Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
dinsdag 21 november 2017 17:47
Dat is dus niet gebeurd. Het is wel weer goed gekomen met mij maar ik heb door een diep dal moeten gaan. Want ik heb de vorige relatie beëindigd. Ik heb nog nooit zo'n zwarte periode gehad als toen. Maar ik ben met die andere man verder gegaan en daar ook mee getrouwd.Elise509 schreef: ↑21-11-2017 17:09@iones:
Het spijt me erg dat je ervaring hebt met dit soort ellende, maar het doet goed om te zien dat iemand zich herkent en kan reageren vanuit een eigen verhaal. Je heel korte schets is zo sprekend voor wat ik nu beleef... Ik wens dat alles weer goed met je is/komt. Ik denk heel veel na over wat dat is, "op de juiste manier" van iemand houden.
dinsdag 21 november 2017 17:56
@ RikM:
Ik deel je frustratie met mezelf. Ooit las ik een filosofisch verhaal over een ezel die dood ging van de honger, ook al lagen er twee balen hooi voor zijn neus. Het probleem was dat hij niet kon kiezen. (En dat schijnt niet eens zo vreemd te zijn in situaties waarbij de opties ofwel heel gelijkaardig, ofwel net zo verschillend zijn dat ze niet aan mekaar af te meten vallen.)
Ik heb geen principieel probleem met het stoppen van een relatie, hoe lang die ook al duurt. Waar ik mee zit is, dat ik zelf niet zo absoluut ingesteld ben dat ik vind dat een relatie alles of niks moet zijn. Ik zie heel veel mogelijkheden tussen alles of niks. Ik ben bereid om compromissen te sluiten, in allerlei richtingen. Maar dat iemand, ondanks de vele wederzijdse liefde die er is, geheel uit mijn leven moet verdwijnen, dat begrijp ik niet. Ik denk dat kiezen een stuk makkelijker is als je er zelf van overtuigd bent dat er gekozen moet worden. Mij verscheurt het.
Stel dat mijn man niet van film zou houden. Dan zou het prima zijn als ik met een vriend naar de film zou gaan. Er zou ook geen bezwaar zijn als ik met die vriend verder ook een emotionele band zou opbouwen tijdens het drankje na de film. Dat ik misschien ook wel eens wat anders met die vriend zou doen, een tentoonstelling of zo. Maar als er een fysieke connectie met iemand is, dan is dat plots anders. Dan is al wat ik voor mijn man voel, plots waardeloos geworden, een leugen zelfs; wat ik voor die vriend voel is plots 100% laakbare geilheid en al de rest blabla om de geilheid goed te praten (ook best bizar, hoe graag mensen op dit forum dat aspect afdoen als iets vulgairs...).
Ik vind dat raar. Ik zou zelf nooit op dat soort exclusiviteit aanspraak willen maken.
Ik deel je frustratie met mezelf. Ooit las ik een filosofisch verhaal over een ezel die dood ging van de honger, ook al lagen er twee balen hooi voor zijn neus. Het probleem was dat hij niet kon kiezen. (En dat schijnt niet eens zo vreemd te zijn in situaties waarbij de opties ofwel heel gelijkaardig, ofwel net zo verschillend zijn dat ze niet aan mekaar af te meten vallen.)
Ik heb geen principieel probleem met het stoppen van een relatie, hoe lang die ook al duurt. Waar ik mee zit is, dat ik zelf niet zo absoluut ingesteld ben dat ik vind dat een relatie alles of niks moet zijn. Ik zie heel veel mogelijkheden tussen alles of niks. Ik ben bereid om compromissen te sluiten, in allerlei richtingen. Maar dat iemand, ondanks de vele wederzijdse liefde die er is, geheel uit mijn leven moet verdwijnen, dat begrijp ik niet. Ik denk dat kiezen een stuk makkelijker is als je er zelf van overtuigd bent dat er gekozen moet worden. Mij verscheurt het.
Stel dat mijn man niet van film zou houden. Dan zou het prima zijn als ik met een vriend naar de film zou gaan. Er zou ook geen bezwaar zijn als ik met die vriend verder ook een emotionele band zou opbouwen tijdens het drankje na de film. Dat ik misschien ook wel eens wat anders met die vriend zou doen, een tentoonstelling of zo. Maar als er een fysieke connectie met iemand is, dan is dat plots anders. Dan is al wat ik voor mijn man voel, plots waardeloos geworden, een leugen zelfs; wat ik voor die vriend voel is plots 100% laakbare geilheid en al de rest blabla om de geilheid goed te praten (ook best bizar, hoe graag mensen op dit forum dat aspect afdoen als iets vulgairs...).
Ik vind dat raar. Ik zou zelf nooit op dat soort exclusiviteit aanspraak willen maken.
dinsdag 21 november 2017 18:12
[quote=Elise509 post_id=27805253 time=1511184119 user_id=359164
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan.
