Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
maandag 20 november 2017 17:34
@ 20062016:
Dankjewel, dit is de meest concrete raadgeving die ik al gekregen heb over hoe ik dit kan benaderen. Maar ja, het is moeilijk. Hoe egoÏstisch ik ook blijk uit dit verhaal, ik heb nooit echt geleerd om, als het op relaties aankomt, belang te hechten aan wat ik vanuit mezelf wil. Ik ben er ondertussen wel achter dat dat paradoxaal leidt tot gedrag dat ook niet goed voor anderen is. Ik denk na over je vragen.
@RikM:
Ik ben niet harteloos. Het verdriet dat ik mijn man aandoe, laat me niet koud. Het spijt me erg. En bij uitbreiding spijt het me te horen dat je zelf gekwetst bent, en hoop ik dat het op een of andere manier tot iets positiefs leidt.
@Hadewychh:
Je hebt gelijk, het klopt niet: mijn man geen pijn willen doen en dat daarna net wel doen. Waarschijnlijk had ik hem in het verleden beter wel een beetje pijn gedaan, hem moeten vragen actiever mee te werken om ons beter te maken. En die keer dat ik eerlijk was over mijn verlangen naar mijn vriend en mijn man instemde, was ik waarschijnlijk al te wreed, terwijl ik hem eigenlijk deelgenoot wilde maken, inspraak geven. Waar gaat respect voor iemands gevoelens over in gebrek aan respect voor iemands beslissingsrecht?
@lolapaloeza, Jufjoke:
Zelfs als ik het bekijk vanuit het gezichtspunt "wat is ethisch goed?" (of fatsoenlijk), kom ik er niet uit. Ja, ik zou willen dat die scheiding niet voor niets is geweest. Anderzijds: mijn man zegt verder met me te willen. Moet ik dan niet blijven vechten voor wat wij hebben? (En zo nog een hoop voors en tegens.)
Dankjewel, dit is de meest concrete raadgeving die ik al gekregen heb over hoe ik dit kan benaderen. Maar ja, het is moeilijk. Hoe egoÏstisch ik ook blijk uit dit verhaal, ik heb nooit echt geleerd om, als het op relaties aankomt, belang te hechten aan wat ik vanuit mezelf wil. Ik ben er ondertussen wel achter dat dat paradoxaal leidt tot gedrag dat ook niet goed voor anderen is. Ik denk na over je vragen.
@RikM:
Ik ben niet harteloos. Het verdriet dat ik mijn man aandoe, laat me niet koud. Het spijt me erg. En bij uitbreiding spijt het me te horen dat je zelf gekwetst bent, en hoop ik dat het op een of andere manier tot iets positiefs leidt.
@Hadewychh:
Je hebt gelijk, het klopt niet: mijn man geen pijn willen doen en dat daarna net wel doen. Waarschijnlijk had ik hem in het verleden beter wel een beetje pijn gedaan, hem moeten vragen actiever mee te werken om ons beter te maken. En die keer dat ik eerlijk was over mijn verlangen naar mijn vriend en mijn man instemde, was ik waarschijnlijk al te wreed, terwijl ik hem eigenlijk deelgenoot wilde maken, inspraak geven. Waar gaat respect voor iemands gevoelens over in gebrek aan respect voor iemands beslissingsrecht?
@lolapaloeza, Jufjoke:
Zelfs als ik het bekijk vanuit het gezichtspunt "wat is ethisch goed?" (of fatsoenlijk), kom ik er niet uit. Ja, ik zou willen dat die scheiding niet voor niets is geweest. Anderzijds: mijn man zegt verder met me te willen. Moet ik dan niet blijven vechten voor wat wij hebben? (En zo nog een hoop voors en tegens.)
maandag 20 november 2017 17:46
Wat ethisch goed is ben je mogelijk al gepasseerd. Het goede nu lijkt me stoppen met dit heen en weer gedoe, wat je man aangeeft niet te willen, en jij aangeeft wel nodig te hebben.
