Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
vrijdag 1 december 2017 om 17:18
@ Turquasi
En als pappa mamma niet laat gaan ? Als pappa elke discussie met mamma niet op inhoud wil voeren en hij weet dat mamma daar geen weerwoord op heeft zodat ze radeloos in kringetjes heen en weer blijft hollen tegen de muren op omdat ze denkt dat het probleem bij haar ligt ?
Het trieste zou dan ook nog zijn dat mamma door de kinderen ook nog eens de zwarte piet krijgt toebedeeld omdat die alleen maar zien dat pappa 'verdrietig' is en ze niet snappen waarom mamma zo moeilijk doet, en voor hem zouden kiezen.
Ik denk dat ze God op haar blote knieën mag danken dat ze geen kinderen met hem heeft.
Ik zeg niet dat het zo is hoor, maar je weet niet wat de toestand daar is. Misschien is Elise schuldig. Misschien haar man, misschien allebei. Je weet het niet.
En als pappa mamma niet laat gaan ? Als pappa elke discussie met mamma niet op inhoud wil voeren en hij weet dat mamma daar geen weerwoord op heeft zodat ze radeloos in kringetjes heen en weer blijft hollen tegen de muren op omdat ze denkt dat het probleem bij haar ligt ?
Het trieste zou dan ook nog zijn dat mamma door de kinderen ook nog eens de zwarte piet krijgt toebedeeld omdat die alleen maar zien dat pappa 'verdrietig' is en ze niet snappen waarom mamma zo moeilijk doet, en voor hem zouden kiezen.
Ik denk dat ze God op haar blote knieën mag danken dat ze geen kinderen met hem heeft.
Ik zeg niet dat het zo is hoor, maar je weet niet wat de toestand daar is. Misschien is Elise schuldig. Misschien haar man, misschien allebei. Je weet het niet.
zondag 3 december 2017 om 15:15
@ekiM, @Ivy_Signe:
We hebben inderdaad allebei de verantwoordelijkheid voor wat is fout gelopen.
Maar hoe treffend dat je net dat aanhaalt, ekiM: dat als het me niet wil lukken weer gelukkig te zijn bij hem, hij zal zeggen dat het is omdat ik niet hard genoeg mijn best doe. En weer overnieuw!
Dat was wat ik altijd te horen kreeg bij mijn pogingen om mijn vriend uit mijn hoofd te zetten (er zijn er zo meerdere geweest, de langste hield drie maanden stand). Dan had ik het nooit echt goed geprobeerd. Had ik toch niet meer af en toe een SMS moeten sturen of zoiets.
En nu ook is het ontzettend moeilijk het gesprek met hem gaande te houden. Hij is er rotsvast van overtuigd dat we ons seksleven weer goed kunnen krijgen. Als ik er maar aan wil werken. En dat ik nog maar de vraag stel "maar wat als het niet lukt?", is al een teken dat ik er niet 100% voor wil gaan. Maar hoe kan ik er 100% voor gaan als me heel de tijd het gevoel bekruipt dat het er vooral om gaat "weer normaal te doen"? Natuurlijk zal hij zeggen dat hij niet wil dat ik toneelspeel. Maar soms denk ik ook: alsof je me nauwkeurig genoeg observeert om het verschil te merken...
Niet goed, als ik het zo nog eens lees.
Antwoord aan wie zich afvraagt wat ik aan dit topic heb: dat dus alvast. Het neerschrijven en geconfronteerd worden met hoe dat bij anderen en mezelf overkomt.
We hebben inderdaad allebei de verantwoordelijkheid voor wat is fout gelopen.
Maar hoe treffend dat je net dat aanhaalt, ekiM: dat als het me niet wil lukken weer gelukkig te zijn bij hem, hij zal zeggen dat het is omdat ik niet hard genoeg mijn best doe. En weer overnieuw!
Dat was wat ik altijd te horen kreeg bij mijn pogingen om mijn vriend uit mijn hoofd te zetten (er zijn er zo meerdere geweest, de langste hield drie maanden stand). Dan had ik het nooit echt goed geprobeerd. Had ik toch niet meer af en toe een SMS moeten sturen of zoiets.