[/quote]
Die andere man lijkt er dus een punt achter te hebben gezet of op zijn minst afstand te nemen van de situatie.
Wat moet die andere man trouwens met een getrouwde vrouw?
De situatie lost zich vanzelf op of is al opgelost: deze man neemt afstand, jij kunt verder met je huwelijk.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan.
[/quote]
Die andere man lijkt er dus een punt achter te hebben gezet of op zijn minst afstand te nemen van de situatie.
Wat moet die andere man trouwens met een getrouwde vrouw?
De situatie lost zich vanzelf op of is al opgelost: deze man neemt afstand, jij kunt verder met je huwelijk.
dinsdag 21 november 2017 20:33
Ik vind het juist helemaal niet vreemd dat jij behoefte hebt aan seks maar heel vaak is dat onderdeel van een liefdesrelatie, en juist niet van een platonische vriendschap met een vriend. Juist o.a. die seksuele aantrekkingskracht maakt het verschil.
Heel mooi dat jij geen exclusiviteit wil maar voelt dat jij het prima vindt als jouw partner bepaalde aspecten met een andere vrouw zou willen delen. Swingen, open relaties, polyamorie, etc., ik vind het allemaal prima zolang alle partijen zich daar in kunnen vinden. En laat dat bij jouw man en vriend nu net niet het geval zijn.
Toen je lang geleden trouwde, had je misschien ook de gedachte: alleen seks met mijn man. Punt.
Maar door de jaren heen werd jouw standpunt een glijdende schaal. Jouw man kon zich daar niet in vinden. De situatie is heel anders geworden: jij bent veranderd, hij niet. Dat brengt nu eenmaal (vaak) consequenties met zich mee.
Heel mooi dat jij geen exclusiviteit wil maar voelt dat jij het prima vindt als jouw partner bepaalde aspecten met een andere vrouw zou willen delen. Swingen, open relaties, polyamorie, etc., ik vind het allemaal prima zolang alle partijen zich daar in kunnen vinden. En laat dat bij jouw man en vriend nu net niet het geval zijn.
Toen je lang geleden trouwde, had je misschien ook de gedachte: alleen seks met mijn man. Punt.
Maar door de jaren heen werd jouw standpunt een glijdende schaal. Jouw man kon zich daar niet in vinden. De situatie is heel anders geworden: jij bent veranderd, hij niet. Dat brengt nu eenmaal (vaak) consequenties met zich mee.
woensdag 22 november 2017 08:19
Je giet het in beschouwende taal en mooie woorden maar de situatie is simpel en veel voorkomend. Je bent een getrouwde vrouw die een affaire is begonnen.
Je man vindt dit niet leuk en wil dat je kiest, je minnaar heeft ook genoeg van de 2e viool en wil hetzelfde.
Je kiest niet omdat je zelf zo nodig wil, of omdat jij er niet mee om kan gaan. Je wekt de indruk alsof je unieke twijfel en verscheurdheid ervaart, maar ook dat hoort erbij en is volstrekt banaal. Anders was er nooit een affaire of was er gelijk gescheiden.
Je kiest wél omdat je nu een hoop mensen kwetst en iedereens leven behoorlijk overhoop haalt, En omdat je gewoon niet zo met mensen omgaat.
Willen dat je man samen met jou besluit om een punt achter de relatie te zetten terwijl jij eenzijdig de regels hebt veranderd, vind ik egoïstisch.
Hij wilde niets van dit alles, maar het is dan toch een gezamenlijk besluit?
Mooie woorden hoor, maar de realiteit er onder is een stuk minder fraai.
Je man vindt dit niet leuk en wil dat je kiest, je minnaar heeft ook genoeg van de 2e viool en wil hetzelfde.
Je kiest niet omdat je zelf zo nodig wil, of omdat jij er niet mee om kan gaan. Je wekt de indruk alsof je unieke twijfel en verscheurdheid ervaart, maar ook dat hoort erbij en is volstrekt banaal. Anders was er nooit een affaire of was er gelijk gescheiden.
Je kiest wél omdat je nu een hoop mensen kwetst en iedereens leven behoorlijk overhoop haalt, En omdat je gewoon niet zo met mensen omgaat.
Willen dat je man samen met jou besluit om een punt achter de relatie te zetten terwijl jij eenzijdig de regels hebt veranderd, vind ik egoïstisch.
Hij wilde niets van dit alles, maar het is dan toch een gezamenlijk besluit?
Mooie woorden hoor, maar de realiteit er onder is een stuk minder fraai.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 22 november 2017 09:31
Flut zeg, jij leest wel iets heel anders dan ik.lolapaloeza schreef: ↑22-11-2017 08:19Je giet het in beschouwende taal en mooie woorden maar de situatie is simpel en veel voorkomend. Je bent een getrouwde vrouw die een affaire is begonnen.
Je man vindt dit niet leuk en wil dat je kiest, je minnaar heeft ook genoeg van de 2e viool en wil hetzelfde.