Hoe moeilijk kan het zijn om dan te kiezen, lieg jij of neem je hem niet serieus? Hieruit volgt toch automatisch een keuze?
Hoe moeilijk kan het zijn om dan te kiezen, lieg jij of neem je hem niet serieus? Hieruit volgt toch automatisch een keuze?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 20 november 2017 17:57
De vaardigheid te kiezen, hangt af van de inschatting of je de gevolgen kunt dragen. Als je in de door jou genoemde paradox blijft zitten met focus op de ander, lijkt dat op het zelf niet kunnen nemen van verantwoordelijkheid (die ligt immers bij de anderen).
Door de harmonie proberen te bewaren loopt en is het steeds meer uit de hand gelopen: totale disharmonie. Zoals jij het voor ogen hebt is een onmogelijkheid. Eerst jezelf bezinnen op je levensdoel en wat je nodig hebt. Daarna "clean cut": of je man, of je vriend, of geen van beiden.
Door de harmonie proberen te bewaren loopt en is het steeds meer uit de hand gelopen: totale disharmonie. Zoals jij het voor ogen hebt is een onmogelijkheid. Eerst jezelf bezinnen op je levensdoel en wat je nodig hebt. Daarna "clean cut": of je man, of je vriend, of geen van beiden.
maandag 20 november 2017 18:32
De eerste alinea van jouw uitgebreide versie legt het kernprobleem uit; je hebt je man destijds als rebound genomen en bent hem zo blijven zien. Er was geen passionele seks, nee, er was een betrouwbare man met wie je het goed kon vinden.
Nu, na al die jaren, kom je erachter dat je seks belangrijk vindt, en is er een evenzo geile counterpart met wie jij losgaat.
Ondertussen haal je alles overhoop en misschien geniet je ook wel van de belangstelling die je zo genereert. Speel je nu hard to get?
Je zegt dat er twee therapeuten met jou vastliepen. Wat zegt dat over jou? Heb je voor jezelf al een overtuiging gecreëerd en is die zo statisch dat je niet meer open staat voor objectieve overwegingen?
Ik weet niet hoe oud jij bent, maar is dit misschien jouw vrouwelijke variant van een midlife crisis? Ben je misschien op een leeftijd dat jouw hormonen aan het veranderen zijn (aanloop naar menopauze?)? Denk je dat jouw seksdrive daardoor op termijn wel/niet zal veranderen. Betekenende dat, als je voor minnaar kiest, dat je misschien over 5 / 10 zelf geen libido meer hebt? Ken je de uitspraak 'hoe je eraan komt, geraak je eraf'? Durf je om die reden minnaar wel/niet te vertrouwen?
Zo maar wat vragen waar ik geen antwoord op hoef, maar die je voor je eerlijk zou kunnen beantwoorden.
Nu, na al die jaren, kom je erachter dat je seks belangrijk vindt, en is er een evenzo geile counterpart met wie jij losgaat.
Ondertussen haal je alles overhoop en misschien geniet je ook wel van de belangstelling die je zo genereert. Speel je nu hard to get?
Je zegt dat er twee therapeuten met jou vastliepen. Wat zegt dat over jou? Heb je voor jezelf al een overtuiging gecreëerd en is die zo statisch dat je niet meer open staat voor objectieve overwegingen?
Ik weet niet hoe oud jij bent, maar is dit misschien jouw vrouwelijke variant van een midlife crisis? Ben je misschien op een leeftijd dat jouw hormonen aan het veranderen zijn (aanloop naar menopauze?)? Denk je dat jouw seksdrive daardoor op termijn wel/niet zal veranderen. Betekenende dat, als je voor minnaar kiest, dat je misschien over 5 / 10 zelf geen libido meer hebt? Ken je de uitspraak 'hoe je eraan komt, geraak je eraf'? Durf je om die reden minnaar wel/niet te vertrouwen?