En nu ook is het ontzettend moeilijk het gesprek met hem gaande te houden. Hij is er rotsvast van overtuigd dat we ons seksleven weer goed kunnen krijgen. Als ik er maar aan wil werken. En dat ik nog maar de vraag stel "maar wat als het niet lukt?", is al een teken dat ik er niet 100% voor wil gaan. Maar hoe kan ik er 100% voor gaan als me heel de tijd het gevoel bekruipt dat het er vooral om gaat "weer normaal te doen"? Natuurlijk zal hij zeggen dat hij niet wil dat ik toneelspeel. Maar soms denk ik ook: alsof je me nauwkeurig genoeg observeert om het verschil te merken...
Niet goed, als ik het zo nog eens lees.
Antwoord aan wie zich afvraagt wat ik aan dit topic heb: dat dus alvast. Het neerschrijven en geconfronteerd worden met hoe dat bij anderen en mezelf overkomt.
zondag 3 december 2017 om 16:13
Het zou jezelf helpen als je toegeeft dat je er ook niet honderd procent voor wil gaan. Als dat zo was zou je hier niet posten en zat je niet in dit dilemma.
Het ontbreekt je namelijk serieus aan vertrouwen dat dit goed komt, en je mist je vriend. Als je dat niet eerlijk met je man gaat bespreken, kun je net zo goed ophouden. Met verzwijgen en je best doen krijg je geen bevredigend seksleven.
Het ontbreekt je namelijk serieus aan vertrouwen dat dit goed komt, en je mist je vriend. Als je dat niet eerlijk met je man gaat bespreken, kun je net zo goed ophouden. Met verzwijgen en je best doen krijg je geen bevredigend seksleven.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 3 december 2017 om 17:39
@lolapaloeza:
Nogmaals, ik ben wel degelijk eerlijk en bespreek dit ook zo met mijn man. Maar verder gebeurt er niets, hij gaat er niet verder op in. Zulke gesprekken vallen op den duur dood, dan is er een poos dat hij me negeert, en dan is het weer alsof er helemaal niks aan de hand is.
@ekiM:
Bedankt!
Nogmaals, ik ben wel degelijk eerlijk en bespreek dit ook zo met mijn man. Maar verder gebeurt er niets, hij gaat er niet verder op in. Zulke gesprekken vallen op den duur dood, dan is er een poos dat hij me negeert, en dan is het weer alsof er helemaal niks aan de hand is.
@ekiM:
Bedankt!
maandag 4 december 2017 om 09:33
ja dat is echt het probleem hier, dat TO geen weerwoord heeftekiM schreef: ↑01-12-2017 17:18@ Turquasi
En als pappa mamma niet laat gaan ? Als pappa elke discussie met mamma niet op inhoud wil voeren en hij weet dat mamma daar geen weerwoord op heeft zodat ze radeloos in kringetjes heen en weer blijft hollen tegen de muren op omdat ze denkt dat het probleem bij haar ligt ?
Het trieste zou dan ook nog zijn dat mamma door de kinderen ook nog eens de zwarte piet krijgt toebedeeld omdat die alleen maar zien dat pappa 'verdrietig' is en ze niet snappen waarom mamma zo moeilijk doet, en voor hem zouden kiezen.
Ik denk dat ze God op haar blote knieën mag danken dat ze geen kinderen met hem heeft.
Ik zeg niet dat het zo is hoor, maar je weet niet wat de toestand daar is. Misschien is Elise schuldig. Misschien haar man, misschien allebei. Je weet het niet.
Lorem Ipsum
maandag 4 december 2017 om 09:37
Auw.... Nergens wezenlijk op ingaan zodat het gesprek doodvalt, dan negeren, en dan net doen of er niks aan de hand is......
