voor hem wordt opgelost, dus echt een lekkere basis voor therapie is het ook niet.
In gesprek bij de therapeut waarbij we moesten leren luisteren naar elkaar, was zijn enige vraag aan mij steeds ‘wat moet ik doen om dat op te lossen? Hoe ziet zo’n oplossing er dan precies uit? Hoe laat waar wat wie?’ en ik blijf juist heel erg op emotie hangen, ik wil heel erg graag gezien en gehoord worden op dit moment. Misschien wil ik zelfs wel liever gezien en gehoord worden, alleen dat, dan per se een oplossing. Dus we vinden elkaar daarin totaal nog niet.
zondag 29 juni 2025 om 11:46
Jep… de therapeut vroeg direct toen hij zei dat het weinig moeite kostte, of hij dat echt zeker wist. En of dat ook echt was wat hij wilde zeggen. De therapeut waarschuwde hem ook echt van… als je dit nu zegt, schep je hoge verwachtingen. En bleef daarop door vragen. Man bleef erbij dat hij amper verschil merkte en dat het voor hem echt makkelijk was allemaal. Ik vind het ook mega lastig om man te volgen op zo’n moment. Is het dan een soort macho gedrag? Niet willen toegeven dat het best pittig is? Doen alsof het allemaal simpel is en dat ik er dus altijd veel te moeilijk over doe? Ervaart hij het echt als heel simpel? Of alleen omdat hij in zijn hoofd heeft dat hij het maar een week of drie vol hoeft te houden? Of denkt hij gewoon echt niet na en was het die dag toevallig makkelijk en vergeet hij dan het grote plaatje? Ik heb geen idee. Ik heb het gevoel dat ik hem amper nog ken.Lalaloepsie schreef: ↑29-06-2025 11:41.
.
Wat pijnlijk voor je dat hij eerst zegt dat er voor jou zijn hem weinig moeite kost en hij jou dan nu alweer die (naar zijn eigen zeggen) weinige moeite niet waard vind aangezien hij het moeite doen alweer laat varen.
zondag 29 juni 2025 om 11:50
Minik schreef: ↑29-06-2025 11:42In gesprek bij de therapeut waarbij we moesten leren luisteren naar elkaar, was zijn enige vraag aan mij steeds ‘wat moet ik doen om dat op te lossen? Hoe ziet zo’n oplossing er dan precies uit? Hoe laat waar wat wie?’ en ik blijf juist heel erg op emotie hangen, ik wil heel erg graag gezien en gehoord worden op dit moment. Misschien wil ik zelfs wel liever gezien en gehoord worden, alleen dat, dan per se een oplossing. Dus we vinden elkaar daarin totaal nog niet.
Beseft hij zichzelf eigenlijk wel dat gaan (leren) overleggen met jou, jou zien en horen en behandelen als zijn gelijke, de oplossing voor jullie relatie kan zijn? Jouw afspraken zijn namelijk net zo belangrijk als de zijne hè, dus neem als onderdeel van je weg uit je burnout mee dat jouw afspraken (zoals het sporten voor jezelf waar je nu geeneens aan toe komt omdat hij alle avonden al zonder overleg heeft ingepikt) net zo heilig zijn als die van hem en dat je dus echt wel zult moeten (leren) overleggen met elkaar om tot een evenwichtige verdeling van de zorg voor het gezin en de zorg voor jezelf te komen.
zondag 29 juni 2025 om 12:08
Thalas schreef: ↑29-06-2025 10:11Dit bedoel ik inderdaad: de schuld en de verantwoordelijkheid voor de zorg voor kinderen worden door mensen zoals deze poster structureel bij de vrouw gelegd. Zij alleen is verantwoordelijk, zowel voor het opgroeien van de kinderen als voor het gedrag van de man.
Maar je punt: inderdaad. Ik heb gekozen wat ìk het minst slecht voor mijn kinderen vond. En dat was blijven en mijn kinderen in een intact gezin zoveel mogelijk behoeden voor mijn mans falen als ouder. Want in dat gezin kon ik dat, daarbuiten niet meer. Dat kan de verkeerde keuze zijn geweest. Maar ik ben de enige die die inschatting kon en moest maken. En dat feit alleen al: dat ik iedere dag weer de keus moest maken wat het minst slecht voor mijn kinderen was, ìk, is al hartverscheurend en beschadigend. En daar komen oordelen van andere vrouwen, zoals jij, op regelmatige basis bij.
Je leest dingen die er helemaal niet staan. Er staat dat jij OOK je aandeel hebt, iets wat jij in je eigen post totaal weg liet en alle verantwoordelijkheid bij je man legde.
zondag 29 juni 2025 om 12:24
Ergens een keer overdag een appje sturen om te vragen hoe het gaat. Checken of ik me oké voel en het goed gaat met de kinderen. Eerder thuis komen als het niet gaat (dit is allemaal burn-out gerelateerd, zou in een normale setting niet zo nodig zijn).
Bij het maken van plannen voor de avonden even overleggen of ik iets wilde doen/nodig heb. Ook burn-out gerelateerd: vragen of het oké is dat hij gaat of dat ik het van hem nodig heb dat hij thuis blijft (waarbij ik op één na alle keren heb gezegd dat hij prima kon gaan), of dat hij nog iets voor me kan doen voor hij gaat bijvoorbeeld. Op onze week planner kijken en een knelpunt voorzien en gelijk een mogelijke oplossing voorstellen waarin híj het meeste werk heeft.
Een schoonmaakster regelen, de was doen, boodschappen doen, koken. Checken wie er voor welk deel van de week boodschappen doet/heeft gedaan, of er nog iets nodig is en met mij overleggen of hij of ik dat gaat halen.
Allemaal dit soort dingen. En dat zijn dan de ‘grote’ dingen. De kleine dingen doen misschien nog wel meer: een kind helpen wat een snotneus heeft, met de kinderen een spelletje doen, als ik bezig ben met koken, dat hij dan zorgt dat de kinderen me even met rust laten. Een kopje thee voor me zetten, etc.
Vrijwel alles van deze opsomming is de afgelopen week weer compleet achterwege gelaten. Man zegt twee dagen van tevoren ‘ik ga dan dat doen, ben er niet met eten’. Man vraagt weer wat we gaan eten elke dag zonder daar zelf enig initiatief in te nemen. Man had een afspraak geregeld voor een kind voor iets belangrijks (denk in de richting tandarts/huisarts) maar was de afspraak vergeten en maakt geen nieuwe afspraak ‘regel jij dat even, jij hebt meer tijd’. Enz.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