Je kiest niet omdat je zelf zo nodig wil, of omdat jij er niet mee om kan gaan. Je wekt de indruk alsof je unieke twijfel en verscheurdheid ervaart, maar ook dat hoort erbij en is volstrekt banaal. Anders was er nooit een affaire of was er gelijk gescheiden.
Je kiest wél omdat je nu een hoop mensen kwetst en iedereens leven behoorlijk overhoop haalt, En omdat je gewoon niet zo met mensen omgaat.
Willen dat je man samen met jou besluit om een punt achter de relatie te zetten terwijl jij eenzijdig de regels hebt veranderd, vind ik egoïstisch.
Hij wilde niets van dit alles, maar het is dan toch een gezamenlijk besluit?
Mooie woorden hoor, maar de realiteit er onder is een stuk minder fraai.
Ik lees een vrouw die nu het beste van alles heeft en daar geen afstand van wil/kan doen. Ik lees dat er 2 volwassen mannen zijn in haar leven die beiden een keuze kunnen maken en dit niet doen omdat ze zich afhankelijk maken van de vrouw in deze. Zij zijn zelf degene die hun leven overhoop halen.
En volgens mij is de relatie begonnen in overleg met man, ze heeft de regels niet eenzijdig gewijzigd, hij heeft later aangegeven dat hij dit niet meer wil. En dan moeten er simpelweg nieuwe keuzes gemaakt worden. En die worden door alle drie niet gemaakt.
Persoonlijk schat ik in dat geen van deze relaties gaat overleven.
woensdag 22 november 2017 10:00
Het is toch allemaal niet zo moeilijk? De relatie met je man is 'op' en jullie zijn allebei nog jong genoeg om minstens 30 jaar gelukkig te zijn met een ander met wie het wel compleet en leuk is. En of dat voor jou dan met die andere man is zal de tijd gaan leren. Allerlei verwijten over en weer lijken me niet zo nodig. Jij bent fout omdat je bent vreemd gegaan, en jullie hebben beide het huwelijk laten mislukken. Geen kinderen om voor bij elkaar te blijven, dus wat is nou precies het probleem?
woensdag 22 november 2017 10:05
@iones:
Bij het diepe dal kan ik me iets voorstellen. Maar fijn te horen dat je uiteindelijk een moeilijke beslissing hebt kunnen nemen, en dat dat goed is uitgedraaid. Dank je voor het delen.
@RikM, Ivy_Signe:
Nee, die monogamie was geen onderdeel van onze trouwbelofte, en er is geen sprake van een glijdende schaal of ik die eenzijdig de regels veranderde. Ik heb altijd moeite gehad met het concept. Maar ik geef grif toe dat het tot nu een zuiver filosofische, theoretische kwestie is geweest. Los daarvan vind ik het niet zo interessant wat we er als 20-jarigen van vonden. We waren andere mensen toen. We wilden ook geen kinderen, en dat is nog zo, maar was één van ons daar anders over gaan denken, dan was er zeker ruimte geweest om uit te zoeken of we konden bijsturen. Als je uitgangspunt is dat je er een leven lang wil zijn voor elkaar, denk ik dat je niet kan uitsluiten dat dingen veranderen. Wat uiteraard niet betekent dat er een garantie is dat alle veranderingen voor beide partijen haalbaar zijn. Geen garanties, nooit.
@lolapaloeza:
Ik vind het zelf geen mooi verhaal. En als je maar genoeg afstand neemt, is het ongetwijfeld ook slaapverwekkend cliché en banaal. Zijn alle mensenlevens dat niet? Tegelijk zijn ze ook allemaal uniek, als je maar van dichtbij genoeg kijkt en empathie aan de dag kan leggen. Ik mag hopen dat voor iedereen van ons die het meemaakt, dit soort kwesties levensbelangrijk en ingrijpend is.
Mijn vriend heeft geen behoefte aan een keuze tussen hemzelf en mijn man. Wat hij wil is dat ik in zijn leven aanwezig kan zijn, en dat we tijd samen kunnen doorbrengen. Hij wil afstand nemen omdat het zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt telkens ik de stap neem om hem te zien (en dat is uiterst zelden) ook op hem weegt, en omdat hij nooit weet of het misschien de laatste keer was. Dat is slopend. Ondertussen is hij op dat besluit teruggekomen. Dus nee, 20062016, ik vrees dat het niet "opgelost" is.
Het lijkt voor velen hier zo eenvoudig. Gewoon breken met mijn man; gewoon mijn vriend loslaten en weer over tot de orde van de dag. Met best wel goede argumenten voor elk van die mogelijkheden dus qua knoop doorhakken...