Feitelijk zijn dat hele nare manipulatieve trucjes om iemands zelfvertrouwen onderuit te schoppen. Want je denkt dat het probleem bij jou ligt en je gaat aan jezelf twijfelen. Je denkt dat jij je abnormaal gedraagt. Terwijl het omgekeerde het geval is. Niet praten, doodzwijgen, negeren, dat is abnormaal. En het is ook een totale ontkenning van het feit dat jij ook gevoel hebt.
Net als zeggen dat je je best niet hebt gedaan. Ja haha.... En wie beoordeelt dat dan ? Hij natuurlijk. Omdat de uitkomst hem niet bevalt. Feitelijk is dat heel kinderlijk gedrag. Hij weet best dat als ie echt met je gaat praten het over en uit is. Dus uitstellen. Nog eens een paar maanden eraan vast plakken waarin je rondrent in kringetjes en er niet uit komt en de schuld bij jou wordt neergelegd. Want jij bent het probleem.
Maar je hebt je best al gedaan. Meer dan dat als ik het zo lees. Jarenlang.
Feitelijk zijn dat hele nare manipulatieve trucjes om iemands zelfvertrouwen onderuit te schoppen. Want je denkt dat het probleem bij jou ligt en je gaat aan jezelf twijfelen. Je denkt dat jij je abnormaal gedraagt. Terwijl het omgekeerde het geval is. Niet praten, doodzwijgen, negeren, dat is abnormaal. En het is ook een totale ontkenning van het feit dat jij ook gevoel hebt.
Net als zeggen dat je je best niet hebt gedaan. Ja haha.... En wie beoordeelt dat dan ? Hij natuurlijk. Omdat de uitkomst hem niet bevalt. Feitelijk is dat heel kinderlijk gedrag. Hij weet best dat als ie echt met je gaat praten het over en uit is. Dus uitstellen. Nog eens een paar maanden eraan vast plakken waarin je rondrent in kringetjes en er niet uit komt en de schuld bij jou wordt neergelegd. Want jij bent het probleem.
Maar je hebt je best al gedaan. Meer dan dat als ik het zo lees. Jarenlang.
maandag 4 december 2017 om 11:28
ik zeg niet dat de man van TO een lieverdje is, maar als er iemand goed is in nergens werkelijk op ingaan en gesprekken in kringetjes laten verlopen dan is het de TO zelf wel
er is niks mis met haar zelfvertrouwen, ze vind bijvoorbeeld dat ze twee relaties zou moeten kunnen hebben maar hè niemand werkt echt mee daaraan, zo vervelend
er is niks mis met haar zelfvertrouwen, ze vind bijvoorbeeld dat ze twee relaties zou moeten kunnen hebben maar hè niemand werkt echt mee daaraan, zo vervelend
Lorem Ipsum
maandag 4 december 2017 om 11:50
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar volgens mij heb ik nergens gelezen dat ze twee relaties wil. Wat ik las was dat ze de vriendschapsrelatie met haar man wil behouden als ze uit elkaar gaan, en bij haar vriend wil zijn. Manlief werkt niet mee, en ze heeft blijkbaar niet genoeg zelfvertrouwen om bekijk het maar dit is wat ik wil tegen hem te zeggen.
maandag 4 december 2017 om 15:09
En jij hebt dan ook niks meer te zeggen? Als hij zegt dat hij het wel ziet lukken met jullie, vraag je toch hoe dan? En dan neem ik aan dat je met 'nou gewoon..' geen genoegen neemt.Elise509 schreef: ↑03-12-2017 17:39@lolapaloeza:
Nogmaals, ik ben wel degelijk eerlijk en bespreek dit ook zo met mijn man. Maar verder gebeurt er niets, hij gaat er niet verder op in. Zulke gesprekken vallen op den duur dood, dan is er een poos dat hij me negeert, en dan is het weer alsof er helemaal niks aan de hand is.
Je wil niet door vragen omdat je er volgens mij niet echt zin in hebt, Dat klopt natuurlijk ook met je verhaal dat je helemaal geen zin meer hebt in je man op die manier. waarom je dan toch denkt het te moeten proberen is me een raadsel.