Zo maar wat vragen waar ik geen antwoord op hoef, maar die je voor je eerlijk zou kunnen beantwoorden.
maandag 20 november 2017 18:46
Volgens mij heb jij nooit van je man gehouden, zijn aanwezigheid kwam gewoon goed uit. Nu merk je dat er iemand is die de jeuk aan je kut beter kan verhelpen en spring je daar naartoe. Als er iemand anders was geweest had dat ook gekund. Gun je man iemand die van hem houdt en voor hem gaat, en ga eens een jaar alleen wonen om te bedenken wat je echt wil en je wilde haren kwijt te raken. Dan kun je daarna altijd nog met je minnaar verder. Dat hij zijn huwelijk al heeft verbroken moet daar geen invloed op hebben, net als bij jou zat er daar vast ook al meer mis.
maandag 20 november 2017 18:48
@lolapaloeza, Jufjoke:
Zelfs als ik het bekijk vanuit het gezichtspunt "wat is ethisch goed?" (of fatsoenlijk), kom ik er niet uit. Ja, ik zou willen dat die scheiding niet voor niets is geweest. Anderzijds: mijn man zegt verder met me te willen. Moet ik dan niet blijven vechten voor wat wij hebben? (En zo nog een hoop voors en tegens.)
[/quote]
Ik heb het niet over wat ethisch goed is. Dat station ben je al lang gepasseerd. ik heb het over geen verantwoordelijkheid willen dragen. Dát is het wat jou, volgens mij, belemmert in het maken van een keuze.
Zelfs als ik het bekijk vanuit het gezichtspunt "wat is ethisch goed?" (of fatsoenlijk), kom ik er niet uit. Ja, ik zou willen dat die scheiding niet voor niets is geweest. Anderzijds: mijn man zegt verder met me te willen. Moet ik dan niet blijven vechten voor wat wij hebben? (En zo nog een hoop voors en tegens.)
[/quote]
Ik heb het niet over wat ethisch goed is. Dat station ben je al lang gepasseerd. ik heb het over geen verantwoordelijkheid willen dragen. Dát is het wat jou, volgens mij, belemmert in het maken van een keuze.
maandag 20 november 2017 18:50
"Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider..."
TO, Hoe zie jij dat "geluk" dan voor je?
Gelukkig zijn met iemand, als in een relatie? of gelukkig met zichzelf?
Al ik het namelijk zo lees, zijn jullie alledrie zo afhankelijk van het hebben van een relatie, (anders was er al lang iemand uit deze driehoek gestapt)
en denken jullie alleen maar geluk te kunnen halen uit anderen, dat jullie er allemaal een dikke puinzooi van maken.
Dat gelukzoeken werkt dus averechts in jullie geval, er is zoveel meer in het leven om geluk uit te halen dan alleen maar ellendige relaties.
Ik ben het eens met anderen die zeggen dat je eens moet gaan ontdekken hoe het leven is zonder relaties en dat je eerst beter aan jezelf kunt gaan werken. haal je voldoening ook uit andere dingen en zorg dat je voor je geluk niet afhankelijk bent van relaties of anderen.
Nog even een toevoeging:
Wat normaal gesproken een kers op de taart zou moeten zijn (geluk dus) lijkt het voor jou een primaire levensbehoefte te zijn geworden, en daarom kan/wil je misschien geen keuze maken.
Geluk is niet primair, en niet alles is het waard om dat na te jagen, en zeker niet ten koste van anderen of je gemoedsrust.
Probeer dus eerst te streven naar rust en tevredenheid, de rest komt later misschien alsnog.
Dat scheelt een hoop problemen.
TO, Hoe zie jij dat "geluk" dan voor je?
Gelukkig zijn met iemand, als in een relatie? of gelukkig met zichzelf?
Al ik het namelijk zo lees, zijn jullie alledrie zo afhankelijk van het hebben van een relatie, (anders was er al lang iemand uit deze driehoek gestapt)
en denken jullie alleen maar geluk te kunnen halen uit anderen, dat jullie er allemaal een dikke puinzooi van maken.