Ik vind het zelf ontzettend moeilijk om het los te zien van de voorgeschiedenis. Al die jaren dat ik energie spendeerde om, eigenlijk quasi eenzijdig, het fysieke contact te verbeteren en, daarna, toch minstens in leven te houden. Hoe ik (volgens de seksuoloog) uit een defensieve reflex onbewust dan maar mijn gehele libido heb uitgeschakeld (inclusief naar andere mannen/vrouwen toe, echte of in de film, hell, zelfs in mezelf had ik geen zin meer). Ik had mezelf dood verklaard op dat gebied, maar het was niet dat dat geen gemis met zich meebracht. Ik wist dat ik eigenlijk helemaal niet zo was! Allemaal omdat ik eigenlijk niks liever wilde dan mijn man willen. En als dat niet lukte, dan moest het maar helemaal zonder, want onze band was me zo dierbaar.
En nu wordt me verweten dat ik op één of andere manier toch nog iets wil redden? Vinden jullie dit echt geen legitieme vraag naar mijn man toe:
Al die jaren zijn we erin geslaagd om gelukkig samen te zijn, zonder sex (al zie ik nu dat het heel langzaam minder moet zijn geworden). Waarom kunnen we niets bewaren van al het goeie dat er nog altijd is? Waarom maakt het feit dat ik heb ontdekt dat sex wel met iemand anders kan dat nu plots onmogelijk? Wat heeft hij nu verloren (het was er al lang niet meer)? En waarom wil hij daarmee ineens alles kwijt? Waarom kunnen we geen broer en zus blijven? Er blijven zijn voor elkaar?
Ik wil best dingen aanvaarden die ik eigenlijk niet zo fijn vind om dat mogelijk te maken. Ik zou begrijpen dat hij wil apart gaan wonen, scheiden misschien. Dat er een periode nodig is waarin we weinig contact hebben. Maar als ik zie hoe relatietherapeuten adverteren met dat ze kunnen helpen bij het zoeken van een "tussenweg" tussen scheiden en samenblijven, omwille van de kinderen, waarom is die optie dan zo onbespreekbaar bij afwezigheid van die kinderen?
Bij het diepe dal kan ik me iets voorstellen. Maar fijn te horen dat je uiteindelijk een moeilijke beslissing hebt kunnen nemen, en dat dat goed is uitgedraaid. Dank je voor het delen.
@RikM, Ivy_Signe:
Nee, die monogamie was geen onderdeel van onze trouwbelofte, en er is geen sprake van een glijdende schaal of ik die eenzijdig de regels veranderde. Ik heb altijd moeite gehad met het concept. Maar ik geef grif toe dat het tot nu een zuiver filosofische, theoretische kwestie is geweest. Los daarvan vind ik het niet zo interessant wat we er als 20-jarigen van vonden. We waren andere mensen toen. We wilden ook geen kinderen, en dat is nog zo, maar was één van ons daar anders over gaan denken, dan was er zeker ruimte geweest om uit te zoeken of we konden bijsturen. Als je uitgangspunt is dat je er een leven lang wil zijn voor elkaar, denk ik dat je niet kan uitsluiten dat dingen veranderen. Wat uiteraard niet betekent dat er een garantie is dat alle veranderingen voor beide partijen haalbaar zijn. Geen garanties, nooit.
@lolapaloeza:
Ik vind het zelf geen mooi verhaal. En als je maar genoeg afstand neemt, is het ongetwijfeld ook slaapverwekkend cliché en banaal. Zijn alle mensenlevens dat niet? Tegelijk zijn ze ook allemaal uniek, als je maar van dichtbij genoeg kijkt en empathie aan de dag kan leggen. Ik mag hopen dat voor iedereen van ons die het meemaakt, dit soort kwesties levensbelangrijk en ingrijpend is.
Mijn vriend heeft geen behoefte aan een keuze tussen hemzelf en mijn man. Wat hij wil is dat ik in zijn leven aanwezig kan zijn, en dat we tijd samen kunnen doorbrengen. Hij wil afstand nemen omdat het zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt telkens ik de stap neem om hem te zien (en dat is uiterst zelden) ook op hem weegt, en omdat hij nooit weet of het misschien de laatste keer was. Dat is slopend. Ondertussen is hij op dat besluit teruggekomen. Dus nee, 20062016, ik vrees dat het niet "opgelost" is.
Het lijkt voor velen hier zo eenvoudig. Gewoon breken met mijn man; gewoon mijn vriend loslaten en weer over tot de orde van de dag. Met best wel goede argumenten voor elk van die mogelijkheden dus qua knoop doorhakken...
Ik vind het zelf ontzettend moeilijk om het los te zien van de voorgeschiedenis. Al die jaren dat ik energie spendeerde om, eigenlijk quasi eenzijdig, het fysieke contact te verbeteren en, daarna, toch minstens in leven te houden. Hoe ik (volgens de seksuoloog) uit een defensieve reflex onbewust dan maar mijn gehele libido heb uitgeschakeld (inclusief naar andere mannen/vrouwen toe, echte of in de film, hell, zelfs in mezelf had ik geen zin meer). Ik had mezelf dood verklaard op dat gebied, maar het was niet dat dat geen gemis met zich meebracht. Ik wist dat ik eigenlijk helemaal niet zo was! Allemaal omdat ik eigenlijk niks liever wilde dan mijn man willen. En als dat niet lukte, dan moest het maar helemaal zonder, want onze band was me zo dierbaar.