Veranderen is heel moeilijk, als je het niet wil is het onmogelijk.
Volgens mij ben je meer gehecht aan het comfort wat je man je biedt dan je wil toegeven, maar kun je het gewoon niet opbrengen om intiem met hem te zijn.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 4 december 2017 om 19:27
@Ivy_Signe,
Hier ben ik
Ik sta best wel open voor verschillende scenario's. Ik wil gewoon graag deze twee mensen op één of andere manier in mijn leven. Mijn man ziet maar twee scenario's, eentje met alleen hem of eentje helemaal zonder hem.
@lolapaloeza:
Ooit seks tegen je zin gehad? Hoe was dat? Ik "kan dat niet opbrengen", nee. Niet meer. Maar dit wil niet zeggen dat ik het niet anders zou willen.
Wat suggereer je met "het comfort dat mijn man biedt"? Vertrouwde warmte, een leven dat we samen opgebouwd hebben en met plezier delen? Ik hecht daar belang aan. Zou nogal raar zijn, moest ik dat niet doen, toch? Of vind jij het gewoon spannend om na langer dan een half mensenleven alles op te geven?
Mijn man is me heel erg dierbaar. Daar ga ik niet van af, wat jullie allemaal ook mogen beweren over mijn motieven.
Het kan er blijkbaar echt niet in, dat kiezen heel erg moeilijk is. Niet het accepteren dat een keuze gemaakt moet worden, niet het uitvoeren van de keuze, of omgaan met de pijn die dat met zich meebrengt, maar het kiezen zelf.
En verder vraag ik wel degelijk door, maar krijg ik weinig antwoorden, buiten wat ik al meldde. We wachten op een nieuwe afspraak met een seksuoloog nu.
Hier ben ik
Ik sta best wel open voor verschillende scenario's. Ik wil gewoon graag deze twee mensen op één of andere manier in mijn leven. Mijn man ziet maar twee scenario's, eentje met alleen hem of eentje helemaal zonder hem.
@lolapaloeza:
Ooit seks tegen je zin gehad? Hoe was dat? Ik "kan dat niet opbrengen", nee. Niet meer. Maar dit wil niet zeggen dat ik het niet anders zou willen.
Wat suggereer je met "het comfort dat mijn man biedt"? Vertrouwde warmte, een leven dat we samen opgebouwd hebben en met plezier delen? Ik hecht daar belang aan. Zou nogal raar zijn, moest ik dat niet doen, toch? Of vind jij het gewoon spannend om na langer dan een half mensenleven alles op te geven?
Mijn man is me heel erg dierbaar. Daar ga ik niet van af, wat jullie allemaal ook mogen beweren over mijn motieven.
Het kan er blijkbaar echt niet in, dat kiezen heel erg moeilijk is. Niet het accepteren dat een keuze gemaakt moet worden, niet het uitvoeren van de keuze, of omgaan met de pijn die dat met zich meebrengt, maar het kiezen zelf.
En verder vraag ik wel degelijk door, maar krijg ik weinig antwoorden, buiten wat ik al meldde. We wachten op een nieuwe afspraak met een seksuoloog nu.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 04-12-2017 19:35
Reden: , ipv .
Reden: , ipv .
0.08% gewijzigd
dinsdag 5 december 2017 om 15:31
Mijn standpunt is juist dat je al gekozen hebt. Alleen op de gevolgen blijf je hangen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 5 december 2017 om 16:41
@lolapaloeza:
Ik weet dat je dat denkt, en als ik mijn eigen verbale diarree probeer terug te lezen vanuit jouw standpunt, zie ik ook wel waarom. Ik kan me inbeelden dat veel mensen mijn relatie met mijn man wel heel erg onvolledig zouden vinden. Terwijl ik bij mijn vriend wel een fysieke connectie vind, en ook een emotionele, en een kans om een toekomst met dat "alles" uit te bouwen (ik ben niet zo naïef te denken dat de relatie met mijn vriend vanzelfsprekend zal zijn, dus ik zie het als een kans, geen gegeven). Maar het is omdat de keuze zo zwart/wit wordt gesteld. Dat doet me echt twijfelen. Mijn hart springt nog altijd op als mijn man thuis komt. Ik kan nog altijd erg genieten van het samen zijn met hem. Moet ik daar dan toch maar geen vrede mee nemen, er vanuit gaan dat de passie die ik voel voor mijn vriend voel tijdelijk kan zijn... ?Enzovoort. Uiteindelijk komt dit neer op een strijd tussen wat ik nu voel (of, zoals sommigen het zien, mijn kut voelt) en wat ik verstandelijk weet en overweeg. Cliché!