Dat gelukzoeken werkt dus averechts in jullie geval, er is zoveel meer in het leven om geluk uit te halen dan alleen maar ellendige relaties.
Ik ben het eens met anderen die zeggen dat je eens moet gaan ontdekken hoe het leven is zonder relaties en dat je eerst beter aan jezelf kunt gaan werken. haal je voldoening ook uit andere dingen en zorg dat je voor je geluk niet afhankelijk bent van relaties of anderen.
Nog even een toevoeging:
Wat normaal gesproken een kers op de taart zou moeten zijn (geluk dus) lijkt het voor jou een primaire levensbehoefte te zijn geworden, en daarom kan/wil je misschien geen keuze maken.
Geluk is niet primair, en niet alles is het waard om dat na te jagen, en zeker niet ten koste van anderen of je gemoedsrust.
Probeer dus eerst te streven naar rust en tevredenheid, de rest komt later misschien alsnog.
Dat scheelt een hoop problemen.
maandag 20 november 2017 19:12
Je kan niet alles hebben. Het is een kwestie van gewoon doen. Het maakt niet uit wat je zal kiezen want een deel zal toch verloren gaan.. Gewoon bij jezelf nagaan wat je nu wilt. Wil je die spanning en verliefdheid (wat ook op een gegeven moment zal vervagen). OF wil je stabiliteit en zekerheid, wat je al met jouw man hebt.
Als je te lang wacht met kiezen, is de kans groot dat je alles verliest!!
Als je te lang wacht met kiezen, is de kans groot dat je alles verliest!!
maandag 20 november 2017 19:27
Het doet er niet toe of er een nieuwe relatie aan de horizon is of niet. Het gaat om de relatie met je man. Bij een goede relatie hoort openheid, eerlijkheid, respect en goede seks.
Je mist hier een aantal dingen met je man. Gun hem iemand die wél passie voor hem voelt en wél eerlijk is.
Ga bij je man weg, je houdt jezelf voor de gek als je zegt dat je dit uit liefde doet. Je doet dit uit angst en puur voor jezelf.
En als je scheiding een feit is, dan is het pas tijd om te kijken of je misschien met iemand anders gelukkig kan worden.
Ik ken iemand die zo vasthield aan de relatie, toen uiteindelijk de knoop werd doorgehakt bleek haar man het best zonder haar te redden. Sterker nog, eindelijk werden zijn ogen geopend dat het ook mogelijk was om seks te hebben met iemand die daar plezier in had en hem ook begeerde. Hij snapte achteraf ook niet waarom ze allebei zo vasthielden aan iets wat nog geen schim meer was van een echte relatie.
Je mist hier een aantal dingen met je man. Gun hem iemand die wél passie voor hem voelt en wél eerlijk is.
Ga bij je man weg, je houdt jezelf voor de gek als je zegt dat je dit uit liefde doet. Je doet dit uit angst en puur voor jezelf.
En als je scheiding een feit is, dan is het pas tijd om te kijken of je misschien met iemand anders gelukkig kan worden.
Ik ken iemand die zo vasthield aan de relatie, toen uiteindelijk de knoop werd doorgehakt bleek haar man het best zonder haar te redden. Sterker nog, eindelijk werden zijn ogen geopend dat het ook mogelijk was om seks te hebben met iemand die daar plezier in had en hem ook begeerde. Hij snapte achteraf ook niet waarom ze allebei zo vasthielden aan iets wat nog geen schim meer was van een echte relatie.
maandag 20 november 2017 20:12
Houden van (op wat voor manier dan ook) is ook kunnen loslaten als dat beter is voor iemand. Je man verdient iemand die van hem houd als partner en 100% voor hem gaat.
Waar je nu mee bezig bent is een megapleister millimeter voor millimeter los te peuteren omdat je bang bent dat in een keer eraf rukken hem pijn doet. Dit doet langer pijn hoor.