En nu wordt me verweten dat ik op één of andere manier toch nog iets wil redden? Vinden jullie dit echt geen legitieme vraag naar mijn man toe:
Al die jaren zijn we erin geslaagd om gelukkig samen te zijn, zonder sex (al zie ik nu dat het heel langzaam minder moet zijn geworden). Waarom kunnen we niets bewaren van al het goeie dat er nog altijd is? Waarom maakt het feit dat ik heb ontdekt dat sex wel met iemand anders kan dat nu plots onmogelijk? Wat heeft hij nu verloren (het was er al lang niet meer)? En waarom wil hij daarmee ineens alles kwijt? Waarom kunnen we geen broer en zus blijven? Er blijven zijn voor elkaar?
Ik wil best dingen aanvaarden die ik eigenlijk niet zo fijn vind om dat mogelijk te maken. Ik zou begrijpen dat hij wil apart gaan wonen, scheiden misschien. Dat er een periode nodig is waarin we weinig contact hebben. Maar als ik zie hoe relatietherapeuten adverteren met dat ze kunnen helpen bij het zoeken van een "tussenweg" tussen scheiden en samenblijven, omwille van de kinderen, waarom is die optie dan zo onbespreekbaar bij afwezigheid van die kinderen?
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 22-11-2017 10:10
Reden: Een "zijn" te veel.
Reden: Een "zijn" te veel.
0.06% gewijzigd
woensdag 22 november 2017 10:11
Gisteren gelezen http://www.telegraaf.nl/nieuws/1287278/ ... wee-mannen
woensdag 22 november 2017 10:18
Jeetje Elise, wat een emo achtbaan.....
wat mij opvalt in je verhaal is een vrij klassiek element,
willen vasthouden aan de zekerheid van de vaste lange relatie
en de spanning van een nieuwe man nodig hebben /niet kunnen weerstaan
Op zich vind ik je situatie niet zo vreemd, en denk dat dit veel meer voor komt dan je denkt. het komt vaker voor dat in lange relaties dingen sudderen niet aangepakt worden en zich dan op gegeven moment uiten in een hevige verliefdheid.
Verder valt me op dat je de mannen allebei erg nodig lijkt te hebben, wat natuurlijk niet zo is. In essentie ben jij je eigen bron.
Als ze morgen allebei van een brug vallen kun jij nog steeds heel gelukkige en vervuld worden.
Je situatie is lastig: het vertrouwen terugwinnen van je man, als je voor hem kiest, zal een lange en moeilijk pad worden.
doorgaan met je lover, die net uit een gebroken huwelijk met nb kids komt, heeft een nogal gebrekkige fundering, meestal duren dit soort relaties niet lang.....
welke optie blijft er dan over: alleen doorgaan. hoe kijk je daar tegen aan?
wat mij opvalt in je verhaal is een vrij klassiek element,
willen vasthouden aan de zekerheid van de vaste lange relatie
en de spanning van een nieuwe man nodig hebben /niet kunnen weerstaan
Op zich vind ik je situatie niet zo vreemd, en denk dat dit veel meer voor komt dan je denkt. het komt vaker voor dat in lange relaties dingen sudderen niet aangepakt worden en zich dan op gegeven moment uiten in een hevige verliefdheid.
Verder valt me op dat je de mannen allebei erg nodig lijkt te hebben, wat natuurlijk niet zo is. In essentie ben jij je eigen bron.
Als ze morgen allebei van een brug vallen kun jij nog steeds heel gelukkige en vervuld worden.
Je situatie is lastig: het vertrouwen terugwinnen van je man, als je voor hem kiest, zal een lange en moeilijk pad worden.
doorgaan met je lover, die net uit een gebroken huwelijk met nb kids komt, heeft een nogal gebrekkige fundering, meestal duren dit soort relaties niet lang.....
welke optie blijft er dan over: alleen doorgaan. hoe kijk je daar tegen aan?
woensdag 22 november 2017 10:38
Ahaaaa, de aap uit de mouw.
Je vindt dat je man het even goed moet vinden dat jij voortaan polyamorisch door het leven gaat. Want je had het hem ook gegund, ja toch? Nee, zeg maar niks.
Maar goed, hier ligt wel je oplossing. Vertel de mannen beiden dat dit je plan is, allebei blijven ze in je leven punt.
Er druipt er vanzelf wel één af denk ik zo. Hoef jij geen harten te breken, is je vriend niet voor niks gescheiden en de verantwoordelijkheid ligt bij de wegloper.
Een winwinwinsituatie dus.