@ekiM:
Is bovenstaande duidelijk? Ik wil graag nog een band met mijn man houden. Welke vorm die aanneemt is minder belangrijk. Ik vermoed dat we als koppel uit elkaar zouden moeten gaan, maar voor mij voelt dat niet als een noodzaak.
Ik weet dat je dat denkt, en als ik mijn eigen verbale diarree probeer terug te lezen vanuit jouw standpunt, zie ik ook wel waarom. Ik kan me inbeelden dat veel mensen mijn relatie met mijn man wel heel erg onvolledig zouden vinden. Terwijl ik bij mijn vriend wel een fysieke connectie vind, en ook een emotionele, en een kans om een toekomst met dat "alles" uit te bouwen (ik ben niet zo naïef te denken dat de relatie met mijn vriend vanzelfsprekend zal zijn, dus ik zie het als een kans, geen gegeven). Maar het is omdat de keuze zo zwart/wit wordt gesteld. Dat doet me echt twijfelen. Mijn hart springt nog altijd op als mijn man thuis komt. Ik kan nog altijd erg genieten van het samen zijn met hem. Moet ik daar dan toch maar geen vrede mee nemen, er vanuit gaan dat de passie die ik voel voor mijn vriend voel tijdelijk kan zijn... ?Enzovoort. Uiteindelijk komt dit neer op een strijd tussen wat ik nu voel (of, zoals sommigen het zien, mijn kut voelt) en wat ik verstandelijk weet en overweeg. Cliché!
@ekiM:
Is bovenstaande duidelijk? Ik wil graag nog een band met mijn man houden. Welke vorm die aanneemt is minder belangrijk. Ik vermoed dat we als koppel uit elkaar zouden moeten gaan, maar voor mij voelt dat niet als een noodzaak.
donderdag 7 december 2017 om 09:34
Ik ben helemaal op.
De gereputeerde seksuoloog waar we zouden naartoe gaan, heeft natuurlijk een maandenlange wachtlijst. Reactie van mijn man: dat is misschien zo erg niet, misschien moeten we eerst maar eens terug naar de situatie zoals ze was, ipv zo hard dingen te willen veranderen.
Dat is wel de situatie waarin ik zo ongelukkig was dat ik op een ander verliefd ben kunnen worden... Ik heb iets nodig om moed uit te putten, om de pijn te kunnen verbijten. Hoop op een kans dat we het kunnen goed krijgen.
De enige reden die ik krijg van mijn man als ik hem vraag waarom hij geen engagement wil aangaan om te kijken hoe we in elkaars leven kunnen blijven als blijkt dat we niet verder kunnen met onze huidige relatie? Dat hij verwacht dat het gemakkelijker zal zijn om te verwerken als ik helemaal verdwijn. Waar gaat het dan eigenlijk om? Om ons? Of om het leven dat hij met mij had? Met de versie van mij die daar volgens hem in paste?
Ik heb zelf al voorgesteld om mijn vriend alleen nog op vriendschappelijke basis te zien. Omdat ik hem waardeer als mens, en nog veel liever op die manier een band met hem heb dan helemaal niets. (Ook dat was geen optie voor mijn man trouwens.)
