Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

@ Ivy_Signe:
We trouwden uit liefde. En als het gesprek ging over hoe met "anderen" omgaan, dan hadden we daar geen van beiden zin in, maar was het wel heel duidelijk dat het voor mij niet automatisch het einde zou betekenen, moest hij die optie ter sprake willen brengen; hij vond het een akelig idee maar was geïntrigeerd dat dat blijkbaar niet universeel was. We concludeerden samen dat het eigenlijk onmogelijk was om er grote uitspraken over te doen zolang we niet met een concrete situatie werden geconfronteerd, en dat het uiteindelijk de eerlijkheid was die we het belangrijkst vonden. Dom? Naïef? Of net realistisch?

Ja, mijn vriend kijkt op dezelfde manier als ik tegen monogamie aan.

En ik wil niet "alles". Ik eis niet van mijn man dat hij onder één dak met me blijft wonen, dat hij met me getrouwd blijft, dat hij zelf geen andere relaties aangaat, dat hij me allerlei belooft waarvan hij niet weet of hij er zich in de praktijk in zal kunnen vinden. Ik wil alleen graag een antwoord op de vraag waarom hij niet wil zoeken naar een formule die ons toelaat een poging te doen onze band, die, zoals ondertussen duidelijk mag zijn, heel erg sterk is, (deels) te bewaren. Is dat "alles" willen?
Het is een lelijke gedachte, maar misschien wil mijn man hierover niet praten omdat hij denkt dat hij dan zijn eigen kans op "alles" (ons huwelijk zoals het was, en mijn vriend volledig uit mijn leven) verspeelt.

En ik sluit nog altijd niet uit dat ik besluit dat ik bij mijn man moet blijven, en een manier moet vinden om oud te worden samen met mijn tweelingbroer, allerlei leuke dingen te beleven, maar zonder sex. Is dat realistisch? Ik weet het niet, het zal inspanning vergen. Kunnen mijn man en ik alsnog een fysieke relatie hebben? Ik kan dat erg moeilijk inschatten, en de seksuologe wou er zich niet over uit spreken, maar het zou in elk geval een lang proces worden en succes zou dan eerder "goed genoeg" dan "goed" zijn. Het vertrouwen herstellen, is wel doenbaar, omdat mijn man zich niet belogen voelt.

En nee, het draait net niet allemaal om mij. Maar waarom kijkt iedereen dan alleen mijn kant uit? Dit is wat ik van twee therapeuten te horen heb gekregen:
De enige verantwoordelijkheid die ik moet nemen, heb ik genomen: ik ben volledig eerlijk geweest over hoe ik het zag en wat ik wilde. Ik hoefde me niet te laten dwingen in een keuzeproces dat het mijne niet was. Ik liet anderen net niet in hun waarde door te denken dat ik verantwoordelijk was voor hun geluk of ongeluk, door ervan uit te gaan dat ze zelf niet mans genoeg waren om te beslissen voor zichzelf.
En dat was wat ik bedoelde met vastlopen bij twee therapeuten: hier zijn we alsnog, zoveel maanden later. En ja, ik voel me verantwoordelijk en ik ben bereid om heel veel pijn te doorstaan om hier een oplossing uit te laten komen waarvan we het gevoel hebben dat het het beste is waar we allemaal samen toe in staat zijn.

@ Ivy_Signe, @ lolapaloeza:

Veel waardering dat jullie blijven meelezen en meedenken

Ik ben zeker dat zij er allebei overheen zouden komen, tuurlijk wel! Over het algemeen ga ik ervan uit dat de hele wereld prima zonder me kan.
En ik weet ook dat ik er mee om zal kunnen gaan als ik zonder hen door moet.

Maar ik kan inderdaad niet zelf afscheid nemen.
Inderdaad omdat ik dat niet wil. Waarom zou ik iemand uit mijn leven bannen die ik er liever in wil hebben?
Omdat ik dat zelf niet nodig vind. Ik ben bereid om te onderzoeken wat kan en niet kan, en om al doende te leren. Gegeven dat we au fond allemaal perfect zonder elkaar kunnen, wat hebben we te verliezen, eigenlijk?
En vooral ook omdat ik er maar niet uit kom wie ik dan zou moeten kiezen. Lullig! Maar ik heb zo weinig houvast. Twee unieke, mooie mensen; geen glazen bol maar twee potentieel mooie toekomsten met elk ook hun eigen risico's en imperfecties.

De therapeuten vinden dat het dan maar aan mijn man (of, moe van het gedoe) aan mijn vriend moet zijn om uit te maken wat het wordt. Maar ik zie ook wel dat dit een langzaam en pijnlijk proces is dat op zichzelf ook een menselijke tol vergt. Het duurt te lang, en ik vind zelf ook dat er maar eens een eind aan moet komen. Of dat nu eigenlijk mijn taak is of niet. Ik ga me diep bezinnen over de vragen die 20062016 als leidraad gaf, proberen te denken vanuit wat ik nog met mijn leven wil, en in wie ik daarvoor de beste bondgenoot denk te hebben. Uiteindelijk is dat een positieve benadering die me niet het gevoel geeft dat ik egoÏstisch alleen aan mezelf denk, want het gaat ook om wat ik zelf nog denk te kunnen bijdragen aan het geluk op deze aardkluit.