...
woensdag 22 november 2017 11:30
@ MinkeDeWit:
Je bloed-nuchtere reacties doen me goed. Ik lijk nu wel een gruwelijk getormenteerde drama-queen die zichzelf veel te serieus neemt, maar (gelukkig) zijn er ook wel momenten waarop ik het net zo goed absurd vind en niet snap waarom het allemaal zo moeilijk moet. Maar mijn versie van relativeren is dan meer hippie-style: laten we allemaal gewoon van elkaar houden, beter te veel liefde dan te weinig.
@ Feniks02:
Je hint op wat 20062016 me eerder al aanraadde: waarom het ganse dilemma niet laten voor wat het is, en het in mezelf zoeken?
Ik denk dat één van de redenen dat ik met zoveel overgave van mensen kan houden is, dat ik net niet afkerig sta van risico. Mijn jeugd was heel erg eenzaam. Mijn ouders hebben me nooit het gevoel gegeven dat ik er mocht zijn. Ik ben behoorlijk gepest geweest. Loodzwaar was het, maar ik bleef overeind. En ik heb toen besloten dat ik twee opties had: ik kon de rest van mijn leven bang zijn voor andere mensen om te vermijden weer zo gekwetst te worden; of ik kon net uitgaan van de wetenschap dat ik zowat alles kon hebben, en er vol voor gaan. Ik weet dat ik wel weer opkrabbel als ik word verlaten.
Maar er zijn niet zoveel mensen in mijn leven die er echt toe doen, en ik ben (lach maar!) eigenlijk hondstrouw. Mijn grenzen (ik heb er ergens wel hoor, denk ik) zitten waarschijnlijk niet op de plaatsen waar ze bij veel andere mensen zitten. Ik vind niks fijner dan het gevoel dat ik iemands leven op een of andere manier verrijk. En mijn eigen pijngrens is hoog. Ik kan me makkelijk inleven, vergeef veel, ben altijd meer geneigd te focussen op wat mensen me geven dan op wat ze me onthouden. Dat het soms beter is om zelf iemand los te laten (ook al wil die dat niet) net omdat je om die persoon geeft, is iets dat ik verstandelijk kan vatten, maar dat dus totaal niet spoort met hoe ik in het leven sta. Dus ja: als morgen één van die beide mannen doodvalt, of ze zouden dat, oh ironie, allebei doen, dan weet ik dat ik verder kan. Maar zelf iemand/allebei (spreekwoordelijk) onder een trein gooien? Help!
Al moet ik zeggen dat ik wel merk dat ik almaar meer behoefte heb aan tijd alleen met mezelf. Ik ben er deze zomer even op mijn eentje op uit getrokken. Gewoon, de auto genomen en de zuiderzon tegemoet. Heerlijk.
@GenieInABottle:
Bedankt om te proberen het ook eens van de andere kant te bekijken. Als ik soms de neiging voel om ze het allemaal fijn onder mekaar uit te laten zoeken, heeft het daarmee te maken. Als andere mensen grenzen hebben die blijkbaar een stuk strikter liggen dan die van mij, waarom krijg ik dan toch de volle verantwoordelijkheid voor het afdwingen ervan? Het is mooi om duidelijke principes te hebben, maar zoals het nu gaat... Er wordt een ultimatum gesteld. Als ik faal, dan krijg ik een hoop verwijten over me heen, maar uiteindelijk gaat de duim toch weer omhoog. En wordt uiteraard een nieuw ultimatum opgelegd. Het volle verlies nemen is blijkbaar dus ook (nog?) niet mogelijk. Waarom die realiteit dan niet onder ogen zien en een oplossing zoeken die misschien wel toekomst heeft? Want dat dit voor iedereen afmattend is, is duidelijk.
Je bloed-nuchtere reacties doen me goed. Ik lijk nu wel een gruwelijk getormenteerde drama-queen die zichzelf veel te serieus neemt, maar (gelukkig) zijn er ook wel momenten waarop ik het net zo goed absurd vind en niet snap waarom het allemaal zo moeilijk moet. Maar mijn versie van relativeren is dan meer hippie-style: laten we allemaal gewoon van elkaar houden, beter te veel liefde dan te weinig.
@ Feniks02:
Je hint op wat 20062016 me eerder al aanraadde: waarom het ganse dilemma niet laten voor wat het is, en het in mezelf zoeken?
Ik denk dat één van de redenen dat ik met zoveel overgave van mensen kan houden is, dat ik net niet afkerig sta van risico. Mijn jeugd was heel erg eenzaam. Mijn ouders hebben me nooit het gevoel gegeven dat ik er mocht zijn. Ik ben behoorlijk gepest geweest. Loodzwaar was het, maar ik bleef overeind. En ik heb toen besloten dat ik twee opties had: ik kon de rest van mijn leven bang zijn voor andere mensen om te vermijden weer zo gekwetst te worden; of ik kon net uitgaan van de wetenschap dat ik zowat alles kon hebben, en er vol voor gaan. Ik weet dat ik wel weer opkrabbel als ik word verlaten.