Ik ga hieraan kapot. Elke dag lever ik een gevecht tegen mezelf, en het lijkt alsof het niets waard is voor hem als het niet helemaal is wat hij wil. Maar ik kan me wel gedragen zoals hij dat vraagt, ik kan me echt niet anders gaan voelen.
De gereputeerde seksuoloog waar we zouden naartoe gaan, heeft natuurlijk een maandenlange wachtlijst. Reactie van mijn man: dat is misschien zo erg niet, misschien moeten we eerst maar eens terug naar de situatie zoals ze was, ipv zo hard dingen te willen veranderen.
Dat is wel de situatie waarin ik zo ongelukkig was dat ik op een ander verliefd ben kunnen worden... Ik heb iets nodig om moed uit te putten, om de pijn te kunnen verbijten. Hoop op een kans dat we het kunnen goed krijgen.
De enige reden die ik krijg van mijn man als ik hem vraag waarom hij geen engagement wil aangaan om te kijken hoe we in elkaars leven kunnen blijven als blijkt dat we niet verder kunnen met onze huidige relatie? Dat hij verwacht dat het gemakkelijker zal zijn om te verwerken als ik helemaal verdwijn. Waar gaat het dan eigenlijk om? Om ons? Of om het leven dat hij met mij had? Met de versie van mij die daar volgens hem in paste?
Ik heb zelf al voorgesteld om mijn vriend alleen nog op vriendschappelijke basis te zien. Omdat ik hem waardeer als mens, en nog veel liever op die manier een band met hem heb dan helemaal niets. (Ook dat was geen optie voor mijn man trouwens.)
Ik ga hieraan kapot. Elke dag lever ik een gevecht tegen mezelf, en het lijkt alsof het niets waard is voor hem als het niet helemaal is wat hij wil. Maar ik kan me wel gedragen zoals hij dat vraagt, ik kan me echt niet anders gaan voelen.
donderdag 7 december 2017 om 09:55
Ik had een poosje niet meer gereageerd en hoopte dat je ondertussen wat uit de warboel van je man en je vriend kwam.
Wat ik lees is dat de status quo met je man hetzelfde is. Je wens dat je een goede band met hem hebt, heeft hij ook. Je zegt, het hoeft niet perse een huwelijk te zijn, maar het mag wel. Wat je mist in de relatie vindt je wel terug bij je vriend. Tot nu toe is het ondertussen duidelijk dat wat je mist bij je man, niet terugkomt. Hoeveel jij het probeert, en hoeveel externe hulp jullie erbij regelen. Ik ben bang dat je moet accepteren dat de relatie met je man even zo blijft zoals die nu is. Met alle missende dingen erbij.
Daarnaast je man, die graag jou wil als vrouw, en je niet wil delen met een ander. Hij is nu in een alles of niets modus. OF samen of jij uit zijn leven. Dat zegt hij nu, omdat hij niet weet hoe hij je anders wat meer los kan laten. Ik denk niet dat hij dit voor altijd zo voelt en denkt, en meer zegt in reactie op de gedachte, oh jee we gaan uit elkaar en wat dan? De stap om dan te bouwen naar een omgangsvorm vriendschap maar niet getrouwd, is hij nog niet toe bereidt, of aan toe zelfs.
En dat houdt jou tegen om de volgende stap te nemen, je bent gegijzeld door de angst, dat je man niks meer met je te maken wil hebben als jullie geen huwelijk meer hebben.
Kan je dit niet beter bespreken alleen bij een goede therapeut die met jou kan meedenken? Zonder je man. Maar gewoon, onderzoeken wat je tegenhoudt je uit deze ongelukkige patstelling te halen, en of je echt zo bang moet zijn voor je man zijn toekomstbeeld die hij nu projecteert (geen contact met je vriend of bij scheiding, geen contact met jou). Klopt dit?
Zou het helpen als je man zou zeggen, een scheiding zie ik zitten, en als we scheiden wil ik met jou een goed contact onderhouden, want je bent toch mijn maatje, en ik wens je het beste toe. Ik zie dat ik je niet meer gelukkig maak, ik laat je los, in alle vrijheid.