Waar je nu mee bezig bent is een megapleister millimeter voor millimeter los te peuteren omdat je bang bent dat in een keer eraf rukken hem pijn doet. Dit doet langer pijn hoor.
maandag 20 november 2017 22:02
Oef. Dit is veel, en het komt soms wel hard aan. Maar mijn oprechte appreciatie voor iedereen die de moeite deed om te lezen en te formuleren. Heel veel ervan snijdt hout. Had ik veel te weinig en te laat enig (zelf-)inzicht? Absoluut. Reageer ik heel erg onvolwassen? Vast wel. Ik ben getrouwd op 21, en aangezien ik aanneem dat je maar kan leren uit ervaring... Heel veel is ook fout gelopen net doordat ik "volwassen" wou zijn, niet te lang stil wou staan bij gevoelens van ontevredenheid, mijn huwelijk heb afgeschermd van verleidingen door dan maar onbewust in een soort van complete "shut-down" te gaan.
Met een aantal dingen ben ik het echt wel niet eens (sorry dat ik even niet meer expliciet naar de betreffende forumleden verwijs):
Ik ben/was niet bij mijn man omdat het me goed uitkwam. Ik hield en hou van hem. Wat nu precies de definitie van "houden van" is, dat is tricky. Je stapt jong in een relatie, dingen en mensen evolueren. Misschien was het ooit "het totaalpakket", of leek het zo, en is het nu een "broer-zus" relatie. Ik geloof dat hoe iets begint niet bepalend hoeft te zijn, en dat bleek ook, vele gelukkige jaren lang. Als het nu een broer-zus relatie geworden is, dan kijk ik daar niet op neer. Ik vind het heel erg waardevol wat mijn man en ik hebben, en ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het waarschijnlijk beter is dan waar vele andere koppels tevreden mee zijn.
Ik zie ook niet goed waar ik oneerlijk tov mijn man ben geweest. Ik heb het probleem ivm ons sex-leven wel degelijk aangekaart. Ik heb nooit verborgen dat ik geen zin in hem had. Ik heb de dag zelf dat ik door gevoelens voor mijn vriend werd overvallen, mijn man verteld wat er gaande was. Ik heb nooit iets stiekem gedaan. Waarom mijn man me nog niet buiten geschopt heeft? Ik denk omdat er te veel begrip is tussen ons. Met begrip komt nuance, en met nuance worden "logische" beslissingen plots een stuk minder makkelijk.
Dat het niet geluk is dat centraal zou mogen staan, daar kan ik niet bij. Ik bedoel daarmee niet zelfzuchtig en instant geluk. Maar het geluk dat je kan ervaren door er te zijn voor iemand, door lief te hebben (en niet alleen geliefd te worden). Als het dat niet is waar het in dit leven om draait, dan weet ik het echt niet meer. Waarmee ik niets wil afdoen aan de opmerking dat relaties niet de enige en allesbepalende factor mogen zijn. Daar ben ik het wel mee eens, en misschien maken we daar wel fouten.
En oh ja:
Het was net een gebrek aan jeuk aan de kut dat het probleem was.
Geloof me, niemand wil dit soort van drama. Zelfs ik niet.
Hard to get spelen? Nee, eerder het omgekeerde. Ik vind mezelf lang niet bijzonder genoeg om de levens van zoveel mensen overhoop te gooien. Ik kan perfect omgaan met situaties waarin mensen me in de steek laten, verraden zelfs. Maar zelf moeten beslissen om zo een zeldzaam iemand die ik oprecht graag zie de rug toe te keren?
Met een aantal dingen ben ik het echt wel niet eens (sorry dat ik even niet meer expliciet naar de betreffende forumleden verwijs):
Ik ben/was niet bij mijn man omdat het me goed uitkwam. Ik hield en hou van hem. Wat nu precies de definitie van "houden van" is, dat is tricky. Je stapt jong in een relatie, dingen en mensen evolueren. Misschien was het ooit "het totaalpakket", of leek het zo, en is het nu een "broer-zus" relatie. Ik geloof dat hoe iets begint niet bepalend hoeft te zijn, en dat bleek ook, vele gelukkige jaren lang. Als het nu een broer-zus relatie geworden is, dan kijk ik daar niet op neer. Ik vind het heel erg waardevol wat mijn man en ik hebben, en ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het waarschijnlijk beter is dan waar vele andere koppels tevreden mee zijn.