Maar er zijn niet zoveel mensen in mijn leven die er echt toe doen, en ik ben (lach maar!) eigenlijk hondstrouw. Mijn grenzen (ik heb er ergens wel hoor, denk ik) zitten waarschijnlijk niet op de plaatsen waar ze bij veel andere mensen zitten. Ik vind niks fijner dan het gevoel dat ik iemands leven op een of andere manier verrijk. En mijn eigen pijngrens is hoog. Ik kan me makkelijk inleven, vergeef veel, ben altijd meer geneigd te focussen op wat mensen me geven dan op wat ze me onthouden. Dat het soms beter is om zelf iemand los te laten (ook al wil die dat niet) net omdat je om die persoon geeft, is iets dat ik verstandelijk kan vatten, maar dat dus totaal niet spoort met hoe ik in het leven sta. Dus ja: als morgen één van die beide mannen doodvalt, of ze zouden dat, oh ironie, allebei doen, dan weet ik dat ik verder kan. Maar zelf iemand/allebei (spreekwoordelijk) onder een trein gooien? Help!
Al moet ik zeggen dat ik wel merk dat ik almaar meer behoefte heb aan tijd alleen met mezelf. Ik ben er deze zomer even op mijn eentje op uit getrokken. Gewoon, de auto genomen en de zuiderzon tegemoet. Heerlijk.
@GenieInABottle:
Bedankt om te proberen het ook eens van de andere kant te bekijken. Als ik soms de neiging voel om ze het allemaal fijn onder mekaar uit te laten zoeken, heeft het daarmee te maken. Als andere mensen grenzen hebben die blijkbaar een stuk strikter liggen dan die van mij, waarom krijg ik dan toch de volle verantwoordelijkheid voor het afdwingen ervan? Het is mooi om duidelijke principes te hebben, maar zoals het nu gaat... Er wordt een ultimatum gesteld. Als ik faal, dan krijg ik een hoop verwijten over me heen, maar uiteindelijk gaat de duim toch weer omhoog. En wordt uiteraard een nieuw ultimatum opgelegd. Het volle verlies nemen is blijkbaar dus ook (nog?) niet mogelijk. Waarom die realiteit dan niet onder ogen zien en een oplossing zoeken die misschien wel toekomst heeft? Want dat dit voor iedereen afmattend is, is duidelijk.
woensdag 22 november 2017 11:40
@ Rooss4.0:
Dat is exact wat ik ze verteld heb: dat ik ze allebei graag in mijn leven wilde, en dat ik graag wilde zoeken naar een manier waarop dat kon. Volgens beide therapeuten was dat ook de enige echt authentieke keuze die ik kon maken. En stamde veel van mijn "lijden" eigenlijk uit het feit dat ik veel te veel verantwoordelijkheid voor anderen nam. Maar goed, hier zijn we alsnog
Dat is exact wat ik ze verteld heb: dat ik ze allebei graag in mijn leven wilde, en dat ik graag wilde zoeken naar een manier waarop dat kon. Volgens beide therapeuten was dat ook de enige echt authentieke keuze die ik kon maken. En stamde veel van mijn "lijden" eigenlijk uit het feit dat ik veel te veel verantwoordelijkheid voor anderen nam. Maar goed, hier zijn we alsnog
woensdag 22 november 2017 12:12
Dus als ik het goed begrijp, trouwden jullie uit liefde en stonden jullie toen niet afwijzend tegen bijv. een minnares/minnaar, etc.?Elise509 schreef: ↑22-11-2017 10:05
@RikM, Ivy_Signe:
Nee, die monogamie was geen onderdeel van onze trouwbelofte, en er is geen sprake van een glijdende schaal of ik die eenzijdig de regels veranderde. Ik heb altijd moeite gehad met het concept. Los daarvan vind ik het niet zo interessant wat we er als 20-jarigen van vonden. We waren andere mensen toen.
Tuurlijk, jullie zijn door de jaren heen veranderd. Nu staan jullie waar jullie staan. Jouw man trekt het (achteraf?) toch niet dat jij je vriend hebt, hij kan daar niet mee leven, het vreet aan hem. Dit heeft als consequentie dat je moet kiezen, maar die consequentie zie jij niet zitten. Jij hebt geen respect voor zijn grenzen want je wil niet kiezen.
Je kunt wel een heel verhaal afsteken waarom het voor jou allemaal zo lastig is, en dat jij niet begrijpt waarom jouw man jou het geluk met twee liefdes niet gunt, maar feit is dat je man dit niet wil. Dat is zijn goed recht. Zijn gevoel en grenzen zijn net zo legitiem als die van jou. Alleen als alle partijen zich kunnen vinden in jou en je twee liefdes, is het ok. Anders niet.
Als mijn partner per se wil wonen en werken in een ver buitenland en ik zie dat niet zitten, dan wordt het dus kiezen of delen. Kun je nog zo veel van elkaar houden maar dan is dit de conclusie (relatie over,dus gemis, verdriet).