Op dit moment is hij niet bereid of kan hij nog niet praten over de mogelijkheid jullie liefde voor elkaar een andere vorm te geven. Misschien dat jij de stap kan maken om je angsten op het mogelijk verliezen van hem te bespreken met therapeut. Niet dat deze angst echt uit komt, je man kan na scheiding ook jou enorm gaan missen en spijt krijgen en terugkomen op zijn, ik wil je niet zien houding.
Sterkte in ieder geval, en ik hoop dat je snel wat stappen maakt zodat jij je wat beter voelt, want deze situatie zonder uitzicht, hou je niet lang vol, dit sloopt en breekt je. Dus zorg goed voor jezelf!
Wat ik lees is dat de status quo met je man hetzelfde is. Je wens dat je een goede band met hem hebt, heeft hij ook. Je zegt, het hoeft niet perse een huwelijk te zijn, maar het mag wel. Wat je mist in de relatie vindt je wel terug bij je vriend. Tot nu toe is het ondertussen duidelijk dat wat je mist bij je man, niet terugkomt. Hoeveel jij het probeert, en hoeveel externe hulp jullie erbij regelen. Ik ben bang dat je moet accepteren dat de relatie met je man even zo blijft zoals die nu is. Met alle missende dingen erbij.
Daarnaast je man, die graag jou wil als vrouw, en je niet wil delen met een ander. Hij is nu in een alles of niets modus. OF samen of jij uit zijn leven. Dat zegt hij nu, omdat hij niet weet hoe hij je anders wat meer los kan laten. Ik denk niet dat hij dit voor altijd zo voelt en denkt, en meer zegt in reactie op de gedachte, oh jee we gaan uit elkaar en wat dan? De stap om dan te bouwen naar een omgangsvorm vriendschap maar niet getrouwd, is hij nog niet toe bereidt, of aan toe zelfs.
En dat houdt jou tegen om de volgende stap te nemen, je bent gegijzeld door de angst, dat je man niks meer met je te maken wil hebben als jullie geen huwelijk meer hebben.
Kan je dit niet beter bespreken alleen bij een goede therapeut die met jou kan meedenken? Zonder je man. Maar gewoon, onderzoeken wat je tegenhoudt je uit deze ongelukkige patstelling te halen, en of je echt zo bang moet zijn voor je man zijn toekomstbeeld die hij nu projecteert (geen contact met je vriend of bij scheiding, geen contact met jou). Klopt dit?
Zou het helpen als je man zou zeggen, een scheiding zie ik zitten, en als we scheiden wil ik met jou een goed contact onderhouden, want je bent toch mijn maatje, en ik wens je het beste toe. Ik zie dat ik je niet meer gelukkig maak, ik laat je los, in alle vrijheid.
Op dit moment is hij niet bereid of kan hij nog niet praten over de mogelijkheid jullie liefde voor elkaar een andere vorm te geven. Misschien dat jij de stap kan maken om je angsten op het mogelijk verliezen van hem te bespreken met therapeut. Niet dat deze angst echt uit komt, je man kan na scheiding ook jou enorm gaan missen en spijt krijgen en terugkomen op zijn, ik wil je niet zien houding.
Sterkte in ieder geval, en ik hoop dat je snel wat stappen maakt zodat jij je wat beter voelt, want deze situatie zonder uitzicht, hou je niet lang vol, dit sloopt en breekt je. Dus zorg goed voor jezelf!
donderdag 7 december 2017 om 11:06
Trek een lijn Elise. Ga uit van wat jij wilt, niet van wat jij denkt hoe erg het voor hem is. Je hoeft je gevoelens voor niemand onder de grond te schoffelen. En blijkbaar vraagt je man dat wel van je. En blijkbaar heeft ie liever dat je jezelf kwijtraakt en bij hem blijft dan dat je bij iemand anders gelukkig kunt zijn. Jij moet je zo te zien maar aanpassen aan hem. Hij niet aan jou. Dat is niet houden van,
De enige manier waarop dit stopt is als je voor jezelf kiest in plaats van dat je je leven laat beheersen door wat je man wel of niet wil.