Ik zie ook niet goed waar ik oneerlijk tov mijn man ben geweest. Ik heb het probleem ivm ons sex-leven wel degelijk aangekaart. Ik heb nooit verborgen dat ik geen zin in hem had. Ik heb de dag zelf dat ik door gevoelens voor mijn vriend werd overvallen, mijn man verteld wat er gaande was. Ik heb nooit iets stiekem gedaan. Waarom mijn man me nog niet buiten geschopt heeft? Ik denk omdat er te veel begrip is tussen ons. Met begrip komt nuance, en met nuance worden "logische" beslissingen plots een stuk minder makkelijk.
Dat het niet geluk is dat centraal zou mogen staan, daar kan ik niet bij. Ik bedoel daarmee niet zelfzuchtig en instant geluk. Maar het geluk dat je kan ervaren door er te zijn voor iemand, door lief te hebben (en niet alleen geliefd te worden). Als het dat niet is waar het in dit leven om draait, dan weet ik het echt niet meer. Waarmee ik niets wil afdoen aan de opmerking dat relaties niet de enige en allesbepalende factor mogen zijn. Daar ben ik het wel mee eens, en misschien maken we daar wel fouten.
En oh ja:
Het was net een gebrek aan jeuk aan de kut dat het probleem was.
Geloof me, niemand wil dit soort van drama. Zelfs ik niet.
Hard to get spelen? Nee, eerder het omgekeerde. Ik vind mezelf lang niet bijzonder genoeg om de levens van zoveel mensen overhoop te gooien. Ik kan perfect omgaan met situaties waarin mensen me in de steek laten, verraden zelfs. Maar zelf moeten beslissen om zo een zeldzaam iemand die ik oprecht graag zie de rug toe te keren?
maandag 20 november 2017 22:06
@ Nirakkam:
Je opmerkingen komen aan. Ik heb me ook al de bedenking gemaakt dat als ik mijn man los zou laten, hij misschien net beter af is. Dat we zo met elkaar verstrengeld geraakt zijn, dat we niet meer voelen dat het eigenlijk verstikkend is geworden. Ouch. Maar dan zou ik zo graag samen tot dat besluit komen...
Je opmerkingen komen aan. Ik heb me ook al de bedenking gemaakt dat als ik mijn man los zou laten, hij misschien net beter af is. Dat we zo met elkaar verstrengeld geraakt zijn, dat we niet meer voelen dat het eigenlijk verstikkend is geworden. Ouch. Maar dan zou ik zo graag samen tot dat besluit komen...
maandag 20 november 2017 22:13
De minnaar heeft huis en haard reeds verlaten lees ik? Ergens ben je het jezelf en hem moreel verplicht (sowieso eervol naar je echtgenoot toe) om WEL te vertrekken. Je houdt hun beide aan het lijntje, niet netjes. Daarbij zeg ik niet dat je per definitie voor je minnaar moet kiezen. Maak ergens een mooi thuis voor jezelf en kies dan wat jouw hart gelukkig maakt 
maandag 20 november 2017 23:06
Bang zelf de boeman te zijn?Elise509 schreef: ↑20-11-2017 22:06@ Nirakkam:
Je opmerkingen komen aan. Ik heb me ook al de bedenking gemaakt dat als ik mijn man los zou laten, hij misschien net beter af is. Dat we zo met elkaar verstrengeld geraakt zijn, dat we niet meer voelen dat het eigenlijk verstikkend is geworden. Ouch. Maar dan zou ik zo graag samen tot dat besluit komen...