Bedankt allemaal voor de waardevolle input/feedback. En voor het geduld .
Het doet zowiezo goed om erover te kunnen schrijven. Ik heb eigenlijk niemand met wie ik hierover kan praten. Mijn man en ik hebben voornamelijk gemeenschappelijke vrienden en ik wilde het mijn man graag gunnen om bij hen steun te vinden. Ik wil ze niet in een loyaliteitsconflict zetten door hen nu ook nog eens uitgebreid met mijn kant van het verhaal te confronteren. Ik word er zelf in elk geval aardig gek van...

@ lolapaloeza:

Wat mijn man voor me doet dat mijn vriend niet doet?
Zijn wie hij is! OK, dat zal je vast een dooddoener vinden.

Wel dan... Een heel lang verleden en een heel groot stuk van mijn huidige leven met me delen, natuurlijk: familie, vrienden, een thuis.

Verder denk ik dat ons huwelijk heel bijzonder is (ja, mag ik? ) in de manier waarop we elkaar geestelijk stimuleren. Het is nooit saai met hem! We kunnen het urenlang hebben over films, boeken, politiek, kunst, ... you name it. Ik vind hem super-intelligent en heb het gevoel dat ik veel van hem leer. Omgekeerd vindt hij dat ik dan weer een boel andere dingen weet waar hij niet zo in thuis is. Dat heeft ons ook allebei flink geholpen in onze werksituaties, we kunnen elkaars klankbord zijn als het aankomt op het oplossen van technische of menselijke problemen. En we hebben een geheel eigen gevoel voor humor samen. Ik denk dat dat dingen zijn die ik met mijn vriend minder heb, alhoewel we ook wel veel interesses delen en daar graag over doorbomen.

Materieel hebben we het goed. Mijn man is de laatste paar jaar wel erg succesvol geworden, maar onze levensstijl is niet echt veranderd, en die kan ik alleen ook wel verderzetten. Mijn vriend heeft een bescheidener inkomen (dan ik), maar als het op de dagdagelijkse uitgaven aankomt, kiezen we voor dezelfde dingen om geld aan te spenderen.

@ Ivy_Signe:
Ik spartel tegen, maar ik luister wel degelijk.

@feniks02:
Bedankt voor de sympathie. Ik geloof niet dat ik mezelf tegen eenzaamheid of afwijzing wil beschermen. Dat is wat ik gewend ben dat anderen doen. Het is zelf wegstappen van iemand die ik graag zie waar ik moeite mee heb. Of je hebt natuurlijk gelijk en ik besef het niet. Dat kan best.

@ velen:
Natuurlijk is mijn man helemaal niet onredelijk te willen wat hij wil, en mag hij voelen wat hij voelt. Jullie hebben gelijk, ik mag dan wel ook recht hebben op mijn eigen verlangens... op deze manier maak ik niemand gelukkig. Ook mezelf niet. En het is niet omdat niemand anders het doet, dat ik geen einde kan maken aan deze situatie door een beslissing te nemen.

Sorry voor het teveel aan tekst.

@ Kastanjez:
Ja, dat is exact wat ik bedoel !!!
Het is zo moeilijk opgeven als je ergens het gevoel hebt dat er ergens misschien nog een oplossing mogelijk is. En ik aarzel sowieso om voor een ander een beslissing te nemen, laat staan een beslissing tegen mijn eigen wil in.
Maar misschien is het wel het meest liefdevol dat toch te doen. Of anders definitief afscheid te nemen van mijn vriend en (weer) tevreden proberen te zijn met mijn man. Altijd twee mogelijkheden. <emoji die zichzelf het haar uittrekt>

@ Rooss4.0:

Ja, dat is wat mijn man gezegd heeft. Maar hij doet het niet.

Ik ben best wel koppig, maar niet star. Ik lees wel degelijk aandachtig en denk na over al jullie opmerkingen.

Een heel erg belangrijke vraag voor mij is, of er een reële kans is om met mijn man een volwaardig seksleven te hebben. Want ik weet dat ik niet terug wil naar een seksloos leven. dat is niet wie ik ben.

We hebben een keer een verkennende sessie met een seksuologe gehad. Zij wou (uiteraard) geen uitspraken doen over kans op succes, alleen maar dat het een lang proces zou worden, en dat het resultaat maximaal "goed genoeg" zou zijn, nooit "echt goed". Ze spiegelde een proces voor met aanrakingsoefeningen e.d. Ze dacht ook dat ik dat ganse proces richting moest gaan geven.

Het is voor mij bijzonder moeilijk in te schatten. Ik heb jaren geprobeerd om zin in mijn man te krijgen, zonder succes en met waarschijnlijk ook schade (gevoelens van weerzin tov zijn aanraking) als gevolg. Hoe kan ik nu zeggen of ik ooit in staat zal zijn? Want dat vroeg de seksuologe wel heel nadrukkelijk en meerdere keren: of ik dat zag zitten. "We weten dat je braakneigingen krijgt van spruitjes. Zie je het zitten om over een periode van maanden spruitjes te leren eten. We gaan dat doen door je heel langzaam elke dag een beetje meer spruitjes te geven." Wilde ze me gewoon waarschuwen dat het een verloren zaak was, maar zei ze dat niet om de gevoelens van mijn man te sparen? En wat doet dat met hem, als het niet zou lukken?

Heeft er iemand succeservaringen in gelijkaardige situaties, waarin één van beide partijen er al jaren niet meer in slaagt zich seksueel aangetrokken te voelen, tot op het punt van weerzin toe? Of zijn er mensen bij wie het mislukt is, en hoe ging dat dan?