De enige manier waarop dit stopt is als je voor jezelf kiest in plaats van dat je je leven laat beheersen door wat je man wel of niet wil.
donderdag 7 december 2017 om 11:52
Elise509 schreef: ↑07-12-2017 09:34
De enige reden die ik krijg van mijn man als ik hem vraag waarom hij geen engagement wil aangaan om te kijken hoe we in elkaars leven kunnen blijven als blijkt dat we niet verder kunnen met onze huidige relatie? Dat hij verwacht dat het gemakkelijker zal zijn om te verwerken als ik helemaal verdwijn. Waar gaat het dan eigenlijk om? Om ons? Of om het leven dat hij met mij had? Met de versie van mij die daar volgens hem in paste?
Nee hij zegt waar het om gaat; nl het zal makkelijker zijn om zijn gefaalde huwelijk te verwerken als hij je niet meer ziet, en daarbij misschien ook nog verhalen moet aanhoren over je vriend. Misschien zou hij je in een later stadium wel als vriendin kunnen zien maar niet meteen. Dat is heel normaal, en de meeste mensen functioneren zo.
Ik heb zelf al voorgesteld om mijn vriend alleen nog op vriendschappelijke basis te zien. Omdat ik hem waardeer als mens, en nog veel liever op die manier een band met hem heb dan helemaal niets. (Ook dat was geen optie voor mijn man trouwens.)
Nee natuurlijk niet wat denk je nou zelf? Alsof hij gaat zeggen tuurlijk schat ga lekker koffie drinken met je ex minnaar. Alsof hij zich dan thuis niet zit af te vragen of jullie niet liggen te neuken in plaats van koffie te drinken. Echt dat je dit niet snapt, snap ik dan weer niet.
Ik ga hieraan kapot. Elke dag lever ik een gevecht tegen mezelf, en het lijkt alsof het niets waard is voor hem als het niet helemaal is wat hij wil. Maar ik kan me wel gedragen zoals hij dat vraagt, ik kan me echt niet anders gaan voelen.
Wat jij wilt is een keuze maken voor een optie die niet bestaat. Want die opties moeten jullie samen overeen komen, en dat is precies waar het fout gaat, want man wil geen vrienden blijven na een scheiding. Dus dat is geen optie, dus daar kun je niet voor kiezen. Waar je wel voor kunt kiezen is deels ongelukkig verder gaan met je huwelijk, of er mee kappen.
Ik begrijp dat je dat niet WILT. Maar meestal leren we op een bepaalde leeftijd dat we niet altijd alles kunnen krijgen wat we willen. En ja dat is soms heel erg k*t
donderdag 7 december 2017 om 11:59
Hoezo vraagt man dat van haar? Ik lees dat nergens. Ik lees dat man zegt; of we blijven getrouwd en dan wil ik alles erop en eraan, of we gaan scheiden, maar dan wil ik ook geen vrienden blijven. Dat is zijn goed recht om dat te willen, ook al is Elise het daar niet mee eens. Net zo goed dat Elise het recht heeft om te verder te willen gaan met twee mannen, maar dat man dat niet ziet zitten. Hij dwingt haar niet om met hem getrouwd te blijven en zichzelf als persoon te verliezen.ekiM schreef: ↑07-12-2017 11:06Trek een lijn Elise. Ga uit van wat jij wilt, niet van wat jij denkt hoe erg het voor hem is. Je hoeft je gevoelens voor niemand onder de grond te schoffelen. En blijkbaar vraagt je man dat wel van je. En blijkbaar heeft ie liever dat je jezelf kwijtraakt en bij hem blijft dan dat je bij iemand anders gelukkig kunt zijn. Jij moet je zo te zien maar aanpassen aan hem. Hij niet aan jou. Dat is niet houden van,
De enige manier waarop dit stopt is als je voor jezelf kiest in plaats van dat je je leven laat beheersen door wat je man wel of niet wil.