maandag 20 november 2017 23:45
Ook al zou je nu nog kiezen, ik denk dat het wat te laat is. En dat wie je ook kiest, die man een beetje blij is met een dode mus...dus maak je niet te druk, de man moet dan ook nog besluiten of dat waar hij nu zo om vecht, wel echt is wat die wil, na zo een lange tijd tweede viool te zijn, of dubbel viool, niet heel romantisch in ieder geval, dat je het tweede walletje bent....
en ga ervan uit dat dit geen happy end voor je zal zijn en je straks op eigen benen alleen staat. Dat denk ik dan. Dus maak het niet te moeilijk, en gooi dat weg wat niet waardevol is om mee oud te worden.
en ga ervan uit dat dit geen happy end voor je zal zijn en je straks op eigen benen alleen staat. Dat denk ik dan. Dus maak het niet te moeilijk, en gooi dat weg wat niet waardevol is om mee oud te worden.
dinsdag 21 november 2017 12:23
@ swifty;
Ik heb je hulp niet nodig om er moedeloos van te worden en het heel erg donker in te zien, maar toch bedankt
Nee, maar serieus: ja ja ja! Ik vind het ook niet normaal dat niemand anders in dit verhaal tot de conclusie is gekomen dat het het gedoe allemaal niet waard is, ik zou dat heel goed begrijpen. In die zin ben ik ook niet degene die dit allemaal op d'r eentje in stand houdt (maar misschien zeg ik dit beter niet, want ik krijg al vaak genoeg te horen dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen).
En jouw bottom line: het is allemaal waardevol genoeg om mee oud te worden. Da's het probleem.
Ik heb je hulp niet nodig om er moedeloos van te worden en het heel erg donker in te zien, maar toch bedankt
Nee, maar serieus: ja ja ja! Ik vind het ook niet normaal dat niemand anders in dit verhaal tot de conclusie is gekomen dat het het gedoe allemaal niet waard is, ik zou dat heel goed begrijpen. In die zin ben ik ook niet degene die dit allemaal op d'r eentje in stand houdt (maar misschien zeg ik dit beter niet, want ik krijg al vaak genoeg te horen dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen).
En jouw bottom line: het is allemaal waardevol genoeg om mee oud te worden. Da's het probleem.
dinsdag 21 november 2017 12:34
@ Judy_Hopps:
De formulering "boeman" is wel erg cru, maar er zit een kern van waarheid in. Mijn man is al meer dan een half mensenleven lang het belangrijkste referentiepunt in mijn leven. Er werd al eens een kleine strijd gestreden, maar fundamenteel zijn we er altijd in geslaagd ergens een middenweg te vinden. Nu zitten we elk op een uiterste, en ik onderneem dapper expedities in zijn richting, maar hij blijft waar hij is, en ik lijk de afstand maar niet te kunnen overbruggen. Of hem een eind mijn kant uit te kunnen lokken. Dat is best heftig. En zo moeilijk in te schatten of ik gewoon egoïstisch ben, dan wel voor mijn eigen integriteit vecht door te blijven willen wat ik wil.
De formulering "boeman" is wel erg cru, maar er zit een kern van waarheid in. Mijn man is al meer dan een half mensenleven lang het belangrijkste referentiepunt in mijn leven. Er werd al eens een kleine strijd gestreden, maar fundamenteel zijn we er altijd in geslaagd ergens een middenweg te vinden. Nu zitten we elk op een uiterste, en ik onderneem dapper expedities in zijn richting, maar hij blijft waar hij is, en ik lijk de afstand maar niet te kunnen overbruggen. Of hem een eind mijn kant uit te kunnen lokken. Dat is best heftig. En zo moeilijk in te schatten of ik gewoon egoïstisch ben, dan wel voor mijn eigen integriteit vecht door te blijven willen wat ik wil.
dinsdag 21 november 2017 12:36
Het is verloren. Je hebt een broer zus relatie gekregen met jouw man, en met die andere man heb je de relatie die je met je echtgenoot had moeten hebben. Maar dat gevoel naar je echtgenoot is dood, en ik vrees dat dit niet meer terugkomt. Ik weet het omdat ik het zelf heb meegemaakt. En hoe vaak ik niet gewenst heb dat er een drankje was waarmee dat gevoel weer terug zou komen. Maar dat bestaat niet.
het is een afschuwelijke situatie want je gaat of je zelf heel veel pijn doen, óf je man. En als je je man pijn doet, doe je jezelf pijn omdat je nog steeds veel van hem houdt. maar je houdt niet van hem op de juiste manier.