Jij wil helemaal geen consequenties want jij wil alles. Helaas werkt het zo niet in het leven. Het kan niet allemaal om jou draaien. Laat anderen in hun waarden, grenzen en respecteer ze. Dit doe jij nu niet.
Dus eigenlijk is alleen jouw man de dissonant in dezen?
Is helemaal niet gemakkelijk om te breken met je man, maar heel pijnlijke dingen horen nu eenmaal ook bij het leven.
Elise509 schreef: ↑22-11-2017 10:05Al die jaren zijn we erin geslaagd om gelukkig samen te zijn, zonder sex (al zie ik nu dat het heel langzaam minder moet zijn geworden). Waarom kunnen we niets bewaren van al het goeie dat er nog altijd is? Waarom maakt het feit dat ik heb ontdekt dat sex wel met iemand anders kan dat nu plots onmogelijk? Wat heeft hij nu verloren (het was er al lang niet meer)? En waarom wil hij daarmee ineens alles kwijt? [/b]Waarom kunnen we geen broer en zus blijven? Er blijven zijn voor elkaar?
En waarom respecteer jij zijn gevoel en grenzen niet, want daar komt het wel op neer. Jouw gevoel om twee liefdes te hebben, is net zo legitiem als het gevoel van je man...
Bottom line: je kunt in het leven niet alles krijgen. Iedereen heeft verdriet, problemen, gemis en moet keuzes maken. Ook op relationeel vlak.
anoniem_64e4e73acf440 wijzigde dit bericht op 22-11-2017 12:27
0.18% gewijzigd
woensdag 22 november 2017 12:19
Zie een keuze maken dan als onderdeel van je leerproces en accepteer dat, linksom of rechtsom, je soms een ander pijn doet omdat het echt niet anders kan. En laat die pijn bij de ander.
woensdag 22 november 2017 12:23
Juist. Dus vul niet voor een ander in dat die geen veerkracht heeft/hebben. Daarmee doe je een ander te kort.Elise509 schreef: ↑22-11-2017 11:30Dat het soms beter is om zelf iemand los te laten (ook al wil die dat niet) net omdat je om die persoon geeft, is iets dat ik verstandelijk kan vatten, maar dat dus totaal niet spoort met hoe ik in het leven sta. Dus ja: als morgen één van die beide mannen doodvalt, of ze zouden dat, oh ironie, allebei doen, dan weet ik dat ik verder kan. Maar zelf iemand/allebei (spreekwoordelijk) onder een trein gooien? Help!
woensdag 22 november 2017 12:24
Je hebt beide mannen verteld dat je van allebei geen afscheid wil nemen? En wat was hun reactie? Ik denk niet dat je lijden voortkomt uit verantwoordelijkheid nemen voor anderen. Je "lijden" komt voort uit het feit dat jij geen afscheid kunt en wilt nemen. Kiezen is verliezen immers en je handelt de consequenties niet.Elise509 schreef: ↑22-11-2017 11:40@ Rooss4.0:
Dat is exact wat ik ze verteld heb: dat ik ze allebei graag in mijn leven wilde, en dat ik graag wilde zoeken naar een manier waarop dat kon. Volgens beide therapeuten was dat ook de enige echt authentieke keuze die ik kon maken. En stamde veel van mijn "lijden" eigenlijk uit het feit dat ik veel te veel verantwoordelijkheid voor anderen nam. Maar goed, hier zijn we alsnog
...
woensdag 22 november 2017 12:32
Je denkt echt dat die mannen niet over je heen zouden komen? Natuurlijk wel, als ze daar de kans voor krijgen. Niet omdat jij niet bijzonder bent hoor, maar omdat verlies bij het leven hoort en de meeste mensen gereedschap hebben om daar mee om te gaan. Is het leuk? Nee. Maar de huidige situatie is ook niet leuk.
Maar goed, van jou gaat de oplossing niet komen, dat begrijp ik wel. Je durft hen best te kwetsen, maar jezelf niet.
Maar goed, van jou gaat de oplossing niet komen, dat begrijp ik wel. Je durft hen best te kwetsen, maar jezelf niet.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 22 november 2017 12:36
Ben ik voor een groot deel met je eens, alleen vind ik dat je als je een relatie met iemand hebt, je mede verantwoordelijk bent. TO haalt idd niet in haar eentje alles overhoop. Ze is wel aanstichter en degene die hier nu niet op wil draaien voor de gevolgen.GenieInABottle schreef: ↑22-11-2017 09:31Flut zeg, jij leest wel iets heel anders dan ik.
Ik lees een vrouw die nu het beste van alles heeft en daar geen afstand van wil/kan doen. Ik lees dat er 2 volwassen mannen zijn in haar leven die beiden een keuze kunnen maken en dit niet doen omdat ze zich afhankelijk maken van de vrouw in deze. Zij zijn zelf degene die hun leven overhoop halen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