Dit had rustig 20 jaar door kunnen gaan, indien er niet iets in jou wakker gemaakt was door een andere man. Het is heel moeilijk om daarmee niets te doen. je kunt daar danig depressief van worden.
het is een afschuwelijke situatie want je gaat of je zelf heel veel pijn doen, óf je man. En als je je man pijn doet, doe je jezelf pijn omdat je nog steeds veel van hem houdt. maar je houdt niet van hem op de juiste manier.
Dit had rustig 20 jaar door kunnen gaan, indien er niet iets in jou wakker gemaakt was door een andere man. Het is heel moeilijk om daarmee niets te doen. je kunt daar danig depressief van worden.
dinsdag 21 november 2017 15:46
Nou het probleem is dat jij wil dat je man iets gaat doen wat hij niet wil. Als hij al meer jouw kant op mee beweegt verliest hij dan niet zijn integriteit? Want hij doet dat dan alleen om jou niet te verliezen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 21 november 2017 17:09
@iones:
Het spijt me erg dat je ervaring hebt met dit soort ellende, maar het doet goed om te zien dat iemand zich herkent en kan reageren vanuit een eigen verhaal. Je heel korte schets is zo sprekend voor wat ik nu beleef... Ik wens dat alles weer goed met je is/komt. Ik denk heel veel na over wat dat is, "op de juiste manier" van iemand houden.
@lolapaloeza:
Precies. Het conflict zit zodanig in mekaar dat het wel bij opzet ontworpen lijkt om onoplosbaar te zijn. Ik wil helemaal niet dat hij zichzelf verloochent. Hij wil dat net zomin voor mij. Als we elkaar niet ergens in het midden kunnen treffen, dan houdt het op (?), want wat de een moet toegeven om tot aan de overkant bij de ander te geraken, is van die aard dat de relatie daarna moeilijk nog evenwichtig genoemd kan worden. En of je het daarna nog in balans krijgt? Maar hoop is een krachtig goedje.
Het spijt me erg dat je ervaring hebt met dit soort ellende, maar het doet goed om te zien dat iemand zich herkent en kan reageren vanuit een eigen verhaal. Je heel korte schets is zo sprekend voor wat ik nu beleef... Ik wens dat alles weer goed met je is/komt. Ik denk heel veel na over wat dat is, "op de juiste manier" van iemand houden.
@lolapaloeza:
Precies. Het conflict zit zodanig in mekaar dat het wel bij opzet ontworpen lijkt om onoplosbaar te zijn. Ik wil helemaal niet dat hij zichzelf verloochent. Hij wil dat net zomin voor mij. Als we elkaar niet ergens in het midden kunnen treffen, dan houdt het op (?), want wat de een moet toegeven om tot aan de overkant bij de ander te geraken, is van die aard dat de relatie daarna moeilijk nog evenwichtig genoemd kan worden. En of je het daarna nog in balans krijgt? Maar hoop is een krachtig goedje.
dinsdag 21 november 2017 17:35
Hoe lang ga je nog om de hete brij heen draaien, TO? Je houdt nu drie mensen aan het lijntje, jezelf inbegrepen. Zo duurt de pijn alleen maar langer en de puinhoop wordt steeds groter.
Het is geen schande om een relatie te beëindigen, hè. Soms werkt het niet meer en dan moet je je conclusie trekken. Zet er een punt achter, dan kan je man ook verder.
Het is geen schande om een relatie te beëindigen, hè. Soms werkt het niet meer en dan moet je je conclusie trekken. Zet er een punt achter, dan kan je man ook verder.
